Επική χρονιά. Από το 3ο και μετά η κατάταξη θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
1) Drive-By Truckers - American Band
To 6o αριστούργημα. Στο πάνθεον. Όταν δεν είναι το Whippoorwill το αγαπημένο μου άλμπουμ της δεκαετίας, είναι αυτό. Όταν δεν είναι το Southern Rock Opera το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, συνήθως είναι αυτό.
American Band. Η sloppy μπάντα των πρώτων άλμπουμ έχει μεταμορφωθεί σε ένα πολύ tight σύνολο (ο Patton στο μπάσο λοκάρει στο rhythm section και ο πιο “μουσικός” Gonzalez σε κιθάρα/ πλήκτρα/ πιάνο εξίσου καθοριστικός σε αυτό το “συμμάζεμα”). Θυμίζουν ακόμα και E-Street Band στο What It Means με τα πληκτράκια του. Και ειδικά στο ξεκίνημα του άλμπουμ, σε χτυπάει τραγούδι με τραγούδι. Δεν θυμάμαι άλλο δίσκο τους που κάθε track να μου δημιουργεί αστραπιαία τόσο ενθουσιασμό. Η μπάντα έχει απίστευτη έμπνευση και μια ανάγκη να μιλήσει για πράγματα όπως δεν έκανε ποτέ πριν.
Ο δίσκος κυκλοφορεί την εποχή των αναταραχών τότε στην Αμερική, της αστυνομικής βίας, του Black Lives Matter, κτλ. Η μπάντα ρισκάρει. Θέλει να πει πράγματα πιο ξεκάθαρα από το παρελθόν, αφήνοντας τις πολλές μυθοπλασίες και αλληγορίες στην άκρη. Ειρωνεία, μια μερίδα οπαδών τους κατηγορεί πως έγιναν political και τους απορρίπτουν. Χτες (όταν γράφονται αυτές οι γραμμές τέλος πάντων) σε σχετικό group, κάποιος σχολίασε “the intellectually challenged figured out they’d been listening to a band full of liberal progressives”. Χοχο! Οι DBT λοιπόν, εδώ μιλούν για την οπλοκατοχή και τον ρατσισμό κυρίως. Χωρίς τσιτάτα, με στίχο πιο προσωπικό, προβληματισμένο, με μια “βαριά”, έντονα συναισθηματική ατμόσφαιρα, προσφέρουν έναν απίστευτο δίσκο που κανένα τραγούδι δεν υστερεί.
Δυνατές rock συνθέσεις (Ramon Casiano, Darkened Flags…, Surrender Under Protest, Kinky Hypocrite) εναλλάσσονται με μελαγχολικές στιγμές (Guns of Umpqua, Once They Banned Imagine, Sun Don’t Shine), τραγούδια ιδιαίτερα, τεράστιας ομορφιάς (Ever South) και το Baggage που κλείνει τον δίσκο, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια ever, να πιάνει πολύ ευαίσθητα ζητήματα προσπαθώντας να προσδώσει έναν αισιόδοξο τόνο αλλά να μου αφήνει πάντα μια μελαγχολία…
Με χτυπάει δυνατά αυτός ο δίσκος, τα μηνύματα, η αισθητική, με έναν τρόπο που κανένα άλμπουμ τους πριν δεν το έκανε. Μακάρι αλλά δύσκολο να καταφέρουν να ξανακυκλοφορήσουν τόσο άρτιο δίσκο ξανά.
2) Tedeschi Trucks Band - Let Me Get By
Πόσο χρειάζεται για να σκεφτείς “τι δισκάρα θα είναι αυτή?”. Λίγα δεύτερα, μέχρι να ακούσεις τα “oh” της Susan πάνω από την κιθάρα του Derek. Μόλις δε μπουν τα a la Hey Jude πνευστά, ο ενθουσιασμός χτυπάει ταβάνι. Το απόλυτα feelgood, Don’t Know What It Means, πεθαίνω να το δω live και να τραγουδάω το απίθανο ρεφρέν, όλη η μπάντα και το κοινό να είμαστε ένα. Ή το απίστευτο, Crying Over You / Swamp Raga, με το τελευταίο μέρος να θυμίζει τις αναζητήσεις της solo μπάντας του Derek. Oμώνυμο, Hear Me… Ποιος μπορεί να γράψει και να αποδώσει έτσι τέτοια μουσική? Κανείς.
Όσο σκέφτομαι τον ενθουσιασμό που υπήρχε με το ντεμπούτο και ότι κυκλοφόρησαν καπάκια 2 καλύτερους δίσκους… Απίστευτο.
3) Blackberry Smoke - Like An Arrow
Οι Blackberry Smoke στο Like an Arrow σκληραίνουν πάλι τον ήχο τους, οι κιθάρες γίνονται αισθητά πιο heavy από το Holding All the Roses. Τα πλαίσια που κινούνται επίσης είναι λίγο πολύ γνωστά, αν εξαιρέσουμε το εντελώς funky γι’ αυτούς, Believe You Me και το σχεδόν Zeppelin-ικό ομώνυμο. Αλλά βρίσκονται στην κορυφή του σύγχρονου southern rock (για να μην πω classic rock), γιατί το κάνουν καλύτερα από όλους. Έχουν τον ήχο, τις ικανότητες, το attitude και τα τραγούδια. Κομματάρες σαν το foot stomping Waiting for the Thunder, το εντελώς 70’s Let it Burn, το απίθανο mid tempo Sunrise in Texas, το as cool as it gets, Workin’ for a Workin’ Man και τις φοβερές country/ southern ballads (The Good Life, Free on the Wing, κτλ.) κατευθείαν μπαίνουν στο πάνθεον του καταλόγου τους.
4) Esperanza Spalding - Emily’s D+Evolution
Όταν ξεκινά το Good Lava, δεν γίνεται να μην ψαρώσει άσχημα κάποιος. Τι διάολο είναι αυτό, prog rock? Οι στριφνές κιθάρες εκεί παραπέμπουν, όχι σε jazz. Το τι γίνεται στο ρυθμικό κομμάτι και στις αρμονίες των φωνών εντωμεταξύ είναι α-πί-στευ-το. Αυτός ο δίσκος είναι θεϊκός. Τα κομμάτια είναι σχεδόν όλα στα 3-4 λεπτά και αν και σε ταξιδεύουν σε χίλια δύο διαφορετικά μέρη μέσω της ατμόσφαιρας και των πυκνών ενορχηστρώσεων, καταλήγουν να βγάζουν έντονο pop/ rock και rhythm & blues άρωμα. Εκτός από ένα-δύο τραγούδια, δεν μιλάμε για εύκολη μουσική, τα περίεργα chord progressions και οι περίτεχνες αρμονίες υπάρχουν διάσπαρτες στον δίσκο, καταφέρνει όμως η Spalding μέσα στην πολυπλοκότητα και την τεχνική του υλικού να τιθασεύσει την jazz πλευρά της με μέτρα πιο απλά, με φωνητικές μελωδίες ξεκάθαρες και πιασάρικες που σε τραβάνε σε συνεχείς ακροάσεις. Δίσκος διαφορετικός και αριστουργηματικός για ακόμα μια φορά.
5) Rival Sons - Hollow Bones
To μόνο πρόβλημα που έχει το Hollow Bones (όχι για μένα), είναι η έλλειψη κομματιών τόσο εξόφθαλμα προορισμένων για hit. Αλλά who cares, really? Για μένα μάλλον στα σημεία καλύτερο του Great Western Valkyries. Απίθανα δυναμικά riff σύγχρονου bluesy hard rock, πιθανότατα η καλύτερη φωνή του genre σήμερα, απερίγραπτο cover του Black Coffee, μελωδίες δυνατές, σχεδόν εμπορικές χωρίς ΠΟΤΕ να ακούγονται cheesy. Κι ένας ασύλληπτος riff master, o Scott Holiday που δεν θα δεις το όνομά του να αναφέρεται συχνά αλλά έχει γράψει άπειρους ύμνους. Υπάρχουν πολλές σύγχρονες μπάντες που θεωρώ πως δεν έχουν την αναγνωρισιμότητα που τους αξίζει, αλλά αν έπρεπε να ξεχώριζα μία που να είναι εντελώς αδικημένη, αυτοί είναι οι Rival Sons. Από άλμπουμ σε άλμπουμ γίνονται καλύτεροι, με ένα θεόρατο ταβάνι κι όμως δεν κατάφεραν να τραβήξουν τα φώτα πάνω τους. Θα το λέω κάθε φορά, απείρως αδικημένοι.
6) Sturgill Simpson - A Sailor’s Guide to Earth
Ο Sturgill δεν ξέρω αν σκέφτεται στο μυαλό του πως είναι ένας country μουσικός. Φαντάζομαι όχι αν κρίνω από την μετέπειτα πορεία του. Στο Metamodern Sounds, ήδη έδειξε εξέλιξη, αν και κυρίως σε θέματα ενορχήστρωσης και παραγωγής. Στο A Sailor’s Guide to Earth όμως διευρύνει τον ήχο του ακόμα περισσότερο. Πώς το λέγανε οι Drive-By Truckers? “To record that sweet soul music to that Muscle Shoals sound”.
Αυτό ακριβώς κάνει ο Sturgill. Όταν δεν παίζει θεϊκή country, δοκιμάζει την τύχη του με soul/ rhythm and blues, σούπερ δυναμικά, με πνευστά σε πρωταγωνιστικό ρόλο και κάποιες κιθαριστικές rock εκρήξεις. Μέχρι και το In Bloom των Nirvana φέρνει στον ήχο του ο θεός.
Καλύτερο από το Metamodern…? Συζητήσιμο. Καλύτερο από όλους τους άλλους? Σίγουρα.
7) The Marcus King Band - The Marcus King Band
Ο Marcus πιστοποιεί πως ήρθε για να μείνει. Από το εναρκτήριο Ain’t Nothing Wrong With That γίνεται εμφανές πως η νέα του δουλειά θα είναι πιο μελωδική αλλά ακόμα κι έτσι σε κολλά στον τοίχο με τις ικανότητές του σε κιθάρα και φωνή, με πρωτοφανές πάθος ακόμα και για τόσο νέο καλλιτέχνη. Μουσική εγκεφαλική (το Thespian Espionage παραπέμπει στις καλύτερες σόλο δουλειές του Derek Trucks o oποίος συμμετέχει σαν guest στο επίσης εξαιρετικό Self-Hatred), ένα τσικ λιγότερο τζαμαριστή, που εξερευνά συνεχώς μελωδίες φρέσκιες (Radio Soldier ύμνος), που “κυνηγά” το soul hit (το Rita is Gone έχει ένα quality που έλειπε από τα τραγούδια του ντεμπούτου, με jazzy χρώματα και απίθανες μελωδίες από πνευστά να οδηγούν τη σύνθεση), χωρίς όμως να λείπουν ογκόλιθοι σαν το southern funky jam του Plant Your Corn Early. Και φυσικά, πολύ southern/ country rock (Guitar in My Hands, Sorry 'bout Your Lover).
Ένας από τους πιο ταλαντούχους κιθαρίστες/ τραγουδιστές της γενιάς του συνεχίζει το σερί που κρατά μέχρι σήμερα.
8) Bad Touch - Truth Be Told
Μερικές φορές, όταν το 2ο άλμπουμ κυκλοφορεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από το ντεμπούτο, δεν είναι εξίσου καλό, ίσως είναι βιαστικό, κτλ. Οι Bad Touch δεν πέφτουν στην παγίδα και γράφουν μια δισκάρα ακόμα που ίσως να είναι και η αγαπημένη μου. Αν και όλοι τους οι δίσκοι είναι εντελώς feelgood, εδώ πολλές συνθέσεις είναι κάπως όμορφα μελωδικές και rocking ταυτόχρονα, με μια παρόμοια αντίληψη που ανέπτυξαν με τα χρόνια οι Steepwater Band περί σύνθεσης, αλλά σε μια πιο εκρηκτική μορφή και πιασάρικοι όσο λίγες hard rock μπάντες τα τελευταία 10 χρόνια. Πραγματικά φοβερός δίσκος.
9) Imperial State Electric - All Through the Night
Κύκνειο άσμα από μια μπαντάρα που ποτέ δεν απογοήτευσε. Good old rock ‘n’ roll. Γεροδεμένα rockers, 70’s pop, ίσως πιο εμφανής από ποτέ. Και λίγη country. 
Τα verses και τα chorus είναι από τα πιο πιασάρικα που έγραψε ποτέ. Ομώνυμο, Remove Your Doubt, Over and over Again, Would You Lie και το απίθανο Beatles-ικό No Sleeping, όλα τραγουδάρες.
Πόση έμπνευση να έχει πια αυτός ο άνθρωπος? Αν κρίνουμε από το τελευταίο Hellacopters, μάλλον άπειρη.
10) Whiskey Myers - Mud
Αν δεν είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους (πια), είναι σίγουρα εκεί ψηλά. Τα hard rock τραγούδια τους είναι ξανά γαμάτα, με ρεφρενάρες, πνευστά, φουλ δυναμικά αλλά εδώ έχουν κάνει φοβερή δουλειά στις πιο μελωδικές στιγμές με τραγούδια σαν το Stone να κρύβουν άπειρο συναίσθημα μέσα. Aπό τους Skynyrd στους Black Crowes μισό τσιγάρο δρόμος.
Chris Robinson Brotherhood - Anyway You Love, We Know How You Feel
Ευτυχώς ξέφυγαν από το εκκεντρικό (και για μένα αδύναμο αν και είχε τις στιγμές του), Phosphorescent Harvest, και επανήλθαν με μια ακόμα δισκάρα. Η μπάντα ακούγεται λιγότερο trippy, πιο σφιχτή και funky και γράφουν δυνατές μελωδίες αντί να παρασυρθούν σε ατελείωτα και ανούσια jams. Ειδικά αυτό το Forever as the Moon, με την a la Heartbreaker εισαγωγή (Rolling Stones), βγάζει πολλά γούστα. Όπως και το παραδοσιακότερο rock, Leave My Guitar Alone με οργιαστικό τελείωμα. Μαγικός δίσκος, feelgood, που συνίσταται τόσο για ανέμελες όσο και για “σοβαρές” ακροάσεις. Γίνονται πραγματάκια…
The Lemon Twigs - Do Hollywood
Απίθανη μπάντα. Ο πυρήνας, δύο αδέρφια με τόσο συγκεκριμένες χρονολογικά και υφολογικά επιρροές που μοιάζουν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Αλλά όταν κάποιος επηρεάζεται από ξεχασμένες/ ξεπερασμένες μουσικές στις μέρς μας(εκτός και υπάρχει ανάλογη σκηνή και δεν την ξέρω, πείτε μου), συχνά ακούγεται μοναδικός. Ακριβώς αυτό κάνουν οι Lemon Twigs. 60’s pop, ψυχεδέλεια, Todd Rundgren επιρροές, αέρινες φωνητικές αρμονίες, πιάνα και πλήκτρα, οι απαρχές του glam, εκεί κινούνται. Πλούσιες ενορχηστρώσεις, απίθανες μελωδίες, μια αίσθηση του εξεζητημένου, κάτι grandiose που τους βγαίνει όμως, το έχουν.
Ντεμπουτάρα.
Steepwater Band - Shake Your Faith
Έχοντας βγάλει ένα σωρό αλμπουμάρες, καταφέρνουν και κάνουν step up. Απλές φόρμες πάντα αλλά να που ξεκινούν με κάτι Crazy Horse type of riffs και μια μελαγχολία αντάξιά τους. Τους πάνε τα μελωδικά κομμάτια κι ενώ παραμένουν μια bluesy hard rock μπάντα, καταφέρνουν να ενσωματώσουν αυτές τις πιο μελωδικές στιγμές στα τραγούδια τους χωρίς να στερούν κάτι από την rocking φύση τους. Δεν μένουν όμως εκεί καθώς στο Break πχ. η μουσική γίνεται σχεδόν χορευτική, δίνοντας μια ποικιλία που κάποιες φορές στο παρελθόν ίσως να έλειπε. Και παρόλο που το Shake… είναι μεγάλο βήμα μπροστά και η κατεύθυνση είναι ξεκάθαρη, in hindsight, μου φαίνεται πως ακόμα ψιλοέψαχναν το template για να μεγαλουργήσουν… Αλλά τα λέμε αυτά στο επόμενο…
Dawes - We’re All Gonna Die
Που πήγε η μπάντα που αγάπησα? Που πήγε το folk rock μου? Γιατί δεν θυμίζει Καλιφόρνια? Γιατί ακούγεται μοντέρνο? Kαι πώς καταφέρνουν να με αγγίζουν ακόμα τόσο πολύ? Γιατί όλα ακούγονται τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια? Πόσο απίθανο είναι το ομώνυμο τραγούδι?
Απίστευτη μπάντα με ταυτότητα που δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από τις μοντέρνες ηχητικές επιλογές.
The Dexateens - Teenage Hallelujah
Α μωρή μπαντάρα… Πόσα χρόνια πέρασαν? Πάνε τα ξέφρενα άλμπουμ του παρελθόντος. Εδώ έχουμε μια μπάντα που συνδυάζει την country του Singlewide με αισθητά πιο συγκρατημένο το ROCK στοιχείο. Σπέρνει αλλά διαφορετικά. Αρχικά η παραγωγή και δευτερευόντως η αίσθηση μιας πιο “δεμένης” μπάντας. Τα “μουσικά” τους στοιχεία όλα όμως ακόμα είναι εκεί. Οι άφωνες φωνές (τι λε ρε μεγάλε), το punk element, η καύλα. Μετά από μια επταετία μας παρουσίασαν μια ακόμα δισκάρα και χάθηκαν (?) άδοξα…
Anders Osborne - Spacedust & Ocean Views
Διπλή παρουσία το '16. Ίσως ο πλέον ήπιων τόνων δίσκος του. Country/ folk ήχοι, southern blues, αιθέριες μελωδίες, αέρινες, ακουστικές κυρίως κιθάρες, πλήκτρα, τσέλο, βιολί, πνευστά, pedal steel… Η πιο μαγική στιγμή του άλμπουμ πάντως πρέπει να είναι όταν θυμάται το παρελθόν με το Can You Still Hear Me?, ένα φανταστικό straight blues τραγούδι, που μέσα σε 3 λεπτά κάνει πράγματα που άλλοι θέλουν ολόκληρους δίσκους για να αναπτύξουν. Ειδικά το σόλο της κιθάρας μόλις σκάει, μου σηκώνει κάθε φορά την τρίχα. Πανέμορφος δίσκος που στοχεύει πιο πολύ στο mood πάντως παρά στα μεμονωμένα τραγούδια.
Anders Osborne - Flower Box
Aν με ρωτούσε κάποιος για τον πιο εύκολο δίσκο του Osborne για να ξεκινήσει, θα του έλεγα το Flower Box. Ο πιο ηλεκτρισμένος και rock Osborne που έχουμε ακούσει. Southern/ blues rock, πολύ Neil Young, λίγη reggae αλλά που ενίοτε ξεφεύγει σε νωχελικά jams (πάλι κατά το Neil Young/ Crazy Horse ευαγγέλιο). Λογικό μετά το Spacedust που έπαιζε σε πολύ πιο χαμηλές συχνότητες να θέλει να ξεδώσει και γράφει κάποια από τα πιο πιασάρικα τραγούδια του με τις ηλεκτρικές κιθάρες σε πρώτο ρόλο. Υπέροχος.
Lake Street Dive - Side Pony
Τρίτο άλμπουμ τους που αναφέρω. Τρίτο διαφορετικό άλμπουμ. Η μπάντα εδώ ακούγεται εντελώς 60’s soul στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ. Έχουν βέβαια πιο rock στιγμές σαν το I Don’t Care About You, το απίστευτο χορευτικό disco, Ι Can’t Stop, λίγα jazz στοιχεία, κυρίως προερχόμενα από την χρήση κοντραμπάσο, αλλά αναμενόμενα τους θαυμάζεις γι’ αυτό που κάνουν, όλα τα κομμάτια φανταστικά ακόμα κι αν δίνει την αίσθηση του “τυπικού” άλμπουμ για αυτούς. Κι όσο τραγουδά η Rachael, απλά θαυμάζω. Φοβερό χρώμα, συναίσθημα, η τύπισσα μου θυμίζει μεγάλες φωνές του παρελθόντος. Απλά έχει άστρο.
Μουσικάρα, για καλοκαίρι, χειμώνα, για όποτε.
Black Mountain Prophet - Tales From The South
Δισκάρα. Καλύτερο από το ντεμπούτο. Badass southern rock. Hard rock, blues, country rock μπαλάντες, funky παίξιμο, ZZ TOP αναφορές, ελαφρύ jamming, όλα εδώ. Υποτίθεται θα κυκλοφορήσουν νέο δίσκο κάπου όπου να 'ναι… Να δούμε γιατί δε μας παίρνει να έχουμε τέτοιες μπάντες στην αδράνεια.
Robert Jon & the Wreck - Good Life Pie
ΤΡΑ-ΓΙ-ΚΟ εξώφυλλο. Αν και αν είσαι απλός άνθρωπος, that looks like the good life. 
To rock της μπάντας σπέρνει, μπορεί να ακουστεί μοντέρνο και ψυχεδελικό (Good Lovin’) ή funky (Hey Hey Mama) αλλά κατά βάση είναι οι πιο southern στιγμές που κλέβουν την παράσταση με όμορφες μελωδίες, πληκτράκια που ζεσταίνουν τον ήχο και καταπληκτικές κιθάρες (η lead βγάζει μάτια σε όλη την διάρκεια, και όλη η μπάντα μαζί στο φανταστικό, Allman-ish jam, Tightrope). Με κερδίζει όμως κυρίως στο ότι μου βγάζουν κάτι φωτεινό, καλοκαιρινό, good times music. Τι άλλο να ζητήσω?
Lukas Nelson & Promise Of The Real - Something Real
Τα σπάει ο Nelson σε αυτό το άλμπουμ. Ενεργητικό hard rock/ blues rock, με κάποιες δόσεις γερές americana. Σαφής βελτίωση από τα προηγούμενα καλά άλμπουμ, έχει μια δύναμη, βελτιωμένο songwriting, κάποιες στιγμές πιο μελωδικές που δείχνουν τα μεγάλα περιθώρια μιας βελτίωσης που ήδη συντελείται. Κι έχει και το θεϊκό Set Me Down on a Cloud σε μια πρώιμη έκδοση… Για το οποίο θα τα πούμε το '17 ξανά.
