Παιχνιδαρα σίγουρα, αν δεν έχεις παίξει mansion of madness 2nd edition δοκίμασε το, ταιριάζει τέλεια στο κοινό των Eldritch /Arkham horror.
2013
Universe217-“Never”
In Solitude-“Sister”
Daylight Misery-“The Great Absence”
Karnivool-“Asymmetry”
Enforcer-“Death By Fire”
31 Likes
'68 δεν είναι το Abbey Road ρε;
Ή κάνω λάθος;
Τέλος πάντων.
Κατά τ’ άλλα, εννοείται ότι δεν ασχολούμαστε με αυτούς που “δεν ασχολούνται με Zeppelin”. Don’t get me wrong, cute αυτή η “διαφορετικότητά” σας, αλλά.
2 Likes
Γνκ γίνεται ολοένα και πιο απάλευτα για μένα τα '10s για να βγάλω 20άδα αγαπημένων δίσκων, οπότε ακολουθεί 10άδα που οκ, δεν κάνω καμία έκπτωση -αγαπημένα όλα 100%.
(προφανώς βγαίνει και 20άδα και 50άδα, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο να ψάξω τώρα + από όσα album είδα και άφησα εκτός, δεν είναι ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς κάποιο από αυτά και δεν θέλω να τα βάλω “απλά για να συμπληρώσω”)
1. The Next Day - David Bowie
2. Παύλος Παυλίδης - Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί
3. Κορε Υδρο - Συμφιλίωση
4. Σείριος Σαββαϊδης - Το Αξιακό Σύστημα Των Άστρων
5. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
- The Terror - The Flaming Lips
- The Wire - Change Becomes Us
- The Ocean - Pelagial
- Ulver - Messe I.X-VI.X
- Mosquito - Yeah Yeah Yeahs
Cover
Soundtrack
Kλέβω εκκλησία αλλά οκ, παρά τις επιμέρους μικρές παραφωνίες
31 Likes
Νομίζω τότε ηχογραφήθηκε αλλά βγήκε 69? Όπως και να 'χει, όλο λάθος άλμπουμ αναφέρετε.
1 Like
Το '69 βγηκε και ηταν το τελευταιο που ηχογραφησαν. Το Let It Be βγηκε την επομενη χρονια, αλλα ειχε ηχογραφηθει πριν το Abbey Road.
1 Like
Oh I’m sure
1 Like
2013
BAD RELIGION- True North ποιος περίμενε ότι μετά από τόσα χρόνια θα είχαν τόση έμπνευση;
AVENGED SEVENFOLD-Hail To The King φοβερός δίσκος διασκευών!
ENFORCER- Death By Fire όχι τόσο καλό όσο το Diamonds αλλά γαμάτο
FIVE FINGER DEATH PUNCH- The Wrong Side Of Heaven volume 1 έχει κομματάρες; ναι, είναι αμερικανιλα μέχρι το κόκαλο; ναι! εμένα γιατί μου αρέσει τόσο; ναι
POWER TRIP- Manifest Decimation ΘΡΑΑΑΑΑΣ
εξώφυλλο
31 Likes
Καλά το “μίρλα” είναι δική σου προσθήκη, εγώ ούτε το είπα ούτε το βρίσκω σωστό 
Όσον αφορά το σχόλιο για την Μπίλι Αηλις και τον Weekend, μια χαρά κι αυτοί. Και πολλοί άλλοι και κυρίως άλλες. Ο δίσκος της Lana Del Rey για μένα ξεπερνάει κατά πολύ οποιονδήποτε δίσκο των δύο αυτών . Νομίζω η εμμονή σε “αντικειμενική” αξία γενικά που κυριαρχεί πολύ συχνά σε τέτοιες κουβέντες δεν βοηθάει και πολύ τον διάλογο.
Διαβάζουμε και για τον Κεντρικ Λαμαρ ξέρω γω, τις προάλλες κάποιος έλεγε στο Facebook ότι θα μπορούσε να διδάξει και μάθημα στο Πανεπιστήμιο όλη γύρω από τον Λαμάρ… Οκ… Για μένα η μουσική του είναι αισχρή, αδιάφορη, και άκυρη. Ούτε θεωρώ τίποτα ιδιαίτερο τους στίχους του. Περί ορεξεως.
ΥΓ. Η Λανα γαμαει αντικειμενικά (!)
1 Like
Ωχ αυτό το χάσαμε!! Ωραίος δίσκος καμία σχέση βέβαια με τα προηγούμενα τρία αλλά κάπου στη λίστα θα έμπαινε, πφφφ…
Και έψαχνα έψαχνα το birds & buildings και τελικά ήταν κρυμμένο στα μένσιονς!
Εξώφυλλο το πρώτο, δηλ, ουάου ο.Ο
'69 τρεις δίσκοι ccr να θυμίσω 
3 Likes
Να και κάτι που δεν περίμενα να δω!
Πάμε και για το γνωστό, καμένο ανέκδοτο τώρα:
Summary
-Πώς λέγεται η αθηναϊκή αυτοοργανωμένη post-rock μπάντα που είναι και πολύ ευγενική όμως;
-Incognita Καλη-sperans.
2 Likes
Τι παίζει με Σείριο Σαββαϊδη; Με έχετε ιντριγκάρει φουλ
1 Like
2013
1.Avatarium – Avatarium
O Lief Edling είναι ο κορυφαίος doom συνθέτης.Δε μετράμε Iommi.Εδώ κάνει και πάλι το θαύμα του και εκμεταλεύεται στο έπακρο την φωνάρα της Jennie Ann Smith.Με τα riffs που έχει μέσα μόνο το εναρκτήριο Moonhorse, άλλοι θα έχτιζαν ολόκληρο άλμπουμ.Ο Lief τα βάζει όλα στο ίδιο κομμάτι απλά γιατί μπορεί.
2. Clutch – Earth Rocker
Δεν έχει να ζηλέψει κυριολεκτικά τίποτα από το Blast Tyrant.Μια εκπληκτική stoner-party αναβίωση, με τον Φάλλον να κρατάει την σημαία ψηλά, και την υπόλοιπη μπάντα, απόλυτα πιστή στο όραμα του frontman της, να ακολουθεί από κοντά.Το live στην Ιερά Οδό για την προώθηση του δίσκου, ήταν από τα πιο feelgood που έχει πάει ποτέ.
3.Blood Ceremony – The Eldritch Dark
Συνεχίζοντας στα ίδια δυσθεώρητα ψηλά επίπεδα του προηγούμενου.Οι δύο κυκλοφορίες έχουν πάρα πολλά κοινά στοχεία, σε σημείο να μπορείς να τα πεις δίδυμα.Occult rock, Psych Rock, λίγο από doom, όλα με καθαρή παραγωγή και μυσταγωγική ατμόσφαιρα τελετής, στην οποία κολλάει εξαιρετικά το φλάουτο και η ταξιδιάρικη φωνή της Ο’Brien.
4. Ghost – Infestissumam
H μπάντα που οι πιο παραδοσιακοί τρουμέταλοι λατρεύουν να μισούν, συστήθηκε μεν με το προηγούμενο, με αυτό εδώ όμως άρχισε να εδραιώνεται και να δημιουργεί buzz γύρω από το όνομα της.Δεν το έκανε μόνο επειδή έβαζαν μάσκες (έχουν βάλει και άλλοι), αλλά με την ποιότητα του υλικού της, και την μοναδική ικανότητα του Τομπάιας να δένει αρμονικά, τις μπόλικες διαφορετικές μουσικές επιρροές του.
5.Middle Class Rut – Pick Up Your Head
Μικρή μπάντα από το Sacramento των ΗΠΑ, μπόλικες δυσκολίες στην καριέρα τους.Βασικά είναι ντουέτο 2 φίλων και δεν γνώρισαν καμία τρελή επιτυχία, παρότι ήταν σεβαστό όνομα σε μικρά alt rock festival για κάποια χρόνια.Παίζουν κλασσική αμερικανική early 00s rock, και είναι φανερά επηρεασμένοι από μπάντες στυλ Blink 182.Κεφάτη φάση, με χαζοκωμωδίες τύπου Scary Movie στο μυαλό.
Cover
27 Likes
Αν ποτέ γίνει για το 69, 68 κτλ, θελω ενα μηνα για να γράψω. Ή απλά name dropping.
1 Like
Αυτό ήταν το ριβιού του Κώστα:
Αν θες όμως να επεκταθώ, μπορώ…
Καλύτερα βέβαια απλώς να το ακούσεις!
Μην σε βάζω να γράφεις, θα ακούσω, πιο πολύ ήθελα να καταλάβω τι είναι αυτό που το κάνει τόσο ξεχωριστό για να είναι στην λίστα σου και στου @Lupin
Nομίζω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος εμπίπτει 110% στην περίπτωση “άκου(σκέψου) πρώτα, κατάλαβε και μετά πες ότι δεν καταλαβαίνω” 
Αλλά ναι, 110% καλύτερα να μιλήσει ο δίσκος και μετά κάποιος άλλος γιατί δεν είναι εύκολο να περιγραφτεί αυτό που ακούς σε 5-10 γραμμές
2013
- Atlantex Kodex - The White Goddess
- Enforcer - Death By Fire
- Power Trip - Manifest Decimation
- Trivium - Vengeance Falls
- Amorphis - Circle
29 Likes
Βάζω κάτω τον εαυτό μου, κάνω τις επιλογές υπεύθυνα και σταράτα και πάμε:
1) Fates Warning - “Darkness in A Different Light”: Όλοι ήμασταν άγρυπνοι φρουροί, μήπως και εμφανιζόταν από το βάθος του ορίζοντα ο αγγελιοφόρος για το ένα νέο. Σε συνεντεύξεις όλα έδειχναν πως ο ευσεβής πόθος ήταν πια προ των πυλών. Κάνει την εμφάνισή του το εξώφυλλο, κάνει την εμφάνισή του και ο δίσκος από την καλή πρόθεση ενός γνωστού, υπό άκρα μυστικότητα και κλείστηκα. Έχω μία ιδιαίτερη σχέση μ’ αυτόν το δίσκο. Τον αγαπώ πολύ, γιατί είναι μία τεράστια επιστροφή μ’ ένα εμπνευσμένο υλικό, τη στιγμή που ο Jim είχε ήδη παραδώσει τον prog metal δίσκο της δεκαετίας. Η εισαγωγή στο δίσκο θυμίζει στιγμές “Programmed” από Lethal και γενικά η συνέχεια είναι ανυπέρβλητη για μένα. Ο Ray είναι εξαιρετικός (και ναι, συμφωνώ ότι στο “Theories…” μέχρι και σήμερα έχει ξεπεράσει τον εαυτό του) και την ίδια στιγμή συγκλονιστικός. Βασικά, όλοι τους -μέχρι και η αδυναμία μας, ο Kevin- δίνουν τον απίστευτό τους εαυτό, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να πλέξουμε ένα εγκώμιο για τον Frank Aresti. Δηλαδή, ο άνθρωπος στα τραγούδια των Fates έχει τόσο αναγνωριστικό παίξιμο, που προσωπικά, περιμένω πως και πως τα σημεία που μπαίνει ως κεραυνός εν αιθρία και αφήνει αυτή την ανεξίτηλη σφραγίδα του. Με το “Kneel and Obey” δεν τα έχω βρει ακόμη, αλλά μπρος το υπόλοιπο σώμα, αυτό το αιμοσφαίριο δε με εμποδίζει να το αγαπώ. “Dreaming drifting, no direction, destination unknown”.
2) No Clear Mind - “Mets”: Με κεκτημένη ταχύτητα και με μία παγκόσμια έγνοια, η μπάντα συνεχίζει να ποιεί τέχνη και να προσφέρει ακόμη και στο χώρο του post rock μία υφή, που μέχρι πρότινος υπήρχε μονάχα ως επισήμανση. Οι όποιες ατέλειες του προκατόχου εδώ μέσα είναι καλοκαιρινή ωρίμανση, οι King Crimson μεταγγίζονται ενδοφλεβώς και το “Escher’s Waterfall Carried Us away” είναι η πιο γλυκιά αγκαλιά απ’ τη μουσική σκηνή. Και αυτό είναι μόλις το δεύτερο βήμα πριν μία υπέροχη και ανιδιοτελή κορύφωση.
3) Steven Wilson - “The Raven that Refused to Sing”: “Όταν ήμουν μικρός, άκουγα κάτι μακροσκελείς δίσκους απ’ τα '70s και πάνω στις ακροάσεις, σκεφτόμουν και ονειρευόμουν να τους είχα δημιουργήσει εγώ”. Ας μην είναι είμαστε κρυψίνοι. Πόσοι το έχουμε σκεφτεί αυτό για το οτιδήποτε μας ενέπνευσε και μας άσκησε δημιουργική επιρροή; Αρκετοί. Και ο Steven το ίδιο. Αδιαφορώ για το αν ακούγεται τέλεια ως το απομεινάρι μιας άλλης εποχής και κάποιων προπατόρων. Αδιαφορώ για το αν δεν πρωτοτύπησε. Είναι αμίαντο, υπέροχο, τέλειο και τόσο μα τόσο ευγενικό proggy.
4) Jex Thoth - “Blood Moon Rise”: Ας μιλήσουμε για το “Keep Your Weeds” μόνο. Από τα πιο ερωτικά άσματα ασμάτων από τότε που κυκλοφόρησε. Είναι η θελκτική και σαγηνευτική φωνή και χροιά τούτης της μούσας. Είναι όλο το μουσικό ξεδίπλωμα. Και είναι το υπέρτατο σημείο στα πλήκτρα, που κάνει τη θάλασσα να λαδώνεται, να μαλακώνει, να στερεύει από δύναμη και ορμή. Να ξαπλώνεις στη γη και να κοιτά τα απαλά σύννεφα να περνούν από πάνω σου, δίχως σταθμούς και ξεφορτώματα βροχών. Είναι, βέβαια, και τ’ άλλα τραγούδια, όπως και το ανεπανάληπτο εξώφυλλο, αλλά αυτό το άσμα… Jex, αγάπη της καρδιάς μας, πάντα θα σε περιμένουμε για το επόμενο…
5) Leprous - “Coal”: Όλο το έξυπνο και μεταλαμπαδευμένο λυρικό prog με τις Queen ιδεολογίες του savoir vivre και της τάσης των Νορβηγών να μη σταματήσουν πουθενά μέχρι να ξεπεράσουν κάθε στερεοτυπικό όριο. Και μπορεί ο Einar στο μέλλον και πλέον παρόν να κάνει απίστευτα πράγματα με τη φωνή του, εντούτοις όμως, οι ερμηνείες του μέσα στο “Coal” είναι αξιοζήλευτες ακόμη και σήμερα, ειδικά με τα πολυφωνικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα του. Η καλλιτεχνική φιλοσοφία του Ihsahn είναι φανερό, πως καρποφορεί εκεί που τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα αλλού, και καλύτερα έτσι.
(*): Ήρθε η στιγμή ν’ αναφερθώ και σ’ ένα τραγούδι αυτούσιο και απομονωμένο απ’ τον υπόλοιπο δίσκο, που πέραν του ότι είναι απλά εντάξει, δε θα τον άγγιζα ούτως ή άλλως. Οι ιδιαίτεροι Watain αποφασίζουν εν μια νυκτί να φτιάξουν αυτό που κι εκείνοι κάποτε ονειρεύτηκαν ως το δικό τους δημιούργημα. Και εγένετο το “They Rode on”. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτό θα μείνει σαν σημαία με το έμβλημα των Bathory και των Dissection. Λυρικότατο, άκρως επικό και φυσικά, ποιητικό.
Εξώφυλλο, Jex καταλαβαίνεις ότι υπάρχει αυτό, έτσι;
33 Likes