για τους ηλεκτρονικους του φορουμ
3 Likes
Οχι, εσυ ειχες δικιο εξαρχης 
Το 8 Years Later ειναι bonus δισκακι με το Your Wilderness, που βγηκε το 2016 στην Deluxe Edition.
Απλως αργοτερα αποφασισαν να το βγαλουν ως βινυλιο μονο του το 2018. Το Discogs δεν ειναι κι ο καλυτερος οδηγος σε αυτα τα πραγματα, ειναι απλως βαση δεδομενων και τιποτα παραπανω.
1 Like
- THE DREAM SYNDICATE – How Did I Find Myself Here?
- Ulver - The Assassination of Julius Caesar
- Cigarettes After Sex - Cigarettes After Sex
- DEAD CROSS – Dead Cross
- Myrkur - Mareridt
30 Likes
2017
-
Paradise Lost - Medusa
Για ακόμα μια φορά οι Βρετανοί κάνουν αυτό που θέλουν, χωρίς να νοιάζονται για μόδες, αποδοχή κλπ και εξέπληξαν πολύ κόσμο με την σχεδόν επιστροφή στις ρίζες. Κ λέω σχεδόν γιατί το Medusa δεν είναι απλά ένα doom/death metal άλμπουμ, είναι μια μίξη της πλούσιας καριέρας τους.
Ενώ το ντεμπούτο τους Lost Paradise είναι ένα πολύ καλό ντεμπούτο doom/death metal και φυσικά η απαρχή του βρετανικού εν λόγω ήχου, το Medusa δεν είναι ένα απλό αναμάσημα του ντεμπούτου. Μπορεί να έχει τον ήχο, τα ογκώδη, crushing riffs, τα brutal φωνητικά του Holmes, τα οποία είναι σε πολύ καλή κατάσταση, έχει δανειστεί κ πολλά στοιχεία από μεταγενέστερα άλμπουμ τα οποία δίνουν έναν πολυποίκιλο ήχο κ δεν καθιστούν το άλμπουμ απλά heavy κ μονότονο.
Αυτό είναι εμφανές κατευθείαν από το πρώτο κομμάτι το υπερβαρύ Fearless Sky, το οποίο ενώ ξεκινάει με σαφές αναφορές στο ντεμπούτο, με τον αργό ρυθμό κ απίστευτα heavy κιθάρες, μπαίνει το πολύ όμορφο lead του Mackintosh ανά διαστήματα για να μαλακώσει τον ήχο του συν τα πολύ όμορφα, μελωδικά φωνητικά του Holmes μέση του κομματιού. Κ εκεί που απλά περιμένω να συνεχιστεί το κομμάτι στο ίδιο μοτίβο, σκάει η γέφυρα με το απίστευτο lead κ τα εξίσου απίστευτα φωνητικά να με αποτελειώσει…
(Crawling hypocrisy will fade away)
We rise again
(The dawning of honesty will fade away)
We ride against the frail
(Crawling hypocrisy will fade away)
We rise again
(The dawning of honesty will fade away)
We ride against the frail
Έρχεται κ η αλλαγή ρυθμού στο έκτο λεπτό, στο καπάκι σόλο από Gregor κ κάπου έχω μείνει άναυδος.
Κ είναι τόσο όμορφα δεμένα όλα μαζί, χωρίς να φαίνονται παράταιρα. Ομορφιές.
Η εναλλαγή ρυθμών, στυλ φωνητικών δεν σταματάει όμως στο πρώτο κομμάτι αλλά συνεχίζεται σε όλο το άλμπουμ δίνοντας απίστευτο πλούτο ιδεών. Ενώ πολλά από αυτά ξεκινούν με στιβαρά, ογκώδη riff, εμπλουτίζονται με υπέροχα, μελωδικά leads ενώ το ίδιο κάνουν κ τα πολύ όμορφα μελωδικά φωνητικά του Nick.
Εδώ έχουμε κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει η μπάντα όπως το The Longest Winter, το ομότιτλο, με το στοιχειωτικό πιάνο στην αρχή, το Fearless Sky όπως αναφέρθηκα πιο πάνω , τα Blood and Chaos και Until the Grave.
Αν θα άλλαζα κάτι θα ήταν ίσως το No Passage for the Dead, το οποίο μου φαίνεται κάπως μονότονο (αν κ έχει τα τρομερά γυρίσματα στα τύμπανα), με το καταπληκτικό Shrines ή το εξίσου υπέροχο Symbolic Virtue. (γενικά οι τύποι έχουν ένα θέμα με το να διαλέγουν ποια κομμάτια θα μπουν στον δίσκο κ ποια θα μείνουν απ’ έξω.) Ίσως να προτιμούσα κ μια πιο καθαρή παραγωγή, γιατί το άλμπουμ είναι έτσι κ αλλιώς heavy από μόνο του κ αυτό το γρεζάρισμα στις κιθάρες μου ακούγεται πολύ σουηδικό.
Ιδιαίτερη αναφορά στο υπέροχο drumming του Waltteri Väyrynen, ο οποίος “χρωματίζει” τα κομμάτια κ δεν κρατάει απλά τον ρυθμό.
-
Pain of Salvation - In the Passing Light of Day
Κορυφαίο άλμπουμ για τους Pain of Salvation. Νομίζω είχα να ενθουσιαστώ τόσο πολύ για άλμπουμ τους από το Remedy Lane. Το Be ήταν πολύ ιδιαίτερο κ τα 2 Road Salt είχαν πολύ όμορφες στιγμές αλλά όχι σαν σύνολα, τουλάχιστον τώρα θα διάλεγα κάποια κομμάτια από τα δύο άλμπουμ.
Πέρα από το concept, το οποίο αναφέρεται στην απίστευτη κατάσταση που βρέθηκε ο Daniel, όταν κόντεψε να πεθάνει από ένα βακτήριο, έχουμε κ απίστευτη μουσική η οποία μας προσφέρει prog έπη σε συνάρτηση με μελωδικά περάσματα, μπαλάντες κ όλα περασμένα από μια φορτισμένη συναισθηματικά κατάσταση.
Το ξεκίνημα του On a Tuesday με είχε πιάσει τελείως απροετοίμαστο πάντως…
-
Spectral Voice - Eroded Corridors of Unbeing
Εντελώς κούκου αλλαγή, από τον μελωδικό μουσικό κόσμο των PoS, στον εφιαλτικό των Spectral Voice…(θα έχει πολύ δουλειά ο ψυχολόγος μου, όταν κ αν επισκεφτώ κάποιον.)
Γιατί εφιαλτικός? Γιατί εδώ έχουμε μια μίξη ογκωδέστατου death metal τύπου Incantation με τo έρπων doom/death metal των Disembowelment.
Μετά από πέντε demo (και ένα split), οι Αμερικάνοι κυκλοφορούν το ένα κ μοναδικό τους full length, κ γίνονται από τις πιο συζητημένες μπάντες του χώρου. Ουσιαστικά είναι οι Blood Incantation, μείον τον ντράμερ, οπότε δεν είναι το ότι είναι τεμπέληδες 
. Αν δεν τους έχετε δει λάηβ κάντε το, είναι ισοπεδωτικοί.
-
Moonspell - 1755
Δεν περίμενα να με συνεπάρει τόσο πολύ το 11ο άλμπουμ των Πορτογάλων. Έβαζα πολύ σπάνια να ακούσω Moonspell, παρόλο που μου άρεσαν παλιά κ έβρισκα πολλά στοιχεία της μουσικής τους πολύ κοντά σε αυτά που συνήθως άκουγα, κάπου τους έχασα στην πορεία. Πριν λίγο καιρό, κάποιος εδώ στο Όσλο, που ήταν πολύ κοντά στην μπαντα, έδινε κάποια από τα άλμπουμ τους, μαζί κ αυτό. Σοκ.
Δεν ξέρω αν φταίει το κόνσεπτ, το οποίο βασικά αναφέρεται στην καταστροφή της Λισαβώνας το 1755 από ένα σεισμό αλλά υπάρχει ένας διάχυτος πόνος, μια τραγικότητα που είναι φανερή στα τραγούδια που απαρτίζουν το άλμπουμ.
Σίγουρα την ατμόσφαιρα τονίζουν κ τα φωνητικά της χορωδίας, που δίνουν μια επιπρόσθετη θεατρική χροιά. Τα υπέροχα φωνητικά του Fernando, αποτυπώνουν τον πόνο κ την απόγνωση της κατάστασης ενώ το ότι τραγουδάει στην μητρική του γλώσσα, μπορεί να ήταν μια ίσως παράτολμη απόφαση, βοηθούν σε ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Φοβερό άλμπουμ.
Στην πέμπτη θέση αμφιταλαντεύτηκα αρκετά. Υπήρξαν 2-3 άλμπουμ τα οποία μου είχαν κάνει εντύπωση όταν τα είχα ακούσει αλλά όταν τα έβαλα να παίξουν ξανά σήμερα, αυτό που με κέρδισε ήταν το παρακάτω…
-
Below - Upon a Pale Horse
Σουηδοί λοιπόν οι συγκεκριμένοι κ αυτό είναι το δεύτερο (κ προς το παρόν τελευταίο) τους άλμπουμ. Το οποίο άλμπουμ κινείται στον χώρο του epic doom metal, εντάξει σουηδοί είναι, το έχουν γενικά το άθλημα. Υπέροχα ογκώδη riff κ ένας απίστευτος Sebastian Jansson, ο οποίος έχει τραγουδήσει κ στο ομότιτλο άλμπουμ των Malison Rogue.
-
Wampyrinacht - We Will Be Watching: Les cultes de Satan et les mystères de la mort
Παρόλο που το ντεμπούτο των Αθηναίων κυκλοφόρησε το '17, μιλάμε για φόρο τιμής στο 90’ς hellenic black metal με διάσπαρτα νεοκλασικά στοιχεία.
-
Phrenelith - Desolate Endscape
Ντεμπούτο για τους φοβερούς αυτούς Δανούς, όπου μαζί με τους επίσης Δανούς Sulphurous, γίνονται από τις πιο ελπιδοφόρες μπαντες/σκηνές στο death metal.
Εξώφυλλο φυσικά το Bell Witch
35 Likes
Ναι τον αλήτη, μαζί με τους άλλους αλήτες φυσικά που πήγαν και μας άφησαν μόνο με το ντεμπούτο, χωρίς να δώσουν συνέχεια. Τα τσογλάνια… με σύγχισες βραδιάτικα.
2 Likes
2017
Αυτό το γαμήδι το έτος δεν έχει πάτο, οπότε καλύτερα νωρίτερα, παρά μυαλό κομπόστα…
5. M3MΦ1Σ - Ο Ιχνηλάτης Που Κυνηγούσε τον Θάνατο
Αφήσαμε τον αγγλικό στίχο στο πλάι (Psycho Choke) και αρχίσαμε τα breakdown στα ντόπια. Δεν θέλω να προσθέσω πολλά πολλά αλλά θα κλέψω το σχόλιο χρήστη από το youtube… “κάποιος σε έναν γαλαξία με τρισεκατομμύρια αστέρια, σε ένα μικρό πλανήτη, σε μια μικρή χώρα, σε μια πόλη, έγραψε τον στίχο… χωρίς να ξέρω που πατώ χορεύω έξω από τον χορό μόνο για μένα… δεν μεταδίδω άλλο”.
4. Mastodon - Emperor of Sand
Σε ποιητική διάθεση σήμερα να συνεχίσω…
“Θα ήθελα κάποτε να φωτογραφίσω το χρόνο, Ταπεινομένον, να τον μαστιγώνει ανελέητα ένας ανώτερος του χρόνος, ανεξάντλητος και δικός μας”.
Κάπως έτσι συνοψίζεται το μεγαλείο της μπάντας σε αυτόν τον δίσκο. Φυσική συνέχεια του Crack The Skye, τα τραγούδια απλώνονται παντού, μελωδίες, riff, στίχοι, όλα όπως πρέπει. Και τι με νοιάζει η απόδοσή τους στα λαιβ. Η τελειότητα είναι βαρετή. 
3. Royal Blood - How Did We Get So Dark
Πάμε στο νησί. Ο καλύτερος δίσκος τους μέχρι και σήμερα. Γιατί; Γιατί είναι ο πιο σκοτεινός. Ότι λέει και ο τίτλος εδω στη κυριολεξία το ακούς από την πρώτη νότα. Παρόλη την αμεσότητα και την μελωδικότητα τα τραγούδια καρφώνονται κατευθείαν στο κεφάλι. Το μπάσο οδηγεί τα πάντα ενώ τα ντραμς ρολάρουν πάνω του. Το ροκ το μοντέρνο το αλήτικο.
2. While She Sleeps - You Are We
Το εισαγωγικό άρπισμα στην κιθάρα ξεγελά, λίγα δευτερόλεπτα μετά μπαίνει η γκαρίδα ο Loz και με jumpscare σημαίνει πόλεμο. You Are We! όπερ σημαίνει πως η πιο diy μπάντα του πλανήτη επιστρέφει να μας αποτελειώσει μετά το Brainwashed (2015). Τραγούδια ύμνοι όπως το Steal The Sun και το Feel (…Said the nomad to the sea, What is home without these streets I know?) ακολουθούν, Hurricane, Civil Isolation, In Another Now αξεπέραστα άσματα, όλα στυλοβάτες θεμέλια του ίσως μεγαλύτερου τραγουδιού της μπάντας, ενός από τα μεγαλύτερα της σκηνής. Η σύμπραξη των Sleeps με το έτερο παιδί θαύμα του Sheffield (Oliver Sykes - Bring Me The Horizon) στο Silence Speaks είναι one of a kind. Και εκεί που τα έχεις δει όλα ανοίγεις το booklet και βλέπεις μπροστά σου ένα γαμημένο For Tom και γτχσκτπσκτμτμσ
Gagarin σεπτέμβρης του ‘19
1. Propagandhi - Victory Lap
Πραγματικός γύρος θριάμβου για την μπάντα, ένας ακόμη πραγματικός γύρος θανάτου για τον υπόλοιπο κόσμο. Το συγκρότημα ολοκληρώνει ένα απίστευτο σερί 5 album 11/10 βασανίζοντας μας χωρις υλικό για ακόμη 7 χρόνια τουλάχιστον. Νομίζω πως αυτός εδώ είναι ο πιο “ορθόδοξα” (όσο μπορεί να είναι) πανκ δίσκος τους αλλά και ο πιο ποικιλομορφός τους. Π.χ. από το σουπερ έντονο και τραχύ Failed Imagineer έως το συναισθηματικό Nigredo είναι ένα τραγούδι δρόμος. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της μπάντας είναι εδώ και αφού σε λαιβ πια δεν ελπίζουμε ας μας φέρει ο santa κανένα νέο τραγουδάκι.
*πρώτο κλιπ για την μπάντα 20 χρόνια αφότου ξεκίνησαν…
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Quicksand - Interiors
Εντάξει δεν άλλαξαν και πολλά από τότε, κανα δύο θέσεις… 
32 Likes
Πρώτον, επιτέλους και μπράβο για την αναφορά! Δεύτερον, είμαι 38 χρονών και έχω να δηλώσω ότι ο παλμός δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με την ποιότητα! Και οι While She Sleeps είχαν να προσφέρουν κάτι νέο και ποιοτικό ταυτόχρονα. Το “You are We” είναι από τις δισκάρες της νέας γενιάς, που θα εκτιμηθούν εντός των συνόρων μας το 2037.
6 Likes
Δισκάρα είναι ρε παιδιά το You are we, λόγω bmth το άκουσα εγώ, αλλά είναι πολύ ωραίος δίσκος.
3 Likes
Να ανοιξω, οχι το πιτ αλλα μια μικρη παρενθεση σε οτι αφορα το 2017 και να υποκλιθω στο μεγαλειο του Matt Heafy (Trivium) που απο φετος (2017) ξεκινα την επικη του τριλογια με το The Sin and the Sentence. Θα ερθει η στιγμη να τιμηθει και αυτος οπως πρεπει 
Η παρενθεση κλεινει το 2021
4 Likes
Το’πα και το έκανα.
Λίστα 2017. Φοβερή χρονιά σε όλα τα είδη.
Δύσκολη επιλογή (έχουμε περάσει και δυσκολότερες φυσικά).
Κρίμα για Spoon, Ghostpoet, Autobahn, Open Mike Eagle, Dodecahedron, Priests, και, φυσικά, για τη μπαντάρα Sleaford Mods που ό,τι και αν βγάλει είναι για λίστα κανονικά.
5αδα
LCD Soundsystem- American Dream: Καλύτερος δίσκος της δεκαετίας και το λέω όσο πιο ψύχραιμα γίνεται.
Idles- Brutalism: Ντεμπούτο που ήδη μπαίνει δίπλα στα σπουδαιότερα όλων των εποχών. ΗΡΘΑΜΕ.
Algiers- The Underside of Power: Μετά το φοβερό αλλά ελαφρώς άνισο πρώτο άλμπουμ, εδώ ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Αξεπέραστο (ακόμη και για τους ίδιους).
Amenra- Mass IV: Έχουν ειπωθεί πάρα πολλά. Τεράστιος δίσκος.
White Ward- Futility Report: Πολύ αναζωογονητικός δίσκος από μια μπάντα που (τότε) αγάπησα πολύ.
Κι άλλα 10
Loyle Carner- Yesterday’s Gone: Νταξ, ραπ άλμπουμ κάτσε καλά. Φοβερά υποτιμημένος ο Carner.
Oxbow - Thin Black Duke: 10 χρόνια μετά το τελευταίο τους επέστρεψαν με έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους.
Protomartyr- Relatives in Descent: Σταθερά ποιοτικοί, αποδεικνύουν γιατί είναι από τα σημαντικότερα alt σχήματα της εποχής μας.
Ulver - The Assassination of Julius Caesar: Kristoffer άσε επιτέλους το midi και κατέβά από τη ντισκομπάλα, δεν έχουμε σταματήσει να χορεύουμε.
Brand New - Science Fiction: Κλείσιμο καριέρας με ψηλές επιδόσεις.
Afghan Whigs- In Spades: Αυτός δεν κλείνει καριέρες αλλά κλείνει σπίτια. Τεράστιο άλμπουμ και πάλι.
Rapsody - Laila’s Wisdom: Από τα κορυφαία hip-hop της δεκαετίας. Φρέσκο και παράλληλα κλασσικό.
Krallice- Go Be Forgotten: Ανατριχίλα ρε. Τα γάμησαν όλα εδώ. Φοβερή κατάμαυρα χαοτική δουλειά.
Jonwayne – Rap Album 2: Προσωπική αδυναμία που πέταξε έξω πολύ καλά άλμπουμ. Το These Words Are Everything το είχα λατρέψει τότε κι ακόμη βασικά το θεωρώ ραπ ριστούργημα με ψυχή.
Father John Misty - Pure Comedy: Παρόλο που καθόλου δεν είναι η φάση μου ο FJM και δεν μπορώ κανένα άλλο άλμπουμ του, εδώ αισθάνθηκα πως έκανε μια υπέρβαση ή εμένα, τέλος πάντων, με βρήκε σε μια εποχή που κάτι μου είπε.
28 Likes
2017
1.Pagan Altar - Room of Shadows
2.Mastodon - Emperor of the Sand
3.Leprous - Malina
4.Arc of Ascent - Realms of the Metaphysical
5.Amenra - Mass IV
33 Likes
2017
Μια μικρή επισήμανση. Πολύ δύσκολα θα βγαίνουν στο εξής οι πεντάδες. Δεν υπάρχει πλέον κάποιος δίσκος που να ξεχωρίζω ιδιαίτερα, παρά αρκετοί που τους γουστάρω το ίδιο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν είμαι σίγουρος. Το ίδιο πάντως έχουν αναφέρει και άλλα μέλη του φόρουμ. Η σειρά παρακάτω είναι σχεδόν τυχαία. Σχεδόν.
top5
1)The Afghan Whigs - In Spades
Αν σας άρεσε το προηγούμενο τους Do to the Beast, δεν υπάρχει περίπτωση να μην γουστάρετε και με το In Spades. Εγώ γουστάρω ακόμη περισσότερο καθώς το βρίσκω ακόμη πιο εμπνευσμένο και καλοδουλεμένο από το album του 2014 και τον Greg Dulli ακόμη πιο ορεξάτο. Ο διάβολος που έκοβε βόλτες στους στίχους του από την αρχή της μουσικής του πορείας, κάνει επιτέλους και την εμφάνιση του στο εξώφυλλο του δίσκου και απ’ότι φαίνεται αρέσει αρκετά στο φόρουμ μας. O διάβολος όμως παίρνει πολλές μορφές… Αφήνω αυτό εδώ και δηλώνω μαγεμένος.
2)Trivium - The Sin and the Sentence
Ρε μεταλάδες τι πάθατε και δεν ψηφίζετε την δισκάρα; Όταν κυκλοφόρησε όλοι το εξυμνούσαν. Κλάσεις ανώτερο από το In Waves που παραλίγο να 'πιανε πεντάδα το '11. Με νέο παικταρά ντράμερ και ούτε υποψία φίλερ κοντράρεται στα ίσα με την Shogun-άρα για τον τίτλο του καλύτερου Trivium δίσκου. Με το ομότιτλο εναρκτήριο κομμάτι που σε πιάνει με την μία από τον σβέρκο, με γερό ξυλίκι στα Betrayer και Sever the head, με κορυφαίες μελωδικές στιγμές στα The Heart From Your Hate και Beauty In The Sorrow, με Maiden φλερταρίσματα στην απίστευτη κομματάρα The Revanchist και έτσι όπως πάω θα τα πω όλα. Ορόσημο στο μοντέρνο μέταλ.
3)Moonspell - 1755
FAZ DIA EM PORTUGAL!
Τι έχουμε εδώ; Μoonspell full length album στην μητρική τους γλώσσα - gosto muito! Ruinas, In Tremor Dei και Todos os Santos κομματάρες που ξεχωρίζουν αυτομάτως και δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν καλύτερες με αγγλικό στίχο. Και στο παρελθόν είχαν χρησιμοποιήσει τα πορτογαλικά ως μέσο έκφρασης, μόνο που τώρα ταιριάζει απόλυτα με όλο το κόνσεπτ του δίσκου που είναι συνυφασμένο με πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην πατρίδα τους. 'Eνας καταστροφικός σεισμός και οι δραματικές συνέπειες του. O πόνος για τα θύματα και η οργή για την Πολιτεία και την Εκκλησία. Η διασκευή τους στην ροκ μπαλάντα Lanterna Dos Afogados των βραζιλιάνων Os Paralamas Do Sucesso από τα 80s είναι καλοδεχούμενη αν και λίγο παράταιρη με τον υπόλοιπο δίσκο. Με έκανε να ξαναεπισκεφτώ ένα άλλο μεγάλο βραζιλιάνικο συγκρότημα, τους Legião Urbana που κάποια στιγμή πρέπει να γράψω και για αυτούς κάποια πράγματα. Όπως και ναχει το 1755 είναι άλλος ένας σπουδαίος δίσκος των Πορτογάλων.
4)Chelsea Wolfe - Hiss Spun
Χωρίς να διαφέρει ιδιαίτερα ηχητικά από το εκπληκτικό Abyss που προηγήθηκε, το Hiss Spun είναι ίσως το πιο τρομακτικό album της Chelsea Wolfe. Με το εξώφυλλο να φέρνει σε κάτι βγαλμένο από την νοσηρή φαντασία του Junji Ito - μπορείτε να συγκρίνετε παρακάτω:
Από το βασανιστικά αργόσυρτο doom του Spun, στα διαβολικά ουρλιαχτά του Vex, και στους ανατριχιαστικούς στίχους του The Culling, η ατμόσφαιρα παραμένει αποπνικτική και υπνωτική καθόλη την διάρκεια του δίσκου. "You mesmerise slowly " που λέει και ο Metal God και στην περίπτωση αυτή ισχύει. Εφιαλτικό album.
5)Immolation - Atonement
To Atonement ήταν στην ουσία η εισαγωγή μου στην αγαπησιάρικη μουσική των Νεοϋορκέζων Death Metal θρύλων. Μετά την πρώτη κιόλας ακρόαση του δίσκου έπεσε καπάκι παραγγελία cd & t-shirt και πλήρης εμβάθυνση στην δισκογραφία του συγκροτήματος. Ναι ρε το ομολογώ, όπως άλλοι κάνουν σαν τρελοί με την Taylor Swift έτσι και εγώ είμαι εθισμένος στην αγγελική φωνή του Ross Dolan και τις ονειρικές μελωδίες του Βob Vigna. Οι δομές των κομματιών τους είναι απίστευτες, απρόβλεπτες και απλησίαστες για τους κοινούς θνητούς. Lower, Destructive Currents και When The Jackals Come κορυφές σε έναν κορυφαίο δίσκο.
almost top5
Sparks - Hippopotamus
Ευκαιρία να αναφερθώ στο ιδιαίτερο αυτό συγκρότημα που την εποχή αυτή διανύει μια τρίτη/τέταρτη χρυσή περίοδο. To Hippopotamus είναι ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος με μουσική που είναι πραγματικά δύσκολο να καταταχθεί κάπου και στίχους γεμάτους σπιρτάδα και χιούμορ - το κύριο χαρακτηριστικό τους. Το Edith Piaf (Said It Better Than Me) είναι το αγαπημένο μου τραγούδι για το 2017. Προσοχή όμως! Το Hippopotamus δεν ενδείκνυται για μια πρώτη επαφή με την μπάντα. Ξεκινήστε καλύτερα με κάποιο από τα κλασσικά albums που κυκλοφόρησαν στα 70s . Και προτείνω να δείτε οπωσδήποτε την ταινία του Edgar Wright για αυτούς τους απίθανους αδερφούς Mael, ακόμη και αν δεν σας λέει τίποτα η μουσική τους.
Paul Draper - Spooky Action
Mε τίτλους στο στυλ : Jealousy Is A Powerful Emotion, Friends Make The Worst Enemies και You Don’t Really Know Someone, Til You Fall out with Them κάπου αρχίζω να "πιάνω¨ ένα θέμα στα τραγούδια του πρώτου σόλο δίσκου του master-mind των αγαπημένων μου Mansun. Ρε Paul, δυο δεκαετίες μετά την διάλυση της μπάντας, ακόμη κλαψουρίζεις για τους πρώην φίλους και συνεργάτες σου που και καλά σε αδίκησαν. Άστο να πάει στο καλό…Πολύ καλός δίσκος παρόλα αυτά, στο στούντιο ο τύπος κάνει παπάδες. Pop-Rock (με λιγάκι prog) Premier League.
Grave Pleasures - Motherblood
Πιο κάτω από το Climax των Beastmilk, αλλά κατά την γνώμη μου το καλύτερο από τα τρία μέχρι στιγμής albums των Grave Pleasures, το Motherblood είναι αρκούντως ενθουσιώδες και ενεργητικό για να κερδίσει μια θέση στα memorables της χρονιάς. Mind Intruder + Haunted Afterlife = post-punk τελειότητες.
Slowdive - Slowdive
Η δισκογραφική επιστροφή μετά από 22 ολόκληρα χρόνια της σημαντικής αυτής βρετανικής μπάντας, που επηρέασε δεκάδες σύγχρονες, αποτέλεσε ένα από τα μουσικά γεγονότα της χρονιάς. Με το ομώνυμο τους album επαναπροσδιορίζουν τον alternative/shoegaze/dream-pop ήχο παραδίδοντας πιθανότατα την καλύτερη ever δουλειά τους. To Star Roving περικλείει στα πεντέμισι λεπτά του όλη την πεμπτουσία της μουσικής αυτής.
34 Likes
Το συνεχίζεις βλέπω 
ΥΓ. Πόσο χαίρομαι που εισπράττει αγάπη η δισκάρα των Moonspell
ΥΓ 2. Σοκ αυτά που γράφεις για Sparks, δεν ήξερα καν ότι κυκλοφορούσαν ακόμα δίσκους τόσο πρόσφατα!
1 Like
καλά ακόμα δισκάρες βγάζουν, πχ το φετινό The Girl Is Crying in Her Latte το έχω λιώσει
Τι γίνεται ρε
Αυτό Που Σου Λέω Εγώ
2 Likes
Το θέλεις;
2017
Τα 5 καλυτεροτερα
- PAIN OF SALVATION - In The Passing Light Of Day
- BLACK COUNTRY COMMUNION – BCCIV
- MUTEMATH - Play Dead
- THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA - Amber Galactic
- SONS OF APOLLO - Psychotic Symphony
'Αλλα 5 πολυ καλα,αμέ
- ENATION - Anthems For The Apocalypse
- FLOBOTS – No enemies
- RAG’N’BONE MAN - Human
- NOAH GUNDERSEN - White Noise
- LEPROUS – Malina
Και αυτα με αρεσουν
Summary
- SOEN - Lykaia
- INFECTED MUSHROOM - Return to the Sauce
- LUNATIC SOUL - Fractured
- FOR ALL WE KNOW - Take Me Home
- THRESHOLD - Legends Of The Shires
- LABYRINTH - Architecture of a God
- PLACE VENDOME - Close To The Sun
- HORISONT - About Time
- ALMANAC – Kingslayer
- ICED EARTH - Incorruptible
- STEVEN WILSON - To the Bone
- EUROPE - Walk the Earth
- SIENA ROOT - A Dream of Lasting Peace
- DEEP PURPLE - Infinite
- COLOUR HAZE - In Her Garden
- MANILLA ROAD - To Kill A King
- MANDO - Bare Bones
- ANATHEMA - The Optimist
- TUESDAY THE SKY – drift
- ANNIHILATOR - For the Demented
24 Likes
Kάτι μου λέει πως αυτή η χρονιά θα βγάλει Νο.1 με το μικρότερο ποσοστό ως τώρα
2 Likes
Και δυστυχως χρονια και αυτη με μεγαλες απωλειες… Δυο εξ αυτων με αυτοκτονια δυο εξαιρετικων “κατα τα λεγομενα” φιλων. Ο δευτερος βρεθηκε νεκρος την ημερα των γενεθλιων του πρωτου, ο πρωτος εφυγε μια μερα πριν την κυκλοφορια του τελευταίου δισκου του δευτερου…
8 Likes