Πολύ ωραίος δίσκος. Δυστυχώς τον ξεχασα
2015
Τρίτη 5αδα
15)Cage The Elephant - Tell Me I’m Pretty
14)Marilyn Manson - The Pale Emperor
13)Periphery - Juggernaut: Alpha/Omega
12)Lamb of God - VII: Sturm und Drang
11)Faith No More - Sol Invictus
Αναπληρωματική 5αδα
10)Clutch - Psychic Warfare
9)Powerwolf - Blessed & Possessed
8)Caligula’s Horse - Bloom
7)Baroness - Purple
6)Puscifer - Money Shot
Top 5
5)Muse - Drones
4)While She Sleeps - Brainwashed
3)Tame Impala - Currents
2)Parkway Drive - IRE
1)Ghost - Meliora
Εξώφυλλo
28 Likes
Nice! Το άκουσα κι εγώ αυτό τότε κάμποσο, ωραίος δίσκος, απλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θεωρείται από πολλούς πανκ. ΟΚ μπορεί να έχουν πανκ υπόβαθρο τα μέλη της μπάντας, αλλά η μουσική είναι καθαρά μέταλ και μάλιστα NWOBHM worship ξέρω γω.
1 Like
2015: Ορίστε, να η κακή χρονιά που περίμενα ότι κάποια στιγμή θα έρθει. Βέβαια ακόμα και εδώ έχουμε μερικές δισκάρες.
1) While She Sleeps - Brainwashed
Ο δίσκος που οι While She Sleeps με έπιασαν από τα μούτρα, πριν ακόμα κυκλοφορήσει. Από τα 4 singles που είχαν βγάλει (Four Walls, Trophies of Violence, New World Torture και Our Legacy) μου είχε πέσει το σαγόνι, τα έλιωνα κυριολεκτικά σε καθημερινή βάση και προσευχόμουν να είναι κι ο υπόλοιπος δίσκος στα ίδια standards. Ευτυχώς ήταν. Μόλις είχα βρει μια νέα αγαπημένη μπάντα, μόλις είχε γεννηθεί ένας νέος έρωτας. Το Four Walls είναι ύμνος που βγαίνει μια φορά στα 30 χρόνια.
2) Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
Ο Wilson συνεχίζει το σερί με τις δισκάρες, αυτή τη φορά με πιο μοντέρνα προσέγγιση. Ενημερωτικά και μόνο, αυτά που περιμένω από τον Wilson και με φτάνουν σε σημεία fanboyισμού είναι κάτι riff όπως αυτό του Ancestral στο 05:30.
3) Marilyn Manson - The Pale Emperor
Φοβερός δίσκος, χωρίς να το περιμένω σε καμία περίπτωση. Άλλο στυλ από τα συνηθισμένα του, που αποδείχτηκε ότι και του πήγαινε και ήξερε πως να το υποστηρίξει.
4) Lamb Of God - VII: Sturm Und Drang
Μου αρέσει πάρα πολύ, μετά λίγο με έχασαν. Tα Still Echoes, Embers και 512 έχουν θέση σε οποιοδήποτε best of της μπάντας. Γενικότερα έχει φοβερά τραγούδια μέσα και επίσης πολύ πετυχημένες και οι συνεργασίες στα Embers με τον Chino Moreno και Torches με τον Greg Puciato.
5) Slayer - Repentless
Ο τελευταίος δίσκος Slayer, δεν είναι κανένα αριστούργημα, αλλά είναι ο τελευταίος δίσκος Slayer. Το ομώνυμο και το You Against You είναι κομματάρες παρόλαυτά.
Honorable:
Ghost - Meliora
Iron Maiden - The Book of Souls
Arcturus - Arcturian
Foals - What Went Down
Motorhead - Bad Magic
Clutch - Psychic Warfare
Εξώφυλλο: Ghost - Meliora
28 Likes
1 Like
Πέρα από την φωνή των Crusades που μπορεί να σε “ξεγελάσει” και να νομίζεις για λίγο πως ακούς πανκ, προσωπικά θεωρώ πως έχει πολλά πάνκικα σημεία και μελωδίες πάντως, αν και το σύνολο σίγουρα είναι χεβυμεταλλάδικο.
2 Likes
@power_fades @Death.Eternal εντάξει εσείς καλά τα λέτε, το θέμα το είχα βασικά με έναν εδώ που τότε μας το είχε βαφτίσει το Black Tower …επικό πανκ
Πηγα να το “βγαλω” ν ακουσω while she sleeps που αναφερθηκαν παραπάνω κ δεν μου πηγε το χέρι. Κολλησα. Φυσικα δεν τους ηξερα κ φυσικα οταν θα μιλησω γιαυτους θα πω οτι παιζουν επικ πανκ. Μ αρεσε 
3 Likes
epic punk ε, το βλέπω
1 Like
Επικό πανκ μόνο οι Age of Apocalypse που έβγαλαν και εξαιρετικό δίσκο πέρσυ
Κατά τα άλλα, για Black Tower, στο βαθμό που μπορώ να εκφέρω άποψη, θα πω πως πέρα από αυτό:
που συμφωνώ, έχει να κάνει και με το πώς παίζεις μερικά μουσικά θέματα ειδικά σε αυτό το άλμπουμ, όχι τι μπορεί να θεωρούνται αυτά υφολογικά. Είναι αισθητικό το θέμα δηλαδή, αλλά είναι και με το αν συμφωνούμε και με τις έννοιες καθεαυτές και αντιλαμβανόμαστε το ίδιο πράγμα κλπ κλπ.
Αυτά από εμένα bb
1 Like
Δηλαδή;
Ε, τι έχει στο μυαλό του το καθένα ως “επικό” ως “πανκ”, αν την επιρροή τη βλέπει μόνο ως μουσικό δάνειο ή ως στύλ παιξίματος. Δηλαδή, υπάρχουν leads που αν τα πάρεις από ένα μελωδικό πανκ ροκ δίσκο (όχι μόνο hardcore που είναι η εύκολη απάντηση) και τα ντύσεις αλλιώς με τύμπανα μπάσα και πειράξεις λίγο το τέμπο μπορεί να γίνουν μέταλ.
1 Like
Άνοιξα το κουτί της Πανδώρας…
1 Like
2015 αισιως και μια χρονια με πολυ ωραιες μουσικαρες.
Η 5αδα μου βγηκε τελικα πολυ ευκολα, και καραγουσταρα να ακουω αυτα τα λατρεμενα αλμπουμς, χωρις ομως να ριχνω και την αναπληρωματικη λιστα που λατρευω εξισου.
1. Chelsea Wolfe – Abyss
Δισκος κορυφης των κορυφων.
Τα εχουμε πει ολα για τη Τσελσι και θα τα ξαναπουμε και τις επομενες βδομαδες.
2. Deafheaven - New Bermuda
Μια κυκλοφορια που ουσιαστικα γεννησε με τη βουλα το blackgaze.
Ενας δισκος αριστουργημα απο μια απο τις πιο ολοκληρωμενες μπαντες της εποχης μας.
Εξαιρετικος.
3. Sumac - The Deal
Απο τις πιο επιδραστικες και πρωτοπορες μπαντες του πειραματικου ηχου σημερα, ξεκιναει ενα σερι δισκων που σου αλλαζει τη ψυχοσυνθεση. Ακραιος σε ολα τα επιπεδα, ποσο μαλλον αν το απολαυσεις κ λαιβ. Νταξ θα μου πεις ζεις κ αναπνεις Ααρον Τερνερ - ΝΑΙKAI
4. Protomartyr - The Agent Intellect
Απο τις πιο αγαπημενες κυκλοφοριες τους. Αγνο ποστ πανκ με μοντερνο τουιστ.
5. Wand – Golem
Μια τυχαια ανακαλυψη που εξελιχθηκε σε σχεση αγαπης.
Νομιζω το ειχα δωσει και σε album exchange.
Μοντερνο, τρελιαρικο και μυστηριο.
Αναπληρωματικη 5αδα:
Α. The Body & Thou - Released From Love / You, Whom I Have Always Hated
Κολαμπ απο τον βουρκο. 2 λατρεμενες μπαντες που αρεσκονται στο να κανουν συνεργασιες με διαφορους, εκατσαν και φτιαξαν αυτον το ακραιο δισκο.
Β. Windhand - Grief’s Infernal Flower
Αγαπημενο μου αλμπουμ τους - εχω περασει πολλες ωρες ακουγοντας το.
C. Minsk - The Crash and the Draw
Αν ηταν λιγο μικροτερο θα μιλουσαμε για τρελη κορυφη. Πολυ ωραια κυκλοφορια και αγαπημενη.
D. Lamb of God - VII: Sturm Und Drang
Τι να πουμε για εναν δισκαρο με κομματια οπως το 512? Για μενα η επιτομη της μπαντας.
Νταξ ειμαι κ φανμποις ξεκαθαρος, και προσωπικα η φωνη του Ραντι ειναι απο τις αγαπημενες μου γκαριδες . Embers, footprints, Torches, still echoes εξαιρετικα. Καποια αλλα λιγοτερο, οποτε μπηκε ο δισκος στην αναπληρωματικη λιστα.
E. UFOmammut – Ecate
Πολυ δυνατη κυκλοφορια απο τους γειτονες μας. Διαστημικο, ψυχεδελικο, σκοτεινο doom drone
Ολα τα αλλα αγαπημενα ακουσματα:
Marilyn Manson - The Pale Emperor
The Prodigy - The Day Is My Enemy
Muse - Drones
Kylesa - Exhausting Fire
Slaves - Are You Satisfied?
Sunn O))) - Kannon
Frank Carter & The Rattlesnakes - Blossom
黒い樹海 [Kuroi Jukai] - Kuroi Jukai
Naxatras - Naxatras
Goatsnake - Black Age Blues
Baroness - Purple
Gnod - Infinity Machines
Rosetta - Quintessential Ephemera
Wiegedood - De Doden Hebben Het Goed
Lebanon Hanover - Besides the Abyss
Between the Buried and Me - Coma Ecliptic
Pelican - The Cliff
We Lost The Sea - Departure Songs
Acid King - Middle of Nowhere, Center of Everywhere
Khemmis - Absolution
Lightning Bolt - Fantasy Empire
33 Likes
2015
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Part 1: Εκτός Συναγωνισμού
...καιρό είχα
Να ξεκαθαρίσω κάτι: Δεν έχω την παραμικρή σχέση με το hip hop, η όλη κουλτούρα του μου φαίνεται εντελώς ξένη. Σε κάθε κανόνα όμως υπάρχει τουλάχιστον μία εξαίρεση. Εν προκειμένω υπάρχουν δύο: 1) Βγάζω τρελά γούστα με τα βίντεο της σειράς Epic Rap Battles of History στο YouTube (judge me all you want) και β) νιώθω πολύ, πολύ μικρός μπροστά στην - ήδη - μνημειώδη hip hop opera Hamilton.
Ο Αλεξάντερ Χάμιλτον θεωρείται ίσως ο πιο “ριγμένος” από τους πρωτεργάτες της Αμερικανικής Επανάστασης. Πέρα από το ότι δεν έγινε ποτέ πρόεδρος των ΗΠΑ και κατά συνέπεια δεν έφτασε ποτέ τα επίπεδα ιστορικού κύρους όσων “founding fathers” έγιναν (Ουάσιγκτον, Τζέφερσον, Άνταμς, Μάντισον) ή του ιδεολογικού καθοδηγητή της Επανάστασης, Μπ. Φράνκλιν, τον κατηγόρησαν μέχρι και για …φιλομοναρχικό επειδή υποστήριζε την αναγκαιότητα ισχυρού ομοσπονδιακού κράτους και κεντρικής διαχείρισης της οικονομίας, ενώ στην πραγματικότητα ήταν πιο προοδευτικός και τίμιος από μερικούς μερικούς (π.χ. Τζέφερσον) που στα λόγια κατακεραύνωναν τη δουλεία αλλά στην πράξη ήταν δουλοκτήτες οι ίδιοι - αντίθετα, ο Χάμιλτον δεν είχε ποτέ δούλους, άσε που έπαιξε ρόλο και στην κατάργηση του δουλεμπορίου στη Νέα Υόρκη.
Ίσως βέβαια αυτά να ανήκουν στο παρελθόν και να έχουμε μπει σε μια νέα εποχή κατά την οποία ο Χάμιλτον αναγνωρίζεται για τη σπουδαιότητα της συμβολής του στη νίκη της Αμερικανικής Επανάστασης (που, θυμίζω, η μεγαλύτερη σημασία της ήταν ότι άνοιξε τον δρόμο για τις περισσότερες επαναστάσεις των επόμενων τουλάχιστον 100 χρόνων, συμπεριλαμβανομένων της Γαλλικής, της Ελληνικής και, ίσως το κυριότερο απ’ όλα, της Αϊτινής, που οδήγησε στη δημιουργία του πρώτου κράτους πρώην δούλων στον κόσμο). Γίνεται να έχει παίξει ρόλο ένα απλό μιούζικαλ σε κάτι τόσο μεγάλο;
Γίνεται, όταν έχει αφήσει το αποτύπωμα του διαμετρήματος ενός Hamilton. Η δύναμη της Τέχνης (πέρα από ταμπέλες) αυτή είναι, σε λίγες αλλά καίριες περιπτώσεις ξεπερνάει τα στενά όρια του είδους του εκάστοτε έργου και καθίσταται πολιτισμικό φαινόμενο. Και όλα αυτά πιστώνονται φυσικά στον δημιουργό, συνθέτη και στιχουργό του έργου, τον πορτορικανής καταγωγής Lin-Manuel Miranda. Έναν πραγματικά υπέροχο καλλιτέχνη, ο οποίος με την ικανότητά του στο να φτύνει ρίμες έχει ήδη αφήσει εποχή, στο δε Hamilton (όπου βέβαια έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο) τόλμησε να σπάσει τις συμβάσεις γύρω από τις καλλιτεχνικές απεικονίσεις του 18ου αιώνα και να στήσει ένα cast στο οποίο κυριαρχούν ηθοποιοί / τραγουδιστές μη λευκοί: Αφροαμερικάνοι και Λατίνοι οι περισσότεροι, και δίνουν ρέστα με την παρουσία τους πλάι στον Μιράντα. Αν και, κατά ειρωνικό τρόπο, την παράσταση την κλέβει κατ’ εμέ …πάλι ένας λευκός, ο Τζόναθαν Γκροφ που υποδύεται τον τότε βασιλιά της Βρετανίας Γεώργιο ΙΙΙ και πραγματικά ο τύπος είναι ό-ρ-γ-ι-ο.
Σταματάω τη φλυαρία περί Hamilton κάπου εδώ και απλά αφήνω μερικά λινκ από κινηματογραφημένη παράσταση του μιούζικαλ η οποία κυκλοφόρησε το 2020, έτσι για να πάρετε μια πρώτη γεύση όσοι ψήνεστε.
Part 2: The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Ad Nauseam - Nihil Quam Vacuitas Ordinatum Est
To 2015 δίνει συνέχεια στο μοτίβο “νόμιζα ότι ήταν μούφα χρονιά επειδή μου άρεσαν λίγα πράγματα που άκουσα όταν βγήκαν - αλλά τα επόμενα χρόνια συσσωρεύτηκαν πολλά εξαιρετικά ακούσματα κάνοντας τη χρονιά μια χαρά χωρίς καν να το καταλάβω μέχρι τις προάλλες που έκανα τη διαλογή για το παιχνίδι”.
Ένας από τους δίσκους λοιπόν που ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα ήταν το ντεμπούτο των Ιταλών Ad Nauseam, με αφορμή όμως το σοκαριστικό αριστούργημα που κυκλοφόρησαν πρόπερσι. Γι’ αυτό θα πούμε περισσότερα λίγο πριν την εκπνοή του έτους, για την ώρα ας πούμε ότι το Nihil… προετοιμάζει το έδαφος ιδανικά, με αυτό το αβυσαλλέα σκοτεινό όσο και τρομακτικά τεχνικό νεκρομέταλλο που ακούγεται σαν να έκαναν παιδί οι Ulcerate με τους Gorguts - και να βγήκε πιο άσχημο (με την καλή έννοια) κι απ’ τους δυο “γονείς”.
- Alkaloid - The Malkuth Grimoire
Δεν απομακρυνόμαστε πολύ από το άνωθεν avant-garde/tech-death, αλλά περνάμε σε κάπως πιο ανθρώπινες, λιγότερο ψυχοπαθείς καταστάσεις με το ντεμπούτο των Γερμανών Alkaloid, που μπολιάζουν την ντεθοτεχνικούρα τους (η οποία κατά τ’ άλλα δεν είναι ούτε χιλιοστό κάτω από το εβερεστικό επίπεδο που έχουμε μάθει να απαιτούμε σ’ αυτό το στυλ) με γενναίες δόσεις μελωδικότητας, σχεδόν Γκετεμποργκικής υφής, φέρνοντας έτσι στο μυαλό μεταξύ άλλων και τους Σουηδούς cult θεούληδες Theory in Practice που είχαν μεγαλουργήσει σ’ αυτό το μοτίβο χρόνια πριν.
- Forefather - Curse of the Cwelled
Είπαμε: Όταν θέλω μαυρισμένα επικό μέταλλο που να με μεταφέρει νοερά στις εποχές εκείνες κατά τις οποίες η Ευρώπη ήταν ένα πελώριο free-for-all (έτσι για αλλαγή όμως όχι από την οπτική γωνία των Βίκινγκς) οι άνθρωποί μου - είτε μ’ αρέσει είτε όχι - είναι οι Άγγλοι Forefather. To Curse of the Cwelled δεν είναι μεν το καλύτερό τους αλλά ικανοποιεί πλήρως τη δίψα για εξυψωτικές, Μπαθορικού τύπου μελωδίες, το δε γεγονός ότι είναι το τελευταίο τους μέχρι σήμερα full-length δεν ξέρω αν με κάνει να λυπάμαι για την έλλειψη καινούργιας μουσικής τους, ή να χαίρομαι που μπορώ να βάλω λίγο πιο σοβαρά πράγματα στις επόμενες λίστες μου. Μάλλον και τα δύο.
- A Forest of Stars - Beware the Sword You Cannot See
Ο ένας από τους δύο πολυαναμενόμενους δίσκους της χρονιάς στον ευρύτερο χώρο του προοδευτικού/“intelligent”/avant-garde/πειραματικού/όπως-θέλετε-πείτε-το black metal. Και ο ένας από τους δύο που δεν απογοήτευσε 
Η εξέλιξη των Βρετανών εστέτ συνεχίζεται στο Beware the Sword… - έναν δίσκο που σε σχέση με τους προηγούμενους (αν και η αλήθεια είναι ότι οι πρώτοι υπαινιγμοί είχαν γίνει ήδη από το A Shadowplay for Yesterdays) μοιάζει να αντικαθιστά την παλιά εκείνη αίσθηση “δημιουργικής ασάφειας” με μια δημιουργική …σαφήνεια, όχι όμως με όρους αντιστροφής, αλλά ως το alter ego της αν το καλοσκεφτείτε.
- Leprous - The Congregation
Ναι. Ακόμα κι ένας αμετανόητος λάτρης του παλιού prog μεταλλικού ήχου (λέγε με 80s - 90s) και ο οποίος αντιμετωπίζει στην καλύτερη με καχυποψία τα καινούργια φρούτα στον χώρο, με τον σχεδόν μηχανικό ήχο και τα κιθαριστικά riffs που θυμίζουν λίγο λόξυγγα, δεν μπορεί να αντισταθεί στα ιδιαίτερα vibes των Leprous. Εντάξει δεν νομίζω να τους βάλω ποτέ at the very top of my list όπως πολλοί από σας (κάπου ώπα) αλλά για “εναλλακτικό” άκουσμα (προσθαφαιρέστε εισαγωγικά κατά βούληση) είναι όχι απλά μια χαρά, και γαμώ είναι.
- Lord Vigo - Under Carpathian Sun
Φανταστείτε μια μπάντα με τραγουδιστή - και ντράμερ (!) - αυτόν...
...στη μία κιθάρα (και στο μπάσο) αυτόν...
...και ονοματισμένη από αυτόν...
…και όπως καταλαβαίνετε το ερώτημα δεν είναι αν λέει τίποτα ή όχι, αλλά πόσο πολύ παίζει να γαμάει! Ναι, τούτοι δω οι Γερμανοί γκοστμπαστερόπληκτοι δεν παίρνουν τους εαυτούς τους καθόλου στα σοβαρά και αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας για το doom τους, όπου οι Trouble συναντιούνται με καρτουνίσια γοτθικές ατμόσφαιρες και μια φωνάρα απ’ αυτές που βγαίνουν μια στα είκοσι χρόνια και αν. Και τα καλύτερα έρχονται!
- Magic Circle - Journey Blind
Αν το προ διετίας ομώνυμο ντεμπούτο των Magic Circle ήταν - πιθανώς - το προϊόν χοντρού κολλήματος που είχε φάει ο Μπρένταν ο Ράντιγκαν με τα πρώτα έξι Σάμπαθ, το Journey Blind μοιάζει να είναι αυτό που έγινε όταν ο ψηλός πέρασε σταδιακά στο να λιώνει τα δύο κλασικά με Dio (όχι, εξυπνάκια, δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτά το Dehumanizer, ούτε το The Devil You Know) συν το Born Again, ενώ από τα πρώτα έξι συνέχισε να ακούει πότε - πότε το Sabotage… You get the idea. Ποιοτικά; Ναι, πολύ κοντά στο πρώτο Magic Circle (γαμώ άρα), απλά χωρίς κάποιο μεμονωμένο κομμάτι τόσο ανθεμικό όσο το Rapture, εξ ου και πέφτει ένα tier. No harm done.
- Manimal - Trapped in the Shadows
Ως γνωστόν, υπάρχουν κυριολεκτικά χιλιάδες δίσκοι εκεί έξω οι οποίοι είναι πλασμένοι “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του Painkiller - ή, τουλάχιστον, θα ήθελαν. Κοινή συνισταμένη της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας όλων αυτών των προσπαθειών αναπαραγωγής του feeling του κορυφαίου μέταλ άλμπουμ όλων των εποχών; Μα φυσικά το ότι έχουν την ατυχία να μην περιλαμβάνουν μια φωνή σαν του Halford …ή σαν του Samuel Nyman! Ναι, το ξέρω, εξωφρενική υπερβολή, στα όρια της ιεροσυλίας, αλλά το point μου είναι ότι το παλικάρι από δω είναι generational talent, κάθε ερμηνεία του ανεβάζει δύο και τρία επίπεδα τη μουσική των Σουηδών Manimal και ως εκ τούτου εκτοξεύει το Trapped in the Shadows στην ελίτ της ετήσιας heavy/power σοδειάς, κι ας είναι συνολικά κατώτερο του φοβερού The Darkest Room ντεμπούτου τους. Α, έχει και ντουέτο με Udo Dirkschneider κάπου εδώ - πιο υποσημείωση δεν γίνεται… Αυτό τα λέει όλα!
- Melechesh - Enki
Το Assyrian black metal (Π.Ο.Π.) των - θαμώνων στις λίστες ετούτου του χρήστη - Melechesh μπορεί από δίσκο σε δίσκο (ή και μέσα στον ίδιο δίσκο προφανώς) να ακούγεται άλλοτε λυσσασμένο, καταιγιστικό, βιτριολικό, σαν πλημμυρισμένος Ευφράτης έτοιμος να πνίξει τον ψεύτη ντουνιά που η Δύση έφερε στα μέτρα της, άλλοτε υπαινικτικό, ύπουλο, μοχθηρό, ατμοσφαιρικό, παραπλανητικά συγκρατημένο, πάντα μα πάντα όμως ηχεί 100% αυθεντικό, ζωτικό, φρέσκο (αντιφατικά, μέσα στη θανατερή ατμόσφαιρα αρχαίου τάφου που το κατακλύζει). Ε, το Enki (δυστυχώς τελευταίο μέχρι σήμερα άλμπουμ της μπαντάρας) σε σχέση με τον προκάτοχό του, το τρομερό Epigenesis, τείνει περισσότερο προς την πρώτη “τακτική”, αυτή της επιθετικότητας. Και κατά τ’ άλλα είναι με τη σειρά του δισκάρα που οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δεν τη βλέπουν καν. Αυτό.
- Moonspell - Extinct
Μετά τη “γιν-γιανγκ” σύλληψη του φανταστικού Alpha Noir / Omega White (“εσείς από δω, εσείς από κει και δεν θέλω καμία επαφή μεταξύ σας, μη γαμήσω”) οι αγαπημένοι μας Πορτογάλοι dark metallers προφανώς ένιωσαν ότι αυτή τη φορά ήταν προσήκουσα μια πιο συνθετική, “all-in-one” λογική. Έτσι, το Extinct παρουσιάζει μία αλληλουχία πολύ πιο συμβατικών, φαινομενικά, εναλλαγών μεταξύ άγριων doom/death στιγμών και άλλων πιο μελωδικών/gothic κατεύθυνσης. Γιατί φαινομενικά; Γιατί οι Moonspell δεν παραλείπουν ποτέ να μας κεράσουν ευχάριστες εκπλήξεις, με πιο χαρακτηριστική εδώ αυτό το μεθυστικό oriental άρωμα που διαποτίζει μια σειρά συνθέσεις. Αλάνθαστοι (πλέον).
- Paradise Lost - The Plague Within
Τις ακούω τις ενστάσεις για το Plague Within. Σίγουρα δεν φτάνει τα επίπεδα των κλασικών τους δίσκων (όπως διάβαζα να γράφεται εκείνη την περίοδο, αχ αυτές οι βιασύνες…), ούτε καν του Tragic Idol (καλά μ’ αυτό βέβαια έτσι κι αλλιώς δεν είμαι αντικειμενικός, αλλά τέλος πάντων), ενώ συνολικά η όλη αυτή doom/death στροφή τους δεν έχει “γεράσει” και πολύ καλά… Απ’ την άλλη, α) όταν σου έχει φύγει το απωθημένο (again, Tragic Idol) εκ των πραγμάτων χαλαρώνεις και β) σε κάθε περίπτωση, κομμάτια όπως No Hope in Sight, Terminal, Beneath Broken Earth και εγώ θα βάλω στο παιχνίδι και το Victim of the Past - έ π ο ς - απλά δεν μπορούν να τα γράψουν αλλοι. So there you go.
- Pentagram - Curious Volume
“Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary, over many a quaint and curious volume of forgotten lore…”. Άραγε τι γνώμη θα είχε ο μεγάλος Έντγκαρ Άλαν Πόε για το νοσηρό doomy rock’n’roll των θρυλικών Pentagram; Θα γινόταν fan ακαριαία ή θα αποδεικνύονταν too heavy ακόμα και για τον άρχοντα του γοτθικού τρόμου; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει προφανώς, αλλά κάτι μου λέει ότι θα εκτιμούσε δεόντως τη στριγκή αγριοφωνάρα του Bobby και θα αναφωνούσε “ιδού, το βρήκα το Κοράκι μου!”. Ότι στα κιθαριστικά λεπίδια του Victor θα αναγνώριζε το δικό του θανάσιμο Εκκρεμές στο Πηγάδι. Ότι, εν τέλει, το τελευταίο μέχρι σήμερα άλμπουμ των Pentagram δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα της αξιοζήλευτης δισκογραφίας τους.
- Sacral Rage - Illusions in Infinite Void
Ανά τις δεκαετίες η ελληνική μέταλ σκηνή είχε διαπρέψει σε όλα σχεδόν τα παρακλάδια, βγάζοντας μπαντάρες και δισκάρες. Μία μόνο έλλειψη έβρισκα: Δεν είχαμε βγάλει κάποιο δικό μας παγκόσμιας κλάσης thrash συγκρότημα. Μέχρι το 2015 αυτό. Γιατί τότε οι Sacral Rage κυκλοφόρησαν το Illusions in Infinite Void και το τελευταίο εναπομείναν κουτάκι τσεκαρίστηκε με μεγαλειώδη τρόπο. Μόνο που βέβαια αυτό το τιγκαρισμένο στις ΡΙΦΑΡΕΣ ντεμπούτο τυπικά και ουχί πνευματικά ανήκει στο 2015. Κανονικά έπρεπε να έχει βγει το 1988 ή το 1989, να κάνει παρέα με τα μνημειώδη άλμπουμς των Watchtower, των Mekong Delta, των Coroner, των Voivod. Ω ναι.
- Terminus - The Reaper’s Spiral
Η ιρλανδική γη δεν σταματά να παράγει ξεχωριστά συγκροτήματα. Σειρά έχουν οι Terminus από το Μπέλφαστ, που παρότι θεματολογικά ασχολούνται με το φανταστικό, η ατμόσφαιρα της μουσικής τους (αν έχεις την όρεξη να “διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές” του ρωμαλέου, εμβατηριακού epic heavy/power τους) μοιάζει να αντανακλά το ταραγμένο μεγαλείο της πολύπαθης πόλης τους, που αιώνες τώρα παλεύουν έθνη και δόγματα για την ψυχή της. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό βέβαια παίζουν τα ιδιαίτερα φωνητικά του James Beattie, και από άποψη χροιάς και σε επίπεδο ερμηνειών, που με κάποιον τρόπο φωνάζουν “Ιρλανδία” από χιλιόμετρα.
- Titus Andronicus - The Most Lamentable Tragedy
Ας είν’ καλά ο Καραολίδαρος και η μπλογκάρα του που ανακάλυψα αυτή την ιδιοσυγκρασιακή punk rock opera, αλλιώς δεν έπαιζε. Ας είν’ καλά και αυτό το φοβερό και τρομερό Dimed Out, που λειτούργησε ως κράχτης/centerpiece για την κατά το δυνατόν ομαλή είσοδο στο σύμπαν αυτού του φαραωνικού (μιάμιση ώρα!) δίσκου. Παρότι δε το θέμα του είναι βαρύ (μανιοκατάθλιψη), το μουσικό κλίμα καθαυτό είναι εντελώς “φωτεινό”. Ήθελαν να ελαφρύνουν το όλο πράγμα; Είναι κάποιου είδους ειρωνική αντίστιξη; Δεν ξέρω, αλλά είμαι σε θέση να πω το εξής: Έχετε προσέξει που συχνά ο @hopeto γράφει ότι ψάχνει δίσκους να τον κάνουν “να νιώθει ωραία” και “να περνάει καλά”; Ε, πότε πότε μου συμβαίνει κι εμένα. Και το The Most Lamentable Tragedy είναι από τους go-to δίσκους μου.
- Vhol - Deeper Than Sky
Αυτό το άλμπουμ ήταν με το ένα πόδι στα αγαπημένα μου της χρονιάς πριν καν βάλω να το ακούσω - αρκούσε το γεγονός της συνθετικής και εκτελεστικής παρουσίας του λατρεμένου John Cobbett, mastermind των Hammers of Misfortune (και συν-αρχιτέκτονα τριών εκ των κορυφαίων δίσκων των Lord Weird Slough Feg). Τόση εμπιστοσύνη του έχω. Και δεν με πούλησε ο Γιάνναρος: Ακούγοντας το Deeper Than Sky έμεινα με ανοιχτό το στόμα μπροστά στο οργιώδες τεχνοθράς της μπάντας, από τα πιο εμπνευσμένα που ακούστηκαν στη δεκαετία. Ακόμα και η φωνή του Mike Sheidt, που ομολογώ ότι στους Yob δεν την παλεύω μία με την πάρτη του (…γι’ αυτό άλλωστε και δεν ακούω Yob, χοχο), εδώ κολλάει γάντι. Σούπερ δίσκος.
Tier A
- Armored Saint - Win Hands Down
Οι Άγιοι ήταν και είναι η πιο cool μπάντα στο σύμπαν. Τελεία και παύλα! Το βλέπεις ήδη από το εξώφυλλο του Win Hands Down, όπου επιτέλους μια φωτογράφιση με τα μέλη ενός συγκροτήματος έχει ενδιαφέρον, χαμογελάς πλατιά, δεν ξεφυσάς από βαρεμάρα. Το ένιωσες στο ισοπεδωτικό εκείνο λάιβ στο Γκαγκάριν, από τα πιο διασκεδαστικά που έχουμε ζήσει ποτέ. Το ακούς στη μουσική της μπάντας, που λες ότι το κλασικό metal πιο εθιστικά γκρούβι δεν γίνεται (για μένα μόνο οι Accept και οι Saxon τους πλησιάζουν σ’ αυτόν τον τομέα). Στο μεταδίδει ο αειθαλής John Bush, που οι ερμηνείες του ορίζουν την πεμπτουσία αυτής της μουσικής. Το ξέρεις και το διατρανώνεις. Φτάνουν στη νίκη οι Armored Saint; Σε παρακαλώ. Hands Down!
- Black Trip - Shadowline
Ο σύντομος κύκλος του φανταστικού αυτού side-project των Enforcer, Nifelheim κ.ά. κλείνει* έτσι ακριβώς όπως είχε ανοίξει: Με μια δισκάρα γεμάτη μερακλίδικους hard rock ύμνους που σε κάνουν να θες να αφήσεις μουστάκι, να φορέσεις τζιν καμπάνα, καρό πουκαμισάκι (κουμπωμένο κάτω από το στήθος προ-φα-νώς) και με νωχελικό βήμα, όλος swagger και τινάζοντας τη μαλλούρα σου στο πλάι, να κατηφορίσεις προς το Hammersmith για το λάιβ των UFO. Shit: Δεν είμαστε στα 70s, τίποτα πλέον δεν είναι τόσο cool. Δεν πειράζει. Και με το νοσταλγικό escapism των Black Trip κάτι γίνεται. *Ραντεβού τώρα σε τρεις βδομάδες, με νέο όνομα (για κάποιο λόγο), για το επόμενο ροκ πάρτι!
- Christian Mistress - To Your Death
Υπάρχουν βάσιμες ελπίδες ότι μια που πρόσφατα οι Christian Mistress επανασυνδέθηκαν, τούτο δω το τρίτο τους άλμπουμ, To Your Death, ευτυχώς δεν θα αποδειχθεί το τελευταίο τους. Θα είναι πραγματικά πολύ κρίμα να μην έχουμε τουλάχιστον δυο-τρεις ακόμα δίσκους με τα αμίμητα φωνητικά της Christine Davis, που με κάποιον τρόπο βγάζουν συγχρόνως ροκενρόλ ανεμελιά και υποδόρια μελαγχολία, πάνω απ’ αυτά τα riffs που όπως έχω ξαναπεί είναι από τα πλησιέστερα στο good ol’ NWOBHM “πρόσφατα” πράγματα που μπορεί να ακούσει κανείς. Στο ίδιο επίπεδο με τους δύο προηγούμενους δίσκους τους, κάτι που προφανώς σημαίνει ότι είναι mandatory listen για τους λάτρεις του είδους.
- Crypt Sermon - Out of the Garden
Ο κατ’ εμέ doom δίσκος της χρονιάς, που δεν ήθελε και πολύ για να χτυπήσει πεντάδα, είναι το ντεμπούτο των Crypt Sermon από τη Φιλαδέλφεια όχι την ΑΕΚτζίδικη, της Πενσιλβάνια. Κάπου στο μεταίχμιο μεταξύ κλασικού και επικού doom, είναι ένα πραγματικό επίτευγμα στον χώρο, ένα άλμπουμ που καταφέρνει να ηχεί ταυτόχρονα παλιομοδίτικο και σύγχρονο (χάρη και στην τέλεια παραγωγή), και άνετα θα το πρότεινα σε κάποιον που θα μου έλεγε ότι ψάχνει ένα καλό doom από την τελευταία δεκαετία ως εισαγωγή στον ήχο και παράλληλα εφιαλτήριο για εξερεύνηση παλιών κλασικών συγκροτημάτων.
- Kawir - Πάτερ Ήλιε, Μήτερ Σέλανα
Μεγαλώνει και πάει το σερί που άρχισε - κατ’ εμέ - με την Οφιολατρεία και, αν όλα πάνε καλά, θα συνεχιστεί για αρκετά ακόμα χρόνια. Τέτοια είναι η εμπιστοσύνη που εμπνέουν οι Kawir, οι νέοι ηγέτες της ελληνικής black metal σκηνής, έχοντας πια βρει την (καλώς νοούμενη) φόρμουλα ώστε να δημιουργούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα την πιο πειστική αρχαιοελληνική ατμόσφαιρα που ακούσαμε ποτέ σε καθ’ ημάς (άρα και συνολικότερο) metal πλαίσιο. Στον διάδοχο του αριστουργηματικού Ισόθεου ακούμε ωδές όχι μόνο στα δύο αρχετυπικά σύμβολα του Φωτός και του Σκότους (πόσο πιο μπλακμέταλ διαλεκτική!) αλλά και σε μια σειρά ξακουστές μυθολογικές φιγούρες, με μουσική επένδυση εκρηκτική, υποβλητική, επική, τα πάντα όλα. Ο black metal δίσκος της χρονιάς (εντάξει έχει και στο Τοπ 5 κάτι που μπορεί να θεωρηθεί black metal, απλά εγώ δεν το έχω ως τέτοιο στο μυαλό μου) χωρίς αναστολές.
- Sorcerer - In the Shadow of the Inverted Cross
Ο αιώνας που διανύουμε έχει να επιδείξει πολλές ιστορίες metal δικαίωσης και μία από τις πιο συγκινητικές είναι αυτή των Σουηδών epic doomsters Sorcerer. Θυμίζω: Με μόλις δύο demo στα late 80s / early 90s δημιούργησαν γύρω από το όνομά τους έναν θρύλο με τέτοιο αντίκτυπο στο underground, που τις επόμενες δύο δεκαετίες βγήκαν όχι μία αλλά δύο συλλογές με υλικό της φανταστικής αυτής μπάντας, του “χαμένου επεισοδίου” στην εποποιία του σουηδικού doom. Ήταν θέμα χρόνου λοιπόν το reunion και με τη βούλα, και το μόνο ερώτημα ήταν αν το long overdue full-legth θα στεκόταν στο ύψος αυτού του underground θρύλου. Spoiler alert - φυσικά και στάθηκε. Αποφασιστικά στην πολεμική “περιοχή” του epic doom φάσματος, με ριφάρες, σολάρες, κομματάρες, ερμηνειάρες, πραγματικά σαν να μην πέρασε μια μέρα.
- Stash - A Matter of Time
Οι μύστες του μεταλλικού 80s underground γνωρίζουν πολύ καλά μία από τις κορυφαίες μπάντες που έβγαλε ποτέ η Ολλανδία (αν όχι την κορυφαία), τους σπουδαίους Emerald. Λιγότεροι - εικάζω - θα έχουν υπόψη τους την άλλη μπάντα του τραγουδιστή των Emerald, Bert Kivits: Τους Stash. Ελαφρώς διαφορετικό το δικό τους ύφος, κράταγε μεν το χεβιμεταλλάδικο feeling των Emerald αλλά πρόσθετε γενναίες δόσεις pomp rock μελωδικότητας, χωρίς όμως να αφήνει να παρεισφρέουν AOR καταστάσεις. Στα 80s δεν κατάφεραν να μπουν στο στούντιο, η εκκρεμότητα αυτή όμως λύθηκε το '15 με το A Matter of Time, με κορμό το παλιό υλικό σε φρέσκες εκτελέσεις, ώστε να απολαύσουμε όπως έπρεπε τις υπέροχες μελωδίες τους και τη love-or-hate φωνάρα του Bert.
- Subterranean Masquerade - The Great Bazaar
Ισραηλινοί προγκμεταλλάδες που τους είχε πάρει μεν το μάτι μου και παλιότερα, χωρίς όμως να δώσω πολλή βάση. Το έναυσμα για ενασχόληση ήρθε το 2015 όταν έτυχε να ακούσω κάπου το Tour Diary. ΣΟΚ. Καταρχάς κάτι μου θυμίζει αυτή η φωνή, τι μου θυμίζει; ΝΑΙ! Καλά το κατάλαβα. Είναι όντως ο Kjetil Nordhus των αγαπητών Green Carnation. Δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτή η μόντα αλλά φουλ ευπρόσδεκτη - είναι φοβερό πόσο αναδεικνύει την υπέροχη μουσική της μπάντας η φαινομενικά απλή αλλά τόσο ζεστή χροιά του. Λίγο περίεργη η αίσθηση βέβαια να αποθεώνεις συγκρότημα από εκεί πέρα τέτοια περίοδο, αλλά είπαμε, και ο λαός του Ισραήλ θύμα είναι στην τελική.
- Tarot - The Warrior’s Spell
Αυτούς τους μυστήριους Αυστραλούς τους είχε μάθει έναν χρόνο πριν μια μερίδα του φόρουμ και είχε (είχαμε) πάθει πλάκα με τα δύο EP που είχαν βγάλει, σε εντελώς vintage 70s heavy rock ύφος. Το 2015 ήρθε η ώρα και για το full-length, με συγκεντρωμένες τις κομματάρες από εκείνα τα σφηνάκια συν μερικές νέες προσθήκες, ε βουαλά: Έχετε ακούσει το Argus (ένα είναι το Argus) τόσες φορές που θέλετε και κάτι άλλο, έτσι για αλλαγή ρε παιδί μου, σ’ αυτό το εθιστικό proto-epic metal ύφος; Που να το έχει διαποτίσει γενικότερα εκείνη η παλιά μαγική ατμόσφαιρα των κλασικών δίσκων των Deep Purple και Uriah Heep, αδιαφορώντας για ενστάσεις περί “παρωχημένων” καταστάσεων; Εδώ είστε.
Part 3: The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Αν κάποιος με ρώταγε ποιο είναι το αγαπημένο μου ελληνικό άλμπουμ επικού metal ever, δεν θα του έλεγα ούτε κάποιο Battleroar, ούτε κάποιο Wrathblade, ούτε τίποτα άλλο. Θα του έλεγα αυτό εδώ! Το Wrath for the Ages των War Dance.
Πώς να μη λατρέψω έναν δίσκο με τόσο γαμηστερές επιρροές: Από τη μία τα “πατροπαράδοτα”, Manowar (ό,τι πιο κοντινό στον Eric Adams ο Λευτέρης), Warlord, Manilla Road, από την άλλη άπειρος σεβασμός στους σπουδαίους δικούς μας Sarissa (τον δείχνουν και με τη διασκευάρα στο Marathon) και συνδετικός ιστός η έφεσή τους στην ενσωμάτωση ήχων και “αρωμάτων” από την ελληνική μουσική παράδοση, κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω πόσο αγαπάω σε εγχώρια metal συγκροτήματα. Ειδικά όταν ο Τάσος στρέφει το μουσικό του βλέμμα στη γενέτειρά μας την παντέρμη, συνθέτοντας σε ρυθμούς σούστας ή βάζοντας λύρα (κρίμα μόνο που δεν μπήκε τελικά στον δίσκο η άλλη διασκευάρα, στον Δία του Ψαραντώνη!), ο χρόνος ολόγυρα μοιάζει να σταματάει. Δέος.
NUMBER FOUR
.............
Δεύτερη συνεχόμενη βδομάδα λοιπόν που έχω στην πεντάδα μου δύο ελληνικές κυκλοφορίες και τουλάχιστον τέσσερις στην ευρύτερη λίστα, τι γίνεται. Κοινό στοιχείο ανάμεσα στα τρία από τα τέσσερα αυτά άλμπουμ, η ενσωμάτωση επιρροών από την ελληνική παραδοσιακή μουσική - οι Stonebringer όμως με το πρώτο και δυστυχώς τελευταίο τους μέχρι σήμερα full-length, Those Winds, το πάνε σε άλλο επίπεδο το πράγμα.
Εκείνη την εποχή περιγράφονταν στις περισσότερες περιπτώσεις ως stoner rock/metal, κάτι που αντιλαμβάνομαι γιατί συνέβαινε, καθώς το προ τριετίας EP τους όντως πήγαινε προς τα εκεί (όλως τυχαίως ήταν όταν είχε γίνει μόδα το stoner, στην Αθήνα τουλάχιστον), αλλά εν έτει 2015 πλέον η ταμπέλα ήταν εντελώς παραπλανητική. Αν κάτι ταιριάζει ως περιγραφή στο Those Winds είναι το progressive metal, με την ευρεία έννοια όμως, μην περιμένει κανείς πλήκτρα και Theater-ισμούς. Κάποτε για να δώσω το στίγμα τους προσπαθούσα να ξεμπερδέψω με ένα Mastodon-meets-Socrates, που κι αυτό όμως δεν μοιάζει αρκετό. Στην πραγματικότητα έχουν αναπτύξει ένα εντελώς προσωπικό ύφος, στο οποίο κυριαρχούν οι έξυπνες ενορχηστρώσεις, οι ωραιότατες μελωδίες και πάνω απ’ όλα τα riffs που πραγματικά δίνουν ρέστα, ίσως ό,τι καλύτερο έχω ακούσει σε κιθαριστικό επίπεδο από ελληνικό συγκρότημα εδώ και πολλά χρόνια.
Seriously, people, the riffs. They have to be heard to be believed.
NUMBER THREE
.............
Καταρχάς απολογούμαι που δεν έβαλα το πραγματικό εξώφυλλο του Apex Predator - Easy Meat. Αντιλαμβάνομαι γιατί είναι έτσι όπως είναι τέλος πάντων, οπτικοποιεί τη θεματική του δίσκου, για τους φτωχοδιαβόλους όπου Γης ως κρέας για τα καπιταλιστικά κορυφαία αρπακτικά …αλλά όπως και να ‘χει μου γυρνάει τ’ άντερα (pun intended), δεν μπορώ, Napalm Death συγχαρητήρια, πήρατε την πρώτη νίκη από τα αποδυτήρια γιατί είμαι σίγουρος ότι αυτήν ακριβώς την αντίδραση θέλατε να προκαλέσετε.
Η επόμενη και ακόμα μεγαλύτερη νίκη όμως έχει να κάνει με το μουσικό περιεχόμενο του άλμπουμ. Βρείτε μου μία μπάντα η οποία φτάνει στον 15ο δίσκο της και καταφέρνει αυτός να βάζει σοβαρή, σοβαρότατη υποψηφιότητα για κορυφαίος της έβερ. Περιμένω. Ναι, φυσικά και δεν υπάρχει άλλη. Αυτό είναι το μεγαλείο των Napalm Death. Καίτοι βετεράνοι, πρωτεργάτες του grindcore, τόσα χρόνια μετά μόνο γι’ αυτούς δεν ισχύει το “τόπο στα νιάτα”. Ποια νιάτα ρε, τι να κλάσουν μπροστά στους ηγέτες. Για άλλη μια φορά βρίσκουν τον τρόπο ώστε ούτε να κουράζουν με κάτι που θα ακουγόταν ως non-stop θόρυβος (αρκεί βέβαια να σου αρέσει το grind ε, μην τρελαθούμε και τελείως) ούτε να θυσιάζουν στο ελάχιστο την trademark επιθετικότητά τους. Όποτε πρέπει, σπάνε τον πανζουρλισμό με ένα ατμοσφαιρικό πέρασμα που κλιμακώνει την ένταση. Και όποτε αρχίζεις να το αποζητάς, επαναφέρουν τον όλεθρο με ένα ακόμα δολοφονικό riff. Όλα στην εντέλεια. Λες και έδωσες σε κάποια AI μηχανή ακριβείς οδηγίες για το πώς να στηθεί ο ιδανικός grindcore δίσκος με βάση τις θεμελιώδεις παραμέτρους του είδους. Μόνο που καμία μηχανή δεν έχει τη γήινη ευφυία των Napalm Death ώστε να μπορεί να πετύχει κάτι τέτοιο.
Αλήθεια, δεν γίνεται να λαθέψουν. Με τίποτα.
NUMBER TWO
.............
Στα δέκα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από το Sideshow Symphonies χωρίς ούτε δευτερόλεπτο καινούργιας μουσικής, οι Arcturus είδαν τον μύθο τους στο underground όχι μόνο να μην ξεθωριάζει αλλά να γιγαντώνεται, με νέες γενιές οπαδών να μαγεύονται από τα μνημειώδη άλμπουμ τους, που επανακαθόρισαν το νόημα της πρωτοπορίας στο black metal και όχι μόνο, και να δηλώνουν όρκους πίστης στο διαστρικό ασκέρι του Sverd. Είχε έρθει η ώρα να βιώσουν και οι νεότεροι την εμπειρία του ενθουσιασμού στα όρια της παράκρουσης που συνοδεύει το “μαλάκες βγήκε νέο Arcturus”. Είχε έρθει η ώρα του Arcturian.
Οι πρώτες νότες του Arcturian Sign δεν είναι τίποτα λιγότερο από επίδειξη δύναμης: Είμαστε οι Arcturus και κάνουμε ό,τι γουστάρουμε. Ναι, και με μπιμπλίκια θα “μπούμε” άμα λάχει. Μασήσατε στο Masquerade, θα μασήσετε και τώρα. Και αυτό ακριβώς έγινε διάολε! Ακόμα και να μην ακούς ηλεκτρονικές μουσικές γενικά (like yours truly), πώς να αντισταθείς στον μεγαλειώδη τρόπο με τον οποίο αφομοιώνουν (και) τέτοια στοιχεία οι άρχοντες του κοσμικού θεατρικού τρόμου. Ο ένας από τους δύο κορυφαίους πληκτράδες στην Ιστορία΄του metal κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, εξυφαίνει υπερβατικές ατμόσφαιρες με το γνώριμο στυλ του να μπαίνει σφραγίδα στα τεκταινόμενα όποια μορφή και να έχουν αυτά - black metal ομοβροντίες, ατμοσφαιρικά prog άσματα, circus rock εφιάλτες. Το Αηδόνι των Φιόρδ, ο Simen-αρος, κάνει την παράνοια δελεαστική. Και οι υπόλοιποι, Knut, Skoll, Hellhammer, απλά δίνουν ρέστα κι αυτοί όπως πάντα.
Και, βέβαια, το σημαντικότερο απ’ όλα, 10 ύμνοι, με προεξάρχον μεταξύ τους ποιο άλλο, το Crashland, το Chaos Path pt. 2 θα έλεγε κανείς, εύκολα το κομμάτι της χρονιάς, πιθανότατα και της δεκαετίας.
NUMBER ONE
.............
Σε μια προσπάθεια να αποφύγουμε - προσώρας τουλάχιστον - τα τετριμμένα για το πόσο γαμάνε οι Satan και πόσο υπερδισκάρα είναι το δεύτερο άλμπουμ τούτης εδώ της χρυσής εποχής τους, Atom by Atom, ας ρίξουμε μια ματιά τι λέει το εναρκτήριο κομμάτι αυτού του άλμπουμ, το Farewell Evolution, καθότι ως τίτλος είναι αν μη τι άλλο ιντριγκαδόρικος.
In the beginning God left the human race to evolve in our own time / But now the time is running low, where did evolution go, we crossed a line / Somehow we contrived to lose our soul, where did it go, where did it go / Goodbye, farewell evolution, a slow painful death, degeneration / Farewell, the end has begun, man’s final breath, farewell evolution / Robot minds, independent thinking is dead, what do I see / I see non confidantes around me only slaves to the screen, slaves to conformity / The spirit of man has fallen in vain, fallen into shame, fallen into shame.
ΟΚ. Είναι φανερό ότι ο Brian Ross στηλιτεύει - με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται - τα βήματα πίσω που κάνει η ανθρώπινη κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες σε όλα τα επίπεδα, πέρα δηλαδή από τα επιφανειακά με τα οποία προσπαθούν να μας πείσουν ότι “μην ανησυχείτε παιδιά προοδεύουμε απρόσκοπτα”. Εδώ βέβαια δεν είναι ούτε η ώρα ούτε ο χώρος για πολιτικές αναλύσεις, οπότε μένοντας σε μουσικό επίπεδο ας παρατηρήσουμε απλά ότι οι Satan, καθότι ξέρουν τι τους γίνεται, γυρίζουν τις πλάτες τους στην ψευδεπίγραφη πρόοδο και παράλληλα σε μια αδιέξοδη στροφή στο παρελθόν - άλλη όψη του ίδιου νομίσματος της οπισθοδρόμησης, και σε διαισθητικό επίπεδο μεταφράζουν μουσικά το σύγχρονο πρόταγμα σε μια αισθητική του εδώ και του τώρα.
Ναι, αυτό είναι το Atom by Atom, πέρα από (άλλη) μια εντυπωσιακή συλλογή από ριφάρες και κομματάρες: Το soundtrack ενός Σήμερα παγιδευμένου στις αντιφάσεις της Ιστορίας. Heavy metal χωρίς υπαγωγή στις παραμέτρους του χρόνου. Ά-χρονο / διαχρονικό. Αγέραστο. Αθάνατο.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Ο Παζούζου μάς καλεί
36 Likes
2015
- Hello darkness, my new friend.
#40-36
Summary
#40
Kamelot - Haven
Με τον Karevik οι Kamelot είναι ένα επίπεδο κάτω από τα καλά άλμπουμ τους με τον Khan, αλλά χωρίς τον Karevik πιθανότατα θα ήταν 2-3 ακόμα επίπεδα πιο κάτω. Συμπαθητικά κρατιούνται ακόμα πάντως.
Αρχειακή συνέντευξη της εποχής: Συνέντευξη Kamelot (Thomas Youngblood)
#39
Nightwish - Endless Forms Most Beautiful
Η αλήθεια είναι πως με την Floor οι Nightwish δεν έχουν πιάσει επίπεδα των άλμπουμ τους με την Ozlon, αλλά την ίδια στιγμή ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί τους Nightwish πλέον χωρίς την Floor; Anyway, παραμένουν ποιοτικοί και αξιόπιστοι.
#38
Ugly Kid Joe - Uglier Than They Used Ta Be
Not As Good As They Used To Be, αλλά οι παλιές αγάπες έχουν τον τρόπο τους να βρίσουν το δρόμο τους.
#37
The Night Flight Orchestra - Skyline Whispers
Στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου παίζει ένα ωραιότατο μίγμα από Foreigner, REO Speedwagon, Toto, Asia και συναφή ονόματα. Όλοι περνάμε καλά, αλλά η πραγματική απογείωση πλησιάζει…
#36
Clutch - Psychic Warfare
Ακόμα κρατάνε μια χαρά οι Κλάτσαροι, με τραγουδάρες σαν τα “Firebirds”, “A Quick Death In Texas” και “Sucker For The Witch”. Και κυρίως με το “Our Lady Of Electric Light”.
Αρχειακή συνέντευξη της εποχής: Συνέντευξη Clutch (Neil Fallon)
#35-31
Summary
#35
Visigoth – The Reverend King
Είναι πολλά τα χρόνια που έχει πάψει να με συγκινεί ιδιαίτερα με το επικό το metal σαν ιδίωμα, και δη μέσω νέων συγκροτημάτων ή κυκλοφοριών. Για το πρώτο άλμπουμ των Visigoth, όμως, αναγκάστηκα να σηκωθώ από το ντιβάνι μου και να πάω να το αγοράσω σε βινύλιο. Και κάθε φορά περάνω υπέροχα, ενθυμούμενος πως ήταν κάποτε τα πράγματα.
#34
Arena - The Unquiet Sky
Και μόνο για ένα τραγούδι σαν το “How Did It Come To This?” θα είχε θέση στη λίστα. Έχει κι άλλα βέβαια, όπως πάντα έχουν καλά τραγούδια οι Arena.
#33
Anekdoten - Until All The Ghosts Are Gone
Δεν με λες οπαδό του μαθουσαλικού progressive rock, αυτού που μηρυκάζει λίγο παραπάνω από όσο θα ήθελα τα 70s. Αλλά εδώ οι Anekdoten το κάνουν με σεμιναριακό τρόπο και δεν μπορώ παρά να τους παραδεχτώ.
#32
Tesseract - Polaris
Είναι μπαντάρα, που ό,τι έχει κάνει είναι από καλό και πάνω.
#31
Earthside - A Dream In Static
Μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική περίπτωση που παίζει στα progressive λημέρια, αλλά στην πραγματικότητα ξεφεύγει πέρα από αυτά. Cinematic, dreamy, τεχνικό αυτό που παίζουν οι Earthside στο “A Dream In Statice” είναι σίγουρα ξεχωριστό.
#30-26
Summary
#30
The Parlor Mob - Cry Wolf
Με την Roadrunner υπό διάλυση, οι The Parlor Mob επιστρέφουν στην αγκαλιά των 70s ριζών τους σε ένα (EP ή LP κανείς ποτέ δεν διευκρίνισε) άλμπουμ 5 τραγουδιών και 30 λεπτών, που είναι όσο καλό όσο περιμέναμε να είναι από αυτούς.
#29
Symphony X - Underworld
Σταθεροί στον τεχνοκρατικό χαρακτήρα που τους πήγε καλά με το “Iconoclast”, οι Symphony X μπορεί να μην συγκλονίζουν, αλλά δεν γίνεται και να μην ικανοποιήσουν. Και μόνο τραγούδια σαν το “Without You” δηλαδή…
#28
Shattered Skies - The World We Used To Know
Εξαιρετική δουλειά μοντέρνου progressive metal που djentίζει. Δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν αυτό το πρώτο άλμπουμ τους, αλλά έχουν μια αξιοπρεπέστατη πορεία.
#27
Periphery - Juggernaut: Alpha & Omega
Κλέβω λίγο (ή και όχι γιατί κυκλοφόρησαν και μαζί) βάζοντας τα δυο “Juggernaut” άλμπουμ των Periphery σε ένα. Είναι λίγο υπέρ-φιλόδοξο project και ίσως δεν κρατάει τόσο τη συνοχή του όσο θα ήθελα, αλλά στα καλά του είναι εντυπωσιακό.
#26
Art Of Anarchy - Art Of Anarchy
Ιδιαίτερο supergroup, με τον Bubmlefoot στις κιθάρες τον μακαρίτη Scott Weiland να τραγουδάει πιο heavy πράγματα από ότι τον είχαμε συνηθίσει. Μια χαρά τα κατάφερε, κυρίως γιατί τα τραγούδια ήταν καλογραμμένα.
#25-21
Summary
#25
Armored Saint - Win Hands Down
Όταν οι Armored Saint γράφουν καλό heavy metal δεν μπορούμε να κάτσουμε προσοχή γιατί κάνουμε headbanging ή προσπαθούμε να τραγουδήσουμε παρέα με τον John Bush.
#24
Bullet for My Valentine - Venom
Αυτό είναι ένα πολύ-πολύ ωραίο δισκάκι, ανάμεσα στα καλύτερα που έχουν κάνει οι BFMV. Ως και αδικημένο θα το έλεγα.
#23
Caligula’s Horse - Bloom
Όποια καλή μπάντα πάει στην Inside Out, αυτομάτως γίνεται καλύτερη. Κανόνας που δεν άλλαξε στην περίπτωση των Caligula’s Horse στο πρώτο τους άλμπουμ υπό τη σφραγίδα του κραταιού στον prog χώρο label. Step up για τους αγαπημένους Αυστραλούς.
Αρχειακή συνέντευξη της εποχής: Caligula's Horse: «Oι κακοί στίχοι καταστρέφουν το μήνυμα της μουσικής»
#22
Amorphis - Under The Red Cloud
Σταθερή αξία για μια ακόμα φορά, που έχει και κάτι παραπάνω αυτή τη φορά (βλέπε τραγούδια σαν το “Bad Blood”)
#21
The Winery Dogs - Hot Streak
Όχι τόσο εντυπωσιακό όσο στο ντεμπούτο των The Winery Dogs, αλλά και πάλι απολαυστικό το τρίο των Kotzen/Sheehan/Portnoy.
#20-16
Summary
#20
The Getaway Plan - Dark Horses
Μπάντα-αδυναμία. Ξέχασα τελείως το “Requiem” του 2011 που είναι δισκάρα για 10αδα. Το “Dark Horses” είναι ένα τσακ κάτω, αλλά και πάλι πολύ δυνατό alt-prog από Αυστραλία.
Αρχειακή συνέντευξη της εποχής: Συνέντευξη The Getaway Plan (Clint Owen Ellis)
#19
Kingcrow - Eidos
Εξαιρετικό progressive metal, της μεγάλης του Gildenow σχολής, από τους Ιταλούς. Πιθανότατα η καλύτερη δουλειά τους ως τώρα.
#18
Lamb Of God - VII : Sturm Und Drang
Σίγουρα ο αγαπημένος μου δίσκος από LoG. Η λίγο περισσότερη μελωδία που έβαλαν εδώ τους πάει πολύ κατ’ εμέ. Δεν είχε συνέχεια όμως.
#17
Von Hertzen Brothers - New Day Rising
Τελικά, ίσως είναι αυτό το αγαπημένο μου VHB άλμπουμ (οκ, μαζί με το “Stars Aligned”). Top class alternative rock, με prog rock διάθεση σε σημεία και εξαιρετικό songwriting.
Αρχειακή συνέντευξη της εποχής: Συνέντευξη Von Hertzen Brothers (Mikko Von Hertzen)
#16
Bring Me The Horizon - That’s The Spirit
Η δουλειά που έκανε του BMTH τεράστιους, απολύτως δικαιολογημένα. True friends stab you in the front.
#15-11
Summary
#15
Horisont - Odyssey
Έτσι παίζεται το 70s hard rock εν έτει 2015, κυρίες και κύριοι. Προσδεθείτε.
#14
Iron Maiden - The Book Of Souls
Εννοείται μόνο Maiden. Πάντα και με κάθε τρόπο. Πόσο δε όταν έχεις μέσα “If Eternity”, “The Red And The Black”, το ομότιτλο και “Empire Of The Clouds”.
#13
Teramaze - Her Halo
Ομολογώ πως η κρίση μου έχει επηρεαστεί σχετικά με τους Teramaze από την μετέπειτα δημόσια στάση του mainman τους, του Dean Wells (για διάφορα θέματα), αλλά αυτό εδώ είναι ένα καταπληκτικό progressive metal άλμπουμ. Κρίμα που δεν μπόρεσε ποτέ να κρατήσει ένα lineup σταθερό και ειδικά αυτή τη φωνή.
#12
Danko Jones - Fire Music
Το αγαπημένο μου με διαφορά άλμπουμ του Mango Kid, του Mocca Moses, του τυπάρα του Danko. Θέλω να το βάλω να παίζει πριν βγω βράδυ για μπύρες, ενώ στο μυαλό μου παίζω ξύλο με φαντασιακούς εχθρούς (σαν άλλος Γαρδέλης ένα πράγμα), τραγουδώντας “There’s Gonna Be A Fight Tonight” κι ετοιμάζοντας τα “Body Bags”. Κυρίως, όμως, θέλω να ξαναδώ live αυτό το γαμημένο power trio και να περάσω και πάλι τόσο καλά…
#11
Riverside - Love, Fear And The Time Machine
Οι άλλοι Riverside. Οι πιο rock, οι αισιόδοξοι, οι όμορφα μελαγχολικοί. Σε ένα άλμπουμ που επικράτησε ο ένας έναντι των πολλών. Σε ένα άλμπουμ που πήγε να φέρει το φως, αλλά στο τέλος κερδήθηκε από το σκοτάδι, έστω κι αν δεν το έσβησε ποτέ τελείως.
Αρχειακή συνέντευξη της εποχής: Συνέντευξη Riverside (Mariusz Duda)
#10-5
Summary
#10
Between the Buried and Me - Coma Ecliptic
Τρομακτικά τεράστιος δίσκος. Ο αγαπημένος μου (μαζί με τα 2 “Automata”) των BTBAM. Τι τρομερά παιξίματα, τι απίστευτη ατμόσφαιρα που σε κάνει να μπαίνεις μέσα στο concept κι ας μην καταλαβαίνεις τίποτα από όσα συμβαίνουν. Τι υπέροχη παράνοια είναι αυτή.
#9
Subsignal - The Beacons Of Somewhere, Sometime
Αν αγαπάς τον λυρισμό στο progressive metal, τότε δεν γίνεται να μην λατρέψεις το καλύτερο άλμπουμ των Subsignal. Και να μην σου σφίξει την καρδιά έστω λίγο το “A Myth Written In Water”. Ένα άλμπουμ που κοιτάζει τους Sieges Even στα μάτια.
Αρχειακή συνέντευξη της εποχής: Subsignal: «Αν θες να αλλάζεις χωρίς να προοδεύεις, καλύτερα σταμάτα»
#8
Tremonti - Cauterize
Μεγάλος riff master o Mark, στην καλύτερη προσωπική δουλειά του. Και ρεφραινάρες και τραγουδάρες και headbanging κι από όλα έχει η δισκάρα αυτή.
#7
Arcane - Known/Learned
Η άλλη μπάντα του Jim Grey μας προσέφερε αυτό το εκπληκτικό, διπλό, αντιπολεμικό, progressive metal (λίγο ακόμα και γίνομαι Χατζηγεωργίου) αριστούργημα. Λίγο μετά την κυκλοφορία του όμως μας άφησαν χρόνους. Ο Jim επικεντρώθηκε στους Caligula’s Horse και μεγαλούργησε εκεί, αλλά αυτό εδώ παραμένει από τα σπουδαιότερα δημιουργήματά του.
#6
The Neal Morse Band - The Grand Experiment
Και εγένετο The Neal Morse Band! Οι Neal Morse, Mike Portnoy και Randy George αποφάσισαν να μετατρέψουν την χρόνια συνεργασία σε κανονική, full-time μπάντα, και για το σκοπό αυτό έτρεξαν auditions, βρίσκοντας εν τέλει στα πρόσωπα των Eric Gillette και Bill Hubauer κάτι περισσότερο από αυτό που θα περίμεναν. Οι πέντε τους συνιστούν ένα μαγικό μουσικό σύνολο και οι πρώτοι καρποί της συνεργασίας τους είναι εμφανώς σπουδαίοι στο “The Grand Experiment”. Τι να πει κανείς για το “The Call”, για τις υπέροχες μελωδίες του “Waterfall” και για το επικά επικό 26λεπτο “Alive Again”. Μεγαλείο!
Αρχειακή συνέντευξη της εποχής: Συνέντευξη The Neal Morse Band
#5
Leprous - The Congregation
Το μεγαλύτερο άλμα στην δισκογραφική πορεία των Leprous ήρθε με το “The Congregation” να χτίζει υφολογικά και ηχητικά πάνω στο “Coal”, πηγαίνοντας τους ένα επίπεδο ψηλότερα σε όλα τα επίπεδα: στον ήχο, στις συνθέσεις, ακόμα και στο σκοτάδι που αποπνέει.
Αρχειακή συνέντευξη της εποχής: Συνέντευξη Leprous (Einar Solberg)
#4
Disturbed - Immortalized
Τρομερή επιστροφή από τους Disturbed, όταν ακόμα κι οι πιο πιστοί οπαδοί τους είχαμε αρχίσει να χάνουμε τις ελπίδες μας. Τραγουδάρες η μια πίσω από την άλλη, και μια αναπάντεχα τεράστια επιτυχία με τη διασκευή του “Sound Of Silence” να τους εκτοξεύει εμπορικά σε επίπεδα που ποτέ δεν είχαν φανταστεί. Και, ναι, είναι τόσο καλή.
#3
Ghost - Meliora
ΕΔΩ ξεκινάει η πραγματική αυτοκρατορία που είχε πάντα στο μυαλό του ο Tobias. Εδώ τα τραγούδια είναι μεγάλα και ήρθαν για να μείνουν και να τοποθετήσουν τους Ghost στην κορυφή.
Αρχειακή συνέντευξη της εποχής: Συνέντευξη Ghost (Nameless Ghoul)
#2
The Dear Hunter - Act IV: Rebirth In Reprise
Μια γιορτή του progressive rock από ένα υπέροχο καλλιτεχνικό μυαλό που (παρεμπιπτόντως) δεν ανήκει στον progressive χώρο. Μέσα από μια τρομερά δουλεμένη ιστορία που ισορροπεί μεταξύ του πραγματικού και του φαντασιακού, με άπειρες μελωδίες, καταπληκτικές ενορχηστρώσεις, ως και χορευτικά τραγούδια. Ένα μοναδικό μουσικό πανηγύρι.
#1
Steven Wilson - Hand.Cannot.Erase
Στο “Raven” ο Steven Wilson τελειοποίησε το progressive rock του παρελθόντος.
Στο “Hand.Cannot.Erase.” τελειοποίησε τη μίξη του progressive rock του παρελθόντος με το σήμερα, προσθέτοντας περισσότερες μουσικές συνιστώσες στην εξίσωση. Το είχε ξανακάνει στο “In Absentia” με τους Porcupine Tree αλλά εδώ τα καταφέρνει ακόμα πιο εμφατικά και εντυπωσιακά.
Χρησιμοποιώντας ως βάση μια πολύ δυνατή και ιδιαίτερα στενάχωρη ιστορία, γράφει καταπληκτικούς στίχους και τους ντύνει με ακόμα εντυπωσιακότερες μουσικές, επιλέγοντας να έχει δίπλα του μουσικούς που στέκονται στην αφρόκρεμα. Δεν πρέπει να υποτιμάμε την συνεισφορά των Nick Beggs, Adam Holzman, Maco Minnemann και Guthrie Govan – χωρίς αυτούς ίσως δεν ήταν το αριστούργημα που απολαμβάνουμε.
Είναι το άλμπουμ που έχει μέσα και το “Routine” και το “Ancestral” – δυο από τα τελειότερα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ.
Είναι το άλμπουμ που έχει το “3 Years Older”, το “Home Invasion” και το “Regret #9” που μπορούν να κάνουν κάποιον αιώνιο οπαδό της προοδευτικής μουσικής.
Έχει τα υπέροχα πιασάρικα “Hand Cannot Erase” και “Perfect Life”.
Έχει το τελείωμα του “Happy Returns” να σε καταρρακώνει και να σε ανακουφίζει.
Είναι ένα τέλειο 10αρι από την αρχή ως το τέλος, χωρίς ίχνος αμφιβολίας επί αυτού.
Είναι δίσκος όχι χρονιάς, αλλά δεκαετίας.
Είναι συντροφιά ζωής, στα καλά και στα άσχημα.
Αρχειακή συνέντευξη της εποχής: Συνέντευξη Steven Wilson
37 Likes
@GRACCHUS_BABEUF Έλειπα στα ξένα και δεν μπορούσα να γράψω, αλλά να ξέρεις πως μου έχεις δώσει άπειρες πάσες για συζήτηση/σχολιασμό. Δεν μπορώ να αναπτύξω τώρα όσο θα ήθελα (και αρκετά τα έχω ξεχάσει), ΑΛΛΑ! Θυμάμαι πως ανέφερες τους Terminal και το Slovo και νομίζω είπες πως οι στίχοι είναι στα σλοβένικα (και εγώ έτσι νόμιζα). Παραθέτω ένα πολύ ενδιαφέρον trivia από έναν χρήστη ονόματι “heavymetalofeasternbloc”, ο οποίος μου φαίνεται πως ξέρει δύο πράγματα παραπάνω.
Well, based on lyrics, it’s somewhat bastardized combination of variety of slavic languages, not only one. Pretty decent job for swedish guy, these languages are tough to learn!
The song title actually might be mispelled little bit because in the chorus there is something like: “Slávu, slávu vám moju darujam” which is basically “Glory, I will give you my glory” while “slovo” means “word”. Purely on the basis of phonetic transcription I put together something how lyrics could be like:
Búra sa kosti ty
neseznam, vem čaku do rúk
Som prishol nazaj
si spomni s poděku bratskego
[Chorus]
Slávu, slávu
vám moju darujam
Slávu, slávu
vám moju darujam
Iném budu stačit
postesk a vetru nada
I postrakh na nikdu
i meso na vatru se bít v pútech
[Chorus] …
[Solo]
Slávu vám, slávu
vám moju darujam
Slávu vám, slávu
vám moju darujam
Επίσης, περίμενα τουλάχιστον από εσένα μια αναφορά στο πρώτο High Spirits!
Σόρρυ για το οφφ τόπικ, ίσως δώσω πεντάδα αργότερα!
5 Likes
2015
HONOURABLE MENTIONS
-
Iron Maiden - The Book of Souls
-
Enforcer - From Beyond
-
Nightwish - Endless Forms Most Beautiful
-
Ghost - Meliora
-
Riverside - Love, Fear and the Time Machine
TOP 5
5. TesseracT - Polaris
4. Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
3. Leprous - The Congregation
2. Caligula’s Horse - Bloom
1. Parkway Drive - Ire
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Caligula’s Horse - Bloom
33 Likes
πλάκα έχει που με αναφέρεις εδώ, πριν λίγες μέρες κατέβασα σχεδόν δισκογραφία από αυτούς τους τύπους. αλλα δεν έχω άποψη ακόμα.
2 Likes
Τους ξέχασα 
Nice, πες μου γνώμη για TMLT όταν
1 Like