Πως γινεται να μην εβαλες πενταδα εσυ αυτο το αριστουργημα (!)
Στην δικη μου μπαινει σιγουρα, και ισως αρκετα ψηλα, οχι ομως στην κορυφη.
2 Likes
Μια χαρά μπορούν να ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα ε
1 Like
2015
5. Strung Out - Transmission.Alpha.Delta
Ατυχήσαντες Millencolin, κυκλοφορούν τον καλύτερό τους δίσκο (True Brew) την χρονιά που κυκλοφόρησε κάτι απλά πιο ολοκληρωμένο. Άλλος ένας ωραίος crossover πανκ δίσκος από τους αμερικανούς, μελωδικός, τεχνικός, στοχευμένος. Το διάστημα που ξεκίνησαν να αφήνουν από το 2009 ανάμεσα στις κυκλοφορίες μεγαλώνει και νομίζω πως τους πάει αυτή η μουσική αγρανάπαυση.
4. Parkway Drive - Ire
Δίσκος τίγκα στις χιτάρες, κάτι σαν best of ιδιώματος φτιαγμένο από ένα συγκρότημα. Δεν είναι τυχαία η πορεία των Αυστραλών, με αυτόν τον δίσκο γίνονται αμεσότεροι, διευρύνουν το κοινό τους, αρχίζουν να λοξοκοιτάν τις κορυφές των billings στα φεστιβαλ. Μπορεί να μην είναι η αγαπημένη μου μπάντα στο τσαρδάκι τους, αλλά είναι ξεκάθαρα το μεγαλύτερο και ισχυρότερο brand. Το απέδειξαν άλλη μια φορά στο release φέτος.
3. Lamb of God - VII: Sturm und Drang
Μια λάθος κίνηση και μπορεί να καταλήξεις από frontman στις φυλακές της Τσεχίας. Αληθινή ιστορία και πλέον μέρος των στίχων του καλύτερου δίσκου των Lamb of God. Έχω λιώσει τα παλιότερα τους, μερακλίδικα και τα επόμενα, εδώ όμως είναι το ιδανικό breaking point για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί μαζί τους. Έχει και guest Chino, τι άλλο θες; Release, μήπως;
2. Marilyn Manson - The Pale Emperor
Η στροφή στον ήχο που επιχειρείται σε αυτό εδώ το album θα μπορούσε να είναι βγαλμένη μόνο από σενάριο ταινίας. Ο ωχρός αυτοκράτορας απαρνιέται όλα του τα φρου φρου και παρουσιάζεται γυμνός. Και γαμωτο του πάει γάντι. Γαμώτο για όλο το μετά που δεν είναι σενάριο ταινίας. Αποκαθήλωση.
1. While She Sleeps - Brainwashed
Δεν μπορώ να διανοηθώ τα χιλιόμετρα που έχει γράψει μαζί μου αυτός ο δισκός. Μόνο 8 ετών δίσκος και είναι αδιανόητα τα συναισθήματα που αναδεικνύει κάθε φορά που παίζει. Ναι, ήρθε η ώρα να δοξάσουμε τα πιο diy παιδιά της σκηνής. Τον τρελάρα τον Loz που το 2019 έκανε βουτιές από τον εξώστη του gagarin με το ένα πόδι μπανταρισμένο, την πιο πανκ αλήτικη φωνή της σκηνής (Mat), τα παραδεισένια leads του Sean. Αν θες ωραία αποφθέγματα για να ζήσεις την ζωή σου, τράβα στα νεκροταφεία, έχει άπειρα στις επιτύμβιες στήλες. Bro Metal στα καλύτερά του.
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Τιμής ένεκεν στα καλύτερα που έρχονται…
Svalbard - One Day All This Will End
37 Likes
2015
1)Baroness - Purple
Mετά το πολύ καλό Yellow & Green του 2012, πολλές ατυχίες και αλλαγές μελών, το Purple ήρθε για να ταράξει τα νερά με την φρεσκάδα του, την ενέργεια του, αλλά και μια απροσδόκητη ευαισθησία, η οποία διακρίνεται σε πολλές από τις συνθέσεις του. Το Morningstar ξεκινά τον δίσκο με Μastodon-ικές διαθέσεις. Τα Shock Me και Τry to Disappear που ακολουθούν παίζει να ήταν τα δύο πιο πολυακουσμένα μου κομμάτια εκείνη την χρονιά. Εδώ πηγαίνει η ευαισθησία που έγραψα παραπάνω, μια ευαισθησία σε δυναμικό περιτύλιγμα. Ο John Baizley ξέρει να γράφει ρεφρέν που δημιουργούν ανάταση στον ακροατή ανεξαρτήτως περιεχομένου. Το Κerosene κάνει και αυτό Μastodon-ικά τερτίπια, αλλά ακόμη καλύτερο είναι το Chlorine & Wine που το αριστοτεχνικό χτήσιμο του μας πηγαίνει σε πολλά μέρη ταυτόχρονα, με prog και folk περάσματα, φοβερό drumming και μια δόση από Τhin Lizzy-ικές δισολίες. Θα σταθώ και στο Desperation Burns που σπέρνει στην κυριολεξία ειδικά από την μέση και μετά. Μικρό σε διάρκεια album, 40 και κάτι λεπτά, αλλά χωρίς τίποτα το περιττό, το Purple ακούγεται το ίδιο φρέσκο και σήμερα.
2)Mgla - Exersises in Futility
Ίσως το καλύτερο αμιγώς black metal album από το καλύτερο αμιγώς black metal συγκρότημα της δεκαετίας. Δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν που να είναι έστω και λίγο μέσα σε αυτήν την μουσική και να μην το έχει ακούσει. Αν υπάρχει αυτός ο τύπος, δεν ξέρει τι χάνει. Έχει κάτι από την μελωδικότητα των Dissection παράλληλα με την επιβλητικότητα των DSO. Και έχει έναν από τους καλύτερους ντράμερς της σκληρής μουσικής γενικότερα με αποτέλεσμα ο ήχος τους παρότι σε πολλά σημεία πιάνει υστερικές ταχύτητες καταφέρνει να ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού. Τα γεμίσματα που κάνει ο Darkside στα αργόσυρτα μέρη είναι από άλλο πλανήτη. Blessed be…
3)Chelsea Wolfe - Abyss
Το Abyss μπορεί και να 'ναι το πιο σκοτεινό album της Chelsea - υπάρχουν ωστόσο και άλλα υποψήφια για αυτόν τον τίτλο - σίγουρα όμως είναι το πιο heavy. Το ασταμάτητο βουητό στο εναρκτήριο Carrion Flowers από τα πρώτα δευτερόλεπτα προκαλεί ανησυχία και τρόμο. Πρέπει να διάβαζε τα Άνθη του Κακού του Μπωντλαίρ - και να άκουγε το THIRD των Portishead και τα δύο σε μεγάλες δόσεις. Ιron Moon, Maw, Grey Days, After the Fall μερικά από τα σκοτεινά διαμάντια της Αβύσσου. Και την ομορφιά Crazy Love ανάμεσα τους γιατί Έρωτας και Θάνατος πάνε πακέτο.
4)Low - Ones And Sixes
Αφού μαλακίστηκα και ξέχασα στις ψηφοφορίες τα εκπληκτικά I Could Live in Hope του 1994 και Things We Lost in the Fire του 2001, είχα τώρα το νου μου για το Ones And Sixes τον τρίτο πιο αγαπημένο μου δίσκο των Low, του Alan Sparhawk και της συζύγου του Mimi Parker δηλαδή. Aν κάποιος παρακολουθήσει την πρόοδο της μουσικής του συγκροτήματος από την αρχή της καριέρας του μέχρι το τέλος - που ήρθε πρόωρα δυστυχώς με τον θάνατο της Mimi το 2022- θα αντιληφθεί την αργή αλλά σταθερή τους πορεία σε πιο πειραματικά και απαιτητικά ηχοτοπία, διατηρώντας πάντα το slow χαρακτηριστικό της μουσικής τους. Για εμένα η φωνή της Mimi περισσότερο και του Αlan λιγότερο είναι σαν ένας μακρινός φίλος που τον βλέπεις αραιά και που και γεμίζει για λίγο η ψυχή σου με φως, μέχρι την επόμενη φορά. Μέχρι την επόμενη φορά Mimi…
5)Ghost - Meliora
Σε σχέση με τα υπόλοιπα albums των Ghost, το Meliora μου ακούγεται περισσότερο δεμένο και λιγότερο απλά μια σειρά από τραγούδια που έτυχε να γραφτούν την ίδια εποχή και να μπουν στο άλμπουμ. Αν βάζαμε και το Square Hammer μέσα πιθανότατα θα ανέβαινε ψηλότερα στην λίστα. Ακόμη και έτσι όμως η αξία του είναι αδιαμφισβήτητη. Ο Tobias έχει το χάρισμα να περνά τις επιρροές του μέσα από το προσωπικό του φίλτρο, ενώ η θεατρικότητα στις ερμηνείες του είναι αδιαπραγμάτευτη.
special mentions σε ζευγαράκια:
The Children of Quorthon.
a)Macabre Omen - Gods of War - At War Bathory-κής αισθητικής Black Metal με Ηellenic-ες ριφολογικές πινελιές. Εμπνευσμένη δουλειά σε όλους τους τομείς. Η περιρρέουσα πατριδολαγνεία είναι αρκετά μετρημένη για να καταντήσει ενοχλητική. Επικές ατμόσφαιρες εναλλάσσονται με πορωτικά Black περάσματα, αλλά όλα κάνουν στην άκρη μπροστά στο From Son to Father, μια συγκινητική ωδή στον πατέρα που έφυγε για πάντα.
b)Enslaved - In Times Η μπάντα που ποτέ δεν απογοητεύει. Το In Times ίσως στις λεπτομέρειες να μην είναι τόσο δυνατό όσο το Riitiir που προηγήθηκε, δεν παύει να είναι ένας από τους πιο καλοδουλεμένους δίσκους των Νορβηγών.
Πώς τολμάτε να μην παίζετε metal;
a)Kamasi Washington - The Epic Ένα επικό στην κυριολεξία τριπλό άλμπουμ, αρκετά “φιλικής” προς τον απαίδευτο ακροατή jazz μουσικής, που ανανέωσε σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον μου με το συγκεκριμένο είδος. Το υπέροχο Askim είναι το κομμάτι που με κάνει συχνά να επιστρέφω εδώ.
b)Wolf Alice - My Love Is Cool Ένα indie διαμάντι που ανανέωσε σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον μου με το συγκεκριμένο είδος. Η Ellie Rowsell είναι αναμφίβολα μια πολύ χαρισματική front-woman. Το υπέροχο Your Love’s Whore, με τα παιχνιδιάρικα stop-start του, είναι το κομμάτι που με κάνει συχνά να επιστρέφω εδώ.
Εδώ το καλό, το ατμοσφαιρικό.
a)Paradise Lost - The Plague Within Μαμάει το No Hope In Sight, από κοντά και το Terminal. Εκείνο το Beneath Broken Earth είχε κάνει αίσθηση σε πολλούς. Κάπου τα μισά κομμάτια δεν θυμάμαι καν πως πάνε…αλλά Lost είσαι, έστω memorables θα μπεις! Άσε που με αυτό το album τους είδα live τελευταία φορά.
b)Moonspell - Extinct Στο Εxtinct είναι η gothic πλευρά των Μoonspell αυτή που κυριαρχεί και εμείς δεν έχουμε (σχεδόν*) κανένα παράπονο, καθώς περιέχει αρκετές δυναμικές στιγμές. Ίσως λείπει το μεγάλο τραγούδι που θα το ανεβάσει επίπεδο, κατά τ’ άλλα αποτελεί άλλη μια σπουδαία κυκλοφορία από τους Πορτογάλους φίλους μας.
*another shitty album cover from SETH
WTF ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚ ALBUMS.
a)DHG - A Umbra Omega Kάθε πολλά χρόνια επιστρέφουν με μια μοναδική από όλες τις απόψεις δουλειά και μας παίρνουν τα μυαλά. Δεν μπαίνει πεντάδα γιατί έχω καιρό να το ακούσω με την απαιτούμενη προσοχή. To φετινό τους άλμπουμ ακόμα το μελετάω. Κρίμα για το live που δεν έγινε. (Μαλάκα διοργανωτή μας πήρες τα λεφτά και εξαφανίστηκες!)
b)Arcturus - Arcturian Ομοίως με τους παραπάνω. Μεγάλη δισκάρα δέκα χρόνια μετά το μάλλον μέτριο Sideshow Symphonies. Ξεκινά μουδιασμένα με το Αrcturian Sign αλλά ανεβάζει ρυθμούς στα εκπληκτικά Crashland και Angst χάρη στον ICS Vortex που δεν πιάνεται. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία εδώ και εκεί δεν ξενίζουν διόλου, αντίθετα προσθέτουν στην ποικιλομορφία του δίσκου.
Παλιές Power/Prog καραβάνες.
a)Kamelot - Haven Δεν υπάρχει καλύτερος οιωνός για ένα album από το να ξεκινάει με ένα κομμάτι όπως το Fallen Star. Ο Τommy δίνει εδώ μια από τις καλύτερες ερμηνείες του (αν και προτιμώ ένα κλικ παραπάνω την διασκευή της Miniva). Το Insomnia που ακολουθεί είναι άλλη μια κομματάρα και καλά το καταλάβατε, το Haven είναι ο καλύτερος Κamelot δίσκος εδώ και χρόνια. Λείπουν βέβαια οι ανατριχίλες που μόνο ο Roy Khan ήταν ικανός να δημιουργήσει, αλλά μιλάμε για έναν πραγματικά απολαυστικό δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος.
b)Symphony X - Underworld Στο κάπως concept album τους Underworld, με θέμα τον Κάτω Κόσμο, την Κόλαση ή γενικότερα τον ίδιο τον Θάνατο, οι Symphony X συνεχίζουν στο more metal/less prog στυλ του Paradise Lost και του Iconoclast. Tα riffs του Romero ξυρίζουν ασταμάτητα, ενώ ο Russel Allen μοιράζει καρδιακά με τις ερμηνείες του για άλλη μια φορά. Καλά τα σόλο albums του Romero, αλλά μας λείψατε ρε τύποι.
εξωφυλλάκι
38 Likes
Πωωω, διαφωνούμε σε ένα σωρό πράγματα αλλά ρε μάγκα πάντα απολαμβάνω να διαβάζω τα λισταρόνια σου. Ρισπέκτ!
1 Like
Το 2015 ήταν μια ταραγμένη χρονιά για την χώρα μας. Από μουσικής άποψης είχε να επιδείξει ενδιαφέρουσες δισκογραφικές προτάσεις, οι τελευταίες μέρες του όμως ήταν αυτές που μας διέλυσαν την μακροβιότερη συλλογική αυταπάτη, ότι ο Lemmy θα ζούσε το rock ‘n’ roll όνειρο του για πάντα, εκείνος που – για να είμαστε στο κλίμα της χρονιάς – φόρεσε full παπική “εξάρτυση” πολύ πριν κάποιους νεόκοπους… ήρωες!
Για πάμε λοιπόν:
1. Crypt Sermon – Out Of the Garden
Οι Crypt Sermon (με μέλη τους να έχουν προϋπηρεσία σε death, black κλπ extreme σχήματα) είναι θιασώτες του doom metal, κάτι που διατρανώνουν στεντορεία τη φωνή στο ντεμπούτο τους!
Κι όταν λέμε doom metal δεν εννοούμε το sludge/stoner/θολωμένο υβρίδιο που έχει κυριαρχήσει να αποκαλείται doom εδώ και καιρό, εννοούμε την μεταλλική, επική εκδοχή του, αυτή που διακονούσαν οι κλασικοί Candlemass και οι Solitude Aeturnus, αυτή που αγαπάει τους Black Sabbath του Heaven and Hell συμπεριλαμβανομένου!
Το αξιέπαινο και ξεχωριστό του πράγματος έχει να κάνει με το ότι οι Crypt Sermon παρόλο που δεν κρύβουν τις επιρροές τους, καταφέρνουν να μην ακούγονται σαν tribute band, κάτι που μαρτυρά ότι διαθέτουν, τουλάχιστον, προσωπικότητα κι έχουν πραγματικά “σπουδάσει” αυτό το στυλ ούτως ώστε να μην το αναπαράγουν σαν στείρα αντιγραφή.
Το Out of the Garden κατάφερε να τραβήξει αρκετή προσοχή, δεδομένου ότι ανήκει σε ένα αρκετά “μοναχικό” παρακλάδι συν το ότι έχει πνευματικών αναζητήσεων στίχο, και πυροδότησε μεγάλο ενδιαφέρον για την συνέχεια αυτού του πολύ δυνατού ξεκινήματος.
Ίσως ότι καλύτερο βγήκε στο συγκεκριμένο ύφος κατά την δεκαετία αυτή.
2. Iron Maiden - The Book of Souls
Ενθουσιασμό προκάλεσε το The Book of Souls που κατάφερε να ανταποκριθεί ή και να ξεπεράσει τις προσδοκίες, αναλόγως τι μεγέθους “καλάθι” κρατούσε κανείς, γιατί απλούστατα, περιέχει σπουδαία μουσική.
Εδώ, επιτέλους, ο Harris έδωσε χώρο στους υπόλοιπους, μη επεμβαίνοντας σε κάθε ένα κομμάτι του νέου δίσκου, κάτι που, με όλη την τεράστια εκτίμηση που έχουμε στο πρόσωπό του, απέβη θετικό, κρίνοντας και μόνο από το Empire of the Clouds, μια μεγαλόπνοη σύνθεση του Dickinson (ενός αρχοντικού στα φωνητικά Dickinson) που, κινηματογραφικά θα έλεγε κανείς, αλλάζει διαθέσεις και ρυθμούς ακολουθώντας την αφήγηση της ιστορίας, με ένα αποτέλεσμα καθηλωτικό! Ή ακόμη, από το εκπληκτικό εναρκτήριο If Eternity Should Fail που προϊδεάζει πολύ θετικά για την συνέχεια – άλλη μια σύνθεση υπογεγραμμένη από τον Μπρουσάκο που την προόριζε μάλιστα για κάποιο solo δίσκο του, αλλά όταν άκουσε το demo ο Μεγάλος,την καπάρωσε για τους Maiden.
Η γενικότερη αίσθηση που αφήνει το The Book of Souls είναι ότι οι Maiden ήταν ιδιαίτερα ορεξάτοι κατά τη δημιουργία του, επιτυγχάνοντας να προσθέσουν κάποια επιπλέον κομμάτια στον ήδη μακρύ κατάλογο με τις άφθαρτες από το χρόνο και τη λήθη, κλασικές συνθέσεις τους
3. Dødheimsgard - A Umbra Omega
Η μοναδική δισκογραφική εμφάνιση των Dødheimsgard στα 10s ήταν σε απόλυτη συνέπεια με τα έως τότε παραδεδομένα, ένα νοσηρό, επι της ουσίας προοδευτικό, ευρηματικό και οπωσδήποτε απαιτητικό άκουσμα!
4. Enslaved - In Times
Το In Times παίρνει την σκυτάλη από ένα αξιοθαύμαστο σερί δίσκων, και συγκεκριμένα βαδίζει πάνω στην ταυτότητα των Enslaved όπως αυτή διαμορφώθηκε στους δύο που προηγήθηκαν αυτού, δίνοντας λίγο περισσότερο χώρο στην μελωδική πλευρά, χωρίς βέβαια να ξεχνάει τις black metal καταβολές του. Εδώ, για άλλη μια φορά εφαρμόζουν άριστα αυτή την αντιπαράθεση μεταξύ στιγμών ανεξέλεγκτης ηχητικής βιαιότητας, επικών mid tempo μερών, “υπνωτιστικών” περασμάτων και μελωδικών prog/ hard rock choruses, που κατά περίπτωση ερμηνεύονται από τα τραχιά φωνητικά του Grutle Kjellson, και τα καθαρά του πληκτρά Herbrand Larsen, με τις εναλλαγές να συντελούνται εντελώς ομαλά και με απόλυτη φυσικότητα!
5. Leprous - The Congregation
Σε αντίθεση με το Bilateral που έμοιαζε παραδομένο σε μια δημιουργική παράνοια και υποκείμενο στις παρορμήσεις των δημιουργών του (κάτι στο οποίο χρωστούσε μεγάλο μέρος της ακαταμάχητης γοητείας του), το The Congregation διατρέχει σε ολόκληρη τη διάρκεια του μια διακριτή ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και στριφνή που συνεπικουρείται από το “άρρωστο” εξώφυλλο.
Αυτή η ομοιογενής μουσική ταυτότητα που θεωρεί επίτευγμα ο EinarSolberg - την επιδίωξε άλλωστε, σύμφωνα με τα λεγόμενα του - ορίζεται από συγκοπτόμενα riffs, στιβαρούς ρυθμούς των drums (σπουδαία προσθήκη ο νέος drummer Baard Kolstad), απουσία υπόνοιας καν για κάποιο solo,και από πλήκτρα που αναλαμβάνουν συνήθως να εισάγουν την βασική μελωδία, οπότε οι κιθάρες μετατρέπονται αυτοδίκαια σε συνοδευτικά όργανα και φυσικά, την σαφή αύρα των Muse στα φωνητικά και τις μελωδίες στα πιασάρικα choruses.
Το The Congregation εκφράζει το μελαγχολικό πρόσωπο των Leprous και αποτελεί άλλη μια πολύτιμη προσθήκη στην δισκογραφία τους.
Και η υπόλοιπη δραστηριότητα της χρονιας δεν ήταν πάντως καθόλου αμελητέα – κάθε άλλο:
Συγκεκριμένα, το Win Hands Down των Armored Saint δικαιολογεί να ειπωθούν όλα τα cliché πέρι δεύτερη νιότης και τα σχετικά, ο παραδοσιακός metal ήχος βρίσκει στους Visigoth από το το Salt Lake City που κυκλοφόρησαν το The Revenant King, μια νέα μεγάλη του ελπίδα για το μέλλον, οι Christian Mistress επανέρχονται δυνατά με το To Your Death, θα διαλυθούν όμως λίγο αργότερα, ενώ αν δεχθούμε την θεωρία του κρίσιμου τρίτου album, δεν είναι καθόλου σύμπτωση η εκτόξευση των Ghost μετά το Meliora! Στον αντίποδα, το Repentless θα σημάνει το τέλος των Slayer και το γεγονός αυτό από μόνο του χρήζει ξεχωριστής αναφοράς.
Πηγαίνοντας μια βόλτα στα προοδευτικά… χωράφια θα συναντήσουμε τον Steven Wilson που (και) εκείνη την εποχή έμοιαζε ικανός να βγάζει μόνο δισκάρες, κάτι που επαναεπιβεβαιώνεται στο Hand.Cannot.Erase το οποίο είχε και μια πολύ “δυνατή” ιστορία σαν αρχική έμπνευση. Τέλος, παράλειψη θα ήταν να μην αναφέρουμε τους Αυστραλούς Caligula’s Horse που με το Bloom μπαίνουν δυνατά στον prog χάρτη!
Και εις άλλα με υγεία!
36 Likes
Περαστικός. Φιλούρες.
2014: Vic's Dungeon: Mια Λίστα, Μα Τι Λίστα!
2015: Vic's Dungeon: Best of 2015: Μια λίστα να την φας στο ποτήρι
19 Likes
Πολύ αγαπημένη χρονιά το 2015, με άλμπουμ που με συντροφεύουν μέχρι και σήμερα. Tα πρώτα τρία δεν έχουν σειρά προτίμησης, τα θεωρώ ισάξια.
1. Arcturus - Arcturian
Περισσότερο ηλεκτρονικός από τους προκατόχους του, εξίσου θεατρικός και εμπνευσμένος. Εξαιρετική ενορχήστρωση–για μια ακόμη φορά–από το Sverd, που καταφέρνει να πάει τους Arcturus ένα βήμα μπροστά. Στιγμές όπου τα τραγούδια χτίζονται και βυθίζονται σε οργασμικά instrumental φέρνουν στο νου το υλικό από τα δύο πρώτα άλμπουμ (λέγε με Crashland - τι ύμνος!). Παράλληλα, οι Arcturus φέρνουν στο φως μια εντελώς διαφορετική πλευρά τους. Με εκφραστές τραγούδια σαν το The Journey έρχεται στην επιφάνεια μια πιο moody και ατμοσφαιρική πτυχή τους. Ξεκινώντας με ντελικάτα ηλεκτρονικά στοιχεία, εξελίσσεται διακριτικά σε ένα όμορφο μουσικό σκηνικό από synths και έγχορδα πάνω από ακουστικές κιθάρες. Και φυσικά με τραγούδια σαν το Bane, με τις trademark εναλλαγές τέμπο, τα τόσο όμορφα μελωδικά περάσματα, αλλά κυρίως που αναδυκνύεται τόσο οργανικά ο ICS Vortex και η φωνή του φαντάζει σαν ένα ακόμα όργανο.
2. Dodheimsgard - A Umbra Omega
Δυσνόητο, στριφνό, πνιγηρό, υπέροχο. Ο πειραματισμός το πάει σε κάθε πιθανή κατεύθυνση. Tο staple black metal ξεκίνημα του Aphelion Void δίνει τη θέση του σε jazz fusion. Kάθε του αλλαγή σε πιάνει απροετοίμαστο αλλά είναι τόσο smooth που φαντάζει σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
3. Ghost - Meliora
Το Meliora είναι τόσο καλό άλμπουμ, που τους επέτρεψε να κρατήσουν ένα ύμνο σαν το Square Hammer καβάτζα. Τόσο καλό. Άλλωστε πόσοι ύμνοι να χωρέσουν πλάι σε ένα From The Pinnacle, ένα Cirice, ένα He Is (αφιερωμένο στον Selim Lemouchi)…
4. Baroness - Purple
To αγαπημένο μου άλμπουμ. Ότι είπε ο @stammargg_v2 ισχύει και για μένα. Τραγούδια γεμάτα συναίσθημα.
5. Sacral Rage - Illusions Of Infinite Void
Tιμής ένεκεν στην 5η θέση γιατί είναι ένα από τα καλύτερα speed metal άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τα τελευταία 10-15 χρόνια. Mπολιασμένο με τεχνική, US Power και μπόλικη αγάπη για το Βασιλιά και τους MF.
Ηonorable Mentions:
Tα παρακάτω θα μπορούσαν να είναι στην πεντάδα μου εύκολα.
Enforcer - From Beyond
Mgla - Excercises In Futility
Deafheaven - New Bermuda
Enslaved - In Times
Τα λοιπά:
Katavasia - Sacrilegious Testament
Chelsea Wolfe - Abyss
Shining - International Blackjazz Society
Sigh - Graveward
Black Fast - Terms Of Surrender
Ghost Bath - Moonlover
Satan - Atom By Atom
Rolo Tomassi - Grievances
Bestial Invasion - Act of Retribution
Downfall Of Nur - Umbras de Barbagia
Nechochwen - Heart of Akamon
Ranger - Where Evil Dwells
Motorhead - Bad Magic
Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
Faith No More - Sol Invictus
36 Likes
Damn 
Αυτό φαίνεται όντως τρομερό. Κρίμα που δεν το είχα ακούσει νωρίτερα, θα πήγαινε για πολύ ψηλά.
4 Likes
Μεγάλη παράλειψη. Μπράβο που το ανέφερες.
2 Likes
Να πουμε σ’ αυτο το σημειο οτι ο @Meldinor ειναι σε cheat mode.
Ξεκινησε να ψηφιζει το 1991 και στις 5αδες του υπαρχει παντα ο νικητης της χρονιας 
Με την εξαιρεση των ετων 2006 (Celtic Frost) και 2014 (need). 22 στα 24.
Οποτε να ριχνετε μια κλεφτη ματια στη λιστα του… βλεπει το μελλον…
(Δεν εχω παρατηρησει αν και καποιος αλλος εχει τετοιο σερι, αυτο το επιασα καθως εφτιαχνα τα “τι ειπαν για τον δισκο”, τον εβλεπα μπροστα μου παντα…)
Επισης μας εχει βαλει στα αιματα με τα επιτραπεζια… ουτε νεφρο δεν θα μεινει…
12 Likes
Εγώ θέλω το αντίθετο στατιστικό, κάποιον που ΔΕΝ έχει ψηφίσει κανέναν δίσκο της χρονιάς
6 Likes
Σίγουρα έχει ψηφίσει τουλάχιστον μερικούς δίσκους που στο τέλος βγήκαν
edit
In fact, αν μου δώσεις λίγο χρόνο μπορώ να το αποδείξω
Yep
Έχει ψηφίσει Stained Class για το '78, σταματάω να ψάχνω οπότε
4 Likes
Νομίζω έχω και ίδιο no.1 με το Chemical.
Kατά τ’ άλλα, εγώ και οι πεντάδες μου παίζουμε σε παράλληλο σύμπαν.
10 Likes
Εψαχνα για τον χρηστη με τις λιγοτερες προβλεψεις, καθως δεν νομιζω οτι υπαρχει εστω και ενας με κανεναν νικητηριο δισκο σε καμια πενταδα του
2 Likes
Ούτε καν ο Αποστόλης.
2 Likes
Καλά bottom of that list (που βέβαια μπορεί να ερμηνευθεί και ως top of the list, ανάλογα και με την αντιληψάρα του καθενός) είναι σίγουρα ο χοπέτο, άντε με δυο-τρεις ακόμα ίσως
Κάναν JTN π.χ.
JTN ειναι φαν Leprous και σιγουρα εχει ψηφισει αρκετα στανταρακια στο παρελθον
Λυπαμαι που το λεω, οσο κι αν στεναχωρησει καποιους, αλλα κανενας δεν ειναι τοσο ξεχωριστος και μοναδικος
1 Like