2013:
#1: Amorphis - Circle
Κύριο είδος: Progressive metal
Άλλα είδη: Melodic death metal, Folk metal
#2: Riverside - Shrine of New Generation Slaves
Κύριο είδος: Progressive rock
Άλλα είδη: N/A
#3: 六弦アリス - 不思議の国の音哲樂 まやかし篇
Κύριο είδος: Symphonic rock
Άλλα είδη: Dark cabaret, Symphonic metal
#4: Semantic Saturation - Solipsistic
Κύριο είδος: Progressive metal
Άλλα είδη: Progressive rock
#5: Thousand Leaves - Blood and Tears
Κύριο είδος: Melodic death metal
Άλλα είδη: Neoclassical metal
Εδω δεν πηρε ουτε ψηφο ξερω γω το 2010 με το soundtrack για το Tron Legacy, που ειναι ξερω γω 30 χιλιαδες φορες καλυτερο απο το RAM, θα τους ψηφισει ο κοσμος το 2013 λογω του Get Lucky?
Αλλωστε τον καλυτερο δισκο ηλεκτρονικου ηχου για το 2013 ειναι το Oblivion OST απο τους M83 
Fixed
Δεν εχω καταλαβει ακομα τι σε ενοχλει… το οτι αυτοι που ψηφισαν Λανα δεν εκαναν προηγουμενως το ιδιο και με τις αλλες που αναφερεις (παρεμπιπτοντως εγω ειτε τις ψηφισα ειτε τις ανεφερα ΟΛΕΣ αυτες και μαλιστα πανω απο μια φορα)… ή αν σε ενοχλει το οτι τολμησε και ψηφιστηκε απο τοσους πολλους ποπ δισκος σε ενα παιχνιδι που εχει διευκρινιστει πολλακις με στομφο οτι “φιλε το φορουμ ειναι ροκ, λογικο να βγαινει μονο μεταλ (make it make sense)” λες και εχουμε αθηναικες πινακιδες εμεις που αναρωτιομαστε για το υπολοιπο φασμα της μουσικης
Metallica και Gojira λογικα? Αστρονομικα υπεροχα και το HTSD και το Magma.
Ουφ, παλι καλα κερδισαν οι Gojira για το 2012, αν και πραγματικα ηθελα την Lana πρωτη. Τουλαχιστον δεν κερδισαν οι ανυπαρκτοι Witchcraft, παραλιγο βεβαια.
Βρίσκω ότι οι επιλογές σε μεταλ, πανκ και ροκ εχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη Lana, γιατί την έχουμε φάει στη μάπα θέλουμε δεν θέλουμε. Θυμάμαι πόσο την είχα σιχαθεί εκείνη την εποχή από την υπερπροβολη. Γενικά τότε ήταν μια εποχή που τα ραδιόφωνα και τα μουσικά κανάλια ήταν της υπερπροβολης με κάτι τέτοια. Lana από ποπ, Κιαμος από λαϊκά και Ρους από εναλλακτικά. Οπότε μη μας ζαλιζετε που ψηφίζουμε obscure είδη και πράγματα που μας “μίλησαν”. Ας πούμε πράγματα όπως το Οδος 55 αξίζουν πιο πολύ, γιατί τα είχαμε ψιλοξεχασει.
Και μετά με τα sixties, τα έχουμε πει αυτά! Τότε που όλα ενέπιπταν στην κατηγορία pop music (εκ του popular), οπότε δεν θα υπάρχει και η ανησυχία ότι θα καταλάβουν εξ εφόδου οι… μεταλλικές ορδές την ψηφοφορία!
Θα πρότεινα μάλιστα για λόγους συνέχειας, αφού τώρα έχουμε σαν παλιότερο έτος το 1970, να πάμε αντίστροφα, πρώτα το 1969, μετά το '68 κλπ και βλέποντας - να 'μαστε καλά, πάντα!
Δίκιο έχεις. Απλά επειδή δεν ήμουν καθόλου σε φάση, δεν έγινε αναφορά.
'69 οι Zeppelin 80 με 90 τοις εκατό ε
Το ξέρουμε όλοι
Από '68 και πίσω θα έχει λίγο περισσότερο ενδιαφέρον
2013 λοιπόν και ξεκινάμε με το καθιερωμένο μου τοπ 5 επιτραπέζια.
Eldritch Horror (παιχνιδαρα, συνεργατικό αλλά ζόρικο με Lovecraft θεματολογία)
Battlelore second edition (από τα πιο εύκολα αλλά μεγάλα two player war games με fantasy θέμα, το έχουμε λιώσει με τη γυναίκα μου, με το γιο μου, με φίλους, πάντα έχει επιτυχία)
Pathfinder adventure card game (πολύ καλό συνεργατικό card game που δίνει το feeling ενός rpg χωρίς dm)
Hanamikoji (γρήγορο, μικρό 2-player card game αλλά εξαιρετικό και πανέξυπνο)
Smash up (από τα πιο fun και easy to play card games, συνιστάται ανεπιφύλακτα για παρέες δύο έως τεσσάρων ατόμων)
Πάμε στις μουσικές του 2013 τώρα. Αυτή είναι η καλύτερη χρονιά της δεκαετίας νομίζω και έχει το χαρακτηριστικό ότι και τα δεκαπέντε πρώτα αξίζουν θέση στην πεντάδα. Ας τα δούμε αναλυτικά όμως.
1) Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)
Ο αγαπημένος μου δίσκος της δεκαετίας και μέσα στους αγαπημένους μου γενικά. Για να εκτιμήσεις αυτό το έργο δε φτάνει μια μισοακροαση από δω κι από κει, δεν του αξίζει αυτή η προσέγγιση και δε θα αντιληφθείς το μεγαλείο του έτσι. Έχει να σου δώσει όμορφες στιγμές σε κάθε λεπτό του, εκπλήξεις, κορυφώσεις, ρυθμικά και τεχνικά μέρη, χτίζει αντιθέσεις με μια μελαγχολική ματιά που εξερευνά την απώλεια και το θάνατο μέσα από το συναισθηματικό τους αποτύπωμα στους ήρωες των υπέροχων διαφορετικών ιστοριών που μας διηγείται. Ολος ο δίσκος δένει πάνω στις μελωδίες του που είναι παντού, στις φωνές, τις κιθάρες, τις μπασογραμμες, τα πλήκτρα… παντού, και είναι πάντα μοναδικές και έντονα διαπεραστικες, τόσο που πραγματικά θες να τον ακούσεις πολλές μα πολλές φορές για να τις αφουγκραστείς όλες, να μη χάσεις τίποτα γιατί ότι υπάρχει εδώ μέσα αξίζει να έχει ακουστεί. Το Raven λοιπόν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος που έχει φτιάξει ο Wilson, είτε μόνος του είτε με παρέα.
2) The Ocean - Pelagial
Το αγαπημένο μου The Ocean, προοδευτικό με φοβερές κιθάρες, καταπληκτικά φωνητικά που βγάζουν συναίσθημα οργή και επιθετικότητα πάνω σε ένα σκασμο τρομερές ιδέες. Ο ενιαίος χαρακτήρας αυτού του άλμπουμ το κάνει ακόμα πιο όμορφο γιατί βγάζει την αίσθηση ενός ολοκληρωμένου και καλοανεπτυγμενου έργου που εξερευνά τα βάθη των ωκεανών πηγαίνοντας όλο και πιο μέσα μέχρι τα μαύρα απύθμενα σκοτάδια του. Μέσα από αυτό το ταξίδι η κολεκτίβα που λέγετε The Ocean τρυπώνει στα βάθη την ανθρώπινης ύλης σκαλίζοντας τον ψυχισμό του εγώ που αποκοπτωμενο σταδιακά από το εμείς φτάνει κι αυτό στα ίδια απύθμενα σκοτάδια. Είναι ένα αριστούργημα που ακούγεται σωστά μόνο στην ολότητα του και ακόμα καλύτερα χωρίς να κάνεις τίποτα άλλο, μόνο με τους στίχους.
3) Leprous - Coal
Ο δίσκος που μας έδειξε ότι αυτοί εδώ θα αλλάξουν την ιστορία της μουσικής που υπηρετούν. Το Bilateral ήταν φοβερό αλλά εδώ μιλάμε για ένα άλμπουμ που επαναδιαπραγματευται τις ίδιες τις βάσεις του σύγχρονου progressive για τις καταρρίψει τελικά πλήρως έξι χρόνια μετά. Για πολλούς το Coal είναι η κορυφή της καριέρας των Leprous, στην πραγματικότητα όμως είναι μία από τις κορυφές τους, μέχρι στιγμής έχουν άλλες τρεις.
4) Riverside - Shrine Of New Generation Slaves
Από το depth of self delusion και μετά (το πρώτο κομμάτι μου δίνει την αίσθηση μιας over extended εισαγωγής και μουσικά και στιχουργικά) ο δίσκος αποτελεί ένα μαγευτικό ταξίδι γύρω από τον ψυχισμό του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου. Οι μουσικές του δίσκου είναι από αυτές που γίνονται πολύ οικείες, πολύ γρήγορα και όσο περισσότερο χρόνο περνάει μαζί σου τόσο πιο δικό σου τον αισθάνεσαι.
5) Clutch - Earth Rocker
Ένας από τους καλύτερους ροκ δίσκους της δεκαετίας και σίγουρα αυτός που προτιμάω μέσα από ολόκληρη τη δισκογραφία αυτής της φοβερής μπάντας. Δεν έχει στιγμή που να υστερεί μέσα με τα κομμάτια του να είναι ένα κι ένα. Άντε βάλε άλλη μία τσιπουρόμπυρα κι ας το να παίζει…
6) Haken - The Mountain
Έκρηξη στο χώρο του progressive metal, φρέσκο, μοντέρνο, μελωδικό, ποπ όσο πρέπει, απογαλακτισμενο από τους Theater αλλά χωρίς να αφήνει πίσω την κληρονομιά τους. Έχουν βάλει και νέα στοιχεία στο μίγμα με περίεργες φωνές/γραμμές, επαναλαμβανόμενα θέματα που δίνουν ενιαίο χαρακτήρα, ακόμα και μέρη που φέρνουν στο μυαλό τους Radiohead. Καταπληκτικό άλμπουμ που δεν ξεπέρασαν ποτέ… μέχρι πολύ πρόσφατα δηλαδή αλλά αυτά θα τα πούμε λίγο μετά τα Χριστούγεννα.
7) Alter Bridge - Fortress
Αυτός ο δίσκος με έχει κερδίσει απόλυτα, μου αρέσουν πάρα πολύ οι κιθάρες του, η φωνή και οι φωνητικές γραμμές, ο ήχος του, το στιβαρό σύνολο που δείχνει μια δεμένη μπάντα σε παιξίματα και σύνθεση. Από τα Alter Bridge που έχω ακούσει, μέχρι στιγμής, αυτός μου αρέσει περισσότερο, είναι και λίγο πιο μέταλ ή μου φαίνεται γιατί απλά μου αρέσει πιο πολύ?
8) Witherscape - The Inheritance
Το συγκεκριμένο είναι το αγαπημένο μου από τα project του Dan Swano. Πολύ κοντά στον ήχο των Opeth, όπως αυτός διαμορφώθηκε πριν τη μεγάλη στροφή του Heritage, με έμφαση στις αντιθέσεις ανάμεσα στην prog rock και την ακραία brutal πλευρά της προσέγγισης αυτής. Πολύ ωραίες συνθέσεις, προφανώς άρτια παιξίματα και ήχος, ένας καταπληκτικός δίσκος που συστήνεται κυρίως στους οπαδούς του Swano ή των Opeth.
9) Volbeat - Outlaw Gentlemen And Shady Ladies
Μεγαλύτερο μιξ εδώ από τους Δανούς. Εχουμε κομμάτια σε πιο τυπικές metal φόρμες αλλά και κομμάτια που τονίζουν τον ιδιαίτερο country/rock/metal χαρακτήρα της μπάντας. Η ποιότητα είναι πάλι πολύ ψηλά και υπάρχουν κι εδώ κομμάτια που ξεχωρίζουν όπως Pearl Hart, Lonesome rider, Cape of our hero, hangman’s body και το “ένα και μοναδικό” Lola Montez.
10) Deafheaven - Sunbather
Υπέροχο, ακραίο, σκοτεινό, μελωδικό, ατμοσφαιρικό. Πατάει πάνω στην black metal υποδομή και εξερευνά τα post όρια που μπορεί να αγγίξει ώστε να καταφέρει να φτιάξει ένα σύνολο δύσκολο από κάθε πλευρά του, που όμως συναισθηματικά σε καθηλώνει.
11) The Winery Dogs - The Winery Dogs
Άλλο ένα γαμάτο project με τον Portnoy. Φανταστικό hard rock με παιχταράδες που δεν κρύβουν το πόσο παιχταράδες είναι, αλλά το δείχνουν μέσα σε πολύ δυνατά κομμάτια με ριφάρες, ρυθμό και σούπερ φωνητικά.
12) Spock’s Beard - Brief Nocturnes And Dreamless Sleep
Χωρίς Neal και Nick πλέον, μπορεί να αδικήσω κάποιους δίσκους αλλά για μένα αυτό είναι το καλύτερο μετά τα V και Snow. Πιο ευκολοάκουστος μεν, παραμένει βέβαια στο δρόμο του prog, αλλά πολύ διασκεδαστικός. Ο Ted Leonard δένει πολύ ωραία στον φρέσκο και δυναμικό ήχο του άλμπουμ και δίνει άψογες ερμηνείες (το ξέραμε και από το Tug of war).
13) Tesseract - Altered State
Δισκάρα, δισκάρα όμως. Djent κιθάρες, σύγχρονο βαρύ metal με βαθιές μελωδίες και τόνους συναίσθημα. Καταπληκτικός και ο τραγουδιστής που βάζει κι αυτός το χεράκι του στο πόσο όμορφος και καθόλου μονότονος είναι αυτός ο δίσκος.
14) Audrey Horne - Youngblood
Λοιπόν δεν έχω ακούσει όλες τις δουλειές τους, έχω ασχοληθεί από αυτό το δίσκο και μετά. Μάλλον κάτι δεν ακούω σωστά σε αυτή την μπάντα γιατί εμένα στα αυτιά μου ακούγεται ένας ήχος πιο κοντά στο NWOBHM που άνθισε στα early 80’s παρά στο κλασσικό Hard Rock. Οπως και να έχει πάντως είναι φοβερός δίσκος, αυτός και όλα τα επόμενα με αποκορύφωμα το τελευταίο.
15) Soilwork - The Living Infinite
Παίζει για καλύτερος τους μαζί με stabbing και figure. Διδάσκουν πως κάνεις βήμα πίσω στον ήχο σου κρατώντας το βλέμμα στο σήμερα και το αύριο. Οι άνθρωποι φέρανε τον ήχο τους σε πιο σκληρές φόρμες βγάζοντας έναν σύγχρονα και μοντέρνα μελωδικό δίσκο. Κρατώντας μάλιστα τη συνοχή σε ένα άλμπουμ 20 κομματιών και 85 λεπτών μουσικής, χωρίς να καταφεύγουν σε μπούρδες του τύπου θα αντιγράψουμε τους At the gates και τους παλιούς εαυτούς μας στα μισά κομμάτια του δίσκου και στα άλλα μισά θα παίξουμε εντελώς διαφορετικά μοντέρνα και εμπορικά και θα τα ανακατέψουμε για να χαρούνε όλοι (ναι επίτηδες η σπόντα)!!
16) Bring Me The Horizon - Sempiternal
Ο καλύτερος δίσκος τους, πορωτικός αλλά ταυτόχρονα μελωδικός και βαρύς όσο πρέπει. Το ότι σε αυτό το φόρουμ δε φοβάμαι για το τι θα ακούσω που μου αρέσουν οι bmth είναι πολύ ευχάριστο πρέπει να πω.
17) Ihsahn - Das Seelenbrechen
Ο καλύτερος προσωπικός του, καθαρά progressive πια με μοναδικό ακραίο στοιχείο τα φωνητικά, κι αυτά όχι παντού. Σκοτεινός, προοδευτικός, άρτιος.
18) Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
Στα αυτιά μου ο πιο βαρύς δίσκος τους, εδώ πλέον είναι πιο metal απότι rock ή grunge. Πάντως είναι πάρα πολύ ωραίος με λασπωμένες κιθάρες και ατμόσφαιρες παντού. Αν και το έχω ακούσει αρκετά πιστεύω ότι ακόμα έχει πράγματα να μου δώσει με νέες ακροάσεις που πιθανόν να μην έχω εκτιμήσει ως τώρα.
19) Amorphis - Circle
Ειχαν λυσσάξει τότε ότι ήταν μέτριος δίσκος. Δεν είναι όμως, αντιθέτως έχει εξέλιξη σε σχέση με τα προηγούμενα σε πιο folk ήχους λιγότερο σκληρούς αλλά δωσμένο για άλλη μια φορά με υπέροχες μελωδίες. Shades of grey, wanderer, hopeless days τα καλύτερα του δίσκου.
20) Five Finger Death Punch - The Wrong Side Of Heaven And The Righteous Side Of Hell Part 1
Μου αρέσει πάρα πάρα πολύ αυτό το άλμπουμ. Ενα μείγμα επιθετικού μοντέρνου αμερικάνικου μέταλ υλικού και πιο radio friendly τραγουδιών σε μια πιο NIckelback κατεύθυνση. Εννοείται ότι ακούμε μόνο την έκδοση με τις συμμετοχές και εννοείται επίσης ότι απολαμβάνουμε το ίδιο τα ισοπεδωτικά lift me up, burn mf, dot your eyes και i’m sin αυτού του κόσμου με τα “μελό” watch you bleed, anywhere but here και wrong side of heaven (πόσο κομματάρα ρε!!!).
21) Coheed And Cambria - The Afterman: Descension
Όχι πολύ διαφορετικό σε προσανατολισμό από το προηγούμενο αλλά νομίζω ότι μου αρέσουν περισσότερο τα τραγούδια εδώ.
22) Orphaned Land - All Is One
Εδώ έχουν γίνει επιτέλους όλα όπως πρέπει, η παραγωγή είναι τεράστια και άψογη, οι διακυμάνσεις φοβερές, ο ήχος αγκάλιασε πλήρως την oriental/prog φύση αφήνοντας πίσω τη νιότη τους. Μπορεί οι συνθέσεις να μη φτάνουν το επίπεδο του μεγάλου Mabool και να έχει μειωθεί στο ελάχιστο το ακραίο στοιχείο αλλά σε όλα τα άλλα επίπεδα είναι καλύτερο και τελικά γι αυτό το έχω ψηλά στους δίσκους της χρονιάς.
23) Black Sabbath - 13
Μπορεί να μην αγγίζει τις δισκάρες του παρελθόντος και να μην είναι ο πιο πρωτότυπος αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το 13 είναι ένα μέτριο άλμπουμ, ούτε καν. Πολύ καλό είναι με ριφάρες και true Sabbath doom feeling και κάποια μέρη έντονα κολλητικα.
24) Karnivool - Asymmetry
Πολύ καλό, με πιο βαρύ ήχο, περισσότερη φασαρία από το προηγούμενο αλλά ταυτόχρονα πιο κοντά στο μοντέλο των a perfect circle. Μου φαίνεται λιγότερο πρωτότυπο και κάπως πιο βαρετό από τον ανυπέρβλητο προηγούμενο δίσκο. Ισως το αδικώ λίγο βάζοντας το πιο κάτω απότι πρέπει επειδή το συγκρίνω με το προηγούμενο Karnivool και όχι τα υπόλοιπα άλμπουμ της χρονιάς.
25) Nick Cave And The Bad Seeds - Push The Sky Away
Μου αρέσει πολύ αυτός ο δίσκος, δεν είμαι σε καμία περίπτωση οπαδός του Nick Cave αλλά αυτό είναι πάρα πολύ καλό.
26) Hypocrisy - End Of Disclosure
Οταν είχε βγει είχα κατενθουσιαστεί και το άκουγα συνέχεια, η αλήθεια είναι όμως ότι έχω σταματήσει να το βάζω χρόνια τώρα. Αν είχα περισσότερο χρόνο και προλάβαινα να το ξανακούσω πριν φτιάξω τη λίστα ίσως να ανέβαινε πιο ψηλά, δεν ξέρω.
27) Rotting Christ - Kata Ton Daimona Eaytoy
Από τις δουλειές τους που απολαμβάνω αρκετά. Λίγο μονότονο αλλά τελικά μάλλον προσθέτει πόντους στην ατμόσφαιρα που στήνει αυτό.
28) Ghost - Infestissumam
Ρε καλώς τους κι αυτούς. Ωραίο είναι το άλμπουμ αλλά δε θα πούμε πολλά τώρα γιατί θα λέμε πάρα πολλά αργότερα…
29) Korn - The Paradigm Shift
Πολύ δυναμικό comeback στον κανονικό ήχο τους, προφανώς και έπαιξε ρόλο η επιστροφή του Head. Εδώ ξεκίνησε ένα σερί από αξιόλογα άλμπουμ, που κανένα όμως δε με κατέπληξε όπως κάποτε.
30) Blood Ceremony - The Eldritch Dark
Πιθανόν να τους έχω αδικήσει αυτούς γενικότερα γιατί ενώ μου αρέσουν πολύ οι δίσκοι τους για κάποιο λόγο δεν μπαίνουν ψηλά στις λίστες μου. Περιμένω εκκωφαντική κολοτούμπα στο μέλλον…
31) Jolly - The Audio Guide To Happiness Part 2
Καλύτερο από το πρώτο (?) άλμπουμ, λίγο πιο μπροστά το μοντέρνο prog στοιχείο. Περίμενα από αυτούς άλλη πορεία όπως έχω ξαναπεί που δεν ήρθε…
32) Dropkick Murphys - Signed And Sealed In Blood
Δεν είναι όλος ο δίσκος στα ίδια επίπεδα, αλλά έχει μέσα ένα από τα πολύ πολύ πολύ αγαπημένα μου τραγούδια, το Rose tattoo προφανώς, και μερικά ακόμα που είναι πραγματικά κομματάρες, the boys are back, the season’s upon us.
33) Various Artists - Dark Country II
Στο ίδιο ύφος ακριβώς με το προηγούμενο. Το χαίρομαι πάρα πολύ όπως και το προηγούμενο.
34) Kvelertak - Meir
Δεν είναι κακό ρε παιδί μου αλλά είναι σίγουρα η απογοήτευση της χρονιάς. Σα να ξεχάσανε τι θέλουν να κάνουν με τη μουσική τους και μόνο σε μερικά κομμάτια το θυμούνται.
35) Amon Amarth - Deceiver Of The Gods
Ο τελευταίος δίσκος των Amon Amarth που είναι αρκετά καλός για να βρίσκεται στα καλύτερα της χρονιάς. Τα τρία πρώτα και το Blood Eagle είναι κομματάρες!
Τέλος με μία από τις καλύτερες χρονιές του πολύ πρόσφατου παρελθόντος, αν όχι την καλύτερη.
ΥΓ: Ρε τι ΔΙΣΚΑΡΑ είναι αυτό το Heaven’s Basement, δεν το είχα ακούσει αλλά είχες απόλυτο δίκιο ότι έπρεπε, μπράβο ρε @Outshined!!
Πες μας που σε ενοχλούν να κάνουμε πεσιματική
ΠΑΤΟΣ ε
Το κομμάτι (και βίντεο) που με έκανε ουσιαστικά να τους ξεγράψω (όχι πλήρως, ρίχνω καμιά κλεφτή ματιά ενίοτε, μπααααας και, αλλά βασικά ναι)
Λίγο σκληρός είσαι ρε συ, ωραίο κομμάτι (το βίντεο δεν το έχω δει αλλά από περιέργεια θα το δω) και το turn up the dial πάντως μου άρεσε εμενανε!
Θα έλεγες δηλαδή πώς έγιναν ΝΤΡΟΠΗ-κικ Μέρφυς 
2013
Honourable mentions: Airbag, Atoms For Peace, Birds And Buildings, Cult Of Luna, Darkside, Deafheaven, Forest Swords, Jon Hopkins, Melt-Banana, Mogwai, Oiseaux-Tempete, Queens Of The Stone Age, SubRosa, Titan, Touche Amore, Windhand, Wolf people
Παραλίγο λίστα: Oranssi Pazuzu, Riverside
TOP 15
15. Haken - The Mountain
Η πρώτη φορά που οι Haken ακούστηκαν σαν πραγματικά μεγάλη μπάντα.
14. Incognita Sperans - Incognita Sperans
Τρομερό εγχώριο post διαμάντι από μια σούπερ ποιοτική και πολιτικοποιημένη μπάντα.
13. Blixa Bargeld & Teho Teardo - Still Smiling
Κοσμοπολίτικο, σοφό και πολύγλωσσο avant-garde κάτι.
12. Sigur Ros - Kveikur
Επιστροφή στα σπουδαία άλμπουμ από τους Ισλανδούς θεούς, που τόσο σοκαριστικά μικρή αποδοχή έχουν στο φόρουμ μας…
11. Fire! Orchestra - Exit!
Η πιο συναρπαστική ευρωπαϊκή big band jazz ξεκινάει το επικό της ταξίδι με εκπληκτικό δίσκο.
10. Altar Of Plagues - Teethed Glory And Injury
Ας συμφωνήσουμε ότι το κενό που άφησαν στο metal μετά από αυτό το άλμπουμ είναι δυσαναπλήρωτο;
09. Oathbreaker - Eros/Anteros
Συγκλονιστικό δημιούργημα από αυτή την μοναδική μπαντάρα - τι θα γίνει, έχουμε ξεροσταλιάσει…. Οι Oathbreaker είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στον σύγχρονο σκληρό ήχο.
08. Gorguts - Colored Sands
Δεν το βάζω πάνω από το “Obscura”, αποτελεί όμως εκ νέου απόδειξη ότι οι Gorguts σε αυτό που κάνουν είναι απλώς βασιλιάδες.
07. Kayo Dot - Hubardo
Ίσως το πιο φιλόδοξο τους άλμπουμ. Οι Kayo Dot παίζουν μπάλα σε ένα γήπεδο που δεν είναι απλώς δικό τους: οι άλλοι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη του.
06. Σείριος Σαββαϊδης - Το Αξιακό Σύστημα Των Άστρων
Αρχαία σύμβολα, δημοτική παράδοση και οι σκιές του Παγγαίου. Ένα από τα ομορφότερα εγχώρια άλμπουμ των τελευταίων δύο δεκαετιών και μια δουλειά που με αγγίζει σε πολλά επίπεδα.
TOP 5
05. Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing
Η πλειοψηφία ψαρώσε άγρια τότε, με τις 70s αναζητήσεις του Steven. Το θέμα είναι πως κάθε φορά που πατάω play, ψαρώνω ακόμα.
04. The Ocean - Pelagial
Η πιο φιλοσοφική και πνευματική δουλειά τους, ως τότε. Εδώ ο Robin και η παρέα του εκτοξεύτηκαν στην στρατόσφαιρα του metal.
03. Daft Punk - Random Access Memory
Μάλιστα. Ένα από τα πιο οικουμενικά και feel-good άλμπουμ που βγήκαν ποτέ. Όπως ανέφερα και χτες, εδώ και 10 χρόνια είναι must άκουσμα για την οικογένεια μου - με σύζυγο και παιδί - σε διάφορες σπιτικές φάσεις. Ασύλληπτο.
02. Leprous - The Coal
Και τα αριστουργήματα ξεκινούν. Αν και οι αποστάσεις είναι πολύ κοντινές, συχνά πιστεύω πως αυτό είναι το καλύτερο τους, ίσως όχι, προχωράμε.
1. Ulver - Messe I.X-VI.X
Ισάξιο των αριστουργημάτων τους εκεί κοντά στο έτος 2000. Σκοτεινό, βαθύ, με τρομερές δομές. Τολμώ να πω ότι οι neoclassical Ulver είναι όσο καλοί όσο οι jazz/trip-hop Ulver, σίγουρα καλύτεροι από τους ambient και τους synthpop Ulver. Τα πάντα όμως είναι Ulver!
Best cover: Σείριος ή Altar of Plagues; Sorry, ισοπαλία.
Μεγάλη μπάλα από @Meldinor
Μια μπύρα το βραδάκι με το “Filthy Empire” των Heaven’s Basement να παίζει…
Περιμένω τον @Giasonas να πει καμια ιστορία από όταν τους γνώρισε (και δεν διαβάσαμε ποτέ τη συνέντευξη που έκανε μαζί τους)
Καταρχάς ποτέ δεν είπα πως με ενοχλέι κάτι. Κατά δεύτερον, ονομαστικά δεν σε έμπλεξα στο τσουβαλιασμά μου γιατί έχω δει τι ψηφίζεις. Απλώς, προφανώς με βάση αυτά που έχουν ψηφιστεί εδώ και 10 μήνες, αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που έκανε τη Λανα τόσο ξεχωριστή. Δηλαδή σοβαρά τώρα βλέπεις τη δεκάδα και καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά. Και για αυτό ρώτησα αφού, και με pop κριτήρια, πάλι δεν το πιάνω όπως π.χ. το πιάνω στην Elish ή τον Weeknd που μ’ αρέσoυν, δεν μου αρέσουν, καταλαβαίνω γιατί αυτό που κάνουν έχει τραβήξει όλα τα φώτα πάνω τους. Πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί σε ένα απλό ερώτημα πήρα απαντήσεις του στυλ “δεν θα μας πεις τι θα ακούμε.” Η απάντηση σου σχετικά με τη μίρλα που είναι κοινή σε Λανα και μεταλ, σε μεγάλο βαθμό με κάλυψε. 
Ναι, ναι, κανονίστε να έχουμε ολόκληρο Abbey Road και να ασχολούμαστε με τους Ζεπελιν…
(Μας βάζω σε κλίμα)
Θα ασχοληθουμε με δυο απο τα σπουδαιοτερα ντεμπουτα εβερ. Και δεν εννοω των Ζεππελιν.
Το είχα αποβάλλει από τη μνήμη μου.
Αυτό ήταν που δεν πατήθηκε το record; δεν ήταν επειδή τεμπελιασα πάντως! Πρέπει να μιλάγαμε και 45 λεπτά
Θα ήθελα να εννοείς MC5 και The Stooges αλλά δεν είμαι βέβαιος με αυτά που έχουν δει τα μάτια μου εδώ μέσα!
Από όσο θυμάμαι είναι ακριβώς επειδή τεμπέλιασες
Πετυχες 1/2, εννοω Stooges και King Crimson και περιμενω τις διαφωνιες σου
