Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[38aris]

2014 αισίως.
Απλή αναφορά σε Bullet - Storm of blades, Skelator-King of fear, Ancient Empire-Ancient Empire, Stallion - Rise and ride, οι οποίοι έβγαλαν εξαιρετικές heavy metal κυκλοφορίες, η κάθε μπάντα με το δικό της χαρακτήρα. Ειδικά Ancient Empire πιστεύω θα βάλω σε λίστες στο μέλλον.
Επίσης, καλές κυκλοφορίες από Body count-Manslaughter, Wo fat - The conjuring, Ripper - Raising the corpse (καταιγιστικό λατινοαμερικάνικο thrash με βάση τους πρώιμους Kreator), Insomnium-Shadows of the dying sun, Saor - Aura, Admiral sir cloudless shovel - Check em or leave em (κλασσικό rock από ανθρώπους που ξέρουν και το τιμούν αναλόγως)
Ειδική αναφορά στους βετεράνους Riot που κυκλοφορούν άλλη μια δισκάρα με το Unleash the fire, αν και κατώτερο του προηγούμενου. Και άλλη μία στην τελευταία κυκλοφορία των Sanctuary και όχι μόνο για αυτό το λόγο.
15 Primordial - Where greater men have fallen. Τότε μου άρεσε περισσότερο από τώρα. Έχει filler. Παρόλα αυτά είναι αρκετά καλό.
14 Mausoleum gate - Mausoleum gate. NWOBHM με τζουρες από Pink floyd. Δύσκολο αλλά εδώ το καταφέρνουν τα παλικάρια. Ιδιαίτερη μπάντα. Το ομότιτλο τραγούδι τους έβαζε στη λίστα μου από μόνο του . Κρίμα μετά άλλαξαν πορεία στη μουσική τους.
13 Ambush - Firestorm. Πατάει σε Accept/Judas priest με πινελιές Maiden,έχουν υψηλά τις ταχύτητες, είναι παικταραδες (Σουηδοί γαρ) και γράφουν ωραία τραγούδια. Heavy/speed metal από τα καλύτερα που θα συναντήσετε σε αυτή τη δεκαετία.
12 John garcia- John garcia. Δεν είναι μόνο το σύνδρομο έλλειψης από Kyuss. Είναι ότι εδώ γράφονται κομματαρες από την έρημο με αυτή τη φωνή να είναι το κερασάκι.
11 Joe Bobamassa- Different shades of blue. Σταθερά καλός. Δεν έχει μέτρια κυκλοφορία και η θέση στη λίστα μου είναι καπαρωμενη για το blues /rock του. Εδώ λίγο κλίνει παραπάνω στο blues αλλά οκ.
10 Royal blood - Royal blood. Album που άκουσα πριν τρία χρόνια και έμεινα χαζός. Φοβερός ροκ δίσκος με κομματαρες (figure it out, little monster πρέπει να παίζονται σε όλα τα ροκ ραδιόφωνα) που πατάει τόσο σε blues όσο και σε πιο εναλλακτικά μοτίβα. Κρίμα που δεν συνέχισαν έτσι.
9 VIC - Riza. Τα είπαν όλοι καλύτερα παραπάνω. Το feeling που βγάζουν είναι τρομερό και εμένα που μου αρέσουν πολύ τα παραδοσιακά με είχε στείλει τότε το στυλ τους. Οκ είναι λίγο “τεμπέληδες” όσον αφορά τις κυκλοφορίες τους (μπορεί και ναην προλαβαίνουν δεν ξέρω) αλλά αυτό εδώ είναι δισκάρα.
8 1000mods - Vultures. Είναι δισκάρα και αυτό. Μόνο ελλατωμα ότι διαρκεί λίγο. Ούτε 30 λεπτά νομίζω. Έχει μόνο κομματαρες (she, low, vultures, horses green) που live είναι ακόμα καλύτερες, πιο hard rock φάση που τους ταιριάζει, πιο καθαρή παραγωγή. Ίσως το πιο πολυακουσμενο από μένα άλμπουμ της λίστας.
7 Panopticon - Roads to the North. Είναι μεγαλειώδες από όπου και να το πιάσεις. Λίγο πιο κάτω από το Kentucky ίσως και λόγω της διάρκειας του, αλλά έχει ωραία τραγούδια και είναι πιο σκοτεινό.
6 Midnight - No mercy for mayhem. Speed metal ωμό, που μυρίζει αίμα, με punk διάθεση. Κομματαρες μόνο. Και ξύλο…
5 Psycrence - A frail deception. Μια αρκετά υποτιμημένη κυκλοφορία από μια ελληνική μπάντα που δυστυχώς δεν συνέχισε. Ίσως το αδικώ γιατί έχει μέσα εδώ φοβερές μελωδίες και συναίσθημα. Παίζουν ένα progressive metal που μοιάζει πολύ με ύστερους Fates warning, με πινελιές από Nevermore και Dream theater, όλα αυτά τόσο αρμονικά που στο τέλος δεν καταλαβαίνεις τίποτα παρά μόνο ότι έχουν γράψει μοναδικά μελωδικά τραγούδια, με μπόλικο συναίσθημα και φωνητικά ζεστά που σε καρδιζουν αμέσως. Δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω γιατί δεν έγιναν γνωστοί. Με τίποτα όμως.
4 Striker - City of gold. Εδώ αυτοί οι τρελοί οι Καναδοί έχουν βρει την απόλυτη ισορροπία μεταξύ catchy hooks, μελωδίας και τραχύτητας. Εκεί που λες ρε φίλε αυτοί είναι aor έρχονται και με ένα ριφ πιο βαρύ κι από εμένα σε επαναφέρουν. Η πιο ώριμη κυκλοφορία τους και από εκεί που θα πρότεινα σε όλους να ξεκινήσουν. Αν δεν κολλήσετε τα λέμε.
3 Need - Orvam . Μην πολυλογω τα είπαν όλα και καλύτερα παραπάνω. Και έπονται τα καλύτερα…
2 Solstafir - Otta. Είναι δισκάρα και ίσως έχω επηρεαστεί από το live, αλλά νομίζω ότι αξίζει αυτή τη θέση το Otta. Υπάρχουν μελωδίες που σου βγάζουν φοβερά συναισθήματα.
1 Rival sons - Great western valkyries. Η καλύτερη ροκ μπάντα της εποχής μας στον καλύτερο δίσκο τους. Δε ξέρω γιατί τα τραγούδια τους δεν παίζουν στα ραδιόφωνα , στα ροκομπαρα κλπ. Δε ξέρω γιατί άλλες μπάντες δυόμιση καλούς δίσκους απολαμβάνουν τέτοια προώθηση σε σχέση με αυτούς (γκουχ γκουχ arctic monkeys). Τέλος πάντων. Hard rock με αρκετό blues και τζουρες Zeppelin. Άντε να έρθουν Ελλάδα.
EDIT : Πρώτη θέση στους Deaf dealer για τη δισκαρα
Journry into fear. Όλα ένα κλικ κάτω γιατί δεν το ξαναπειραζω αυτό.
Εξώφυλλο:

Και πολύ καλή κυκλοφορία. (Mare cognitum γιατί κι εγώ όσες φορές κάποιος δεν βάζει όνομα τα ξυλαράκια δε τα βγάζω)

ΥΓ: Ευχαριστώ τους χρήστες που επιμένουν και βάζουν τους Drive-By trackers και Mael Mordha στις λίστες τους με επιμονή και έχω βρει ακούσματα για πολύ καιρό.
ΥΓ2 : Γαμημενε covid του χρόνου θα ξαναπροσπαθήσω για Μαραθώνιο.

[nikosPL]

@38aris

Psycrence - A frail deception

Πρώτη φορά τους ακούω

[38aris]

Δωσε τούς ευκαιρία. Πίστεψέ με. Κι εγώ μετά από επίμονη φίλου τους έπιασα που και αυτός από το αφιέρωμα του Hammer στο ελληνικό μεταλ (από τα τελευταία καλά αφιερώματα του περιοδικού) τους τσίμπησε. Θα σε πιάσουν πιασουν πιστεύω. Όλα τα τραγούδια είναι εξαιρετικά. Ίσως το αδικώ στη λίστα μου τώρα που το σκέφτομαι.

[38aris]

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ξέχασα Deaf dealer. Θα δω μήπως τους έβαλα το 1987 αλλιώς πάει για κορυφή και όλα τα άλλα ένα βαθμό κάτω. Μαλακία μου τεράστια. Γιγαντιαία.
Μπορώ να καναψηφισω έτσι? Και να ληφθεί η τελευταία μόνο ψήφος.
Edit : Τελικά κορυφή η δισκάρα των Deaf dealer που έρχεται πραγματικά όχι από άλλη εποχή αλλά από άλλο πλανήτη.
Ξαναστελνω λίστα.

[pantelis79]

@38aris

Ούτε 30 λεπτά νομίζω.

38 ειναι!

[RiderToUtopia]

@38aris

Vic - Rizla

Μάλλον εκ παραδρομής, αλλά καθόλου αταίριαστο, μεγάλες καταναλώσεις παρατηρούνται στα king size σε κάθε λάηβ των συμπαθεστατων Ηπειρωτών

[nikosPL]

@38aris

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ξέχασα Deaf dealer

Δεν έχω ασχοληθεί τόσο πολύ με αυτό από τότε που το πήρα. Πρέπει να του δώσω περισσότερες ακροάσεις.

[Death.Eternal]

2014

1. Lagwagon – Hang

Επιστροφή για τους αγαπημένους μου, με δισκάρα η οποία έχει και κάποιους ηχητικούς “νεωτερισμούς” που προσφέρουν ποικιλία, όπως το τρομερό “Obsolete Absolute”.

2. Bandage – North By Northeast

Εγχώριο πανκ που άνετα θα πίστευα πως έρχεται από την Καλιφόρνια και από κάποια Fat Wreck.

3. White Lung – Deep Fantasy

Δυναμισμός, ριφάρες, μελωδιάρες, πορωτικό πανκ. Μεγάλη μπάντα.

4. Gridlink – Longhena

Η υπερηχητική grindcore μπαντάρα αλλάζει σημαντικά τον ήχο της, προσθέτοντας χαρακτηριστικές και γενναίες δόσεις μελωδίας, και το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός αριστουργήματος για το ιδίωμα.

5. Dead Congregation – Promulgation of the Fall

Τρομερό το πρώτο, αλλά εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν πολύ. Από τους καλύτερους death metal δίσκους της προηγούμενης (και βάλε) δεκαετίας.

Λοιπές Μουσικάρες:

Mummrah – Demo Album

Το “Προμηθέας Λυόμενος” είναι συγκλονιστικό κομμάτι, από τα καλύτερα της εγχώριας κραστ σκηνής.

“Άκου, το σκότος θα πέσει
Θα λάμψει ο ήλιος
Τα σύννεφα μες στην ψυχή μας θα γίνουν βροχή
Με οργή θα ξεπλύνει
Τον πόνο, τη φρίκη
Και ελεύθεροι πια θα βαδίσουμε πάνω στη γη”

Πάντα συγκινητικό και ανατριχιαστικό.

Chernobyl Attack – Chernobyl Attack

Χαοτικό πανκ και μες την πόρωση, καταστροφικό.

Lifewreck – Aggravation

Εγχώρια powerviolence βιαιότητα.

Fold the Nuts – Fold the Nuts (EP)

Τρομερό μελωδικό πανκ από τα μέρη μας, κρίμα που δεν υπάρχει συνέχεια προς το παρόν, πολλά υποσχόμενο και αρκετά τεχνικό.

10 To Go – All In Something Failed

Επίσης δυνατό εγχώριο μελωδικό πανκ. Το “Sundays” πολύ αγαπημένο.

Dephosphorus – Ravenous Solemnity

Σταθερά καταπληκτικό (Astro)grind.

Teitanblood – Death

Θανατερό μέταλλο από τα βάθη της κόλασης.

Behemoth – The Satanist

Μάλλον το magnum opus του συγκροτήματος.

Primordial – Where Greater Men Have Fallen

Μεγάλο ομότιτλο κομμάτι, γενικά ο τελευταίος τους δίσκος από ένα τρομερό σερί που ξέρεις τι πρόκειται να ακούσεις.

We Came Out Like Tigers – Ever-Crushed At Pecket’s Well

Screamo που πλησιάζει το black metal, ή το αντίστροφο? Αν σας ακούγεται καλή μίξη, αξίζει σίγουρα ακρόαση, πολύ έντονη δισκάρα.

United Nations – The Next Four Years

Το screamo supergroup καταστρέφει τα πάντα και εδώ.

Gerard Way – Hesitant Alien

Ο πολυτάλαντος και πολυπράγμων frontman των My Chemical Romance προσφέρει ένα πολύ εθιστικό και πιασάρικο δίσκο εναλλακτικού ροκ.

Cemetery – Collection

Κλέβω, αλλά πρόκειται για συλλογή μπάντας με φανταστικό, γοτθικό/deathrock ήχο.

Pixies – Indie Cindy

Οι γίγαντες του εναλλακτικού ροκ επιστρέφουν με πολύ καλό δίσκο, γεμάτο απολαυστικά και ευκολομνημόνευτα κομμάτια.

††† (Crosses) – ††† (Crosses)

Η ηλεκτρονική μουσική ταιριάζει πολύ στη φωνάρα του Chino.

Mayhem – Esoteric Warfare

Από τους καλύτερους δίσκους τους, μου αρέσει πολύ το ύφος εδώ και αλλάζουν πάλι επιτυχώς “δέρμα”.

Triptykon – Melana Chasmata

Αν και δεν περιέχει τεράστιες στιγμές όπως ενα “Goetia” για παράδειγμα, η συνέχεια είναι εξίσου ποιοτική. Άντε, που είναι το επόμενο, πέρασαν 10 χρόνια ρε Warrior.

Εξώφυλλο της Χρονιάς:

[apostolisza8]

@Death.Eternal

Gridlink – Longhena

@apostolisza8

Σίγουρα ξεχνάω κάτι που θα μου κακοφανεί όταν το δω

top γαμω τα c/p

@Death.Eternal

We Came Out Like Tigers

Τη συνεχεια τους με νεο ονομα/μπαντα θα την ψηφιζεις ή μπα;

[QuintomScenario]

@38aris

5 Psycrence - A frail deception. Μια αρκετά υποτιμημένη κυκλοφορία από μια ελληνική μπάντα που δυστυχώς δεν συνέχισε. Ίσως το αδικώ γιατί έχει μέσα εδώ φοβερές μελωδίες και συναίσθημα. Παίζουν ένα progressive metal που μοιάζει πολύ με ύστερους Fates warning, με πινελιές από Nevermore και Dream theater, όλα αυτά τόσο αρμονικά που στο τέλος δεν καταλαβαίνεις τίποτα παρά μόνο ότι έχουν γράψει μοναδικά μελωδικά τραγούδια, με μπόλικο συναίσθημα και φωνητικά ζεστά που σε καρδιζουν αμέσως. Δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω γιατί δεν έγιναν γνωστοί. Με τίποτα όμως.

Ο μπασιστας ειναι φιλος μου, πηγαμε μαζι στην ιδια σχολη για 1 χρονο πριν αλλαξω σχολη, αλλα ηταν ενας απο τα 12-15 ατομα που κρατησαμε μια μεγαλη φοιτητικη παρεα απο το 2000 εως το 2006 περιπου, μετα ο καθενας πηρε τον δρομο του.

Psycrence - "Incised Path" (2014)

Ολος ο δισκος ειναι παρα παρα πολυ καλος, αλλα ειδικα το συγκεκριμενο κομματι ειναι εξαιρετικο. Προφανως ο ηχος φερνει στο μυαλο Dream Theater και Iron Maiden (για να μην πω εποχης Blaze Bayley, αλλα δε θελω να νιωσει ο τραγουδιστης οτι το λεω για κακο - το αντιθετο). Τους εχω δει και live σε μικρα μπαρακια, στηριζα πολυ την φαση τους τοτε. Ο πρωτος τους δισκος (και μοναδικος) επρεπε να τους εχει δωσει μεγαλυτερο boost, συμφωνω μαζι σου. Εχει ποιοτητα. Νομιζω πως ειναι δυσκολο για μια μικρη μπαντα να τα καταφερει πλεον στην βιομηχανια της μουσικης, ενω μιλαμε για μια παρεα 5 ανθρωπων που εχουν και καθημερινες δουλειες, γυναικες και παιδια, και δεν νομιζω πως μπορουσαν να δωσουν το 100% της ενεργειας τους στην μπαντα. Και το Distance ειναι εξαιρετικο τραγουδι. Γενικα ο δισκος ειναι πανεμορφος, οπως ειπες κι εσυ.

[Death.Eternal]

Σήκωσα φρύδι όταν δεν είδα το Longhena στη λίστα σου

Dawn Ray’d σίγουρα θα μπουν σε επόμενες λίστες.

[38aris]

@GRACCHUS_BABEUF

Rigor Mortis - Slaves to the Grave

Αυτό είναι τόσο καλό? Δεν το έχω ακούσει φοβούμενος για πατάτα και αφορμή για συναυλίες μόνο.

[eviL]

1. Swans - To Be Kind

2. Royal Blood - Royal Blood

3. Indian - From All Purity

4. Allochiria – Omonoia

5. The Black Keys - Turn Blue

5δα αναπληρωματικη:
Old Man Gloom - The Ape of God
Electric Wizard - Time to Die
YOB - Clearing The Path To Ascend
Thou - Heathen
Lana Del Ray - Ultraviolence

Τα υπολοιπα καλουδια:
Eyehategod - Eyehategod
Mastodon - Once More 'Round the Sun
Giant Squid - Minoans
Earth - Primitive and Deadly
Jack White - Lazaretto
Slipknot - .5: The Gray Chapter
Run the Jewels - Run the Jewels 2
Triptykon - Melana Chasmata
The Body - I Shall Die Here
Interpol - El Pintor

[Storm]

1.Counting Crows - Somewhere Under Wonderland (+cover)

2.Evergrey - Hymns For The Broken

3.Flying colors - Second Nature

4.Need - Orvam - A song for Home

5.Within temptation - Hydra

[GRACCHUS_BABEUF]

@38aris

Αυτό είναι τόσο καλό? Δεν το έχω ακούσει φοβούμενος για πατάτα και αφορμή για συναυλίες μόνο.

Φοβερό είναι, δάγκωσέ το άφοβα!

[Leper_Jesus]

Τι γίνεται Ω ΡΕ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ με τις ελληνικές κυκλοφορίες φέτος; Πάμε για top-5 με Need, V.I.C. και Hail Spirit Noir προβλέπω;;;

Η δική μου πεντάδα:

Summary

Καταχνιά “Καταχνιά”
Αν μπορούσαμε (αντί για δίσκους) να βάζαμε και live εμφανίσεις, τότε την πρωτιά θα έπαιρνε η πρώτη φορά που τους είδα live, μιας και με τίποτα δε συγκρίνεται η κολασμένη εμφάνιση των συναυλιών τους με αυτήν των studio albums τους. Δε θυμάμαι να υπήρξε ξανά τέτοια αναμονή για ντεμπούτο δίσκο D.I.Y. μπάντας. Τελικά ο ήχος υπολειπόταν από αυτά που μας είχαν συνηθίσει live, αλλά και πάλι πώς να μην το βάλεις στην 1η θέση όταν απλά και μόνο διαβάζεις τους τίτλους;

Nightfell “The living ever mourn”
Αααχ, η μεθαδόνη για όσους παρουσίασαν στερητικά σύνδρομα με την απουσία των Tragedy. Bolt Thrower όγκος, Primordial-ική επικούρα, σκοτάδι και ατμόσφαιρα που θα ζήλευαν πολλές μπάντες αντίστοιχων ήχων.

Dead Congregation “Promulgation of the fall”
Η ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ συνέχεια ενός ήδη καταξιωμένου ντεμπούτου. Πιο μελωδικό, πιο σκοτεινό και πιο «περίεργο» ταυτόχρονα. Ξεχωριστή μνεία για τις lead κιθάρες που, προσωπικά, νιώθω ότι δίνουν σ’ αυτόν τον δίσκο τον προσωπικό του τόνο. Ακόμα θυμάμαι το ΣΟΚ του ν’ ακούω αυτά τα τραγούδια πρώτη φορά ζωντανά σ’ εκείνο το αξέχαστο live με Cruciamentum/Grave Miasma/The Psalm.

Hail Spirit Noir “Oi magoi”
Επίσης τρομερή συνέχεια ενός καταπληκτικού ντεμπούτου.

Need “Orvam: a song for home”
Αν έχει ένα «κακό» η τριλογία των Need είναι ότι επισκίασε (οριστικά κι αμετάκλητα) τη δισκάρα “Siamese god” που ανάθεμα κι αν την αναφέρει κανείς σήμερα… Από την άλλη, πώς να μην παραδεχτείς ότι η τριλογία αυτή είναι ένα από τα σπουδαιότερα κατορθώματα που πέτυχε ποτέ ελληνική metal μπάντα; Δεν είναι μόνο το ιδιαίτερο στυλ τους (τόσο στριφνό μα και μελωδικό για να μη «χάνεσαι»), δεν είναι η Warrel Dane-meets Daniel Gildenlow-meets Zach Stevens φωνάρα του Γιάννη, δεν είναι οι ΑΔΙΑΝΟΗΤΕΣ κιθαριστικές, παραδοσιακές κλίμακες/μελωδίες που χώνει στο prog του ο Ravaya. Είναι ότι επί τρεις δίσκους οι τύποι κατάφεραν να παγιώσουν/αναπαράγουν ένα συγκεκριμένο στυλ σε μία λογική μουσικού concept (προσέξτε σε κάθε album τη σειρά των τραγουδιών, τα ιντερλούδια, τα «έπη» κλπ.), και παρ’ όλα αυτά να μην υπάρχει ούτε ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ κάποια υποψία επανάληψης. Αδιανόητο πραγματικά… Δε θα γράφω τα ίδια και τα ίδια κάθε χρονιά γι’ αυτούς, ό,τι είπα ισχύει και για τα δύο επόμενα, στο μόνο που υπολείπονται ότι δε μας δώσανε άλλα 2-3 refrain σαν αυτό το “Mother madness”…

Λοιπά:

Summary

Monovine “ Swallow”
Είναι το “The one” το χαμένο κομμάτι των Nirvana που οι άτιμοι Monovine κατάφεραν να ξετρυπώσουν από κάποιο κλειδαμπαρωμένο studio του Seattle; Ενδεχομένως -παρ’ όλα αυτά εδώ θα βρει κανείς και πολλά άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια στο γνωστό grunge/alternative rock στυλ. Μόλις ένα σκαλοπάτι κάτω από το εξαιρετικότατο ντεμπούτο τους, τόσο καλό είναι.

Villagers of Ioannina City “Riza”
Όσοι είμαστε από Ήπειρο δεν έχουμε άλλη επιλογή. Η μπάντα που μας έκανε να θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια, με τον παππού στο ντιβάνι να έχει την τηλεόραση μόνιμα στο ITV ή ΉπειροςTV ή δε θυμάμαι πια πώς ακριβώς λεγόντουσαν όλα αυτά τα τοπικά κανάλια, και να βλέπει με τις ώρες τα πανηγύρια, κάτι που μου φαινόταν τόσο βαρετό και ακατανόητο τότε. Τώρα και τι δε θα ΄δινα να του ΄βαζα το “Riza”.

Allochiria “ Omonoia”
Θεωρώ το επόμενο καλύτερο, αλλά και πάλι μιλάμε για έναν άψογο post-metal δίσκο που είχε πράγματα να πει σ’ εποχές που ο ήχος μάλλον είχε κορεστεί.

Κι ένα EP:

Summary

Villagers of Ioanninca City “Zvara/Karakolia” EP
Άλλο ένα EP που έχω συνδέσει με live, αυτό στο κατάμεστο Principal με την μπάντα ν’ αναγκάζεται να παίζει δύο φορές το “Zvara”, αφού ο κόσμος και 22 φορές να τ’ άκουγε πάλι δε θα του φαινόταν αρκετό.

Εξώφυλλο: Solstafir “Otta”

[nnnkkk]

2014

Kasabian - 48:13

Run the Jewels - Run the Jewels 2

alt-J - This Is All Yours

Royal Blood - Royal Blood

The Black Keys - Turn Blue

[pantelis79]

Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει χρόνος, οπότε συνοπτικά:

1. Blues Pills - Blues Pills
Ακόμα το απολαμβάνω από την αρχή ως το τέλος.

2. Swans - To Be Kind
Πριαπισμό έπαθε ο Gira.

3. Thurston Moore - The Best Day
Δε θυμάμαι να το είδα σε λίστα, είναι τρομερή δισκάρα.

4. Mastodon - Once More 'Round The Sun
Τα περί μαλακώματος τα ακούω βερεσέ.

5. Rival Sons - Great Western Valkyrie
Πρώτος πραγματικά τρομερός δίσκος.

Honorable mentions:
Royal Blood - Royal Blood
Πολύ ταλαντούχοι.

Robert Plant And The Sensational Space Shifters - Lullaby And …The Ceaseless Roar
Παλιό καλό κρασί, ευτυχώς που δεν “επανένωσε” τους Zeppelin.

Solstafir - Otta
Magnus opus.

Electric Wizard - Time To Die
Το τελευταίο δυνατό τους. Το επόμενο είναι φόλα.

Eyehategod - Eyehategod
Απαπάντεχα καλό.

Yob - Clearing the Path to Ascend
Είχα κολλήσει τότε.

Mark Lanegan Band - Phantom Radio
Βρήκε τη νέα συνταγή, έχει και “I Am The Wolf”, γαμώ.

Jack White - Lazaretto
Asset για το rock ο τύπος.

Opeth - Pale Communion
Στα ίδια επίπεδα με το προηγούμενο.

Motorpsycho - Behind The Sun
Ετοιμάζονται για το μπαμ μέσα μου.

Πολύ καλές ελληνικές δουλειές από 1000mods, PoZ και VIC.

Εξώφυλλο, Rival Sons.

[anhydriis]

@Death.Eternal

10 To Go – All In Something Failed

Αυτό και εάν δεν περίμενα να το δω ποτέ!! Φιλιά από τον κάμπο!!

[ARIAN]

Τι να κλάσει το 2014 μπροστά στο 2 0 1 3 ;;;;;

Χρονιά αγαπημένη, σημαδιακή, χρονιά που γιγαντώθηκε η αγάπη μου για το βινύλιο, χρονιά ενός έρωτα παθιασμένου, χρονιά πολλών μουσικών αγορών αλλά και η χρονιά που αξιώθηκα να δω την ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ του prog rock/metal στη London O2 Arena (24/5/2013).

Από τη χρονιά αυτή ξεχώρισα πολλούς σπουδαίους δίσκους, μεταξύ άλλων των Franz Ferdinand, του παικταρά Johnny Marr, των φρέσκων progsters Caligula’s Horse (εξωφυλλάρα), των Rotting Christ, των Spock’s Beard, των Alter Bridge, των Clutch, των Five Finger Death Punch, των Leprous, των Volbeat, των Asking Alexandria, των Kings of Leon, του Elton John (ο τελευταίος σοβαρός δίσκος του), του Τζίμη του Πανούση το κύκνειο άσμα, αλλά η πεντάδα που ψήφισα ήταν η εξής:
5. Steven Wilson - The raven that refused to sing (σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό το καλύτερό του πόνημα)
4. Daft Punk - Random access memories (back to back δισκάρες με το Tron Legacy OST)
3. Pearl Jam - Lightning Bolt
2. Avenged Sevenfold - Hail to the king (τούτους 'δω πρέπει να τους μελετήσω σε βάθος)
ΚΑΙ
1. Nick Cave & the Bad Seeds - Push the sky away.
Πραγματικά λυπήθηκα που δεν είδα τούτο το άλμπουμ στις λίστες σας. Για εμένα είναι το κορυφαίο έργο του Νικόλα και των Σπόρων της Κακίας του…
Για το 2014 δε θα ψηφίσω, κατέχω ελάχιστα πράγματα από εκείνη τη χρονιά. Θα ξεχώριζα ίσως τους δίσκους των Anathema, των Transatlantic, των Opeth και οπωσδήποτε το καταπληκτικό και ώριμο Unrepentant Geraldines της Tori Amos…

ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΒΡΑΔΥ!