Πρόλαβα, ποστ μετά 
1 Like
Kι εγώ ψήφισα.
Χρωστάω ποστ δύο εβδομάδων.
Θα δούμε μήπως αυτή την εβδομάδα επανέλθω πιο αναλυτικά.
1 Like
Θέλω να δω post Quintom να ζητάει παράταση.
4 Likes
Όλα τα λεπτά του κόσμου στη δική σου αγκαλιά 
Έτσι και αλλιώς ο χρόνος είναι άπειρος, το σύμπαν συγκεκριμένο, μόνο ††† - †††
5 Likes
45η εβδομάδα - 2014
59 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Need - Orvam: A Song for Home | 42 |
|---|---|
| Swans - To Be Kind | 32 |
| Triptykon - Melana Chasmata | 30 |
| Mastodon - Once More 'Round the Sun | 27 |
| Royal Blood - Royal Blood | 25 |
| Blues Pills - Blues Pills | 24 |
| Architects - Lost Forever // Lost Together | 22 |
| Dead Congregation - Promulgation of the Fall | 22 |
| Rival Sons - Great Western Valkyrie | 22 |
| Sólstafir - Ótta | 19 |
| Hail Spirit Noir - Oi Magoi | 18 |
| Behemoth - The Satanist | 16 |
| ††† - ††† | 15 |
| Καταχνία - Καταχνία | 14 |
| Accept - Blind Rage | 12 |
| Flying Colors - Second Nature | 12 |
| Perturbator - Dangerous Days | 12 |
| Tuomas Holopainen - The Life And Times Of Scrooge | 12 |
| Primordial - Where Greater Men Have Fallen | 11 |
| Slash with Myles Kennedy and The Conspirators - World On Fire | 11 |
| Villagers Of Ioannina City - Riza | 11 |
| Deaf Dealer - Journey into Fear | 10 |
| Gazpacho - Demon | 9 |
| Teitanblood - Death | 9 |
| Evergrey - Hymns For The Broken | 8 |
| Harakiri for the Sky - Aokigahara | 8 |
| White Lung - Deep Fantasy | 8 |
| Gridlink - Longhena | 7 |
| La Dispute - Rooms Of The House | 7 |
| Lagwagon - Hang | 7 |
| Robert Plant - Lullayby… and the Ceaseless Roar | 7 |
| Suicidal Angels - Divide And Conquer | 7 |
| Allochiria - Omonoia | 6 |
| Blut aus nord- Memoria Vetusta III: Saturnian poetry | 6 |
| Insomnium - Shadows Of The Dying Sun | 6 |
| Linkin Park - The Hunting Party | 6 |
| Rishloo - Living as Ghosts With Buildings as Teeth | 6 |
| Slipknot - .5: The Gray Chapter | 6 |
| The Estranged - the estranged | 6 |
| 1000mods - Vultures | 5 |
| Abigor - Leytmotif Luzifer (The 7 Temptations of Man) | 5 |
| Aenaon - Extance | 5 |
| Anaal Nathrakh - Desideratum | 5 |
| Counting Crows - Somewhere Under Wonderland | 5 |
| Deadmau5 - while 1 < 2 | 5 |
| Erik Truffaz & Murcof - Being Human Being | 5 |
| Every Time I Die - From Parts Unknown | 5 |
| Galneryus - Vetelgyus | 5 |
| Hurula - Vi är människorna våra föräldrar varnade oss för | 5 |
| Jinjer-Cloud Factory | 5 |
| Kasabian - 48:13 | 5 |
| Kriegsmaschine - Enemy of Man | 5 |
| Matt Schofield - Far As I Can See | 5 |
| Monuments - The Amanuensis | 5 |
| Periphery - Clear | 5 |
| Pineapple Thief - Magnolia | 5 |
| Röyksopp - The Inevitable End | 5 |
| RuPaul – Born Naked | 5 |
| Slugdge - Gastronomicon | 5 |
| The Afghan Whigs - Do To The Beast | 5 |
| The Hotelier - Home, Like Noplace Is There | 5 |
| The Soulbreaker Company - Graceless | 5 |
| Agalloch - The Serpent & the Sphere | 4 |
| Bandage – North By Northeast | 4 |
| Clipping. - CLPPNG | 4 |
| Culprate - Deliverance | 4 |
| Damien Rice - My Favourite Faded Fantasy | 4 |
| Electric Wizard - Time to Die | 4 |
| Film - Eclipse | 4 |
| Judas Priest - Redeemer of souls | 4 |
| Killer Be Killed - Killer Be Killed | 4 |
| Manes - Be All End All | 4 |
| Messenger - Illusory Blues | 4 |
| Modern Baseball - You’re Gonna Miss It All | 4 |
| Mother of Millions-Human | 4 |
| Motorpsycho - Behind the Sun | 4 |
| Necrochakal - Profanation of the Gods | 4 |
| New Model Army - Between Wine And Blood | 4 |
| Nightfell-The living ever mourn | 4 |
| Opeth - Pale Communion | 4 |
| Panopticon - Roads to the North | 4 |
| Run the Jewels - Run the Jewels 2 | 4 |
| Skelator - King Of Fear | 4 |
| Sleaford Mods- Divide and Exit | 4 |
| Spectral Lore - III | 4 |
| total control -typical system | 4 |
| Undead Corporation - 兵: つはもの | 4 |
| The Tea Party - The Ocean At The End | 4 |
| alt-J - This Is All Yours | 3 |
| Anathema - Distant Satellites | 3 |
| Battle ruins-battle ruins | 3 |
| Battleroar - Blood of Legends | 3 |
| Bear Ghost - Your Parents Are Only Marginally Disappointed In Your Musical Taste! | 3 |
| Crobot - Something Supernatural | 3 |
| Empire of the Moon - Πανσέληνος | 3 |
| Grand Magus - Triumph and Power | 3 |
| He Is Legend - Heavy Fruit | 3 |
| Indian - From All Purity | 3 |
| Ne Obliviscaris - Citadel | 3 |
| Schammasch - Contradiction | 3 |
| Shattered Hope - Waters of Lethe | 3 |
| Shellac- Dude Incredible | 3 |
| Soen - Tellurian | 3 |
| Sturgill Simpson - Metamodern Sounds In Country Music | 3 |
| Thurston Moore - The Best Day | 3 |
| Unisonic-Light Of Dawn | 3 |
| Whispered - Shogunate Macabre | 3 |
| Wovenhand - Refractory Obdurate | 3 |
| A.C.T - Circus Pandemonium | 2 |
| Animals As Leaders - The Joy of Motion | 2 |
| Beartooth - Disgusting | 2 |
| Bent Knee - Shiny Eyes Babies | 2 |
| D’Angelo - Black Messiah | 2 |
| Daddy Long Legs – Blood From A Stone | 2 |
| Interpol - El Pintor | 2 |
| Jack White - Lazaretto | 2 |
| Jeremy Irons & the Ratgang Malibus - Spirit Knife | 2 |
| Lunatic Soul - Walking On A Flashlight Beam | 2 |
| Mirel Wagner - When the Cellar Children See the Light of Day | 2 |
| Mors Principium Est - Dawn of the 5th Era | 2 |
| Sanctuary - The Year the Sun Died | 2 |
| The Black Keys - Turn Blue | 2 |
| The Twilight Sad - Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave | 2 |
| Toehider - What Kind Of Creature Am I? | 2 |
| Transatlantic - Kaleidoscope | 2 |
| Trepaneringsritualen - Perfection & Permanence | 2 |
| Voices - London | 2 |
| YOB - Clearing The Path To Ascend | 2 |
| Anouar Brahem - Souvenance | 1 |
| Aspherium - The Fall of Therenia | 1 |
| Chevelle - La Gargola | 1 |
| Eyehategod - Take As Needed For Pain | 1 |
| Foo Fighters - Sonic Highways | 1 |
| Greenleaf - Trails & Passes | 1 |
| John Garcia - John Garcia | 1 |
| Jonathan Jackson & Enation - Radio Cinematic | 1 |
| Lake Street Dive - Bad Self Portraits | 1 |
| Machine Head - Bloodstone & Diamonds | 1 |
| Mondkopf - Hadès | 1 |
| Sharon Van Etten - Are We There | 1 |
| Striker - City of gold | 1 |
| Sylvaine - Silent Chamber, Noisy Heart | 1 |
| The Contortionist - Language | 1 |
| The Smith Street Band - Throw Me In The River | 1 |
| Thy Darkened Shade – Liber Lvcifer I:Khem Sedjet | 1 |
| Within temptation - Hydra | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
| 2005 | System Of A Down | Mesmerize | 29,31% |
| 2006 | Celtic Frost | Monotheist | 26,78% |
| 2007 | Machine Head | The Blackening | 18,62% |
| 2008 | Gojira | The Way Of All Flesh | 21,02% |
| 2009 | Mastodon | Crack The Skye | 38,03% |
| 2010 | Avenged Sevenfold | Nightmare | 19,67% |
| 2011 | Foo Fighters | Wasting Light | 14,43% |
| 2012 | Gojira | L’ Enfant Sauvage | 19,33% |
| 2013 | Leprous | Coal | 12,00% |
| 2014 | Need | Orvam: A Song for Home | 14,24% |
τίτλοι τέλους για το 2014
2015…
και εξελάκι
credits and love to all 
33 Likes
Χοπέτο, ρίχτο…
3 Likes
Μπράβο στους Need.
Πάλι ξεχάστηκα και κάποια κείμενα ξεφύγανε.
Κάποιες μεγάλες μου αγάπες των τελευταίων 2-3 δεκαετιών επαναλαμβάνονται με τις παρουσίες τους καθώς πολλές περνούν τα καλύτερά τους χρόνια. Eπίσης πολλά honorable αξίζουν δεκάδα.
1) The Wood Brothers - Paradise
Τώρα τι να πω για έναν από τους 3-4 αγαπημένους μου δίσκους της δεκαετίας? Οι Wood Brothers εδώ πιάνουν την κορυφή της έμπνευσής τους. Πιο πολύπλευροι, πιο “πειραματικοί”, πιο έντονοι, με συναίσθημα αντίστοιχου επιπέδου. Ενώνουν τα blues, την Νέα Ορλεάνη, την country/ folk, τους The Band, όπως έκαναν πάντα αλλά καλύτερα, με πλούσιες ενορχηστρώσεις, με αλλαγές σε mood, σε tempos, με επιφανείς guest να ανεβάζουν σε δυσθεώρητα επίπεδα την έτσι κι αλλιώς ιδιοφυή μουσική τους.
Μπορούν να ξεκινήσουν με έναν χορευτικό ρυθμό και να τον κόψουν για να σκάσει ένα σχεδόν alternative riff και ο στίχος “Ιt’s only American Heartache…” (έτσι έπρεπε να λέγεται το άλμπουμ), με μια φυσαρμόνικα να εμφανίζεται από το πουθενά κι αμέσως να ξαναχάνεται.
Το Two Places λίγο αργότερα, είναι από τα πιο συγκινητικά και όμορφα τραγούδια τους με στίχους που όλους κάπου, κάποτε μας έχουν εκφράσει.
“I’m livin’ a beautiful dream while I’m chasin’ another”.
Κάπως έτσι είναι η μουσική του δίσκου. Οι Wood Brothers, με βάση όσα για χρόνια έκαναν στις δουλειές τους, προχωρούν μπροστά ενσωματώνοντας ήχους και ιδέες τόσο τέλεια που, λες και ήταν πάντα δικές τους. Η εξερεύνηση δεν σταμάτησε εδώ όμως δυστυχώς δεν έφτασαν ξανά σε αυτό το επίπεδο μουσικής τελειότητας και στίχων έως σήμερα. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν θα ήταν κι εύκολο για κανέναν…
2) Jim Hayes Band - Amazing Years
Υπάρχουν κάποιες τεράστιες αδικίες στον μουσικό κόσμο. Μία από αυτές είναι η @pantelis79 άγνοια του κόσμου για τον Jim Hayes και την μπάντα του. Θα μπορούσα να πω χονδρικά πως ανήκει στον blues χώρο. Πολλοί γνωστότεροι από αυτόν, μπορεί να τους έχω αναφέρει και εγώ σε λίστες, δεν τον φτάνουν ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι. Και άδικα δεν έχω αναφέρει το ντεμπούτο του (When Your Time Comes, 2011) που έδειχνε ένα μουσικό που με βασικό όπλο την ακουστική του κιθάρα και την φοβερή του φωνή, ξέρει να φτιάχνει υπέροχα τραγούδια, ποιοτικά, με απόλυτη γνώση του πώς να ακούγονται ολοκληρωμένα μες στην απλότητά τους…
Εγώ τον ανακάλυψα με το Amazing Years στα internets. Τότε που κατέβαζα αβέρτα πράγματα από blog χωρίς να έχω ιδέα τι είναι (ακόμα και σήμερα που γκούγκλαρα, δεν βρίσκω καθόλου στοιχεία για τον Hayes).
Μου άρεσε λοιπόν αυτό που άκουσα, δεν με θάμπωσε αμέσως, όμως έπιασα τον εαυτό μου να το βάζει ξανά και ξανά και ξανά. Η απλότητα των συνθέσεων βοηθά να αναδειχθούν οι πανέμορφες ιδέες και μελωδίες της μπάντας καθώς και η φωνάρα του Jim που εδώ ακούγεται πιο απολαυστικός και έντονος, με περισσότερο συναίσθημα. Blues, rock, latin/ mexican, μια ελαφρώς southern ατμόσφαιρα, everything goes, αρκεί να είναι το τραγούδι καλαίσθητο, μετρημένο. Πώς να εξηγήσω γιατί το Roam με αγγίζει με την μελωδία του? Τι υπέροχο, δυναμικό ρεφρέν είναι αυτό? Και με τα ελάχιστα μέσα, πόση ατμόσφαιρα δημιουργούν (πχ. Land of Zen)… Όλος ο δίσκος έτσι, μια συλλογή απίστευτα καλών τραγουδιών και με μια ιδανική μπάντα να τον συνοδεύει. Αυτό θέλω στη μουσική. Καλά τα μπλιμπλίκια και οι νεωτερισμοί αλλά αν το 'χεις, είναι και περιττοί.
3) Rhiannon Giddens - Tomorrow Is My Turn
Νομίζω την γνώρισα σε live video του Waterboy. Σα να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Ασύλληπτη παρουσία. Σα να ξεπήδησε από κάποιο αρχαίο θρύλο. Η αρχαία folk, τα blues, η soul, η americana γίνονται ένα. Η υπενθύμιση των ριζών είναι απαραίτητη, το ίδιο και η δήλωση πως δίνουν ζωή στο παρόν και το μέλλον (Black is the Color). Η Giddens κάθε φορά που πιάνει οποιοδήποτε όργανο ή που τραγουδά, ξεπερνά την μουσική εμπειρία, αυτή γίνεται θρησκευτική, τελετουργική. Αν το O Love is Teasin’ δεν χτυπήσει στην ψυχή σου, είσαι ήδη νεκρός.
4) Turnpike Troubadours - The Turnpike Troubadours
Το μόνο που λείπει από αυτόν τον δίσκο, είναι το στοιχείο της έκπληξης. Φανταστικές μελωδίες, απίθανες φωνητικές γραμμές, anthemic, που δεν γίνεται να μην τραγουδήσεις. Για πρώτη φορά μου φαίνεται σε σημεία πως παίζουν southern rock με country τρόπο και όργανα (αυτό το βιολί βασικά). Απίθανο άλμπουμ, τελειότητα για δεύτερη σερί φορά που αμέσως σε ανεβάζει στο group των μεγάλων. Ιδανική μπάντα για κάποιον που θέλει να μπει στον χώρο της country, μη γελάς Mann O))).
5) Jason Isbell - Something More Than Free
Ο Isbell έχει κατακτήσει τον κόσμο με το Southeastern. Αντί να αντιγράψει τον εαυτό του για τη συνέχεια, κρατά μόνο την τέλεια αίσθηση της μελωδίας από αυτό και κυκλοφορεί την, έως τότε, δεύτερη καλύτερη δουλειά του. Ευτυχώς δεν σε βαρά στο συναίσθημα τόσο δυνατά όπως εκείνο αλλά δημιουργεί σύγχρονους country rock ύμνους, με την απαραίτητη στιχουργική εσωστρέφεια αλλά με μουσική πιασάρικη, φτιαγμένη για να καρφώνεται στο μυαλό. Τραγούδια σαν τα 24 Frames δε θα τα βαρεθώ ποτέ, ούτε τα Palmetto Rose και To a Band that I Loved που κλείνουν τον δίσκο, full σε συναίσθημα και ένταση εσωτερική. Σπουδαίος καλλιτέχνης.
6) Ryley Walker - Primrose Green
Τώρα έχουμε θέμα. Ο Ryley Walker μου φαίνεται από αυτές τις μουσικές ιδιοφυίες που θέλει πολλή μελέτη. Άπειρα πρότζεκτ σε μικρό χρονικό διάστημα, έχει πολλά άλμπουμ και διαφορετική αλλά φανταστική μουσική να χαθείς μέσα της. Πρώτη φορά τον άκουσα σε αυτό το 2ο άλμπουμ του και κάτι σκίρτησε μέσα μου. Folk rock, ψυχεδελικό, με πολλές jazz επιρροές. Οι μουσικές του σε ταξιδεύουν στα late 60’s-early 70’s, στον σπουδαίο Tim Buckley, ίσως το Astral Weeks του Van Morrison, την ιέρεια, Joni Mitchell. Ο τρόπος που ενώνει τα jazz πλήκτρα με απίθανες πυκνές και περίτεχνες ακουστικές κιθάρες, τσέλο, fuzz, είναι για σεμινάριο. Κομμάτια σαν το Love Can Be Cruel, το Same Minds, το Sweet Satisfaction, ε, δεν γράφονται και κάθε μέρα.
7) Blackberry Smoke - Holding All the Roses
Τώρα αυτό παίζει να είναι το 2ο λιγότερο αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Και παρόλα αυτά παίζει μπάλα καλύτερα από τους περισσότερους άλλους. Ευτυχώς δεν προσπάθησαν να επαναλάβουν το Whippoorwill.
Αφού τους υποδεχτήκαμε σαν southern rock μεσσίες, ήρθε η ώρα να τους αγαπήσουμε και σαν country rockers ή και ως νέους Heartbreakers. Αυτό το αναθεματισμένο το Too High, τι ενορχηστρωσάρα είναι αυτά, τα πλήκτρα με το βιολί και η κιθάρα με το wah με πεθαίνουν. Είναι κι αυτή η ικανότητα του Charlie να γράφει για στενάχωρα θέματα αλλά να νιώθεις αισιοδοξία αντί να πέφτεις. Το άλμπουμ πάντως ροκάρει, η μπάντα ποτέ δεν ήταν ένα μόνο πράμα αλλά πάντα ήταν μόνο southern rock. Right?
8) American Aquarium - Wolves
Ευτυχώς δεν προσπάθησαν να επαναλάβουν τον εαυτό τους. Δεν βγαίνουν εύκολα πολλά Burn.Flicker.Die. Οπότε ρίχνουν κάπως τους τόνους πάλι για να μας δώσουν τις πικρές τους ιστορίες, αφήνοντας όμως με γλυκές μελωδίες, κάποιες πιο rock στιγμές και “αισιόδοξους” στίχους μια χαραμάδα να μπει λίγο φως. Φανταστικός δίσκος και 5 στα 5.
9) Imperial State Electric - Honk Machine
Παλεύει για αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Αυτή η κομματάρα, το Anywhere Loud φταίει. Και το Another Armageddon. Και το Colder Down Here… Έχει μες στην rock ‘n’ roll παραζάλη και τις ηλεκτρικές εκρήξεις ο Nicke αυτή την ικανότητα να βγάζει με μελαγχολικό τρόπο τις pop ευαισθησίες του και με τρελαίνει για 500-οστό σερί δίσκο. Πώς γίνεται να μην παίζουν στο ράδιο τέτοια τραγούδια? Τσάμπα αναρωτιέμαι.
10) Ryan Bingham - Fear and Saturday Night
O Bingham, κινούμενος μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια (country, folk, southern rock), καταφέρνει να κυκλοφορεί συνεχώς διαφορετικούς δίσκους. Aν και οι ενορχηστρώσεις εδώ δεν είναι φτωχές, τα τραγούδια μοιάζουν πιο ακατέργαστα, πιο κοντά στο πώς θα ακούγονταν όταν τα σκεφτόταν και τα συνέθετε. Τους πάει αυτή η ωμή, πρωτόλεια μορφή. Οι μελαγχολικές του μελωδίες με συγκινούν όπως σε εκείνο το απίθανο ντεμπούτο (πόσο υπέροχο το Snow Falls in June), κάποια rock ξεσπάσματα με ενθουσιάζουν και, όταν πάει προς heartland rock μονοπάτια, μου φτιάχνει την διάθεση όσο λίγοι τα “τελευταία” χρόνια.
Ηοnorable…
Bad Touch – Half Way Home
Φανταστικό hard rock. 70’s feel με μεγάλη ενέργεια, στιβαρό rhythm section, ξεσηκωτικά RIFFS που μπορεί να θυμίσουν Free ή Zeppelin αλλά και southern hard rock με μεγάλα ρεφρέν. Και για ποικιλία σου πετάνε και μερικά φοβερά bluesy τραγούδια. Μπορεί να το αδικώ που το αφήνω εκτός δεκάδας, μιλάμε για δισκάρα ολκής.
Temperance Movement - White Bear
Όταν το είχα πρωτακούσει είχα ξενερώσει. Από full old-school μουσική, χώσανε κάποια στοιχεία που θύμιζαν πχ. Rival Sons. Και τι κακό με αυτό? Τίποτα, απλά είχα λατρέψει το παλιακό στυλ του ντεμπούτου. Ε, με λίγες ακροάσεις όμως βλέπεις πως, ασχέτως κάποιων εφέ στην φωνή, κάποιων πιο μοντέρνων riff, μελωδιών κτλ., απλά φέρνουν τον ήχο τους στο σήμερα. Το εναρκτήριο Three Bulleits είναι καλό παράδειγμα, έχει ένα chorus που με πορώνει απίστευτα.
Μακάρι να έβρισκαν και την αναγνώριση που αξίζουν. Φοβερός δίσκος, αντάξιος του ντεμπούτου.
Dirty Streets - White Horse
Καύλα blues rock δίσκος. Τα πάντα εδώ είναι καλά αλλά με πεθαίνει που παίρνω ισχυρά vibe από την πρώτη περίοδο του Robin Trower. Σε κάτι Looking for my Peace, Think Twice ειδικά, πάω στις εποχές που όργωνε τον κόσμο με τον ΘΕΟ James Dewar στην φωνή. Σφιχτά grooves, wah wah, κιθάρες να παίζουν φοβερά θέματα και riffs. Και αποφεύγουν τον σκόπελο πολλών να πλατιάσουν, να τζαμάρουν υπερβολικά, κτλ. Όχι, αυτοί έχουν κανονικά τραγούδια, hooks, τα πάντα.
Από τις πιο τίμιες μπάντες εκεί έξω και μάλλον θα έπρεπε να τους έχω αναφέρει ήδη καθώς έχουν πολύ καλές δουλειές σε όλη τους την πορεία.
Rock ‘n’ Roll Circus - Rock ‘n’ Roll Circus
Καναδική μπάντα που τιμά τον αμερικανικό νότο… the Rolling Stones way είτε άμεσα είτε μέσω των επιρροών τους. Απίθανες, feelgood συνθέσεις, σολίδια, slide κιθάρες, honky tonk πιάνο, αναβιώνουν τις χρυσές μέρες της Mick Taylor- early Ronnie Wood περιόδου όπως κανείς άλλος. Διασκευάζουν και το θεϊκό I Can Feel the Fire του δεύτερου, δεν κρατάνε καν τα προσχήματα. Και καλά κάνουν.
The Sheepdogs - Future Nostalgia
Το ομώνυμο του '12 ήταν πολύ καλό άλμπουμ αλλά έδειχνε να τους βγάζει ελαφρώς από την πορεία τους. Εδώ όλα επανέρχονται στη θέση τους. Οι τύποι είναι old-school, αφήνουν οριστικά (?) τους μοντερνισμούς για άλλους και παίζουν 70’s rock με riff περήφανα, pop μελωδίες που θα ζήλευαν πολλοί ήρωες εκείνης της δεκαετίας κι ένα ανθεμικό τελείωμα όπως του αρμόζει. Φανταστικός δίσκος που κοντράρεται με άλλους 2-3 δίσκους τους για την πρωτιά.
Dawes - All Your Favorite Bands
To Stories Don’t End που προηγήθηκε, αν και το αγάπησα, αρχικά, με τον πιο ξεκάθαρα pop προσανατολισμό του με είχε ξενίσει κάπως. Το All Your Favorite Bands αν και βαδίζει σε παρόμοια μονοπάτια με έπιασε με την μία. Τους θαυμάζω τους Dawes γιατί σε κάθε δουλειά, οι περίτεχνα μελωδικές αρμονίες τους μου κάνουν εντύπωση. Η μουσική τους είναι ουσιαστικά pop αλλά έχει πέσει άπειρη δουλειά από πίσω, κάτω από τις δυνατές μελωδίες τους υπάρχουν πανέμορφα θέματα που αν εστιάσεις κολλάς, όπως και με τον πάντα ζεστό τους ήχο σαν απαραίτητη σταθερά. Καταπληκτικοί.
Hogjaw - Rise to the Mountains
Μερικές φορές σκέφτομαι πως η βαριά, άκαμπτη αμερικανική φωνή του Jon Boat Jones (τι ευφάνταστο όνομα) φταίει που οι Hogjaw δεν έχουν γίνει household name. Μιλάμε για μπάντα με απίστευτη συνέπεια, με ταυτότητα από την οποία παρεκκλίνουν ενίοτε αρκετά για να κρατάνε το ενδιαφέρον (όπως στο folkie, Grey Skies). Ωραίες μελωδίες και riff-άρες. Τι άλλο χρειάζεται κανείς? Κάθε άλμπουμ τους όταν το ακούω μου φαίνεται πως είναι το καλύτερό τους. Τα ίδια κι εδώ.
Ξεροκεφαλιά? Ίσως. Αλλά την σέβομαι.
Amy Helm - Didn’t It Rain
Όταν έμαθα πως η κόρη του Helm θα έβγαζε δίσκο ήμουν σχεδόν σίγουρος για το τι θα άκουγα, όταν είδα στα credits και τον Larry Campbell αυτό έγινε βεβαιότητα. Yπέροχη soul μουσική, folk/ country στοιχεία με πανέμορφες μελωδίες και την αγγελική της χροιά. Έχει και ένα υποβόσκον southern rhythm & blues feeling σε πολλά σημεία, ένα funky ρυθμικό υπόβαθρο που της πάει πολύ. Έχει και το Roll Away με φοβερές κιθάρες που το αγαπώ άπειρα. Φοβερό ξεκίνημα.
Armored Saint - Win Hands Down
Καιρό είχα να εκφράσω την αγάπη μου για τους τεράστιους Armored Saint. Και να εξομολογηθώ την αμαρτία μου, με το τελευταίο δεν έχω ασχοληθεί όσο του(ς) αξίζει. Αλλά το Win Hands Down το έλιωσα. Είχε διαρρεύσει το ομώνυμο νομίζω πρώτα και μου είχε φύγει ο σβέρκος, groove, σολάρα, δισολιάρα (πόσο υποτιμημένο δίδυμο οι Duncan-Sandoval στις κιθάρες), το γρήγορο μέρος για πολύ headbanging. Και απίστευτο chorus. Οι Saint όποτε εμφανίζονται, έχουν να δώσουν κάτι μοναδικό, κανείς δεν παίζει σαν αυτούς. Moντέρνο κλασικό HEAVY METAL. Κι όμως γίνεται. Mess όλο έπος, That Was Then, Way Back When, τι αμόνι είναι δαύτο και με chorus έπος, Muscle Memory, πάλι αυτό το chorus, In an Instant, όταν επιταχύνει (όσες φορές επιταχύνει) ζω σε μεταλλικό παράδεισο, τα ίδια στο μακέλεμα του With a Full Head of Steam (με σόλο όνειρο).
Αυτό που γαμεί όμως είναι πως αν ακούσεις τα καλύτερα τραγούδια του δίπλα στα classics, τόσο στο Carpe Noctum όσο και όσοι τους είδαμε live, δε χάνουν στη σύγκριση. Δολοφονικά τραγούδια.
Armored Saint, the best band in the history of the fucking universe.
The Word - Soul Food
Ταιριαστό όνομα. Οι North Mississippi Allstars συνεργάζονται με τον θεό Robert Randolph (pedal steel) και τον άλλο θεό, John Medeski (πλήκτρα) συν κάποιους guest και δίνουν ένα δίσκο που συνδυάζει τα ηλεκτρικά blues με southern soul και r&b ήχους, με την pedal steel και τα πλήκτρα να έχουν όμως βασικό ρόλο στην μουσική του supergroup, συμβάλλοντας στο μοναδικό τους vibe. Αν και λίγα κομμάτια αναπόφευκτα φέρνουν λίγο στον ήχο των NMAS, η πλειοψηφία είναι ξεχωριστή (The Highest, Soul Food I & II) και πολύ πιο κοντά αισθητικά στην μαύρη R&B σκηνή.
Φανταστικός δίσκος, ασυνήθιστος για την εποχή.
Wilco - Star Wars
Θέλω πώς και πώς να τελειώσω με το παιχνίδι για να ακούσω το νέο Wilco. Αυτή η μπάντα δεν έχει βγάλει 2 φορές τον ίδιο δίσκο. Και ακόμα και αυτά που θεωρώ αριστουργήματα, στην αρχή με δυσκόλεψαν, ίσως εκτός των 2 πρώτων. Νιώθω πως είναι σε μια συνεχή μεταβατική περίοδο. Το ίδιο και στο Star Wars. Σχετικά απλά σε δομή τραγούδια με εντελώς ιντριγκαδόρικες ενορχηστρώσεις και μελωδίες που με τις επαναλήψεις σου μένουν. Το που θα κάτσει η μπίλια κάθε φορά είναι σχετικό. Ε, αυτό εμένα μου άρεσε. Συν το γεγονός πως πλέον την βρίσκω με τα πειραματικά άλμπουμ αγαπημένων μου μπαντών και τα μελετάω συχνά, το Star Wars παίζει πολύ συχνά, δεν μπορούσα να μην το αναφέρω.
Robert Jon & the Wreck - Glory Bound
Εκρηκτικό official ντεμπούτο. Μια μπάντα που κυκλοφορεί κάθε 1-2 χρόνια δίσκο και οργώνει τις σκηνές με ασταμάτητο touring, Αμερική-Ευρώπη, και εκεί αποδεικνύει και την αξία της. Πολύ καλύτεροι από τα studio albums (όχι, δεν τους έχω δει από κοντά). Το bluesy southern rock τους εδώ, δείχνει μια μπάντα έτοιμη για μεγάλα πράγματα. Τα κατάφεραν ποτέ? Σχετικό. Είναι ακόμα όμως εδώ ως μια από τις ποιοτικότερες σύγχρονες μπάντες του ήχου. Με κιθάρες να ροκάρουν, ενίοτε να πλάθουν μελωδίες που τιμούν τους Allman Brothers, υπέρβαρο μπάσο, πληκτράρες, όμορφες μπαλάντες. Συν την όρεξη εδώ του πρωτοεμφανιζόμενου, να δίνει το κάτι έξτρα.
Steve Earle & the Dukes - Terraplane
Δισκάρα! Αφήνει την country στο Terraplane για να παίξει κυρίως blues και blues rock. Πότε ακουστικά, πότε σχεδόν στο στυλ του Chicago ή της Νέας Ορλεάνης, άλλοτε πάλι με rock διάθεση, ο Earle μαγεύει για ακόμα μια φορά. Φαντάζομαι το έχω πει πως ό,τι φέρει την υπογραφή του είναι απαραίτητο. Απλά εδώ η αλλαγή κατεύθυνσης είναι παραπάνω από καλοδεχούμενη, όχι γιατί βαρεθήκαμε αλλά είναι ωραία κάθε τόσο να ταράζεις λίγο τα νερά και να έχεις τους fan να αγωνιούν για το τι τους ετοιμάζεις. Και για ακόμα μια φορά στάζει ποιότητα ο δίσκος.
Lucero - All A Man Should Do
Αυτό το άλμπουμ καταφέρνει κάτι ξεχωριστό. Συνεχίζει στον “νέο ήχο” της μπάντας, με τα πλήκτρα και τα πνευστά (τα δεύτερα σαφώς λιγότερα εδώ) σε μια Springsteen λογική, αλλά με την εξαίρεση δύο-τριών πιο φωτεινών τραγουδιών, σαν mood θυμίζει περισσότερο τα πρώτα 2 άλμπουμ τους. Ίσως όχι τόσο μαύρα, αλλά σίγουρα μελαγχολικά. Σαν να έχουν περάσει από το στάδιο της θλίψης/ απόγνωσης σε αυτό που όλα μοιάζουν μια μακρινή ανάμνηση αλλά που τα σημάδια της υπάρχουν ακόμα μέσα σου.
35 Likes
Top 5 2015
- Benjamin Clementine - At Least For Now
- Leprous - The Congregation
- Lana Del Rey - Honeymoon
- Muse - Drones
- Dent - Eyeballs
27 Likes
2014
1. Perturbator - Dangerous Days
Ο Παριζιανος με το αγγλικο ονοματραβηξε πανω του τα φωτα της δημοσιοτητας την προηγουμενη δεκαετια, λογω του cyberpunk retrowave synthwave που εφυηρε μαζι με αρκετους αλλους στα χναρια του Καβινσκι. Ο συγκεκριμενος δισκος ειναι για μενα στην κορυφη της δημιουργικοτητας του, σε ισοπαλια με το επομενο του. Η τριαδα που ανοιγει τον δισκο με τα Perturbator’s Theme, Raw Power και Future Club δινει σεμιναριο στο πως πρεπει καποιος να δημιουργει μουσικη, ενω προσωπικες αδυναμιες αποτελουν τα She Is Young, She Is Beautiful, She Is Next και Humans Are Such An Easy Prey, χωρις να υστερει ουτε ενα τραγουδι σε κατι. Βρηκα τι θα ακουω ολη την εβδομαδα που μας ερχεται στο αυτοκινητο για δουλεια το πρωι.
2. The Tea Party - The Ocean At The End
Τι ΕΠΙΣΤΡΟΦΑΡΑ μετα απο 10 χρονια. Απο τους καλυτερους τους δισκους. Δυστυχως οι Καναδοι δεν εχουν βγαλει παρα μονο 2 EP εκτοτε, και κατι σκορπια τραγουδια. Μου ειχε λειψει παρα πολυ ο Jeff Martin, και ο συγκεκριμενος δισκος ηταν μια τεραστια θετικη εκπληξη. Φανταστικο κλεισιμο δισκου με διδυμο Water’s On Fire και το ομωνυμο να χτυπανε κατευθειαν στην καρδια.
3. Manes - Be All, End All
Ακομα μια επιστροφαρα, αυτην την φορα μετα απο 7 χρονια, κι ενω το μελλον των Manes ηταν αμφιβολο μετα το 2007 και τον προηγουμενο τους δισκο. Συγκρισεις μεταξυ των δισκων τους ειναι πληρως ανουσιες, αφου ολοι οι δισκοι τους ειναι δεκαρια. Εν προκειμενω δινουμε βαση στο στοιχειωτικο A Deathpact Most Imminent, το αποκοσμο Blanket Of Ashes, το εθιστικο Name The Serpent, και το μαγκνουμοπουσικο Turn The Streams.
4. ††† - †††
Χριστοι και Παναγιες. Καλυτερος δισκος απο οτιδηποτε ειχε βγαλει ο Τσινο Μορενο μεχρι τοτε, που ξεπεραστηκε μολις πριν κανα μηνα. Συλλογη απο τρια EP που εδειξαν ποσο κοντα μπορει να ειναι οι ροκ και μεταλ ηχοι με τους ηλεκτρονικους ηχους, κατι που μακαρι να εξερευνουσαν ολοι οι μετσολ καλλιτεχνες, ανεξαιρετως. Δισκαρα χωρις πολλα πολλα.
5. Anathema - Distant Satellites
Ο καλυτερος δισκος των Panathema στην δευτερη τους περιοδο, αυτη που ξεκινησε το 2009 περιπου, στην οποια το ονομα τους θα μπορουσε και να ηταν “οι Καβαναδες και οι Νταγκλασηζ” μετα την προσθηκη της Lee με την αψεγαδιαστη φωνη. Δεν εχω παραπονο με κανεναν δισκο τους προσωπικα. Το πιο πινκφλοηδαδικο στυλακι τους παει παρα πολυ, και γραφουν τραγουδαρες σε καθε δισκο. Στον συγκεκριμενο, εγραψαν μερικες παραπανω απο οτι στους υπολοιπους. Τα δυο Χαμενα Τραγουδια που ανοιγουν τον δισκο ειναι υπεροχα, το ομωνυμο Anathema αποτελει πλεον ενα καπως anthem για την μπαντα (ή εστω μεχρι η μπαντα να διαλυθει επειδη ο Ντανι ειναι ζωντοβολο και τριμαλακας), και το ομωνυμο Distant Satellites ειναι στα τοπ 10 καλυτερα τραγουδια τους εβερ, don’t @ me.
ΟΛΤΕΡΝΑΤΙΒΙΕΣ ΓΟΥΑΝ ΓΟΥΕΗ ΟΡΕΝΑΔΑ
Antemasque - Antemasque (απορω γιατι δεν το ανεφερε κανενας… δισκαρα απο τους Μαρς Βολτα)
Phantogram - Voices (συνεχεια με δευτερη δισκαρα μετα το εξαιρετικο Eyelid Movies)
Lana Del Rey - Ultraviolence (ελα μωρη αρρωστια Λαναρα Μπρουκλιν Baby)
ΠΡΟΓΚΡΕΣΙΒΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ Η ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ
Pink Floyd - The Endless River (δεν το εβαλα πενταδα για να μην παθουν εγκεφαλικα μερικοι)
Transatlantic - Kaleidoscope (απο τα καλυτερα τους)
Psycrence - A Frail Deception (Θωμα, τα σπασατε ολα εστω για μια και μοναδικη φορα)
Flying Colors - Second Nature (οχι οσο τελειο οσο το πρωτο, αλλα πολυ καλο)
ΜΕΤΣΟΛ
Primordial - Where Greater Men Have Fallen (πολυ πολυ καλος δισκος)
Machine Head - Bloodstones & Diamonds (λιγο απογοητευση δυστυχως…, αλλα οχι κακο)
Mastodon - Once More 'Round The Sun (μου αρεσει περισσοτερο απο ολα τα προηγουμενα τους)
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
24 Likes
Blood Moon Rising πρόπερσι?
1 Like
Από πότε σε ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου 
;
2015
Mgła-“Exercises in Futility”
Riverside-“Love, Fear and the Time Machine”
Hypnotic Nausea-“Hypnosis”
Ghost-“Meliora”
Diviner-“Fallen Empires”
33 Likes
2015
1. Draconian - Sovran → ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα γαρ
2. Ghost - Meliora → για το φαν που μου προσφέρει πάντα απλόχερα αυτή η μπάντα
3. Tribulation - The Children of the Night → η πρώτη μεγάλη κυκλοφορία των Tribulation
Μου είναι δύσκολο να συμπληρώσω 5άδα, έχω τεράστια κενά από το '13 και έπειτα…
#4
Chelsea Wolfe - Abyss
#5 #dengamietai
30 Likes
Χμμμμ… κοιτα να δεις τι συμβαινει με την εν προκειμενω κυκλοφορια.
Πρωτον και σημαντικοτερον, αγνοουσα την υπαρξη της μεχρι που την ανεφερες, ή για να ειμαι πιο ειλικρινης, την ειχε παρει το ματι μου αλλα δεν την ειχα ψαξει περισσοτερο γιατι νομιζα οτι ηταν καποια ανεπισημη επανακυκλοφορια ή κατι τετοιο (και τελικα βλεπω οτι επεσα μεσα)
Το πιο βασικο ομως, ειναι πως το Blood Moon Rising δεν ειναι ακριβως “κανονικο” τους αλμπουμ. Οταν εγραψα για “2 EP και κατι σκορπια”, ειχα στο μυαλο μου το Black River EP του 2019 και το Sunshower EP του 2021, οπως επισης και τα δυο τραγουδια που εβγαλαν το 2020, στις Covid εποχες, με τους διολου τυχαιους τιτλους Isolation και Every Day Feels Like Sunday . Τωρα βλεπω οτι το Blood Moon Rising ειναι απλως ο συνδυασμος ολων αυτων σε ενα δισκακι. Το οποιο παρολο που υπαρχει σε μορφη CD, δεν το εχει βαλει καν στο Spotify ως κυκλοφορια η ιδια η μπαντα, που ειναι εκνευριστικο. Χαιρομαι που συνδυασαν οτι εβγαλαν απο το 2018 εως το 2021 σε εναν ολοκληρωμενο δισκο? Ναι. Θα τον ψηφισω για το 2021? Σιγουρα. Το παρηγγειλα μολις για να το εχω αν και απο το 2010 εως και σημερα εχω αγορασει λιγοτερα απο 5 CD και εδω και πολλα χρονια ακουω μουσικη αποκλειστικα μεσω streaming? You bet your ass I did. Ειναι ομως κανονικος δισκος, με promotion, με περιοδεια, με hype, με προσεγμενο εξωφυλλακι, με σαφες οραμα και κοινη κατευθυνση? Δεν ειμαι και 100% σιγουρος
Την εχω γραμμενη ολοκληρωτικα και εμφατικα στα παλια μου τα παπουτσια που ειναι θεοβρωμικα απο το soccer tournament στο οποιο επαιξα τον Οκτωβριο μεσα στην λασπη στην μεση του πουθενα (Oneonda, NY, ψαξου) σε πανεμορφα τοπια γεματα πολυχρωμα δεντρα και απειρα ρυακια. Αυτο δεν σημαινει οτι ειμαι sociopath, δεν θελω να παθει κανενας κανα κακο εδω μεσα
Benjamin Clementine…και εγω αυτο ειχα στο μυαλο μου ως πρωτο…Τι πανέμορφος δισκος…
2 Likes
Αυτή την βδομάδα δεν πρόλαβα σχολιασμό, πιστεύω πως από την επόμενη θα επανέλθει η τάξη!
Χωρίς σχόλια, λοιπόν:
2015
Honourable mentions: Ad Nauseam, Algiers, Colin Stetson & Sarah Neufeld, Gazpacho, GYBE, Horrendous, Rafael Anton Irisarri, Jaga Jazzist, Marriages, Merzbow/Gustafsson/Pandi/Moore, Mgla, Riverside, Matana Roberts, Sangre De Muerdago, Sons Of Kemet, Svalbard, Toundra, We Lost The Sea, Wiegedood, Windhand, Chelsea Wolfe, Yellow Eyes
1. Leprous - The Congregation
2. Dodheimsgard - A Umbra Omega
3. Tigran Hamasyan - Mockroot
4. mewithoutYou - Pale Horses
5. Arcturus - Arcturian
6. Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
7. Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
8. Kamasi Washington - The Epic
9. Anna Von Hausswolff - The Miraculous
10. Anekdoten - Until All The Ghosts Are Gone
11. Intronaut - The Direction Of Last Things
12. Arcane - Known/Learned
13. Ahab - The Boats of the Glen Carrig
14. The Armed - Untitled
15. Ryley Walker - Primrose Green
Best cover:
35 Likes
Φτασαμε και στο 2015. Ταλαντεύτηκα πολύ για τη σειρά στα δύο πρώτα και τελικά βάρυνε λίγο παραπάνω στην επιλογή μου ότι αν τα έβαζα ανάποδα δε θα έπαιρνε ποτέ πρώτη θέση μια μπάντα που απολαμβάνω όσο πολύ λίγες τα τελευταία χρόνια.
1) Ghost - Meliora
Η προηγούμενη δουλειά τους ήταν αρκετά καλή ώστε να μπει στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, αλλά αυτή είναι αρκετά καλή για να μπει στα καλύτερα άλμπουμ της εικοσαετίας. Ναι τόσο πολύ μου αρέσει. Το αν είναι ή όχι μέταλ μου είναι παντελώς αδιάφορο, το αν είναι υπερβολικά φλώροι μου ακούγεται γελοίο σε κάθε περίπτωση που ξεστομίζεται από άνθρωπο μεγαλύτερο ηλικιακά από το γιο μου. Ένα σύνολο από καταπληκτικά ριφ, χαρακτηριστικές ερμηνείες και θεατρικότητα που δένουν γύρω από μερικές από τις πιο κολλητικές μελωδίες της σύγχρονης ροκ μουσικής. Performance εκτός κάθε λογικής, που το διαπιστώσαμε κι εμείς φέτος, από μια μπάντα που πλέον παίρνει τα σκήπτρα του ηγέτη του σύγχρονου και μελλοντικού σκληρου/σκοτεινού ήχου. Σωστά παραλείφθηκε από το δίσκο το square hammer γιατί δεν ταιριάζει με το κλίμα του, αλλά αν βάλουμε στη ζυγαριά την deluxe έκδοση που περιλαμβάνει κι αυτό τότε βαραίνει πάρα πολύ προς την πλευρά του… σχεδόν ότι και να μπει από την άλλη που έχει το στάτους του σύγχρονου μεγαθήριου.
2) Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
Ο Wilson μας έδωσε τους δύο από τους πέντε καλύτερους δίσκους της δεκαετίας και μάλιστα με κενό μόλις μιας χρονιάς. Το hand είναι καταπληκτικό και αξίζει αντικειμενικά τη θέση του καλύτερου της χρονιάς οπότε αδικείται όταν μπαίνει δεύτερο. Υπέροχες μελωδίες που δένουν τέλεια με το φοβερό concept (που στηρίζεται σε πραγματική ιστορία απ όσο είχα διαβάσει κάποτε) και το απύθμενο συναίσθημα που βάζει εδωμέσα ο Steven. Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή περιττή, ούτε ένα σημείο βαρετό ή υπερβολικό, είναι όλο ακριβώς όπως πρέπει. Δεχομαι απόλυτα τον χαρακτηρισμό του ως καλύτερο δίσκο της δεκαετίας, για μένα το Raven είναι πιο αγαπημένο - ίσως γιατί μου λέει περισσότερα και το θέμα του, αλλά τελικά αυτό είναι εντελώς προσωπική υπόθεση γιατί από πλευράς αξίας και ποιότητας είναι και τα δύο αριστουργήματα.
3) Leprous - The Congregation
Προτιμώ ελάχιστα το Coal αλλά και πάλι μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους στο σύγχρονο progressive metal. Βαρύ, σκοτεινό, μελωδικό γεμάτο συναίσθημα στις τρομερές ερμηνειες του Einar. Ένα ακόμα αριστούργημα που τους καθιερώνει στην ελίτ του προοδευτικού χώρου και τους ανοίγει το δρόμο για να γίνουν η μεγαλύτερη μπάντα στο σημερινό progressive metal. Μην παραλείψω να πω, τι εξωφυλλάρα είναι αυτή ρε γεμάτη παρανοϊκή μαυρίλα και αρρώστια!!
4) Between The Buried And Me - Coma Ecliptic
Δεν είμαι φαν της μουσικής των btbam, έχω προσπαθήσει και τα δύο colors και δεν τα άντεξα, δεν είμαι σίγουρος πόσο έχω ακούσει τα automata (κάποια στιγμή θα τα ξαναβάλω αυτά). Αυτό το άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση με τα άλλα όμως, εδώ έπαθαν λίγο από Dream Theater με Devin Townsend και Haken και βγάλανε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και από τους καλύτερους progressive δίσκους της δεκαετίας. Καταπληκτικά φωνητικά, και στα καθαρά και στα brutal (πολύ λιγότερα σε αυτό το δίσκο) υπέροχα πλήκτρα, οι κιθάρες παίζουν ριφάρες με ήχο από άλλο πλανήτη. Υπερτεχνικά παιξίματα χωρίς όμως να κουράζουν σε κανένα σημείο αφού υπηρετούν σταθερά τις συνθέσεις και ποτέ το ανάποδο. Τεράστια δισκάρα που αν σου αρέσει το progressive και δε σε χαλάει να έχει κάποια πιο ακραία, πορωτικά περάσματα χωρίς να χάνει όμως την έμφαση του στη μελωδία και το συναίσθημα αξίζει να ακούσεις κάποια στιγμή.
5) Arcane - Known/Learned
Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιός μου πρότεινε να ακούσω αυτό το εξωπραγματικό δημιούργημα αλλά πολλά μπράβο και πολλά ευχαριστώ! Ο δίσκος είναι γύρω στις δυο ώρες και είναι ολόκληρος ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα γεμάτο προοδευτικότητα, συναίσθημα, ατμόσφαιρα, μελωδίες που συγκινούν, σύγχρονες κιθάρες και υπέροχες ερμηνείες. Καταπληκτικό άλμπουμ γεμάτο μουσική υψηλής αισθητικής.
Πάμε και στα υπόλοιπα τώρα που θα φτάσουν μέχρι τα είκοσι πέντε αυτή τη φορά
6) Amorphis - Under The Red Cloud
Ο δίσκος τους που ακούω συχνότερα τα τελευταία χρόνια, γίνανε λίγο πιο επιθετικοί λίγο πιο melodic death εδώ χωρίς βέβαια να χάσουν ούτε στο ελάχιστο τις χαρακτηριστικές μελωδίες τους. Ο Joutsen είναι για άλλη μια φορά εκπληκτικός και οι Amorphis βγάζουν πάλι δίσκο που μπαίνει στα καλύτερα της χρονιάς, όπως πάντα δηλαδή αν και εδώ το κάνανε ακόμα καλύτερα απ ότι συνήθως!
7) Clutch - Psychic Warfare
Μισό σκαλί κάτω από το φοβερό προηγούμενο, τέρμα διασκεδαστικό κι αυτό με τραγουδάρες για πολύ μπύρα και μπέρμπον!
8) Riverside - Love Fear And The Time Machine
Λιγότερο βαθύ και μελαγχολικό από κάθε άλλη δουλειά τους, όχι ότι είναι μουσική για πάρτι αλλά βγάζει ένα πιο ζεστό συναίσθημα και σε σημεία γίνεται μέχρι και χαρούμενο. Οτι είναι δισκάρα είναι προφανές, αφού είναι Riverside.
9) Bring Me The Horizon - That’s The Spirit
Δεύτερος τρομερός δίσκος στη σειρά, λίγο μόνο πιο κάτω από το προηγούμενο, κυρίως γιατί το Sempiternal πετυχαίνει το απόλυτο σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην πόρωση και τις μελωδίες. Πάντως είναι ένας υπέροχος δίσκος και νομίζω αυτός που τους καθιέρωσε στα δικά μου ακούσματα. Πάντα είχα και έχω και θα έχω την εξής απορία, οκ ο πιο παραδοσιακός μεταλάς καταλαβαίνω γιατί βγάζει σπυριά με τούτους εδώ ΑΛΛΑ πως σκατά γίνεται να γουστάρει κόσμος τους Linkin Park και να μην ακούει αυτήν την υπεραλμπουμάρα γιατί είναι φλωριά, mainstream, μη μεταλ και λοιπές γραφικές γελοιότητες???
10) Neal Morse Band - The Grand Experiment
Η τριάδα ομώνυμο, waterfall, alive again (τι έπος) ξαναέβαλαν τον Neal στα ακουσματα μου μετά από αρκετές κυκλοφορίες που προσπέρασα ή άκουσα ελάχιστα. Αλλά εγώ να πω ότι γουστάρω άπειρα και με Agenda, my beautiful agenda… άπειρα λέμε όμως.
11) Tesseract - Polaris
Εχω την εντύπωση ότι οι οπαδοί των Tesseract και του djent γενικότερα αυτό το δίσκο το θεωρούν μέτριο, εμένα μου αρέσει πάρα πολύ πάντως. Είναι πιο μελωδικός και με τις καλύτερες ερμηνείες του Tompkins, με εξαίρεση τον καινούργιο που ισοπεδώνει τα πάντα. Ασε που ο δίσκος κλείνει με ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς.
12) Arcturus - Arcturian
Η παρανοϊκή καρναβαλία του Sverd έβγαλε επιτέλους δίσκο, και μάλιστα δισκάρα!! Πιο ηλεκτρονικό και λίγο πιο προσβάσιμο στα σημεία του, για Arcturus πάντα ε, αλλά φοβερό. Αντε έχουν περάσει 8 χρόνια, μήπως σιγά σιγά ήρθε η ώρα να βγάλουν κάτι?
13) Earthside - A Dream In Static
Μου αρέσει πάρα πάρα πολύ αυτό το άλμπουμ. Πάρα πολύ όμως. Ο τρόπος που πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε instrumental ατμόσφαιρες με post χαρακτηριστικά και progressive κομματάρες με τεράστιες κιθάρες, οι ερμηνείες από τους διαφορετικούς τραγουδιστές που έχουν επιστρατεύσει για κάθε κομμάτι ανάλογα με τις ανάγκες του, το αιθέριο πλαίσιο που χτίζεται σε συνεργασία με την ορχήστρα της Μόσχας όλα φτιάχνουν ένα σύνολο που δε σε αφήνει να βαρεθείς στιγμή. Επενδύοντας στο συναισθηματικό βάθος, ειδικά οι ερμηνείες στο ομώνυμο και το contemplation of the beautiful σε κολλάνε στον τοίχο, και με όχημα την τεχνική αρτιότητα και την καταπληκτική παραγωγή μας δίνουν έναν πολύ ιδιαίτερο δίσκο που δουλεύει άψογα σαν ενιαίο σύνολο χωρίς να δίνει καθόλου την αίσθηση συλλογής διαφορετικών κομματιών.
14) Marilyn Manson - The Pale Emperor
Καλός δίσκος από τον Manson μετά από κι εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια. Το pale emperor είναι πάρα πολύ καλό στο σύνολό του και έχει και κομμάτια που ξεχωρίζουν, περισσότερο απ όλα βέβαια το cupid carries a gun (φοβερή η πρώτη σεζόν του Σάλεμ, και αρκετά καλή η δεύτερη).
15) Disturbed - Immortalized
Τρομερή επιστροφή, ο δίσκος είναι γεμάτος κομματάρες με γαμώ τα ριφ και κολλητικά ρεφρέν. Α και μάλλον ο καλύτερος ήχος που είχαν ποτέ.
16) Paradise Lost - The Plague Within
Δισκάρα είναι αυτό δεν το συζητάμε, απλά τότε μου άρεσε περισσότερο από ότι τώρα. Προτιμάω πάντως και το προηγούμενο και το επόμενο (ειδικά το επόμενο βασικά). Από την άλλη μπαίνει το no hope in sight και σε ισοπεδώνει με το συναισθηματικό βάρος του, οριακά λυγίζεις.
17) Lamb Of God - VII: Sturm Und Drang
Οι κορυφές του (512, overlord, footprints, still echoes, embers) είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ, ειδικά τα 512 (υποψήφιο για καλύτερο ριφ της δεκαετίας) και Overlord, αλλά ο δίσκος έχει και κομμάτια που υπολείπονται σημαντικά και αυτό πληγώνει τη συνολική του εικόνα.
18) Tremonti - Cauterize
Προτιμάω τον πρώτο αλλά είναι πολύ ωραίο και αυτό το άλμπουμ του. Ιδια υλικά με λίγο πιο επαγγελματικά ίσως φωνητικά (αν και έμενα μου άρεσαν πολύ τα φωνητικά στο προηγούμενο).
19) Old Man’s Will - Hard Times - Troubled Man
Βρώμικο, σκληρό blues rock για πολλά πολλά γούστα ρε φίλε.
20) Von Hertzen Brothers - New Day Rising
Πείτε με πεζό αλλά εμένα αυτός ο δίσκος τους μου αρέσει περισσότερο, από όσους έχω ακούσει, είναι σαφώς πιο άμεσος αλλά και πιο fun και τελικά φοβερά διασκεδαστικός.
21) Horisont - Odyssey
Εγώ γουστάρω πολύ με αυτό το vintage 70’s hard rock, heavy metal που τσιμπάμε από τους Σουηδούς (γενικά αλλά και ειδικά από αυτούς).
22) Sylosis - Dormant Heart
Δίσκος για πολύ ξύλο, εντυπωσιακό μείγμα thrash και melodeath σύγχρονο μοντέρνο και με ριφάρες. Εύγε.
23) Luciferian Light Orchestra - Luciferian Light Orchestra
Ο Therion ακούει Ghost και βγάζει έναν πάρα πολύ καλό vintage rock/pop δίσκο του διαόλου και της σατανικής εκκλησίας. Νομίζω ότι δικαιωματικά βρίσκεται στη λίστα μου. Αν βάλεις και το πόσο κομματάρα είναι το church of carmel…
24) Caligula’s Horse - Bloom
Πολύ δυνατός δίσκος από μια μπάντα που πραγματικά τσεκαρει όλα τα κουτάκια για να μπει στην ελίτ του progressive στο σήμερα, και θα μπει φτάνοντας μάλιστα σε λίγα χρόνια την κορυφή.
25) Subsignal - The Beacons Of Somewhere Sometime
Πολύ καλός δίσκος για όποιον γουστάρει φλωρο progressive με έμφαση στις μελωδίες και τις ερμηνείες, εγώ γουστάρω οπότε…
Έχει κάποιους δίσκους ακόμα που μου άρεσαν στο 2015, αλλά που δεν μπήκαν στη λίστα μου των καλύτερων της χρονιάς, όπως το Kingcrow, το Anekdoten, το Ciccada, Maiden, Nightwish, Blind Guardian, Parkway Drive και Baroness που το Purple είναι ο μόνος δίσκος τους που μου αρέσει αρκετά.
36 Likes
2015
1. Dodheimsgard- A Umbra Omega: φιλοσοφία, παράνοια, ανατροπές, έλλειψη φόρμας ή καλύτερα δημιουργία νέας και ένα πειραμα που πέτυχε στο 100%. Ευκολα στο τοπ 10 της δεκαετίας του για εμένα. Και πως να μην είναι όταν έχει τόσο καταπληκτική μουσική, τόσο καινοτόμο χαρακτήρα και στιχαρες. Σκέτη μαγεια.
2. Amorphis- Under the red cloud: Θα μας τρελάνουν εντελώς με το πώς πετανε τις δισκαρες με τόση συνέπεια. Έχω λίγο παραπάνω αδυναμία στο πρώτο μισό του, αλλά και το δεύτερο κινείται και αυτό σε δυσθεωρητα επιπεδα. Μεγάλη δισκαρα, και απίστευτο πως τρία χρόνια μετά η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη.
3. Tribulation- The children of the night: Σε αυτή τη σταδιακή μετεξέλιξη τους από πιο κλασικό τεθ μετσολ σε βαμπιρολαγνικες κοθοτεθιες, ένας ακόμα σταθμός και ένας ακόμα εξαιρετικός δίσκος. Εδώ συνφορουμιτες έχουμε το σωστό το βαμπιρι που δεν στηρίζεται σε φτηνό εντυπωσιασμό αλλά σε εμπνευσμένες, αυτοφωτες συνθέσεις. Σπουδαίος δίσκος και από αυτούς που στο δικό μου μυαλό χαρακτηρίζουν - δίνουν μια πινελια στον καμβα ολόκληρης της δεκαετίας τους.
4. Obsequiae- Aria of vernal tombs: Ιδανική μίξη extreme metal-πλακ κατά κύριο λόγο- και μεσαιωνικων αρπισματων με καλή γνώση και των δύο πλευρών και την εμπνευση να ξεχειλίζει. Φανταστικός δίσκος.
5. Sulphur Aeon- Gateway to the antisphere: βαρυ τεθ, με ριφαρες και τρομερα τυμπανα, εμπνευση απο την αρχη μεχρι το τελος και ατμοσφαιρα απο τις αβυσσους του βυθου των ωκεανων.
Δευτερη πενταδα, δισκαρες ολα
6. Ahab- The boats of Glen Carrig: βαρύ και ασηκωτο, ατμοσφαιρικό και ιδιαίτερο, ο αγαπημένος μου δίσκος των Γερμανών θαλασσινών funeral doomsters. Ιδανική μίξη πιο ήρεμων και πιο μανιασμενων τμημάτων σε πολύ ωραίες εναλλαγές.
7. Ghost- Meliora: Έχει τις χιταρες του, κυλαει πολυ ωραια και εκτοξευει τους Σουηδους ακομα πιο ψηλα σε δημοφιλια, οχι αδικως.
8. Bathuska- Litourgiya: Το “εκκλησιαστικο” metal των Πολωνών εδω στο ντεμπούτο τους είναι επιβλητικό και εμπνευσμένο. Το μέλλον της μπάντας δεν ήταν και το καλύτερο με τη διχοτόμηση της (αλλά και αξιόλογο υλικό εκατέρωθεν), αλλα το ντεμπούτο τους θα βρίσκεται πάντα εδώ με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και τις πολύ δυνατές συνθέσεις του.
9. Baroness- Purple: το έμαθα από το album exchange και τον φιλτατο @Tylerdurden πριν 2 χρόνια. Στο διάστημα που μεσολαβησε το έχω ακούσει αρκετές φορές και μου αρέσει ακόμα περισσότερο απ’οτι τοτε.
10. Imperial Triumphant- Abyssal gods: Εξτριμ αξιώσεων, φλερτάρει με δυσαρμονίες και αβαν γκαρντ ατμόσφαιρα. Μπαντα που άκουσα σχετικά πρόσφατα, μετά τα γεγονότα στο πρόσφατο live τους και με κέρδισαν από τις πρώτες ακροάσεις παρά το χαοτικό του χαρακτήρα τους, λόγω της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας που χτίζουν, του καταπληκτικού drumming και αυτών των περίεργων συχνά αργά εκτελεσμένων ακορντων τους. Δύο δίσκους μετά, το Alphaville μου αρέσει ακόμα περισσότερο, σίγουρα ψηλά στη χρόνια του.
Edit: Βγηκε και ο δισκαρος το Thier των Amestigon το 2015,cheers @ChrisP και για την προταση τοτε και που μου το θυμισες, θα εμπαινε σιγουρα δεκαδα αν το ειχα θυμηθει, το βαζω σαν αναφορα.
Εξωφυλλο DHG, το 2015 είναι η χρονιά τους.
34 Likes
Δε με προσέχεις
1 Like