Όλες οι χρονιές πια μου φαίνονται τόσο έπικ…
1) Turnpike Troubadours - A Long Way from Your Heart
Η συμπλήρωση της αγίας τριάδας. Με το που μπαίνει το Housefire σαν η ζωή να γίνεται πιο όμορφη, η γη να γυρίζει πιο εύκολα. Country rock, southern rock παρουσία έντονη ξανά (απίστευτες lead), βιολί να δίνει μια φοβερή ένταση (πχ. στο The Winding Stair Mountain Blues). Μου φαίνεται θεία η μουσική αυτής της μπάντας, πως δεν γίνεται κάποιος να την ακούσει και να μη νιώσει (ναι ξέρω, δεν ισχύει). Τα τραγούδια του σημαίνουν τα πάντα για μένα.
Ίσως η τελευταία μπάντα που έχω αγαπήσει τόσο πολύ.
2) Jason Isbell and The 400 Unit - The Nashville Sound
Μετά το Southeastern, κάθε δουλειά διαμάντι. Κάπως κατάφερε με τα χρόνια να ενσωματώσει στον ήχο του r&b, heartland rock, τόσο καλά κρυμμένα όμως που μπορεί να μην το παρατηρείς καν. Ακόμα μου διαλύει την καρδιά με τις ιστορίες του… Παραδόξως για μένα, είναι και ένας βασικός λόγος που τον ακούω. Κομμάτια σαν το If We Were Vampires δεν τα ξεπερνάς εύκολα. Η αγάπη, η θνητότητα, ο φόβος της απώλειας, το να ζεις την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η τελευταία, δεν έχω ξανακούσει κάποιον να μιλάει τόσο όμορφα γι’ αυτά τα θέματα σε ένα τραγούδι, πέραν της υπέροχης μελοποίησης. Ή το απίστευτο Anxiety που είναι λες και το έγραψε για μένα. Ασύλληπτος δημιουργός που με τα χρόνια ανεβαίνει συνεχώς μέσα μου. Πρέπει να το έχω πει σε όλους τους δίσκους του, κάπως τους στίχους του τους βιώνεις.
Και μιας και το σκεφτόμουν, να δώσω εδώ τα εύσημα στην γυναίκα του, την Amanda Shires, που όσο κι αν κάτι με χαλάει στις solo δουλειές της, όπου συμμετέχει σαν guest (με τον Isbell ή άλλους) σε φωνή/ βιολί, ανεβάζει το τελικό αποτέλεσμα στον θεό.
Συγκλονιστικός δίσκος.
3) Old Heavy Hands - Old Heavy Hands
Μία από τις πολλές φορές που είπα Thank god for the internet". Άκουσα το Lake Effect Snow μετά από πρόταση σε group του fb και πέθανα. Για τέτοια τραγούδια είμαι στην γύρα. Ήρθε να με βρει σε εντελώς κατάλληλη στιγμή. Μελαγχολικό country rock/ alt country που κουβαλάει έντονο συναισθηματικό φορτίο. Είναι η φωνή, είναι οι απίθανες μελωδίες, οι όμορφες ενορχηστρώσεις, το καταπληκτικό songwriting που συνήθως το περιμένεις από πιο φτασμένες μπάντες που με έκαναν και κόλλησα και το έλιωσα. Gates Swing Wide, Upper Hand, Estelle Stone, I’ll Come Home (το σόλοοο…), κανένα κομμάτι δεν υπολείπεται, μιλάμε για αριστούργημα.
Κρίμα κι άδικο αυτή η μπάντα να μην είναι πιο διαδεδομένη ούτε στους φαν του ιδιώματος.
4) Gov’t Mule - Revolution Come… Revolution Go
Μέχρι σήμερα, θαρρώ η τελευταία κορυφαία δουλειά τους. O Warren πρέπει να είναι στο πάνθεον της rock μουσικής. Μυστηριακές ατμόσφαιρες σε heavy rock/ blues τραγούδια, southern rock έντονο με μια Allman Brothers αύρα, το occasional soul τραγούδι, solo που βρίσκουν πάντα στόχο και ονειρικές φωνητικές μελωδίες. Δώδεκα τραγούδια, το ένα καλύτερο από το άλλο. Σπουδαίος δίσκος.
5) Steve Earle - So You Wannabe an Outlaw
Αν και μου αρέσουν όλες οι δουλειές του Earle, όταν άκουσα αυτό το άλμπουμ, είπα “επιτέλους!”. So Steve wanted to be an outlaw again, που σημαίνει outlaw country, με μελωδίες που σκοτώνουν κι ένα rock στοιχείο έντονο, πολύ πιο rock από πολλούς επονομαζόμενους ως ροκάδες, θυμίζοντας στο μεγαλύτερο μέρος 70’s δίσκους της σκηνής.
Γίνεται σε country δίσκο να ταιριάζει ο χαρακτηρισμός καύλα? It sure does.
6) Lukas Nelson & Promise Of The Real - Lukas Nelson & Promise of the Real
Πρώτη μου επαφή με τον γιο του θρύλου, Willie Nelson. Από τους δίσκους που όσο καλό κι αν είναι το σύνολο (και πιστέψτε με, είναι), ένα τραγούδι το ανεβάζει στρατόσφαιρα.
Δεν πιστεύω πως όταν το είχα ακούσει, τις πρώτες φορές δεν με έπιασε. Το Set Me Down On A Cloud που ανοίγει τον δίσκο (στην δεύτερη εκτέλεσή του), είναι ένα ασύλληπτο τραγούδι. Θα έπρεπε να γίνει αναφορά ακόμα κι αν τέλειωνε εκεί ο δίσκος. Μουσική που είναι τόσο ανθρώπινη, τόσο αληθινή και ταυτόχρονα σαν να βιώνεις μια θρησκευτική εμπειρία, σαν προσευχή. Η μελωδία… ΑΥΤΗ Η ΜΕΛΩΔΙΑ! Οι gospel φωνές, η κιθάρα. Στα αγαπημένα μου τραγούδια έβερ.
Αν ο Nelson έχει δύο απαραίτητους δίσκους, μάλλον ο ένας είναι αυτός. Με country, blues και rock επιρροές, ακόμα και Frank Sinatra. Οι επανεκτελέσεις κάποιων τραγουδιών του, καλύτερες από τις αρχικές, εκτοξεύονται στο διάστημα. Όλη η Αμερική σε έναν δίσκο.
*Πάλι προμόσιο, συμμετέχει η Lady Gaga με backing vocals.
7) Rhiannon Giddens - Freedom Highway
Η Giddens καταφέρνει πάλι να κάνει ένα μουσικό ταξίδι μέσα σε μόλις δώδεκα τραγούδια, εξερευνώντας την παράδοση για να βρεθεί στο μέλλον. Folk, blues, soul, jazz, ένα χαρμάνι. Για αυτήν όμως το μήνυμα είναι το ίδιο σημαντικό με την μουσική. Civil rights, slavery, η Giddens δεν κρύβεται, αντίθετα επιστρατεύει όλο το καλλιτεχνικό της ταλέντο για να φωνάξει για όσα πιστεύει. Γι’ αυτό, ακόμα κι όταν επιλέγει να διασκευάσει κάτι, συνήθως η θεματολογία είναι αντίστοιχη με τη δική της και σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς (και να ντρέπεσαι ότι) γίνεται τραγούδια, χαμένα στον χρόνο να είναι τόσο επίκαιρα ακόμα και σήμερα.
8) Chris Robinson Brotherhood - Barefoot in the Head
Αν δεν υπήρχαν στο Magic Door τα δύο πιο αγαπημένα μου τραγούδια τους, πιθανότατα αυτό θα ήταν το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Έχει κάτι φοβερό η ατμόσφαιρά του. Ακόμα κι αν συνεχίζουν να δίνουν την αίσθηση πως τζαμάρουν, έχουν καταφέρει πια να κρατούν το ενδιαφέρον συνθετικά, με υπέροχες μελωδίες. Το Barefoot ειδικά, έχει έναν έντονο ακουστικό χαρακτήρα και παράλληλα με τα trippy πλήτρα, καταφέρνει να ακούγεται ζεστός ο ήχος του. Ακόμα κι όταν ψυχεδελίζει, έχει μια γλύκα που με τραβάει κοντά του πολύ συχνά.
9) Blackwater Conspiracy - Shootin’ the Breeze
Ιρλανδία → County Tyrone → Southern rock.
Damn, these guys know how to do it.
Φοβερό ντεμπούτο. Blackwater Swagger τι κομματάρα! Southern rock από το πάνω ράφι. Καπάκι, Monday Club, τι feelgood κομματάρα! Απίστευτα πιασάρικα τραγούδια όλα, τι hooks γράψανε, πολλά θα τα ζήλευαν μπάντες σαν τους Blackberry Smoke. Ιδανικά πλήκτρα και honky tonk πιάνο συνοδεύουν τις φοβερές κιθάρες σε ξέφρενο southern πανηγύρι. Φυσικά δεν ακούγονται σαν rednecks και καθώς το βάρος πέφτει στην hard rock πλευρά του ήχου, θυμίζοντας ακόμα και τις αντίστοιχες στιγμές των G’n’R, μάλλον θα κάνει σε πολλούς.
10) The Dirty Soul Revival - Brave New World
Τι ωραία μπάντα γαμώτο. Κάνανε το μπαμ και εξαφανίστηκαν. Κρίμα γιατί το southern rock τους είναι φουλ εθιστικό. Bαριά hard rock riffs, bluesy, περίτεχνα grooves από ένα φοβερό rhythm section, εντελώς σφιχτοδεμένη μπάντα, μου θυμίζει κάπως σε προσέγγιση τους Screamin’ Cheetah Wheelies, απλά πιο heavy. Οι κιθάρες κλασικά είναι το βαρύ χαρτί της μπάντας και δικαίως, ροκάρουν ανελέητα. Μακάρι όλες οι southern μπάντες να ήταν τέτοιας μουσικής και αισθητικής ποιότητας. μόνο κομματάρες.
The Teskey Brothers - Half Mile Harvest
Υπέροχη μπάντα. Αν και Αυστραλιανοί, τα αδέρφια Craig (φωνάρα) και Sam Mathieson (κιθάρα με τόνους ουσίας) έφτιαξαν μια μπάντα που τιμά άψογα της 60’s soul, τον ήχο της Stax κτλ. Τις λίγες φορές που δεν πλάθουν όμορφες μελωδίες, η κιθάρα πρωταγωνιστεί σε φανταστικά blues τραγούδια (Shiny Moon, Reason Why), ενώ το Honeymoon που κλείνει τον δίσκο είναι από τα τραγούδια της χρονιάς με την επιτάχυνση στο δεύτερο μισό να είναι ασυνήθιστη και μαγική.
Φοβερό ντεμπούτο.
Old 97’s - Graveyard Whistling
Δισκάρα. Αυτή η αίσθηση του άγουρου έχει φύγει για τα καλά, οι μελωδίες είναι πολύ καλύτερες, το country rock τους είναι πια δυναμικό, εθιστικό. Αν δεν είχε κι αυτόν τον κακό ήχο στο ταμπούρο… Δεν ζούμε στα 80’s πια. Ευτυχώς. Το παραβλέπουμε όμως γιατί, μην άλλαζοντας ιδιαίτερα, κάποια από τα καλύτερα τραγούδια τους είναι εδώ.
Craig Finn - We All Want The Same Things
Για ακόμα μια φορά δεν είμαι ο κατάλληλος για να μιλήσω για κάποιον δίσκο αλλά τι να γίνει.
Ο Finn αν τραγουδήσει Μαρία Κάλλας θα ακούγεται σαν Hold Steady. Αν τραγουδήσει Black Sabbath, θα ακούγεται σαν Hold Steady. Οι ομοιότητες όμως με την βασική μπάντα του μένουν εκεί. Άντε και στο στιχουργικό κομμάτι. Εδώ όμως αντί να επιδιώκει να παίξει μοντέρνα classic rock, ασχολείται με την pop. Alternative μεν, pop δε. Και με ένα σχεδόν 80’s production value. Αλλά έχει μελωδίες ιδιαίτερες και πιασάρικες, σου μένουν. Aυτό πρέπει να κάνει η καλή pop μουσική, σωστά?
Tyler Bryant & The Shakedown - Tyler Bryant & The Shakedown
Ιδιαίτερη μπάντα. 4 χρόνια από το ντεμπούτο τους κι ακούγονται κάπως διαφορετικοί. Hard rock, bluesy μουσική αλλά ακούγεται μοντέρνα σε κάποια τραγούδια, αλλού πιο παραδοσιακή, θυμίζει το αλανιάρικο riffing hair metal μπαντών χωρίς το cheesiness, με σολάρες, φοβερά groovy περάσματα, κάποια ξεσπάσματα όπως στο θεϊκό Aftershock. Ακούγεται μπερδεμένο… Και είναι. Κι ας τους ακούω συχνά, κι ας τους απολαμβάνω, είμαι λίγο και σε φάση wtf.
Southern Avenue - Southern Avenue
Μπαντάρα και ντεμπουτάρα. Southern r&b, soul, blues, southern rock, all mixed up, θυμίζοντας ένα μείγμα παρόμοιο με αυτό που έκαναν οι θεοί, Wet Willie, στα άλμπουμ τους γύρω στα μέσα 70’s (χωρίς το country element). Groove, tasty κιθάρες, μια ομορφιά. Από τις μπάντες που θα γούσταρα πολύ να έβλεπα live (μες την ενέργεια, ειδικά από την Τierinii Jackson στη φωνή), ακόμα κι αν δεν έφτασαν ποτέ μάλλον ξανά το ντεμπούτο τους (όχι πως έχουν βγάλει και κακή δουλειά όμως).
Curtis Harding - Face Your Fear
Φανταστικός ο Curtis. Καλύτερο από το ντεμπούτο. Ακόμα κι αν εκείνο είχε ίσως πιο εξώφθαλμα hit, έχει κι εδώ απίστευτα πιασάρικα τραγούδια σαν το I Need Your Love και το Ghost of You. Κερδίζει όμως ο δίσκος γιατί έχει ένα έντονο 70’s soul στοιχείο, η παραγωγή, οι φωνές, τα πλήκτρα με παραπέμπουν κατευθείαν εκεί. Βάλε και την έλλειψη των garage στοιχείων, η ομοιογένεια του δίνει πολλούς πόντους. Δισκάρα.
The Steel Woods - Straw in the Wind
Μπαντάρα. Ντεμπουτάρα. Southern/ country rock. Πασπαλίζουν και με λίγη folk. Όταν το πρωτοάκουσα, έπιανα ένα commercial vibe, κυρίως στο Better in the Fall. Το άκουσα 1-2 φορές, δεν μου καθότανε καλά. 2 μέρες μετά αναρωτιόμουν ποια μελωδία είναι αυτή που μου έχει κολλήσει στο κεφάλι…
Οι κιθάρες όμως γαμάτες! Έχουν έντονο συναίσθημα, παίζουν συνήθως μελαγχολικές μελωδίες και lead όμορφες που σου μένουν, full ουσία. Και οι ενορχηστρώσεις με βιολιά απίστευτες. Από τις νέες μπάντες με τα πιο κολλητικά τραγούδια. μια φορά αρκεί για να σου μείνουν. Κάθε φορά ακούγεται και καλύτερο κι ας έχει 1-2 φίλερ. Στην πορεία έφτιαξε κι αυτό.
Lee Bains III + the Glory Fires - Youth Detention
Πάλι αλλάζει ο Bains. Συνεχίζει στο southern punk στυλ του προηγούμενου αλλά χαμηλώνει ένα τσικ τις εντάσεις (παραμένει σε σημεία εκρηκτικό), έχει κάποια πιο ήσυχα ακουστικά τραγούδια, μειώνει το άπειρο fuzz βοηθώντας τις μελωδίες να αναδειχθούν λίγο περισσότερο. Και γράφει ένα εκατομμύριο στίχους for things that matter. Καμία εντύπωση πως δεν πιάνει μεγαλύτερα ακροατήρια, ειδικά Αμερική που ο ήχος του έχει μια κάποια πέραση, το κοινό είναι αρκετά απολιτίκ για να ενδιαφερθεί. Κρίμα για τον Lee, κρίμα για τον κόσμο.
Robert Plant - Carry Fire
Έχω βγει από το μουντ γραψίματος εδώ και μέρες νόμιζα πως τελείωσα. Αλλά το θυμήθηκα και το χώνω σαν αναφορά γιατί είναι δισκάρα. Κανονικά μπαίνει και δεκάδα… Λείπει πια το στοιχείο της οποιαδήποτε έκπληξης, αλλά συνεχίζει το ταξίδι του Robert στον συγκλονιστικό του κόσμο. Αν κάτι μου λείπει, αυτό είναι το σκοτάδι του Lullaby… Παρόλα αυτά μαγεύει όπως ελάχιστοι καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια.
Gregg Allman - Southern Blood
Δεν ξέρω αν μπορούσε να κυκλοφορήσει καλύτερο άλμπουμ για να κλείσει την καριέρα του ο σπουδαίος αυτός μουσικός. Δοκιμάζει την τύχη του σε κομμάτια άλλων συνθετών κυρίως αλλά ακούγονται τόσο southern και Allman ταυτόχρονα. Ο γίγαντας τα επισκιάζει όλα. Aκόμα κι αν δεν μπορεί λόγω καταπονημένου οργανισμού να δώσει την (blues) ψυχή του στο μικρόφωνο, η χροιά αρκεί.
“I hope you’re haunted by the music of my soul when I’m gone…” λέει.
Σίγουρα, Gregg… R.I.P.
