2014
…όλοι οι γιαέρηδες μαζί μεμιάς εξεμπουκώσαν
και με τ’ ανεμοστρόφιλο π’ ευτύς εξησηκώσαν
μέσα τους σύρασιν ξανά, στα βάθη των πελάγω
και κλαίγανε μακριά της γης, του τόπου μας αλάργο.
Ξυπνώ στο κλάμα και κακό, κι ορθός γιαμιάς πετούμαι
και μες στην αψεγάδιαστη καρδιά μου συλλογούμαι:
Να δώσω μια και να πνιγώ από το πλοίο πάνω
είτε να ζω, να μη μιλώ κι υπομονή να κάνω;
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
Το 2014 θα μπορούσε να ανακηρυχθεί Έτος Επίδειξης Δύναμης της Ελληνικής Μέταλ Σκηνής κι έτσι τι πιο ταιριαστό από το να ξεκινήσει αυτή η λίστα με το ρεσιτάλ της θεσσαλογιαννιώτικης σύμπραξης των Aenaon.
Arcturus, Dodheimsgard, Thorns, Solefald κ.λπ., όλες εκείνες οι λατρεμένες avant-black μουσικές παρελαύνουν μέσα από το Extance, όχι ως αναμάσημα αλλά υπό το προσωπικό πρίσμα των Aenaon. Μέχρι και μια νωχελική/καουμπόικια φυσαρμόνικα κάνει το πέρασμά της, jazz καπρίτσια παντού, φοβερές guest εμφανίσεις (Τάνια δώσε πόνο), μια τελειότητα. ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ.
Άλαν πες αλεύρι, η Κορβόνα σε γυρεύει. Αυτή η λίστα έπρεπε να έχει τουλάχιστον ένα άλμπουμ ποιοτικού ιρλανδικού μοιρολογιού και διάολε το έχει, καθώς το επι(-υπο)βλητικό pagan doom αυτού του κουαρτέτου από το Κορκ (και μάλιστα αποκλειστικά στην ιρλανδική γλώσσα παρακαλώ) αποτελεί ιδανική παρηγοριά/αναπλήρωση για την εντελώς underwhelming δουλειά της ίδιας χρονιάς από τους Primordial (sorry to say).
- Dawnbringer - Night of the Hammer
Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του καλύτερα κρυμμένου μυστικού του μεταλλικού underground συνεχίζονται. Μετά από δύο δίσκους straight-up heavy metal (λέεεεμε τώρα) ο Κρις αποφασίζει να επαναφέρει έως έναν βαθμό το black στοιχείο, παράλληλα προχωρά σε μια αναπάντεχη στροφή σε doomy αλλά και folky (!) ηχητικές κατευθύνσεις και το αποτέλεσμα είναι typical (though anything but typical) Dawnbringer epic metal awesomeness.
- The Deathtrip - Deep Drone Master
Η φάση είναι κάπως έτσι:
– Θες να ακούσεις λίγο νορβηγικό παγωμένο μπλακμέταλ παρόλο που είναι 2014;
– Εεεεεε δεν ξέρω…
– Έχει Αλντράν στο μικρόφωνο.
– ΦΕΡΤΟ.
- Hundred - The Forest Kingdom (Part 1)
“Part 1”, καλά, χαιρετίσματα, part 2 δεν υπήρξε ποτέ και μάλλον ούτε θα υπάρξει δυστυχώς… Οι Λονδρέζοι Hundred δεν κατάφεραν να βγάλουν κανονικό δίσκο ποτέ, περιορίστηκαν σε μερικά demo και EP, ο δε ήχος τους είναι στην καλύτερη υποφερτός, μπαίνουν εδώ όμως γιατί παίζουν epic metal όπως ακριβώς το θέλω: Βαρύ, βρώμικο, ακομπλεξάριστα παλιομοδίτικο, ισόποσα δυσοίωνο και εξυψωτικό.
- Hyborean Steel - Barbaric Mysticism
Μιλώντας για επικό μέταλλο ευθυγραμμισμένο με το δικό μου γούστο, αυτή η μπάντα με το φανταστικό όνομα βρίσκει bull’s eye. Ο βαρβαρικός μυστικισμός δεν είναι ένας απλός τίτλος αλλά απόλυτα ακριβής περιγραφή του ήχου τους, ο οποίος είναι πραγματικά ό,τι πιο άξεστο και τριχωτό υπάρχει (ειδικά στον τομέα των φωνητικών). Ακόμα και τα πλήκτρα χρησιμοποιούνται με τέτοιο τρόπο ώστε όχι μόνο να μη ραφινάρουν/“εξευγενίσουν” τη μουσική τους, αλλά να επιτείνουν την απόκοσμη ατμόσφαιρα.
Καμιά φορά με πιάνει ένας ακραίος μαζοχισμός και κάθομαι και βλέπω στο YouTube βιντεάκια εκείνου του παλαβού του Stevie T. Δεν είναι όμως πάντα χάσιμο χρόνου, καθώς από ένα τέτοιο έμαθα τους Ιρλανδούς Ilenkus και ένα από τα κορυφαία music videos ever, μια ιδέα μεγαλοφυή μέσα στην απλότητά της. Αλλά και ο δίσκος στο σύνολό του δεν απογοητεύει, επαναφέροντας στην επιφάνεια με ιδιαίτερα καλαίσθητο τρόπο το ξεχασμένο πια - τότε - mathcore των Dillinger Escape Plan, Botch etc.
Μήπως σιγά σιγά να αρχίσουμε να αναφερόμαστε στους Isole όχι απλά ως “άλλο ένα” epic doom metal συγκρότημα αλλά ως εκείνους που παίρνοντας τη σκυτάλη από τα σχήματα - θρύλους του είδους, Candlemass, Solstice, Solitude Aeturnus, έφτασαν πλέον να ηγούνται στη σκηνή; Ίσως τραβηγμένο να μπαίνουν στην ίδια πρόταση, αλλά συγγνώμη κιόλας, με τους προαναφερθέντες είτε διαλυμένους είτε μεταξύ-φθοράς-και-αφθαρσίας είτε παρηκμασμένους (prove me wrong, Leif) εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο συγκρότημα να συνεχίζει αυτή την κληρονομιά με τόση συνέπεια και ποιότητα.
- Judas Priest - Redeemer of Souls
Έχει ο καιρός γυρίσματα. Κάποτε αρνιόμουνα με ξεροκέφαλο πείσμα ακόμα και να κάτσω να ακούσω το Redeemer of Souls, “όχι δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν αυτό στον ΚΚ”, “και ποιος είναι αυτός ο Ρίτσι Φόκνερ, δεν τον ξέρω” κ.ο.κ. Όταν “έσπασα” αναγκάστηκα να ομολογήσω ότι έχανα: Ο νέος δίσκος των Θεών είναι αντάξιος του ονόματός τους, με φοβερές ερμηνείες, άψογες συνθέσεις και έναν ήχο ψιλοσκατά, ναι, αλλά που με κάποιον τρόπο προσθέτει άφθονη προσωπικότητα στο όλο άκουσμα.
- Metal Inquisitor - Ultima Ratio Regis
Είναι μία από τις ειρωνείες της Ιστορίας το γεγονός ότι σε όλη αυτή την 80s heavy metal revival σκηνή μερικά από τα λιγότερα διαδεδομένα / δημοφιλή συγκροτήματα …είναι από τα παλαιότερα που έπαιξαν σ’ αυτό το ύφος, ήδη από τις αρχές προς μέσα των 00s. Κάτι σαν “in the right place at the wrong time”. Μία τέτοια περίπτωση είναι και οι Γερμανοί Metal Inquisitor, οι οποίοι άξιζαν 100% να χαίρουν του ίδιου σεβασμού με τους Σουηδούς και Βορειοαμερικάνους συναδέλφους τους.
Όσο περισσότερο θάψιμο τρώνε οι Origin στο ίντερνετ για την επιμονή τους να προσπαθούν να εξελίξουν τον ήχο τους και να μη μείνουν απλά στο υπερτεχνικό death metal κοπάνημα των πρώτων δίσκων τους, τόσο περισσότερο φαίνεται να μου αρέσουν / να ανεβαίνουν στην εκτίμησή μου. Μην εκληφθεί βέβαια ότι έχει πάψει να είναι ισοπεδωτικό / ψαρωτικό το στυλ τους, κάθε άλλο - απλά το συνδυάζουν με πολύ πιο υψηλό επίπεδο τραγουδοποιίας απ’ ό,τι συνηθίζεται σ’ αυτή τη σκηνή, και το αποτέλεσμα (και) στο Omnipresent είναι φανταστικό.
- Sons of Crom - Riddle of Steel
Σουηδοί που προσκυνάνε την κορυφαία μέταλ μορφή της χώρας τους (τον Quorthon ντε) και γενικά ό,τι επικό black (και όχι μόνο) υπάρχει; Τάισέ με και μην κάνεις πολλές ερωτήσεις. Ούτε εγώ κάνω (πια), παρότι αρχικά είχα πέσει στη λούμπα να εκφράζω προβληματισμούς τύπου “ρε συ μήπως όμως δεν έχουν δικό τους χαρακτήρα ξέρω γω;”. Shut up dickhead, this is for your benefit, so just enjoy them.
Στα πολλά παράδοξα της ζωής (μου) περιλαμβάνεται και το γεγονός ότι ενώ δεν έχω κάτσει να ασχοληθώ σοβαρά με τους Νορβηγούς Motorpsycho, οι οποίοι απ’ όσο ξέρω χαίρουν ιδιαίτερου σεβασμού στους prog κύκλους (το έχω σκοπό εδώ και κάτι χρόνια αλλά όλο το αναβάλλω), από πέρυσι έχω αφιερώσει πολλές ακροάσεις σε ένα side-project τους, τους Spidergawd. Αν μη τι άλλο πάντως ενισχύουν την αίσθηση της παραπάνω αναγκαιότητας, καθώς το ροκενρολάδικο heavy/psych τους πραγματικά μου κολλάει γάντι.
- Terminal - Heavy Metal Lokomotiva / Slovo
Άλλο ένα side-project των Enforcer που μάλλον προτιμώ πλέον από τους ίδιους τους Enforcer… Οι Terminal επιδόθηκαν σε ένα μάλλον εκκεντρικό αλλά εν τέλει άκρως επιτυχημένο εγχείρημα: Να παίξουν heavy metal με σλοβενικό στίχο (!), φόρος τιμής στα cult ανατολικοευρωπαϊκά metal συγκροτήματα των 80s. Μόλις δύο κομμάτια αλλά όπως έχουμε κατοχυρώσει είμαστε με την ποιότητα και όχι με την ποσότητα. Μια χαρά λοιπόν το Heavy Metal Lokomotiva αλλά όλα τα λεφτά είναι ο ύμνος Slovo, ένα κομμάτι που εδώ ακούγεται περίπου 500 φορές καλύτερο απ’ ό,τι στην αγγλόφωνη εκδοχή του από τους Enforcer έναν χρόνο μετά.
- Thantifaxath - Sacred White Noise
Όταν έμαθα την αλήθεια για τους Deathspell Omega απογοητεύτηκα περισσότερο απ’ όσο μπορώ να περιγράψω, σύντομα όμως θυμήθηκα ότι ευτυχώς υπάρχουν κι αλλού ψυχωτικομπλακμεταλλιές που βγάζουν ψυχωτικομπλακμετάλλια. Και μία από τις κατ’ εμέ κορυφαίες περιπτώσεις bm ριζωμένου μεν στην παράδοση αλλά και με το βλέμμα στο μέλλον του ακραίου ήχου είναι οι Καναδοί Thantifaxath, που η μουσική τους βγάζει όλη εκείνη την έκσταση και μια ανείπωτη ένταση που τείνω πλέον να συνδέω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο με την έννοια black metal.
Έχω αποθεώσει σχεδόν με κάθε αφορμή τους Σουηδούς θεούληδες του old school heavy metal, οπότε τώρα έτσι για αλλαγή θα δώσω τον λόγο στον φίλτατο @Vic, ο οποίος τα είχε πει πολύ ωραία γι’ αυτόν τον δίσκο στο μπλογκ του:
(…)
Όταν τελικά έπεσε ο δίσκος στα χέρια μου διαπίστωσα ότι οι Wolf που τους είχα στην κατηγορία «ελάχιστη απόκλιση» αποδείχτηκε ότι μπορούν να σε πιάσουν και λίγο στον ύπνο. Το στοιχείο του speed metal είναι σχεδόν άφαντο, αντιθέτως υπάρχει ένα φλερτ με πιο doomy πράγματα (να’ναι ο Simon; Να’ναι η μαυρίλα των προηγούμενων ετών; Ποιος ξέρει;) και ένας ανανεωτικός αέρας στο ύφος τους που όμως παραμένει εντελώς, μα εντελώς Wolf. Δεν υπάρχει καμία απολύτως άμεση αναφορά σε Iron Maiden, Mercyful Fate και Judas Priest (με την εξαίρεση μιας θαυμάσιας διασκευής στο Rocka Rolla) – μόνο heavy metal, μόνο Wolf.
(…)
Tier A
- Battleroar - Blood of Legends
Ο Marco Concoreggi δεν με τρέλαινε μεν σαν φωνή αλλά τον είχα συνηθίσει, οπότε ξενέρωσα τρελά όταν ανακοινώθηκε ότι ο αντικαταστάτης του στους εγχώριους true metal ηγέτες ήταν ο Gerrit των Sacred Steel - μου φαινόταν ότι δεν κόλλαγε καθόλου. Η μπαντάρα όμως με κόλλησε στον τοίχο με την κυκλοφορία του Blood of Legends, ενός δίσκου γεμάτου πραγματικά αψεγάδιαστο επικό μέταλ από κάθε άποψη. Και ναι, ακόμα και ο “Γερμανός κατσαπλιάς”, όπως τον έλεγα υποτιμητικά, εδώ γαμάει και δέρνει!
Ειλικρινά δεν το κάνω επίτηδες που βάζω και τρίτη ιρλανδική μπάντα (again: Ulster is Ireland @nnnkkk) η οποία δεν λέγεται Primordial. Απλά έτσι έκατσε το 2014. Και ο καλύτερος ιρλανδικός μέταλ δίσκος της χρονιάς είναι το Severance. Άλλο ένα υπέροχο δημιούργημα απ’ αυτό το υπέροχο συγκρότημα που έχει βρει τον δικό του μοναδικό τρόπο να παίζει μέταλ με επικολυρικές διαθέσεις και έντονη συγκινησιακή φόρτιση, βασισμένο στη μουσική παράδοση της Σμαραγδένιας Νήσου αλλά χωρίς να καταφεύγει σε ρουστίκ υπερβολές.
- Doomocracy - The End is Written
Οι συντοπίτες μου από το Ηράκλειο παίζει να έχουν το πιο cringe όνομα μπάντας στα χρονικά, αλλά αυτό είναι το πρώτο και τελευταίο πράγμα που έχω να τους προσάψω. Κατά τ’ άλλα το επικό doom τους (και μάλιστα επηρεασμένο περισσότερο από τους Solitude Aeturnus παρά από τους Candlemass ή τους Solstice όπως συμβαίνει συνήθως - αν μη τι άλλο αναζωογονητική αλλαγή στο μοτίβο) δεν είναι τίποτα λιγότερο από συγκλονιστικό, στα καλύτερά του. Κορυφαίες ατμόσφαιρες, φανταστική φωνή, όλα τα έκαναν σωστά εδώ.
- Hail Spirit Noir - Oi Magoi
Το μπαράζ καταπληκτικών ελληνικών 2014 δίσκων συνεχίζεται, και σιγά μη λείπανε οι Hail Spirit Noir από το πανηγύρι. Μετά το μνημειώδες Πνεύμα, στους Μάγους η μουσική τους παραμένει αρρωστημένα παιχνιδιάρικη, προκλητική, γνήσια προοδευτική (και όχι μόνο με την έννοια του μπολιάσματος με 70s prog στοιχεία). Πολύ λίγες φορές ακούστηκε τόσο ριζοσπαστικό, απελευθερωμένο (και απελευθερωτικό) το black metal - αν και βέβαια οι HSN αφήνουν την αίσθηση ότι το τελευταίο πράγμα που τους απασχολεί είναι αν θα χαρακτηριστούν bm μπάντα ή όχι.
- Mekong Delta - In a Mirror Darkly
Θέλω κάποια στιγμή ο Ραλφ να βγάλει με τους Mekong Delta έναν δίσκο μόνο με κλανιές και ρεψίματα. Ναι, θα είναι κηλίδα στη δισκογραφία τους (άντε καλέ), αλλά τουλάχιστον θα μπορέσω - ελπίζω - να αποδείξω ότι δεν προσκυνώ ό,τι και να βγάλουν. Γιατί προσώρας, ε ναι, προσκυνώ ό,τι έχουν βγάλει και το In a Mirror Darkly δεν αποτελεί εξαίρεση. Απερίγραπτα, για άλλη μια φορά, τα μουσικά όργια που γίνονται εδώ μέσα, με τον όρο progressive/technical thrash metal να αποτελεί απλά το σημείο της αφετηρίας.
Το σουηδικό heavy ως γνωστόν χωρίζεται σε δύο φράξιες: Την πριστομεϊντενική απ’ τη μία και τη μερσιφουλφεϊτική απ’ την άλλη. Στην πρώτη κυριαρχούν οι Wolf, στη δεύτερη - είμαι πεπεισμένος πια - ό,τι καλύτερο είναι οι Portrait, έχοντας βγάλει μόνο δισκάρες. Η μόνη μαλακία - ας πούμε - είναι ότι δεν έβαλαν στο Crossroads (αλλά μόνο στο We Were Not Alone EP της ίδιας χρονιάς - τι κομματάρα btw) την υπερδιασκευάρα στο Mother Sun, βοηθώντας να μάθει περισσότερος κόσμος το καλύτερο κομμάτι που οι Priest δεν ηχογράφησαν (σε στούντιο) ποτέ.
- Les Ramoneurs de Menhirs - Tan ar Bobl
Οι Βρετόνοι (όχι Γάλλοι!) folk punks Ramoneurs de Menhirs δεν παρέχουν μόνο το ιδεατό σάουντρακ για την αντίσταση του Γαλατικού Χωριού ενάντια στην Αυτοκρατορία, όπως έχω ξαναπεί - γιορτάζουν την ίδια την ιδέα του Γαλατικού Χωριού, όπου κι αν βρίσκεται αυτή: Τραγουδάνε για τα Εξάρχεια, φωνάζουν Νίκη στην Ιντιφάντα και ΒΙΒΑΛΑΡΕΒΟΛΟΥΣΙΟΝ, ξεθάβουν παλιά ρωσικά επαναστατικά άσματα (έστω και με στρεβλή κατανόηση της επανάστασης - δεν πειράζει), η μουσική τους τρυπάει τα αυτιά, αν δεν έχεις θετική προδιάθεση δεν ακούγονται με τίποτα. Τους αγαπώ.
- Rigor Mortis - Slaves to the Grave
Βγήκε και κάτι καλό από το “re-thrash” κίνημα: Με τις προσπάθειες εκείνων των ψιλοατάλαντων (στη μεγάλη πλειοψηφία τους) πιτσιρικάδων ανανεώθηκε το ενδιαφέρον του κόσμου για το thrash και προέκυψαν ευνοϊκές συνθήκες ώστε να επαναδραστηριοποιηθούν μπάντες οι οποίες όντως είχαν πράγματα να πουν. Και ποιος είχε πράγματα να πει αν όχι οι Rigor Mortis, ένα από τα πιο ξεχωριστά thrash συγκροτήματα όλων των εποχών, με εντελώς προσωπικό στυλ το οποίο αποθεώνεται σε αυτό το reunion album τους, αντάξιο των παλιών δίσκων τους και σφραγίζοντας ιδανικά την πορεία του Mike Scaccia (R.I.P.).
- Threshold - For the Journey
Για πολλοστή φορά οι Βρετανοί ήρωες του μελωδικού, λυρικού, ουσιώδους προγκμέταλ δεν μου αφήνουν κανένα περιθώριο αντίστασης απέναντι στην Τέχνη τους. Η μουσική τους με παροιμιώδη συνέπεια αποθεώνει και δοξάζει το Ωραίο, μέσα από συνθέσεις που ακόμα κι όταν τραβάνε σε διάρκεια (βλ. το 11λεπτο έπος The Box) δεν θες να κόψεις ούτε δευτερόλεπτο. Όσο για τον Damian, τι άλλο να πω πια, θα απολάμβανα να τον ακούω να λέει μέχρι και ρεπορτάζ χρηματιστηρίου. Η καλύτερη δυνατή έξοδος. Ας ετοιμαστούμε τώρα για το νέο κεφάλαιο στην πορεία τους. Τα σύννεφα πάνω από το Ηνωμένο Βασίλειο πυκνώνουν επικίνδυνα…
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Αν κάτι λείπει από το Citadel των Ne Obliviscaris είναι ο παράγοντας της έκπληξης. Εκ των πραγμάτων δεν γινόταν να αναπαραχθεί εκείνο το σοκ-και-δέος που έβγαζε το απίστευτο Portal of I, ο κόσμος (τον οποίο αφορούν) ήταν πιο υποψιασμένος.
Κατά τ’ άλλα, όλα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν το ντεμπούτο βρίσκονται σε μεγαλειώδη αφθονία και σε τούτο δω το δεύτερο άλμπουμ των Αυστραλών extreme progmetallers: Ο heavy, τεχνικότατος αλλά όχι υπερφορτωμένος ήχος, οι περίτεχνες ενορχηστρώσεις που όμως βγάζουν νόημα με την πρώτη, τα (μελωδικά) black/death σκοτάδια και ο λυρισμός με τη φανταστική χρήση του βιολιού, όλα τα “χρώματα” είναι εκεί και συγκροτούν την πανέμορφη παλέτα των Ne Obliviscaris που σε κάνει να μη χορταίνεις τη μουσική τους. Η υπερβατική τριλογία Painters of the Tempest, η εξαίσια διλογία Devour Me, Colossus και μεταξύ τους η “ουδέτερη ζώνη” του εξίσου υπέροχου Pyrrhic είναι οι συγκεκριμένοι όροι υλοποίησης του οράματος που έφερε στη ζωή το Citadel, το νέο αριστούργημα αυτού του συγκροτήματος που αν είχε εμφανιστεί στα τέλη των 90s ή στις αρχές των 00s σήμερα θα είχε τη φήμη των Opeth.-
NUMBER FOUR
.............
Όταν άκουσα κάποια στιγμή μέσα στο 2014 ότι έχουν εμφανιστεί κάποιοι Villagers of Ioannina City που με το ντεμπούτο τους Riza συνδυάζουν heavy rock και παραδοσιακή ηπειρώτικη μουσική με τρόπο που “πρέπει να ακούσεις” (δεν ξέρω αν είχε ακόμα ασχοληθεί κανείς με το Promo 2010), η πρώτη μου αντίδραση ήταν σκεπτικισμός. Ναι εντάξει, και οι Socrates το έκαναν στα 70s και το αποτέλεσμα ήταν τέλειο, αλλά πόσο πετυχημένα μπορεί να το επαναλάβει μια μπάντα που όλα δείχνουν ότι το κάνει τόσο εξώφθαλμα; Μήπως είναι λίγο “τουριστική” η φάση, λίγο gimmick; Τέλος πάντων, ας μην απορρίψουμε προτού δοκιμάσουμε.
Ω να σου…
Η πρώτη κιόλας ακρόαση με άφησε με ανοιχτό το στόμα, κάνοντας κάθε αμφιβολία σκόνη και θρύψαλλα. Αν ήταν έτσι όλες οι “gimmick” μπάντες, μακάρι το gimmick να γινόταν ο κανόνας στη μουσική! Το μυστικό των VIC φυσικά δεν είναι άλλο από τη βαθιά αγάπη και γνώση τους για τη μουσική παράδοση του τόπου τους, πολύ μακριά από κάθε πιθανή ευκολία που θα επέλεγε κάποιος “περαστικός”. Άλλωστε δεν είναι μόνο το κλαρίνο, δεν είναι μόνο οι γνώριμες πεντατονικές φωνητικές αρμονίες της Ηπείρου, είναι όλα τα στοιχεία μαζί που συνθέτουν αυτό το μοναδικά φρέσκο ηχητικό αποτέλεσμα που - για να μην ξεχνιόμαστε - άνοιξε δρόμους για ένα σωρό μπάντες από τότε. Όλα αυτά τα πασίγνωστα (αλλά και λιγότερο γνωστά) δημοτικά τραγούδια, με μπόνους γαματοσύνης το εξαιρετικό Nova, το μόνο στα Αγγλικά, προοικονομώντας τη μελλοντική κατεύθυνση του συγκροτήματος.
Να μου ζήσετε παγουράδες μου!
Α, Α ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΑΣΩ
Ειδική μνεία στο EP της ίδιας χρονιάς Ζβάρα / Καρακόλια, με δύο από τα πλέον χαρακτηριστικά κομμάτια των VIC. Το πρώτο, κλασικό ηπειρώτικο με επιβολή ψυχικής ταύτισης (Πάρτε τα ζβάρα, όλα κάψτε τα βρε / Κάψτε κάθε παλιό, για να βγει από μέσα ο πιο όμορφος ανθός…), την παράσταση όμως κλέβει το δεύτερο, “αρχαίο” ρεμπέτικο (του 1928!). Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια…
NUMBER THREE
.............
Να λοιπόν που φτάσαμε στο σημείο να έχω δύο δίσκους από ελληνικές μπάντες στην πεντάδα μου! Σε μια τόσο πλούσια χρονιά για την εγχώρια σκηνή, βέβαια, και μόνο ο τίτλος του ελληνικού άλμπουμ της χρονιάς θα ήταν έτσι κι αλλιώς άκρως τιμητικός για τους Need και το Orvam (A Song for Home), πόσο μάλλον που το χρίζω το τρίτο καλύτερο της χρονιάς γενικώς… Το αξίζουν 100% όμως, η εξέλιξή τους ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Όταν τους είχα δει live χρόνια πριν, το 2007, support στους Candlemass στο Gagarin, εντάξει δεν είναι ότι δεν μου άρεσαν και καθόλου αλλά ούτε και με εντυπωσίασαν, έλεγα “α να ένα τίμιο ελληνικό συγκρότημα, αν βελτιωθούν λίγο έως αρκετά ίσως βγάλουν κάνα-δυο αξιόλογους δίσκους”… Πού να 'ξερα!
Ούτε δεκαετία αργότερα είχαν τοποθετηθεί πλέον στην κορυφή όχι μόνο της εγχώριας progmetal σκηνής αλλά και διεθνώς. Έχουν αφομοιώσει επιρροές από λίγο πολύ όλα τα μεγαθήρια του είδους, παράλληλα από διάφορα λιγότερο γνωστά αλλά σημαντικά συγκροτήματα, και έχουν φτιάξει έναν πολύ ιδιαίτερο, προσωπικό ήχο, που χαρακτηρίζεται από μια σειρά στοιχεία όχι πρωτόγνωρα μεν για τα προγκ δεδομένα αλλά σίγουρα σε απρόσμενα υψηλό βαθμό συγκέντρωσης. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλές progmetal μπάντες, ούτε τότε ούτε έκτοτε, οι οποίες να έπαιζαν (ή να παίζουν) με τόσο τσαμπουκά, τόση ένταση, χωρίς την ίδια ώρα να θυσιάζουν ούτε κατ’ ελάχιστο τον αναγκαίο λυρισμό του είδους στις μελωδικές εκδοχές του.
Και, φυσικά, όλα αυτά τα ωραιότατα κορυφώνονται στον επίλογο με το 18λεπτο ομότιτλο κομμάτι, πολύ απλά ένα από τα μεγαλύτερα (όχι μόνο σε διάρκεια) που έβγαλε ποτέ το ελληνικό μέταλ.
Είμαι ο πύργος και το άρμα
και στις φλέβες μου τρέχει βροχή
Είμαι η σιδερένια μπάλα της Ηχούς
και κάθε φθινόπωρο ανθίζω
Με πόδια ριζωμένα στη θάλασσα της ακινησίας
βαδίζω
Είμαι ο ΓιαΠάντα
Ο τυφλός και άσπιλος θεός
Κραυγάζω προς τα αρπακτικά
Μην τύχει και καταλάβουν πως στ’ αλήθεια
δεν υπάρχω
Είμαι το τρία πριν απ’ το δύο
Είμαι η σήψη στο συκώτι
Το τέλος πριν τη διαδρομή
Μύρισε τον χρόνο μου
αν μπορείς
oɹʌɐɯ
NUMBER TWO
.............
Μετά και το 3 στα 3 reunion albums με το Blind Rage, η αίσθηση στα μέσα των 10s ήταν πια ότι οι Accept ήταν άτρωτοι. Ότι δεν γινόταν να κάνουν λάθος, αδύνατον, δεν παίζει ρε, πώς το λένε. Το ότι αυτό αποδείχθηκε υπεραισιόδοξη στάση μπορεί να αποδοθεί σε διάφορους παράγοντες, από το “μα προφανώς και δεν είναι άτρωτοι ρε βλάκα, ποιος είναι άτρωτος” μέχρι την επίδραση που είχαν στο συγκρότημα οι αλλαγές στη σύνθεση και η μη συνέχιση εκείνης της ομάδας που δημιούργησε τη μυθικών διαστάσεων τριπλέτα Blood of the Nations / Stalingrad / Blind Rage (όσο κι αν τον πρώτο λόγο στην τραγουδοποιία είχε πάντα ο Wolf), αλλά εδώ δεν είμαστε ούτε για να σπεκουλάρουμε ούτε για να μεμψιμοιρούμε για κάτι που μπορεί να ήταν ή να μην ήταν αναπόφευκτο, αλλά για να αποθεώσουμε τη σοδειά του κορυφαίου συγκροτήματος παραδοσιακού μέταλ που έβγαλε ποτέ η ηπειρωτική Ευρώπη.
Για να κουνάμε το κεφάλι με έκδηλη ικανοποίηση στο effect του εναρκτήριου Stampede που πράγματι ποδοπατάει τα πάντα στο πέρασμά του. Για να χαμογελάμε, προσπαθώντας ταυτόχρονα να πνίξουμε το δάκρυ συγκίνησης που πάει να στάξει, στο άκουσμα των επικών μελωδιών του Dying Breed. Για να γουρλώνουμε τα μάτια που εν έτει γράφεται ένα Dark Side of my Heart που αν ήταν σε κάνα Metal Heart θα ήταν σίγουρα μέσα στα highlights του. Για να υψώνουμε σφιγμένες γροθιές με το Fall of the Empire. Και για να απολαμβάνουμε αυτή την τευτονική μεταλλική πανδαισία, αυτή τη συναρπαστική βόλτα σε όλο το φάσμα των συναισθημάτων που μπορεί να γεννήσει το γνήσιο ατσάλι, μέχρι το τέλος, με το Final Journey, όπου η εμβόλιμη έκφραση Πρωινής Διάθεσης - φόρου τιμής στον μεγάλο Νορβηγό συνθέτη Έντβαρντ Γκριγκ δεν είναι πια παρά το κερασάκι στην τούρτα.
Μέχρι να μας διαψεύσουν οι Accept και να ξαναβγάλουν δισκάρα (δεν θα είναι η πρώτη φορά), κύριοι ευχαριστώ για όλες τις συγκινήσεις.
NUMBER ONE
.............
…estrangement is our new normal… too scared to leave, so hard to stay…
Με το Longhena των Gridlink (που χαίρομαι τόσο πολύ που τελικά ΔΕΝ αποδείχθηκε το κύκνειο άσμα τους) η ακρότητα στη μουσική αποκτά πλέον καινούργιο νόημα - μη ρωτήσετε μόνο ποιο είναι αυτό, 9 χρόνια έχουνε περάσει όλα κι όλα, we’re still working on it. Θα μπορούσε να γίνει μια “τυπική” περιγραφή. Ότι παίζουν grindcore, ΟΚ σε μια βαθμίδα τεχνικής κατάρτισης που δεν είχε εντοπιστεί ξανά μέχρι τώρα στο είδος, με πολλά στοιχεία που παραπέμπουν μέχρι και σε black metal, χωρίς όμως οι Gridlink να έχουν σχέση με τις “κλασικές” βλάσφημες λογικές - τουλάχιστον όχι αυτές που έχει κανείς στο μυαλό του ακούγοντας κάτι τέτοιο. Ναι, και; Καταλαβαίνει κανείς τίποτα; Μπα. Νομίζει μόνο ότι καταλαβαίνει. Μόνο αν βάλει να ακούσει τι γίνεται εδώ μπορεί ίσως να αρχίσει να μπαίνει στο νόημα, και πάλι χλωμό δηλαδή. Το όλο ηχητικό οικοδόμημα είναι τόσο πυκνό και in your face που μάλλον είναι πιο πιθανό να προκαλέσει σύγχυση τελικά.
…death does not heal wounds or hearts… it hides the things we’ve done…
Προσπαθώντας να αποτυπώσω σε λέξεις την εντύπωση που δημιουργεί η μουσική των Gridlink σκέφτηκα το εξής: Είναι μουσική που κάνει την υπόλοιπη μουσική να ακούγεται σαν να βάζεις ένα βίντεο να παίζει σε slow motion. Ψιλοπροφανής διαπίστωση, αλλά γιατί να θέλει κανείς να ακούσει κάτι τέτοιο; Σωστό κι αυτό σε πρώτο επίπεδο, μόνο που η ουσία δεν είναι ούτε εκεί. ΟΚ οι Gridlink “τρέχουν”, με χίλια πάνε, αλλά το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι ότι δεν είναι αυτοσκοπός. Προσπαθούν έτσι να μας πουν ότι ο χρόνος είναι σχετική έννοια. Αν όλα αυτά τα παρανοϊκά / υπερηχητικά μοιάζουν να απειλούν την ψυχική σου υγεία με τη φούρια τους, τα λίγα αλλά κρίσιμα μελωδικά / ατμοσφαιρικά τους περάσματα θαρρείς καταργούν τον χρόνο ολότελα. Δεν αρκεί κανείς να παρατηρήσει ότι ώρες ώρες φέρνουν στο μυαλό τη γιαπωνέζικη μουσική παράδοση, με μια πνευματικότητα πέρα για πέρα ξένη για κάθε δυτικό αυτί. Ούτε αυτό, κατόπιν δεύτερης, τρίτης κ.λπ. εξέτασης, φαίνεται να ήταν ποτέ το ζητούμενο. Είναι κάτι άλλο. Κάτι φευγαλέο, κάτι που μας το κρύβουν. Κάποτε όμως ίσως σπάσουμε τη φόρμουλα. Ή και όχι.
Strangers forever / Cross that bridge / Look to windward / Go on alone / Strangers forever / Alone with yourself / Look to windward / With regret and tears…
Εξώφυλλο της χρονιάς, πολύ μεγάλη έκπληξη
…έχω δει ένα σωρό τέτοια τοπία… ο άνθρωπος δεν έχει έρθει να λεηλατήσει αυτά τα βουνά… εδώ βλέπει κανείς τη φύση σε όλο της το μεγαλείο…
…εδώ μπορεί κανείς να αναμετρηθεί με τον κόσμο… να χαρεί τους καρπούς του μόχθου του… να ζήσει μέσα στη γαλήνη και την ομορφιά και… και…
ΜΑ ΤΙ Μ’ ΕΠΙΑΣΕ;! Αν βρω χρυσάφι, ποιος με πιάνει. Θα αποξηράνω το ποτάμι, θα ανοίξω στοές στα βουνά και θα στείλω όλα τα δέντρα στο πριονιστήριο!
ΖΗΤΩ Η ΠΡΟΟΔΟΣ!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΧΡΗΜΑ!
.
