Πλέον με δέκα ψήφους κάτι χτυπάει δεκάδα, μην ανησυχείς ;p
4 Likes
Εντελώς λογικό για τους περισσότερους ανθρώπους μια εκτός έδρας νίκη, έστω και στο Ουέφα, να έχει μείνει αλησμόνητη, πόσο θέλατε ακόμα από τότε 5 χρόνια?
Για τα περί Λάνας, θα ακουστούν μόνο αλήθειες τώρα, για όλα τα σκληροπυρηνικά μέταλλα, ο μόνος λόγος που το άκουσαν ήταν γιατί τους έσερναν να δούνε Παπακαλιάτη οι δικές τους
5 Likes
Πω-πω, ακριβώς στην εκπνοή.
Πεντάδα:
Summary
Ατοπία “Ατοπία”
Χμμμ, αν κρίνω από τις μηδαμινές αναφορές που έχει (όχι μόνο στο παιχνίδι, αλλά και γενικά), νομίζω ότι με άνεση κερδίζει τον τίτλο του πιο υποτιμημένου ελληνικού hardcore δίσκου που βγήκε ποτέ. Και του πιο μεταλλικού επίσης. Κι αυτού με τον πιο καλογυαλισμένο ήχο. Γάμα το, ας ψάξει ο Ktn το post του στο Album Exchange που τα έλεγε ωραία για να δείτε κι οι υπόλοιποι το φως το αληθινό. Είπαμε, η πορεία που ξεκινά με Ανάσα Στάχτη και εξελίχθηκε σε Ανατέλλων Τρόμος, κάπου εδώ συνεχίζει.
Amenra “ Mass V”
Η πρώτη μου επαφή μαζί τους. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρχε μπάντα που να καταφέρνει να κοντράρει του Neurosis σ’ αυτό το αίσθημα ασφυξίας που σου δημιουργούν. Πολλές κορυφές η δισκογραφία τους, δύσκολα να τις κατατάξεις, αλλά αυτή πρέπει να ‘ναι στις 2-3 πρώτες, δε γίνεται να πέσει πιο κάτω.
A Forest of Stars “A shadowplay for yesterdays”
Εξελίσσονται ακόμα περισσότερο, απομακρύνονται από το black ακόμη παραπάνω, αλλά καθόλου δε μας χαλάει. Πραγματικός οργασμός ιδεών, ενώ ο συνδυασμός μουσικής-εικόνας στο video-clip του “Gatherer of the pure” παραμένει ένα από τα highlights της προηγούμενης δεκαετίας και, προσωπικά, μία εμπειρία που με βρήκε απροετοίμαστο και με στιγμάτισε.
Antimob “ Antimob”
Ο καλύτερος ελληνόφωνος hardcore δίσκος που κυκλοφόρησε ποτέ; Αν αναλογιστεί κανείς ότι το ελληνόφωνο hardcore είχε (μέχρι τότε) ιστορία 20-25 χρόνων, και μάλιστα με μνημειώδη συγκροτήματα και κυκλοφορίες, τότε κάτι κάνανε καλά αυτοί οι τύποι εν έτη 2012. Βασικά για ‘μένα υπήρχε το momentum: το εξώφυλλο, οι στίχοι, το κλίμα των αντιμνημονιακών αγώνων του ’10-’12, η επιστροφή στα βασικά. Γιατί κάτι τέτοιο δηλώνει το album. Αδιάλλακτα μέχρι σήμερα.
Jungbluth “ Jungbluth”
Είπαμε, με το μελωδικό neo- crust (που όμως δε γλυκαίνεται από τις post- metal τσαχπινιές) έχουμε ένα θέμα, part I. Για όσους δε γνωρίζουν, εδώ έχουμε την άτυπη συνέχεια των Γερμανών Alpinist, η οποία….εμ… είναι αρκετά καλύτερη από τις τελευταίες δουλειές των Alpinist!
Λοιπά:
Summary
Crippled Black Phoenix “(Mankind) the crafty ape”
Το ξαναέβαλα σήμερα. Λοιπόν, τι μαλακίες λέγαμε ότι η χρυσή περίοδός τους τελειώνει στο “I, vigilante”; Ο δίσκος ΣΠΕΡΝΕΙ από την αρχή μέχρι το τέλος -ΟΚ μπορεί να εμφανίζονται τα πρώτα ενοχλητικά μουσικά déjà vu, αλλά υπάρχουν ξανά στιγμές (μπόλικες μάλιστα) που σου ξεσκίζουν τα εσώψυχα… Τελεία και παύλα, οι τύποι κατάφεραν να βγάλουν μέσα σε λίγα χρόνια 4 albums-κοσμήματα (τα δύο εκ των οποίων διπλά!) και παρ’ όλα αυτά ποτέ δε γεύτηκαν (θεωρώ) την υστεροφημία που θα άξιζαν γι’ αυτά. Τιτάνιο κατόρθωμα και τους αποχαιρετώ εδώ.
NOFX “ Self/ entitled”
Χαίρομαι που το είδα το album ν’ αναφέρεται κάμποσες φορές, γιατί δε μιλάμε απλά για «άλλο ένα NOFX album». Κατά τη γνώμη μου είναι ό,τι καλύτερο βγάλανε από εποχής “So long and thanks for all the shoes”, με την πλειοψηφία των κομματιών να έχουν πολύ πιο έντονο (σε σχέση με άλλα albums τους) αυτό το μινόρε χρώμα, ενώ τα υπόλοιπα απλά έχουν γαμάτα ρυθμικά ή riffs! Τρομερή έμπνευση ξαφνικά στα γεράματά τους.
Terrible Feelings “ Shadows”
Εντάξει, αυτός ο δίσκος έχει κομματάρες που θα άξιζαν να ονοματιστούν «ιστορικές», και αν προέρχονταν από τα 70’s και κάποιους Jefferson Airplane π.χ., ακριβώς αυτό θα ήταν. Πλέον στο ντεμπούτο τους έχουν απωλέσει το μεγαλύτερο ποσοστό το punk παρελθόντος τους κι έχουν αφεθεί σ’ ανανεωτικό παύλα παλιομοδίτικο rock αέρα που απλά σε κάνει να μελαγχολείς.
Hail Spirit Noir “ Pneuma”
Πώς να το χαρακτηρίσεις; Prog, black, heavy, art, δεν ξέρω. Μοναδικός, προσωπικός ήχος, απίστευτα ώριμος ήδη από το ντεμπούτο που μπολιάζει τόσες πολλές επιρροές και ήχους. Μεγάλο όπλο (τι άλλο; ) η απλότητά του, καθαρές μελωδίες που τις τραγουδάς, ευκρινείς ήχοι από τα keyobards και τις μη-παραμορφωμένες κιθάρες και μία αύρα σατανιασμένου Χατζηδάκι να πλανάται στον αέρα.
Neurosis “Honor found in decay”
Δεν ξέρω γιατί αυτό δεν το εκτιμούμε και τόσο. Μπορεί να έχει τις 2-3 αμήχανές στιγμές του, αλλά οι Neurosis μάς παρουσιάζονται πιο άμεσοι και μελωδικοί από ποτέ και το καταφέρνουν ξανά, σε λυγίζουν. Είχα να το ακούσω από τότε είναι η αλήθεια κι απόλαυσα κάθε επαναληπτική ακρόαση.
Tardive Dyskinesia “Static apathy in fast forward”
Επ, αυτό γιατί το ξεχάσαμε; Άντε, εγώ δεν είμαι φίλος του djent, αλλά ακόμα και τα προηγούμενα albums τους τα γούσταρα πολύ. Εδώ, όμως, γίνεται μία υπέρβαση: οι Tardive Dyskinesia τολμάνε να κάνουν μία εντυπωσιακή μελωδική στροφή προσθέτοντας αυτά τα χαρακτηριστικά anthem-ικά καθαρά φωνητικά και τις έντονες μελωδίες που πάνε το πράγμα εντελώς αλλού, ή, τέλος πάντων, το κάνουνε πολύ πιο φιλικό και για ακροατές σαν κι εμάς που δεν έχουμε και πολύ σχέση με τέτοιους ήχους.
Deftones “ Koi no yokan”
Από το “Diamond eyes” φάνηκε η επιστροφή σε πιο metal φόρμες, αλλά εδώ αυτό γίνεται πιο έντονο κι ακόμα καλύτερα. Πολύ δυνατό σημείο, φυσικά, τα αχτύπητα refrain 5-6 κομματιών που «σηκώνουν» όλο τον δίσκο.
The Mars Volta “Noctourniquet”
Το μοναδικό Mars Volta album που κατάφερε να μπει σε λίστα μου! Θαύμαζα πάντα κάποιες πιο μελωδικές ιδέες τους, με απωθούσαν οι πιο στριφνές στιγμές τους, και νομίζω ότι απλά εδώ η πλάστιγγα γέρνει στον πρώτο παράγοντα. Κάτι τα ηλεκτρονικά, κάτι τα πιο γήινα φωνητικά, κάτι οι πιο συναισθηματικές μελωδίες -αυτό είναι το μοναδικό τους album που μπορώ ν’ απολαύσω από το να εκτιμήσω απλά.
EPs:
Summary
Warsong “The caravan” EP
Ιστορικό post-punk 7’’ με τέλεια Wipers διασκευή κι ακόμα πιο τέλεια δικά τους κομμάτια.
Autarch “Autarch” EP
Είπαμε, με το μελωδικό neo- crust (που όμως δε γλυκαίνεται από τις post- metal τσαχπινιές) έχουμε ένα θέμα, part II. Απλά αυτοί φάγανε το post-metal τυράκι τελικά. Δεν πειράζει, εδώ βαράνε καλά ακόμα.
Εξώφυλλο: Propagandhi “Failed states”
17 Likes
2012
Yes, Gary, written in the stars indeed
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- 3 Inches of Blood - Long Live Heavy Metal
Ο επίλογος της πρώτης φάσης της πορείας αυτού του τιμιότατου καναδικού συγκροτήματος γράφτηκε με ιδανικό τρόπο: Με το καλύτερο άλμπουμ τους μετά το Advance & Vanquish. Ο τίτλος απολύτως κατατοπιστικός, μια μεγάλη γιορτή της μουσικής για την οποία ζουν και αναπνέουν. Riffs βγαλμένα από τη φαρέτρα των Metal Gods, λατρεμένες δισολίες χωρίς έξτρα ζάχαρη, φωνητικά τύπου “το Painkiller στα άκρα” (ώστε να πωρώνουν τον σωστό κόσμο και να διώχνουν τους τουρίστες), ακόμα και 70s - epic metal πινελιές όπου πρέπει. Ούτε μισό ψεγάδι.
- Angel Witch - As Above, So Below
Άλλο ένα επικό comeback, από τα κάμποσα που ήμασταν τυχεροί που βιώσαμε εκείνα τα χρόνια. Το συγκρότημα που - ως γνωστόν - δημιούργησε το απόλυτο αριστούργημα του NWOBHM, και κάνα δυο χρόνια πριν είχε ισοπεδώσει το An σε εκείνο το ιστορικό, αξέχαστο live, το 2012 ολοκλήρωσε το παζλ της ευτυχίας (μας) με ένα άλμπουμ πραγματικά αντάξιο του θρυλικού ονόματος Angel Witch: Στιβαρό, εμπνευσμένο, άλλοτε δυναμικό και άλλοτε doomy/αργόσυρτο, και κυρίως ποτισμένο από την κορφή ως τα νύχια με εκείνη την τόσο χαρακτηριστική μελαγχολία που κανένας δεν εξέφρασε ποτέ τόσο όμορφα όσο ο μεγάλος Kevin Heybourne.
- Arkham Witch - Legions of the Deep
Στα early 10s δεν νομίζω ότι υπήρχε συγκρότημα πιο διασκεδαστικό από τους Arkham Witch. Προφανώς όχι με την έννοια “γελάω μαζί τους” αλλά "τους ακούω και περνάω καλά". Heavy metal? Doom metal? (μέτρα τους κι αυτούς @Aldebaran) Just rock’n’roll? Όπως και να τους πεις, η όλη φάση “ασχολούμαστε με σκοτεινά / μακάβρια θέματα αλλά χωρίς ποτέ να παίρνουμε τους εαυτούς μας στα σοβαρά” (λίγο σαν τους κοντοχωριανούς τους - not really - Venom) είναι ό,τι πρέπει για ακατάσχετο καβλάντισμα, ξίδια και κοπάνημα μέχρι τελικής πτώσης. Κι ας μη φτάνει το Legions of the Deep τα επίπεδα του On Crom’s Mountain.
- Asphyx - Deathhammer
Για μεγάλο διάστημα κανένας μα κανένας δεν ασχολιόταν με το τι έκαναν οι Asphyx, και γιατί να το κάνει άλλωστε - no Martin, no party. Έλα όμως που (και αυτό) το reunion έγινε πράξη στα late 00s και, μετά από ένα ας πούμε “αναγνωριστικό” άλμπουμ, ήρθε το Deathhammer να τα σαρώσει όλα, γυρίζοντας για άλλη μια φορά την πλάτη στο “δόγμα” του υπερτεχνικού death metal και αντ’ αυτού εστιάζοντας στη μακάβρια ατμόσφαιρα: Ασχήμια, φανταστικές εναλλαγές μεταξύ Motorhead-ικού γκαζώματος και θανατερού doom, τα.απόλυτα.κάφρικα.φωνητικά, όλο το πακέτο. Και μια διασκευάρα σε Celtic Frost (και μάλιστα από το Monotheist!), για το σάπιο κερασάκι στη σκουληκιασμένη τούρτα.
- Aura Noir - Out to Die
Ξενέρωσε κανείς από την προ τετραετίας πιο ύπουλη/mid-tempo προσέγγιση των Aura Noir με το Hades Rise; Κακώς! Επειδή όμως οι Νορβηγοί blackthrash ηγέτες χατίρια δεν χαλάνε, πάρτε ξανά και την πιο προφανή/καταστροφική τους πλευρά με το Out to Die. Διάολε, ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό το συγκρότημα και βγάζει δίσκους, έστω αραιά και πού. Γιατί καλές οι ατμοσφαιρικές εισαγωγές και τα ιντερλούδια και οι ακουστικές κιθάρες και όλα αυτά με τα οποία πειραματίζονται πλέον τα περισσότερα thrash συγκροτήματα, αλλά εξίσου καλό και να θυμόμαστε πότε πότε τι πραγματικά εστί thrash: Βία και μόνο βία. Riffs, riffs και λίγα ακόμα riffs, που αν είναι ΣΩΣΤΑ δεν βαριέσαι ποτέ. Όπως στα 80s.
- Borknagar - Urd
Τι ωραία όταν ένα αγαπημένο συγκρότημα, από κει που είχε ψιλορίξει τους τόνους για κάμποσα χρόνια, κάποια στιγμή επιστρέφει σε φουλ φόρμα και με ανανεωμένη διάθεση να υπενθυμίσει τους λόγους για τους οποίους ακριβώς καταχωρίστηκε στις συνειδήσεις ως αγαπημένο. Στην περίπτωση των Borknagar, φυσικά, έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό και με το ότι ένας από εκείνους τους λόγους έκανε την επανεμφάνισή του: Πόσο μας είχε λείψει η μαγική χροιά του Simen Hestnæs πάνω στο 70s-flavoured-blackened-folk/prog metal του Brun; Και πόσο τελειότητα είναι η φάση της φωνητικής τριανδρίας Vortex / Vintersorg / Lazare; Ο κύβος ερρίφθη.
- Ereb Altor - Gastrike
– Ρε συ, το The End το έγραψε στην καραπουτσακλάρα του ο κόσμος. Ούτε το 1/5 θετικού feedback σε σχέση με το By Honour ξέρω γω.
– Το πρόσεξα. Τι να πήγε στραβά;
– Ίσως θεώρησαν ότι δεν ήταν αρκετά διαφορετικό, ότι ήταν λίγο μια απ’ τα ίδια, τι να πω;
– Άμα θέλουν κάτι διαφορετικό, ε ας τους το δώσουμε.
– Ναι αλλά υποτίθεται ότι φτιάξαμε το γκρουπ για να τιμήσουμε τον Quorthon και τη μουσική του.
– Και λοιπόν; Μόνο ένα μουσικό πρόσωπο είχε ο ψηλός;
– Εννοείς αυτό που υποψιάζομαι;
– Fuck yeah. Πάμε να μαυρίσουμε λίγο τον ορίζοντα. Βουτιά στο Blood Fire Death και στις πιο ανίερες στιγμές του Hammerheart!
- A Forest of Stars - A Shadowplay for Yesterdays
Μετά το δέος που προκάλεσε το Opportunistic Thieves of Spring, οι AFOS δεν ήταν πια το obscure συγκρότημα που είχε όλο το περιθώριο να κάνει τα δικά του ανενόχλητο - πλέον είχαν πολλά βλέμματα πάνω τους. Και μάλλον το είχαν καταλάβει. Εμφανείς οι δομικές διαφορές στο A Shadowplay for Yesterdays. Περισσότερα κομμάτια, μικρότερες διάρκειες, πιο “ορθολογικές” ενορχηστρώσεις. Και τι μ’ αυτό βέβαια; Το βασικό ζητούμενο ήταν η ατμόσφαιρα του Opportunistic… και αν την έφεραν μαζί τους και στο νέο άλμπουμ. Όλα καλά - την έφεραν. Once again, nobody plays like them.-
- Hail Spirit Noir - Pneuma
Το πάντρεμα black metal ήχων με progressive rock τεχνοτροπίες είναι από τις πιο λαμπρές ιδέες που έχουν υπάρξει - καθότι, εκτός των άλλων, λόγω του τεράστιου εύρους του prog πεδίου, δίνει στα συγκροτήματα που έχουν την ποιότητα (και την καλαισθησία) να το κάνουν σωστά ένα σωρό επιλογές μουσικής κατεύθυνσης, αυξάνοντας την εκφραστική ποικιλία: Αλλιώς το κάνουν οι Arcturus, αλλιώς οι Enslaved, αλλιώς οι Borknagar, αλλιώς οι Solefald …και αλλιώς οι Hail Spirit Noir! Τρομερός δίσκος από τα καρντάσια, με απίστευτη πυκνότητα ιδεών και ακόμα πιο εντυπωσιακή - ειδικά για ντεμπούτο - συνοχή.
- Killing Joke - MMXII
Ναι, το ξέρω, εντελώς ανάπηρη η διαχείριση που έχω κάνει στη δισκογραφία των Killing Joke: 1980-1996 μαύρα μεσάνυχτα, 2003-σήμερα… συστηματική αποθέωση! Συνεπώς, (και) αυτό το κείμενο έχει τη συμπληρωματική ιδιότητα του note-to-self “ασχολήσου κάποτε επιτέλους με τα κλασικά άλμπουμ των KJ ρε τυρέμπορα”, για να μην ξεχνιόμαστε όμως η βασική του ιδιότητα είναι αυτή της επιβεβαίωσης “τι γκρουπάρα είναι αυτή γαμώ τα σύμπαντα”. Δεν με νοιάζει καν πόσο πλησιάζουν το metal ή πόσο απομακρύνονται απ’ αυτό, ανάλογα με τα κέφια του Jaz πάντα. Η Τέχνη της σύνθεσης σκοτεινών, ουσιαστικών, πιασάρικων ροκ ύμνων είναι πάντα κτήμα τους.
- Natur - Head of Death
Άλλο ένα καλά κρυμμένο μυστικό εκείνης της περιόδου, που περιμένει να το ανακαλύψει κάθε λάτρης του πατροπαράδοτου ατσαλιού και να πάθει τη δέουσα ζημιά. Το ωραίο με τους Natur είναι ότι υπενθυμίζουν κάτι που πρέπει να έχει γίνει βίωμα σε κάθε μυημένο: Όσο κι αν μας αρέσουν οι κλασικές μεϊντενικές δισολίες, αν ακολουθούσαν αυτό το στυλ όλοι θα ήταν λίγο αφόρητη η φάση και συνεπώς άλλο τόσο μας αρέσει να βρίσκουμε συγκροτήματα που κάνουν και λίγο κράτει, που είναι πιο λιτά σε εκφραστικό επίπεδο - κάτι που όμως τα κάνει να ακούγονται ακόμα πιο επιβλητικά.
- Witch Mountain - Cauldron of the Wild
Οι Witch Mountain παίζει να είχαν άνθρωπο μέσα στο φόρουμ, να τους φέρνει εικόνα τι λέει ο κόσμος και να δουν τι μπορούν να κάνουν: Ο χρήστης που μας τους γνώρισε - ο γνωστός και μη εξαιρετέος Bleedin - τους αποθέωνε μεν για τον πολύ ιδιαίτερο, doom-meets-soul ήχο που κατάφεραν να φτιάξουν, αλλά και γκρίνιαζε (λίγο) για το ότι το South of Salem δεν είχε κάποιο κομμάτι στο επίπεδο του Veil of the Forgotten (από κάποιο split, compilation, κάτι, δεν θυμάμαι τώρα). Έναν χρόνο μετά, το Veil… περιλαμβάνεται στο Cauldron of the Wild! Τυχαίο; …ναι εντάξει, προφανώς τυχαίο, anyway: Το προαναφερθέν είναι μόνο η μία από τις έξι κομματάρες του νέου δίσκου, τις οποίες για άλλη μια φορά απογειώνει η απίστευτη φωνάρα της Uta. Αλντεμπαράν περιμένω γνώμη ε.
- Witchcraft - Legend
Hands down το καλύτερο Witchcraft, εξ ου και ανταμείβεται με πλασάρισμα στη λίστα ενός όχι-ακριβώς-οπαδού-τους. Μπορεί η vintage αύρα των πρώτων δίσκων να έχει ουσιαστικά χαθεί, κάτι που σίγουρα θα δυσαρέστησε αρκετούς, το στοίχημα όμως κερδίζεται καθώς ο “νέος” ήχος, φέρνοντας το χθες σε επαφή με το σήμερα, αποδεικνύεται ξεχωριστός και απόλυτα ταιριαστός. Εξαιρετική κιθαριστική δουλειά, ακόμα καλύτερες συνθέσεις, δύναμη, συναίσθημα, όλα σωστά. Μακάρι να έπαιζαν έτσι από την αρχή, θα είχαμε γλιτώσει από πολλούς απατεώνες. Χαλάλι όμως.
- Wrathblade - Into the Netherworld’s Realm
Συνήθως όταν ένα συγκρότημα είναι να βγάλει το πρώτο του άλμπουμ, αυτό το γεγονός το ξέρουν τα ίδια τα μέλη του, οι φίλοι τους, οι μανάδες τους, η δισκογραφική (αν υπάρχει) και αν μετά τους μάθει και κάνας άλλος κόσμος, έχει καλώς. Δεν ίσχυε κάτι τέτοιο με τους δικούς μας Wrathblade. Η ανυπομονησία για το full-length ντεμπούτο τους περισσότερο σε καθιερωμένο συγκρότημα με 5-6 δίσκους θα ταίριαζε, παρά σε μπάντα που είχε βγάλει 2-3 ντέμο και σινγκλς. Περίεργο; Όχι, απολύτως λογικό, καθότι οι Wrathblade έπαιζαν και παίζουν το πιο αγέρωχο, στεντόρειο, αντρίκειο epic metal στην πιάτσα.
- Year of the Goat - Angels’ Necropolis
Το προ δεκαετίας “occult rock” φαινόμενο μπορεί - απ’ ό,τι έχω καταλάβει - να μας τη δίνει στα νεύρα των περισσότερων, αλλά δεν είναι χωρίς εξήγηση: Σε μια εποχή (ευρύτερη εννοώ, από το γύρισμα της χιλιετίας και μετά πάνω κάτω) που τα πάσης φύσης revivals δίνουν και παίρνουν, ε δεν θα γινόταν κάποια στιγμή κάτι αντίστοιχο και με εκείνη τη φάση Coven, Black Widow κ.λπ.; Εξ ου και όλοι αυτοί οι Devil’s Blood, Goat, Blood Ceremony κ.ο.κ. “Ναι αλλά κι εσύ βάζεις - πάλι - τούτους δω στη λίστα σου”. Βεβαίως. Γιατί οι Year of the Goat μπορεί να μην πρωτοτύπησαν σε καμία περίπτωση, αλλά για μένα το έκαναν καλύτερα από όλους τους υπόλοιπους. Τόσο απλά.
- Züül - To the Frontlines
Δεύτερο και δυστυχώς τελευταίο άλμπουμ γι’ αυτό το εξαιρετικό συγκρότημα, το οποίο στα λίγα χρόνια ύπαρξης και δράσης του έκανε εμάς τους λίγους που ασχοληθήκαμε να αναρωτιόμαστε αν είμαστε στα 2010s ή κάπου στα αγγλικά Midlands γύρω στο '80-‘81. Ναι, τόσο πειστικό είναι το take τους στο διαχρονικό NWOBHM. Heavy metal βρώμικο, street, μες στην αλητεία, το οποίο ακόμα κι όταν δείχνει τι μπορεί να κάνει (βλ. τεχνική) δεν αφήνει ούτε στιγμή την αίσθηση ότι παίζεται από τίποτα νέρντουλες όπως τόσο συχνά συμβαίνει σ’ αυτή τη σκηνή (όχι ότι είναι κακό αυτό αλλά λέμε).
Tier A
- Christian Mistress - Possession
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, για κάποιον σαν κι εμένα, που η αγαπημένη του μουσική είναι ξεκάθαρα το heavy metal το αγνό, το ανόθευτο, τι είναι προτιμότερο; Να την ψάχνει με ξεχασμένα γκρουπς από τα 80s, που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό είναι επηρεασμένα από την ξεκωλιάρικη ατμόσφαιρα της εποχής αλλά φέρουν και ατόφιο το feeling, ή με πιο σύγχρονα, όπου η φάση είναι ομολογουμένως “second hand” αλλά απ’ την άλλη έχουν αποβάλει το κιτσαριό; Η προφανής απάντηση είναι το “why not both”, αυτό όμως υπογραμμίζει ακόμα πιο εμφατικά το “άλλο επίπεδο” των Christian Mistress. 100% γνήσιο feeling, αλλά μόνο με το ύφος που θέλουμε και ψάχνουμε. Και, φυσικά, με την Κριστινάρα.
- Converge - All We Love We Leave Behind
Αυτό εδώ είναι σίγουρα το #6 της χρονιάς, μόνο και μόνο επειδή έκρινα ότι είχε έρθει η ώρα να ψηφιστεί και κάποιο άλλο συγκρότημα και όχι πάλι οι Converge (scroll down for more). Κατά τα λοιπά τίποτα δεν έχει αλλάξει, όταν βγάζουν οι Converge καινούργιο άλμπουμ, πάντα ή σχεδόν πάντα είναι από τους δίσκους της χρονιάς. Αυτό δε που κάνει συγκεκριμένα το All We Love… έξτρα μεγαλειώδες έργο είναι ότι έπεται ενός instant classic της ακραίας μουσικής (Axe to Fall) κι όμως δεν αισθάνεται παρακατιανό πλάι του, φέροντας (σχεδόν) εξίσου αβάσταχτη ένταση μέσα από το πλήθος ύμνων που περιλαμβάνει, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζει ως πρώτο μεταξύ ίσων το ομότιτλο κομμάτι, τόσο επικό που (κρατηθείτε) άρεσε μέχρι και στον @hopeto μια φορά που το άκουσε, απόρροια ποιος ξέρει τίνος συμπαντικού λάθους / ανωμαλίας.
- Dawnbringer - Into the Lair of the Sun God
Perfect water / Silence in waves / Quiet as a grave / Enter darkness / Take a deep breath / My destiny is death / And so it is done / I am the one / To murder the sun… Αυτοί οι αλλόκοτοι στίχοι σηματοδοτούν το ξεκίνημα ενός “παράξενου ταξιδιού”, μιας ιστορίας “αφέλειας και τραγωδίας” που αφηγούνται οι Dawnbringer (δικές τους οι περιγραφές btw) μέσα από 9 άτιτλα μέρη στο - ίσως - κορυφαίο τους άλμπουμ. Ένα από εκείνα τα άλμπουμ που σε προ(σ)καλούν να βυθιστείς στο σύμπαν τους, αινιγματικό όσο και μεγαλοπρεπές στα πάντα, από το εξώφυλλο μέχρι τα ατέλειωτα riffs που εξαπολύει σαν βέλη με το τόξο του ο χαρισματικός αυτός τύπος που λέγεται Chris Black. Άχαστο.
- Kawir - Ισόθεος
Δεν ήταν εύκολος ο δρόμος που διάλεξαν να περπατήσουν οι Kawir. Κατά μήκος του κλήθηκαν χρόνια ολόκληρα να αντιμετωπίσουν χλεύη, καχυποψία, τις δικές τους αδυναμίες, ακόμα και να αποδράσουν από τη φυλακή του gimmick, της μπάντας που κινδύνευσε να θεωρηθεί ένα απλό αξιοπερίεργο και τίποτα περισσότερο. Εν τέλει όμως τα κατάφεραν. Και κέρδισαν την αναγνώριση και τον σεβασμό με αυτό το μαύρο διαμάντι, ένα έργο από πολλές απόψεις εφάμιλλο (ισόθεο θα έλεγε κανείς) των καλύτερων δίσκων των Rotting Christ, Necromantia και Varathron - ταιριαστά, μάλιστα, έφτασαν στο δικό τους ζενίθ την εποχή που οι καλύτερες μέρες των “big 3” είχαν πια παρέλθει. Ελληνικό black metal, υποδέξου τους νέους σου ηγέτες.
- Meshuggah - Koloss
– Δεν είναι δυνατόν να τσουβαλιάζονται οι Meshuggah με όλο αυτό το “djent” σινάφι. Δεν λέω ότι είναι του πεταματού όλοι, απλά από άποψη έμπνευσης είναι λίγο ό,τι φάνε, ό,τι πιούνε κι ό,τι αρπάξει ο Koloss τους.
– Ενώ οι ίδιοι οι Meshuggah με τις Θεές της Ποιότητας, της Συνέπειας και της Καλαισθησίας είναι Koloss και βρακί.
– Όχι ότι μπορείς ποτέ να διαπεράσεις 100% το τείχος της αινιγματικής μουσικής τους, μόνο κλεφτές ματιές σου επιτρέπουν, οπότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι απλά να αφεθείς - να “πιεις” το παραισθησιογόνο τους μπρούσκο μέχρι να γίνεις Koloss.
– Όσο δε πια για εκείνους που “απογοητεύτηκαν” από τον διάδοχο του obZen, κατανοητό μεν αλλά στην τελική ο Koloss τους τα ξέρει.
– Τέλος, καταγγέλλω φράσεις περί εννιάμερων, μύγας που έχεσε τον κόσμο όλο, μεταξωτών βρακιών κ.λπ., που περιέχουν την επίμαχη λέξη σε διαφορετικές πτώσεις, χαλώντας το μοτίβο και στερώντας την ευκαιρία να συνεχιστεί αυτό το ανώριμο κείμενο.
- Moonspell - Alpha Noir / Omega White
Είπαμε, οι Moonspell διανύουν την καλύτερη, την πιο ώριμη και γόνιμη εποχή τους. Οι διάφορες αποπροσανατολιστικές στροφές ανήκουν πλέον στο μακρινό/αμφιλεγόμενης αισθητικής 90s παρελθόν, ο ΦερνάντοΥ και οι άλλοι είναι στοχοπροσηλωμένοι στο να γράφουν και να παίζουν το ατμοσφαιρικό metal το σωστό, το μη γλυκανάλατο, και το αποτέλεσμα είναι η μία δισκάρα να διαδέχεται την άλλη. Σοφή δε η επιλογή τους να διαμοιράσουν το καινούργιο τους υλικό με απόλυτη ακρίβεια και πολύ ωραία ποιητικότητα: Μαύρο Α / Λευκό Ω, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όποτε γουστάρεις βάζεις να ακούσεις αγριάδες, με κιθάρες που γκρεμίζουν κάστρα και με τους απαράμιλλους βρηχυθμούς του ψηλού, όποτε πάλι είσαι σε πιο ρομαντική διάθεση απλά πιάνεις την αλφαβήτα ανάποδα μέχρι να φτάσεις στο ίδιο σημείο τομής: M for Moonspell.
- My Dying Bride - A Map of all our Failures
Αυτό το άλμπουμ έχει περάσει λίγο ως “η μεγάλη επιστροφή των My Dying Bride” ή κάτι τέτοιο, γεγονός που με φέρνει σε αμηχανία και σύγχυση. Ποια επιστροφή ρε παιδιά; Οι MDB; Πότε πήγαν και πού; Εγώ ξέρω ότι δεν σταμάτησαν ποτέ να “ζωγραφίζουν”. Εντάξει ούτε εγώ μπορώ να ακούσω το Evinta (δεν νομίζω ότι μπορεί και κανένας δηλαδή) αλλά μιλάμε για ένα άλμπουμ ξέρω γω, και ούτε καν κανονικό. Και μην ακούσω για το For Lies I Sire… Γκρρρρ με πιάνει ταραχή, είμαι πάλι στο σωστό mood να ακούσω A Map of all our Failures. Χώσε! Θα ρίξω το κοπάνημά μου στις οργισμένες τους στιγμές (που όσο πιο μετρημένες είναι τόσο πιο συντριπτικό καταλήγει το impact τους), θα πλεύσω σε πελάγη ευτυχίας με τα ασύγκριτα ελεγειακά τους περάσματα, μέχρι να λυγίσω εκεί που θα σκάσει μύτη εκείνο το βιολί… Αχχχ εκείνο το βιολί… Πώς νομίζαμε τόσα χρόνια ότι μπορούσαμε να ζήσουμε (βλ. να ακούμε MDB) χωρίς αυτό, ένας θεός ξέρει. Ή μάλλον - εν προκειμένω - πέντε θεοί.
- Paradox - Tales of the Weird
Όπως ανέφερα τις προάλλες, αν υπάρχει ένα συγκρότημα που έχει ανέβει κατακόρυφα στην εκτίμησή μου μέσα από το παιχνίδι είναι οι Paradox, που ειδικά στη reunion εποχή τους επικρατούν του γερμανικού (και όχι μόνο) thrash ανταγωνισμού με “δυσκολία” παρόμοια με αυτή που αντιμετωπίζει η Μπάγερν στα περισσότερα ματς της στην Μπουντεσλίγκα (obvious joke about their Bavarian origins). Σκεφτόμουν λοιπόν πώς εξηγείται αυτή η εκτόξευσή τους στη συνείδησή μου, μέχρι που ήρθε η επιφοίτηση: Οι Paradox ξεχωρίζουν επειδή είναι το πιο “70s” thrash συγκρότημα. Μισό, hear me out, δεν τρελάθηκα (τελείως) (ακόμα). Ως γνωστόν έχουν πολύ heavy metal μέσα τους, σωστά; Ε, όλο και περισσότερο πείθομαι ότι πρόκειται για το “αρχαίο” heavy metal, όχι σε ήχο προφανώς αλλά σε νοοτροπία: Αχαλίνωτο, νεανικό, ανήσυχο, αεράτο. Όπως (και) στο Tales of the Weird. Πώς; Αν όλο αυτό το σκέφτηκα έτσι απλά από μόνος μου; Φυσικά, δεν καταλαβαίνω τον υπαινιγμό.
- Threshold - March of Progress
Πόσο χαίρομαι που είδα αυτή τη βδομάδα να εισπράττουν οι Threshold (λίγη από) την εκτίμηση που αξίζουν, με την παρουσία του March of the Progress σε κάμποσες έστω λίστες. Φυσικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο: Ο μακαρίτης ο McDermott ήταν αγαπητός για τη φωνή του σε όλους όσοι τέλος πάντων ασχολήθηκαν με εκείνα τα “ενδιάμεσα” άλμπουμ, αλλά μεταξύ μας, όλοι λίγο πολύ έχουμε συνδέσει τη μουσική των Threshold με τη φωνή του Δαμιανού του Wilson, και η νέα επιστροφή του (για την τρίτη Threshold θητεία του!) είναι πραγματικά χαράς ευαγγέλιο. Καλώς ήρθες σπίτι λοιπόν Αηδόνι, να χρωματίσεις τις ως συνήθως υπέροχα ουσιαστικές συνθέσεις του West όπως μόνο εσύ ξέρεις. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με ένα πολύ σοβαρό, thought provoking περίπου-concept, που έχει πολύ ψωμί και σίγουρα πάει πολύ πιο βαθιά από ένα απλό “σώστε τον πλανήτη”.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Ε ναι διάολε, κάποτε έπρεπε να πάρουν την ψήφο μου και οι Napalm Death, τόσους τεμενάδες που τους έχω ρίξει. Έμελλε λοιπόν αυτό να γίνει με τον …14ο δίσκο τους, το Utilitarian. Awkward? Όχι!
Το έχουμε πει ήδη αλλά δεν βλάπτει να το επαναλάβουμε: Οι Άγγλοι grindcore πρωτοπόροι, κατά τρομακτικό τρόπο, σε κάθε άλμπουμ τους γίνονται και καλύτεροι. Πιο εξελιγμένοι, πιο προκλητικοί, πιο καινοτόμοι. Η μετάβαση από ένα “κοινό” grind συγκρότημα στους Napalm Death είναι σαν να πηγαίνεις από τη λίθινη εποχή στον 21ο αιώνα. Και σαν να μην ήταν αρκετά όλα τα φοβερά και τρομερά που είχαν φτιάξει τα προηγούμενα χρόνια, το 2012 με το Utilitarian μας δίνουν τη χαριστική βολή, προχωρώντας στο απόλυτο απονενοημένο διάβημα: Συνεργασία με τον John Zorn!
Αλήθεια τώρα ρε Napalm Death; Μα καμία τσίπα πια; Δηλαδή δεν μας φτάνανε όλες οι κιθαριστικές επιδρομές, τα δολοφονικά grooves, ο Τσαμπουκάς ο ίδιος στο πρόσωπο (και το λαρύγγι) του Barney, τα ψυχωτικά ατμοσφαιρικά περάσματα κ.λπ., τώρα μας ξηγιέστε και αβανγκάρντ;! No regard for human life?
NUMBER FOUR
.............
Μία από τις μεγαλύτερες προσωπικές εκπλήξεις του 2012 ήταν το ομώνυμο ντεμπούτο (και μοναδικό άλμπουμ μέχρι σήμερα) των El Doom & The Born Electric. Ποιος ήρθε;;;;;
I know, I know… Ας κάνουμε τις συστάσεις. Εεεε @@ τι συστάσεις να κάνω ρε, δεν ξέρω κανέναν τους, κοιτάω σε τι άλλες μπάντες έχουν παίξει και επίσης δεν ξέρω καμία! Το μόνο που μου λέει κάτι είναι ότι είναι Νορβηγοί - always a good sign… Θαρρείς από το πουθενά, λοιπόν, ξεπετάχτηκαν το 2012 αυτοί οι μυστήριοι τύποι με το αλλόκοτο όνομα και έτσι απλά έβγαλαν έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Σε τι ύφος; Ετοιμάσου: Progressive heavy rock με avant-garde τάσεις και φωνητικά σε στυλ David Bowie! It gets weirder and weirder…
Όσο αταίριαστο όμως κι αν φαντάζει στα χαρτιά αυτό το μείγμα, αλλά τόσο βγάζει νόημα μόλις πατήσεις play. Σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα η έμπνευση των ED&TBE, το πόσο αβίαστα μεταπηδούν από κάποιο riff που θυμίζει Virus (!) σε ένα πληθωρικά μελωδικό σημείο α-λα Deep Purple, από κει στους Rush, από κει στους Captain Beyond… Απανωτοί ηχητικοί οργασμοί, μόνο τραγουδάρες, μία ανεξήγητη one-off στιγμή στην πρόσφατη underground rock ιστορία, απ’ αυτές όμως που τις έχουμε ανάγκη κάθε τόσο, για να μας θυμίζει ότι τα πιο ωραία στη μουσική είναι - ενίοτε - τα πιο απρόσμενα.
NUMBER THREE
.............
Μεταξύ μας, το #1 της χρονιάς κανονικά είναι αυτό εδώ, το Portal of I των Ne Obliviscaris, απλά μίλησε το συναίσθημα για τις δύο πρώτες θέσεις, αλλιώς… Από τα νταουνάντερ μέρη τα παλικάρια και παίζουν κάτι που στις μέρες μας περιγράφεται πια ως progressive metal (άντε και extreme progressive metal για ένα πιο σαφές στίγμα), αφενός επειδή ο κόσμος όσο να 'ναι ήθελε να αποφύγει προσδιορισμούς που παίρνουν κάνα μισάωρο να τους πεις, αφετέρου επειδή …ε εδώ που τα λέμε αυτό ακριβώς είναι.
Είναι heavy, είναι περιπετειώδες, έχει πολύ black/death μέσα του, έχει wild εναλλαγές διαθέσεων και τεχνοτροπιών σε κάθε κομμάτι χωρίς αυτό να γίνεται χοντροκομμένα, έχει μεγάλη ποικιλία στα φωνητικά στυλ και στα λοιπά εκφραστικά μέσα, και, για το coup de grâce ή το pièce de résistance ή ό,τι άλλο κουλτουριάρικο θέλετε, εκείνο το βιολί… Και εντάξει η προσθήκη βιολιού είναι πάντα ο πιο σίγουρος τρόπος να νοστιμίσει ένα heavy “πιάτο”, ετούτοι οι Αυστραλοί όμως το κάνουν με τελείως προσωπικό στυλ. Δεν είναι γοτθικό/λυρικό βιολί τύπου My Dying Bride, ούτε τραγικό/κατάμαυρο τύπου A Forest of Stars, ούτε καν ανθεμικό/πανηγυρτζίδικο τύπου Skyclad - είναι folky αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ταξιδιάρικο, γλυκόπικρο, σχεδόν τσιγγάνικο (!) και δίνει μοναδικό χρώμα ρε, το άτιμο.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα γι’ αυτό το αριστούργημα, αλλά θα κλείσω με την ουσία: Όποιος δεν το έχει ακούσει, να το κάνει άμεσα.
NUMBER TWO
.............
Συναισθηματική-αλλά-όχι-και-παράλογη-ψήφος-πρώτη. Φυσικά και είναι οι Accept με το Stalingrad.
Τα έχουμε πει για την μπαντάρα, best reunion ever (OK, top 3) και αυτή η πενταετία 2010-2015, όσο εξωφρενικό κι αν ακούγεται, δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από τη “βαρβάτη” τους, τη 1980-1985, όταν έβγαλαν τους πιο κλασικούς τους δίσκους. Μήπως όμως και αυτή η μαγική πρώτη τριπλέτα με Τορνίλο δεν θα θεωρείται κλασική στο μέλλον; Εγώ προβλέπω πως ναι. Δες π.χ. πώς μπαίνει το Stalingrad. Hung, Drawn and Quartered. Και μόνο αυτή η εισαγωγική μελωδία (που την επαναφέρουν άλλη μία φορά στο κομμάτι, γιατί ο παλιός είναι αλλιώς) σβήνει από τον χάρτη δισκογραφίες ολόκληρες. Συνέχεια με το ομότιτλο, και έτσι να το αφήνανε πάλι ύμνος θα 'τανε, με αυτές τις ρωμαλέες, Accept-μέχρι-το-μεδούλι χορωδίες, αλλά επειδή - επαναλαμβάνω - ο Λύκος ο Χόφμαν ξέρει, στη γέφυρα παίρνουμε δώρο και μια στιγμή που με αγγίζει όσο λίγες στη μουσική (δεν χρειάζεται καν να εξηγήσω).
Πόση λατρεία πια να εκφράσω γι’ αυτή την μπάντα; Πόσο μέλι να στάξω για τις μελωδίες του Shadow Soldiers, του Revolution, του Twist of Fate; Πόσο περισσότερο να παραδεχτώ τον Μαρκ και την πληθωρική φωνάρα του, με την οποία κάνει ό,τι θέλει;
За Волгой для нас земли нет!
NUMBER ONE
.............
Συναισθηματική-αλλά-όχι-και-παράλογη-ψήφος-δεύτερη. Φυσικά και είναι οι Paradise Lost με το Tragic Idol, φυσικά και είναι το #1 της χρονιάς.
Έχω περιγράψει κάμποσες φορές στο παιχνίδι την προσωπική μου σχέση με τους Lost, για την ακρίβεια με μια πολύ συγκεκριμένη περίοδό τους, από το 1991 μέχρι το 1995 και, ακόμα πιο ειδικά, με τα iconic (pun once more intended…) έργα τους μεταξύ 1993 και 1995, οπότε ας μην επεκταθώ. Ας περιγράψω απλά το Βίωμα.
Δύσκολη χρονιά το 2012, το πρώτο μισό της στον ΕΣ και το δεύτερο στην απραξία. Και ξαφνικά κάπου παίρνει τ’ αυτί μου ότι βγάλανε λέει καινούργιο δίσκο οι Paradise Lost και είναι λέει “σαν τα παλιά”. Η πρώτη αντίδραση, κυνισμός. Καλά εντάξει, αυτά τα παπατζιλίκια τα ξανακούσαμε (θυμίζω ότι τότε δεν είχα εκτιμήσει ακόμα τα In Requiem και Faith Divides Us…). Έτσι όπως πλήθαιναν όμως τα θετικά έως αποθεωτικά σχόλια, και καθώς στην αποθήκη πυρομαχικών στην Κω, ε, δεν είχε και τα άπειρα πράγματα να κάνεις, άρχισα να κάνω δεύτερες σκέψεις, μέχρι που τελικά το πήρα απόφαση. Τι έχω να χάσω; Αν προκύψει απογοήτευση, η πρώτη θα 'ναι;
Και ήρθε λοιπόν η στιγμή που άκουσα κι εγώ το Tragic Idol… Ω, θεοί… Συμβαίνει στ’ αλήθεια αυτό τώρα ή ονειρεύομαι; Κάτσε να με τσιμπήσω… Συνεχίζει έτσι! Δεν έγινε ξαφνικά heavy dark electro or whatever! Δεν ονειρευόμουνα! Ο Νικ βρυχάται, ο Γκρεγκ κλαίει με την πένα του, τα riffs είναι απλά και στιβαρά, μα την πίστη μου είναι αλήθεια! Οι Paradise Lost έβγαλαν δίσκο στο ύφος του Icon και του Draconian Times! Ορκίζομαι ότι μέχρι το Honesty in Death είχα δακρύσει, μέχρι το ομότιτλο τα δάκρυα είχαν γίνει λυγμοί και στο τέλος πια, στο όνομα-και-πράγμα The Glorious End (το αγαπημένο μου στον δίσκο btw και πλέον από τα all-time αγαπημένα μου των Lost γενικά), οι λυγμοί γίνανε αναφιλητά, γοερό κλάμα. Πώς να σας ευχαριστήσω γι’ αυτή την εμπειρία;
Από κει και μετά η φάση ήταν, και τώρα παιδιά κάντε όοοοο,τι θέλετε. Παίξτε darkwave, παίξτε death metal, παίξτε και τσιφτετέλια άμα λάχει, δεν με πειράζει καθόλου. Το Μεγάλο Απωθημένο έφυγε απ’ τη μέση.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Σε ποιον είπες ότι δεν είναι παρά ένας κοινός θνητός; Τίποτα το ιδιαίτερο; Κοίταξε να ασχοληθείς με κάτι άλλο στη ζωή σου και άσε τις μαλακίες; Σε μένα; Σε μένα ρε; Τώρα θα σου δείξω εγώ. Νομίζεις ότι σε φοβάμαι; Νομίζεις ότι δεν ξέρω ότι σ’ αυτό που πάω να κάνω με περιμένει σίγουρος θάνατος; Εκεί πόνταρες, ότι δεν θα το τόλμαγε κανένας. Η Ασφάλεια του Φόβου. Αυτό μόνο σε προστάτευε. Τώρα όμως την πάτησες. Γιατί εγώ δεν έχω τον Φόβο. Και θα σε βρω. Ετοιμάσου, πούστη θεέ Ήλιε.
33 Likes
5 Likes
LANA με τις χειλάρες σου!
1 Like
Πάλι διπλό ποστ αυτής και της προηγούμενης εβδομάδας.
Ελπίζω να το κόψω σαν συνήθεια από αύριο.
Πολύ καλό 2011. Λίγο χειρότερο 2012 αλλά με αλμπουμάρες μέσα.
Πάμε να δούμε.
2011
Summary
PJ Harvey - Let England Shake : Από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που μία σπουδαία δημιουργός βγάζει δίσκο που φλερτάρει με την κορυφή της καριέρας της 20 χρόνια μετά το ντεμπούτο της.
Kasabian - Velociraptor ! : Κορυφή πορείας. Από εδώ και πέρα θα πέφτουν όλο και πιο χαμηλά.
La Dispute – Wildlife: Aδιανόητο άλμπουμ. Ηχητική εμπειρία.
Tom Waits - Bad As Me : - Πωπω, αυτοί έβγαλαν αλμπουμαρα μετά από 20 χρόνια καριέρας.
Θείος Τομ: Hold my beer
Liturgy – Aesthethica : Ό,τι πιο ενδιαφέρον είχε γίνει στο black από τις αρχές των ‘00s.
Fucked Up - David Comes to Life: Ίσως και το καλύτερο άλμπουμ τους.
Gravitysays_i - The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud: Σοκ. Ίσως και το καλύτερο εγχώριο αγγλόφωνο ever.
The James Cleaver Quintet - That Was Then, This Is Now: Υποτιμημένο άλμπουμ. Και post- hardcore, και noise rock, και τέρμα πειραματικό, και arty, και σούπερ προσβάσιμο.
Touche Amore - Parting The Sea Between Brightness And Me: Δισκάρα από τη μπαντάρα και ίσως ούτε καν το καλύτερο.
The Twilight Singers - Dynamite Steps : Aγαπάω προφανώς αλλά πέρα από συναισθηματισμούς μιλάμε για εκπληκτικό δίσκο.
dEUS - Keep You Close : Σε φοβερή φόρμα εδώ αποδεικνύουν πως έγιναν μια από τις κορυφαίες alt rock μπάντες όλων των εποχών.
Cage The Elephant - Thank you , Happy Birthday : Για λίγο μας κοροιδεψαν πως μπορεί να έχουμε κάτι σπουδαίο εδώ. Όπως και να έχει, πολύς καλός δίσκος.
Danger Mouse & Daniele Luppi – Rome : Το soundtrack μιας ταινίας που δεν γυρίστηκε ποτέ. Φοβερή ατμόσφαιρα και σπουδαίοι συντελεστές. Για μένα το καλύτερο άλμπουμ που συμμετείχε ποτέ ο Jack White.
The Kills - Blood Pressures : Παρόλο που δεν αυτό που κάνουν δεν είναι πολύ στα γούστα μου, εδώ τα κάνουν όλα σωστά. Πολύ ωραίο άλμπουμ.
The Men - Leave Home : Καταλαβαίνω πως οι περισσότεροι προτιμούν τον επόμενο δίσκο τους αλλά, για μένα αυτή η noise-ίλα που έχουν εδώ το καθιστά την κορυφαία τους δουλειά.
2012
Summary
Converge - All We Love We Leave Behind: Τι να λέμε τώρα; Tο πως μετά από τόσες κορυφές, κατάφεραν να βγάλουν ένα δίσκο σαν αυτό (ίσως και ο καλύτερός τους;) δείχνει γιατί οι Converge είναι τόσο μα τόσο σπουδαίοι.
Baroness - Yellow & Gold : Αργά και σταθερά, οι Baroness έγιναν κάτι που μοιάζει με την κορυφαία heavy μπάντα της γενιάς τους. Σπάνια περίπτωση διπλού άλμπουμ που δεν περισσεύει τίποτα.
Mark Lanegan - Blues Funeral : Θα μπορούσε να είναι και #1. Το έχω ακούσει πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ της χρονιάς. Για μένα, εδώ ο Lanegan (κι όλος ο υπόλοιπος πλανήτης) μαζί συνειδητοποίησαν το μέγεθος του καλλιτέχνη και των πραγμάτων που μπορεί να κάνει.
Swans - The Seer: Γράφτηκαν πολλά. Όλα είναι αλήθεια.
Metz - Metz : Πολύ συχνά σκέφτομαι που θα ήταν οι Idles χωρίς τους Metz. Πολλά δεν έγιναν σωστά, η συνέχεια δεν ήταν αντίστοιχη, αλλά εδώ μιλάμε για αλμπουμάρα που τότε άφησε πολλά στόματα ανοιχτά.
Future of the Left - The Plot Against Common Sense : Σε πολλά επίπεδα οι FOTL μοιάζουν σαν το πιο σημαντικό συγκρότημα της εποχής τους. Κρίμα που δεν πήραν και την αναγνώριση που τους αξίζει.
Menomena – Moms : Δίσκος που λάτρεψα όταν βγήκε κι επιστρέφω συχνά σε αυτόν και όταν είμαι καλά, και όταν είμαι σκατά. 10 χρόνια μετά ακόμη περιμένουμε τη συνέχεια.
Deftones - Koi No Yokan : Και το προηγούμενο πολύ καλό αλλά εδώ απέδειξαν την ουσιαστική διαχρονικοτητά του ήχου τους μέσα από την ανανέωση, χωρίς να χάνουν την ταυτότητά τους.
Philm – Harmonic : Αυτός είναι ένας υπέροχος δίσκος που, παρόλο που δεν γκρέμισε τοίχους και άνοιξε δρόμους, είναι φοβερά εθιστικός. H συμμετοχή του Dave Lombardo είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα.
Dodecahedron – Dodecahedron : Μνημείο του ήχου για τη δεκαετία. Πιο μαύρο και από πίσσα πάνω σε μαύρη τρύπα μέσα σε κατάμαυρο ουρανό.
Old Man Gloom – No: Αυτό είναι supergroup. Φοβερό άλμπουμ σε μια εποχή που το είχαμε ανάγκη.
Anaal Nathrakh – Vanitas : Έτσι κι αλλιώς τους θεωρώ φοβερούς αλλά εδώ έφτιαξαν ένα δίσκο που τον νιώθεις από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα.
Cloud Nothings - Attack on Memory : Κι από αυτούς περιμέναμε περισσότερα αλλά δεν νομίζω πως κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτή εδώ τη δουλειά.
Title Fight - Floral Green : Πολλοί γράφουν για το προηγούμενο τους αλλά εγώ πάντα είχα ένα soft spot για αυτό. Δίσκος που θα μπορούσε να είχε κάνει μεγαλύτερο σούσουρο. Σίγουρα από τα καλύτερα του είδους.
Disappears - Pre Language : Νταξ, πήξαμε στα post-punk revival θα μου πείτε αλλά αυτό έχει ταυτότητα, έχει άποψη και χαρακτήρα, κι έχει και τραγουδάρες.
25 Likes
Πιο καλα γαβγιζε ο σκυλος μου.
1 Like
Θα πρέπει να έχει βγάλει πολύ καλά λεφτά τότε! 
2 Likes
Σεβασμός ρε 
!
7 Likes
43η εβδομάδα - 2012
60 συμμετέχοντες
151 ΔΙΣΚΟΙΙΙΙ!!!
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Gojira - L’ Enfant Sauvage | 58 |
|---|---|
| Witchcraft - Legend | 49 |
| Converge - All We Love We Leave Behind | 31 |
| Lana Del Rey - Born to Die | 31 |
| Om - Advaitic Songs | 26 |
| Swans - The Seer | 26 |
| Deftones - Koi No Yokan | 21 |
| Paradise Lost -Tragic Idol | 19 |
| Stone Sour - House of Gold & Bones Part 1 | 18 |
| Accept - Stalingrad | 17 |
| Rush - Clockwork Angels | 17 |
| Goat - World Music | 16 |
| Baroness - Yellow and Green | 13 |
| Chris Robinson Brotherhood - The Magic Door | 13 |
| Katatonia - Dead End Kings | 13 |
| Propagandhi - Failed States | 13 |
| Dead Can Dance - Anastasis | 12 |
| Amenra - Mass V | 11 |
| Hail Spirit Noir - Pneuma | 11 |
| Antimob - Antimob | 10 |
| Blackberry Smoke - The Whippoorwill | 9 |
| Devin Townsend Project - Epicloud | 9 |
| Enslaved - Riitiir | 9 |
| MONO - For My Parents | 9 |
| Ne Obliviscaris - Portal of I | 9 |
| Nightstalker - Dead rock Commandos | 9 |
| A Forest Of Stars - A Shadowplay For Yesterdays | 8 |
| Godspeed_You!_Black_Emperor - Allelujah! Don’t Bend! Ascend! | 8 |
| Jack White - Blunderbuss | 8 |
| Meshuggah - Koloss | 8 |
| Slash feat. Myles Kennedy & The Conspirators - Apocalyptic Love | 8 |
| Motorpsycho & Stale Storlokken - The Death Dyfying Unicorn | 7 |
| Muse - The 2nd Law | 7 |
| Royal Thunder - CVI | 7 |
| Anaal Nathrakh - Vanitas | 6 |
| Every Time I Die - Ex Lives | 6 |
| Kreator - Phantom Antichrist | 6 |
| The Gaslight Anthem - Handwritten | 6 |
| The Gathering - Disclosure | 6 |
| Ατοπία-Ατοπία | 5 |
| Σπειρα - Υποκατασταση | 5 |
| Agruss - Morok | 5 |
| Anathema - Weather systems | 5 |
| Aptorian Demon - Libertus | 5 |
| Christian Mistress - Possession | 5 |
| Coheed and Cambria - The Afterman: Ascension | 5 |
| Dawnbringer - Into the Lair of the Sun God | 5 |
| Daylight Dies - A Frail Becoming | 5 |
| Harakiri For The Sky - Harakiri For The Sky | 5 |
| Headspace - I Am Anonymous | 5 |
| Ihsahn - Eremita | 5 |
| Manowar – The Lord of steel | 5 |
| Mark Lanegan - Blues Funeral | 5 |
| Matt Elliott - The Broken Man | 5 |
| Pallbearer - Sorrow and Extinction | 5 |
| Pennywise - All Or Nothing | 5 |
| Periphery - Periphery II: This Time It’s Personal | 5 |
| Serpent Noir - Seeing Through The Shadow Consciousness (Open Up The Shells) | 5 |
| Shinedown - Amaryllis | 5 |
| The Menzingers - On The Impossible Past | 5 |
| Therapy? - A Brief Crack Of Light | 5 |
| Ulver - Childhood’s End | 5 |
| Wintersun - Time I | 5 |
| Circle Takes The Square - Decompositions: Volume Number One | 5 |
| Οδός 55 - Οδός 55 | 4 |
| Bagheera - Drift | 4 |
| Elysian Blaze - Blood Geometry | 4 |
| Gazpacho - March of Ghosts | 4 |
| Graveyard - Lights out | 4 |
| Igorrr - Hallelujah | 4 |
| Killah p - ηλιοκαψιματα | 4 |
| Killing Joke - MMXII | 4 |
| Lord Mantis - Pervertor | 4 |
| Neon piss-neon piss | 4 |
| Orcus Chylde - Orcus Chylde | 4 |
| Pineapple Thief - All the Wars | 4 |
| Revenge - Scum.Collapse.Eradication | 4 |
| Serj Tankian - Harakiri | 4 |
| She Past Away – Belirdi Gec | 4 |
| The Mars Volta - Noctourniquet | 4 |
| Thousand Leaves - Lunatic Dawn | 4 |
| Architects - Daybreaker | 3 |
| Be’lakor - Of Breath And Bone | 3 |
| Chimp Spanner - All Roads Lead Here | 3 |
| Chromatic - Kill for Love | 3 |
| Cory Branan - Mutt | 3 |
| Damon Albarn - Dr Dee | 3 |
| DreamLongDead - MadnessDeadGrave - Invocations Three To The ONES That Lurk At Thy Threshold | 3 |
| Evoken - Atra Mors | 3 |
| Exotic Animal Petting Zoo - Tree of Tongues | 3 |
| Hour of Penance - Sedition | 3 |
| Nekromantheon - Rise, Vulcan Spectre | 3 |
| Oldschool rednex- βουτια μεσ’ το μυαλο σου | 3 |
| Orange Goblin - A Eulogy For The Damned | 3 |
| Parkway Drive - Atlas | 3 |
| Skeletal Remains - Beyond The Flesh | 3 |
| Soen - Cognitive | 3 |
| Terrible feelings-shadows | 3 |
| Tindersticks - Τhe Something Rain | 3 |
| Turnpike Troubadours - Goodbye Normal Street | 3 |
| Wrathblade - Into the Netherworld’s Realm | 3 |
| A place to bury strangers – Worship | 2 |
| Adrenaline Mob - Omerta | 2 |
| alt-J - An Awesome Wave | 2 |
| American Aquarium - Burn.Flicker.Die | 2 |
| Angel Witch - As Above, So Below | 2 |
| Anneke van Giersbergen - Everything is Changing | 2 |
| Beardfish - The Void | 2 |
| El Doom & The Born Electric - S/T | 2 |
| Galneryus - Angel of Salvation | 2 |
| Gary Clark Jr. - Blak and Blu | 2 |
| H.e.a.t. - Address The Nation | 2 |
| Jess And The Ancient Ones - Jess And The Ancient Ones | 2 |
| Kiss the Anus of a Black Cat - Weltuntergangstimmung | 2 |
| Lamb of God - Resolution | 2 |
| Misery - From Where The Sun Never Shines | 2 |
| Napalm Death - Utilitarian | 2 |
| Old Man Gloom – No | 2 |
| Saturnus - Saturn in Ascension | 2 |
| Sequence Theory Project - The collapse of civilization | 2 |
| Sithy Aye - Invent The Universe | 2 |
| Sonic avenues -television youth | 2 |
| Striker - Armed to the teeth | 2 |
| Tantara - Based On Evil | 2 |
| Tremonti All i Was | 2 |
| Arc Of Ascent - The Higher Key | 1 |
| Astra - The Black Chord | 1 |
| Between the Buried and Me - The Parallax II: Future Sequence | 1 |
| Dordeduh - Dar de duhDordeduh - Dar de duh | 1 |
| Dying Fetus - Reign Supreme | 1 |
| Dyscarnate - And So It Come To Pass | 1 |
| Esperanza Spalding - Radio Music Society | 1 |
| Hot Water Music - Exister | 1 |
| John Frusciante - PBX Funicular Intaglio Zone | 1 |
| Jungbluth-Jungbluth | 1 |
| Kawir - Isotheos | 1 |
| Metz -Metz | 1 |
| Mgla - With Heaths Toward None | 1 |
| No Clear Mind - Dream is Destiny | 1 |
| NOFX – Self Entitled | 1 |
| Offspring - Days Go By | 1 |
| Panopticon - Kentucky | 1 |
| Robert Cray - Nothin’ But Love | 1 |
| Sigur Ros - Valtari | 1 |
| Soundgarden - King Animal | 1 |
| Testament - Dark Roots of Earth | 1 |
| Threshold - March Of Progress | 1 |
| Tragedy - darker days ahead | 1 |
| Unisonic - Unisonic | 1 |
| Unlucky Morpheus x Undead Corporation - Paralleilism γ | 1 |
| Wilson T King - The last of the analogues | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
| 2005 | System Of A Down | Mesmerize | 29,31% |
| 2006 | Celtic Frost | Monotheist | 26,78% |
| 2007 | Machine Head | The Blackening | 18,62% |
| 2008 | Gojira | The Way Of All Flesh | 21,02% |
| 2009 | Mastodon | Crack The Skye | 38,03% |
| 2010 | Avenged Sevenfold | Nightmare | 19,67% |
| 2011 | Foo Fighters | Wasting Light | 14,43% |
| 2012 | Gojira | L’ Enfant Sauvage | 19,33% |
(συγκίνηση)
τίτλοι τέλους για το 2012
2013…
και εξελάκι
credits and love to all 
33 Likes
Αχ πώς με σέρνετε έτσι στα οπαδικά σας…
52 μέρες ακριβώς.
1 Like
Εκπληκτική χρονιά. Είχα ξεχάσει πόσο καλές underground κυκλοφορίες συνέπεσαν το '13. Δυστυχώς οι περισσότεροι από αυτούς δεν υπάρχουν σήμερα… και άφησα και κάποιες εξαιρετικές κυκλοφορίες εκτός πάλι αλλά δε βγαίνει. OΛΑ τα honorable επιπέδου δεκάδας, πολλά και πεντάδας.
1) Jason Isbell - Southeastern
Από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων 20 χρόνων. Έπρεπε ο Isbell να αποτοξινωθεί για να μας δώσει τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του. Έπρεπε να φτάσουμε στον 4ο solo δίσκο του για να εκπληρώσει προσδοκίες που είχε δώσει όταν ακόμα ήταν μέλος των Drive-by Truckers.
Σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ, αν και εξαιρετικά, ένιωθες πως δεν έχει φτάσει το επίπεδο που μπορεί και έλεγες “θα τα καταφέρει στο επόμενο”, “θα τα καταφέρει στο επόμενο”. Ε, με το Southeastern δεν υπάρχει επόμενο. Εδώ το τερμάτισε. Εδώ οι συνθετικές κορυφές “του τότε”, έγιναν το στάνταρντ. Στίχοι και μουσική εξίσου σημαντικά. Οι ιστορίες δίνονται τόσο όμορφα που τις νιώθεις βιωματικές. Μπορεί να μην τις έχεις ζήσει, σίγουρα όμως έχεις ακούσει γι’ αυτές και δεν παλεύονται. Από το εναρκτήριο Cover Me Up, δάκρυα γεμίζουν τα μάτια. Πόσα ποτάμια έχουν τρέξει όταν φτάνει το καταραμένο το Elephant (για τον καρκίνο…)…
Είναι κάποιοι δίσκοι που με έχουν σημαδέψει. Συνήθως με αυτούς δεν έχει νόημα να μιλήσω για τη μουσική τους ή τη θεματολογία, όλα έχουν μετατραπεί σε συναισθήματα, η μελωδία του Stockholm, η ηλεκτρική του Flying Over Water, το δράμα της απώλειας της παιδικής αθωότητας του Yvette.
Απλά τους βάζω να ξαναπαίξουν κι ευχαριστώ που κάπως, κάπου βρέθηκαν στον δρόμο μου.
2) Tedeschi Trucks Band - Made Up Mind
Τι δισκάρα είναι αυτή! Μεγαλύτερη ποικιλία από το ντεμπούτο, η μπάντα έχει κλικάρει σε βαθμό απίστευτο και δεν δυσκολεύεται να αλλάξει διαθέσεις και στυλ ενώ οι μελωδίες γίνονται πιο ιδιαίτερες και πιασάρικες. Από την soul του φουλ ανεβαστικού ομώνυμου τραγουδιού, η μπάντα περνά στο απίθανο slow, Do I Look Worried, μια φανταστική σύνθεση με ένα απίστευτου συναισθήματος εκρηκτικό solo από τον Trucks, κι από εκεί στο σχεδόν ακουστικό Idle Wind με το φλάουτο και τα πνευστά πρωταγωνιστές, ενώ η ηλεκτρική και το πιάνο χρησιμοποιούνται με τέτοια οικονομία που είναι να θαυμάζεις πόσο προσηλωμένοι είναι στις ανάγκες της σύνθεσης. Κι αυτά είναι τα πρώτα τρία κομμάτια του δίσκου. Καθόλη τη διάρκεια, είτε σε soul μπαλάντες, είτε στα πιο σκληρά southern rocking jams, οι ενορχηστρώσεις είναι τόσο αριστοτεχνικές, η παρουσία όλων των μουσικών τόσο καταλυτική που συνέχεια κάποιος άλλος μουσικός κλέβει την προσοχή, ακόμα κι από τα δύο μεγάλα αστέρια.
Αν το ντεμπούτο τους έμοιαζε με δήλωση προθέσεων, το Made Up Mind είναι η μετουσίωσή τους σε μουσική. Τέλειος δίσκος από αυτούς που “δεν φτιάχνονται πια”.
3) Wilson T King - Last of the Analogues
Πρόοδος. Blues. Δυο κόσμοι σχεδόν ασύμβατοι πια.
Μια ωραία αν και κλισέ πια ατάκα λέει πως τα blues είναι feeling. Το ίδιο λέει κι ο Wilson. Αλλά τον ρωτάς για επιρροές, σου λέει για Nirvana και Radiohead και τον κοιτάς με απορία.
Η ατμόσφαιρα και τα πρώτα ακόρντα της κιθάρας στο This Mountain of Fire δεν θυμίζουν ιδιαίτερα blues, πρέπει να σκάσει η lead σαν άλλος Eddie Hazel για να γίνει η σύνδεση με την πηγή. Και το επόμενο, Born Into This, ίσα που ξεκινά με ακουστικές και σκάει ΤΟ RIFF, με ασύλληπτο όγκο, δύναμη και το wah να φλέγεται, ικανό να κάνει κάθε φίλο στονερά να αποχωρήσει τρομαγμένος. Ακολουθούν ατμοσφαιρικά σημεία, σόλο ασύλληπτο, αναμενόμενα πράγματα που συνεχίζουν στο μελαγχολικό, Like a Turquoise… Το Bury Me With The Bible μπαίνει με ένα mid tempo groove και η κιθάρα, στο βασικό της θέμα, πιο πολύ παραπέμπει στην grunge/ alternative rock σκηνή των 90’s, προτού εξαπολύσει ο King το μπλουζιάρικο solo του και με επαναφέρει. Στο μελαγχολικό Edge of Forever, όπως και το επόμενο 29.10.71. η κιθάρα του συνεχώς χρωματίζει με licks, με έναν King να βρίθει συναισθήματος καθώς εξαπολύει τα ανατριχιαστικά του solo. Παρόμοια φάση λίγο πολύ και στο Great Things Never Forgotten, με μια περιρρέουσα alternative αύρα, μέχρι που το κομμάτι ξεσπά με heavy riffs σε slow tempo και screaming κιθάρες από πάνω. Όποτε αποφασίζει να αυξήσει την ένταση, είναι απίστευτος ο όγκος της μουσικής του, σε διαπερνάν οι κιθάρες με τον γεμάτο ήχο τους. Το 3λεπτο πειραματικό instrumental, Broken Son, που κλείνει τον δίσκο σε κάνει να αναρωτηθείς τι άκουσες μόλις. Ήταν blues? Ήταν alternative? Έχει σημασία? Σημασία έχει πως ο Wilson σβήνει κανόνες δεκαετιών και γράφει τους δικούς του. Χωρίς να χάνεται σε ανούσιους πειραματισμούς, δίνει άκοπα αυτό που ανάφερα στην αρχή, άπειρο feeling.
Last of the Analogues λέει, θα έλεγε κάποιος ίσως πως παραπέμπει σε retro καταστάσεις. Η ειρωνία, ο last of the analogues only sells his music in digital format. Καλό. Δεν πειράζει όμως, το που θα το βρείτε και πώς θα το ακούσετε δεν παίζει ρόλο, απλά κάντε το.
*Ναι, οκ, είναι του '12. Δεν αλλάζω λίστα τώρα. Απλά ακούστε.
4) Mojo Radio - Rise
**
Αυτό το άλμπουμ το έμαθα από κριτική του rocking. Bluesy hard rock από μια αδικαιολόγητα αδικοχαμένη μπάντα. Λίγα group του ήχου είχαν την ικανότητα να σε ξεσηκώσουν όπως οι Mojo Radio στο πρώτο ξέσπασμα του Torn Asunder. Κι ο δίσκος συνεχίζει μόνο με highlights ως το τέλος. Changing of the Tide, War Horse, Hold Your Breath… Και ειδικά αυτό το See It Through, που αν ήταν τραγούδι των Black Crowes, θα εκθειαζόταν δίπλα στα κλασικότερα τραγούδια τους, απίστευτο συναίσθημα και ρεφρέν. Πέρυσι το ξαναέλιωνα. Ακούγεται ακόμα καλύτερο σήμερα. Δεν κάνει κοιλιά, δεν έχει κομμάτια “αρκετά καλά”, όλα είναι θεόρατοι hard rock ύμνοι. Το αδικώ με τη θέση αυτή, όπως το αδίκησε και η ιστορία, αλλά είναι απίθανη χρονιά γαμώτο.
5) JJ Grey & Mofro - This River
Δεν είναι λίγο να έχεις κυκλοφορήσει 6 κορυφαία άλμπουμ και το 7ο να είναι πιθανόν το καλύτερό σου. Το μόνο που αλλάζει στο This River πάντως είναι η παραγωγή, που δίνει μια αίσθηση πιο κοντά στον live ήχο τους νομίζω. Oι funk στιγμές ακούγονται funkier, οι bluesy ακούγονται bluesier, τα grooves θυμίζουν συχνά αυτά του ντεμπούτου, ενώ οι μελωδικότερες στιγμές… Μπα αυτές είναι το ίδιο καλές όσο πάντα, εκτός ίσως από το ομώνυμο του δίσκου που δάκρυα τρέχουν από τα μάτια…
Και το interplay μεταξύ των μουσικών ασύλληπτα δεμένο, ακόμα και στα πιο “απαιτητικά” μέρη. Από τις καλύτερες μπάντες των τελευταίων 20 χρόνων, το έχω ξαναπεί?
6) Federal Charm - Federal Charm
Απίστευτο ντεμπούτο. Σύγχρονο hard rock που επηρεάζεται από τα blues αλλά καταφέρνει να ακούγεται μοντέρνο. Το rhythm section υποδειγματικό, ακολουθεί με άπειρο groove τις φανταστικές κιθάρες που πότε παίζουν εκρηκτικά heavy riff, πότε πιο παιχνιδιάρικα θέματα (οι ρυθμικές στα verse του Come On Down πάντα με ανατριχιάζουν), ωθόντας σε τη μία να χτυπηθείς και την άλλη να “χορέψεις”. Και τα hooks είναι απίθανα, θα περίμενε κάποιος τέτοια από μια πολύ πιο φτασμένη μπάντα. Με κάποιο μαγικό τρόπο οι Federal Charm, ενώ πατάνε στο κλασικό rock, καταφέρνουν να σπάνε τα όρια αυτού του ήχου κι ας μην ξεφεύγουν από τα πλαίσιά του και να ακούγονται απόλυτα σύγχρονοι. Γίνεται? Να που γίνεται.
Τους είχαμε δει και live τότε, ωραίες εποχές.
7) The Wood Brothers - The Muse
Απίστευτη μπάντα και τρελό σερί να τρέχει. Mπορεί να προτιμώ το Smoke Ring Halo και το Paradise που το περιβάλλουν, όμως το Muse συμπληρώνει την αγία τριάδα των Wood Brothers. Με τις αναφορές σε The Band, με τις μελαγχολικές ακουστικές στιγμές, με τα ηλεκτρικά blues που παραμένουν σημαντικά, με τις πικρές αλλά αληθινές ιστορίες. Και με το απίστευτο ομώνυμο, υποψήφιο για ομορφότερο τραγούδι τους ever… Συναίσθημα, ευαισθησία, ζεστοί ήχοι και πάμε…
8) The Temperance Movement - The Temperance Movement
Το '13 φέρθηκε πολύ καλά στο hard rock. Φοβερό το ομώνυμο ντεμπούτο των Βρετανών, Temperance Movement. Κλασικό hard rock, bluesy, που ελάχιστα θα θυμίσει τη μουσική της χώρας τους όμως, εκτός των Stones της “αμερικανικής” περιόδου τους. 
Δεν έχει νόημα να απαριθμήσω κομματάρες. Και τα 12 σκίζουν. Καταπληκτικά riff με την στόφα του κλασικού, υπέροχες κιθάρες, μελωδίες πιασάρικες, feelgood, μια υποψία southern μουσικής. Η φωνή του Phil Campbell, με το απαραίτητο γρέζι και attitude ταιριάζει άψογα και εξυψώνει τα τραγούδια. Κι αυτά τα μεγάλα ρεφρέν… Ακούστε.
9) Alice in Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
Ο καλύτερος δίσκος του μετά την επαναδραστηριοποίηση? Γιατί όχι και ο καλύτερος του έβερ? Ίσως… Ίσως και όχι. Είναι πολλοί οι υποψήφιοι.
Πολλοί μεγαλώνοντας, “ωριμάζουν” και μαλακώνουν τον ήχο τους. Οι AIC δεν καταλαβαίνουν από αυτά. Μαύρη ατμόσφαιρα, βαριά riff, αποπνικτικά. Ακόμα κι όταν δίνουν κάποιες πιο φωτεινές στιγμές σαν το υπέροχο, Voices, στη γωνία παραμονεύουν σκοτεινές, στριφνές μελωδίες να τις διαδεχτούν.
Ο Cantrell ένας σύγχρονος θεός της κιθάρας, γράφει riff με ανεξάντλητη έμπνευση ενώ τα solos του είναι ο ορισμός της ουσίας και του συναισθήματος.
Απίθανος δίσκος. Η μοναδική μπάντα τέτοιας αισθητικής και ύφους που τους αναζητώ συνέχεια ακόμα και σήμερα και την λιώνω συχνά.
10) North Mississippi Allstars - World Boogie Is Coming
Όρεξη να έχεις να ακούς μουσική. 17 κομμάτια, ό,τι λέει ο τίτλος. World Boogie. Από τα πιο βαριά και άγρια σετ τους, τιμούν κλασικά Othar Turner, Junior Kimbrough, R.L. Brunside με σκληρά riff, κάποια εφέ στα φωνητικά, σφιχτούς ρυθμούς, πορωτικά hooks, έναν ηλεκτρισμό που σε διαπερνά. Η πλάκα είναι πως το είχα ξεχάσει μέχρι να φτάσω στο 2019 και γύρισα πίσω. Jesus!
Χονοραμπλ…
Black Joe Lewis - Electric Slave
Φοβερός ο Lewis. Δεν πα’ να επηρεάζεται από την soul, την funk και τα blues, η μουσική του εδώ είναι rock. Σύγχρονο, fuzz-αριστό, garage-ish και χορευτικό. Θα έπρεπε να έχει βγάλει ένα σκασμό singles αυτό το άλμπουμ. Tα Skuldiggin και Dar es Salaam είναι στιβαρά και βαριά, το Come to My Party είναι η πρόσκληση για χορό στο ανεξέλεγκτο πάρτυ του, το Guilty με ενέργεια και φρενήρες παίξιμο παρασύρουν το σώμα να συμμετάσχει. Αν και έχει ένα commercial value η μουσική του, είναι απίστευτα δουλεμένη. Tα πνευστά κυρίως, χρησιμοποιούνται πανέξυπνα, μελωδικά στο My Blood Ain’t Runnin’ Right, τονώνοντας την ένταση στο Make Dat Money, ενισχύοντας την funky riff-ολογία στο Golem. Mαύρη μουσική, ηλεκτρισμένη, ιδρωμένη, άγρια. Δεν είναι λίγο να συνδυάζεις τον Hendrix με τον James Brown και να απευθύνεσαι σε ένα mainstream κοινό του σήμερα. Κρίμα που δεν γύρισε περισσότερα κεφάλια προς αυτόν, το άξιζε. Το αδικώ.
Sturgill Simpson - High Top Mountain
Ζούμε σε μια εποχή που το κάθε clean-cut, model looking τσουτσέκι μπορεί να θεωρείται country, ακόμα κι αν η μουσική τους είναι περισσότερο αποστειρωμένη pop και έχουν ελάχιστη σχέση με τις ρίζες της μουσικής αυτής. Ευτυχώς υπάρχουν και μουσικάρες σαν τον Sturgill Simpson που δεν ντρέπονται για αυτές και δεν προσποιούνται, αγκαλιάζοντας τα όσα έκαναν καλλιτέχνες σαν τον Merle Haggard και τον Waylon Jennings. Η μουσική του Simpson ακούγεται σαν να ανήκει στην 70’s outlaw country. Σπάνια ακούγεται σύγχρονος και αυτό μόνο λόγω παραγωγής. Αλλά σαν ντεμπούτο σπέρνει, τον ξεχωρίζει από την μάζα και ανοίγει τον δρόμο για όσα σπουδαία έκανε λίγο μετά.
Ana Popović - Can You Stand the Heat
Μερικές φορές τα τελευταία χρόνια ακούω blues δουλειές που είναι καλές αλλά νιώθω πως είναι μια από τα ίδια. Όλοι οι ήχοι more or less, έχουν εξερευνηθεί εκτενώς στο παρελθόν, όλες οι προσμίξεις έχουν δοκιμαστεί. Κι εδώ δεν ανακαλύπτεται ο τροχός, γουστάρω όμως το Can You Stand the Heat γιατί η Popovic κινείται σε ένα χώρο παρόμοιο με αυτόν του σπουδαίου Albert Collins όπου funk και soul στοιχεία παρεισφρύουν στα blues και προκαλούν ενθουσιασμό. Τα δεύτερα φωνητικά, με μια gospel λογική σε σημεία, με πάνε πίσω στην 70’s soul, τα πνευστά συχνά κλέβουν την παράσταση με τις μελωδικές τους επιλογές, modern blues που συνδυάζονται υπέροχα με την Memphis soul και μικρούς jazz αυτοσχεδιασμούς, πλήκτρα και πιάνο χρωματίζουν υπέροχα τα τραγούδια. Kαι η Popovic έχει και φωνάρα, crazy guitar chops, δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο.
Είχα χρόνια να το ακούσω και το απόλαυσα περισσότερο από τότε νομίζω.
Black Mountain Prophet - Notorious Sinner
To Speed Freak ξεκινά a la 70’s Ted Nugent. Tα Smack Me Down και I’m Ready είναι στιβαρά, σφιχτά και riff-άτα blues rock τραγούδια στην ZZ Top παράδοση. Μάλιστα, τα φωνητικά στο μεν θυμίζουν τον Gibbons, στο δε τον Dusty Hill. Αν και στην συνέχεια διευρύνουν λίγο τον ήχο τους μέχρι και με gospel στοιχεία, ο ήχος τους είναι αυτός. Σκληροπετσωμένο αμερικανικό rock. Σκληρό, bluesy, αρκετά “νότιο” για να δηλώσει την καταγωγή αλλά όχι τόσο ώστε να χαρακτηριστεί απλά southern rock. Άντε με μια-δυο εξαιρέσεις. Οι κιθάρες παίρνουν πραγματικά φωτιά και κρίμα που δεν έχει λίγο πιο γεμάτη παραγωγή. Θα μιλούσαμε για ακόμα μεγαλύτερη δισκάρα.
Imperial State Electric - Reptile Brain Music
Έχω οραματιστεί κάποτε ένα φεστιβάλ αφιέρωμα στον Andersson. Θα παίζουν ό,τι μουσικές έχει βγάλει ποτέ, καλεσμένοι στη σκηνή, Hellacopters, Imperial, μέχρι και Entombed, δε θα πω όχι. Και χιλιάδες, τι χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι από κάτω.
Ο τύπος είναι αστείρευτος. Έχω αναφερθεί σε όλα τα ροκ άλμπουμ του εκτός του τελευταίου των Hellacopters πριν τη διάλυση, που επίσης είναι εξαιρετικό. Τα ίδια και το Reptile. Δισκάρα. Το είχα στο νου μου σαν ένα από τα πιο rock άλμπουμ τους αλλά ακούγοντας το ξανά, κι εδώ οι pop μελωδίες είναι ισχυρές (αυτό το Underwhelmed ε?), όπως και οι garage επιρροές, οι σολιές του Frehley. Όλα εδώ. Ο τύπος έχει όραμα. Σε άλλες εποχές θα τον προσκυνούσανε οι μάζες, τώρα απλά χαίρει τον σεβασμό κάποιων από μας… Ας είναι κι έτσι.
Anders Osborne - Peace
Απρόβλεπτος Osborne. Ξεκινά το Peace με ένα riff που θα μπορούσε να ανήκει στον Neil Young, λίγο μετά περνά σε reggae, σε βαρύ blues rock, αργότερα σε κάποιες μελωδικές στιγμές θα μου θυμίσει μέχρι και Van Morrison με τον τρόπο που τραγουδά. Αφήνει τα χασίματα του προηγούμενου δίσκου, μειώνει τα ηλεκτρονικά στοιχεία με το Brush Up Against Me μόνο να οδηγείται από αυτά. Και εκτελεστικά ο Osborne παρουσιάζει διαφοροποιήσεις, την μία να σολάρει δυναμικά όπως στο φοβερό τελείωμα του I’m Ready ή του Windows, ενώ στο υπέροχο Sentimental Times προσεγγίζει τα ρυθμικά του θέματα με πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία. Μπορεί να φαίνεται για ακόμα μια φορά “ασύνδετο” το υλικό αλλά με τα χρόνια, αυτή είναι η γοητεία του Osborne.
Trampled Under Foot - Badlands
Blues/ soul από το πολύ πάνω ράφι. O πυρήνας των Trampled Under Foot είναι τα 3 αδέρφια Schnebelen, που η μοίρα τα προίκισε με καταπληκτικές φωνές. Ειδικά αυτή η Danielle έχει όσα ζητάω από τραγουστιστές του ήχου, εύρoς, δύναμη, γυρίσματα, χροιά, attitude. Η μουσική τους είναι αρκετά τυπική, με λίγες rock στιγμές να φέρνουν την όποια διαφοροποίηση, αλλά όπως έγραφα και στον Dion, αν έχεις γνώση και αγαπάς τα blues, μπορείς να ξεχωρίσεις. Όταν ενθουσιάζουν ακόμα και στο χιλιοπαιγμένο It’s a Man’s Man’s Man’s World, κάτι πρέπει να κάνουν καλά. Δυστυχώς, αν και απέσπασε πολύ καλές κριτικές, αυτή ήταν η τελευταία τους δουλειά και αμφιβάλλω αν υπάρχουν σήμερα με οποιαδήποτε μορφή.
Tyler Bryant & The Shakedown - Wild Child
Κι άλλη ντεμπουτάρα, ευτυχώς αυτοί την γλίτωσαν και δισκογραφούν ακόμα. Blues rock/ αμερικανικό hard rock, φουλ στις slide κιθάρες. Γράφουν συνθεσάρες με ωραία hooks να τραγουδήσεις, με φοβερά riffs, εκρηκτικό ήχο, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και μια ένταση που ξεσπάει πολύ συχνά με φρενήρεις ρυθμούς και solos. Ειδικά κάτι αλλαγές tempo που έχουν, μου προκαλούν παράκρουση. Πετυχαίνουν να ακουστούν κι αυτοί μοντέρνοι με παλιακά υλικά. Και πιτσιρικάδες, ε? Πολλά μπράβο.
Dana Fuchs - Bliss Avenue
Συχνά τα blues άλμπουμ μου αρέσουν ανάλογα με το feel που βγάζουν. Όταν είναι upbeat, όταν αγγίζουν την soul και δίνουν όμορφες μελωδίες και ζεστές ενορχηστρώσεις, κατά πάσα πιθανότητα θα με κερδίσουν. Το Bliss Avenue έχει όλα αυτά, όπως και μια έντονη rock πλευρά (heartland) που ταιριάζουν με την φωνάρα της Fuchs. Πολλοί θεωρούν πως μοιάζει με Joplin λόγω γρεζιού αλλά μου ακούγεται περισσότερο σαν ένας συνδυασμός θηλυκού Rod Stewart και της Mavis Staples (soul/ gospel θεά) όταν ανέβαζε την ένταση. Πολύ όμορφος δίσκος, ό,τι πρέπει για τις φθινοπωρινές μέρες σαν την σημερινή.
Southern Hospitality - Easy Livin’
Υπέροχος δίσκος, καιρό είχα να το βάλω να παίξει. Ας πούμε blues supergroup που δυστυχώς κυκλοφόρησε μόνο το Easy Livin’. O τίτλος δίνει μια καλή εικόνα για το ύφος της μπάντας. Laid back (mostly), easy grooves, rollickin’ pianos, early rock ‘n’ roll, honky tonk and blues music. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, σαν το latin shuffle του Fried Neck Bones and Home Fries. Δεν είναι έντονο αλλά ούτε νωχελικό. Αφήνουν τους ρυθμούς και τις μελωδίες να τους οδηγήσουν χωρίς να πλατιάζουν. Χαλαρή, feelgood μουσική, σαν μια βόλτα στην παραλία όταν δύει ο ήλιος. Δεν την χρειάζεσαι αναγκαστικά αλλά θα δεις όμορφες εικόνες.
Gov’t Mule - Shout!
Οι Gov’t Mule συνεχίζουν να κυκλοφορούν την μια επική δουλειά μετά την άλλη. Μπορεί το Shout να μην πλησιάζει το αριστουργηματικό, By a Thread, η ικανότητα τους όμως να γράφουν μεγαλοπρεπές blues rock, διανθισμένο εδώ και με αρκετές r&b πινελιές, δεν έχει αντίπαλο. Δυναμικά τραγούδια και extended instrumental μέρη, reggae, funk και hard rock, με την φανταστική κιθάρα του Warren να μαγεύει ακόμα όσο στο ντεμπούτο. Πολύ κακώς το είχα αδικήσει όταν το πρωτοάκουσα…
Steve Earle - The Low Highway
To Low Highway είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας για τον Steve, άλλη μια σύνοψη της σπουδαίας καριέρας του. Ο country/ bluegrass καλλιτέχνης, ο rocker, ο ονειροπόλος, ο πολιτικοποιημένος κι ο ακτιβιστής. Τα έχω πει και τα έχω ξαναπεί και γι’ αυτόν. Πηδά από τον έναν ήχο στον άλλο, με όμορφες μελωδίες, μελαγχολία αλλά και ενέργεια πιτσιρικά. Αν αρέσκεται κάποιος σε country μουσικές, οφείλει να ασχοληθεί. Μηδέν μέτριοι δίσκοι.
Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)
Δεν ήμουν ποτέ μεγας fan των PT ή του Wilson αν και κάποιες δουλειές των πρώτων μου αρέσουν, ιδιαίτερα προ-In Absentia. Θα μπορούσα να πω κιόλας πως αυτό το sensual prog/ metal (έχω τα copyrights) δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Το The Raven όμως μου φαίνεται διαφορετική υπόθεση. Τεχνικό, στριφνό, απαιτητικό, με κιθάρες που θαμπώνουν, ένα rhythm section ασύλληπτο, έναν Θεό Theo Travis στα πνευστά, μελωδίες υπέροχες, που θυμίζουν ασφαλώς τους γίγαντες των 70’s αλλά χωρίς πρέπει, απλά έτσι τους βγαίνει, αβίαστα. To καλό είναι πως όταν ανεβάζουν την ένταση, με έντονα groove όπως στο The Holy Drinker, είναι σκέτη απόλαυση. Κι όταν ποντάρουν στην ατμόσφαιρα απλή μαγεία.
Hogjaw – If It Ain’t Broke…
…Don’t Fix it! Οι Hogjaw συνεχίζουν τον δρόμο τους με φοβερά πιασάρικο southern rock, παραδοσιακό, προσκυνώντας τους Skynyrd αλλά με την γνωστή hard rock αντίληψη που έχουν για το πώς πρέπει να παίζεται αυτή η μουσική. Πεθαίνω για τέτοιους δίσκους, feelgood, με ρεφρενάρες, κιθάρες να οργιάζουν, riff και solos που να τιμούν το rock ‘n’ roll. Hogjaw εγγύηση. Όσο βγάζουν δίσκους θα ακολουθώ.
*Special mention:
Anders Osborne -Three Free Amigos
Δεν κάνω αναφορές σε ep αλλά λατρεύω το συγκεκριμένο. 26 λεπτά και ηχητικά είναι all over the place. Ξεκινά με μια φοβερή southern μπαλάντα, περνά στην αγαπημένη του reggae, κι από εκεί σε 2 από τα πιο συναισθηματικά του τραγούδια, το It’s Gonna Be OK και το στενάχωρο Never is a Real Long Time. Στα συγκεκριμένα, η συνεργασία με την συγκλονιστική, Maggie Koerner, είναι απίστευτη. Καταπληκτική φωνή, τι να απέγινε? Ποτέ δεν έμαθα. Ευτυχώς ελαφραίνει στο τέλος η ατμόσφαιρα με το όμορφο, αισιόδοξο We Move On, με έναν πιο εύθυμο τόνο. Μπορεί να είναι και η αγαπημένη μου κυκλοφορία του.
33 Likes
2013
πολλά αγαπημένα μου μένουν απέξω, daft punk, the national, david bowie, steven wilson, arcade fire και πολλοι που δεν μου ερχονται τωρα προχειρα.
δυνατή χρονιά.
καλό βράδυ!
30 Likes
Top 5 2013
- Portugal. The Man - Evil Friends
- Melentini & The Running Blue Orchestra - Explosions around, the desert inside
- Leprous - Coal
- Incura - Incura
- CocoRosie - Tales of a GrassWidow
26 Likes
T.H.E.O.S. :")
Και αυτό έψαχνα:
2 Likes
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ SATAN ΡΕ ΑΛΗΤΗ
complete sentence
2 Likes
Τέθηκε κάποια στιγμή το ερώτημα εαν θα μπορούσε κάποια μπάντα να φτάσει στις 4 νίκες τους Pink Floyd… 11 χρόνια έμειναν, μόνο 2 πιθανούς βλέπω εγώ… Το 2016 η μεγάλη μάχη…
Complete Life Sentence, γράφτο σωστά.
3 Likes