2016 στον ορίζοντα…
7 Likes
Καυλιαρηδες, αδυνατώ να συμπληρώσω πεντάδα.
Αν ψήφιζα όμως, το νούμερο 1 μου θα ήταν ξερά αυτό:
6 Likes
μπορείς να βάλεις και μόνο αυτό… έχει ξαναγίνει
2 Likes
Ναι;;
Τρέχω!!
- Therapy? - Disquiet
- Batushka - Litourgiya
- Chelsea Wolfe - Abyss
- Sacral Rage - Illusions In Infinite Void
- Tame Impala - Currents
24 Likes
Χρωστάω δύο ποστ, όταν πάρω ανάσα 
2 Likes
2015
- Johnny Marr - Playland
- Marilyn Manson – the pale emperor
- Ghost – Meliora
- Paradise Lost - The Plague Within
- Slayer – Repentless
ΤΩΡΑΤΑΠΕΡΝΑΩΣΤΟΕΞΕΛ
EDIT: ταπερασαγαμωτηβδομαδαμουμεσα
Ευχαριστω τον ΚαλεντΑρχοντα @anhydriis για την όλη κατανόηση
κωλοπιλαλα μεχρι να σβησει ο ηλιος
28 Likes
46η εβδομάδα - 2015
57 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Ghost - Meliora | 60 |
|---|---|
| Leprous - The Congregation | 55 |
| Dødheimsgard - A Umbra Omega | 46 |
| Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase. | 39 |
| Baroness - Purple | 33 |
| Mgła - Exercises in Futility | 26 |
| Parkway Drive - Ire | 24 |
| Arcturus - Arcturian | 23 |
| Marilyn Manson - The Pale Emperor | 20 |
| Amorphis - Under The Red Cloud | 19 |
| Chelsea Wolfe - Abyss | 19 |
| Caligula’s Horse - Bloom | 14 |
| Enforcer - From Beyond | 14 |
| Tribulation - The Children of the Night | 12 |
| While She Sleeps - Brainwashed | 12 |
| Benjamin Clementine - At Least For Now | 11 |
| Muse - Drones | 11 |
| Riverside - Love, Fear and the Time Machine | 11 |
| Draconian - Sovran | 9 |
| Jim Hayes Band - Amazing Years | 9 |
| The Wood Brothers - Paradise | 9 |
| Paradise Lost - The Plague Within | 9 |
| Enslaved - In Times | 8 |
| Iron Maiden - The Book of Souls | 8 |
| Terrible Feelings - Tremors | 8 |
| Батюшка - Литоургиiа | 8 |
| Deafheaven - New Bermuda | 7 |
| Embrace of Thorns - Darkness Impenetrable | 6 |
| Terminus - The Reaper’s Spiral | 6 |
| Amestigon - Thier | 5 |
| Arcane Roots - Heaven & Earth | 5 |
| Bring Me the Horizon - That’s the Spirit | 5 |
| Crypt Sermon – Out Of the Garden | 5 |
| Demetori - 愧人贖悪 ～ Evil People as the True Object of Salvation ～ | 5 |
| Grey Heaven Fall - Black Wisdom | 5 |
| Lamb of God - VII: Sturm und Drang | 5 |
| Macabre Omen - Gods of war - At war | 5 |
| Malevolent Creation - Dead Man’ s Path | 5 |
| Noah Gundersen - Carry the Ghost | 5 |
| Old Man’s Will - Hard Times - Troubled Man | 5 |
| Red dons-the dead hand of tradition | 5 |
| Sacral Rage - Illusions in Infinite Void | 5 |
| Satan - Atom by Atom | 5 |
| Slugdge - Dim And Slimeridden Kingdoms | 5 |
| Swallow the sun - Songs from the North I, II & III | 5 |
| Tame Impala - Currents | 5 |
| Turnover - Peripheral Vision | 5 |
| Vodka juniors - club riot | 5 |
| Wolf Alice - My Love Is Cool | 5 |
| Therapy? - Disquiet | 5 |
| Protomartyr - The Agent Intellect | 5 |
| Johnny Marr - Playland | 5 |
| A forest of stars - Beware the Sword You Cannot See | 4 |
| Black tower-the secret fire | 4 |
| envy - Atheist’s Cornea | 4 |
| Godspeed You! Black Emperor – Asunder, Sweet and Other Distress | 4 |
| Intervals - The Shape of Colour | 4 |
| Joe Satriani - Shockwave Supernova | 4 |
| Mondo Drag - Mondo Drag | 4 |
| Revenge - Behold.Total.Rejection | 4 |
| Serpent Noir - Erotomysticism | 4 |
| Subsignal - The Beacons of Somewhere Sometime | 4 |
| Susanne Sundfor - Ten Love Songs | 4 |
| TesseracT - Polaris | 4 |
| The Dear Hunter - Act IV: Rebirth In Reprise | 4 |
| This Gift Is a Curse - All Hail the Swinelord | 4 |
| Wiegedood - De doden hebben het goed | 4 |
| All Them Witches - Dying Surfer Meets his Maker | 3 |
| Black Trip - Shadowline | 3 |
| Cage The Elephant - Tell Me I’m Pretty | 3 |
| Desaparecidos - Payola | 3 |
| Disturbed-Immortalized | 3 |
| Era of fear/πανδημια | 3 |
| Faith No More - Sol Invictus | 3 |
| Future User - #SteroidsOrHeroin | 3 |
| Hypnotic Nausea - Hypnosis | 3 |
| Lana Del Rey - Honeymoon | 3 |
| Luciferian Light Orchestra - Luciferian Light Orchestra | 3 |
| Napalm Death - Apex Predator / Easy Meat | 3 |
| Rhiannon Giddens - Tomorrow Is My Turn | 3 |
| Sumac - The Deal | 3 |
| The devil and the almighty blues | 3 |
| Tigran Hamasyan - Mockroot | 3 |
| Unlucky Morpheus - Rebirth Revisited | 3 |
| War Dance - Wrath for the Ages | 3 |
| Sleaford Mods- Key Markets | 3 |
| Ken Mode - Success | 3 |
| Acid Death - Hall of Mirrors | 2 |
| Adele - 25 | 2 |
| Between The Buried And Me - Coma Ecliptic | 2 |
| Blackberry Smoke - Holding All the Roses | 2 |
| Blind Guardian - Beyond The Red Mirror | 2 |
| Brulvahnatu - Frozen Obscene Deliverance | 2 |
| Cloud rat - qliphoth | 2 |
| Clutch - Psychic Warfare | 2 |
| Elder - Lore | 2 |
| FIDLAR - Too | 2 |
| Fuzz - II | 2 |
| Gloryhammer - Space 1992: Rise of the Chaos Wizards | 2 |
| Kauan - Sorni Nai | 2 |
| Low - Ones And Sixes | 2 |
| mewithoutYou - Pale Horses | 2 |
| Obsequiae- Aria of vernal tombs | 2 |
| Periphery - Juggernaut:Alpha/Omega | 2 |
| Rolo Tomassi - Grievances | 2 |
| Rosetta - Quintessential Ephemera | 2 |
| Royal headache-high | 2 |
| Stonebringer - Those Winds | 2 |
| Tau Cross - Tau Cross | 2 |
| Thy Catafalque – Sgurr | 2 |
| Turnpike Troubadours - The Turnpike Troubadours | 2 |
| We Lost the Sea - Departure Songs | 2 |
| Slayer - Repentless | 2 |
| Ambush - Desecrator | 1 |
| Arcane - Known/Learned | 1 |
| Awe – Providentia | 1 |
| Beach Slang - The Things We Do to Find People Who Feel Like Us | 1 |
| Code - Mut | 1 |
| Conjure One - Holoscenic | 1 |
| Dent - Eyeballs | 1 |
| Diviner-Fallen Empires | 1 |
| Ereb Altor - Nattramn | 1 |
| Fluisteraars - Luwte | 1 |
| Gyze - Black Bride | 1 |
| Jason Isbell - Somthing More Than Free | 1 |
| Keep Shelly in Athens - Now I’m Ready | 1 |
| Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly | 1 |
| Midas Fall - The Menagerie Inside | 1 |
| Monolord - Vaenir | 1 |
| Moonspell - Extinct | 1 |
| On Thorns I Lay - Eternal Silence | 1 |
| Strung Out - Transmission.Alpha.Delta | 1 |
| Sulphur Aeon- Gateway to the antisphere | 1 |
| Symphony X - Underworld | 1 |
| Vespero – Fitful Slumber Until 5 A.M. | 1 |
| Visigoth-the revenant king | 1 |
| Wand – Golem | 1 |
| Winery Dogs - Hot Streak | 1 |
| Zierler - ESC | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
| 2005 | System Of A Down | Mesmerize | 29,31% |
| 2006 | Celtic Frost | Monotheist | 26,78% |
| 2007 | Machine Head | The Blackening | 18,62% |
| 2008 | Gojira | The Way Of All Flesh | 21,02% |
| 2009 | Mastodon | Crack The Skye | 38,03% |
| 2010 | Avenged Sevenfold | Nightmare | 19,67% |
| 2011 | Foo Fighters | Wasting Light | 14,43% |
| 2012 | Gojira | L’ Enfant Sauvage | 19,33% |
| 2013 | Leprous | Coal | 12,00% |
| 2014 | Need | Orvam: A Song for Home | 14,24% |
| 2015 | Ghost | Meliora | 21,05% |
τίτλοι τέλους για το 2015
2016…
και εξελάκι
credits and love to all 
34 Likes
Πολύ καλή χρονιά το 2015.
Χρονια που παντρεύτηκα. Μια μέρα πριν το δημοψήφισμα…
Capital controls…
Λοιπόν ειδική μνεία στο τελευταίο μέτριο, για αυτούς, άλμπουμ των Slayer οι οποίοι και τίμια και σωστά αποφάσισαν τελευταία (!) περιοδεία και τέλος. Πριν αρχίσουν και περνούν στη σφαίρα του γραφικού - nostalgic act. Αν μπορέσουν να κρατήσουν την αποφασή τους μεγάλο respect.
Απλή αναφορά σε πολύ καλές κυκλοφορίες από :
Steven wilson (κάποια στιγμή πρέπει να ακούσω περισσότερο), Death dealer - Hallowed ground με φωνητικά από Πεκ και painkiller αύρα, Ambush - Desecrator, χειρότερο από το προηγούμενο, με λιγότερα γκάζια αλλά καλο, όπως τίμιο και ώριμο ήταν και το From beyond των Enforcer.
Οι Wasp με το Golgotha είναι σε ανοδική τροχιά όσο κι αν φαίνεται να αναμασούν το μουσικό παρελθόν τους.
Αγάπη, μαστουρα σε Stoned jesus και My slleping karma που κυκλοφορούν δισκαρες. Όπως σταθερά κάνουν οι Toundra με το IV.
Ψιλόξεμπαρκο αλλά λόγω του ότι το βάζω στη δουλειά για χαλί και να μπορούν να το ακούν και οι υπόλοιποι έχω αγαπήσει το Sound of shining των Monophnics. Soul, jazz rock, ψυχεδέλεια όλα μαζί και πολύ ωραία πιασαρικα τραγούδια για όλα τα γούστα.
20 Black fast - Terms of surrender. Οι Vektor έχουν ήδη αρχίσει να επηρεάζουν κόσμο και ότι πιο κοντινό μπορείς να βρεις το 2015 είναι οι Black fast. Τεχνικοί, γρήγοροι πιο κοντά σε black φόρμες και λίγο πιο χαλαροί σε σχέση με την υοερταχεια των Vektor. Ίσως φταίει και το laid back παίξιμο στα drums. Πάντως για εισαγωγη σε Vektor είναι τίμιοι. 19 Ghost - Meliora . Εδώ με έπιασαν για πρώτη φορά, αφού μέχρι τότε τους θεωρούσα μόνο εφέ και παπατζα. Έρχονται και καλύτερα για αυτούς…
18 Night demon - Curse of the damned. NWOBHM reloaded. Ωραία τραγούδια βγαλμένα από το 1981, πατάνε πάρα πολύ σε Maiden, αλλά είναι κολλητικά.
17 Speedtrap - Straightshooter. Νομίζω ο τίτλος του δίσκου είναι ακριβής. Οι τύποι ριχνουν στο ψαχνό. Τσίτα γκάζια, σολίδια και ριφ παντού, ωραία τραγούδια. Δισκάρα και ισως το αδικώ στο 17.
16 Deafheaven - New bermuda. Pitchfork metal το έλεγαν τότε πολλοί. Με την όλη φασαρία που έγινεε αυτό κάποια στιγμή το άκουσα. Και το εκτίμησα είναι η αλήθεια. Αυτό, το νούμερο ένα στη λίσταλυ και οι Panopticon με έκαναν να στρίψω προς black metal κυκλοφορίες πιο συνειδητά.
15 Queensryche - Condition human. Το άκουσα στο τέλος του έτους , στις γιορτές και είχα κολλήσει όλα τα Χριστούγεννα του 2015. Με Tod la torre να μπαίνει πιο καλά, τραγούδια σε πιο απλές και απέριττες γραμμές. Εχει ωραίες μελωδίες και ήταν το άλμπουμ που με έκανε να κοιτάξω στους Queensryche ξανά.
14 Armored saint - Win hands down. Δεν του εδώσα αμέσως τη σημασία που έπρεπε αφού έβρισκα τον ήχο της κιθάρας λίγο light. Αλλά έχει κομματαρες κολλητικες, με ρεφρέν που ασυναίσθητα τραγουδάς.
13 Magic circle - Journey blind. Δισκάρα. Black sabbath worship αλλά πατάει πολύ στις δύο κορυφαίες κυκλοφορίες της μπάντας ( Heaven and hell - Mob rules). Έχει αρκετό heavy metalκαι κάνα δυο τραγούδια πιο γρήγορα, αλλά το πώς κλείνουν τα Ballad for the vultures και Grand deceivers είναι ανατριχιαστικά επικό.
12 Graveyard - Innocent and decadence. Λιγότερο ποιοτικό από τα προηγούμενα. Πιο ροκ,πιο ψυχεδέλεια λίγο λιγότερο blues. Έχει ωραία τραγούδια γενικά. Καλό ήχο.
Επίσης πολύ καλό και πολύ κοντά σε Graveyard οι 1886 με το Before the fog covers the mountain.
11 Amorphis - Under the red cloud. Λιγο πιο πολλά death στοιχεία και brutal φωνητικά. Σταθερά καλή μουσική, μελωδίες και συναίσθημα.
10 Clutch - psycic warfare. Ο τελευταίος πολύ καλός δίσκος των Clutch ή τουλάχιστον αυτός που κάτι είπε σε εμένα τελος πάντων. Συνεχίζουν στο μονοπάτι του Terminal velocity, γράφουν πιασαρικα τραγούδια ροκ κατάλληλα για μπύρα, χορό και πάρτυ γενικά. Αγάπη μόνο.
9 Deathhamer - Evil power. Black thrash και Σατανάς μέρος δεύτερο. Τίποτα άλλο. Μόνο ξύλο.
8 Black trip - Shadowline. Να επανορθώσω γιατί τους ξέχασα στην υπερδισκαρα που κυκλοφόρησαν ως ντεμπούτο. Αδικαιολόγητος μιας και είχα την κουβέντα αυτή με τον αδελφό μου. Thin lizzy lovers,με φοβερή ικανοτητα να γράφουν κομματαρες και σόλο πάνω στο σόλο.
7 Visigoth - The reverant king. Αφού έλιωσαν δισκογραφία των ημίθεων Manilla road, έβγαλαν μια δισκάρα με σφραγίδα και μοναδικό ήχο. Μεγάλη υπόθεση τη σήμερον ημέρα να ακούς ένα τραγούδι και να ξέρεις ότι είναι το τάδε συγκρότημα. Ε οι Visigoth είναι η περίπτωση. Επικοι, heavy, πολεμικοί, με φωνητικά αντρικεια (δεν το λέω σεξιστικά έτσι). No fillers , τρομερή διασκευή σε manilla road, και το ομότιτλο να σε κολλάει στον τοίχο.
6 Panopticon - Autumn eternal. Από το χειμώνα στην άνοιξη. Δε θέλει λόγια απλά απολαμβάνεις.
5 Sacral rage - Illusions in infinite void. Μπάντα και ήχος που έλειπε από την ελληνική σκηνή και οχι μόνο. Οι τύποι πήραν το τεχνικό thtash και το αμερικανικό power, με ένα τραγουδιστή που τραγουδάει στο θεό και είναι συγκλονιστικός live, και κυκλοφόρησαν ένα μοναδικό άλμπουμ. Εγώ ψαρωσα και άργησα να το καταλάβω. Όταν με έπιασε αυτκ ήταν.
4 Elder - Lore. Έδω οι Elder φεύγουν λίγο έως πολύ από την doom βάση τους και βγάζουν περισσότερη ψυχεδέλεια και stoner στοιχεία. Βέβαια έχουν γράψει δισκάρα πάλι. Απλά δεν είναι όσο βαρύ ήταν το Gemini. Ήρθαν και για live νομίζω ένα χρόνο μετά και ήταν τρομερή σκηνικά.
3 The devil and the almighty blues - The devil and the almighty blues. Βάλε blues, αλλά με πολύ βαρύ ήχο, βάλε stoner αλλά επιθετικό, ένα τραγουδιστή που έχει δίπλα σίγουρα burbon, ριφ που επαναλαμβάνονται αλλά είναι τόσο καλά δομημένα τα τραγούδια που δεν θες να τελειώσουν. Είναι από τα άλμπουμ που όταν βάζω να ακούσω δεν ακούω μόνο ένα τραγούδι αλλά ψυχαναγκαστικά όλο το δίσκο. Μεγάλη κυκλοφορία που άκουσα κατά λάθος.
2 Leprous - The congregation. Δεν θα προσθέσω κάτι για αυτό το άλμπουμ μιας και ειναι κλασσικό. Να πω μόνο ότι στη συναυλία στο An έζησα μια μοναδική εμπειρία. Οι τύποι βγήκαν με τα κοστούμια τους, χωρίς να πουν τίποτα, ξεκίνησαν να παίζουν και ήταν σαν κάθε άλλος ήχος του μαγαζιού να είχε απορροφηθεί από τη μπάντα. Σταματούσαν και άκουγες μόνο τα καλώδια. Δεν μιλούσε κανένας. Είχαν όλοι καθηλωθεί. Απίστευτη εμπειρία δεν το έχω ξαναδεί και δε νομίζω να το ξαναδώ.
1 Macabre omen - Gods of war- At war. Έπος. Μόνο το From son to father να υπήρχε εδώ με το ποίημα που έγραψε και απαγγέλει ο πατέρας του (το βρήκε σε μια κασέτα μετά το θάνατο του) ειναι αρκετό για να τους βάλω στο 1. Έχω δακρύσει άπειρες φορές όταν το ακούω και είναι από τις καλύτερες συνθέσεις ελληνικού black metal. Έλα όμως που όλα εδώ μέσα είναι κομματαρες. Με καλή παραγωγή. Προσεγμένα όλα. Να μην πολυλογω γιατί είναι και αργα. Χωρίς να είμαι κανένας ειδήμων του χώρου, το θεωρώ το καλύτερο δείγμα ελληνικού black metal.
Εξώφυλλο και πολύ καλή κυκλοφορία Soilwork - The ride majestic
27 Likes
Επική χρονιά. Από το 3ο και μετά η κατάταξη θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
1) Drive-By Truckers - American Band
To 6o αριστούργημα. Στο πάνθεον. Όταν δεν είναι το Whippoorwill το αγαπημένο μου άλμπουμ της δεκαετίας, είναι αυτό. Όταν δεν είναι το Southern Rock Opera το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, συνήθως είναι αυτό.
American Band. Η sloppy μπάντα των πρώτων άλμπουμ έχει μεταμορφωθεί σε ένα πολύ tight σύνολο (ο Patton στο μπάσο λοκάρει στο rhythm section και ο πιο “μουσικός” Gonzalez σε κιθάρα/ πλήκτρα/ πιάνο εξίσου καθοριστικός σε αυτό το “συμμάζεμα”). Θυμίζουν ακόμα και E-Street Band στο What It Means με τα πληκτράκια του. Και ειδικά στο ξεκίνημα του άλμπουμ, σε χτυπάει τραγούδι με τραγούδι. Δεν θυμάμαι άλλο δίσκο τους που κάθε track να μου δημιουργεί αστραπιαία τόσο ενθουσιασμό. Η μπάντα έχει απίστευτη έμπνευση και μια ανάγκη να μιλήσει για πράγματα όπως δεν έκανε ποτέ πριν.
Ο δίσκος κυκλοφορεί την εποχή των αναταραχών τότε στην Αμερική, της αστυνομικής βίας, του Black Lives Matter, κτλ. Η μπάντα ρισκάρει. Θέλει να πει πράγματα πιο ξεκάθαρα από το παρελθόν, αφήνοντας τις πολλές μυθοπλασίες και αλληγορίες στην άκρη. Ειρωνεία, μια μερίδα οπαδών τους κατηγορεί πως έγιναν political και τους απορρίπτουν. Χτες (όταν γράφονται αυτές οι γραμμές τέλος πάντων) σε σχετικό group, κάποιος σχολίασε “the intellectually challenged figured out they’d been listening to a band full of liberal progressives”. Χοχο! Οι DBT λοιπόν, εδώ μιλούν για την οπλοκατοχή και τον ρατσισμό κυρίως. Χωρίς τσιτάτα, με στίχο πιο προσωπικό, προβληματισμένο, με μια “βαριά”, έντονα συναισθηματική ατμόσφαιρα, προσφέρουν έναν απίστευτο δίσκο που κανένα τραγούδι δεν υστερεί.
Δυνατές rock συνθέσεις (Ramon Casiano, Darkened Flags…, Surrender Under Protest, Kinky Hypocrite) εναλλάσσονται με μελαγχολικές στιγμές (Guns of Umpqua, Once They Banned Imagine, Sun Don’t Shine), τραγούδια ιδιαίτερα, τεράστιας ομορφιάς (Ever South) και το Baggage που κλείνει τον δίσκο, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια ever, να πιάνει πολύ ευαίσθητα ζητήματα προσπαθώντας να προσδώσει έναν αισιόδοξο τόνο αλλά να μου αφήνει πάντα μια μελαγχολία…
Με χτυπάει δυνατά αυτός ο δίσκος, τα μηνύματα, η αισθητική, με έναν τρόπο που κανένα άλμπουμ τους πριν δεν το έκανε. Μακάρι αλλά δύσκολο να καταφέρουν να ξανακυκλοφορήσουν τόσο άρτιο δίσκο ξανά.
2) Tedeschi Trucks Band - Let Me Get By
Πόσο χρειάζεται για να σκεφτείς “τι δισκάρα θα είναι αυτή?”. Λίγα δεύτερα, μέχρι να ακούσεις τα “oh” της Susan πάνω από την κιθάρα του Derek. Μόλις δε μπουν τα a la Hey Jude πνευστά, ο ενθουσιασμός χτυπάει ταβάνι. Το απόλυτα feelgood, Don’t Know What It Means, πεθαίνω να το δω live και να τραγουδάω το απίθανο ρεφρέν, όλη η μπάντα και το κοινό να είμαστε ένα. Ή το απίστευτο, Crying Over You / Swamp Raga, με το τελευταίο μέρος να θυμίζει τις αναζητήσεις της solo μπάντας του Derek. Oμώνυμο, Hear Me… Ποιος μπορεί να γράψει και να αποδώσει έτσι τέτοια μουσική? Κανείς.
Όσο σκέφτομαι τον ενθουσιασμό που υπήρχε με το ντεμπούτο και ότι κυκλοφόρησαν καπάκια 2 καλύτερους δίσκους… Απίστευτο.
3) Blackberry Smoke - Like An Arrow
Οι Blackberry Smoke στο Like an Arrow σκληραίνουν πάλι τον ήχο τους, οι κιθάρες γίνονται αισθητά πιο heavy από το Holding All the Roses. Τα πλαίσια που κινούνται επίσης είναι λίγο πολύ γνωστά, αν εξαιρέσουμε το εντελώς funky γι’ αυτούς, Believe You Me και το σχεδόν Zeppelin-ικό ομώνυμο. Αλλά βρίσκονται στην κορυφή του σύγχρονου southern rock (για να μην πω classic rock), γιατί το κάνουν καλύτερα από όλους. Έχουν τον ήχο, τις ικανότητες, το attitude και τα τραγούδια. Κομματάρες σαν το foot stomping Waiting for the Thunder, το εντελώς 70’s Let it Burn, το απίθανο mid tempo Sunrise in Texas, το as cool as it gets, Workin’ for a Workin’ Man και τις φοβερές country/ southern ballads (The Good Life, Free on the Wing, κτλ.) κατευθείαν μπαίνουν στο πάνθεον του καταλόγου τους.
4) Esperanza Spalding - Emily’s D+Evolution
Όταν ξεκινά το Good Lava, δεν γίνεται να μην ψαρώσει άσχημα κάποιος. Τι διάολο είναι αυτό, prog rock? Οι στριφνές κιθάρες εκεί παραπέμπουν, όχι σε jazz. Το τι γίνεται στο ρυθμικό κομμάτι και στις αρμονίες των φωνών εντωμεταξύ είναι α-πί-στευ-το. Αυτός ο δίσκος είναι θεϊκός. Τα κομμάτια είναι σχεδόν όλα στα 3-4 λεπτά και αν και σε ταξιδεύουν σε χίλια δύο διαφορετικά μέρη μέσω της ατμόσφαιρας και των πυκνών ενορχηστρώσεων, καταλήγουν να βγάζουν έντονο pop/ rock και rhythm & blues άρωμα. Εκτός από ένα-δύο τραγούδια, δεν μιλάμε για εύκολη μουσική, τα περίεργα chord progressions και οι περίτεχνες αρμονίες υπάρχουν διάσπαρτες στον δίσκο, καταφέρνει όμως η Spalding μέσα στην πολυπλοκότητα και την τεχνική του υλικού να τιθασεύσει την jazz πλευρά της με μέτρα πιο απλά, με φωνητικές μελωδίες ξεκάθαρες και πιασάρικες που σε τραβάνε σε συνεχείς ακροάσεις. Δίσκος διαφορετικός και αριστουργηματικός για ακόμα μια φορά.
5) Rival Sons - Hollow Bones
To μόνο πρόβλημα που έχει το Hollow Bones (όχι για μένα), είναι η έλλειψη κομματιών τόσο εξόφθαλμα προορισμένων για hit. Αλλά who cares, really? Για μένα μάλλον στα σημεία καλύτερο του Great Western Valkyries. Απίθανα δυναμικά riff σύγχρονου bluesy hard rock, πιθανότατα η καλύτερη φωνή του genre σήμερα, απερίγραπτο cover του Black Coffee, μελωδίες δυνατές, σχεδόν εμπορικές χωρίς ΠΟΤΕ να ακούγονται cheesy. Κι ένας ασύλληπτος riff master, o Scott Holiday που δεν θα δεις το όνομά του να αναφέρεται συχνά αλλά έχει γράψει άπειρους ύμνους. Υπάρχουν πολλές σύγχρονες μπάντες που θεωρώ πως δεν έχουν την αναγνωρισιμότητα που τους αξίζει, αλλά αν έπρεπε να ξεχώριζα μία που να είναι εντελώς αδικημένη, αυτοί είναι οι Rival Sons. Από άλμπουμ σε άλμπουμ γίνονται καλύτεροι, με ένα θεόρατο ταβάνι κι όμως δεν κατάφεραν να τραβήξουν τα φώτα πάνω τους. Θα το λέω κάθε φορά, απείρως αδικημένοι.
6) Sturgill Simpson - A Sailor’s Guide to Earth
Ο Sturgill δεν ξέρω αν σκέφτεται στο μυαλό του πως είναι ένας country μουσικός. Φαντάζομαι όχι αν κρίνω από την μετέπειτα πορεία του. Στο Metamodern Sounds, ήδη έδειξε εξέλιξη, αν και κυρίως σε θέματα ενορχήστρωσης και παραγωγής. Στο A Sailor’s Guide to Earth όμως διευρύνει τον ήχο του ακόμα περισσότερο. Πώς το λέγανε οι Drive-By Truckers? “To record that sweet soul music to that Muscle Shoals sound”.
Αυτό ακριβώς κάνει ο Sturgill. Όταν δεν παίζει θεϊκή country, δοκιμάζει την τύχη του με soul/ rhythm and blues, σούπερ δυναμικά, με πνευστά σε πρωταγωνιστικό ρόλο και κάποιες κιθαριστικές rock εκρήξεις. Μέχρι και το In Bloom των Nirvana φέρνει στον ήχο του ο θεός.
Καλύτερο από το Metamodern…? Συζητήσιμο. Καλύτερο από όλους τους άλλους? Σίγουρα.
7) The Marcus King Band - The Marcus King Band
Ο Marcus πιστοποιεί πως ήρθε για να μείνει. Από το εναρκτήριο Ain’t Nothing Wrong With That γίνεται εμφανές πως η νέα του δουλειά θα είναι πιο μελωδική αλλά ακόμα κι έτσι σε κολλά στον τοίχο με τις ικανότητές του σε κιθάρα και φωνή, με πρωτοφανές πάθος ακόμα και για τόσο νέο καλλιτέχνη. Μουσική εγκεφαλική (το Thespian Espionage παραπέμπει στις καλύτερες σόλο δουλειές του Derek Trucks o oποίος συμμετέχει σαν guest στο επίσης εξαιρετικό Self-Hatred), ένα τσικ λιγότερο τζαμαριστή, που εξερευνά συνεχώς μελωδίες φρέσκιες (Radio Soldier ύμνος), που “κυνηγά” το soul hit (το Rita is Gone έχει ένα quality που έλειπε από τα τραγούδια του ντεμπούτου, με jazzy χρώματα και απίθανες μελωδίες από πνευστά να οδηγούν τη σύνθεση), χωρίς όμως να λείπουν ογκόλιθοι σαν το southern funky jam του Plant Your Corn Early. Και φυσικά, πολύ southern/ country rock (Guitar in My Hands, Sorry 'bout Your Lover).
Ένας από τους πιο ταλαντούχους κιθαρίστες/ τραγουδιστές της γενιάς του συνεχίζει το σερί που κρατά μέχρι σήμερα.
8) Bad Touch - Truth Be Told
Μερικές φορές, όταν το 2ο άλμπουμ κυκλοφορεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από το ντεμπούτο, δεν είναι εξίσου καλό, ίσως είναι βιαστικό, κτλ. Οι Bad Touch δεν πέφτουν στην παγίδα και γράφουν μια δισκάρα ακόμα που ίσως να είναι και η αγαπημένη μου. Αν και όλοι τους οι δίσκοι είναι εντελώς feelgood, εδώ πολλές συνθέσεις είναι κάπως όμορφα μελωδικές και rocking ταυτόχρονα, με μια παρόμοια αντίληψη που ανέπτυξαν με τα χρόνια οι Steepwater Band περί σύνθεσης, αλλά σε μια πιο εκρηκτική μορφή και πιασάρικοι όσο λίγες hard rock μπάντες τα τελευταία 10 χρόνια. Πραγματικά φοβερός δίσκος.
9) Imperial State Electric - All Through the Night
Κύκνειο άσμα από μια μπαντάρα που ποτέ δεν απογοήτευσε. Good old rock ‘n’ roll. Γεροδεμένα rockers, 70’s pop, ίσως πιο εμφανής από ποτέ. Και λίγη country. 
Τα verses και τα chorus είναι από τα πιο πιασάρικα που έγραψε ποτέ. Ομώνυμο, Remove Your Doubt, Over and over Again, Would You Lie και το απίθανο Beatles-ικό No Sleeping, όλα τραγουδάρες.
Πόση έμπνευση να έχει πια αυτός ο άνθρωπος? Αν κρίνουμε από το τελευταίο Hellacopters, μάλλον άπειρη.
10) Whiskey Myers - Mud
Αν δεν είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους (πια), είναι σίγουρα εκεί ψηλά. Τα hard rock τραγούδια τους είναι ξανά γαμάτα, με ρεφρενάρες, πνευστά, φουλ δυναμικά αλλά εδώ έχουν κάνει φοβερή δουλειά στις πιο μελωδικές στιγμές με τραγούδια σαν το Stone να κρύβουν άπειρο συναίσθημα μέσα. Aπό τους Skynyrd στους Black Crowes μισό τσιγάρο δρόμος.
Chris Robinson Brotherhood - Anyway You Love, We Know How You Feel
Ευτυχώς ξέφυγαν από το εκκεντρικό (και για μένα αδύναμο αν και είχε τις στιγμές του), Phosphorescent Harvest, και επανήλθαν με μια ακόμα δισκάρα. Η μπάντα ακούγεται λιγότερο trippy, πιο σφιχτή και funky και γράφουν δυνατές μελωδίες αντί να παρασυρθούν σε ατελείωτα και ανούσια jams. Ειδικά αυτό το Forever as the Moon, με την a la Heartbreaker εισαγωγή (Rolling Stones), βγάζει πολλά γούστα. Όπως και το παραδοσιακότερο rock, Leave My Guitar Alone με οργιαστικό τελείωμα. Μαγικός δίσκος, feelgood, που συνίσταται τόσο για ανέμελες όσο και για “σοβαρές” ακροάσεις. Γίνονται πραγματάκια…
The Lemon Twigs - Do Hollywood
Απίθανη μπάντα. Ο πυρήνας, δύο αδέρφια με τόσο συγκεκριμένες χρονολογικά και υφολογικά επιρροές που μοιάζουν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Αλλά όταν κάποιος επηρεάζεται από ξεχασμένες/ ξεπερασμένες μουσικές στις μέρς μας(εκτός και υπάρχει ανάλογη σκηνή και δεν την ξέρω, πείτε μου), συχνά ακούγεται μοναδικός. Ακριβώς αυτό κάνουν οι Lemon Twigs. 60’s pop, ψυχεδέλεια, Todd Rundgren επιρροές, αέρινες φωνητικές αρμονίες, πιάνα και πλήκτρα, οι απαρχές του glam, εκεί κινούνται. Πλούσιες ενορχηστρώσεις, απίθανες μελωδίες, μια αίσθηση του εξεζητημένου, κάτι grandiose που τους βγαίνει όμως, το έχουν.
Ντεμπουτάρα.
Steepwater Band - Shake Your Faith
Έχοντας βγάλει ένα σωρό αλμπουμάρες, καταφέρνουν και κάνουν step up. Απλές φόρμες πάντα αλλά να που ξεκινούν με κάτι Crazy Horse type of riffs και μια μελαγχολία αντάξιά τους. Τους πάνε τα μελωδικά κομμάτια κι ενώ παραμένουν μια bluesy hard rock μπάντα, καταφέρνουν να ενσωματώσουν αυτές τις πιο μελωδικές στιγμές στα τραγούδια τους χωρίς να στερούν κάτι από την rocking φύση τους. Δεν μένουν όμως εκεί καθώς στο Break πχ. η μουσική γίνεται σχεδόν χορευτική, δίνοντας μια ποικιλία που κάποιες φορές στο παρελθόν ίσως να έλειπε. Και παρόλο που το Shake… είναι μεγάλο βήμα μπροστά και η κατεύθυνση είναι ξεκάθαρη, in hindsight, μου φαίνεται πως ακόμα ψιλοέψαχναν το template για να μεγαλουργήσουν… Αλλά τα λέμε αυτά στο επόμενο…
Dawes - We’re All Gonna Die
Που πήγε η μπάντα που αγάπησα? Που πήγε το folk rock μου? Γιατί δεν θυμίζει Καλιφόρνια? Γιατί ακούγεται μοντέρνο? Kαι πώς καταφέρνουν να με αγγίζουν ακόμα τόσο πολύ? Γιατί όλα ακούγονται τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια? Πόσο απίθανο είναι το ομώνυμο τραγούδι?
Απίστευτη μπάντα με ταυτότητα που δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από τις μοντέρνες ηχητικές επιλογές.
The Dexateens - Teenage Hallelujah
Α μωρή μπαντάρα… Πόσα χρόνια πέρασαν? Πάνε τα ξέφρενα άλμπουμ του παρελθόντος. Εδώ έχουμε μια μπάντα που συνδυάζει την country του Singlewide με αισθητά πιο συγκρατημένο το ROCK στοιχείο. Σπέρνει αλλά διαφορετικά. Αρχικά η παραγωγή και δευτερευόντως η αίσθηση μιας πιο “δεμένης” μπάντας. Τα “μουσικά” τους στοιχεία όλα όμως ακόμα είναι εκεί. Οι άφωνες φωνές (τι λε ρε μεγάλε), το punk element, η καύλα. Μετά από μια επταετία μας παρουσίασαν μια ακόμα δισκάρα και χάθηκαν (?) άδοξα…
Anders Osborne - Spacedust & Ocean Views
Διπλή παρουσία το '16. Ίσως ο πλέον ήπιων τόνων δίσκος του. Country/ folk ήχοι, southern blues, αιθέριες μελωδίες, αέρινες, ακουστικές κυρίως κιθάρες, πλήκτρα, τσέλο, βιολί, πνευστά, pedal steel… Η πιο μαγική στιγμή του άλμπουμ πάντως πρέπει να είναι όταν θυμάται το παρελθόν με το Can You Still Hear Me?, ένα φανταστικό straight blues τραγούδι, που μέσα σε 3 λεπτά κάνει πράγματα που άλλοι θέλουν ολόκληρους δίσκους για να αναπτύξουν. Ειδικά το σόλο της κιθάρας μόλις σκάει, μου σηκώνει κάθε φορά την τρίχα. Πανέμορφος δίσκος που στοχεύει πιο πολύ στο mood πάντως παρά στα μεμονωμένα τραγούδια.
Anders Osborne - Flower Box
Aν με ρωτούσε κάποιος για τον πιο εύκολο δίσκο του Osborne για να ξεκινήσει, θα του έλεγα το Flower Box. Ο πιο ηλεκτρισμένος και rock Osborne που έχουμε ακούσει. Southern/ blues rock, πολύ Neil Young, λίγη reggae αλλά που ενίοτε ξεφεύγει σε νωχελικά jams (πάλι κατά το Neil Young/ Crazy Horse ευαγγέλιο). Λογικό μετά το Spacedust που έπαιζε σε πολύ πιο χαμηλές συχνότητες να θέλει να ξεδώσει και γράφει κάποια από τα πιο πιασάρικα τραγούδια του με τις ηλεκτρικές κιθάρες σε πρώτο ρόλο. Υπέροχος.
Lake Street Dive - Side Pony
Τρίτο άλμπουμ τους που αναφέρω. Τρίτο διαφορετικό άλμπουμ. Η μπάντα εδώ ακούγεται εντελώς 60’s soul στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ. Έχουν βέβαια πιο rock στιγμές σαν το I Don’t Care About You, το απίστευτο χορευτικό disco, Ι Can’t Stop, λίγα jazz στοιχεία, κυρίως προερχόμενα από την χρήση κοντραμπάσο, αλλά αναμενόμενα τους θαυμάζεις γι’ αυτό που κάνουν, όλα τα κομμάτια φανταστικά ακόμα κι αν δίνει την αίσθηση του “τυπικού” άλμπουμ για αυτούς. Κι όσο τραγουδά η Rachael, απλά θαυμάζω. Φοβερό χρώμα, συναίσθημα, η τύπισσα μου θυμίζει μεγάλες φωνές του παρελθόντος. Απλά έχει άστρο.
Μουσικάρα, για καλοκαίρι, χειμώνα, για όποτε.
Black Mountain Prophet - Tales From The South
Δισκάρα. Καλύτερο από το ντεμπούτο. Badass southern rock. Hard rock, blues, country rock μπαλάντες, funky παίξιμο, ZZ TOP αναφορές, ελαφρύ jamming, όλα εδώ. Υποτίθεται θα κυκλοφορήσουν νέο δίσκο κάπου όπου να 'ναι… Να δούμε γιατί δε μας παίρνει να έχουμε τέτοιες μπάντες στην αδράνεια.
Robert Jon & the Wreck - Good Life Pie
ΤΡΑ-ΓΙ-ΚΟ εξώφυλλο. Αν και αν είσαι απλός άνθρωπος, that looks like the good life. 
To rock της μπάντας σπέρνει, μπορεί να ακουστεί μοντέρνο και ψυχεδελικό (Good Lovin’) ή funky (Hey Hey Mama) αλλά κατά βάση είναι οι πιο southern στιγμές που κλέβουν την παράσταση με όμορφες μελωδίες, πληκτράκια που ζεσταίνουν τον ήχο και καταπληκτικές κιθάρες (η lead βγάζει μάτια σε όλη την διάρκεια, και όλη η μπάντα μαζί στο φανταστικό, Allman-ish jam, Tightrope). Με κερδίζει όμως κυρίως στο ότι μου βγάζουν κάτι φωτεινό, καλοκαιρινό, good times music. Τι άλλο να ζητήσω?
Lukas Nelson & Promise Of The Real - Something Real
Τα σπάει ο Nelson σε αυτό το άλμπουμ. Ενεργητικό hard rock/ blues rock, με κάποιες δόσεις γερές americana. Σαφής βελτίωση από τα προηγούμενα καλά άλμπουμ, έχει μια δύναμη, βελτιωμένο songwriting, κάποιες στιγμές πιο μελωδικές που δείχνουν τα μεγάλα περιθώρια μιας βελτίωσης που ήδη συντελείται. Κι έχει και το θεϊκό Set Me Down on a Cloud σε μια πρώιμη έκδοση… Για το οποίο θα τα πούμε το '17 ξανά.
34 Likes
2016
10άδα αυτή την φορά…
τί δισκάρα παίζει εδώ ρε φίλε…τι λιώσιμο έχει φάει…
ο άνθρωπος και δίσκο με το ροχαλητό του να βγάλει, πάλι αριστουργηματικό θα είναι…
αυτά, καλό βράδυ…!
30 Likes
Yeap, πρώτοι οι Ghost, και με το μεγαλύτερο ποσοστό της δεκαετίας so far…
2 Likes
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον @hopeto που και ωραία τα γράφει και με βάζει στη θέση του δυνητικού αναγνώστη των δικών μου λιστών, μην καταλαβαίνοντας τίποτα (no offence ε!).
3 Likes
Top 5 2016
τρομακτικά καλή χρονιά
- Witchcraft - Nucleus
- Bent Knee - Say So
- The Dear Hunter - Act V: Hymns with the Devil In Confessional
- Thank You Scientist - Stranger Heads Prevail
- Bear Ghost - Blasterpiece
26 Likes
Δυσκολη βδομαδα. Θα ηταν μια καλη λυση αυτο που ειπες 
6 Likes
Non taken, έτσι διαβάζω κι εγω τις λίστες πολλών σας.
Το να παρακολουθήσει κανείς συζήτηση μεταξύ @hopeto και @ChrisP για τους αγαπημένους τους δίσκους κάποιας πρόσφατης χρονιάς θα πρέπει να είναι σουρεαλιστική εμπειρία
8 Likes
2016
20 αλμπουμάκια. Τα έγραψα , ξαλάφρωσα και την πέφτω για ύπνο. Καληνότσες σε όλους.
Τhe Best:
1)David Bowie - Black Star
“I Can’t Give Everything Away”
Το αποχαιρετιστήριο album του David Βowie είναι τόσο καλό που θα έμπαινε στην Νο1 θέση ακόμη και αν δεν υπήρχε η συγκινησιακή φόρτιση ή το τιμής ένεκεν που δίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν πω ότι μπορεί να είναι και το καλύτερο του, δεν πιστεύω να μου την πέσει κανένας, έτσι; Οι μουσικές που αγκαλιάζουν τους τελευταίους στίχους που έγραψε ο Βοwie δείχνουν και το τεράστιο εύρος των επιρροών του. Από Hip-Hop μέχρι και Jazz, αν κολλήσουμε στο Black Star την ταμπέλα Art Rock είμαστε νομίζω κάπως καλυμμένοι. Η νοσταλγία που υπήρχε και στο προηγούμενο του album μαζί με μια αγωνία για την καλλιτεχνική κληρονομιά του εμφανίζεται και εδώ. Κάποια από τα κομμάτια μιλάνε για το αιώνιο θέμα του καταδικασμένου έρωτα. Το Βlack Star όμως είναι κυρίως ένα album για το τέλος που προμηνύεται στον καθένα μας μέσα από την βιωματική ματιά του καλλιτέχνη και ανθρώπου Βowie. Στο απίστευτο ομότιτλο κομμάτι τα πράγματα είναι αφηρημένα, περασμένα μέσα από ένα μεταφυσικό πρίσμα, το videoclip του ένα αίνιγμα όπως και η ίδια η ζωή. Στο συγκινητικό Lazarus αντίθετα η πεζή πραγματικότητα και οι πικρές αλήθειες είναι μπροστά μας, ενώ τα λόγια λίγα και μάταια μπροστά στο αναπόφευκτο. Τι τεράστιο φινάλε για μια τέτοια προσωπικότητα!
2)Vektor - Terminal Redux
Με το Terminal Redux οι Vektor πείθουν και τον πιο αναποφάσιστο για το ταλέντο τους και την παικτική τους δεινότητα. Το τρίτο τους άλμπουμ είναι μια ιδιοφυής δουλειά, μια μοναδική μουσική πρόταση, ένας θρίαμβος. Μερικά σκαλιά πιο πάνω από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους ( που ήταν ήδη κορυφαίες) σε επίπεδο συνθέσεων και ωριμότητας και αυτό φαίνεται από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το εκπληκτικό Charging The Void που μόλις τελειώνουν τα εννιά λεπτά της διάρκειας του αισθάνεσαι αποσβολωμένος και ανανεωμένος απ’ ότι προηγήθηκε. Άλλα highlights για εμένα είναι το LCD (Liquid Crystal Disease) που σπέρνει ασταμάτητα με τις ριφάρες του, ονείρωξη για κάθε πεινασμένο Μεταλά και το Collapse που κινείται σε πιο prog μονοπάτια - και καθαρά φωνητικά! -προσφέροντας μερικές στιγμές χαλάρωσης στο ολοκαύτωμα του δίσκου. Με 73 λεπτά συνολικά είναι πολλή η πληροφορία, αλλά σε αποζημιώνει και με το παραπάνω.
3)Cult of Luna & Julie Christmas - Mariner
Ίσως αδικούσα τους Cult of Luna αν έλεγα πως θα έπρεπε να ενσωμάτωναν μόνιμα την Julie Christmas στην σύνθεση τους. Όταν αποφάσισαν να συνεργαστούν δεν είχαν καμιά ιδέα για το πώς θα ακούγονταν ο δίσκος ή ποια κατεύθυνση θα είχε. Κι όμως η συνεύρεση τους στο Mariner είναι αυτό που λέμε έτυχε και πέτυχε. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η φωνή της διαπερνά εγκεφάλους και ο τρόπος που ερμηνεύει είναι μοναδικός. Η Julie έχει τα ηνία στα φωνητικά, είναι όμως οι εναλλαγές τους με αυτά του Johannes που κάνουν την διαφορά. Ειδική μνεία στo δεκαπεντάλεπτο Cygnus, ένα πραγματικό επίτευγμα και ένα από τα κορυφαία κομμάτια της χρονιάς. Κινηματογραφικό, παρανοϊκό, μεγαλειώδες, επικό, το Mariner είναι ένα μουσικό ταξίδι σε αφιλόξενους γαλαξίες.
4)Devin Townsend Project - Transcendence
Άλλη μια δυνατή δουλειά από τον Καναδό, η τελευταία του με τους DTP κλείνοντας έτσι άλλο ένα κεφάλαιο της πλούσιας δισκογραφικής του πορείας. Είχε αρχίσει να κουράζεται από τις ασταμάτητες περιοδείες και να αισθάνεται πως είχε μπει σε ένα επικίνδυνο για την δημιουργικότητα του καλούπι, επομένως ήρθε η ώρα για αλλαγές. Παρά το γεγονός ότι η φάση-μπάντα τελείωνε για τον Devin, στο Τranscenence δεν κάνει σε καμία περίπτωση εκπτώσεις στην ποιότητα των συνθέσεων, στις εκτελέσεις και στις ερμηνείες. Όπως έγινε με τα Hyperdrive και Κingdom, έχουμε και εδώ την επανεκτέλεση κάποιου κομματιού από τους πρώτους του δίσκους με το Τruth - που όπως έχει δηλώσει είναι το αγαπημένο κομμάτι που έχει γράψει - και όπως το φανταστήκατε, είναι ακόμη πιο τέλειο. Στο Stormbending κάνει για άλλη μια φορά επίδειξη της δύναμης της φωνής του, ενώ το ομώνυμο Τranscendence ξεκινά σαν να είναι βγαλμένο μέσα από δίσκο των Therion, με χρήση οπερατικών φωνητικών μέχρι να αρχίσει το αλισβερίσι με την φωνή της Anneke - ναι είναι και αυτή παρούσα σε μικρότερο ρόλο αυτήν την φορά. Ωραίος Λοιπόν δίσκος, κρίμα που τελείωσε το project, αλλά τα καλύτερα έπονται…κάτι ήξερε ο καραφλός!
5)New Model Army - Winter
Θα αναρωτιέστε τώρα γιατί ξεχώρισε αυτός το Winter και όχι κάποιο από τα πολυάριθμα εξίσου αξιόλογα albums των New Model Army. Δεν ξέρω τι να πω, το Winter μαζί με το Carnival του 2005 -που δυστυχώς το ξέχασα τελείως όταν έφτιαχνα την λίστα εκείνης της χρονιάς- είναι τα δύο albums τους που βρίσκουν συχνότερα τον δρόμο στα ακουστικά μου. Σχετικά με το Winter τώρα, κομμάτια όπως τα Beginning, Burn the Castle, Winter και το απόλυτα συναυλιακό Born Feral -που απολαύσαμε ζωντανά σχετικά πρόσφατα- είναι ανάμεσα στα καλύτερα του Justin Sullivan. Οι στίχοι του για άλλη μια φορά ενδιαφέροντες, ουσιώδεις και γεμάτοι προβληματισμούς, οι μελωδίες του ιδιαίτερες, η ερμηνεία του γεμάτη πάθος, σοφία και ευαισθησία. Γιατί λοιπόν να μην πάρει το Winter την θέση που πιστεύω του αξίζει;
The Rest:
A Tribe Called Quest - We Got It from Here… Thank You 4 Your Service Πάει και ο Phife, νέος και αυτός. Το 2016 αποδείχθηκε πολύ θανατερή χρονιά για την μουσική αν το καλοσκεφτούμε. Τα φιλαράκια του και μερικοί ακόμα τύποι - André 3000, Kendrick Lamar, Jack White, Elton John, Kanye West, Anderson .Paak, Talib Kweli…-αποτίουν τα σέβη τους και έτσι ο τελευταίος δίσκος των Tribe καταλήγει να είναι ένα γεγονός της χρονιάς με το περιεχόμενο του να αντικατοπτρίζει απόλυτα την αξία των συμμετεχόντων.
Tindersticks - The Waiting Room Άλλη μια σπουδαία δουλειά της ύστερης περιόδου των αγαπημένων Tindersticks, από τις Spaghetti Western μελωδίες του εναρκτήριου Follow Me στο…ονειρικό ντουέτο του We Are Dreamers! με την Jehnny Beth των Savages. Και η επιστροφή του αγαπημένου γαιδαράκου στο εξώφυλλο!
Savages - Adore Life Ακόμη καλύτερο και από το γαμάτο ντεμπούτο τους. Η Jehnny Beth είναι η Siouxsie της γενιάς μας. Νομίζω κορίτσια πως είναι καιρός να βάλετε στην άκρη τα άλλα projects σας και να στρωθείτε για νέο album, τι λέτε;
Fates Warning - Theories of Flight Fates εμπνευσμένοι και ανανεωμένοι. Η αγαπημένη μου δουλειά τους εδώ και αιώνες. Ο ήχος τούμπανο, ο Bobby παικταράς, ο Ray σε φόρμα, ο Jim γράφει τραγουδάρες ξανά. Και μόνο το The Light and Shade of Things να είχε δηλαδή…
Bat For Lashes - The Bride Η Νατάσα ως δακρυσμένη νυφούλα αποφασίζει να βγάλει concept album και ως αποτέλεσμα εμείς δεν είμαστε ψυχολογικά έτοιμοι να διαχειριστούμε κάτι το τόσο δραματικό!
Dinosaur Jr. - Give a Glimpse of What Yer Not Όλοι οι δίσκοι των Dinosaur μετά την επιστροφή του Lou Barlow στο συγκρότημα είναι αξιόλογοι. Bάζω να παίξει το συγκεκριμένο και νιώθω μια ζεστασιά γύρω μου και μέσα μου. Αρκεί.
Megadeth - Dystopia Ο Κίκο έφυγε (δυστυχώς) από τους Angra για να ζωηρέψει λίγο το κουφάρι των Megadeth και μάλλον ο ερχομός του κάτι κατάφερε. Επιτέλους μερικές κομματάρες για να κουνηθεί λιγάκι ο σβέρκος μας.
Gojira - Magma Θα πω και εγώ την γνωστή παπαριά που λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις: Το Magma είναι το Black Album των Gojira. Καταλάβατε δηλαδή. Για εμένα αυτό είναι καλό, για τους Gojira φαντάζομαι το ίδιο. Για άλλους δεν ξέρω.
Witherscape - The Northern Sanctuary Dan Swanö - εγγύηση. Tέλειος συνδυασμός Εdge of Sanity και Nightingale, οι δύο πρώην μπάντες του Dan σε μία. A Π Ο Λ Α Υ Σ Η .
Dark Tranquillity - Atoma Mikael Stanne - εγγύηση. Από εποχές Fiction είχα να καραγουστάρω τόσο με δουλειά των DT. Οι κομματάρες είναι μαζεμένες στην αρχή του δίσκου αλλά και τα υπόλοιπα αν και κάπως generic, έχουν κάτι να δείξουν.
Vader - The Empire Συχνά βάζω να ακούσω το The Empire μετά από μια δύσκολη μέρα στην δουλειά την ώρα που κάνω ένα ζεστό ντουζάκι για να χαλαρώσω και να αποβάλω από τον οργανισμό μου τις τοξίνες…
Sodom - Decision Day…και συνεχίζω φορώντας τις πιτζαμούλες μου, παρέα με ένα ζεστό ρόφημα, να με νανουρίζει το Decision Day με την καθησυχαστική αίσθηση του γνώριμου, με τις χαρούμενες μελωδίες και τα γλυκά φωνητικά του Tom Angelripper…ROOOLLING THUUUNDERRR!
Iggy Pop - Post Pop Depression Αυτό που χρειαζόταν τελικά ο Iggy ήταν ένα παλικαράκι (Josh Homme) να τον βοηθήσει “λίγο” στο στούντιο και Voilà! O δίσκος που ούτε ο πιο αισιόδοξος και φανατικός οπαδός του περίμενε να βγάλει…ΟΚ το “λίγο” που γράφω πιο πάνω είναι σχετικό!
Nick Cave - Skeleton Tree Η μινιμαλιστική κατεύθυνση που έχει πάρει η μουσική του Cave τα τελευταία χρόνια ταιριάζει γάντι με το σκοτεινό βιβλικό περιεχόμενο του Σκελετόδεντρου. Στο Girl in Amber λες και η Θλίψη παίρνει μορφή σάρκα και οστά μπροστά σου.
Leonard Cohen - You Want It Darker Τι απώλεια και αυτή! Tι στοιχειωτικό κομμάτι που είναι το ομότιτλο! Τι αποχαιρετιστήριο δώρο αυτός ο δίσκος!
*Και καλύτερο εξώφυλλο.
34 Likes