Nτροπή και αίσχος, λείπει η μπαντάρα, σου κρατάω μούτρα απο δω και πέρα 
Summary
2 Likes
Πρέπει να έχω σημειώσει πάνω από 150 δίσκους να ακούσω με το κωλοπαίχνιδο. Σταματήστε. Ή ποστάρετε ακραία μόνο.
Ποιος λειπει, πες, ξεχασα κατι; Μην μου τα κανετε αυτά, έχουμε κι ένα OCD να προσέξουμε!
1 Like
Πρώτη θεση για ιθαγενείς, σε μια δεκαετια ομως “τρεχουσα”. Περιεργως πως πλεον τα μέλη των μπαντων που ψηφιζω ειναι ηλικιακα μικρότερα, περναμε σε φαση μπουμερ 
Μετα τους rush αλλο ενα μυστηριο…
17 Likes
Aσυγχώρητος
Summary
To avatar μου
2 Likes
#tofelekimou το ξέχασα, αλλά η πεντάδα δεν αλλάζει τώρα, τα έστειλα και στη φόρμα πριν αλλάξω γνώμη (όπως και εγένετο). 
1 Like
Ω ναι, σωστός!
Δεν νομίζω πως έχω ακούσει αυτό το άλμπουμ πάνω από 2 φορές, γενικώς δεν είμαι καθόλου γνώστης των Caligula’s Horse. Μόνο το τελευταίο άκουσα πολύ.
20 χρόνια μπροστά και 20 επίπεδα κάτω από το προηγούμενό σου.
Τα αγαπώ και τα 2 εξίσου 
1 Like
Ρε μλκες, ακούω το Crosses και είναι αλμπουμάρα, γιατί δεν έχει αναφερθεί πως είναι Depeche album??? Γαμιέστε
3 Likes
Γιατί τα λέγαμε και για το Host αλλά μας μάλωσαν τα όργανα της τάξης και δεν εκφραζόμαστε δημοσίως πια
Σταυρωσε μας
Το νου σου, εχει και συνεχεια, εφετο
4 Likes
Εντωμεταξύ η φωνή του μοιάζει με του Gahan, αν δεν είσαι 100% εκεί σίγουρα τους μπερδεύεις
Βλέποντας κάποιες επιλογές και αναφορές με βλέπω φουλ προγκ σε αυτή τη ψηφοφορία. Τρομερή χρόνια για το προγκρεσιβ μέταλ
1 Like
Όχι ρε 
Τσέκαρε και Team Sleep αν δεν έχεις ήδη ακούσει.
2 Likes
1) DHG - “A Umbra Omega”: Η επιστροφή της δεκαετίας. Η αφύπνιση ενός απειροσκεπτικού όντος, που κάνει μουσική πέρα απ’ τα καθιερωμένα. Καμία επανάληψη και κανέναν αναμάσημα. Ο άνθρωπος έκτισε αυτόν το δίσκο, αφού πρώτα έγραψε υλικό για δύο κυκλοφορίες, ξεγέλασε μέχρι και την εταιρία ν’ ανακοινώσει δημοσίως, πως μέσα σε διάστημα λίγων μηνών θα είχαμε δύο δίσκους, ώσπου μία πρωίαν, συνειδητοποίησε ότι τίποτα μέσα σε αυτό το υλικό δεν ήταν άξιο προς κυκλοφορία. Το διαγράφει μονοκονδυλιά και συνθέτει τούτο το αριστούργημα. Εξαιρετικές μπασογραμμές, η επιστροφή του Aldrahn στην καλύτερη ερμηνευτική του απόδοση σε οτιδήποτε είχε κάνει μέχρι τότε (μέχρι και τώρα, δηλαδή) κι ένα “Architect of Darkness” που ξεπερνάει τα πάντα.
2) Subsignal - “The Beacons of Somewhere Sometime”: Κάποια στιγμή θα ερχόταν ένα μεγάλο και θαυμαστό έργο απ’ αυτό το μεταγεννημένο σχήμα. Καθότι ο Matheos άρχισε ν’ αριστοτεχνεί με μεταλοποιημένα έργα, ο λυρισμός εδώ βρίσκει τον οίκο του. Συν τοις άλλοις, οι AOR αρωματισμοί εντάσσονται με περισσόν τελειότητας, ενώ στα τέσσερα τμήματα του ομότιτλου γίνονται απίστευτα και εκστατικά πράγματα, αγγίζοντας κορυφές του παρελθόντος.
3) Enslaved - “In Times”: Ίσως, ο πιο άρτια τεχνικός τους δίσκος. Εδώ μέσα όλο το μεγαλείο της prog τεχνικής βρίσκει πρόσφορα εδάφη, ενώ για ακόμη ένα δίσκο τα ρεφρέν υπό την αιγίδα της αξεπέραστης φωνής του Larsen αφήνουν τη σφραγίδα τους με χαρακτηριστικότατη στιγμή, αυτήν του “Buiding with Fire”. Απανωτά riffs και εν γένει καταρρακτώδεις κιθάρες και για το τέλος φυσικά, όπως άρχισαν να μας καλομαθαίνουν, το “Daylight” διατηρώντας την παράδοσης της “γλυκιάς” επίγευσης.
4) Riverside - “Love, Fear and the Time Machine”: Αυτός ο δίσκος θα είναι μία μουσική συντροφιά κατ’ εξακολούθηση για όσο ζω. Δεν είναι απλά η ζωηρή prog αίσθηση, ούτε και οι “συγγενικές” τάσεις με τον Steven Wilson. Είναι η προσωπική τους πινελιά μέσα στ’ ακούσματά μου. Είναι το μπάσο τους, που τόλμησε να μπει σε άλλες σκηνές μέχρι γοτθικού αγγίγματος, η φωνή του Mariuz και φυσικά αυτή η κιθάρα του Piotr, όπου κάθε άρπισμά της και κάθε εκθειασμός της είναι ένα σημείο αναφοράς. Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει το “Afloat”, χωρίς επιπλέον σχολιασμούς. Ο ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.
5) Keep Shelly in Athens - “Now I’m Ready”: Όταν άκουσα πρώτη φορά το “Fractals” πριν την κυκλοφορία του δίσκου, ως προοίμιό του, την είχα ερωτευτεί αυτή τη φωνή. Μετά, έπεσα με τα μούτρα σε αυτό το καλοκαιρινά dream pop καθολικό περιεχόμενο και δεν άκουγα κάτι άλλο. Ήμουν τυχερός εκείνη τη χρονιά, επειδή τους απόλαυσα και live σε μια τρύπα στα Λαδάδικα, που αν και φωλιά του κούκου ο χώρος, η μπάντα έδωσε τα ρέστα της. Το θέμα, όμως, είναι πως αν και λείπει ένα “Running out of You”, υπάρχει το αποκορύφωμα στο “Hunter” με τον αρραβώνα των jazz και hip-hop στοιχείων. Ακόμα μυρίζει καλοκαίρι, πάντως.
Εξώφυλλο:
32 Likes
Πφ, ζορίζομαι να βγάλω 5άδα, αν δεν με ικανοποιήσει σε ένα Χ βαθμό το τελικό μου σουμάρισμα μάλλον θα ρίξω skip στο 2015 =/
1 Like
Αν ειχες προσεξει οτι τους εκθειαζουμε εγω και ο @anhydriis ταυτοχρονα, τοτε θα ηξερες πως ειναι εξαιρετικοι, αφου οτιδηποτε γουσταρουμε με τρέλα και οι δυο ειναι αψογο. Δισκαρα και το πρωτο του 2014, αλλα ακου το φετινο που βγηκε πριν κανα μηνα και στο λινκαρε αποπανω ο φιλτατος ανυδρος. Ειναι ακομα καλυτερο. Θα γουσταρεις παρα πολυ, σιγουρα.
Κανενας δεν σου ειπε να μην εκφραζεις την αποψη σου, απλως αν λες οτι το Host μοιαζει με Depeche Mode εκτιθεσαι και θελουμε να σε προστατεψουμε (!)
1 Like