Θα τσεκάρω. Θενξ.
Γαμώτο, όσες φορές κι αν το ακούσω, μου φαίνεται το 4ο καλύτερο. Αν και κάποια τραγούδια τα αγαπάω.
2 Likes
Fuuuuuuuck
3 Likes
- Therapy? - A Brief Crack Of Light
- Killing Joke - MMXII
- Dead Can Dance - Anastasis
- Deftones - Koi No Yokan
- Gojira - L’ Enfant Sauvage
27 Likes
2012
Σεντονιαδα με μπολικο juice σε δευτερο χρονο, ενεκα νεου deadline (το φελεκι μου μεσα γαμω).
Yeah I’m so busy being busy. Μέχρι να φτάσουμε στο 2023 (2024?) θα έχω απλώσει όλα μου τα σεντόνια… αλήθεια… μπορώ να εξηγήσω… it’s not what it looks like…
Electoral Top-Five:
- Manowar – The Lord of steel
- She Past Away – Belirdi Gece
- Swans – The Seer
- A place to bury strangers – Worship
- Nightstalker - Dead Rock Commandos
Runner-ups:
- Accept – Stalingrad
- Angels of Liberty – Pinnacle of the Draco
- Angel Witch - As Above, So Below
- Kreator – Phantom Antichrist
- Marina and the diamonds – Electra heart
Front-bench:
- Killing Joke – MMXII
- Witchcraft – Legend
- Leonard Cohen – Old ideas
- Marilyn Manson – Born Villain
- Lana Del Rey - Born To Die
Back-bench:
- Paradise Lost – Tragic idol
- Antimatter - Fear Of A Unique Identity
- Gojira - L’Enfant Sauvage
- DIIV – Oshin
- Crystal Castles – (III)
Χονοραβλε:
Beastmilk – Use your deluge
(εχε χαρη που είναι EP αλλιως εμπαινε 5-αδα… next year tho…)
31 Likes
Respect όχι μόνο για Nekromantheon, Deathhammer αλλά κυρίως για τους Tantara.
1 Like
2012 → Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τα (έξι) άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω!
12. – 6.
12. DEPHOSPHORUS “Night Sky Transform”
Όπως είπαμε και στις ειδικές του ’11, οι DEPHOSPHORUS με το αστρικό τους grind ήρθαν για να μείνουν και να πλαισιώσουν τη νέα ελληνική σκηνή (αν μπορούμε να την πούμε έτσι) του ακραίου ήχου που στις αρχές τις δεκαετίας υπήρξε αστείρευτα περιπετειώδης και εξόχως original αναφορικά με τις ιδέες που είχαν οι εκάστοτε μπάντες. Στο “Night Sky Transform” ακούμε το big bang και τα «απόνερά» του και μπορεί αρχικά να μας πιάνει από τα μούτρα αλλά κάτω απ’ το μικροσκόπιο μοιάζει μυριάδες σωματίδια να χορεύουν με κινήσεις που αγγίζουν την τελειότητα.
11. THE HOWLING WIND “Of Babalon”
Χαίρε, ω πολυμήχανο USBM, γεμάτο εκπλήξεις και πάντα έτοιμο για περιπέτεια! To αγέρωχο ντουέτο των Lipinsky (είχε γκεστ και στους προαναφερθέντες DEPHOSPHORUS) και Call μετά τον εξαίσιο «μπλε παγωμένο» δίσκο επιστρέφει στη νυχτερινή μεγαλούπολη για «κόκκινο» αστικό μυστικισμό. Μαζί με τα ξυραφένια riffs και την frost-ική διάθεση, συνυπάρχουν post-metal μονοπάτια που οδηγούν σε παλαιότερες εποχές όταν metal και hardcore συναλλάσσονταν σε καταγώγια αμερικάνικων πόλεων. Για ό,τι πιο κοντά στο THRALLDOM πνεύμα, εδώ είμαστε.
10. MASTER’S HAMMER “Vracejte Konve Na Misto”
Τα ποτιστήρια (βλ. εξώφυλλο) δεν στέγνωσαν ακόμα! Μετά την έξοχη επιστροφή με το “Mantras” (σόρι, αλλά 2009 είχε πανικό) οι Τσέχοι θεοπάλαβοι πιστοποιούν αυτό που πάντα υποψιαζόμαστε για την πάρτη τους. Δεν δίνουν δεκάρα ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ! Μαζί με το ξερακιανό κεντροευρωπαϊκό πρωτο-μπλακ τους θα χώσουν και electro/synth (σε ποσότητες πιάτου ελληνίδας γιαγιάς) και κάμποσες folk τζούρες και κάτι φαινομενικά «άκυρα» καθαρά φωνητικά. Μπορεί να μοιάζουν αρχικά παράταιρα, αλλά στην πράξη δεν είναι τίποτα άλλο από μια πανηγυρική σύναξη μαγισσών, σάτυρων και ξωτικών του μεσαίωνα τα οποία έχουν ανάψει φωτιές στα ξέφωτα, επιδιδόμενα σε κυκλικούς χορούς που καλούν τον Εωσφόρο.
9. CULT OF FIRE “Triumvirat”
Τους CULT OF FIRE τους πρωτοάκουσα με τον πιο straightforward τρόπο, καθώς ξεκινούσαν το set τους στο Prague Death Mass του ’13, εντός έδρας δηλαδή, και πραγματικά με έπιασαν απ’ τα μούτρα! Προφανώς οι στίχοι στη μητρική τους γλώσσα και κάποια κιθαριστικά περάσματα θα φέρουν στο μυαλό τους τρισμέγιστους MASTER’S HAMMER, όμως σε καμία περίπτωση δε μιλάμε για tribute. Εδώ έχουμε και κάμποσα (πολύ ταιριαστά) synths που δείχνουν προς 90s ατμόσφαιρες απ’ την μία κι απ’ την άλλη αναδύεται ένα επικό feeling που φτάνει και μέχρι BATHORY καταστάσεις. Εν κατακλείδι, το “Triumvirat” είναι ένα ατίθασο (ως ντεμπούτο) χωνευτήρι ήχων και επιρροών από παλαιότερες εποχές, πράγμα που να πω την μαύρη (pun intended) μου αλήθεια το είχαμε ψιλο-ανάγκη σε μια εποχή που είχε αρχίσει να χαρακτηρίζεται από διάφορα ενοχλητικά underground trends.
8. TIAMAT “The Scarred People”
Εεεεπ, Γιοχανάκο, τι λέει; Καιρό είχαμε να τα πούμε… Οι αμανέδες καλοί ήταν αλλά λίγο μέταλ-με-το-στανιό σε φάσεις και λίγο nuclear-plast(ic) ήχος εδώ που τα λέμε. Ξανάρθες στο στοιχείο σου όμως, κατά βάση ένα gothic rock (και λίγο metal, λιγότερο από κάθε άλλη φορά) με κάμποσους SISTERS, κατιτίς από Crowley, ευχάριστες indie/pop νότες, την απαραίτητη Gilmour-ιά (“Love Terrorists”) και -κυρίως- κάμποσους τόνους νοσταλγίας και αναπόλησης που συμπυκνώνονται απόλυτα στο “The Sun Also Rises” (μα στίχος “from Kamara up to Olympiados” ρε αθεόφοβε! 
). Άντε μπράβο το χρειαζόμουν αυτό, ενώ για να ‘μαστε και στο κλίμα της χρονιάς όπου σαρώνει η Lana, έχουμε bonus μια αρκούντως ψυχαγωγική διασκευή στο “Born to Die” (το original παραμένει ανώτερο βέβαια)…
7. ACRIMONIOUS “Sunyata”
Συνδυάζοντας την τάση για επίκληση σχημάτων όπως οι NIGHTBRINGER και γενναίες δόσεις χέβι μέταλ, από το σωστό, το ορθόδοξο (aka χωρίς να γίνονται ξετσίπωτοι σαν κάτι watains), οι ACRIMONIOUS πάνε κάμποσα βήματα παραπέρα από τις δυσαρμονίες του “Purulence” και στο “Sunyata” ακούγονται υπέροχα εκστατικοί, με ριφάρες που ξεσηκώνουν και στίχους που κάνουν μέχρι και ομοιοκαταληξίες. Κανείς δεν είπε ότι το μπλακμέταλ είναι μόνο κακοφωνία, στόχος πάντα είναι το άνοιγμα της πύλης και τα μέσα είναι πολυποίκιλα. Εξ’ ου και το «αναπάντεχο» για τέτοια κυκλοφορία εξώφυλλο (και γενικότερο artwork) του αποκρυφιστή Kyle Fite.
Το οποίο αν και δεν θα το ψηφίσω, αξίζει να το δείτε
6. SVARTIDAUÐI “Flesh Cathedral”
Οι Ισλανδοί είχαν προειδοποιήσει με διάφορες μικρές «επιθέσεις» τα προηγούμενα χρόνια δείχνοντας ότι η σπορά των DSO, όταν δεν γίνεται μανιέρα για out of the box δυσαρμονίες και «ορθόδοξα» διαγγέλματα, μπορεί να παράγει νέου τύπου χίμαιρες. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ισλανδική bm σκηνή, εννοώντας αυτό το απόκοσμο, απλωτό των συνθέσεων με τον «γεμάτο» ήχο του Ιρλανδού (f-IRE meets ICE δηλαδή, πω τι λογοπαίγνιο έκανα!) Steven Lockhart, τις αφηγηματικές κιθάρες κι ένα μπάσο που δε φοβάται να πάρει το ρόλο που του αρμόζει. Το ”Flesh Cathedral” ως μη εύκολο άκουσμα, αναδύει μια γενικότερη αίσθηση μοναξιάς σε ένα άγονο, κακοτράχαλο τοπίο απ’ όπου πρέπει να επιβιώσουμε καθ’ οδόν για το επόμενο επίπεδο. Μοναδικό φαουλάκι το too much watain-ικό εξώφυλλο…
5.
ΟΔΟΣ 55 “Οδός 55”
Ένα από τα soft spots μου όσον αφορά μουσική και ταινίες, είναι τα ντόπια εγχειρήματα που μυρίζουν 80s/90s Αθήνα του περιθωρίου, γιατί -πώς να το κάνουμε- αυτή η εσάνς είναι γραμμένη στις αναμνήσεις άρα η αναμόχλευσή των αυτόματα σηκώνει την τρίχα. Δηλαδή ΟΚ, όταν μου ξεκινάς ένα synth-punk/electro/whatever-wave (@Curehead label help please) με τίτλο “Αττική-Βικτώρια” είναι γκολ απ’ τα αποδυτήρια. Με σημαία την καλλιτεχνική λιτότητα, η ΟΔΟΣ 55 για μένα είναι το σάουντρακ μιας αεικίνητης χορογραφίας στους θεόστενους, γεμάτους υπόγεια, δρόμους της Κυψέλης -όπου έχω μείνει σε τρία σπίτια με αριθμούς 45, 5 και 5, do the math, όλα έρχονται και δένουν!
4.
KISS THE ANUS OF A BLACK CAT “Weltuntergangstimmung”
Συγγνώμη τι χρονιά έχουμε, στο 2012 είμαστε ή στο 1985 ξερωγώ; Μετά απ’ το “Hewers of Wood…” που με είχε αφήσει κάπως αδιάφορο, το βελγικό ντουέτο επιστρέφει με έναν δίσκο, ο οποίος παρότι ξένισε το όποιο κοινό τους είχε αγκαλιάσει λόγω της experimental διάθεσής τους, κανονικά θα έπρεπε να είναι ορόσημο του gothic/darkwave με όλα τα κομμάτια να είναι δυνητικά dancefloor hits κατευθείαν απ’ τα 80ς (αλλά με παραγωγή 10ς που σημαίνει όλα καλύτερα από άποψης τεχνολογίας/τεχνογνωσίας). Οκτώ υπόγειοι ύμνοι για το σούρουπο και τη νύχτα, γεμάτοι γλυκιά μελαγχολία και υποσυνείδητη προσμονή για κάτι μαγικό…
3.
DREAMLONGDEAD “MadnessDeadGrave - Invocations Three to the ONES That Lurk at thy Threshold”
Νοέμβρης 2011, κυριακάτικο απογευματόβραδο, μόλις έχει τελειώσει ένα ΟΣΦΠ-ΠΑΟ (1-1 ήρθε) και γραμμή για Rainbow στο Γκάζι όπου θα έπαιζαν οι αγαπημένοι EARTH OF DISTRUST (παράλειψη η μη αναφορά στο “Proselytize” του ’10, ακούστε το “Spirit Tradeoff” και μετά ακούστε όλον τον δίσκο). Ως support θα δώσει το πρώτο του live ένα σχήμα (power trio τότε) που συστήνεται ως DREAMLONGDEAD και εξαπολύει μια τέτοια αδυσώπητη frost-ίλα κατευθείαν απ’ τα 80s που έχουμε μείνει κάγκελο (οι περίπου 50 άνθρωποι που ήμασταν στο μαγαζί).
Συγκρατώ το όνομα, λίγους μήνες μετά νάσου πάλι μπροστά μας μας, ξανά σε κάποιο λάηβ με χαμμερική ενίσχυση (Πούσιος στα φωνητικά, Φαρόπουλος στη δεύτερη κιθάρα) και δουλεμένα πλέον κομμάτια, μεγάλα σε διάρκεια με περισσότερες αναφορές σε doom/death αλλά και post και πιο straightforward metal καταστάσεις. Κατά τη διάρκεια ενός από αυτά (το “Dead Dream Under Our Skin” όπως έμαθα μετά) σκάει κάπου στη μέση ένα τέτοιο ξέσπασμα που θα οδηγήσει στο πιο οδυνηρό (την άλλη μέρα) χεντμπάνκι της ζωής μου. Τέλος πάντων, μην τα πολυλογώ, τον δίσκο τον άκουσα πρώτα 4-5 φορές λάηβ, κάποια στιγμή αγόρασα κιόλας το λίτο κι απέριττο DIY CDr που έβγαλαν και γενικά παραμένει (σε συνδυασμό με την τότε εποχή) απ’ τις πιο δυνατές αναμνήσεις σχετικά με μουσικές.
2.
ELYSIAN BLAZE “Blood Geometry”
Φοβερή περίπτωση καλλιτέχνη ο Αυστραλός Mutatiis (συντόμευση του «μα τον Τουτατή!» ; ποιος ξέρει…), τραβά τον μοναχικό του δρόμο και έξι χρόνια μετά το “Levitating the Carnal”, νιώθοντας ίσως ότι έλειψε για καιρό, κυκλοφορεί διπλό (μιλώντας για CD) άλμπουμ διάρκειας 130 λεπτών. Κανονικά αυτό για μένα, που είμαι του less is more, θα έπρεπε να είναι λόγος να την κάνω με ελαφρά αλλά το απλωτό blackmetal που μοιάζει κάτι μεταξύ μιας πολύ διαφορετικής ερμηνείας του Cascadian παρακλαδιού του USBM (και ίσως πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, του “Hvis Lyset…” και των FORGOTTEN WOODS) αλλά και της majestic εκδοχής του μαύρου μέταλλου, φυσικά χωρίς οποιαδήποτε κλίση προς «εμπορικές» καταστάσεις. Που σημαίνει ότι εδώ είμαστε φουλ στα πλήκτρα, τα synth και τα samples αλλά πίσω τους υπάρχει ένα περίπου αδιαπέραστο τείχος από παραμορφωμένες κιθάρες, σχεδόν doom σε σημεία, που απομακρύνει οποιοδήποτε φως. Το ταξίδι του “Blood Geometry” είναι μια κοπιαστική ανάβαση σε κακοτράχαλες πλαγιές, γεμάτες σπηλιές με μετα-αποκαλυπτικές εικόνες και μια θέα από την κορυφή που κόβει την ανάσα.
1.
SERPENT NOIR “Seeing Through the Shadow Consciousness (Open Up the Shells)”
Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να γράψω για τον ίσως τελευταίο μεγάλο δίσκο της ζωής μου (φαίνεται υπερβολικό αλλά έτσι είναι, τι να κάνω). Παρότι -προσπαθώντας να το δω πιο «αντικειμενικά» γίνεται- μάλλον το ξεπέρασαν με τα επόμενα δύο full-length, εδώ είναι το απόλυτο Σημείο Μηδέν για μένα, καθώς βρέθηκε στο δρόμο μου την κατάλληλη στιγμή. Για την ακρίβεια το κυνήγησα κιόλας, ψιλοέπρηξα τον Viktor (RIP -I guess) του κάποτε εξαιρετικού Daemon Worship label να μου το στείλει το στείλει νωρίτερα, πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι (και τι καλοκαίρι ήταν αυτό…) να το ακούω, για να κάνω το review όσο καλύτερα γινόταν (in retrospect δε μπορώ να πω ότι τα κατάφερα) και τελικά «έγραψε» μέσα μου όσο λίγα πράγματα.
Αν και δεν πρόκειται να προσπαθήσω να πίσω κανέναν για την όποια αξία έχει κάτι που έγινε τόσο προσωπικό, αν θέλετε ρίχτε μια αυτιά στο πόσο ολοκληρωτικά ξεκινάει το riff του “Allies from the Black Sun Universe” (το είχε βάλει ο φίλτατος Νίκος κάποτε στο Rainbow και ένιωθε κανείς τον ήχο να έρχεται από κάθε σημείο του χώρου), πόσο φοβερό ρυθμό πιάνει το “Dragon Egregore (που αρχικά το συνέδεα περισσότερο με CELTIC FROST, αλλά σε βάθος πάει προς trance καταστάσεις) ή πόσο αιλουροειδείς «κινήσεις» κάνει το “Black Sphere”…
Αυτά τα ολίγα από μένα και μπόνους η εξωφυλλάρα του Ketola (RIP -πάλι) με τον αρχοντικό Δράκοντα να αναδύεται απ’ την άβυσσο και να κερδίζει στο νήμα αυτό των ACRIMONIOUS.
Ειδικές Καταστάσεις
Λίγα πράγματα γιατί είχαμε να πάμε και ταβέρνα.
Ξεκινάμε από το Vol. 1 της συλλογής “Monomaniac”, ένα αρκετά ενδιαφέρον εγχείρημα της Blastbeat Mailmurder του Αγόρου που είχε στόχο να παρουσιάσει κομμάτια διάρκειας γύρω στο ένα λεπτό (και λιγότερο) καλύπτοντας σχεδόν όλο το φάσμα του ακραίου ήχου από hardcore και grind μέχρι experimental black και noise. Προσωπικά απολαμβάνω και τα τέσσερα volumes (τα 2&3 κυκλοφόρησαν ενιαία).
Συνεχίζουμε με τους NADIWRATH, οι οποίοι μέσω split με τους Ουκρανούς depressive blackmetallers HEXENMEISTER θα κυκλοφορήσουν ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα στα σχετικά υποϊδιώματα, το σχεδόν 20λεπτο “The Last Days of the Parasitical Results of Humanity (part 1)”. O τίτλος του περίπου υποδηλώνει και τι θα ακούσει κανείς εκεί μέσα, έναν βιτριολικό «αποχαιρετισμό» στο -για κάποιους- πιο παρασιτικό και καταστροφικό είδος στον πλανήτη.
Κλείνουμε με τον Σουηδό sound artist Michael Idehall ο οποίος στο “Sol” (και γενικά στις κυκλοφορίες του) πειραματίζεται με κάθε λογής ambient/industrial/noise ηχητικά εφέ, προκειμένου να εξερευνήσει και αυτός (και όσοι νιώθουν συμμέτοχοι κατά την ακρόαση) τις σκιώδεις διαδρομές του Δράκοντα, όπως και οι SERPENT NOIR για κάνουμε και τη σύνδεση με τα προηγούμενα, αλλά από τελείως διαφορετική αφετηρία.
33 Likes
3 Likes
Τρομερό βάθος στο underground το 2012, ίσως να μην φαίνεται από τη λίστα μου, αλλά ιδού το τοπ5:
Summary
1. Converge – All We Love We Leave Behind
Είχα γράψει εδώ:
Ο εν λόγω δίσκος, είναι πιθανώς η πιο προσιτή στιγμή του κουαρτέτου από το Salem. Ταυτόχρονα όμως, παραμένει και η πιο ανθρώπινη κατάθεση ψυχής που έχουν πραγματοποιήσει. Οι Converge, από τη συθέμελη διατάραξη του ακραίου ηχητικού οικοδομήματος που αποκαλούμε “Jane Doe”, συνέχισαν δίχως καμία διάθεση επανάπαυσης. Έτσι, στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας, το “All We Love We Leave Behind” αφού πρώτα έκλεισε τα στόματα όσων αναζητούσαν την επόμενη σπουδαία μπάντα του extreme hardcore, metalcore, mathcore, πες το όπως θες, έπειτα τα άνοιξε διάπλατα. Κάθε τραγούδι αυτού του έργου τέχνης, είναι ένα συναισθηματικό ταξίδι, δοσμένο από διαδοχικές θεματικές εναλλαγές, περιβεβλημένο με την εξωπραγματική παραγωγή του Kurt Ballou. Ο Bannon δε, εξέλιξε περεταίρω τις φωνητικές του ερμηνείες, ενώ μας παρέδωσε μερικούς από τους πιο προσωπικούς του στίχους. Οι Converge δεν είναι άλλη μια σπουδαία μπάντα, αλλά αναζητητές αυτού που ονομάζεται ακραία τέχνη.
2. Propagandhi – Failed States
Με κάνω quote γιατί μ’αρέσει:
Θα θυμάμαι για πάντα την πρώτη φορά που έβαλα να παίξει το “Failed States”. Την ανατριχίλα που μου προκάλεσε το έρπον κτίσιμο του εναρκτήριου “Note To Self”. Το ανοικτό στόμα που μου έμεινε ενθύμιο μαζί με τα μυαλά στο χέρι, όταν τελείωσε η πρώτη ακρόαση. Οι Καναδοί, πιθανώς με αυτόν τον δίσκο να ξεπέρασαν τους εαυτούς τους. Κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ιδιοφυές punk rock, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Φλέρταραν καιρό με tech thrash νοοτροπίες, αλλά εδώ είναι το αποκορύφωμα. Συνθέσεις που αντλούν τεχνική αρτιότητα από το metal, στίχοι που δεν γίνονται στιγμή προβλέψιμοι, διαδοχικοί ύμνοι που ηχούν ταυτόχρονα πολύπλοκοι αλλά και προσιτοί. Εκεί έγκειται και η δυναμική του “Failed States”. Χωρίς να γίνεται στιγμή επιτηδευμένο, διακατέχεται από μια πολιτικοποιημένη ματιά, δίχως να καταφεύγει σε εύπεπτα συνθετικά τεχνάσματα, φαντάζει ικανό να κερδίσει ετερόκλητους μουσικόφιλους. “The Fucking Rich Fuck The Poor”.
Εξώφυλλο χρονιάς ε.
3. Antimob – s/t
Όλ@ τα έχουν χιλιοπεί, κάποτε και εγώ:
Η δεκαετία που ολοκληρώθηκε, είδε, κατά την ταπεινή μου άποψη, μια εκπληκτική αναζωπύρωση της εγχώριας ανεξάρτητης hardcore/crust σκηνής. Οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που στην αρχή των '10s οδήγησαν σε μια παντός φύσεως έκρηξη, το δυσοίωνο μέλλον που είδαν οι νεότερες γενιές να γίνεται πραγματικότητα, η οικονομική ασφυξία, το σκυμμένο κεφάλι και η αποστροφή προς τον συνάνθρωπο, έδωσαν εκ νέου τροφή στο D.I.Y. με μια ορμή που, στην περίπτωση της κυκλοφορίας αυτής των Antimob, αποτυπώθηκε όσο λίγες στην ιστορία της σκηνής. Το “Antimob” οφείλει να τοποθετηθεί ισάξια δίπλα στα μνημεία των '90s. Ο τρόπος που κάθε νότα, κάθε στίχος, κάθε κομμάτι, κάθε ακρόαση, κάθε συναυλία και κάθε αναφορά στο δίσκο, ανασυνθέτουν μονομιάς την εποχή τους, είναι αδιανόητος. Οι Antimob ήταν απειλητικοί και αδυσώπητοι στην κορυφαία τους αυτή στιγμή. Δεν έκαναν βήμα πίσω. Ένας κυκεώνας επιρροών μετατρέπεται σε μια μοναδική ηχητική ταυτότητα που δεν μπορείς να πεις πως δεν σε προειδοποίησε: «Έρχεται κηδεία».
4. Misery – From Where The Sun Never Shines
To “Painkiller” του crust punk. Οι Θρύλοι από τη Μινεάπολη, επέστρεψαν μετά από Χ χρόνια με το καλύτερο LP τους και ένα από τα απόλυτα crust άλμπουμ όλων των εποχών. Κάθε κομμάτι, κάθε riff, κάθε στίχος – απόσταγμα ελευθεριακών πολιτικών, η πεμπτουσία της αντικουλτούρας, της μουσικής επίθεσης, των πάντων. Ο δίσκος που για μένα σήκωσε το βάρος της επιστροφής του ‘90s ήχου στη δεκαετία αυτή, αναζωογόννησε την τοπική, θρυλική σκηνή, υπενθύμισε σε μια νεότερη γενιά πως ο παλιός, δεν είναι αλλιώς, αλλά στέκει ως φάρος υπενθύμισης. You live by the crust, you die by the crust.
5. Swans – The Seer
Η νέα εποχή των κύκνων του Gira είχε ξεκινήσει εκκωφαντικά, αλλά εδώ, η λιτότητα εξωφύλλου και τίτλου, ήδη προϊδεάζει. Οι Swans εδώ έπιασαν μια μυθική κορυφή, ένα άλμπουμ που εύκολα στιγματίζει μια δεκαετία. Το apocalyptic folk δεν είχε μπλεχθεί με το noise τοσο έντονα ακόμα, αλλά μόνο η εναρκτήρια παράνοια του “Lunacy” αρκεί για να εγκληματιστείς. Η ισορροπία που βρήκαν εδώ οι Swans μάλλον είναι ανεπανάληπτη.
For the critical top15:
Summary
6. Mgla – With Hearts Towards None
Μπορούμε να πούμε πολλά σήμερα, και έχω γράψει τα σεντονάκια μου με ενδελεχή ανάλυση και στο φόρουμ και στην κεντρική. Με (τα) ξέρετε. Έντεκα χρόνια πριν όμως, το “WHTN” ήταν ένας θρίαμβος της ανανέωσης και της επαναφοράς του παραδοσιακού bm σε εντελώς μοντέρνο και εκσυγχρονισμένο πλαίσιο. Στίχοι, φωνητικά, τύμπανα, εξωπραγματικά leads ανά σημείο που σκανε απροειδοποίητα, μακροσκελείς συνθέσεις που έγιναν κλασικές. Αν δεν θες να επαναληφθεί η ιστορία την αναλύεις σωστά, αυτό έχω να πω.
7. Enslaved – RIITIIR
Μια από τις κορυφές της δισκογραφίας των Enslaved, όταν και το προγκ έμπαινε για τα καλά στις παγανιστικές ρίζες του black metal τους. Σίγουρα, το “Roots Of The Mountain” θα τραβάει αιώνια τα αυτιά, τα βλέμματα και τις αισθήσεις ως μια από τις μεγαλύτερες συνθέσεις που έβγαλε ο ακραίος ήχος, αλλά όπως σωστά ειπώθηκε, εδώ υπάρχει πολύ, υψηλό ποιοτικά και αισθητικά, πράγμα για να σε κάνει οπαδό τους. Ναι, οι Enslaved είναι μια διαφορετική κατηγορία συγκροτήματος. Αυτή που αντιλαμβάνεται το εσωτερικό και το ατομικό, ως ένα παγανιστικό, και το μετουσιώνει σε μουσική με νόημα. Αλάνθαστο, διαχρονικό.
8. Svartidaudi – Flesh Cathedral
Σε ένα αφιερωματάκι που είχα κάνει στην Ισλανδική black metal σκηνή, είχα πει τα εξής:
Η στιγμή που προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Τέσσερις δαιδαλώδεις και εκτενείς συνθέσεις, με μια μουντή παραγωγή, που συνδύαζαν τις διδαχές της σύγχρονης Γαλλικής σκηνής με ατμόσφαιρες αντάξιες των τοπίων της περιοχής. Η κυκλοφορία αυτή, που πλέον μνημονεύεται ως κλασική, έστρεψε τα φώτα προς τη σκηνή και ώθησε τις υπόλοιπες μπάντες να κάνουν step up. Αν και οι Svartidauði ήταν ενεργοί στο underground μέσα από κάποια demo και shows, με το “Flesh Cathedral” το οποίο δούλευαν για πολύ καιρό πριν το εκδώσουν, παρουσίασαν ένα ζήλο και μια ποιότητα που σπάνια θα ξαναπαρουσιαζόταν στο μέλλον.
Θα προσθέσω σήμερα πως, μέχρι να μιλήσουμε για τον διάδοχο και το φετινό Sol An Varma και ίσως αναθεωρήσουμε, τούτω δω είναι ένα από τα 50 καλύτερα άλμπουμ του είδους, έβα.
9. Panopticon – Kentucky
Μόνο Panopticon:
Το “Kentucky” αποτελεί σημείο καμπής για τη δισκογραφία των Panopticon, αλλά και μια από τις πιο ιδιαίτερες κυκλοφορίες του σκληρού ήχου των τελευταίων ετών. Οι appalachian folk επιρροές, που προϋπήρχαν στον ήχο της μπάντας, εδώ αναδεικνύονται σε σημείο όπου το άλμπουμ αποτελεί μια ριζοσπαστική σύγκρουση δύο κόσμων. Διασκευές σε παραδοσιακά protest folk τραγούδια της περιοχής, samples από το κλασικό ντοκιμαντέρ “Harlan County U.S.A.”, εναλλαγές black metal riffs με σόλο fiddle βιολιού σε καταιγιστικά δεκάλεπτα κομμάτια, και πάνω από όλα, ένα ιδιαίτερο concept. O Lunn, τιμά την επαναστατική κληρονομιά των μεταλλωρύχων του Kentucky, αναδεικνύοντας τις χρόνιες αντιξοότητες και ταξικές συγκρούσεις, δίνοντας στην πορεία μια συνειδητοποιημένη πνοή στο «παγανιστικό», folk-black metal. Το “Kentucky”, θαρραλέο και ριψοκίνδυνο, τράβηξε δικαίως τα βλέμματα, αποτελώντας μια ιστορική κυκλοφορία για το extreme metal, από αυτές που για να αντιληφθείς τη σημασία τους οφείλεις να ερευνήσεις στις σκιές της επιφανειακής αναγνώρισης.
10. Grand Magus – The Hunt
Bless the mighty Thor, blood will stain your shores…Λιγότερο μέτσαλ από το προηγούμενο, εξίσου ατσαλένιο, βαθιά επικό, με φοβερή παραγωγή, μέχρι και σήμερα το ξέρω όλο απ’έξω. Ακόμη το εκτιμώ πολύ.
11. Nekromantheon – Rise, Vulcan Spectre
Kolbotn Thrashers Union και τα μυαλά στα κάγκελα. Κυκλοφορία στα όρια του μύθου.
12. Blus Aus Nord – 777: Cosmosophy
Το φινάλε της 777 τριλογίας, μιας που την έχω πολύ κοντά στην καρδιά, και της οποίας το τρίτο μέρος είναι αυτό που με γονάτισε περισσότερο ψυχολογικά. Οι BAN είδαν το darkwave μέσα από ένα διαστρεβλωμένο avant πρίσμα και με υμνητικά φωνητικά το μετέτρεψαν σε παγανιστική δοξασία, βουτηγμένη στη δυσαρμονία. Απαιτητικό άκουσμα.
13. Addaura – Burning For The Ancient
Ένα από τα καλύτερα ατμοσφαιρικά black metal άλμπουμ των τελευταίων 20 ετών. Cascadian red anarchist black metal για μύστες. Ελπίζω να το είχατε πάρει χαμπάρι όταν είχε βγει, αν όχι, πατήστε play.
14. Gaza – No Absolutes In Human Suffering
Το απαράδεκτο τέλος μας προσέφερε τους Cult Leader τουλάχιστον, αλλά εδώ, στην κορυφαία τους στιγμή, οι Gaza ξεπέρασαν τα math/chaotic/metallic-smth-core όρια και μας έκαναν να πιστεύουμε στη λύτρωση διαμέσου των κομματιών 1μιση λεπτού, τα οποία όμως μας μιλούσαν για την πραγματικότητα του τώρα. Κλασικός δίσκος.
15. Japandroids – Celebration Rock
Hello, its me again:
Ο δεύτερος δίσκος των Japandroids ήταν μια έκπληξη. Το προ τριετίας ντεμπούτο τους, είχε προκαλέσει σάλο στα σχετικά αυτιά. Η διαδοχή του, ήταν ένα βήμα που δεν ήταν εύκολο, αφού το ντουέτο έπρεπε να αντέξει ταυτόχρονα τα φώτα που έπεσαν πάνω του, αλλά και να αποκοπεί από τον ομφάλιο λώρο των επιρροών του. Το αποτέλεσμα; 35 λεπτά και καμία περιττή στιγμή. Αυτή είναι η πραγματική δύναμη του “Celebration Rock”. Ένας δίσκος που η μεγαλύτερη του νίκη, γιατί περί τέτοιας πρόκειται, είναι η δύναμη των τραγουδιών του. Ο ήχος, οι στίχοι, οι συνθέσεις καθαυτές, από την πρώτη ακρόαση αποκαλύπτουν τον κλασικό τους αέρα. Απλά άκου τα πυροτεχνήματα που ανοίγουν και κλείνουν τον δίσκο. Άκου τους πρώτους στίχους του “The Nights Of Wine And Roses”, άκου την punk αλητεία του “Evil’s Sway”. Η νίκη των Japandroids είναι ένας ρηξικέλευθος, διαρκής rock κεραυνός.
Άλλοι 25 δίσκοι που σημάδεψαν τη χρονιά για μένα.
Summary
16. Deathhammer – Onward To The Pits
Θυμάστε τι ύμνος ήταν το “Fullmoon Sorcery”; πω πω. Απίστευτα σταθερή μπάντα που εδώ έλαμψε όπως και όλη της η ντόπια ακραία σκηνή. Μιλάμε για δίσκο που ηχεί καλύτερος από τις επιρροές του.
17. Amenra – Mass V
Λίγο ησυχία, παίζει το “Boden”. Μας βλέπετε ανά μήνα να αποθεώνουμε και ένα δίσκο των Φλαμανδών και λέτε, υπερβάλλουν, δεν παίζει. Και όμως, η δισκογραφία τους έχει τέτοιες κορυφές. Το “Mass V” το θεωρώ λίγο παραγνωρισμένο στα οπαδικά χωράφια, αλλά μάλλον είναι στο top3 τους αν είμαστε ψύχραιμοι.
18. Pseudogod – Deathwomb Catechesis
Οι Ρώσοι στο μοναδικό τους πόνημα (sic) κυκλοφόρησαν ένα black/death metal μανιφέστο που αν το έβγαζαν οι Teitanblood θα παραμιλούσαν οι χιπστεράδες της φάσης. Δεν πειράζει, ερπετόμορφες συνθέσεις με φωνητικά που σκάνε σαν δηλητηριώδεις φολίδες που σε τρυπάνε ενώ σε πνίγουν. Η ασφυξία φαντάζει ως λύτρωση.
19. Deathspell Omega – Drought
Ναι, και τα EP και τα πάντα όλα. Ερμητική κυκλοφορία, που φαίνεται σαν να προϊδεάζει για την βιβλική θεματική στροφή της μπαντάρας, εξαιρετικός σύνδεσμος, που αφήνει πολλά στην φαντασία.
20. Antediluvian – λόγος
Τέτοιοι δίσκοι εκείνη την εποχή έκαναν το black/death metal να φαντάζει ως το πλέον ενδιαφέρον metal παρακλάδι. Ή αλλιώς, πώς να είσαι ψυχεδελικός και αποκρυφιστικός δίχως να νερώνεις ατμόσφαιρες και συνθέσεις. Αδιαπέραστο. Εμβληματικό.
21. OM – Advaitic Songs
Δικαίως παίρνει την αναγνώριση που του αξίζει, κολοσσιαίο επίτευγμα, και παίζει να μην το έχω ακούσει ποτέ “under the influence”, αλλά το εκτιμώ απεριόριστα.
22. Goatwhore – Blood For The Master
Πιθανώς η κορυφαία και πιο προσιτή τους στιγμή, για μένα ένα άλμπουμ που θα το πρότεινα σε οποιοδήποτε θέλει να ακούσει τους Venom αν ήθελαν να διασκευάζουν Satyricon αλλά άκουγαν πολύ γερμανικό death/thrash. Ρεφραινάρες.
23. Martyrdod – Paranoia
Γηπεδικά μελωδικά σουηδικά leads/riffs που έμπασαν κόσμο στο crust τότε, καθώς, κακά τα ψέματα, ποιος οπαδός ακραίου δεν γουστάρει κάποια πτυχή του σουηδικού ακραίου ήχου; Σε κάθε περίπτωση, οι Martyrdod πλέον θεωρώ πως προσεγγίζονται με ένα ιδιαίτερο πρίσμα αναλογικά το background του ακροατηρίου, αλλά δεν μπορώ, σε αυτό το φλύαρο ποστ, να μην πω πως το “Paranoia” είναι μάλλον στο top-3 των κυκλοφοριών τους, για μένα. Λατρεμένοι.
24. Downfall Of Gaia – Suffocating In The Swarm Of Cranes
Δίσκος – δίοδος προς πιο μοντέρνα και ελευθεριακά μονοπάτια στο extreme metal, μέχρι και σήμερα τα 2 πρώτα DoG φαντάζουν μνημειώδη στο μυαλό μου. Δέος. Και ζήτω το blackened crust. Ακούστε το φετινό γτχμ.
25. Ofermod – Thaumiel
Δίσκοι σαν και αυτό με κράτησαν στο black metal σε μια εποχή που έφευγα σταδιακά προς πιο hardcore καταστάσεις. Ο λόγος; Απλός. Θα τον επαναλάβω, «ορθόδοξο» είναι tag που δηλώνει αισθητική, όχι παρωπίδες. Μιλάμε για συγκλονιστικό δίσκο.
26. Absolutist – Ave
Φανταστικό neo-crust με έμπνευση από Bertnand Russel, γυρίσματα που φτάνουν μέχρι math/metallic hardcore, μελωδίες, παραγωγάρα, όλα άριστα, τι χρόνια ήταν αυτά γαμώ το σύμπαν.
27. Pig Destroyer – Book Burner
Δίσκος που τους επανέφερε στο status που όφειλαν, από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας στο metal. Βλέπω μια ανατιστοιχία 2001-2012 που θυμίζει Converge, αν με πιάνετε.
28. Asphyx – Deathhammer
Τέτοιοι δίσκοι είναι που σε κάνουν να πιστεύεις στις πραγματικά μεγάλες μπάντες και που συνθλίβουν τις νοσταλγικές οπτικές για τους πάλαι ποτέ ήρωες. Ομότιτλο βγαλμένο από hall of fame.
29. Hail Spirit Noir – Pneuma
Ένα ντεμπούτο που όταν είχε βγει και το έβαζα στους φίλους μου ακραιομέταλους με έκραζαν, αλλά εγώ αγαπώ τους DHG και τα περίεργα, οπότε επέμεινα, και απορούσα γιατί θυμίζουν Ghost. Δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε. Συγκλονιστικοί, avant-garde περισσότερο από προοδευτικοί, και ιδιαίτερα ακραίοι.
30. Jess And The Ancient Ones – Jess And The Ancient Ones
Αδιανόητος δίσκος. Αδιανόητος. Ηλεκτρακουστικός όσο πρέπει, παγανιστικός, αλλά τα έχετε πει όλα. Θα αρκεστώ στο ότι η γκρούβα του, ακόμη και στα πιο ψυχεδελικά σημεία, είναι αυτή που με κρατάει στο να επιστρέφω, πέραν των φωνητικών της Jess.
31. Revenge – Scum.Collapse.Eradication
Καλά χρόνια τότε για το bestial/war black metal, και εδώ οι αξιότιμοι (λολ) Καναδοί κυκλοφορούν μια πραγματικά σπουδαία δουλειά. Η διαφορά; Στα κομμάτια και στο πως συσσωρεύουν βιτριόλι με τις διαδοχές τους.
32. Black Breath – Sentenced To Life
Ή αλλιώς, αν το “Wolverine Blues” είχε ηχογραφηθεί από hardcore-άδες από τo New York. Από τα άλμπουμ που έκαναν τα BOSS HM-2 πετάλια της μόδας στο extreme hardcore. Δίσκος επίσης, που κάνει ακραιομεταλ μπαντες να φαίνονται χαριτωμένες. Οι Black Breath εδώ έγιναν αντεργκράου ήρωες.
33. Wolfbrigade – Damned
Λίγο πριν παραδοθούν εντελώς στο λυκάνθρωπη εκδοχή των Motorhead, οι Σουηδοί βρίσκονται στο όριο, και κυκλοφορούν ένα καταιγιστικό, σαρωτικό, κλπ κλπ σουηδικοκραστ άλμπουμ, από αυτά που τα προτείνεις τυφλά. Τεράστιο συγκρότημα, τεράστιες συνθέσεις, τρομερή προσοχή στη λεπτομέρεια.
34. Tragedy – Darker Days Ahead
Είχε διχάσει τότε η πιο αργή sludge στροφή τους. Ευτυχώς ήρθαν οι Nightfell και μας εξήγησαν το όνειρο. Σε κάθε περίπτωση, το “Darker Days Ahead”, τελευταίο LP των Tragedy μέχρι σήμερα, είναι ένα άλμπουμ που οφείλει να ακουστεί πιο προσεκτικά, γιατί εν τέλει, στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει, απλά από πιο δύσβατα και βασανιστικά μονοπάτια. Καταδίκη.
35. A Forest Of Stars – A Shadowplay For Yesterdays
Για μένα, εδώ ξεπετάγονται οι AFOS πραγματικά στην ελίτ του ήχου, αλλά είναι και βιωματικό ζήτημα. Στριφνό, απαιτητικό, με μια όχι και τόσο ρομαντική προσέγγιση στο κλασικίστικο βικτωριανό του ύφος. Κρύβει τη βιοπάλη των βιομηχανικών ζωνών κάπου στο βάθος, ήδη η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Λίγο ακόμα για την κορυφή και την παράδοση της σκυτάλης…
36. Witchcraft – Legend
Ε ρε ζημιά που είχε κάνει το “It’s Not Because Of You”, ε ρε ξενέρα που είχα φάει όταν άκουσα το υπόλοιπο άλμπουμ και δεν ήταν όλο στο ίδιο επίπεδο. Μετά συνετίστηκα, μιλάμε για μεγάλο άλμπουμ, χαίρομαι που χαίρεστε, μαζί σας.
37. Ursut - Dårarnas Paradis
Από τις σουηδικές κραστ μπάντες που ξεπήδησαν στη νέα φουρνιά των τελευταίων 10-15 ετών και έβγαλαν πράγματα που αν τα ακούσεις υπό σωστές συνθήκες σου μένουν και τα μνημονεύεις. Στα βάθη του diy underground έγιναν πράγματα που αξίζει να ασχοληθείς. Και που ξέρεις, μπορεί να βρεις και κάποιες από τις συνθέσεις που θα σου ανοίξουν τις πόρτες του κόσμου. Οι Ursut έχουν τα φόντα σε αυτό το δίσκο.
38. Aura Noir – Out To Die
Υπάρχει μέτριος δίσκος των Aura Noir; Όχι, προχωράμε. Και γιατί ρε Αποστόλη αυτό είναι τόσο «χαμηλά»; Συγκριτικό είναι το ζήτημα στη χρονιά. Από τα πιο κοντινά σε μένα άλμπουμ τους, που προς το τέλος λίγο με χάνει προς στιγμήν, αλλά μετά θυμάμαι μια συναυλία το 2014, και ένα “Dethroned Emperor”, ένα ανάποδο σταυρό, και μετά πίσω στη δισκάρα. Ας ήσασταν εκεί.
39. Acrimonious – Sunyata
Μέγα ψάρωμα όταν είχε βγει τότε το άλμπουμ, μέχρι και σήμερα το θεωρώ στη μεγάλη ελίτ του εγχώριου black metal. Orthodox, avant, psych, experimental, straightforward και άλλα φραγκολεβαντίνικα. Δύστροπο, αλλά σοβαρότατο και πραγματικά εντυπωσιακό.
40. Merrimack – The Acausal Mass
Εγώ με κάτι τέτοια γαλο-ορθόδοξα ψαρώνω άσχημα, και εδώ έχουμε εξαιρετική περίπτωση μπάντας που έλαμψε πριν γίνει απογοητευτική μανιέρα. Από τα κορυφαία της χρονιάς του.
Για το 80 το ταπεινό:
Summary
- Rolo Tomassi – Astraea
- Slash feat. Myles Kennedy & The Conspirators - Apocalyptic Love
- Faustcoven – Hellfires & Funeral Bells
- Birds In Row – You, Me & The Violence
- Borknagar – Urd
- Grave – Endless Procession Of Souls
- Napalm Death – Utilitarian
- Anaal Nathrakh – Vanitas
- Satan’s Wrath - Galloping Blasphemy
- Year of The Goat – Angel’s Necropolis
- Bloody Hammers – Bloody Hammers
- Nettlecarrier – Nettlecarrier
- The Gaslight Anthem – Handwritten
- War//Plague – On A Darker Dawn
- Turbonegro - Sexual Harassment
- Dodecahedron – Dodecahedron
- Attic – The Invocation
- The Menzingers - On The Impossible Past
- Hot Water Music – Exister
- Neurosis – Honor Found In Decay
- Dragged Into Sunlight – Widowmaker
- Οδός 55 – Οδός 55
- Kreator – Phantom Antichrist
- Hexvessel – No Holier Temple
- Sabaton – Carolus Rex
- Spectral Lore – Sentinel
- Mizmor – מזמור
- Kendrick Lamar – good kid, m.A.A.d city
- Death Grips – The Money Store / No Love Deep Web
- Geraniüm - Geraniüm
- Title Fight – Floral Green
- Sigh – In Somniphobia
- Kawir – Isotheos
- Aluk Todolo – Occult Rock
- Dispirit – 11112
- Cloak Of Altering - Ancient Paths Through Timeless Voids
- She Past Away – Belirdi Gece
- Like Rats – Like Rats
- Terrible Feelings – Shadows
- Witchcrist – The Grand Tormentor
Εδώ να πω πως θεωρω το 2013 ίσως και την κορυφαία χρονιά στη μουσική, τουλάχιστον στα τελευταία 30 χρόνια. Καλή μας τύχη.
31 Likes
2013
(λολ, μα την έχω ετοιμάσει)
1. Blood Ceremony - The Eldritch Dark
2. Universe217 - Never
3. Nick Cave & The Bad Seeds - Push the Sky Away
4. Ghost - Infestissumam
5. David Bowie - The Next Day
~Respect σε Alice in Chains, Chelsea Wolfe, Jex Thoth, και πολλούς άλλους που ξεχνώ.~
Καλύτερο εξώφυλλο, αυτό του @apostolisza8 → In Solitude - Sister
28 Likes
2012
HONOURABLE MENTIONS
-
Kawir - Isotheos
-
Blackberry Smoke - The Whippoorwill
-
Graveyard - Lights Out
-
Nightstalker - Dead Rock Commandos
-
Stone Sour - House of Gold & Bones – Part 1
-
Rival Sons - Head Down
-
Architects - Daybreaker
-
Accept - Stalingrand
-
H.E.A.T. - Address The Nation
-
Paradise Lost - Tragic Idol
-
Parkway Drive - Atlas
TOP 5
5. Lana Del Rey - Born To Die
4. Gary Clark Jr - Blak and Blu
3. Gojira - L’Enfant Sauvage
2. Slash feat. Myles Kennedy & The Conspirators - Apocalyptic Love
1. Witchcraft - Legend
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Propagandhi – Failed States
32 Likes
πωωω την πατάω με τα Ελληνικά δεν τα θυμάμαι ποτέ 
3 Likes
I couldnt have said it better myself!
or, in marital terms, the baby of ANTI and Χορις Περιδεραιο hitting puberty in downtown μνημονιακή (και αμνήμονα) Αθήνα, ανάμεσα στα σκουπίδια και το χαος
3 Likes
Με συγκινείς.
2 Likes
2012 δυστυχώς χωρίς πολλά λόγια γιατί δεν βγαίνει…φώτος χρωστούμενες.
#5+1
Deftones - Koi No Yokan
Όπως το είπε πριν κάποιος, ξυράφι. Τα έχουμε πει πολλάκις, άλλη μια κορυφή.
#5
Sigur Ros - Valtari
Συνδεδεμένο με πολύ προσοωπική περιόδο, δεν μπορούσε να λείπει. Η τετράδα από Ekki Mukk έως το Dauðalogn είναι από τις πιο όμορφες ambient στιγμές ever, τρανή απόδειξη η εκτέλεση των τριών από τα 4 στο Ηρώδειο φέτος το καλοκαίρι
#4
OM - Advaitic Songs
Δςν ξέρεις αν την έχεις πιει ή αν είσαι σε κάποιο μιναρέ. Και τα δύο μοιάζουν λογικά.
#3
Godspeed You! Black Emperor - Allelujah, don’t bend, ascent!
Επιστροφή και ο τελευτάιος τόσο μεγάλος δίσκος τους. Το Mladic είναι κομμάτι - κληρονομιά.
#2
Witchcraft - Legend
H καλύτέρη αμιγώς rock, με όποια έννοια και αν οριστεί, στιγμή της δεκαετίας. Pelander και συνθέσεις στο θεό, Dead End το έπος που αρμόζει στα έπη.
#1
Swans - The Seer
2012, Οκτώβριος. Επαγγελματικό ταξίδι στο Μόντρεαλ. Μένω παραπάνω για να δω την πόλη και οι Swans παίζουν στο La Tulipe. Περπατάω 7 χιλιόμετρα (κινητά και πρόσβαση στο internet άλλης εποχής τότέ), φτάνω απέξω, sold out. Περιμένω και μας βάζουν στο τελευταίο μισάωρο. Βλέπω ζωντανά το Apostate που έκλεισε το live. Ακόμα δεν πιστεύω τι είδα, ακόμα δεν έχω χωνέψει πόσο τεράστιο είναι το The Seer.
Y.Γ. όταν μας βάλανε ενώ ήταν sold out, είχα γύρω στα 3 μέτρα ελεύθερο χώρο προς κάθε κατεύθυνση.
26 Likes
Γαμώτο, όταν συνδυάζει τα πάντα σωστά προσκυνάω. Αλλά σε μερικά με χάνει.
1 Like
Η προηγούμενη εβδομάδα πήγε έργο από δουλειές και κούραση αλλά για την ιστορία, τίποτα από τις ψήφους μου απ ότι φαίνεται δεν επηρέασε την κατάταξη μιας που πήγαν σε κάτι τελείως υποτιμημένους Grails, Giles Corey και Car Seat Headrest. Περνάμε πλέον σε χρονιές πολύ δύσκολες. Πολύ δύσκολες γιατί ήμασταν ενεργά εκεί. Θα το κάνουμε όμως.
ΠΕΝΤΑΔΑ
Converge - All We Love We Leave Behind
Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη χαρά και πόνος από την αγάπη; Η καλύτερη μπάντα του σύμπαντος σε έναν από τους πέντε καλύτερους δίσκους της δεκαετίας εξηγεί το γιατί. Δεν μπορώ να λέω πολλά για αυτό το δίσκο, και δεν χρειάζεται.
Amenra - Mass V
Το πέμπτο ήταν η πρώτη μου επαφή με αυτό το ανοσιούργημα του φλαμανδικού τρόμου που ονομάζεται Amenra. Από τότε, πίστεψα. Στη μαύρη σπηλιά του Nowena και στον πόνο που δεν έχει πρόσωπο και μορφή. Στην πρώτη μου ενήλικη αγορά βινυλίου με δικά μου λεφτά, ήταν ένα από αυτά.
Witchcraft - Legend
Θυμάμαι να έχω μάθει αυτό το δίσκο εδώ μέσα. Θυμάμαι να μην μπορώ να συγκρίνω καλύτερο κομμάτι για τουλάχιστον ένα χρόνο με το It’s Not Because Of You. Και το ειρωνικό είναι ότι μέσα στο μυαλό του magnus δεν ξέρω τι επικρατεί, μας έδωσε όμως κάτι συνολικά πανέμορφο και σαρωτικό.
Katatonia - Dead End Kings
Ο αγαπημένος μου δίσκος Katatonia. Η τελευταία τους για μένα μεγάλη στιγμή ήταν ένα τεράστιο μπαμ. Η πρώτα φορά που δεν τους είδα απλά λυπημένους. Είχαν νεύρα στο Dead End Kings. Η γνωστή κατατονική παραίτηση και όλα πάνε λάθος που κυριαρχούσε στην μουσικογραφία τους, εδώ για πρώτη φορά βρίσκει μια μανία να καταστρέψει και να βγει από πάνω. Να βασιλέψει στο τίποτα. Το έκαναν, σε εκατοντάδες τίποτα που τους κοιτούσαν σαν χάνοι στην περιοδεία του δίσκου που είναι για μένα, η συγκλονιστικότερη εμφάνισή τους.
Baroness - Yellow And Green
Θυμάμαι να ακούω το εισαγωγικό ριφ του Take My Bones Away σε φιλικό αυτοκίνητο στην αρχή μιας εκδρομής. Πρέπει να μάθω οπωσδήποτε τι είναι αυτό. Ευτυχώς οι μύστες της παρέας είχαν αγοράσει το δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε. Απαγόρεψα στον οποιονδήποτε να αλλάξει τη μουσική σε αυτή την τρίωρη διαδρομή. Κάπως έτσι η αγάπη μου για τους Baroness έγινε ιστορία. Στην πρώτη μου ενήλικη αγορά βινυλίου με δικά μου λεφτά, ήταν και τούτο, ένα από αυτά.
ΚΛΑΙΩ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΝΤΑΔΑ
Εδώ θα κλέψω λίγο. Οι υπόλοιποι δίσκοι της δεκάδας δεν είναι πέντε αλλά εφτά. Αυτό επειδή οι τέσσερις εξ αυτών ,σε δυάδες, ανήκουν στον ίδιο καλλιτέχνη και ανήκουν εδώ, στις κορυφές.
Jess And The Ancient Ones - Jess And The Ancient Ones
Η πρώτη φορά που άκουσα αυτό το δίσκο με βάρεσε σαν τούβλο στο δόξα πατρί και έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω τι γίνεται σε όλη αυτή τη σκηνή που αναβίωνε το σεβεντιζ ροκ με οκαλτ στοιχείο. Εφτά κομμάτια από την πιο όμορφη κολαση, εκεί που γίνεται σουαρέ, όλοι φοράνε κόκκινα και κάποιος παίζει στο πιάνο το “Devil in C Minor”.
Swans - The Seer
Από την καλή στην κακή κόλαση, το να ξεκινάς ένα δίσκο με το Lunacy είναι τουλάχιστον απάνθρωπο. Δεν νομίζω όμως ότι ο Gira ενδιαφέρεται για κανέναν άνθρωπο γύρω του. Εξαπολύει την παράνοιά του χωρίς κάποιο δισταγμό και όποιον πάρει ο χάρος. Φήμες λένε πως είναι ο ίδιος ο χάρος.
Royal Thunder - CVI
Τι απίστευτος δίσκος θεέ μου. Έχει υμνηθεί πολύ ήδη εδώ μέσα αλλά ας πάρει και το δικό μου πατ πατ.
Perturbator - Terror 404
Perturbator - I Am The Night
Δεν θα το κρύψω, ένιωσα λίγο άσχημα που ένας τύπος στην ηλικία μου έγραψε αυτά τα δύο αριστουργήματα μέσα σε ένα χρόνο ενώ πρίν 2-3, έγραψε τα πιο δημοφιλή κομμάτια του soundtrack της μεγαλύτερης indie gaming επιτυχιας τότε, Hotline Miami. Η αδυναμία μου προς τη ρετροφουτουριστική αισθητική θα έβρισκε σπίτι σε ένα νέο ιδίωμα, αυτό του new retrowave που την πόρτα μου άνοιξε αυτός ο Γάλλος περίεργος και τον αγαπώ ασταμάτητα από τότε μιας που, από τότε έχει βγάλει μόνο θεόρατους δίσκους με σταθερά ανοδική πορεία. Το I Am The Night το βρίσκω ελαφρώς ανώτερο κατ’ αυτή τη λογική λοιπόν.
Death Grips - The Money Store
Death Grips - No Love- Deep Web
Άλλη μια έναρξη αιώνιας αγάπης. Με το χεπ χοπ καλά δεν τα πήγαινα ποτέ, είναι όμως αυτή η φάση που στο μπασταρδεύουν με πράγματα και γίνεται ελκυστικό, σκοτεινό. Οι Death Grips οικειοποιούνται όλα τα στοιχεία που τους κάνουν ανθρώπους και διαλύουν τα πάντα με ωμή βία. Ρατσισμός και πουριτανισμός τρώνε χοντρό χαστούκι από τη χερούκλα του Στεφάν ενώ τους φτύνει στίχους μπας και τους καθαρίσει λίγο το οπτικό πεδίο. Ανατριχίλα.
TEN MORE TILL TWENTY
Gazpacho - March Of Ghosts
To Mary Celecte είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ. Από εδώ και πέρα μπορούμε να πούμε πολλά για αυτόν τον πανέμορφο δίσκο. Δεν χρειάζεται, απλά όταν νιώθετε να ξεχνάτε πως είναι η ομορφιά, βάλτε το να παίξει.
The Menzingers - On The Impossible Past
Θυμάμαι την κριτική του @giasonas σαν γράφτηκε χθες. Έμαθα το δίσκο και την μπάντα αυτή από την αφεντιά του (και πολλή μουσική ακόμη αν θέλουμε να είμαστε εντελώς ειλικρινείς), δίσκο που παραμένει τόσο φρέσκος, ζωντανός και κάτι σαν περίληψη όλων όσων αντιπροσωπεύει. I fed the liars everything I got. Τον ξαναβάζω βασικά όπως μιλάμε.
Toundra - III
Εξώφυλλο χρονιάς. Ισπανικό βίαιο post rock για αρχόντους, μεγαλειώδες ζωντανά. Τα έκαναν όλα τόσο σωστά εδώ πέρα που τους βάζω πάνω από τους μπαμπάδες.
Mono - For My Parents
Οι μπαμπάδες. Προτιμώ το προηγούμενο ένα κλικ, αλλά συνεχίζουμε να μιλάμε για Ιαπωνικό θαύμα.
All Them Witches - Our Mother Electricity
Και μόνο που ξεκινάω να μιλάω για τους All Them Witches νιώθω ιδρωμένη. Το ντεμπούτο τους έβαζε φωτιές και ακόμη βάζει, μπάντα με τρομερή ψυχή μέσα της που κρατήθηκε αναλλοίωτη όσο περνούσαν τα χρόνια.
Gaslight Anthem - Handwritten
Υπάρχουν λίγοι δίσκοι που όταν τους ακούς θες να βγεις να τους φωνάξεις από το μπαλκόνι. Το Handwritten είναι εύκολα ένας από αυτούς.
Antimob - I
Μετρώντας μέρες αδράνειας. Η μπάντα που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχουν καλοί μουσικοί στη χώρα μου και να αρχίσω να το ψάχνω.
Propagandhi - Failed States
Νομίζω πως και για αυτο έχουν ειπωθεί πολλά. Θα προσθέσω μόνο ότι για μένα πλέον δεν είναι δίσκος, αλλά σύμβολο.
Birds In Row - You, Me And The Violence
Πονάω το ίδιο να μιλήσω για αυτό εδώ όσο και με το All We Love We Leave Behind. Μερικές στιγμές screamo παράνοιας.
The Taxpayers - “God Forgive These Bastards” Songs from the Forgotten Life Of Henry Turner
Κράτησα αυτό για το τέλος της εικοσάδας μας που δεν είναι ακριβώς κάτι που θα περίμενε κανείς από μένα, αλλά το συγκεκριμένο δίσκο των Taxpayers μπορώ να τον ακουώ αποκλειστικά για μια εβδομάδα χωρίς να τον βαρεθώ. Μουσική για μπαρ τρύπες και κακή ή της καλύτερης ποιότητας ουίσκια ώρες αποκλειστικά 3.30-4.00 το ξημέρωμα.
ΤΗΕ NAMEDROPS
Sigur Ros - Valtari
Godspeed You! Black Emperor - Allelujah! Don’t Bend! Ascend!
A Place To Bury Strangers - Worship
Gojira - L’ Enfant Sauvage
Igorrr - Hallelujah
If These Trees Could Talk - Rest Forest
Woods Of Ypres - Woods 5: Grey Skies & Electric Light
Om - Advaitic Songs
Loma Prieta - I.V.
Everytime I Die - Ex Lives
Οδός 55 - Οδός 55
Stoned Jesus - Seven Thunders Roar
Alcest - Les Voyages De L’ Ame
The Pineapple Thief - All The Wars
She Past Away - Belirdi Gece
mewithoutyou - Ten Stories
Jack White - Blunderbuss
Pig Destroyer - Book Burner
Wolfbrigade - Damned
Grand Magus - The Hunt
Panopticon - Kentucky
Ahab - The Giant
While She sleeps - This Is The Six
Paradise Lost - Tragic Idol
Downfall Of Gaia - Suffocating In The Swarm Of Cranes
Caspian - Waking Season
The Devin Townsend Project - Epicloud
Anaal Nathrakh - Vanitas
Protomartyr - No Passion All Technique
Lebanon Hanover - Why Not Just Be Solo
Pallbearer - Sorrow and Extinction
Martyrdod - Paranoia
Cloud Nothings - Attack On Memory
Bell Witch - Longing
Sigh - In Somniphobia
Ufomammut - Oro : Opus Alter
Car Seat Headrest - Monomania
Pile - Dripping
Of Montreal - Paralytic Stalks
Rolo Tomassi - Astraea
ΤΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ
Gaza - No Absolutes In Human Suffering
Ένας από τους καλύτερους δίσκους του ιδιώματος και στενάχωρα επίκαιρος, δυστυχώς καταλήγει εδώ γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρουν να κρατάνε τα χέρια τους εκεί που πρέπει. Εξακόλουθεί να είναι μνημείο, με την πίστη μας να εναποτίθεται στους Cult Leader.
Grimes - Visions
Είναι τυφλός όποιος δεν βλέπει ότι η Grimes επαναπροσδιόρισε όλη την pop, ειδικότερα με αυτό το δίσκο. Είναι ακόμη πιο τυφλή η ίδια με αυτόν που πήγε και παντρεύτηκε.
Εντιτ με φωτονταμπ, το ξέχασα
32 Likes
Τί σερί έκανες, ρε φίλη;
παραξενεύτηκα που δεν τον ανέφερες καθόλου ομολογώ
Το συγκεκριμένο έχει κομματάρες
1 Like
Για ποια λες; 
Θενκς!
1 Like
2012 και η πρωτη οφισιαλ χρονια ξενυχτιας στο Λονδινο…
Πολλες αναμνησεις καθως ξεκινωντας ένα νέο κεφαλαιο μονος σε μια νεα χωρα, μεγαλουπολη και δουλεια με απαισια ωραρια, οι περισσοτερες ηταν δυσκολες.
Εκεινη τη χρονια ακουσα πολύ μουσικη, και με συνοδευε καθημερινα στο τρενο για τη δουλεια – ειτε τις πρωτες πρωινες ωρες ειτε τα μεσανυχτα – οποτε πολλα από αυτά τα αλμπουμ τα εχω πολύ κοντα στη καρδια μου.
1. OM - Advaitic Songs
Δισκος ψυχης και σωματος και State of Non Return μολις τον πραγματικα ακουσεις.
Ένα αλμπουμ που μου αλλαξε πολύ τα ακουσματα μου, και εβαλε μια ακραια πνευματικη υποσταση στη μουσικη. Τον λατρευω.
2. Converge - All We Love We Leave Behind
Κανονικα μπορει θα το εβαζα πρωτο, αλλα παρατηρω με χαρα ότι το Advaitic Songs υπαρχει και σε άλλες λιστες, και ειπα να το μπουσταρω.
Από τις αγαπημενες μου κυκλοφοριες της μπανταρας – ναι οι περισσοτερες είναι ετσι – που χτυπαει right in the feels. Το All We Love We Leave Behind εγινε ασμα παρακρουσης, μαζι με πολλες άλλες υπερκομματαρες για να σε αφησει μλκ με το Predatory Glow.
3. Lana Del Rey - Born To Die
Ακομα θυμαμαι το ποσο ειχε σπρωχτει αυτος ο δισκος, σε σημειο που τον πουλουσαν και στα ψιλικατζιδικα ωσαν τον Πετρο Θεοτοκατο.
Ενας δισκος εξαιρετικος που εχει ακουστει εκατονταδες φορες στο ριπιτ.
Λανα της καρδιας, τα ειπε όλα.
4. Old Man Gloom – No
Ενας δισκολος δισκος για τον μεσο ακροατη, αλλα τρομερα πιασαρικος.
Ένα φασαριοζικο υπεργκρουπ με μελη από Isis, Converge, Cave In ποσο κακα να παει.
Ε … παει ταπα και τα σπαει.
5. Between the Buried and Me - The Parallax II: Future Sequence
Αλμπουμ που μπηκε στη 5αδα εντελως στο παρα πεντε – σπρωχνοντας το επομενο Pile – κυριως γιατι αντικατοπτριζει πολύ τη περιοδο του 2012 για εμενα προσωπικα.
Ηταν μια φαση τοτε που ακουγα πολύ BTBAM οποτε μονο κ μονο για τα απειρα plays που εχω το αξιζει δικαιοματικα.
Ενας prog δισκος space opera, πολύ ταξιδιαρικος, που με εκανε να ακουω περισσοτερο το genre αυτο μιας και από το Great Misdirect ειχα γινει δηλωμενος φαν.
Επομενoi πολυ αγαπημενoι δισκοι:
Pile - Dripping
Amenra - Mass V
Baroness - Yellow & Green
DIIV - Oshin
Lamb of God - Resolution
Jack White - Blunderbuss
Chelsea Wolfe - Unknown Rooms: A Collection of Acoustic Songs
Ty Segall - Slaughterhouse
METZ - METZ
Swans - The Seer
God Seed - I Begin
Unsane - Wreck
Neurosis - Honor Found in Decay
Dying Fetus - Reign Supreme
Stoned Jesus - Seven Thunders Roar
All Them Witches - Our Mother Electricity
Lebanon Hanover - Why Not Just Be Solo
Heartless Bastards - Arrow
We Lost The Sea - The Quietest Place on Earth
34 Likes