Δοθείσης της ευκαιρίας από τον @ARIAN η φόρμα και τα ρέστα μην και τυχόν έχασα κανέναν στην μεταφορά
@38aris @apostolisza8 @ARIAN @criss_burton @GRACCHUS_BABEUF @jonkyr @Leper_Jesus @martian @nikosPL @SvenN @Sevek @Sh_Wo_f @Sofa_King @Tom7
άντε γιατί σιγά σιγά αχνοφαίνεται…
Δεν εχω τοσες μουσικες γνώσεις μενω στο background κ απλα τις τελευταίες ημερες εχω ακουσει τοσο eloy κ τοσο camel κ boc που δεν εχω ακούσει στη ζωη μου.
Συνεχιστε. Ειστε απολαυστικοί.
Καλα μην νομιζεις οτι εχουμε εμεις 
αλλωστε και ενα δισκιο μπορεις να ρίξεις… θα ερθει η κατάλληλη στιγμη 
μην φτασουμε ομως στο 1999 ε
5ο Kansas - Leftoverture ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗ!
Το αμερικανικό προγκ στα καλύτερά του. Highlight: Miracles out of nowhere.
4ο Queen - A day at the races. Σπουδαίο, αν και ίσως όχι τόσο όσο το προηγούμενο ή το επόμενό του. Highlights: You take my breath away, Somebody to love.
3ο Boston - Boston. Ήχος να γλείφεις τα αυτιά σου. Εξωπραγματική η ποιότητα του αποτελέσματος που δημιούργησε ο τελειομανής Tom Scholz για εκείνη την εποχή…Highlights: More than a feeling, Foreplay/Long time
2ο Judas Priest - Sad wings of destiny. Αν οι Sabbath και οι Zeppelin ήταν τα θεμέλια του metal, οι Rainbow και οι Priest ήταν κομμάτια του σκελετού.
ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΑΚΟΥΣΜΑ ΤΟΥ DREAMER DECEIVER…
1ο Rush - 2112. To 1997 βρισκόμουν σε ένα ενδιάμεσο σταθμό της ζωής μου, μεταξύ πολύ σημαντικών γεγονότων, αλλά σε μια κατάσταση αναμονής, χωρίς κάτι σπουδαίο να προδιαγράφεται (κάτι σαν τον ενδιάμεσο σταθμό για τα διαγραμμένα προγράμματα στο Matrix Reloaded 
).
Σε εκείνη τη φάση λοιπόν, σε ένα σπίτι που δεν πρόκειται να ξαναπάω, ο αδερφός ενός φίλου - που δεν είναι πια φίλος - με έφερε σε επαφή με την Αγία Τριάδα. Πρώτα μέσω των συλλογών που είχαν μόλις κυκλοφορήσει τότε (Retrospective I & II) και μετά μέσα από άλμπουμς. Το πρώτο που άκουσα ήταν το 2112. Τα υπόλοιπα ήρθαν φυσιολογικά. Από τότε οι Rush είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα και το prog το αγαπημένο μου ιδίωμα. Α, και κάθε φορά που ξεκινάει το Overture με τα ηχητικά εφέ, μου έρχεται στο μυαλό ο ΘΟΥ ΒΟΥ 
:
HONORABLE MENTIONS: Camel - Moonmadness, Rainbow - Rising, Billy Joel - Turnstiles, Steely Dan - The royal scum, Genesis - A trick of the tail, Van Der Graaf Generator - Still Life, Frank Zappa - Zoot Allures, APP - Tales of mystery and imagination.
non - rock albums:
Stevie Wonder - Songs in the key of life
Jean Michel Jarre - Oxygene
Vangelis - Albedo 0.39
Η ψήφος δεν αλλάζει, αλλά τώρα που ακούω το LEFTOVERTURE, νομίζω άνετα θα πήγαινε στο 4 και οι Queen στο 5…
Και έχω αλλάξει ήδη τρεις φορές τα honorable mentions! 
Αμα παντως θες στειλε ξανα φορμα να σβησω το προηγούμενο
Αν το κάνω, θα είναι όχι για μένα, για τον φουκαριάρη τον LATIMER ρε γαμώ το!
Ειχα να μπω κάτι μέρες … interesting off-topic debates, spilling the T, great lists…
-Ο αείμνηστος Joe δεν ήταν αναρχικός αλλά κοντινότερα στον τεταρτοδιεθνιστικό χώρο
-Για τους (literal) godfathers of punk, μεθαύριο το ‘77 (μιλάω για το punk όχι την αναρχική μουσική)
-Για τον αγαπητο Steve, από “σπόντα” το ‘84 σε δίσκο άλλου “θεότρελου”
-Τα όρια και το παράδοξο μουσικής (τέχνης εν γένει) και πολιτικής αντανακλούν τα όρια και το παράδοξο πολλών ιδεολογικών ρευμάτων αλλά και της βασικής αντίφασης ενός έργου τέχνης στον καπιταλισμό που μοιραία αποτελεί εμπόρευμα, ειδάλλως γίνεται Collector’s item (και άρα μοσχοπούλητο εμπόρευμα σε β’ χρονο)
-Οι Αδιέξοδο χλεύαζαν και το “punkrock” , αναδεικνύοντας πολλά τέτοια αδιέξοδα (pun intended), πέραν του κραυγαλέου νιχιλισμού τους . this being said “εσύ στην τέχνη σου/και εμείς υποκουλτούρα” σιγοντάραμε και μεις ως πρωιμοι φανμποης και ας διαφωνούμε εμπράκτως (δες τι λίστες ανεβάζουμε)
-ο α’ πληθυντικός στο αμέσως προηγούμενο “bullet” είναι πιθανώς ένδειξη multiple personality disorder, προσπεράστε
-Αυτό το μήνυμα στο σύνολό του ήταν εντελώς περιττό, ελπίζω όχι μάταιο!
Κλαίω!!
Επί της ουσίας συμφωνώ, αν είναι όμως να μιλήσουμε με όρους κτιριακούς, τότε θα πούμε ότι αν οι Sabbath και οι Zeppelin ήταν τα θεμέλια, οι Priest και Rainbow (για να χρησιμοποιήσω τις δικές σου αναφορές) είναι μέρη του φέροντος οργανισμού, της ανωδομής αν προτιμάς, του metal οικοδομήματος!
(Με συγχωρείτε για την παρεμβολή, λόγω ειδικότητας που λένε!)
Σ’ έχασα εδώ, που αναφέρεσαι;
Κατά τ’ άλλα καλά τα λες κι εσύ.
στο διαταραγμενο ημιτρελο σκοταδιστικο παραληρημα-αριστουργημα “Dog’s Blood Rising” (Current 93)
1984 shall be a great year in a few weeks
yeah i’m time-dysphoric too
Δεν είχα ιδέα!
Το 1998 βγηκε το Americana αλλα δεν πειραζει 
Με προδωσε το γιουτιουμπι
Scorpions “Virgin killer”, Rush “2112” και Judas Priest “Sad wings of destiny” από εμένα. Ήμουν στη φάση να βάζω μόνο το πρώτο, αλλά ξαναέβαλα από περιέργεια ν’ ακούσω και τα επόμενα δύο να δω πώς “ωρίμασαν” και λέω άντε, ας τους κάνω την τιμή.
Πολύ σνομπαρία βλέπω για τους Scorpions φέτος, ενώ τα προηγούμενα 3 (ακόμα και το “Lonesome crow” δηλαδή!) τριγυρνούσαν σε υψηλές θέσεις. Νομίζω μόνο ο generationx τους τίμησε. Σας χαλάνε κάτι “Yellow raven” δηλαδή, ε;;;; 
Εντωμεταξύ κοιτούσα το πρώτο μισό των 70’s κι έχω περιέργεια αν θα βγάλουμε σε κάποια χρονιά οποιαδήποτε μπάντα που να μην είναι από Η.Π.Α. ή Ηνωμένο Βασίλειο. Μάλλον όχι.
Επίσης μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα της κάθε χρονιάς είναι τα εντελώς προβλέψιμα που θα περίμενε κανείς (δεν το λέω για κακό αυτό, σαν διαπίστωση απλά) με την εξαίρεση των Blue Oyster Cult ίσως (νομίζω ότι δεν είναι το ΠΡΩΤΟ συγκρότημα που σου έρχεται στο νου όταν σκέφτεσαι τους καλύτερους δίσκους της ζωής σου ξέρω 'γώ); Που βέβαια εκείνη τη χρονιά, βλέποντας και τις υπόλοιπες θέσεις, μάλλον λείπει ο δίσκος-κράχτης που υπάρχει σε όλες τις άλλες χρονιές (καλά σε κάποιες υπάρχουν και 3 και 4 κράχτες).
Whiskey woman don’t you know that you are drivin’ me insaaaaaaaane? Πεθαίνω, σβήνω, χάνομαι…μια τελειότητα ο δίσκος κ τι καλύτερο ξεκίνημα από το έπος που λέγεται Victim Of Changes. Heavy Metal πανδαισία, ότι αγαπώ σε αυτήν την μουσική συμβαίνει εδώ μέσα. Ριφφάρες (το Slayerικό riff στο 1.57 ισοπεδώνει τα πάντα), αλλαγές στον ρυθμό/χαρακτήρα του κομματιού κ ένας Rob Halford να τρελένει κόσμο (δεν θα σχολιάσουμε την μπρούταλ κραυγή στο 7.21?)
Πέρα από το Dreamer Receiver, στο οποίο ο Halford τραγουδάει με μια απίστευτα ζεστή χροιά, ιδιαίτερη αναφορά πρέπει οπωσδήποτε να κάνω στο κομμάτι Epitaph όπου πέρα από την εξαιρετική ερμηνεία του Halford, το κομμάτι ξεχωρίζει από το πλύ όμορφο πιάνο κ την εντελώς Queen χροιά του. Έπος.
Νομίζω είναι το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα/άκουσα από την μπάντα, μετά από κάποιο ποστ στο φβ του Δημήτρη από τους Zemial. Από τότε έχει ξεκινήσει μια σχέση αγάπης με την μπάντα, παρόλο που έχω ακούσει ένα μικρό μέρος της δισκογραφίας τους. Από τους complex ρυθμούς του εναρκτήριου Dance on a Volcano, στην μελωδική γαλήνη του Entangled, το άλμπουμ προσφέρει απλόχερα στιγμές μεγαλείου.
Ένα εξαιρετικό άλμπουμ από τους Καναδούς, μετά το Caress of Steel, το οποίο έφερε γκρίνια κ πίεση από την εταιρεία τους όπου κ ζήτησε από το γκρουπ ένα πιο βατό κ radio-friendly άλμπουμ. Ευτυχώς για όλους η μπάντα τους έγραψε στα διαγαλαξιακά τους παπάρια κ έγραψε το 20λεπτο έπος 2112.
Πολύ πρόσφατη ανακάλυψη, οπότε πολύ πρόσφατο άκουσμα. Πολύ όμορφο άλμπουμ, το οποίο στιχουργικά αναφέρεται σε ποιήματα κ ιστορίες του Edgar Alan Poe.
Δεν είμαι ο πιο ένθερμος οπαδός των instrumental άλμπουμς κ ιδιαίτερα της jazz fusion. Παρόλα αυτά, το άλμπουμ κυλάει πολύ ευχάριστα χωρίς να κουράζει με την τεχνική του. Αντίθετα, μου έφερε μια ανάλαφρη ταξιδευτική διάθεση, ιδιαίτερα ακούγοντας τα Sorceress και Majestic Dance.
Πολύ και άδικα ριγμένο το Trick of the Tail. Προσωπικά top 3 Genesis, ναι έχω κόλλημα, αλλά και πιο “αντικειμενικά” να το δω, δεν μπορώ να μην το χαρακτηρίσω αριστούργημα.
