Hey, 2013 ήταν αυτό και το ξεχάσαμε όλοι μας!
Μιας και μας τους έμαθες, λοιπόν, να σημειώσουμε ότι υπάρχει και το ντεμπούτο-ντεμπούτο των Lynched που είναι εντελώς πολιτικοποιημένο folk rock/punk, κατά τη γνώμη μου πάρα-πάρα πολύ καλό μιας και έχει όμορφες μελωδίες, έξυπνο στίχο κι ευρεία χρήση αυτών των παραδοσιακών πνευστών που, δυστυχώς, μετέπειτα οι Lankum δεν τα χρησιμοποιούν και τόσο.
Πόσο σίγουρος είσαι;
Ε, δεν ξέρω, σύμφωνα με το Discogs!
Röyksopp - The Inevitable End
Film - Eclipse
The Swans - To Be Kind
Mastodon - Once More 'Round the Sun
Triptykon - Melana Chasmata
Το Deaf dealer πιάνεται για 2014? Αν ναι αλλάζουν πολλά στην κορυφή μου.
2014
(Μια εποχή που ο ελεύθερος χρόνος μου άρχισε να μειώνεται δραματικά. Η μουσική συνόδευε είτε το πρωινό ξύπνημα για τη δουλειά είτε το διάβασμα για το μεταπτυχιακό)
1. Harakiri for the Sky – Aokhigahara
Η καλύτερη δουλειά της μπάντας από την Αυστρία. Πολύ φρέσκες ιδέες, που εμπλέκουν στοιχεία από post και black. Οι στίχοι είναι μακροσκελείς και πολύ φιλοσοφημένοι (αναφέρω χαρακτηριστικά το “But just that something is subtle doesn’t mean its going to turn out right” από το “Homecoming denied”), τα κομμάτια είναι τόσο μελωδικά μέσα στη μαυρίλα τους που τα ακούς και τα θυμάσαι. Πολλά χρόνια μετά. Στα συν η αναφορά στη σφαγή στην Utoya της Νορβηγίας το 2011 (“69 Dead Birds for Utøya”). Η μπάντα τάσσεται με τη σωστή πλευρά της ιστορίας και δεν έχουμε παρά να χαρούμε γι’ αυτό, καθώς η Ευρώπη είχε ήδη αρχίσει να πλήττεται από την άνοδο της ακροδεξιάς.
2. Allochiria – Omonoia
Μία εγχώρια κυκλοφορία που έγινε ορόσημο για την post σκηνή της Ελλάδας, για την ίδια τη μπάντα (πρώτη κυκλοφορία με την Ειρήνη στα φωνητικά) και με χαροποίησε ιδιαίτερα, καθώς είχα δει αρκετά live της μπάντας σε αθηναϊκές σκηνές ως τότε. Τα κομμάτια έμειναν διαχρονικά, απόδειξη αυτού είναι πως σε κάθε λάιβ της μπάντας, όταν παίζονται, γίνεται της τρελής. Αγαπημένο: “Archetypal attraction to circular things”.
3. Shattered Hope – Waters of Lethe
Στην Ελλάδα έχουμε μία πολύ καλή funeral doom μπάντα και λέγεται Shattered Hope. Το Waters of Lethe είναι η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους. Ένα συνονθύλευμα λύπης και λύτρωσης, μελαγχολίας και κάθαρσης. Κοντά στο στυλ μπαντών όπως οι Evoken, αλλά με τη δική τους ποιότητα. Να πω ότι η μπάντα έχει δουλέψει πάρα πολύ τις συνθέσεις, την παραγωγή και τις ζωντανές της εμφανίσεις και αποδίδει πάντα αν όχι στο 100%, κοντά σ’ αυτό. Γι’ αυτό και τους αξίζει αυτή η θέση.
4. Agalloch - The Serpent & the Sphere
Το τελευταίο άλμπουμ των Agalloch πριν ανακοινώσουν την - οριστική ( ; ) - διάλυσή τους. Μία εξέλιξη του ήχου της μπάντας όπου κυριαρχεί το ατμοσφαιρικό στοιχείο, αναμεμειγμένο με λίγο post και λίγο black. Αγαπημένο κομμάτι: “Plateau of the Ages”.
Να πω ότι είναι κρίμα που διαλύθηκε η μπάντα αυτή, αλλά μαθαίνοντας λίγα χρόνια αργότερα για ένα εξυπνακίστικο αντισημιτικό post του τραγουδιστή στο fb κατάλαβα με πικρό τρόπο πως μέσα σε μια μπάντα που χάρισε τόσο όμορφες στιγμές κρύβονται και απαίδευτα άτομα με ακραίες απόψεις, όπως και σε άλλες μπάντες που μπορεί να αγαπήσαμε. Αν είχε εκφράσει νωρίτερα αυτές τις απόψεις, θα έλεγα ότι θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν αυτό το άλμπουμ χωρίς τραγουδιστή.
5. Sylvaine - Silent Chamber, Noisy Heart
Bonus/honorable mentions
Solstafir – Ótta
Alcest - Shelter
Arch Enemy - War Eternal
Lacuna Coil - Broken Crown Halo
Bloodbath - Grand Morbid Funeral
Εξώφυλλο: Harakiri for the Sky – Aokhigahara
Come join the murder,
2014
Architects - Lost Forever // Lost Together
We all remember youth like it’s dead and gone,
like our favourite line from a forgotten song.
Δεν είναι δίσκος. Είναι κατάθεση ψυχής.
Royal Blood - Royal Blood
Από τα πλέον ξεχωριστά ντεμπούτα στην πρόσφατη μνήμη. Η μία τραγουδάρα πίσω από την άλλη. Και είχαν το θράσος να αφήσουν εκτός το Hole. Οι αλητήριοι.
Tuomas Holopainen - The Life And Times Of Scrooge
Θα με στοιχειώνει για πάντα ότι ενώ ήμουν στο τσακ να τσιμπήσω την έκδοση με το εξώφυλλο σε αριθμημένο καδράκι, κατάφερα να το υπεραναλύσω αρκετά για να πετάξει η ευκαιρία. 
Linkin Park - The Hunting Party
Τρομακτικά υποτιμημένη κυκλοφορία. Σκληρό και φορτισμένο, αλλά όχι πισωγύρισμα. Αυλαία με Final Masquerade & A Line In The Sand τσακίζει σύμπαντα.
Villagers Of Ioannina City - Riza
Πράξη α’: πρώτη ακρόαση, χωρίς να περιμένω κάτι, σφαλιάρα από τις λίγες.
Πράξη β’: δυοτρείς βδομάδες αργότερα, μέσα στο hype, σκάνε μεγάλη πέμπτη για λάιβ στη Βολάρα.
Πράξη γ’: παίζουν ντέφια άιντε και κλαρίνα. 
+5(*2):
Μπόνους:
Εξώφυλλο:
Ημουν σιγουρος οτι μεσα στη βιασυνη κατι θα ξεφυγει…
Ψηφίζω Behemoth, άλμπουμ και εξώφυλλο, για να μην πάρω απουσία.
Κλασσικα Παρασκευη, και το 2014 ειναι σχεδον 10 χρονια μακρια αλλα φανταζει τοσο κοντα.
| 1 | Solstafir | Otta |
|---|---|---|
| 2 | Skelator | King Of Fear |
| 3 | Καταχνία | Καταχνία |
| 4 | Triptykon | Melana Chasmata |
| 5 | Villagers of Ioannina City | Riza |
2014
Κενοτάφιον
Cover Art
Όταν υπάρχει σχέδιο του τιτανομέγιστου Don σε εξώφυλλο δίσκου, προφανώς και πάει καρφί για καλύτερο της χρονιάς. Ακόμα και να έδειχνε τον Τέντυ να στρίβει το μουστάκι του. Πόσο μάλλον αυτή την επικούρα. G.A.O.D.
2014
Θα το παίξω safe και χωρίς πολύ μπλα μπλα λόγω έλλειψης χρόνου, άλλωστε οι περισσότεροι στην 5αδα μου δεν χρειάζονται συστάσεις στο ροκιν.
5. Gazpacho – Demon
Νορβηγοί που αγαπάνε τους Marillion, σε δυνατή φόρμα, what can go wrong?
4. Perturbator – Dangerous Days
δεν νομίζω να χρειάζεται συστάσεις, μαζί με τον Carpenter Brut έκαναν θραύση πριν από καμιά 10ετια
3. White Lung – Deep Fantasy
η περίοδος που άκουγα ότι έπεφτε μπροστά μου από μελωδικό πανκ. οι συγκεκριμένοι είχαν και τρελό hype τότες και το Sorry του '12 ήταν εξίσου απολαυστικό.
2. Motorpsycho – Behind the Sun
κανονικά θα έπρεπε να είχε πέσει σύρμα στην prog σεκτα που δρούσε στο ροκιν προ δεκαετίας και να έχουμε δώσει ήδη 3-4 πρωτιές στους Motorpsycho στο παιχνίδι. Κάτι τέτοιο δεν συνέβει όμως και παλεύουμε κάθε φορά για 10αδα(και πολύ λέω… 
)
1. Erik Truffaz & Murcof – Being Human Being
ο Truffaz είναι jazz τρομπετίστας και ο murcof βετεράνος της ambient σκηνής. Μαζί δημιουργούν ηλεκτρονικη jazz με έντονο αφηγηματικό και soundtrack-ικο χαρακτήρα. Λογικό, αφού ο δίσκος δημιουργήθηκε για να συνοδεύσει τα σκίτσα και τις ιστορίες του (όχι τυχαίου) δημιουργού κόμικ και σκηνοθέτη Enki Bilal (ο οποίος φρόντισε για το εξώφυλλο). Οι συναυλίες που ακολούθησαν, με τον τελευταίο να “ντύνει” με visuals την μουσική των πρώτων πρέπει να ήταν εκπληκτικές!
και για εξώφυλλο, δίνω ψήφο στον Bilal από πάνω
ωπ δεν το ήξερα αυτό, εύγε, μπαίνει στην playlist ΣΚ - Bilal και τα μυαλά στα κάγκελα
Ωραίος, φέτος τον άκουσα/ είδα πρώτη φορά στην Τεχνόπολη, κι άκουσα το τελευταίο του άλμπουμ (ωραίο). Θα τσεκαριστεί. Πρέπει να έχει κάνει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα απ’ όσο διάβαζα, χωρίς να κινείται σε αυστηρά jazz πλαίσια.
δεν μπορώ να πω πως απολαμβάνω ιδιαίτερα την jazz (ειδικά τα πιο free/improv σχήματα), το αποπάνω όμως είναι πολύ πιο προσιτό σε μη μυημένα αυτιά(όπως και τα δικά μου). Και ναι έχεις δίκιο, δεν κινείται σε αυστηρά jazz πλαίσια 
2014
Honourable Mentions
Top 5
1)Architects - Lost Forever // Lost Together
2)Royal Blood - Royal Blood
3)Villagers of Ioannina City - Riza
4)Jack White - Lazaretto
5)Rival Sons - Great Western Valkyrie
Εξώφυλλο
Είχα σκοπό να βάλω Behemoth ή Mastodon αλλά είδα αυτό και συγκινήθηκα. Μου είχε διαφύγει και μένα αυτός ο δίσκος, επιλέγω να μην τον βάλω στην λίστα αλλά τον έχω λιώσει αυτές τις μέρες και θα τιμήσω έστω το εξώφυλλο. Η μισή μου παιδική ηλικία ήταν τα κομικ της Disney και έχω αναθέσει στην μάνα μ να βρει που τα έχει χώσει για να τα διαβάσω ξανά τα Χριστούγεννα. Ah sweet nostalgia…
Μετά απο πολυετή (pun intended) απουσία, μονο και μόνο για το προσωπικό tag θα συμμετέχω για το 2014, με αλλαγές (φυσικά) στη σειρά σε σχέση με την επίσημη λίστα που ειχα το 2014, αφου με τα χρόνια αλλάζουμε κι εμείς και κάποια άλμπουμ μένουν περισσότερο ως αγαπημένα.
2014 λοιπον:
1. Monuments - The Amanuensis
Εξακολουθώ να το θεωρώ υποτιμημένη δισκάρα, με φοβερά κομμάτια και μερικά απο τα καλύτερα riffs και ρεφραιν που έχουν φτιάξει οι Monuments. Απο τα τοπ άλμπουμ του γενικότερου djent ήχου κατά τη γνώμη μου.
2. Architects - Lost Forever || Lost Together
Τι να πουμε για την μπαντάρα. Για άλλους ίσως ο κορυφαίος τους δίσκος, για μένα ο προπομπός του μεγαλείου που θα ακολουθούσε. Τα λέγαμε
3. Νeed - Orvam: A Song For Home
Μόνο και μόνο το ομότιτλο κομμάτι αρκεί για να συγκαταλέγεται στα κορυφαία της χρονιάς (κι όχι μόνο). Τρομερή έμπνευση σε όλο το άλμπουμ, τόσο σε μουσικό όσο και σε στιχουργικό επίπεδο.
4. Flying Colors - Second Nature
Αν και το πρώτο άλμπουμ των Flying Colors είναι ξεχωριστό με την πιο pop υφή του, στο Second Nature οι prog καταβολές ήρθαν να μεγαλώσουν τόσο ώστε να εμπλουτιστεί ο ήχος τους ακόμη περισσότερο. Παραδόξως το αγαπημένο μου κομμάτι (Peaceful Harbor) είναι και το πιο mellow - αλλά ταυτόχρονα συναισθηματικά φορτισμένο (και με φοβερά φωνητικα)
5. Evergrey - Hymns For The Broken
O δίσκος-αναγέννηση των Evergrey, δίχως μια περιττή στιγμή. Για τα γούστα μου, θεωρώ πως είναι και ο κορυφαίος τους συνολικά. Δυστυχώς νιώθω οτι λειτούργησε λίγο σαν παγίδα που τους έβαλε σε ένα καλούπι απο εκει και μετά, αλλά δεν παύει να είναι πορωτικό, συναισθηματικό και πιασάρικο ταυτόχρονα.
Honorable Mentions:
Να ψηφίσεις το “The Tower” και να τα αφήσεις αυτά 
.
