Scars on Broadway δικαιη πρωτια με δισκαρα που με συντροφευσε το καλοκαιρι του 2018. Τα αλλα τεσσερα θα τα βρουμε.
Γιατι νομιζεις οτι μετραμε αν ψηφισατε σωστα ή προκυπτει οτι το Load ειναι καλυτερο απο το Black album και το Black Sabbath μαζι; Βγαινει μεροκαματο.
Εδώ κλέβαμε για να βγουν πρώτοι οι Metallica έτσι, φαντάζεσαι να έπαιζαν και λεφτά στη μέση τι θα γινόταν?
Μεχρι το 1979 ηταν οι καλες οι λιστες, μετα ξεπουληθηκαμε
θα μας έκανε μήνυση ο Lars
@nnnkkk Η αλήθεια είναι πως έχασα αρκετές βδομάδες γιατί έλειπα, ενώ και για το 2017 δεν πρόλαβα. Για το 2016 ωστόσο ψήφισα, αλλά και να μην καταγράφηκε δεν με πειράζει.
Λοιπόν, το 2018 είχα αρχίσει να κρατάω τεφτέρι, ενώ έχω και αναλυτικό λιστοπόστ-ανασκόπηση κάπου αλλού, το οποίο το μεταφέρω αυτούσιο. Πριν από αυτό όμως, μιας και βρήκα και λίστα μου για το 2017, την ποστάρω έστω και αργοπορημένα, έτσι για να υπάρχει στα πρακτικά:
2017:
Λοιπόν λίστα και από εμένα, 17+1 δίσκοι που μου άρεσαν πολύ και ξεχώρισαν για εμένα φέτος, όχι σε αξιολογική σειρά:
Wrathblade - God of the Deep Unleashed
Trial - Motherless
Mosaic - Old Man’s Wyntar
Rude - Remnants
Phrenelith - Desolate Endscape
Need - Heigaiamas: A Song for Freedom
Doomocracy - Visions & Creatures of Imagination
Divine Element - Thauracs of Borsu
Ulver - The Assassination of Julius Caesar
Lord Vigo - Blackborne Souls
Horisont - About Time
The Night Flight Orchestra - Amber Galactic
Satan’s Hallow - Satan’s Hallow
Wucan - Reap The Storm
Hallas - Excerpts From A Future Past
John Frum - A Stirring in the Noos
Lunar Shadow - Far From Light
+
Malokarpatan - Nordkarpateland
2018:
Πολλα δεν προλαβα να τα ακουσω αλλα ας ριξω εδω μια λιστα με αυτα που μου αρεσαν πολυ. Μου ειναι πολυ δυσκολο να τα βαλω σε αξιολογικη σειρα, αλλα η παρακατω δεκαπενταδα ειναι χυμα τα αγαπημενα μου για φετος:
Judas Priest - Firepower
Sacral Rage - Beyond Celestial Echoes
Ashbury - Eye of the Stygian Witches
Ripped to Shreds - 埋葬
Chapel of Disease - …and as We Have Seen the Storm, We Have Embraced the Eye
Black Viper - Hellions of Fire
Nachash - Phantasmal Triunity
Tomb Mold - Manor of Infinite Forms
Varathron - Patriarchs of Evil
Whoresnation - Mephitism
Djevel - Blant Svarte Graner
Wytch Hazel - II: Sojourn
Innumerable Forms - Punishment in Flesh
Of Feather and Bone - Bestial Hymns of Perversion
Gatekeeper - East of the Sun
Υπηρχαν και αλλοι δισκοι που μου αρεσαν αλλα αυτους ξεχωρισα και ακουσα περισσοτερο. Υπαρχουν μπολικα που δεν ακουσα και θελω να ακουσω ή ακουσα ενα κομματι ξερωγω και θεωρω οτι ειναι πιθανο να μου αρεσουν πολυ (Malthusian, Grave Upheaval, Panopticon, Abstracter, Akitsa, ίσως Craft, αυτά κυρίως με καίνε να ακούσω και δεν έτυχε ως τώρα).
Μη μεταλ που γουσταρα παρα πολυ:
Turnstile - Time And Space
Motorama - Many Nights
Cold i - Άνθη Γκρεμού
Wild Nothing - Indigo
Fief - IV
DIM - Compendium II
Περίμενα περισσότερα από το Lost on the Road to Eternity των Magnum, απογοητεύτηκα από το νέο Heir Apparent και δεν μου άρεσε καθόλου το Visigoth.
Συναυλίες τοπ5:
Magnum
Rockwave
UTH
Satan
Incantation
Fates Warning δεν βαζω, ειναι cheat. Γενικα, πολυ ομορφα πραγματα είδαμε και φέτος, κανένα παράπονο.
Στην παραπάνω 5αδα, πλέον θα έβαζα ελαφρώς διαφορετικά τους δίσκους, επόμενως, τελική 5αδουλα 2018 είναι η:
2018
Κενοτάφιον
Cover Art
έχεις απόλυτο δίκαιο, μάλλον το έχασα στη ροή, θα το στρώσω μέχρι το βραδάκι, δεν αλλάζει κάτι στην κορυφή 
Α πα πα πα πα, απαράδεκτος που το ξέχασα! Φοβερός δίσκος και τι κομματαρα το Leah!!!
2018
Η χρονιά που κανείς μας σχεδόν δεν άκουσε μουσική. Η χρονιά που οι πεντάδες βγαίνουν με το ζόρι. Όχι ότι δεν βγήκε καλή μουσική. Μια χρονιά δύσκολη για εμένα, που με άλλαξε ως άνθρωπο.
Η πεντάδα μου με το ζόρι:
1. Tribulation – Down Below
Ό,τι έχουν βγάλει οι Tribulation μου αρέσει. Στο συγκεκριμένο έπαιξαν λίγο πιο πολύ με το γκοθ στοιχείο τους κι αυτό μας άρεσε λίγο παραπάνω.
2. Spineless- Speaking of chaos and relative peace
Η κυκλοφορία της Χρύσας Τσαλταμπάση με τα τραγούδια που είχε στο συρτάρι πολλά χρόνια. Όπως έλεγα πολύ πρόσφατα με έναν κοινό μας φίλο, όταν ακούσαμε αυτό το άλμπουμ νιώσαμε σαν να ακούγαμε κάτι οικείο. Τα μουσικά μονοπάτια της Χρύσας δεν έχουν ταμπέλα, εξού και η ονομασία Spineless. Αγαπημένα κομμάτια: I wake up, Music Box, Like Jesus. Περιμένουμε με ανυπομονησία και το δεύτερο άλμπουμ, που άρχισε ήδη να ηχογραφείται.
3. ΛΕΞ – 2 ΧΧΧ
Εάν πεις ότι δεν το έχεις ακούσει, είναι ψέματα. Το έχεις ακούσει κι εσύ και πολλοί φίλοι σου κι έχετε παραδεχτεί τον ΛΕΞ. Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι επειδή δεν είναι ροκ ή μέταλ. Όαση στην ανομβρία της ελληνικής χιπ χοπ, που είχε πάψει να υπάρχει από την εποχή των FFC. Με τον insert year τίτλο 2ΧΧΧ μιλά για τα στραβά του 21ου αιώνα, αφότου πήραμε μια γεύση. Μας μεταφέρει στο αστικό τοπίο της Θεσσαλονίκης αλλά και γενικά των μεγαλουπόλεων, θίγοντας θέματα όπως η κακοποίηση (Vittorio), τα στερεότυπα των παλαιότερων γενιών (Μπόμπαν, Κοράκια), η παρανομία, οι καταχρήσεις και τα ψυχολογικά, αλλά και κάποιες θεωρίες συνωμοσίας, αφού επαναλαμβάνει συχνά το μοτίβο με τους εξωγήινους, τη ραδιενέργεια και τα διαστημόπλοια. Με λίγα λόγια, ένα άλμπουμ για αλήτες με καλή καρδιά, χωρίς βρισίδια, χωρίς τη σαβούρα της τραπ και με έναν ΛΕΞ με αυτοπεποίθηση γι’ αυτό που κάνει, χωρίς να χαλάει το στυλ του για να φανεί. Ενώ δεν είναι τέλειο κι ενώ δεν μπορείς να ταυτιστείς με όλους όσους δηλώνουν οπαδοί του ΛΕΞ, είναι κάτι που έχει ήδη γραφτεί στις συνειδήσεις μας. Να θυμίσω ότι εκείνη την εποχή και το ελληνικό ροκ είχε εν πολλοίς πεθάνει.
4. On Thorns I Lay - Aegean Sorrow
Δεν θα μπορούσε να μη μπει death/doom στη λίστα. Είναι και δικοί μας, έβγαλαν και μία πολύ καλή δουλειά που έτυχε ν’ ακούσω σε λάιβ μερικές φορές.
5. Harakiri for the sky – Arson
Οι Αυστριακοί συνέχισαν τις καλές κυκλοφορίες μετά την τεράστια επιτυχία του Aokigahara. Δεν το έχω ακούσει όσο και οι Aokigahara και από τότε δεν έχω παρακολουθήσει πολύ τα καινούρια των HFTS, αλλά είναι όντως ένα από τα λίγα πράγματα που άκουσα εκείνη τη χρονιά.
Εξώφυλλο: Tribulation - Down Below
Τεράστιος.
Εύγε Leprous!!!
Λίγα πράγματα μου κάναν κλικ το 2018 οπότε λίγα λόγια και καλά. Τα 5 (+5) δισκάκια της λίστας ωστόσο παίξαν αρκετά εκείνον τον καιρό και συνεχίζουν να παίζουν. Η σειρά είναι ενδεικτική.
1)Riverside - Wasteland
Είναι η πρώτη φορά που ψηφίζω Riverside στο παιχνίδι. H συναυλία του '20 για την προώθηση του συγκεκριμένου δίσκου παίζει μεγάλο ρόλο για την απόφαση μου αυτή. Ιδιαίτερο και έντονα συναισθηματικό live - λίγο πριν σκάσει ο covid - αντίστοιχο με το περιεχόμενο του Wasteland. Ακουστικό, μελωδικό, εύθραυστο και λυτρωτικό. Το ομότιτλο κομμάτι είναι απλά αριστούργημα. Δεν το κρύβω πως προτιμώ τους πολωνούς όταν παίζουν σε αυτό το mood. Ακούς Mariusz;
2)Varathron - Patriarchs of Evil
Αν εξαιρέσουμε το His Majesty At the Swamp, το κλασσικό τους ντεμπούτο στα μακρινά 90s, το Patriarchs είναι το πιο σημαντικό album των Varathron και ένα από τα καλύτερα ελληνικά των τελευταίων ετών. Οι κομματάρες που διαδέχονται η μια την άλλη, η χαρακτηριστική ριφολογία που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία από το νηπιαγωγείο, ο τύπος στο μικρόφωνο που δίνει ρέστα, η αγνή πώρωση που παράγεται σε απειλητικές για τον οργανισμό ποσότητες, μια απροσδόκητη νεανική ορμή, ο σεβασμός στην ιστορία του Helenic Black Metal, το μέλλον που διαφαίνεται λαμπρό.
3)Emma Ruth Rundle - On Dark Horses
Η Emma Ruth Rundle μπορεί ερμηνευτικά να έχει κάποια κοινά σημεία με την κολλητή της Chelsea Wolfe, αλλά η μουσική της είναι πιο οργανική και λιγότερο κλειστοφοβική. Την ανακάλυψα κάπου εδώ με το κομμάτι Dark Horse και αμέσως μετά με το υπέροχο Light Song. Όλο το album είναι υπέροχο.
4)Tribulation - Down Below
Σε σχέση με τον ντόρο και την ευρεία αποδοχή του The Children of the Night, το Down Below το θεωρούσα κάπως υποτιμημένο. Χαίρομαι που πολλοί εδώ στο φόρουμ αναγνωρίζουν την αξία του. Εδώ το καλό το ατμοσφαιρικό μέταλ που φλερτάρει με το dark wave ενώ κλείνει το μάτι στους Dissection.
5)Judas Priest - Firepower
All killers - no fillers. Ο καθένας μας θα έχει τα αγαπημένα του, αλλά όλοι υποκλινόμαστε στην μαγεία του Guardians/Rising from Ruins. Aπρόσμενα καλό album από τους Priest. Ίσως μέσα στα δέκα καλύτερα τους, για τόσο καλό μιλάμε.
από κοντά και αυτά:
Anna Calvi - Hunter
Tρίτο album για την Αnna και σίγουρα η πιο ώριμη και προσεγμένη στουντιακά δουλειά της. Οι συνθέσεις σφύζουν από αυτοπεποίθηση. Στο Wish μαζεύουμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα.
*best cover
Kriegsmaschine - Apocalypticists
O Darkside, δηλαδή ο drummer-χταπόδι που αψηφά τους νόμους της φυσικής και τους σωματικούς περιορισμούς του ανθρωπίνου σώματος, μας ανατινάζει τον εγκέφαλο και εγώ ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί στο εξώφυλλο δεν γράφει Mgla, σιγά τις τεράστιες διαφορές στην μουσική.
Ghost - Prequelle
Όπου ο Tobias γράφει ωραία και κολλητικά τραγούδια για αρούρια και μακάβριους χορούς. Λίγο πιο κάτω από το προηγούμενο αλλά και από το επόμενο. Αυτό δεν λέει απολύτως τίποτα, είναι δισκάρα.
At The Gates - To Drink from the Night Itself
Οι At The Gates είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Εδώ με έναν πιο οργανικό ήχο που δίχασε τους οπαδούς τους, κανείς όμως δεν μπορεί να πει κουβέντα για τα old school riffs τους που είναι τόσο μα τόσο απολαυστικά.
Sylvaine - Atoms Aligned, Coming Undone
Ναι, μοιάζει πολύ με Alcest, αλλά η ευφορία που δημιουργεί η μουσική της Kathrine Shepard σε συνδυασμό με την μαγνητική της παρουσία στα live σε κερδίζει και με το παραπάνω. Τρίτος δίσκος και ίσως ο καλύτερος της. Το Mørklagt είναι ένα κομμάτι που τα έχει όλα:
Προηγούνται οι Riverside ή μου φαίνεται? Καλά δε θα αντέξει στην πίεση του καρδινάλιου (λογικό θα πω), αλλά έχει μαζέψει ήδη τρεις πρωτιές!!
Τέσσερεις 
2018
Πόση μουσική μένει απ΄ έξω γτμ… Τέσπα…
5. Machine Head - Catharsis
Μετά το ευχάριστο διάλειμμα #not του Bloodstone & Diamonds έφτασε η ώρα για κάθαρση. Παρεξηγημένος δίσκος απο το φανμπεϊς, η αλήθεια είναι πως και εγώ παραλίγο να τον ξεχάσω. Τον σημείωσα στο “γνωστό” post-it Δευτέρα πρωί, το έβαλα να παίξει σήμερα και μπήκε αβασάνιστα 5αδα. Για μένα είναι ένα ωραίο μείγμα τραγουδιών με διαφορετικές διαθέσεις και με χαρακτηριστικές κορυφές. Heavy Lies the Crown, Volatile, Hope Begets Hope, Kaleidoscope, Screaming At the Sun, Behind A Mask, Psychotic κ.α. σκίζουν. Όχι επιπέδου προηγουμένων αλλά άνω του μέσου όρου. Η πραγματική επιστροφή έγινε 4 χρόνια μετά!
4. Madball - For The Cause
Τρύπωσαν και αυτοι 5αδα. Δικαιωματικά καθώς έχει φάει άπειρο λιώσιμο ο δίσκος. Old-school New York Hardcore όνομα και πράμα. Δεν εφευρίσκει τον τροχό αλλά σε πατάει κάτω με αυτόν. Αίμα, δάκρυα, ιδρώτας. Γκεστ Ice-T και Tim Armstrong έτσι για τον χαβαλέ!
3. Parkway Drive - Reverence
Προσωπικά μιλώντας, ο καλύτερος τους δίσκος. Όχι απαραίτητα τεχνικά ή δημιουργικά, αλλά σαν σύνολο, τέλειος. Mid tempo τραγούδια εδώ. Επικά ριφ εδώ. Φωνητικη απόδοση, παραγωγή, εδώ. Εξωφυλλάρα εδώ. Δεν του λείπει τίποτα τουναντίον κερδίζει σε αμεσότητα από τα αποδυτήρια. Έλα το πειρατικό!
Υ.Γ. Τι κομμάτι το Chronos!!
2. Ghost - Prequelle
Ένα παιδικό τραγουδάκι στην αρχή και μετά το πάρτι ξεκινά. Ratsssss!! 42 λεπτά αδιανόητης metal disco παράνοιας. Μουσική για στάδια και όχι για στασίδια. Απόλυτος θρίαμβος για τον Σουηδό. Εύγε!
1. Architects - Holy Hell
Το τρανζίσιον από το “death is an open door” στο “death is not defeat”. Χωρίς τον βασικό τους συνθέτη (προφανώς έχοντας αφήσει υλικό πίσω του βλ. Doomsday) αλλά με την σύμπραξη του κολλητού τους Josh Middleton (Sylosis) οι Αρχιτέκτονες προσπαθούν να χτίσουν στα ερείπια. Ο αδερφός του Tom, Dan Searle (drums) και ο τραγουδιστης Sam Carter αναλαμβάνουν να κουβαλήσουν τη μπάντα. Απόλυτος θρίαμβος (sic). Μέσα από την απώλεια κλείνει ένας κύκλος, αντιμέτωπο με τον πόνο το συγκρότημα περνά από μέσα, έτοιμο για τη νέα εποχή του. Ανατριχίλα σε όλα τα κομμάτια τα οποία ακούγονται πιο κινηματογραφικά από ποτέ. Πέρα από τις στιγμές αυτές υπάρχουν και άλλες όπου η θεματική πάει και σε άλλα θέματα. Τα μεγαλειώδη Royal Beggars και Modern Misery είναι απλά άπιαστα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς
To album είναι για πεντάδα, δεν πρόκαμε, αλλά βρήκε και χώρηκε…
Cypress Hill - Elephants On Acid
καλα πήγε και αυτό 
ΜΕ ΕΙΧΑΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΡΩΙ, Ε;; ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!
2018
Η χρονιά που το όνειρο έγινε πραγματικότητα και ξεκίνησα να γραφω στο rocking! Σαν χτες, πριν 5 χρόνια.
Honourable mentions: All Traps On Earth, Anguish, Antimatter, The Armed, Between the Buried and Me, Birds In Row, Black Peaks, The Body, The Caretaker, Conjurer, GoGo Penguin, Holy Fawn, Horrendous, KEN Mode, Khruangbin, Low, Madder Mortem, Mythic Sunship, Obscura, Oceans Of Slumber, Parquet Courts, Portrayal Of Guilt, Satan, Shame, Sigh, Sleep, Suede, Svalbard, Thou, Toby Driver, Tropical Fuck Storm, YOB, Zeal and Ardor
Παραλίγο λίστα: A Perfect Circle, Boss Keloid, Fire!, Malthusian, Mamaleek, Messa, Oak, Portal, Rolo Tomassi, Emma Ruth Rundle
Top 15
1. The Ocean - Phanerozoic I: Palaeozoic
2. Hank Wood and The Hammerheads - s/t
3. Perfect Beings - Vier
4. Anna Von Hausswolff - Dead Magic
5. mewithoutYou - Untitled
6. The End - Svarmod Och Vemod Ar Vardesinnen
7. Daughters - You Won’t Get What You Want
8. Idles - Joy As An Act Of Resistence
9. Sons Of Kemet - Your Queen Is A Reptile
10. Sumac - Love In Shadow
11. Imperial Triumphant - Vile Luxury
12. Riverside - Wasteland
13. Entropia - Vacuum
14. The Necks - Body
15. Hamferd - Tamsins Likam
Η λίστα που έδωσα εκείνη την χρονιά για το Against the Silence: The Ocean, Perfect Beings, The End, Boss Keloid, Oak
Best cover: Idles
Οριακά Δευτέρα πριν 4 ώρες στην Unalaska, Alaska, USA 
Φτάσαμε λοιπόν και στο 2018… ένα έτος που ξεκίνησε, κυριολεκτικά την δεύτερη μέρα του, με την περιπέτεια υγείας πολυαγαπημένου προσώπου του στενότατου οικογενειακού περιβάλλοντος, μια περιπέτεια που είχε την απευκταία κατάληξη 11 μήνες μετά (κατά σύμπτωση η επέτειος ήταν την προηγούμενη εβδομάδα) με το υπόλοιπο της χρονιάς να περνάει μέσα στο πένθος. Ευκόλως εννοούμενο είναι ότι πρόκειται για μια χρονιά που δεν θέλω να θυμάμαι, όσο κι αν μου είναι αδύνατον να την ξεχάσω. Θέλοντας λοιπόν να αποφύγω τους συνειρμούς με τότε, θα παραθέσω επιγραμματικά απλώς μια πεντάδα για το 2018, για να μην βγούμε από την… σειρά μας:
1. Voivod – The Wake
2. Wytch Hazel – II: Sojourn
3. Judas Priest – Firepower
4. Solstice – White Horse Hill
5. Riverside - Wasteland
Αυτά από εμένα, εκτενείς αναφορές ξανά με το καλό από βδομάδα. Υγεία σε όλον τον κόσμο εύχομαι.
2018
κτλ
Δυνατό 2018.
15 άλμπουμ χωρίς σχόλια.
1. Idles - Joy As An Act Of Resistance
2. Daughters - You Won’t Get What You Want
3. Shame - Songs Of Praise
4. Turnstile- Time And Space
5. Zeal & Ardor - Stranger Fruit
6. Iceage - Beyondless
7. MeWithoutYou- [Untitled]
8. A Perfect Circle - Eat The Elephant
9. Black Thought - Streams Of Thought
10. Svalbard - It’s Hard To Have Hope
11. Avantdale Bowling Club - Avantdale Bowling Club
12. Armand Hammer – Paraffin
13. Viagra Boys - Street Worms
14. Craft - White Noise And Black Metal
15. Harakiri for the Sky – Arson
Κι άλλα 5 που μου άρεσαν πολύ και μια άλλη μέρα θα έμπαιναν 15αδα.
Parquet Courts - Wide Awake!
Vein – Errorzone
Phobophobes- Miniature World
Anna von Hausswolff – Dead Magic
Anna Calvi - Hunter
@Aldebaran Δυνατή πρόταση το Hank Wood and The Hammerheads. Το αγνοούσα πλήρως και το ακούω τώρα και πιθανά, στο μέλλον, όταν ξανακάνω τη λίστα να το συμπεριλάβω.
Εξώφυλο (τι άλλο πραγματικά;)
