Οι ψήφοι μου για το 1976:
1. Rory Gallagher - Calling Card
Κατάθεση ψυχής. Μετά από το λίγο πιο αδύναμο Against The Grain, ο Rory επιστρέφει με τον καλύτερο δίσκο του (ελάχιστα πάνω από Tattoo και Top Priority). Πολύ καλή η μπάντα και ως τρίο, αλλά η αλήθεια είναι πως αν ο πληκτράς σου είναι μάγκας, ο ήχος ανεβαίνει επίπεδο κι εδώ έχει συμβεί ακριβώς αυτό. Τα δύο ροκάδικα κομμάτια είναι εκπληκτικά: εκτός από το πασίγνωστο Moonchild, υπάρχει και το απίστευτο Secret Agent με riff που σε κολλάει στον τοίχο. Το Edged In Blue είναι ένα θαυμάσιο κομμάτι που σου ανεβάζει τη διάθεση, το I’ll Admit You’re Gone είναι ένα θαυμάσιο κομμάτι που σου ρίχνει τη διάθεση. Jack-knife Beat και Do You Read Me θα πρέπει να διδάσκονται σε σεμινάρια για drums. Country Mile και Barley And Grape Rag βγάζουν μια λίγο πιο χαλαρή πλευρά του Rory. Και το ομώνυμο είναι μια τζαζομπλουζιά, ισοπεδωτική. Όπως είπε κι ο @hopeto, αν δεις ένα βίντεο του Rory από εκείνη την εποχή και δε νιώσεις, είσαι νεκρός και δεν το ξέρεις. Εντάξει, δεν το είπε έτσι, αλλά το λέω εγώ . Παραγωγή Roger Glover, να τα λέμε κι αυτά. Μπορεί ο Rory να έφτυσε τους Deep Purple όταν του είπαν να πάει, αλλά ο Glover του έκανε την παραγωγή .
2. Rush - 2112
Πρώτος πραγματικά τεράστιος δίσκος για τους Καναδούς μάγους. Ένα κομμάτι στην πρώτη πλευρά κι άλλα πέντε στη δεύτερη. Η ομώνυμη σουΐτα είναι ένα έργο τέχνης από μόνη της, μια ολόκληρη ιστορία που εκτυλίσσεται σε μια ολόκληρη πλευρά βινυλίου. Το riff του The Temples Of Syrinx γλεντάει δισκογραφίες. Στη δεύτερη πλευρά υπάρχουν κομμάτια όπως το Lessons ή το Something Fοr Nothing που ο Geddy Lee γλεντάει προσωπικά τον @kbil . Το δε Tears το έχει διασκευάσει και η αγαπημένη του μπάντα, με τον αγαπημένο του τραγουδιστή!
3. Rainbow - Rising
Ό,τι καλύτερο μας έχει δώσει ο Blackmore. Για Dio δεν τολμώ να το πω, γιατί υπάρχει και το Heaven And Hell. Για Cozy το σκέφτομαι . Τα περισσότερα τα έχετε πει, αυτό που δε θυμάμαι είναι αν έχει κάποιος εκθειάσει την υπερκομματάρα που λέγεται Starstruck που με κάνει να θέλω να τα σπάσω όλα όποτε μπαίνει το εναρκτήριο riff και τα εμβατηριακά τύμπανα.
4. Aerosmith - Rocks
Η κορυφαία ίσως αμερικανική hard rock μπάντα της εποχής διδάσκει μπαλίτσα τους πάντες και βάζει τα θεμέλια για να δημιουργηθούν άλλες 1000 μπάντες. Στο μεταξύ, εμείς ευχαριστιόμαστε ακόμα και σήμερα κιθαριστικές κομματάρες όπως το Combination, πάντρεμα funk και rock στο Last Child, δυναμικά Back In The Saddle και Rats In The Cellar, βαρύ και ασήκωτο Get The Lead Out. Τρομερή συνέχεια στο σερί που έτρεχαν, ευτυχώς συνεχίστηκε.
5. Kiss - Rock And Roll Over
Δεύτερος δίσκος για τους Kiss μέσα στην ίδια χρονιά. Και το “Destroyer” είναι φοβερό, όμως τούτο εδώ μου αρέσει ένα κλικ παραπάνω (μάλλον ο αγαπημένος μου). Για μένα, ούτε ένα filler. Δυναμίτες όπως Take Me, Love 'Em And Leave ‘Em και Makin’ Love. Υπερκολλητικές κομματάρες όπως Mr. Speed και Baby Driver. Κλασσικούρες όπως Calling Dr. Love και Ladies Room. Και δύο μεγάλες αλήθειες : φωνητικά Stanley >> φωνητικά Simmons, Hard Luck Woman > Beth.
Honorable mentions:
Judas Priest - Sad Wings Of Destiny
Το νο.6 μου.
AC/DC - Dirty Deeds Done Dirt Cheap
Προτιμώ ελάχιστα τα επόμενα Vol.2, παρ’ όλο που έχει μέσα Ride On.
AC/DC - High Voltage
Προτιμώ ελάχιστα τα επόμενα Vol.1, παρ’ όλο που έχει μέσα It’s A Long Way To The Top (If You Wanna Rock ‘n’ Roll).
Thin Lizzy - Jailbreak
Phil σε συνθετική παράκρουση.
Queen - A Day At The Races
Λίγο κάτω από τον προκάτοχο.
Steve Miller Band - Fly Like An Eagle
Πολύ ωραίο rock δισκάκι από τον βαφτισιμιό του Les Paul. Ακούγεται μονορούφι.
Jeff Beck - Wired
Απίθανος Beck συνεχίζει τις jazz rock αναζητήσεις.
Boston - Boston
Γεμάτος singles.
Camel - Moonmadness
Λίγο κάτω από τον προκάτοχο Vol.2.
Ramones - Ramones
Αυτοί αλλάξανε ένα κομμάτι της μουσικής ρε.
Εξώφυλλο:
Δυσκολεύτηκα μεταξύ 2112, Rising και του original Dirty Deeds. Θα προτιμήσω το τελευταίο.