Μπράβο στους Need.
Πάλι ξεχάστηκα και κάποια κείμενα ξεφύγανε.
Κάποιες μεγάλες μου αγάπες των τελευταίων 2-3 δεκαετιών επαναλαμβάνονται με τις παρουσίες τους καθώς πολλές περνούν τα καλύτερά τους χρόνια. Eπίσης πολλά honorable αξίζουν δεκάδα.
1) The Wood Brothers - Paradise
Τώρα τι να πω για έναν από τους 3-4 αγαπημένους μου δίσκους της δεκαετίας? Οι Wood Brothers εδώ πιάνουν την κορυφή της έμπνευσής τους. Πιο πολύπλευροι, πιο “πειραματικοί”, πιο έντονοι, με συναίσθημα αντίστοιχου επιπέδου. Ενώνουν τα blues, την Νέα Ορλεάνη, την country/ folk, τους The Band, όπως έκαναν πάντα αλλά καλύτερα, με πλούσιες ενορχηστρώσεις, με αλλαγές σε mood, σε tempos, με επιφανείς guest να ανεβάζουν σε δυσθεώρητα επίπεδα την έτσι κι αλλιώς ιδιοφυή μουσική τους.
Μπορούν να ξεκινήσουν με έναν χορευτικό ρυθμό και να τον κόψουν για να σκάσει ένα σχεδόν alternative riff και ο στίχος “Ιt’s only American Heartache…” (έτσι έπρεπε να λέγεται το άλμπουμ), με μια φυσαρμόνικα να εμφανίζεται από το πουθενά κι αμέσως να ξαναχάνεται.
Το Two Places λίγο αργότερα, είναι από τα πιο συγκινητικά και όμορφα τραγούδια τους με στίχους που όλους κάπου, κάποτε μας έχουν εκφράσει.
“I’m livin’ a beautiful dream while I’m chasin’ another”.
Κάπως έτσι είναι η μουσική του δίσκου. Οι Wood Brothers, με βάση όσα για χρόνια έκαναν στις δουλειές τους, προχωρούν μπροστά ενσωματώνοντας ήχους και ιδέες τόσο τέλεια που, λες και ήταν πάντα δικές τους. Η εξερεύνηση δεν σταμάτησε εδώ όμως δυστυχώς δεν έφτασαν ξανά σε αυτό το επίπεδο μουσικής τελειότητας και στίχων έως σήμερα. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν θα ήταν κι εύκολο για κανέναν…
2) Jim Hayes Band - Amazing Years
Υπάρχουν κάποιες τεράστιες αδικίες στον μουσικό κόσμο. Μία από αυτές είναι η @pantelis79 άγνοια του κόσμου για τον Jim Hayes και την μπάντα του. Θα μπορούσα να πω χονδρικά πως ανήκει στον blues χώρο. Πολλοί γνωστότεροι από αυτόν, μπορεί να τους έχω αναφέρει και εγώ σε λίστες, δεν τον φτάνουν ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι. Και άδικα δεν έχω αναφέρει το ντεμπούτο του (When Your Time Comes, 2011) που έδειχνε ένα μουσικό που με βασικό όπλο την ακουστική του κιθάρα και την φοβερή του φωνή, ξέρει να φτιάχνει υπέροχα τραγούδια, ποιοτικά, με απόλυτη γνώση του πώς να ακούγονται ολοκληρωμένα μες στην απλότητά τους…
Εγώ τον ανακάλυψα με το Amazing Years στα internets. Τότε που κατέβαζα αβέρτα πράγματα από blog χωρίς να έχω ιδέα τι είναι (ακόμα και σήμερα που γκούγκλαρα, δεν βρίσκω καθόλου στοιχεία για τον Hayes).
Μου άρεσε λοιπόν αυτό που άκουσα, δεν με θάμπωσε αμέσως, όμως έπιασα τον εαυτό μου να το βάζει ξανά και ξανά και ξανά. Η απλότητα των συνθέσεων βοηθά να αναδειχθούν οι πανέμορφες ιδέες και μελωδίες της μπάντας καθώς και η φωνάρα του Jim που εδώ ακούγεται πιο απολαυστικός και έντονος, με περισσότερο συναίσθημα. Blues, rock, latin/ mexican, μια ελαφρώς southern ατμόσφαιρα, everything goes, αρκεί να είναι το τραγούδι καλαίσθητο, μετρημένο. Πώς να εξηγήσω γιατί το Roam με αγγίζει με την μελωδία του? Τι υπέροχο, δυναμικό ρεφρέν είναι αυτό? Και με τα ελάχιστα μέσα, πόση ατμόσφαιρα δημιουργούν (πχ. Land of Zen)… Όλος ο δίσκος έτσι, μια συλλογή απίστευτα καλών τραγουδιών και με μια ιδανική μπάντα να τον συνοδεύει. Αυτό θέλω στη μουσική. Καλά τα μπλιμπλίκια και οι νεωτερισμοί αλλά αν το 'χεις, είναι και περιττοί.
3) Rhiannon Giddens - Tomorrow Is My Turn
Νομίζω την γνώρισα σε live video του Waterboy. Σα να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Ασύλληπτη παρουσία. Σα να ξεπήδησε από κάποιο αρχαίο θρύλο. Η αρχαία folk, τα blues, η soul, η americana γίνονται ένα. Η υπενθύμιση των ριζών είναι απαραίτητη, το ίδιο και η δήλωση πως δίνουν ζωή στο παρόν και το μέλλον (Black is the Color). Η Giddens κάθε φορά που πιάνει οποιοδήποτε όργανο ή που τραγουδά, ξεπερνά την μουσική εμπειρία, αυτή γίνεται θρησκευτική, τελετουργική. Αν το O Love is Teasin’ δεν χτυπήσει στην ψυχή σου, είσαι ήδη νεκρός.
4) Turnpike Troubadours - The Turnpike Troubadours
Το μόνο που λείπει από αυτόν τον δίσκο, είναι το στοιχείο της έκπληξης. Φανταστικές μελωδίες, απίθανες φωνητικές γραμμές, anthemic, που δεν γίνεται να μην τραγουδήσεις. Για πρώτη φορά μου φαίνεται σε σημεία πως παίζουν southern rock με country τρόπο και όργανα (αυτό το βιολί βασικά). Απίθανο άλμπουμ, τελειότητα για δεύτερη σερί φορά που αμέσως σε ανεβάζει στο group των μεγάλων. Ιδανική μπάντα για κάποιον που θέλει να μπει στον χώρο της country, μη γελάς Mann O))).
5) Jason Isbell - Something More Than Free
Ο Isbell έχει κατακτήσει τον κόσμο με το Southeastern. Αντί να αντιγράψει τον εαυτό του για τη συνέχεια, κρατά μόνο την τέλεια αίσθηση της μελωδίας από αυτό και κυκλοφορεί την, έως τότε, δεύτερη καλύτερη δουλειά του. Ευτυχώς δεν σε βαρά στο συναίσθημα τόσο δυνατά όπως εκείνο αλλά δημιουργεί σύγχρονους country rock ύμνους, με την απαραίτητη στιχουργική εσωστρέφεια αλλά με μουσική πιασάρικη, φτιαγμένη για να καρφώνεται στο μυαλό. Τραγούδια σαν τα 24 Frames δε θα τα βαρεθώ ποτέ, ούτε τα Palmetto Rose και To a Band that I Loved που κλείνουν τον δίσκο, full σε συναίσθημα και ένταση εσωτερική. Σπουδαίος καλλιτέχνης.
6) Ryley Walker - Primrose Green
Τώρα έχουμε θέμα. Ο Ryley Walker μου φαίνεται από αυτές τις μουσικές ιδιοφυίες που θέλει πολλή μελέτη. Άπειρα πρότζεκτ σε μικρό χρονικό διάστημα, έχει πολλά άλμπουμ και διαφορετική αλλά φανταστική μουσική να χαθείς μέσα της. Πρώτη φορά τον άκουσα σε αυτό το 2ο άλμπουμ του και κάτι σκίρτησε μέσα μου. Folk rock, ψυχεδελικό, με πολλές jazz επιρροές. Οι μουσικές του σε ταξιδεύουν στα late 60’s-early 70’s, στον σπουδαίο Tim Buckley, ίσως το Astral Weeks του Van Morrison, την ιέρεια, Joni Mitchell. Ο τρόπος που ενώνει τα jazz πλήκτρα με απίθανες πυκνές και περίτεχνες ακουστικές κιθάρες, τσέλο, fuzz, είναι για σεμινάριο. Κομμάτια σαν το Love Can Be Cruel, το Same Minds, το Sweet Satisfaction, ε, δεν γράφονται και κάθε μέρα.
7) Blackberry Smoke - Holding All the Roses
Τώρα αυτό παίζει να είναι το 2ο λιγότερο αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Και παρόλα αυτά παίζει μπάλα καλύτερα από τους περισσότερους άλλους. Ευτυχώς δεν προσπάθησαν να επαναλάβουν το Whippoorwill.
Αφού τους υποδεχτήκαμε σαν southern rock μεσσίες, ήρθε η ώρα να τους αγαπήσουμε και σαν country rockers ή και ως νέους Heartbreakers. Αυτό το αναθεματισμένο το Too High, τι ενορχηστρωσάρα είναι αυτά, τα πλήκτρα με το βιολί και η κιθάρα με το wah με πεθαίνουν. Είναι κι αυτή η ικανότητα του Charlie να γράφει για στενάχωρα θέματα αλλά να νιώθεις αισιοδοξία αντί να πέφτεις. Το άλμπουμ πάντως ροκάρει, η μπάντα ποτέ δεν ήταν ένα μόνο πράμα αλλά πάντα ήταν μόνο southern rock. Right?
8) American Aquarium - Wolves
Ευτυχώς δεν προσπάθησαν να επαναλάβουν τον εαυτό τους. Δεν βγαίνουν εύκολα πολλά Burn.Flicker.Die. Οπότε ρίχνουν κάπως τους τόνους πάλι για να μας δώσουν τις πικρές τους ιστορίες, αφήνοντας όμως με γλυκές μελωδίες, κάποιες πιο rock στιγμές και “αισιόδοξους” στίχους μια χαραμάδα να μπει λίγο φως. Φανταστικός δίσκος και 5 στα 5.
9) Imperial State Electric - Honk Machine
Παλεύει για αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Αυτή η κομματάρα, το Anywhere Loud φταίει. Και το Another Armageddon. Και το Colder Down Here… Έχει μες στην rock ‘n’ roll παραζάλη και τις ηλεκτρικές εκρήξεις ο Nicke αυτή την ικανότητα να βγάζει με μελαγχολικό τρόπο τις pop ευαισθησίες του και με τρελαίνει για 500-οστό σερί δίσκο. Πώς γίνεται να μην παίζουν στο ράδιο τέτοια τραγούδια? Τσάμπα αναρωτιέμαι.
10) Ryan Bingham - Fear and Saturday Night
O Bingham, κινούμενος μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια (country, folk, southern rock), καταφέρνει να κυκλοφορεί συνεχώς διαφορετικούς δίσκους. Aν και οι ενορχηστρώσεις εδώ δεν είναι φτωχές, τα τραγούδια μοιάζουν πιο ακατέργαστα, πιο κοντά στο πώς θα ακούγονταν όταν τα σκεφτόταν και τα συνέθετε. Τους πάει αυτή η ωμή, πρωτόλεια μορφή. Οι μελαγχολικές του μελωδίες με συγκινούν όπως σε εκείνο το απίθανο ντεμπούτο (πόσο υπέροχο το Snow Falls in June), κάποια rock ξεσπάσματα με ενθουσιάζουν και, όταν πάει προς heartland rock μονοπάτια, μου φτιάχνει την διάθεση όσο λίγοι τα “τελευταία” χρόνια.
Ηοnorable…
Bad Touch – Half Way Home
Φανταστικό hard rock. 70’s feel με μεγάλη ενέργεια, στιβαρό rhythm section, ξεσηκωτικά RIFFS που μπορεί να θυμίσουν Free ή Zeppelin αλλά και southern hard rock με μεγάλα ρεφρέν. Και για ποικιλία σου πετάνε και μερικά φοβερά bluesy τραγούδια. Μπορεί να το αδικώ που το αφήνω εκτός δεκάδας, μιλάμε για δισκάρα ολκής.
Temperance Movement - White Bear
Όταν το είχα πρωτακούσει είχα ξενερώσει. Από full old-school μουσική, χώσανε κάποια στοιχεία που θύμιζαν πχ. Rival Sons. Και τι κακό με αυτό? Τίποτα, απλά είχα λατρέψει το παλιακό στυλ του ντεμπούτου. Ε, με λίγες ακροάσεις όμως βλέπεις πως, ασχέτως κάποιων εφέ στην φωνή, κάποιων πιο μοντέρνων riff, μελωδιών κτλ., απλά φέρνουν τον ήχο τους στο σήμερα. Το εναρκτήριο Three Bulleits είναι καλό παράδειγμα, έχει ένα chorus που με πορώνει απίστευτα.
Μακάρι να έβρισκαν και την αναγνώριση που αξίζουν. Φοβερός δίσκος, αντάξιος του ντεμπούτου.
Dirty Streets - White Horse
Καύλα blues rock δίσκος. Τα πάντα εδώ είναι καλά αλλά με πεθαίνει που παίρνω ισχυρά vibe από την πρώτη περίοδο του Robin Trower. Σε κάτι Looking for my Peace, Think Twice ειδικά, πάω στις εποχές που όργωνε τον κόσμο με τον ΘΕΟ James Dewar στην φωνή. Σφιχτά grooves, wah wah, κιθάρες να παίζουν φοβερά θέματα και riffs. Και αποφεύγουν τον σκόπελο πολλών να πλατιάσουν, να τζαμάρουν υπερβολικά, κτλ. Όχι, αυτοί έχουν κανονικά τραγούδια, hooks, τα πάντα.
Από τις πιο τίμιες μπάντες εκεί έξω και μάλλον θα έπρεπε να τους έχω αναφέρει ήδη καθώς έχουν πολύ καλές δουλειές σε όλη τους την πορεία.
Rock ‘n’ Roll Circus - Rock ‘n’ Roll Circus
Καναδική μπάντα που τιμά τον αμερικανικό νότο… the Rolling Stones way είτε άμεσα είτε μέσω των επιρροών τους. Απίθανες, feelgood συνθέσεις, σολίδια, slide κιθάρες, honky tonk πιάνο, αναβιώνουν τις χρυσές μέρες της Mick Taylor- early Ronnie Wood περιόδου όπως κανείς άλλος. Διασκευάζουν και το θεϊκό I Can Feel the Fire του δεύτερου, δεν κρατάνε καν τα προσχήματα. Και καλά κάνουν.
The Sheepdogs - Future Nostalgia
Το ομώνυμο του '12 ήταν πολύ καλό άλμπουμ αλλά έδειχνε να τους βγάζει ελαφρώς από την πορεία τους. Εδώ όλα επανέρχονται στη θέση τους. Οι τύποι είναι old-school, αφήνουν οριστικά (?) τους μοντερνισμούς για άλλους και παίζουν 70’s rock με riff περήφανα, pop μελωδίες που θα ζήλευαν πολλοί ήρωες εκείνης της δεκαετίας κι ένα ανθεμικό τελείωμα όπως του αρμόζει. Φανταστικός δίσκος που κοντράρεται με άλλους 2-3 δίσκους τους για την πρωτιά.
Dawes - All Your Favorite Bands
To Stories Don’t End που προηγήθηκε, αν και το αγάπησα, αρχικά, με τον πιο ξεκάθαρα pop προσανατολισμό του με είχε ξενίσει κάπως. Το All Your Favorite Bands αν και βαδίζει σε παρόμοια μονοπάτια με έπιασε με την μία. Τους θαυμάζω τους Dawes γιατί σε κάθε δουλειά, οι περίτεχνα μελωδικές αρμονίες τους μου κάνουν εντύπωση. Η μουσική τους είναι ουσιαστικά pop αλλά έχει πέσει άπειρη δουλειά από πίσω, κάτω από τις δυνατές μελωδίες τους υπάρχουν πανέμορφα θέματα που αν εστιάσεις κολλάς, όπως και με τον πάντα ζεστό τους ήχο σαν απαραίτητη σταθερά. Καταπληκτικοί.
Hogjaw - Rise to the Mountains
Μερικές φορές σκέφτομαι πως η βαριά, άκαμπτη αμερικανική φωνή του Jon Boat Jones (τι ευφάνταστο όνομα) φταίει που οι Hogjaw δεν έχουν γίνει household name. Μιλάμε για μπάντα με απίστευτη συνέπεια, με ταυτότητα από την οποία παρεκκλίνουν ενίοτε αρκετά για να κρατάνε το ενδιαφέρον (όπως στο folkie, Grey Skies). Ωραίες μελωδίες και riff-άρες. Τι άλλο χρειάζεται κανείς? Κάθε άλμπουμ τους όταν το ακούω μου φαίνεται πως είναι το καλύτερό τους. Τα ίδια κι εδώ.
Ξεροκεφαλιά? Ίσως. Αλλά την σέβομαι.
Amy Helm - Didn’t It Rain
Όταν έμαθα πως η κόρη του Helm θα έβγαζε δίσκο ήμουν σχεδόν σίγουρος για το τι θα άκουγα, όταν είδα στα credits και τον Larry Campbell αυτό έγινε βεβαιότητα. Yπέροχη soul μουσική, folk/ country στοιχεία με πανέμορφες μελωδίες και την αγγελική της χροιά. Έχει και ένα υποβόσκον southern rhythm & blues feeling σε πολλά σημεία, ένα funky ρυθμικό υπόβαθρο που της πάει πολύ. Έχει και το Roll Away με φοβερές κιθάρες που το αγαπώ άπειρα. Φοβερό ξεκίνημα.
Armored Saint - Win Hands Down
Καιρό είχα να εκφράσω την αγάπη μου για τους τεράστιους Armored Saint. Και να εξομολογηθώ την αμαρτία μου, με το τελευταίο δεν έχω ασχοληθεί όσο του(ς) αξίζει. Αλλά το Win Hands Down το έλιωσα. Είχε διαρρεύσει το ομώνυμο νομίζω πρώτα και μου είχε φύγει ο σβέρκος, groove, σολάρα, δισολιάρα (πόσο υποτιμημένο δίδυμο οι Duncan-Sandoval στις κιθάρες), το γρήγορο μέρος για πολύ headbanging. Και απίστευτο chorus. Οι Saint όποτε εμφανίζονται, έχουν να δώσουν κάτι μοναδικό, κανείς δεν παίζει σαν αυτούς. Moντέρνο κλασικό HEAVY METAL. Κι όμως γίνεται. Mess όλο έπος, That Was Then, Way Back When, τι αμόνι είναι δαύτο και με chorus έπος, Muscle Memory, πάλι αυτό το chorus, In an Instant, όταν επιταχύνει (όσες φορές επιταχύνει) ζω σε μεταλλικό παράδεισο, τα ίδια στο μακέλεμα του With a Full Head of Steam (με σόλο όνειρο).
Αυτό που γαμεί όμως είναι πως αν ακούσεις τα καλύτερα τραγούδια του δίπλα στα classics, τόσο στο Carpe Noctum όσο και όσοι τους είδαμε live, δε χάνουν στη σύγκριση. Δολοφονικά τραγούδια.
Armored Saint, the best band in the history of the fucking universe.
The Word - Soul Food
Ταιριαστό όνομα. Οι North Mississippi Allstars συνεργάζονται με τον θεό Robert Randolph (pedal steel) και τον άλλο θεό, John Medeski (πλήκτρα) συν κάποιους guest και δίνουν ένα δίσκο που συνδυάζει τα ηλεκτρικά blues με southern soul και r&b ήχους, με την pedal steel και τα πλήκτρα να έχουν όμως βασικό ρόλο στην μουσική του supergroup, συμβάλλοντας στο μοναδικό τους vibe. Αν και λίγα κομμάτια αναπόφευκτα φέρνουν λίγο στον ήχο των NMAS, η πλειοψηφία είναι ξεχωριστή (The Highest, Soul Food I & II) και πολύ πιο κοντά αισθητικά στην μαύρη R&B σκηνή.
Φανταστικός δίσκος, ασυνήθιστος για την εποχή.
Wilco - Star Wars
Θέλω πώς και πώς να τελειώσω με το παιχνίδι για να ακούσω το νέο Wilco. Αυτή η μπάντα δεν έχει βγάλει 2 φορές τον ίδιο δίσκο. Και ακόμα και αυτά που θεωρώ αριστουργήματα, στην αρχή με δυσκόλεψαν, ίσως εκτός των 2 πρώτων. Νιώθω πως είναι σε μια συνεχή μεταβατική περίοδο. Το ίδιο και στο Star Wars. Σχετικά απλά σε δομή τραγούδια με εντελώς ιντριγκαδόρικες ενορχηστρώσεις και μελωδίες που με τις επαναλήψεις σου μένουν. Το που θα κάτσει η μπίλια κάθε φορά είναι σχετικό. Ε, αυτό εμένα μου άρεσε. Συν το γεγονός πως πλέον την βρίσκω με τα πειραματικά άλμπουμ αγαπημένων μου μπαντών και τα μελετάω συχνά, το Star Wars παίζει πολύ συχνά, δεν μπορούσα να μην το αναφέρω.
Robert Jon & the Wreck - Glory Bound
Εκρηκτικό official ντεμπούτο. Μια μπάντα που κυκλοφορεί κάθε 1-2 χρόνια δίσκο και οργώνει τις σκηνές με ασταμάτητο touring, Αμερική-Ευρώπη, και εκεί αποδεικνύει και την αξία της. Πολύ καλύτεροι από τα studio albums (όχι, δεν τους έχω δει από κοντά). Το bluesy southern rock τους εδώ, δείχνει μια μπάντα έτοιμη για μεγάλα πράγματα. Τα κατάφεραν ποτέ? Σχετικό. Είναι ακόμα όμως εδώ ως μια από τις ποιοτικότερες σύγχρονες μπάντες του ήχου. Με κιθάρες να ροκάρουν, ενίοτε να πλάθουν μελωδίες που τιμούν τους Allman Brothers, υπέρβαρο μπάσο, πληκτράρες, όμορφες μπαλάντες. Συν την όρεξη εδώ του πρωτοεμφανιζόμενου, να δίνει το κάτι έξτρα.
Steve Earle & the Dukes - Terraplane
Δισκάρα! Αφήνει την country στο Terraplane για να παίξει κυρίως blues και blues rock. Πότε ακουστικά, πότε σχεδόν στο στυλ του Chicago ή της Νέας Ορλεάνης, άλλοτε πάλι με rock διάθεση, ο Earle μαγεύει για ακόμα μια φορά. Φαντάζομαι το έχω πει πως ό,τι φέρει την υπογραφή του είναι απαραίτητο. Απλά εδώ η αλλαγή κατεύθυνσης είναι παραπάνω από καλοδεχούμενη, όχι γιατί βαρεθήκαμε αλλά είναι ωραία κάθε τόσο να ταράζεις λίγο τα νερά και να έχεις τους fan να αγωνιούν για το τι τους ετοιμάζεις. Και για ακόμα μια φορά στάζει ποιότητα ο δίσκος.
Lucero - All A Man Should Do
Αυτό το άλμπουμ καταφέρνει κάτι ξεχωριστό. Συνεχίζει στον “νέο ήχο” της μπάντας, με τα πλήκτρα και τα πνευστά (τα δεύτερα σαφώς λιγότερα εδώ) σε μια Springsteen λογική, αλλά με την εξαίρεση δύο-τριών πιο φωτεινών τραγουδιών, σαν mood θυμίζει περισσότερο τα πρώτα 2 άλμπουμ τους. Ίσως όχι τόσο μαύρα, αλλά σίγουρα μελαγχολικά. Σαν να έχουν περάσει από το στάδιο της θλίψης/ απόγνωσης σε αυτό που όλα μοιάζουν μια μακρινή ανάμνηση αλλά που τα σημάδια της υπάρχουν ακόμα μέσα σου.
