Ανταποδίδω να ξέρεις.
Βασικά τώρα ακούω Leggionaire.
1 Like
Πες μου μετά πόσο ΓΑΜΑΝΕ
1 Like
Σκοπεύω να το ακούσω κάποια στιγμή είναι η αλήθεια. Τους είχα άκουσει σαν μπάντα και ξέρω πάνω κάτω τι παίζουν απλά δεν έκατσε.
1 Like
Επίσης κάτι άλλο, πέρα από τον κουμπάρο μου , που δεν πολυακουει black metal,όπως κι εγώ,τους Aherusia είσαι από τους λίγους που υπάρχουν - ξέρω και του αρέσουν τόσο. Ειλικρινά θα έπρεπε ειδικά εντός της χώρας μας να έχουν μεγαλύτερο κοινό και εκτόπισμα.
Αν οι Rotting Christ μετά το Aello μπορούσαν να γράψουν κάτι τέτοιο, θα είχαν βγει όλοι στα μπαλκόνια να πανηγυρίζουν.
2 Likes
Ε, ντάξει, τα έχει αυτά η σκηνή, από παλιά ακόμα
2 Likes
48η εβδομάδα - 2017
58 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Leprous - Malina | 55 |
|---|---|
| Pain of Salvation - In the Passing Light of Day | 45 |
| Need - Hegaiamas : A song for freedom | 41 |
| Mastodon - Emperor of Sand | 40 |
| Amenra - Mass VI | 32 |
| Powertrip - Nightmare logic | 26 |
| Pagan Altar - The Room Of Shadows | 22 |
| Trivium - The Sin and the Sentence | 22 |
| While She Sleeps - You Are We | 21 |
| Mother of Millions - Sigma | 19 |
| Caligula’s Horse - In Contact | 18 |
| Royal Blood - How Did We Get So Dark | 14 |
| Allochiria - Throes | 13 |
| Converge - The Dusk in Us | 13 |
| Idles - Brutalism | 11 |
| Paradise Lost - Medusa | 11 |
| Queens Of The Stone Age - Villains | 11 |
| Ulver - The Assassination of Julius Caesar | 11 |
| Chelsea Wolfe - Hiss Spun | 10 |
| Wolves In The Throne Room - Thrice Woven | 10 |
| Motorpsycho – The Tower | 9 |
| Wolf Alice - Visions of a Life | 9 |
| Aherusia - Prometheus: Seven Principles On How To Be Invincible | 8 |
| Akercocke - Renaissance In Extremis | 8 |
| Jason Isbell and the 400 Unit - The Nashville Sound | 8 |
| King Woman - Created in the Image of Suffering | 8 |
| Moonspell - 1755 | 8 |
| Slowdive - Slowdive | 8 |
| Crusades – This Is a Sickness and Sickness Will End | 7 |
| Gov’t Mule - Revolution Come… Revolution Go | 7 |
| Hallas - Excerpts from a Future Past | 7 |
| Igorrr - Savage Sinusoid | 7 |
| Portugal. The Man - Woodstock | 7 |
| Propagandhi - Victory Lap | 7 |
| Hellripper - Coagulating Darkness | 6 |
| Threshold - Legends Of The Shires | 6 |
| Tori Amos - Native Invader | 6 |
| Abigor/Nightbringer/Thy Darkened Shade/Mortuus - Collaboration | 5 |
| Arcane Roots - Melancholia Hymns | 5 |
| Brutus - Burst | 5 |
| Der Weg Einer Freiheit - Finisterre | 5 |
| Dodecahedron – Kwintessens (through bodies measureless to man) | 5 |
| He Is Legend - Few | 5 |
| Jess And The Ancient Ones - The Horse And Other Weird Tales | 5 |
| King Gizzard & The Lizard Wizard - Flying Microtonal Banana | 5 |
| LCD Soundsystem - American Dream | 5 |
| øjne - Prima Che Tutto Bruci | 5 |
| Oxbow - Thin Black Duke | 5 |
| Puta Volcano - Harmony Of Spheres | 5 |
| Satan’s hallow - Satan’ s Hallow | 5 |
| Steven Wilson - To the bone | 5 |
| Stone Sour - Hydrograd | 5 |
| The Afghan Whigs - In Spades | 5 |
| The Dream Syndicate – How Did I Find Myself Here? | 5 |
| The Lillingtons – Stella Sapiente | 5 |
| Turnpike Troubadours - A Long Way From Your Heart | 5 |
| Wrath From Above - Beyond Ruthless Cold | 5 |
| Anathema - The optimist | 4 |
| Arc Of Ascent - Realms Of The Metaphysical | 4 |
| Bicep - Bicep | 4 |
| Black Country Communion - BCC IV | 4 |
| Cigarettes After Sex - Cigarettes After Sex | 4 |
| Enslaved - E | 4 |
| Eschatos - Mære | 4 |
| Grave Pleasures – Motherblood | 4 |
| Integrity – Howling, for the Nightmare Shall Consume | 4 |
| Kendrick Lamar - DAMN. | 4 |
| Legionnaire - Dawn of Genesis | 4 |
| Lorde - Melodrama | 4 |
| Sarkrista - Summoners of the Serpents Wrath | 4 |
| Sorority Noise - You’re Not As _____ As You Think | 4 |
| The Third Eye Rapists - Deathtrip Transcendence/Magicians of the Holocaust | 4 |
| Spidergawd - IV | 4 |
| Algiers - The Underside of Power | 3 |
| Anal Veritas - Happy Estella | 3 |
| Benighted - Necrobreed | 3 |
| Code Orange - Forever | 3 |
| Deep Purple - Infinite | 3 |
| Dodsengel - Interequinox | 3 |
| Dyscarnate - With All Their Might | 3 |
| Exit order - seed of hysteria | 3 |
| Exquirla - Para quienes aún viven | 3 |
| Havok - Conformicide | 3 |
| Mutemath - Play Dead | 3 |
| Necrowretch - Satanic Slavery | 3 |
| Old Heavy Hands - Old Heavy Hands | 3 |
| Paramore - After Laughter | 3 |
| Satyricon - Deep Calleth Upon Deeep | 3 |
| Sólstafir - Berdreyminn | 3 |
| Sons Of Apollo - Psychotic Symphony | 3 |
| Spectral Voice - Eroded Corridors of Unbeing | 3 |
| Sun Of The Sleepless - To The Elements | 3 |
| Troubled Horse - Revolution On Repeat | 3 |
| 1476 - Our Season Draws Near | 2 |
| Accept -The Rise Of Chaos | 2 |
| Acercocke - Renaissance in extremis | 2 |
| Bathsheba - Servus | 2 |
| Counterparts - You’re Not You Anymore | 2 |
| Dead Cross - Dead Cross | 2 |
| Doomocracy - Visions & Creatures Of Imagination | 2 |
| Exquirla - Para quines aun viven | 2 |
| GOLD – Optimist | 2 |
| Horisont - About Time | 2 |
| Impalers - cellar dweller | 2 |
| Jordablod - Upon my Cremation Pyre | 2 |
| Kreator - Gods of Violence | 2 |
| Loss - Horizonless | 2 |
| Lucky Souls - Hard Lines | 2 |
| Mutoid Man - War Moans | 2 |
| Myrkur - Mareridt | 2 |
| Pallbearer - Heartless | 2 |
| Perturbator - New Model | 2 |
| Soen - Lykaia | 2 |
| Susanne Sundfør - Music For People In Trouble | 2 |
| The Menzingers - After The Party | 2 |
| Vant - Dumb Blood | 2 |
| Μ3ΜΦ1Σ - Ο Ιχνηλάτης Που Κυνηγούσε τον Θάνατο | 1 |
| Below - Upon a Pale Horse | 1 |
| Body Count - Bloodlust | 1 |
| Brand New - Science Fiction | 1 |
| Buckingham McVie - Buckingham McVie | 1 |
| Chon - Homey | 1 |
| Emerald - Voice for the Silent | 1 |
| Ex Eye - Ex Eye | 1 |
| Immolation - Atonement | 1 |
| Locust Leaves - A Subtler Kind of Light | 1 |
| Lunar Shadow - Far from light | 1 |
| Obituary - Obituary | 1 |
| Overkill - The Grinding Wheel | 1 |
| Protomartyr - The Agent Intelect | 1 |
| Shaarimoth - Temple of the Adversarial Fire | 1 |
| Steve Earle - So You Wannabe an Outlaw | 1 |
| The Night Flight Orchestra - Amber Galactic | 1 |
| White Ward - Futility Report | 1 |
| Wobbler – From Silence to Somewhere | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
| 2005 | System Of A Down | Mesmerize | 29,31% |
| 2006 | Celtic Frost | Monotheist | 26,78% |
| 2007 | Machine Head | The Blackening | 18,62% |
| 2008 | Gojira | The Way Of All Flesh | 21,02% |
| 2009 | Mastodon | Crack The Skye | 38,03% |
| 2010 | Avenged Sevenfold | Nightmare | 19,67% |
| 2011 | Foo Fighters | Wasting Light | 14,43% |
| 2012 | Gojira | L’ Enfant Sauvage | 19,33% |
| 2013 | Leprous | Coal | 12,00% |
| 2014 | Need | Orvam: A Song for Home | 14,24% |
| 2015 | Ghost | Meliora | 21,05% |
| 2016 | Metallica | Hardwired… to Self-Destruct | 24,00% |
| 2017 | Leprous | Malina | 18,97% |
τίτλοι τέλους για το 2017
2018…
και εξελάκι
credits and love to all 
32 Likes
martian έχει να ψηφίσει 6 βδομάδες??
1 Like
^ Επρεπε να ψαξω λιγακι να δω που ειναι οι λεπροι… 
1 Like
Αλλοίωση, να γίνει ξανά καταμέτρηση.
Top 5 2018
- Zeal & Ardor - Stranger Fruit
- Cloud Castle Lake - Malingerer
- Anna von Hausswolff - Dead Magic
- shy kids - in a state
- IAMX - Alive In New Light
28 Likes
Όλο και προσπαθώ να μικρύνω τα κείμενα… Αυτή η χρονιά η κατάταξη μπήκε σε πολλά άλμπουμ σχεδόν στην τύχη γιατί πολλά τα νιώθω ίδιου επιπέδου. Φοβάμαι πως κατά λάθος έσβησα το Νο. 5 μου… Αλλά δεν πειράζει, δεν βρίσκω τι μπορεί να λείπει.
1) Bishop Gunn - Natchez
Πολλές μπάντες ακούω τα τελευταία χρόνια που εξαφανίστηκαν τόσο ξαφνικά όσο εμφανίστηκαν. Οι Bishop Gunn είναι από τους καλύτερους. Ψέματα. Οι καλύτεροι. Μπορεί το southern rock να ακουστεί σύγχρονο και καθόλου παρωχημένο? Τόσο καλαίσθητο και φρέσκο? Το Natchez απαντά “ναι”.
Κιθάρες που σκοτώνουν και στα πιο hard rock τραγούδια και στα μελωδικά, φωνάρα με soul επιρροές (και επιεικώς προβληματική προσωπικότητα), δεύτερα φωνητικά βουτηγμένα στα gospel, απίστευτες μπαλάντες, λίγα πνευστά, όλα σωστά. Αυτό το συγκρότημα είχε πραγματικά τεράστιο ταλέντο, επαγγελματισμό, ξεχώριζαν άνετα από πολλούς σύγχρονούς τους. Δικαίως θεωρήθηκαν από πολλούς the next big thing αλλά δυστυχώς, αν και κυκλοφόρησε ένα δεύτερο άλμπουμ τους, αυτό ήταν ήδη μετά θάνατον.
2) Blackberry Smoke - Find a Light
Μπάσιμο δήλωση με Flesh and Bone: “Ναι, γεια σας, είμαστε ακόμα οι καλύτεροι. Ευχαριστούμε”. Είτε παίζουν στα όρια του hard rock, είτε σαν Heartbreakers, ή ακόμα κι όταν την βλέπουν country μπάντα στο απιστευτότατο, Let Me Down Easy, με την Amanda Shires, τα τραγούδια είναι τόσο καλά που δεν τους πλησιάζει καν κανείς. Κανένας αποπροσανατολισμός, κανένα λάθος βήμα. Όταν παίζει το επικό southern του I’ll Keep Ramblin’, ενώνοντας μαύρη και λευκή μουσική, αναμειγνύοντας southern, blues, gospel, με εκτυφλωτικές κιθάρες, με δισολίες, με αλλαγές σε tempo, rollicking pianos, handclaps και γυναικείες φωνές, ξαφνικά όοοολα μυρίζουν Νότο.
3) The Sheepdogs - Changing Colours
Φανταστική δουλειά, 17 κομματάρες, μόλις 2-3 άνω των 4 λεπτών. Το ίδιο μείγμα southern, early 70’s hard rock, λίγο latin, λίγο pop. Αλλά κι ένα φανταστικό soft rock element, θες Eagles, θες Doobie Brothers. Και ο Jimmy Bowskill σε κιθάρα, μαντολίνο κτλ κτλ, μεταγραφή αεροδρομίου, βγάζει μάτια χωρίς να υπερβάλλει. Πιθανόν ο 2ος αγαπημένος μου δίσκος τους, σε μια δισκογραφία με 0 μέτρια άλμπουμ. Εγκληματικά υποτιμημένοι.
4) Marcus King Band - Carolina Confessions
Μεγάλη δισκάρα και πάλι, ίσως το αγαπημενο μου. Στα χνάρια του προκατόχου του, με έμφαση στην southern soul τραγουδοποιία. Απίθανα φωνητικά και choruses (πεθαίνω με Autumn Rains), ακόμα καλύτερα solos, απίστευτες συνθέσεις σαν το ανατριχιαστικό Goodbye Carolina (τι lead κιθάρα είναι αυτή), Να αναφέρω ιδιαίτερα και το θεϊκό Confessions που στην εισαγωγή, ένα μικρό solo από τις πρώτες πενιές του είναι σαν να σε χτυπά κεραυνός, σηκώνεται η τρίχα κάθε φορά. Μεγάλος δίσκος.
5) Old Heavy Hands - Mercy
Ναι μωρή μπαντάρα! Μου δίνουν το feeling που βρήκα στο απερίγραπτο ντεμπούτο τους αλλά εδώ ροκάρουν κι ένα τσακ περισσότερο, θυμίζοντας σχεδόν southern μπάντα (άντε καλύτερα heartland), αντί για country. Απλά, κολλητικά riff, lead κιθάρες όλο ουσία και μελωδίες που δεν γίνεται να μην τραγουδήσεις. Μπορεί η μελαγχολία να κυριαρχεί κι εδώ αλλά στο κεφάλι μου όποτε παίζει, γίνεται συναισθηματικό πάρτυ. 2 δίσκοι, 21 κομματάρες, μήπως να βγάλετε το γαμημένο το 3ο? Ω, ναι, έρχεται…
6) The Lemon Twigs - Go To School
Είναι από τα πιο φρέσκα σε μένα άλμπουμ και ίσως το αδικώ. Οι glam τάσεις που αχνοφαίνονταν στο ντεμπούτο, εδώ είναι μπροστά. Οι pop μελωδίες τους είναι απίστευτα δουλεμένες και καλύτερες του ντεμπούτου, τόσο αρμονικά όσο και σαν ενορχηστρώσεις. Μιλάμε για έναν δίσκο φαντασμαγορικό, δραματικό, φωτεινό, γεμάτο ιδέες, πυκνογραμμένο με άπειρες στρώσεις οργάνων και φωνών. Κι όταν όμως ροκάρουν, όπως στο υπερέπος Rock Dreams και το Queen of My School, κρατάνε το βάθος της σύνθεσης και το μεγαλοπρεπές του ύφους με τις κιθάρες να προκαλούν έναν ενθουσιασμό αντίστοιχο με αυτόν που προκαλούσε ο τιτάνας Mick Ronson ή τα ηλεκτρισμένα ξεσπάσματα των Bell/ Chilton (Big Star). Απαιτεί την προσοχή σου αλλά ανταμείβει.
7) John Prine - The Tree of Forgiveness
Συγκινητικό τελευταίο άλμπουμ από τον Prine. Τα τραγούδια είναι πανέμορφα, ζεστά, χωρίς μεγάλες εξάρσεις, απλά όμορφες country μελωδίες και subtle playing. Ο Prine έβγαζε απίθανη σοφία στους στίχους του όταν έβγαζε το ντεμπούτο του, σχεδόν 50 χρόνια πριν. Αναμενόμενα την ίδια σοφία βγάζει εδώ σε κάθε τραγούδι. Φυσικά δεν μπορούσε να ξέρει πως θα είναι ο τελευταίος του δίσκος αλλά πολλά τραγούδια περιγράφουν από την πλευρά ενός ηλικιωμένου ανθρώπου που έχει συμβιβαστεί με το τέλος που έρχεται. Δεν είναι το μέρος να μιλήσουμε για την σημαντικότητα και το καλλιτεχνικό μέγεθος του Prine, θα πω απλά πως προσωπικά δεν νομίζω να έχω διαβάσει καλύτερους στίχους, καλύτερες ιστορίες από τις δικές του, με περισσότερο χιούμορ. Απίθανος μουσικός, τεράστιο εκτόπισμα.
8) American Aquarium - Things change
Some things can’t change. Ο BJ αλλάζει όλη την μπάντα αλλά κρατά ακέραια την ποιότητα. Υπέροχη country rock μουσική και heartland rock (περισσότερο Petty παρά Springsteen εδώ). Μάλλον οι ανακατατάξεις τον βοήθησαν να βγάλει έναν αισιόδοξο γι’ αυτόν δίσκο, ίσως και λίγο “ανάλαφρο” μουσικά. Από τις φορές που φαίνεται πως δεν το βάζει κάτω, όσο δύσκολες κι αν είναι οι καταστάσεις. Εξαιρετικός δίσκος.
9) The Temperance Movement - A Deeper Cut
Λίγο πιο μελωδικό από το White Bear αλλά στον ίδιο παραδοσιακό/ ρετρό ήχο τους. Ριφάρες, σολάρες, μελωδιάρες και φοβερά hooks, κάποιες γραμμές είναι φτιαγμένες για να σε γραπώνουν. O Phil Campbell συχνά κλέβει την παράσταση με την συναισθηματική φωνή του (άκου το Children και πες). Ασύλληπτο το ότι μετά το ντεμπούτο, ενώ συνέχισαν εξίσου δυναμικά και ποιοτικά, δεν τους είδα να αναφέρονται πουθενά με το ίδιο πάθος. 3 δουλειές καταπληκτικές σύγχρονου και πιασάρικου hard rock με συνθέσεις αξιομνημόνευτες. Τι άλλο θέτε?
10) Magnolia Bayou - Magnolia Bayou
Το ουρλιαχτό του λύκου θα έπρεπε να φτάσει παντού. Οι Magnolia Bayou είναι φοβερή underground μπάντα με bluesy hard rock κατεύθυνση, a bit of southern, παχιά παραγωγή και κομματάρες. Αυτό που μου αρέσει είναι πως σε φάσεις μου θυμίζουν 60’s-70’s μπάντες που ορμώμενες από τα blues, εφεύρισκαν νέους ήχους και εξέλισσαν (ή και ανακάλυπταν) το rock. Γι’ αυτό και η διασκευή σε Sabbath (Fairies…) κολλάει απόλυτα. Δεν φοβούνται μάλιστα να σολάρουν λίγο παραπάνω ή να παίξουν πιο funky. Αλλά όχι funk, everything here rocks! Ντεμπουτάρα.
Amy Helm - This Too Shall Light
Πανέμορφος 2ος δίσκος. Πλούσιες ενορχηστρώσεις, στρώματα ήχου που καθιστούν την soul της πολύ ενδιαφέρουσα γιατί ανακαλύπτεις σιγά σιγά πράγματα που μπορεί να μην είναι αισθητά από την πρώτη ακρόαση. Φυσικά, οι βασικές μελωδίες με τη μία σε πιάνουν, δεν κρύβεται η ομορφιά κάτω από τις λεπτομέρειες, τα τραγούδια είναι όλα μαγικά. Από το φανταστικό ομώνυμο μέχρι το gospel του Gloryland, ασταμάτητα highlights της καριέρας της. Μελαγχολική, γλυκιά και αληθινή μουσική. Πιθανόν το αδικώ.
The Wood Brothers - One Drop of Truth
Ακούγοντας τα τελευταία άλμπουμ των Wood Brothers (όχι το φετινό), επιβεβαιώνω πως δεν φτάνoυν επιπέδα Smoke Ring Halo ή Paradise, αλλά κοιτάνε στα μάτια οτιδήποτε άλλο έβγαλαν ποτέ. Ακουστικές κιθάρες, μπάσα, τσέλο, ηλεκτρικά blues, jazz και folk κι ένα πιο μοντέρνο vibe όμως (προϊόν της παραγωγής κυρίως) σε κάποια τραγούδια. Ίσως λείπουν εδώ τα πολλά κομμάτια κράχτες, που να είχαν φοβερό connection με το μέσα μου, αλλά το consistency αυτής της μπάντας είναι απίθανο κι εδώ.
Fantastic Negrito - Please Don’t Be Dead
Εδώ τον γνώρισα. Από τους μουσικούς που μου φαίνεται πως τα άλμπουμ του είναι πολύ σημαντικά. Πρώτον γιατί καταφέρνει να φέρνει τα blues, την soul, την funk και τα gospel στο σήμερα, με rock και hip hop βοήθειες και δεύτερον γιατί ο κοινωνικοπολιτικός στίχος του πρέπει να ακούγεται, πρέπει οι καλλιτέχνες να μιλούν και για σημαντικά πράγματα. Κι αν το κάνουν με τόσο στυλ, αν καταφέρνουν να σε κάνουν να κουνηθείς, να χορέψεις, με έναν mainstream τρόπο όπως εδώ, ε, δεν το λες και εύκολο.
The Comancheros - Heavy & Western
Ντεμπούτο για μια από τις καλύτερες southern rock μπάντες των τελευταίων χρόνων. Θέλανε να παίξουν country αλλά ήταν μέλη σε metal μπάντες, οπότε το αποτέλεσμα τους βγήκε southern rock, με λίγα κομμάτια μόνο να πετυχαίνουν τον αρχικό σκοπό τους. Αν και τρίο, o ήχος τους είναι γεμάτος, οι κιθάρες ως οφείλουν σπέρνουν, τα κομμάτια σου μένουν με δύο ακούσματα καθώς δεν είναι generic, έχουν δυνατά riff που σου κολλάνε. Μπαντάρα που είχε και καλύτερο για την συνέχεια.
Magpie Salute - High Water I
Επιτέλους. Rich και Marc μαζί στις κιθάρες. Μιλάμε για το κλασικό κιθαριστικό δίδυμο των Black Crowes. Πόσο καλύτερα γίνεται?
Το Marry the Gypsy που ανοίγει τον δίσκο παίρνει κεφάλια, δεν μου έλειψε καθόλου ο Chris. Ο δίσκος πέρα από hard rock έχει μέσα πολύ americana και folk στοιχεία, τους δείχνει να μην διατίθενται να επαναπαυθούν αλλά να ψαχτούν περισσότερο και σε πολλά τραγούδια βγάζουν μια μελαγχολία με τρόπο που δεν έκαναν στο παρελθόν.
Ακόμα κι αν κάποια τραγούδια αναπόφευκτα θυμίζουν πολύ Black Crowes, οι φωνές και η προσέγγιση στις ερμηνείες βγάζουν κάτι το διαφορετικό. Αλλά και ποιος θα τους κατηγορούσε αν τους θύμιζαν?
Robert Jon And The Wreck - Robert Jon And The Wreck
Δισκάρα. Δοκιμάζουν την τύχη τους με περισσότερα μελωδικά, southern soul τραγούδια, θυμίζοντας πχ. Tedeschi Trucks (in a way) και τους βγαίνει. Οι πιτσιρικάδες που ξεσπούσαν με το blues/ southern rock τους, αποδεικνύουν πως μπορούν πια να γράψουν ένα υπέροχο Shine On και να το υπηρετήσουν τέλεια εκτελεστικά. Ή ένα Witchcraft που θυμίζει τα σπουδαία instrumental αριστουργήματα του Dickey Betts. 3 στα 3.
Hogjaw – Way Down Yonder
Γουστάρω τους Hogjaw γιατί μπορεί να θυμίζουν τους Skynyrd, να φτιάχνουν περήφανες heavy ριφάρες σαν άλλοι Molly Hatchet και, παρόλο που φαίνονται λίγο μπουνταλάδες rednecks, να σου πετάξουν και κάποια μελωδικά περάσματα πανέμορφα, δείχνοντας να μην αγνοούν την ιστορία και την αξία των Allman Brothers. Κι αυτή τη φορά οι κιθάρες κλέβουν την παράσταση, υπάρχουν ωραίες αλλαγές σε tempo, τα riffs είναι πιο σκληρά, τα solos πιο to the point. Ίσως πάλι είναι αίσθηση παρά πραγματικότητα αυτό… Από τα καλύτερα άλμπουμ τους όμως σίγουρα.
Lake Street Dive - Free Yourself Up
Μετά την εξαιρετική retro soul του Side Pony, επαναφέρουν τον southern r&b ήχο στον οποίο έχουν διαπρέψει έτσι κι αλλιώς. Άπειρα κομμάτια με τη στόφα του hit, χορευτικά, γλυκές μελωδίες με κάποιες στιγμές σχεδόν εκρηκτικές σαν το φανταστικό, Dude. Μήπως να βγάλετε έναν πιο rock δίσκο? Το έχετε λέμεεε!
Fu Manchu - Clone of the Universe
Ήμουν διχασμένος λίγο να το βάλω ή όχι. Κυρίως γιατί το 18-λεπτο, Il Mostro Atomico, χωρίς να το θεωρώ κακό, ίσα-ίσα, δεν έχω πάντα την όρεξη να το ακούσω. Συνήθως όταν θέλω να ακούσω Fu Manchu, έχω 100 άλλα τραγούδια διαθέσιμα. Όπως και τα πρώτα 6 του δίσκου. Ριφάρες, ένα sinister feeling, μια ενισχυμένη doom αίσθηση που υπήρχε και στο Gigantoid νομίζω και μια massive παραγωγή, in your face. Σταθερή αξία.
Dawes - Passwords
Κάθε άλμπουμ άλλο χρώμα, άλλη αισθητική, αλλά η σφραγίδα τους εκεί. Χωρίς τα έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία, και αφού μας αποπροσανατολίζουν με το πιο rock riff τους στο μπάσιμο, βγάζουν έναν ήχο πιο 80’s όσον αφορά το θέμα της παραγωγής με τις χαρακτηριστικές, μελαγχολικές Dawes μελωδίες. Γουστάρω πως η pop τους δεν είναι απλοϊκή, θα ακούσεις μια κιθαριστική αρμονία εδώ, ένα διακριτικό instrumental μέρος εκεί, κάτι ασυνήθιστα chord changes με την βάση όμως να παραμένει η folk και τα κομμάτια απίστευτα catchy. Εξαιρετικός δίσκος πάλι.
Alice in Chains - Rainier Fog
Αναρωτιέμαι αν κάποτε αυτή η φόρμουλα των AIC θα γίνει βαρετή. Η λογική πια λέει όχι. Ειδικά εφόσον δισκογραφούν αραιά και που… Πάντως το Fog μου φαίνεται λίγο διαφορετικό. Όχι τόσο συντριπτικά heavy όσο τα προηγούμενα αλλά έχει μια υπέρβαρη ατμόσφαιρα στηριζόμενο περισσότερο στις σκοτεινές μελωδίες του παρά στα riffs. Η μελαγχολία που υποβόσκει καθόλη την διάρκεια του είναι εθιστική. Δισκάρα no. 3 (?).
Robben Ford - Purple House
Τι αλμπουμάρες δίνει non-stop ο Robben. Και σχεδόν πάντα προσφέρει κάτι διαφορετικό. Εδώ μου φαίνεται ένα από τα πιο στακάτα ρυθμικά άλμπουμ του. Blues rock, με έμφαση στο groove, κάποιες επιλογές σε εφέ που δίνουν ένα σπέσιαλ χρώμα σε κάποια τραγούδια, ενώ δεν λείπουν και κάποιες συνθέσεις που έχουν άπειρο χαρακτήρα, όπως το μαγικό Empty Handed ή το Wild Honey που στηρίζονται περισσότερο στο να φτιάξουν ατμόσφαιρες κοσμικές, αιθέριες, αφήνοντας το πρωταγωνιστικό rhythm section στην άκρη. Μέγιστος.
Bad Touch - Shake A Leg
Οι Bad Touch αθόρυβα εντελώς συνεχίζουν το ταξίδι τους σε hard rock ήχους. Οι διαφορές από αυτά που προηγήθηκαν είναι μικρές. Δεν πλατιάζουν, στηρίζουν τα τραγούδια τους σε δυναμικά riff και grooves, ελαφρώς πιο μοντέρνοι, τα solos είναι short and to the point, oι αμερικανικές επιρροές σιγά σιγά κυριαρχούν με ανθεμικά southern rock ρεφρέν όπου τα ντέφια είναι απαραίτητα, για να τραγουδάς στις συναυλίες. Ένα rock ‘n’ roll party.
Lucero - Among The Ghosts
Οι Lucero ξέρουν να εκφράζουν συναισθήματα. Μπορεί το Among… να μην βγάζει την μαυρίλα των πρώτων άλμπουμ, την χαρμολύπη της μεσαίας περιόδου ή την σχεδόν ανέμελη πλευρά των heartland δίσκων τους, αλλά είναι πολύ ενδοσκοπικό άλμπουμ, μελαγχολικό, που συνδυάζει όλες τις προηγούμενες φάσεις τους, ροκάροντας αρκετά αλλά όχι τόσο, ρίχνοντάς σε μεν αλλά όχι στα πατώματα. Ίσως είναι η ωριμότητα των χρόνων. Ποιος ξέρει. Η μουσική τους πάντως παραμένει κολλητική, απλή, αληθινή. Με συγκινούν σε κάθε άλμπουμ και είναι πάνω από δέκα. Κατόρθωμα.
Danny Bryant - Revelation
O Bryant είναι μουσικάρα. Σαν Walter Trout ένα πράγμα, με κάποιες διαφοροποιήσεις. Ας πούμε, κομμάτι σαν το ομώνυμο, νομίζω δεν θα έγραφε ποτέ ο Trout. Αυτό είναι σαν “επικό” blues rock. Η ατμόσφαιρα, η ένταση, τα πλήκτρα, τα πνευστά, το συντριπτικό σόλο. Ανατρίχιασα, καιρό είχα να το ακούσω. Όλο το άλμπουμ full στο συναίσθημα και υπέροχα ενορχηστρωμένο, με μια εμφανώς rock διάθεση για να χαρακτηριστεί απλά blues. Αν είχε και λίιιγο πιο ωραία χροιά σε στιγμές η φωνή του, ίσως είχε αλλάξει επίπεδο…
34 Likes
Λόγω έλλειψης χρόνου τα επιτραπέζια πάλι θα τα χρωστάω… σε ίδιο μήκος κύματος με την προηγούμενη λίστα και εδώ με λίγη μουσική για μένα και αρκετή προσαρμοσμένη στον μικρό τρομοκράτη.
1) Riverside - Wasteland
Υπάρχουν δίσκοι που όταν βγαίνουν γράφονται μέσα σου, συντονίζονται με τη ζωή σου και ξεφεύγουν από τα στενά πλαίσια μιας καινούργιας κυκλοφορίας. Το Wasteland κουβαλάει πολύ μεγάλο συναισθηματικό φορτίο για μένα, έτσι θα είναι για πάντα.
Father, will you take me away?
Father will you take and save me from my fate?
2) A Perfect Circle - Eat The Elephant
Υπέροχος δίσκος, φρέσκος με δυνατές ιδέες που δεν κλείνονται στα πλαίσια της ροκ μουσικής. Τρομερές ερμηνείες, συναισθηματικές διακυμάνσεις, εκπληκτική παραγωγή. Αριστούργημα, από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας.
3) Ghost - Prequelle
Φανταστικό άλμπουμ. Ήρθε η ώρα επιτέλους να σταματήσεις να το παίζεις ο σκληρός αντιφλώρος, να παρατήσεις το μεταλόμετρο και να παραδοθείς κι εσύ στο ακαταμάχητο κύμα διασκέδασης στο όνομα του εωσφόρου που έχει σαρώσει τη μουσική μας. Οι Ghost κύριοι έχουν αδιαμφισβήτητα όλο το πακέτο για να κυριαρχούν τα επόμενα πολλά χρόνια.
4) Architects - Holy Hell
Ο δίσκος αυτός είναι τόσο υπέροχος που πραγματικά αν δεν τον έχεις ακούσει, ή αν δεν τον έχεις ακούσει αρκετά, σε παρακαλώ κάντο, όποια και να είναι τα γούστα σου στη σκληρή μουσική. Συναίσθημα, κιθάρες, όγκος, τεράστιες ερμηνείες, ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ!!!
5) The Ocean - Phanerozoic I: Palaeozoic
Να ξεκαθαρίσουμε ότι η πεντάδα του 2018 αξίζει όλη πρώτη θέση. Οι The Ocean λοιπόν κυκλοφορούν το πρώτο Phanerozoic, αυτό με το πράσινο δηλαδή. Είναι απίστευτη η ποιότητα που έχει αυτός ο δίσκος με εκπληκτικές κομματάρες τρομερού βάρους, υπέροχες συνθέσεις και πολύ συναίσθημα. Ο δεύτερος σε μια σειρά από εξωπραγματικά καλά άλμπουμ.
6) The Night Flight Orchestra - Sometimes The World Ain’t Enough
Ο αγαπημένος μου από τους δίσκους τους, με ανεβάζει για πλάκα δημιουργώντας ιδανικό μουσικό υπόβαθρο για πάρτυ! Είναι σοκαριστικό ότι βρίσκεται πιο ψηλά σε λίστα μου από οποιαδήποτε Soilwork και πάλι όμως νιώθω ότι είναι πολύ χαμηλά, or does it make perfect sense after all?
7) Time, The Valuator - How Fleeting, How Fragile
Καταπληκτικός δίσκος σύγχρονου, μοντέρνου progressive metal. Μελωδικό όσο πρέπει, συναίσθημα περισσότερο από τους περισσότερους αλλά ταυτόχρονα και βαρύ όσο θες! Οι Γερμανοί καταφέρνουν να χρησιμοποιούν djent και core στοιχεία χωρίς όμως να πνίγουν τη μουσική τους και τα πολύ ωραία πλήκτρα τους. Εξαιρετικό πραγματικά.
8) Zeal And Ardor - Stranger Fruit
Οι Zeal And Ardor αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά ανανέωσης του ακραίου ήχου σήμερα, ο δεύτερος δίσκος το κάνει ακόμα πιο σαφές, φτάνει σε περισσότερα αυτιά και από αυτό κερδίζει η μουσική τους γιατί έχει την ικανότητα να σε γοητεύει χωρίς να συμβιβάζεται σε εύκολα, ήδη στρωμένα και πολυπερπατημένα μουσικά μονοπάτια.
9) Conjurer - The Mire
Τρομακτικό, άγριο, έμπνευση που πηγάζει από θαμμένους λυγμούς που εξελίχθηκαν σε κραυγές οργής και αγωνίας. Αν κολλήσεις στο βάλτο τους είναι σίγουρο ότι θα σε παρασύρει και τελικά θα σε ισοπεδώσει. Μετά βγάλανε και τον επόμενο δίσκο και τελείωσαν όλα, πλέον δηλώνω οπαδός, θαυμαστής και δέσμιος της μουσικής τους.
10) Parkway Drive - Reverence
Ναι ότι καραγουστάρω τους παρκαδόρους από την Αυστραλία νομίζω ότι είναι σαφές μετά από τις παρουσίες στις λίστες μου, το ότι αυτόν το δίσκο τον βάζω πολύ ψηλά στη δισκογραφία τους κάτω μόνο από το Atlas όμως δεν ξέρω πόσο αναμενόμενο είναι. Το μείγμα πόρωσης, ξεσηκωτικών ρεφρέν, μελωδικών σταδιακών κομματιών εδώ μέσα μου αρέσει πάρα πάρα πολύ.
11) Haken - Vector
Αλλος ένας πολύ καλός δίσκος από τους Haken, πολύ διαφορετικός (και καλύτερος) από τον προηγούμενο, φαίνεται να καβαλάνε κι αυτοί σιγά σιγά το τρένο της σύγχρονης τάσης στο progressive metal (αυτό θα γίνει πιο έντονο στον επόμενο βέβαια). Στη μέχρι τότε δισκογραφία τους το Vector ήταν δεύτερος σε κατάταξη κάτω μόνο από το τρομερό βουνό. Να σου πω και κάτι, άντε γαμήσου πια μήπως ήρθε η ώρα να τους δω και γω live? Οχι? Καλά.
12) Alice In Chains - Rainer Fog
Δεν ξέρω πως γίνεται αλλά στη δεύτερη φάση της αυτή η μπάντα είναι πιο συχνά σε λίστες μου απότι στα μεγάλα 90’s. Αλλά αφού μου αρέσει πολύ και αυτός ο δίσκος τι να κάνω?
13) Poem - Unique
Άλλο ένα φοβερό άλμπουμ, πιθανόν και το καλύτερο τους, από τους αγαπημένους Poem. Πανέμορφες μελωδικές συνθέσεις με πολύ δυνατό ήχο όπου χρειάζεται και υπέροχες, για άλλη μια φορά, ερμηνείες.
14) Audrey Horne - Blackout
Θα το πω άλλη μια φορά, μάλλον κάτι διαφορετικό ακούω εγώ σε αυτούς από τι παίζουν γιατί εμένα μου φέρνουν πολύ στα αυτιά το πρώτο μισό των 80’s και τη nwobhm σχολή και σαφώς λιγότερο τον hard rock ήχο. Σε κάθε περίπτωση απολαμβάνω πολύ και αυτό το δίσκο τους.
15) Amorphis - Queen Of Time
Βλέπεις Amorphis είναι καλό. Τι άλλο να πω? Αντε να πω και ότι όταν δεν ξέρω άλλη μπάντα που στον δέκατο τρίτο δίσκο, 28 χρόνια μετά τη δημιουργία της, βγάζει τραγούδι που τελικά θα καθιερωθεί ως το live closer της…
16) Subsignal - La Muerta
Δέχομαι το statement ότι δεν είναι ο καλύτερος τους, δέχομαι ακόμα και το ότι δεν είναι στους τρεις καλύτερους subsignal, αλλά πως σκατά γίνεται και όποτε αποφασίζω να βάλω αυτούς ο πρώτος δίσκος που μου έρχεται στο μυαλό να είναι αυτός? Οκ ξέρω βασικά, είμαι λίγο οπαδός των κολλητικών μελωδιών, των αισιόδοξων ήχων και της απολαυστικής aor/prog φάσης του απίστευτα παραπλανητικού πακέτου εξώφυλλο - τίτλος αυτού του δίσκου.
17) Graveyard - Peace
Κοίτα να δείς που συνεχίζουν, και συνεχίζουν πολύ δυνατά. Εντάξει δε φτάνουν το Hisingen Blues αλλά ποιος το φτάνει, και σε τελική ανάλυση δεν μπαίνει το θέμα ή εκείνο ή αυτό.
18) Visigoth - Conqueror’s Oath
Ναι έχω ακόμα ένα κρυμμένο σπαθί στην ντουλάπα μου, αρκετούς δράκους και πολλά βιβλία forgotten realms. Που και που θέλω να τα βγάζω λίγο από εκεί και να τα βλέπω, αυτό γίνεται πιο συχνά όταν βάζω αυτό το δίσκο.
19) Polyphia - New Levels New Devils
Γενικά με δυσκολεύουν οι instrumental δίσκοι, αυτό όμως είναι καταπληκτικό. Πρόσφατα διαφωνούσαμε με τον κολλητό μου για το είδος αυτής της μπάντας (δεν ξέρω γιατί το κάνουμε ακόμα αυτό…), εμμένω στην άποψή μου ότι η βάση της μουσικής τους είναι djent/prog αλλά η αλήθεια είναι ότι ο όρος fusion που χρησιμοποιεί αυτός τους ταιριάζει καλύτερα και περιγράφει πιο ολοκληρωμένα τη μουσική τους.
20) Slash feat. Myles Kennedy And The Conspirators - Living The Dream
Ο δίσκος κινείται σε παρόμοια μουσικά μονοπάτια με τα προηγούμενα, αλλά όχι ίδια. Υπάρχουν οι Guns αναφορές (κάποιες παραείναι κιόλας) αλλά όχι παντού. Τελικά ενώ είναι πολύ διασκεδαστικός δίσκος είναι πιο κάτω σε επίπεδο τραγουδιών από τις υπόλοιπες δουλειές τους.
31 Likes
Λίγο πριν το επόμενο update και επειδή δεν έβγαινε με τίποτα @JTN
Επίσης η @Silent_Winter δεν έχει πρόσβαση στο φόρουμ και ήθελε να μοιραστεί το αποτέλεσμα του τεστ αλλά μου έστειλε το Url, οπότε λατρεμένη όπου και να είσαι στείλε μου ενα σκρινσοτ να το ανεβάσω!!!
7 Likes
2018
Riverside-“Wasteland”
Ghost-“Prequelle”
Judas Priest-“Firepower”
Oceans of Slumber-“The Banished Heart”
Primordial-“Exile Amongst the Ruins”
30 Likes
Το 2018 άκουσα ελάχιστη μουσική , άκουσα κάποια εκ των υστέρων και ομολογώ ότι είχα στο μυαλό μου ότι θα βγάλω εύκολα 5αδα για τον λόγο αυτό
Αρχίδια, δύσκολο και αυτό το έτος . Αν και με προφανή πρωτιά, ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες όμως
1 Like
Για παμε λιγο να ενεργοποιηθεί και το τσατ ομως γιατι ο θανατος ειναι μια πορτα ανοιχτη…
Ειτε οι mods την εμπαναρισαν που εστελνε λιστες προ της ωρας τους ή κλειδωσε το ακαουντ απο τις πολλες καρδουλες… 
@Sh_Wo_f ξες?
5 Likes
Και δεν είναι ο μόνος φορτισμένος δίσκος . Έχει δύσκολα άλμπουμ το 2018
1 Like
Πολύ λίγα και εγώ, αν και μια 5άδα την βγάζω νομίζω με πολύ αγαπημένους δίσκους:
1. Sleep - The Sciences
2. Judas Priest - Firepower
3. Nine Inch Nails - Bad Witch
4. YOB - Our Raw Heart
5. A Perfect Circle - Eat The Elephant
Cover
Soundtrack
30 Likes
2018
1. Amorphis- Queen of Time
2. Tribulation- Down Below
3. Lucifer’s child- The Order
4. Sulphur Aeon - The Scythe Of Cosmic Chaos
5. Ghost- Prequelle
6. Judas Priest- Firepower
7. 1914- The blind leading the blind
8. Malthusian - Across Deaths
9. Vein.fm - Errorzone
10. Oceans of slumber- The banished heart
(Ελπιζω να μη μου εχει ξεφυγει κατι που θα εβαζα δεκαδα, οπως “περυσι” το In passing ascension των Suffering Hour )
Εξώφυλλο το Tribulation
29 Likes