2014 πολύ ξεκάθαρη χρονιά στο κεφάλι μου, με μπόλικη αιλυνική παρουσία στις λίστες μέχρι τέλους, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε, αλλά όχι με τόσο πολλά άλμπουμ που με κέρδισαν.
Λόγω προγράμματος δεν προλαβαίνω να πω όσα θα ήθελα, οπότε σχόλια μόνο για την 15δα.
Σίγουρα ξεχνάω κάτι που θα μου κακοφανεί όταν το δω, προχωράμε.
The critical top 5:
Summary
1. Καταχνιά – Καταχνιά
Όπως είχα γράψει, ψύχραιμα, εδώ:
Πώς πάει το ρεφρέν του “Νεκροβατώντας”; «Πάλι σε είδα στα μονοπάτια που η θλίψη περπατά». Κάπως έτσι πρέπει να είναι. Η προαναφερθείσα έκρηξη της προηγούμενης δεκαετίας, είχε πολλά πρόσωπα. Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα, είναι αυτή εδώ η μπαντάρα. Που αν έχεις βρεθεί σε συναυλία τους ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει. Που τα τραγούδια του ντεμπούτου της, έχουν μια πνιγηρή χροιά, μπουκωμένη, φορτισμένη. Ένα χτικιό που, το, τόσο ιδιαίτερο, σκοτεινό neocrust ύφος της μπάντας του έδωσε στίχους, εικόνες, νότες, συναισθήματα. Όπως αυτά που ξεπροβάλλουν στην “Ανατριχίλα Της Προδοσίας”. Αυτά, που η χρεοκοπημένη σύγχρονη κοινωνία φροντίζει να τσακίζονται υπό τον ζυγό της ανασφάλειας και του φόβου. Αλλά όχι, δεν ειπώθηκε η τελευταία λέξη. Και αυτός ο δίσκος καθ’ όλη του τη διάρκεια, είτε συγκλονίζει με το “Επικίνδυνοι Φίλοι”, είτε σε ωθεί να ξεσπάσεις με το μεγαλειώδες τελευταίο riff του “Ξεψυχάμε”, θα προφέρει μια παράκληση που ηχεί ως ανάσα σωτηρίας: «Θέλω να θυμάσαι ό,τι ονειρεύτηκες».
2. Dead Congregation – Promulgation Of The Fall
Ακόμα συμφωνώ μαζί μου:
Είναι ένας από τους ελάχιστους δίσκους που έχω αγοράσει χωρίς να ακούσω νότα. Η σπάνια, για τα εγχώρια δεδομένα, ορμή και αναγνώριση που τους είχε δώσει το “Graves Of The Archangels”, είχε δημιουργήσει ένα μικρό μύθο. Το live που δώσανε δε, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του δεύτερου πονήματος τους, είναι ένα από τα εντονότερα που έχω βιώσει. Δεν ήταν μόνο η προσμονή για νέο υλικό. Είναι, πως το “Promulgation Of The Fall” είχε πετύχει ήδη μια νίκη στις καρδιές κάθε οπαδού, πριν ακόμη προλάβει να αφομοιωθεί. Οι συνθέσεις του, σκίσανε μονομιάς τον αέρα με τη μοναδική τους ταυτότητα. Τι είναι αυτό που καθιστά λοιπόν, τον δεύτερο δίσκο των Ελλήνων death metallers, ισάξιο, τουλάχιστον, πρώτου τους; Μήπως είναι η ζωντανή, οργανική αύρα των συνθέσεων; Μήπως είναι τα leads, καλύτερα τοποθετημένα και από τις γκραβούρες του Gustave Doré στη Θεία Κωμωδία; Μήπως είναι ο σεμιναριακός ήχος του ταμπούρου; Μήπως είναι η απόκρυφη διαδοχή του “Only Ashes Remain” από το ομότιτλο; Μήπως είναι η αγχωτική, ρυθμική έκσταση της Πτώσης, που προσφέρεται απλόχερα από τα “Immaculate Poison” και “Schisma”; Πιθανώς. Μάλλον όμως, είναι η διακήρυξη της Ανόδου των Dead Congregation σε προκαθήμενους ολάκερης της σκηνής παλαιομοδίτικου death metal. The Fallen Angel is rising…
3. Triptykon – Melana Chasmata
Δεν θα βαρεθώ ποτέ να μιλάω για Aυτόν:
Το σκοτάδι προϋπήρχε του φωτός. Είτε μιλάμε για μελανές οπές είτε για τον ψυχισμό του ανθρώπου, αμφότερα παραμένουν αχαρτογράφητα σε σημαντικό βαθμό. Εκτός αν είσαι Καλλιτέχνης. Αν έχεις τη δύναμη να συγκλονίσεις. Αν μπορείς με τα Έργα σου να ωθήσεις τον άνθρωπο σε μια καταβύθιση του Είναι του. Τέτοιος είναι ο Tom G. Warrior. Αφού κυκλοφόρησε ένα από τα ντεμπούτα της δεκαετίας, επανήλθε. Εμείς, με δέος και βλέμμα γεμάτο τρόμο, περιμέναμε τον προφήτη να μιλήσει. Βουβοί και σαστισμένοι είδαμε τη μυθική του κληρονομιά, λαξευμένη μέσω Μονοθεϊστικών διδαχών, να παρελαύνει μπροστά μας. Εδώ δεν υπάρχουν λυτρωτικές διαφυγές. Μόνο χάσματα. Εδώ δεν υπάρχει σωτηρία, παρά μόνο άσκηση. Εδώ έγκειται ένα θεϊκό όραμα, που μπορεί το σώμα του να ενταφιάστηκε έξι χρόνια πριν, το πνεύμα του όμως, εκείνο τον Απρίλιο, ενθρονίστηκε υπό τα άστρα. Εδώ υφίσταται η κορύφωση της Τρίτης Πράξης. Ευχαριστούμε, ξανά.
4. Blut Aus Nord – Memoria Vetusta III: Saturnian Poetry
Σε παλαιότερη στήλη μας με τον @aldebaran είχα αναλύσει διεξοδικά τους στίχους του MVIII, που σε συνδυασμό με την υμνητική χροιά του νεοκλασικού μελωδικού black metal, δημιούργησαν ένα κόσμημα του ήχου, της μουσικής. Το συναίσθημα και η πνευματική ανάταση που προσφέρει αυτός ο δίσκος δεν περιγράφεται, μαξιμαλιστικός μες την λακωνικότητά του. Θα αρκεστώ σε αυτό:
Ό,τι είναι το φεγγάρι για όσα βλέπεις, είναι και αυτό για όσα σε ταξιδεύουν.
5. Teitanblood – Death (+ εξώφυλλο χρονιάς)
Θα «δανειστώ» το κείμενο ενός ατόμου που εκτιμώ πάρα πολύ, σε παλαιότερο αφιέρωμά μας σε αυτό το ιδίωμα:
«Έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια από τότε που το αποτρόπαιο βδέλυγμα των Teitanblood μας έφερε εφιάλτες στον ύπνο και στο ξύπνιο μας. Λιτά και δωρικά ονομαζόμενο “Death”, έτσι για να μπεις στο κλίμα κατευθείαν. Άλλωστε, το φανταστικό εξώφυλλο του Ketola καθοδηγεί άριστα τον ακροατή σε αυτό που βιώνει κάθε φορά που διαβαίνει τον δίσκο. Η δυάδα των NSK και J καταφέρνει να περνάει με άνεση τη γκρίζα περιοχή του death/black, η οποία έχοντας παραδοθεί στις φλόγες των Von, Blasphemy, Archgoat, Incantation, Demoncy, καταθέτει όλα τα στοιχεία του ιδιώματος στον υπερθετικό βαθμό και πλέον πρωτοστατεί με εμφατικό τρόπο. Με το δίσκο αυτό ξανά ορίζουν το στυλ και αν αναλογιστείτε την όλη εμπειρία που κομίζει στον ακροατή δύσκολα θα βρούμε άλλους μουσικούς να φτάσουν πάλι σε αυτά τα μέρη. Το “Death” έχει γραφτεί και ειπωθεί ουκ ολίγες φορές ότι δεν είναι απλά μουσική. Δεν το ακούς, το ζεις.
"Εγώ οδηγώ προς τη θλιμμένη χώρα,
Εγώ προς τον απέθαντο τον πόνο,
εγώ προς τις ψυχές τις κολασμένες."
Γ 1-3 Θεία Κωμωδία μτφ Ν. Καζαντζάκη
Το ανόσιο αυτό ηχογράφημα πολλές φορές φαντάζει σαν μια μεταφορά ενός οράματος. Μια μιμητική εικόνων. Είτε στιχουργικά είτε μουσικά δε σε αφήνει να ανασάνεις. Το φινάλε του απλά συγκαταλέγεται στις πιο έντονες στιγμές που μας έχει παραδώσει το metal αυτή τη δεκαετία. Η συμβολή του Reifert στο “Burning In Damnation Fires” το κάνει συγκλονιστικό, όντας από τους λίγους που θα μπορούσαν να το πραγματοποιήσουν. Οι φλόγες κατατροπώνουν τους δειλούς, τους άνανδρους, τους άθλιους και τους ανήθικους. Και αυτό δε λειτουργεί εξιλεωτικά, αλλά σηματοδοτεί μια αλλαγή. Μαύρα σύννεφα από τους καπνούς λερώνουν οτιδήποτε όμορφο και μένει μόνο η φλόγα της επιθυμίας. Μετά δε από το πέρασμα αυτό, σαν μια άλλη μυσταγωγική διαδικασία αυτό που μένει είναι μόνο η σιωπή των μυστών. Σαν τα Αρχαία Μυστήρια. Το “Death” σου ανοίγει (ή κλείνει) τα μάτια και τις αισθήσεις γενικώς για να σου παραθέσει με ωμότητα τον κόσμο του. Η λιτανεία του Θανάτου θα κλείσει ιδανικά υπό τους ambient ήχους του CG Santos. Δίσκος Ορόσημο».
Εγώ, θα προσθέσω σήμερα το εξής:
Φοβού αυτό που σκοτώνει και το σώμα και την ψυχή.
Για τη 15δα λοιπόν:
Summary
6. Abigor – Leytmotif Luzifer: The 7 Temptations Of Man
Η αγάπη μου για τους Αυστριακούς νομίζω έχει καταστεί σαφής και μέσω αυτού του παιχνιδιού. Όταν το 2014 βγήκε το “Leytmotif Luzifer” είχα μείνει μέγιστος παγοκολώνας. Ο ήχος. Τα πολυεπίπεδα κιθαριστικά στρώματα. Ναι, οι Abigor για δεκαετίες ήταν οι αρτιότεροι συνεχιστές και μεταλαμπαδευτές όλων των παραλαγών του Snorre-ικού riffing. Εδώ όμως, μοιάζουν σαν να παίζουν 2-3 διαφορετικά είδη avant-garde black metal ταυτόχρονα. Σαν να βλέπεις ένα δαίμονα με διαφορετικά κεφάλια, να ξεπροβάλλει σε παροξυσμό, σε διπολικότητα. Τα πολυσχιδή φωνητικά Silenius κλπ δίνουν τον τόνο. Γιατί η ατονικότητα πάει σύννεφο. Μετέπειτα, το, σαν σε γριμόριο, layout του A5 CD, με ξετίναξε. Σεβασμός. Σήμερα, ξανακούγοντας το δίσκο, θα πω πως ελάχιστα ορθόδοξα και πρωτοπόρα συγκροτήματα στον ακραίο ήχο καταφέρνουν να με τρομάζουν με τις δυνατότητες και τις προοπτικές που υπονοούν, όπως οι Abigor εδώ. Με μια διαφορά. Τη μια στιγμή, οι 7 πειρασμοί σου γεννούν προσδοκίες και την επόμενη σε κάνουν να φαίνεσαι αδαής που αυτές ήταν τόσο χαμηλές, γιατί τις ξεπέρασαν. Μυθικοί.
7. The Estranged – The Estranged
2014 θα το θεωρούμε μεσιέ λεπερ, καταπιεσμένα αμερικανάκια γαρ:
Ο αέρας που έδωσαν οι Αμερικανοί σε ολόκληρο το post punk revival της δεκαετίας με το “The Subliminal Man” τους καθιέρωσε ως πρωταγωνιστές. Ο τρίτος τους όμως δίσκος, είναι ένα διαφορετικό τέρας. Οι κύριες επιρροές από τους Wipers και το '80s ρεύμα, διανθίζονται με μια υποβόσκουσα, θεοσκότεινη rock αύρα, η οποία επιτρέπει σε ένα punk δίσκο να μεγαλουργεί με τζαμαρίσματα, με εκλεπτυσμένες συνθετικές δομές, με ένα πανταχού παρόν έρεβος. Το σκοτάδι του ομότιτλου πονήματος της μπάντας, δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό. Δεν διαθέτει εύκολες συνθέσεις. Έτσι και επιμείνεις να το κοιτάς κατάματα όμως, θα σου αποκαλυφθεί. Και θα είναι μεγαλοπρεπές, εθιστικό, ρυθμικό, μελωδικό, με μια, σπάνια για το ιδίωμα, ηχητική ταυτότητα Είναι τέτοιο το βάθος του που θα σου προκαλέσει μια ακόρεστη δίψα για οτιδήποτε είναι ηχητικά συναφές. Μια δίψα που μόνο με τις συνθέσεις του “The Estranged” μπορεί να ικανοποιηθεί.
8. Against Me! – Transgender Dysphoria Blues
Ή αλλιώς, όταν η Laura Jane Grace αναδείχθηκε σε μια larger than life προσωπικότητα. Ο @giasonas το είχε χαρακτηρίσει στην τότε κριτική του, ως «δίσκο – δήλωση». Η φυλομετάβαση, η δυσφορία, το coming out σε μια «ζόρικη» σκηνή, η μετάβαση από το κοινωνικό και πολιτικό στο προσωπικό και ο επαναπροσδιορισμός της θέσης στην κοινωνία, του ρόλου. Το folk-punk, το punk rock, η απομάκρυνση από το «κίνημα», ο Dylan και το πανκ των ‘90s, όλα στροβιλίζονται σε τραγούδια και ρεφραίν που ενώ ηχούν τεράστια, ταυτόχρονα κάνουν αυτιά και νου να ζορίζονται. Οι Against Me! Μπορεί εδώ να υπέγραφαν τους τίτλους τέλους τους, αλλά άφηναν ένα έργο, που όσο και εάν εναντιώνεται σε διάφορους τομείς στο αισθητικό και στιχουργικό τους παρελθόν, άλλο τόσο το πλαισιώνει ως μια ένωση διαφορών, ως το κόσμημα της underground υποκουλτούρας που ήθελε τέτοια σοκ για να κουνηθεί από τη θέση της. Και είχαμε 2014.
9. Panopticon – Roads To The North
Στην στροφή που πήραν με το “Kentucky”, οι λατρεμένοι Panopticon πήραν ένα δύσβατο μονοπάτι. Εδώ, ενώνουν τις apallachian/bluegrass στιγμές τους τόσο τέλεια με το black metal, που ενώ τιμούν τις πιο εκλεκτικές του σκανδιναβικές επιρροές, δίνουν έναν αρχοντικό αέρα της Μινεσότα. Η μαγεία του “Roads To The North” έγκειται στο ότι υπερβαίνει τα επιμέρους. Ναι, απομακρύνεται από το αναρχοσυνδικαλιστικό πνεύμα που είχαν καλλιεργήσει, αλλά στην οικολογική του στροφή δεν γίνεται ούγκανο, για να το θέσω κομψά. Το επιστέγασμα; Η ροή. Τόσα εντυπωσιακά θέματα, συνθέτουν κορυφαίες συνθέσεις, με μια φυσική αίσθηση όπως ο πάγος που λιώνει και ποτίζει το χώμα.
10. Diocletian – Gesundrian
Είναι το “Beast Upon The Trapezoid” το πιο τρομακτικό κομμάτι μουσικής που έχετε ακούσει ποτέ; Θα το θέσω κομψά. Οι Νεοζηλανδοί, πριν μαλακιστούν τέρμα, συνέθεσαν ένα πολεμικό, βάρβαρο και αμείλικτο έργο που, από όπου και αν το πιάσεις, ηχεί ως κάτι απροσπέλαστο. Ναι, οι Teitanblood σήκωσαν το βάρος αυτή τη χρονιά, αλλά οι Diocletian είναι το κακομαθημένο estranged ξαδερφάκι που πήρε τους Blasphemy και τους Conqueror και τους είπε, κοιτάξτε να δείτε, ολοταχώς πίσω στο μεσαίωνα. Όχι τον ηρωοποιημένο, πολεμικό, ούτε αυτό των λοιμών. Αυτόν της παρακμής, της βαρβαρότητας. Συγκλονιστικός δίσκος.
11. Thantifaxath – Sacred White Noise
Αχ, και πάνω που συλλογίζομαι την ύπαρξή μου και τη φετινή μου λίστα, έρχεται Δεκέμβρης. Αλλά δεν θα μιλήσω εδώ, ξανά, για τον φανταστικό διάδοχο τούτου του έργου. Όταν είχε βγει, το “Sacred White Noise με είχε κερδίσει, όπως και οι Mitochondrion, Dodecahedron, Imperial Triumphant, οι Ισλανδοί, οι Abyssal, γιατί δεν έμειναν στο DsO/Ulcerate-core. Εδώ, οι δυσαρμονίες όπως εντάχθηκαν στην κλασική μουσική, μια σελίδα από τη βίβλο του Steve Albini (αν και τη μελέτησαν καλύτερα στο μέλλον), και τα «τελευταία» riff μερικών συνθέσεων από το “666 International” ενώνονται σε μια απόπειρα ηχητικής ολιστικής επίθεσης. Πράγματι, οι Γάλλοι στα πλαίσια του total terror έδωσαν το έναυσμα για ολοκληρωμένα έργα avant-garde καλλιτεχνικής αισθητικής. Εδώ, ανορίοτοι, οι Τhantifaxath, με όπλο την απαγκίστρωση της τεχνικής από τη φόρμα, συνθέτουν ένα πετράδι του ρηξικέλευθου underground.
12. Hail Spirit Noir – Oi Magoi
Κάποτε είχα γράψει αυτά:
Η δεύτερη κυκλοφορία των Hail Spirit Noir συνοψίζει ιδανικά το όραμά τους. Ένα όραμα, που αποτελεί απόρροια μιας ευφυούς και ευφάνταστης αναζήτησης για μια πηγαία καλλιτεχνική έκφραση. Οι Θεσσαλονικείς, άφησαν το (σατυρικό) όργιο μεταξύ φαινομενικά ετερόκλητων επιρροών να ηχεί πιο αχαλίνωτο στη δεύτερη δουλειά τους, με ένα αποτέλεσμα που δοξάζει τη ρηξικέλευθη αντίληψη περί προόδου. Οι Μάγοι, δεν φέρνουν μόνο τον θάνατο επί Γης, αλλά και έναν διονυσιακό συγκερασμό προοδευτικού και ψυχεδελικού rock με εξωτικό black metal. “Blackness comes, colors go”. Λοξοκοιτάζοντας την επιρροή συγκροτημάτων όπως οι Sigh, αλλά και οι Abigor, ενσωματώνουν μια αισθητική εμποτισμένη από βαλκανικό αλλά και εγχώριο φολκλόρ, συνθέτοντας ένα δίσκο που, ρισκάροντας, υπερβαίνει τα επιμέρους. Μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της εγχώριας σκηνής, αλλά κυρίως, ένας δίσκος από μια μπάντα που κέρδισε τη δικαιωματική της θέση στο πάνθεον του σύγχρονου ακραίου ήχου. Χαίρε Πνεύμα Σκοτεινό!
13. Martyrdod – Elddop
Δεν πιστεύω πως περίμενε πολύς (σχήμα λόγου) κόσμος το άλμπουμ αυτό, έτσι. Οι μελωδίες έγιναν κύματα και οι At The Gates επιρροές μπήκαν δυναμικότερα στο παιχνίδι, αλλά μιλάμε για πληθώρα εμπνευσμένων neo-crust leads, με φανταστική παραγωγή, σε ένα αποπνικτικό black metal τοπίο. Οι Martyrdod εδώ αγκάλιασαν τη νοοτροπία της αρένας, και για μένα, κυκλοφόρησαν ίσως τον δίσκο που έχω συνδεθεί μαζί του περισσότερο από ποτέ. Ναι, οι μεταλλάδες εντυπωσιάστηκαν, γιατί πίστευαν πως τόσες σκοτεινές μελωδίες έβγαζε μόνο το norse-core. Φάπα αφύπνισης θα πω. Ακούγοντας σήμερα το “Elddop”, οι Martyrdod νιώθω πως έχασαν την ευκαιρία να γίνουν πραγματικά τεράστιοι. Στις καρδιές μας είναι.
14. Ascension – The Dead Of The World
Το θαύμα των Γερμανών σε αυτό το δίσκο θεωρώ πως δεν μνημονεύεται αρκετά. Πήραν το ορθόδοξο black metal από σουηδική σκοπιά (Watain, Ofermod, Funeral Mist), και το ένωσαν με περίτεχνα γαλλικά και πολωνικά πειράματα του στυλ Αosoth, Merrimack και Blaze of Perdition. Γενικά τότε η γερμανική σκηνή έκανε με 3-4 μπάντες ένα ενδιαφέρον ξεπέταγμα προς τα εκεί. Σήμερα, ακούγοντας το “The Dead Of The World”, αν και τείνει προς το πιο πομπώδες δίχως να χάνεται στο rock ύφος, δίνει ένα ιδιαίτερο αίσθημα μεγαλείου και τελετουργίας, πειστικότητας και βλασφημίας, το οποίο δεν ξεθώριασε, αντιθέτως, σαγηνεύει όπως τότε. Και δεν εννοώ απαραίτητα το 2014.
15. Swans – To Be Kind
Πόσο διαφορετικό και πόσο καλύτερο/χειρότερο είναι το “To Be Kind” σε σχέση με τον προκάτοχό του; Πόσο χωμένα είμαστε στο matrix της δεύτερης νιότης των Swans; Γιατί όταν το ξαναβάζω να παίξει νιώθω πως ακούω το magnum opus τους; Το μυστικό βέβαια, και η όποια απάντηση που δεν είναι κενή νοήματος, βρίσκονται όχι στο αίσθημα ή τις συγκινήσεις που ξεπροβάλλουν κατά τις ακροάσεις, αλλά στις μικρές πειραματικές πινελιές, ανάμεσα σε apocalyptic folk και noise, που πετυχαίνει ηλεκτρακουστικά το γκρουπ του Gira. Σήμερα, θεωρώ πως το post-rock που έχει κάτι νέο να πει (υπάρχει; Είναι imposter;) εδώ βρήκε τις γραφές για να ταχθεί σε σκοπό. Παρ’ όλα αυτά, αυτό το σερί δίσκων των Swans, είναι για μένα ένα από τα καλύτερα στην εναλλακτική μουσική.
Αυτή τη φορά δεν έχω χρόνο για αναλυτικό σχολιασμό, αλλά πρόκειται για άλμπουμ που λατρεύω και θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στην 15δα.
Summary
- Plebeian Grandstand – Lowgazers
- November 13th – Standt In Flammen
- Behemoth – The Satanist
- Solstafir – Otta
- Bloodbath – Grand Morbid Funeral
- Artificial Brain – Labyrinth Constellation
- Grand Magus – Triumph And Power
- Spectral Lore – III
- Thy Darkened Shade – Liber Lvcifer I:Khem Sedjet
- Nightbringer – Ego Dominus Tuus
- Mayhem – Esoteric Warfare
- Aenaon – Extance
- Primordial – Where Greater Men Have Fallen
- Dephosphorus – Ravenous Solemnity
- Akrotheism – Behold The Son Of Plagues
- Trap Them – Blissfucker
- Burial Hordes – Incendium
- Total Control – Typical System
- Aevangelist – Writhes In The Murk
- Morbus Chron – Sweven
Μερικά ακόμα που πραγματικά θεωρώ άξια μνείας και ενδιαφέροντος. Θα προέτρεπα να ασχοληθείτε, αλλά you do you.
Summary
- Nux Vomica – Nux Vomica
- Anopheli – A Hunger Rarely Sated
- Sinmara – Aphotic Womb
- Misery Index – The Killing Gods
- Midnight – No Mercy For Mayhem
- Rival Sons – Great Western Valkyrie
- At the Gates - At War with Reality
- Skaphe – Skaphe
- Woods Of Desolation – As The Stars
- Young And In The Way – When Life Comes To Death
- The Deathtrip – Deep Drone Master
- Killer Be Killed - Killer Be Killed
- Instinct Of Survival – Call Of The Blue Distance
- Iceage - Plowing Into the Field of Love
- Full of Hell & Merzbow - Full of Hell & Merzbow
- Ought – More Than Any Other Day
- Interpol – El Pintor
- King Dude – Fear
- Nightfell - The Living Ever Mourn
- White Lung – Deep Fantasy
- Sanctuary – The Year The Sun Died
- Audrey Horne – Pure Heavy
- Portrait – Crossroads
- Robert Plant - Lullaby and the Ceaseless Roar
- Reverorum Ib Malacht – De Mysteriis Dom Christi
- Mortuous – Grape Of The Vine
- Baptists – Bloodmines
- The Last Internationale - We Will Reign
- Low Life – Dogging
- The Menzingers – Rented World
- ΛΕΞ - Ταπεινοί Και Πεινασμένοι
