Πωωω, διαφωνούμε σε ένα σωρό πράγματα αλλά ρε μάγκα πάντα απολαμβάνω να διαβάζω τα λισταρόνια σου. Ρισπέκτ!
1 Like
Το 2015 ήταν μια ταραγμένη χρονιά για την χώρα μας. Από μουσικής άποψης είχε να επιδείξει ενδιαφέρουσες δισκογραφικές προτάσεις, οι τελευταίες μέρες του όμως ήταν αυτές που μας διέλυσαν την μακροβιότερη συλλογική αυταπάτη, ότι ο Lemmy θα ζούσε το rock ‘n’ roll όνειρο του για πάντα, εκείνος που – για να είμαστε στο κλίμα της χρονιάς – φόρεσε full παπική “εξάρτυση” πολύ πριν κάποιους νεόκοπους… ήρωες!
Για πάμε λοιπόν:
1. Crypt Sermon – Out Of the Garden
Οι Crypt Sermon (με μέλη τους να έχουν προϋπηρεσία σε death, black κλπ extreme σχήματα) είναι θιασώτες του doom metal, κάτι που διατρανώνουν στεντορεία τη φωνή στο ντεμπούτο τους!
Κι όταν λέμε doom metal δεν εννοούμε το sludge/stoner/θολωμένο υβρίδιο που έχει κυριαρχήσει να αποκαλείται doom εδώ και καιρό, εννοούμε την μεταλλική, επική εκδοχή του, αυτή που διακονούσαν οι κλασικοί Candlemass και οι Solitude Aeturnus, αυτή που αγαπάει τους Black Sabbath του Heaven and Hell συμπεριλαμβανομένου!
Το αξιέπαινο και ξεχωριστό του πράγματος έχει να κάνει με το ότι οι Crypt Sermon παρόλο που δεν κρύβουν τις επιρροές τους, καταφέρνουν να μην ακούγονται σαν tribute band, κάτι που μαρτυρά ότι διαθέτουν, τουλάχιστον, προσωπικότητα κι έχουν πραγματικά “σπουδάσει” αυτό το στυλ ούτως ώστε να μην το αναπαράγουν σαν στείρα αντιγραφή.
Το Out of the Garden κατάφερε να τραβήξει αρκετή προσοχή, δεδομένου ότι ανήκει σε ένα αρκετά “μοναχικό” παρακλάδι συν το ότι έχει πνευματικών αναζητήσεων στίχο, και πυροδότησε μεγάλο ενδιαφέρον για την συνέχεια αυτού του πολύ δυνατού ξεκινήματος.
Ίσως ότι καλύτερο βγήκε στο συγκεκριμένο ύφος κατά την δεκαετία αυτή.
2. Iron Maiden - The Book of Souls
Ενθουσιασμό προκάλεσε το The Book of Souls που κατάφερε να ανταποκριθεί ή και να ξεπεράσει τις προσδοκίες, αναλόγως τι μεγέθους “καλάθι” κρατούσε κανείς, γιατί απλούστατα, περιέχει σπουδαία μουσική.
Εδώ, επιτέλους, ο Harris έδωσε χώρο στους υπόλοιπους, μη επεμβαίνοντας σε κάθε ένα κομμάτι του νέου δίσκου, κάτι που, με όλη την τεράστια εκτίμηση που έχουμε στο πρόσωπό του, απέβη θετικό, κρίνοντας και μόνο από το Empire of the Clouds, μια μεγαλόπνοη σύνθεση του Dickinson (ενός αρχοντικού στα φωνητικά Dickinson) που, κινηματογραφικά θα έλεγε κανείς, αλλάζει διαθέσεις και ρυθμούς ακολουθώντας την αφήγηση της ιστορίας, με ένα αποτέλεσμα καθηλωτικό! Ή ακόμη, από το εκπληκτικό εναρκτήριο If Eternity Should Fail που προϊδεάζει πολύ θετικά για την συνέχεια – άλλη μια σύνθεση υπογεγραμμένη από τον Μπρουσάκο που την προόριζε μάλιστα για κάποιο solo δίσκο του, αλλά όταν άκουσε το demo ο Μεγάλος,την καπάρωσε για τους Maiden.
Η γενικότερη αίσθηση που αφήνει το The Book of Souls είναι ότι οι Maiden ήταν ιδιαίτερα ορεξάτοι κατά τη δημιουργία του, επιτυγχάνοντας να προσθέσουν κάποια επιπλέον κομμάτια στον ήδη μακρύ κατάλογο με τις άφθαρτες από το χρόνο και τη λήθη, κλασικές συνθέσεις τους
3. Dødheimsgard - A Umbra Omega
Η μοναδική δισκογραφική εμφάνιση των Dødheimsgard στα 10s ήταν σε απόλυτη συνέπεια με τα έως τότε παραδεδομένα, ένα νοσηρό, επι της ουσίας προοδευτικό, ευρηματικό και οπωσδήποτε απαιτητικό άκουσμα!
4. Enslaved - In Times
Το In Times παίρνει την σκυτάλη από ένα αξιοθαύμαστο σερί δίσκων, και συγκεκριμένα βαδίζει πάνω στην ταυτότητα των Enslaved όπως αυτή διαμορφώθηκε στους δύο που προηγήθηκαν αυτού, δίνοντας λίγο περισσότερο χώρο στην μελωδική πλευρά, χωρίς βέβαια να ξεχνάει τις black metal καταβολές του. Εδώ, για άλλη μια φορά εφαρμόζουν άριστα αυτή την αντιπαράθεση μεταξύ στιγμών ανεξέλεγκτης ηχητικής βιαιότητας, επικών mid tempo μερών, “υπνωτιστικών” περασμάτων και μελωδικών prog/ hard rock choruses, που κατά περίπτωση ερμηνεύονται από τα τραχιά φωνητικά του Grutle Kjellson, και τα καθαρά του πληκτρά Herbrand Larsen, με τις εναλλαγές να συντελούνται εντελώς ομαλά και με απόλυτη φυσικότητα!
5. Leprous - The Congregation
Σε αντίθεση με το Bilateral που έμοιαζε παραδομένο σε μια δημιουργική παράνοια και υποκείμενο στις παρορμήσεις των δημιουργών του (κάτι στο οποίο χρωστούσε μεγάλο μέρος της ακαταμάχητης γοητείας του), το The Congregation διατρέχει σε ολόκληρη τη διάρκεια του μια διακριτή ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και στριφνή που συνεπικουρείται από το “άρρωστο” εξώφυλλο.
Αυτή η ομοιογενής μουσική ταυτότητα που θεωρεί επίτευγμα ο EinarSolberg - την επιδίωξε άλλωστε, σύμφωνα με τα λεγόμενα του - ορίζεται από συγκοπτόμενα riffs, στιβαρούς ρυθμούς των drums (σπουδαία προσθήκη ο νέος drummer Baard Kolstad), απουσία υπόνοιας καν για κάποιο solo,και από πλήκτρα που αναλαμβάνουν συνήθως να εισάγουν την βασική μελωδία, οπότε οι κιθάρες μετατρέπονται αυτοδίκαια σε συνοδευτικά όργανα και φυσικά, την σαφή αύρα των Muse στα φωνητικά και τις μελωδίες στα πιασάρικα choruses.
Το The Congregation εκφράζει το μελαγχολικό πρόσωπο των Leprous και αποτελεί άλλη μια πολύτιμη προσθήκη στην δισκογραφία τους.
Και η υπόλοιπη δραστηριότητα της χρονιας δεν ήταν πάντως καθόλου αμελητέα – κάθε άλλο:
Συγκεκριμένα, το Win Hands Down των Armored Saint δικαιολογεί να ειπωθούν όλα τα cliché πέρι δεύτερη νιότης και τα σχετικά, ο παραδοσιακός metal ήχος βρίσκει στους Visigoth από το το Salt Lake City που κυκλοφόρησαν το The Revenant King, μια νέα μεγάλη του ελπίδα για το μέλλον, οι Christian Mistress επανέρχονται δυνατά με το To Your Death, θα διαλυθούν όμως λίγο αργότερα, ενώ αν δεχθούμε την θεωρία του κρίσιμου τρίτου album, δεν είναι καθόλου σύμπτωση η εκτόξευση των Ghost μετά το Meliora! Στον αντίποδα, το Repentless θα σημάνει το τέλος των Slayer και το γεγονός αυτό από μόνο του χρήζει ξεχωριστής αναφοράς.
Πηγαίνοντας μια βόλτα στα προοδευτικά… χωράφια θα συναντήσουμε τον Steven Wilson που (και) εκείνη την εποχή έμοιαζε ικανός να βγάζει μόνο δισκάρες, κάτι που επαναεπιβεβαιώνεται στο Hand.Cannot.Erase το οποίο είχε και μια πολύ “δυνατή” ιστορία σαν αρχική έμπνευση. Τέλος, παράλειψη θα ήταν να μην αναφέρουμε τους Αυστραλούς Caligula’s Horse που με το Bloom μπαίνουν δυνατά στον prog χάρτη!
Και εις άλλα με υγεία!
36 Likes
Περαστικός. Φιλούρες.
2014: Vic's Dungeon: Mια Λίστα, Μα Τι Λίστα!
2015: Vic's Dungeon: Best of 2015: Μια λίστα να την φας στο ποτήρι
19 Likes
Πολύ αγαπημένη χρονιά το 2015, με άλμπουμ που με συντροφεύουν μέχρι και σήμερα. Tα πρώτα τρία δεν έχουν σειρά προτίμησης, τα θεωρώ ισάξια.
1. Arcturus - Arcturian
Περισσότερο ηλεκτρονικός από τους προκατόχους του, εξίσου θεατρικός και εμπνευσμένος. Εξαιρετική ενορχήστρωση–για μια ακόμη φορά–από το Sverd, που καταφέρνει να πάει τους Arcturus ένα βήμα μπροστά. Στιγμές όπου τα τραγούδια χτίζονται και βυθίζονται σε οργασμικά instrumental φέρνουν στο νου το υλικό από τα δύο πρώτα άλμπουμ (λέγε με Crashland - τι ύμνος!). Παράλληλα, οι Arcturus φέρνουν στο φως μια εντελώς διαφορετική πλευρά τους. Με εκφραστές τραγούδια σαν το The Journey έρχεται στην επιφάνεια μια πιο moody και ατμοσφαιρική πτυχή τους. Ξεκινώντας με ντελικάτα ηλεκτρονικά στοιχεία, εξελίσσεται διακριτικά σε ένα όμορφο μουσικό σκηνικό από synths και έγχορδα πάνω από ακουστικές κιθάρες. Και φυσικά με τραγούδια σαν το Bane, με τις trademark εναλλαγές τέμπο, τα τόσο όμορφα μελωδικά περάσματα, αλλά κυρίως που αναδυκνύεται τόσο οργανικά ο ICS Vortex και η φωνή του φαντάζει σαν ένα ακόμα όργανο.
2. Dodheimsgard - A Umbra Omega
Δυσνόητο, στριφνό, πνιγηρό, υπέροχο. Ο πειραματισμός το πάει σε κάθε πιθανή κατεύθυνση. Tο staple black metal ξεκίνημα του Aphelion Void δίνει τη θέση του σε jazz fusion. Kάθε του αλλαγή σε πιάνει απροετοίμαστο αλλά είναι τόσο smooth που φαντάζει σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
3. Ghost - Meliora
Το Meliora είναι τόσο καλό άλμπουμ, που τους επέτρεψε να κρατήσουν ένα ύμνο σαν το Square Hammer καβάτζα. Τόσο καλό. Άλλωστε πόσοι ύμνοι να χωρέσουν πλάι σε ένα From The Pinnacle, ένα Cirice, ένα He Is (αφιερωμένο στον Selim Lemouchi)…
4. Baroness - Purple
To αγαπημένο μου άλμπουμ. Ότι είπε ο @stammargg_v2 ισχύει και για μένα. Τραγούδια γεμάτα συναίσθημα.
5. Sacral Rage - Illusions Of Infinite Void
Tιμής ένεκεν στην 5η θέση γιατί είναι ένα από τα καλύτερα speed metal άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τα τελευταία 10-15 χρόνια. Mπολιασμένο με τεχνική, US Power και μπόλικη αγάπη για το Βασιλιά και τους MF.
Ηonorable Mentions:
Tα παρακάτω θα μπορούσαν να είναι στην πεντάδα μου εύκολα.
Enforcer - From Beyond
Mgla - Excercises In Futility
Deafheaven - New Bermuda
Enslaved - In Times
Τα λοιπά:
Katavasia - Sacrilegious Testament
Chelsea Wolfe - Abyss
Shining - International Blackjazz Society
Sigh - Graveward
Black Fast - Terms Of Surrender
Ghost Bath - Moonlover
Satan - Atom By Atom
Rolo Tomassi - Grievances
Bestial Invasion - Act of Retribution
Downfall Of Nur - Umbras de Barbagia
Nechochwen - Heart of Akamon
Ranger - Where Evil Dwells
Motorhead - Bad Magic
Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
Faith No More - Sol Invictus
36 Likes
Damn 
Αυτό φαίνεται όντως τρομερό. Κρίμα που δεν το είχα ακούσει νωρίτερα, θα πήγαινε για πολύ ψηλά.
4 Likes
Μεγάλη παράλειψη. Μπράβο που το ανέφερες.
2 Likes
Να πουμε σ’ αυτο το σημειο οτι ο @Meldinor ειναι σε cheat mode.
Ξεκινησε να ψηφιζει το 1991 και στις 5αδες του υπαρχει παντα ο νικητης της χρονιας 
Με την εξαιρεση των ετων 2006 (Celtic Frost) και 2014 (need). 22 στα 24.
Οποτε να ριχνετε μια κλεφτη ματια στη λιστα του… βλεπει το μελλον…
(Δεν εχω παρατηρησει αν και καποιος αλλος εχει τετοιο σερι, αυτο το επιασα καθως εφτιαχνα τα “τι ειπαν για τον δισκο”, τον εβλεπα μπροστα μου παντα…)
Επισης μας εχει βαλει στα αιματα με τα επιτραπεζια… ουτε νεφρο δεν θα μεινει…
12 Likes
Εγώ θέλω το αντίθετο στατιστικό, κάποιον που ΔΕΝ έχει ψηφίσει κανέναν δίσκο της χρονιάς
6 Likes
Σίγουρα έχει ψηφίσει τουλάχιστον μερικούς δίσκους που στο τέλος βγήκαν
edit
In fact, αν μου δώσεις λίγο χρόνο μπορώ να το αποδείξω
Yep
Έχει ψηφίσει Stained Class για το '78, σταματάω να ψάχνω οπότε
4 Likes
Νομίζω έχω και ίδιο no.1 με το Chemical.
Kατά τ’ άλλα, εγώ και οι πεντάδες μου παίζουμε σε παράλληλο σύμπαν.
10 Likes
Εψαχνα για τον χρηστη με τις λιγοτερες προβλεψεις, καθως δεν νομιζω οτι υπαρχει εστω και ενας με κανεναν νικητηριο δισκο σε καμια πενταδα του
2 Likes
Ούτε καν ο Αποστόλης.
2 Likes
Καλά bottom of that list (που βέβαια μπορεί να ερμηνευθεί και ως top of the list, ανάλογα και με την αντιληψάρα του καθενός) είναι σίγουρα ο χοπέτο, άντε με δυο-τρεις ακόμα ίσως
Κάναν JTN π.χ.
JTN ειναι φαν Leprous και σιγουρα εχει ψηφισει αρκετα στανταρακια στο παρελθον
Λυπαμαι που το λεω, οσο κι αν στεναχωρησει καποιους, αλλα κανενας δεν ειναι τοσο ξεχωριστος και μοναδικος
1 Like
2015
1. Leprous - The Congregation
Σχεδον λυπαμαι οποιον δεν εχει ακουσει ή δεν εχει καταλαβει αυτον τον δισκο. Ενα magnum opus στον χωρο του progressive metal, το οποιο δεν μοιαζει με τιποτα αλλο, και το οποιο ειναι κατ’εμε ο καλυτερος prog metal δισκος της χιλιετιας με αστρονομικη διαφορα απο το δευτερο. Και τα 11 τραγουδια ειναι διαμαντια, διχως καμια απολυτως εξαιρεση. Ο τεραστιος χαμος γινεται φυσικα στην πρωτη τετραδα του δισκου, η οποια περιεχει :
-
(Α) το The Price, που ειναι το μεγαλυτερο χιτακι των Leprous εως τωρα
-
(Β) μια ωδη στον Third Law του Νευτωνα με ενα απο τα πιο πιασαρικα ριφφακια που εχουν γραψει ποτε
-
(Γ) εναν αδυσωπητο συνδυασμο μελωδιαρων και κοπανηματος με το Rewind που σε κανει να θελεις οντως να το κανεις rewind 3-4 φορες καθε φορα που το ακους, και
-
(Δ) το The Flood, δηλαδη το καλυτερο τους μεγαλοπρεπες και δυσθεωρητο επικο τραγουδι, ναι, ακομα καλυτερο κι απο τα Valley, The Sky Is Red και Echo, που ειναι φυσικα ολα δεκαρακια.
Καπου εδω να αναφερθει οτι το drop στο 6:07 του Flood μαζι με το ριφφαρισμα που ακολουθει, ειναι ισως το αγαπημενο μου μουσικο σημειο των τελευταιων 15 χρονων, απο οποιαδηποτε μπαντα, σε οποιοδηποτε υφος. Η τελειοτητα ομως δεν τελειωνει εδω. Εκτος απο τα υπεροχα Red, Moon και Down που τραβανε κουπι στο δευτερο μισο του δισκου, το The Congregation εχει μεσα του κι ενα SLAVE, που μπορει κανεις να ακουσει σε μια απο τις πιο τεραστιες live στιγμες ολων των εποχων στον χωρο της σκληρης μουσικης εδω . Περαν της κυριολεκτικα αψεγαδιαστης ερμηνειας του Einar Solberg που ειναι απο τα αναμενομενα, ειναι εκπληκτικο το ποσο συγχρονισμενοι ειναι ολοι τους, με κερασακι στην τουρτα εμφανεστατα τους δυο ντραμερ. Νιωθω πραγματικα αφανταστα τυχερος που τους ειδα για πρωτη φορα ζωντανα σε ενα μικρο κλαμπακι στη Νεα Υορκη με κοινο βαρια 100 ατομα, και καθε φορα που συγχρονιζονταν και οι 4 στο headbanging οπως στο GIF αποπανω, ευθυγραμμιζοταν και ολοι οι πλανητες του ηλιακου συστηματος, ενω καθε τριχα στο σωμα μου γινοταν κάθετη με το δερμα. Οταν εχεις καταφερει μια υπεροχη τραγουδαρα οπως το Within My Fence να ειναι το χειροτερο τραγουδι στον δισκο σου, μαλλον εχεις κυκλοφορησει εναν generational δισκο. Το The Congregation ειναι οχι απλα ο καλυτερος δισκος του 2015, αλλα ο καλυτερος δισκος των 2010ς. Δεν ξερω αν ο ξανθος Νορβηγος ειναι κλαψομουνης ή φλωρος συμφωνα με καποιους (εχουμε ακουσει και χειροτερα takes απο σκληρους αντρακλες), αυτο που ξερω ειναι οτι οσα δεν φτανει η αλεπου τα κανει κρεμασταρια.
2. Susanne Sundfør - Ten Love Songs
Γινεται να ερωτευτεις μια γυναικα μονο και μονο λογω της φωνης της? Μα φυσικα και γινεται. Το Ten Love Songs εχει μεσα Ten Songs I Love, και ειναι για μενα το καλυτερο αλμπουμ της Σουζαναρας. Παιζουμε δυνατα μπαλιτσα με Νορβηγια για το 2015, αλλα δεν φταιω εγω που εβγαλαν τις καλυτερες δισκαρες για το ενα-δυο. Τυχαιο που το 2015 ξεκινησε την καριερα του στην μπαλιτσα ο Erling Haaland? Delirious, Fade Away και Accelerate τεραστια τραγουδια.
3. Muse - Drones
Διαφωνω πληρως με @nnnkkk που λεει οτι ο δισκος ειναι μετριος, και η μονη εξηγηση που μπορω να δωσω σε αυτην του την κατασταλαξη (ναι το ξερω οτι μαλλον δεν ειναι λεξη, αλλα θα ηθελα να ηταν και να σημαινει αυτο που ολοι καταλαβατε) ειναι πως μαλλον βγηκε σε μια εποχη που ως τρελος Muse fanboy ειχαν ανεβει στον θεο οι απαιτησεις του. Που δεν ειναι κακο, αφου πιστευω οτι για τετοιες generational μπαντες πρεπει παντα να εχουμε πανυψηλες απαιτησεις, απλα το Drones εμενα μου φαινεται ως φανταστικη δισκαρα. Οταν στον 7ο σου δισκο εχεις καταφερει να γραψεις τραγουδια οπως Dead Inside, Psycho, Reapers, The Handler και The Globalist, κατι εχεις κανει ΠΟΛΥ καλα.
4. Chelsea Wolfe - Abyss
Ναι, το ξερω οτι η Τσελσαρα δεν ειναι Νορβηγιδα. Παρολα αυτα, εχει καταγωγη απο Αγγλια, Σουηδια, Γερμανια και… Νορβηγια. Οποτε μπαινει η σημαια αντι για την πανεμορφη φατσα της, για να δωσει εμφαση στο ποσο νορβηγικη ακουγεται η μουσικη της, οτι κι αν νομιζετε οτι σημαινει αυτο. Αλλωστε Wolfe = Wolf = Λυκος = Ulver = 
= 23 + 15 + 12 + 5 = 55 = Spiritually, 55 signifies a period of transformation, adaptability, and embracing the flow of life = το ταξιδι της Chelsea Wolfe μεσω της μουσικης της, τυχαιο δε νομιζω. Για να μην πολυλογουμε, ενας απο τους καλυτερους δισκους της Τσελσαρας. Ακομα μια γυναικαρα που εχουμε ερωτευτει μεταφορικα, και επονται κι αλλες για το 2015.
5. Conjure One - Holoscenic
Μπορει στην πρωτη θεση να βαλαμε ΜΕΤΣΑΛ και λιγο πιο πανω επισης να βαλαμε Εγγλεζικο Ροκ με τους Λεπρους και τους Muse, αλλα επιστρεφουμε δυνατα σε πιο ηλεκτρονικα synthpop στοιχεια μετα την Σουζαναρα και την Τσελσαρα. Επισης, μπορει οι Conjure One να ειναι ενα απο τα πιο πετυχημενα εμπορικα projects του λατρεμενου Καναδου Rhys Fulber, αλλα η μαγεια της μουσικης του οφειλεται σε τεραστιο βαθμο στις γυναικειες αιθεριες φωνες με τις οποιες συνεργαζεται σε αυτο το project. Ευχαριστουμε λοιπον την Hannah Ray για το ατρομητο Kill The Fear, την Leigh Nash για το φονικο Under The Gun, την Leah Randi για το φανταστικο (και ισως καλυτερο του δισκου) All You Leave Behind, την Aruna για το υπεροχο Still Holding On, τις υπεροχες Kristy Thirsk και Kerli για το στοιχειωτικο Ghost, και τελος την παντοτε μοναδικη Jeza για το ταξιδιαρικο Brave For Me.
ΕΡΩΤΕΥΣΙΜΕΣ ΔΙΣΚΑΡΕΣ ΑΠΟ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΕΣ ΓΥΝΑΙΚΑΡΕΣ
CHVRCHES - Every Open Eye (α ρε Λορεν, τα σπας ολα)
Adele - 25 (Hello from the other side)
Lana Del Rey - Honeymoon (σταθερη αξια Λαναρα)
ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΕΣ
God Is An Astronaut - Helios Erebus (απο τα καλυτερα τους, δεν σηκωνω κουβεντα)
Protomen - The Cover Up (οταν ολες οι διασκευες ειναι καλυτερες απο τα οριτζιναλ)
Baroness - Purple (το αγαπημενο μου απο αυτους, μακραν)
Ghost - Meliora (εδω ξεκιναει η κατακτηση του συμπαντος)
Ozric Tentacles - Technicians Of The Sacred (λεγκασι δισκος, με κουλ τιτλο)
Marilyn Manson - The Pale Emperor (τοπ 3 δισκογραφιας του, δεν μπαινει πενταδα λογω του οτι ειναι καριολης)
ΟΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Slayer - Repentless (δε λεω, τιμιος τελευταιος δισκος, αλλα forgettable - το ομωνυμο σπερνει βεβαια)
Disturbed - Immortalized (δεν θυμαμαι ουτε ενα τραγουδι)
Blind Guardian - Beyond The Red Mirror (ο μονος τους δισκος που με κουραζει)
Amorphis - Under The Red Cloud (δεν ηταν της μοδας το κοκκινο μαλλον το 2015, χάλια)
Paradise Lost - The Plague Within (θεε μου τι σκουπιδι, παρα τις 3-4 καλες στιγμες)
Helloween - My God Given Right (τρισαθλιος δισκος)
21 Likes
6 Likes
Κάθετη εννοούσα, είχα γράψει παράλληλη γιατί έγραφα άλλη πρόταση αρχικά, και μετά ξέχασα να το αλλάξω 
3 Likes
Χαχα, μάλλον είναι πολύ mainstream οι δίσκοι που ψηφίζω 
Επειδή δυο χρονιές συνεχόμενες δεν έβαλα τοπ 5 επιτραπέζια λόγω έλλειψης χρόνου θα τα βάλω τώρα μαζί και για τις δύο.
2014
1) Abyss (push your luck με χτίσιμο του δικού σου ταμπλό σε ένα πλαίσιο που το βγάζεις πολύ εύκολα στο τραπέζι και ολοι θα γουστάρουν τόσο πολύ που θα το ξαναζητησουν σίγουρα)
2) Dead Of Winter (Συνεργατικό με μεγάλη πιθανότητα ύπαρξης προδότη, zombie game που πραγματικά είναι σα να παίζεις το walking dead)
3) DnD Attack Wing (από τα πιο streamlined και cost controlled miniature war games που υπάρχουν, δε θα δώσεις μια περιουσία και θα παίζεις με έτοιμες βαμμένες μινιατούρες σε DnD θέμα)
4) Arcadia Quest (από τα πιο fun to play simplified war games με ταμπλό που όλα είναι σε ένα κουτί, τέλειο)
5) Alchemist (φοβερό deduction game με worker placement, πολλά euro στοιχεία και καταπληκτικό artwork)
2015
1) Blood Rage (εκπληκτικό παιχνίδι, card drafting, area control, action management, φοβερές μινιατούρες και artwork με θέμα vikings ragnarok, τι άλλο να θες…)
2) TIME Stories (επανάσταση στα επιτραπέζια, παίζεις ιστορίες σα να είσαι ήρωας σε ταινία που προσαρμόζεται στις επιλογές σου, φοβερό)
3) Horus Heresy: Betrayal At Calth (αν θες να παίξεις warhammer in a box, χωρίς να πληρώνεις για να φτιάξεις στρατό, τραπέζι, τερέν, game room, ρομποτικους φίλους, εικονική γυναίκα, πλαστικά σκατα, μαλλιαρά ανδρείκελα κτλπ εδώ είσαι, παιχνιδαρα που την έχουμε λιώσει με τη γυναίκα μου)
4) Seven Wonders Duel (υπέροχο, φθηνό, καλοφτιαγμένο σε όλα του two player game που δίνει πλήρως την αίσθηση ενός civilization building σε πολύ μαζεμένο πλαίσιο)
5) Mysterium (πάρα πολύ όμορφο συνεργατικό παιχνίδι που βγαίνει εύκολα ακόμα και σε τραπέζι με αρκετά άτομα που δεν έχουν καμία εμπειρία από επιτραπέζια, κάτι σαν πιο spooky dixit αλλά co-operative και με ενδιαφέρον gameplay)
Special mention Kingdom Death: Monster , αν είσαι πλούσιος και θες να πάρεις το πιο ατμοσφαιρικό συνεργατικό παιχνίδι με τις καλύτερες μινιατούρες σε board game που θα σε κάνει να ξεχάσεις κάθε rpg από εκεί και πέρα… Αλλά θέλει σοβαρά λεφτά για να το πάρεις…
23 Likes