2015 λοιπόν, θα ήθελα να είχα ακούσει λίγο περισσότερο τα άλμπουμ που θα ψηφίσω, το ίδιο κ για αυτά που έμειναν έξω αλλά αύριο πετάω για Μπέργκεν οπότε λίγος ο χρόνος.
Πολύ δύσκολο άλμπουμ, απαιτητικό. Δεν είναι εύκολο να δημιουργήσεις πάνω από μιας ώρας μουσική, χωρισμένη σε μόλις πέντε κομμάτια (η ενός λεπτού εισαγωγή εξαιρείται) κ να υπάρχει συνοχή. Όπως κ το να δέσεις τόσα ετερόκλητα στοιχεία μεταξύ τους χωρίς να γίνεσαι φλύαρος ή να επικρατήσει μπάχαλο. Βέβαια εδώ δεν έχουμε τυχαίους μουσικούς κ ειδικά κάποιον με το στάτους του Βικότνικ οπότε το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό.
Wiegedood - De doden hebben het goed
Ντεμπούτο για τους Βέλγους, όπου πέρα από τον καταιγισμό των ριφφς, υπάρχει πολύ μελωδία συν το συγκλονιστικό κλείσιμο του Onder gaan.
Μπήκα πολύ πρόσφατα στον μουσικό κόσμο του Γουίλσον αλλά με εντυπωσίασε αυτό το άλμπουμ με την πρώτη ακρόαση. Παρόλο που έχω πολλά ακούσματα στον χώρο του progressive rock/metal, ένιωσα μαγεμένος και από την πολυπλοκότητα διάφορων συνθέσεων αλλά κυρίως από την ατμόσφαιρα που δημιουργεί μέσω των πιο μελωδικών τραγουδιών. Μου αρέσει πολύ η φωνή του, ζεστή, χωρίς υπερβολές, η υπέροχη χρήση των πλήκτρων, πιάνο, γυναικεία φωνητικά… τόσα πολλά συναισθήματα γεννιούνται από την ακρόαση του άλμπουμ. Απλά μαγευτικό.
Αυτό το άλμπουμ το αγόρασα κ το άκουσα πρόσφατα. Ενώ δεν ασχολιόμουν με την μπάντα, δεν ξέρω γιατί αλλά με άφηνε αδιάφορο, έχοντας ακούσει μόνο το ντεμπούτο κ το Monumentum, αυτό εδώ το άλμπουμ μου άλλαξε όλη μου την γνώμη για αυτούς. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι ακούω αρκετό prog rock/metal τώρα τελευταία κ βρήκα στο εν λόγω άλμπουμ πολλά στοιχεία που μου έκαναν κλικ.
Καταπληκτική χρονιά το 2015, για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά και για μουσικούς.
Πλούσια χρονιά με φοβερές κυκλοφορίες σε διάφορα ήδη, με την ειδοποιό διαφορά να την κάνει το προγκ. Πάμε λοιπόν:
Caligula’s Horse – Bloom. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι εδώ, εκτός από το πολύαγαπημένο μου Bloom. Oκ, το έχω τόσο ψηλά γιατί έχει συνδεθεί με μη μουσικά γεγονότα, αλλά ξεκάθαρα μουσικά μιλώντας, ο δίσκος είναι αριστούργημα από την αρχή μέχρι το τέλος. Λιγότερο μεταλλικός από τους επόμενους δίσκους τους(αλλά και από το προηγούμενο), διαθέτει φοβερές μελωδίες οι οποίες αρκετές φορές ταξιδεύουν σε alt μονοπατια. Ο Gray εδώ δίνει ρεσιταλ ερμηνείας και συγγραφής εκπληκτικών φωνητικών γραμμών, που δένουν ιδανικά με τα σπαστικά ριφφ του Vallen, που ο ανθρωπος εδώ μας έδωσε κάποια από τα καλύτερα riff που έχουμε ακούσει ποτέ. Αιώνια καρδούλα από μένα.
Leprous – The Congregation. Φοβερός δίσκος, βουτάει ακόμα περισσότερο στο προσωπικό ύφος που έχουν δημιουργήσει από το Coal και μας χαρίζουν 70 λεπτά τελειότητας. Τα έχει πεί πολύ καλύτερα ο Quintom.
Parkway Drive – IRE. Στο άλλο αγαπημένο παιχνίδι, μου έτυχε αυτός ο δίσκος, με τον οποίο πλέον έχουμε πολύ στενή σχέση. Το ιδανικό πάντρεμα metalcore και μελωδίας(In Flames trademark). Εξαιρετικά στημένα τραγούδια, τα οποία ακούγονται με το ίδιο ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως και ολόκληρος ο δίσκος. To Crushed είναι ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια που έχουν γραφτεί.
Periphery -Juggernaut:Alpha/Omega. 2 δίσκοι, αλλά ένα κονσεπτ, δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Οι Periphery συνεχίζουν από εκεί που μας άφησαν από το περσινό EP τους. Πολύ ουσιαστικοί, έστιαζουν πάρα πολύ στο τραγούδι και την ατμόσφαιρα και μας δίνουν ένα φοβερό αποτέλεσμα. Ίσως μακριά από τους κλασσικούς δίσκους τους, καθώς εδώ δεν έχουμε περιττές ακροβασίες, αλλά ότι ακριβώς χρειάζεται.
Zierler – ESC. Δίσκος που δεν έχω ιδέα γιατί τον έχω ακούσει, δεν ξέρω πως βρεθηκε στον σκληρό μου, δεν έχω ιδέα. Σε κάθε περίπτωση. Εντυπωσιακό prog metal, σύγχρονο με τις djent πινελιές του, πολλά θεατρικά και cinematic στοιχεία από τον mastermind της μπάντας (πληκτράς ο φίλος), με μια φωνή η οποία εκτός από απόλυτα ταιριαστή, είναι και εντυπωσιακά καλή στο πως ανταπεξέρχεται σε όλες τις ανωμαλίες που γίνονται εδώ. Οκ, δεν είναι και avant guarde(edit σιγά μην είναι και point guard), αλλά you get the point. Πραγματικά απορώ που δεν αναφέρεται αυτός ο δίσκος (όχι εδώ μέσα, γενικά).
Μέχρι να πάρω χαμπάρι ότι το IRE είναι του ’15, την θέση την είχε το εξαιρετικό Drones των Muse. Οι Symphony X με το πάρα πολύ καλό Underworld είναι από κοντά. Αυτός ο δίσκος για μένα, είναι πολύ κοντά σε παλιές εποχές για τον Allen, όπου δεν γκάριζε μόνο και για αυτό τον έχω πολύ ψηλά. Όχι βέβαια ότι το υπόλοιπο υλικό υπολείπεται. Οι Amorphis κάνουν ένα μεγάλο step up με το Under A Red Cloud και αρχίζουν και διαφοροποιούνται από τον ήχο τους, παραμένοντας όμως 100% Amorphis (funny story: 4 Νοεμβρη νόμιζα ότι ήταν Κυριακή και είχαμε κανονίσει εκδρομή εκείνο το ΣουΚου, με την προυπόθεση ότι θα γυρίσουμε ώστε να προλάβω να παω. Γελάει ο κόσμος). Oι Clutch με το Psychic Warface σχεδόν ματσάρουν το Earth Rocker σε γαμηστερότητα. Οι Faith No More βγάζουν την συνέχεια που όλοι θα περιμέναμε αν είχε βγεί ο δίσκος λίγο μετά το ’97. Αλλά βγήκε περίπου 15 χρόνια και πολλοί ξενέρωσαν γιατί ήθελαν επανάσταση. Εγώ τον ακούω και τον ευχαριστιέμαι, είναι εξαιρετικός δίσκος. Οι Ghost με έκαναν να τους ακούσω πρώτη φορά σοβαρά στο πολύ καλό Meliora. Οι Κilling Joke συνεχίζουν να είναι μια κατηγορία από μόνοι τους στο Pylon και οι Sacral Rage με κατάφεραν να με κάνουν να ακούσω υψίφωνο speed metal, γιατί πολύ απλά ο δίσκος γαμάει.
Είναι η πρώτη χρονιά που δεν υπάρχει death metal δίσκος στην λίστα μου, ούτε στα ονοραμπλ.
Εξωφυλλο? Ας μην αστειευόμαστε.
Αν ρωτάς με ποιο δίσκο να ξεκινήσεις τους Caligula’s Horse εγώ θα πρότεινα να ξεκινήσεις από το τελευταίο (Rise Radiant) που είναι μακράν το καλύτερο τους για μένα.
Ο περισσότερος κόσμος θα σου πεί για το Rise Radiant. Είναι δίσκαρος ξεκάθαρος και αυτός, πιο μεταλλικό και πιο πυκνό. Το Bloom είναι λιγότερο σκληρό, πιο alt prog σε φάσεις και πιο φωτεινό.
To The Tide από την άλλη είναι και αυτό εξαιρετικός δίσκος.
Ξεκίνα ίσως με το Rise Radiant, μετά The Tide και μετά Bloom.
Bέβαια πάντα μπορείς να βάλεις το Marigold στο youtube και να απολαύσεις ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους.
Το άκουσα πριν λίγο το Rise Radiant. Όπως έγραψα κ στο ανάλογο νήμα, μου άρεσε, παρόλο που προτιμώ πιο 90’ς prog ήχους. Επίσης με ενόχλησε ελάχιστα η φωνή του τραγουδιστή, αυτές οι “ψεύτικες” που χρησιμοποιεί. Δεν είναι τόσο έντονες όσο του Solberg βέβαια, ώστε να μην μπορώ να τον ακούσω. Γι’ αυτό προτιμώ “αληθινούς” τραγουδιστές, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις πως το εννοώ, σαν τον Alder, Tate, Labrie με τις κορώνες που χρησιμοποιούν, head voice. (τόσα reaction videos να μην πάνε χαμένα… ) Είναι πως κάθεται στα δικά μου αυτιά. Θα τους ακούσω πιο προσεχτικά.
εξαιρετικό σχήμα που από το νησί, που ήμουν αρκετά τυχερός να δω ζωντανά και μάλιστα δωρεάν, σε μπαράκι στην θεσσαλονίκη, χωρίς να γνωρίζω τι με περιμένει. Κεραυνοβόλος έρωτας: η μουσική πατάει στο alternative, οι κιθάρες κοιτάνε προς το post rock, μελαγχολική/θλιμμένη ατμόσφαιρα, φοβερό songwriting και πολύ πολύ όμορφα γυναικεία φωνητικά.
4. Thy Catafalque – Sgurr
o σεσημασμένος Ούγγρος δημιουργεί έναν ακόμα ιδιαίτερο δίσκο. Αναμειγνύει ένα κάρο επιρροές και ήχους με τέτοιον τρόπο που για κάποιους(including τον υπογράφοντα) τον τοποθετούν στην κορυφή. Κάποιοι άλλοι βέβαια έχουν αντίθετη άποψη. Εχω την εντύπωση πως το Sgurr είναι λιγότερο πειραματικό και περισσότερο προσιτό από άλλες κυκλοφορίες του.
3. Leprous - The Congregation
ε δεν έχω να γράψω και κάτι που δεν έχει γραφτεί σε αυτό το φόρουμ για αυτούς τους νορβηγάρες. Μόνο το ότι σε μια άκρως εντυπωσιακη καριέρα, στη δική μου συνείδηση, στο συγκεκριμένο δίσκο πιάνουν το peak τους.
2. Terrible Feelings – Tremors
τι ώραια περίοδος που ήταν εκείνη! σχεδόν όποιος δίσκος ερχόταν από σκανδιναβία και έγραφε στην περιγραφή μελωδικό πανκ, post punk, κλπ, ήταν εγγύηση για απολαυστικές ακροάσεις. Από τους “οδηγούς” της σκηνής οι από πάνω. Υποψιάζομαι θα τα γράψει άλλος καλύτερα μέχρι την κυριακή
1. Dødheimsgard - A Umbra Omega
…ξέρει κανείς τι θα γίνει με εκείνη την συναυλία που μας υποσχέθηκαν τον σεπτέμβριο και ακόμα δεν έχουμε επίσημη ενημέρωση τι θα γίνει με τα εισιτήρια?
Τρίτη 5αδα
15)Cage The Elephant - Tell Me I’m Pretty
14)Marilyn Manson - The Pale Emperor
13)Periphery - Juggernaut: Alpha/Omega
12)Lamb of God - VII: Sturm und Drang
11)Faith No More - Sol Invictus
Nice! Το άκουσα κι εγώ αυτό τότε κάμποσο, ωραίος δίσκος, απλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θεωρείται από πολλούς πανκ. ΟΚ μπορεί να έχουν πανκ υπόβαθρο τα μέλη της μπάντας, αλλά η μουσική είναι καθαρά μέταλ και μάλιστα NWOBHM worship ξέρω γω.
2015: Ορίστε, να η κακή χρονιά που περίμενα ότι κάποια στιγμή θα έρθει. Βέβαια ακόμα και εδώ έχουμε μερικές δισκάρες.
1) While She Sleeps - Brainwashed
Ο δίσκος που οι While She Sleeps με έπιασαν από τα μούτρα, πριν ακόμα κυκλοφορήσει. Από τα 4 singles που είχαν βγάλει (Four Walls, Trophies of Violence, New World Torture και Our Legacy) μου είχε πέσει το σαγόνι, τα έλιωνα κυριολεκτικά σε καθημερινή βάση και προσευχόμουν να είναι κι ο υπόλοιπος δίσκος στα ίδια standards. Ευτυχώς ήταν. Μόλις είχα βρει μια νέα αγαπημένη μπάντα, μόλις είχε γεννηθεί ένας νέος έρωτας. Το Four Walls είναι ύμνος που βγαίνει μια φορά στα 30 χρόνια.
2) Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
Ο Wilson συνεχίζει το σερί με τις δισκάρες, αυτή τη φορά με πιο μοντέρνα προσέγγιση. Ενημερωτικά και μόνο, αυτά που περιμένω από τον Wilson και με φτάνουν σε σημεία fanboyισμού είναι κάτι riff όπως αυτό του Ancestral στο 05:30.
3) Marilyn Manson - The Pale Emperor
Φοβερός δίσκος, χωρίς να το περιμένω σε καμία περίπτωση. Άλλο στυλ από τα συνηθισμένα του, που αποδείχτηκε ότι και του πήγαινε και ήξερε πως να το υποστηρίξει.
4) Lamb Of God - VII: Sturm Und Drang
Μου αρέσει πάρα πολύ, μετά λίγο με έχασαν. Tα Still Echoes, Embers και 512 έχουν θέση σε οποιοδήποτε best of της μπάντας. Γενικότερα έχει φοβερά τραγούδια μέσα και επίσης πολύ πετυχημένες και οι συνεργασίες στα Embers με τον Chino Moreno και Torches με τον Greg Puciato.
5) Slayer - Repentless
Ο τελευταίος δίσκος Slayer, δεν είναι κανένα αριστούργημα, αλλά είναι ο τελευταίος δίσκος Slayer. Το ομώνυμο και το You Against You είναι κομματάρες παρόλαυτά.
Honorable:
Ghost - Meliora
Iron Maiden - The Book of Souls
Arcturus - Arcturian
Foals - What Went Down
Motorhead - Bad Magic
Clutch - Psychic Warfare
Πέρα από την φωνή των Crusades που μπορεί να σε “ξεγελάσει” και να νομίζεις για λίγο πως ακούς πανκ, προσωπικά θεωρώ πως έχει πολλά πάνκικα σημεία και μελωδίες πάντως, αν και το σύνολο σίγουρα είναι χεβυμεταλλάδικο.
Πηγα να το “βγαλω” ν ακουσω while she sleeps που αναφερθηκαν παραπάνω κ δεν μου πηγε το χέρι. Κολλησα. Φυσικα δεν τους ηξερα κ φυσικα οταν θα μιλησω γιαυτους θα πω οτι παιζουν επικ πανκ. Μ αρεσε
Επικό πανκ μόνο οι Age of Apocalypse που έβγαλαν και εξαιρετικό δίσκο πέρσυ
Κατά τα άλλα, για Black Tower, στο βαθμό που μπορώ να εκφέρω άποψη, θα πω πως πέρα από αυτό:
που συμφωνώ, έχει να κάνει και με το πώς παίζεις μερικά μουσικά θέματα ειδικά σε αυτό το άλμπουμ, όχι τι μπορεί να θεωρούνται αυτά υφολογικά. Είναι αισθητικό το θέμα δηλαδή, αλλά είναι και με το αν συμφωνούμε και με τις έννοιες καθεαυτές και αντιλαμβανόμαστε το ίδιο πράγμα κλπ κλπ.
) Είναι πως κάθεται στα δικά μου αυτιά. Θα τους ακούσω πιο προσεχτικά.
. Εχω την εντύπωση πως το Sgurr είναι λιγότερο πειραματικό και περισσότερο προσιτό από άλλες κυκλοφορίες του.
