1977
========================================================================
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Summary
Τη δεκαετία του Εβδομήντα, μετά τη χούντα, ο Θάνος: 1) κατέβαινε σε απεργίες και διαδηλώσεις, 2) αναρωτιόταν ποια εκδοχή του μαρξισμού τού ταιριάζει περισσότερο, 3) μπερδευόταν διαβάζοντας Πουλαντζά και 4) ε έφτυνε εκεί πέρα και κάνα δυο αριστουργήματα το χρόνο.
Στο υπό εξέταση έτος, καθισμένος στη χέστρα λογικά (στον καμπινέ και στην τραπεζαρία, θα έλεγε ένας ξεφτίλας), ξεπέταξε μια Φουέντε Οβεχούνα, με βάση θεατρικό έργο του 17ου αιώνα για τους κατοίκους ενός ισπανικού χωριού που σφάξανε τον τύραννο διοικητή τους, και κάτι Τροπάρια για Φονιάδες, αφιερωμένα στον Πλουμπίδη, τη Ρόζα τη Λούξεμπουργκ και άλλες ηρωικές μορφές του παγκόσμιου προλεταριάτου.
Συμπαραστάτριά του σταθερά, δίνοντας φωνή στο όραμά του για μια πολιτικοποιημένη τέχνη, η Μαρία Δημητριάδη, η πιο συγκλονιστική γυναικεία φωνή που έβγαλε ποτέ αυτός ο τόπος, και μάλλον οποιοσδήποτε τόπος, να αλαλάζει Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού, κυλάει πάνω απ’ τα χωράφια, ποιος τη σταματάει και άλλα τέτοια επικά, εκτός δηλαδή από όταν δεν φώναζε αλλά ψιθύριζε σε λυρικό ύφος και, ναι, ίσως ακουγόταν ακόμα πιο Θεά.
Πολλά ειπώθηκαν ήδη κι όχι τίποτα άλλο, δεν έχουν και μεγάλη σημασία καθότι δεν μπορούν να περιγράψουν το μεγαλείο αυτής της δημιουργικής περιόδου - ζενίθ της ελληνικής έντεχνης μουσικής των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, ακριβώς τότε που αυτός ο όρος δεν χρειαζόταν εισαγωγικά και, ακόμα περισσότερο, δεν είχε γίνει dirty word, ας είν’ καλά ο εθνάρχης και η πασοκάρα και γι’ αυτό όπως και για τόσα άλλα (και όχι, δε μου διαφεύγει η ειρωνεία ότι μιλάμε για τον συνθέτη που μετέπειτα έκανε ό,τι έκανε τέλος πάντων - αλλά είπαμε, όταν τα στερνά τιμούν τα πρώτα ΤΟΤΕ ΝΑΙ, ο νεκρός δεδικαίωται).
========================================================================
ΠΕΡΙΠΟΥ ΠΑΝΘΕΟΝ, ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΩΣ - ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΟΥΝ ΕΥΦΗΜΟ ΜΝΕΙΑ
Summary
Κάποτε στα μέσα της δεκαετίας του ‘70, πάντως σίγουρα μέχρι τέλη 1976 το αργότερο, ένας Σκωτσέζος μετανάστης στην Αυστραλία, τραγουδιστής ενός ανερχόμενου συγκροτήματος - που όταν χρειάστηκε να διαλέξουν όνομα δεν το σκέφτηκαν και πολύ διεξοδικά, με αποτέλεσμα κόσμος να τους ρωτάει ρε μήπως είστε λίγο γκέι και να τους εκνευρίζει - μετά από ένα τυπικό λάιβ εκείνης της εποχής, κατά το οποίο η μπάντα είχε χύσει ποτάμια ιδρώτα πάνω στη σκηνή κάποιας βρωμότρυπας (αλί σε μας που δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να ζήσουμε κάτι τέτοιο με τους συγκεκριμένους…), επιδόθηκε στη συνηθισμένη του μετασυναυλιακή δραστηριότητα: Κωλομπαρότσαρκα. Σε μια φάση ακούει το όνομά του, γυρνάει και τι να δει, μια γκόμενα με αμφίεση κοριτσιού της νύχτας, ήτανε ούτε είκοσι χρονώ και γύρω στα 140 κιλά, ο Χριστός και η Παναγία. “Πώς σε λένε;” “Ρόζι. Και μάντεψε: Αυτό το μήνα έχω πάρει 28 διάσημους”. Ήταν φανερό ότι η …καλίγραμμος νεαρά ήξερε πολύ καλά τι ήθελε: Το Νο 29. Τι θα κάναμε, σχεδόν όλοι; Τρεχάτε ποδαράκια μου / “ξέρεις έχω σχέση” / “I’ve got the Jack, you’d better stay away” και εν πάση περιπτώσει οι εκδοχές της ίδιας απόφασης περιορίζονται μόνο από τη φαντασία. Όχι ο ήρωας της ιστορίας μας όμως. Ετούτος ήντονε μερακλής. Έτσι, το επόμενο πράγμα που θυμότανε λέει ήταν να ξυπνάει και να την ακούει να λέει τον μαγικό αριθμό. 29.
Και δεν το μετάνιωσε στιγμή λέει.
Η πληθωρική ιερόδουλη Ρόζι με τη ζωή που έκανε δύσκολα θα κατάφερνε να βαστάξει για καιρό. Και έτσι έγινε. Απεβίωσε σε ηλικία 22 ετών το 1979, λίγους μήνες πριν τον θάνατο του Νο 29 της. Δεν θα μάθουμε ποτέ πού σταμάτησε το κοντέρ. Το μόνο που έμεινε ήταν η ιστορία της μεταξύ τους νύχτας, σε ένα κομμάτι - το ροκενρόλ το ίδιο και ένα δίσκο μια απ’ τα ίδια.
– Γεια σας, από Κάνσας τι έχετε;
– Το Dust in the Wind ψάχνεις;
– ΤΙ;;;;; ΤΟ ΝΤΑΣΤΙΝΔΕΓΟΥΙΝΤ;;;;;;; ΣΟΥ ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΑΚΟΥΕΙ ΝΤΑΣΤΙΝΔΕΓΟΥΙΝΤ;;;;;;;;
– Δεν ξέρω μικρέ. Πώς φαίνεται κάποιος που ακούει Νταστινδεγουίντ;
– Εεεεεε δεν ξέρω ΠΑΝΤΩΣ ΟΧΙ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;;;;;;;;;
– Καλά, καλά. Να σου πω, αφού θες να ακούσεις Κάνσας, μου έχεις εμπιστοσύνη να σου δώσω να πάρεις όποιο αποφασίσω εγώ;
– Ναι, αμέ, δώσε μου κάποιο και το τσιμπάω.
– Ωραία, πάρε αυτό. Μην κοιτάξεις από πίσω όμως.
– Γιατί όχι;
– Ε μα δες εξώφυλλο τώρα, τι να κοιτάς από πίσω όταν έχεις τέτοιο πράγμα μπροστά; Να δεις που κάποτε κάποιος θα πει ότι είναι το πιο ωραίο εξώφυλλο δίσκου που βγήκε το 1977.
– Πωπω ναι, θεϊκό. Εντάξει, θα το πάρω. Δεν πιστεύω να έχει τίποτα φλώρικες μπαλάντες μέσα;
– Ρε πάρτο και τράβα σπίτι σου τώρα λέμε.
– Εντάξει, ευχαριστώ, γεια σας!
Καλώς τους και αυτούς τους θαμώνες μου!
Γενικά θα ήθελα οι λίστες μου στο παιχνίδι να έχουν λίγο μεγαλύτερη ποικιλία αλλά δε μ’ αφήνουνε ρεεεεεε. Όταν ανοίγουν με Γκοτζίλα και κλείνουν με Νοσφεράτου πώς να αντισταθώ μετά εγώ; Ε;
Δεμαφήνουνελέμε
Φολκ ροκ στα τέλη των 70ς. Αυτό θα πει μέσα στα πράγματα!
Αλλά για μισό λεπτό: Μήπως ετούτος ο κουζουλός έθεσε εαυτόν εκτός κλίματος απολύτως συνειδητά; Έτσι επειδή του κάπνισε; (Και είπε να το δείξει κιόλας; 
)
Ναι, ξέρεις κάτι; Νομίζω ότι αυτό ακριβώς έγινε.
Α ρε Φίλαρε, στο τσακ… Κανονικά θα τη χτύπαγες την πεντάδα, αλλά εδώ οι άλλοι Καίνε Ουρανούς και Σβήνουν Φώτα (ή μας τα αλλάζουν, κατά άλλη ερμηνεία), τι να σε κάμω. Κι εσύ όμως δισκάρα έφτιαξες πάλι, μην ανησυχείς. Και με το γκρουβ του ομώνυμου με φέρνεις πάντα, πάντα όμως ρε, στα μέρη της πιο τελειωμένης γραφικότητας, και δεν έχω καν μαλλί που να ταιριάζει μ’ αυτή την κίνηση.
========================================================================
…and now for the Top 5
NUMBER FIVE
Summary
«Δεν τελειώνουνε οι δισκάρες αγορίνα λέμεεεεε. Είμαστε η πιο τυχερή μπάντα στον κόσμο, τι άλλο να πω πια. Με το Μιχαλιό εδώ, δε μας κουνάει άνθρωπος από την κορυφή. Και ούτε το Μιχαλιό κουνάει κανένας!».
NUMBER FOUR
Summary
«Ντάξει ναι καλά πάμε αλλά δεν ξέρω, έχω μια αίσθηση σαν κάτι να μας κρατάει πίσω. Δεν είμαι σίγουρος πώς ακριβώς να στο περιγράψω… Ως γνωστόν αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς είναι η ικανότητά μας να γράφουμε χιτάρες, έτσι; Λοιπόν, νομίζω ότι αν εστιάσουμε σε αυτό αντί να γράφουμε εκεί πέρα προγκίζοντα έπη, που μεταξύ μας ποιος χέστηκε, θα πάμε ακόμα πιο ψηλά. Ίσως πρέπει να αλλάξουμε κάποια πράγματα στη δομή του συγκροτήματος. Πώς το είπες; Ναι, συμφωνώ, καλά θα πάει αυτό».
NUMBER THREE
Summary
«Κοντοχωριανοί μας, ναι. Αυτοί από Άστον, εμείς από ολούθε που θα ‘λεγε και μια ψυχή που αγαπάει μία δεκαεννιά χρόνια. Συμφωνώ, τον έχουν ψιλοχάσει το δρόμο τους. Εμείς; Δεν πρόκειται, είμαστε ταγμένοι σε αυτό. Ε, όσο να πεις, μια μοναξιά τη νιώθουμε, ναι. Αλλά κάτι μου λέει ότι σε λίγα χρόνια από τώρα θα είναι και δεκάδες άλλοι μαζί μας. Ξέρω πολύ καλά τι πουλάει στα τσαρτς τώρα, φυσικά, απλά σου λέω για το προαίσθημα που έχω».
NUMBER TWO
Summary
«Όχι, στο ορκίζομαι, εδώ δεν έχει αφιερώσεις “στη μεγαλοφυία της Άιν Ραντ”. Στο λόγο μου ρε. Ναι, έχω κι εγώ αυτή την αίσθηση ότι τώρα αρχίσαμε για τα καλά. Ποια κομμάτια; Χεχε, το περίμενα ότι θα έλεγες αυτά τα δύο. Ναι, δεν αποκλείεται να είναι ό,τι καλύτερο κάναμε ή θα κάνουμε ποτέ. Αλλά και το άλλο δεν πάει πίσω, έτσι; Και να ξέρεις, ακόμα δεν έχεις ακούσει τίποτα. Ω ναι, θα επιστρέψει. Ω ναι, και ο Ροσινάντε. Λίγη υπομονή ακόμα…».
NUMBER ONE
Summary
«Προφανώς 3 στα 3, περίμενες κάτι λιγότερο; Όχι βέβαια, τώρα μιλάς σωστά. Πώς με βλέπεις; Προβληματισμένο; Όχι μωρέ, απλά… ΟΚ, θα στο πω. Νομίζω ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Ε, πού είναι το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι ότι καλές είναι και οι Βαβυλώνες και οι Βασιλιάδες και όλα αυτά που γουστάρει η ψωλαρία στα λάιβ μας αλλά κανονικά πρέπει κάθε χρόνο να χτυπάμε πρωτιές στα τσαρτς, αυτό είναι το πρόβλημα. Ναι, ξέρω ακριβώς πώς να το πετύχω αυτό. Θα ενημερωθεί και το συγκρότημα εν ευθέτω χρόνω. Όχι, σιγά, πιστεύω ότι θα είναι μέσα όλοι».
