Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για TA την εβδομάδα του 2015, δεν το περίμενα στο φόρουμ. Προσωπικά το άλμπουμ τότε δεν με είχε πιάσει καθόλου σε αντίθεση με το Monitor 5 χρόνια νωρίτερα (i quote myself to sit with me):
και μάλλον από τα γραφόμενα συνειδητοποιώ πως τότε όντας τσουτσέκι το προσπέρασα σύντομα, και όχι λόγω θεματικών αλλά μάλλον κλίματος. Είμαι αρκετά “επιρρεπής” στο να σκραπάρω μπάντες αν δεν μου κάνουν σε αλλαγές τους.
Θα το ξανακούσω στις διακοπές. Θενκς φόρουμ.
2015 → Αυτό είναι καλύτερο κι απ’ την Κωνσταντινούπολη!!!
12. DEVATHORN “Vritra”
Μέσα σε πολλές αξιόλογες περιπτώσεις που αναδύθηκαν στο εγχώριο blackmetal στερέωμα, οι DEVATHORN πάντα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον για διάφορους λόγους, όπως ότι διατηρούσαν έναν σταθερό πυρήνα τριών ατόμων απ’ το ξεκίνημα τους, τα live τους εξέπεμπαν ένα αυθεντικό αίσθημα κινδύνου και βέβαια ο ήχος τους τραβούσε σταθερά το μονοπάτι της εξέλιξης. Μέχρι να κυκλοφορήσει το “Vritra” είχαμε μάθει άλλωστε τρία από τα κομμάτια μέσω split κυκλοφοριών, ωστόσο στο full-length εμφανίστηκαν ανανεωμένα μαζί κάμποσα άλλα παντρεύοντας σουηδικό orthodox, ελληνικό ήχο αλλά κάποιες εξαιρετικά καλοδεχούμενες death metal πινελιές που κλείνουν το μάτι στους MORBID ANGEL.
11. NADIWRATH “Circle of Pest”
Τα παλικάρια στο κύκνειο άσμα τους έχουν βάλει στην άκρη το punk στοιχείο του ντεμπούτου (για την ακρίβεια το έχωσαν στα κομμάτια του «περσινού» “Chaotic Blasphemy” EP) και εστιάζουν στη μελωδικότητα του ήχου τους με τρομερά επιτυχημένο τρόπο (aka δεν εκφυλίζουν τον χαρακτήρα τους), φέρνοντας στο μυαλό μέρος του φινλανδικού bm. Όση μελωδία κι αν υπάρχει βέβαια στο “Circle of Pest”, αυτό δεν αλλάζει τη μισανθρωπική οπτική τους κάνοντας στην πράξη τα κομμάτια να μοιάζουν με πανηγυρικούς παιάνες για κάθε μικρή ή μεγάλη καταστροφή πλήττει το είδος που κατά πολλούς είναι ό,τι χειρότερο έχει υπάρξει ποτέ σ’ αυτόν τον πλανήτη.
10. TETRAGRAMMACIDE “Typhonian Wormholes: Indecipherable Anti-Structural Formulæ”
Αν αυτοί οι τύποι είναι όντως Ινδοί (απ’ την Ινδία) τους βγάζω το καπέλο. Πέρα από φανταστικούς τίτλους, καταπληκτικό logo και εξαιρετικό artwork, έχουν το καλό ότι δεν κωλώνουν να τερματίσουν σε ακρότητα το όλο bestial black/death παρακλάδι, διαλύοντας τα όρια με το καθαρό noise σα να λένε «Κλάστε μας τα hindu balls μας κύριοι REVENGE και λοιποί παρατρεχάμενοι!»…
9. RIDE FOR REVENGE “Ageless Powers Arise”
Οι Φινλανδοί αποδομητές των συμπατριωτών τους BEHERIT βρίσκονται σε δημιουργικό οργασμό αυτά τα χρόνια κυκλοφορώντας το ένα full-length μετά το άλλο. Στο “Ageless Powers…” ενδεχομένως και να πετυχαίνουν το point blank στην διελκυστίνδα μεταξύ του αρχέγονου blackmetal και του επαναληπτικού βιομηχανικού θορύβου, με αποτέλεσμα ο συντονισμός με τους ρυθμούς του να οδηγεί σε trance state την οποία ενδεχομένως να διακόπτουν στιγμιαία ορισμένα γουστόζικα ηχητικά gimmicks.
In your world I cannot be free / And in my world you don´t even exist
8. GLOAM “Hex of Nine Heads”
Η έκρηξη που είχε συμβεί στο αμερικάνικο underground του extreme ήχου από τα μέσα των 00ς κι έπειτα, είχε οδηγήσει σε κάθε λογής απόπειρες δημιουργικής σύνθεσης των υπο-ειδών. Κάπως έτσι προέκυψε και το “Hex of the Nine Heads” των GLOAM (με το όνομα που παραπέμπει σε αγαπημένες για μένα ώρες της μέρας), όπου συμβαίνει μια απίθανη όσμωση cascadian usbm, doom/death (το “Where Freezing Winds Forever Blow” είναι ένα αυθάδες τέκνο της “Light…”/“Dreadful…” περιόδου των MDB), ενδεχομένως και post και όλα αυτά με έναν ήχο-καμπάνα που ζαλίζει μέσα στις διαρκείς εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων…
7. LEVIATHAN “Scar Sighted”
Απ’ το πουθενά είχε σκάσει ετούτη εδώ η «επιστροφή» του Wrest, μετά από το απλά ΟΚ “True Traitor…". Το “Scar Sighted” δεν είναι μια σκέτη αναπαραγωγή των ένδοξων 00s αλλά μάλλον ένα ταξίδι αυτοκάθαρσης, μέσα από συγκεχυμένες αναμνήσεις όχι και πολύ καλών εποχών. Όλα τα γνωστά LEVIATHAN στοιχεία είναι εδώ, οι fuzz-αριστές κιθάρες, τα αργόσυρτα μέρη, οι ambient στιγμές και μπορεί αρχικά να μοιάζουν σε πολλά σημεία ατάκτως ερριμμένα, ωστόσο σε βάθος αποτυπώνουν κατάλληλα τη συνεχή παλινδρόμηση του μυαλού μπρος-πίσω στον χρόνο, προσπαθώντας να ενώσει τις τελείες και να βρει πώς φτάσαμε τελικά ως εδώ.
6. SATURNALIA TEMPLE “To the Other”
Αν το “Aion of Drakon” ήταν ένα «σκάσε και κολύμπα» στα γεμάτα fuzz νερά των αρχέγονων ωκεανών, ο διάδοχός του μοιάζει περισσότερο με βουτιές σε μικρές λίμνες που υπάρχουν στα ψηλά ομιχλώδη οροπέδια και καθεμιά κρύβει τους δικούς της θησαυρούς. Με αυτό θέλω να πω ότι στο “To the Other” τα πράγματα μπορεί να παραμένουν doom-to-the-bone, τα παραμορφωμένα 70s είναι πανταχού παρόντα, αλλά μοιάζει κάπως πιο οριοθετημένο από τον προκάτοχό του που ώρες-ώρες ήταν δίχως τέλος (όχι ότι με χάλαγε αυτό, το αντίθετο). Ειδική μνεία στο videoclip του ομώνυμου που ζαλίζει με την out-of-focus κάμερα, σπάνια ένα metal clip να είναι τόσο εύστοχα συνδεδεμένο με το περιεχόμενο του κομματιού.
EREB ALTOR “Nattramn”
Εντάξει μπορεί να είπα ότι το “Damned When Dead” των MAEL MORDHA ίσως να ήταν το τελευταίο heavy metal album με το οποίο συνδέθηκα, αλλά δεν το ‘γραψα και στην πέτρα. Άλλωστε τους EREB ALTOR στο μυαλό μου τους έχω ως κάτι λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα, ακριβώς όπως είχα και τους BATHORY. Πιθανότατα επειδή η σκανδιναβική παράδοση βγαίνει τόσο αβίαστα που γίνεται σχεδόν πρωταρχικό στοιχείο, το “Nattramn” μοιάζει να είναι ένα κάλεσμα του Παλιού Κόσμου από το μακρινό παρελθόν. Όσο για το “Midsommarblot” η live εμπειρία πριν κάνα χρόνο στο Κύτταρο, τότε που σηκώθηκε η πούτσα η τρίχα κάγκελο έχει γράψει πλέον με ανεξίτηλα ρουνικά σύμβολα στ’ αυλάκια των αναμνήσεων.
BRULVAHNATU “Frozen Obscene Deliverance”
Όντας πια στα χρόνια που έψαχνα συγκίνηση στο «αναπάντεχο» έπεσα στην γουστόζικη περίπτωση του πολυπράγμονος κυρίου T. McLelland ή Nabucodnosor (απ’ τις φανταστικές δουλειές των ANTEDILUVIAN για τις οποίες έχουμε ήδη μιλήσει) ή Kib Sreng όπως επιλέγει να συστήνεται στα διάφορα προσωπικά του projects. Η αλήθεια είναι πως παρακινήθηκα να ασχοληθώ με την εκδοχή του ως BRULVAHNATU από καλό συνομιλητή, ο οποίος τότε ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει το συγκεκριμένο άλμπουμ σε κασετική εκδοχή (εξαιρετικό package) και πολύ καλά έκανα και τον άκουσα!
Το ”Frozen Obscene Deliverance” είναι ένα τρομερό χωνευτήρι που μπορεί στο εξωτερικό του περίβλημα να γράφει black/death metal (οπότε ίσως να σκέφτεται κανείς Καναδάς + black/death → ατελείωτη τραγίλα) όμως μέσα στις τρεις μακροσκελείς συνθέσεις του συμβαίνουν πραγματάκια όπως ατμοσφαιρικές εκδοχές του USBM, post-ίζοντα περάσματα, noise τζούρες αλλά και σημεία με μπάνικο metal riffing. Το σημαντικό είναι ότι όλα αυτά τα στοιχεία διαδέχονται αβίαστα το ένα το άλλο στην υπηρεσία του “storytelling” κάθε κομματιού και αυτό για μένα είναι απ’ τους ύψιστους στόχους, τουλάχιστον στα περισσότερα μουσικά υπο-είδη που επιλέγω να κινούμαι.
EMBRACE OF THORNS “Darkness Impenetrable”
Κι αφού έκαναν το άλμα απ’ το “Atonement…” στο “Praying…” θα έμεναν εκεί; Όχι βέβαια, αλλαγή ρότας πάλι για κάποια από τα πιο ανήσυχα πνεύματα του παγκόσμιου underground με έναν δίσκο που δικαιολογεί τον τίτλο του στο έπακρο. Με σεμιναριακό ήχο το “Darkness Impenetrable” έρχεται από μια διάσταση γεμάτη σκληρότητα, αιχμηρές γωνίες, όντα με κοφτερά δόντια και μια ομίχλη να θολώνει τη βούληση.
Το σκοτάδι εδώ είναι όντως αδιαπέραστο, υφαίνεται από τα συνεχώς παλλόμενα riffs και leads, οι χαραμάδες σφραγίζονται απ’ το μπάσο και τα τύμπανα καρφώνουν τις άκρες του παραπετάσματος με πρόκες. Μια δαιμονική φωνή απ’ την άλλη πλευρά προειδοποιεί όσους θέλουν να αποτολμήσουν να περάσουν προς τα εκεί, να είναι οπλισμένοι με θάρρος, δύναμη της θέλησης και μια γερή δόση συσσωρευμένης οργής…
SERPENT NOIR “Erotomysticism”
Μα να είσαι blackmetal και να σκας με τίτλο δίσκου για έρωτες; Και να ‘χεις αυξήσει και τις μελωδίες; Οποία προδοσία! Ευτυχώς οι SERPENT NOIR δεν έδωσαν ποτέ καμία σημασία σε οποιαδήποτε νόρμα και πήραν τα μονοπάτια στα οποία τους οδήγησε αυτή τη φορά ο Δράκοντας. Μονοπάτια που αφετηρία (μουσική) έχουν κατά κύριο λόγο το αδάμαστο πνεύμα του “Into the Pandemonium” (δεν αναφέρομαι σε άμεση ηχητική σύνδεση) και τα όσα μαγικά αυτό γέννησε στα 90s.
Φυσικά οι THERION είναι βασικός πυλώνας, ο μυστικιστικός αέρας των παλιών TIAMAT φυσάει σε κομμάτια όπως το “Al Runa”, το εμβατηριακό “Desert of Azazel” με τους φανταστικούς στίχους του Thomas Karlsson κόβει την ανάσα και κάπου μέσα σε όλα αυτά καθόλου παράταιρο δεν μοιάζει ένα ηχογραφημένο πραγματικό sex magick act. “Και τότε που κολλάει το blackmetal ρε παιδιά;” θα αναρωτηθεί κανείς και θα λέγαμε με το δίκιο του αν πέφταμε στην παγίδα του να συνδέσουμε αυτό ιδίωμα με μια συγκεκριμένη ηχητική προσέγγιση. Πράγματι, πέρα από ορισμένα διάσπαρτα σημεία (π.χ. “Dioscuri of Darkness”) και τα -για άλλη μια φορά- απίστευτα lead vocals του Κώστα (πόσα «χτυπήματα» σε μια χρονιά ρε μεγάλε; ), το “Erotomysticism” περισσότερο μοιάζει να απευθύνεται σε όσους συγκινούνται με τον ατμοσφαιρικό ήχο, παρά σε έναν εραστή των DARKTHRONE ή των δυσαρμονιών για να είμαστε και πιο μοντέρνοι.
Το θέμα βέβαια είναι ότι όλα τα παραπάνω έχουν μικρή σημασία, τόση όση έχει το περίβλημα σε μια συσκευασία. Διότι ο εσωτερικός κόσμος του “Erotomysticism”, αυτός που αντικατοπτρίζεται στα πολλαπλά layers της κιθάρας αλλά και των λοιπών εφέ, στην πραγματικότητα είναι ένας εφιαλτικός λαβύρινθος στο τέλος του οποίου κρύβεται άλλη μια αφύπνιση -άλλο ένα βήμα μέχρι να φτάσουμε στα Thaumiel.
AMESTIGON “Thier”
Οι Αυστριακοί ως τώρα κινούνταν σποραδικά στις σκιές της σκηνής της χώρας τους. Πλέον είναι η ώρα το μαύρο φως να τους λούσει και να τους μάθουν όσο περισσότεροι γίνεται. Το “Thier" (που προέρχεται από το γερμανικό Tier → Beast) είναι από αυτά τα μοναδικά δημιουργήματα κατά τη σύλληψη αλλά και εκτέλεση των οποίων όλα τα άστρα μοιάζει να έχουν ευθυγραμμιστεί.
Τίποτα εδώ δεν είναι από μόνο του ρηξικέλευθο, όμως όλα μαζί είναι ένας συγκλονιστικός συνδυασμός από το σοβαρό metal των 80s, το second wave του blackmetal, τη διάθεση για fusion των 00s και μια στέρεη κοσμοθεωρία για την Δημιουργία και την θέση του Ανθρώπου σε αυτήν. Οι τέσσερις απλωτές συνθέσεις ακολουθούν την anything-can-happen προοπτική, τα καταιγιστικά μονοπάτια ακολουθούνται από «ατμοσφαιρικές» παύσεις όπου κι εκεί όμως παρατηρώντας προσεκτικά (διότι ο δίσκος όσο προσβάσιμος κι αν είναι τόση πολυπλοκότητα κρύβει στο εσωτερικό του) πάντα κάτι συμβαίνει, κάτι που οδηγεί στο επόμενο επίπεδο.
Το «ξύπνημα» του πνεύματος που συμβαίνει μπαίνοντας δίχως αναστολές στον κόσμο του “Their” σπάνια το έχω βρει αλλού και παρότι ακόμα περιμένουμε τον ολοκληρωμένο διάδοχο, θα απασχολήσουν ξανά στις επόμενες εβδομάδες…
LUCIFERIAN SCORCHING HEAT: Αμφιταλαντεύτηκα πολύ πάνω στην πρόθεσή μου να βάλω το “Sun to Scorch” των MALIGN στην πεντάδα. Δεν είναι ότι δεν έχω ξαναβάλει EP ας πούμε, μακριά από μένα τέτοιοι περιορισμοί. Τα δύο κομμάτια είναι ΟΛΟ το orthodox bm, το κοχλάζον και χεβιμεταλλίζον δίχως καμιά ντροπή, που «μεσουράνησε» τα προηγούμενα χρόνια, πριν γίνει τόπος intellectual διαγωνισμού βαρετών κατά τ’ άλλα σχημάτων. Τελικά κατέληξα ότι οι MALIGN πολύ περισσότερο από μπάντα είναι «ιδέα» που ξεπροβάλλει απ’ τη σπηλιά της όταν έχει κάτι -σύντομο- να πει και εξατμίζεται σχεδόν αμέσως -όποιος πρόλαβε να κατανοήσει, πρόλαβε. Σε άλλα νέα, οι CULTES DES GHOULES φέρνουν λίγη ακόμα μαύρη μαγεία με το “Rise of Lucifer” μαζί με μια εντυπωσιακά ταιριαστή διασκευή σε NECROMANTIA -είναι πράγματι ενδιαφέρον να «αποδεικνύεται» πόσο κοντά είναι κάποια πράγματα σε επίπεδο σύλληψης κι ας διαφέρουν σε τρόπους εκτέλεσης. Τέλος, αν θέλετε ένα demo για να κλείσει καλά η εβδομάδα σας, μπορείτε να ασχοληθείτε με αυτό του Σουηδού JORDABLOD, όχι τόσο επειδή το περιπετειώδες και progressive-ίζον από άποψη riff-ολογίας blackmetal του είναι αρκετά ενδιαφέρον από μόνο του (που είναι), όσο επειδή είναι in the process για να δημιουργήσει κάτι exceptional στο προσεχές μέλλον.
SYNTHETIC ELECTRIFYING COLD: Τη χρονιά εκείνη για κάποιο λόγο παρακολουθούσα αρκετά στενά τις κυκλοφορίες της βερολινέζικης Beläten που ειδικευόταν στον ευρύτερο electro χώρο. Ένα μικρό ποτ-πουρί, για όποιο ίσως ενδιαφέρεται, επιλογών κυρίως synthpop/industrial/darkwave/you-get-the-point που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον είναι οι DAYBED (“Weird Sailing”), DISTEL (“Nord”), L’AVENIR (“Engineer”) και VEIL OF LIGHT (“Head/Blood/Chest”). Μαζί, μόνο και μόνο λόγω ηλεκτρονικής αφετηρίας, καθότι κατά τ’ άλλα η απόσταση είναι χαοτική, θα συνιστούσα (αν δεν το βρίσκετε για κατέβασμα, στείλτε) στα αρκετά περιπετειώδη και με αντοχές σε ακραίο πειραματισμό άτομα να ασχοληθούν με το “House of Flames” του MICHAEL IDEHALL -αν έχετε και κάποιο ενδιαφέρον για το occult ακόμα καλύτερα…
Εκείνα τα χρόνια άκουγα πολλή περισσότερη μουσική από ότι τώρα, οπότε sorry for the long post, αυτά κρατάω από τότε μέχρι σήμερα για το 2015:
Πεντάδα:
1. Dodheimsgard – A Umbra Omega
Με εξαιρετική ψυχραιμία, είχα γράψει εδώ:
Υπάρχει ένα μέρος που αποκαλείται πραγματικότητα. Κρυφό από όλους. Μπορείς μόνο να το προσεγγίσεις μέσω της τρέλας, αλλά δεν υπάρχει γυρισμός. Ένα μέρος όπου κρύβεται ο Διάβολος, πέραν της Μοναδικότητας, όπου όσα έχασες είναι εκεί και σε περιμένουν. Εκεί που, πίσω από κοσμική τέφρα, σε περιμένει ένας εαυτός αλλιώτικος. Ευτυχώς, αν και οι DHG άργησαν μόνο οκτώ χρόνια και 63 δευτερόλεπτα, τελικά μας οδήγησαν σε αυτό το μέρος. Έκτοτε, ο χωροχρόνος καμπυλώθηκε. “Time Without limit, eternity in a minute”, όπως βγήκαν οι λέξεις από το εξωγήινο λαρύγγι του Aldrahn.
Υμνώ τον αρχιτέκτονα του Σκότους Vicotnik, του οποίου ο παλμός χτυπά απελευθερωμένος, ώστε τόσο μακριά στην διαδρομή του, να αποδομήσει την Τέχνη του μέσω παρανοϊκής έμπνευσης, επαναπροσδιορίζοντας την μέσω της Γένεσης αυτών των συνθέσεων. Κάθε ακρόαση, αφηρημένα, ερυθρά, παντοτινά δάκρυα.
2. Ghost – Meliora
Η κορυφαία στιγμή ενός συγκροτήματος καταδικασμένου να πετύχει. Ένα σκληρό hard rock που ακομπλεξάριστα ρευστοποίησε τις επιρροές του και τις μετέτρεψε σε κάτι πολύ ανώτερο των όσων προκύπτουν από την αποδόμησή του. Όλα, είναι απλώς καλύτερα. “Can’t you see that you are lost without me?” είπε γλυκανάλατα ο Papa Emeritus και ακόμη δηλώνω μαγεμένος και περήφανος οπαδός.
3. Chelsea Wolfe – Abyss
Η τιτάνια καλλιτέχνιδα κυκλοφορεί την κορυφαία της στιγμή. Από το post-metal στο darkwave και από το neo-folk στο shoegaze, όλα λιώνουν σε ένα μαύρο μάγμα. Η Chelsea εδώ κλέβει το θρόνο της Jarboe, της Siouxsie, της Diamanda. Βλασφημία; Όχι, σύγχρονο classic του σκληρού εναλλακτικού ήχου. Τι βρήκε το metal ακροατήριο και ταυτίστηκε με κάτι που απέχει τόσο πολύ; Την αισθητική. Και αυτό το crossover ανάμεσα σε διαφορετικές υποκουλτούρες, δίχως υπόνοιες gatekeeping από καμία πλευρά, δεν είναι αυτονόητο ούτε σύνηθες. Άβυσσος η ψυχή της σκοτεινής μουσικής…
4. Tribulation – The Childen Of The Night
Κοιτώντας πίσω στο “Children of The Night”, θα επιμείνω στην άποψή μου πως εκεί το 2013 ξεκίνησε, από Σκανδιναβία κυρίως, ένα έντονο φλερτ του gothic με το metal, αλλά το αποτέλεσμα ευτυχώς δεν ήταν η αηδία του gothic metal (sorry 
). Η στροφή των Tribulation από το τρομακτικό “The Formulas Of Death”, τέκνο του προοδευτικού death metal, που ξέχασα να έχω στη λίστα μου, σε αυτό το καταραμένο post-punk/gothic/melo-death’n’roll/ταμπέλα, ήταν για μένα ένα σοκ. Ακόμη και σήμερα, βρίσκω στιγμές που θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν άνισο. Η γοτθική ατμόσφαιρα και το βαμπιρικο essence του όμως το κάνουν και εδώ, σημασιολογικά και αισθητικά, ένα αριστούργημα. Που μπορεί στο μέλλον όχι απλά να μην το ξανάφτασαν αλλά να έγιναν και κακέκτυπά του, αλλά οι Tribulation εδώ κυκλοφόρησαν, για μένα και ελπίζω όχι μόνο, ένα από τα σημαντικότερα metal άλμπουμ των τελευταίων 20 και βάλε ετών. Το ρεύμα που δημιούργησαν δε, καλά κάνει και υπάρχει ακόμα. Παραλίγο εξώφυλλο χρονιάς.
5. Awe – Providentia
Πώς θα ηχούσαν οι DsO αν ήταν αθεϊστές υπαρξιστές; Οι Έλληνες Awe κυκλοφορούν ένα LP που στις ανατριχιαστικές του στιγμές, ναι, θα βλασφημίσω, ξεπερνά τους καλλιτεχνικούς του προπάτορες. Οι Awe εδώ πέρα απαρνιόνται τον Εοσφόρο για το Σίσυφο. Δεν γίνονται κυνικά πεζοί ούτε κενά φιλοσοφικοί. Οι τρείς πράξεις, δομημένες από μια ατομοκεντρική μεν, δραματική δε προσέγγιση, καταλήγουν κάπου, διαμέσου μιας εντυπωσιακής ροής. Ένα από τα κορυφαία άλμπουμ που έβγαλε η εγχώρια κιθαριστική σκηνή για μένα, δεν θα μπορούσε να μην πάρει έστω μια τιμητική ψήφο. Εδώ μιλάμε για ένα συντριπτικό αριστούργημα που αν το είχαν βγάλει Ισλανδοί φερειπείν θα είχε μοσχοπουλήσει. Ναι, γραφική ατάκα, αλλά το αποτέλεσμα για μένα είναι εξωπραγματικό και βαθιά εσωτερικό. Έχει όμως διέξοδο και άποψη. Να το ακούσετε.
Για να ολοκληρωθεί η δεκαπεντάδα:
6. Mgla – Exercises In Futility
Κακά τα ψέματα, το “Exercises In Futility” είναι ένα από τα πιο επιφανή black metal άλμπουμ της δεκαετίας. Έκανε τους Πολωνούς first class act στη σκηνή, στον ήχο. Έπιασε τους μεταμοντέρνους και όσους τη βρίσκουν με norse/DMDS-core. Επένδυσε στον ροκ πυρήνα του υπέρτατου προκατόχου του και παρέδωσε ένα συμπαγές και αλάνθαστο άλμπουμ μνημονικού black metal, επικού και εσωστρεφούς ταυτόχρονα, ένα οικουμενικό έργο. Με φοβερούς στίχους. Η αγκίστρωση πάνω στο πνεύμα βέβαια και την έλλειψη νοήματος θα αποτελούσε ιδανικό μανδύα για να κρυφτούν τα λογικά άλματα στα οποία θα υπέπιπταν στο μέλλον σε πράξεις και δηλώσεις τους. Οι Mgla επιχείρησαν να αποκόψουν έργο και καλλιτέχνη, και εδώ το πέτυχαν. Απλώς δεν άντεξαν την πίεση της σύγχρονης εποχής και καλά να πάθουν. Κλασικός δίσκος, όπως και να έχει. Ελάχιστες φορές το, φαινομενικά παραδοσιακό, black metal έφτασε σε τέτοια επίπεδα αποδοχής.
7. Misþyrming - Söngvar elds og óreiðu
Ντεμπούτο που τάραξε ολόκληρο το σοβαρό extreme metal underground. Ψυχωμένα και ψυχρά δυσαρμονικά riffs πάνω σε παραδοσιακές φόρμες, φωτιά και πάγος σε φωνητικές ερμηνείες που μπαίνουν στο πάνθεον του black metal, εμβάθυνση σε μια παράνοια που φαινομενικά είχε προηγούμενο στο χώρο, αλλά επί της ουσίας αποτέλεσε μια κλωτσιά στον ήχο όταν φαινόταν να περνά καμπή στη φαντασία του. Οι Ισλανδοί μεγαλούργησαν και στο μέλλον θα τα κατάφερναν ακόμη καλύτερα. Ίσως η καλύτερη μπάντα της εποχής της.
8. Jungbluth – Lovecult
Το όνομα της μπάντας ήδη προμήνυε πολλά. Εδώ όμως είναι το concept του δίσκου. Η αγάπη, η επιθυμία, ο ερωτικός δεσμός, στα χρόνια της καπιταλιστικής αλλοτρίωσης, και ο ανατρεπτικός του χαρακτήρας. Με σαφές ιδεολογικό και αναλυτικό υπόβαθρο από πίσω, για όσα άτομα έχουν εξοικείωση με Φρανκφούρτες, ιαπωνικό new wave και μεταδομισμούς. Όχι, δεν είναι χιππηδες. Στο “Part Ache” δεν είχαν ξεπεράσει ακόμη το neo-crust του πρότερου βίου των Alpinist. Εδώ όμως, πήραν από το noise rock και το screamo όλα όσα χρειάζονταν για να φτιάξουν ένα άλμπουμ που δύσκολα πλησιάστηκε ξανά συναισθηματικά ή ηχητικά. Όχι από τους ίδιους. Αυτοί χαιρέτησαν. Το φορτισμένο crust των Jungbluth εδώ δεν είναι μόνο συναίσθημα ή καλές ιδέες. Είναι κάτι ολοκληρωμένο και διαχρονικό.
9. Leviathan - Scar Sighted
Νομίζω πως το “Scar Sighted” είναι πολύ καλύτερο από ότι του πιστώνεται. Δεν ήταν απλώς επιστροφή σε φόρμα, και παρά το γεγονός πως εν τέλει δεν σοκάρει καλλιτεχνικά όπως οι μεγάλες στιγμές της προηγούμενης δεκαετίας, έχει κάτι το ξεχωριστό. Ξανακούγοντάς το, δεν μπορώ παρά να πω πως είναι το ιδιαίτερο riffing, η εγκεφαλική προσέγγιση στις διαστροφικές ατμόσφαιρες και ο ανόθευτος τρόμος που αναδύεται από τα στροβιλιστά riffs και τα ιδιότυπα φωνητικά. Οι Leviathan, μέσα σε όλη την παρακμή που τους διέπει, έλαμψαν για μια τελευταία φορά και έδειξαν πόσο απέχουν από το ιδίωμα ποιοτικά αλλά και ως άποψη.
10. Iskra – Ruins
Η τελευταία κυκλοφορία των μυθικών Iskra για μένα είναι και η κορυφαία τους. Κάτι το συναισθηματικό δέσιμο του να την ακούσω στην ώρα της, κάτι το ότι οι πολιτικοποιημένοι στίχοι για ακόμη μια φορά είχαν πράγματα να μου πουν και να μου δώσουν άλλο ένα πειστήριο στο πως το metal μπορεί να ηχήσει ριψοκίνδυνο, ακόμη και από αυτή την αντικοινωνική σκοπιά, κάτι τα αμέτρητα εντυπωσιακά riffs. Ναι, το crust μένει πίσω αν και στα γυρίσματα και τα κοψίματα, στα μπάσα και τα mid-tempo, είναι δυναμικά παρόν. Από την άλλη, ξανά ναι, το black metal στα πιο ατμοσφαιρικά και βλάσφημα σημεία, διατηρεί την απόκοσμη αίγλη του. Το “Ruins” είναι ένα άλμπουμ επικίνδυνο. Είναι το άριστο black metal.
11. Anopheli – The Ache Of Want
Το μοναδικό, μέχρι στιγμής (2024 αργείς;) LP των Anopheli φέρνει το όραμα των Fall Of Efrafa ξανά στις crust punk ρίζες του. Επηρεασμένο από μια αλληγορία φαντασίας που θα κάνει, μέσα από διάφορα σχήματα, τον κύκλο της το 2022, το “The Ache Of Want” έχει τα τσέλα, τα post σημεία, τα πανκ ξεσπάσματα, τις τρομερές και ευφάνταστες ατμόσφαιρες, τη σωστή διάρκεια, και κυρίως τη γοητεία ενός έργου που όσο και αν πατά σε γερές ρίζες δημιουργεί κάτι που στέκει αυτόνομο στην παρακαταθήκη του ιδιώματος τα τελευταία 15 χρόνια. Οκ, αρκετός βερμπαλισμός, οι Anopheli είναι από τα καλύτερα neo-crust σχήματα της εποχής τους.
12. VI - De Praestigiis Angelorum
Side project μελών των Aosoth και Antaeus μεταξύ πολλών άλλων, και ενώ ηχεί τόσο κοντά, η έμφασή του σε πιο avant-garde τοξικά black μονοπάτια, πάντα φονταμενταλιστικά και ορθόδοξα, το καθιστά ένα εντυπωσιακό άλμπουμ που για μένα αποτελεί μια από τις καλύτερες post-00s στιγμές του ιδιώματος και της σκηνής.
13. Arcturus – Arcturian
Η δισκογραφική επιστροφή των Arcturus ευτυχώς ήταν ανώτερη του προκατόχου της και έφερε κάτι ουσιώδες και φρέσκο στην κληρονομιά τους. Πέρα από την ισχυρή τραγουδοποιία, το “Arcturian” έχει πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες συμπυκνωμένες και ευτυχώς μέχρι και σήμερα ηχεί αριστουργηματικό. Μύστες.
14. Abyssal – Αντικαταστάσεις
Σήμερα, ίσως θεωρώ αυτή την στιγμή των Abyssal ως την κορυφαία τους. Με συνθέσεις όπως το συνταρακτικό “Veil Of Transcendence” ή το υπνωτικό “Chrysalis” εν μέρει λογικό. Κάπως δάμασαν το death metal με avant-garde τρόπο χωρίς να ηχήσουν τεχνοκρατικοί, ούτε ακατάσχετα δυσαρμονικοί, ούτε και υπέρ του δέοντος σπηλαϊκοί. Πλέον, έχοντας συνομιλήσει και με τον μύστη G.D.C., καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει απλά μια υψηλή θεωρητική και τεχνική κατάρτιση, αλλά και μια γενικότερη φιλοσοφία στο πώς συνθέτεις ακραία μουσική, γιατί, τι θες να πεις, στο σήμερα, που να αφορά και να εξάπτει την φαντασία.
15. Imperial Triumphant – Abyssal Gods
Ένα από τα ελάχιστα πραγματικά σπουδαία avant-garde black metal σχήματα των τελευταίων ετών κυκλοφορεί την πρώτη αδιαμφισβήτητη δισκάρα του. Free/avant jazz, πνευστά, μπασογραμμές και τρελά εφέ και συχνότητες, εκρηκτικά τύμπανα, κιθάρες πιο χαοτικές και από τους Gorguts ξερω γω, γενικά ένα αχαλίνωτο όργιο που διατηρεί την πνιγηρή του ατμόσφαιρα και μας μεταφέρει σε ένα κόσμο όπου τα ‘60s και τα ‘10s στη Νέα Υόρκη συνυπάρχουν σε μια ασπρόμαυρη ταινία που εξυμνει την παρακμή μιας κοινωνίας που χτίστηκε στο εγωκεντρικό. Αν θέλετε, στο μυαλό μου συνοδεύεται και με αυτό το άσχετο ντοκιμαντέρ αν θελετε να μερακλώσετε κανένα σαββατόβραδο και να απελευθερώσετε τη φαντασία σε εντελώς συνειρμικές/ατμοσφαιρικές αναζητήσεις. Και αυτή η μπαντάρα έχει και μέλλον ε.
Άλλοι 15 δίσκοι που αξίζουν τουλάχιστον σχολιασμό για τα γούστα μου:
Οι Wiegedood ξεκίνησαν τόσο φουριόζοι μεταλαμπαδεύοντας το πνεύμα της Εκκλησίας του Ρα στον σκανδιναβικό ήχο, δημιουργώντας ένα απόκοσμο και ψυχωμένο έργο μελωδικού/ατμοσφαιρικού bm που παραμένει άκρως επιθετικό, και βρέθηκαν μονομιάς στην εμπροσθοφυλακή του ιδιώματος, όπως θα έπρεπε να είναι για μένα. Στο μέλλον δε, θα μεταμορφωθούν σε κάτι ακόμη ανώτερο.Για την πενηντάδα:
The nightmare continues:
Black Breath – Slaves Beyond Death
Envy – Atheist’s Cornea
Grave Pleasures – Dreamcrash
Iron Maiden – The Book Of Souls
Ad Nauseam - Nihil Quam Vacuitas Ordinatum Est
Visigoth – The Revenant King
Abigail Williams – The Accuser
Trial – Vessel
Lik – Mass Funeral Evocation
Era Of Fear / Πανδημία – split
Grave – Out Of Respect For The Dead
Year of the Goat - The Unspeakable
Luciferian Light Orchestra - Luciferian Light Orchestra
Marilyn Manson – The Pale Emperor
Amestigon - Thier
Perdition Temple – The Tempter’s Victorious
Kendrick Lamar – To Pimp A Butterfly
Nile – What Should Not Be Unearthed
Millencollin – True Brew
Strung Out – Transmission.Alpha.Delta
Spectral Lore – Gnosis
Crypt Sermon – Out Of The Garden
Dawn Ray’d – A Thorn, A Blight
Batushka – Liturgyia
Downfall Of Nur – Umbras De Barbagia
Myteri – Myteri
Gattaca – Gattaca
Daily Ritual – Daily Ritual
G.L.O.S.S. – demo
Birds In Row – Personal War
Cruciamentum – Charnell Passages
Clandestine Blaze - New Golgotha Rising
Dodsferd – Wastes Of Life
Praise The Flame – Manifest Rebellion
Crypt Sermon – Out Of The Garden
Archivist – Archivist
Metz – Metz II
Ghostbath – Moonlover (+εξώφυλλο χρονιάς)
Dead To A Dying World – Litany
Khemmis – Absolution
Sorcerer - In the Shadow of the Inverted Cross
Beach Slang – The Things We Do To Find People Who Feel Like Us
Leprous – The Congregation
Rolo Tomassi – Grievances
Sacral Rage – Illusions Of The Infinite Void
Αγαπημένο, θα το έβαζα κι εγώ στη λίστα αν δεν το ξεχνούσα.
1.Benjamin Clementine - At Least for Now
Πιανιστικη,μινιμαλιστικη προσεγγιση της μουσικης, με εξωπραγματικες φωνητικες ερμηνειες…
Ενας απο τους καλυτερους δισκους ολων των εποχων…
2.Leprous - Congregation
Τον δεχομαι ανετα ως τον καλυτερο τους,ετσι και αλλιως δεν υπαρχει κομματι που υστερεί
3.Faith No More - Sol Invictus
Μεγαλη επιστροφη που δικαιωσε τις προσδοκιες…
4.Riverside - Love,Fear and the Time Machine (+cover)
Διαφορετικος σχετικά δισκος για τα δεδομενα τους, αλλα αυτη η γλυκια μελαγχολια ειναι υπεροχη…
5.On Thorns I Lay - Eternal Silence
Αλλη μια επιστροφη μετα απο χρόνια,βάζει τις βασεις για τις επομενες 2 δισκαρες που θα ακολουθησουν…
Έχουν και ολοκαίνουριο άλμπουμ!
Και πολύ πολύ καλύτερο από το δίσκο του 2015 αλλά δεν θα επεκταθώ γιατί σέβομαι τις προτάσεις του @ChrisP .
Από αυτή τη σκηνή μου είχαν κάνει εντύπωση και οι Kapala.
2015
1) Grey Heaven Fall - Black Wisdom
Ρώσοι οι οποίοι βγάλαν 2 δικσάρες και μετά το διέλυσαν.Πραγματικά απίστευτο αν συνιπολογίσεις πως ειδικά ο δεύτερος “Black Wisdom” είναι καθαρό 10αρι… μετά απο αυτόν εξαφανίστηκαν,πολυ περίεργο. Ας μιλήσουμε για τον δίσκο όμως.Ενα διαμάντι του ακραιου ήχου Μπλακ/ντεθ με δαιμονισμένα ντραμς ,καλά ριφ και μία lead κιθάρα απο την όποία ξεχειλίζει έμπνευση και η οποία έχει
το πρωταγωνιστικό ρόλο. Τι το κάνει να ξεχωρίζει απο τα υπόλοιπα του είδους??? Το “δεσιμο” και η απίστευτη συνεργασία των οργάνων/μελών ,εδώ δενέχουμε ότι γίνεται στο 95% των άλμπουμ του είδους όπου κάθε όργανο έχει την στιγμή/ιδέα του και τα υπόλοιπα χάνονται σε ένα ανίαρο μπακγράουντ, εδώ κάθε ιδέα είναι συνεργαστική μεταξύ όλων των οργανων και ειδικά lead κιθάρας και Ντράμς, όπου μαζί κάνουν ΠΑΠΑΔΕΣ. Οποιος είναι φαν του ακραίου ήχου και δεν το έχει ακούσει ,κατί χανει απο την ζωή του. 10/10
Το τελευταίο τραγούδι “That Nail in a Heart” ειναι απο αλλο γαλαξία.
2) Amorphis - Under The Red Cloud
3) Deafheaven - New Bermuda
4) Tau Cross - Tau Cross
Crust punk. Την λατρεύω την ατμόσσφαιρα που δημιουργεί αυτό άλμπουμ.Εχει το ξεσηκωτικό της πανκ σε συνδιασμό με το το σκοτάδι του κράστ,heave metal ριφς και αυτά τα τρία δεμένα με κατατονικά?,μελαγχολικά?( δε ξερω πως να τα χαρακτηρίσω) φωνητικά.
Παρα ΜΑ πάρα πολυ σπάνιος ήχος (αν κάποιος έχει κάτι αντίστοιχο να προτείνει ειμαι όλος αυτιά!!)
ΠΕΝΤΑΔΑΤΟΣ ΔΙΣΚΟΣ
5) Mgła - Exercises In Futility
6) Sunset In The 12th House - Mozaic
Εχεις κάνει ποτέ headbanging με ποστ-μεταλ? Εχεις μαγευτεί με οριενταλ/ανατολίτικες μελωδίες ακόυγοντας ποστ- μέταλ? Εχεις ταξιδεύσει με ψυχεδελικά περάσματα και ατμόσφαιρα με ποστ-μεταλ δίσκο? Ε Εδώ οι Ρουμάνοι τα επιχειρούν ολα αυτά στο “Mozaic” και πετυχαίνουν σε μεγάλο βαθμό την συνύπαρξη και ανάδειξη αυτών των ετερόκλητων στοιχείων δίνοντας μας ένα απο τους
καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
7) Cult Leader - Lightless Walk
Blackened Grindcore οπου η μαυρίλα που βγάζει τη ζηλεύουν και οι καλύτεροι μπλακ μεταλ δίσκοι.
8) 1914 - Eschatology Of War
9) Dødheimsgard - A Umbra Omega
10) Ghost - Meliora
Εξώφυλλο της χρονιά, “Tempel - The Moon Lit Our Path”
Όχι τι σεβασμός, δεν κάνω προτάσεις έτσι κι αλλιώς, αραδιάζω πράγματα που κάποτε μου είπαν κάτι και ακόμα μου λένε.
Εδώ βιντεoκλιπάρα από άλλο σχετικό πρότζεκτ. 
Αλλη μια Κυριακη με extra busy schedule, αλλα και μια χρονια στην οποια καταλαβα αυτο που καποιοι συμφορουμιτες εχουν ηδη γραψει. Δεν βρισκω ευκολα μουσικη να με συναρπαζει. Θεωρω βεβαια οτι ολα θελουν να ωριμασουν λιγο και μια δεκαετια παντα ειναι καλη για να καταλαβεις τι αποτυπωμα αφηνει ενας δισκος, αλλα οι μεγαλοι δισκοι νομιζω οτι κανουν μπαμ απο την αρχη. Ενταξει, μεγαλωνω κιολας, λογικο ειναι να μην εντυπωσιαζομαι πολυ ευκολα πλεον. Χωρις σχολια λοιπον για αλλη μια φορα:
Ουτε δεκαδα απο χονοραμπλ δεν μπορω να συγκεντρωσω, αλλα ολα τα παρακατω (αλφαβητικα) ειναι δισκαρες. Ισως λιγο παραπανω οι Βισιγοτθοι που ειναι φαση “απαπαπαπα”.
Armored Saint - Win Hands Down
Faith No More - Sol Invictus
Iron Maiden - The Book of Souls
Leprous - The Congregation
Paradise Lost - The Plague Within
Riverside - Love, Fear And The Time Machine
Slayer - Repentless
Visigoth – The Reverend King
Η χρονια που μαλλον ακουσα τη λιγοτερη μουσικη εβερ.
λιτα και απεριττα λοιπον, με μια μοναχα πεντάδα καθως δεν προλαβαινω.
5. Beach Slang - The Things We Do to Find People Who Feel Like Us
4. FIDLAR - Too
3. Desaparecidos - Payola
2. envy - Atheist’s Cornea
1. Turnover - Peripheral Vision
αυτο που εχω καταλαβει περισσοτερο απο αυτο το παιχνιδι, ειναι οτι ειστε ολοι πολυ παραπανω ρουβιτσες muse αποτι περιμενα, ο,τι βλακεια και να βγαλουν
edit: εξωφυλλο το Fidlar
@anhydriis σεχω κανει πατινι βδομαδες τωρα που δεν συμπληρωνω φορμα 
2015:
#1: Demetori - 愧人贖悪 ～ Evil People as the True Object of Salvation ～
#2: Amorphis - Under the Red Cloud
#3: Unlucky Morpheus - Rebirth Revisited
#4: Gloryhammer - Space 1992: Rise of the Chaos Wizards
#5: Gyze - Black Bride
2015
Trivium - Silence in the Snow
Tremonti - Cauterize
Frank Carter & the Rattlesnakes - Blossom
Clutch - Psychic Warface
Gary Clark Jr. - The Story of Sonny Boy Slim
Beth Hart - Better than Home
Ghost - Meliora
Five Finger Death Punch - Got Your Six
Disturbed - Immortalized
Motorhead - Bad Magic
Sevendust - Kill the Flaw
Three Days Grace - Human
Slayer - Repentless
Saint Asonia - Saint Asonia
Higly Suspect - Mister Asylum
Parkway Drive - Ire
The Sword -High Country
Bullet for my Valentine - Venom
Danko Jones - Fire Music
Ugly Kid Joe - Uglier than They Used ta Be
Εξώφυλλο: Bring Me the Horizon
2015 (συνοπτικά λόγω αφόρητου πονόδοντου)
Izah - Sistere
Post metal διαμάντι με 4 συνθέσεις 72(!) λεπτών που περνάνε από sludge, djent, death, όλα δεμένα εξαιρετικά μεταξύ τους.
Monolord - Vaenir
Του riff το ανάγνωσμα. Sabbath-ική σχολή blended με stoner ηχητική, πορωτικό από την αρχή μέχρι το τέλος.
We Lost the Sea - Departure Songs
Δίσκοι που μιλάνε για μεγάλα πράγματα με ιντριγκάρουν. Εδώ οι Αυστραλοί καταπιάνονται με πραγματικές ιστορίες που οι ήρωες του άγγιξαν το ακατόρθωτο, καθένας ορμώμενος από διαφορετική ανάγκη. Και είναι τόσο δυνατά και όμορφα ντυμμένη μουσικά κάθε ιστορία, που κάθε ακρόασή του είναι ένας λόγος να πας ένα ακόμα βήμα παραπέρα στο δικό σου ακατόρθωτο.
All Them Witches - Dying Surfer Meets his Maker
Oι Witches είναι από αυτές τις μπάντες που η ταμπελοποίηση και το ρεύμα του stoner περισσότερο τους περιόριζει να ανοιχτούν στα μουσικά πέρατα του κόσμου, παρά τους βοηθάει. Οι Witches είναι για όλους. Να μας ομορφαίνουν και να μας συντροφεύουν. Άκου το Talisman και θα νιώσεις ακριβώς ότι περιγράφω.
Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
Δεν θα άλλαζα ούτε λέξη από την φανταστική περιγραφή του @Outshined. Δίσκος της χρονιάς για την κορυφή του Wilson, αν δεν υπήρχε το επόμενο.
Baroness - Purple
Ένα τροχαίο δυστύχημα και το να βγαίνεις έξω από το safety zone σου. Μεγάλα τραγούδια, ψήγματα μεγαλείου και αστρόσκονη. Το Chlorine & Wine είναι το ομορφότερο τραγούδι του κόσμου.
Please, don’t let me go
Under the rock where I found
My place in the crowd
Hope for the fathers and sons
2015
δυστυχως συνοπτικα λογω κακων συνθηκων, θα επιστρεψω με πληρεστερη λιστα και λιγα λογια σε καποια φαση
vodka juniors - club riot
terminus - the reaper’s spiral
era of fear/πανδημια split
cloud rat - qliphoth
iron maiden - the book of souls
εξωφυλλο της χρονιας: endon - mama
Νομίζω είναι η πρώτη φορά από το 1981 που δε συμπληρώνω πεντάδα!
Arcturus-Arcturian
Μπλιμπλίκια και Hestnaes;
Dodheimsgard-A umbra omega
Leprous-The congregation
(Αν είχαν βγάλει κι άλλοι Νορβηγοί φέτος, θα τους έβαζα)
Εξώφυλλο το Ahab που μου άρεσαν τα χρώματα.
εξαιρετικά! γίνεται χαμός από εξώφυλλα αυτη τη δεκαετια. Σκεφτομαι να κανω μια λιστα στο rym αλλα, τελειωμο δεν θα 'χει
αυτό το άκουσα μια φορά πρόσφατα και μου αρεσε και εμενα πολυ που δεν ειμαι παντα φαν του post 
λατρεύω meta στιγμες σε κομματια οπως το ρεφρεν του 40oz. On Repeat (repeat. repeat. repeat.)
αν μου επιτρεπεις να προτεινω και την κορυφη μου για το 2000. Λιγοτερο μινιμαλ, περισσοτερα βιολια αλλα τα υπολοιπα ισχυουν.
κατα τ’ αλλα, αν καποιος δεν εχει πενταδες τις επομενες χρονιες (και ειδικα το 2016), ας μου πει για να του πω τι να ψηφισει γιατι δεν βγαινω. εντιτ: οχι ο λεπερ
Honorable Mentions:
Bosse de Nage - All Fours Η έκρηξη του blackgaze έφερε στην επιφάνεια και αυτή τη μπάντα που σαν άλλοι Deafheaven μπολιάζουν το ακραίο τους μέταλ με πάμπολα “αμαρτωλά στοιχεία” και απευθύνονται σε ανοιχτόμυαλους ακροατές.
Tamaryn - Cranekiss Ονειρική και αιθέρια μίξη από shoegaze και dream pop με πανέμορφα εύθραυστα φωνήτικά που μεταφέρουν ένα συναίσθημα ευαισθησίας.
Pinkish Black - Bottom of the Morning Κλειστοφοβικό, σκοτεινό και ίσως πεσσιμιστικό μουσικό έργο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την λύτρωση. Φταγμένο από αγνά gothic υλικά όπου τα synths και φωνητικά δημιουργουν πνιγηρές αλλά και μεθυστικές ατμόσφαιρες με ένα touch απο ψυχεδέλεια.
Sleaford Mods - Key Markets Αφοπλιστικό, “λαϊκό” και ειλικρινές και στην ουσία “punk” που ξεγελάει με το μινιμαλιστικό περίβλημα σε ρυθμούς και “ρίμες” αλλά σε κερδίζει με την αυθεντικότητά του.
Vision of disorder - Razed to the ground Δεύτερη νιότη για τους Αμερικάνους hardcore αφανείς ήρωες του είδους στα 90ς, σε πιο metalcore ηχοτόπια εδώ. Η ηχητική επίθεση είναι ολομέτωπη και μπολιασμένη με τη σοφία του παλιού.
Le butherettes - A raw youth Προσωπική garage/punk μπάντα από την τραγουδίστρια των Bosnian Rainbows και πουλέν του Omar Rodríguez-López, Teri Gender Bender η οποία δεν διστάζει να εκθέσει τα εσώψυχά της με τη μουσική και τους στίχους της.
Coheed and cambria - The color before the sun Less is more σε αυτό τον δίσκο από του CAC σ’ένα δίσκο πραγματικά grower που σε πρώτη προσέγγιση φαίνεται απλοικός αλλά τελικά επιβραβεύει τους υπομονετικους ακροατές.
Failure - The heart is a monster Έχει νόημα ακόμα μια επιστροφή από ένα γκρούπ που μεγαλούργησε στα 90ς; Στη συγκεκριμένη περίπτωση η ποιότητα των συνθέσεων επιβεβαιώνουν για το ειλικρινές τών προθέσεων των post-hardcore/alternative Αμερικανών.
Oneohtrix Point Never - Garden of delete Δύσκολο, στριφνό και απαιτητικό κολάζ από αναλογικούς και ηλεκτρονικούς ήχους, samples, φωνητικά αποσπάσματα από τον αυτόν τον ηλεκτρονικό καλλιτέχνη που απαιτεί από τον ακροατή να απαρνηθεί τους σύνηθες μουσικούς κώδικες και να βυθιστεί σ’ένα μουσικό ταξίδι ασυμβίβαστο αλλά μαγευτικό
Prurient - Frozen Niagara Falls O Prurient(aka Dominick Fernow) δημιουργεί ένα τολμηρό και μεγαλεπήβολο έργο όπου τα noise/dark περάσματα πλαισιώνουν τα soundtrack-ικά και ambient ηχοτόπια με το αποτέλεσμα όχι μόνο να μην είναι παράταιρο αλλά μετά από κάποιες ακροάσεις γίνεται εθιστικό.
