Κλασσικα Παρασκευη, και το 2014 ειναι σχεδον 10 χρονια μακρια αλλα φανταζει τοσο κοντα.
| 1 | Solstafir | Otta |
|---|---|---|
| 2 | Skelator | King Of Fear |
| 3 | Καταχνία | Καταχνία |
| 4 | Triptykon | Melana Chasmata |
| 5 | Villagers of Ioannina City | Riza |
31 Likes
2014
- Hail Spirit Noir - Oi Magoi
- Panopticon - Roads to the North
- Battleroar - Blood of Legends
- Primordial - Where Greater Men Have Fallen
- Tuomas Holopainen - The Life and Times of Scrooge
Κενοτάφιον
- Agalloch - The Serpent & the Sphere
- Solstafir - Otta
- Triptykon - Melana Chasmata
- Swans - To Be Kind
- Pink Floyd - The Endless River
- Saor - Aura
- Harakiri for the Sky - Aokigahara
- Soen - Tellurian
- Manes – Be All End All
- Villagers of Ioannina City - Riza
Cover Art
Όταν υπάρχει σχέδιο του τιτανομέγιστου Don σε εξώφυλλο δίσκου, προφανώς και πάει καρφί για καλύτερο της χρονιάς. Ακόμα και να έδειχνε τον Τέντυ να στρίβει το μουστάκι του. Πόσο μάλλον αυτή την επικούρα. G.A.O.D.
35 Likes
2014
Θα το παίξω safe και χωρίς πολύ μπλα μπλα λόγω έλλειψης χρόνου, άλλωστε οι περισσότεροι στην 5αδα μου δεν χρειάζονται συστάσεις στο ροκιν.
5. Gazpacho – Demon
Νορβηγοί που αγαπάνε τους Marillion, σε δυνατή φόρμα, what can go wrong?
4. Perturbator – Dangerous Days
δεν νομίζω να χρειάζεται συστάσεις, μαζί με τον Carpenter Brut έκαναν θραύση πριν από καμιά 10ετια
3. White Lung – Deep Fantasy
η περίοδος που άκουγα ότι έπεφτε μπροστά μου από μελωδικό πανκ. οι συγκεκριμένοι είχαν και τρελό hype τότες και το Sorry του '12 ήταν εξίσου απολαυστικό.
2. Motorpsycho – Behind the Sun
κανονικά θα έπρεπε να είχε πέσει σύρμα στην prog σεκτα που δρούσε στο ροκιν προ δεκαετίας και να έχουμε δώσει ήδη 3-4 πρωτιές στους Motorpsycho στο παιχνίδι. Κάτι τέτοιο δεν συνέβει όμως και παλεύουμε κάθε φορά για 10αδα(και πολύ λέω… 
)
1. Erik Truffaz & Murcof – Being Human Being
ο Truffaz είναι jazz τρομπετίστας και ο murcof βετεράνος της ambient σκηνής. Μαζί δημιουργούν ηλεκτρονικη jazz με έντονο αφηγηματικό και soundtrack-ικο χαρακτήρα. Λογικό, αφού ο δίσκος δημιουργήθηκε για να συνοδεύσει τα σκίτσα και τις ιστορίες του (όχι τυχαίου) δημιουργού κόμικ και σκηνοθέτη Enki Bilal (ο οποίος φρόντισε για το εξώφυλλο). Οι συναυλίες που ακολούθησαν, με τον τελευταίο να “ντύνει” με visuals την μουσική των πρώτων πρέπει να ήταν εκπληκτικές!
και για εξώφυλλο, δίνω ψήφο στον Bilal από πάνω
29 Likes
ωπ δεν το ήξερα αυτό, εύγε, μπαίνει στην playlist ΣΚ - Bilal και τα μυαλά στα κάγκελα
5 Likes
Ωραίος, φέτος τον άκουσα/ είδα πρώτη φορά στην Τεχνόπολη, κι άκουσα το τελευταίο του άλμπουμ (ωραίο). Θα τσεκαριστεί. Πρέπει να έχει κάνει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα απ’ όσο διάβαζα, χωρίς να κινείται σε αυστηρά jazz πλαίσια.
1 Like
δεν μπορώ να πω πως απολαμβάνω ιδιαίτερα την jazz (ειδικά τα πιο free/improv σχήματα), το αποπάνω όμως είναι πολύ πιο προσιτό σε μη μυημένα αυτιά(όπως και τα δικά μου). Και ναι έχεις δίκιο, δεν κινείται σε αυστηρά jazz πλαίσια 
1 Like
2014
Honourable Mentions
Summary
- Babymetal - Babymetal
- Behemoth - The Satanist
- Black Label Society - Catacombs of the Black Vatican
- Blues Pills - Blues Pills
- Emigrate - Silent So Long
- Epica - The Quantum Enigma
- Foo Fighters - Sonic Highways
- Linkin Park - The Hunting Party
- Machine Head - Bloodstone & Diamonds
- Mastodon - Once More 'Round the Sun
- Opeth - Pale Communion
- Pink Floyd - The Endless River
- Slash with Myles Kennedy and The Conspirators - World On Fire
- Slipknot - .5: The Gray Chapter
- The Tea Party - The Ocean at the End
- The Last Internationale - We Will Reign
- The Pretty Reckless - Going To Hell
- ††† - †††
Top 5
1)Architects - Lost Forever // Lost Together
2)Royal Blood - Royal Blood
3)Villagers of Ioannina City - Riza
4)Jack White - Lazaretto
5)Rival Sons - Great Western Valkyrie
Εξώφυλλο
Είχα σκοπό να βάλω Behemoth ή Mastodon αλλά είδα αυτό και συγκινήθηκα. Μου είχε διαφύγει και μένα αυτός ο δίσκος, επιλέγω να μην τον βάλω στην λίστα αλλά τον έχω λιώσει αυτές τις μέρες και θα τιμήσω έστω το εξώφυλλο. Η μισή μου παιδική ηλικία ήταν τα κομικ της Disney και έχω αναθέσει στην μάνα μ να βρει που τα έχει χώσει για να τα διαβάσω ξανά τα Χριστούγεννα. Ah sweet nostalgia…
32 Likes
Μετά απο πολυετή (pun intended) απουσία, μονο και μόνο για το προσωπικό tag θα συμμετέχω για το 2014, με αλλαγές (φυσικά) στη σειρά σε σχέση με την επίσημη λίστα που ειχα το 2014, αφου με τα χρόνια αλλάζουμε κι εμείς και κάποια άλμπουμ μένουν περισσότερο ως αγαπημένα.
2014 λοιπον:
1. Monuments - The Amanuensis
Εξακολουθώ να το θεωρώ υποτιμημένη δισκάρα, με φοβερά κομμάτια και μερικά απο τα καλύτερα riffs και ρεφραιν που έχουν φτιάξει οι Monuments. Απο τα τοπ άλμπουμ του γενικότερου djent ήχου κατά τη γνώμη μου.
2. Architects - Lost Forever || Lost Together
Τι να πουμε για την μπαντάρα. Για άλλους ίσως ο κορυφαίος τους δίσκος, για μένα ο προπομπός του μεγαλείου που θα ακολουθούσε. Τα λέγαμε
3. Νeed - Orvam: A Song For Home
Μόνο και μόνο το ομότιτλο κομμάτι αρκεί για να συγκαταλέγεται στα κορυφαία της χρονιάς (κι όχι μόνο). Τρομερή έμπνευση σε όλο το άλμπουμ, τόσο σε μουσικό όσο και σε στιχουργικό επίπεδο.
4. Flying Colors - Second Nature
Αν και το πρώτο άλμπουμ των Flying Colors είναι ξεχωριστό με την πιο pop υφή του, στο Second Nature οι prog καταβολές ήρθαν να μεγαλώσουν τόσο ώστε να εμπλουτιστεί ο ήχος τους ακόμη περισσότερο. Παραδόξως το αγαπημένο μου κομμάτι (Peaceful Harbor) είναι και το πιο mellow - αλλά ταυτόχρονα συναισθηματικά φορτισμένο (και με φοβερά φωνητικα)
5. Evergrey - Hymns For The Broken
O δίσκος-αναγέννηση των Evergrey, δίχως μια περιττή στιγμή. Για τα γούστα μου, θεωρώ πως είναι και ο κορυφαίος τους συνολικά. Δυστυχώς νιώθω οτι λειτούργησε λίγο σαν παγίδα που τους έβαλε σε ένα καλούπι απο εκει και μετά, αλλά δεν παύει να είναι πορωτικό, συναισθηματικό και πιασάρικο ταυτόχρονα.
Honorable Mentions:
37 Likes
Να ψηφίσεις το “The Tower” και να τα αφήσεις αυτά 
.
2 Likes
1. Periphery - Clear. Tι και αν ειναι EP. Eδώ οι Periphery είπαν να κάνουν κάτι διαφορετικό και έτσι αποφάσισαν να γραψουν από ένα κομμάτι ο καθένας, συν ένα όλοι μαζί (το εναρκτήριο) και κάθε κομμάτι έπρεπε να συνδέεται με το αρχικό. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Πολύ πιο κοντά από ποτέ σε “φυσιολογικές” δομές και χωρίς 800 αλλαγές το λεπτό, επιδεικνύουν φοβερή μουσικότητα. Δεν είναι το καλύτερο τους, μόνο λόγω διάρκειας.
2. Mastodon - Once More Round The Sun. Αλλάζουν, ενώ ο ήχος τους παραμένει 100% mastodon. Ψυχεδελικοί, ατμοσφαιρικοί, επιθετικοί. Ότι θέλουν κάνουν και εμείς ακολουθούμε.
3. Opeth - Pale Communion. Ενώ ο δίσκος δεν έχει κάποιο κομμάτι κράχτη, όπως όλα τα Opeth ύστερης περιόδου (εκτός του τελευταίου, που…δεν ακούγεται), είναι μάλλον ο καλύτερος αυτής της περιόδου. Πολύ συμπαγής, αρκετά ομοιογενής και πέρα για πέρα 70ς.
4. A.C.T - Circus Pandemonium. Η μπαντάρα είχε χρόνια να μιλήσει. Για την ακρίβεια μου φαίνεται πως όλοι νόμιζαν ότι είχαν διαλύσει. Καταφέρνουν να αγγίξουν το Last Epic, φτιάχνοντας πολύ όμορφες συνθέσεις στο μοναδικό τους στυλ.
5. Aspherium - The Fall of Therenia. Nορβηγικό μελωδικό death, το οποίο ξεκινάει με ένα αποκαλυπτιco riff που σε κερδίζει από τα αποδυτήρια. Έχει και ψήγματα metalcore.
2 μενσιονς:
Beck - Morning Phase: ότι ακριβώς δεν περίμενα από τον Beck. Απίστευτα ήρεμο και χαλαρωτικό.
Disharmony - Shades of Insanity: Nevermore-ικο metal, με πολύ ωραίες κιθάρες.
Το 2015 κοντοζυγώνει ε
32 Likes
To hit της χρονιάς σας!
3 Likes
2014
HONOURABLE MENTIONS
-
Royal Blood - Royal Blood
-
Blues Pills - Blues Pills
-
Planet of Zeus - Vigilante
-
Epica - The Quantum Enigma
-
1000mods - Vultures
TOP 5
5. Villagers of Ioannina City - Riza
4. Mastodon - Once More 'Round the Sun
3. Architects - Lost Forever // Lost Together
2. Rival Sons - Great Western Valkyrie
1. Need - Orvam : A Song For Home
35 Likes
Δύσκολες εβδομάδες, χρωστούσα κάποια πράγματα από το 2012 & 2013 (το 2013 είχα ψηφίσει μόνο στην λίστα). Αύριο το 2014.
2012
Είχα γράψει 2 λόγια για τους δίσκους της πεντάδας μου. Χρωστάω την κλασσική φωτογραφία και 2-3 photos που έχουν διασωθεί από τι αντίκρυσα μετά από περπάτημα του μισού Montreal για να δω τους Swans. Όπως είχα γράψει, αρκούσε και μόνο το Apostate για να βιώσω το μεγαλείο του The Seer και να γραφτεί ως μία από τις πιο έντονες συναυλιακές στιγμές που έζησα.
2013:
#5
Samsara Blues Experiment - Waiting for the Flood
Οι Γερμανοί θα μπορούσαν να είχαν μπει με το ντεμπούτο τους, με το κτήνος που λέγεται Double Freedom, αλλά και εδώ μιλάμε για μία εξαιρετική δουλειά με τα 4 κομμάτια πολύ υψηλής ποιότητας, ένα τσακ ξεχωρίζω το ομώνυμο και το Don’t Belong.
#4
Clutch - Earth Rocker
Ο ορισμός του γαμάτου και γεμάτου δίσκου. Ξεκίνημα με 3 σφηνάκια όνειρο, D.C. Sound Attack! να είναι σε άλλη διάσταση, υπέροχο gone gold, γενικά αψεγάδιαστο, διασκεδαστικό. Ότι ακριβώς ζητάς για να περάσεις καλά με ποιότητα.
#3
The Ocean - Pelagial
Ότι καλύτερο μας έδωσαν οι παλαιοντολόγοι του post metal. Έχει φοβερές στιγμές, πανέξυπνα θέματα αλλά ο δίσκος απογειώνεται στα 2 9λεπτα κομμάτια. Ειδικά αυτό το Demersal είναι ένα γαμημένο έπος. Τρομερά live επίσης, το ζουν και το γουστάρουν και μπράβο τους.
#2
Cult of Luna - Vertikal
Εδώ γίνεται established η κυριαρχία μίας μπάντας που θα μεγαλουργήσει όλη την δεκαετία. Δίσκος φουτουριστικός, βιομηχανικός εμπνευσμένος από το Metropolis, γεννάει τον ήχο που θα τους κρατήσει στην κορυφή. I: The Weapon - Vicarious Redemption - In Awe of. Αυτά αρκούν.
#1
Steven Wilson - The Raven that Refused to Sing (and other stories)
Και ο Steven μεγαλούργησε στα 10’s, εδώ μαεστρικά μας φέρνει το progressive rock των 70’s φρέσκο αλλά και αυθεντικό ταυτόχρονα μέσα από το μοναδικό προσωπικό του φίλτρο. Luminol και νομίζεις ότι τα άκουσες όλα (φλάουτα, synths και δεν συμμαζέυεται), ένα γλυκά υπέροχο PT-ικό Drive Home και μετά αντίο με Holy Drinker και Watchmaker. Για να σκεφτείς πόσο πιο όμορφα μπορεί να κλείσει ένας δίσκος σαν αυτόν. Ε αν ήσουν εκείνο το βράδυ του Μαΐου του 2016 στο Badminton, ξέρεις.
31 Likes
2014
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Aenaon - Extance
Το 2014 θα μπορούσε να ανακηρυχθεί Έτος Επίδειξης Δύναμης της Ελληνικής Μέταλ Σκηνής κι έτσι τι πιο ταιριαστό από το να ξεκινήσει αυτή η λίστα με το ρεσιτάλ της θεσσαλογιαννιώτικης σύμπραξης των Aenaon.
Arcturus, Dodheimsgard, Thorns, Solefald κ.λπ., όλες εκείνες οι λατρεμένες avant-black μουσικές παρελαύνουν μέσα από το Extance, όχι ως αναμάσημα αλλά υπό το προσωπικό πρίσμα των Aenaon. Μέχρι και μια νωχελική/καουμπόικια φυσαρμόνικα κάνει το πέρασμά της, jazz καπρίτσια παντού, φοβερές guest εμφανίσεις (Τάνια δώσε πόνο), μια τελειότητα. ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ.
- Corr Mhóna - Dair
Άλαν πες αλεύρι, η Κορβόνα σε γυρεύει. Αυτή η λίστα έπρεπε να έχει τουλάχιστον ένα άλμπουμ ποιοτικού ιρλανδικού μοιρολογιού και διάολε το έχει, καθώς το επι(-υπο)βλητικό pagan doom αυτού του κουαρτέτου από το Κορκ (και μάλιστα αποκλειστικά στην ιρλανδική γλώσσα παρακαλώ) αποτελεί ιδανική παρηγοριά/αναπλήρωση για την εντελώς underwhelming δουλειά της ίδιας χρονιάς από τους Primordial (sorry to say).
- Dawnbringer - Night of the Hammer
Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του καλύτερα κρυμμένου μυστικού του μεταλλικού underground συνεχίζονται. Μετά από δύο δίσκους straight-up heavy metal (λέεεεμε τώρα) ο Κρις αποφασίζει να επαναφέρει έως έναν βαθμό το black στοιχείο, παράλληλα προχωρά σε μια αναπάντεχη στροφή σε doomy αλλά και folky (!) ηχητικές κατευθύνσεις και το αποτέλεσμα είναι typical (though anything but typical) Dawnbringer epic metal awesomeness.
- The Deathtrip - Deep Drone Master
Η φάση είναι κάπως έτσι:
– Θες να ακούσεις λίγο νορβηγικό παγωμένο μπλακμέταλ παρόλο που είναι 2014;
– Εεεεεε δεν ξέρω…
– Έχει Αλντράν στο μικρόφωνο.
– ΦΕΡΤΟ.
- Hundred - The Forest Kingdom (Part 1)
“Part 1”, καλά, χαιρετίσματα, part 2 δεν υπήρξε ποτέ και μάλλον ούτε θα υπάρξει δυστυχώς… Οι Λονδρέζοι Hundred δεν κατάφεραν να βγάλουν κανονικό δίσκο ποτέ, περιορίστηκαν σε μερικά demo και EP, ο δε ήχος τους είναι στην καλύτερη υποφερτός, μπαίνουν εδώ όμως γιατί παίζουν epic metal όπως ακριβώς το θέλω: Βαρύ, βρώμικο, ακομπλεξάριστα παλιομοδίτικο, ισόποσα δυσοίωνο και εξυψωτικό.
- Hyborean Steel - Barbaric Mysticism
Μιλώντας για επικό μέταλλο ευθυγραμμισμένο με το δικό μου γούστο, αυτή η μπάντα με το φανταστικό όνομα βρίσκει bull’s eye. Ο βαρβαρικός μυστικισμός δεν είναι ένας απλός τίτλος αλλά απόλυτα ακριβής περιγραφή του ήχου τους, ο οποίος είναι πραγματικά ό,τι πιο άξεστο και τριχωτό υπάρχει (ειδικά στον τομέα των φωνητικών). Ακόμα και τα πλήκτρα χρησιμοποιούνται με τέτοιο τρόπο ώστε όχι μόνο να μη ραφινάρουν/“εξευγενίσουν” τη μουσική τους, αλλά να επιτείνουν την απόκοσμη ατμόσφαιρα.
- Ilenkus - The Crossing
Καμιά φορά με πιάνει ένας ακραίος μαζοχισμός και κάθομαι και βλέπω στο YouTube βιντεάκια εκείνου του παλαβού του Stevie T. Δεν είναι όμως πάντα χάσιμο χρόνου, καθώς από ένα τέτοιο έμαθα τους Ιρλανδούς Ilenkus και ένα από τα κορυφαία music videos ever, μια ιδέα μεγαλοφυή μέσα στην απλότητά της. Αλλά και ο δίσκος στο σύνολό του δεν απογοητεύει, επαναφέροντας στην επιφάνεια με ιδιαίτερα καλαίσθητο τρόπο το ξεχασμένο πια - τότε - mathcore των Dillinger Escape Plan, Botch etc.
- Isole - The Calm Hunter
Μήπως σιγά σιγά να αρχίσουμε να αναφερόμαστε στους Isole όχι απλά ως “άλλο ένα” epic doom metal συγκρότημα αλλά ως εκείνους που παίρνοντας τη σκυτάλη από τα σχήματα - θρύλους του είδους, Candlemass, Solstice, Solitude Aeturnus, έφτασαν πλέον να ηγούνται στη σκηνή; Ίσως τραβηγμένο να μπαίνουν στην ίδια πρόταση, αλλά συγγνώμη κιόλας, με τους προαναφερθέντες είτε διαλυμένους είτε μεταξύ-φθοράς-και-αφθαρσίας είτε παρηκμασμένους (prove me wrong, Leif) εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο συγκρότημα να συνεχίζει αυτή την κληρονομιά με τόση συνέπεια και ποιότητα.
- Judas Priest - Redeemer of Souls
Έχει ο καιρός γυρίσματα. Κάποτε αρνιόμουνα με ξεροκέφαλο πείσμα ακόμα και να κάτσω να ακούσω το Redeemer of Souls, “όχι δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν αυτό στον ΚΚ”, “και ποιος είναι αυτός ο Ρίτσι Φόκνερ, δεν τον ξέρω” κ.ο.κ. Όταν “έσπασα” αναγκάστηκα να ομολογήσω ότι έχανα: Ο νέος δίσκος των Θεών είναι αντάξιος του ονόματός τους, με φοβερές ερμηνείες, άψογες συνθέσεις και έναν ήχο ψιλοσκατά, ναι, αλλά που με κάποιον τρόπο προσθέτει άφθονη προσωπικότητα στο όλο άκουσμα.
- Metal Inquisitor - Ultima Ratio Regis
Είναι μία από τις ειρωνείες της Ιστορίας το γεγονός ότι σε όλη αυτή την 80s heavy metal revival σκηνή μερικά από τα λιγότερα διαδεδομένα / δημοφιλή συγκροτήματα …είναι από τα παλαιότερα που έπαιξαν σ’ αυτό το ύφος, ήδη από τις αρχές προς μέσα των 00s. Κάτι σαν “in the right place at the wrong time”. Μία τέτοια περίπτωση είναι και οι Γερμανοί Metal Inquisitor, οι οποίοι άξιζαν 100% να χαίρουν του ίδιου σεβασμού με τους Σουηδούς και Βορειοαμερικάνους συναδέλφους τους.
- Origin - Omnipresent
Όσο περισσότερο θάψιμο τρώνε οι Origin στο ίντερνετ για την επιμονή τους να προσπαθούν να εξελίξουν τον ήχο τους και να μη μείνουν απλά στο υπερτεχνικό death metal κοπάνημα των πρώτων δίσκων τους, τόσο περισσότερο φαίνεται να μου αρέσουν / να ανεβαίνουν στην εκτίμησή μου. Μην εκληφθεί βέβαια ότι έχει πάψει να είναι ισοπεδωτικό / ψαρωτικό το στυλ τους, κάθε άλλο - απλά το συνδυάζουν με πολύ πιο υψηλό επίπεδο τραγουδοποιίας απ’ ό,τι συνηθίζεται σ’ αυτή τη σκηνή, και το αποτέλεσμα (και) στο Omnipresent είναι φανταστικό.
- Sons of Crom - Riddle of Steel
Σουηδοί που προσκυνάνε την κορυφαία μέταλ μορφή της χώρας τους (τον Quorthon ντε) και γενικά ό,τι επικό black (και όχι μόνο) υπάρχει; Τάισέ με και μην κάνεις πολλές ερωτήσεις. Ούτε εγώ κάνω (πια), παρότι αρχικά είχα πέσει στη λούμπα να εκφράζω προβληματισμούς τύπου “ρε συ μήπως όμως δεν έχουν δικό τους χαρακτήρα ξέρω γω;”. Shut up dickhead, this is for your benefit, so just enjoy them.
- Spidergawd I
Στα πολλά παράδοξα της ζωής (μου) περιλαμβάνεται και το γεγονός ότι ενώ δεν έχω κάτσει να ασχοληθώ σοβαρά με τους Νορβηγούς Motorpsycho, οι οποίοι απ’ όσο ξέρω χαίρουν ιδιαίτερου σεβασμού στους prog κύκλους (το έχω σκοπό εδώ και κάτι χρόνια αλλά όλο το αναβάλλω), από πέρυσι έχω αφιερώσει πολλές ακροάσεις σε ένα side-project τους, τους Spidergawd. Αν μη τι άλλο πάντως ενισχύουν την αίσθηση της παραπάνω αναγκαιότητας, καθώς το ροκενρολάδικο heavy/psych τους πραγματικά μου κολλάει γάντι.
- Terminal - Heavy Metal Lokomotiva / Slovo
Άλλο ένα side-project των Enforcer που μάλλον προτιμώ πλέον από τους ίδιους τους Enforcer… Οι Terminal επιδόθηκαν σε ένα μάλλον εκκεντρικό αλλά εν τέλει άκρως επιτυχημένο εγχείρημα: Να παίξουν heavy metal με σλοβενικό στίχο (!), φόρος τιμής στα cult ανατολικοευρωπαϊκά metal συγκροτήματα των 80s. Μόλις δύο κομμάτια αλλά όπως έχουμε κατοχυρώσει είμαστε με την ποιότητα και όχι με την ποσότητα. Μια χαρά λοιπόν το Heavy Metal Lokomotiva αλλά όλα τα λεφτά είναι ο ύμνος Slovo, ένα κομμάτι που εδώ ακούγεται περίπου 500 φορές καλύτερο απ’ ό,τι στην αγγλόφωνη εκδοχή του από τους Enforcer έναν χρόνο μετά.
- Thantifaxath - Sacred White Noise
Όταν έμαθα την αλήθεια για τους Deathspell Omega απογοητεύτηκα περισσότερο απ’ όσο μπορώ να περιγράψω, σύντομα όμως θυμήθηκα ότι ευτυχώς υπάρχουν κι αλλού ψυχωτικομπλακμεταλλιές που βγάζουν ψυχωτικομπλακμετάλλια. Και μία από τις κατ’ εμέ κορυφαίες περιπτώσεις bm ριζωμένου μεν στην παράδοση αλλά και με το βλέμμα στο μέλλον του ακραίου ήχου είναι οι Καναδοί Thantifaxath, που η μουσική τους βγάζει όλη εκείνη την έκσταση και μια ανείπωτη ένταση που τείνω πλέον να συνδέω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο με την έννοια black metal.
- Wolf - Devil Seed
Έχω αποθεώσει σχεδόν με κάθε αφορμή τους Σουηδούς θεούληδες του old school heavy metal, οπότε τώρα έτσι για αλλαγή θα δώσω τον λόγο στον φίλτατο @Vic, ο οποίος τα είχε πει πολύ ωραία γι’ αυτόν τον δίσκο στο μπλογκ του:
(…)
Όταν τελικά έπεσε ο δίσκος στα χέρια μου διαπίστωσα ότι οι Wolf που τους είχα στην κατηγορία «ελάχιστη απόκλιση» αποδείχτηκε ότι μπορούν να σε πιάσουν και λίγο στον ύπνο. Το στοιχείο του speed metal είναι σχεδόν άφαντο, αντιθέτως υπάρχει ένα φλερτ με πιο doomy πράγματα (να’ναι ο Simon; Να’ναι η μαυρίλα των προηγούμενων ετών; Ποιος ξέρει;) και ένας ανανεωτικός αέρας στο ύφος τους που όμως παραμένει εντελώς, μα εντελώς Wolf. Δεν υπάρχει καμία απολύτως άμεση αναφορά σε Iron Maiden, Mercyful Fate και Judas Priest (με την εξαίρεση μιας θαυμάσιας διασκευής στο Rocka Rolla) – μόνο heavy metal, μόνο Wolf.
(…)
Tier A
- Battleroar - Blood of Legends
Ο Marco Concoreggi δεν με τρέλαινε μεν σαν φωνή αλλά τον είχα συνηθίσει, οπότε ξενέρωσα τρελά όταν ανακοινώθηκε ότι ο αντικαταστάτης του στους εγχώριους true metal ηγέτες ήταν ο Gerrit των Sacred Steel - μου φαινόταν ότι δεν κόλλαγε καθόλου. Η μπαντάρα όμως με κόλλησε στον τοίχο με την κυκλοφορία του Blood of Legends, ενός δίσκου γεμάτου πραγματικά αψεγάδιαστο επικό μέταλ από κάθε άποψη. Και ναι, ακόμα και ο “Γερμανός κατσαπλιάς”, όπως τον έλεγα υποτιμητικά, εδώ γαμάει και δέρνει!
- Darkest Era - Severance
Ειλικρινά δεν το κάνω επίτηδες που βάζω και τρίτη ιρλανδική μπάντα (again: Ulster is Ireland @nnnkkk) η οποία δεν λέγεται Primordial. Απλά έτσι έκατσε το 2014. Και ο καλύτερος ιρλανδικός μέταλ δίσκος της χρονιάς είναι το Severance. Άλλο ένα υπέροχο δημιούργημα απ’ αυτό το υπέροχο συγκρότημα που έχει βρει τον δικό του μοναδικό τρόπο να παίζει μέταλ με επικολυρικές διαθέσεις και έντονη συγκινησιακή φόρτιση, βασισμένο στη μουσική παράδοση της Σμαραγδένιας Νήσου αλλά χωρίς να καταφεύγει σε ρουστίκ υπερβολές.
- Doomocracy - The End is Written
Οι συντοπίτες μου από το Ηράκλειο παίζει να έχουν το πιο cringe όνομα μπάντας στα χρονικά, αλλά αυτό είναι το πρώτο και τελευταίο πράγμα που έχω να τους προσάψω. Κατά τ’ άλλα το επικό doom τους (και μάλιστα επηρεασμένο περισσότερο από τους Solitude Aeturnus παρά από τους Candlemass ή τους Solstice όπως συμβαίνει συνήθως - αν μη τι άλλο αναζωογονητική αλλαγή στο μοτίβο) δεν είναι τίποτα λιγότερο από συγκλονιστικό, στα καλύτερά του. Κορυφαίες ατμόσφαιρες, φανταστική φωνή, όλα τα έκαναν σωστά εδώ.
- Hail Spirit Noir - Oi Magoi
Το μπαράζ καταπληκτικών ελληνικών 2014 δίσκων συνεχίζεται, και σιγά μη λείπανε οι Hail Spirit Noir από το πανηγύρι. Μετά το μνημειώδες Πνεύμα, στους Μάγους η μουσική τους παραμένει αρρωστημένα παιχνιδιάρικη, προκλητική, γνήσια προοδευτική (και όχι μόνο με την έννοια του μπολιάσματος με 70s prog στοιχεία). Πολύ λίγες φορές ακούστηκε τόσο ριζοσπαστικό, απελευθερωμένο (και απελευθερωτικό) το black metal - αν και βέβαια οι HSN αφήνουν την αίσθηση ότι το τελευταίο πράγμα που τους απασχολεί είναι αν θα χαρακτηριστούν bm μπάντα ή όχι.
- Mekong Delta - In a Mirror Darkly
Θέλω κάποια στιγμή ο Ραλφ να βγάλει με τους Mekong Delta έναν δίσκο μόνο με κλανιές και ρεψίματα. Ναι, θα είναι κηλίδα στη δισκογραφία τους (άντε καλέ), αλλά τουλάχιστον θα μπορέσω - ελπίζω - να αποδείξω ότι δεν προσκυνώ ό,τι και να βγάλουν. Γιατί προσώρας, ε ναι, προσκυνώ ό,τι έχουν βγάλει και το In a Mirror Darkly δεν αποτελεί εξαίρεση. Απερίγραπτα, για άλλη μια φορά, τα μουσικά όργια που γίνονται εδώ μέσα, με τον όρο progressive/technical thrash metal να αποτελεί απλά το σημείο της αφετηρίας.
- Portrait - Crossroads
Το σουηδικό heavy ως γνωστόν χωρίζεται σε δύο φράξιες: Την πριστομεϊντενική απ’ τη μία και τη μερσιφουλφεϊτική απ’ την άλλη. Στην πρώτη κυριαρχούν οι Wolf, στη δεύτερη - είμαι πεπεισμένος πια - ό,τι καλύτερο είναι οι Portrait, έχοντας βγάλει μόνο δισκάρες. Η μόνη μαλακία - ας πούμε - είναι ότι δεν έβαλαν στο Crossroads (αλλά μόνο στο We Were Not Alone EP της ίδιας χρονιάς - τι κομματάρα btw) την υπερδιασκευάρα στο Mother Sun, βοηθώντας να μάθει περισσότερος κόσμος το καλύτερο κομμάτι που οι Priest δεν ηχογράφησαν (σε στούντιο) ποτέ.
- Les Ramoneurs de Menhirs - Tan ar Bobl
Οι Βρετόνοι (όχι Γάλλοι!) folk punks Ramoneurs de Menhirs δεν παρέχουν μόνο το ιδεατό σάουντρακ για την αντίσταση του Γαλατικού Χωριού ενάντια στην Αυτοκρατορία, όπως έχω ξαναπεί - γιορτάζουν την ίδια την ιδέα του Γαλατικού Χωριού, όπου κι αν βρίσκεται αυτή: Τραγουδάνε για τα Εξάρχεια, φωνάζουν Νίκη στην Ιντιφάντα και ΒΙΒΑΛΑΡΕΒΟΛΟΥΣΙΟΝ, ξεθάβουν παλιά ρωσικά επαναστατικά άσματα (έστω και με στρεβλή κατανόηση της επανάστασης - δεν πειράζει), η μουσική τους τρυπάει τα αυτιά, αν δεν έχεις θετική προδιάθεση δεν ακούγονται με τίποτα. Τους αγαπώ.
- Rigor Mortis - Slaves to the Grave
Βγήκε και κάτι καλό από το “re-thrash” κίνημα: Με τις προσπάθειες εκείνων των ψιλοατάλαντων (στη μεγάλη πλειοψηφία τους) πιτσιρικάδων ανανεώθηκε το ενδιαφέρον του κόσμου για το thrash και προέκυψαν ευνοϊκές συνθήκες ώστε να επαναδραστηριοποιηθούν μπάντες οι οποίες όντως είχαν πράγματα να πουν. Και ποιος είχε πράγματα να πει αν όχι οι Rigor Mortis, ένα από τα πιο ξεχωριστά thrash συγκροτήματα όλων των εποχών, με εντελώς προσωπικό στυλ το οποίο αποθεώνεται σε αυτό το reunion album τους, αντάξιο των παλιών δίσκων τους και σφραγίζοντας ιδανικά την πορεία του Mike Scaccia (R.I.P.).
- Threshold - For the Journey
Για πολλοστή φορά οι Βρετανοί ήρωες του μελωδικού, λυρικού, ουσιώδους προγκμέταλ δεν μου αφήνουν κανένα περιθώριο αντίστασης απέναντι στην Τέχνη τους. Η μουσική τους με παροιμιώδη συνέπεια αποθεώνει και δοξάζει το Ωραίο, μέσα από συνθέσεις που ακόμα κι όταν τραβάνε σε διάρκεια (βλ. το 11λεπτο έπος The Box) δεν θες να κόψεις ούτε δευτερόλεπτο. Όσο για τον Damian, τι άλλο να πω πια, θα απολάμβανα να τον ακούω να λέει μέχρι και ρεπορτάζ χρηματιστηρίου. Η καλύτερη δυνατή έξοδος. Ας ετοιμαστούμε τώρα για το νέο κεφάλαιο στην πορεία τους. Τα σύννεφα πάνω από το Ηνωμένο Βασίλειο πυκνώνουν επικίνδυνα…
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Αν κάτι λείπει από το Citadel των Ne Obliviscaris είναι ο παράγοντας της έκπληξης. Εκ των πραγμάτων δεν γινόταν να αναπαραχθεί εκείνο το σοκ-και-δέος που έβγαζε το απίστευτο Portal of I, ο κόσμος (τον οποίο αφορούν) ήταν πιο υποψιασμένος.
Κατά τ’ άλλα, όλα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν το ντεμπούτο βρίσκονται σε μεγαλειώδη αφθονία και σε τούτο δω το δεύτερο άλμπουμ των Αυστραλών extreme progmetallers: Ο heavy, τεχνικότατος αλλά όχι υπερφορτωμένος ήχος, οι περίτεχνες ενορχηστρώσεις που όμως βγάζουν νόημα με την πρώτη, τα (μελωδικά) black/death σκοτάδια και ο λυρισμός με τη φανταστική χρήση του βιολιού, όλα τα “χρώματα” είναι εκεί και συγκροτούν την πανέμορφη παλέτα των Ne Obliviscaris που σε κάνει να μη χορταίνεις τη μουσική τους. Η υπερβατική τριλογία Painters of the Tempest, η εξαίσια διλογία Devour Me, Colossus και μεταξύ τους η “ουδέτερη ζώνη” του εξίσου υπέροχου Pyrrhic είναι οι συγκεκριμένοι όροι υλοποίησης του οράματος που έφερε στη ζωή το Citadel, το νέο αριστούργημα αυτού του συγκροτήματος που αν είχε εμφανιστεί στα τέλη των 90s ή στις αρχές των 00s σήμερα θα είχε τη φήμη των Opeth.-
NUMBER FOUR
.............
Όταν άκουσα κάποια στιγμή μέσα στο 2014 ότι έχουν εμφανιστεί κάποιοι Villagers of Ioannina City που με το ντεμπούτο τους Riza συνδυάζουν heavy rock και παραδοσιακή ηπειρώτικη μουσική με τρόπο που “πρέπει να ακούσεις” (δεν ξέρω αν είχε ακόμα ασχοληθεί κανείς με το Promo 2010), η πρώτη μου αντίδραση ήταν σκεπτικισμός. Ναι εντάξει, και οι Socrates το έκαναν στα 70s και το αποτέλεσμα ήταν τέλειο, αλλά πόσο πετυχημένα μπορεί να το επαναλάβει μια μπάντα που όλα δείχνουν ότι το κάνει τόσο εξώφθαλμα; Μήπως είναι λίγο “τουριστική” η φάση, λίγο gimmick; Τέλος πάντων, ας μην απορρίψουμε προτού δοκιμάσουμε.
Ω να σου…
Η πρώτη κιόλας ακρόαση με άφησε με ανοιχτό το στόμα, κάνοντας κάθε αμφιβολία σκόνη και θρύψαλλα. Αν ήταν έτσι όλες οι “gimmick” μπάντες, μακάρι το gimmick να γινόταν ο κανόνας στη μουσική! Το μυστικό των VIC φυσικά δεν είναι άλλο από τη βαθιά αγάπη και γνώση τους για τη μουσική παράδοση του τόπου τους, πολύ μακριά από κάθε πιθανή ευκολία που θα επέλεγε κάποιος “περαστικός”. Άλλωστε δεν είναι μόνο το κλαρίνο, δεν είναι μόνο οι γνώριμες πεντατονικές φωνητικές αρμονίες της Ηπείρου, είναι όλα τα στοιχεία μαζί που συνθέτουν αυτό το μοναδικά φρέσκο ηχητικό αποτέλεσμα που - για να μην ξεχνιόμαστε - άνοιξε δρόμους για ένα σωρό μπάντες από τότε. Όλα αυτά τα πασίγνωστα (αλλά και λιγότερο γνωστά) δημοτικά τραγούδια, με μπόνους γαματοσύνης το εξαιρετικό Nova, το μόνο στα Αγγλικά, προοικονομώντας τη μελλοντική κατεύθυνση του συγκροτήματος.
Να μου ζήσετε παγουράδες μου!
Α, Α ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΑΣΩ
Ειδική μνεία στο EP της ίδιας χρονιάς Ζβάρα / Καρακόλια, με δύο από τα πλέον χαρακτηριστικά κομμάτια των VIC. Το πρώτο, κλασικό ηπειρώτικο με επιβολή ψυχικής ταύτισης (Πάρτε τα ζβάρα, όλα κάψτε τα βρε / Κάψτε κάθε παλιό, για να βγει από μέσα ο πιο όμορφος ανθός…), την παράσταση όμως κλέβει το δεύτερο, “αρχαίο” ρεμπέτικο (του 1928!). Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια…
NUMBER THREE
.............
Να λοιπόν που φτάσαμε στο σημείο να έχω δύο δίσκους από ελληνικές μπάντες στην πεντάδα μου! Σε μια τόσο πλούσια χρονιά για την εγχώρια σκηνή, βέβαια, και μόνο ο τίτλος του ελληνικού άλμπουμ της χρονιάς θα ήταν έτσι κι αλλιώς άκρως τιμητικός για τους Need και το Orvam (A Song for Home), πόσο μάλλον που το χρίζω το τρίτο καλύτερο της χρονιάς γενικώς… Το αξίζουν 100% όμως, η εξέλιξή τους ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Όταν τους είχα δει live χρόνια πριν, το 2007, support στους Candlemass στο Gagarin, εντάξει δεν είναι ότι δεν μου άρεσαν και καθόλου αλλά ούτε και με εντυπωσίασαν, έλεγα “α να ένα τίμιο ελληνικό συγκρότημα, αν βελτιωθούν λίγο έως αρκετά ίσως βγάλουν κάνα-δυο αξιόλογους δίσκους”… Πού να 'ξερα!
Ούτε δεκαετία αργότερα είχαν τοποθετηθεί πλέον στην κορυφή όχι μόνο της εγχώριας progmetal σκηνής αλλά και διεθνώς. Έχουν αφομοιώσει επιρροές από λίγο πολύ όλα τα μεγαθήρια του είδους, παράλληλα από διάφορα λιγότερο γνωστά αλλά σημαντικά συγκροτήματα, και έχουν φτιάξει έναν πολύ ιδιαίτερο, προσωπικό ήχο, που χαρακτηρίζεται από μια σειρά στοιχεία όχι πρωτόγνωρα μεν για τα προγκ δεδομένα αλλά σίγουρα σε απρόσμενα υψηλό βαθμό συγκέντρωσης. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλές progmetal μπάντες, ούτε τότε ούτε έκτοτε, οι οποίες να έπαιζαν (ή να παίζουν) με τόσο τσαμπουκά, τόση ένταση, χωρίς την ίδια ώρα να θυσιάζουν ούτε κατ’ ελάχιστο τον αναγκαίο λυρισμό του είδους στις μελωδικές εκδοχές του.
Και, φυσικά, όλα αυτά τα ωραιότατα κορυφώνονται στον επίλογο με το 18λεπτο ομότιτλο κομμάτι, πολύ απλά ένα από τα μεγαλύτερα (όχι μόνο σε διάρκεια) που έβγαλε ποτέ το ελληνικό μέταλ.
Είμαι ο πύργος και το άρμα
και στις φλέβες μου τρέχει βροχή
Είμαι η σιδερένια μπάλα της Ηχούς
και κάθε φθινόπωρο ανθίζω
Με πόδια ριζωμένα στη θάλασσα της ακινησίας
βαδίζω
Είμαι ο ΓιαΠάντα
Ο τυφλός και άσπιλος θεός
Κραυγάζω προς τα αρπακτικά
Μην τύχει και καταλάβουν πως στ’ αλήθεια
δεν υπάρχω
Είμαι το τρία πριν απ’ το δύο
Είμαι η σήψη στο συκώτι
Το τέλος πριν τη διαδρομή
Μύρισε τον χρόνο μου
αν μπορείς
oɹʌɐɯ
NUMBER TWO
.............
Μετά και το 3 στα 3 reunion albums με το Blind Rage, η αίσθηση στα μέσα των 10s ήταν πια ότι οι Accept ήταν άτρωτοι. Ότι δεν γινόταν να κάνουν λάθος, αδύνατον, δεν παίζει ρε, πώς το λένε. Το ότι αυτό αποδείχθηκε υπεραισιόδοξη στάση μπορεί να αποδοθεί σε διάφορους παράγοντες, από το “μα προφανώς και δεν είναι άτρωτοι ρε βλάκα, ποιος είναι άτρωτος” μέχρι την επίδραση που είχαν στο συγκρότημα οι αλλαγές στη σύνθεση και η μη συνέχιση εκείνης της ομάδας που δημιούργησε τη μυθικών διαστάσεων τριπλέτα Blood of the Nations / Stalingrad / Blind Rage (όσο κι αν τον πρώτο λόγο στην τραγουδοποιία είχε πάντα ο Wolf), αλλά εδώ δεν είμαστε ούτε για να σπεκουλάρουμε ούτε για να μεμψιμοιρούμε για κάτι που μπορεί να ήταν ή να μην ήταν αναπόφευκτο, αλλά για να αποθεώσουμε τη σοδειά του κορυφαίου συγκροτήματος παραδοσιακού μέταλ που έβγαλε ποτέ η ηπειρωτική Ευρώπη.
Για να κουνάμε το κεφάλι με έκδηλη ικανοποίηση στο effect του εναρκτήριου Stampede που πράγματι ποδοπατάει τα πάντα στο πέρασμά του. Για να χαμογελάμε, προσπαθώντας ταυτόχρονα να πνίξουμε το δάκρυ συγκίνησης που πάει να στάξει, στο άκουσμα των επικών μελωδιών του Dying Breed. Για να γουρλώνουμε τα μάτια που εν έτει γράφεται ένα Dark Side of my Heart που αν ήταν σε κάνα Metal Heart θα ήταν σίγουρα μέσα στα highlights του. Για να υψώνουμε σφιγμένες γροθιές με το Fall of the Empire. Και για να απολαμβάνουμε αυτή την τευτονική μεταλλική πανδαισία, αυτή τη συναρπαστική βόλτα σε όλο το φάσμα των συναισθημάτων που μπορεί να γεννήσει το γνήσιο ατσάλι, μέχρι το τέλος, με το Final Journey, όπου η εμβόλιμη έκφραση Πρωινής Διάθεσης - φόρου τιμής στον μεγάλο Νορβηγό συνθέτη Έντβαρντ Γκριγκ δεν είναι πια παρά το κερασάκι στην τούρτα.
Μέχρι να μας διαψεύσουν οι Accept και να ξαναβγάλουν δισκάρα (δεν θα είναι η πρώτη φορά), κύριοι ευχαριστώ για όλες τις συγκινήσεις.
NUMBER ONE
.............
…estrangement is our new normal… too scared to leave, so hard to stay…
Με το Longhena των Gridlink (που χαίρομαι τόσο πολύ που τελικά ΔΕΝ αποδείχθηκε το κύκνειο άσμα τους) η ακρότητα στη μουσική αποκτά πλέον καινούργιο νόημα - μη ρωτήσετε μόνο ποιο είναι αυτό, 9 χρόνια έχουνε περάσει όλα κι όλα, we’re still working on it. Θα μπορούσε να γίνει μια “τυπική” περιγραφή. Ότι παίζουν grindcore, ΟΚ σε μια βαθμίδα τεχνικής κατάρτισης που δεν είχε εντοπιστεί ξανά μέχρι τώρα στο είδος, με πολλά στοιχεία που παραπέμπουν μέχρι και σε black metal, χωρίς όμως οι Gridlink να έχουν σχέση με τις “κλασικές” βλάσφημες λογικές - τουλάχιστον όχι αυτές που έχει κανείς στο μυαλό του ακούγοντας κάτι τέτοιο. Ναι, και; Καταλαβαίνει κανείς τίποτα; Μπα. Νομίζει μόνο ότι καταλαβαίνει. Μόνο αν βάλει να ακούσει τι γίνεται εδώ μπορεί ίσως να αρχίσει να μπαίνει στο νόημα, και πάλι χλωμό δηλαδή. Το όλο ηχητικό οικοδόμημα είναι τόσο πυκνό και in your face που μάλλον είναι πιο πιθανό να προκαλέσει σύγχυση τελικά.
…death does not heal wounds or hearts… it hides the things we’ve done…
Προσπαθώντας να αποτυπώσω σε λέξεις την εντύπωση που δημιουργεί η μουσική των Gridlink σκέφτηκα το εξής: Είναι μουσική που κάνει την υπόλοιπη μουσική να ακούγεται σαν να βάζεις ένα βίντεο να παίζει σε slow motion. Ψιλοπροφανής διαπίστωση, αλλά γιατί να θέλει κανείς να ακούσει κάτι τέτοιο; Σωστό κι αυτό σε πρώτο επίπεδο, μόνο που η ουσία δεν είναι ούτε εκεί. ΟΚ οι Gridlink “τρέχουν”, με χίλια πάνε, αλλά το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι ότι δεν είναι αυτοσκοπός. Προσπαθούν έτσι να μας πουν ότι ο χρόνος είναι σχετική έννοια. Αν όλα αυτά τα παρανοϊκά / υπερηχητικά μοιάζουν να απειλούν την ψυχική σου υγεία με τη φούρια τους, τα λίγα αλλά κρίσιμα μελωδικά / ατμοσφαιρικά τους περάσματα θαρρείς καταργούν τον χρόνο ολότελα. Δεν αρκεί κανείς να παρατηρήσει ότι ώρες ώρες φέρνουν στο μυαλό τη γιαπωνέζικη μουσική παράδοση, με μια πνευματικότητα πέρα για πέρα ξένη για κάθε δυτικό αυτί. Ούτε αυτό, κατόπιν δεύτερης, τρίτης κ.λπ. εξέτασης, φαίνεται να ήταν ποτέ το ζητούμενο. Είναι κάτι άλλο. Κάτι φευγαλέο, κάτι που μας το κρύβουν. Κάποτε όμως ίσως σπάσουμε τη φόρμουλα. Ή και όχι.
Strangers forever / Cross that bridge / Look to windward / Go on alone / Strangers forever / Alone with yourself / Look to windward / With regret and tears…
Εξώφυλλο της χρονιάς, πολύ μεγάλη έκπληξη
…έχω δει ένα σωρό τέτοια τοπία… ο άνθρωπος δεν έχει έρθει να λεηλατήσει αυτά τα βουνά… εδώ βλέπει κανείς τη φύση σε όλο της το μεγαλείο…
…εδώ μπορεί κανείς να αναμετρηθεί με τον κόσμο… να χαρεί τους καρπούς του μόχθου του… να ζήσει μέσα στη γαλήνη και την ομορφιά και… και…
ΜΑ ΤΙ Μ’ ΕΠΙΑΣΕ;! Αν βρω χρυσάφι, ποιος με πιάνει. Θα αποξηράνω το ποτάμι, θα ανοίξω στοές στα βουνά και θα στείλω όλα τα δέντρα στο πριονιστήριο!
ΖΗΤΩ Η ΠΡΟΟΔΟΣ!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΧΡΗΜΑ!
37 Likes
2014
#25-21
Summary
#25
Haken - Restoration (EP )
Επετειακή κυκλοφορία για τους Haken, με ένα EP τριών κομματιών, 34 λεπτών, όπου ανακατασκευάζουν κάποια από τα πρώιμα τραγούδια τους (από το demo του 2008) και επιβεβαιώνουν πως είναι “on fire”.
#24
Planet Of Zeus - Vigilante
Η καλύτερη δουλειά των PoZ imho.
#23
Audrey Horne - Pure Heavy
Πιθανόν, το λιγότερο καλό άλμπουμ των Audrey Horne, αλλά και πάλι κινείται αρκετά πάνω του μέσου όρου. Με ύμνους σαν το “Out Of The City” και το “Waiting For The Night” (αλλά και την προσωπική μου αδυναμία, το “Tales From The Crypt”) δεν γίνεται να μην είναι τουλάχιστον καλό.
#22
Black Stone Cherry - Magic Mountain
Κακό εξώφυλλο, καλά τραγούδια. Οι BSC συνεχίζουν δυναμικά και στο τέταρτο άλμπουμ τους.
#21
Bigelf - Into The Maelstrom
Δεν φτάνει επίπεδα “Cheat The Gallows”, αλλά έχει Mike Portnoy να δίνει ώθηση στον ιδιαίτερο συνθετικό και ερμηνευτικό ταπεραμέντο του Damon Fox.
#20-16
Summary
#20
Opeth - Pale Communion
Δεν είναι φάση αυτό το vintage prog rock που περνάνε οι Opeth, δεν θα περάσει γρήγορα. Αλλά δεν πειράζει και πολύ τελικά. Διότι, φάση είναι – ως γνωστόν - το αγόρι (ο Mikael).
#19
Sanctuary - The Year The Sun Died
Χωρίς να μπορεί να κοντράρει τα δυο πρώτα σπουδαία δημιουργήματα (υπήρχει και μια τεράστια χρονική απόσταση), το μόνο που κάποιοι βρήκαν να «χρεώσουν» στο άλμπουμ της επιστροφής των Sanctuary είναι ότι θύμιζε περισσότερο Nevermore. Που δεν ισχύει, βασικά. Πλέον, με πιάνει ένας μικρός κόμπος κάθε φορά που ακούω το ομότιτλο τραγούδι. Α, ρε Wally…
#18
Threshold - For The Journey
Δεύτερος σερί δίσκος με τον Damian Wilson. Όχι όσο καλός, όσο ο προηγούμενος, αλλά και πάλι υπέροχος, με τη σφραγίδα ποιότητας των Threshold.
#17
I Am Giant - Science And Survival
Αγαπημένο Αυστραλέζικο alt-prog, μόνο που προέρχεται από Νεοζηλανδούς που έχουν μετακομίσει στην Αγγλία. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν τα καλά τραγούδια, κι έχει κάμποσα.
#16
Incura - Incura
Ακόμα δεν είμαι σίγουρος που ακριβώς κατατάσσονται οι Incura. Έχουν κάτι το progressive που τους οδήγησε στη μεγάλη αγκαλιά της Inside Out, αλλά έχουν και κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Σίγουρα έχουν καλές συνθέσεις και αξιόλογο ερμηνευτή. Αλλά κάπου χάθηκαν απότομα.
#15-11
Summary
#15
Toehider - What Kind Of Creature Am I?
Όσοι δεν ξέρετε τον Michael Mills, δεν ξέρετε τι χάνετε. Ίσως τον έχετε πετύχει σε κάποια δουλειά των Ayreon καθώς όταν τον ανακάλυψε ο Arjen έγινε το πουλέν του. Μεγάλη περιπτωσάρα και τρομερός καλλιτέχνης. Εδώ είναι η καλύτερη δουλειά του με τους Toehider.
#14
Lunatic Soul - Walking On A Flashlight Beam
Στο σύμπαν των Lunatic Soul υπάρχει πολλή εσωστρέφεια, πολλή μοναξιά και μεγάλο κομμάτι από τον ψυχισμό και τις φοβίες του Mariusz. Εδώ, στο στιχουργικό prequel των δυο πρώτων άλμπουμ, ο πρωταγωνιστής της φαντασίας του Duda, απομονώνεται οικειοθελώς για να μεταβεί σταδιακά στο τέλος και «στο μετά το τέλος» τοπίο των δυο πρώτων άλμπουμ. Ακουστικά στα αυτιά, σκοτάδι γύρω και μια περίεργη ηρεμία να επικρατεί.
#13
While Heaven Wept - Suspended At Aphelion
Όταν οι WHW ακολούθησαν το πιο prog metal μονοπάτι, μεγαλούργησαν.
#12
Enchant - The Great Divide
Μετά από χρόνια απουσίας οι Enchant επέστρεψαν με ένα από τα ωραιότερα άλμπουμ της δισκογραφίας τους.
#11
Mastodon - Once More 'Round The Sun
Μένει εκτός 10αδας μόνο για τον λόγο ότι ασυνείδητα συναγωνίζεται τους προκατόχους του. Κατά τα άλλα είναι άλλη μια μεγάλη δισκάρα από τους Mastodon.
#10-6
Summary
#10
Killer Be Killed - Killer Be Killed
Max Cavalera με Greg Puciato και Troy Sanders (παρέα με drummer που έχει περάσει από Mars Volta) σε μια τρελή σύμπραξη και μια ακόμα πιο τρελή δισκάρα.
#9
Closure In Moscow - Pink Lemonade
Εκείνη τη χρονιά κατέληξε στο ν.2 της τότε λίστας μου, καθώς η τρέλα των Αυστραλέζων με είχε παρασύρει και είχα κολλήσει άσχημα με αυτό εδώ το άλμπουμ. Συνεχίζω να το αγαπώ, με λίγο λιγότερο ενθουσιασμό από τότε, αλλά παραμένει με τον τρόπο του μοναδικό.
#8
Evergrey - Hymns For The Broken
Μπορεί και ο καλύτερος συνολικά δίσκος των Evergrey. Επίτευγμα σημαντικό, αν συνυπολογιστεί πόσους και πόσο καλούς δίσκους έχουν κυκλοφορήσει πριν από αυτό.
#7
Rival Sons - Great Western Valkyrie
Το πρώτο ΜΕΓΑΛΟ σε όλα του άλμπουμ των Rival Sons. Υπέροχο, αειθαλές rock, παιγμένο με κλασσικά δομικά υλικά, αλλά υπό σημερινούς όρους.
#6
Blues Pills - Blues Pills
Μεγάλο πουλέν του site μας. Νομίζω ότι ο χρόνος μας δικαίωσε για το ν.1 που του χαρίσαμε εκείνη τη χρονιά. Κι αν δεν μας δικαίωσε, πρόβλημά του.
#5
Foo Fighters - Sonic Highways
Προσωπική αδυναμία μέσα από την δισκογραφία των αγαπημένων μου Foo, καθώς κάθε τραγούδι του το έχω συνδεδεμένο με την ιστορία που έχει αποτυπωθεί στο απίστευτο ομότιτλο documentary. Κάθε στίχος και κάθε τραγούδι, μια διαφορετική πόλη, ένας διαφορετικός παραγωγός, ένα διαφορετικό στούντιο, μια ιστορία που θέλει να πει ο Dave. Μουσική που ξεπερνάει τα συνηθισμένα όρια.
#4
Transatlantic - Kaleidoscope
Οι Transatlantic επιστρέφουν και μαζί τους επιστρέφει όλη η ομορφιά του progressive rock που αυτοί ξέρουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον να την παρουσιάζουν σε μακροσκελή (στην πλειονότητά τους) τραγούδια.
#3
Slash - World On Fire
Το ως τώρα απόλυτο δημιούργημα της θεϊκής συνεργασίας Slash και Myles. Hard Rock ύμνοι μαζεμένοι ο ένας πίσω από τον άλλο, σε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του ιδιώματος για τη δεκαετία όλη.
#2
Flying Colors - Second Nature
Στη δεύτερη δουλειά τους, οι Flying Colors αφήνουν περισσότερα prog στοιχεία να μπουν από τα κενά, και δίνουν άτυπα τα ηνία στον Morse (χα, see what I did there). Σπουδαίο άλμπουμ, με το κλείσιμο του “Cosmic Symphony” να εξελίσσεται με τα χρόνια σε ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια σε προσωπικό επίπεδο.
#1
Need - Orvam: A Song For Home
Ένα σπουδαίο έργο για το progressive metal της προηγούμενης δεκαετίας, προερχόμενο από τις «γειτονιές» μας κι αντανακλώντας - όχι απαραίτητα από πρόθεση αλλά ως αποτέλεσμα - ένα ζοφερό (οικονομικό) περιβάλλον που βιώναμε σε αυτή τη χώρα.
Ένα τεράστιο step up για τους Need, ακριβώς στο μεταίχμιο της αλλαγής που θα τους έκανε άλλη μπάντα, με τα νέα μόνιμα μέλη δίπλα στον Jon Voyager και στον Ravaya.
Ένα άλμπουμ που είναι σπουδαίο για το εγχώριο metal πέραν του ακραίου χώρου, που ακόμα και το ότι φέρει το όνομα του Neil Kernon στην παραγωγή έχει τη σημασία του (κι ας σηκώνει συζήτηση).
Μια δουλειά στην οποία ο Γιώργος (Ravaya) αφήσει τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές του προεκτάσεις να εισχωρήσουν στον μουσικό χαρακτήρα της (βλέπε το θεατρικό “Hotel Oneiro”) και στο οποίο ο Γιάννης έχει γίνει σχεδόν άλλος τραγουδιστής.
Από τα άλμπουμ που βιώνονται αν μπεις λίγο στο πετσί τους, με κορύφωση το εντυπωσιακό 18λεπτο “Orvam” που κλείνει το άλμπουμ.
There is no future for us…
32 Likes
2014:
#5+1
Allochiria - Omonoia
Αν και το Throes το θεωρώ ένα κλικ πιο πάνω και πιο ώριμο, αξίζει και στο ντεμπούτο μία αναφορά. Έχουν κάτι οι Allochiria που τους κάνουν να ξεχωρίζουν αν και εκ πρώτης όψεως / ακρόασης δεν ξεφεύγουν από τις νόρμες του ήχου στον οποίο κινούνται. Αν επιμείνεις όμως θα βρεις διάσπαρτες στιγμές διαμαντάκια που ενώνονται και δημιοργούν κάτι εξαιρετικό. Δεν ξέρω τι και πως γίνεται, αλλά γίνεται. Και ναι η φωνή της Ειρήνης είναι μπόμπα.
#5
Greenleaf - Trails & Passes
Δεν περίμενα ότι θα καταφέρει να μπει 5άδα αλλά το ξανάκουσα και τελικά εξακολουθεί να είναι τόσο καλό. Αυτό που γουστάρω στους Greenleaf και πιο πολύ στο Trails & Passes είναι ότι μουσικά και φωνητικά είναι stoner ροκεντρόλικο και ταξιδιάρικο. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το χαρακτηρίσω αλλά αυτός ο ήχος είναι ταμάμ στα γούστα μου. Το With Eyes Wide Open είναι ένα χαρακυηριστικότατο παράδειγμα.
#4
Blues Pills - Blues Pills
Εντάξει όλοι ξέρουμε περι τίνος πρόκειται, ακούγεται ακόμα φρέσκο και υπέροχο όπως όταν πρωτοέσκασε και είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Συμφωνώ με τον Outshined ότι εξακολουθεί να είναι ένας μεγάλος δίσκος της δεκαετίας (παρόλο που ανήκει ηχητικά σε άλλες, χρυσές εποχές) και δεν έχει χάσει καθόλου από την λάμψη του.
#3
Swans - To be Kind
Η περίοδος και ο ήχος που ξεκίνησε με το The Seer συνεχίζεται. Ο Gira συνεχίζει να παράγει θόρυβο, μυσταγωγία και παράνοια και εμείς απολαμβάνουμε. Δεν νομίζω ότι μπορεί να περιγραφεί με λόγια αυτό που συμβαίνει, τα είπαμε με το the Seer, θα τα ξαναπούμε στο Glowing Man
#2
Messenger - Illusory Blues
Τρομερό σοκ αυτή η ανακάλυψη που έγινε από εδω μέσα. Ένα album γεμάτο μελωδίες, γλυκόπικρο, σαν μαγικό, ζεστό άγγιγμα που σε διαπερνά όταν νιώθεις ότι το έχεις ανάγκη. Δεν νομίζω ότι μπορώ να του βάλω κάποια ταμπέλα, δεν ξέρω τι μπάντες μπορώ να δώσω ως αναφορά για κάποιον που έγινε triggered αλλά μάλλον αυτό είναι καλό.
#1
Solstafir - Otta
Από τα album που το εξώφυλλο τα λέει όλα (εξώφυλλο της χρονιάς). Δεν είχα ιδέα από που έρχονταν Ισλανδοί, προηγούμενες τους δουλειές κτλ. Αλλά από το 1ο δευτερόλεπτο του Otta, μαγεύεσαι. Βυθίζεσαι στην πανέμορφη δίνη του και δεν θέλεις να βγεις στην πραγματικότητα. Και αυτό μεταξύ μας λίγα album μπορούν να τα καταφέρουν και για αυτό είναι κάτι παραπάνω από μουσική στο σύμπαν του καθενός από εμάς.
33 Likes
1.The Estranged - The estranged (post punk)
2.Total Control - Typical system (post punk)
3.Battle Ruins - Battle ruins (punk,oi)
4.White Lung -Deep fantasy (punk)
5.Kαταχνιά- Καταχνιά (crust)
hardcore/crust
Orden Mundial - Obediencia Debida
Warcry-savage machinery
The Flex - Wild stabs in the dark
Nightfell -The living ever mourn
Boston Strangler - Fire
Night fever-Vendetta
post punk
Shadowhouse - Hand in hand
Horror Vaccui-Return of the empire
Low LIfe - Dogging
Merchandise - After the end
black metal
Panopticon -Roads to the North
cover
28 Likes
2014
1) Every Time I Die - From Parts Unknown
2014: Η καλύτερη μπάντα που παίζει εκεί έξω και δεν την ξέρεις. Καταντάω γραφικός.
2) Slash ft Myles Kennedy & the Conspirators - World On Fire
Ο καλύτερος δίσκος τους, χωράει στο πάνθεον κυκλοφοριών του Slash. Δεν έχει μέτρια στιγμή.
3) He Is Legend - Heavy Fruit
Δίσκος reunion, δύσκολος, περιπετειώδης, ποιοτικότατος.
4) Beartooth - Disgusting
Μοντέρνο Hardcore punk απροσδόκητο υπερ-ντεμπούτο από έναν τυπά που - λόγω αμφισβητήσιμου παρελθόντος - δεν περίμενε κανείς να το έχει τόσο. Μετράει άσχημα.
5) Rival Sons - Great Western Valkyrie
Η μπάντα ανεβαίνει επίπεδο με κάθε νέα της κυκλοφορία.
Honorable:
Mastodon - Once More 'Round The Sun
Comeback Kid - Die Knowing
Perturbator - Dangerous Days
Killer Be Killed - Killer Be Killed
Antemasque - Antemasque
Foo Fighters - Sonic Highways
Bloodbath - Grand Morbid Funeral
At The Gates - At War With Reality
Septicflesh - Titan
Body Count - Manslaughter
Dog Fashion Disco - Sweet Nothings
Jack White - Lazaretto
Vanna - Void
Triptykon - Melana Chasmata
Architects - Lost Forever // Lost Together
Royal Blood - Royal Blood
Johnny Marr - Playland
(Slipknot - .5: The Gray Chapter: Δυστυχώς για το νοσταλγικό της επιστροφής και μόνο.)
31 Likes
η αποκληση
της αποκλησης
ω αποκληση
τοσο απο την τοτε λιστα, τοσο οσο απο τις δικές σας
Official Πεντάδα
5. The Smith Street Band - Throw Me In The River
οοοουφτ, ένα από τα σύγχρονα μεγαλυτερα what-ifs του χωρου. Οι Αυστραλοι ηταν σε απιστευτη ρεντα (με αυτό να’ναι το αγαπημενο κι ας ηταν στη μεση των κυκλοφοριων). Έλα ομως που οι μαλακιες πληρωνονται, και οταν εισαι παπαρι ο κοσμος το αναγνωριζει και σε τιμωρει. Κριμα. Δεν τους ακουω πλεον επειδη δε μπορω, αλλα κοιταζοντας το τρακλιστ και νοσταλγοντας το 2014 (που ηταν η αρχη μιας παρα πολυ δυσκολης και τραυματικης πενταετιας) - μονο κομματαρες.
4. Lagwagon - Hang
Δε θα πω πολλά. Ειμαι ντεμι-φαν των Lagwagon. Γνωριζω τα hits, εχω ακουσει τους δισκους αλλα κανενας δε με εντυπωσιασε στην ολοτητα του. Το Hang ομως για καποιο λογο ειναι απο τους - πραγματικα μετρημενους στα δαχτυλα - δισκους που μπορω να ακουσω απο την αρχη μεχρι τελους χωρις να καταλαβω πως περασε η ωρα. Έχει εναν φανταστικο συνδυασμο songwriting, μελωδιων και εμπνευσμενου tracklisting που το κανει πραγματικα αξιοσημειωτο.
παρακατω (μεθυσμενος) Joey Cape να τραγουδα το καλυτερο κομματι του δισκου σε καποιο μοτελ.
3. La Dispute - Rooms Of The House
Μετά το επος του 2011, η προσωπικα πολυαναμενομενη επιστροφη των αγαπημενων μου La Dispute αρχικά με σόκαρε και με απογοήτευσε. Ο γελοιος περιμενα ενα Wildlife παρτ 2, μια συνεχεια του σπαραγμου και προσωπικου βιωματος που ηταν εκεινος ο δισκος. Καμία σχεση. Το Rooms of the House ειναι αρκετα πιο abstract και - τότε - λιγότερο relatable. Μεγαλωνοντας και ζώντας, επρεπε να περασουν χρονια για να βρω τα σωστα σημεια να πιαστω απο το δισκο. Το δράμα και η υπερβολη του Wildlife εξελιχθηκε σε προβληματα ενηλικα και ζωης και γενικως γαμησε τα.
2. Modern Baseball - You’re Gonna Miss It All
Δίσκος μνημειο για το συγχρονο emo. 10ρι ατοφιο και δεν παιρνει την πρωτια μονο και μονο γιατι το Hotelier ειναι πονος κομμενος σε βινυλιο ενω αυτο ειναι περισσοτερο νεανικο awkwardness αμαλγαμα με εσωτερικη αναζητηση και βιαιη αναγκη να κατανοησει κανεις τον (ματαιο) κοσμο στον οποιο ζει. Μπαναλ προαστικη καθημερινοτητα, σχεσεις, οικογενεια, δουλεια. Φοβερό αποτυπωμα μιας πραγματικοτητας και γενικα μπαντα σταθμος που κριμα που δεν συνεχιστηκε (αλλα καταλαβαινεις πως ατομο που γραφει ετσι δεν ειναι να μενει στασιμος πολυ)
Τα εκατομμυρια ακροασεων στο σποτιφαη με σοκαραν (αλλα δε μπορει να ειναι λαθος).
1. The Hotelier - Home, Like Noplace Is There
Το ανακαλυψα θαρρώ 1-2 χρονια μετά την κυκλοφορία του και είναι από εκείνους τους δίσκους που πραγματικά σου μένουν. Είναι το σύγχρονο emo όπως θαπρεπε να είναι. Αγνό και ωμό συναισθημα, φωνητικά που δε σε νοιαζει καθολου αν ειναι καλα - αρκει να σπανε, ημιdriven τονος στις κιθάρες και στίχοι τοσο μα τοσο ταυτισιμοι.
I should have never gave my word to you, not a cry, not a sound
might have learned how to swim, was never taught how to drown
Εξωφυλλο - οπως ολοι οι παραπανω νοσταλγοι το Scrooge
Εγω το ειχα τιμησει το limited edition με τον κανβα. Πλεον δεν εχω που να τον βαλω (περα απο τον κωλο μου), αλλα καπου υπαρχει. Δυστυχως δεν χωραει πενταδα (γιατι ειναι τελικως 100% ποτισμενος με νοσταλγια ο δισκος και δεν γινεται να τον καταταξεις αμεροληπτα, θα βαλω να τον ακουσω τωρα - το ινστρουμενταλ)
28 Likes