Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον @hopeto που και ωραία τα γράφει και με βάζει στη θέση του δυνητικού αναγνώστη των δικών μου λιστών, μην καταλαβαίνοντας τίποτα (no offence ε!).
3 Likes
Top 5 2016
τρομακτικά καλή χρονιά
- Witchcraft - Nucleus
- Bent Knee - Say So
- The Dear Hunter - Act V: Hymns with the Devil In Confessional
- Thank You Scientist - Stranger Heads Prevail
- Bear Ghost - Blasterpiece
26 Likes
Δυσκολη βδομαδα. Θα ηταν μια καλη λυση αυτο που ειπες 
6 Likes
Non taken, έτσι διαβάζω κι εγω τις λίστες πολλών σας.
Το να παρακολουθήσει κανείς συζήτηση μεταξύ @hopeto και @ChrisP για τους αγαπημένους τους δίσκους κάποιας πρόσφατης χρονιάς θα πρέπει να είναι σουρεαλιστική εμπειρία
8 Likes
2016
20 αλμπουμάκια. Τα έγραψα , ξαλάφρωσα και την πέφτω για ύπνο. Καληνότσες σε όλους.
Τhe Best:
1)David Bowie - Black Star
“I Can’t Give Everything Away”
Το αποχαιρετιστήριο album του David Βowie είναι τόσο καλό που θα έμπαινε στην Νο1 θέση ακόμη και αν δεν υπήρχε η συγκινησιακή φόρτιση ή το τιμής ένεκεν που δίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν πω ότι μπορεί να είναι και το καλύτερο του, δεν πιστεύω να μου την πέσει κανένας, έτσι; Οι μουσικές που αγκαλιάζουν τους τελευταίους στίχους που έγραψε ο Βοwie δείχνουν και το τεράστιο εύρος των επιρροών του. Από Hip-Hop μέχρι και Jazz, αν κολλήσουμε στο Black Star την ταμπέλα Art Rock είμαστε νομίζω κάπως καλυμμένοι. Η νοσταλγία που υπήρχε και στο προηγούμενο του album μαζί με μια αγωνία για την καλλιτεχνική κληρονομιά του εμφανίζεται και εδώ. Κάποια από τα κομμάτια μιλάνε για το αιώνιο θέμα του καταδικασμένου έρωτα. Το Βlack Star όμως είναι κυρίως ένα album για το τέλος που προμηνύεται στον καθένα μας μέσα από την βιωματική ματιά του καλλιτέχνη και ανθρώπου Βowie. Στο απίστευτο ομότιτλο κομμάτι τα πράγματα είναι αφηρημένα, περασμένα μέσα από ένα μεταφυσικό πρίσμα, το videoclip του ένα αίνιγμα όπως και η ίδια η ζωή. Στο συγκινητικό Lazarus αντίθετα η πεζή πραγματικότητα και οι πικρές αλήθειες είναι μπροστά μας, ενώ τα λόγια λίγα και μάταια μπροστά στο αναπόφευκτο. Τι τεράστιο φινάλε για μια τέτοια προσωπικότητα!
2)Vektor - Terminal Redux
Με το Terminal Redux οι Vektor πείθουν και τον πιο αναποφάσιστο για το ταλέντο τους και την παικτική τους δεινότητα. Το τρίτο τους άλμπουμ είναι μια ιδιοφυής δουλειά, μια μοναδική μουσική πρόταση, ένας θρίαμβος. Μερικά σκαλιά πιο πάνω από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους ( που ήταν ήδη κορυφαίες) σε επίπεδο συνθέσεων και ωριμότητας και αυτό φαίνεται από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το εκπληκτικό Charging The Void που μόλις τελειώνουν τα εννιά λεπτά της διάρκειας του αισθάνεσαι αποσβολωμένος και ανανεωμένος απ’ ότι προηγήθηκε. Άλλα highlights για εμένα είναι το LCD (Liquid Crystal Disease) που σπέρνει ασταμάτητα με τις ριφάρες του, ονείρωξη για κάθε πεινασμένο Μεταλά και το Collapse που κινείται σε πιο prog μονοπάτια - και καθαρά φωνητικά! -προσφέροντας μερικές στιγμές χαλάρωσης στο ολοκαύτωμα του δίσκου. Με 73 λεπτά συνολικά είναι πολλή η πληροφορία, αλλά σε αποζημιώνει και με το παραπάνω.
3)Cult of Luna & Julie Christmas - Mariner
Ίσως αδικούσα τους Cult of Luna αν έλεγα πως θα έπρεπε να ενσωμάτωναν μόνιμα την Julie Christmas στην σύνθεση τους. Όταν αποφάσισαν να συνεργαστούν δεν είχαν καμιά ιδέα για το πώς θα ακούγονταν ο δίσκος ή ποια κατεύθυνση θα είχε. Κι όμως η συνεύρεση τους στο Mariner είναι αυτό που λέμε έτυχε και πέτυχε. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η φωνή της διαπερνά εγκεφάλους και ο τρόπος που ερμηνεύει είναι μοναδικός. Η Julie έχει τα ηνία στα φωνητικά, είναι όμως οι εναλλαγές τους με αυτά του Johannes που κάνουν την διαφορά. Ειδική μνεία στo δεκαπεντάλεπτο Cygnus, ένα πραγματικό επίτευγμα και ένα από τα κορυφαία κομμάτια της χρονιάς. Κινηματογραφικό, παρανοϊκό, μεγαλειώδες, επικό, το Mariner είναι ένα μουσικό ταξίδι σε αφιλόξενους γαλαξίες.
4)Devin Townsend Project - Transcendence
Άλλη μια δυνατή δουλειά από τον Καναδό, η τελευταία του με τους DTP κλείνοντας έτσι άλλο ένα κεφάλαιο της πλούσιας δισκογραφικής του πορείας. Είχε αρχίσει να κουράζεται από τις ασταμάτητες περιοδείες και να αισθάνεται πως είχε μπει σε ένα επικίνδυνο για την δημιουργικότητα του καλούπι, επομένως ήρθε η ώρα για αλλαγές. Παρά το γεγονός ότι η φάση-μπάντα τελείωνε για τον Devin, στο Τranscenence δεν κάνει σε καμία περίπτωση εκπτώσεις στην ποιότητα των συνθέσεων, στις εκτελέσεις και στις ερμηνείες. Όπως έγινε με τα Hyperdrive και Κingdom, έχουμε και εδώ την επανεκτέλεση κάποιου κομματιού από τους πρώτους του δίσκους με το Τruth - που όπως έχει δηλώσει είναι το αγαπημένο κομμάτι που έχει γράψει - και όπως το φανταστήκατε, είναι ακόμη πιο τέλειο. Στο Stormbending κάνει για άλλη μια φορά επίδειξη της δύναμης της φωνής του, ενώ το ομώνυμο Τranscendence ξεκινά σαν να είναι βγαλμένο μέσα από δίσκο των Therion, με χρήση οπερατικών φωνητικών μέχρι να αρχίσει το αλισβερίσι με την φωνή της Anneke - ναι είναι και αυτή παρούσα σε μικρότερο ρόλο αυτήν την φορά. Ωραίος Λοιπόν δίσκος, κρίμα που τελείωσε το project, αλλά τα καλύτερα έπονται…κάτι ήξερε ο καραφλός!
5)New Model Army - Winter
Θα αναρωτιέστε τώρα γιατί ξεχώρισε αυτός το Winter και όχι κάποιο από τα πολυάριθμα εξίσου αξιόλογα albums των New Model Army. Δεν ξέρω τι να πω, το Winter μαζί με το Carnival του 2005 -που δυστυχώς το ξέχασα τελείως όταν έφτιαχνα την λίστα εκείνης της χρονιάς- είναι τα δύο albums τους που βρίσκουν συχνότερα τον δρόμο στα ακουστικά μου. Σχετικά με το Winter τώρα, κομμάτια όπως τα Beginning, Burn the Castle, Winter και το απόλυτα συναυλιακό Born Feral -που απολαύσαμε ζωντανά σχετικά πρόσφατα- είναι ανάμεσα στα καλύτερα του Justin Sullivan. Οι στίχοι του για άλλη μια φορά ενδιαφέροντες, ουσιώδεις και γεμάτοι προβληματισμούς, οι μελωδίες του ιδιαίτερες, η ερμηνεία του γεμάτη πάθος, σοφία και ευαισθησία. Γιατί λοιπόν να μην πάρει το Winter την θέση που πιστεύω του αξίζει;
The Rest:
A Tribe Called Quest - We Got It from Here… Thank You 4 Your Service Πάει και ο Phife, νέος και αυτός. Το 2016 αποδείχθηκε πολύ θανατερή χρονιά για την μουσική αν το καλοσκεφτούμε. Τα φιλαράκια του και μερικοί ακόμα τύποι - André 3000, Kendrick Lamar, Jack White, Elton John, Kanye West, Anderson .Paak, Talib Kweli…-αποτίουν τα σέβη τους και έτσι ο τελευταίος δίσκος των Tribe καταλήγει να είναι ένα γεγονός της χρονιάς με το περιεχόμενο του να αντικατοπτρίζει απόλυτα την αξία των συμμετεχόντων.
Tindersticks - The Waiting Room Άλλη μια σπουδαία δουλειά της ύστερης περιόδου των αγαπημένων Tindersticks, από τις Spaghetti Western μελωδίες του εναρκτήριου Follow Me στο…ονειρικό ντουέτο του We Are Dreamers! με την Jehnny Beth των Savages. Και η επιστροφή του αγαπημένου γαιδαράκου στο εξώφυλλο!
Savages - Adore Life Ακόμη καλύτερο και από το γαμάτο ντεμπούτο τους. Η Jehnny Beth είναι η Siouxsie της γενιάς μας. Νομίζω κορίτσια πως είναι καιρός να βάλετε στην άκρη τα άλλα projects σας και να στρωθείτε για νέο album, τι λέτε;
Fates Warning - Theories of Flight Fates εμπνευσμένοι και ανανεωμένοι. Η αγαπημένη μου δουλειά τους εδώ και αιώνες. Ο ήχος τούμπανο, ο Bobby παικταράς, ο Ray σε φόρμα, ο Jim γράφει τραγουδάρες ξανά. Και μόνο το The Light and Shade of Things να είχε δηλαδή…
Bat For Lashes - The Bride Η Νατάσα ως δακρυσμένη νυφούλα αποφασίζει να βγάλει concept album και ως αποτέλεσμα εμείς δεν είμαστε ψυχολογικά έτοιμοι να διαχειριστούμε κάτι το τόσο δραματικό!
Dinosaur Jr. - Give a Glimpse of What Yer Not Όλοι οι δίσκοι των Dinosaur μετά την επιστροφή του Lou Barlow στο συγκρότημα είναι αξιόλογοι. Bάζω να παίξει το συγκεκριμένο και νιώθω μια ζεστασιά γύρω μου και μέσα μου. Αρκεί.
Megadeth - Dystopia Ο Κίκο έφυγε (δυστυχώς) από τους Angra για να ζωηρέψει λίγο το κουφάρι των Megadeth και μάλλον ο ερχομός του κάτι κατάφερε. Επιτέλους μερικές κομματάρες για να κουνηθεί λιγάκι ο σβέρκος μας.
Gojira - Magma Θα πω και εγώ την γνωστή παπαριά που λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις: Το Magma είναι το Black Album των Gojira. Καταλάβατε δηλαδή. Για εμένα αυτό είναι καλό, για τους Gojira φαντάζομαι το ίδιο. Για άλλους δεν ξέρω.
Witherscape - The Northern Sanctuary Dan Swanö - εγγύηση. Tέλειος συνδυασμός Εdge of Sanity και Nightingale, οι δύο πρώην μπάντες του Dan σε μία. A Π Ο Λ Α Υ Σ Η .
Dark Tranquillity - Atoma Mikael Stanne - εγγύηση. Από εποχές Fiction είχα να καραγουστάρω τόσο με δουλειά των DT. Οι κομματάρες είναι μαζεμένες στην αρχή του δίσκου αλλά και τα υπόλοιπα αν και κάπως generic, έχουν κάτι να δείξουν.
Vader - The Empire Συχνά βάζω να ακούσω το The Empire μετά από μια δύσκολη μέρα στην δουλειά την ώρα που κάνω ένα ζεστό ντουζάκι για να χαλαρώσω και να αποβάλω από τον οργανισμό μου τις τοξίνες…
Sodom - Decision Day…και συνεχίζω φορώντας τις πιτζαμούλες μου, παρέα με ένα ζεστό ρόφημα, να με νανουρίζει το Decision Day με την καθησυχαστική αίσθηση του γνώριμου, με τις χαρούμενες μελωδίες και τα γλυκά φωνητικά του Tom Angelripper…ROOOLLING THUUUNDERRR!
Iggy Pop - Post Pop Depression Αυτό που χρειαζόταν τελικά ο Iggy ήταν ένα παλικαράκι (Josh Homme) να τον βοηθήσει “λίγο” στο στούντιο και Voilà! O δίσκος που ούτε ο πιο αισιόδοξος και φανατικός οπαδός του περίμενε να βγάλει…ΟΚ το “λίγο” που γράφω πιο πάνω είναι σχετικό!
Nick Cave - Skeleton Tree Η μινιμαλιστική κατεύθυνση που έχει πάρει η μουσική του Cave τα τελευταία χρόνια ταιριάζει γάντι με το σκοτεινό βιβλικό περιεχόμενο του Σκελετόδεντρου. Στο Girl in Amber λες και η Θλίψη παίρνει μορφή σάρκα και οστά μπροστά σου.
Leonard Cohen - You Want It Darker Τι απώλεια και αυτή! Tι στοιχειωτικό κομμάτι που είναι το ομότιτλο! Τι αποχαιρετιστήριο δώρο αυτός ο δίσκος!
*Και καλύτερο εξώφυλλο.
34 Likes
Μπα, εγώ όταν τελειώσει όλο αυτό και μιας έχω σκυλοβαρεθεί να ασχολούμαι με νέες κυκλοφορίες στα “δικά μου” λέω να ασχοληθώ με λίστες άλλων users όσο πιο μακριά γίνεται από το comfort zone και του @hopeto είναι βασικές υποψήφιες.
3 Likes
3 Likes
YouTube wisdom is just the best 
Εντάξει αυτό λέγεται θράσος
Κλάμα 
1 Like
Σιγουρα το καλυτερο εξωφυλλο απο οσα εχεις βαλει ποτε, και πιθανοτατα απο τα καλυτερα εξωφυλλα γενικως, μεταξυ οσων εχουν βγει σε πρωτη θεση 
Τι παει να πει απλος ανθρωπος :")
2 Likes
Το 2016 είναι από αυτές τις χρονιές που τα επιτραπέζια ήταν πολλάααα και πολύ καλά! Δύσκολη η επιλογή μόνο πέντε αλλά είπαμε αν αρχίσουμε να μεγαλώνουμε κι αυτή τη λίστα γαμήθηκε μετά…
1) Scythe (Από τα καλύτερα επιτραπέζια που βγήκανε ποτέ και μέσα στα 5 αγαπημένα μου. Artwork, gameplay που συνδυάζει από area control και worker placement μέχρι engine building και exploration και όλα δεμένα άψογα με ένα πολύ ωραίο θέμα)
2) Mystic Vale (Παιχνιδάρα με πρωτότυπο μηχανισμό card building και φανταστικό artwork)
3) Cry Havok (Αλλη παιχνιδάρα, από τα καλύτερα dudes on a map που κυκλοφορούν με ένα από τα πιο πρωτότυπα συστήματα μάχης που έχω δει.)
4) Mechs vs Minions (Δηλαδή το επιτραπέζιο που βασίστηκε στον κόσμο του league of legends, συνεργατικό, φωτεινό, πολύ fun programmed movement.)
5) Star Wars: Rebellion (Ολα τα κλασικά τρία Star Wars σε ένα γιγαντιαίο επιτραπέζιο,θέλει ώρες για να το ολοκληρώσεις αλλά είναι epic όσο πολύ λίγα.)
Πάμε στους δίσκους της χρονιάς τώρα.
1) Insomnium - Winter’s Gate
Ο μεγαλύτερος δίσκος τους, ταυτόχρονα ο καλύτερος μετά το 2002 στο χώρο του μελωδικού death metal. Οι μελωδίες πάνε βαθιά σε συναισθηματικά επίπεδα, οι ατμόσφαιρες το ίδιο και οι κιθάρες είναι ταυτόχρονα οικείες σα να γραφτηκαν στα τέλη των 90’s αλλά χωρίς να κουβαλάνε την κούραση των τόσων δεκαετιών πάνω τους. Ένα άλμπουμ, ένα κομμάτι χωρισμένο σε 7 καταπληκτικά μέρη βγαλμένα από την καρδιά του χειμώνα με την παγωνιά του παντού και την πόρωση από τα τρομερά ριφ και τα καταιγιστικά τύμπανα να ισορροπεί το καταθλιπτικό τοπίο που στήνουν οι Φινλανδοί.
2) Gojira - Magma
Αλλη μια τεράστια δισκάρα από τους Gojira, λιγότερο ακραία αλλά το ίδιο βαριά και με περισσότερο progressive βάθος. Είναι πλέον οι μεγαλύτεροι, μαζί με τους Mastodon, του σήμερα στο στούντιο αλλά αυτοί είναι και αρκετά καθηλωτικοί live ώστε να είναι οι σημερινοί και αυριανοί ηγέτες του metal.
3) Architects - All Our Gods Have Abandoned Us
Απίστευτη δισκάρα από τους Architects, κομματάρες με απίστευτη οργή και συναισθηματικές κορυφώσεις. Πλέον οι Architects είναι ισοπεδωτικοί και κάπου εδώ είναι που καταλαβαίνεις ότι η σκυτάλη άλλαξε γενιά στο metal. Φευγει πλέον από τα μεγαθήρια της προηγούμενης δεκαετίας (Slipknot, System Of A Down, Tool κτλπ) και περνάει σε νέους ήρωες όπως αυτοί εδώ.
4) Neal Morse Band - The Similitude Of A Dream
Εκπληκτικό άλμπουμ, δύσκολα βρίσκεις κάποιο έστω μικρό ψεγάδι εδώ, ακόμα και το concept του, μεταφρασμένο από μια διαφορετική σκοπιά από αυτή που ο ίδιος ο Morse παρουσιάζει, μπορεί να με συσπειρώσει και έχει στιγμές που ακουμπάνε ακόμα και βαθιά ριζωμένες σκέψεις μέσα μου (παράδειγμα το shortcut to salvation).
5) Metallica - Hardwired… To Self-Destruct
Ο καλύτερος δίσκος που βγάλανε μετά την εποχή των Load, Reload. Υπάρχουν κομμάτια που στέκονται πιο χαμηλά αλλά υπάρχουν και κομματάρες που μπαίνουν πολύ άνετα στο best of τους, καταλαβαίνετε τι λέμε? Θα έμπαιναν άνετα στα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει οι METALLICA!!! Και χαμηλά είναι βασικά η πέμπτη θέση, άντε μη βάλω στα καπάκια Atlas, Moth και Spit out the bone και πάρει πρωτιά χρονιάς, πενταετίας και πάει λέγοντας…
6) Rival Sons - Hollow Bones
Ανεβαίνουν και μας ανεβάζουν και μαζί ανεβαίνει το ροκ ψηλότερα στις λίστες μας σε μια νέα εποχή σημερινή που τιμά το χθες, το blues, το rock ‘n roll, το legacy των zeppelin χωρίς όμως να το αντιγράφει.
7) The Pineapple Thief - Your Wilderness
Δεν ξέρω αν είναι ο κορυφαίος δίσκος τους ή απλά αυτός που έχω λιώσει περισσότερο, αλλά έχει σημαντική θέση στα ακούσματά μου γιατί αποτελεί μια από τις βασικές επιλογές μου όταν θέλω να καθαρίσει το μυαλό μετά από ζόρικη μέρα.
8) Borknagar - Winter Thrice
Ενα τόσο πολυεπίπεδο ακραίο prog rock άλμπουμ που εντυπωσιάζει με την πληρότητα και ταυτόχρονα με την όμορφη, παγερή ατμόσφαιρά του.
9) Fates Warning - Theories Of Flight
Γαμάτος Fates δίσκος μετά από πολλά χρόνια. Progressive metal που δεν αναμασά το παρελθόν τους αλλά επαναπροσδιορίζει τη μουσική ταυτότητα που διαμόρφωσαν στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 90 φέρνοντας την στο σήμερα με τον πιο βαρύ ήχο που είχαν ποτέ, απίστευτες ερμηνείες και μερικά από τα καλύτερα ρεφρέν της δισκογραφίας τους - εντάξει μπορεί να το παράκανα λίγο. Θέλω να πω και δυο πράγματα για τον εκπληκτικό κύριο Jarzombek αλλά θα νιώσω ότι προδίδω έναν από τους αγαπημένους μου ντράμερ έβερ αν το κάνω οπότε άστο.
10) Avenged Sevenfold - The Stage
Τα πράγματα ξεφεύγουν λίγο εδώ μέσα, τα παιξίματα σοκάρουν με το πόσο βιρτουόζικα έχουν γίνει, τα φωνητικά είναι πια απίστευτα, τα πειράματα προκαλούν συνέχεια τον ακροατή. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους (πέμπτος στη λίστα μου από αυτούς) αλλά κι αυτό είναι αλμπουμάρα με σαφώς περισσότερο ενδιαφέρον από το Hail to the king.
11) Poem - Skein Syndrome
Ανεβαίνουν ψηλότερα βγάζοντας ένα από τα καλύτερα progressive άλμπουμ της χρονιάς με ερμηνείες τόσο δυνατές που σε κολλάνε στον τοίχο, η μεγαλύτερη επιτυχία βέβαια βρίσκεται στο ότι η συνέχεια ήταν το ίδιο καλή αν όχι καλύτερη.
12) Opeth - Sorceress
Δεν καταλαβαίνω τι έπαθαν οι οπαδοί του prog rock και αντιμετώπισαν αυτή τη δισκάρα ως μετριότητα! Τι να σας πω εγώ πάντως με το που μπαίνει η εισαγωγική Περσεφόνη ψάχνω γωνιά να κουρνιάσω και να βυθιστώ στη μελωδία του, στα wilde flowers και will o the wisp ήδη με μαζεύεις από τα πατώματα. Να πω για τη δεύτερη μάγισσα μετά και το Seventh sojourn που είναι λες και βγήκε μέσα από το ghost reveries, μέχρι και οι blind guardian κάνουν ένα μικρό πέρασμα από το δίσκο στο fleeting glance. Δισκάρα είναι, τι να πω δεν ξέρω…
13) In The Woods - Pure
Γυρισαν, και μάλιστα με δισκάρα. Δεν έχει καμία σχέση με το σημείο που το άφησαν 17 χρόνια πριν, αλλά πάλι βγάλανε μια δισκάρα ατμοσφαιρικού metal. Εδώ που τα λέμε τι σχέση είχε και το strange in stereo με το omnio και αντίστοιχα αυτό με το heart of the ages, και οι αποστάσεις σε αυτά ήταν δύο χρόνια μόνο, και η σύνθεση σχεδόν σταθερή…
14) Dark Tranquillity - Atoma
Επιτέλους ξαναμπήκαν οι Dark Tranquillity σε λίστα μου, τον χάρηκα πολύ αυτό τον δίσκο. Έχει κάποια κομμάτια μέσα που τα λες και κομματάρες και γενικά σα σύνολο κρατιέται πολύ ψηλά. Το ομώνυμο μάλιστα είναι μέσα στα τοπ χιτ σονγκς που έχουν γράψει.
15) Ihsahn - Arktis
Progressive και Ihsahn είναι συνώνυμα, ποιότητα και Ihsahn έχουν σχέση αδιαμφισβήτητη. Έχω πει τόσα για αυτόν τον άνθρωπο στις λίστες μου που δε νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ πολύ πάλι εδώ.
16) Alter Bridge - The Last Hero
Μου αρέσει λιγότερο από άλλα άλμπουμ τους αλλά δεν παύει να είναι πολύ καλό κι αυτό, το έχω ακούσει και λιγότερο από τα άλλα άλμπουμ τους που μπήκαν σε λίστες μου βέβαια.
17) Russian Circles - Guidance
Μέσα στους αγαπημένους μου instrumental δίσκους ever και μπορεί ο αγαπημένος μου post δίσκος.
18) Blues Pills - Lady In Gold
Υποτιμημένη δισκάρα, ναι δισκάρα το εννοώ. Οι ερμηνείες της Larsson κοντράρουν στα ίσα τις μεγαλύτερες γυναικείες φωνές όλης της blues rock κληρονομιάς, στο I felt a change γράφει ιστορία.
19) Witherscape - The Northern Sanctuary
Ο Dan συνεχίζει το καλύτερο project του με έναν πάρα πολύ καλό δεύτερο, και τελευταίο (?), δίσκο που ακουμπάει περισσότερο στις Edge of sanity αλλά και σε πιο κλασικές μέταλ καταβολές. Το 14λεπτο ομώνυμο είναι λίγο εξωπραγματικό ε.
20) Tremonti - Dust
Πολύ καλός δίσκος και αυτός, σταθερά η πιο σκληρή μεταλική πλευρά του Tremonti.
21) Haken - Affinity
Λιγο με χαλάει η 80’s αισθητική που βγάζει αλλά παρόλα αυτά είναι μια πολύ καλή κυκλοφορία με μερικές φοβερές κομματάρες και ίσως το καλύτερο progressive metal κομμάτι της χρονιάς. Απλά για να είμαι ειλικρινής συνολικά χάνει σε σχέση και με το προηγούμενο αλλά και με τα επόμενα.
22) Alcest - Kodama
Επιστροφή στις δισκάρες από τους Alcest με ήχο που τους ταιριάζει και μου ταιριάζει. Μετά βγάλανε και το επόμενο… θα τα πούμε στη βδομάδα του…
23) Volbeat - Seal The Deal
Είναι ένας ακόμα πολύ διασκεδαστικός δίσκος, που δε μεγάλωσε δυστυχώς το μύθο τους αλλά τουλάχιστον τον διατήρησε.
24) Messa - Belfry
Babalon, blood, new horns (πόσο primordial) είναι φοβερές κομματάρες αλλά αυτό το hour of the wolf ακούγεται μέσα σου. Ερχόμαστε…
25) Votum - :Ktonik:
Χμ, δεν έχω αποφασίσει αν είναι πολύ καλός ή όχι αυτός ο μελωδικό-progressive δίσκος, έχει κάποια κομμάτια φοβερά, όπως το Satellite ας πούμε, αλλά έχω πιάσει τον εαυτό μου πολλές φορές να ψιλοβαριέμαι όταν ακούω ολόκληρο το δίσκο, σε αντίθεση με αν ακούσω 4,5 κομμάτια που θα καραγουστάρω.
Τελευταία στιγμή βγήκαν εκτός 25άδας οι The Rumjacks με το Sleepin’ Rough που μου άρεσε αρκετά.
34 Likes
Έβγαινε και 10άδα αλλά 5άδα προς το παρόν για 2016 - γιατί δεν έχω πολύ χρόνο σήμερα/αύριο/μεθαύριο/κάθε μέρα 
1. David Bowie - Blackstar
2. Parquet Courts - Human Performance
3. Russian Circles - Guidance
4. Neurosis - Fires Within Fires
5. Khemmis - Hunted
Cover
Soundtrack
32 Likes
2016
Oceans of Slumber-“Winter”
Jinjer-“King of Everything”
Universe217-“Change”
Poem-“Skein Syndrome”
InnerWish-“InnerWish”
30 Likes
2016
Metallica-Hardwired…To Self Destruct αν είχε το πρώτο cd, το Spit Out The Bone και άντε άλλο ένα κομμάτι θα μιλάγαμε για τον καλύτερο δίσκο τους από την εποχή του Black Album
Gojira-Magma θα πήγαινε για νούμερο 1 αν δεν ήταν οι Metallica
In Flames-Battles ρε δε πα να λέτε…εγώ ακόμα το ακούω
Megadeth-Dystopia εξαιρετικός μετά από πάρα πολύ καιρό μέτριων κυκλοφοριών
Running Wild-Rapid Foray ένιωσα μια συγκίνηση με την επιστροφή τους τότε
εξώφυλλο
30 Likes
2016
Honourable mentions: Bent Knee, The Caretaker, Deathspell Omega, The Devin Townsend Project, Fire! Orchestra, Fire, Goat, Haken, Iamthemorning, Michael Kiwanuka, Mammal Hands, Neurosis, Rival Sons, Shabaka and the Ancestors, Paul Simon, Skaphe, SubRosa, Sumac, Ulver, Vektor, Wardruna, Whores, Witchcraft
Παραλίγο λίστα: Blood Incantation, Niechec, Thy Catafalque, Touche Amore, Ulcerate
1. David Bowie - Blackstar
2. Cult Of Luna & Julie Christmas - Mariner
3. Ruined Families - Education
4. Oathbreaker - Rheia
5. Radiohead - A Moon Shaped Pool
6. 40 Watt Sun - Wider Than The Sky
7. Mono - Requiem For Hell
8. Hail Spirit Noir - Mayhem In Blue
9. Bon Iver - 22, a Million
10. Katatonia - The Fall Of Hearts
11. Swans - The Glowing Man
12. Oranssi Pazuzu - Varahtelija
13. Colin Stetson - Sorrow
14. Black Peaks - Statues
15. Mizmor - Yodh
Να πω εδώ πως το θεωρώ το “Mariner” μαζί με το “The Seer” τους δυο απο τους τρεις δισκους της δεκαετίας. Απλώς το “Mariner” ήταν πολύ άτυχο, έπεσε την ίδια χρονιά με το “Blackstar” το οποίο για πολλούς λόγους, δεν γίνεται να χάσει από τίποτα.
Επίσης, για την ιστορία να πω πως το 2016 ξεκίνησα ξανά το γράψιμο - μετά από τις fanzine περιπέτειες των 90s και το περιστασιακό γράψιμο για το progarchives στα early 10s. Το 2016 έγραφα για το Against The Silence και η 5άδα που παρεδωσα τότε ήταν Cult Of Luna & Julie Christmas, Ulver, Hail Spirit Noir, Ruined Families, MONO.
Best cover: Τουλάχιστον 6-7 εξώφυλλα της 15άδας είναι εκπληκτικά, κανείς όμως δεν μπορεί να μπει πάνω από αυτό:
36 Likes
Η πενταδα μου στα τελευταία ποστς
3 Likes
2016
Η τελευταία χρονιά που έκατσα ν’ ακούσω νέες κυκλοφορίες σαν άνθρωπος. Μια χρονιά με πολλές συναυλίες, πολλούς φίλους σε συναυλίες και αξέχαστες στιγμές.
1. Oathreaker - Rheia
Η κορυφαία τους κυκλοφορία. Όλοι το είχαμε εκτιμήσει, είχαμε συγκινηθεί με τα κομμάτια του, είχαμε συγκλονιστεί από την ερμηνεία της Caro Tanghe στο Gagarin το 2017, όταν είχαν έρθει να παίξουν με τους Amenra.
2. Gojira - Magma
Ένα διαχρονικό άλμπουμ που καθιέρωσε τους Gojira ως απαραίτητο κομμάτι του σύγχρονου μέταλ ήχου.
3. Harakiri for the sky - III: Trauma
Μία δουλειά με κατεβατά στίχων, με εξωτερίκευση του πόνου, με μελωδίες που σε συνεπαίρνουν. Ακούγεται με την ίδια κατάθλιψη/τον ίδιο ενθουσιασμό μέχρι και σήμερα.
4. Sylvaine – Wistful
Το blackgaze της Katherine Shepard σε μία από τις κυκλοφορίες που λατρέψαμε. Άψογη φωνή, μελωδίες που εμπλέκουν τη μελωδικότητα με το black στοιχείο κι ένα ταξίδι στα μονοπάτια της φύσης που απεικονίζει το εξώφυλλο του άλμπουμ. Σ’ εκείνο το πρώτο της λάιβ στην Ελλάδα (2017 στο death disco), που ο ήχος της ήταν σαν cd, το ελάχιστο κοινό έδειξε ότι ξέρει να εκτιμά. Χαίρομαι που κάποια άτομα από τότε βρεθήκαμε και πέρυσι στην συναυλία της στο Temple, που είχε πια περισσότερα άτομα, όπως της άξιζε.
5. Subrosa - For This We Fought The Battle Of Ages
Έχουμε ξαναπεί γι’ αυτή τη μπάντα. Αυτή ήταν η τελευταία κυκλοφορία τους και είχε έρθει να συμπληρώσει την ωραία εικόνα που είχαμε ήδη σχηματίσει.
Honorable mentions:
Alcest – Kodama
Ακόμα θυμάμαι που είχα μάθει αυτή τη μπάντα σ’ έναν γνωστό, άλλης γενιάς, ο οποίος άκουγε κυρίως κλασικό ροκ, και έκτοτε του έμεινε το Eclosion ως παράδειγμα ροκ τραγουδιού που τα περιλαμβάνει όλα. Σίγουρα αξίζει η γνώμη ανθρώπων που δεν έχουν ακούσει πολύ σύγχρονη μέταλ, γιατί τελικά τα διάφορα subgenre απευθύνονται σε όλα τα “αυτιά”.
Katatonia – The Fall of hearts
Μία κυκλοφορία όπου έκαναν τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια να βγάλουν κάτι που να είναι χαρακτηριστικό του ήχου τους, γι’ αυτό και έχουν μείνει μερικά κομμάτια στο μυαλό από τότε. Ωστόσο, έπεσαν στην παγίδα να μην είναι πια τα κομμάτια “ένα κι ένα”, όπως παλιά, αλλά να διακρίνονται από μοτίβα που επαναλαμβάνονται.
October Tide – Winged Waltz
Lacuna Coil – Delirium
Θεματικό άλμπουμ με πολύ καλές ιδέες, που οι Ιταλοί το προώθησαν καλά, με κινηματογραφικά βιντεοκλίπ και αμφίεση σχετική με το concept στις λάιβ εμφανίσεις τους. Εκεί που θα μπορούσαν να παραγκωνιστούν από όλα τα νέα ονόματα, μας θύμισαν ότι η μέταλ είναι κινηματογραφική, iconic και στηρίζεται σε έναν ήχο καλά δουλεμένο στα '90s. Επίσης, η Cristina τσαλάκωσε αρκετά την εικόνα της έπειτα από αυτό το άλμπουμ και υπηρέτησε το concept.
Messa - Belfry
Το άκουσα αρκετά αργότερα, όταν όλοι μάθαμε τους Messa. Και μπορώ να πω ότι είναι ένα υποτιμημένο τον καιρό του αριστούργημα.
Honorable από εγχώριες κυκλοφορίες:
Immensity - The isolation splendour
Με επιρροές από My Dying Bride και όλο το doom, συγκέντρωσαν ό,τι καλύτερο είχαν να δώσουν εκείνη τη στιγμή. Γνωρίζω σίγουρα και πόσο σκληρή δουλειά είχε κάνει η μπάντα εκείνη την εποχή για να αποδίδει τα μέγιστα στις λάιβ εμφανίσεις της. Σήμερα συνεχίζουν με ένα διαφορετικό line-up.
Εξώφυλλο:
31 Likes
2016
1. Gojira- Magma: Ενα σκοτεινο, βαρυ και κλειστοφοβικο αριστουργημα, απλοποιημενο σε δομες σε σχεση με τους προκατοχους του και με μειωμενη ακροτητα, αλλα την ιδια ενταση. Σε μια περιοδο πολυ δυσκολη συναισθηματικα για το συγκροτημα (το θανατο τη μητερας των αδερφιων Duplantier), το Magma δεν θα μπορουσε να ηχει παρα βαρυ και, τελικα, λυτρωτικο. Και εχει κατι σημεια που ειναι σαν σιωπηλη κραυγη, ξεπερνωντας τα ορια της μουσικης. Αλλωστε αυτη η μπαντα εχει μαθει να τα σπαει τα ορια με καθε κυκλοφορια της και να εξελισσεται με καταπληκτικο τροπο. Ουτε ενα περιττο δευτερολεπτο, μονο καταθεση ψυχης και οραμα. Ακομα και το τεμπελικο liberation στο τελος εξυπηρετει απολυτα οσα συμβαινουν στα αυλακια αυτης της δισκαρας.
2. Hail spirit noir- Mayhem in blue: με όπλο το προοδευτικό ροκ και την ψυχεδέλεια, τα 60s και τα 70s, ορισμένα μπλιμπλικια και άφθονο BM, μέσα από την αστείρευτη έμπνευση τους βγάζουν άλλο ένα χαμηλών τόνων αριστούργημα. Τα κομμάτια είναι όλα ένα προς ένα καταπληκτικά, με περιπετειώδη δομή και τρομερές αλλαγές και κάνουν όλο αυτό το ανομοιογενες μίγμα να ακούγεται απόλυτα φυσικό, στην τελευταία τους τόσο ακραία (με την έννοια των άφθονων extreme στοιχείων) προσπάθεια.
3. Vektor- Terminal redux: Οι Vektor κυκλοφορησαν τον απολυτο post millenium thrash δισκο, 3 φορες κιολας. Με λιγο περισσοτερα ανοιγματα σε εκτος thrash μεταλλικά ιδιώματα, αλλα και εκτός metal μουσικά ειδη και με ενα διαφοροποιημενο και πιο προοδευτικο στυλ βγαζουν ενα δισκο που παιρνει 100% στα παντα, προσωπική ταυτοτητα, φαντασια, ορμη, επιθετικότητα, μελωδια (ιδιως στα υπερτατα collapse και recharging the void) και μας αποχαιρετουν (για την ωρα τουλαχιστον) με εναν τεραστιο δισκο.
4. Metallica- Hardwired to self-destruct: Η συνεχεια του πολυ αξιολογου Death Magnetic, μετα απο 8 ολοκληρα χρονια, ειναι ακομα καλυτερη και πολυ πιο ποικιλομορφη. Εχει συμπαθητικο (htsd) και τουμπανο (spit out the bone) thrash, εχει ωραιο nwobhm revisited (atlas rise) εχει υπερχιταρα μοντερνου heavy metal (moth into flame), εχει γαματο groove (dead, και ο αδικημενος φορος τιμης στο Λεμμαρο), εχει fabulous heavy shit (dream, savage), εχει δυο προσωπικες αδυναμιες μου που δυσκολα εντασσονται καπου (revenge, confusion) και εχει και κομματι που imo εμπαινε σε ενα best of 10-15 κομματιων τους (halo). Δεν ανεφερα το manunkind γιατι ειναι το μονο που κανω skip πλεον. Πολυ σπουδαιος δισκος και 100% εφαμιλλος του τεραστιου ονοματος τους.
5. Suicidal angels- Division of blood: Thrash δισκαρος που ξεκιναει με δυναμιτη (capital of war), συνεχιζει με το τρομερο groove του ομωνυμου και ισοπεδωση με τα eternally to suffer, image of the serpent και set the cities of fire, ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ κομματαρες στη συνεχεια- front gate και bullet in the chamber με τη μεταγραφαρα του Δρακόπουλου στις lead κιθαρες να ανεβαζει τη μπαντα ακομα ενα επιπεδο και να της προσθετει σε μελωδια (κατι που φανηκε και στο εξαιρετικο years of aggression που ακολουθησε), καταιγισμο παλι στο cold blood murder και κλεισιμο με το πολυ δυνατο of thy shall bring the light.
Δευτερη πενταδα- δισκαρες ολα- ευκολα θα ηταν πρωτη:
6. Eternal Champion- The Armor of Ire: επικο χεβι μεταλ οπως πρεπει να ειναι το ιδιωμα, επιβλητικο, παθιασμενο, στοχευμενο και με μελωδιες και ρυθμους που καρφωνονται στο μυαλο. Τεραστιος δισκος, απο αυτους που κρατανε τη φλογα ενος ιδιωματος ζωντανη.
7. Uada- Devoid of light: Συγχρονο μελωδικο black με φανταστικες κιθαρες και μια περιρρεουσα επικη ατμοσφαιρα, εστω και αν δεν ειναι αυτο απο τα πρωτα χαρακτηριστικα που τους αποδιδονται. Χωρις ουτε μια περιττη νοτα, σταθερα καταπληκτικο σε ολη τη διαρκεια, με τα τελευταια δυο κομματια (our pale departure και black autumn, white spring) να αποτελουν τις κορυφες του δισκου.
8. Oceans of slumber- Winter: Η φωναρα της Cammie οτι και να ερμηνευσει τρομερη πιστευω θα ακουγεται, αλλα δεν ειναι μονο αυτο το δυνατο στοιχειο αυτης της δισκαρας. Έχει και πολυ ωραιες συνθεσεις, μελωδιες, συναισθημα, το διπολο καθαρων/brutal φωνητικων, συγχρονο μεταλ, ροκ και αλλα ειδη μουσικης σε ενα πολυ ταιριαστο συνολο, φοβερο drumming. Σπουδαιος δισκος και αισθανομαι λιγο ασχημα που δεν τον βαζω πιο ψηλα, αλλα ηταν φοβερη χρονια το 2016 στα δικα μου ακουσματα.
9. Oranssi Pazuzu- Varahtelija: εξαιρετικη μιξη BM με prog/ space rock- industrial και πολλα αλλα πραγματα για ακομα μια φορα. Ψυχεδελεια στο φουλ και μουσικη χωρις ορια.
10. Darkthrone- Arctic Thunder: αφου λοιπον εκαναν ενα περασμα απο αρκετα καινουρια για αυτους πραγματα στους τελευταιους μεχρι τοτε δισκους, ξαφνικα το 2016 εχουμε σκοταδι, ψυχος και black metal σε πρωτο πλανο και παλι, με ολα αυτα που χαρακτηριζουν τους Darkthrone καθε περιοδου- ιδιως τα doom στοιχεια- να παραμενουν εμφανη. Τι σημασια εχουν ολα αυτα βεβαια δεν ξερω, αυτο που μετραει ειναι πως ο δισκος ειναι γεματος Darkthrone trademark ριφφαρες και ακουγεται μονορουφι.
Εξώφυλλο Oceans of Slumber
37 Likes
Θα είναι οι Gojira το πρώτο συγκρότημα που θα κοντράρει στα ίσια Metallica, Priest και Theater με 3 πρωτιές;;;
4 Likes