2018
It just had to be this collector’s item of a football moment
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Alkaloid - Liquid Anatomy
Η λίστα αυτής της χρονιάς έχει μπόλικο death metal, αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης ακραίας φάσης που πέρασα στη διάρκεια των lockdowns (κάτι παράξενα πράγματα όμως) καταβροχθίζοντας διάφορες χαρακτηριστικές κυκλοφορίες των τελευταίων χρόνων στο είδος, σε μια προσπάθεια να βρουν διέξοδο οι σκοτεινιασμένες μου σκέψεις.
Ανάμεσά τους και το δεύτερο άλμπουμ μιας μπάντας για την οποία έχω ξαναμιλήσει, των Βαυαρών Alkaloid, οι οποίοι συνδυάζουν death καφρίλα με σοφιστικέ progging (δικός μου όρος) καλύτερα από τους περισσότερους, θεωρώ. Αν δεν σε “πιάσει” το εναρκτήριο Kernel Panic, με ηχητικές αναφορές σε μια ντουζίνα άκρως ετερόκλητες μεταξύ τους μπάντες, από τους Rush μέχρι τους Solefald (!) και από τους Dawnbringer (!!!) μέχρι τους Meshuggah, αυτή η μπάντα σίγουρα δεν σε αφορά. Ε, εμένα με έπιασε. Ααααζαγκτόοοοοοτ! Ρε μλκ Τρέι σε φωνάζουνε (αχαχούχα)
- Battleroar - Codex Epicus
Το άλλο από τα δύο άλμπουμ που έβγαλαν οι Battleroar με τον Γερμανό κατσαπλιά δεν με ενθουσίασε μεν στον ίδιο βαθμό, ίσως επειδή έλειπε το στοιχείο της - ευχάριστης - έκπληξης (έχω ξαναπεί ότι είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες για το Blood of Legends), αλλά είναι grower και στο κάτω κάτω της γραφής επιβεβαιώνει ότι εν τέλει δεν έχει υπάρξει καλύτερος συνδυασμός για τη μουσική των εγχώριων epic ηγετών από τη χαρακτηριστική - και για πολλούς απάλευτη - φωνή του Γκέριτ (Ματς) Μουτς. Ποιος να το πίστευε.
- Chevalier / Legionnaire split 7"
Δεν πρέπει να έχω ξαναβάλει split σε λίστα μου - για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά. Τι είναι φινλανδικό, εμπνέεται από τη γαλλική γλώσσα για το όνομά του και γουστάρει επικό speed metal; Ε ναι, διπλή η απάντηση. Chevalier και Legionnaire, Ιππότες και Λεγεωνάριοι. Let the ass kicking begin: Το έναυσμα δίνουν οι Σεβαλιέ με The Greed of the Cross, ξεκινάει εμβατηριακά, εννοείται σύντομα περνάει σε speed όλεθρο, ρεσιτάλ η Emma, μια τελειότητα. Σειρά των αγαπημένων Λιζιονέρ τώρα, Born of Ash and Blood, θέλω να βάλω τα κλάματα με το πόσο κομματάρα είναι, επικούρα, ριφάρες, θεϊκές μελωδίες, άνετα θα μπορούσε να είναι στο Dawn of Genesis. Σας παρακαλώ ρε, μην το διαλύσετε, σας έχω ανάγκη.
Α btw οι Chevalier είχαν και το Chapitre II EP μέσα στη χρονιά. Και ναι, προφανώς σπέρνει κι αυτό.
- Eternal Lies - Burning the Nest
Σουηδικό melodeath στα 30 καλύτερα της χρονιάς; Από πότε είναι αυτή η εφ… - ώπα. Και δεν είναι καν από τους At the Gates;;;; Τι συμβαίνει;;;; Ελπίζω να έχετε ιντριγκαριστεί, όσοι έχετε ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον τέλος πάντων (τυχαίο ταγκ - @stammargg_v2 ). Γιατί τότε θα έχετε την ευκαιρία να ανακαλύψετε ένα θαμμένο διαμάντι αυτής της ταλαιπωρημένης (από φλώρους) μουσικής. Πρωτοτυπούν οι Eternal Lies σ’ αυτό που κάνουν; Ελάχιστα έως καθόλου. Έχουν όμως φα-ντα-στι-κά riffs. Και αυτό μερικές φορές (θα έπρεπε να) φτάνει.
- A Forest of Stars - Grave Mounds & Grave Mistakes
Ως γνωστόν ( ; ) όταν θέλουμε να βάλουμε να παίξει λίγο μπλακμέταλ θεατρικό, μελοδραματικό (με την καλή έννοια) και να φωνάζει “βλαμμένοι εστέτ” από χιλιόμετρα, μία από τις πρώτες επιλογές είναι διαχρονικά οι Αγγλούρες A Forest of Stars. Για άλλη μια φορά πανέμορφες ατμόσφαιρες, κλαμπατσίμπαλα να κολακεύουν τις παγερές κιθάρες, ανατριχιαστικές ερμηνείες υπό τη μορφή σαιξπηρικής πρόζας στο πιο μακβεθικό της άκρο, α - και μάλλον ο τίτλος της χρονιάς. Grave Mounds and Grave Mistakes λέει, πού πάνε και τα σκέφτονται ρε…
- Grendel’s Sÿster - Orphische Goldblättchen (Orphic Gold Leaves)
Μία από τις πιο ιδιαίτερες epic περιπτώσεις των τελευταίων χρόνων, οι Grendel’s Sÿster από τη Στουτγκάρδη παίζουν παλιομοδίτικο ατσάλι με γυναικεία φωνητικά, αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα. Αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι ο τρόπος που ενσωματώνουν απόηχους από μεσαιωνικές folk μελωδίες (χωρίς όμως να πετάνε μέσα χίλια δυο περίεργα όργανα, είναι πολύ subtle η φάση) και η βγαλμένη από μια άλλη εποχή φωνάρα της Caro, ενώ έχουν και τη μοναδικότητα κάθε κυκλοφορία τους να είναι σε δύο γλώσσες, και στα αγγλικά και στα γερμανικά! Κι αν σκέφτεσαι “του σκιπ το κάγκελο δηλαδή”, κάνεις λάθος: Με σκιπ δεν μπορείς να αποφασίσεις αν προτιμάς τον υπερύμνο Falkenflug …ή τον υπερύμνο Falcon’s Flight. Το μυστικό; Δεν χρειάζεται να διαλέξεις!
Και αυτό δεν ήταν τίποτα, “του χρόνου” να δεις τι έχει να γίνει…
- Horrendous - Idol
Κι άλλη σχετικά πρόσφατη ανακάλυψή μου, ήτοι COVID era και δώθε. Είναι κρίμα που δεν ακούω Horrendous περισσότερα χρόνια, να μάθαινα καλύτερα και τα προηγούμενα άλμπουμ τους και να τιμούσα κι αυτά στις λίστες μου και όχι μόνο τούτο δω, με το οποίο τους έμαθα. Το τεχνικό/προοδευτικό death τους είναι πρακτικά τέλειο, όλα τα κομμάτια κυλάνε άψογα χωρίς να με κουράζουν ούτε στιγμή. Τα riffs σκοτώνουν, ο ντράμερ επίσης, τα φωνητικά είναι ακριβώς στο στυλ που θέλω στο ακραίο metal μου. Δεν έχω να προσθέσω κάτι - ο λόγος στον χρόνο.
- Ice Sword - Dragon Magic
Η ενασχόληση με τον υπέροχα παλαβό κόσμο του επικού heavy metal ενίοτε διδάσκει μερικά απροσδόκητα trivia. Case in point, μπάντα από την Αριζόνα λέγεται Ice Sword και φωτογραφίζεται αναλόγως (με σπαθιά σε χιονισμένο δάσος). Τι αρρωστημένο τρολάρισμα είναι αυτό; Κι όμως, η πόλη τους, το Flagstaff (ακόμα και το όνομα του τόπου τους επικό είναι διάολε), όντως είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα σ’ αυτή την πολιτεία - έρημο, εκεί χιονίζει λέει like a motherfucker.
Περιττό να πω ότι θέλω να πάω εκεί αύριο κιόλας και να πετύχω σε κάποιο μπαρ τους Ice Sword να βαράνε στο χαρακτηριστικό τους στυλ, που μοσχοβολάει βιντατζίλα, Manilla Road-ίλα και γενικά είναι υπερ-cult με την καλύτερη δυνατή έννοια, με επιστέγασμα τα στεντόρεια, ένρινα αλλά καταπληκτικά φωνητικά του …Greco. Ξέρω γω ρε σεις; Τι ψάχνετε να βρείτε; Θεότρελοι είναι. Και θεόθεοι.
- Imperial Triumphant - Vile Luxury
Όταν είσαι η πιο πολυσυζητημένη black metal μπάντα των τελευταίων πολλών χρόνων, όπως και εκείνη που προκαλεί τις πλέον ακραίες αντιδράσεις (seriously: τόσο έντονες εκφράσεις λατρείας και συνάμα αγνού μίσους δεν έχω συναντήσει για άλλη μπάντα καιρό τώρα), μόνο συστάσεις δεν χρειάζεσαι. Ας μην προσποιούμαστε ότι απαιτείται οποιαδήποτε περιγραφή για τους Imperial Triumphant, ακόμα κι όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με κάποιο δίσκο τους σίγουρα έχουν να πουν για “αυτούς τους ψυχοπαθείς που φοράνε γκροτέσκες μάσκες και παίζουν έναν υπερτεχνικό μαυρομεταλλικό θόρυβο”. Και - διορθώστε με αν κάνω λάθος - η ιστορία της εκτόξευσής τους ξεκινάει κάπου εδώ. Άξια στη λίστα.
- Manimal - Purgatorio
Δεν είναι ότι έλειψε από το 2018 το ατόφιο heavy metal με τα απόλυτα φωνητικά στο είδος, και μάλιστα στο πάνω - πάνω ράφι της χρονιάς (foreshadowing κι έτσι), για όποιον όμως θέλει και μια λιγότερο προφανή επιλογή υπάρχουν και οι Σουηδοί Manimal, με μία από τις πιο συγκλονιστικές metal φωνές του τρέχοντος αιώνα (δεν θα κουραστώ να το γράφω). Το τρίτο τους άλμπουμ μπορεί να αξιολογηθεί συγκριτικά με τα δύο προηγούμενα και να ειπωθούν διάφορα, αλλά θα έχει χαθεί η ουσία: Το metal που αγαπήσαμε στην εφηβεία μας είναι εδώ.
- Portal - Ion
Σαπίλας συνέχεια - αν και στην περίπτωση των Αυστραλών Portal μάλλον πρέπει να βρούμε άλλη λέξη για να δώσουμε το στίγμα του death metal τους. Όσοι έχουν ακούσει, ξέρουν τι εννοώ. I’ve had my fair share από θορυβώδη, αινιγματικά, απόκοσμα ακούσματα στη ζωή μου, αλλά τίποτα δεν πλησιάζει καν τον Τρόμο των Portal. Το όνομά τους είναι κάτι παραπάνω από αντιπροσωπευτικό: Πατάς το play και μέσα σε λίγα δεύτερα νιώθεις σαν να έχει ανοίξει μια πύλη που την περνάς και καταργείται γύρω σου το χωροχρονικό συνεχές, ξάφνου ο εφιάλτης σε πλημμυρίζει και λες Παναγίτσα μ’ πού έμπλεξα. Κι αυτός ο μόνιμος ψίθυρος που περνιέται για “φωνητικά” δεν βοηθάει ρε, ο γαμώσπιτος.
- Sulphur Aeon - The Scythe of Cosmic Chaos
Κι άαααααλλο εγκεφαλικό death, Κυριάκο να 'σαι καλά ρε, μου άνοιξες πολλαπλούς μουσικούς ορίζοντες με το απαράμιλλο crisis-handling στυλ σου. Και αν η κυκλοφορία - κράχτης στον ήχο για το 2018 λάμπει διά της απουσίας της μέχρι στιγμής (keep looking, there’s another tier coming up) εγώ δεν νιώθω κάποια έλλειψη έχοντας γκρουπάρες σαν τους Sulphur Aeon. Btw το “εγκεφαλικό” ίσως είναι παραπλανητική περιγραφή, μια χαρά πηγαίοι είναι μέσα στην κοσμική/παραισθησιογόνα καφρίλα τους. Και με μπόλικο heavy metal μέσα τους - always a good thing in my book.
- Thunderwar - Wolfpack
Δεύτερη και σίγουρα τελευταία αναφορά που θα γίνει στους Πολωνούς epic death metallers (!) στο παιχνίδι, μετά από τούτο δω ούτε φωνή ούτε ακρόαση, τι διάολο ρε μόνο εγώ έχω ψαρώσει μ’ αυτό το χαρακτηριστικό στυλάκι τους που συνδυάζει At the Gates, Bolt Thrower και (στον τομέα των φωνητικών) Obituary; Τέεεελος πάντων. Πέντε κομμάτια όλα κι όλα στο Wolfpack και κανονικά θα έλεγα “όταν η ποιότητα είναι εκεί, δεν πειράζει”, μόνο που εν προκειμένω πειράζει. Θέλω κι άλλο. Κάποιος να τους βρει και να τους ψήσει να ξαναμπούν στούντιο.
- Varathron - Patriarchs of Evil
Το (μάλλον) καλύτερο άλμπουμ των Varathron στον αιώνα που διανύουμε έχει τιμηθεί δεόντως αυτή τη βδομάδα στο παιχνίδι και ένα μεγάλο μπράβο γι’ αυτό στους συμφορουμίτες. Είναι ένας δίσκος που προσωπικά μου δημιουργεί νοσταλγική διάθεση. Με μεταφέρει νοερά στις εποχές που το Hellenic Black Metal μεσουρανούσε, τις οποίες μπορεί να μην έζησα ως fan αλλά ακούγοντας κάτι His Majesty at the Swamp και Walpurgisnacht ένιωθα πάντα σαν να είχε γίνει αυτό. Και το Patriarchs of Evil τιμά αυτή την κληρονομιά με ιδανικό τρόπο.
- VOJD - The Outer Ocean
Για όσους είναι σε φάση “ποιος ήρθε;” διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, ας διευκρινίσω: Οι VOJD είναι το συγκρότημα - φυσική συνέχεια των φανταστικών Black Trip! “Κάτι μας είπες τώρα”. Ουφ, δεν μπορώ ρε, αλήθεια. Πηγαίνετε αλλού, bye bye. Για όσους τώρα ξέρουν ότι οι (δύο όλοι κι όλοι) δίσκοι των Black Trip είναι από τα καλύτερα πράγματα που βγήκαν την τελευταία δεκαετία στον χώρο του hard rock/heavy metal: Rejoice, οι VOJD το πιάνουν από εκεί που το είχαν αφήσει με το προηγούμενό τους όνομα. Τρελά γούστα δηλαδή. Μέχρι και pure blues κομμάτι πετάνε εδώ πέρα, έτσι για την αλητεία!
- W.M.D. - Lethal Revenge
Είναι Καναδοί. Ηχούν σαν να έχουν περάσει όλη τους τη ζωή ακούγοντας Megadeth (τα παλιά!) και Annihilator. Τους κάνεις εικόνα να πιάνουν κουβέντα με τις ώρες για obscure techno-thrash διαμάντια, με αναλύσεις που ξεκινάνε από ατάκες τύπου “φίλε άκου Dyoxen”. Επί σκηνής παίζουν Rush με μια αξιολάτρευτη άγνοια κινδύνου. Το όνομά τους είναι συντομογραφία του When Minds Develop. Και προς το τέλος εδώ έχουν κομμάτι όπου φωνάζουν Thrash Attack! Do the Toxic Waltz!
Φυσικά και τους έχω στην καρδιά μου.
Tier A
- Achelous - Macedon
Ναι ναι, Μακεδών, α, ου, “ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; - ζει”, μπράβο-είσαι-Έλληνας, ξέρω, να 'χαμε να λέγαμε. Εγώ όμως θα πω το εξής: Αν απορρίψεις με συνοπτικές τους Achelous ως άλλο ένα τσούρμο αρχαιόκαβλων που στη ζωή τους έχουν ακούσει α) Maiden, β) Manowar και γ) ε και κάνα προσωπικό του Bruce στο τσακίρ κέφι, από τις δεκάδες ανάλογες περιπτώσεις που έχει βγάλει αυτός ο τόπος ανά τις δεκαετίες, θα χάσεις. Τα παιδιά το 'χουν. Το epic/power τους, πέρα από το ότι είναι ολόσωστο σε “αναλογίες”, παίξιμο κ.λπ., είναι και φοβερά εμπνευσμένο. Από τα τοπ εγχώρια προϊόντα των τελευταίων χρόνων, κατά τη γνώμη μου.
- Aura Noir - Aura Noire
Ε-πι-τέ-λους καινούργιο άλμπουμ Aura Noir 
Το συγκρότημα που όχι μόνο βάφτισε αλλά και ταβάνιασε το blackened thrash, οι Νορβηγάρες μέτριο άλμπουμ δεν έχουν βγάλει ποτέ (ΟΚ ομολογουμένως βοηθάει η χαλαρότητά τους στη δισκογραφία) και το - περίπου - ομώνυμό τους δεν αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα. Τιτάνας Blasphemer για άλλη μια φορά παρέχει τα απόλυτα “πώρωση / ανατριχίλα combo” riffs, γίγας Carl-Michael επιβάλλει ξανά την κυριαρχία του με τις trademark κραυγές του, οδοστρωτήρας Apollyon κινείται αβίαστα από Motorhead worship (Demoniac Flow) στις πιο λαμπρές ιδέες (Shades Ablaze και Cold Bone Grasp, μα …groovy blast ρε σκύλε;!).
Θ ε ο ί.
- Dautha - Brethren of the Black Soil
ΟΚ, το 2018 μπορεί να μην ήταν τόσο κολοσσιαίο στον doom τομέα όσο το 2017 (ή εγώ δεν ασχολήθηκα στον ίδιο βαθμό, δεν ξέρω, μπορεί κι αυτό), σε κάθε περίπτωση όμως υπάρχουν μερικές top class κυκλοφορίες. Όπως το μονάκριβο μέχρι τώρα (μακάρι να αλλάξει αυτό) άλμπουμ των (drum roll) Σουηδών Dautha. Ε, από τη στιγμή που δηλώθηκε η προέλευση είναι εύκολο να καλυφθούν τα κενά, έτσι δεν είναι; Επικότροπο traditional doom της ύψιστης βαθμίδας, μεγαλειώδες, με τρομερά φωνητικά, θεϊκές μελωδίες, πραγματικά ό,τι μπορεί να αποζητάει ο λάτρης του είδους βρίσκεται εδώ, και εν αφθονία. Όπως σωστά ανέφερε ο Νικόλας, έχουν πολύ Griftegård μέσα τους, κάτι που με κάνει πολύ ευτυχισμένο …μήπως όμως έχουν και κατιτίς από Lamented Souls; Και γι’ αυτό παραλίγο να τους έβγαζα Νορβηγούς;;;
- Gatekeeper - East of Sun
Πάμε άλλο ένα τυχαίο ταγκ, @Death.Eternal τι λέει μαν όλα καλά; 
Εντάξει μωρέ το ξέρω ότι μια μπάντα σαν τους Gatekeeper μοιάζει λες “σχεδιασμένη” έτσι ώστε να διώχνει κόσμο, δεν χρειάζεται καν να βάλεις να τους ακούσεις δηλαδή, και μόνο από το όνομα - με την αρνητική φόρτιση που έχει προσλάβει εδώ και χρόνια, ιδίως στα ίντερνετς. Να σας πω κάτι όμως; Some gates should be kept. Το μέταλλο το επικό είναι ξεροκέφαλη ιστορία και αυτό είναι μέρος της γοητείας του αν μπορείς να παραβλέπεις τις γραφικότητες. Τι πειράζει εξάλλου και λίγη γραφικότητα όταν τα riffs είναι όπως πρέπει, όταν οι συνθέσεις και οι ερμηνείες έχουν χαρακτήρα και προσωπικότητα. Και ο Ζαν-Πιερ με την παρέα του έχουν πλεόνασμα.
- Lord Vigo - Six Must Die
From strength to strength πάνε οι Γερμανοί τρελάρες, καταθέτοντας και τρίτο συνεχόμενο έπος στο οποίο εξελίσσουν παραπέρα το απόλυτα προσωπικό τους ύφος, αυτό το… χμμμ… epic doom το είπαμε ε; Ρε σεις δεν ξέρω, νομίζω ότι μας ξεγελάσανε εκεί στα ξεκινήματα ώστε να τους κολλήσουμε το tag και μετά να βρισκόμαστε επανειλημμένως προ εκπλήξεως. Γιατί αν η ροκενρόλ νοοτροπία σε epic doom πλαίσιο δεν είναι αντίφαση εν τοις όροις, at the very least είναι τρομερά ασυνήθιστο αυτό το πάντρεμα και τροφοδοτεί με γενναίες δόσεις προσωπικότητας κάθε νέα κυκλοφορία των Lord Vigo. Το λες και κόλπο γκρόσο. Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα τα παραπάνω, αν όχι αρκεστείτε στο “κομματάρες με το τσουβάλι, τραγουδισμένες από φωνάρα”.
- Sacral Rage - Beyond Celestial Echoes
Μπορεί να γίνει ολόκληρη κουβέντα για το αν το δεύτερο άλμπουμ των Sacral Rage είναι ανώτερο του Illusions in Infinite Void, κατώτερο, ισάξιο κ.λπ. Εγώ, κλασικά, θα την αποφύγω. Το βλέπω ως εξής το πράγμα: Όταν έχεις να διαδεχτείς ένα ντεμπούτο τόσο ολοκληρωμένο και ψαρωτικό, που έκανε κόσμο και κοσμάκη να παραμιλάει, “μαλάκα πόσα χρόνια είχαμε να ακούσουμε τέτοιο πράγμα σε τεχνική speed/thrash φάση”, και χωρίς αυτή τη φορά να έχεις με το μέρος σου τον παράγοντα του αιφνιδιασμού, είναι πολύ εύκολο - ό,τι και να κάνεις - η επόμενη αυτή προσπάθεια να αποδειχθεί underwhelming που λέμε και στο χωριό. Τα παιδιά όμως μας θάμπωσαν και αυτή τη φορά. Και αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα. Μήτσο, Μάριε, Χρήστο, Βαγγέλη, άξιοι.
- Voivod - The Wake
Είναι πλέον επίσημο: Οι Voivod έχουν εισέλθει σε μια εποχή που μπορεί να χαρακτηριστεί δεύτερη νιότη τους. Η δύσκολη περίοδος των πρώτων χρόνων χωρίς τον Piggy πέρασε όσο γινόταν πιο ανώδυνα (χάρη βέβαια και στη δική του συνεισφορά που είχε αφήσει πίσω του και “γέμισε” δύο άλμπουμ), ο νεοφερμένος Daniel Mongrain αποδείχθηκε λίρα εκατό και το The Wake αποτελεί το αποκορύφωμα αυτής της δημιουργικής αναγέννησης του θρυλικού καναδέζικου συγκροτήματος. Και ιδού τα πειστήρια: Περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, Voivod σημαίνει ηχητική έκπληξη, “από πού ξεφύτρωσε τούτο δω”, και ακριβώς αυτό συμβαίνει π.χ. στο Iconspiracy (τι τιτλάρα!), όπου μέσα στην κλασική τους μεταλλική ψυχεδέλεια κάνει ξαφνικά την εμφάνισή της μια ενότητα με σχεδόν κινηματογραφικά έγχορδα (βλ. σάουντρακ φάση) και σε στέλνει στο διάολο. Έπος έπος έπος έπος έπος έεεεποοοοοοςςςςςςςς
- Wytch Hazel II: Sojourn
Αυτή η λίστα έχει πολλή Ασχήμια (με την καλή έννοια). Ας έχει λοιπόν και λίγη Ομορφιά (μπορεί να υπάρχει κακή έννοια;). Τι λίγη δηλαδή, που οι Άγγλοι Wytch Hazel, κάθε φορά που βγάζουν δίσκο, απλά πλημμυρίζουν τον - κάθε - χώρο με ήχους νοσταλγικούς, συγκινητικούς, θεσπέσιους και προκαλούν ένα ανεπανάληπτο αίσθημα αγαλλίασης και ευφορίας, που ουσιαστικά το συναντάς μόνο σε “αρχαίους” δίσκους: Απ’ αυτούς που πλέον έχουν γίνει Ιεροί για σένα και κάποτε δεν περίμενες ούτε στιγμή πως θα άκουγες κάτι παρόμοιο από τωρινό συγκρότημα. Κι όμως, οι Wytch Hazel δείχνουν αλάνθαστοι στο να αναπαράγουν εκείνο το μαγικό feeling. Οι Pagan Altar στο λιγότερο doom, οι Wishbone Ash στο πιο heavy, οι Thin Lizzy στο πιο μεσαιωνικό, όπως και να τους περιγράψεις είναι απλά από τα ωραιότερα πράγματα που έχουν συμβεί στο hard rock / heavy metal εδώ και πολλά χρόνια.
- Yovel - Hɪðəˈtu
Κάθε ακρόαση οποιουδήποτε από τα δύο άλμπουμ των Yovel (άρα και αυτού εδώ του ντεμπούτου τους με τον παράξενο τίτλο) μου φέρνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Μου έρχεται πάντα στη μνήμη εκείνη η μέρα που μου μίλησε γι’ αυτούς και μου πρότεινε να τους ακούσω ένας πολύ αγαπητός συνάδελφος και φίλος, αγνά παθιασμένος με τη metal μουσική, ο οποίος δεν ζει πια. “Φίλε, πρέπει να τσεκάρεις Yovel”. “Τι είναι αυτοί, ούτε που τους έχω ακουστά”. “Έλληνες μπλακμεταλλάδες, δηλωμένοι αντιφασίστες και η μουσική τους ακούγεται πολύ φρέσκια και μοντέρνα, καμία σχέση με τα μπλακμέταλς που ακούμε συνήθως”. “Όταν λες φρέσκια εννοείς ότι έχουν προγκ τάσεις ή κάτι τέτοιο;”. “Μπορείς να το πεις κι έτσι, αν και δεν το πάνε προς αβανγκάρντ, είναι in-your-face αλλά με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Και χρησιμοποιούν spoken words πολιτικοποιημένης ποίησης όπως κανένας άλλος, πρακτικά ως οργανικό στοιχείο του ήχου τους. Άκου τους και δεν θα χάσεις”. Πόσο δίκιο είχες ρε Φώτη…
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Με το που ξεκινάει το ντεμπούτο των Γλασκωβέζων Midnight Force, Dunsinane, νιώθεις κάτι μαγικό να συμβαίνει.
Σχεδόν ξεχνάς ότι το έτος είναι 2018 (2019, 2023, whatever), κλείνεις τα μάτια και συντονίζεσαι με τον παλμό του μουσικού ρεύματος / κινήματος (did we ever agree?) που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας του σκληρού ήχου στα late 70s / early 80s, με ήρωες και πρωταγωνιστές τα εργατόπαιδα της Αλβιώνας από την κορφή μέχρι τη βάση της - από τα κατσάβραχα του Ινβερνές μέχρι τα ψαροχώρια της Μαύρης Χώρας. Killer! Killer! / Nothing is safe, even you / Killer! Killer! / Just one mistake and you’re through / Killer! Killer! / No one escapes his knife / Now say goodbye to your life! Έτσι Τα μανιφέστα του …New Wave of the New Wave of British Heavy Metal δεν χρειάζεται να “σημαίνουν κάτι”, και άναρθρες (ΟΚ, όχι άναρθρες) κραυγές να είναι, μεταδίδουν το πρόσταγμα “μην ξεχάσουμε ποτέ πώς ακουγόταν μια φορά κι έναν καιρό αυτή η μουσική”. Μην ξεχάσουμε τα πρώτα Maiden, τους Diamond Head, τους Holocaust, όλους εκείνους τους σεμνούς ήρωες του Ατσαλιού. Πρέπει να ειπωθεί για πολλοστή φορά: Όταν μια μπάντα έχει ψυχή δεν έχει σημασία πόσο “ντεμοντέ” θεωρείται η μουσική της - υπάρχει χώρος γι’ αυτήν σε κάθε εποχή.
Και είμαστε ακόμα στο ορεκτικό. Μετά να δεις τι έχει να γίνει…
NUMBER FOUR
.............
Λοιπόν τελικά οφείλω στον αείμνηστο Φωτάρα περισσότερες συναρπαστικές μουσικές ανακαλύψεις απ’ ό,τι συνειδητοποιούσα. Να, σαν τους Chapel of Disease με το …And As We Have Seen the Storm, We Have Embraced the Eye.
Αυτοί οι Γερμανοί κάποια στιγμή ένιωσαν την ανάγκη για μια αλλαγή από τις death-metal-business-as-usual, άπλωσαν σε ένα τραπέζι μπροστά τους τις διαθέσιμες στυλιστικές επιλογές, τις μελέτησαν προσεκτικά και σαν γνήσιο σχήμα με ταλέντο, άποψη και προσωπικότητα, αναφώνησαν “τίποτα απ’ όλα αυτά!”. Ώρα να σκεφτούμε outside the box, μάγκες. Έχει ξαναπαιχτεί ποτέ μελωδικό death metal σουηδικής κοπής (εκ πρώτης ακροάσεως) αλλά με rock’n’roll νοοτροπία - προσοχή όμως, όχι κατά τις διδαχές π.χ. των Motorhead (άρα βλ. Entombed και death’n’roll) αλλά σε μια εντελώς laid back φάση, με αρπίσματα τύπου …Mark Knopfler; Όχι βέβαια, ε; Βουρ τότε! Η ιδέα θεωρητικά ακούγεται ως ό,τι πιο νοσηρά άκυρο σκέφτηκε ποτέ κανείς, κι όμως οι Chapel of Disease το κάνουν να λειτουργεί τόσο καλά που ακούγεται ως το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο και “γιατί χρειάστηκαν ρε τόσες δεκαετίες μέχρι να εισαχθεί στον extreme metal canon”. Ό,τι και να παίξουν μεταδίδουν κάτι το ξεσηκωτικό, όχι ακριβώς πάρτι όμως, περισσότερο “ο κόσμος οδεύει προς το τέλος του και απαιτείται να περιγράψουμε αυτή την εποχή με ένα ανησυχητικά διφορούμενο μπρίο” είναι το vibe. Και αυτές οι κιθάρες, διάολε. Κάνουν κάθε νότα να ακούγεται πιο ξεχωριστή και βαρυσήμαντη απ’ ό,τι θα ακουγόταν ολόκληρο άλμπουμ από κάποια τυπική, βαρετή καφρομπάντα.
Επιμένω: Όταν η αντι-μουσική δεν φαντάζει πια επαναστατική, η επόμενη επανάσταση είναι η αντι-αντι-μουσική.
NUMBER THREE
.............
Εν αναμονή της όγδοης δισκάρας των Madder Mortem που σκάει τον άλλο μήνα (btw ούτε το ένα κομμάτι που έχει διαρρεύσει δεν έχω ακούσει ακόμα) είναι αν μη τι άλλο ταιριαστό, στην τελική ευθεία του γαμωπαίχνιδου που μας έχει φάει τη ζωή το 2023 (τραβάτε με κι ας κλαίω), να πέσει η δέουσα αποθέωση - μαζί με τρία κολλαριστά βαθμουλάκια - στην έβδομη δισκάρα τους, το Marrow, όπως άλλωστε είχε γίνει και για όλες, μία προς μία, τις έξι προηγούμενες δισκάρες τους.
Ναι, σ’ αυτόν τον αβέβαιο και ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο είναι καθησυχαστική η επίγνωση της ύπαρξης αυτής της Σταθεράς που λέγεται Madder Mortem. Ότι όταν κυκλοφορεί καινούργιο Madder Mortem θα είναι 1000% άλλο ένα θηριώδες, τρομακτικά εμπνευσμένο άλμπουμ ασυμβίβαστου, γνήσια προοδευτικού metal που δεν ακούγεται σαν τίποτα άλλο, που αδιαφορεί για τις γύρω του τάσεις και κατευθύνσεις και εξακολουθεί να τραβάει τον δικό του δρόμο, υπηρετώντας απαρέγκλιτα το όραμα αυτής της μπάντας - κόσμημα γι’ αυτή τη μουσική. Ότι τα μακρόσυρτα ατμοσφαιρικά τους χτισίματα - ear candy θα προετοιμάζουν μεθοδικά τις αισθήσεις σου για να υποδεχτείς κάθε φορά το επόμενο ξέσπασμα που θα βάψει το νοητό σου περιβάλλον με το πιο ανεξίτηλο Μαύρο, σηματοδοτώντας άλλον έναν παράδοξα ελκυστικό εφιάλτη. Ότι η Agnete για άλλη μια φορά θα δώσει τον εγκυκλοπαιδικό ορισμό της Τέλειας Ερμηνείας, με πάθος, ένταση και δημιουργική απόγνωση. Ότι θα είναι ένα γαμημένο αριστούργημα - όπως είναι (και) το Marrow.
Αυτά. Και τώρα Άγιε μου Βασίλη για το 2024 θέλω να μου φέρεις …θα σου πω άλλη μέρα βασικά γιατί πρέπει να το σκεφτώ, σιγά μη σου ζητήσω να μου φέρεις δισκάρα Madder Mortem. Δεν χαραμίζουμε δώρα ζητώντας δεδομένα πράγματα.
NUMBER TWO
.............
Αν ήμουν αντικειμενικός ή εν πάση περιπτώσει αν προσπαθούσα να είμαι αντικειμενικός (γιατί πολλοί βγάζετε και σπειριά μ’ αυτό το κόνσεπτ) θα έβαζα #1 για το 2018 το Cruel Magic των Satan. Καθώς όμως δεν τράβηξα τελικά τέτοιο ζόρι, η τρίτη δισκάρα της reunion εποχής των Άγγλων θαυματοποιών (I’ll explain) έπεσε μία θέση στη σταυροδοσία. Ωιμέ, γιατί να είμαι τόσο άδικος.
Ψυχραιμία. Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς το μόνο βέβαιο είναι ότι οι Satan αποτελούν την πιο σταθερή αξία για το heavy metal που δεν απαιτεί περιγραφικά επίθετα από μπροστά. Το κλασικό, ντε. Ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των συγκροτημάτων που ιδρύθηκαν κάπου μεταξύ 1970 και 1985 πασχίζουν να διατηρηθούν revelant από μουσικής άποψης και να δημιουργήσουν έστω ένα άλμπουμ που να σε τραβάει να συνεχίσεις να το επισκέπτεσαι και μετά τις πρώτες 9-10 ακροάσεις, όταν ο αρχικός ενθουσιασμός (και σεβασμός) ξεθωριάζει, τα αγόρια από το Νιουκάστλ με μια σχεδόν εκνευριστική άνεση έχουν ήδη βγάλει αυτόν τον αιώνα ΤΕΣΣΕΡΑ (4) άλμπουμ που μοιάζουν να μην τσιμπάνε ούτε ένα τσικ από τη φθορά του χρόνου, να αντέχουν αγέρωχα και κάθε φορά που μπαίνουν να παίξουν, να ακούγονται το ίδιο πηγαία και καυλωτικά όσο την πρώτη φορά. Αν αυτό δεν είναι μουσικό θαύμα, δεν ξέρω τι είναι. Ίσως τελικά το γεγονός ότι μια μπάντα που χωρίς να παίζει ακραίο μέταλ λέγεται ΣΕΗΤΑΝ δεν είναι απλά ένα διασκεδαστικό οξύμωρο αλλά μία ένδειξη για το τι πραγματικά έχει παιχτεί: Κάποιου είδους deal με Εκείνον, θα μας επιτρέψεις να γράφουμε metal κομματάρες μέχρι να σβήσει ο ήλιος και εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε για τον ερχομό της Μέρας Σου, τότε που …well, θα σβήσει ο ήλιος.
Ραντεβού τώρα κάποιες μέρες μετά το ρεβεγιόν (εκείνη η λίστα θα βγει πιο εύκολα από τις μέχρι τώρα, θέλω να πιστεύω) για την επόμενη και πιο πρόσφατη ισοπέδωση από το κορυφαίο heavy metal συγκρότημα του 21ου αιώνα.
NUMBER ONE
.............
Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας, και αυτές καθορίζουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και τις επιλογές μας σ’ αυτό το παιχνίδι. Επιβεβαιώθηκε πριν δυο βδομάδες με το τελικό αποτέλεσμα εκείνης της ψηφοφορίας, επιβεβαιώνεται και σ’ αυτό το κείμενο, καθότι μεγαλύτερη μουσική αδυναμία από τους Judas Priest δεν έχω και σίγουρα αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στο να ονομάσω το Firepower το #1 μου για το 2018.
Το ενδιαφέρον δε μ’ αυτή την εξουσία που ασκεί πάνω μας ο παράγοντας “προσωπική αδυναμία” είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι απαραίτητο να “τυφλώνεσαι” προκειμένου να δηλώσεις υποταγή. Εγώ ας πούμε έχω πλήρη επίγνωση της ισχυρής πιθανότητας να μην είναι το Firepower, αν κάτσω να το εξετάσω απ’ όλες τις πλευρές το πράγμα, ο κορυφαίος δίσκος του 2018. So fuckin’ what. Η ψύχραιμη αποτίμηση της μουσικής σοδειάς ως γνωστόν δεν κάθεται ποτέ μόνη της σε κάποιον απροσπέλαστο θρόνο της κρίσης περί της μουσικής, πάντα ή σχεδόν πάντα στέκεται δίπλα της αυτό το πράγμα που λέγεται συναίσθημα και ενίοτε παίρνει κεφάλι, γέρνοντας την πλάστιγγα προς την πλευρά που επιλέγει εκείνο.
Εν προκειμένω - από τη στιγμή που οι Priest κατάφεραν να αναπληρώσουν το κενό του ΚΚ (γιατί κάποτε πρέπει να πιστωθεί αυτό στον τίμιο Ρίτσι) και να ξεπεράσουν και το επόμενο συντριπτικό πλήγμα με την ασθένεια του Γκλεν, έτσι λοιπόν μεταγγίστηκε το απαραίτητο νέο αίμα και η μεγαλύτερη metal μπάντα όλων των εποχών παρέμεινε μάχιμη, όχι ένα hopeless τσούρμο παλαίμαχων που δεν έχουν καταλάβει ότι είναι ώρα να πάνε σπίτι, μία και μοναδική εκκρεμότητα απέμενε: Να φανεί αν ο νέος δίσκος θα ήταν απλά εξαιρετικός, σε επίπεδα Angel of Retribution, Nostradamus, Redeemer of Souls, οπότε θα καταλάμβανε μια τιμητική θέση “κάπου” στα 30 καλύτερα της χρονιάς, ή αν ο πήχης θα ανέβαινε ποιοτικά, οπότε θα χόντραινε το πράγμα και θα έπρεπε να συζητήσουμε υπό άλλους όρους. Spoiler alert, η κουρτίνα έβγαλε το Β. Ώρα λοιπόν να ειπωθεί χωρίς περιστροφές: Το Firepower δεν είναι απλά ό,τι καλύτερο έχουν κάνει οι Θεοί από το Painkiller και μετά, αλλά κοιτάει στα μάτια και μια σειρά παλιότερους δίσκους τους, μένει δε ο χρόνος να πάρει εν δυνάμει σοκαριστικές αποφάσεις για την τελική αξιολογική σειρά ή να μας προσγειώσει, που κι αυτό να γίνει δηλαδή δεν έγινε και κάτι στην τελική, αυτόνομα το Firepower θα παραμείνει ένα άψογο από όλες τις απόψεις heavy metal album, γεμάτο με riffs που βρίσκουν στόχο, μελωδίες αντάξιες του θρύλου που λέγεται Judas Priest και προφανώς αυτή τη Φωνή, που σαν κι αυτήν δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει άλλη, με τέτοιο χρώμα, τέτοιο “ατσάλινο” vibe.
Δεν απομένει παρά να πάρουμε τη θέση μας στην εξέδρα (τι “κάτοχοι εισιτηρίου διαρκείας” θα ήμασταν) και να αρχίσουμε να φωνάζουμε προς τα σουηδάκια ε-ε-ε, ω-ω-ω, αν δεν σας _________ δεν φεύγετε από δω.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Πλησίασα στο να βάλω αυτόν τον Alien-ικό εφιάλτη των Horrendous...
...αλλά τελικά αποφάσισα να πάω με αυτό το έπος των DreamLongDead, ιδανικό ακόμα και για εξώφυλλο λαβκραφτικής ανθολογίας
