Nομίζω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος εμπίπτει 110% στην περίπτωση “άκου(σκέψου) πρώτα, κατάλαβε και μετά πες ότι δεν καταλαβαίνω” 
Αλλά ναι, 110% καλύτερα να μιλήσει ο δίσκος και μετά κάποιος άλλος γιατί δεν είναι εύκολο να περιγραφτεί αυτό που ακούς σε 5-10 γραμμές
2013
Βάζω κάτω τον εαυτό μου, κάνω τις επιλογές υπεύθυνα και σταράτα και πάμε:
1) Fates Warning - “Darkness in A Different Light”: Όλοι ήμασταν άγρυπνοι φρουροί, μήπως και εμφανιζόταν από το βάθος του ορίζοντα ο αγγελιοφόρος για το ένα νέο. Σε συνεντεύξεις όλα έδειχναν πως ο ευσεβής πόθος ήταν πια προ των πυλών. Κάνει την εμφάνισή του το εξώφυλλο, κάνει την εμφάνισή του και ο δίσκος από την καλή πρόθεση ενός γνωστού, υπό άκρα μυστικότητα και κλείστηκα. Έχω μία ιδιαίτερη σχέση μ’ αυτόν το δίσκο. Τον αγαπώ πολύ, γιατί είναι μία τεράστια επιστροφή μ’ ένα εμπνευσμένο υλικό, τη στιγμή που ο Jim είχε ήδη παραδώσει τον prog metal δίσκο της δεκαετίας. Η εισαγωγή στο δίσκο θυμίζει στιγμές “Programmed” από Lethal και γενικά η συνέχεια είναι ανυπέρβλητη για μένα. Ο Ray είναι εξαιρετικός (και ναι, συμφωνώ ότι στο “Theories…” μέχρι και σήμερα έχει ξεπεράσει τον εαυτό του) και την ίδια στιγμή συγκλονιστικός. Βασικά, όλοι τους -μέχρι και η αδυναμία μας, ο Kevin- δίνουν τον απίστευτό τους εαυτό, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να πλέξουμε ένα εγκώμιο για τον Frank Aresti. Δηλαδή, ο άνθρωπος στα τραγούδια των Fates έχει τόσο αναγνωριστικό παίξιμο, που προσωπικά, περιμένω πως και πως τα σημεία που μπαίνει ως κεραυνός εν αιθρία και αφήνει αυτή την ανεξίτηλη σφραγίδα του. Με το “Kneel and Obey” δεν τα έχω βρει ακόμη, αλλά μπρος το υπόλοιπο σώμα, αυτό το αιμοσφαίριο δε με εμποδίζει να το αγαπώ. “Dreaming drifting, no direction, destination unknown”.
2) No Clear Mind - “Mets”: Με κεκτημένη ταχύτητα και με μία παγκόσμια έγνοια, η μπάντα συνεχίζει να ποιεί τέχνη και να προσφέρει ακόμη και στο χώρο του post rock μία υφή, που μέχρι πρότινος υπήρχε μονάχα ως επισήμανση. Οι όποιες ατέλειες του προκατόχου εδώ μέσα είναι καλοκαιρινή ωρίμανση, οι King Crimson μεταγγίζονται ενδοφλεβώς και το “Escher’s Waterfall Carried Us away” είναι η πιο γλυκιά αγκαλιά απ’ τη μουσική σκηνή. Και αυτό είναι μόλις το δεύτερο βήμα πριν μία υπέροχη και ανιδιοτελή κορύφωση.
3) Steven Wilson - “The Raven that Refused to Sing”: “Όταν ήμουν μικρός, άκουγα κάτι μακροσκελείς δίσκους απ’ τα '70s και πάνω στις ακροάσεις, σκεφτόμουν και ονειρευόμουν να τους είχα δημιουργήσει εγώ”. Ας μην είναι είμαστε κρυψίνοι. Πόσοι το έχουμε σκεφτεί αυτό για το οτιδήποτε μας ενέπνευσε και μας άσκησε δημιουργική επιρροή; Αρκετοί. Και ο Steven το ίδιο. Αδιαφορώ για το αν ακούγεται τέλεια ως το απομεινάρι μιας άλλης εποχής και κάποιων προπατόρων. Αδιαφορώ για το αν δεν πρωτοτύπησε. Είναι αμίαντο, υπέροχο, τέλειο και τόσο μα τόσο ευγενικό proggy.
4) Jex Thoth - “Blood Moon Rise”: Ας μιλήσουμε για το “Keep Your Weeds” μόνο. Από τα πιο ερωτικά άσματα ασμάτων από τότε που κυκλοφόρησε. Είναι η θελκτική και σαγηνευτική φωνή και χροιά τούτης της μούσας. Είναι όλο το μουσικό ξεδίπλωμα. Και είναι το υπέρτατο σημείο στα πλήκτρα, που κάνει τη θάλασσα να λαδώνεται, να μαλακώνει, να στερεύει από δύναμη και ορμή. Να ξαπλώνεις στη γη και να κοιτά τα απαλά σύννεφα να περνούν από πάνω σου, δίχως σταθμούς και ξεφορτώματα βροχών. Είναι, βέβαια, και τ’ άλλα τραγούδια, όπως και το ανεπανάληπτο εξώφυλλο, αλλά αυτό το άσμα… Jex, αγάπη της καρδιάς μας, πάντα θα σε περιμένουμε για το επόμενο…
5) Leprous - “Coal”: Όλο το έξυπνο και μεταλαμπαδευμένο λυρικό prog με τις Queen ιδεολογίες του savoir vivre και της τάσης των Νορβηγών να μη σταματήσουν πουθενά μέχρι να ξεπεράσουν κάθε στερεοτυπικό όριο. Και μπορεί ο Einar στο μέλλον και πλέον παρόν να κάνει απίστευτα πράγματα με τη φωνή του, εντούτοις όμως, οι ερμηνείες του μέσα στο “Coal” είναι αξιοζήλευτες ακόμη και σήμερα, ειδικά με τα πολυφωνικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα του. Η καλλιτεχνική φιλοσοφία του Ihsahn είναι φανερό, πως καρποφορεί εκεί που τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα αλλού, και καλύτερα έτσι.
(*): Ήρθε η στιγμή ν’ αναφερθώ και σ’ ένα τραγούδι αυτούσιο και απομονωμένο απ’ τον υπόλοιπο δίσκο, που πέραν του ότι είναι απλά εντάξει, δε θα τον άγγιζα ούτως ή άλλως. Οι ιδιαίτεροι Watain αποφασίζουν εν μια νυκτί να φτιάξουν αυτό που κι εκείνοι κάποτε ονειρεύτηκαν ως το δικό τους δημιούργημα. Και εγένετο το “They Rode on”. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτό θα μείνει σαν σημαία με το έμβλημα των Bathory και των Dissection. Λυρικότατο, άκρως επικό και φυσικά, ποιητικό.
Εξώφυλλο, Jex καταλαβαίνεις ότι υπάρχει αυτό, έτσι;
2013
Κενοτάφιον
Cover Art
2013
5αδατα
Πάγκος
Παγκάκι
καρεκλάκια
Μιας και εγιναν διαφορα ποστ για το τι θα κανει ο θρεντομαστορας @anhydriis με το παρον τοπικ μετα την 1η Ιανουαριου 2024, προσωπικα προτεινω αφου τελειωσουμε στις 14-15 Ιανουαριου με το 2022 και το 2023, να μετατρεψουμε αυτο το τοπικ (ή ακομα καλυτερα να ανοιξουμε καινουριο) με τιτλο:
και να βγαζουμε καθε εβδομαδα τις 5 καλυτερες ταινιας καθε χρονιας απο το 1975 εως και το 2024.
Ψηθειτε.
Εγώ είμαι μέσα, αρκεί να τελειώσουμε πρώτα με τα 60s στη μουσική και να αρχίσουμε τα του κινηματογράφου από το 1950 τουλάχιστον. Ας είναι και παράλληλα, no prob
Ή μπορουμε να κανουμε αυτο που ειπα για να μην πεθανουμε ολοι απο την βαρεμαρα πρωτα
Fixxxed
Εξαιρετικά καλή χρονιά το 2013 με μια πληθώρα τουλάχιστον αξιόλογων δίσκων, όμως το γεγονός της χρονιάς ήταν αναμφισβήτητα η δισκογραφική επιστροφή των αυθεντικών Black Sabbath με καινούριο υλικό, 35 χρόνια μετά την τελευταία φορά!
Για πάμε να δούμε πιο αναλυτικά κάποιες εκ των σημαντικότερων, προ δεκαετίας κυκλοφοριών:
1. Jex Thoth – Blood Moon Rise
Στο μεσοδιάστημα των πέντε ετών από το αριστουργηματικό πρώτο τους οι Jex Thoth κυκλοφόρησαν δύο EP ενώ η “πρωθιέρεια” Jessica, για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος κινεί τα νήματα εδώ, απέλυσε όλους τους υπόλοιπους μεταξύ αυτών και τον σύζυγο της (έπαιζε με το ψευδώνυμο Grim Jim) από τον οποίο χώρισε και από κλίνης – κράτησε όμως το επώνυμό του!
Η σύνθεση μπορεί να είναι καινούρια, όμως το Blood Moon Rise είναι άλλος ένας δυσθεώρητος θρίαμβος με την ακαταμάχητα σαγηνευτική φωνή και ερμηνεία της Jex να έχει το γενικό πρόσταγμα, οδηγώντας την μουσική μέσα από τις διάφορες διαθέσεις και αφήνοντας τους μαγεμένους ακροατές να περιμένουν ανυπόμονα το επόμενο βήμα από ένα σχήμα που είναι θεωρητικά ακόμη ενεργό, άλλο αν έχουν ήδη παρέλθει δέκα χρόνια αφόρητης σιωπής.
2. Atlantean Kodex – The White Goddess
Η σημασία των Atlantean Kodex και του δεύτερου studio πονήματος τους για τον επικό ήχο είναι αυταπόδεικτα τεράστια. Αυτό γιατί οι Βαυαροί κατόρθωσαν να απογυμνώσουν την κληρονομιά των Manowar (και όχι μόνο αυτών) από τα “νεκρά κύτταρα” των ξεπερασμένων cliché φέρνοντας την στα 10s, πάντα σε συνδυασμό με τους Bathory (της ευκόλως εννοούμενης περιόδου), των Candlemass, των Solstice, συν μια δόση από 70s hard rock (Uriah Heep και τα συναφή).
Στιχουργικά το The White Goddess διατρέχεται από ένα κεντρικό θέμα που δεν είναι άλλο από την κοινή ευρωπαϊκή πολιτισμική κλπ παράδοση (συνήθης βολική αυταπάτη για τους Δυτικούς), την ανάγκη υπεράσπισης της απέναντι στην αναπόφευκτη επερχόμενη παρακμή/εισβολή και τα σχετικά. Μια θεματολογία που στηρίζεται σε επίσης ασυνήθιστους για τα metal δεδομένα “ακαδημαϊκούς” στίχους.
Ένας δίσκος που άφησε εποχή.
3. In Solitude – Sister
Πάνω που νομίζαμε ότι το πάντρεμα του metal με το gothic rock είχε εξαντλήσει την γοητεία του, ήλθαν οι In Solitude με τον τρίτο τους δίσκο να θυμίσουν πόσο επιτυχημένος μπορεί να είναι ο συγκεκριμένος συνδυασμός – αρκεί να έχεις ταλέντο και τα τραγούδια να το υποστηρίξεις! Η στροφή των εν λόγω εδώ είναι εντυπωσιακή αφού χωρίς να αποβάλλουν εντελώς τα Mercyful Fate στοιχεία, τα εμπλουτίζουν με gothic rock/post punk επιρροές κι όλα αυτά σε συνδυασμό με μια doom… ευαισθησία δημιουργώντας 8 υπέροχα τραγούδια τα οποία διατρέχονται από τις ποικίλες επιρροές, τα στυλ και τις δεκαετίες χωρίς καμία επιτήδευση ή άβολη στιγμή!
Στην ουσία οι In Solitude με το Sister έδειξαν, πέρα από τις μεγάλες δυνατότητες τους, και τον δρόμο σε άλλα σχήματα κι έπειτα… διαλύθηκαν, επιστρέφοντας στο σκοτάδι που τους γέννησε!
4. Blood Ceremony - The Eldritch Dark
Οι Blood Ceremony αφού κατέπληξαν με το Living With the Ancients συνεχίζουν την εξελικτική τους πορεία εντρυφώντας ακόμη περισσότερο στον πλούτο μιας παρελθούσας εποχής, εναγκαλιζόμενοι πλέον και την κληρονομιά των Fairport Convention και βολτάροντας ανενδοίαστα στα… λιβάδια του Canterbury! Το αποτέλεσμα δεν κρίνεται τίποτε λιγότερο από εκθαμβωτικό μέσα στην occult κρυψίνοια του και οι Καναδοί καθιερώνονται στις συνειδήσεις σαν μια από τις κορυφαίες μπάντες του σχετικού ρεύματος!
5. Leprous – Coal
Μπορεί οι Leprous να δήλωναν ότι δεν τους ενδιαφέρουν τα είδη και οι ταμπέλες, η αλήθεια όμως είναι πως (και) στο Coal δικαιολογούν στο ακέραιο την progressive ετικέτα. Στον τρίτο τους αυτό δίσκο οι εν λόγω εξελίσσουν τον όλο και πιο αναγνωρίσιμο ήχο τους, επιλέγοντας μια πιο μινιμαλιστική προσέγγιση σε σχέση με το καταπληκτικό Bilateral που προηγήθηκε. Συγκεκριμένα, εδώ επενδύουν στην ατμόσφαιρα και στο σταδιακό χτίσιμο της έντασης έως το “δραματικό” απόγειο, με το απίστευτο The Valley να είναι το αδιαμφισβήτητο σημείο αναφοράς στον δίσκο! Σε κάθε περίπτωση, το Coal είναι ενδεικτικό του πόσο δρόμο είχαν διανύσει οι Leprous σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και αποτελεί ένα αξιοζήλευτο επίτευγμα, ένα θησαυρό που κάθε άλλο παρά… άνθρακες αποδείχτηκε!
Πάνω απ’ όλα όμως, το 2013 υπήρξε χρονιά μεγάλων, απρόσμενων μάλλον, επιστροφών. Οι Carcass επανήλθαν χωρίς τυμπανοκρουσίες, τις οποίες άλλωστε ποτέ δεν χρειάστηκαν, με το Surgical Steel να είναι ένα αριστούργημα του extreme ήχου! Παρόμοια ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε και το Life Sentence των Satan που αν είχε κυκλοφορήσει στα 80s θα λογίζονταν ως κλασικό του είδους του – το καλύτερο ήταν ότι είχε και συνέχεια!
Η επιστροφή όμως των Warlord με το The Holy Empire ήταν αυτή που σκόρπισε απλόχερα ανατριχίλες, έστω σε αυτούς τους λίγους οπαδούς με προεξάρχοντες εκείνους από την πατρίδα του ηγέτη τους! ‘Όπως ήταν επόμενο, οι συναυλίες τους στην χώρα μας χαρακτηρίστηκαν ως εμπειρία ζωής όχι μόνο για το κοινό αλλά και για το ίδιο το συγκρότημα!
Όπως ρίγη συγκίνησης προκάλεσε και μόνο η είδηση ενός επερχόμενου reunion studio album από τους Black Sabbath. Το 13 δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να ανtαποκριθεί στις τουλάχιστον ανεδαφικές προσδοκίες, ακόμη κι αν δεν υπολείπονταν εμφανώς των κλασικών τους δίσκων. Τι σημασία όμως έχει αυτό, όταν γενιές νεώτερων οπαδών είχαν επιτέλους την ευτυχία να νιώσουν την έξαψη της προσμονής και της ακρόασης ενός νέου δίσκου από τους Iommi/Osbourne/Butler/Ward;
Στο… φιλοπρόοδο πεδίο, το The Raven that Refused to Sing (And Other Stories) είναι πιθανότατα η κορωνίδα της solo πορείας του Steven του Wilson! Ο Leif Edling από την άλλη, πείθει ότι διαθέτει ανεξάντλητο απόθεμα από υπέρβαρα, σκοτεινά riffs αφού το ντεμπούτο των Avataruium κυριαρχείται από αυτά και στεφανώνεται από την υπέροχη φωνή της Jennie - Ann Smith, σε μια σύμπραξη πάντως που ο doom μάστορας είχε ισότιμους συνεργάτες. Τέλος, οι Ghost κυκλοφορούν το Infestissumam, καθ’ οδόν στο να μετατραπούν στο πιο καυτό όνομα της επικαιρότητας!
Και εις άλλα με υγεία!
Χωρίς τον Ward βρε. Σε έφαγε ο ενθουσιασμός. 
Ανηφοριες φερνει το 2013 … πως χωρας 20 δισκους σε 5 …
2013
Arctic Monkeys - ΑΜ
Η χρυσή 5άδα κλείνει με τον τελευταίο πραγματικά μεγάλο δίσκο που έχει βγει κατ’ εμέ, εξού και η πρωτιά μου. Μορφονιοί, παιχταράδες, έξυπνοι στίχοι για άλλη μια φορά, κούνημα γωφών και σεξουαλικότητα, ό,τι πρέπει για να χαρακτηριστούν rock stars. Μέσα σε 8 χρόνια από τις pubs και τα dorms φτάσανε στην κορυφή. Το άλμπουμ έχει μέσα μόνο hits, τα hits είναι για να ακούγονται σε στάδια 50000 κόσμου με τις απαραίτητες τσιρίδες και σουτιέν να πετάγονται στον Άλεξ, ο οποίος αμερικανοποιήθηκε πλήρως, και δυστυχώς έχασε αυτό που τον έκανε μοναδικό πολύ γρήγορα. Οι ΑΜ είναι πια irrelevant για τη μουσική που βγάζουν, αλλά αυτό το άλμπουμ είναι αυτό που θα τους κρατάει πάντα ψηλά, θα είναι 1ο όνομα και θα κάνουν sold out παντού.
Portugal. The Man - Evil Friends
Ο αγαπημένος μου δίσκος για το 13, αλλά ο αποπάν’ έχει ειδικό βάρος. Γενικά και ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Τα ίδια σχόλια με τα προηγούμενα, μελωδίες, ήχοι, ιδέες, αλλά σε αυτό το album υπάρχουν τα Hip Hop Kids, Evil Friends και το γμμν Atomic Man που είναι το καλύτερό τους τραγούδι. Τι μπαντάρα.
Queens Of The Stone Age - …Like Clockwork
6 χρόνια ήταν πολλά, αλλά άξιζε η αναμονή. Οκ, υπήρχε κατάθλιψη και φόβος ότι τον χάσαμε τον homie, γι’ αυτό και άργησαν λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο, όμως ο δίσκος βγήκε μες απ’ την καρδιά του και έβαλε όλη αυτή την κατάθλιψη μέσα σε αυτόν. My God Is The Sun για πολύ καιρό το αγαπημένο μου, If I Had A Tail, I Sat by the Ocean, Smooth Sailing κομματάρες, αλλά εδώ υπάρχει το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει, απαραίτητη ανακατεύθυνση στον Letterman κάθε φορά που αναφέρεται το I Appear Missing
Cage The Elephant - Melophobia
Πάντα θα βρίσκουν χώρο στην 5άδα μου όπως το κόβω, συνεχίζουμε στα ίδια, όχι τίποτα το ιδιαίτερο σαν μπάντα αλλά τους λατρεύω.
Bring Me The Horizon - Sempiternal
Έλα @Meldinor
Δεν έβαλα τα προηγούμενά τους στις 5άδες μου 
, εδώ τα κατάφεραν. Εδώ το review μου για το album αν μετράει κάπου
Κόπηκαν στο τσακ
Funeral for a Friend - Conduit
Ghost - Infestissumam
The 1975 - The 1975
Lady Gaga - Artpop
Daft Punk - Random Access Memories
Μερικά είχα να τακούσω από τότε. Καλά έκανα κ τα ξανάβαλα τώρα:
- Clutch - Earth Rocker
- Goatess - Goatess
- SubRosa - More Constant Than The Gods
- Cult Of Luna - Vertikal
- Blood Ceremony - The Eldritch Dark
Εξώφυλλο SubRosa
2013
Εξαιρετικη χρονια
1. Steven Wilson- The raven that refused to sing (and other stories): Στο πανθεον του prog rock ενας δισκος που βγηκε το … 2013? Ναι, και μαλιστα ευκολα. Αριστουργημα, πραγματικα καθε δευτερολεπτο του ξεχειλιζει εμπνευση.
2. Warlord- The holy empire: πολυ λιγους δισκους εχω περιμενει με τοσο μεγαλη προσμονη οσο αυτος, τοτε πριν 10 χρονια που κυκλοφορησε. Και ευτυχως μιλαμε για ενα τεραστιο δισκο, αξιο του ονοματος της μπαντας. 70.000 sorrows οσο warlord παει, glory επος, thy kingdom come αξιολογο, city walls of troy και kill zone στην πιο heavy πλευρα της μπαντας γαμουν, night of the fury αξιο τεκνο της λυρικης πλευρας του συγκροτηματος, father υμνος και καταπληκτικο κλεισιμο με το ομοτιτλο. RIP τεραστιε.
3. Darkthrone- The undeground resistance: μαλλον ο αγαπημενος μου δισκος τους μετα τους κλασικους, μαζι με το circle the wagons, με σκληρο ανταγωνισμο βεβαια. Εδω οι αρχοντοι παιρνουν το ιδιοτυπο μιγμα του 20-25χρονου εαυτου τους μαζι με crust/doom/heavy και του προσθετουν ακομα μεγαλυτερη δοση κλασικομεταλλικης επελασης. Γεματο εμπνευση, ριφαρες, γαματα φωνητικα και το σωστο Darkthrone feeling. Εχει τις “χιταρες” του (dead early, valkyrie, the ones…), εχει τα ωραια deep cuts (lesser men και come warfare θεικα ριφ) και το ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ να κλεινει σουπερτουμπανοτζαματουπερκαβλαντοτεραστια το δισκο.
4. Atlantean Kodex- The white goddess: Ας κανουμε ενα μικρο διαλειμμα απο τα δυο λογια που γραφουμε για καθε δισκο.
Οκ, συνεχιζουμε. Μεγαλη δισκαρα, επικοτατη, με φοβερη μουσικοτητα, παιχταραδες ολοι, ωραιες μελωδιες παντου, απο τους ελαχιστους epic metal δισκους (τουλαχιστον με την παραδοσιακη εννοια του epic metal) που εχουν καταφερει να με συγκινησουν τοσο πολυ την τελευταια δεκαετια.
5. Ghost- Infestissumam: πρωτος δισκος τους που ακουσα, και επισης ο αγαπημενος μου μαζι με το επομενο Meliora. Εδω οι Σουηδοι, με εξαιρετικη ενσωματωση των επιρροων τους καταφερνουν να ακουγονται ξεχωριστοι και ελαχιστα ρετρο, εστω και αν το μουσικο ειδος που παιζουν ανηκει κυριως στο παρελθον. Αλλα ποιος νοιαζεται για αυτο οταν ακουει κομματαρες οπως secular haze, jigolo har Megiddo, ghuleh/zombie queen, body and blood,για να πω και τα προσωπικα μου αγαπημενα (αν και δεν υπαρχει μετριο κομματι στο δισκο) και ακομα μεγαλυτερες κομματαρες (year zero, idolatrine); Εξαιρετικος δισκος και καθολου αδικο το μπαμ που εκανε τοτε.
6. Oranssi Pazuzu- Valonielu: Δεν ειναι οι πρωτοι ουτε οι τελευταιοι που μπλεκουν ψυχεδελικό/space rock με black metal, αλλα σιγουρα το κανουν με τον δικο τους προσωπικο τροπο. Με οπλα τα παραπανω και με αρτια εκτελεσμενες υπνωτιστικες επαναληψεις κεντρικων θεματων με ψυχεδελικά μοτιβα στο foreground που εχουν σαν αποτελεσμα οχι την πληξη, αλλα τη μεθεξη, βγαζουν μεγαλη δισκαρα.
7. Clutch- Earth rocker: Rock party απο την αρχη μεχρι το τελος και κομματαρες οπως τα ομωνυμο, crucial velocity, dc sound attack, under the breach, gone cold, book saddle and go και cyborg bette (και ολα τα αλλα) δεν βγαινουν καθε μερα.
8. Powertrip- Manifest decimation: 34 λεπτα κολασμενου crossover thrash με τα παντα στο κοκκινο. Και ποιος το περιμενε πως η συνεχεια θα ηταν ακομα καλυτερη. Και ποιος το περιμενε πως και μετα απο αυτο η συνεχεια θα ηταν τραγικη. Πολυ κριμα για αυτη τη αδικοχαμενη μπαντα. Μας εχουν αφησει ομως δυο μεγαλες δισκαρες και αειθαλεις στο χρονο απ οτι φαινεται.
9. Deafheaven- Sunbather: ζορικος δισκος. Ενω εξαρχης καποια (οι ακραιες αντιθεσεις μαλλον) στοιχεια τους με εκαναν να θελω να το επισκεφτομαι συχνα, περασε αρκετος καιρος και παρα πολλες ακροασεις για να καταφερω να τον εμπεδωσω σε μεγαλο ποσοστο. Αξιζε ομως πολυ.
10.Carcass- Surgical steel: Δισκος που ειχα λιωσει τοτε, καταπληκτικη κιθαριστικη δουλεια, φοβερα τυμπανα, ολα τα κομματια ειναι αξιομνημονευτα και εξαιρετικα. Δεν το ακουω και τοσο συχνα τωρα πια, αλλα τιμητικα θα πρεπει να μπει δεκαδα για τις απειρες ακροασεις τα πρωτα χρονια μετα την κυκλοφορια του.
+1 με edit Ocean- Pelagial μου ξεφυγε αυτος ο δισκαρος πως ηταν του '13, το προσθετω τωρα που ακομα το ποστ ειναι ακομα “φρεσκο”
Εξωφυλλο Ταρκθρονι
Ψήθηκα ήδη στους 180 με προθέρμανση στους 250
Edit: οταν εγραψα μια τοπ-5 πενταδα σε ενα thread για ελληνικες ταινιες ακολουθησα ασυναισθητα το φορματ που εχουμε εδω στο καλενταρι. και οταν ο Quintom εγραψε αυτο το ποστ, it made perfect sense… even sublime… μετα απο το addiction αυτου εδω του καλενταριου αρμοζει… και παραλληλα βεβαια πρεπει να βρουμε και κατι μουσικο, να κατι του στυλ οι 5 αδικημενοι κατα τη γνωμη σας δισκοι καθε ετους για να μπορω να ξαναψηφισω ολα τα Manowar αυτη τη φορα ως αδικημενα αριστουργηματα κλπ just sayin gurl
α, και καλο μηνα σε ολες και ολους , non binaries non-descript, non-terrestrials and all creatures space rock and beyond
Θα μου αρεσε περισσοτερο να ξεκινουσαμε παλι απο το 1970 ή και πιο πισω και να βγάζαμε 10αδα καλυτερων κομματιων…
και δίσκους δεκαετίας μπορούμε να κάνουμε και να καταλήξουμε σε καλύτερο δίσκο εβερ
Νταξει δεν υπάρχει λόγος για αυτό, όλα των Νεβερμορ και των Κελτικ Φροστ
Σέλτικ
