Το 2015 ήταν μια ταραγμένη χρονιά για την χώρα μας. Από μουσικής άποψης είχε να επιδείξει ενδιαφέρουσες δισκογραφικές προτάσεις, οι τελευταίες μέρες του όμως ήταν αυτές που μας διέλυσαν την μακροβιότερη συλλογική αυταπάτη, ότι ο Lemmy θα ζούσε το rock ‘n’ roll όνειρο του για πάντα, εκείνος που – για να είμαστε στο κλίμα της χρονιάς – φόρεσε full παπική “εξάρτυση” πολύ πριν κάποιους νεόκοπους… ήρωες!
Για πάμε λοιπόν:
1. Crypt Sermon – Out Of the Garden
Οι Crypt Sermon (με μέλη τους να έχουν προϋπηρεσία σε death, black κλπ extreme σχήματα) είναι θιασώτες του doom metal, κάτι που διατρανώνουν στεντορεία τη φωνή στο ντεμπούτο τους!
Κι όταν λέμε doom metal δεν εννοούμε το sludge/stoner/θολωμένο υβρίδιο που έχει κυριαρχήσει να αποκαλείται doom εδώ και καιρό, εννοούμε την μεταλλική, επική εκδοχή του, αυτή που διακονούσαν οι κλασικοί Candlemass και οι Solitude Aeturnus, αυτή που αγαπάει τους Black Sabbath του Heaven and Hell συμπεριλαμβανομένου!
Το αξιέπαινο και ξεχωριστό του πράγματος έχει να κάνει με το ότι οι Crypt Sermon παρόλο που δεν κρύβουν τις επιρροές τους, καταφέρνουν να μην ακούγονται σαν tribute band, κάτι που μαρτυρά ότι διαθέτουν, τουλάχιστον, προσωπικότητα κι έχουν πραγματικά “σπουδάσει” αυτό το στυλ ούτως ώστε να μην το αναπαράγουν σαν στείρα αντιγραφή.
Το Out of the Garden κατάφερε να τραβήξει αρκετή προσοχή, δεδομένου ότι ανήκει σε ένα αρκετά “μοναχικό” παρακλάδι συν το ότι έχει πνευματικών αναζητήσεων στίχο, και πυροδότησε μεγάλο ενδιαφέρον για την συνέχεια αυτού του πολύ δυνατού ξεκινήματος.
Ίσως ότι καλύτερο βγήκε στο συγκεκριμένο ύφος κατά την δεκαετία αυτή.
2. Iron Maiden - The Book of Souls
Ενθουσιασμό προκάλεσε το The Book of Souls που κατάφερε να ανταποκριθεί ή και να ξεπεράσει τις προσδοκίες, αναλόγως τι μεγέθους “καλάθι” κρατούσε κανείς, γιατί απλούστατα, περιέχει σπουδαία μουσική.
Εδώ, επιτέλους, ο Harris έδωσε χώρο στους υπόλοιπους, μη επεμβαίνοντας σε κάθε ένα κομμάτι του νέου δίσκου, κάτι που, με όλη την τεράστια εκτίμηση που έχουμε στο πρόσωπό του, απέβη θετικό, κρίνοντας και μόνο από το Empire of the Clouds, μια μεγαλόπνοη σύνθεση του Dickinson (ενός αρχοντικού στα φωνητικά Dickinson) που, κινηματογραφικά θα έλεγε κανείς, αλλάζει διαθέσεις και ρυθμούς ακολουθώντας την αφήγηση της ιστορίας, με ένα αποτέλεσμα καθηλωτικό! Ή ακόμη, από το εκπληκτικό εναρκτήριο If Eternity Should Fail που προϊδεάζει πολύ θετικά για την συνέχεια – άλλη μια σύνθεση υπογεγραμμένη από τον Μπρουσάκο που την προόριζε μάλιστα για κάποιο solo δίσκο του, αλλά όταν άκουσε το demo ο Μεγάλος,την καπάρωσε για τους Maiden.
Η γενικότερη αίσθηση που αφήνει το The Book of Souls είναι ότι οι Maiden ήταν ιδιαίτερα ορεξάτοι κατά τη δημιουργία του, επιτυγχάνοντας να προσθέσουν κάποια επιπλέον κομμάτια στον ήδη μακρύ κατάλογο με τις άφθαρτες από το χρόνο και τη λήθη, κλασικές συνθέσεις τους
3. Dødheimsgard - A Umbra Omega
Η μοναδική δισκογραφική εμφάνιση των Dødheimsgard στα 10s ήταν σε απόλυτη συνέπεια με τα έως τότε παραδεδομένα, ένα νοσηρό, επι της ουσίας προοδευτικό, ευρηματικό και οπωσδήποτε απαιτητικό άκουσμα!
4. Enslaved - In Times
Το In Times παίρνει την σκυτάλη από ένα αξιοθαύμαστο σερί δίσκων, και συγκεκριμένα βαδίζει πάνω στην ταυτότητα των Enslaved όπως αυτή διαμορφώθηκε στους δύο που προηγήθηκαν αυτού, δίνοντας λίγο περισσότερο χώρο στην μελωδική πλευρά, χωρίς βέβαια να ξεχνάει τις black metal καταβολές του. Εδώ, για άλλη μια φορά εφαρμόζουν άριστα αυτή την αντιπαράθεση μεταξύ στιγμών ανεξέλεγκτης ηχητικής βιαιότητας, επικών mid tempo μερών, “υπνωτιστικών” περασμάτων και μελωδικών prog/ hard rock choruses, που κατά περίπτωση ερμηνεύονται από τα τραχιά φωνητικά του Grutle Kjellson, και τα καθαρά του πληκτρά Herbrand Larsen, με τις εναλλαγές να συντελούνται εντελώς ομαλά και με απόλυτη φυσικότητα!
5. Leprous - The Congregation
Σε αντίθεση με το Bilateral που έμοιαζε παραδομένο σε μια δημιουργική παράνοια και υποκείμενο στις παρορμήσεις των δημιουργών του (κάτι στο οποίο χρωστούσε μεγάλο μέρος της ακαταμάχητης γοητείας του), το The Congregation διατρέχει σε ολόκληρη τη διάρκεια του μια διακριτή ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και στριφνή που συνεπικουρείται από το “άρρωστο” εξώφυλλο.
Αυτή η ομοιογενής μουσική ταυτότητα που θεωρεί επίτευγμα ο EinarSolberg - την επιδίωξε άλλωστε, σύμφωνα με τα λεγόμενα του - ορίζεται από συγκοπτόμενα riffs, στιβαρούς ρυθμούς των drums (σπουδαία προσθήκη ο νέος drummer Baard Kolstad), απουσία υπόνοιας καν για κάποιο solo,και από πλήκτρα που αναλαμβάνουν συνήθως να εισάγουν την βασική μελωδία, οπότε οι κιθάρες μετατρέπονται αυτοδίκαια σε συνοδευτικά όργανα και φυσικά, την σαφή αύρα των Muse στα φωνητικά και τις μελωδίες στα πιασάρικα choruses.
Το The Congregation εκφράζει το μελαγχολικό πρόσωπο των Leprous και αποτελεί άλλη μια πολύτιμη προσθήκη στην δισκογραφία τους.
Και η υπόλοιπη δραστηριότητα της χρονιας δεν ήταν πάντως καθόλου αμελητέα – κάθε άλλο:
Συγκεκριμένα, το Win Hands Down των Armored Saint δικαιολογεί να ειπωθούν όλα τα cliché πέρι δεύτερη νιότης και τα σχετικά, ο παραδοσιακός metal ήχος βρίσκει στους Visigoth από το το Salt Lake City που κυκλοφόρησαν το The Revenant King, μια νέα μεγάλη του ελπίδα για το μέλλον, οι Christian Mistress επανέρχονται δυνατά με το To Your Death, θα διαλυθούν όμως λίγο αργότερα, ενώ αν δεχθούμε την θεωρία του κρίσιμου τρίτου album, δεν είναι καθόλου σύμπτωση η εκτόξευση των Ghost μετά το Meliora! Στον αντίποδα, το Repentless θα σημάνει το τέλος των Slayer και το γεγονός αυτό από μόνο του χρήζει ξεχωριστής αναφοράς.
Πηγαίνοντας μια βόλτα στα προοδευτικά… χωράφια θα συναντήσουμε τον Steven Wilson που (και) εκείνη την εποχή έμοιαζε ικανός να βγάζει μόνο δισκάρες, κάτι που επαναεπιβεβαιώνεται στο Hand.Cannot.Erase το οποίο είχε και μια πολύ “δυνατή” ιστορία σαν αρχική έμπνευση. Τέλος, παράλειψη θα ήταν να μην αναφέρουμε τους Αυστραλούς Caligula’s Horse που με το Bloom μπαίνουν δυνατά στον prog χάρτη!
Και εις άλλα με υγεία!
Αυτό φαίνεται όντως τρομερό. Κρίμα που δεν το είχα ακούσει νωρίτερα, θα πήγαινε για πολύ ψηλά.