Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[martian]

@GRACCHUS_BABEUF Έλειπα στα ξένα και δεν μπορούσα να γράψω, αλλά να ξέρεις πως μου έχεις δώσει άπειρες πάσες για συζήτηση/σχολιασμό. Δεν μπορώ να αναπτύξω τώρα όσο θα ήθελα (και αρκετά τα έχω ξεχάσει), ΑΛΛΑ! Θυμάμαι πως ανέφερες τους Terminal και το Slovo και νομίζω είπες πως οι στίχοι είναι στα σλοβένικα (και εγώ έτσι νόμιζα). Παραθέτω ένα πολύ ενδιαφέρον trivia από έναν χρήστη ονόματι “heavymetalofeasternbloc”, ο οποίος μου φαίνεται πως ξέρει δύο πράγματα παραπάνω.

Well, based on lyrics, it’s somewhat bastardized combination of variety of slavic languages, not only one. Pretty decent job for swedish guy, these languages are tough to learn!
The song title actually might be mispelled little bit because in the chorus there is something like: “Slávu, slávu vám moju darujam” which is basically “Glory, I will give you my glory” while “slovo” means “word”. Purely on the basis of phonetic transcription I put together something how lyrics could be like:

Búra sa kosti ty
neseznam, vem čaku do rúk
Som prishol nazaj
si spomni s poděku bratskego

[Chorus]
Slávu, slávu
vám moju darujam
Slávu, slávu
vám moju darujam

Iném budu stačit
postesk a vetru nada
I postrakh na nikdu
i meso na vatru se bít v pútech

[Chorus] …
[Solo]

Slávu vám, slávu
vám moju darujam
Slávu vám, slávu
vám moju darujam

Επίσης, περίμενα τουλάχιστον από εσένα μια αναφορά στο πρώτο High Spirits!

Σόρρυ για το οφφ τόπικ, ίσως δώσω πεντάδα αργότερα!

[Rebel]

2015

HONOURABLE MENTIONS

• Iron Maiden - The Book of Souls

• Enforcer - From Beyond

• Nightwish - Endless Forms Most Beautiful

• Ghost - Meliora

• Riverside - Love, Fear and the Time Machine

TOP 5

5. TesseracT - Polaris

4. Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.

3. Leprous - The Congregation

2. Caligula’s Horse - Bloom

1. Parkway Drive - Ire

ΕΞΩΦΥΛΛΟ

Caligula’s Horse - Bloom

[hopeto]

@GRACCHUS_BABEUF

Έχετε προσέξει που συχνά ο @hopeto γράφει ότι ψάχνει δίσκους να τον κάνουν “να νιώθει ωραία” και “να περνάει καλά”;

πλάκα έχει που με αναφέρεις εδώ, πριν λίγες μέρες κατέβασα σχεδόν δισκογραφία από αυτούς τους τύπους. αλλα δεν έχω άποψη ακόμα.

[GRACCHUS_BABEUF]

@martian

Επίσης, περίμενα τουλάχιστον από εσένα μια αναφορά στο πρώτο High Spirits!

Τους ξέχασα

@hopeto

πλάκα έχει που με αναφέρεις εδώ, πριν λίγες μέρες κατέβασα σχεδόν δισκογραφία από αυτούς τους τύπους. αλλα δεν έχω άποψη ακόμα.

Nice, πες μου γνώμη για TMLT όταν

[apostolisza8]

Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για TA την εβδομάδα του 2015, δεν το περίμενα στο φόρουμ. Προσωπικά το άλμπουμ τότε δεν με είχε πιάσει καθόλου σε αντίθεση με το Monitor 5 χρόνια νωρίτερα (i quote myself to sit with me):

@apostolisza8

31. Titus Andronicus – The Monitor
Indie Rock, emo, punk, heartland rock, folk-punk, όλα σε δόσεις, εμφύλιος, εντάσεις, samples, φυσαρμόνικα, απαιτητικό concept και σύνδεση με το μουσικό σκέλος, καλεσμένοι με άποψη, και ένα από τα κορυφαία post-punk (ναι είναι πιο ευρύ από όσο νομίζουμε) άλμπουμ της δεκαετίας, με νεύρο, μουσικότητα, οριακά σημεία. Όλα όσα θες για να βγάλεις ένα αριστούργημα της εναλλακτικής σκηνής.

και μάλλον από τα γραφόμενα συνειδητοποιώ πως τότε όντας τσουτσέκι το προσπέρασα σύντομα, και όχι λόγω θεματικών αλλά μάλλον κλίματος. Είμαι αρκετά “επιρρεπής” στο να σκραπάρω μπάντες αν δεν μου κάνουν σε αλλαγές τους.

Θα το ξανακούσω στις διακοπές. Θενκς φόρουμ.

[ChrisP]

2015 → Αυτό είναι καλύτερο κι απ’ την Κωνσταντινούπολη!!!

---

12. – 6.

12. DEVATHORN “Vritra”
Μέσα σε πολλές αξιόλογες περιπτώσεις που αναδύθηκαν στο εγχώριο blackmetal στερέωμα, οι DEVATHORN πάντα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον για διάφορους λόγους, όπως ότι διατηρούσαν έναν σταθερό πυρήνα τριών ατόμων απ’ το ξεκίνημα τους, τα live τους εξέπεμπαν ένα αυθεντικό αίσθημα κινδύνου και βέβαια ο ήχος τους τραβούσε σταθερά το μονοπάτι της εξέλιξης. Μέχρι να κυκλοφορήσει το “Vritra” είχαμε μάθει άλλωστε τρία από τα κομμάτια μέσω split κυκλοφοριών, ωστόσο στο full-length εμφανίστηκαν ανανεωμένα μαζί κάμποσα άλλα παντρεύοντας σουηδικό orthodox, ελληνικό ήχο αλλά κάποιες εξαιρετικά καλοδεχούμενες death metal πινελιές που κλείνουν το μάτι στους MORBID ANGEL.

11. NADIWRATH “Circle of Pest”
Τα παλικάρια στο κύκνειο άσμα τους έχουν βάλει στην άκρη το punk στοιχείο του ντεμπούτου (για την ακρίβεια το έχωσαν στα κομμάτια του «περσινού» “Chaotic Blasphemy” EP) και εστιάζουν στη μελωδικότητα του ήχου τους με τρομερά επιτυχημένο τρόπο (aka δεν εκφυλίζουν τον χαρακτήρα τους), φέρνοντας στο μυαλό μέρος του φινλανδικού bm. Όση μελωδία κι αν υπάρχει βέβαια στο “Circle of Pest”, αυτό δεν αλλάζει τη μισανθρωπική οπτική τους κάνοντας στην πράξη τα κομμάτια να μοιάζουν με πανηγυρικούς παιάνες για κάθε μικρή ή μεγάλη καταστροφή πλήττει το είδος που κατά πολλούς είναι ό,τι χειρότερο έχει υπάρξει ποτέ σ’ αυτόν τον πλανήτη.

10. TETRAGRAMMACIDE “Typhonian Wormholes: Indecipherable Anti-Structural Formulæ”
Αν αυτοί οι τύποι είναι όντως Ινδοί (απ’ την Ινδία) τους βγάζω το καπέλο. Πέρα από φανταστικούς τίτλους, καταπληκτικό logo και εξαιρετικό artwork, έχουν το καλό ότι δεν κωλώνουν να τερματίσουν σε ακρότητα το όλο bestial black/death παρακλάδι, διαλύοντας τα όρια με το καθαρό noise σα να λένε «Κλάστε μας τα hindu balls μας κύριοι REVENGE και λοιποί παρατρεχάμενοι!»…

9. RIDE FOR REVENGE “Ageless Powers Arise”
Οι Φινλανδοί αποδομητές των συμπατριωτών τους BEHERIT βρίσκονται σε δημιουργικό οργασμό αυτά τα χρόνια κυκλοφορώντας το ένα full-length μετά το άλλο. Στο “Ageless Powers…” ενδεχομένως και να πετυχαίνουν το point blank στην διελκυστίνδα μεταξύ του αρχέγονου blackmetal και του επαναληπτικού βιομηχανικού θορύβου, με αποτέλεσμα ο συντονισμός με τους ρυθμούς του να οδηγεί σε trance state την οποία ενδεχομένως να διακόπτουν στιγμιαία ορισμένα γουστόζικα ηχητικά gimmicks.

In your world I cannot be free / And in my world you don´t even exist

8. GLOAM “Hex of Nine Heads”
Η έκρηξη που είχε συμβεί στο αμερικάνικο underground του extreme ήχου από τα μέσα των 00ς κι έπειτα, είχε οδηγήσει σε κάθε λογής απόπειρες δημιουργικής σύνθεσης των υπο-ειδών. Κάπως έτσι προέκυψε και το “Hex of the Nine Heads” των GLOAM (με το όνομα που παραπέμπει σε αγαπημένες για μένα ώρες της μέρας), όπου συμβαίνει μια απίθανη όσμωση cascadian usbm, doom/death (το “Where Freezing Winds Forever Blow” είναι ένα αυθάδες τέκνο της “Light…”/“Dreadful…” περιόδου των MDB), ενδεχομένως και post και όλα αυτά με έναν ήχο-καμπάνα που ζαλίζει μέσα στις διαρκείς εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων…

7. LEVIATHAN “Scar Sighted”
Απ’ το πουθενά είχε σκάσει ετούτη εδώ η «επιστροφή» του Wrest, μετά από το απλά ΟΚ “True Traitor…". Το “Scar Sighted” δεν είναι μια σκέτη αναπαραγωγή των ένδοξων 00s αλλά μάλλον ένα ταξίδι αυτοκάθαρσης, μέσα από συγκεχυμένες αναμνήσεις όχι και πολύ καλών εποχών. Όλα τα γνωστά LEVIATHAN στοιχεία είναι εδώ, οι fuzz-αριστές κιθάρες, τα αργόσυρτα μέρη, οι ambient στιγμές και μπορεί αρχικά να μοιάζουν σε πολλά σημεία ατάκτως ερριμμένα, ωστόσο σε βάθος αποτυπώνουν κατάλληλα τη συνεχή παλινδρόμηση του μυαλού μπρος-πίσω στον χρόνο, προσπαθώντας να ενώσει τις τελείες και να βρει πώς φτάσαμε τελικά ως εδώ.

6. SATURNALIA TEMPLE “To the Other”
Αν το “Aion of Drakon” ήταν ένα «σκάσε και κολύμπα» στα γεμάτα fuzz νερά των αρχέγονων ωκεανών, ο διάδοχός του μοιάζει περισσότερο με βουτιές σε μικρές λίμνες που υπάρχουν στα ψηλά ομιχλώδη οροπέδια και καθεμιά κρύβει τους δικούς της θησαυρούς. Με αυτό θέλω να πω ότι στο “To the Other” τα πράγματα μπορεί να παραμένουν doom-to-the-bone, τα παραμορφωμένα 70s είναι πανταχού παρόντα, αλλά μοιάζει κάπως πιο οριοθετημένο από τον προκάτοχό του που ώρες-ώρες ήταν δίχως τέλος (όχι ότι με χάλαγε αυτό, το αντίθετο). Ειδική μνεία στο videoclip του ομώνυμου που ζαλίζει με την out-of-focus κάμερα, σπάνια ένα metal clip να είναι τόσο εύστοχα συνδεδεμένο με το περιεχόμενο του κομματιού.

---

5.

EREB ALTOR “Nattramn”

Εντάξει μπορεί να είπα ότι το “Damned When Dead” των MAEL MORDHA ίσως να ήταν το τελευταίο heavy metal album με το οποίο συνδέθηκα, αλλά δεν το ‘γραψα και στην πέτρα. Άλλωστε τους EREB ALTOR στο μυαλό μου τους έχω ως κάτι λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα, ακριβώς όπως είχα και τους BATHORY. Πιθανότατα επειδή η σκανδιναβική παράδοση βγαίνει τόσο αβίαστα που γίνεται σχεδόν πρωταρχικό στοιχείο, το “Nattramn” μοιάζει να είναι ένα κάλεσμα του Παλιού Κόσμου από το μακρινό παρελθόν. Όσο για το “Midsommarblot” η live εμπειρία πριν κάνα χρόνο στο Κύτταρο, τότε που σηκώθηκε η πούτσα η τρίχα κάγκελο έχει γράψει πλέον με ανεξίτηλα ρουνικά σύμβολα στ’ αυλάκια των αναμνήσεων.

4.

BRULVAHNATU “Frozen Obscene Deliverance”

Όντας πια στα χρόνια που έψαχνα συγκίνηση στο «αναπάντεχο» έπεσα στην γουστόζικη περίπτωση του πολυπράγμονος κυρίου T. McLelland ή Nabucodnosor (απ’ τις φανταστικές δουλειές των ANTEDILUVIAN για τις οποίες έχουμε ήδη μιλήσει) ή Kib Sreng όπως επιλέγει να συστήνεται στα διάφορα προσωπικά του projects. Η αλήθεια είναι πως παρακινήθηκα να ασχοληθώ με την εκδοχή του ως BRULVAHNATU από καλό συνομιλητή, ο οποίος τότε ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει το συγκεκριμένο άλμπουμ σε κασετική εκδοχή (εξαιρετικό package) και πολύ καλά έκανα και τον άκουσα!

Το ”Frozen Obscene Deliverance” είναι ένα τρομερό χωνευτήρι που μπορεί στο εξωτερικό του περίβλημα να γράφει black/death metal (οπότε ίσως να σκέφτεται κανείς Καναδάς + black/death → ατελείωτη τραγίλα) όμως μέσα στις τρεις μακροσκελείς συνθέσεις του συμβαίνουν πραγματάκια όπως ατμοσφαιρικές εκδοχές του USBM, post-ίζοντα περάσματα, noise τζούρες αλλά και σημεία με μπάνικο metal riffing. Το σημαντικό είναι ότι όλα αυτά τα στοιχεία διαδέχονται αβίαστα το ένα το άλλο στην υπηρεσία του “storytelling” κάθε κομματιού και αυτό για μένα είναι απ’ τους ύψιστους στόχους, τουλάχιστον στα περισσότερα μουσικά υπο-είδη που επιλέγω να κινούμαι.

3.

EMBRACE OF THORNS “Darkness Impenetrable”

Κι αφού έκαναν το άλμα απ’ το “Atonement…” στο “Praying…” θα έμεναν εκεί; Όχι βέβαια, αλλαγή ρότας πάλι για κάποια από τα πιο ανήσυχα πνεύματα του παγκόσμιου underground με έναν δίσκο που δικαιολογεί τον τίτλο του στο έπακρο. Με σεμιναριακό ήχο το “Darkness Impenetrable” έρχεται από μια διάσταση γεμάτη σκληρότητα, αιχμηρές γωνίες, όντα με κοφτερά δόντια και μια ομίχλη να θολώνει τη βούληση.

Το σκοτάδι εδώ είναι όντως αδιαπέραστο, υφαίνεται από τα συνεχώς παλλόμενα riffs και leads, οι χαραμάδες σφραγίζονται απ’ το μπάσο και τα τύμπανα καρφώνουν τις άκρες του παραπετάσματος με πρόκες. Μια δαιμονική φωνή απ’ την άλλη πλευρά προειδοποιεί όσους θέλουν να αποτολμήσουν να περάσουν προς τα εκεί, να είναι οπλισμένοι με θάρρος, δύναμη της θέλησης και μια γερή δόση συσσωρευμένης οργής…

2.

SERPENT NOIR “Erotomysticism”

Μα να είσαι blackmetal και να σκας με τίτλο δίσκου για έρωτες; Και να ‘χεις αυξήσει και τις μελωδίες; Οποία προδοσία! Ευτυχώς οι SERPENT NOIR δεν έδωσαν ποτέ καμία σημασία σε οποιαδήποτε νόρμα και πήραν τα μονοπάτια στα οποία τους οδήγησε αυτή τη φορά ο Δράκοντας. Μονοπάτια που αφετηρία (μουσική) έχουν κατά κύριο λόγο το αδάμαστο πνεύμα του “Into the Pandemonium” (δεν αναφέρομαι σε άμεση ηχητική σύνδεση) και τα όσα μαγικά αυτό γέννησε στα 90s.

Φυσικά οι THERION είναι βασικός πυλώνας, ο μυστικιστικός αέρας των παλιών TIAMAT φυσάει σε κομμάτια όπως το “Al Runa”, το εμβατηριακό “Desert of Azazel” με τους φανταστικούς στίχους του Thomas Karlsson κόβει την ανάσα και κάπου μέσα σε όλα αυτά καθόλου παράταιρο δεν μοιάζει ένα ηχογραφημένο πραγματικό sex magick act. “Και τότε που κολλάει το blackmetal ρε παιδιά;” θα αναρωτηθεί κανείς και θα λέγαμε με το δίκιο του αν πέφταμε στην παγίδα του να συνδέσουμε αυτό ιδίωμα με μια συγκεκριμένη ηχητική προσέγγιση. Πράγματι, πέρα από ορισμένα διάσπαρτα σημεία (π.χ. “Dioscuri of Darkness”) και τα -για άλλη μια φορά- απίστευτα lead vocals του Κώστα (πόσα «χτυπήματα» σε μια χρονιά ρε μεγάλε; ), το “Erotomysticism” περισσότερο μοιάζει να απευθύνεται σε όσους συγκινούνται με τον ατμοσφαιρικό ήχο, παρά σε έναν εραστή των DARKTHRONE ή των δυσαρμονιών για να είμαστε και πιο μοντέρνοι.

Το θέμα βέβαια είναι ότι όλα τα παραπάνω έχουν μικρή σημασία, τόση όση έχει το περίβλημα σε μια συσκευασία. Διότι ο εσωτερικός κόσμος του “Erotomysticism”, αυτός που αντικατοπτρίζεται στα πολλαπλά layers της κιθάρας αλλά και των λοιπών εφέ, στην πραγματικότητα είναι ένας εφιαλτικός λαβύρινθος στο τέλος του οποίου κρύβεται άλλη μια αφύπνιση -άλλο ένα βήμα μέχρι να φτάσουμε στα Thaumiel.

1.

AMESTIGON “Thier”

Οι Αυστριακοί ως τώρα κινούνταν σποραδικά στις σκιές της σκηνής της χώρας τους. Πλέον είναι η ώρα το μαύρο φως να τους λούσει και να τους μάθουν όσο περισσότεροι γίνεται. Το “Thier" (που προέρχεται από το γερμανικό Tier → Beast) είναι από αυτά τα μοναδικά δημιουργήματα κατά τη σύλληψη αλλά και εκτέλεση των οποίων όλα τα άστρα μοιάζει να έχουν ευθυγραμμιστεί.

Τίποτα εδώ δεν είναι από μόνο του ρηξικέλευθο, όμως όλα μαζί είναι ένας συγκλονιστικός συνδυασμός από το σοβαρό metal των 80s, το second wave του blackmetal, τη διάθεση για fusion των 00s και μια στέρεη κοσμοθεωρία για την Δημιουργία και την θέση του Ανθρώπου σε αυτήν. Οι τέσσερις απλωτές συνθέσεις ακολουθούν την anything-can-happen προοπτική, τα καταιγιστικά μονοπάτια ακολουθούνται από «ατμοσφαιρικές» παύσεις όπου κι εκεί όμως παρατηρώντας προσεκτικά (διότι ο δίσκος όσο προσβάσιμος κι αν είναι τόση πολυπλοκότητα κρύβει στο εσωτερικό του) πάντα κάτι συμβαίνει, κάτι που οδηγεί στο επόμενο επίπεδο.

Το «ξύπνημα» του πνεύματος που συμβαίνει μπαίνοντας δίχως αναστολές στον κόσμο του “Their” σπάνια το έχω βρει αλλού και παρότι ακόμα περιμένουμε τον ολοκληρωμένο διάδοχο, θα απασχολήσουν ξανά στις επόμενες εβδομάδες…

---

Ειδικές Καταστάσεις

• LUCIFERIAN SCORCHING HEAT: Αμφιταλαντεύτηκα πολύ πάνω στην πρόθεσή μου να βάλω το “Sun to Scorch” των MALIGN στην πεντάδα. Δεν είναι ότι δεν έχω ξαναβάλει EP ας πούμε, μακριά από μένα τέτοιοι περιορισμοί. Τα δύο κομμάτια είναι ΟΛΟ το orthodox bm, το κοχλάζον και χεβιμεταλλίζον δίχως καμιά ντροπή, που «μεσουράνησε» τα προηγούμενα χρόνια, πριν γίνει τόπος intellectual διαγωνισμού βαρετών κατά τ’ άλλα σχημάτων. Τελικά κατέληξα ότι οι MALIGN πολύ περισσότερο από μπάντα είναι «ιδέα» που ξεπροβάλλει απ’ τη σπηλιά της όταν έχει κάτι -σύντομο- να πει και εξατμίζεται σχεδόν αμέσως -όποιος πρόλαβε να κατανοήσει, πρόλαβε. Σε άλλα νέα, οι CULTES DES GHOULES φέρνουν λίγη ακόμα μαύρη μαγεία με το “Rise of Lucifer” μαζί με μια εντυπωσιακά ταιριαστή διασκευή σε NECROMANTIA -είναι πράγματι ενδιαφέρον να «αποδεικνύεται» πόσο κοντά είναι κάποια πράγματα σε επίπεδο σύλληψης κι ας διαφέρουν σε τρόπους εκτέλεσης. Τέλος, αν θέλετε ένα demo για να κλείσει καλά η εβδομάδα σας, μπορείτε να ασχοληθείτε με αυτό του Σουηδού JORDABLOD, όχι τόσο επειδή το περιπετειώδες και progressive-ίζον από άποψη riff-ολογίας blackmetal του είναι αρκετά ενδιαφέρον από μόνο του (που είναι), όσο επειδή είναι in the process για να δημιουργήσει κάτι exceptional στο προσεχές μέλλον.
  

  

• SYNTHETIC ELECTRIFYING COLD: Τη χρονιά εκείνη για κάποιο λόγο παρακολουθούσα αρκετά στενά τις κυκλοφορίες της βερολινέζικης Beläten που ειδικευόταν στον ευρύτερο electro χώρο. Ένα μικρό ποτ-πουρί, για όποιο ίσως ενδιαφέρεται, επιλογών κυρίως synthpop/industrial/darkwave/you-get-the-point που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον είναι οι DAYBED (“Weird Sailing”), DISTEL (“Nord”), L’AVENIR (“Engineer”) και VEIL OF LIGHT (“Head/Blood/Chest”). Μαζί, μόνο και μόνο λόγω ηλεκτρονικής αφετηρίας, καθότι κατά τ’ άλλα η απόσταση είναι χαοτική, θα συνιστούσα (αν δεν το βρίσκετε για κατέβασμα, στείλτε) στα αρκετά περιπετειώδη και με αντοχές σε ακραίο πειραματισμό άτομα να ασχοληθούν με το “House of Flames” του MICHAEL IDEHALL -αν έχετε και κάποιο ενδιαφέρον για το occult ακόμα καλύτερα…
  

  

[apostolisza8]

Εκείνα τα χρόνια άκουγα πολλή περισσότερη μουσική από ότι τώρα, οπότε sorry for the long post, αυτά κρατάω από τότε μέχρι σήμερα για το 2015:

Πεντάδα:

Summary

1. Dodheimsgard – A Umbra Omega

Με εξαιρετική ψυχραιμία, είχα γράψει εδώ:

Υπάρχει ένα μέρος που αποκαλείται πραγματικότητα. Κρυφό από όλους. Μπορείς μόνο να το προσεγγίσεις μέσω της τρέλας, αλλά δεν υπάρχει γυρισμός. Ένα μέρος όπου κρύβεται ο Διάβολος, πέραν της Μοναδικότητας, όπου όσα έχασες είναι εκεί και σε περιμένουν. Εκεί που, πίσω από κοσμική τέφρα, σε περιμένει ένας εαυτός αλλιώτικος. Ευτυχώς, αν και οι DHG άργησαν μόνο οκτώ χρόνια και 63 δευτερόλεπτα, τελικά μας οδήγησαν σε αυτό το μέρος. Έκτοτε, ο χωροχρόνος καμπυλώθηκε. “Time Without limit, eternity in a minute”, όπως βγήκαν οι λέξεις από το εξωγήινο λαρύγγι του Aldrahn.

Υμνώ τον αρχιτέκτονα του Σκότους Vicotnik, του οποίου ο παλμός χτυπά απελευθερωμένος, ώστε τόσο μακριά στην διαδρομή του, να αποδομήσει την Τέχνη του μέσω παρανοϊκής έμπνευσης, επαναπροσδιορίζοντας την μέσω της Γένεσης αυτών των συνθέσεων. Κάθε ακρόαση, αφηρημένα, ερυθρά, παντοτινά δάκρυα.

2. Ghost – Meliora

Η κορυφαία στιγμή ενός συγκροτήματος καταδικασμένου να πετύχει. Ένα σκληρό hard rock που ακομπλεξάριστα ρευστοποίησε τις επιρροές του και τις μετέτρεψε σε κάτι πολύ ανώτερο των όσων προκύπτουν από την αποδόμησή του. Όλα, είναι απλώς καλύτερα. “Can’t you see that you are lost without me?” είπε γλυκανάλατα ο Papa Emeritus και ακόμη δηλώνω μαγεμένος και περήφανος οπαδός.

3. Chelsea Wolfe – Abyss

Η τιτάνια καλλιτέχνιδα κυκλοφορεί την κορυφαία της στιγμή. Από το post-metal στο darkwave και από το neo-folk στο shoegaze, όλα λιώνουν σε ένα μαύρο μάγμα. Η Chelsea εδώ κλέβει το θρόνο της Jarboe, της Siouxsie, της Diamanda. Βλασφημία; Όχι, σύγχρονο classic του σκληρού εναλλακτικού ήχου. Τι βρήκε το metal ακροατήριο και ταυτίστηκε με κάτι που απέχει τόσο πολύ; Την αισθητική. Και αυτό το crossover ανάμεσα σε διαφορετικές υποκουλτούρες, δίχως υπόνοιες gatekeeping από καμία πλευρά, δεν είναι αυτονόητο ούτε σύνηθες. Άβυσσος η ψυχή της σκοτεινής μουσικής…

4. Tribulation – The Childen Of The Night

Κοιτώντας πίσω στο “Children of The Night”, θα επιμείνω στην άποψή μου πως εκεί το 2013 ξεκίνησε, από Σκανδιναβία κυρίως, ένα έντονο φλερτ του gothic με το metal, αλλά το αποτέλεσμα ευτυχώς δεν ήταν η αηδία του gothic metal (sorry ). Η στροφή των Tribulation από το τρομακτικό “The Formulas Of Death”, τέκνο του προοδευτικού death metal, που ξέχασα να έχω στη λίστα μου, σε αυτό το καταραμένο post-punk/gothic/melo-death’n’roll/ταμπέλα, ήταν για μένα ένα σοκ. Ακόμη και σήμερα, βρίσκω στιγμές που θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν άνισο. Η γοτθική ατμόσφαιρα και το βαμπιρικο essence του όμως το κάνουν και εδώ, σημασιολογικά και αισθητικά, ένα αριστούργημα. Που μπορεί στο μέλλον όχι απλά να μην το ξανάφτασαν αλλά να έγιναν και κακέκτυπά του, αλλά οι Tribulation εδώ κυκλοφόρησαν, για μένα και ελπίζω όχι μόνο, ένα από τα σημαντικότερα metal άλμπουμ των τελευταίων 20 και βάλε ετών. Το ρεύμα που δημιούργησαν δε, καλά κάνει και υπάρχει ακόμα. Παραλίγο εξώφυλλο χρονιάς.

5. Awe – Providentia

Πώς θα ηχούσαν οι DsO αν ήταν αθεϊστές υπαρξιστές; Οι Έλληνες Awe κυκλοφορούν ένα LP που στις ανατριχιαστικές του στιγμές, ναι, θα βλασφημίσω, ξεπερνά τους καλλιτεχνικούς του προπάτορες. Οι Awe εδώ πέρα απαρνιόνται τον Εοσφόρο για το Σίσυφο. Δεν γίνονται κυνικά πεζοί ούτε κενά φιλοσοφικοί. Οι τρείς πράξεις, δομημένες από μια ατομοκεντρική μεν, δραματική δε προσέγγιση, καταλήγουν κάπου, διαμέσου μιας εντυπωσιακής ροής. Ένα από τα κορυφαία άλμπουμ που έβγαλε η εγχώρια κιθαριστική σκηνή για μένα, δεν θα μπορούσε να μην πάρει έστω μια τιμητική ψήφο. Εδώ μιλάμε για ένα συντριπτικό αριστούργημα που αν το είχαν βγάλει Ισλανδοί φερειπείν θα είχε μοσχοπουλήσει. Ναι, γραφική ατάκα, αλλά το αποτέλεσμα για μένα είναι εξωπραγματικό και βαθιά εσωτερικό. Έχει όμως διέξοδο και άποψη. Να το ακούσετε.

Για να ολοκληρωθεί η δεκαπεντάδα:

Summary

6. Mgla – Exercises In Futility

Κακά τα ψέματα, το “Exercises In Futility” είναι ένα από τα πιο επιφανή black metal άλμπουμ της δεκαετίας. Έκανε τους Πολωνούς first class act στη σκηνή, στον ήχο. Έπιασε τους μεταμοντέρνους και όσους τη βρίσκουν με norse/DMDS-core. Επένδυσε στον ροκ πυρήνα του υπέρτατου προκατόχου του και παρέδωσε ένα συμπαγές και αλάνθαστο άλμπουμ μνημονικού black metal, επικού και εσωστρεφούς ταυτόχρονα, ένα οικουμενικό έργο. Με φοβερούς στίχους. Η αγκίστρωση πάνω στο πνεύμα βέβαια και την έλλειψη νοήματος θα αποτελούσε ιδανικό μανδύα για να κρυφτούν τα λογικά άλματα στα οποία θα υπέπιπταν στο μέλλον σε πράξεις και δηλώσεις τους. Οι Mgla επιχείρησαν να αποκόψουν έργο και καλλιτέχνη, και εδώ το πέτυχαν. Απλώς δεν άντεξαν την πίεση της σύγχρονης εποχής και καλά να πάθουν. Κλασικός δίσκος, όπως και να έχει. Ελάχιστες φορές το, φαινομενικά παραδοσιακό, black metal έφτασε σε τέτοια επίπεδα αποδοχής.

7. Misþyrming - Söngvar elds og óreiðu

Ντεμπούτο που τάραξε ολόκληρο το σοβαρό extreme metal underground. Ψυχωμένα και ψυχρά δυσαρμονικά riffs πάνω σε παραδοσιακές φόρμες, φωτιά και πάγος σε φωνητικές ερμηνείες που μπαίνουν στο πάνθεον του black metal, εμβάθυνση σε μια παράνοια που φαινομενικά είχε προηγούμενο στο χώρο, αλλά επί της ουσίας αποτέλεσε μια κλωτσιά στον ήχο όταν φαινόταν να περνά καμπή στη φαντασία του. Οι Ισλανδοί μεγαλούργησαν και στο μέλλον θα τα κατάφερναν ακόμη καλύτερα. Ίσως η καλύτερη μπάντα της εποχής της.

8. Jungbluth – Lovecult

Το όνομα της μπάντας ήδη προμήνυε πολλά. Εδώ όμως είναι το concept του δίσκου. Η αγάπη, η επιθυμία, ο ερωτικός δεσμός, στα χρόνια της καπιταλιστικής αλλοτρίωσης, και ο ανατρεπτικός του χαρακτήρας. Με σαφές ιδεολογικό και αναλυτικό υπόβαθρο από πίσω, για όσα άτομα έχουν εξοικείωση με Φρανκφούρτες, ιαπωνικό new wave και μεταδομισμούς. Όχι, δεν είναι χιππηδες. Στο “Part Ache” δεν είχαν ξεπεράσει ακόμη το neo-crust του πρότερου βίου των Alpinist. Εδώ όμως, πήραν από το noise rock και το screamo όλα όσα χρειάζονταν για να φτιάξουν ένα άλμπουμ που δύσκολα πλησιάστηκε ξανά συναισθηματικά ή ηχητικά. Όχι από τους ίδιους. Αυτοί χαιρέτησαν. Το φορτισμένο crust των Jungbluth εδώ δεν είναι μόνο συναίσθημα ή καλές ιδέες. Είναι κάτι ολοκληρωμένο και διαχρονικό.

9. Leviathan - Scar Sighted

Νομίζω πως το “Scar Sighted” είναι πολύ καλύτερο από ότι του πιστώνεται. Δεν ήταν απλώς επιστροφή σε φόρμα, και παρά το γεγονός πως εν τέλει δεν σοκάρει καλλιτεχνικά όπως οι μεγάλες στιγμές της προηγούμενης δεκαετίας, έχει κάτι το ξεχωριστό. Ξανακούγοντάς το, δεν μπορώ παρά να πω πως είναι το ιδιαίτερο riffing, η εγκεφαλική προσέγγιση στις διαστροφικές ατμόσφαιρες και ο ανόθευτος τρόμος που αναδύεται από τα στροβιλιστά riffs και τα ιδιότυπα φωνητικά. Οι Leviathan, μέσα σε όλη την παρακμή που τους διέπει, έλαμψαν για μια τελευταία φορά και έδειξαν πόσο απέχουν από το ιδίωμα ποιοτικά αλλά και ως άποψη.

10. Iskra – Ruins

Η τελευταία κυκλοφορία των μυθικών Iskra για μένα είναι και η κορυφαία τους. Κάτι το συναισθηματικό δέσιμο του να την ακούσω στην ώρα της, κάτι το ότι οι πολιτικοποιημένοι στίχοι για ακόμη μια φορά είχαν πράγματα να μου πουν και να μου δώσουν άλλο ένα πειστήριο στο πως το metal μπορεί να ηχήσει ριψοκίνδυνο, ακόμη και από αυτή την αντικοινωνική σκοπιά, κάτι τα αμέτρητα εντυπωσιακά riffs. Ναι, το crust μένει πίσω αν και στα γυρίσματα και τα κοψίματα, στα μπάσα και τα mid-tempo, είναι δυναμικά παρόν. Από την άλλη, ξανά ναι, το black metal στα πιο ατμοσφαιρικά και βλάσφημα σημεία, διατηρεί την απόκοσμη αίγλη του. Το “Ruins” είναι ένα άλμπουμ επικίνδυνο. Είναι το άριστο black metal.

11. Anopheli – The Ache Of Want

Το μοναδικό, μέχρι στιγμής (2024 αργείς;) LP των Anopheli φέρνει το όραμα των Fall Of Efrafa ξανά στις crust punk ρίζες του. Επηρεασμένο από μια αλληγορία φαντασίας που θα κάνει, μέσα από διάφορα σχήματα, τον κύκλο της το 2022, το “The Ache Of Want” έχει τα τσέλα, τα post σημεία, τα πανκ ξεσπάσματα, τις τρομερές και ευφάνταστες ατμόσφαιρες, τη σωστή διάρκεια, και κυρίως τη γοητεία ενός έργου που όσο και αν πατά σε γερές ρίζες δημιουργεί κάτι που στέκει αυτόνομο στην παρακαταθήκη του ιδιώματος τα τελευταία 15 χρόνια. Οκ, αρκετός βερμπαλισμός, οι Anopheli είναι από τα καλύτερα neo-crust σχήματα της εποχής τους.

12. VI - De Praestigiis Angelorum

Side project μελών των Aosoth και Antaeus μεταξύ πολλών άλλων, και ενώ ηχεί τόσο κοντά, η έμφασή του σε πιο avant-garde τοξικά black μονοπάτια, πάντα φονταμενταλιστικά και ορθόδοξα, το καθιστά ένα εντυπωσιακό άλμπουμ που για μένα αποτελεί μια από τις καλύτερες post-00s στιγμές του ιδιώματος και της σκηνής.

13. Arcturus – Arcturian

Η δισκογραφική επιστροφή των Arcturus ευτυχώς ήταν ανώτερη του προκατόχου της και έφερε κάτι ουσιώδες και φρέσκο στην κληρονομιά τους. Πέρα από την ισχυρή τραγουδοποιία, το “Arcturian” έχει πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες συμπυκνωμένες και ευτυχώς μέχρι και σήμερα ηχεί αριστουργηματικό. Μύστες.

14. Abyssal – Αντικαταστάσεις

Σήμερα, ίσως θεωρώ αυτή την στιγμή των Abyssal ως την κορυφαία τους. Με συνθέσεις όπως το συνταρακτικό “Veil Of Transcendence” ή το υπνωτικό “Chrysalis” εν μέρει λογικό. Κάπως δάμασαν το death metal με avant-garde τρόπο χωρίς να ηχήσουν τεχνοκρατικοί, ούτε ακατάσχετα δυσαρμονικοί, ούτε και υπέρ του δέοντος σπηλαϊκοί. Πλέον, έχοντας συνομιλήσει και με τον μύστη G.D.C., καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει απλά μια υψηλή θεωρητική και τεχνική κατάρτιση, αλλά και μια γενικότερη φιλοσοφία στο πώς συνθέτεις ακραία μουσική, γιατί, τι θες να πεις, στο σήμερα, που να αφορά και να εξάπτει την φαντασία.

15. Imperial Triumphant – Abyssal Gods

Ένα από τα ελάχιστα πραγματικά σπουδαία avant-garde black metal σχήματα των τελευταίων ετών κυκλοφορεί την πρώτη αδιαμφισβήτητη δισκάρα του. Free/avant jazz, πνευστά, μπασογραμμές και τρελά εφέ και συχνότητες, εκρηκτικά τύμπανα, κιθάρες πιο χαοτικές και από τους Gorguts ξερω γω, γενικά ένα αχαλίνωτο όργιο που διατηρεί την πνιγηρή του ατμόσφαιρα και μας μεταφέρει σε ένα κόσμο όπου τα ‘60s και τα ‘10s στη Νέα Υόρκη συνυπάρχουν σε μια ασπρόμαυρη ταινία που εξυμνει την παρακμή μιας κοινωνίας που χτίστηκε στο εγωκεντρικό. Αν θέλετε, στο μυαλό μου συνοδεύεται και με αυτό το άσχετο ντοκιμαντέρ αν θελετε να μερακλώσετε κανένα σαββατόβραδο και να απελευθερώσετε τη φαντασία σε εντελώς συνειρμικές/ατμοσφαιρικές αναζητήσεις. Και αυτή η μπαντάρα έχει και μέλλον ε.

Άλλοι 15 δίσκοι που αξίζουν τουλάχιστον σχολιασμό για τα γούστα μου:

Summary

16. Cloud Rat – Qliphoth
    Η ίσως, καλύτερη grind/crust μπάντα των τελευταίων 15 ετών ξερω γω, κυκλοφορεί την πρώτη της δισκάρα. Στιχάρες τέλεια ισορροπημένες ανάμεσα σε προσωπικό βίωμα και κοινωνικό σχολιασμό, ambient/ατμοσφαιρικά/ηλεκτρονικά μέρη που δείχνουν την μελλοντική άλλη πλευρά, τρομακτικά τύμπανα και riffs που περικλείουν εντός τους πολλή γνώση για τον ήχο. Τεχνικό αλλά και τόσο συναισθηματικά φορτισμένο όσο λίγα, και πάνω από όλα μια Madison Marshall στο μικρόφωνο που αναδεικνύεται ως η απόλυτη ερμηνεύτρια για αυτή τη μουσική. Οι Cloud Rat είναι τεράστιο συγκρότημα και τους ευχαριστώ που υπάρχουν.
17. Nightfell – Darkness Evermore
    Ήδη άλλα μέλη του φόρουμ έχουν αναφερθεί στους Nightfell σε αυτό το νήμα, αλλά τα έχουμε πει και διεξοδικά για μετέπειτα έπη τους σε άλλα εδώ μέσα και στην κεντρική. Σε κάθε περίπτωση, όταν έσκασε το “Darkness Evermore” δεν ήξερα από πού να κρυφτώ. Βαθύ, black/doom metal που όμως αξιοποιεί το gloom του σκοτεινού death metal, και κυρίως, προσεγγίζει κάτι που δεν είναι άλλο από την αποκαλυπτική νύχτα των ύστερων Tragedy. Η μαύρη λιτανεία που πετυχαίνει εδώ ο ζόφος των Nightfell στο μέλλον θα ενταθεί, χτυπάει όμως καίρια και στιγματίζει.
18. Cult Leader – Lightless Walk
    H διάλυση των Gaza δεν άφησε τρια από τα μέλη να τα βάψουν μαύρα και να μείνουν άπραγα. Έφτιαξαν έτσι τους Cult Leader και το sludge/mathcore/extreme/metallic hardcore που φτύνουν στο ντεμπούτο αυτό με έναν τρόπο που τους διαχωρίζει και από τις επιρροές και από τον πρότερο καλλιτεχνικό τους βίο. Σε σέρνουν στο σκυρόδερμα, σε πετάνε μέσα σε φρεάτια, σε κάνουν να απορείς με τα riffs και τις εναλλαγές θεμάτων, νιώθεις το λαιμό σου να πονά όταν ακούς τα φωνητικά. Τεράστιο σχήμα.
19. Apallachian Terror Unit – We Don’t Need Them
    Άψογο anarcho-punk/’90s crust/thrashcore/profane existence punk με γυναικεία φωνητικά από ένα από τα καλύτερα σχήματα που το έπαιξαν ποτέ, στην καλύτερη στιγμή τους. Στίχοι, συνθέσεις, εναλλαγές, ένταση, πείσμα, προοπτική, όλα μέσα. Γενικά ένα από τα καλύτερα crust άλμπουμ της δεκαετίας και ένα από τα απολύτως αγαπημένα μου γενικά. Τεράστιο συγκρότημα και αρκετά επιδραστικό θα πω, όπως αντιλαμβάνομαι το underground.
20. Serpent Noir – Erotomysticism
    Νομίζω ελάχιστες φορές μια εγχώρια black metal μπάντα κατάφερε να επηρεαστεί τόσο ξεκάθαρα από ένα ρεύμα του εξωτερικού αλλά ταυτόχρονα με υπομονή να δημιουργήσει κάτι εντελώς μοναδικό. Με άλλες κυκλοφορίες των Serpent Noir δεν έχω νιώσει τόσο, αλλά κάτι σε αυτά τα εκλεπτυσμένα και αραχνοϋφαντα κιθαριστικά θέματα, και σε αυτό τον επικίνδυνο ρομαντισμό κάτι βρίσκω. Εντελώς προσωπικό άκουσμα.
21. Diat – Positive Energy
    To post-punk των Diat εδώ ηχεί ως το επόμενο μεγάλο banner της αναβίωσης μετά τους Estranged. Ναι, dark punk, κυνικό βρετανικό beat/the fall-ικό rock ‘n’ roll, με μια γερμανική Bauhaus-ική αύρα, χειμωνιάτικο αλλά και βαθιά αστικό, το “Positive Energy” είναι η μουσική της doomer γενιάς πριν γίνει (ΟΚ boomer) tiktok trend. Το anarcho—post-punk των The Mob και Crisis επισκέπτεται τη new wave αισθητική επανάσταση και επιστρέφει με τη μορφή συγκλονιστικών τραγουδιών. Ένα από τα άλμπουμ που όρισε γούστα και συνειδήσεις.
22. The Order Of Apollyon – The Sword And The Dagger
    Δεν χορταίνουμε την Aosoth-ίλα και έτσι άλλο ένα side project μελών από εκεί αλλά και από άλλα αξιότιμα σχήματα του γαλλικού (και όχι μόνο) black metal, αν και τέκνο κατά βάση του Β.S.T., είπαν να επιλέξουν τη βία και να παραδόσουν κάτι που αναμενόμενα δεν πιάνει πολύ κόσμο, εκτός αν διψάτε για ορθοδοξίλα και πηχτά black/death riffs και αποκρυφιστικά φωνητικά. Και τότε και τώρα, ψηλά στη λίστα μου.
23. Παροξυσμός – Σήψη Γενεών
    ΑΟΥΑ. Θα το πούμε crust/hardcore αλλά στην πραγματικότητα είναι πολλά περισσότερα, μιλάμε για σεμινάριο συνθέσεων και γνώσης στα extreme metal riffs και πως ενσωματώνονται. Τιτάνιο συγκρότημα, δεν θέλω να αθρώσω λέξεις για το πόσο υπερτούμπανο άλμπουμ είναι αυτό, πως συνδυάσει ξεσπάσματα ακρότητας και τα γυρίζει σε τρομερή γκρούβα, πόσο η μουσική ακολουθεί τους στίχους. Τι να λέμε. Αν δείτε που αλλού παίζουν τα μέλη της μπάντας θα καταλάβετε γιατί πολλά βγάζουν νόημα.
24. Αrchgoat - Apocalyptic Triumphator
    Και ενώ οι Φινλανδοί έχτιζαν καρτερικά τον underground μύθο τους και ήδη αποτελούσαν μεγάλο όνομα στη φάση και επηρέαζαν και ηχητικά το black/death ρεύμα τους, ένιωθα πως δεν είχαν παραδόσει έναν πραγματικά σπουδαίο δίσκο. Ε, εδώ, το κάνουν. Από τα καλύτερα πράγματα που έβγαλε το ιδίωμα γενικά.
25. Wiegedood – De Doden Hebben Het Goed
    Η απαρχή ενός τόσο υπέροχου ταξιδιού για ένα τόσο ξεχωριστό σχήμα. Ακούσε Mgla εσείς Οι Wiegedood ξεκίνησαν τόσο φουριόζοι μεταλαμπαδεύοντας το πνεύμα της Εκκλησίας του Ρα στον σκανδιναβικό ήχο, δημιουργώντας ένα απόκοσμο και ψυχωμένο έργο μελωδικού/ατμοσφαιρικού bm που παραμένει άκρως επιθετικό, και βρέθηκαν μονομιάς στην εμπροσθοφυλακή του ιδιώματος, όπως θα έπρεπε να είναι για μένα. Στο μέλλον δε, θα μεταμορφωθούν σε κάτι ακόμη ανώτερο.
26. Embrace Of Thorns – Darkness Impenetrable
    Αν και ανέκαθεν θεωρώ πως οι EoT τιμούν πολύ τους Archgoat, Proclamation και λοιπές επιρροές, εδώ δεν πιάνουν απλώς ένα υψηλό ποιοτικό επίπεδο εντός των, ομολογουμένως, πολύ στενών ορίων του subgenre. Το “Darkness Impenetrable”, αν αρέσκεται φυσικά κανένα σε αυτό τον ήχο, θα παρατάξει μια πιο μαύρη, πιο ατμοσφαιρική με την έννοια ενός κεριού που σιγοκαίει σε μια τελετουργία, μια πιο πηχτή ατμόσφαιρα. Μέχρι σήμερα, το θεωρώ από τα καλύτερα extreme metal άλμπουμ που βγήκαν από τούτα τα μέρη.
27. Revenge – Behold.Total.Rejection
    Για μένα, αυτό εδώ είναι το καλύτερο μάλλον άλμπουμ των Καναδών. Διαθέτει τις μεγάλες συνθέσεις, τα βροντερά mid-tempo, τα αποκρουστικά black/grind riffs και τύμπανα, τη μνημονικότητα και κυρίως την αίσθηση πως τίποτα δεν υφίσταται απλά για το εφέ. Ισοπέδωση και άλλα τέτοια κλισέ.
28. Djevel - Saa Raa Og Kalt
    Πρώτος πραγματικά μεγάλος δίσκος για το ίσως, καλύτερο νορβηγικό black metal σχήμα των τελευταίων 10 ετών. Οι Djevel, με τότε ακόμα στα φωνητικά τον Hjelvik των Kvelertak, έγραφαν απλά τέλεια κομμάτια στο παραδοσιακό ύφος. Τόσο τέλεια, που κάνουν μερικές «σημαίες» της μαρκίζας του tnbm να φαίνονται ακόμη περισσότερο άμπαλες. Οι στιγμές δε με το συνδυασμό υμνητικών και harsh φωνητικών, κάνουν τα κόκκαλα να τρίζουν. Τεράστιο συγκρότημα.
29. Napalm Death – Apex Predator – Easy Meat
    Επιστροφή στις πολύ μεγάλες κορυφές για του λατρεμένο σχήμα, με ένα τρομακτικό δίσκο. Ναι, οι επιρροές, οι θεματικές, οι στίχοι, το κονσεπτ, είναι in our faces. Ο αυθορμητισμός και ο πλουραλισμός που επικαλέστηκαν βέβαια κατά τη δημιουργία οι Embury & σία είναι περίτρανα παρόντες και αυτοί καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Η πανκίλα κυριαρχεί και κάνει ακόμη και τα πιο σκληρά death metal riffs να ηχούν τόσο εκλεπτυσμένα. Αυτό είναι το grindcore που μας ανανεώνει την πίστη κάθε χρόνο.
30. Svalbard – One Day All This Will End
    Οι αγαπημένες μου ημέρες των Svalbard, πριν τους χάσω στιγμιαία και τους ξαναβρω, διαφορετικούς αλλά όχι τόσο, φέτος. Πιο ακραίος ήχος, πιο πνιγηρός, πιο hardcore, με τα black περάσματα εκεί αλλά όχι κυρίαρχα. Και φυσικά, πάντα, βαθιά συναισθηματικά και οργισμένα, απεγνωσμένα. Μπαντάρα.

Για την πενηντάδα:

Summary

31. Panopticon – Autumn Eternal
32. Absconditus – Katavasis
33. Katavasia – Sacrilegious Testament
34. Firespawn – Shadow Realms
35. Sleater-Kinney – No Cities To Love
36. Viet Cong – Viet Cong
37. Protomartyr – The Agent Intellect
38. Tau Cross – Tau Cross
39. Liturgy – The Ark Work
40. Under The Church – Rabid Armaggedon
41. Goatsnake – Black Age Blues
42. Sulphur Aeon - Gateways to the Antisphere
43. Outre - Ghost Chants
44. Macabre Omen - Gods of War-At War
45. Old Man’s Will - Hard Times-Troubled Man
46. King Dude - Songs of Flesh and Blood-In the Key of Light
47. Killing Joke – Pylon
48. Terrible Feelings – Tremors
49. Myrkur – M
50. A Forest Of Stars – Beware The Sword You Cannot See

The nightmare continues:

Summary

51. Black Breath – Slaves Beyond Death

52. Envy – Atheist’s Cornea

53. Grave Pleasures – Dreamcrash

54. Iron Maiden – The Book Of Souls

55. Ad Nauseam - Nihil Quam Vacuitas Ordinatum Est

56. Visigoth – The Revenant King

57. Abigail Williams – The Accuser

58. Trial – Vessel

59. Lik – Mass Funeral Evocation

60. Era Of Fear / Πανδημία – split

61. Grave – Out Of Respect For The Dead

62. Year of the Goat - The Unspeakable

63. Luciferian Light Orchestra - Luciferian Light Orchestra

64. Marilyn Manson – The Pale Emperor

65. Amestigon - Thier

66. Perdition Temple – The Tempter’s Victorious

67. Kendrick Lamar – To Pimp A Butterfly

68. Nile – What Should Not Be Unearthed

69. Millencollin – True Brew

70. Strung Out – Transmission.Alpha.Delta

71. Spectral Lore – Gnosis

72. Crypt Sermon – Out Of The Garden

73. Dawn Ray’d – A Thorn, A Blight

74. Batushka – Liturgyia

75. Downfall Of Nur – Umbras De Barbagia

76. Myteri – Myteri

77. Gattaca – Gattaca

78. Daily Ritual – Daily Ritual

79. G.L.O.S.S. – demo

80. Birds In Row – Personal War

81. Cruciamentum – Charnell Passages

82. Clandestine Blaze - New Golgotha Rising

83. Dodsferd – Wastes Of Life

84. Praise The Flame – Manifest Rebellion

85. Crypt Sermon – Out Of The Garden

86. Archivist – Archivist

87. Metz – Metz II

88. Ghostbath – Moonlover (+εξώφυλλο χρονιάς)
    

    

89. Dead To A Dying World – Litany

90. Khemmis – Absolution

91. Sorcerer - In the Shadow of the Inverted Cross

92. Beach Slang – The Things We Do To Find People Who Feel Like Us

93. Leprous – The Congregation

94. Rolo Tomassi – Grievances

95. Sacral Rage – Illusions Of The Infinite Void

[OwlKitty]

@apostolisza8

Cult Leader – Lightless Walk

Αγαπημένο, θα το έβαζα κι εγώ στη λίστα αν δεν το ξεχνούσα.

[Storm]

1.Benjamin Clementine - At Least for Now

Πιανιστικη,μινιμαλιστικη προσεγγιση της μουσικης, με εξωπραγματικες φωνητικες ερμηνειες…

Ενας απο τους καλυτερους δισκους ολων των εποχων…

2.Leprous - Congregation

Τον δεχομαι ανετα ως τον καλυτερο τους,ετσι και αλλιως δεν υπαρχει κομματι που υστερεί

3.Faith No More - Sol Invictus

Μεγαλη επιστροφη που δικαιωσε τις προσδοκιες…

4.Riverside - Love,Fear and the Time Machine (+cover)

Διαφορετικος σχετικά δισκος για τα δεδομενα τους, αλλα αυτη η γλυκια μελαγχολια ειναι υπεροχη…

5.On Thorns I Lay - Eternal Silence

Αλλη μια επιστροφη μετα απο χρόνια,βάζει τις βασεις για τις επομενες 2 δισκαρες που θα ακολουθησουν…

[power_fades]

@ChrisP

10. TETRAGRAMMACIDE “Typhonian Wormholes: Indecipherable Anti-Structural Formulæ”
Αν αυτοί οι τύποι είναι όντως Ινδοί (απ’ την Ινδία) τους βγάζω το καπέλο. Πέρα από φανταστικούς τίτλους, καταπληκτικό logo και εξαιρετικό artwork, έχουν το καλό ότι δεν κωλώνουν να τερματίσουν σε ακρότητα το όλο bestial black/death παρακλάδι, διαλύοντας τα όρια με το καθαρό noise σα να λένε «Κλάστε μας τα hindu balls μας κύριοι REVENGE και λοιποί παρατρεχάμενοι!»…

Ωραίοι ,τελευταία ψάχνομαι λίγο με τη σκηνή εκεί ( kolkata inner order propaganda ) πω και είναι από τα πιο ακραία πραματα έβερ

[Aldebaran]

Έχουν και ολοκαίνουριο άλμπουμ!

[apostolisza8]

Και πολύ πολύ καλύτερο από το δίσκο του 2015 αλλά δεν θα επεκταθώ γιατί σέβομαι τις προτάσεις του @ChrisP .

Από αυτή τη σκηνή μου είχαν κάνει εντύπωση και οι Kapala.

[Owl]

2015

1) Grey Heaven Fall - Black Wisdom

Ρώσοι οι οποίοι βγάλαν 2 δικσάρες και μετά το διέλυσαν.Πραγματικά απίστευτο αν συνιπολογίσεις πως ειδικά ο δεύτερος “Black Wisdom” είναι καθαρό 10αρι… μετά απο αυτόν εξαφανίστηκαν,πολυ περίεργο. Ας μιλήσουμε για τον δίσκο όμως.Ενα διαμάντι του ακραιου ήχου Μπλακ/ντεθ με δαιμονισμένα ντραμς ,καλά ριφ και μία lead κιθάρα απο την όποία ξεχειλίζει έμπνευση και η οποία έχει
το πρωταγωνιστικό ρόλο. Τι το κάνει να ξεχωρίζει απο τα υπόλοιπα του είδους??? Το “δεσιμο” και η απίστευτη συνεργασία των οργάνων/μελών ,εδώ δενέχουμε ότι γίνεται στο 95% των άλμπουμ του είδους όπου κάθε όργανο έχει την στιγμή/ιδέα του και τα υπόλοιπα χάνονται σε ένα ανίαρο μπακγράουντ, εδώ κάθε ιδέα είναι συνεργαστική μεταξύ όλων των οργανων και ειδικά lead κιθάρας και Ντράμς, όπου μαζί κάνουν ΠΑΠΑΔΕΣ. Οποιος είναι φαν του ακραίου ήχου και δεν το έχει ακούσει ,κατί χανει απο την ζωή του. 10/10
Το τελευταίο τραγούδι “That Nail in a Heart” ειναι απο αλλο γαλαξία.

2) Amorphis - Under The Red Cloud

3) Deafheaven - New Bermuda

4) Tau Cross - Tau Cross

Crust punk. Την λατρεύω την ατμόσσφαιρα που δημιουργεί αυτό άλμπουμ.Εχει το ξεσηκωτικό της πανκ σε συνδιασμό με το το σκοτάδι του κράστ,heave metal ριφς και αυτά τα τρία δεμένα με κατατονικά?,μελαγχολικά?( δε ξερω πως να τα χαρακτηρίσω) φωνητικά.
Παρα ΜΑ πάρα πολυ σπάνιος ήχος (αν κάποιος έχει κάτι αντίστοιχο να προτείνει ειμαι όλος αυτιά!!)
ΠΕΝΤΑΔΑΤΟΣ ΔΙΣΚΟΣ

5) Mgła - Exercises In Futility

6) Sunset In The 12th House - Mozaic

Εχεις κάνει ποτέ headbanging με ποστ-μεταλ? Εχεις μαγευτεί με οριενταλ/ανατολίτικες μελωδίες ακόυγοντας ποστ- μέταλ? Εχεις ταξιδεύσει με ψυχεδελικά περάσματα και ατμόσφαιρα με ποστ-μεταλ δίσκο? Ε Εδώ οι Ρουμάνοι τα επιχειρούν ολα αυτά στο “Mozaic” και πετυχαίνουν σε μεγάλο βαθμό την συνύπαρξη και ανάδειξη αυτών των ετερόκλητων στοιχείων δίνοντας μας ένα απο τους
καλύτερους δίσκους της χρονιάς.

7) Cult Leader - Lightless Walk
Blackened Grindcore οπου η μαυρίλα που βγάζει τη ζηλεύουν και οι καλύτεροι μπλακ μεταλ δίσκοι.

8) 1914 - Eschatology Of War

9) Dødheimsgard - A Umbra Omega

10) Ghost - Meliora

Εξώφυλλο της χρονιά, “Tempel - The Moon Lit Our Path”

[ChrisP]

Όχι τι σεβασμός, δεν κάνω προτάσεις έτσι κι αλλιώς, αραδιάζω πράγματα που κάποτε μου είπαν κάτι και ακόμα μου λένε.

Εδώ βιντεoκλιπάρα από άλλο σχετικό πρότζεκτ.

[jonkyr]

Αλλη μια Κυριακη με extra busy schedule, αλλα και μια χρονια στην οποια καταλαβα αυτο που καποιοι συμφορουμιτες εχουν ηδη γραψει. Δεν βρισκω ευκολα μουσικη να με συναρπαζει. Θεωρω βεβαια οτι ολα θελουν να ωριμασουν λιγο και μια δεκαετια παντα ειναι καλη για να καταλαβεις τι αποτυπωμα αφηνει ενας δισκος, αλλα οι μεγαλοι δισκοι νομιζω οτι κανουν μπαμ απο την αρχη. Ενταξει, μεγαλωνω κιολας, λογικο ειναι να μην εντυπωσιαζομαι πολυ ευκολα πλεον. Χωρις σχολια λοιπον για αλλη μια φορα:

1. Caligula’s Horse - Bloom
   Εξαιρετικό prog σύγχρονης κοπής. Τρομεροί ήχοι, δίκαια βρίσκονται εκεί ψηλά.
2. Ghost - Meliora
   Έχω ξαναγράψει ότι πάντα τους ακούω pop, αλλά κι αυτό είναι δισκάρα. Pop, ξε-pop, είναι τρομεροί.
3. Parkway Drive - IRE
   Δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε αυτό το είδος σε αυτή την ηλικία. ΤΙ ΔΙΣΚΑΡΑ.
4. Amorphis - Under The Red Cloud
   Όσο παίζουν αυτό το σκοτεινό πράγμα, είμαι χαρούμενος να το ακούω.
5. Muse - Drones
   Δίσκος που με ενθουσίασε, τον θεώρησα “επιστροφή”.

Ουτε δεκαδα απο χονοραμπλ δεν μπορω να συγκεντρωσω, αλλα ολα τα παρακατω (αλφαβητικα) ειναι δισκαρες. Ισως λιγο παραπανω οι Βισιγοτθοι που ειναι φαση “απαπαπαπα”.

Armored Saint - Win Hands Down
Faith No More - Sol Invictus
Iron Maiden - The Book of Souls
Leprous - The Congregation
Paradise Lost - The Plague Within
Riverside - Love, Fear And The Time Machine
Slayer - Repentless
Visigoth – The Reverend King

[Giasonas]

Η χρονια που μαλλον ακουσα τη λιγοτερη μουσικη εβερ.

λιτα και απεριττα λοιπον, με μια μοναχα πεντάδα καθως δεν προλαβαινω.

5. Beach Slang - The Things We Do to Find People Who Feel Like Us

4. FIDLAR - Too

3. Desaparecidos - Payola

2. envy - Atheist’s Cornea

1. Turnover - Peripheral Vision

αυτο που εχω καταλαβει περισσοτερο απο αυτο το παιχνιδι, ειναι οτι ειστε ολοι πολυ παραπανω ρουβιτσες muse αποτι περιμενα, ο,τι βλακεια και να βγαλουν

edit: εξωφυλλο το Fidlar

@anhydriis σεχω κανει πατινι βδομαδες τωρα που δεν συμπληρωνω φορμα

[anhydriis]

[QuintomScenario]

Ξεχασα να βαλω εξωφυλλο της χρονιας, βαλτε κατι σκοτεινα και άραχνα εσεις (!)

[Rigas]

2015:

#1: Demetori - 愧人贖悪 ～ Evil People as the True Object of Salvation ～
#2: Amorphis - Under the Red Cloud
#3: Unlucky Morpheus - Rebirth Revisited
#4: Gloryhammer - Space 1992: Rise of the Chaos Wizards
#5: Gyze - Black Bride

[drenie]

2015

1. Bring Me the Horizon - That’s the Spirit
2. Marilyn Manson - The Pale Emperor
3. Baroness - Purple
4. Muse - Drones
5. Leprous - The Congregation

Trivium - Silence in the Snow
Tremonti - Cauterize
Frank Carter & the Rattlesnakes - Blossom
Clutch - Psychic Warface
Gary Clark Jr. - The Story of Sonny Boy Slim
Beth Hart - Better than Home
Ghost - Meliora
Five Finger Death Punch - Got Your Six
Disturbed - Immortalized
Motorhead - Bad Magic
Sevendust - Kill the Flaw
Three Days Grace - Human
Slayer - Repentless
Saint Asonia - Saint Asonia
Higly Suspect - Mister Asylum
Parkway Drive - Ire
The Sword -High Country
Bullet for my Valentine - Venom
Danko Jones - Fire Music
Ugly Kid Joe - Uglier than They Used ta Be

Εξώφυλλο: Bring Me the Horizon