@DarthVader @drenie @martian 10 λεπτακια ακόμη!!
Πάλι διπλό ποστ αυτής και της προηγούμενης εβδομάδας.
Ελπίζω να το κόψω σαν συνήθεια από αύριο.
Πολύ καλό 2011. Λίγο χειρότερο 2012 αλλά με αλμπουμάρες μέσα.
Πάμε να δούμε.
2011
Summary
PJ Harvey - Let England Shake : Από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που μία σπουδαία δημιουργός βγάζει δίσκο που φλερτάρει με την κορυφή της καριέρας της 20 χρόνια μετά το ντεμπούτο της.
Kasabian - Velociraptor ! : Κορυφή πορείας. Από εδώ και πέρα θα πέφτουν όλο και πιο χαμηλά.
La Dispute – Wildlife: Aδιανόητο άλμπουμ. Ηχητική εμπειρία.
Tom Waits - Bad As Me : - Πωπω, αυτοί έβγαλαν αλμπουμαρα μετά από 20 χρόνια καριέρας.
Θείος Τομ: Hold my beer
Liturgy – Aesthethica : Ό,τι πιο ενδιαφέρον είχε γίνει στο black από τις αρχές των ‘00s.
Fucked Up - David Comes to Life: Ίσως και το καλύτερο άλμπουμ τους.
Gravitysays_i - The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud: Σοκ. Ίσως και το καλύτερο εγχώριο αγγλόφωνο ever.
The James Cleaver Quintet - That Was Then, This Is Now: Υποτιμημένο άλμπουμ. Και post- hardcore, και noise rock, και τέρμα πειραματικό, και arty, και σούπερ προσβάσιμο.
Touche Amore - Parting The Sea Between Brightness And Me: Δισκάρα από τη μπαντάρα και ίσως ούτε καν το καλύτερο.
The Twilight Singers - Dynamite Steps : Aγαπάω προφανώς αλλά πέρα από συναισθηματισμούς μιλάμε για εκπληκτικό δίσκο.
dEUS - Keep You Close : Σε φοβερή φόρμα εδώ αποδεικνύουν πως έγιναν μια από τις κορυφαίες alt rock μπάντες όλων των εποχών.
Cage The Elephant - Thank you , Happy Birthday : Για λίγο μας κοροιδεψαν πως μπορεί να έχουμε κάτι σπουδαίο εδώ. Όπως και να έχει, πολύς καλός δίσκος.
Danger Mouse & Daniele Luppi – Rome : Το soundtrack μιας ταινίας που δεν γυρίστηκε ποτέ. Φοβερή ατμόσφαιρα και σπουδαίοι συντελεστές. Για μένα το καλύτερο άλμπουμ που συμμετείχε ποτέ ο Jack White.
The Kills - Blood Pressures : Παρόλο που δεν αυτό που κάνουν δεν είναι πολύ στα γούστα μου, εδώ τα κάνουν όλα σωστά. Πολύ ωραίο άλμπουμ.
The Men - Leave Home : Καταλαβαίνω πως οι περισσότεροι προτιμούν τον επόμενο δίσκο τους αλλά, για μένα αυτή η noise-ίλα που έχουν εδώ το καθιστά την κορυφαία τους δουλειά.
2012
Summary
Converge - All We Love We Leave Behind: Τι να λέμε τώρα; Tο πως μετά από τόσες κορυφές, κατάφεραν να βγάλουν ένα δίσκο σαν αυτό (ίσως και ο καλύτερός τους;) δείχνει γιατί οι Converge είναι τόσο μα τόσο σπουδαίοι.
Baroness - Yellow & Gold : Αργά και σταθερά, οι Baroness έγιναν κάτι που μοιάζει με την κορυφαία heavy μπάντα της γενιάς τους. Σπάνια περίπτωση διπλού άλμπουμ που δεν περισσεύει τίποτα.
Mark Lanegan - Blues Funeral : Θα μπορούσε να είναι και #1. Το έχω ακούσει πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ της χρονιάς. Για μένα, εδώ ο Lanegan (κι όλος ο υπόλοιπος πλανήτης) μαζί συνειδητοποίησαν το μέγεθος του καλλιτέχνη και των πραγμάτων που μπορεί να κάνει.
Swans - The Seer: Γράφτηκαν πολλά. Όλα είναι αλήθεια.
Metz - Metz : Πολύ συχνά σκέφτομαι που θα ήταν οι Idles χωρίς τους Metz. Πολλά δεν έγιναν σωστά, η συνέχεια δεν ήταν αντίστοιχη, αλλά εδώ μιλάμε για αλμπουμάρα που τότε άφησε πολλά στόματα ανοιχτά.
Future of the Left - The Plot Against Common Sense : Σε πολλά επίπεδα οι FOTL μοιάζουν σαν το πιο σημαντικό συγκρότημα της εποχής τους. Κρίμα που δεν πήραν και την αναγνώριση που τους αξίζει.
Menomena – Moms : Δίσκος που λάτρεψα όταν βγήκε κι επιστρέφω συχνά σε αυτόν και όταν είμαι καλά, και όταν είμαι σκατά. 10 χρόνια μετά ακόμη περιμένουμε τη συνέχεια.
Deftones - Koi No Yokan : Και το προηγούμενο πολύ καλό αλλά εδώ απέδειξαν την ουσιαστική διαχρονικοτητά του ήχου τους μέσα από την ανανέωση, χωρίς να χάνουν την ταυτότητά τους.
Philm – Harmonic : Αυτός είναι ένας υπέροχος δίσκος που, παρόλο που δεν γκρέμισε τοίχους και άνοιξε δρόμους, είναι φοβερά εθιστικός. H συμμετοχή του Dave Lombardo είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα.
Dodecahedron – Dodecahedron : Μνημείο του ήχου για τη δεκαετία. Πιο μαύρο και από πίσσα πάνω σε μαύρη τρύπα μέσα σε κατάμαυρο ουρανό.
Old Man Gloom – No: Αυτό είναι supergroup. Φοβερό άλμπουμ σε μια εποχή που το είχαμε ανάγκη.
Anaal Nathrakh – Vanitas : Έτσι κι αλλιώς τους θεωρώ φοβερούς αλλά εδώ έφτιαξαν ένα δίσκο που τον νιώθεις από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα.
Cloud Nothings - Attack on Memory : Κι από αυτούς περιμέναμε περισσότερα αλλά δεν νομίζω πως κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτή εδώ τη δουλειά.
Title Fight - Floral Green : Πολλοί γράφουν για το προηγούμενο τους αλλά εγώ πάντα είχα ένα soft spot για αυτό. Δίσκος που θα μπορούσε να είχε κάνει μεγαλύτερο σούσουρο. Σίγουρα από τα καλύτερα του είδους.
Disappears - Pre Language : Νταξ, πήξαμε στα post-punk revival θα μου πείτε αλλά αυτό έχει ταυτότητα, έχει άποψη και χαρακτήρα, κι έχει και τραγουδάρες.
25 Likes
Πιο καλα γαβγιζε ο σκυλος μου.
1 Like
Θα πρέπει να έχει βγάλει πολύ καλά λεφτά τότε! 
2 Likes
Σεβασμός ρε 
!
7 Likes
43η εβδομάδα - 2012
60 συμμετέχοντες
151 ΔΙΣΚΟΙΙΙΙ!!!
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Gojira - L’ Enfant Sauvage | 58 |
|---|---|
| Witchcraft - Legend | 49 |
| Converge - All We Love We Leave Behind | 31 |
| Lana Del Rey - Born to Die | 31 |
| Om - Advaitic Songs | 26 |
| Swans - The Seer | 26 |
| Deftones - Koi No Yokan | 21 |
| Paradise Lost -Tragic Idol | 19 |
| Stone Sour - House of Gold & Bones Part 1 | 18 |
| Accept - Stalingrad | 17 |
| Rush - Clockwork Angels | 17 |
| Goat - World Music | 16 |
| Baroness - Yellow and Green | 13 |
| Chris Robinson Brotherhood - The Magic Door | 13 |
| Katatonia - Dead End Kings | 13 |
| Propagandhi - Failed States | 13 |
| Dead Can Dance - Anastasis | 12 |
| Amenra - Mass V | 11 |
| Hail Spirit Noir - Pneuma | 11 |
| Antimob - Antimob | 10 |
| Blackberry Smoke - The Whippoorwill | 9 |
| Devin Townsend Project - Epicloud | 9 |
| Enslaved - Riitiir | 9 |
| MONO - For My Parents | 9 |
| Ne Obliviscaris - Portal of I | 9 |
| Nightstalker - Dead rock Commandos | 9 |
| A Forest Of Stars - A Shadowplay For Yesterdays | 8 |
| Godspeed_You!_Black_Emperor - Allelujah! Don’t Bend! Ascend! | 8 |
| Jack White - Blunderbuss | 8 |
| Meshuggah - Koloss | 8 |
| Slash feat. Myles Kennedy & The Conspirators - Apocalyptic Love | 8 |
| Motorpsycho & Stale Storlokken - The Death Dyfying Unicorn | 7 |
| Muse - The 2nd Law | 7 |
| Royal Thunder - CVI | 7 |
| Anaal Nathrakh - Vanitas | 6 |
| Every Time I Die - Ex Lives | 6 |
| Kreator - Phantom Antichrist | 6 |
| The Gaslight Anthem - Handwritten | 6 |
| The Gathering - Disclosure | 6 |
| Ατοπία-Ατοπία | 5 |
| Σπειρα - Υποκατασταση | 5 |
| Agruss - Morok | 5 |
| Anathema - Weather systems | 5 |
| Aptorian Demon - Libertus | 5 |
| Christian Mistress - Possession | 5 |
| Coheed and Cambria - The Afterman: Ascension | 5 |
| Dawnbringer - Into the Lair of the Sun God | 5 |
| Daylight Dies - A Frail Becoming | 5 |
| Harakiri For The Sky - Harakiri For The Sky | 5 |
| Headspace - I Am Anonymous | 5 |
| Ihsahn - Eremita | 5 |
| Manowar – The Lord of steel | 5 |
| Mark Lanegan - Blues Funeral | 5 |
| Matt Elliott - The Broken Man | 5 |
| Pallbearer - Sorrow and Extinction | 5 |
| Pennywise - All Or Nothing | 5 |
| Periphery - Periphery II: This Time It’s Personal | 5 |
| Serpent Noir - Seeing Through The Shadow Consciousness (Open Up The Shells) | 5 |
| Shinedown - Amaryllis | 5 |
| The Menzingers - On The Impossible Past | 5 |
| Therapy? - A Brief Crack Of Light | 5 |
| Ulver - Childhood’s End | 5 |
| Wintersun - Time I | 5 |
| Circle Takes The Square - Decompositions: Volume Number One | 5 |
| Οδός 55 - Οδός 55 | 4 |
| Bagheera - Drift | 4 |
| Elysian Blaze - Blood Geometry | 4 |
| Gazpacho - March of Ghosts | 4 |
| Graveyard - Lights out | 4 |
| Igorrr - Hallelujah | 4 |
| Killah p - ηλιοκαψιματα | 4 |
| Killing Joke - MMXII | 4 |
| Lord Mantis - Pervertor | 4 |
| Neon piss-neon piss | 4 |
| Orcus Chylde - Orcus Chylde | 4 |
| Pineapple Thief - All the Wars | 4 |
| Revenge - Scum.Collapse.Eradication | 4 |
| Serj Tankian - Harakiri | 4 |
| She Past Away – Belirdi Gec | 4 |
| The Mars Volta - Noctourniquet | 4 |
| Thousand Leaves - Lunatic Dawn | 4 |
| Architects - Daybreaker | 3 |
| Be’lakor - Of Breath And Bone | 3 |
| Chimp Spanner - All Roads Lead Here | 3 |
| Chromatic - Kill for Love | 3 |
| Cory Branan - Mutt | 3 |
| Damon Albarn - Dr Dee | 3 |
| DreamLongDead - MadnessDeadGrave - Invocations Three To The ONES That Lurk At Thy Threshold | 3 |
| Evoken - Atra Mors | 3 |
| Exotic Animal Petting Zoo - Tree of Tongues | 3 |
| Hour of Penance - Sedition | 3 |
| Nekromantheon - Rise, Vulcan Spectre | 3 |
| Oldschool rednex- βουτια μεσ’ το μυαλο σου | 3 |
| Orange Goblin - A Eulogy For The Damned | 3 |
| Parkway Drive - Atlas | 3 |
| Skeletal Remains - Beyond The Flesh | 3 |
| Soen - Cognitive | 3 |
| Terrible feelings-shadows | 3 |
| Tindersticks - Τhe Something Rain | 3 |
| Turnpike Troubadours - Goodbye Normal Street | 3 |
| Wrathblade - Into the Netherworld’s Realm | 3 |
| A place to bury strangers – Worship | 2 |
| Adrenaline Mob - Omerta | 2 |
| alt-J - An Awesome Wave | 2 |
| American Aquarium - Burn.Flicker.Die | 2 |
| Angel Witch - As Above, So Below | 2 |
| Anneke van Giersbergen - Everything is Changing | 2 |
| Beardfish - The Void | 2 |
| El Doom & The Born Electric - S/T | 2 |
| Galneryus - Angel of Salvation | 2 |
| Gary Clark Jr. - Blak and Blu | 2 |
| H.e.a.t. - Address The Nation | 2 |
| Jess And The Ancient Ones - Jess And The Ancient Ones | 2 |
| Kiss the Anus of a Black Cat - Weltuntergangstimmung | 2 |
| Lamb of God - Resolution | 2 |
| Misery - From Where The Sun Never Shines | 2 |
| Napalm Death - Utilitarian | 2 |
| Old Man Gloom – No | 2 |
| Saturnus - Saturn in Ascension | 2 |
| Sequence Theory Project - The collapse of civilization | 2 |
| Sithy Aye - Invent The Universe | 2 |
| Sonic avenues -television youth | 2 |
| Striker - Armed to the teeth | 2 |
| Tantara - Based On Evil | 2 |
| Tremonti All i Was | 2 |
| Arc Of Ascent - The Higher Key | 1 |
| Astra - The Black Chord | 1 |
| Between the Buried and Me - The Parallax II: Future Sequence | 1 |
| Dordeduh - Dar de duhDordeduh - Dar de duh | 1 |
| Dying Fetus - Reign Supreme | 1 |
| Dyscarnate - And So It Come To Pass | 1 |
| Esperanza Spalding - Radio Music Society | 1 |
| Hot Water Music - Exister | 1 |
| John Frusciante - PBX Funicular Intaglio Zone | 1 |
| Jungbluth-Jungbluth | 1 |
| Kawir - Isotheos | 1 |
| Metz -Metz | 1 |
| Mgla - With Heaths Toward None | 1 |
| No Clear Mind - Dream is Destiny | 1 |
| NOFX – Self Entitled | 1 |
| Offspring - Days Go By | 1 |
| Panopticon - Kentucky | 1 |
| Robert Cray - Nothin’ But Love | 1 |
| Sigur Ros - Valtari | 1 |
| Soundgarden - King Animal | 1 |
| Testament - Dark Roots of Earth | 1 |
| Threshold - March Of Progress | 1 |
| Tragedy - darker days ahead | 1 |
| Unisonic - Unisonic | 1 |
| Unlucky Morpheus x Undead Corporation - Paralleilism γ | 1 |
| Wilson T King - The last of the analogues | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
| 2005 | System Of A Down | Mesmerize | 29,31% |
| 2006 | Celtic Frost | Monotheist | 26,78% |
| 2007 | Machine Head | The Blackening | 18,62% |
| 2008 | Gojira | The Way Of All Flesh | 21,02% |
| 2009 | Mastodon | Crack The Skye | 38,03% |
| 2010 | Avenged Sevenfold | Nightmare | 19,67% |
| 2011 | Foo Fighters | Wasting Light | 14,43% |
| 2012 | Gojira | L’ Enfant Sauvage | 19,33% |
(συγκίνηση)
τίτλοι τέλους για το 2012
2013…
και εξελάκι
credits and love to all 
33 Likes
Αχ πώς με σέρνετε έτσι στα οπαδικά σας…
52 μέρες ακριβώς.
1 Like
Εκπληκτική χρονιά. Είχα ξεχάσει πόσο καλές underground κυκλοφορίες συνέπεσαν το '13. Δυστυχώς οι περισσότεροι από αυτούς δεν υπάρχουν σήμερα… και άφησα και κάποιες εξαιρετικές κυκλοφορίες εκτός πάλι αλλά δε βγαίνει. OΛΑ τα honorable επιπέδου δεκάδας, πολλά και πεντάδας.
1) Jason Isbell - Southeastern
Από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων 20 χρόνων. Έπρεπε ο Isbell να αποτοξινωθεί για να μας δώσει τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του. Έπρεπε να φτάσουμε στον 4ο solo δίσκο του για να εκπληρώσει προσδοκίες που είχε δώσει όταν ακόμα ήταν μέλος των Drive-by Truckers.
Σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ, αν και εξαιρετικά, ένιωθες πως δεν έχει φτάσει το επίπεδο που μπορεί και έλεγες “θα τα καταφέρει στο επόμενο”, “θα τα καταφέρει στο επόμενο”. Ε, με το Southeastern δεν υπάρχει επόμενο. Εδώ το τερμάτισε. Εδώ οι συνθετικές κορυφές “του τότε”, έγιναν το στάνταρντ. Στίχοι και μουσική εξίσου σημαντικά. Οι ιστορίες δίνονται τόσο όμορφα που τις νιώθεις βιωματικές. Μπορεί να μην τις έχεις ζήσει, σίγουρα όμως έχεις ακούσει γι’ αυτές και δεν παλεύονται. Από το εναρκτήριο Cover Me Up, δάκρυα γεμίζουν τα μάτια. Πόσα ποτάμια έχουν τρέξει όταν φτάνει το καταραμένο το Elephant (για τον καρκίνο…)…
Είναι κάποιοι δίσκοι που με έχουν σημαδέψει. Συνήθως με αυτούς δεν έχει νόημα να μιλήσω για τη μουσική τους ή τη θεματολογία, όλα έχουν μετατραπεί σε συναισθήματα, η μελωδία του Stockholm, η ηλεκτρική του Flying Over Water, το δράμα της απώλειας της παιδικής αθωότητας του Yvette.
Απλά τους βάζω να ξαναπαίξουν κι ευχαριστώ που κάπως, κάπου βρέθηκαν στον δρόμο μου.
2) Tedeschi Trucks Band - Made Up Mind
Τι δισκάρα είναι αυτή! Μεγαλύτερη ποικιλία από το ντεμπούτο, η μπάντα έχει κλικάρει σε βαθμό απίστευτο και δεν δυσκολεύεται να αλλάξει διαθέσεις και στυλ ενώ οι μελωδίες γίνονται πιο ιδιαίτερες και πιασάρικες. Από την soul του φουλ ανεβαστικού ομώνυμου τραγουδιού, η μπάντα περνά στο απίθανο slow, Do I Look Worried, μια φανταστική σύνθεση με ένα απίστευτου συναισθήματος εκρηκτικό solo από τον Trucks, κι από εκεί στο σχεδόν ακουστικό Idle Wind με το φλάουτο και τα πνευστά πρωταγωνιστές, ενώ η ηλεκτρική και το πιάνο χρησιμοποιούνται με τέτοια οικονομία που είναι να θαυμάζεις πόσο προσηλωμένοι είναι στις ανάγκες της σύνθεσης. Κι αυτά είναι τα πρώτα τρία κομμάτια του δίσκου. Καθόλη τη διάρκεια, είτε σε soul μπαλάντες, είτε στα πιο σκληρά southern rocking jams, οι ενορχηστρώσεις είναι τόσο αριστοτεχνικές, η παρουσία όλων των μουσικών τόσο καταλυτική που συνέχεια κάποιος άλλος μουσικός κλέβει την προσοχή, ακόμα κι από τα δύο μεγάλα αστέρια.
Αν το ντεμπούτο τους έμοιαζε με δήλωση προθέσεων, το Made Up Mind είναι η μετουσίωσή τους σε μουσική. Τέλειος δίσκος από αυτούς που “δεν φτιάχνονται πια”.
3) Wilson T King - Last of the Analogues
Πρόοδος. Blues. Δυο κόσμοι σχεδόν ασύμβατοι πια.
Μια ωραία αν και κλισέ πια ατάκα λέει πως τα blues είναι feeling. Το ίδιο λέει κι ο Wilson. Αλλά τον ρωτάς για επιρροές, σου λέει για Nirvana και Radiohead και τον κοιτάς με απορία.
Η ατμόσφαιρα και τα πρώτα ακόρντα της κιθάρας στο This Mountain of Fire δεν θυμίζουν ιδιαίτερα blues, πρέπει να σκάσει η lead σαν άλλος Eddie Hazel για να γίνει η σύνδεση με την πηγή. Και το επόμενο, Born Into This, ίσα που ξεκινά με ακουστικές και σκάει ΤΟ RIFF, με ασύλληπτο όγκο, δύναμη και το wah να φλέγεται, ικανό να κάνει κάθε φίλο στονερά να αποχωρήσει τρομαγμένος. Ακολουθούν ατμοσφαιρικά σημεία, σόλο ασύλληπτο, αναμενόμενα πράγματα που συνεχίζουν στο μελαγχολικό, Like a Turquoise… Το Bury Me With The Bible μπαίνει με ένα mid tempo groove και η κιθάρα, στο βασικό της θέμα, πιο πολύ παραπέμπει στην grunge/ alternative rock σκηνή των 90’s, προτού εξαπολύσει ο King το μπλουζιάρικο solo του και με επαναφέρει. Στο μελαγχολικό Edge of Forever, όπως και το επόμενο 29.10.71. η κιθάρα του συνεχώς χρωματίζει με licks, με έναν King να βρίθει συναισθήματος καθώς εξαπολύει τα ανατριχιαστικά του solo. Παρόμοια φάση λίγο πολύ και στο Great Things Never Forgotten, με μια περιρρέουσα alternative αύρα, μέχρι που το κομμάτι ξεσπά με heavy riffs σε slow tempo και screaming κιθάρες από πάνω. Όποτε αποφασίζει να αυξήσει την ένταση, είναι απίστευτος ο όγκος της μουσικής του, σε διαπερνάν οι κιθάρες με τον γεμάτο ήχο τους. Το 3λεπτο πειραματικό instrumental, Broken Son, που κλείνει τον δίσκο σε κάνει να αναρωτηθείς τι άκουσες μόλις. Ήταν blues? Ήταν alternative? Έχει σημασία? Σημασία έχει πως ο Wilson σβήνει κανόνες δεκαετιών και γράφει τους δικούς του. Χωρίς να χάνεται σε ανούσιους πειραματισμούς, δίνει άκοπα αυτό που ανάφερα στην αρχή, άπειρο feeling.
Last of the Analogues λέει, θα έλεγε κάποιος ίσως πως παραπέμπει σε retro καταστάσεις. Η ειρωνία, ο last of the analogues only sells his music in digital format. Καλό. Δεν πειράζει όμως, το που θα το βρείτε και πώς θα το ακούσετε δεν παίζει ρόλο, απλά κάντε το.
*Ναι, οκ, είναι του '12. Δεν αλλάζω λίστα τώρα. Απλά ακούστε.
4) Mojo Radio - Rise
**
Αυτό το άλμπουμ το έμαθα από κριτική του rocking. Bluesy hard rock από μια αδικαιολόγητα αδικοχαμένη μπάντα. Λίγα group του ήχου είχαν την ικανότητα να σε ξεσηκώσουν όπως οι Mojo Radio στο πρώτο ξέσπασμα του Torn Asunder. Κι ο δίσκος συνεχίζει μόνο με highlights ως το τέλος. Changing of the Tide, War Horse, Hold Your Breath… Και ειδικά αυτό το See It Through, που αν ήταν τραγούδι των Black Crowes, θα εκθειαζόταν δίπλα στα κλασικότερα τραγούδια τους, απίστευτο συναίσθημα και ρεφρέν. Πέρυσι το ξαναέλιωνα. Ακούγεται ακόμα καλύτερο σήμερα. Δεν κάνει κοιλιά, δεν έχει κομμάτια “αρκετά καλά”, όλα είναι θεόρατοι hard rock ύμνοι. Το αδικώ με τη θέση αυτή, όπως το αδίκησε και η ιστορία, αλλά είναι απίθανη χρονιά γαμώτο.
5) JJ Grey & Mofro - This River
Δεν είναι λίγο να έχεις κυκλοφορήσει 6 κορυφαία άλμπουμ και το 7ο να είναι πιθανόν το καλύτερό σου. Το μόνο που αλλάζει στο This River πάντως είναι η παραγωγή, που δίνει μια αίσθηση πιο κοντά στον live ήχο τους νομίζω. Oι funk στιγμές ακούγονται funkier, οι bluesy ακούγονται bluesier, τα grooves θυμίζουν συχνά αυτά του ντεμπούτου, ενώ οι μελωδικότερες στιγμές… Μπα αυτές είναι το ίδιο καλές όσο πάντα, εκτός ίσως από το ομώνυμο του δίσκου που δάκρυα τρέχουν από τα μάτια…
Και το interplay μεταξύ των μουσικών ασύλληπτα δεμένο, ακόμα και στα πιο “απαιτητικά” μέρη. Από τις καλύτερες μπάντες των τελευταίων 20 χρόνων, το έχω ξαναπεί?
6) Federal Charm - Federal Charm
Απίστευτο ντεμπούτο. Σύγχρονο hard rock που επηρεάζεται από τα blues αλλά καταφέρνει να ακούγεται μοντέρνο. Το rhythm section υποδειγματικό, ακολουθεί με άπειρο groove τις φανταστικές κιθάρες που πότε παίζουν εκρηκτικά heavy riff, πότε πιο παιχνιδιάρικα θέματα (οι ρυθμικές στα verse του Come On Down πάντα με ανατριχιάζουν), ωθόντας σε τη μία να χτυπηθείς και την άλλη να “χορέψεις”. Και τα hooks είναι απίθανα, θα περίμενε κάποιος τέτοια από μια πολύ πιο φτασμένη μπάντα. Με κάποιο μαγικό τρόπο οι Federal Charm, ενώ πατάνε στο κλασικό rock, καταφέρνουν να σπάνε τα όρια αυτού του ήχου κι ας μην ξεφεύγουν από τα πλαίσιά του και να ακούγονται απόλυτα σύγχρονοι. Γίνεται? Να που γίνεται.
Τους είχαμε δει και live τότε, ωραίες εποχές.
7) The Wood Brothers - The Muse
Απίστευτη μπάντα και τρελό σερί να τρέχει. Mπορεί να προτιμώ το Smoke Ring Halo και το Paradise που το περιβάλλουν, όμως το Muse συμπληρώνει την αγία τριάδα των Wood Brothers. Με τις αναφορές σε The Band, με τις μελαγχολικές ακουστικές στιγμές, με τα ηλεκτρικά blues που παραμένουν σημαντικά, με τις πικρές αλλά αληθινές ιστορίες. Και με το απίστευτο ομώνυμο, υποψήφιο για ομορφότερο τραγούδι τους ever… Συναίσθημα, ευαισθησία, ζεστοί ήχοι και πάμε…
8) The Temperance Movement - The Temperance Movement
Το '13 φέρθηκε πολύ καλά στο hard rock. Φοβερό το ομώνυμο ντεμπούτο των Βρετανών, Temperance Movement. Κλασικό hard rock, bluesy, που ελάχιστα θα θυμίσει τη μουσική της χώρας τους όμως, εκτός των Stones της “αμερικανικής” περιόδου τους. 
Δεν έχει νόημα να απαριθμήσω κομματάρες. Και τα 12 σκίζουν. Καταπληκτικά riff με την στόφα του κλασικού, υπέροχες κιθάρες, μελωδίες πιασάρικες, feelgood, μια υποψία southern μουσικής. Η φωνή του Phil Campbell, με το απαραίτητο γρέζι και attitude ταιριάζει άψογα και εξυψώνει τα τραγούδια. Κι αυτά τα μεγάλα ρεφρέν… Ακούστε.
9) Alice in Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
Ο καλύτερος δίσκος του μετά την επαναδραστηριοποίηση? Γιατί όχι και ο καλύτερος του έβερ? Ίσως… Ίσως και όχι. Είναι πολλοί οι υποψήφιοι.
Πολλοί μεγαλώνοντας, “ωριμάζουν” και μαλακώνουν τον ήχο τους. Οι AIC δεν καταλαβαίνουν από αυτά. Μαύρη ατμόσφαιρα, βαριά riff, αποπνικτικά. Ακόμα κι όταν δίνουν κάποιες πιο φωτεινές στιγμές σαν το υπέροχο, Voices, στη γωνία παραμονεύουν σκοτεινές, στριφνές μελωδίες να τις διαδεχτούν.
Ο Cantrell ένας σύγχρονος θεός της κιθάρας, γράφει riff με ανεξάντλητη έμπνευση ενώ τα solos του είναι ο ορισμός της ουσίας και του συναισθήματος.
Απίθανος δίσκος. Η μοναδική μπάντα τέτοιας αισθητικής και ύφους που τους αναζητώ συνέχεια ακόμα και σήμερα και την λιώνω συχνά.
10) North Mississippi Allstars - World Boogie Is Coming
Όρεξη να έχεις να ακούς μουσική. 17 κομμάτια, ό,τι λέει ο τίτλος. World Boogie. Από τα πιο βαριά και άγρια σετ τους, τιμούν κλασικά Othar Turner, Junior Kimbrough, R.L. Brunside με σκληρά riff, κάποια εφέ στα φωνητικά, σφιχτούς ρυθμούς, πορωτικά hooks, έναν ηλεκτρισμό που σε διαπερνά. Η πλάκα είναι πως το είχα ξεχάσει μέχρι να φτάσω στο 2019 και γύρισα πίσω. Jesus!
Χονοραμπλ…
Black Joe Lewis - Electric Slave
Φοβερός ο Lewis. Δεν πα’ να επηρεάζεται από την soul, την funk και τα blues, η μουσική του εδώ είναι rock. Σύγχρονο, fuzz-αριστό, garage-ish και χορευτικό. Θα έπρεπε να έχει βγάλει ένα σκασμό singles αυτό το άλμπουμ. Tα Skuldiggin και Dar es Salaam είναι στιβαρά και βαριά, το Come to My Party είναι η πρόσκληση για χορό στο ανεξέλεγκτο πάρτυ του, το Guilty με ενέργεια και φρενήρες παίξιμο παρασύρουν το σώμα να συμμετάσχει. Αν και έχει ένα commercial value η μουσική του, είναι απίστευτα δουλεμένη. Tα πνευστά κυρίως, χρησιμοποιούνται πανέξυπνα, μελωδικά στο My Blood Ain’t Runnin’ Right, τονώνοντας την ένταση στο Make Dat Money, ενισχύοντας την funky riff-ολογία στο Golem. Mαύρη μουσική, ηλεκτρισμένη, ιδρωμένη, άγρια. Δεν είναι λίγο να συνδυάζεις τον Hendrix με τον James Brown και να απευθύνεσαι σε ένα mainstream κοινό του σήμερα. Κρίμα που δεν γύρισε περισσότερα κεφάλια προς αυτόν, το άξιζε. Το αδικώ.
Sturgill Simpson - High Top Mountain
Ζούμε σε μια εποχή που το κάθε clean-cut, model looking τσουτσέκι μπορεί να θεωρείται country, ακόμα κι αν η μουσική τους είναι περισσότερο αποστειρωμένη pop και έχουν ελάχιστη σχέση με τις ρίζες της μουσικής αυτής. Ευτυχώς υπάρχουν και μουσικάρες σαν τον Sturgill Simpson που δεν ντρέπονται για αυτές και δεν προσποιούνται, αγκαλιάζοντας τα όσα έκαναν καλλιτέχνες σαν τον Merle Haggard και τον Waylon Jennings. Η μουσική του Simpson ακούγεται σαν να ανήκει στην 70’s outlaw country. Σπάνια ακούγεται σύγχρονος και αυτό μόνο λόγω παραγωγής. Αλλά σαν ντεμπούτο σπέρνει, τον ξεχωρίζει από την μάζα και ανοίγει τον δρόμο για όσα σπουδαία έκανε λίγο μετά.
Ana Popović - Can You Stand the Heat
Μερικές φορές τα τελευταία χρόνια ακούω blues δουλειές που είναι καλές αλλά νιώθω πως είναι μια από τα ίδια. Όλοι οι ήχοι more or less, έχουν εξερευνηθεί εκτενώς στο παρελθόν, όλες οι προσμίξεις έχουν δοκιμαστεί. Κι εδώ δεν ανακαλύπτεται ο τροχός, γουστάρω όμως το Can You Stand the Heat γιατί η Popovic κινείται σε ένα χώρο παρόμοιο με αυτόν του σπουδαίου Albert Collins όπου funk και soul στοιχεία παρεισφρύουν στα blues και προκαλούν ενθουσιασμό. Τα δεύτερα φωνητικά, με μια gospel λογική σε σημεία, με πάνε πίσω στην 70’s soul, τα πνευστά συχνά κλέβουν την παράσταση με τις μελωδικές τους επιλογές, modern blues που συνδυάζονται υπέροχα με την Memphis soul και μικρούς jazz αυτοσχεδιασμούς, πλήκτρα και πιάνο χρωματίζουν υπέροχα τα τραγούδια. Kαι η Popovic έχει και φωνάρα, crazy guitar chops, δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο.
Είχα χρόνια να το ακούσω και το απόλαυσα περισσότερο από τότε νομίζω.
Black Mountain Prophet - Notorious Sinner
To Speed Freak ξεκινά a la 70’s Ted Nugent. Tα Smack Me Down και I’m Ready είναι στιβαρά, σφιχτά και riff-άτα blues rock τραγούδια στην ZZ Top παράδοση. Μάλιστα, τα φωνητικά στο μεν θυμίζουν τον Gibbons, στο δε τον Dusty Hill. Αν και στην συνέχεια διευρύνουν λίγο τον ήχο τους μέχρι και με gospel στοιχεία, ο ήχος τους είναι αυτός. Σκληροπετσωμένο αμερικανικό rock. Σκληρό, bluesy, αρκετά “νότιο” για να δηλώσει την καταγωγή αλλά όχι τόσο ώστε να χαρακτηριστεί απλά southern rock. Άντε με μια-δυο εξαιρέσεις. Οι κιθάρες παίρνουν πραγματικά φωτιά και κρίμα που δεν έχει λίγο πιο γεμάτη παραγωγή. Θα μιλούσαμε για ακόμα μεγαλύτερη δισκάρα.
Imperial State Electric - Reptile Brain Music
Έχω οραματιστεί κάποτε ένα φεστιβάλ αφιέρωμα στον Andersson. Θα παίζουν ό,τι μουσικές έχει βγάλει ποτέ, καλεσμένοι στη σκηνή, Hellacopters, Imperial, μέχρι και Entombed, δε θα πω όχι. Και χιλιάδες, τι χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι από κάτω.
Ο τύπος είναι αστείρευτος. Έχω αναφερθεί σε όλα τα ροκ άλμπουμ του εκτός του τελευταίου των Hellacopters πριν τη διάλυση, που επίσης είναι εξαιρετικό. Τα ίδια και το Reptile. Δισκάρα. Το είχα στο νου μου σαν ένα από τα πιο rock άλμπουμ τους αλλά ακούγοντας το ξανά, κι εδώ οι pop μελωδίες είναι ισχυρές (αυτό το Underwhelmed ε?), όπως και οι garage επιρροές, οι σολιές του Frehley. Όλα εδώ. Ο τύπος έχει όραμα. Σε άλλες εποχές θα τον προσκυνούσανε οι μάζες, τώρα απλά χαίρει τον σεβασμό κάποιων από μας… Ας είναι κι έτσι.
Anders Osborne - Peace
Απρόβλεπτος Osborne. Ξεκινά το Peace με ένα riff που θα μπορούσε να ανήκει στον Neil Young, λίγο μετά περνά σε reggae, σε βαρύ blues rock, αργότερα σε κάποιες μελωδικές στιγμές θα μου θυμίσει μέχρι και Van Morrison με τον τρόπο που τραγουδά. Αφήνει τα χασίματα του προηγούμενου δίσκου, μειώνει τα ηλεκτρονικά στοιχεία με το Brush Up Against Me μόνο να οδηγείται από αυτά. Και εκτελεστικά ο Osborne παρουσιάζει διαφοροποιήσεις, την μία να σολάρει δυναμικά όπως στο φοβερό τελείωμα του I’m Ready ή του Windows, ενώ στο υπέροχο Sentimental Times προσεγγίζει τα ρυθμικά του θέματα με πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία. Μπορεί να φαίνεται για ακόμα μια φορά “ασύνδετο” το υλικό αλλά με τα χρόνια, αυτή είναι η γοητεία του Osborne.
Trampled Under Foot - Badlands
Blues/ soul από το πολύ πάνω ράφι. O πυρήνας των Trampled Under Foot είναι τα 3 αδέρφια Schnebelen, που η μοίρα τα προίκισε με καταπληκτικές φωνές. Ειδικά αυτή η Danielle έχει όσα ζητάω από τραγουστιστές του ήχου, εύρoς, δύναμη, γυρίσματα, χροιά, attitude. Η μουσική τους είναι αρκετά τυπική, με λίγες rock στιγμές να φέρνουν την όποια διαφοροποίηση, αλλά όπως έγραφα και στον Dion, αν έχεις γνώση και αγαπάς τα blues, μπορείς να ξεχωρίσεις. Όταν ενθουσιάζουν ακόμα και στο χιλιοπαιγμένο It’s a Man’s Man’s Man’s World, κάτι πρέπει να κάνουν καλά. Δυστυχώς, αν και απέσπασε πολύ καλές κριτικές, αυτή ήταν η τελευταία τους δουλειά και αμφιβάλλω αν υπάρχουν σήμερα με οποιαδήποτε μορφή.
Tyler Bryant & The Shakedown - Wild Child
Κι άλλη ντεμπουτάρα, ευτυχώς αυτοί την γλίτωσαν και δισκογραφούν ακόμα. Blues rock/ αμερικανικό hard rock, φουλ στις slide κιθάρες. Γράφουν συνθεσάρες με ωραία hooks να τραγουδήσεις, με φοβερά riffs, εκρηκτικό ήχο, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και μια ένταση που ξεσπάει πολύ συχνά με φρενήρεις ρυθμούς και solos. Ειδικά κάτι αλλαγές tempo που έχουν, μου προκαλούν παράκρουση. Πετυχαίνουν να ακουστούν κι αυτοί μοντέρνοι με παλιακά υλικά. Και πιτσιρικάδες, ε? Πολλά μπράβο.
Dana Fuchs - Bliss Avenue
Συχνά τα blues άλμπουμ μου αρέσουν ανάλογα με το feel που βγάζουν. Όταν είναι upbeat, όταν αγγίζουν την soul και δίνουν όμορφες μελωδίες και ζεστές ενορχηστρώσεις, κατά πάσα πιθανότητα θα με κερδίσουν. Το Bliss Avenue έχει όλα αυτά, όπως και μια έντονη rock πλευρά (heartland) που ταιριάζουν με την φωνάρα της Fuchs. Πολλοί θεωρούν πως μοιάζει με Joplin λόγω γρεζιού αλλά μου ακούγεται περισσότερο σαν ένας συνδυασμός θηλυκού Rod Stewart και της Mavis Staples (soul/ gospel θεά) όταν ανέβαζε την ένταση. Πολύ όμορφος δίσκος, ό,τι πρέπει για τις φθινοπωρινές μέρες σαν την σημερινή.
Southern Hospitality - Easy Livin’
Υπέροχος δίσκος, καιρό είχα να το βάλω να παίξει. Ας πούμε blues supergroup που δυστυχώς κυκλοφόρησε μόνο το Easy Livin’. O τίτλος δίνει μια καλή εικόνα για το ύφος της μπάντας. Laid back (mostly), easy grooves, rollickin’ pianos, early rock ‘n’ roll, honky tonk and blues music. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, σαν το latin shuffle του Fried Neck Bones and Home Fries. Δεν είναι έντονο αλλά ούτε νωχελικό. Αφήνουν τους ρυθμούς και τις μελωδίες να τους οδηγήσουν χωρίς να πλατιάζουν. Χαλαρή, feelgood μουσική, σαν μια βόλτα στην παραλία όταν δύει ο ήλιος. Δεν την χρειάζεσαι αναγκαστικά αλλά θα δεις όμορφες εικόνες.
Gov’t Mule - Shout!
Οι Gov’t Mule συνεχίζουν να κυκλοφορούν την μια επική δουλειά μετά την άλλη. Μπορεί το Shout να μην πλησιάζει το αριστουργηματικό, By a Thread, η ικανότητα τους όμως να γράφουν μεγαλοπρεπές blues rock, διανθισμένο εδώ και με αρκετές r&b πινελιές, δεν έχει αντίπαλο. Δυναμικά τραγούδια και extended instrumental μέρη, reggae, funk και hard rock, με την φανταστική κιθάρα του Warren να μαγεύει ακόμα όσο στο ντεμπούτο. Πολύ κακώς το είχα αδικήσει όταν το πρωτοάκουσα…
Steve Earle - The Low Highway
To Low Highway είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας για τον Steve, άλλη μια σύνοψη της σπουδαίας καριέρας του. Ο country/ bluegrass καλλιτέχνης, ο rocker, ο ονειροπόλος, ο πολιτικοποιημένος κι ο ακτιβιστής. Τα έχω πει και τα έχω ξαναπεί και γι’ αυτόν. Πηδά από τον έναν ήχο στον άλλο, με όμορφες μελωδίες, μελαγχολία αλλά και ενέργεια πιτσιρικά. Αν αρέσκεται κάποιος σε country μουσικές, οφείλει να ασχοληθεί. Μηδέν μέτριοι δίσκοι.
Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)
Δεν ήμουν ποτέ μεγας fan των PT ή του Wilson αν και κάποιες δουλειές των πρώτων μου αρέσουν, ιδιαίτερα προ-In Absentia. Θα μπορούσα να πω κιόλας πως αυτό το sensual prog/ metal (έχω τα copyrights) δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Το The Raven όμως μου φαίνεται διαφορετική υπόθεση. Τεχνικό, στριφνό, απαιτητικό, με κιθάρες που θαμπώνουν, ένα rhythm section ασύλληπτο, έναν Θεό Theo Travis στα πνευστά, μελωδίες υπέροχες, που θυμίζουν ασφαλώς τους γίγαντες των 70’s αλλά χωρίς πρέπει, απλά έτσι τους βγαίνει, αβίαστα. To καλό είναι πως όταν ανεβάζουν την ένταση, με έντονα groove όπως στο The Holy Drinker, είναι σκέτη απόλαυση. Κι όταν ποντάρουν στην ατμόσφαιρα απλή μαγεία.
Hogjaw – If It Ain’t Broke…
…Don’t Fix it! Οι Hogjaw συνεχίζουν τον δρόμο τους με φοβερά πιασάρικο southern rock, παραδοσιακό, προσκυνώντας τους Skynyrd αλλά με την γνωστή hard rock αντίληψη που έχουν για το πώς πρέπει να παίζεται αυτή η μουσική. Πεθαίνω για τέτοιους δίσκους, feelgood, με ρεφρενάρες, κιθάρες να οργιάζουν, riff και solos που να τιμούν το rock ‘n’ roll. Hogjaw εγγύηση. Όσο βγάζουν δίσκους θα ακολουθώ.
*Special mention:
Anders Osborne -Three Free Amigos
Δεν κάνω αναφορές σε ep αλλά λατρεύω το συγκεκριμένο. 26 λεπτά και ηχητικά είναι all over the place. Ξεκινά με μια φοβερή southern μπαλάντα, περνά στην αγαπημένη του reggae, κι από εκεί σε 2 από τα πιο συναισθηματικά του τραγούδια, το It’s Gonna Be OK και το στενάχωρο Never is a Real Long Time. Στα συγκεκριμένα, η συνεργασία με την συγκλονιστική, Maggie Koerner, είναι απίστευτη. Καταπληκτική φωνή, τι να απέγινε? Ποτέ δεν έμαθα. Ευτυχώς ελαφραίνει στο τέλος η ατμόσφαιρα με το όμορφο, αισιόδοξο We Move On, με έναν πιο εύθυμο τόνο. Μπορεί να είναι και η αγαπημένη μου κυκλοφορία του.
33 Likes
2013
πολλά αγαπημένα μου μένουν απέξω, daft punk, the national, david bowie, steven wilson, arcade fire και πολλοι που δεν μου ερχονται τωρα προχειρα.
δυνατή χρονιά.
καλό βράδυ!
30 Likes
Top 5 2013
- Portugal. The Man - Evil Friends
- Melentini & The Running Blue Orchestra - Explosions around, the desert inside
- Leprous - Coal
- Incura - Incura
- CocoRosie - Tales of a GrassWidow
26 Likes
T.H.E.O.S. :")
Και αυτό έψαχνα:
2 Likes
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ SATAN ΡΕ ΑΛΗΤΗ
complete sentence
2 Likes
Τέθηκε κάποια στιγμή το ερώτημα εαν θα μπορούσε κάποια μπάντα να φτάσει στις 4 νίκες τους Pink Floyd… 11 χρόνια έμειναν, μόνο 2 πιθανούς βλέπω εγώ… Το 2016 η μεγάλη μάχη…
Complete Life Sentence, γράφτο σωστά.
3 Likes
2013:
#1: Amorphis - Circle
Κύριο είδος: Progressive metal
Άλλα είδη: Melodic death metal, Folk metal
#2: Riverside - Shrine of New Generation Slaves
Κύριο είδος: Progressive rock
Άλλα είδη: N/A
#3: 六弦アリス - 不思議の国の音哲樂 まやかし篇
Κύριο είδος: Symphonic rock
Άλλα είδη: Dark cabaret, Symphonic metal
#4: Semantic Saturation - Solipsistic
Κύριο είδος: Progressive metal
Άλλα είδη: Progressive rock
#5: Thousand Leaves - Blood and Tears
Κύριο είδος: Melodic death metal
Άλλα είδη: Neoclassical metal
24 Likes
Εδω δεν πηρε ουτε ψηφο ξερω γω το 2010 με το soundtrack για το Tron Legacy, που ειναι ξερω γω 30 χιλιαδες φορες καλυτερο απο το RAM, θα τους ψηφισει ο κοσμος το 2013 λογω του Get Lucky?
Αλλωστε τον καλυτερο δισκο ηλεκτρονικου ηχου για το 2013 ειναι το Oblivion OST απο τους M83
Fixed
Δεν εχω καταλαβει ακομα τι σε ενοχλει… το οτι αυτοι που ψηφισαν Λανα δεν εκαναν προηγουμενως το ιδιο και με τις αλλες που αναφερεις (παρεμπιπτοντως εγω ειτε τις ψηφισα ειτε τις ανεφερα ΟΛΕΣ αυτες και μαλιστα πανω απο μια φορα)… ή αν σε ενοχλει το οτι τολμησε και ψηφιστηκε απο τοσους πολλους ποπ δισκος σε ενα παιχνιδι που εχει διευκρινιστει πολλακις με στομφο οτι “φιλε το φορουμ ειναι ροκ, λογικο να βγαινει μονο μεταλ (make it make sense)” λες και εχουμε αθηναικες πινακιδες εμεις που αναρωτιομαστε για το υπολοιπο φασμα της μουσικης
Metallica και Gojira λογικα? Αστρονομικα υπεροχα και το HTSD και το Magma.
Ουφ, παλι καλα κερδισαν οι Gojira για το 2012, αν και πραγματικα ηθελα την Lana πρωτη. Τουλαχιστον δεν κερδισαν οι ανυπαρκτοι Witchcraft, παραλιγο βεβαια.
2 Likes
Βρίσκω ότι οι επιλογές σε μεταλ, πανκ και ροκ εχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη Lana, γιατί την έχουμε φάει στη μάπα θέλουμε δεν θέλουμε. Θυμάμαι πόσο την είχα σιχαθεί εκείνη την εποχή από την υπερπροβολη. Γενικά τότε ήταν μια εποχή που τα ραδιόφωνα και τα μουσικά κανάλια ήταν της υπερπροβολης με κάτι τέτοια. Lana από ποπ, Κιαμος από λαϊκά και Ρους από εναλλακτικά. Οπότε μη μας ζαλιζετε που ψηφίζουμε obscure είδη και πράγματα που μας “μίλησαν”. Ας πούμε πράγματα όπως το Οδος 55 αξίζουν πιο πολύ, γιατί τα είχαμε ψιλοξεχασει.
3 Likes
Και μετά με τα sixties, τα έχουμε πει αυτά! Τότε που όλα ενέπιπταν στην κατηγορία pop music (εκ του popular), οπότε δεν θα υπάρχει και η ανησυχία ότι θα καταλάβουν εξ εφόδου οι… μεταλλικές ορδές την ψηφοφορία!
Θα πρότεινα μάλιστα για λόγους συνέχειας, αφού τώρα έχουμε σαν παλιότερο έτος το 1970, να πάμε αντίστροφα, πρώτα το 1969, μετά το '68 κλπ και βλέποντας - να 'μαστε καλά, πάντα!
6 Likes
Δίκιο έχεις. Απλά επειδή δεν ήμουν καθόλου σε φάση, δεν έγινε αναφορά.
'69 οι Zeppelin 80 με 90 τοις εκατό ε
Το ξέρουμε όλοι
Από '68 και πίσω θα έχει λίγο περισσότερο ενδιαφέρον