2016
Panic! At The Disco - Death of a Bachelor
Metallica - Hardwired…To Self-Destruct
Drake - Views
W H A T A T I M E T O B E A L I V E
Massive Attack - Ritual Spirit
Radiohead - Burn The Witch
23 Likes
2 Likes
Δε μ’αρέσει όλο το άλμπουμ αλλά το τραγούδι γαμάει, και δεν ήθελα να αφήσω 5η θέση κενή
2 Likes
Έχεις δίκιο ρε καυλιάρη 
1 Like
2016
- Megadeth - Dystopia
- Suicidal Angels - Division Of Blood
- Insomnium - Winter’s Gate
- Gojira - Magma
- Myrath - Legacy
- Harakiri For The Sky - III Trauma
- Anthrax - For All Kings
- Fates Warning - Theories Of Flight
- Wardrum - Awakening
- InnerWish - InnerWish
32 Likes
2016
5Α
- PINEAPPLE THIEF - Your Wilderness
- KATATONIA - The Fall Of Hearts
- BILLY TALLENT - Afraid of Heights
- JOE BONAMASSA - Blues Of Desperation
- FATES WARNING - Theories Of Flight
5Β
- TWENTY ONE PILOTS – TOPxMM(the Mutemath sessions)
- THE NEAL MORSE BAND - The Similitude Of A Dream
- MEGADETH – Dystopia
- AVANTASIA – Ghostlights
- EVERGREY - The Storm Within
5Γ
- RHAPSODY OF FIRE - Into the Legend
- POETS OF THE FALL – Clearview
- WOVEN HAND - Star Treatment
- THANK YOU SCIENTIST - Stranger Heads Prevail
- WYTCH HAZEL – prelude
25 ΜΟΡ
Summary
- GOJIRA - Magma
- MARILLION - F E A R (Fuck Everyone And Run)
- KORN - The Serenity of Suffering
- SPIRITUAL BEGGARS - Sunrise to Sundown
- LUCY IN BLUE – s/t
- LONG DISTANCE CALLING – Trips
- CAMBRIAN EXPLOSION – the moon
- SAMAVAYO - dakota
- GOGO PENGUIN - Man Made Object
- STEVEN WILSON - 4 ½
- LEVIN MINNEMANN RUDESS - From the Law Offices of Levin Minnemann Rudess
- NEW MODEL ARMY – winter
- SKUNK ANANSIE - Anarchytecture
- ZAKK WYLDE - Book of Shadows II
- DREAM THEATER - The Astonishing
- RHCP - The Getaway
- ARCHIVE - The False Foundation
- WOLF PEOPLE – ruins
- LACUNA COIL - Delirium
- METALLICA - Hardwired…To Self-Destruct
- WITCHCRAFT - Nucleus
- ALMANAC – tsar
- STEVE VAI - Modern Primitive
- DEFTONES - Gore
- OPETH - Sorceress
30 Likes
1 Like
Ευκολάκι το 2016. Τα 5 καλύτερα άλμπουμ χωρίς σειρά προτίμησης. Είναι όλα υπερδισκάρες.
Metallica - Hardwired… To Self-Destruct
Gojira - Magma
Korn - The Serenity Of Suffering
Megadeth - Dystopia
Rotting Christ - Rituals
Κόβονται εκτός πεντάδας οι A7X και οι Deftones.
22 Likes
Η χρονιά της θητείας. Η χρονιά που γνώρισα τον Έβρο και το αθαλάσσωτο, αλλά και δίχως όρη τοπίο της Καβύλης. Πέρασα καλά, όμως. Πάμε τώρα και για τις ανατροπές των ανατροπών.
1) No Clear Mind - “Makena”: Κάποιο ηλιοβασίλεμα γέννησε αυτόν το δίσκο ως απόσταγμα του έργου που κατέβαλαν τούτοι οι μουσικοί. Τελειοποίησαν κάθε ίχνος νότας και ήχου, που ρίχθηκε ως καρπός στη γόνιμη γη τους. Μελωδίες βγαλμένες από μια άλλη εποχή, κι όμως ηχεί στο τώρα δίχως νοσταλγία και υποθετικά “πως θα ήταν άραγε αν…;”. Το “In June” πάντα θα ξεκινάει και ποτέ δε θα τελειώνει, όπως ακριβώς το ηλιοβασίλεμα που προλογίζει την ανατολή της επόμενης μέρας.
2) Mother Turtle - “II”: Μπορεί οι Riverside να είναι άπιαστοι και μοναδικοί. Μπορεί ο Steven να κάνει ό,τι θέλει και να δικαιώνεται, αλλά υπάρχουν και οι Mother Turtle στη μουσική σκηνή. Και δεν υπάρχουν απλά για να λέγεται ότι υπάρχουν. Οργώνουν και θερίζουν, κάνοντας κάτι εξαιρετικό και μαγικό. Στα μαγειρεία της Καβύλης έβαζα ακουστικά και έπλενα ταψιά στους ρυθμούς αυτού του δίσκου. Φλογερός, αβίαστα καλλιτεχνικός και proggy. Υπέροχοι άνθρωποι και εμπνευσμένοι μουσικοί. Μπορεί ο Mikael να γράφει εξαιρετική μουσική, αλλά το υλικό του μετά το “Pale Communion” δεν πιάνει μία μπροστά σε αυτόν το δίσκο και ας ξεκινάει το “Harvest Moon” ως μαθητούδι του “The Raven…”. Αυτά θέλουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε με αυτά μεγαλώνουμε κάποιοι και συμπορευόμεθα, και πάντα θα περιμένουμε στις όποιες σπάνιες, πλέον, ζωντανές τους εμφανίσεις το με την αρωματική γυναικεία αύρα “Walpurgi Flame” να δεσπόζει. Και αξίζει εδώ ένα τεράστιο “εύγε!” στον άπιαστο Γιώργο Μπαλτά γι’ αυτά τα ονειρώδη που κάνει στα τύμπανα. Μόνο RUSH.
3) Fates Warning - “Theories of Flght”: Το ότι έχει πάρει φόρα η μπάντα και δε σταματάει, δε φαίνεται μόνο στους δίσκους της, αλλά κυρίως στις εμφανίσεις της επί σκηνής, όπου μοιάζουν όλοι τους να περνάνε από νιότη σε νιότη. Σαφώς πιο συναισθηματικοί εδώ πέρα και πιο μελωδικοί, αφού τα πάντα εξαρτώνται από τη φωνή και τα όρια που βάζει στον εαυτό του ο Ray. Ο οποίος, όμως, φροντίζει να υπερβεί εαυτόν και να καταθέσει από τις καλύτερες του στουντιακές ερμηνείες, ιδίως στο αειθαλές “The Light and Shade of Things”, όπου γίνονται πραγματάκια, τέτοια που μόνο οι Fates ξέρουν να προσφέρουν.
4) Gojira - “Magma”: Το ζήτημα αυτών των Γάλλων δεν είναι να κυκλοφορήσουν έναν άκρως μεταλλικό δίσκο, αλλά κάτι που να έχει συνοχή, αντοχή και να ελκύει την προσοχή. Το κατάφεραν και στα τρία, παραδίνοντάς μας μερικά δυνατά -από κάθε άποψη- τραγούδια, τόσο με κιθαριστικά σημεία, όσο και με ρεφρέν που είναι αδιανόητο να τα ξεχάσεις άπαξ και τ’ ακούσεις έστω και μία φορά. Αδυναμία.
5) Mogwai - “Atomic”: Το soundtrack εντός ντοκιμαντέρ που δεν είναι σαν όλα τ’ άλλα. Ένας δίσκος διαφορετικός απ’ ό,τι έκαναν κι ένας δίσκος, βασικά ο μοναδικός δικός τους που θα τον ακούω ξανά και ξανά από την αρχή μέχρι το τέλος με όρεξη και περιέργεια για την κάθε του στιγμή. Τα synths και το μπάσο τους είναι απ’ τα πιο ερωτικά τους, τη στιγμή που το “Ether” ανοίγει τα πάντα σαν άνθος που ξεπροβάλλει στο ηλιακό φως για ν’ αποκαλύψει τη ζωή. Μέχρι…
(-)… τη στιγμή που σκάει μύτη το “Lisboa” των Russian Circles. Τα πεντάλια μου και τα σκαμπό μου και τα παγκάκια μου (την ώρα που το πρωτοάκουσα) και το κράνος μου μέσα. Αυτό κι αν είναι άνθος ζωηφορίας. Αυτό κι αν είναι ράγισμα και γέννηση μαζί. Ήρεμο και σαγηνευτικό ως τη στιγμή που τα πάντα περνάνε στην έκρηξη μιας στιγμής που όλες οι κιθάρες του κόσμου και όλο το shoegazing υποκλίνεται μπροστά του. Αξίζει να περιμένεις για την έκσταση στο τρίτο λεπτό. Ώρες ώρες μου 'ρχεται να δακρύσω. Από τα πιο έντονα και δυνατά συναισθηματικά σημεία στη μουσική εν γένει που ακούω μέχρι και σήμερα.
Εξώφυλλο από έναν εξαιρετικό δίσκο με ένα παθιασμένο “Crooked Red Line” και το σαξόφωνό του:
31 Likes
Το 2016 σημαδεύτηκε από τις πολλές αποχωρήσεις μουσικών από τον μάταιο τούτο κόσμο, φαινόμενο που συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια. Το γεγονός ότι το βιολογικό τέλος όλων αυτών των rock/metal/whatever “ηρώων” (μεγαλύτερης ή μικρότερης εμβέλειας) οφείλεται πλέον κατά κύριο λόγο σε παθολογικά αίτια, έχει και αυτό την σημειολογία του.
Πέραν των θανάτων, το 2016 ξεγέννησε και αρκετές σπουδαίες κυκλοφορίες. Για πάμε να δούμε κάποιες από αυτές:
1. Vektor - Terminal Redux
Οι Vektor φτάνοντας στον τρίτο τους δίσκο – κατά κανόνα κομβικό σημείο σε μια δισκογραφική καριέρα – απέδειξαν γιατί ήταν, αν όχι η καλύτερη, σίγουρα η συναρπαστικότερη μπάντα της γενιάς και τους είδους της.
Κατ’ αρχήν, αυτό καθεαυτό το ύφος τους παρότι εντάσσεται στο tech thrash (ανιχνεύονται επιρροές από τους Coroner, την λύσσα της πρώιμης γερμανικής σκηνής αλλά και τους Voivod – όχι πάντως όσο το logo και το sci-fi concept μαρτυρούν!) έχει επίσης γερές death και black δόσεις, χωρίς να λείπουν τα 70s progressive περάσματα και αναφορές (έλα τώρα, “Cygnus, bringer of balance”!). Ο συνδυασμός όλων αυτών σε ένα ταχύτατο αλλά και ακριβέστατο την ίδια στιγμή αποτέλεσμα, συν τα εντελώς “ιδιαίτερα” φωνητικά του David DiSanto προσδίδουν τον πολυπόθητο προσωπικό χαρακτήρα για να ξεχωρίσουν σε ένα κορεσμένο είδος. H πλειοψηφία των τραγουδιών τραβάνε πάνω από το επτάλεπτο ή για όσο χρειάζεται προκειμένου να αναπτύξουν τις περιπετειώδεις δομές τους, τις απρόσμενες πολλές φορές αλλαγές, και τα ευφάνταστα solos.
Τα συντομότερα κομμάτια που βρίσκονται στην καρδιά του δίσκου (Ultimate Artificer, Pteropticon) είναι τα πιο παραδοσιακά thrashers, ενώ το Pillars of Sand έχει το πιο… catchy refrain! Όλα αυτά μέχρι να μπει το Collapse, μια…power ballad (μέχρι κάποιο σημείο τουλάχιστον) όπου ο DiSanto φτάνει στο σημείο να τραγουδήσει για πρώτη φορά κανονικά και το Recharging the Void ένα επικό, 13,5 λεπτών κλείσιμο, που συνοψίζει και περιέχει όλα όσα περιγράφηκαν παραπάνω, γυναικεία χορωδιακά φωνητικά κλπ.
Το θέμα είναι ότι, όπως αποδείχτηκε, αυτό ήταν και το υψηλότερο σημείο της πορείας των Vektor, με τα πράγματα έκτοτε να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο!
2. David Bowie - Blackstar
Το Blackstar θα κέρδιζε τον ανεπιφύλακτο θαυμασμό ακόμη κι αν ήταν μια συμβατική κυκλοφορία, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για ένα εγκάρδιο κατευόδιο, έναν διακριτικό αποχαιρετισμό από έναν, με όλη την σημασία της λέξεως, καλλιτέχνη.
3. Eternal Champion - The Armor of Ire
Στο κύμα της αναβίωσης του παραδοσιακού (traditional) metal εντάσσονται οι Eternal Champion από το Austin του Texas. Το όνομα τους προέρχεται από τον χαρακτήρα των βιβλίων του Michael Moorcock (ο οποίος μάλιστα συνεισφέρει και κάποιους στίχους). Αυτό, σε συνδυασμό με το απολύτως ταιριαστό εξώφυλλο και τους τίτλους των τραγουδιών, δίνουν σαφώς το στίγμα των συγκεκριμένων.Επικό metal θα ακούσουμε στο “The Armor of Ire”, με επιρροές από Manilla Road, Cirith Ungol, Omen, αλλά και USPM, συν τους κλασικούς Judas Priest (εποχής Painkiller) και Maiden.
O τραγουδιστής Jason Tarpey (με προϋπηρεσία στο thrash/crossover σχήμα Iron Age), ένας “ένρινος Mike Scalzi” αναδεικνύεται σε ατού των Eternal Champion με τα ψυχωμένα φωνητικά του και τις ιστορίες που αφηγείται μέσα από τους στίχους του. Επίσης εδώ υπάρχουν τρεις κιθαρίστες, ενώ μπάσο και drums έπαιξε το παιδί – θαύμα της NWOTHM σκηνής, o Arthur Rizk, που ανέλαβε και την παραγωγή (είναι άλλωστε η βασική του ασχολία), ενώ σαν να μην έφταναν όλα αυτά (και οι… 3 κιθαρίστες), παίζει και lead κιθάρα σε τρία κομμάτια!
Με κομμάτια όπως το μεγαλοπρεπές mid tempo εναρκτήριο I Am the Hammer το φρενήρες ομώνυμο, ή την επανεκτέλεση του The Last King of Pictdom από το demo τους, οι Eternal Champion κατέφεραν με το The Armor of Ire να γοητεύσουν τους οπαδούς ενός ιδιώματος όπου ο κίνδυνος να ολισθήσεις στο κιτς ελλοχεύει πίσω από κάθε “στροφή”!
4. Fates Warning - Theories of Flight
Το Theories of Flight φαντάζει σαν η φυσική – πλην όμως εξόφθαλμα ανώτερη - συνέχεια του προηγουμένου του. Κορωνίδα του δίσκου αποτελούν τα δύο δεκάλεπτα κομμάτια που δικαιολογούν στο έπακρο τη διάρκεια τους. Ο λόγος για το εξαιρετικά φορτισμένο συναισθηματικά The Light and Shade of Things, και το The Ghosts of Home όπου ο Μαθιός καταφέρνει να σου δώσει την αίσθηση του απρόβλεπτου – και αυτό για κάποιον με καριέρα άνω των 30 ετών, συνιστά αληθινό κατόρθωμα!
Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος τους από “A Pleasant…” κι έπειτα, όπως αρκετοί έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν (βαριά κουβέντα, όταν μεσολαβεί ένα Disconnected), όμως σίγουρα πρόκειται για μια πολύτιμη προσθήκη στη δισκογραφία των Fates.
5. Wytch Hazel – Prelude
Οι Wytch Hazel από το Lancashire όπως μας συστήνονται στο πρώτο τους LP, επιδιδόνται σε αυτό το χαρακτηριστικό hard rock - proto metal στυλ που χρωστάει πολλά στους Thin Lizzy και τους Wishbone Ash, με τις διπλές κιθαριστικές μελωδίες και τα solos, συν μια διακριτή folk ατμόσφαιρα σε στιγμές, που θα θυμίσει τους Jethro Tull, συνδυάζοντας πολλά από τα γοητευτικότερα στοιχεία εκείνης της ωραίας εποχής! Στο Prelude θα συναντήσουμε, πέραν των κέλτικων μελωδιών και των επικών καλπασμών, και κάποιες ακουστικές στιγμές (Psalm) όπως και “μεσαιωνικές” (Dark Ages) σε ένα σύνολο όπου, προφανώς στοχευμένα, κάποια κομμάτια ακούγονται συνεχόμενα χωρίς να ξεχωρίζει πότε τελειώνει το ένα και ξεκινά το άλλο.
Κατά τα λοιπά, στους στίχους διατρανώνουν την χριστιανική τους πίστη (ή, τουλάχιστον, την πίστη του ηγέτη/ κιθαρίστα/ τραγουδιστή Colin Hendra!), κάτι που, σε συνδυασμό με την μουσική, επιτυγχάνει τελικά να μεταδώσει ένα ευφορικό – θριαμβευτικό συναίσθημα στον ακροατή.
Πέρα από το σύνολο των στίχων και της μουσικής, ο Hendra πιστώνεται και την πολύ καλή συνεργασία στα διπλά leads (επιβεβλημένο!) με τον έτερο κιθαρίστα Alex Haslam, όπως και κάμποσες πανέμορφες φωνητικές μελωδίες όχι μόνο στα ρεφρέν αλλά και στα κουπλέ!
Ποιος είπε ότι ο Σατανάς έχει τα καλύτερα τραγούδια;
Σε άλλα σημαντικά νέα της εποχής, ο πολυπράγμων Arthur Rizk εμφανίζεται δισκογραφικά για δεύτερη φορά εντός του έτους αναλαμβάνοντας χρέη κιθαρίστα στο ντεμπούτο των Sumerlands που έχει και τον επιβλητικό Phil Swanson στα φωνητικά, οι Blood Ceremony εξακολουθούν να φέρνουν στο φως (ή στο σκοτάδι, όπως το δει κανείς!) πραγματικά σπουδαία μουσική στο Lord of Misrule, κι όχι μια οσοδήποτε καλή ή πιστή αναπαράσταση ενός trademark ήχου, και οι εδραιωμένοι πια Gojira εμφανίζονται απογυμνωμένοι, όχι όμως λιγότερο καταπληκτικοί στο Magma.
Ακόμη, το Hardwired των Metallica είναι ανέλπιστα καλό, όπως και το Dystopia των Megadeth, οι δικοί μας Suicidal Angels κάνουν άλλη μια δυνατή δήλωση προθέσεων με το Division of Blood ενώ και η επιστροφή των Sodom με έναν δίσκο σαν το Decision Day δεν γίνεται να αφήσει κανέναν… ασυγκίνητο!
Αυτά από το 2016, να ‘μαστε καλά να το θυμόμαστε!
32 Likes
Μια μικρή παρεμβολή στο πρόγραμμα γιατί το 2016 έβγαλαν το δεύτερο άλμπουμ τους οι Crobot και με κάποιο τρόπο ξέχασα το “Something Supernatural” του 2014.
Πρώτον, οι Crobot είναι φανταστική μπάντα γενικότερα.
Δεύτερον, έχουν μια από τις καλύτερες φωνές εκεί έξω.
Τρίτον, είναι από τις καλύτερες μπάντες που έχω δει στο σανίδι. Από τις λίγες jaw dropping σε επίπεδο ενέργειας και απόδοσης μπάντες στο ύφος που παίζουν.
Τέταρτον, είναι τρομερά τυπάκια και απίστευτοι χαβαλέδες.
Πέμπτον, και για να μείνουμε στο 2016, μάλλον έχουν το καλύτερο videoclip της χρονιάς
13 Likes
This post was flagged by the community and is temporarily hidden.
32 Likes
2015
Λίγο πιο ολοκληρωμένα τώρα που επιτέλους βολεύει (και με αλλαγές πεντάδας γιατί τα περισσότερα είναι ευμετάβλητα):
1. Terminus – The Reaper’s Spiral
Στιχουργική προσήλωση στην ιστορική σειρά βιβλίων επιστημονικής φαντασίας “Foundation” του Isaac Asimov, ξεχωριστή φωνάρα και τεράστιες συνθέσεις αποτελούν μαγικό συνδυασμό για ένα από τα καλύτερα επικά (και μη) μεταλλικά διαμάντια των τελευταίων δεκαετιών. Τεράστιος δίσκος και νομίζω αδικημένος, για μένα θα έπρεπε ξεκάθαρα να έχει modern classic status τύπου “Armor of Ire”.
2. Era of Fear/Πανδημία split
Τα τελευταία (δυστυχώς) κομμάτια που ηχογράφησαν οι Πανδημία πριν σταματήσουν είναι καταπληκτικά, και πραγματικά αναρωτιέμαι πόσα ακόμη διαμάντια θα μπορούσαν να μας χαρίσουν. Ήχος και συγκρότημα που λείπουν. Και τα Era of Fear καλά είναι.
3. Cloud Rat – Qliphoth
Η καλύτερη πρόσφατη grindcore μπάντα συνεχίζει να προσφέρει μοναδικές στιγμές.
4. Iron Maiden – The Book of Souls
Οι μεγάλες διάρκειες είναι μόνιμο πρόβλημα των σύγχρονων Maiden όπως όλοι γνωρίζουμε, αλλά το σύνολο είναι δυνατό. Όταν χαρίζουν κομμάτια όπως το “If Eternity Should Fail”, προσωπικά χαίρομαι πραγματικά που οι Θρύλοι βγάζουν ακόμη μουσική.
5. Vodka Juniors – Club Riot
Λείποντας πολλά χρόνια από τη μουσική σκηνή, είπαν να ισορροπήσουν την απουσία με τριπλό άλμπουμ. Το πρώτο cd είναι φανταστικό. Ηχητική ποικιλία με κάποιες κορυφές μελωδικού πανκ όπως τα προσωπικά αγαπημένα “Killing Me” και “Methematica”.
Λοιπές Μουσικάρες:
Napalm Death – Apex Predator-Easy Meat
Μεγάλος δίσκος με κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει, όπως το καθηλωτικό “Hierarchies” με το ανατριχιαστικό μελωδικό ρεφραίν του.
War Dance – Wrath For The Ages
Εξαιρετικό εγχώριο επικό μέταλλο με φωνή-κλώνο Eric Adams και συναρπαστικές συνθέσεις.
Macabre Omen – Gods of War-At War
To απόλυτο επικό, Μπαθορικό black metal.
Dephosphorus/Haapoja – Collaboration LP
Καταπληκτική σύμπραξη μεταξύ των δικών μας (astro)grinders και των Φιλανδών Haapoja.
Endon – MAMA
Πειραγμένοι Ιάπωνες προσφέρουν άψογη ακραία μουσική με βάση το grindcore, μολυσμένο με noise. Ματώνει αυτιά με ιδιαίτερο και υπέροχο τρόπο.
Soft Kill – Heresy
Εθιστικό ποστ πανκ για δύσκολες ώρες.
Leftöver Crack – Constructs of the State
Ο καλύτερος δίσκος τους τα έχει όλα, crusty χαρντκορ, κολλητικό μελωδικό πανκ, anthems όπως τα “Bedbugs & Beyond” και “The Lie of Luck”, απόλαυση γενικώς.
Syndrome 81 – Désert Urbain
Φανταστικό δυναμικό πανκ της Oi! Σχολής με ποστ πανκ επικάλυψη, τρομερός ήχος.
Jungbluth – Lovecult
Δυνατό σύγχρονο χαρντκορ.
Black Tower – The Secret Fire
Πείτε το επικό πανκ όπως πρόσφατα χαρακτηρίστηκε σε συζητήσεις, πείτε το επικό μέταλλο με πανκ στοιχεία και αισθητική, πάντως πρόκειται για εξαιρετικό άλμπουμ που προσφέρει συγκινήσεις και στα 2 στρατόπεδα.
Killing Joke – Pylon
Το μεγάλο συγκρότημα προσφέρει ακάθεκτο τεράστιους δίσκους τις τελευταίες 2 δεκαετίες, και το συγκεκριμένο δεν αποτελεί εξαίρεση. Το “Euphoria” είναι από τα καλύτερα και πιο κολλητικά χιτ που έχουν γράψει.
Grave Pleasures – Dreamcrash
Οι πρώην Beastmilk συνεχίζουν το απολαυστικό γοτθικό ροκ τους, χωρίς να αλλάζουν πολλά πέρα από το όνομα.
Cemetery – Wind And Shadows
Εξαιρετικό γοτθικό ροκ, αν και αφήνουν πίσω τον πανκ δυναμισμό που είχαν σε προηγούμενες κυκλοφορίες τους.
Muerte – LP
Καταπληκτική μίξη δυναμικού χύμα χαρντκορ πανκ με deathrock αύρα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
32 Likes
Καλύτερο είναι
2 Likes
Να αρχίσουμε να το λέμε και σε άλλους 
Εγώ είμαι της άποψης ότι το πραγματικό αριστούργημα των Eternal Champion δεν βγήκε τη χρονιά με την οποία ασχολούμαστε αυτή τη βδομάδα
2016
27-11
Summary
27)Babymetal - Metal Resistance
26)Blink-182 - California
25)Panic! At The Disco - Death of a Bachelor
24)Green Day - Revolution Radio
23)Billy Talent - Afraid of Heights
22)Red Hot Chili Peppers - The Getaway
21)Rob Zombie - The Electric Warlock Acid Witch Satanic Orgy Celebration Dispenser
20)Zakk Wylde - Book of Shadows II
19)Sum 41 - 13 Voices
18)Killswitch Engage - Incarnate
17)Beartooth - Aggressive
16)Volbeat - Seal The Deal
15)Tremonti - Dust
14)The Pretty Reckless - Who You Selling For
13)Opeth - Sorceress
12)Korn - The Serenity Of Suffering
11)Deftones - Gore
10-6
10)Megadeth - Dystopia
9)Blues Pills - Lady In Gold
8)Jinjer - King of Everything
7)Alter Bridge - The Last Hero
6)Architects - All Our Gods Have Abandoned Us
Top 5
5)Avenged Sevenfold - The Stage
Η μπαντάρα ξεκινάει τoυς ενδιαφέρoντες πειραματισμούς
4)Metallica - Hardwired…To Self-Destruct
Τo καλύτερo τoυς τoν 21o αιώνα
3)Rival Sons - Hollow Bones
Η μπάντα ελπίδα της μεταφoράς τoυ κλασικoυ ρoκ στo σήμερα απoγειώνεται
2)Gojira - Magma
Δίσκoς πoυ τoυς κλειδώνει τoν τιτλo της νo1 mainstream metal μπάντας της 10ετίας
1)David Bowie - Blackstar
Κoρυφαίo αντίo απo έναν τρoμερo καλλιτέχνη πoυ κάνει κατάθεση ψυχής
Εξώφυλλo
32 Likes
Εγω το λατρεύω το Armor of Ire, απλά το έφερα στην κουβέντα επειδή μου κάνει εντύπωση το γεγονός πως οι Terminus δεν αναφέρονται συχνά όταν γίνεται συζήτηση για σύγχρονα σπουδαία αλμπουμ (και αναφέρονται πολλές άλλες οριακά μέτριες η απλά κακές μπάντες επειδή έχουν σπαθί στο εξώφυλλο)
1 Like
Ε πρέπει να τις πεις τώρα όμως
1 Like