Η μεγαλυτερη ειρωνεια σε αυτο το το φανταστικο σεναριο που εβγαλες απο το μυαλο σου (στο οποιο απο οτι φαινεται υπαρχει αρκετος rent free χωρος για ενοικιαση), ειναι πως ο τελευταιος που γκρινιαξε για τα αποτελεσματα αυτου του παιχνιδιου ησουν εσυ πριν κανα 2-3 βδομαδες, με σχολιο που ταιριαζει σε ανωριμο μεταλλα ηλικιας 15 ετων. Doesn’t get any better 
1.Gojira - Magma
Ισως ο καλυτερος τους δισκος.Ολα τα κομματια αγαπημενα αλλά έχω τεραστια αδυναμια στο Silvera
2.Fates Warning - Theories of Flight
Ουτε δευτερολεπτο περιττο…Ανωτερο του προηγουμενου αλλα και του αμεσως επόμενου…
3.Aurora - All My Demons Greeting Me as a Friend
Δυσκολο να περιγραφει…Εχει τοσα πραγματα μεσα…Θα πω απλα οτι ειναι πανεμορφο…
4.Evergrey - The Storm Within (+cover)
Συνεχιζουν με φορα απο τον προηγουμενο και ισως και να τον ξεπερνανε λιγο…
5.Messenger - Threnodies
Απο τους πιο ποιοτικους Prog δισκους της 10ετιας…
28 Likes
Αν κ αποφεύγω να σου απαντάω γιατί δεν αξίζεις ούτε το σάλιο μου, ας το κάνω με το λειψό μυαλό που έχω, που δεν το φτάνεις ούτε κατά διάνοια όσα πτυχία κ να πάρεις. Να παραθέσω λοιπόν ένα σχόλιο από έναν πρώην μεταλλά 15 χρονών, μάλλον σκληρό άντρακλα με βάση κάποιο σχόλιο.
Οπότε, κάνε μου τη χάρη κ ξεκαβάλα.
Το ιδιο πραγμα ειπαμε!
Χωρίς πολύ χρόνο για σχόλια ή σκέψη αυτή την εβδομάδα, οπότε είναι σίγουρο ότι θα έχω ξεχάσει αρκετά. Εξαιρετική χρονιά όσον αφορά τα μη metal ακούσματα.
1. Vektor - Terminal Redux
Τρίτο σερί αριστούργημα για μια μπάντα που δυστυχώς σταμάτησε εκεί.
2. Metallica - Hardwired …To Self Destruct
Ξανά άκουσα το δίσκο με πιο κριτική διάθεση σήμερα. Δεν άλλαξα άποψη. Όταν οι Metallica χωράνε σε μια κυκλοφορία τους 4-5 κλασσικά κομμάτια (για εμένα τέτοια είναι το Spit Out The Bone, όπως και τα Halo, Moth, Hardwired, τραγούδια δηλαδή που χωρούσαν στους τοπ δίσκους τους), τότε νομοτελειακά πάει για τοπ-5.
3. Gojira - Magma
Η καλύτερη μπάντα της γενιάς τους, η αγαπημένη μου μπάντα την τελευταια 20ετία, πλάι στους Brutus.
4. Hail Spirit Noir - Mayhem In Blue
H καλύτερη μπάντα της ψωροκώσταινας την τελευταία 10ετία
5. David Bowie - Blackstar
Το κύκνειο άσμα του σημαντικότερου καλλιτέχνη του τελευταίου μισού αιώνα. (έχω διάθεση για edgy σχόλια μάλλον απόψε 
)
Όπως είπα παραπάνω, ήταν μια απίστευτη χρονιά οτιδήποτε δεν μπαίνει κάτω από την ομπρέλα του μεταλ (ποπ-ροκ-country-hip hop, r’n’b, whatever) οπότε ξεκινάω από αυτά
Fantastic Negrito - The Last Days Of Oakland
Nick Cave & the Bad Seeds - Skeleton Tree
Run The Jewels - Run the Jewels 3
Sturgill Simpson - A Sailor’s Guide to Earth
(τα 4 παραπάνω άλμπουμ φλέρταραν έντονα με την 5άδα)
Beyonce - Lemonade
Death Grips - Bottomless Pit
Kyle Dixon & Michael Stein - Stranger Things, Volume One and Two
Iggy Pop - Post Pop Depression
A Tribe Called Quest - We Got It From Here… Thank You 4 Your Service
Honorable mentions:
Architects - All Our Gods Have Abandoned Us
Purson - Desire’s Magic Theatre
Alcest - Kodama
Death Angel - The Evil Divide
Megadeth - Dystopia
Cobalt - Slow Forever
Hammers of Misfortune - Dead Revolution
Aenaon - Hypnosophy
Asphyx - Incoming Death
Eternal Champion - The Armor of Ire
Alter Bridge - The Last Hero
Schammasch - Triangle
Electric Citizen - Higher Time
Oceans of Slumber - Winter
Sarabante - Poisonous Legacy
Οδός 55 - S/T
The Neal Morse Band - The Similitude of a Dream
Ihsahn - Arktis
Convixion - Days of Rage, Nights of Wrath
Devin Townsend Project - Transcendence
The Dillinger Escape Plan - Dissociation
Meshuggah - The Violent Sleep of Reason
Sumerlands - Sumerlands
Virus - Memento Collider
Khemmis - Hunted
Ulcerate - Shrines of Paralysis
Agatus - The Eternalist
King Gizzard & The Lizard Wizard - Nonagon Infiniry
Cult of Luna & Julie Christmas - Mariner
Edit: και 3 εκτός συναγωνισμού
Ghost - Popestar EP
Black Viper - Storming with Vengeance Demo
Deathspell Omega - The Synarchy of Molten Bones EP
36 Likes
2016 → “Δεν το χάνεις ρε Βασιλάρα να πούμε, μας έχεις…”
12. – 6.
12. ILL OMEN “Æ.Thy.Rift”
Διπλή συμμετοχή στη λίστα φέτος απ’ τον Μήτσο εξ Αυστραλίας, καθώς το τελευταίο -μέχρι σήμερα- full-length του ως ILL OMEN πλέον παίρνει σημαντικές αποστάσεις απ’ το πώς ξεκίνησε το συγκεκριμένο project, μια και στην πράξη περισσότερο κινείται σε post/doom έως και funeral μονοπάτια παρά σε οριοθετημένα bm μοτίβα. Τα τελευταία κάνουν την εμφάνισή τους ως ξεσπάσματα αποτυπώνοντας τις στιγμές έντασης των ενδοσκοπικών ιστοριών που ο Keepin αφηγείται/ψιθυρίζει, σε μια αναζήτηση εξόδου από κάποιον εφιαλτικό, ονειρικό κόσμο στον οποίο μοιάζει εγκλωβισμένος.
11. TEMPLE NIGHTSIDE “The Hecatomb”
Στη δεύτερο λοιπόν χτύπημά του εντός του ’16, ο IV παραμένει αργόσυρτος σαν τον θάνατο που έρχεται βασανιστικά, αλλά σαφώς πιο θρησκευτικός και απόκρυφος σε σχέση με την περισσότερο ψυχαναλυτική διάσταση των ILL OMEN. Έχοντας εδώ και συμπαίκτες στο πλευρό του και άρα παρουσιάζοντας μια κατάσταση κανονικής μπάντας, παραθέτει μια σειρά αβυσσαλέων συνθέσεων που έρχονται από τα βαθύτερα μπουντρούμια του black/death και -αν με ρωτάτε- στην πράξη είναι μια βδελυρή διαστρέβλωση του αρχέγονου thrash, καθώς οι πρώτες ύλες είναι εδώ (σκότος, ακρότητα, ριζοσπαστισμός) αλλά αποδίδονται μέσω αντιθέσεων (ασαφής δομή έναντι κουπλέ/ρεφρέν - εκτεταμένα έρποντα περάσματα έναντι ταχύτητας - έμφαση στα distortion effects έναντι δυναμικών riffs - leads περισσότερο ενσωματωμένα στα κομμάτια παρά διάλειμμα μεταξύ των βασικών κιθαριστικών θεμάτων).
10. VOID MEDITATION CULT “Utter the Tongue of the Dead”
Στο ίδιο μονοπάτι με το προηγούμενο της λίστας, το πνευματικό παιδί του Dave Ingram ηχεί ακόμα πιο καθηλωτικό, θαρρώ αφενός λόγω της φωνής που είτε ψιθυρίζει είτε παραμορφώνεται, πάντα μετρημένα όμως, σαν το «Κακό» που ξέρει ότι στο τέλος θα νικήσει (κινηματογραφικός παραλληλισμός → ο Robert de Niro στο “Angelheart” –they don’t make movies like this anymore… ). Και αφετέρου λόγω των «τζιτζικέ» riffs, η σταθερή εκτέλεση των οποίων οδηγεί σε ένα βαθύ trance state, όπου κυριαρχούν -τι άλλο- τα λόγια των νεκρών…
9. BLOOD INCANTATION “Starspawn”
Επιτέλους, λίγο death metal ξανά στο δρόμο μου -απ’ αυτό που θέλω εγώ εννοώ… Που αγαπάει τα πλοκάμια των MORBID ANGEL. Που χρησιμοποιεί την τεχνική και την προοδευτική προσέγγιση για να ενισχύσει το συνθετικό “death” αντί να το ξεπλύνει -το ίδιο και τις όποιες μελωδίες και «ψυχεδέλειες». Που ασχολείται με τα κοσμικά ζητήματα της ύπαρξης και της προέλευσης. Που δε φοβάται να ξεκινήσει με ένα κοπιαστικό 13-λεπτο κομμάτι προκαλώντας μας να αντέξουμε και να ανταμειφθούμε με τον κόσμο που αποκαλύπτει…
8. ANTAEUS “Condemnation”
O βασικός πυρήνας επιστρέφει μετά από μια δεκαετία σιωπής. O Storm μπορεί να μην είναι εδώ αυτή τη φορά αλλά ο αντικαταστάτης του (Menthor) είναι απ’ τους καλύτερους session-άδες στον χώρο. Και οι ANTAEUS συνεχίζουν να μη χαρίζουν κάστανα με ηχητικό παροξυσμό όπως μόνο αυτοί ξέρουν, ωστόσο απόλυτα λογικά μέσα εδώ κρύβεται πλέον μια πιο ώριμη αποστασιοποίηση από τον πάτο του κόσμου που πάντα ήθελαν δουν να εξαφανίζεται. Το ριζοσπαστικό τους μανιφέστο το κατέθεσαν τις εποχές του CYFAWS, τώρα είναι περισσότερο παρατηρητές και περιμένουν τη νέα γενιά να συνεχίσει τις πάλαι ποτέ διδαχές τους -το αν αυτή υπάρχει είναι άλλη ιστορία.
7. IRKALLIAN ORACLE “Apollyon”
Η κρυπτική οντότητα των IRKALLIAN ORACLE χτύπησε (με βαθύ, γεμάτο χτύπημα, σαν τα απίθανα τύμπανα και κρουστά του δίσκου) την πόρτα μας προ τριετίας με το “Grave Ekstasis” και επανήλθε με στόμφο «φέτος», πάντα χωρίς να μας αποκαλύπτει τα πρόσωπα πίσω από αυτήν -φήμες και υπόνοιες υπήρξαν και υπάρχουν, αλλά ως εκεί. Το σερνάμενο death metal τους ηχεί βασανιστικό, σαν διαδρομή σπαρμένη με καρφιά κι αγκαθωτά σύρματα -τίποτα εδώ δεν αφήνει χαραμάδα για ελάχιστο έστω φως. Πώς το λέγε ο ποιητής να δεις, “Αbandon hope all ye who enter here”, κάπως έτσι…
6. PANPHAGE “Drengskapr”
Γενική η viking πλευρά του blackmetal ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου, πάντα με τραβούσαν οι πιο σκοτεινές και σατανικές πτυχές. Ωστόσο όταν είδα αυτό το album σε ετήσια λίστα ατόμου που σέβομαι τις προτάσεις του, είπα να δοκιμάσω (βοήθησε το αρκετά γουστόζικο όνομα και logo) και βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα περίπου υπέροχο κράμα από BURZUM (και μάλιστα εποχής “Belus”), παλιών ENSLAVED (αναμενόμενα) αλλά και pagan καταστάσεων που βρίσκονται σε δίσκους όπως το “Imrama”. Έξτρα ενισχυτικό στην όλη εμπειρία το άχαστο εξώφυλλο -όπου θάλασσα και χάραμα εγώ πρώτος!
5.
RECITATIONS “The First of the Listeners”
Νορβηγία – Trondheim… Demo (και καλά) κυκλοφορία του μισάωρου χωρίς οποιαδήποτε λοιπά στοιχεία για τα συμμετέχοντα μέλη… Αλλά όχι Terratur, όχι Nidrosian hype, ως εκ τούτου δεν ασχολείται σχεδόν κανείς (ούτε κι εγώ)… Ευτυχώς το τσιμπάει η πάντα εκλεκτική Avantgarde και σε ένα distro clearance πέφτει στα χέρια μου το βινύλιο. Όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε σ’ αυτή τη χώρα και σ’ αυτόν τον ήχο είναι εδώ -τo originality, το ατίθασο, η αίσθηση του αναπάντεχου, οι (εδώ λιτοί) avantgard-ισμοί, η υφέρπουσα παρουσία του Άλλου. Το “First of the Listeners” πιθανότατα είναι η αγαπημένη μου κυκλοφορία από την σκανδιναβική χώρα την τελευταία δεκαετίας και θα πρότεινα σε όσους ενδιαφέρονται και (λογικά) δεν έχει πέσει ακόμα στον δρόμο τους, να μη προσπεράσου ελαφρά τη καρδία. Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω είναι γιατί το label άλλαξε το εκπληκτικό εξώφυλλο της αρχικής digital και κασετικής κυκλοφορίας…
4.
HEAD OF THE DEMON “Sathanas Trismegistos”
Ο Konstantin Papavasiliou κάποια στιγμή στη ζωή του αποφάσισε να ακολουθήσει τις προτροπές του Δράκοντα, αφήνοντας τα υπόλοιπα project του (μεταξύ των οποίων και οι φοβεροί KAAMOS) και να αφοσιωθεί σε ένα πλήρως «αντιεμπορικό», ξερακιανό doom metal. Εδώ λοιπόν δεν έχουμε ούτε θεολογική εσχατολογία (βλ. CANDLEMASS ας πούμε), ούτε θρήνο, ούτε τάσεις φυγής προς το επικό. Τα έξι κομμάτια είναι μια σπουδή επάνω σε επαναληπτικά μοτίβα, απόλυτα προσηλωμένα στον τελετουργικό στόχο και προφανώς δεν είναι για όλους (χωρίς διάθεση ελιτισμού, απλά η υφή τους λογικά αφορά αρκετά περιορισμένο ακροατήριο) ούτε για όλες τις ώρες. Παρολαυτά, για όσα ενδιαφέρονται να συντονίσουν τις ανάσες και το νου τους με τους ρυθμούς του Τρισμέγιστου, είναι αρκετά πιθανό για κάμποση ώρα μετά το τέλος του δίσκου να επαλαμβάνουν -φωναχτά ή από μέσα τους- το “L” τρίπτυχο:
Λ.ΙΛΙΘ 
Λ.ΟΥΣΙΦΕΡ Λ.ΕΒΑΪΑΘΑΝ
3.
ADAESTUO “Tacent Semitae”
Αλαλαγμοί συνόδευσαν κάποτε την εμφάνιση αυτού του project και εν τέλει όχι άδικα. Αν και προσωπικά πλέον δεν συμμερίζομαι σχεδόν κανέναν ενθουσιασμό για οτιδήποτε (δικό μου πρόβλημα), εδώ ο VJS των NIGHTBRINGER/DEMONCY συναντά τον Vainaja με θητεία σε διάφορα επιφανή (αλλά όχι απαραίτητα συγκλονιστικά) σχήματα της Φινλανδικής σκηνής και μαζί βουτάνε στα «αρχαία νορβηγικά νερά», στροβιλιζόμενοι τόσο γύρω απ’ το σκότος του DMDS όσο και το majestic ύφος των EMPEROR. Τι άλλο χρειάζονταν; Μια φωνητική ιδιαιτερότητα. Τους την έδωσε και με το παραπάνω η πολωνέζα Hekte Zaren, τόσο ως σαγηνευτική Λίλιθ όσο και ως δαιμονισμένη Σούκουμπους.
2.
NOX FORMULAE “The Hidden Paths to Black Ecstasy”
To alter ego των SERPENT NOIR είναι γεγονός… Σε άλλη μια κατάβαση (ή ανάβαση -as above so below δε λένε; ) στη Σίτρα Άχρα η έμφαση εδώ είναι στον πηγαίο τρόμο του ανεξερεύνητου και στο πάγωμα μπροστά στην πρόκληση ενός giant leap of faith. Οι υστερικά ασταμάτητες (και ασταμάτητα υστερικές) κιθάρες μοιράζονται οπωσδήποτε αναφορές με το αδελφό σχήμα, όμως αν το “Erotomysticism” ήταν ας πούμε πιο αιθέριο και εσωτερικό, στο “Hidden Paths…” επικρατεί ένα διαρκές αίσθημα του κινδύνου στην επόμενη γωνία του λαβύρινθου.
1.
METALLICA “Hardwired… To Self-Destruct”
To 2016, ειδικά το δεύτερο μισό του (αλλά και μεγάλο μέρος του ’17), ήταν μια περίοδος απ’ τις πιο πιεσμένες ίσως της ζωής μου, τόσο από άποψης δουλειάς όσο και προσωπικών υποθέσεων. Όλα έμοιαζαν δύσκολα, τα ωράρια, οι άνθρωποι, οι συνεννοήσεις. Έχοντας αποκοπεί απ’ τα σόσιαλ και χωρίς καμία πραγματική διάθεση για ενασχόληση με τη μουσική πέρα από ρεμπέτικες βραδιές στη Γη, παίζει να πήρα χαμπάρι ότι υπάρχει νέο METALLICA μπορεί και κάνα χρόνο μετά την κυκλοφορία του -κι ενώ μέχρι τότε (αλλά και φέτος) η φάση ήταν αγορά αν όχι την πρώτη μέρα, την πρώτη εβδομάδα οπωσδήποτε.
Τέλος πάντων αφού το αντιλαμβάνομαι, πετάγομαι κέντρο, χωρίς να έχω ακούσει νότα, το αγοράζω (την έκδοση με το τριπλό CD) χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες παρότι το “Death Magnetic” το είχα αγαπήσει παράφορα στην εποχή του. Αλλά τα χρόνια είχαν περάσει, το underground είχε γίνει εμμονή, τι να μας πει κι ο Χέτφιλντ τώρα μωρέ…
Και πάρε την κεραμίδα κατακέφαλα όλη δική σου κύριε μαυρομέταλλε! Γιατί μέσα στο “Hardwired…” με κάποιον μαγικό τρόπο βρίσκονταν όλα μα όλα εκείνα τα στοιχεία που είχες αγαπήσει από μικρό παιδί σ’ αυτή τη μπάντα. Και τα ξυραφένια riffs, και τις ρεφρενάρες και το βαρβάτα mid-tempo και τις southern-ίλες, πολλές φορές να μπλέκονται μέσα στο ίδιο κομμάτι και τίποτα να μην μοιάζει παράταιρο. Μα πάνω απ’ όλα, με κάποιον ακόμα πιο μαγικό τρόπο όλο αυτό να βγάζει μια απόλυτη feel-good διάθεση, να ρε οι 50-55ρηδες τα χώνουν και γουστάρουν, ε πώς θα γίνει θα γουστάρεις κι εσύ!
Όπως καταλαβαίνετε, δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με αντικειμενικότητες και παπαριές και πού στέκεται πραγματικά ανάμεσα στα υπόλοιπα άλμπουμ τους, ούτε αν έχει fillers ούτε αν το “Halo on Fire” κόβει τη γη στα δύο (το κάνει) και μπαίνει σε μελετημένο τοπ-10 τους. Όπως είχα γράψει στο «τι ακούτε» νομίζω, το “Hardwired…” ήταν ακριβώς ο δίσκος που ήθελα εκείνη την εποχή και το ότι ήρθε απ’ τους METALLICA ήταν ό,τι πιο αναζωογονητικό μπορούσε να συμβεί.
Ειδικές Καταστάσεις
-
SOMBRE SKIN, ACCURSED DOOM: Έλεγα -ελέω και ταξιδιού- να μη βάλω τίποτα αυτή τη φορά, αλλά η τελευταία ως σήμερα κυκλοφορία των DEAD CONGREGATION ήταν αδύνατο να με αφήσει ασυγκίνητο. Αν η επαναπροσέγγιση του death/doom που συμβαίνει στο “Redemptive Immolation” είναι οδηγός για τι πρόκειται να ακούσουμε στο (άιντε επιτέλους) επερχόμενο full-length τότε η περιέργεια εξάπτεται ακόμα περισσότερο. Αν όχι, no harm done, κάτι καλό θα έχουνε σκεφτεί έτσι κι αλλιώς. Οι TEITANBLOOD απ’ την άλλη συνεχίζουν το μοτίβο να βγάζουν EP με ένα νέο κομμάτι και στη δεύτερη πλευρά να προσθέτουν το αμέσως προηγούμενο. Πάντως το “Accursed Skin” παρότι και αυτό είναι σπουδή στον ορυμαγδό που σηματοδοτεί την τελική καταστροφή, δεν με κέρδισε ποτέ στο βαθμό που το έκαναν τα κομμάτια του “Death”. Η τελευταία -χρονικά- μπάντα που με είχε συναρπάσει ήταν οι QRIXKUOR με τις πρόσφατες κυκλοφορίες τους. Εδώ βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ αυτών και των πρώιμων demos, ως εκ τούτου το “Three Devils Dance” EP περιέχει κατά βάση μια καλή μαθητεία στο έως τότε γνωστό black/death μαζί με κλεφτές ματιές στα όσα τερατώδη είναι να έρθουν. Τέλος, η συλλογή “Ancient Meat Revived” είναι μία -αν μη τι άλλο- πολύ ενδιαφέρουσα οπτική έξι ακραίων σχημάτων της σύγχρονης εποχής επάνω σε ισάριθμα κομμάτια μπαντών της κορυφαίας στο είδος της Cold Meat Industry. Αν και δεν είναι ό,τι πιο εύκολο και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι και απόλυτα πετυχημένο, η απόπειρα black/death διασκευών σε industrial/darkwave/neoclassical είναι οπωσδήποτε άξια αναφοράς.
36 Likes
2016
- To live like the normal man / To run like an “also ran” / To sink down the waterhole / It makes no sense to me
- You’ve gotta keep fighting and get back up again
#35-31
Summary
35
The Caddilac Three - Bury Me In My Boots
Κάπου ξέχασα το υπέροχο ντεμπούτο άλμπουμ αυτού του rock/country trio, το “Tennessee Mojo”, αλλά ευτυχώς και το δεύτερο πόνημά τους είναι ιδανικό για χαλαρές ακροάσεις, είτε σπίτι με ουισκάκι, είτε στο αμάξι. Επίσης, ενδείκνυται για καλοκαιρινά road trips.
#34
Sully Erna - Hometown Life
Αρκετά κατώτερο του “Avalon” σε όλα τα επιμέρους επίπεδα, αλλά και πάλι πολύ όμορφο, με τραγούδια σαν το “Different Kind Of Tears” να μην γίνεται να ξεχωρίσουν.
#33
Volbeat - Seal The Deal & Let’s Boogie
Μικρή παύση στην ανοδική πορεία των Volbeat, αλλά και πάλι με αρκετές κομματάρες για να κάνουν την ακρόαση του δίσκου παραπάνω από ευχάριστή.
#32
Tiles - Pretending 2 Run
Επιστροφή μετά από οκτώ χρόνια για μια από πολύ ποιοτική, αξιόπιστη αλλά και μάλλον υποτιμημένη prog rock μπάντα. Ο Mike Portnoy βάζει stamp of approval με συμμετοχή σε ένα τραγούδι. Ως τώρα, δυστυχώς, δεν υπήρξε κάποια επιπλέον συνέχεια.
#31
Evergrey - The Storm Within
Το δεύτερο μέρος της τριλογίας των Evergrey έμελλε να είναι πολύ επιτυχημένο και από τα αγαπημένα της νέας γενιάς οπαδών τους. Εγώ το βρίσκω απλώς καλό για τα δεδομένα τους, που σημαίνει ότι και πάλι στέκονται αξιοπρεπέστατα.
#30-26
Summary
#30
Billy Talent - Afraid Of Heights
Σταθερά καλοί κι αγαπημένοι οι Καναδοί στο modern hard rock τους. Και πάντα θα έχουν τουλάχιστον μια κομματάρα, όπως το ομότιτλο εδώ.
#29
Damian Wilson - Built For Fighting
Πολύ όμορφο προσωπικό άλμπουμ από τον Damian Wilson, με τραγούδια σαν το “Impossible” και το “The Fire” να μην αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης.
#28
Damian Wilson & Adam Wakeman - Seek For Adventure
Πρώτο προϊόν συνεργασίας δυο σπουδαίων μουσικών και παιδικών φίλων. Ο Damian με τον Adam είχαν ήδη μαζί τους Headspace, αλλά ήθελαν κι ένα ακουστικό project, μόνο φωνή, πιάνο και ακουστική κιθάρα. Για στιγμές χαλάρωσης και εσωστρέφειας είναι ό,τι πρέπει.
#27
Sixx AM - Prayer For The Damned
Και τα δυο άλμπουμ που έβγαλαν οι Sixx AM μέσα στη χρονιά είναι πολύ καλά, απλά αυτό εδώ είναι καλύτερο και μάλλον το 2ο καλύτερο της μπάντας μετά το απλησίαστο ντεμπούτο.
#26
Black Stone Cherry – Kentucky
Το τελευταίο άλμπουμ των BSC που ευχαριστήθηκα πολύ. Μετά ή αυτοί παραέμειναν στάσιμοι ή εγώ άλλαξα αρκετά. Μπορεί και τα 2.
#25-21
Summary
#25
Witchcraft - Nucleus
Σε σχέση με το “Legend” το λες κι απογοήτευση, αλλά με τραγούδια σαν το “Outcast” και το 14λεπτο ομότιτλο να σε παρασέρνει σε μια τόσο ελκυστική μιζέρια από εμένα είναι και πάλι ναι.
#24
Opeth – Sorceress
Ο Akerfeldt έχει διαλέξει τον δικό του δρόμο και ξέρει πως τον υπηρετεί με συνέπεια και ποιότητα. Τώρα για όσους θέλουν (ή θα θέλαμε) άλλα πράγματα δεν δείχνει διάθεση να κάνει κάτι για αυτό.
#23
Katatonia - The Fall of Hearts
Και πάλι θα μπορούσε να θεωρηθεί σχετικά μέτριο άλμπουμ για τα δεδομένα της δισκογραφίας των Katatonia, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς λιγάκι πιο δύσκολο και θέλει λίγο περισσότερο χρόνο για να σε ρίξει κι αυτό στα τάρταρα. Κι εν τέλει έχει κι ένα “Old Heart Falls”, τι να λέμε τώρα…
#22
Big Big Train – Folklore
Καλοφτιαγμένο, ποιοτικό, παλιακής κοπής progressive rock για ανθρώπους που είτε είναι μιας ηλικίας είτε νιώθουν κάποιες στιγμές σαν να είναι αυτής της ηλικίας.
#21
Steven Wilson - 4 ½
Ο Steven είναι on fire. Το ep αυτό περιέχει 5 νέα τραγούδια και μια επανεκτέλεση του “Don’t Hate Me” που αθροίζουν σε επιπλέον 38 λεπτά τελειότητας.
#20-16
Summary
#20
The Pineapple Thief - Your Wilderness
Μαζί με το “Someone Here’s Missing” η καλύτερη δισκογραφική στιγμή της παρέας του Bruce Soord. Μελαγχολικό, εσωστρεφές, σε σημεία πορκουπαϊνικό, βρετάνικο rock, που το χρειαζόμαστε ώρες-ώρες.
#19
Avantasia – Ghostlights
Ο Toby είναι μεγάλη παιχτούρα. Το “Ghostlights” το λες και επιστροφή στα πολύ καλά άλμπουμ του με τους Avantasia, με τους οποίους παρεμπιπτόντως δεν έχει βγάλει κακή δουλειά στην πραγματικότητα.
#18
Kristoffer - Gildenolow - The Rain
Ο μικρός εκ των αδερφών Gildenlow μετράει τις προσωπικές του δυνάμεις και στο δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ τα καταφέρνει φανταστικά. Ο Kristoffer είναι ένας καταπληκτικός τύπος σαν άνθρωπος και πέραν της μουσικής ποιότητας σε αυτό το άλμπουμ αντανακλάται πλήρως αυτό.
#17
Crobot - Welcome To Fat City
Μπάντα-λατρεία. Heavy rock, με ριφάρες, με φωνάρα και πολύ χαβαλέ. Και με το video της χρονιάς για το “Not For Sale”.
#16
Rival Sons - Hollow Bones
Οι Rival Sons έχουν πιάσει το επίπεδο που γράφουν μόνο δισκάρες και συγκρίνονται πλέον μόνο με τους εαυτούς τους. Στο hard rock που πρεσβεύουν δεν υπάρχει κάποιος να τους κοντράρει, και το 2016 στο είδος του το “Hollow Bones” είναι και πάλι ό,τι καλύτερο βγήκε.
#15-10
Summary
#15
Devin Townsend Project – Transcendence
Κλασσικά υπέροχος Devin. Αυτός μεγαλουργεί μέσα από το πειραγμένο μυαλό του, κι εμείς απολαμβάνουμε.
#14
Redemption - The Art Of Loss
Redemption με Ray Alder στα φωνητικά: πράξη τελευταία. Και, όπως θα έπρεπε, το “Art Of Loss” είναι από τα καλύτερα άλμπουμ της εν λόγω συνεργασίας. Πονεμένο όσο θα έπρεπε κι αδιαπραγμάτευτα ποιοτικό, με σπουδαίο τελείωμα.
#13
Headspace - All That You Fear Is Gone
Μετά το εκπληκτικό ντεμπούτο τους οι Headspace επανέρχονται με ένα πιο δύσκολο και φορτωμένο άλμπουμ, που στο μόνο που υστερεί είναι στη σύγκριση με το “I Am Anonymous”. Κατά τα άλλα είναι μια ακόμα δισκάρα.
#12
Avenged Sevenfold - The Stage
Αφού εμπορικά έχουν φτάσει σε ένα τεράστιο στάτους, το οποίο τους δίνει την δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουν… ε κάνουν ό,τι θέλουν. Δυσκολεύουν την μουσική τους πρόταση, φορτώνουν την παραγωγή και την πληροφορία κι ασχολούνται με κάπως πιο «σημαντικά» θέματα. Και πολύ καλά κάνουν και πολύ καλά τα καταφέρνουν. Αξίζει να δει κάποιος το video της ομότιτλης τραγουδάρας και να δώσει λίγο παραπάνω σημασία σε στίχους, artwork κλπ.
#11
Tremonti – Dust
Tremontαρος δεν σταματάει να γράφει τραγουδάρες, riffάρες κλπ και στο προσωπικό του σχήμα.
#10-6
Summary
#10
The Dear Hunter - Act V: Hymns With The Devil In Confessional
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε το “Act IV”, το “Act V” είναι εξίσου ταξιδιάρικο και μαγικό. Ένα ακόμα κόσμημα για το progressive rock.
#9
Fates Warning - Theories Of Flight
Καλώς τους πραγματικά καλούς Fates. Ποτέ δεν ήταν κακοί, αλλά μας έλειψε και να είναι τόσο καλοί όσο στο “Theories Of Flight”.
#8
Marillion - F.E.A.R
Γάμα τα όλα και ξεκίνα να ακούς Marillion. Θα σου κάνει καλό.
#7
Giraffe Tongue Orchestra - Broken Lines
Τρεις μουσικάρες όπως ο William DuVall (Alice In Chains), o Brent Hinds (Mastodon) κι ο Ben Weinman (The Dillinger Escape Plan) με τον Thomas Pridgen (The Mars Volta) φτιάχνουν μια μπάντα που μας πετάει στη μάπα το ένα (και μοναδικό ως τώρα) άλμπουμ της και δεν έχουμε σταματήσει να γουστάρουμε από τότε. Θέλουμε κι άλλο!
#6
Poem - Skein Syndrome
Η ολική επαναφορά των Poem και όχι μόνο η καλύτερη δουλειά τους, αλλά ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ που έβγαλε ποτέ η ελληνική σκηνή. Τεράστιος Προκοπίου, φανταστική παραγωγή, επιρροές ενσωματωμένες στο προσωπικό φίλτρο της μπάντας, όλα σούπερ.
#5
Metallica - Hardwired… To Self-Destruct
Έχουν ειπωθεί όσα πρέπει (και μάλλον αρκετά περισσότερα από όσα χρειάζεται). Οι τεράστιες κορυφές του εν τέλει υπερσκελίζουν τα δευτερεύοντα κομμάτια που ρίχνουν λίγο τον μ.ο., αλλά δεν αναιρούν την ετυμηγορία ότι οι Metallica κυκλοφόρησαν δισκάρα αντάξια του ονόματός τους.
#4
Haken – Affinity
Για κάποιο λόγο άργησα πολύ να μπω στην ουσία αυτού εδώ του υπέροχου δίσκου, με αποτέλεσμα εκείνη τη χρονιά να μείνει – απολύτως αδικαιολόγητα – εκτός λίστας μου. Δεν είναι μόνο το “The Architect” που είναι ίσως και το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει, δεν είναι μόνο τα υπέροχα vibes του “1985”, δεν είναι μόνο ο κακός χαμός που συμβαίνει στο “Endless Knot”. Είναι το πόσο καλοδουλεμένα είναι τα πάντα: οι στίχοι & το κεντρικό θέμα, η αισθητική, η παραγωγή, οι κρυμμένες αναφορές, τα παιξίματα προφανώς. Τεράστιοι Haken για μια ακόμα φορά.
#3
Gojira – Magma
Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που με τον τρόπο τους πάνε το metal ένα βήμα μπροστά. Το “Magma” είναι τέτοιος δίσκος και ο καλύτερος που έχουν κυκλοφορήσει οι Gojira ως και σήμερα.
#2
Alter Bridge - The Last Hero
Με πιο hard rock κατεύθυνση σε σχέση με την πιο metal προσέγγιση του “Fortress” οι Alter Bridge διαφοροποιούν λίγο την παραγωγή τους, αλλά δεν σταματάνε να γράφουν ύμνους, παγιώνοντας την θέση τους ψηλά στο διεθνές στερέωμα.
Ενδεικτικό του στάτους που είχαν κατακτήσει εκείνη την εποχή; Στην περιοδεία για την υποστήριξη του εν λόγω δίσκου είχαν 1ο support τους Volbeat και δεύτερο τους Gojira. Καλοί-Καλοί.
#1
The Neal Morse Band - The Similitude Of A Dream
Κάποιοι δίσκοι αποκτούν τεράστια σημασία στο προσωπικό σύμπαν που δημιουργεί ένας μουσικόφιλος. Το “The Similitude Of A Dream” είναι ένας τέτοιος δίσκος για εμένα: με ανυπολόγιστη αξία.
Το τέλος του 2015 με άφησε κάπως χαμένο, ζαλισμένο και μάλλον λαβωμένο, ενώ το 2016 είχε πολύ κούραση, άγχος και πνευματική αναζήτηση. Στο σκοτάδι του χρειαζόμουν λίγο φως κι αυτό το άλμπουμ μου το προσέφερε.
Προφανώς, ήμουν ήδη μεγάλος οπαδός των μουσικών του Neal Morse, αλλά εδώ στο δεύτερο άλμπουμ του με τους The Neal Morse Band, και με την σπουδαία (κι εμφανή) συνεισφορά των Eric Gilette και Bill Hubauer (και των Portnoy και George φυσικά), παρουσιάζει το σπουδαιότερο έργο που στη μαρκίζα φέρει το όνομά του.
Πρόκειται για διπλό άλμπουμ, 100% progressive rock, πρότυπο concept σε όλα του: στην αφήγηση, στους χαρακτήρες, στη ροή, στα recurring themes, στις κορυφώσεις, στα overtures. Φτιάχνεις handbook μέσα από αυτό αν θες.
Έχοντας ως πηγή έμπνευσης ένα πανάρχαιο και απαρχαιωμένο θρησκευτικό βιβλίο, το The Pilgrim’s Progress του John Bunyan, ο Morse μεγαλουργεί προσφέροντας ένα έργο – που όπως και το “The Whirlwind” έχει να κάνει πολύ περισσότερο με την πνευματική παρά με την όποια θρησκευτική αναζήτηση. Μάλιστα, όταν είχα συναντήσει την μπάντα στη Γερμανία (έπαιζαν όλο το άλμπουμ και είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει) ο Randy μου είχε πει ότι σε αυτό το άλμπουμ φαίνεται το πόσο ταλαντούχος είναι ο Neal: πήρε ένα από τα πιο βαρετά βιβλία όλων των εποχών και το έκανε ένα συναρπαστικό δίωρο, progressive rock μουσικό άλμπουμ.
Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι έχουν απομείνει να αγοράζουν ένα άλμπουμ, να το βάζουν να παίζει και ταυτόχρονα να ανοίγουν το booklet και να αφήνονται στους στίχους και στο artwork του. Να το ξανακούνε, ώστε να συνδέσουν κομμάτια μεταξύ τους, να καταλάβουν καλύτερα πως έχει δομηθεί η κεντρική ιδέα, να επαναξιολογήσουν τους στίχους, να εστιάσουν σε λεπτομέρειες κοκ. Είναι μια ιεροτελεστία που για μένα προσωπικά θα παραμένει πάντα σημαντική και θα την επιζητώ. Το “The Similitude Of A Dream” είναι από εκείνα τα άλμπουμ που μου προσφέρουν αυτή την απόλαυση ξανά και ξανά, κάνοντάς με να ακολουθώ νοητά το ταξίδι του πρωταγωνιστή σε διάφορα από τα πολλά σταυροδρόμια της ζωής.
Ποιος μπορεί να ξέρει πως μπορεί η μουσική να δουλεύει για κάθε άνθρωπο… Όπως λέει και το τραγούδι… the ways of a fool, they are right in his own eyes.
36 Likes
Με εκπλήσεις. Και με Negrito αλλά ακόμα πιο πολύ με αυτό.
Ρε τι πάθατε εσείς, βλαχέψατε? 
Γι’ αυτό αμφιταλαντεύτηκα να γράψω ή όχι (και για το ντεμπούτο). Δεν το έκανα γιατί όπως έλεγα με φίλτατο @GRACCHUS_BABEUF , έχω κάποια όρια στην βλαχιά, όπως την αντιλαμβάνομαι στο κρφάλι μου. Οι Cadillac μου φαίνονται ρεντνεκς που θα φτάσουν στα όρια της γραφικότητας πολλές φορές όσον αφορά το στιχουργικό κομμάτι. Μουσικά είναι απόλυτο fun και τους πάνε πολύ και οι μελωδικές στιγμές. Αλλά κάπου με χάνουν.
7 Likes
Ομαγκάντ 
Ο χοπέτο σχολιάζει ότι κάτι που γουστάρουν άλλοι είναι too redneck for him?
Τα έχω δει πια όλα…
8 Likes
Από τα άλμπουμ που άκουσα πιο πολύ το 2016, believe it or not! 
2 Likes
2016:
#5+1
Nick Cave & the Bad Seeds - Skeleton Tree
Ζόρικο album, ζόρικο θέμα, ζόρικη κάθε του ακρόαση αλλά όταν τα καταφέρνεις να γίνεις μέρος του έχει μία αρχέγονη εσωτερική δύναμη να σε σπρώξει παρακάτω. Το girl in amber είναι πραγματικός θρήνος.
#5
Swans - The Glowing Man
Ολοκλήρωση μίας σπουδαίας περιόδου των κύκνων με ένα album αντάξιο του τέλους μιας εξαιρετικής τριλογίας. Το ομώνυμο είναι το καλύτερο “μεγάλο” τραγούδι της τριλογίας και γράφτηκαν πολλά τέτοια.
#4
Gravitysays_i - Quantum Unknown
Πανάξια βρίσκονται σε ακόμα μία λίστα, το Quantum Unknown είναι η φυσική συνέχεια του Patterns, πιο floyd-ικό και με μεγαλύτερη ποικιλία σε σχέση με τον προκάτοχο του, θυσιάζοντας λίγο από τον μαγικό ήχο που δημιουργεί το σαντούρι. Παραμένει ένα εξαιρετικό σύνολο, με τον Πατεράκη να ερμηνεύει μαγευτικά και εμείς να περιμένουμε καρτερικά την συνέχεια.
#3
40 Watt Sun - Wider than the Sky
Δεν είχα ακούσει νότα από Warning, ούτε από το Inside Room, το 1ο album του προσωπικού οχήματος του Walker. Όταν έπεσα σε αυτό το album όμως, μαγεύτηκα. Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που ερμηνεύει, η χροιά του, η αισθαντικότητα του. Με αυτό το album άνοιξε ένας μουσικός κόσμος που θα γινόταν συντροφιά μου, με υπέροχες μουσικές και δυνατές προσωπικές ιστορίες. Songs Ohia, Vic Chessnut, Sun Kil Moon, Matt Elliott, Timber Timbre και άλλες τέτοιες ομορφιές βρέθηκαν μπροστά μου εξαιτίας του και για αυτό είναι τόσο σημαντικός. Το πόσο όμορφος είναι, αρκεί να πατήσεις play και θα το καταλάβεις.
#2
David Bowie - Blackstar
Εντάξει, τα λόγια περισσέυουν εδώ. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί είναι ένας εκ των κορυφαίων δίσκων του όποτε και του πάντα. Φτιαγμένο για την αιωνιότητα.
#1
Cult of Luna & Julie Christmas - Mariner
Από τους πιο μεγάλους δίσκους της δεκαετίας που πέρασε. Υπερβατικός. Ανυπόταχτος σε χωροχρόνο και διαστάσεις. Αξεπέραστος. Όντως όποιος έζησε την ζωντανή του εκτέλεση, βιώνει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό αυτό το έργο. Μου έχει τύχει 2 χρόνια μετά το live, να τρέχω ακούγοντας το και στην πρώτη κραυγή της Julie να την κάνω αμέσως εικόνα από το live και να ανατριχιάζω τόσο που να μην μπορώ για κάποια δευτερόλεπτα να συνεχίσω. Το λες και εξωσωματική εμπειρία.
28 Likes
Κλαίω.
Πάντως, από όσα έχω ποστάρει, ελάχιστα θεωρώ βλάχικα.
1 Like
2016
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Arrayan Path - Chronicles of Light
Αυτή τη φορά οι φίλτατοι Κύπριοι είπαν να κάνουν κάτι ελαφρώς διαφορετικό. Έτσι, κράτησαν από τη μία τα γνωστά τους μεγαλειώδη/πάντα αλάνθαστα ρεφρέν, συνδυάζοντάς τα από την άλλη με έναν κιθαριστικό ήχο καθοριστικά πιο “modern metal”. Κανονικά αυτό δεν θα έπρεπε να μου αρέσει καθόλου, αλλά (πάλι) μάσησα, τι να κάνω. Besides, όταν έχεις στον δίσκο σου διασκευή στο Σημάδι του Σκορπιού (ω ναι) απλά κερδίζεις από τα αποδυτήρια στον cool-as-fuck factor.
- Asphyx - Incoming Death
Για άλλη μια φορά θα αρκούσε η παρουσία όλων των χαρακτηριστικών στοιχείων των αειθαλών Ολλανδών deathsters: Της απέριττης αλλά αποτελεσματικότατης, ultra heavy riff-ολογίας, των on-point εναλλαγών από Motorhead-ικά γκάζια σε doomy έρπειν και των λοιπών λαχταριστών Frost-ισμών, της κλασικής αγριοφωνάρας του Martin. Εδώ όμως τη διαφορά κάνει στα χασομέρια του άλμπουμ το Death: The Only Immortal. Ένα πραγματικά συγκλονιστικό κομμάτι, από τα all-time highlights της μπάντας.
- Eternal Champion - The Armor of Ire
Φαντάσου τώρα αμηχανία, να είσαι fan του είδους (τρουμέταλ) και να είσαι συνηθισμένος στο να γεμίζετε βανάκι (στην καλύτερη) όσοι εκτιμάτε τους ίδιους δίσκους - και ξαφνικά να σκάει μύτη ένα άλμπουμ και συγκρότημα που αποθεώνεται και από τρίτους, “εξωτερικούς”, αλλά εσένα να μη σου φαίνεται τίποτα το σπουδαίο (!). Εννοείται ότι τα επόμενα χρόνια εκτίμησα, αρκετά κιόλας, αλλά - επιμένω - το δημιούργημα που δικαιολόγησε πλήρως όλη αυτή την αποθέωση δεν είχε έρθει ακόμα.
- Etrusgrave - Aita’s Sentence
Το τρίτο άλμπουμ των Λιβορνέζων Etrusgrave πολύ φοβάμαι ότι θα αποδειχθεί και το τελευταίο τους, καθώς ο μέγας Fulberto είναι πια και μιας αρκετά προχωρημένης ηλικίας… Τουλάχιστον όμως θα είναι σωστό “αντίο”. Το επικό μέταλ στην πιο “αριστοκρατική” του εκδοχή, με οπερατικής αισθητικής μελωδίες, όπως πάντα εκθαμβωτικά σόλο, μια “Σειρήνα” - acquired taste στα φωνητικά, αν δε ανακυκλώνει και κάποιες παλιές ιδέες, και τι έγινε; Σαν παλιούς καλούς Dark Quarterer δεν παίζουν πια ούτε οι ίδιοι οι Dark Quarterer…
- In the Woods… - Pure
Αυτό θα μπορούσε να είχε πάει ΠΟΛΥ στραβά. Επιστροφή μετά από σχεδόν μιάμιση δεκαετία αλλά χωρίς το (σήμα κατατεθέν) δίδυμο των Jan / Synne πίσω από το μικρόφωνο; Σίγουρα πρέπει να μιλάμε για άλλη μπάντα. Ναι και όχι: Από τη μία η παρουσία του Fogarty στα φωνητικά τροποποιεί καθοριστικά το στίγμα, από την άλλη όμως τα αδέρφια Botteri και ο Kobro εγγυώνται τη συνέχεια από το ένδοξο παρελθόν των Heart of the Ages / Omnio / Strage in Stereo. Εν τέλει, άλλος ένας δίσκος με το χαρακτηριστικό ItW απύθμενο συναισθηματικό βάθος.
- Litany - Pyres of Lamentation
Μία από τις πολλές παραλείψεις μου στο παιχνίδι ήταν η μη αναφορά στο προ οκταετίας Aphesis: The Sapience of Dying, ένα στην καλύτερη obscure αλλά πολύ αγαπημένο doom metal album. Το καλό με το παιχνίδι όμως είναι ότι παρέχει αφειδώς ευκαιρίες για επανορθώσεις, και τέτοια είναι και η συμπερίληψη σ’ αυτή τη λίστα του δεύτερου δίσκου των Litany, με τη χαρακτηριστική φωνή του Νικόλα Βαρσάμη (Wrathblade) να δεσπόζει πάνω από τα epic doom riffs και μαζί να παράγουν ένα εξίσου όμορφο αποτέλεσμα.
- Lord Vicar - Gates of Flesh
Αν το τρίτο άλμπουμ των Lord Vicar ήταν μαγαζί, στην είσοδο θα έγραφε “For Doom Nerds Only” ή κάτι τέτοιο. Η χαρά του πιουρίστα γίνεται εδώ: Το εξώφυλλο με τις νύμφες και τον σάτυρο παραπέμπει ευθέως σε Cathedral και Reverend Bizarre, η δε μουσική εκπληρώνει αυτές τις υποσχέσεις, όντας DOOM, σκέτο doom, χωρίς κανένα επίθετο από μπροστά. Αργόσυρτες, μουντές συνθέσεις που διώχνουν τους τουρίστες αλλά ανταμείβουν τους Πιστούς με υπέροχες μελωδίες - πεμπτουσία της μελαγχολίας και της εσωστρέφειας.
- Quicksand Dream - Beheading Tyrants
Τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο πιο ομαλά εδώ για τους Σουηδούς Quicksand Dream απ’ ό,τι στο ντεμπούτο τους, που έπρεπε να περάσουν 10 ολόκληρα χρόνια μέχρι να κυκλοφορήσει κατά τον τρόπο που του άξιζε. Στις τάξεις σοβαρής δισκογραφικής πλέον (της Cruz del Sur) κατάφεραν να ηχογραφήσουν με πολύ καλή παραγωγή και να αναδειχθεί με ακόμα μεγαλύτερη σαφήνεια το ιδιαίτερο ύφος τους, που επανασυνδέει το επικό μέταλ με τις 70s ρίζες του και έτσι το παρουσιάζει τόσο laid-back, ταξιδιάρικο, νοσταλγικό, όσο δεν έχει ακουστεί ποτέ άλλοτε.
- Spidergawd III
Οι Νορβηγοί psychedelic heavy rockers εξακολουθούν να μην έχουν χρόνο για κανονικούς τίτλους (…), ευτυχώς όμως στο μουσικό περιεχόμενο δίνεται η δέουσα φροντίδα. Σε σχέση με το Spidergawd II, που ήταν καλό αλλά και λίγο στάσιμο συγκριτικά με το ντεμπούτο, το τρίτο άλμπουμ αντιπροσωπεύει ένα πραγματικό άλμα προς τα εμπρός, ανώτερο σε όλους τους τομείς, από την παραγωγή μέχρι το παίξιμο, τις συνθέσεις, τα πάντα. Καμιά φορά θέλω απλά να ροκάρω βρε αδερφέ, και οι Spidergawd είναι εγγύηση από τις λίγες που έχω βρει τα τελευταία χρόνια.
- Tarot - Reflections
Μιλώντας για vintage heavy rock καταστάσεις, οι μυστήριοι Αυστραλοί Tarot εξακολουθούν να το κάνουν πιο πειστικά από ίσως οποιονδήποτε άλλον. Δεν ξέρω τι ακριβώς παίχτηκε με την πάρτη τους, ήταν κλεισμένοι σε ένα σπίτι γεμάτο δίσκους Wishbone Ash, Uriah Heep, Genesis etc. όλη τους τη ζωή και ξαφνικά βγήκαν στον έξω κόσμο και άρχισαν να παίζουν τη μόνη μουσική που ξέρουν; Σε κάθε περίπτωση ο ήχος τους είναι σκέτη απόλαυση για όποιον μπορεί ενίοτε να ξεχνά τους κανόνες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) περί μουσικής εξέλιξης μπλαμπλαμπλά.
- The Temple - Forevermourn
Είπαμε, γενικά δεν βγάζουμε πολλές doom μπάντες άξιες λόγου, αλλά όταν βγάζουμε, διάολε του δίνουμε και καταλαβαίνει. Άψογο ντεμπούτο από τους Σαλονικιούς The Temple, οι οποίοι αγνοούν τις sludge τάσεις (μπράβο ρε καρντάσια), μπροστά δε στο κρίσιμο ερώτημα “κλασικό σαμπαθικό doom ή πιο επικίζον” λένε ΔΞ/ΔΑ και αντλούν κατά βούληση και από τα δύο αυτά μεγάλα ρεύματα του παραδοσιακού ήχου, ρίχνοντας και κάτι extreme metal καλούδια εδώ κι εκεί έτσι για να νοστιμίσει (κι άλλο). Μια ριφάρα για κάθε σου ψυχοπλάκωμα.
- Thunderwar - Black Storm
Αυτό εδώ δεν ξέρω αν το έχει ακούσει κανένας άλλος εκτός από μένα 
Πολωνοί που τους πέτυχα εντελώς κατά τύχη και μπήκα στο τριπάκι να ασχοληθώ μόνο και μόνο λόγω της περιγραφής που έχει γίνει γι’ αυτούς: Epic death metal λέει, τι διάολο, νόμιζα ότι μόνο οι Bolt Thrower είχαν κατακτήσει αυτό το tag. Κι όμως, τους κολλάει γάντι σαν όρος και - το κρισιμότερο - τον υπηρετούν με εξαιρετικά αποτελέσματα: Με έναν ήχο heavy και επιθετικό (φυσικά), αλλά και πολύ μελωδικό, και με μια τρομερή brutal φωνή που θυμίζει John Tardy!
- Torture Chain - Wasting Syndrome
Το δεύτερο άλμπουμ του black metal project του Brendan Radigan τον εμφανίζει να προσπαθεί να κάνει λίγο τον έξυπνο, με τρία μόλις κομμάτια και όλα διάρκειας 10 λεπτών και άνω, παρά δε τον πιο καθαρό ήχο να παράγει ένα αποτέλεσμα ακόμα πιο θορυβώδες και ακραίο σε σχέση με το ντεμπούτο. Νομίζω βέβαια ότι προτιμώ εκείνο προσωπικά, μου φαίνεται λίγο πιο ξεχωριστό ηχητικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εκτιμώ ιδιαίτερα και αυτή τη νέα προσπάθεια, που είναι κι αυτή εξαιρετική από όλες τις απόψεις.
- Vektor - Terminal Redux
Βλέποντας κάμποσους να αποθεώνουν αυτή τη βδομάδα το τρίτο Vektor ως το καλύτερό τους, αναρωτιέμαι μήπως τελικά είμαι ο μόνος εδώ μέσα που προτιμά τα δύο πρώτα, και αν ναι, γιατί συμβαίνει αυτό… Ίσως η απάντηση να βρίσκεται ακριβώς σε εκείνους τους πειραματισμούς προς το τέλος, με τα γυναικεία φωνητικά και τη γενικά πιο “φωτεινή” ατμόσφαιρα, που καταλαβαίνω μεν πού το πήγαιναν αλλά προσωπικά θα ήμουν ΟΚ αν δεν υπήρχαν αυτά τα στοιχεία… Μην παρεξηγηθώ βέβαια, άλλες ενστάσεις δεν έχω, για κλασική Vektor ισοπέδωση μιλάμε.
- Virus - Memento Collider
Καλώς τους ξανά τους αγαπημένους μας Νορβηγούς avant-garde rockers. Όπως δεν το κάναμε σε καμία από τις προηγούμενες τρεις φορές, έτσι και τώρα δεν χάνουμε την ευκαιρία να βυθιστούμε στο αλλόκοτο, εξπρεσιονιστικό τους σύμπαν. Αν οι Virus ήταν πίνακας ζωγραφικής θα ήταν η Κραυγή του Μουνκ, αν ήταν ταινία θα ήταν Το Εργαστήρι του Δόκτωρος Καλιγκάρι, αν ήταν συμφωνική μουσική θα ήταν κάποιο έργο του Άντον Βέμπερν. Δύο χρόνια ακόμα μέχρι να σιγήσει για πάντα ( ; ) αυτή η κοσμική οιμωγή.
- Voivod - Post Society
Και μια που βάλαμε Virus, ε, ας βάλουμε και τους μπαμπάδες τους. Οι Γαλλοκαναδοί θρύλοι της metal πρωτοπορίας την τελευταία δεκαετία διέρχονται μια δεύτερη νιότη και αυτό για μένα πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό στον υπερταλαντούχο Daniel Mongrain, ο οποίος ήρθε και έκανε το unthinkable: Γέμισε τα παπούτσια του αείμνηστου Piggy. Έτσι, αν κάτι χαρακτηρίζει το Post Society EP είναι η τέλεια αισθητική του σε όλους τους τομείς, από το εξώφυλλο μέχρι την ατμόσφαιρα της μουσικής, η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο από Voivod όπως παλιά.
Tier A
- Aenaon - Hypnosophy
Η εξέλιξη των Aenaon συνεχίζεται και πλέον έχουν φτάσει κι αυτοί στο ίδιο σημείο με αρκετούς άλλους ταλαντούχους ανανεωτές του ακραίου ήχου: Ουσιαστικά δεν είναι πια black metal μπάντα που “κάνει κι άλλα πράγματα”, αλλά μια ευρύτερα πειραματική/προοδευτική metal μπάντα που το black metal είναι ένα από τα πολλά εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί για τους σκοπούς της. Και οι σκοποί αυτοί, και στο Hypnosophy, υλοποιούνται στο έπακρο μέσα από τα μουσικά όργια στα οποία επιδίδονται οι Aenaon.
- Borknagar - Winter Thrice
Τρομερό αυτό που συμβαίνει με τους Borknagar την τελευταία δεκαετία και κάτι, δηλαδή από το Urd και μετά. Όχι πως προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η επιστροφή του ICS Vortex και η προσθήκη του Lazare από Solefald τους έδωσε καινούργια πνοή μετά από μια σειρά ποιοτικούς-αλλά-μέχρι-εκεί δίσκους folky/progressive-ίζοντος black metal, στο Winter Thrice όμως έφτασαν στο σημείο να καταθέσουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους, στο ίδιο ύψος με τα τέσσερα πρώτα τους! Α ρε Brun τιτάνα, πόσους άσους έχει πια αυτό το μανίκι…
- The Dillinger Escape Plan - Dissociation
Μία περιοδεία της τελευταίας δεκαετίας που σκάω από το κακό μου για το ότι δεν είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ έστω σε λίγα shows της ήταν η αποχαιρετιστήρια των DEP το 2017. Να ακούσω τον Μάικ τον Πάτον να ερμηνεύει επί σκηνής ολόκληρο το Irony is a Dead Scene, να δω τον Μήτσο τον Μηνακάκη ντουέτο με τον Γκρεγκ σε κομμάτια εποχής Calculating Infinty… Και αφορμή για όλα αυτά το Dissociation, το κύκνειο άσμα αυτής της τεράστιας μπάντας και ό,τι πιο έξοχα νοσηρό έφτιαξαν ποτέ. Εγώ πάντως - θα το πω - ελπίζω σε επάνοδο μια μέρα…
- Fates Warning - Theories of Flight
Είπαμε, ήταν να μη γίνει η αρχή με τη στροφή του Μαθιού σε πιο επιθετικά κομμάτια. Αισίως τρίτος δίσκος της νέας αυτής εποχής για τον GOAT του progressive metal (μην ξεχνάτε και το Sympathetic Resonance) και σε όποιους λείπει ακόμα η μελαγχολική/introspective περίοδος των Fates (που βέβαια, συμφωνώ, έδωσε κάποια από τα καλύτερα άλμπουμ τους) …λυπόμαστε αλλά στο καλό και μη μας γράφετε. Ούτε καν το ότι ο Aresti περιορίζεται εδώ σε guest ρόλο δεν μπορεί να υπονομεύσει αυτή τη δισκάρα, ό,τι καλύτερο έκαναν οι Fates από το 2000 και μετά.
- Gorguts - Pleiades’ Dust
Μετά το κολοσσιαίο Colored Sands ο Luc Lemay, αυτή η ηγετική μορφή της ακραίας μουσικής, έπρεπε να βρει τρόπο το επόμενο βήμα του να είναι εξίσου συνταρακτικό ως προς το αντίκτυπό του - κι ας είχε λιγότερη μουσική έτοιμη. Και τον βρήκε: Ένα και μόνο κομμάτι διάρκειας άνω του μισάωρου, η Σκόνη των Πλειάδων, μια ωδή στη Χρυσή Εποχή του Ισλάμ μέσα από τα επιστημονικά επιτεύγματα του “Οίκου της Σοφίας”, της μεσαιωνικής Βαγδάτης, και στο τραγικό τέλος της. Literary metal at its absolute best.
- Hail Spirit Noir - Mayhem in Blue
Από κορυφή σε κορυφή καλλιτεχνικά πάει η γκρουπάρα, με τον χαρακτηριστικό της ήχο να συνδέεται πλέον με το black metal ουσιαστικά μόνο σε αισθητικό επίπεδο, μια σύνδεση η οποία μεταφράζεται σε αυτή τη μόνιμη αίσθηση απειλής που κρύβεται πίσω από όλους αυτούς τους θαυμαστούς πειραματισμούς τους. Extreme progressive metal, της ύψιστης βαθμίδας, done the Greek way. Βασικά είναι τόσο θεούληδες που βάλανε λατέρνα (!) στο Lost in Satan’s Charms. Και το έκαναν να δουλέψει. Τι συζητάμε από κει και πέρα.
- Spiritus Mortis - The Year is One
Για όσους δεν τους θυμούνται, οι Φινλανδοί Spiritus Mortis είχαν προκαλέσει αρκετό θόρυβο στα doom δρώμενα το 2009 με το The God Behind The God, έναν από τους κορυφαίους δίσκους των 00s στο είδος, ο οποίος έδωσε απάντηση και στο μέχρι τότε θεωρητικό ερώτημα “πόσο θα γάμαγε ένα άλμπουμ με φωνή Albert Witchfinder αλλά πιο σπιρτόζικο από Reverend Bizarre”. Ε, το δεύτερο άλμπουμ αυτής της συνεργασίας παίζει να είναι ακόμα καλύτερο! Doom που δαγκώνει και (πρόσκαιρα) σε κάνει μέχρι και να σκέφτεσαι “τι να τους κάνουμε και τους θρήνους”.
- Universe217 - Change
Ο τίτλος της νέας δουλειάς της μπαντάρας είναι ταυτόχρονα παραπλανητικός και ακριβής: Από τη μία, δεν εντοπίζεται εδώ μέσα καμία δραματική αλλαγή ή τουλάχιστον όχι τέτοια που θα τους γύρναγε μπούμερανγκ - όλα τα γνωστά και λατρεμένα στοιχεία τους είναι (και) εδώ. Από την άλλη, υπάρχει μια αίσθηση ότι έχουν βρει νέους τρόπους να πουν τα ίδια πράγματα, ότι έχουν ανανεωθεί και είναι έτοιμοι για νέο γύρο αριστουργημάτων σ’ αυτό το experimental doom όπως μόνοι αυτοί ξέρουν να παίζουν. Άντε λοιπόν! Οχτώ χρόνια κλείνουμε όπου να 'ναι.
- Wytch Hazel - Prelude
Εδώ λοιπόν άρχισαν όλα. Ένα από τα πιο ποιοτικά συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας εγκαινιάζει το εγχείρημα, εν είδει ιερής αποστολής που ανέλαβε, σε πείσμα των καιρών, να υμνήσει και να αναδείξει το Ωραίο στη σκληρή μουσική. Μπούσουλάς του, θρυλικά ονόματα του ροκ παρελθόντος όπως Thin Lizzy, Wishbone Ash, Deep Purple. Όπλο του, η αλάνθαστη αίσθηση της μελωδίας και της τραγουδοποιίας. Και καύσιμό του, η άτεγκτη αποφασιστικότητα να μην παρεκκλίνει ούτε χιλιοστό από αυτό το μονοπάτι. Το οποίο βγάζει μέχρι τις μέρες μας…
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Επτά ολόκληρα χρόνια - περισσότερα από ποτέ στη μέχρι τώρα πορεία τους - με υποχρέωσαν οι Madder Mortem να περιμένω καινούργιο δίσκο τους. Σκληρό βασανιστήριο. Θα λάβουν άφεση μόνο αν το Red in Tooth and Claw αποδειχθεί δισκάρα. Και όταν λέω δισκάρα δεν εννοώ “ΟΚ για Madder Mortem, οπότε έτσι κι αλλιώς καλύτερο από τους περισσότερους άλλους”. Εννοώ ΔΙΣΚΑΡΑ επιπέδου Deadlands ή All Flesh is Grass, ή κάπου εκεί κοντά εν πάση περιπτώσει.
Και διάολε, όντως τα πλησιάζει. Οι λατρεμένοι Νορβηγοί είναι σε τρελά κέφια συνθετικά και εκτελεστικά, το πολυετές διάλειμμα προφανώς βοήθησε. Η εκφραστική ποικιλία αποστομωτική: Από το ισοπεδωτικό εναρκτήριο Blood on the Sand (“wait for me!”) στο κολασμένα groovy Fallow Seasons και από το παραπλανητικά “χαρούμενο” (με πολύ σωστό τρόπο) Pitfalls μέχρι το συναισθηματικά εξουθενωτικό All the Giants are Dead κ.ο.κ., ο συνδυασμός των στοιχειωμένων heavy riffs και των συγκλονιστικών ερμηνειών της Agnete θριαμβεύει ξανά και ξανά. Δεν υπάρχει άλλη μπάντα τόσο ικανή να σε πηγαίνει από την κόλαση στον παράδεισο και τούμπαλιν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και με τέτοιο αβίαστο τρόπο.
Και γενικά στον σύγχρονο προοδευτικό (και μη) σκληρό ήχο δεν υπάρχουν πολλές μπάντες σαν τους Madder Mortem.
NUMBER FOUR
.............
Το έργο των Hammers of Misfortune με το Dead Revolution μόνο εύκολο δεν ήταν. Σαν δίσκος καλούνταν να διαδεχτεί με επιτυχία το 17th Street, κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλυτερότερα άλμπουμ του 2011, ένα επικό αριστούργημα που πλησίασε όσο γινόταν τα The August Engine και The Locust Years. Θυμάμαι ότι τότε είχα μεν ενθουσιασμό να ακούσω την καινούργια δουλειά της μπαντάρας, αλλά δεν πίστευα ότι θα έφτανε στα ίδια επίπεδα με τον προκάτοχό της, είχα βάλει τον πήχη πιο χαμηλά.
Κούνια που με κούναγε - το Dead Revolution είναι τουλάχιστον ισάξιο του 17th Street, σε σημεία δε το ξεπερνάει κιόλας! Ο μέγας John Cobbett, πιθανώς έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες του με ενέργεια από το εγχείρημα των Vhol που είχε μεσολαβήσει, εμφανίζεται πιο αγριεμένος και επιθετικός από ποτέ στα riffs του και συνολικά στις συνθέσεις, μη παραλείποντας φυσικά να δώσει και πολλές από τις χαρακτηριστικές πιο μελωδικές στιγμές των HoF. Η υπόλοιπη μπάντα τον υποστηρίζει εξαιρετικά, με μπροστάρισσες την “κυρία του κυρίου”, την Sigrid με τα υπέροχα Beatlesy πλήκτρα της, και την Λέιλα στη δεύτερη κιθάρα, που μάλιστα προσφέρει και ένα από τα highlights του δίσκου, τη φανταστική τρομπέτα στο τέλος του Here Comes the Sky. Όσο για τον frontman Joe Hutton, μπορεί να χτυπήθηκε κι αυτός από την κατάρα “αν δεν σε λένε Mike Scalzi μην περιμένεις να βαστάξεις πολλά χρόνια εδώ”, αλλά στην τελευταία του - όπως εξελίχθηκε το πράγμα - παρουσία του σε δίσκο του συγκροτήματος πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του με ιδιαίτερα παθιασμένες και εκφραστικές ερμηνείες.
Άφησα για το τέλος το κερασάκι στην τούρτα, τη μεγαλύτερη αποκοτιά που επιχείρησε ποτέ ο Cobbett, τη διασκευή στο Days of 49’. Όσοι έχετε μάθει αυτό το κομμάτι από τον Bob Dylan, ξεχάστε ό,τι ξέρατε - εδώ μετατρέπεται σε μια αργόσυρτη doomy ελεγεία γεμάτη ένταση και συναίσθημα, έναν ύμνο που στο τέλος λέει μόνο “Hammers”, ζαλισμένο από τη σφραγίδα ενός από τα σπουδαιότερα metal συγκροτήματα του 21ου αιώνα.
NUMBER THREE
.............
Η μόνη μπάντα από την οποία θα άκουγα τη γνωστή κλισεδιά “το καινούργιο μας άλμπουμ είναι το καλύτερό μας” χωρίς να κριντζάρω του θανατά είναι οι Ulcerate. Γιατί πολύ απλά το καλύτερό τους άλμπουμ, δι’ απλής εμπειρικής παρατήρησης και διαπίστωσης, είναι πάντα το πιο πρόσφατό τους - μέχρι το επόμενο. Στη φάση που είμαστε λοιπόν αυτός ο τίτλος πηγαίνει αναπόφευκτα ( ; ) στο Shrines of Paralysis.
Ένα ψαρωτικό avant-garde/technical death metal αραβούργημα (όπως κάθε δίσκος των Ulcerate) που πατάει σε όσα έχουν προηγηθεί για να αναπτύξει και να εξελίξει παραπέρα το όλο ηχητικό concept τους, αν μπορώ να το θέσω έτσι, και συνολικά να πάει ένα ή περισσότερα βήματα παρακάτω τη μοναχική διαδρομή που έχουν χαράξει ως πρωτοπόροι του σύγχρονου ακραίου ήχου (όπως κάθε δίσκος των Ulcerate). Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε λοιπόν; Θα έλεγα σε μια ψιλομεταβατική κατάσταση (αν μπορεί κάτι τέτοιο να ειπωθεί για δίσκο μιας μπάντας που ούτως ή άλλως - και το έχει αποδείξει - βρίσκεται σε διαρκή κίνηση όσον αφορά το συγκεκριμένο “μείγμα” στο οποίο αποκρυσταλώνεται το στυλ της). Ακόμα διατηρείται σε αρκετά μεγάλο βαθμό το στοιχείο της βάναυσης tech death επίθεσης στις αισθήσεις, που τους έκανε διάσημους στους underground κύκλους ιδίως με τους πρώτους δίσκους τους, παράλληλα όμως ενισχύεται ολοένα και περισσότερο η αίσθηση ότι ο παράγοντας “ατμόσφαιρα” κερδίζει έδαφος και χαρακτηρίζει σε αυξανόμενο βαθμό το τελικό αποτέλεσμα. Δεν μιλάμε εδώ για εύκολες ασκήσεις στη μελωδικότητα, όπως λογικά μπορεί να υποψιαστεί ο καθένας, αλλά για μια ιδιαίτερα επιδέξια διαχείριση των παραμέτρων του ήχου τους, έτσι που τελικά μέσα από τον θόρυβο, τη βιαιότητα, την κακοφωνία, να ξεπροβάλει η ομορφιά, σαν λουλούδι μες στην έρημο. Κάτι χτίζεται εδώ, όχι βιαστικά αλλά μεθοδικά και με σιγουριά, και μόνο στη σκέψη τού πού θα οδηγήσουν όλα αυτά, πώς θα επέλθει η κορύφωση, ανατριχιάζω.
Όχι, το Shrines of Paralysis δεν είναι απλό ορεκτικό όπως θα μπορούσε πλέον να ιδωθεί στο context της δισκογραφίας τους, είναι μεν κρίσιμο stepping stone αλλά ακούγεται αυτόνομο και με την επιβλητική του αύρα απειλεί να δικάσει σκληρά και αδίστακτα όποιον τολμήσει να το ακουμπήσει.
NUMBER TWO
.............
Είναι μεγάλα τρολ οι Watchtower. Η πρώτη νύξη περί τρίτου άλμπουμ, που θα διαδεχόταν τους ακρογωνιαίους λίθους του progressive metal Energetic Disassembly και Control and Resistance, ήταν στα early 90s. Στα early 90s! Επιπροσθέτως, ήδη από τα early 00s πληροφορηθήκαμε ότι το τρίτο άλμπουμ θα βγει, όχι παιδιά αλήθεια, μας έλεγε ο Jarzombek, θα φέρει τον τίτλο Mathematics και μένουν μόνο κάτι λεπτομέρειες μέχρι να ολοκληρωθεί λέει το συνθετικό κομμάτι και να μπει η μπάντα στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις. Άλλα 20+ χρόνια από τότε Mathematics ακούμε και Mathematics δεν βλέπουμε, μέχρι και οι G’n’R τους πρόλαβαν σ’ αυτό το κομμάτι for fuck’s sake. Η μόνη πραγματική αναλαμπή / “κάτι κινείται τελικά” ήταν το 2016, με την κυκλοφορία ενός EP - προάγγελου του επερχόμενου άλμπουμ λέει (άντε πάλι) και με τίτλο τι; Concepts of Math: Book One λέει! Ρε; Παίζετε με την υπομονή μας;
Ρητορικό το ερώτημα φυσικά. Ανέκαθεν η ίδια η μουσική των Watchtower έπαιζε με την υπομονή μας, και όχι μόνο - με τον πόνο μας, με τις σκέψεις μας, με την πνευματική μας υγεία, ε παίζουν μαζί μας γενικώς, τι να πούμε τώρα. Αν δεν ήμασταν μαζόχες του κερατά θα τους αφήναμε να φλυαρούν για τα πώς και τα γιατί των καθυστερήσεων και θα προχωρούσαμε τη (μουσική) ζωή μας, έλα όμως που είμαστε μαζόχες του κερατά και ψάχνουμε από κάτι να πιαστούμε, EP; Ας είναι και EP, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί. Ποιος είναι τραγουδιστής αυτή τη βδομάδα, ο Άλαν ή ο Τζέισον; Σε οποιαδήποτε άλλη μπάντα θα είχε γίνει ανέκδοτο, η Watchtower-ική φαρσοκωμωδία όμως μας αφήνει ανέκφραστους. Απλά φέρτο κι ας τραγουδάει όποιος να ‘ναι. Η μουσική ακούγεται σαν Energetic… ή σαν Control… ή έχει εξελιχθεί το πράγμα; Who the fuck am I kidding, ό,τι και να ήταν θα το δάγκωνα και θα παραληρούσα μετά, όχι από λύσσα - βασικά ναι, από λύσσα. Ωπ, κοίτα να δεις τελικά, είναι “επικαιροποιημένη” εκδοχή των Watchtower, τα riffs ακούγονται αρκετά διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν, τα φωνητικά δεν είναι τόσο ακραία ψηλά όσο ήταν παλιά (btw ο Άλαν ήταν τελικά, όχι ότι είναι ακόμα εκεί, τρέχα γύρευε), κάτσε να βρω το ένα από τα δύο κουτάκια “και γαμώ” να το τσεκάρω. Μονά - ζυγά δικά τους (και δικά μου). Τι να κάνω ρε μαλάκες, είμαι άρρωστος μ’ αυτό το συγκρότημα.
Το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο. Έβγαλαν οι Watchtower …κάτι τέλος πάντων, κι ας μην είναι full-length, και δεν τους έβαλα #1; Πώς διάολο έγινε αυτό;
NUMBER ONE
.............
Α ναι ρε, πες το έτσι. Έβγαλαν δίσκο οι Meshuggah. Για μισό λεπτό όμως. Meshuggah να 'ναι κι ό,τι να ‘ναι; Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχω φτάσει σ’ αυτό το σημείο. Το The Violent Sleep of Reason για να φτάσει τόσο ψηλά έπρεπε να μην είναι απλά άλλο ένα Meshuggah άλμπουμ, που ΟΚ το ξέρουμε ότι δεν γίνεται να βγάλουν μέτριο δίσκο ούτως ή άλλως, στο γήπεδο αυτό παίζουν μπάλα μόνοι τους και την έχουν τελειοποιήσει τη φόρμουλα (και ας τους αντέγραψε - αποτυχημένα - το μισό σύμπαν την τελευταία εικοσαετία, οδηγώντας στο εξάμβλωμα που ονομάστηκε “djent”, άντε μην αρχίσω πάλι). Το θέμα είναι όμως ότι υπάρχουν τα “τυπικά” φανταστικά Meshuggah albums και υπάρχουν και τα κορυφαία Meshuggah albums, αυτά του διαμετρήματος ενός Nothing ή ενός obZen. Ωχ, τέτοια μπάλα παίζει το Violent Sleep…; Παλαβά πράγματα, κάνε κάτι να μετριαστούν οι αντιδράσεις, πρέπει ( ; ) να κρατήσουμε και ολίγα προσχήματα. Νομίζω.
Κι όμως, όσες φορές κι αν ακούσω αυτό το άλμπουμ προσπαθώντας να επιστρατεύσω κριτική διάθεση, να βρω στοιχεία που θα με κάνουν να αναφωνήσω “αχά! Δεν είναι εφάμιλλο των καλύτερων δίσκων τους τελικά! Το 'ξερα!”, στο τέλος όλο ηττημένος βγαίνω. Κατατροπωμένος βασικά. Αυτός ο δίσκος Σ-Π-Ε-Ρ-Ν-Ε-Ι τόσο σκληρά που ναι, υψώνεται σε ένα επίπεδο (αρκετά) πάνω απ’ αυτό που αυθαίρετα όρισα ως “μέσο - απλά σούπερ - Meshuggah album”. Βάζω καμιά φορά το Koloss στα καπάκια να δω μήπως παίζουν παιχνίδια με το μυαλό μου και αποπροσανατολίζομαι. Λοιπόν ήταν δισκάρα κι εκείνο, φυσικά. Αλλά, η βεβαιότητα μεγαλώνει κάθε φορά, Violent Sleep… ΔΕΝ ήταν. Το ξεπέρασε σε όλους τους τομείς, ναι, αυτό ακούω, τι να σας πω. Τα riffs μού ακούγονται πιο καίρια, πιο αποτελεσματικά, πιο δολοφονικά, τα σόλο πιο σοκαριστικά, τα ρυθμικά μοτίβα πιο εξελιγμένα και περίτεχνα, οι φιούζιον παρεμβολές πιο παρανοϊκές και αρρωστημένες. Όχι, δεν προσποιούμαι ότι έχω τις μουσικές γνώσεις για να εντοπίσω ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα σε ένα εξαιρετικό Meshuggah θέμα και σε ένα κορυφαίο Meshuggah θέμα, προς θεού, το μόνο που έχω στη διάθεσή μου είναι μια ας πούμε υποτυπώδης ικανότητα να εκφράσω τι αίσθηση μου αφήνει το καθένα απ’ αυτά. Και η αίσθηση που μου αφήνει σαν σύνολο το Violent Sleep… είναι ότι είναι ποτισμένο στην τελειότητα απ’ την κορφή ως τα νύχια, ότι δεν υπάρχει ούτε μία περιττή στιγμή εδώ, ότι όλα συντείνουν στο να προκύψει τελικά ένα από τα κορυφαία άλμπουμ που έφτιαξαν ποτέ.
Δεν ξέρω αν σας το 'χω ξαναπεί, οι Meshuggah είναι η κορυφαία ακραία (και μάλλον όχι μόνο) μπάντα των καιρών μας.-
Εξώφυλλο της χρονιάς
There is a place I know for sure
Where there is life and the water is pure
But it’s not mine and it’s not yours…
31 Likes
Ξύπνησα νωρίς (και) σήμερα και με αφορμή το παραπάνω σχόλιο είπα να κάνω ένα τοπ3 από τα συνηθέστερα πράγματα που γράφονται εδώ. Χωρίς κάποια σειρά αυτά είναι:
-
Από τον @anhydriis στο… σώμα των ψηφοφόρων: “Προμηνύεται μεγάλο ντέρμπι!”
Αll time classic, γράφεται κάθε δεύτερη εβδομάδα, βέβαια ορισμένα διαφαινόμενα “ντέρμπι” λήγουν με διαφορές… 30 πόντων ενώ κάτι ισοβαθμίες του ξέφυγαν και δεν τις προανήγγειλε, αλλά δεν χάθηκε και ο κόσμος!
-
Από random user στον @anhydriis : “Δώσε μια παράταση πληζ, είναι τριήμερο, έχω γάμο/βάφτιση /γαμοβάφτιση” και η καλύτερη δικαιολογία όλων: “Είμαι σε live και δεν μπορώ να ψηφίσω!”
Γιατί ως γνωστόν τα live προκύπτουν από το πουθενά και που να φανταστείς ότι Κυριακή βράδυ θα είσαι σε συναυλία για την οποία έχεις αγοράσει εισιτήριο καιρό πριν! -
Ξανά, από random user στον @anhydriis : “Μπορείς να περάσεις τις επιλογές μου στη φόρμα;”
Εντάξει, αυτό τείνει να εκλείψει, αλλά φτάσαμε και στο τέλος της χρονιάς, έλεος δηλαδή!
Καλημέρα σας!
9 Likes
Για highlight της χρονιάς εγώ θα έβαζα την επιστροφή σε παραδοσιακές θέσεις για πρώτη φορά (και όχι τελευταία) μετά τα πετροδολλαρα του Ρώσου, γνώμη μου ε
Αυτό που μ’ αρέσει σε σένα ρε ενκουκού είναι που είσαι κουλ σχετικά με την Τότεναμ
2016, μια φανταστική χρονιά για την οποία θα ήθελα να γράψω κατεβατά, δέκα χρόνια μετά το “Monotheist”, η χρονιά όπου οι Discharge έβγαλαν το “End Of Days” που είναι υπερδισκάρα και που στην περιοδεία του μας επισκέφθηκαν και εδώ για ένα λάιβ κολαστήριο ένα χρόνο μετά, η χρονιά που είδαμε Doom στη Νομική με όλα τα παρελκόμενα, η χρονιά που το avant-garde extreme metal έβγαλε τουλάχιστον 20 τιτάνιους δίσκους, η χρονιά που το extreme/dark/blackened hardcore τα έκανε όλα ώπα, αλλά δεν προλαβαίνω οπότε ας πρόσεχα.
Οπότε, απλά δεκαπεντάδα:
Οι ψήφοι:
Summary
1. Antaeus - Condemnation
Λέξεις ως όπλα. Αυτιά ως κριτές. Μύρισε την νίκη του και γεύσου την ήττα σου.
2. Deathspell Omega - The Synarchy Of Molten Bones
Μόνο ένας τάφος έχει σημασία, κενός και απελπιστικά απόμακρος, αυτός της Μοναδικότητας.
3. Run The Jewels - RTJ3
Choose the lesser of the evil people, and the devil still gon’ win
It could all be over tomorrow, kill our masters and start again
But we know we all afraid, so we just simply cry and march again
4. Sarabante - Poisonous Legacy
Άνθρωπε σε είδα πάλι να μένεις απαθής, να φοβάσαι να δεις, το θαμμένο σου αύριο
Άνθρωπε, σε δρόμους ουτοπίας ταξίδεψες μα πείστηκες, και τις αλυσίδες φόρεσες
Οι προσδοκίες σου δέσμιες στο λαβύρινθο του νου και οι φόβοι σου αίτιες να χτίζουν το κελί σου
Συμβιβασμένος ξανά σε ζωή χαρακωμένη δειλός θεατής μιας ενθουσιώδους παρακμής
Σιωπές που γίναν καταδίκες ισόβιες
Παγιδευμένος στο γρανάζι του χρόνου, νεκρανασαίνεις ενοχές
Σκλάβος μιας συνήθειας, θα γερνάς
Αναζητώντας λυτρωτές σε ωκεανούς φθοράς
5. Cold i - Kακός Άνεμος
Είναι περίεργοι πόθοι,
που άλλος δεν τους νιώθει,
μη μου ζητάς να μοιραστώ,
κάποιο κρυμμένο μυστικό.
Για το συμπλήρωμα της “λίστας”:
Summary
- Ruined Families - Education
- Αρχή Του Τέλους - Κάθαρση
- Iggy Pop - Post Pop Depression
- Oathbreaker - Rheia
- Darkthrone - Arctic Thunder
- Ulcerate - Shrines Of Paralysis
- Book Of Sand - Occult Anarchist Propaganda
- Zeal And Ardor - Devil Is Fine
- Nails - You Will Never Be One Of Us
- Plebeian Grandstand - False Highs, True Lows
Αφού δεν γράφω σχόλια δεν ρίχνω περισσότερα, οπότε ταπεινό 15ρι namedrop:
Summary
- Καταχνιά - Στη Σκιά Μιας Λαιμητόμου
- Cultes Des Ghoules - Coven, Or Evil Ways Instead of Love
- Swans - The Glowing Man
- Oranssi Pazuzu - Värähtelijä
- Vektor - Terminal Redux
- Thy Catafalque - Meta
- Schammash - Triangle
- Terra Tenebrosa - The Reverses
- Hail Spirit Noir - Mayhem In Blue
- Mithras - On Strange Loops
- Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree
- Morrow - Covenant Of Teeth
- Ancst - Moloch
- The Dillinger Escape Plan - Dissociation
- Mummrah - Η Τραγωδία Που Λέγεται Άνθρωπος
Μάλλον η ελληνική σκηνή είχε καλή χρονιά, χώρια μερικά που δεν χώρεσαν αλλά λατρεύω.
Εξώφυλλο χρονιάς:
Θα έπρεπε αυτό:
Summary
αλλά ΟΚ είναι φωτογραφία,
Ή αυτό:
ή το “Hollow Bones” με τον Fenrir από το Woodstock ξέρω γω, αλλά μια είναι η έντιμη απάντηση:
31 Likes
το έχω ακούσει 2 φορές από χθες που το πήρα. Μου φαίνεται πιο στριφνό, ωμό από άλλες κυκλοφορίες τους. Είναι κ η παραγωγή πιο crispy, δεν ξέρω. Μπορεί να είναι κ το γεγονός ότι διαρκεί μόνο 29 λεπτά. Σαν σφηνάκι ωμής βίας… . Άκουσα το πρωί για πρώτη φορά το επόμενο το οποίο είναι πιο ποικίλο κ σίγουρα πιο μελωδικό. Παρατηρήσεις με μόνο 1-2 ακροάσεις βέβαια.
1 Like
1. Oranssi Pazuzu – Värähtelijä
Κοσμικο ερεβος. Ενας σκοτεινος ψυχεδελικος διαλογισμος. Ακροαση εμπειρια.
Το λαιβ τους ηταν εμπειρια ζωης – φτανουν σε trance.
2. Iggy Pop - Post Pop Depression
Ένα αλμπουμ που εχω προσωπικα λιωσει σε ελεινο βαθμο.
Ενας feel good ουσιαστικα super group δισκος, που ταιριαζει σε κάθε περισταση.
Κυριακουλα σημερα, οποτε τι καλυτερο από το Sunday να παιζει κουρτινα οσο γραφω.
3. Russian Circles – Guidance
Τα εχουμε πει … δεν υπαρχει κακος δισκος από RC.
Άλλη μια εξαιρετικη κυκλοφορια με τραγουδια που πλεον είναι σταθερα και στα setlist όπως Vorel, Mota, Afrika.
4. Nails - You Will Never Be One of Us
Μια από τις πιο σκλερες μπανταρες με ένα ακομα πιο σκλερο δισκο (και με Μπαμπαλου στη μιξη).
Αδυσώπητο ακουσμα που σπρωχνει στα ακρα τα genres του ακραιου ηχου. Δεν είναι ευκολος αλλα σε ανταμείβει με τον τροπο του.
5. Neurosis - Fires Within Fires
List twist τελευταιας στιγμης, αλλα πως μπορω να αφησω εξω τον τελευταιο δισκο των τιτανων.
Eνα συγκινητικο επιστεγασμα μιας τρομερης πορειας τοσα χρονια, που τους κατατασει για εμενα στις πιο ολοκληρωμενες μπαντες εβερ.
Μια πολύ καλη κυκλοφορια και ενας συγκλονιστικος αποχαιρετισμος – κυκνειο ασμα, μιας μπαντας που αλλαξε τον ακραιο και πειραματικο ηχο για παντα. Στη ριφαρα του Fire is the End Lesson, να σε πιανουν τα ζουμια.
Αναπληρωματικη 5αδα
David Bowie - ★ [Blackstar]
Sumac - What One Becomes
Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree
Radiohead - A Moon Shaped Pool
Metallica - Hardwired…To Self-Destruct
Υπόλοιπα αγαπημενα
The Dillinger Escape Plan - Dissociation
The Body - No One Deserves Happiness
Bat for Lashes - The Bride
The Last Shadow Puppets - Everything You’ve Come t
Swans - The Glowing Man
Childish Gambino - “Awaken, My Love!”
Wormrot - Voices
Meshuggah - The Violent Sleep of Reason
Psychedelic Porn Crumpets - High Visceral {Part 1}
The Body & Full of Hell - One Day You Will Ache Like I Ache
Boris & Merzbow - Gensho
Oathbreaker - Rheia
Kvelertak - Nattesferd
Gnod - Mirror
Cover:
Controversial af αποψαρα αλερτ
Cult of luna – Mariner
Το Mariner είναι ο χειροτερος δισκος των Cult of Luna – οριστε το ειπα
Να ξεκαθαρισω ότι ειμαι μεγαλος φαν των CoL για πολλα χρονια και νομιζω μια από τις μπαντες που εχω δει το περισσοτερο λαιβ (5?), εχω συλλεκτικα merch και εχω γνωρισει και τον Johannes.
Αλλα διαολε το Mariner δε μου καθησε ΠΟΤΕ καλα στα αυτια μου.
Το μονο βασικα που μου αρεσει είναι η μουσικη των ΚοΛ, και αυτό γιατι μου βγαζει εντονα Vertikal vibes που λατρευω (σε σημειο που μου φαινεται ότι απλα χρησιμοποιήσανε ότι leftover ειχαν).
Από την άλλη … η Julie. Από τις χειροτερες φωνες στα αυτακια μου και μου χαλαει εντελως την ακροαση του δισκου. Καταλαβαινω ότι σε κοσμο που δεν εχει προβλημα με τη φωνη της, μπορει και να είναι ενας πολύ καλος δισκος (λογω ΚοΛ παλι), και γενικα ξερω και πολλους που αρχισαν να ακουνε ΚοΛ μετα το Mariner.
Αλλα #σορρυνοτσορρυ δε την αντεχω τη Τζουλι, μου φαινεται πολύ επιτηδευμένη και ακυρη στο post ηχοτοπιο.
Η αληθεια είναι ότι το ειχα δει λαιβ στο Roadburn (φαντασου το ειχα ξεχασει) και μπορω να πω ότι ζωντανα ηταν πολύ καλυτερη η εμπειρια απότι σπιτι.
Ουφ τα ξαναειπα – γιατι και όταν ειχε βγει την ιδια αποψη ειχα- και αφου γλιτωσα one man λυντσάρισμα από τον @Ktn χθες ΟΡΙΑΚΑ , όλα καλα.
32 Likes
Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό. Και ίσως μακράν η πιο επιδραστικη από τα 00’s και δώθε.
Σε αυτό το κομμάτι όμως θα διαφωνήσω.
Το Koloss, το μόνο αρνητικό που έχει σε σχέση με το Violent, είναι ότι δεν έχει το τίτλο του, ο οποίος είναι ένας ;που τους καλύτερους που έχει επεξεργαστεί ο εγκέφαλος μου.
Μουσικά μιλώντας, το Κολοςς, είναι πιο ποικιλόμορφο και συγχρόνως πιο εστιασμένο. Δεν βρίσκω περιττή νότα εδώ, ενώ στο Violent, το οποίο επένδυσε πολλά στον προκάτοχό του, έχει 1-2 περιττά ή όχι τόσο έντονες Meshuggah στιγμές .
1 Like