This post was flagged by the community and is temporarily hidden.
34 Likes
Ρε τι εχουμε παθει με αυτους τους 'Ταλικα φετος
11 Likes
Με Darkthrone στην πενταδα σου, δεν μετραει και παρα πολυ η edgy αποψη σου περι ακοης 
Απο την αλλη, ισως και να ειναι λογικο να εχεις κουφαθει αν ακουγες πολυ Darkthrone.
3 Likes
τι να κάνουμε, τους είχες προτείνει, τους προσπάθησα, δεν τους πάλεψα
πόσο γαμηστερή χρονιά…
2019:
πάρα πολλά απέξω…
το κομμάτι που έφαγε το υπέρτατο λιώσιμο την χρονιά εκείνη
σαν εξώφυλλο βάλε leprous που ειναι εξίσου εξωπραγματικό με το περιεχόμενο του δίσκου…
αυτά, καλό σας βράδυ.
28 Likes
Κατά μία ανάγνωση, η δεκαετία των 10s χαρακτηρίζεται σαν η δεκαετία των αναβιώσεων λιγότερο ή περισσότερο παλιών μουσικών ειδών και υποειδών με το παραδοσιακό metal (κλασικό heavy - power ή/και doom) να έχει την τιμητική του κατά το δεύτερο της ήμισυ. Πληθώρα σχημάτων με επίκεντρο την Β. Αμερική ξεπετάχτηκαν κυκλοφορώντας δίσκους που μπορεί να μην διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, όμως φέρουν ευδιάκριτα την ατμόσφαιρα και τον ήχο των 80’s. Από αυτή την άποψη, το 2019 ήταν ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά έτη. Για πάμε να δούμε τι άφησε πίσω:
1. Atlantean Kodex - The Course of Empire
Έχοντας επωμισθεί την ευθύνη να διαδεχθούν ένα ευρύτατης αποδοχής album όπως το The White Goddess με κάτι εξίσου καλό (αν όχι καλύτερο), οι Atlantean Kodex όντας εμποτισμένοι με την underground νοοτροπία και μακριά από καριερίστικες λογικές, πήραν τον χρόνο τους και έξι χρόνια αργότερα μπορούμε να πούμε ότι έβγαλαν την… υποχρέωση με επιτυχία!
Αυτό καθίσταται εμφανές ήδη από το υπέροχο εξώφυλλο και το όλο artwork που είναι στο ίδιο ύφος με τις παλιότερες κυκλοφορίες, σηματοδοτώντας έτσι και εικαστικά την συνέχεια, το όραμα που διέπει το βαυαρικό συγκρότημα από τις απαρχές της ύπαρξης του.
Αλλά και στο αμιγώς μουσικό κομμάτι, η μπάντα βαδίζει σταθερά στο “αφιλόξενο”, αλλά γνωστό στους φίλους μονοπάτι που έχει επιλέξει. Επικό doom λοιπόν, με τις επιρροές να αποκαλύπτονται στα special thanks για όσους αμύητους δεν τις αντελήφθησαν από την ακρόαση. Οι Solstice, οι Candlemass και οι Bathory της μεσαίας περιόδου έχουν σημαντικό μερίδιο στην ύφανση του ήχου των Atlantean Kodex, όπως και οι πρώιμοι Manowar που ρίχνουν βαριά την σκιά τους και στο The Course of Empire – άλλο αν θα σκότωναν για να έχουν γράψει κάποιο από τα τραγούδια του τα τελευταία, πολλά δυστυχώς, χρόνια!
Η φόρμουλα οικεία λοιπόν, μακρόσυρτα κομμάτια που αποκαλύπτουν το μεγαλείο τους μέσα από επιβλητικούς ρυθμούς, εμπνευσμένα leads και μελωδίες με “τόνους” συναισθήματος, και συντομότερα να παρεμβάλλονται, εξυπηρετώντας μια πραγματικά άψογη ροή σε ένα σύνολο που, παρόλο που διαθέτει εντυπωσιακά υψηλά σημεία, αξίζει και του πρέπει να ακουστεί ολόκληρο, από την αρχή έως το τέλος.
Θα ήταν παράλειψη να μην γίνει ειδική μνεία και στο στιχουργικό σκέλος που σε πλήρη σύμπνοια με τα παραπάνω, επίσης διακρίνεται για την υψηλή αισθητική του. Εδώ λοιπόν οι Βαυαροί πραγματεύονται την αέναη άνοδο και πτώση όλων των αυτοκρατοριών που υπήρξαν, σε μια δυτικόστροφη (όπως θεωρούν) διαδοχική πορεία, αντλώντας παραδείγματα από τη μυθολογία και την Ιστορία της οποίας το βιβλίο, παρότι αριθμεί τόμους, “έχει μόνο μια σελίδα”.
Αν ανατρέξουμε και σε παλιότερες στιγμές τους, μπορούμε ασφαλώς να συμπεράνουμε ότι οι Atlantean Kodex έλκονται όχι ακριβώς από την “γοητεία της παρακμής” και την επίκληση ενός ένδοξου παρελθόντος, αλλά επιδιώκουν, μέσα από την αναπόφευκτη ηρωοποίηση μιας παλιάς επίγειας δόξας, να μεταλαμπαδεύσουν τα καλύτερα στοιχεία της και να κρατήσουν ζωντανές τις μνήμες όπως και την ουσία της παράδοσης, κάνοντας ταυτόχρονα μια υπόμνηση για την προσωρινότητα των ανθρώπινων επιτευγμάτων οιασδήποτε φύσης. Ταυτόχρονα, δεν παραλείπουν να αναρωτηθούν για το τι ωθεί τους ανθρώπους στην απέλπιδα προσπάθεια “να φτάσουν στα αστέρια”, να αφήσουν το αποτύπωμα τους στην συλλογική μνήμη των μελλοντικών γενεών.
Στο The Course of Empire οι Atlantean Kodex αξιοποιούν όλες τις προηγούμενες εμπειρίες τους για να τελειοποιήσουν (μέχρι τον επόμενο δίσκο;) το ξεχωριστό πια, ύφος τους, παραδίδοντας ένα κλασικό για το είδος του LP, έναν δυνατό υποψήφιο για ότι καλύτερο στο πεδίο του μη extreme metal την προηγούμενη δεκαετία, όσο βαρύ κι αν ακούγεται αυτό.
2. Blood Incantation - Hidden History of the Human Race
Ένα death metal τεχνοκρατικό, με ζηλευτή εκτελεστική δεινότητα, με 70s vibes, με ένα υπέροχο artwork και υπαρξιακές ανησυχίες στους στίχους μάς παρουσιάζουν οι Blood Incantation με το δεύτερο πόνημα τους.
Αν δεν βρισκόμασταν μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω δίσκο – σταθμό στο είδος του!
3. Riot City - Burn the Night
Οι Riot City από το Calgary του Καναδά όχι μόνο δεν κρύβουν τις επιρροές τους, αλλά απεναντίας, μια ματιά στο εξώφυλλο αρκεί για να φέρει τους σχετικούς συνειρμούς. Εξίσου εμφανές είναι όμως, ότι είναι πολύ καλά “διαβασμένοι” και έχουν κατανοήσει σε βάθος τη μουσική που αγαπάνε. Έτσι καταφέρνουν το “Burn The Night” να έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία, τα ικανά να γοητεύσουν τους φίλους του είδους, ηχώντας επιθετικό και προσιτό την ίδια στιγμή!
Συγκεκριμένα, φρενήρεις ρυθμοί - ως επί το πλείστον, γιατί υπάρχουν και τα πάντα απαραίτητα ήρεμα σημεία για να τονίζονται οι αντιθέσεις! – δυναμικά riffs και υπέροχα solos πολλών… οκτανίων προσφέρονται αφειδώς από το κιθαριστικό δίδυμο των Roldan Reimer και Cale Savy. Ο δεύτερος εντυπωσιάζει και στα φωνητικά, όπου δεν διστάζει να κάνει χρήση και επίδειξη των Halford-ικών τσιρίδων του, σε βαθμό υπερβολής ίσως, με τα gang των υπολοίπων να δένουν άψογα. Όλα αυτά σε μια ανάλογα ρετρό παραγωγή αποτελούν την αλάνθαστη συνταγή που θα μεταφέρει τον ακροατή πίσω στα ένδοξα eighties!
4. Arch/Matheos - Winter Ethereal
Καταπώς φαίνεται η συνύπαρξη του Arch με τον Μαθιό ενεργοποιεί μια χημεία που δεν βρήκαν οπουδήποτε αλλού, ή απλώς, το να φτιάχνουν μαζί μουσική όποτε αυτό είναι εφικτό χωρίς να υπόκεινται σε χρονοδιαγράμματα και άλλες συμβατικές υποχρεώσεις, τους απελευθερώνει δημιουργικά. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα προκύπτει γοητευτικό, όπως περήφανα διατρανώνουν κομμάτια σαν το Kindred Spirits!
5. Soen – Lotus
Ένας εμπνευσμένος δίσκος όπου θα ακούσουμε Opeth (αλίμονο!), Tool, πρώτα και πάνω από όλα όμως θα ακούσουμε μια μπάντα στην καλύτερη φάση της να διατυπώνει την δική της άποψη σχετικά με το progressive της εποχής της!
Και κάποια, απαραίτητα, honourable mentions με την επιφύλαξη (υποψία, ενδεχομένως) ότι μια μελλοντική αποτίμηση δεν αποκλείεται να τα βρει πιο ψηλά!
-
Από όλους τους νεόκοπους revivalists του παραδοσιακού metal, οι Legendry από το Pittsburg των Η.Π.Α. ξεχωρίζουν, έχοντας μια δεδηλωμένη αγάπη για το folk/progressive (οι ίδιοι κατονομάζουν σαν επιρροές πέραν των Manilla Road, και τους Jethro Tull και Uriah Heep) που στο τρίτο τους LP (σε μόλις τέσσερα χρόνια ύπαρξης, παρεμπιπτόντως!) με τίτλο The Wizard and the Tower Keep αναδεικνύεται εμφανέστερα από ποτέ, συνυπάρχοντας παράλληλα με τον παραδοσιακό/επικό μεταλλικό ήχο και απέχοντας από το τυπικά αναμενόμενο τόσο υφολογικά όσο και ποιοτικά!
-
Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους οι Orodruin από το Rochester NY, επανήλθαν με το Ruins of Eternity που δείχνει φτιαγμένο από όλα τα κλασικά στοιχεία του είδους του κι από ανθρώπους που προφανώς ξέρουν τι κάνουν. Μπορεί να μην καινοτομεί, όμως πρόκειται για απολαυστικό υλικό.
-
Οι Sanhedrin με έδρα το Brooklyn είναι μια μπάντα που επιδίδεται στο αποκαλούμενο παραδοσιακό heavy metal και εκ του αποτελέσματος, πείθει για τις προθέσεις της! Ίσως επειδή αν και καινούριοι σαν σχήμα, είναι αρκετά… “ψημένοι”, ειδικά η τραγουδίστρια Erika Stolz (ένας ανδρόγυνος Dickinson!) που έχει αναλάβει και το μπάσο, αλλά και ο Jeremy Sosville με τον Nathan Honor στα drums. Με το δεύτερο τους LP, The Poisoner, καταφέρνουν να καταξιωθούν, τουλάχιστον στους σχετικούς ημι-underground κύκλους!
-
Κατά τα λοιπά, το 2019 είχαμε το In Another Time από τους Tanith του Russ Tippins που κατορθώνει να έχει την ορμητικότατα ενός ντεμπούτου, την συνοχή ενός έργου πεπειραμένων μουσικών και να ηχεί οικείο, επιφυλάσσοντας όμως και ευχάριστες εκπλήξεις! Επίσης, το καταπληκτικό ομώνυμο LP των Καναδών Traveler που έκανε πολλά κεφάλια να γυρίσουν (και να… κοπανηθούν!), ενώ το occult rock των Green Lung στο πρώτο full length τους, Woodland Rites, κλίνει προς το… μεταλλικό doom συγκρινόμενο με όσα προηγήθηκαν στον χώρο αυτό, μια δεκαετία πριν!
-
Τέλος, εφτά χρόνια μετά το προηγούμενο πόνημα τους – εξαιρετικά σύντομο διάστημα για τα δικά τους δεδομένα – οι Angel Witch επανέρχονται με το Angel of Light που ακούγεται ακόμη πιο ρετρό, έχοντας μάλιστα μια εσκεμμένα παλιακή παραγωγή. Αυτά πάντως μοιάζουν λεπτομέρειες όταν ακούς τους Martin και Heybourne να καταθέτουν την ψυχή τους στις κιθάρες, και τη φωνή του δεύτερου να παραμένει γοητευτικότατη παρά τους περιορισμούς της (ή μήπως χάρη σ’ αυτούς;). Πόσο μεγαλύτερες προσδοκίες νομιμοποιείται κάποιος να έχει όταν οι Angel Witch καταφέρνουν να κυκλοφορούν νέο υλικό που ξυπνά αβίαστα “εκείνο” το παλιό συναίσθημα;
Και του χρόνου με υγεία!
35 Likes
Your Personality
Τα στενάχωρο φτερά της μοίρας.
Φυσικά σεβεντιζ αλλά 1976
γουαι μη
12 Likes
Η τελειοτητα ειναι βαρετη 
2 Likes
SPOT ON.
I’d like this on my tombstone.
But then again I’d like to be cremated.
A wind, to the very end, returned to the wind.
τι διαολο γιατι μου βγηκε μορμπιντ το γκλιττερ.
Μου λεει η πωλητρια, πώς τα θελετε τα σεντονια σας?
Μαυρα σαν την μιση ψυχη μου.
Χμμ δεν εχω νομιζω.
Καλα τοτε φουξια, σαν την αλλη μιση.
Omagad εχουμε απο αυτα.
Νιτσε και Ρουπολα, Λενιν και Κοκλωνα, Αρχηγος και Ρομπερτ, Heaven and Hell.
@anhydriis perfection is so boring indeed, dearest
Εκανα απουσια το 2018. Δεν ηταν κακη χρονια, μαλλον χρονια της ρημπαουντ (οχι της Υπογας…αλλης!), αλλα νομιζω θα στειλω λιστα εστω για το OCD της υποθεσης. Η απουσια αφιερωνεται στην εφιαλτικη εβδομαδα που εφυγε (και ολο … “φευγει”).
Ίνα πληρωθεί το ρηθέν →
I should have been a pair of ragged claws scuttling across floors of silent seas.
Και επειδή ως 1980 νοείται το όλον ορθόδοξο 80ς (εκ της φύσεως… ανορθόδοξο), χαιρετώ αυτόν τον παρά-λογο μονό-λογο με άσμα τση καλύτερη χρονια στην ιστορία τση χεβι μουσική , 1984:
14 Likes
αλλη μια Πεμπτη που ειναι σαν Παρασκευη - εκδρομουλα με την εταιρια αυριο για δραστηριοτητες και μετα μασα και ανταλλαγη δωρων σικρετ σαντα…
παμε 2019!
Atlantean Kodex- The Course of Empire
Idle Hands- Mana
Riot City- Burn the Night
Traveler- Traveler
Blood Incantation-Hidden History of the Human Race
29 Likes
Ωραίο, να περάσεις τέλεια, είχαμε και μείς την προηγούμενη βδομάδα διήμερο
Δεν πήγα φυσικά😝
6 Likes
Εδώ 2002, σκλάβος του ήχου που με κατάλαβε απ’ τη φωνή μου. Χρωστάω ένα 18άρι (ούτε στους μαθητές μου τέτοια ατάκα), θα έρθει εν καιρώ. Πάμε για το 19άρι.
1) Brutus - “Nest”: Περίμενα πως και πως για να ξεστομίσω την ακόλουθη φράση στο κάθε της γράμμα: Το “Apptite for Destruction” του σήμερα σε όλο το μεγαλείο αυτού του τρίου!. Δεν υπάρχει κάτι, πλέον, που οφείλουμε να γράψουμε και που δεν έχει γραφεί. Το αγαπάμε και τους αγαπάμε. Η Στεφανία είναι η αδερφή μας, το κορίτσι μας που το προσέχουμε και που το αγαπάμε. Είναι και έρωτας. Και οι άλλοι δύο είναι μία κατηγορία μόνοι τους, ώστε εντέλει να έχουμε την ισχύ εν τη ενώσει. Χωρίς διαπραγματεύσεις του οφείλεται η κορυφή εδώ μέσα.
2) Arch/Matheos - “Winter Ethereal”: Ασίγαστο και αειθαλές πάθος δύο ανθρώπων και της λοιπής συνομοταξίας, που χαρίζουν απλόχερα στιγμές απόλαυσης. Δεν μπορώ ακόμη ν’ αποφασίσω αν το progόμετρό του είναι ανώτερο από τον προκάτοχό του, αλλά είναι όλο να το πιείς στο ποτήρι. Frank λείπεις!
3) Mother Turtle - “Three Sides to Every Story”: Γεια σου ρε Κώστα με τα “γουα γουα” σου στο “Zigu Zigu”. Απότρελοι και αλλοπαρμένοι συνεχίζουν να φέρνουν τα πάνω κάτω και να περνάνε ως “ανύπαρκτοι” σε συνειδήσεις progόφιλων σε ύπνο βαθύ. Τα φωνητικά μπορεί να λείπουν, αλλά τα ξεχνάς. Αφαιρείσαι απ’ το μεγαλείο της πορείας των τριών μόνο ασμάτων. Και βινυλιάρα!
4) Mother of Millions - “Artifacts”: Αν το “Sigma” έδωσε την αφορμή να μιλάμε για κάτι αξιοσημείωτο σε μια εποχή, όπου όλα έχουν (σχεδόν) ακουστεί, τότε το “Artifacts” είναι η σφραγίδα πως αυτό το σχήμα θα μεταμορφώνεται σε κάτι που θα έχει πληρότητα και όχι ατέλειες.
5) Leprous - “Pitfalls”: Σιγή, ειρήνη και λόγος. Με μια πράξη σβήνεται και αναστυλώνεται η δισκογραφία τους.
Εξώφυλλο. Άνετα Mother Turtle και Leprous, αλλά μπροστά τους στέκει αυτό:
33 Likes
Δεν ξέρω τι δικαιώματα έχω δώσει.
7 Likes
Σήμερα άνοιξα (για να το φτιάξω και καλά) το παλιό μου λάπτοπ και βρήκα μέσα παλίες μου λίστες. ΣΟΚ.
Εχω ξεχάσει αλμπουμάρες , καμία 20αρια+ . Απο αυτες παραθέτω 3 που είναι καθαρά 10αρια για μένα και δεν μπήκαν τα χρόνια που έπρεπε. Τα υπόλοιπα κάποια άλλη στιγμή θα ποσταριστούν.
2016
Το καλύτερο ηλέκτρο- ποστ ροκ άλμπουμ έβερ.
2016
2017
13 Likes
Πλ πλ μέτρια χρόνια για τα γούστα μου, ήμουν και ημι-άρρωστος όλη τη βδομάδα, έκανα και 3ημερο αστραπή στη Σλοβενία, καθόλου χρόνος και όρεξη για περισσότερα λόγια.
2019
Cage the Elephant - Social Cues
Arianna Grande - Thank U, Next
Slipknot - We Are Not Your Kind
Blink-182 - Nine
Bring Me The Horizon - Amo
22 Likes
Η πεντάδα αποτελείται από 2 κυκλοφορίες οι οποίες μοιράζονται τον ίδιο (περίπου) ήχο, epic, melodic, folk black metal, 2 ελληνικές κυκλοφορίες, διαφορετικές μεταξύ τους, με τους Winter Eternal να είναι πιο κοντά σε majestic black metal ενώ οι The Elysian Fields σε πιο symphonic death. black (θυμίζοντας τους Septic Flesh). Την πεντάδα κλείνει με πιο κλασικό τρόπο το άλμπουμ των Sanhedrin, με την υπέροχη φωνή της Erica, της οποίας χροιά μου φέρνει την τραγουδίστρια των The Devils Blood (άκυρο αλλά οκ).
Τα άλμπουμ των L’Acéphale και Véhémence έχουν πολλά να δώσουν, απλά θέλουν λίγο υπομονή από τον ακροατή, ειδικά το πρώτο όπου διαρκεί σχεδόν 75 λεπτά.
-
Véhémence - Par le sang versé
-
The Elysian Fields - New World Misanthropia
-
L’Acéphale - L’Acéphale
-
Winter Eternal - Realm of the Bleeding Shadows
-
Sanhedrin - The Poisoner
Πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές σε πολλά είδη του σκληρού ήχου, θα μπορούσαν να βρίσκονται στην πεντάδα, γενικά δεν υπάρχει κάτι που με έκανε τρομακτική εντύπωση κ όσο πλησιάζουμε στο '23 τόσο θα λιγοστεύει ο ενθουσιασμός. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι άρχισε να με ενδιαφέρουν πάρα πολύ παλαιότερες κυκλοφορίες είτε από τον χώρο του κλασικού/thrash/prog metal είτε από τον progressive rock χώρο. Οπότε αγόραζα κ αγοράζω μεταχειρισμένα από παλαιότερες χρονιές. Αυτό θα γίνει πιο έντονο τις χρονιές '22/'23 όπου ανακάλυψα πολλά πράγματα τα οποία δεν τα άκουσα όταν “έπρεπε”.
Όσον αφορά την πεντάδα, σίγουρα κάποια μου έκαναν κλικ παραπάνω από κάποια άλλα όχι να πω ότι έπαθα σοκ με κάτι. Η τριάδα βέβαια είναι πολύ δυνατή.
Λοιπόν έχουμε τους Funereal Presence με το Achatius, δλδ τον Mattias Müller των Negative Plane οπότε καταλαβαίνεται που κινείται το άλμπουμ. Τους The Deathtrip και το Demon Solar Totem, τους Evergrey με το The Atlantic, με το υπέροχο εξώφυλλο του Γιάννη Νάκου (το οποίο πάει καρφί για καλύτερο εξώφυλλο), τους Αμερικάνους Purification και το επηρεασμένο από Reverend Bizarre, Lord Vicar άλμπουμ τους Destruction of the Wicked(δεν σας ταγκάρω, ξέρετε ποιοι είστε).
Κάποιες αναφορές ακόμα…
Černý Kov - Společenství (τσέχικο black metal, τσεκάρετέ τους)
Dreams of the Drowned (με Ved Buens Ende επιρροές)
Deathspell Omega - The Furnaces of Palingenesia (το οποίο πήρα πολύ πρόσφατα κ αν είχα λίγο παραπάνω χρόνο θα έπαιζε πολύ ψηλά)
Αίμα - Tragos (η ελληνική απάντηση στους Blasphemy)
Orodruin - Ruins of Eternity
Traveler - Traveler
26 Likes
2019
1) Knocked Loose - A Different Shade of Blue
2) Johnny Booth - Firsthand Accounts
3) Rival Sons - Feral Roots
4) While She Sleeps - So What?
5) As I Lay Dying - Shaped by Fire
Honorable mentions:
Russian Circles - Blood Year
Whitechapel - The Valley
Tool - Fear Inoculum
He Is Legend - White Bat
Of Mice & Men - EARTHANDSKY
Villagers of Ioannina City - Age of Aquarius
Εξώφυλλο: Russian Circles - Blood Year
25 Likes
Συνειδητοποιώ ότι αν έπαιζα από την αρχή το παιχνίδι, οι λίστες μου θα διέφεραν σε μεγάλο βαθμό. Σε τόσο σύντομο χρόνο. Μακάρι να επαναληφθεί κάποια στιγμή.
4 Likes
2019
1. Lunar Shadow – The Smokeless Fires
Με ορισμένες αλλαγές στο ύφος που καταφέρνουν να μην ξενίζουν, όπως η τέρμα γοτθική χιταρα “Roses”, η επικομεταλλική μπάντα με κέρδισε ακόμη περισσότερο με το δεύτερο δίσκο της, σε βαθμό που πραγματικά δεν περίμενα. Τι να γράψω για μεταλλικά έπη όπως το “Red Nails (For the Pillar of Death)”? Μακάρι να μπορούσα να πω τα ίδια και για τον επόμενο δίσκο, αλλά διαφορετική συζήτηση εκείνη…
2. Atlantean Kodex – The Course of Empire
Νομίζω πως συνεχίζω να προτιμώ το “The White Goddess”, αλλά το έπος που μας χαρίζουν εδώ είναι εξίσου μνημειώδες. Το ομότιτλο είναι τεράστιο κομμάτι.
3. High Vis – No Sense No Feeling
Ένα από τα καλύτερα σύγχρονα ποστ πανκ σχήματα. Το “Altitude” είναι τέλειο και στο μυαλό μου συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται ώστε να αγαπήσει κανείς το ιδίωμα. Βέβαια, αυτό ισχύει για ολόκληρο το δίσκο. Εν ολίγης, το ποστ πανκ, όπως πρέπει να ηχεί στα αυτιά μου.
4 . Cloud Rat – Pollinator & Do Not Let Me off the Cliff (EP)
Δισκός και EP μαζί γιατί έτσι, από τη μια σταθερά κορυφαίο grindcore με τόνους ψυχής, από την άλλη αν δεν σας κάνει το grindcore και γουστάρετε μελωδίες, καθαρά φωνητικά, μπλιμπλίκια και πειραματισμούς πάτε προς τον γκρεμό. Ένα πρόσωπο του συγκροτήματος που θέλω πολύ να ξαναδώ.
5. Takafumi Matsubara – Strange, Beautiful And Fast
Ο καταπληκτικός κιθαρίστας, η ακραία ριφφομηχανή των κορυφαίων Gridlink, μαζεύοντας πολλές διαφορετικές φωνές για να πλαισιώσουν τις συνθέσεις του, χαρίζει κορυφαίο grindcore με προσωπική στάμπα.
Λοιπές Μουσικάρες:
Μαύρο Γάλα – Ζητώ Νερό
Ακόμη μια πολύ καλή κυκλοφορία.
Antimob – EP 2019 & ΙΙ
Διπλή επιστροφή, όλα καλά.
Chain Cult – Shallow Grave
Δυναμικό εγχώριο ποστ πανκ.
Bandage – Build
Επιστροφή για το εγχώριο μελωδικό πανκ σχήμα. Περισσότερο προσεγμένο από το ντεμπούτο, αξιόλογη δουλειά.
Kalpa – A Grand Misconception
Εγχώριο μεταλλικό χαρντκορ με διάφορα ωραία στοιχεία, πολλά υποσχόμενο σχήμα.
Autarch – The Light Escaping
Κορυφαίο crust από την ίσως καλύτερη μπάντα του είδους της προηγούμενης δεκαετίας.
Full of Hell – Weeping Choir
Ακραία άσχημο grindcore. Με την καλή έννοια.
Mgła – Age of Excuse
Μπορούν να ειπωθούν πολλές δικαιολογίες, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, η δημιουργία κορυφαίου black metal συνεχίζεται.
No One Knows What The Dead Think – No One Knows What The Dead Think
Η φλόγα που άναψαν οι τεράστιοι Discordance Axis δεν σβήνει. Το grindcore του μέλλοντος συνεχίζει να συναρπάζει.
Teitanblood – The Baneful Choir
Ο καλύτερος δίσκος των Ισπανών, αν και ηχητικά πιο προσιτός (?!), μολύνει την ατμόσφαιρα το ίδιο αποτελεσματικά με τα προηγούμενα τερατουργήματα τους.
Dawn Ray’d – Behold Sedition Plainsong
Οι Dawn Ray’d άφησαν τις καλύτερες δημιουργίες τους για το τέλος. Καταπληκτικό black metal με φολκ στοιχεία να ταιριάζουν άψογα. Τα λέμε πάλι το 2023, δυστυχώς για τελευταία φορά.
Terminus – A Single Point Of Light
Διαφοροποιούνται και πειραματίζονται αρκετά στις συνθέσεις, χάνοντας την αμεσότητα του άψογου ντεμπούτου, χωρίς να σημαίνει πως αυτό είναι απαραίτητα κακό. Έχω περιέργεια για τη συνέχεια.
Crypt Sermon – The Ruins Of Fading Light
Κορυφαίο επικό doom.
Tanith – In Another Time
Δεν νομίζω πως υπάρχει καλύτερο 70’s influenced μέταλλο αυτή τη στιγμή. Φανταστικές συνθέσεις με προσωπικές αδυναμίες το κολλητικό εναρκτήριο “Citadel (Galantia Pt. 1)” και το επικό “Dionysus”. Εξαιρετικό.
Lagwagon – Railer
Χωρίς να είναι ο καλύτερος δίσκος τους, είμαι ικανοποιημένος έστω με 2-3 Lagwagon κομματάρες που προσφέρουν και πάλι, όπως τα “Stealing Light”, “Parable” και “Dark Matter”.
Blut Aus Nord – Hallucinogen
Η κορυφαία black metal μπάντα αλλάζει ήχο και ο πειραματισμός κρίνεται άκρως επιτυχημένος. Καταπληκτικές μελωδίες και ατμόσφαιρα, μαγικό και εφιαλτικό ταυτόχρονα.
Deathspell Omega – The Furnaces of Palingenesia
Ακόμη ένας τρομερός δίσκος, υπερβολικά καλοδουλεμένος και αγχωτικός, σχεδόν άβολος.
Chevalier – Destiny Calls
Ο πρώτος full-length δίσκος καθηλώνει από την αρχή με την καταιγιστική τελειότητα του “The Immurement”. Επικό arcane speed μεταλλο.
Vultures Vengeance – The Knightlore
Ακόμη μια μπάντα από την νέα μεταλλική φουρνιά που νιώθω πως δεν ακούγεται όσο θα έπρεπε. Ηχητικά μου βγάζει κάτι από το ένδοξο USPM των 80’s.
Smoulder – Times of Obscene Evil and Wild Daring
Το επικό doom της μπάντας και τα παθιασμένα φωνητικά της Sarah Ann με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή.
Bad Religion – Age of Unreason
Μετά από ένα καταπληκτικό σερί κυκλοφοριών, χωρίς να συγκλονίζουν, προσφέρουν ακόμη ένα αξιόλογο δίσκο.
Possessed – Revelations of Oblivion
Τεράστια επιστροφή από ένα τεράστιο συγκρότημα-κλειδί του ακραίου ήχου. Αναπάντεχη δισκάρα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
27 Likes
2019
In the Garden of Eden, baby…
…don’t you know that I love you?
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Altar of Oblivion - The Seven Spirits
Εντελώς απρόσμενα, η 2019 λίστα μου ξεκινάει με διάθεση επική και συνάμα doom. Από τη Δανία, μια χώρα πιο γνωστή για την ποιότητα παρά για την ποσότητα των metal συγκροτημάτων που παράγει, έχουμε εδώ το τρίτο άλμπουμ των Altar of Oblivion και το μοναδικό τους που έχω ακούσει. Τα δύο πρώτα τους μάλιστα apparently έχουν πάρει ακόμα καλύτερες κριτικές απ’ αυτό, κάτι που σε ένα συμπέρασμα με οδηγεί: Πρέπει να τα ακούσω ASAP! Γιατί και απλά ισάξια του The Seven Spirits να είναι, θα μιλάμε για δισκάρες. Πόσο συχνά ακούς metal μεγαλοπρεπές, μελαγχολικό, ταυτόχρονα …πιασάρικο αλλά ποτέ ξεκωλιάρικο; Παράξενο άλμπουμ, αλλά πέρα για πέρα εθιστικό.
- Angel Witch - Angel of Light
Αυτές οι δύο λέξεις, Angel και Witch, δεν θα πάψουν ποτέ να αγγίζουν ευαίσθητη χορδή. Και ακόμα πιο συγκινητική είναι η αναγέννηση της τελευταίας δεκαετίας, πρώτα με το As Above, So Below και πλέον και με το Angel of Light, δύο εξαιρετικούς δίσκους που διαβεβαιώνουν ένα από τα κορυφαία άλμπουμ στα χρονικά του heavy metal “δεν είσαι πια μόνο σου”. Είναι μια ιστορία δικαίωσης για αυτή τη μεγάλη - και όχι πια μόνο cult - μορφή της μέταλ μουσικής που λέγεται Kevin Heybourne, ο οποίος ενέπνευσε ένα σωρό μουσικούς που κατέληξαν να γίνουν πολύ πιο επιτυχημένοι από τον ίδιο, αλλά στη δική μου συνείδηση θα έχει πάντα περίοπτη θέση, γιατί τόσο όμορφα σκοτεινό heavy metal πολύ λίγοι έχουν παίξει.
- Crypt Sermon - The Ruins of Fading Light
Το 2015 μας είχαν αφήσει εμβρόντητους με το φανταστικό Out of the Garden, εύκολα μέσα στους 4-5 κορυφαίους doom δίσκους της δεκαετίας. Τέσσερα χρόνια μετά, το ερώτημα ένα: Μπορούν να επαναλάβουν ένα τέτοιο επίτευγμα; Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι το The Ruins of Fading Light το βρίσκω κάνα δυο κλικ πιο κάτω. Αυτό όμως λέει περισσότερα για το πόσο μεγαλειώδες ήταν το πρώτο άλμπουμ, παρά για την ποιότητα του δεύτερου. Γιατί αν βγάλεις από τη μέση τον παράγοντα της σύγκρισης, κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικός δίσκος, με όλα τα vibes “υμνικής ισοπέδωσης” που περιμένεις από το διαχρονικό epic doom.
- Disillusion - The Liberation
Είχαν περάσει ΔΕΚΑΤΡΙΑ (13) χρόνια από το Gloria, εκείνο το αλλόκοτο αριστούργημα - προφήτη μιας νέας εποχής για τον προοδευτικό μεταλλικό ήχο. Οι Γερμανοί Disillusion είχαν αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς. Η ώρα για το τρίτο άλμπουμ επιτέλους έφτασε, αλλά δεν έπρεπε επ’ ουδενί να αγνοηθεί ο κανόνας που (πάω στοίχημα) έχουν βάλει οι ίδιοι στους εαυτούς τους, να μη φτιάξουν ποτέ δύο φορές τον ίδιο δίσκο. Η επιλογή λοιπόν ήταν να γυρίσουν πίσω σε καιρούς μεγαλείου (κρίμα που δεν θα το πιάσουν πολλοί αυτό) και, βάζοντας το φίλτρο της εξέλιξης που μεσολάβησε από εκείνο το “melodeath 2.0”, να θέσουν για άλλη μια φορά το στάνταρ για ό,τι μπορεί να θεωρείται extreme progressive metal. Και αυτό ακριβώς έκανε το Liberation.
- Drastus - La Croix de Sang
Είναι ένας φορουμίτης που κάνει παρέα με δυο άλλους φορουμίτες αλλά τα δικά του μουσικά γούστα είναι - πλέον - πολύ μακριά από τα δικά τους. Επειδή λοιπόν καμιά φορά βαριέται να τους ακούει να συζητάνε για τα δικά τους και εκείνος να μην έχει τι να πει, γιατί θέλει να μιλήσει για τα δικά του αλλά οι άλλοι σταρχίδιατους, έχει αναπτύξει μια τάση να “αποκτά άποψη” για ένα συγκρότημα ή δίσκο με βάση μια-δυο φράσεις που άκουσε ή διάβασε κάπου, και να μοιάζει ενημερωμένος για όλους και για όλα. Φυσικά οι άλλοι δύο το ξέρουν αλλά επειδή είναι φίλοι, πάνε με τα νερά του. Μια φορά λοιπόν ο ένας του λέει, για τους Drastus (εκείνη την περίοδο τους λιώνανε) ξέρεις τίποτα, να εντυπωσιάσεις κάνα black metal γκομενάκι; Όχι, λέει εκείνος. Ρε συ - κάνει ο δεύτερος στον τρίτο - ρίχτου τίποτα να 'χει. Βεβαίως, λέει ο τρίτος, ξεροβήχει και αρχίζει:
Αυτό που κάνει τους Drastus ξεχωριστούς είναι ότι ενώ γενικά στο μπλακμέταλ ο πήχης ανεβαίνει όταν η μπάντα ή ο καλλιτέχνης βγάζει προς τα έξω μια αίσθηση παράνοιας, ξέρεις, ότι είναι εντελώς άρρωστοι ψυχικά, στους Drastus το evil συναίσθημα βγαίνει όχι ως ψυχοπάθεια αλλά ως υπολογισμένη και 100% ορθολογική μοχθηρία. Κάτι που μάλλον το κάνει και ακόμα πιο τρομακτικό.
Δεν ξέρω αν έχουν βάση τα παραπάνω, ούτε αν ο αναφερθείς στην αρχή φορουμίτης χρειάστηκε ποτέ να τα αξιοποιήσει για να πουλήσει μούρη (μάλλον όχι), αυτό που θέλω να ξέρετε εσείς οι υπόλοιποι είναι πως παρότι λείπουν τα ονόματα, όλα όσα παρατέθηκαν είναι 100% αληθινά.
- Isole - Dystopia
ΟΚ εδώ τα πράγματα είναι λίγο μετρημένα κουκιά, και όχι με την κακή έννοια φυσικά. Βάζοντας να ακούσεις καινούργιο Isole ξέρεις ότι δεν θα σε απογοητεύσουν, όπως δεν το έκαναν ποτέ σ’ αυτά τα περίπου 20 παραγωγικότατα χρόνια παρουσίας τους. Ο έβδομος δίσκος τους είναι σαν τους προηγούμενους έξι - again, in a good way: Αργόσυρτο, θρηνητικό, μεγαλειώδες doom, με μια αίσθηση καθαρότητας να αφήνεται παντού, από τον κιθαριστικό τόνο και τις μελωδίες μέχρι τα φωνητικά, με ελάχιστες brutal παρεμβολές. Ο κόσμος δεν πολυενθουσιάζεται με τέτοια συγκροτήματα, ίσως επειδή είναι στη φύση αυτής της μουσικής να αρέσει (ευρέως) μόνο σε μικρές δόσεις. Και από κει και πέρα να καλύπτει την υπαρξιακή ανάγκη των λίγων για σωστό επικό doom, που οι Isole είναι πια από τους Βράχους του.
- Legendry - The Wizard and the Tower Keep
Με τα προηγούμενα άλμπουμ των Αμερικάνων Legendry δεν έχω πολυασχοληθεί η αλήθεια είναι, αλλά το The Wizard and the Tower Keep είμαι βέβαιος ότι θα αποδειχθεί αρκετό να τους εξασφαλίσει τη δική τους ενότητα στη Μεγάλη Βίβλο του Αληθινού Μέταλ. Ίσως γιατί είχαν την οξυδέρκεια να σκεφτούν “outside the box” συγκριτικά με τα περισσότερα σχήματα του είδους! Ό,τι έγραψε κάμποσα ποστ πίσω ο @Ian_Metalhead ισχύει 100%, μιλάμε για ένα συγκρότημα που εξίσου με τα μεγαθήρια των 80s τιμά και αυτά των 70s, με αποτέλεσμα ο ήχος τους να μην ακούγεται τόσο “βαρβαρικός” αλλά αυτό το αντισταθμίζουν με αυτή τη σχεδόν παραμυθένια ατμόσφαιρα που φτιάχνουν. Must listen αν αγαπάς το διαφορετικό στο έπικ σου.
- Lord Vicar - The Black Powder
Μ’ αυτό το άλμπουμ τα βρήκα λίγο σκούρα όταν το άκουσα. Αλλιώς τους ήξερα εγώ τους Lord Vicar, ως μια μπάντα που βρισκόταν ας πούμε στο “rock’n’roll άκρο” του doom metal, είχαν μεν φυσικά τα heavy riffs τους και τη μελαγχολία τους, αλλά το σπάγανε και λίγο αυτό το σκηνικό με γκρούβες, κλασικομεταλλάδικο feeling και τέτοια. Εδώ το πράγμα δείχνει να έχει σοβαρέψει απότομα και δραματικά: Καταπώς φαίνεται o Kimi θυμήθηκε τις μέρες του στους Reverend Bizarre και έγραψε τα πιο βαριά και ασήκωτα riffs που έχουν ακουστεί ποτέ σε Lord Vicar δίσκο, σε συνδυασμό με μελωδικά θέματα μες στη μαυρίλα και τον Christian να ερμηνεύει με περισσότερο πόνο από ποτέ. Ισοπεδωτικό, μονολιθικό, ζορίζει (πολύ) αλλά ανταμείβει.
- The Lord Weird Slough Feg - New Organon
Τόσες και τόσες βδομάδες πέρασαν, αλλά τελικά με μεγάλη μου χαρά μπορώ να επαναφέρω αυτό το αγαπημένο συγκρότημα σε λίστα μου. Και έχει πλάκα που αυτό γίνεται μετά το μοναδικό πραγματικά μέτριο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ, το Digital Resistance. Εμφανώς ο Mike-αρος ο Scalzi ένιωσε ότι είχε πράγματα να αποδείξει, ίσως δε γι’ αυτό να πήρε την απροσδόκητη απόφαση να επιστρέψει η μπάντα στο αρχικό της όνομα, θυμίζοντας ότι δεν είναι απλά “Slough Feg”, είναι και “Lord Weird”. Το κλείσιμο του ματιού στο παρελθόν συνεχίζεται και σε μουσικό επίπεδο, με επικό ξέθαμμα του Headhunter για εναρκτήριο κομμάτι, είναι όμως το φανταστικό Coming of Age in the Milky Way (ρε σεις, είναι ιδέα μου ή παντρεύει το γνωστό επικό μέταλλο της μπάντας με …50s αισθητική;!) που βάζει τη σφραγίδα στην καλύτερη δουλειά της μπάντας εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου.
- Magic Circle - Departed Souls
Αυτή τη φορά είπα να μην το παρακάνω και να βάλω μόνο ένα πρότζεκτ του κωλόπαιδου Brendan Radigan, είτε black metal με τους Torture Chain είτε old-school doom με τους Magic Circle. Επελέγη το Νο 2, μεταξύ άλλων τιμής ένεκεν καθότι το Departed Souls είναι το κύκνειο άσμα αυτού του εγχειρήματος. I’ve Found My Way To Die (μεγάλη κομματάρα!), τραγουδάει και πράγματι είναι ο αποχαιρετισμός που άρμοζε, με το πιο πλούσιο και πολυσυλλεκτικό από τα τρία Magic Circle άλμπουμς, όπου ο στόχος δεν μοιάζει πια να είναι στενά να βγει το doom μεροκάματο (που εννοείται ότι γίνεται κι αυτό) αλλά ένας εορτασμός all things 70s, με hard rocking vibes, άφθονες bluesy στιγμές, ακόμα και ορισμένους άκρως επιτυχημένους ψυχεδελικούς πειραματισμούς, και όλα αναδεικνύονται μέσα από τη φωνάρα του Brendan. Δισκαρούμπα.
- Mystik - S/T
Το να εμφανίζεται ένα συγκρότημα που παίζει heavy metal με γυναικεία φωνητικά έχει πάψει προ πολλού να προκαλεί εντύπωση (προσωπικά μάλιστα χαίρομαι δεόντως που αυτή η φάση έχει επιστρέψει εν μέρει στις 80s ρίζες της, με τις κοπελιές να συναγωνίζονται σε τσαμπουκά τον αρχιδόκαμπο, σπάζοντας τη μονοκαλλιέργεια σοπράνο περιπτώσεων hit or miss για μένα), όταν όμως ήρθα σε επαφή με αυτήν εδώ την μπάντα αιφνιδιάστηκα, καθώς ακόμα και σήμερα είναι σπάνιο να συναντάς ένα κατά τα 3/4 γυναικείο metal συγκρότημα. Και τις καμαρώνω πολύ ετούτες τις Σουηδέζες: Η (Tso kai) Lo και η Beatrice παίρνουν κεφάλια με τα riffs τους, η Julia κάνει κατάθεση ψυχής με τις ερμηνείες της, ε και ας πούμε ότι στα ντραμς ο Sven δεν είναι παραφωνία (και) σε μουσικό επίπεδο.
- Spidergawd V
Όταν τα πατροπαράδοτα prog rock εργαλεία χρησιμοποιούνται με τρόπο έτσι ώστε να υπηρετήσουν την ακόρεστη διάθεση για ροκενρόλ ξεφάντωμα, όταν τα πνευστά κάνουν την εμφάνισή τους όχι για σοφιστικέ ασκήσεις αλλά για να σιγοντάρουν τις σκληρές κιθάρες στην ηχητική επίθεσή τους, η μαρκίζα δεν μπορεί να γράφει παρά μόνο ένα όνομα: Spidergawd. Οι Νορβηγοί αλητάμπουρες (που δεν τους φαίνεται) στην πέμπτη δουλειά τους εξακολουθούν να τελειοποιούν το απολαυστικό τους στυλάκι, που σε προστάζει να σηκωθείς και να χτυπηθείς, να χορέψεις, να τραγουδήσεις με όλη τη δύναμη της φωνής σου τα πιασάρικα - αλλά με την καλή έννοια - ρεφρέν τους. Δίσκος να τον βάλεις στο ηχοσύστημα του αμαξιού, να πας στο βενζινάδικο να το φουλάρεις, να πατήσεις play σε repeat mode …και όπου σε βγάλει ο δρόμος.
- Tanith - In Another Time
Η παιχτάρα και συνθετάρα Russ Tippins είπε να κάνει ένα διάλειμμα από τις απανωτές επιδείξεις δύναμης με τους Satan και να παίξει κάτι …πιο χαλαρό; I know, αυτή είναι η πρώτη εντύπωση - έχεις τα εύθραυστα γυναικεία φωνητικά, τη 70s ατμόσφαιρα, την άπλετη μελωδικότητα κ.λπ., από την άλλη όμως ο Russ δεν σε αφήνει και να ξεχάσεις ποιανού δίσκο ακούς, με πολλές κοφτερές κιθάρες εδώ κι εκεί, σχεδόν σε power metal ύφος, απλά όπως είπαμε με την έμφαση να είναι μόνιμα στη μελωδία, κατοχυρώνοντας τον vintage χαρακτήρα του πρότζεκτ. Πολύ ενδιαφέρουσα ηχητική προσέγγιση, που θριαμβεύει χάρη στην (ως συνήθως) έξοχη τραγουδοποιία και την υπεράνω κάθε προσδοκίας, ζεστή φωνή του Russ. Brian πρόσεχε, αυτός εδώ θα σου φάει το ψωμί όπως πάει!
- Terminus - A Single Point of Light
Ο ασταμάτητος καλπασμός των Μπελφαστινών Terminus από τη μία φέρνει στο μυαλό όλα τα γνωστά μεγαθήρια του κλασικού και του επικού metal, από την άλλη όμως με κάποιον τρόπο το πάει όλο αυτό σε μια δική τους κατεύθυνση, σε μια ηχητική γωνιά όπου αν έχεις ακούσει έστω ένα κομμάτι Terminus στη ζωή σου, μετά τους αναγνωρίζεις από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Ίσως είναι αυτή η χαρακτηριστική “ιρλανδίλα”, και στη φωνή του James Beattie και στην αισθητική των riffs και των μελωδιών, που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Και σίγουρα είναι ο συνδυασμός βαρβαρικού ήχου και sci-fi θεματολογίας που τους καθιστά ακαταμάχητους, ένα από τα συγκροτήματα που θα περιμένουμε ακόμα καλύτερα πράγματα απ’ αυτούς στο μέλλον. Cry! Cry Havok!
- Twisted Tower Dire - Wars in the Unknown
Οι Twisted Tower Dire στα late 90s / early 00s ήταν ένα συγκρότημα πραγματικά ηρωικό: Σε μια εποχή που ελάχιστοι φύλαγαν το Μυστικό του Ατσαλιού και από τους υπόλοιπους οι περισσότεροι, μη έχοντας ιδέα, το χλεύαζαν μέχρι τελικής πτώσης, εκείνοι ακομπλεξάριστα υμνούσαν το επικό ιδεώδες και κρατούσαν τη φλόγα αναμμένη. Η διαδρομή τους διακόπηκε πρόωρα από τον θάνατο του εμβληματικού τους τραγουδιστή Tony Taylor, τα χρόνια πέρασαν, στο μεταξύ ξεπετάχτηκαν ορδές ολόκληρες από νέα συγκροτήματα που τιμούσαν εκείνες τις μουσικές αξίες, ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου για τη μεγάλη επιστροφή, με έναν εξαιρετικό νέο τραγουδιστή, τον Johnny Aune από τους Walpyrgus, και προϊόν της αναγέννησης το Wars in the Unknown, άλμπουμ αντάξιο του συγκροτήματος που έβγαλε ένα Crest of the Martyrs και ένα Netherworlds.
- Waylander - Ériú’s Wheel
Όταν πρόκειται για celtic metal, για folk metal εν γένει, όλοι σκεφτόμαστε αυτόματα εικόνες ημίγυμνων βαμμένων πολεμιστών να ορμούν στο πεδίο της μάχης, αποφασισμένοι να δώσουν τη ζωή τους για να διώξουν τους εισβολείς από τη γη των πατέρων τους κ.λπ. κ.λπ. Έχει γίνει λίγο κλισέ η αλήθεια είναι. Πόσο αναζωογονητικό λοιπόν να έρχονται οι Waylander, ούτως ή άλλως ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του είδους, και να διηγούνται μια τόσο διαφορετική ιστορία, που δεν είναι καν ιστορία βασικά, είναι μια σειρά στιγμιότυπων ειρηνικής αγροτικής ζωής με άξονα τον εποχικό κύκλο. Όταν έρθει ο Samhain μην απελπίζεσαι αλλά γιόρτασε, οι μέρες θα μεγαλώσουν και πάλι, οι ακτίνες του ήλιου θα σπάσουν ξανά το σκοτάδι και την παγωνιά. Αλλιώτικο, αλλά υπέροχο άλμπουμ.
Tier A
- Atlantean Kodex - The Course of Empire
Πόνεσε, πόνεσε πολύ που δεν κατάφερα να το χωρέσω αυτό στην πεντάδα - αλλά κάποιο έπρεπε να μείνει απέξω… Δεν ξέρω αν με εξιλεώνει καθόλου που το The Course of Empire είναι το άτυπο #6 μου για το 2019, το μόνο βέβαιο πάντως είναι πως εδώ οι Atlantean Kodex για άλλη μια φορά μεγαλούργησαν. Όταν έχεις να κάνεις με ατσάλι τέτοιου επιπέδου (που οι Kodex αναμφισβήτητα βρίσκονται στην κορυφή του), δεν ξέρω, οι τυπικές μουσικές περιγραφές μού φαίνονται πεζές, πιο ουσιώδες θεωρώ το να πούμε ότι η μπαντάρα εδώ έφτιαξε το τέλειο σάουντρακ μιας καθηλωτικής αφήγησης που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει ένα καινούργιο είδος, το “thinking man’s epic metal”. Φαίνεται π.χ. από το A Secret Byzantium και πόσο βαθιά κόβει: And as the towers fell, we watched from afar a crescent moon rise to the east / Now thousand voices drown our song / Confusion of this modern age / Abandoned now the Agora lies as the haze of burning books blinds the mind / And so our glory passed with the pounding of hooves, and every truth became a dream…
Καλοί οι μύθοι, οι θρύλοι και οι σκιές, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο επικό από την ίδια την Ιστορία, ειδικά όταν αποδίδεται τόσο ποιητικά.
- Borknagar - True North
Λοιπόν νομίζω ότι ήταν ακούγοντας αυτό ακριβώς το άλμπουμ, κάποια στιγμή μέσα στην πανδημία, που μες στον ενθουσιασμό και τη συγκίνησή μου αναφώνησα (και το γνωστοποίησα και σε τρίτους) “ρε πόσο παίζει να λατρεύω Borknagar, μέσα στα 3-4 αγαπημένα μου νορβηγικά συγκροτήματα!”. Ίσως ο προαναφερθείς ενθουσιασμός να τυφλώνει και να οδηγεί σε υπερβολές, το πιο ωραίο απ’ όλα όμως είναι ότι και με “νηφάλια” σκέψη η παραπάνω δήλωση δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Ναι, είναι διαχρονικά αγαπημένοι οι Borknagar, με το folk/prog/black στυλ τους να στρίβει τις ρώγες μου με όλους τους σωστούς τρόπους (είναι αγγλική έκφραση που προφανώς και είναι άκυρη η επί λέξει ελληνική μετάφρασή της, αλλά πόσο θα γάμαγε να την είχαμε κι εμείς;!). Το δε True North παίζει να είναι το κορυφαίο άλμπουμ στην τρέχουσα εποχή δημιουργικής τους ανάκαμψης και από τα καλύτερα στη δισκογραφία τους γενικώς, με την επική φωνητική τριανδρία των Simen / Lazare / Vintersorg για άλλη μια φορά να μου παίρνει τα μυαλά.
- Chevalier - Destiny Calls
Fun fact (προς τον εαυτό μου ε), το Destiny Calls είναι το επίσημο full-length ντεμπούτο των Φινλανδών true metal ηρώων Chevalier αλλά ήδη έχω αναφέρει σε άλλες λίστες και τις τρεις προηγούμενες, “misc” δουλειές τους! Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος… Ότι μπορεί να το έχω παραξηλώσει ναι, παίζει, αλλά δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια για “ορθολογισμό” η μπαντάρα: Το φανταστικό epic speed metal της μιλάει κατευθείαν στην ψυχή μου, θα μπορούσα να βάλω να παίξουν στη σειρά και τα δύο EP και αυτό εδώ το LP, και εννοείται και το σπλιτάκι με Legionnaire στο ενδιάμεσο, και μετά άνετα θα πάταγα και repeat. Θέλω να πάω στη σπηλιά όπου ηχογραφούν και να τους παρακολουθήσω live να δίνουν πόνο, να νιώσω όλο το μεγαλείο από τις “γδαρμένες” κιθάρες τους, να με πλημμυρίσει η αγαλλίαση των πολεμικών μελωδιών τους, και στο τέλος να πάω στη Θ-Ε-Α Emma και να της πω “κάνε με ό,τι θέλεις”.
Κατά προτίμηση δε με αυτήν ακριβώς την περιβολή:
Btw το βλέπουμε αυτό το patch-άκι στο μπράτσο έτσι;
Άμα έχει γούστο η γκόμενα…
- Fvneral Fvkk - Carnal Confessions
Είναι άπειρες οι metal μπάντες που μέσα από τους στίχους τους έχουν κατακεραυνώσει την υποκρισία της Εκκλησίας, να κηρύσσει την “αγάπη” και την ίδια ώρα να καταστρέφει ζωές μικρών παιδιών. Άλλες τόσες έχουν χρησιμοποιήσει βλάσφημο χιούμορ για να δείξουν ότι είναι Απέναντι. Κάποιες τα έχουν κάνει και τα δύο. Δεν ξέρω όμως άλλη μπάντα από τούτους δω τους Γερμανούς που τα συνδύασε αυτά με μουσική τόσο κατανυκτική και σοβαρή, φαινομενικά. Διαβάζεις “Fvneral Fvkk” και περιμένεις κάτι ας πούμε βρώμικα διασκεδαστικό, ροκενρολάδικα σάπιο - και σου σκάει ένα doom από τα πιο επικολυρικά που έχουν ακουστεί εδώ και πολλά χρόνια, και μάλιστα όσο πιο γοτθικό πάει ώστε ταυτόχρονα να παραμένει “παραδοσιακό” (ορκίζομαι ότι ακούω γενναίες δόσεις παλιών καλών Paradise Lost εδώ!). Το αν αυτή η αντίστιξη λειτουργεί είναι στην κρίση του καθενός (για μένα πότε δουλεύει και πότε όχι - το εξώφυλλο πάντως είναι spot on), μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε ότι το Carnal Confessions είναι must για κάθε λάτρη του doom metal;
- Iron Griffin - Curse of the Sky
Η λίστα αυτή περιλαμβάνει κάμποσες εξαιρετικές τραγουδιάρες που με τις φωνάρες τους ανέβασαν επίπεδο τις έτσι κι αλλιώς φοβερές δουλειές των συγκροτημάτων τους, καμία όμως τόσο εντυπωσιακή όσο η Maija Tiljander των Φινλανδών Iron Griffin. Το κορίτσι απλά δεν υπάρχει. Βάζεις το Curse of the Sky να παίξει, λες α ωραία άλλο ένα συγκρότημα που παίζει φουλ παλιομοδίτικο 70s style heavy metal με ωραίες μελωδίες, περνάς καλά, και τότε μπαίνουν τα φωνητικά και έρχεται το μεγάλο σοκ. Τι ΘΕΑ είναι αυτή; Οι μεσαίες της ακούγονται πανίσχυρες, επιβλητικές, αγέρωχες, καθηλωτικές. Οι ψηλές της αναστατώνουν με τη δύναμη και την καθαρότητά τους, φέρνοντας το αίμα σε σημείο βρασμού. Και οι πιο εύθραυστες, συναισθηματικές στιγμές της σε κάνουν να θες να πάρεις το αεροπλάνο για Ελσίνκι, να πας να τη βρεις και να της κάνεις πρόταση γάμου. Κάποια πράγματα στη μουσική πρέπει να βιωθούν για να γίνουν αντιληπτά, τέτοιες φωνές βγαίνουν μια φορά στα δέκα χρόνια και μετατρέπουν δίσκους όπως το - από μόνο του καταπληκτικό - Curse of the Sky σε ακατέβατο δεκάρι.
- Kawir - Αδράστεια
Πλέον σε κάθε νέο άλμπουμ των Kawir το σκέλος της θεματολογίας είναι σχεδόν εξίσου συναρπαστικό με το καθαρά μουσικό. Παίρνοντας θάρρος από το πόσο καλό βγήκε το προ διετίας κόνσεπτ του Εξιλασμού, με τους καταραμένους της ελληνικής μυθολογίας, το 2019 αποφάσισαν να εξερευνήσουν κι άλλες σκοτεινές περιοχές αυτού του αχανούς πεδίου σε πλούτο ιδεών: Αδράστεια. Κόρη του Δία και της Νυκτός, θεά της εκδίκησης. Εκδίκηση θεών, εκδίκηση ανθρώπων, δεν έχει σημασία, το ζητούμενο είναι να τραγουδιστεί ο αέναος κύκλος ύβρης και νέμεσης, εγκλήματος και τιμωρίας, με θύτες και θύματα να μοιράζονται ως εμπειρία τον ίδιο ζόφο σ’ αυτές τις πέντε αιματηρές ιστορίες. Όσο για τη μουσική, τα πολλά λόγια είναι περιττά - ο συνδυασμός των μαυρομεταλλικών riffs με τα folk στοιχεία γίνεται πια τόσο φυσικά, που η αίσθηση είναι ότι οι Kawir έτσι όπως ξυπνάνε γράφουν και ένα επικό κομμάτι με μοχθηρές κιθάρες κι από πάνω αυλούς, ασκομαντούρες, ό,τι θέλουν και ό,τι χρειάζεται κάθε φορά.
- Possessed - Revelations of Oblivion
Η ένδοξη σκηνή του Bay Area είχε σιγήσει για πολλά χρόνια, καιρός ήταν πια να έρθει από τη θρασομάνα ένας δίσκος που θα τάραζε τα ήσυχα νερά στο είδος και εμάς μαζί τους, μεταφέροντάς΄μας νοερά στα 80s αλλά υπό σύγχρονο πρίσμα ει δυνατόν. Και ήρθε από το πιο απροσδόκητο μέρος. Possessed;;; Τι-λες-τώρα. Μετά από τρεις ολόκληρες δεκαετίες αδράνειας, με τον Joey χρόνια τώρα καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι, ήταν δυνατόν να είναι οι νονοί του death metal εκείνοι που θα έβγαζαν τον thrash δίσκο της χρονιάς; Κι όμως, ήταν. Το Revelations of Oblivion δεν μπορεί να περιγραφεί από άλλη λέξη πιο εμφατική από τον όλεθρο. Ακούγοντάς το δεν σου πάει καν από το μυαλό (μέχρι να μπουν τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Joey) ότι πρόκειται για το comeback album βετεράνων της σκηνής, νομίζεις ότι ακούς κάποιο συγκρότημα καβλωμένων πιτσιρικάδων που θέλουν να αποδείξουν πράγματα. Μήπως όμως και οι Possessed δεν είχαν να αποδείξουν πράγματα; Έτσι είναι, η κάβλα χρόνια δεν κοιτά. Αν αυτό είναι ο επίλογος, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος.
- Smoulder - Times of Obscene Evil and Wild Daring
Η Sarah Ann μού είναι πολύ οικεία και συμπαθής φιγούρα εδώ και χρόνια, καθώς έχω περάσει ώρες παρακολουθώντας την σε διάφορα βίντεο του Banger TV να κάνει κριτικές δίσκων. Όταν λοιπόν πληροφορήθηκα ότι συμμετέχει και ως τραγουδίστρια σε συγκρότημα που παίζει επικό doom, ήξερα ότι έπρεπε να τσεκάρω. Και πάλι καλά, γιατί θα έχανα πολύ ωραία πράγματα. Ακούγοντας το Times of Obscene Evil and Wild Daring (τιτλάρα) το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν “ρε οι Eternal Champion αλλά λίγο πιο αργοί και με καλύτερα φωνητικά!”. Οπότε και όσοι δεν έχετε ακούσει, καταλαβαίνετε τι έχουμε εδώ: Βαρύ, ασήκωτο, τραχύ, βαρβαρικό ατσάλι στις παρυφές του doom, με το ζεύγος των Καναδών μεταναστών στη Φινλανδία Sarah - Shawn να κάνει θαύματα σε όλους τους τομείς - συνθέσεις, ερμηνείες, παιξίματα, τα πάντα. Ευπρόσδεκτη επίσης η θηλυκή πινελιά (διά χειρός Sarah προφανώς) στο στιχουργικό κομμάτι, ή αλλιώς δώσε μου κι άλλα Sword Woman και πάρε μου την ψυχή ζαργάνα μου.
- Villagers of Ioannina City - Age of Aquarius
Ο δίσκος των αποδείξεων ήρθε. Το Riza αγαπήθηκε πολύ αλλά και αμφισβητήθηκε εξίσου, με κάμποσους να μην πείθονται και να μιλάνε για gimmicks, “γαμήσια με ξένη ψωλή” (βλ. το πλήθος των διασκευασμένων παραδοσιακών κομματιών) και λοιπές κακεντρέχειες. Εγώ πάλι ποτέ δεν κόλλησα στο “τίνος είσαι συ ρε” (έχω να πω διάφορα για Dubliners στην επικείμενη 60s edition), ίσως όμως αν ήμουν καλλιτέχνης να το έβλεπα αλλιώς και να ήθελα να βουλώσω στόματα. Δεν ξέρω αν συνέβη κάτι τέτοιο με τους VIC ή αν το πλάνο ήταν αυτό εξαρχής, σε κάθε περίπτωση όμως το Age of Aquarius είναι θρίαμβος. Πάρτε λοιπόν και το δικό μας υλικό, κουφάλες, και πείτε ότι δεν σας αρέσει. Και πώς να μην αρέσει αυτή η παρατεταμένη υπνωτική ομορφιά, με τα μεθυσμένα riffs, τις συμπαντικές ατμόσφαιρες, τις παθιασμένες ερμηνείες, τα κλαρίνα και τους άσκαυλους που ακούγονται πια εντελώς οργανικά στοιχεία του ήχου της μπάντας. Και όλα αυτά σε ένα φανταστικό πακέτο, υψηλής αισθητικής (βλ. και εξώφυλλο), αγκαλιάζοντας, επιτέλους, την ελληνικότητα - τη σωστή ελληνικότητα - χωρίς αναστολές.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Ένα από τα πιο ευχάριστα μουσικά σοκ που έχω βιώσει τα τελευταία χρόνια ήταν όταν άκουσα το Burn the Night των Riot City.
Τουλάχιστον για λίγο καιρό μετά η αίσθηση ήταν ότι όλα εκείνα τα όμορφα που είχαν συμβεί τα προηγούμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια στον χώρο του παραδοσιακού heavy metal σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, στη Σουηδία, στις ΗΠΑ, στον Καναδά από όπου κατάγονται οι ίδιοι οι Riot City κ.α., ήταν ένα χτίσιμο, μια διαδικασία που οδηγούσε νομοτελειακά κάπου - και αυτό το “κάπου” ήταν αυτό εδώ το ντεμπούτο, ένας από τους πιο ισοπεδωτικούς metal δίσκους που άκουσα την περασμένη δεκαετία. Είναι πάνω απ’ όλα θέμα παιδείας: Τα πάντα στο Burn the Night, από το εξώφυλλο μέχρι τα riffs και από τα ντραμς μέχρι τις τσιρίδες, φωνάζουν με όλο τους το Είναι για τους Judas Priest θα δίναμε και τη ζωή μας αν χρειαζόταν. Όταν λοιπόν έχεις και σωστές βάσεις και ταλέντο από δω μέχρι το παγωμένο Κάλγκαρι, πώς να μη δείρεις μετά όλη την πλάση; Στα μόλις 37 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ - δεν χρειάζονται περισσότερα όταν ξέρεις τι κάνεις - το πωρωσιόμετρο (δικός μου όρος) σπάει, ξαναφέρνουν, ξανασπάει, ξαναφέρνουν, ξανασπάει…
Από τους δίσκους που σου βγάζουν αυτό το αρχέγονο μέταλ ρε αιδοία.
NUMBER FOUR
.............
Οι υποσχέσεις που είχαν αφήσει οι Γερμανοί Grendel’s Sÿster με το “περσινό” τους EP, εδώ, στο Myrtenkranz (Myrtle Wreath), γίνονται πράξη με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο.
Η περίπτωσή τους είναι απ’ αυτές που με πείθουν όλο και περισσότερο για μια άποψη που διατυπώνω τα τελευταία χρόνια: Για να συνεχίσει να αναπτύσσεται η metal μουσική γενικά, και ακόμα περισσότερο τα παραδοσιακά της παρακλάδια, πρέπει να γίνει ακόμα πιο αποφασιστική στροφή προς την παραδοσιακή μουσική του κάθε τόπου. Δύο διευκρινίσεις: 1) Δεν έχω παρελθοντολαγνικές βλέψεις, αυτό που θέλω να δω είναι μια δημιουργική αξιοποίηση της λαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς, που φιλτραρισμένη μέσα από σύγχρονες ευαισθησίες θεωρώ ότι μπορεί να κάνει θαύματα. 2) Ούτε για το niche του folk metal μιλάμε, που κάνει πολλούς να κριντζάρουν. Δεν χρειάζονται ούτε πεντακόσια όργανα, ούτε τραγούδια για μπίρες και βότκες, αρκεί μια λελογισμένη χρήση folk θησαυρών για να βγούμε ασπροπρόσωποι. Όπως το κάνουν οι Grendel’s Sÿster, που μόνο με μια κιθάρα, ντραμς και φωνή αναπαράγουν μια ατμόσφαιρα μαγικά μεσαιωνική, ειδικά στο ανατριχιαστικό Steinmännlein (ή Cairns), που μοιάζει να κουβαλάει χιλιετίες ολόκληρες μουσικής παράδοσης.
Μην το φοβάστε το χθες - απλά εκπαιδεύει για το αύριο.
NUMBER THREE
.............
Το άλμπουμ που έλιωσα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέσα στο 2019 (και σε ένα μέρος του 2020, μέχρι να αρχίσουν οι γνωστές μαλακίες) πρέπει να ήταν το Gododdin των Midnight Force.
Τους ήξερα και τους εκτιμούσα πολύ ήδη από το Dunsinane της αμέσως προηγούμενης χρονιάς, αλλά τούτο δω το δεύτερο άλμπουμ ήταν πραγματική αποκάλυψη και τους ανέβασε κατακόρυφα στη συνείδησή μου. Τι ζητάει ένας οπαδός του παραδοσιακού heavy metal από τα καινούργια συγκροτήματα του χώρου; Να τον σέβονται. Να είναι οι εαυτοί τους, να μην πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, να αναπλάθουν στη φαντασία σου τα 80s με έργα και όχι με λόγια. Αυτό κάνουν οι Σκωτσέζοι Midnight Force - επίσης από σεβασμό και αγάπη προς αυτή τη μουσική. Ιδίως βέβαια το NWOBHM, το οποίο μπολιάζουν με άπλετη επική διάθεση, με αποτέλεσμα να παράγουν κομματάρες, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς φρου φρου κι αρώματα - πείθουν για τη γνησιότητά τους με τη μουσική τους και μόνο. Ειδικά εκείνο το γαμημένο το The Doom of Kiev (που βέβαια αναφέρεται σε μια μεσαιωνική πολιορκία της πόλης, αλλά οι κατοπινές εξελίξεις κάνουν την ακρόασή του …ενδιαφέρουσα) πρέπει να είναι από τα κομμάτια της χρονιάς.
(Άλλος ένας) από τους δίσκους που σου βγάζουν αυτό το αρχέγονο μέταλ ρε αιδοία.
NUMBER TWO
.............
Ναι λοιπόν, το ξέρω ότι το Fear Inoculum θεωρείται ήδη από πολύ κόσμο ό,τι πιο αδύναμο έχουν βγάλει ποτέ οι Tool. Ο λόγος που αυτό δεν με σταματάει από το να κάνω ό,τι και με τα τέσσερα προηγούμενα (να το ψηφίσω) είναι πολύ απλός: Αυτά που λένε για το Fear Inoculum είναι παπαριές καμαρωτές!
Οι Tool δεν έχουν βγάλει ποτέ μέτριο ούτε απλώς καλό άλμπουμ, ό,τι έχουν κάνει είναι μέσα στους καλύτερους δίσκους της εκάστοτε χρονιάς, αν φυσικά δεν είναι το #1. Το δε γεγονός ότι το Fear Inoculum δεν είναι #1 και κατ’ επέκταση δεν θα μείνει στην Ιστορία ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, όπως αναμφίβολα συμβαίνει με τα Aenima και Lateralus (και δευτερευόντως με τα Undertow και 10000 Days) δεν σημαίνει κάτι. Όπως χαρακτηριστικά μου είχε πει ο @Lupin όταν περιμέναμε να βγει το άλμπουμ τότε και συζητάγαμε τι θα προκύψει άραγε, “έτσι κι αλλιώς οι Tool το χρέος τους προς τη μουσική το έχουν κάνει”. Και με το παραπάνω, θα προσθέσω εγώ. Όσο για το μουσικό περιεχόμενο του πολυαναμενόμενου αυτού δίσκου, είναι κλασικό Tool μεγαλείο, ναι, (ακόμα) πιο ζόρικο σε σχέση με τα έργα του παρελθόντος, αλλά guess what: Παιδέψου λίγο παραπάνω και θα γίνει κτήμα σου.
Αν μία μπάντα αξίζει να της δώσεις αυτόν τον χρόνο, είναι οι Tool.
NUMBER ONE
.............
Πού είχαμε μείνει λοιπόν; Α, ναι. Στο ερώτημα “τελικά ποιο είναι το κορυφαίο progressive metal album των 2010s”. Όπως έλεγα προ καιρού, είναι έργο Arch / Matheos, ένα το κρατούμενο. Πάμε παρακάτω. Είναι το Sympathetic Resonance ή ο διάδοχός του, το παρόν άλμπουμ Winter Ethereal;
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ του καθενός από τα δύο. Οι διαφορές στην ποιότητα πολύ μικρές έως οριακές. Είναι σαν ένα άλλο που έλεγα μια φορά, όταν στέκεσαι ανάμεσα σε δύο βουνά που δεν βλέπεις καν πού τελειώνουν (γιατί έχει σύννεφα και ομίχλη εκεί ψηλά) είναι λίγο τρέχα γύρευε η φάση με το ποια κορυφή είναι πιο πάνω. ΟΚ - αν μου βάλεις το πιστόλι στον κρόταφο παίζει να σου πω το Sympathetic Resonance, το πιο πιθανό όμως επειδή έχει και πάνω από δεκαετία στην πλάτη, οπότε άλλος πια ο συναισθηματικός δεσμός σε σχέση με το Winter Ethereal που υπάρχει μόνο τέσσερα χρονάκια. Ποιος μου λέει όμως ότι σε δέκα χρόνια δεν θα έχει γίνει το ίδιο και μ’ αυτό; Για την ακρίβεια, είμαι σίγουρος ότι θα γίνει το ίδιο. Οπότε ας αφήσουμε τον χρόνο να κρίνει. Και στο μεταξύ να απολαύσουμε άλλη μια φορά το άλμπουμ της χρονιάς για το 2019.
Τζιμ, Τζον, και σεις οι υπόλοιποι παιχταράδες που βάλατε το λιθαράκι σας γι’ αυτό το έπος, προσκυνώ ταπεινά.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Η απουσία του από την παραπάνω λίστα, προϊόν της σύγχυσης που εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να μου προκαλεί. Τέσσερα χρόνια μετά, ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν αυτό το άλμπουμ αντιπροσωπεύει όλα όσα μισώ στο σημερινό μέταλ ή αν μέλλει να αποδειχθεί μουσικός σύντροφος ζωής. Έχω κάνει και τις δύο σκέψεις ακούγοντάς το. Χρειάζομαι κι άλλο χρόνο. Μέχρι να ξεδιαλύνει το πράγμα, μία παραχώρηση: Φόρος τιμής στην απίστευτη, στοιχειωτική ομορφιά αυτής της εικόνας την οποία χρησιμοποιεί ως εξώφυλλο.
32 Likes