Λοιπον βαριεμαι να γραψω πολλα αυτην την εβδομαδα γιατι ειμαι κουρασμενος, αλλα
2017
1. Leprous - Malina
Αριστουργηματικο. Το 4ο δεκαρακι στην σειρα απο τα 6 συνεχομενα, και το σερι ειναι ενεργο.
2. Ulver - The Assassination Of Julius Ceasar
Δηλωνω πολυ λιγος για να εκφρασω με λογια το μεγαλειο αυτου του δισκου. Θεωρητικα ειναι αρκετα καλυτερο απο το Μαλινα, οπως και απο καθε αλλον δισκο του 2017, αλλα θα το βαλω στην δευτερη θεση γιατι ετσι γουσταρω. Κυριως γιατι σε Leprous θα δωσω μαλλον 5 συνεχομενες πρωτιες. Τεσπα, χωρις πολλα λογια… Nemoralia, So Falls The World, Southern Gothic, 1969, ολα τραγουδια που θα ηθελε να εχει γραψει καθε συνθετης που σεβεται τον εαυτο του. Το τελειο μιγμα ηλεκτρονικιλας και αμπιεντιλας, που επαναληφθηκε ως συνταγη και 3 χρονια αργοτερα, και ευχομαστε να επαναληφθει πεντε δεκα φορες ακομα.
3. Chelsea Wolfe - Hiss Spun
Δισκος 9.9 στα 10. Ξεπερναμε τα πανηλιθια φωνητικα του Aaron Turner στην κατα τα αλλα κομματαρα Vex, και απολαμβανουμε την τελειοτητα των υπολοιπων 47 λεπτων του δισκου, που ανεβαζει την Τσελσαρα της καρδιας μας σε νεα υψη. Την ειδα στην περιοδεια για το Hiss Spun για πρωτη φορα, και ηταν απο τις καλυτερες εμπειριες της ζωης μου οσον αφορα live events. Θα παω να την δω ξανα εκτος απροοπτου τον Μαρτιο, που αν θυμαμαι καλα παιζει στα μερη μου.
4. Perturbator - New Model
Απιστευτο πραγματικα το οτι μεταξυ του Uncanny Valley και αυτου εδω του μεγαλειου μεσολαβησε μολις ενας χρονος και 4 μηνες. Ο φανταστικος Γαλλος James Kent μας πεταει 6 τραγουδια στα μουτρα απο το πουθενα, δοκιμαζοντας κατι καινουριο και διαφορετικο. Αποτασσεται την ταμπελα του απλου synthwave και πλεον δημιουργει και επισημα το δικο του ειδος μουσικης. Κομματια οπως Vantablack και The God Complex δεν μπορει να γραψει κανενας αλλος ανθρωπος απο τα 8 δισεκατομμυρια που βρισκονται πανω στον πλανητη.
5. Sons Of Apollo - Psychotic Symphony
Δεν εχω αποφασισει ακομα αν μου αρεσει περισσοτερο αυτο ή το δευτερο τους. Δεν εχει και πολλη σημασια. Ενας βαθμος στην υπερτετραδα μουσικων που εκατσαν και εγραψαν κομματαρες. Αν ειχαν και καποιον πιο χαρισματικο τραγουδιστη απο τον Σωτο, οπως τον Ματς Λεβεν για παραδειγμα, ισως η δισκογραφια τους να ηταν πολλα σκαλια πανω, καθως οι συνθεσεις ειναι εξαιρετικες.
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ
Sylvan Esso - What Now (δε θα το εκτιμησει κανενας εδω μεσα)
Mastodon - Emperor Of Sand (τους πηρε μια δεκαετια να αποκτησουν δομη, και χαιρομαι για αυτο)
Anathema - The Optimist (κυκνειο ασμα πριν τα θλιβερα δραματα… αξιοπρεπες)
Pain Of Salvation - In The Passing Light Of Day (δεν ξερω γιατι το ξεχασα, αλλα αυτο αποτελει μαλλον τον δισκο των POS που εχω ακουσει περισσοτερο απο καθε αλλον)
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Marilyn Manson - Heaven Upside Down (δε θυμαμαι ουτε νοτα, ωρες ωρες βγαζει μαλακιες χωρις λογο)
Paradise Lost - Medusa (ακολουθει γλαφυρη περιγραφη που δεν προτεινεται σε φανμποηδες)
Η Μεντουσα με Λιγα Λογια
Το εκπληκτικο με αυτον τον δισκο, ειναι οτι κανονικα δε θα επρεπε να αποτελει απογοητευση, αφου μετα το Plague Within δεν περιμενα με τιποτα να βγαλουν κατι χειροτερο. Βασικα, δεν τους ειχα ικανους να βγαλουν κατι χειροτερο. Θα επρεπε να μιλαμε για καποια ευχαριστη εκπληξη ή στην χειροτερη για εναν αδιαφορο δισκο. Αλλα απο οτι φαινεται, αυτη η μπαντα ειναι τοσο ικανη να εκπλησσει αρνητικα, οσο και θετικα. Εδω μιλαμε για ενα τρισαθλιο αποτελεσμα, με 8 τραγουδια που δε θα επρεπε να εχουν γραφτει ποτε, και με οποιες ωραιες ιδεες να μην μπορουν να διασωθουν απο το ναυαγιο, κυριως λογω του οτι ακομα και ο ηχος και η παραγωγη ειναι εντελως σκατενια. Το οποιο δυστυχως ειναι και συνειδητη επιλογη.
Γι αυτο λοιπον και αυτος ο δισκος για μενα ειναι μακραν ο χειροτερος της μπαντας, και τον βαζω ακομα πιο κατω κι απο το Lost Paradise, που αν θελουμε να ειμαστε ειλικρινεις, δεν πολυακουγεται. Το Medusa παρολα αυτα, δεν εχει την δικαιολογια ελλειψης τεχνολογιας ή/και μπατζετ. Τουλαχιστον το ντεμπουτο τους εχει μια τιμιοτητα και μια πρωτοπορια που δινουν μερικους ποντους στον δισκο. Αυτο το εκτρωμα που εβγαλαν το 2017, ειναι αποριας αξιο πως γινεται να πηρε το οκ να τυπωθει σε CD και αλλες μορφες. Εγκληματικη αποφαση.
Θα του δωσω εναν ποντο, ο οποιος ειναι για την απολυτως επιτυχημενη επιλογη ονοματος για τον δισκο. Θα προτιμουσα οντως να μετατραπω σε μια πετρινη μορφη απο το να εκτεθω σε οπτικοακουστικο υλικο σχετικο με το Medusa των Paradise Lost ξανα στην ζωη μου. Ποντο που πραγματικα σκεφτομαι να αφαιρεσω λογω των εμετικων και απαραδεκτων φωνητικων του Χολμς, που θα επρεπε να του απαγορευτει δια νομου να τραγουδαει με growls στο παρον. Σορρυ νοτ σορρυ, απολυτο μηδεν στα δεκα και ελπιζω να μην ξανασυμβει ποτε.
Τα “κλασικα” τους δεν μου λενε και τοσο πολλα πλεον, ουτε τα ειχα αγιοποιησει και ποτε δηλαδη.