Όλο και προσπαθώ να μικρύνω τα κείμενα… Αυτή η χρονιά η κατάταξη μπήκε σε πολλά άλμπουμ σχεδόν στην τύχη γιατί πολλά τα νιώθω ίδιου επιπέδου. Φοβάμαι πως κατά λάθος έσβησα το Νο. 5 μου… Αλλά δεν πειράζει, δεν βρίσκω τι μπορεί να λείπει.
1) Bishop Gunn - Natchez
Πολλές μπάντες ακούω τα τελευταία χρόνια που εξαφανίστηκαν τόσο ξαφνικά όσο εμφανίστηκαν. Οι Bishop Gunn είναι από τους καλύτερους. Ψέματα. Οι καλύτεροι. Μπορεί το southern rock να ακουστεί σύγχρονο και καθόλου παρωχημένο? Τόσο καλαίσθητο και φρέσκο? Το Natchez απαντά “ναι”.
Κιθάρες που σκοτώνουν και στα πιο hard rock τραγούδια και στα μελωδικά, φωνάρα με soul επιρροές (και επιεικώς προβληματική προσωπικότητα), δεύτερα φωνητικά βουτηγμένα στα gospel, απίστευτες μπαλάντες, λίγα πνευστά, όλα σωστά. Αυτό το συγκρότημα είχε πραγματικά τεράστιο ταλέντο, επαγγελματισμό, ξεχώριζαν άνετα από πολλούς σύγχρονούς τους. Δικαίως θεωρήθηκαν από πολλούς the next big thing αλλά δυστυχώς, αν και κυκλοφόρησε ένα δεύτερο άλμπουμ τους, αυτό ήταν ήδη μετά θάνατον.
2) Blackberry Smoke - Find a Light
Μπάσιμο δήλωση με Flesh and Bone: “Ναι, γεια σας, είμαστε ακόμα οι καλύτεροι. Ευχαριστούμε”. Είτε παίζουν στα όρια του hard rock, είτε σαν Heartbreakers, ή ακόμα κι όταν την βλέπουν country μπάντα στο απιστευτότατο, Let Me Down Easy, με την Amanda Shires, τα τραγούδια είναι τόσο καλά που δεν τους πλησιάζει καν κανείς. Κανένας αποπροσανατολισμός, κανένα λάθος βήμα. Όταν παίζει το επικό southern του I’ll Keep Ramblin’, ενώνοντας μαύρη και λευκή μουσική, αναμειγνύοντας southern, blues, gospel, με εκτυφλωτικές κιθάρες, με δισολίες, με αλλαγές σε tempo, rollicking pianos, handclaps και γυναικείες φωνές, ξαφνικά όοοολα μυρίζουν Νότο.
3) The Sheepdogs - Changing Colours
Φανταστική δουλειά, 17 κομματάρες, μόλις 2-3 άνω των 4 λεπτών. Το ίδιο μείγμα southern, early 70’s hard rock, λίγο latin, λίγο pop. Αλλά κι ένα φανταστικό soft rock element, θες Eagles, θες Doobie Brothers. Και ο Jimmy Bowskill σε κιθάρα, μαντολίνο κτλ κτλ, μεταγραφή αεροδρομίου, βγάζει μάτια χωρίς να υπερβάλλει. Πιθανόν ο 2ος αγαπημένος μου δίσκος τους, σε μια δισκογραφία με 0 μέτρια άλμπουμ. Εγκληματικά υποτιμημένοι.
4) Marcus King Band - Carolina Confessions
Μεγάλη δισκάρα και πάλι, ίσως το αγαπημενο μου. Στα χνάρια του προκατόχου του, με έμφαση στην southern soul τραγουδοποιία. Απίθανα φωνητικά και choruses (πεθαίνω με Autumn Rains), ακόμα καλύτερα solos, απίστευτες συνθέσεις σαν το ανατριχιαστικό Goodbye Carolina (τι lead κιθάρα είναι αυτή), Να αναφέρω ιδιαίτερα και το θεϊκό Confessions που στην εισαγωγή, ένα μικρό solo από τις πρώτες πενιές του είναι σαν να σε χτυπά κεραυνός, σηκώνεται η τρίχα κάθε φορά. Μεγάλος δίσκος.
5) Old Heavy Hands - Mercy
Ναι μωρή μπαντάρα! Μου δίνουν το feeling που βρήκα στο απερίγραπτο ντεμπούτο τους αλλά εδώ ροκάρουν κι ένα τσακ περισσότερο, θυμίζοντας σχεδόν southern μπάντα (άντε καλύτερα heartland), αντί για country. Απλά, κολλητικά riff, lead κιθάρες όλο ουσία και μελωδίες που δεν γίνεται να μην τραγουδήσεις. Μπορεί η μελαγχολία να κυριαρχεί κι εδώ αλλά στο κεφάλι μου όποτε παίζει, γίνεται συναισθηματικό πάρτυ. 2 δίσκοι, 21 κομματάρες, μήπως να βγάλετε το γαμημένο το 3ο? Ω, ναι, έρχεται…
6) The Lemon Twigs - Go To School
Είναι από τα πιο φρέσκα σε μένα άλμπουμ και ίσως το αδικώ. Οι glam τάσεις που αχνοφαίνονταν στο ντεμπούτο, εδώ είναι μπροστά. Οι pop μελωδίες τους είναι απίστευτα δουλεμένες και καλύτερες του ντεμπούτου, τόσο αρμονικά όσο και σαν ενορχηστρώσεις. Μιλάμε για έναν δίσκο φαντασμαγορικό, δραματικό, φωτεινό, γεμάτο ιδέες, πυκνογραμμένο με άπειρες στρώσεις οργάνων και φωνών. Κι όταν όμως ροκάρουν, όπως στο υπερέπος Rock Dreams και το Queen of My School, κρατάνε το βάθος της σύνθεσης και το μεγαλοπρεπές του ύφους με τις κιθάρες να προκαλούν έναν ενθουσιασμό αντίστοιχο με αυτόν που προκαλούσε ο τιτάνας Mick Ronson ή τα ηλεκτρισμένα ξεσπάσματα των Bell/ Chilton (Big Star). Απαιτεί την προσοχή σου αλλά ανταμείβει.
7) John Prine - The Tree of Forgiveness
Συγκινητικό τελευταίο άλμπουμ από τον Prine. Τα τραγούδια είναι πανέμορφα, ζεστά, χωρίς μεγάλες εξάρσεις, απλά όμορφες country μελωδίες και subtle playing. Ο Prine έβγαζε απίθανη σοφία στους στίχους του όταν έβγαζε το ντεμπούτο του, σχεδόν 50 χρόνια πριν. Αναμενόμενα την ίδια σοφία βγάζει εδώ σε κάθε τραγούδι. Φυσικά δεν μπορούσε να ξέρει πως θα είναι ο τελευταίος του δίσκος αλλά πολλά τραγούδια περιγράφουν από την πλευρά ενός ηλικιωμένου ανθρώπου που έχει συμβιβαστεί με το τέλος που έρχεται. Δεν είναι το μέρος να μιλήσουμε για την σημαντικότητα και το καλλιτεχνικό μέγεθος του Prine, θα πω απλά πως προσωπικά δεν νομίζω να έχω διαβάσει καλύτερους στίχους, καλύτερες ιστορίες από τις δικές του, με περισσότερο χιούμορ. Απίθανος μουσικός, τεράστιο εκτόπισμα.
8) American Aquarium - Things change
Some things can’t change. Ο BJ αλλάζει όλη την μπάντα αλλά κρατά ακέραια την ποιότητα. Υπέροχη country rock μουσική και heartland rock (περισσότερο Petty παρά Springsteen εδώ). Μάλλον οι ανακατατάξεις τον βοήθησαν να βγάλει έναν αισιόδοξο γι’ αυτόν δίσκο, ίσως και λίγο “ανάλαφρο” μουσικά. Από τις φορές που φαίνεται πως δεν το βάζει κάτω, όσο δύσκολες κι αν είναι οι καταστάσεις. Εξαιρετικός δίσκος.
9) The Temperance Movement - A Deeper Cut
Λίγο πιο μελωδικό από το White Bear αλλά στον ίδιο παραδοσιακό/ ρετρό ήχο τους. Ριφάρες, σολάρες, μελωδιάρες και φοβερά hooks, κάποιες γραμμές είναι φτιαγμένες για να σε γραπώνουν. O Phil Campbell συχνά κλέβει την παράσταση με την συναισθηματική φωνή του (άκου το Children και πες). Ασύλληπτο το ότι μετά το ντεμπούτο, ενώ συνέχισαν εξίσου δυναμικά και ποιοτικά, δεν τους είδα να αναφέρονται πουθενά με το ίδιο πάθος. 3 δουλειές καταπληκτικές σύγχρονου και πιασάρικου hard rock με συνθέσεις αξιομνημόνευτες. Τι άλλο θέτε?
10) Magnolia Bayou - Magnolia Bayou
Το ουρλιαχτό του λύκου θα έπρεπε να φτάσει παντού. Οι Magnolia Bayou είναι φοβερή underground μπάντα με bluesy hard rock κατεύθυνση, a bit of southern, παχιά παραγωγή και κομματάρες. Αυτό που μου αρέσει είναι πως σε φάσεις μου θυμίζουν 60’s-70’s μπάντες που ορμώμενες από τα blues, εφεύρισκαν νέους ήχους και εξέλισσαν (ή και ανακάλυπταν) το rock. Γι’ αυτό και η διασκευή σε Sabbath (Fairies…) κολλάει απόλυτα. Δεν φοβούνται μάλιστα να σολάρουν λίγο παραπάνω ή να παίξουν πιο funky. Αλλά όχι funk, everything here rocks! Ντεμπουτάρα.
Amy Helm - This Too Shall Light
Πανέμορφος 2ος δίσκος. Πλούσιες ενορχηστρώσεις, στρώματα ήχου που καθιστούν την soul της πολύ ενδιαφέρουσα γιατί ανακαλύπτεις σιγά σιγά πράγματα που μπορεί να μην είναι αισθητά από την πρώτη ακρόαση. Φυσικά, οι βασικές μελωδίες με τη μία σε πιάνουν, δεν κρύβεται η ομορφιά κάτω από τις λεπτομέρειες, τα τραγούδια είναι όλα μαγικά. Από το φανταστικό ομώνυμο μέχρι το gospel του Gloryland, ασταμάτητα highlights της καριέρας της. Μελαγχολική, γλυκιά και αληθινή μουσική. Πιθανόν το αδικώ.
The Wood Brothers - One Drop of Truth
Ακούγοντας τα τελευταία άλμπουμ των Wood Brothers (όχι το φετινό), επιβεβαιώνω πως δεν φτάνoυν επιπέδα Smoke Ring Halo ή Paradise, αλλά κοιτάνε στα μάτια οτιδήποτε άλλο έβγαλαν ποτέ. Ακουστικές κιθάρες, μπάσα, τσέλο, ηλεκτρικά blues, jazz και folk κι ένα πιο μοντέρνο vibe όμως (προϊόν της παραγωγής κυρίως) σε κάποια τραγούδια. Ίσως λείπουν εδώ τα πολλά κομμάτια κράχτες, που να είχαν φοβερό connection με το μέσα μου, αλλά το consistency αυτής της μπάντας είναι απίθανο κι εδώ.
Fantastic Negrito - Please Don’t Be Dead
Εδώ τον γνώρισα. Από τους μουσικούς που μου φαίνεται πως τα άλμπουμ του είναι πολύ σημαντικά. Πρώτον γιατί καταφέρνει να φέρνει τα blues, την soul, την funk και τα gospel στο σήμερα, με rock και hip hop βοήθειες και δεύτερον γιατί ο κοινωνικοπολιτικός στίχος του πρέπει να ακούγεται, πρέπει οι καλλιτέχνες να μιλούν και για σημαντικά πράγματα. Κι αν το κάνουν με τόσο στυλ, αν καταφέρνουν να σε κάνουν να κουνηθείς, να χορέψεις, με έναν mainstream τρόπο όπως εδώ, ε, δεν το λες και εύκολο.
The Comancheros - Heavy & Western
Ντεμπούτο για μια από τις καλύτερες southern rock μπάντες των τελευταίων χρόνων. Θέλανε να παίξουν country αλλά ήταν μέλη σε metal μπάντες, οπότε το αποτέλεσμα τους βγήκε southern rock, με λίγα κομμάτια μόνο να πετυχαίνουν τον αρχικό σκοπό τους. Αν και τρίο, o ήχος τους είναι γεμάτος, οι κιθάρες ως οφείλουν σπέρνουν, τα κομμάτια σου μένουν με δύο ακούσματα καθώς δεν είναι generic, έχουν δυνατά riff που σου κολλάνε. Μπαντάρα που είχε και καλύτερο για την συνέχεια.
Magpie Salute - High Water I
Επιτέλους. Rich και Marc μαζί στις κιθάρες. Μιλάμε για το κλασικό κιθαριστικό δίδυμο των Black Crowes. Πόσο καλύτερα γίνεται?
Το Marry the Gypsy που ανοίγει τον δίσκο παίρνει κεφάλια, δεν μου έλειψε καθόλου ο Chris. Ο δίσκος πέρα από hard rock έχει μέσα πολύ americana και folk στοιχεία, τους δείχνει να μην διατίθενται να επαναπαυθούν αλλά να ψαχτούν περισσότερο και σε πολλά τραγούδια βγάζουν μια μελαγχολία με τρόπο που δεν έκαναν στο παρελθόν.
Ακόμα κι αν κάποια τραγούδια αναπόφευκτα θυμίζουν πολύ Black Crowes, οι φωνές και η προσέγγιση στις ερμηνείες βγάζουν κάτι το διαφορετικό. Αλλά και ποιος θα τους κατηγορούσε αν τους θύμιζαν?
Robert Jon And The Wreck - Robert Jon And The Wreck
Δισκάρα. Δοκιμάζουν την τύχη τους με περισσότερα μελωδικά, southern soul τραγούδια, θυμίζοντας πχ. Tedeschi Trucks (in a way) και τους βγαίνει. Οι πιτσιρικάδες που ξεσπούσαν με το blues/ southern rock τους, αποδεικνύουν πως μπορούν πια να γράψουν ένα υπέροχο Shine On και να το υπηρετήσουν τέλεια εκτελεστικά. Ή ένα Witchcraft που θυμίζει τα σπουδαία instrumental αριστουργήματα του Dickey Betts. 3 στα 3.
Hogjaw – Way Down Yonder
Γουστάρω τους Hogjaw γιατί μπορεί να θυμίζουν τους Skynyrd, να φτιάχνουν περήφανες heavy ριφάρες σαν άλλοι Molly Hatchet και, παρόλο που φαίνονται λίγο μπουνταλάδες rednecks, να σου πετάξουν και κάποια μελωδικά περάσματα πανέμορφα, δείχνοντας να μην αγνοούν την ιστορία και την αξία των Allman Brothers. Κι αυτή τη φορά οι κιθάρες κλέβουν την παράσταση, υπάρχουν ωραίες αλλαγές σε tempo, τα riffs είναι πιο σκληρά, τα solos πιο to the point. Ίσως πάλι είναι αίσθηση παρά πραγματικότητα αυτό… Από τα καλύτερα άλμπουμ τους όμως σίγουρα.
Lake Street Dive - Free Yourself Up
Μετά την εξαιρετική retro soul του Side Pony, επαναφέρουν τον southern r&b ήχο στον οποίο έχουν διαπρέψει έτσι κι αλλιώς. Άπειρα κομμάτια με τη στόφα του hit, χορευτικά, γλυκές μελωδίες με κάποιες στιγμές σχεδόν εκρηκτικές σαν το φανταστικό, Dude. Μήπως να βγάλετε έναν πιο rock δίσκο? Το έχετε λέμεεε!
Fu Manchu - Clone of the Universe
Ήμουν διχασμένος λίγο να το βάλω ή όχι. Κυρίως γιατί το 18-λεπτο, Il Mostro Atomico, χωρίς να το θεωρώ κακό, ίσα-ίσα, δεν έχω πάντα την όρεξη να το ακούσω. Συνήθως όταν θέλω να ακούσω Fu Manchu, έχω 100 άλλα τραγούδια διαθέσιμα. Όπως και τα πρώτα 6 του δίσκου. Ριφάρες, ένα sinister feeling, μια ενισχυμένη doom αίσθηση που υπήρχε και στο Gigantoid νομίζω και μια massive παραγωγή, in your face. Σταθερή αξία.
Dawes - Passwords
Κάθε άλμπουμ άλλο χρώμα, άλλη αισθητική, αλλά η σφραγίδα τους εκεί. Χωρίς τα έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία, και αφού μας αποπροσανατολίζουν με το πιο rock riff τους στο μπάσιμο, βγάζουν έναν ήχο πιο 80’s όσον αφορά το θέμα της παραγωγής με τις χαρακτηριστικές, μελαγχολικές Dawes μελωδίες. Γουστάρω πως η pop τους δεν είναι απλοϊκή, θα ακούσεις μια κιθαριστική αρμονία εδώ, ένα διακριτικό instrumental μέρος εκεί, κάτι ασυνήθιστα chord changes με την βάση όμως να παραμένει η folk και τα κομμάτια απίστευτα catchy. Εξαιρετικός δίσκος πάλι.
Alice in Chains - Rainier Fog
Αναρωτιέμαι αν κάποτε αυτή η φόρμουλα των AIC θα γίνει βαρετή. Η λογική πια λέει όχι. Ειδικά εφόσον δισκογραφούν αραιά και που… Πάντως το Fog μου φαίνεται λίγο διαφορετικό. Όχι τόσο συντριπτικά heavy όσο τα προηγούμενα αλλά έχει μια υπέρβαρη ατμόσφαιρα στηριζόμενο περισσότερο στις σκοτεινές μελωδίες του παρά στα riffs. Η μελαγχολία που υποβόσκει καθόλη την διάρκεια του είναι εθιστική. Δισκάρα no. 3 (?).
Robben Ford - Purple House
Τι αλμπουμάρες δίνει non-stop ο Robben. Και σχεδόν πάντα προσφέρει κάτι διαφορετικό. Εδώ μου φαίνεται ένα από τα πιο στακάτα ρυθμικά άλμπουμ του. Blues rock, με έμφαση στο groove, κάποιες επιλογές σε εφέ που δίνουν ένα σπέσιαλ χρώμα σε κάποια τραγούδια, ενώ δεν λείπουν και κάποιες συνθέσεις που έχουν άπειρο χαρακτήρα, όπως το μαγικό Empty Handed ή το Wild Honey που στηρίζονται περισσότερο στο να φτιάξουν ατμόσφαιρες κοσμικές, αιθέριες, αφήνοντας το πρωταγωνιστικό rhythm section στην άκρη. Μέγιστος.
Bad Touch - Shake A Leg
Οι Bad Touch αθόρυβα εντελώς συνεχίζουν το ταξίδι τους σε hard rock ήχους. Οι διαφορές από αυτά που προηγήθηκαν είναι μικρές. Δεν πλατιάζουν, στηρίζουν τα τραγούδια τους σε δυναμικά riff και grooves, ελαφρώς πιο μοντέρνοι, τα solos είναι short and to the point, oι αμερικανικές επιρροές σιγά σιγά κυριαρχούν με ανθεμικά southern rock ρεφρέν όπου τα ντέφια είναι απαραίτητα, για να τραγουδάς στις συναυλίες. Ένα rock ‘n’ roll party.
Lucero - Among The Ghosts
Οι Lucero ξέρουν να εκφράζουν συναισθήματα. Μπορεί το Among… να μην βγάζει την μαυρίλα των πρώτων άλμπουμ, την χαρμολύπη της μεσαίας περιόδου ή την σχεδόν ανέμελη πλευρά των heartland δίσκων τους, αλλά είναι πολύ ενδοσκοπικό άλμπουμ, μελαγχολικό, που συνδυάζει όλες τις προηγούμενες φάσεις τους, ροκάροντας αρκετά αλλά όχι τόσο, ρίχνοντάς σε μεν αλλά όχι στα πατώματα. Ίσως είναι η ωριμότητα των χρόνων. Ποιος ξέρει. Η μουσική τους πάντως παραμένει κολλητική, απλή, αληθινή. Με συγκινούν σε κάθε άλμπουμ και είναι πάνω από δέκα. Κατόρθωμα.
Danny Bryant - Revelation
O Bryant είναι μουσικάρα. Σαν Walter Trout ένα πράγμα, με κάποιες διαφοροποιήσεις. Ας πούμε, κομμάτι σαν το ομώνυμο, νομίζω δεν θα έγραφε ποτέ ο Trout. Αυτό είναι σαν “επικό” blues rock. Η ατμόσφαιρα, η ένταση, τα πλήκτρα, τα πνευστά, το συντριπτικό σόλο. Ανατρίχιασα, καιρό είχα να το ακούσω. Όλο το άλμπουμ full στο συναίσθημα και υπέροχα ενορχηστρωμένο, με μια εμφανώς rock διάθεση για να χαρακτηριστεί απλά blues. Αν είχε και λίιιγο πιο ωραία χροιά σε στιγμές η φωνή του, ίσως είχε αλλάξει επίπεδο…
