2021
Need-“Norchestrion: A Song for the End”
Khirki-«Κτηνωδία»
Iron Maiden-“Senjutsu”
Spiritbox-“Eternal Blue”
Trivium-“In The Court Of The Dragon”
35 Likes
Στο εξώφυλλο παίζει να είναι και η Τζάνις. Ξανθιά 
Χρόνια πολλά είπαμε; Υγεία (ψυχική και σωματική) σε όλους. Αντίστροφη μέτρηση για το νέο έτος. Αντίστροφη μέτρηση και με την λίστα μου για το 2021. Στην πεντάδα μου βρίσκονται κυκλοφορίες που άκουσα τότε και μου έμειναν περισσότερο. Αν εξαιρέσουμε το Νο 1,τα υπόλοιπα δεν θα τα χαρακτήριζα αριστουργήματα. Αλλά και πάλι, εμένα μ’ άρεσαν σε ικανοποιητικό βαθμό. Χωρίς πολλά πολλά…
5)The Anchoress - The Art Of Losing
Δεύτερος δίσκος για την συμπαθέστατη Ουαλή μουσικό. Στο The Art of Losing η Catherine Anne Davies έχει απαλλαγεί από την καθοδήγηση του Paul Drapper (Μansun. Mαζί γράψανε τον πρώτο της δίσκο) και τα έχει αναλάβει όλα η ίδια, με ομολογουμένως εξαιρετικό αποτέλεσμα. Με τον James Dean Bradfield (πατριωτάκια γαρ) στο ντουέτο The Exchange - ανταποδίδοντας την συμμετοχή της στο Dylan & Caitlin των Manics - και με ένα σύνολο συνθέσεων γεμάτων ευαισθησία αλλά και αυτοπεποίθηση, κερδίζει το στοίχημα χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Κομμάτια όπως το μελαγχολικό Unravel με το υπέροχο τσέλο, την αδιαμφισβήτητη britpop του Show Your Face ή το ομότιτλο με ένα ρεφρέν που θυμίζει Shake the Disease (άραγε μόνο σε εμένα;) πρέπει να τα άκουσα άπειρες φορές στα χρόνια της χολέρας-του covid ήθελα να πω. Φέτος κυκλοφόρησε και ένα super άλμπουμ διασκευών, πώς να μην την λατρέψεις μετά!
4)Iron Maiden- Senjutsu
Άλλος ένας δίσκος που γέμισε τις άπειρες ώρες της καραντίνας με γνώριμες αλλά και τόσο καλοδεχούμενες μελωδίες, από ένα συγκρότημα που τίμησε το ένδοξο παρελθόν του και δεν επαναπαύθηκε στις δάφνες του. Τώρα που το σκέφτομαι παίζει να μην έχω δώσει ούτε πόντο στους Maiden στις προηγούμενες ψηφοφορίες και το κάνω τώρα με το Senjutsu. Καλός μαλάκας! Είναι όμως ακόμη φρέσκια η ανάμνηση της υπέρτατης καύλας στο πρώτο άκουσμα του Hell on Earth και μερικών ακόμη κομματιών που δεν γινόταν να γίνει διαφορετικά. Πόσο μακριά μου μοιάζει τώρα το 1992 όταν πρωτάκουσα το Fear of the Dark και μετά όλα πήραν την προδιαγεγραμμένη τους τροχιά…
3)Unto Others - Strength
Το Strength τσεκάρει όλα τα σωστά κουτάκια σε ότι αφορά το μουσικό μου γούστο. Επιμεταλλωμένο post-punk , ΙΔΑΝΙΚΟ για live shows σε μικρά σκοτεινά clubs(βλέπετε τι προσπαθώ να κάνω εδώ?), με τα τυπικά για το είδος τους πομπώδη φωνητικά - που όμως δεν ξεπερνούν το όριο του να γίνουν εκνευριστικά. Success! Συγκριτικά με αυτό που παρουσίασαν οι Beastmilk στο Climax, οι Unto Others είναι ίσως πιο κοντά στους The Cult και στους Sisters of Mercy του Vision Thing, παρά στους Smiths και στους Killing Joke, με ένα Hard Rock attitude που δεν με χαλάει καθόλου και που το συναντάμε και σε μπάντες όπως οι Sentenced σε κάποιο βαθμό. Δίσκος με αξιοθαύμαστη ομοιογένεια, δείγμα του ότι με δυσκολία θα ξεχώριζα τα Heroin, Downtown και Strength από τα 12 κομμάτια του, καθώς όλα ανεξαιρέτως βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο. Μπαντάρα και δισκάρα! Και η ψήφος μου για εξώφυλλο.
2)Kaelan Mikla - Undir Koldum Nordurljosum
Οι τρεις φεγγαροχτυπημένες κοπελιές από την Ισλανδία (φυσικά!) με το Undir… κυκλοφόρησαν τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο τους, ο οποίος σε σχέση με τους προηγούμενους απομακρύνεται λιγάκι από την dark wave αισθητική τους και πλησιάζει το dark/ethnic υβρίδιο που υπηρετήσαν σχήματα όπως οι Dead Can Dance και οι Cocteau Twins. Αν και τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια τους βρίσκονται στις άλλες δουλειές τους, εδώ παρουσιάζουν ένα σύνολο που δεν κάνει πουθενά κοιλιά με τα Svört Augu, Stormurinn και Örlögin (Αχ αυτό το μπάσο…και η μπασίστρια) να κλέβουν την παράσταση, ενώ η συνεργασία τους με τους Alcest στο Hvítir Sandar να ανοίγει νέα ηχητικά μονοπάτια για την μπάντα. Μετά τις καραντίνες γύρισαν όλο τον πλανήτη (εκτός από ξέρετε πού) κάνοντας ακόμη και support στον Ville Valo, ενώ περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον το επόμενο δισκογραφικό τους χτύπημα.
Πριν το No1 μερικά memorable mentions ή δίσκοι που αν τους άκουγα λίγο παραπάνω μπορεί να μπαίναν πεντάδα, αλλά τι να πρωτακούσει κανείς…
Trivium - In The Court Of The Dragon Δισκάρα. Πλέον πιστεύω θα είναι έκπληξη το να κυκλοφορήσουν κάτι έστω απλά καλό. Είναι εκπληκτικό ότι οι τύποι, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, είναι ακόμη κάτω από 40 ετών.
Wolf Alice - Blue Weekend Nα τα πάλι τα παιδιά στην λίστα μου. Απλά υπέροχος δίσκος τι να λέμε. Delicious Things, γιες ιντίντ! Έχουν μπει και αυτοί πλέον στα μεγάλα σαλόνια.
Converge And Chelsea Wolfe - Bloodmoon I Όλοι εσείς που λέτε για κομμάτι της χρονιάς από Darkthrone, έχετε σίγουρα ακούσει το Crimson Stone; Λίγο πονάω που το αφήνω εκτός πεντάδας αλλά είπαμε…
Turnstile - Glow On Εντάξει, έχει και γαμώ την θετική, ανεβαστική ενέργεια. Ακούγοντας το ένα χαμόγελο σκάει στα χείλη. Smashing Pumpkins, Νirvana, Therapy? Turnstile στο εξής στην ίδια πρόταση.
Arab Strap - As Days Get Dark Χρόνια (δεκαετίες!) μετά τα αγαπημένα μου Elephant Shoe και The Red Thread ξανασχολήθηκα μαζί τους, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά, το απίστευτο εναρκτήριο The Turning of Our Bones το απαιτούσε. I don’t give a fuck about the past. Εδώ είμαστε.
Khirki - Κτηνωδία ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ. Μουσικάρες, δεν έχω λόγια. Bγαίνουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα και οι περισσότεροι πετάνε χαρταετό. Ακόμη αυτομαστιγώνομαι που δεν έχω καταφέρει να τους δω live.
1)Mastodon - Hushed And Grim
Oι τρείς δίσκοι που κυκλοφόρησαν οι Mastodon μετά το αριστουργηματικό Crack the Skye είναι σίγουρα αξιόλογοι. Είναι όμως το διπλό Hushed And Grim, το τέταρτο διαδοχικά, που καταφέρνει να πιάσει και πάλι εκείνη την τελειότητα. Διπλός δίσκος σημαίνει αυτόματα πολύ πληροφορία για να αφομοιώσει κανείς. Ιδιαίτερα αν μιλάμε για μια μπάντα όπως οι Mastodon που κάθε κομμάτι τους είναι γεμάτο εναλλαγές στους ρυθμούς και στις διαθέσεις. Δίσκος λοιπόν που χρειάζεται μεν πολλές ακροάσεις, αλλά που από την πρώτη καταλαβαίνεις ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πραγματικά ιδιαίτερο. H αίσθηση είναι λες και ακούμε Greatest Hits Album. Θα σταθώ όμως σε κάποια κομμάτια τα οποία τα θεωρώ απίστευτα: Sickle and Peace. Η λύτρωση που φέρνει κάποιες φορές ο θάνατος. More Than I Could Chew. Tι λέγαμε για μουσικά ταξίδια; Ένα από τα πιο heavy riff που έχουν γράψει. Κάπου στο 4:40 λες και όντως ραγίζει ο ουρανός και με το solo που ακολουθεί σου σηκώνεται η τρίχα. Peace and Tranquility. Παράνοια σκέτη από το πρώτο δευτερόλεπτο. Gobblers of Dregs αυτά που γίνονται στο τέλος κατά την διάρκεια του solo δεν περιγράφονται. Skeleton of Splendor. To My Detriment… Μουσική που σε ταξιδεύει λοιπόν σε χίλια δύο μέρη, απρόβλεπτη, άλλοτε μελαγχολική και νοσταλγική, άλλοτε σκοτεινή και οργισμένη. Αριστούργημα έτσι απλά.
33 Likes
δυνατή χρονιά και το 2021.
τρομερές δισκάρες που ακόμα δεν έχουν βγει απο την playlist μου.
**2021
λοιπόν αδικία για αρκετά όπως soen, gojira, maiden, mastodon…οριακά δεν μπήκαν 5άδα για εμένα και όσο το σκέφτομαι μπορεί και να αλλάξω γνώμη…
εξωφυλλο βάλε σεντζούτσου γιατί μαρέσει να είμαι κλασσικός…
28 Likes
2021
And we’re STILL the only team in London to win the European Cup!
TWICE! 
The Best of the Rest
(20 in total)
Tier B
- Agnes Vein - Deathcall
Μεγάλε, πιάσε μια μπουγάτσα με Bathory. Τι ευχάριστη υπενθύμιση ήταν αυτή εδώ, για το πόσο μεγάλες ελπίδες είχαμε κάποτε για τους Agnes Vein, ότι θα έφταναν να μεσουρανήσουν σε διεθνές επίπεδο. Μιλάω με παρελθοντικούς όρους γιατί φοβάμαι ότι ως αποτέλεσμα όλων των αναποδιών που δεν τους άφησαν να βγάλουν full-length για οκτώ ολόκληρα χρόνια, τα παιδιά δυστυχώς έχασαν την ευκαιρία να υπερβούν το στάτους της obscure μπάντας που αφορά κάποιους λίγους πειραγμένους. Χαλάλι όμως, η μουσική τους παραμένει εθιστική όσο ποτέ. Epic, black, doom, βάλτα όλα μέσα στο χαρμάνι και φέρτο.
- The Beast of Nod - Multiversal
Tech-death ψύχωσης (από το 2020) συνέχεια… Εδώ έχουμε ένα άλμπουμ και συνολικά ένα συγκρότημα που περνάει ψιλοαπαρατήρητο, και νομίζω ότι ξέρω γιατί: Από τη μία οι death metal fans κατά κανόνα θεωρούν την ενσωμάτωση κλασικότροπης αισθητικής και τεχνοτροπίας στη “δική τους” μουσική φλώρικα πράγματα και απέχουν, από την άλλη οι περισσότεροι από όσους τη βρίσκουν με συμφωνικούρες …ε το γνωστό, δεν αντέχουν τα brutal φωνητικά. Ατυχέστατη stuck-in-the-middle κατάσταση, που όμως σε καμία περίπτωση δεν κάνει το Multiversal των Βοστονέζων Beast of Nod λιγότερο εντυπωσιακό.
- Corr Mhóna - Abhainn
Τον πήραν για τα καλά τον χρόνο τους οι Ιρλανδοί pagan doomsters για να βγάλουν τον διάδοχο του φοβερού ντεμπούτου τους, Dair, αλλά διάολε άξιζε η εφτάχρονη αυτή αναμονή. Στο Abhainn τα πάντα φωνάζουν upgrade, από τα καθαρά φωνητικά (α-πί-στευ-τες ερμηνείες από τον Stephen Quinn) και τον τρόπο που εναλλάσσονται με τα brutal, μέχρι το πόσο παραστατικές είναι οι ατμόσφαιρες που εξυφαίνουν και την οικονομία των συνθέσεων, το πώς χτίζουν από εύθραυστες μελωδικές στιγμές σε φουρτουνιασμένα κρεσέντα. Φανταστικό άλμπουμ, ίσως θα έπρεπε να το έχω ακόμα πιο ψηλά.
- Gatecreeper - An Unexpected Reality
Τούτους εδώ τους εξ Αριζόνα ορμώμενους deathsters τους πρωτόμαθα με αφορμή το γεγονός ότι τους έπιασε (μεταξύ άλλων) στο γαμώστομά του ο βλάκας ο Chris Barnes, με κάτι σχόλια περί της “κατάντιας του death metal σήμερα” or some other crap, οπότε αμέσως - αμέσως είχαν κερδίσει πόντους συμπάθειας. Και η θετική στάση ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο στο άκουσμα της νέας τότε δουλειάς τους, του An Unexpected Reality EP, που πραγματικά το καταδιασκέδασα με την πηγαία έντασή του. Δεν ξέρω αν οι Gatecreeper θεωρούνται αντιπροσωπευτικοί του πού οδηγείται το death metal, αν ναι όμως εγώ είμαι μέσα.
- Ildaruni - Beyond Unseen Gateways
Μη με ρωτήσετε τώρα πώς έγινε και ασχολήθηκα με black metal δίσκο από την Αρμενία (!!!), ούτε που θυμάμαι πώς βρέθηκε στον σκληρό μου δίσκο. Το θέμα είναι ότι κάπως βρέθηκε, και η συγκυρία μόνο ευτυχής μπορεί να χαρακτηριστεί. Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ξεχωριστή δουλειά. Τα παλικάρια από τον Καύκασο ναι μεν πέρασαν όλη την εφηβεία τους ακούγοντας Rotting Christ και Varathron, και φαίνεται, αλλά δεν έμειναν εκεί. Προσθέτουν σ’ αυτόν τον γνώριμο καμβά τις δικές τους πινελιές, με μπόλικη - επικότατου feeling - αρμένικη folk, γράφουν πολλές ριφάρες / κομματάρες και από μένα παίρνουν άριστα.
- Manimal - Armageddon
Σε μια χρονιά που όλος ο κόσμος ασχολιόταν με το reunion album των Helloween (και θα αναγνωρίσω ότι έχει μερικές μεγάλες στιγμές), εγώ ανήκα στη μειοψηφία και θεωρούσα (συνεχίζω να θεωρώ άλλωστε) ότι η πιο solid / χορταστική εμπειρία power metal από τη Γηραιά Ήπειρο για το 2021 παρασχέθηκε από τους Manimal. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι έτσι κι αλλιώς νιώθω τον σουηδικό ήχο πιο κοντά στο power γούστο μου απ’ ό,τι τον γερμανικό, είναι - κυρίως - ότι ενώ είχαμε δίσκο με φωνητικά Michael Kiske, οι ερμηνείες της χρονιάς για μένα έγιναν από τον Samuel Nyman των Manimal. Ω ναι.
- Moonspell - Hermitage
Ώρα για λίγο gothic metal, ώρα για τη μία από τις δύο μεγαλύτερες εγγυήσεις στον χώρο (οι άλλοι είναι οι My Dying Bride btw). Ώρα για νέο Moonspell. Το ότι θα το καταφχαριστιόμουν και αυτό το άλμπουμ ήταν το μόνο βέβαιο, καθώς τους έχω τυφλή εμπιστοσύνη πια. Δεν πολυκατάλαβα βέβαια γιατί ο Φερνάντο εδώ έχει περιοριστεί στο στιχουργικό σκέλος και δεν έχει συνεισφέρει μουσικά, αφού ο Πέδρο και ο Ρικάρντο όμως βρίσκονται σε μεγάλη συνθετική φόρμα, όλα καλά. Highlights το ομότιτλο Hermitage, για μένα ένα από τα καλύτερα κομμάτια σε όλη τη δισκογραφία τους …και το - ίσως - κορυφαίο εξώφυλλο που είχαν ποτέ.
- The Scalar Process - Coagulative Matter
Ψιλοπαρόμοια περίπτωση με τους προαναφερθέντες Beast of Nod αυτοί εδώ οι Γάλλοι, από την άποψη ότι το tech-death τους μάλλον παραείναι “εκλεπτυσμένο” ώστε να δημιουργηθεί γύρω από το όνομά τους ο θόρυβος που άξιζαν. Κατά τ’ άλλα, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στους Scalar Process είναι ότι στα αυτιά μου κάνουν κάτι παρεμφερές με τους Meshuggah: Έχουν αυτό το vibe cyber εφιάλτη και απλά αντικαθιστούν το syncopated groove με μια πιο Atheist-esque υπερηχητική επίθεση, με αποκορύφωμα το τρομερό 11λεπτο ομότιτλο, όπου ο τρόπος που παίζουν με τις τονικότητες - αλλά και ενσωματώνουν πιάνο! - είναι απλά ευφυής.
- Yoth Iria - As the Flame Withers
Δύο παλιές καραβάνες της ελληνικής σκηνής, ο Μήτσος “Jim Mutilator” Πατσούρης και ο Γιώργος “Magus” Ζαχαρόπουλος αυτοπροσώπως (κάπου εδώ να απολογηθώ - στον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα - που έχω αμελήσει να ακούσω το τελευταίο Necromantia 
), ξανασμίγουν μετά από σχεδόν 30 χρόνια για να συνθέσουν και να παίξουν …ε τι άλλο; Hellenic black metal. In all its sinister glory. Με τις πλούσιες μελωδίες του, τα καίρια ξεσπάσματά του, την ατμοσφαιρικότητά του, το αυθεντικά χεβιμεταλλάδικο feeling του. Τι άλλο θέλουμε; Κομματάρες προφανώς. Και οι Yoth Iria μάς τις προσφέρουν αφειδώς. Δισκάρα βγαλμένη από άλλες εποχές.
Tier A
- Asphyx - Necroceros
Από τις πιο σταθερές αξίες στο death metal οι Ολλανδοί, έχουν βρει τον τρόπο κάθε δουλειά τους να ακούγεται ως φυσική και αβίαστη συνέχεια της προηγούμενης, συνάμα χωρίς να προκαλεί χασμουρητά “όλο-τα-ίδια-και-τα-ίδια” βαρεμάρας. Ακόμα και μέσα σ’ αυτό το λιτό τους death’n’roll ύφος, βλέπεις, βρίσκουν χώρο να γλυκάνουν την ψυχή με στιγμές ατόφιας σκοτεινής ποίησης, όταν οι μοτορχεντικοί τραμπουκισμοί έστω και προσωρινά καταλαγιάζουν, η ατμόσφαιρα γίνεται doomy και η επιθετικότητα δίνει τη θέση της στη μελαγχολία. Είναι αυτό που είχε πει ο αείμνηστος Martin Eric Ain (ο ένας εκ των δύο πνευματικών πατέρων των Asphyx, μαζί με τον Thomas Gabriel Fischer): Υπάρχουν πολύ περισσότερες αποχρώσεις του σκότους από το Μαύρο. Και οι Asphyx το κατέχουν. Ίσως ο κορυφαίος δίσκος της δεύτερης φάσης τους.
- Black Hole Deity - Lair of Xenolich
Άλλη μια συναρπαστική ανακάλυψη μιας εποχής που σαν το πρεζάκι έλεγα “θέλω ν’ ακούσω κι άλλο tech-death… φέρε μου ν’ ακούσω κι άλλο tech-death…”. Τι έχει όμως ένα νεόκοπο άσημο συγκροτηματάκι από την Αλαμπάμα που το κάνει να ξεχωρίζει από άπειρες παρόμοιες κυκλοφορίες; Πάρα πολύ χαρακτήρα, αυτό έχει, και άφθονες στιγμές που με κάνουν να επιστρέφω σ’ αυτό το EP τακτικά (και να έχω μεγάλες ελπίδες για το full-length ντεμπούτο τους, όποτε βγει), όπως οι απρόσμενα εξαιρετικές μελωδίες που ξεπηδάνε μέσα από όλο τον blastbeat πανικό, ή στη δίλεπτη instrumental ανάπαυλα του Hypersleep Dementia. Και λεπτομέρειες όπως ο τρόπος που μπαίνει το Railgun Combat, με ένα mid-tempo εισαγωγικό riff να διακόπτεται από ηχητικό εφέ οπλίσματος καραμπίνας και αμέσως να ακολουθεί μουσικός όλεθρος. Αααααα χάλια τον έκανα πάλι τον τοίχο…
- Count Raven - The Sixth Storm
Η κυκλοφορία νέου δίσκου Count Raven έχει γίνει πια τόσο σπάνια περίσταση που όταν έρχεται εκείνη η ώρα, την υποδέχομαι σαν μάννα εξ ουρανού. Δώδεκα χρόνια θες μπαρμπα-Fodde μου για να γράψεις για άλλη μια φορά τα καλύτερα doom riffs και σολίδια στην πιάτσα; Δώδεκα, εντάξει. Δείξε τους για άλλη μια φορά πώς γίνεται, δείξε πόσο παιχταράς και συνθεταράς είσαι. Και συνέχισε και τη συνήθειά σου να τραγουδάς in unison με τα riffs κι άσε τα τσουτσέκια στο ίντερνετ να κλαψουρίζουν “μαααα αυτό δείχνει τεμπελιά στην τραγουδοποιία…” - ΣΚΑΣΕ ΒΛΑΚΑ. It works for Count Raven - always has. Το μόνο για το οποίο δεν έχω κάτι να πω είναι αυτή η τριπλέτα που κλείνει το The Sixth Storm, αυτά τα 27 λεπτά των Baltic Storm / Oden / Goodbye. Γιατί κάθε φορά με αφήνουν άφωνο…
- Cryptosis - Bionic Swarm
Δύσκολο να βγει η χρονιά χωρίς λίγο ποιοτικό thrash, και δη techno-thrash. Τη δουλειά αυτή για το 2021 αναλαμβάνουν οι Ολλανδοί Cryptosis με το παρόν ντεμπούτο τους, Bionic Swarm. Η κληρονομιά των Coroner, των Mekong Delta, των Sadus, των Believer και άλλων ηρώων της original progressive metal επανάστασης μεταφέρεται από τα 80s/early 90s σχεδόν αυτούσια στο σήμερα - με ολίγη και από Vektor (εξ ου και το “σχεδόν”) που μεσολάβησαν και αναπόφευκτα ρίχνουν βαριά τη σκιά τους σε οτιδήποτε επιχειρεί να βαδίσει στα χνάρια των προαναφερθέντων. All good though - the more (awesome influences) the merrier! Οι Cryptosis έχουν τις ικανότητες, το ταλέντο, την αισθητική, το attitude, όλα τα έχουν. Όταν γκαζώνουν είναι απλά καταιγιστικοί, όταν επιβραδύνουν στοιχειώνουν τον χώρο με τα atmospherics τους, εν ολίγοις γαμάνε ασύστολα.
- Mystras - Empires Vanquished and Dismantled
Με την περίπτωση του Χρήστου “Ayloss” νιώθω (και δεν πρέπει να είμαι μόνος) ότι έχω χτυπήσει φλέβα χρυσού - με μόνο ζήτημα το από πού σκατά να αρχίσεις να ξετυλίγεις το νήμα της έμπνευσης αυτού του τόσο prolific καλλιτέχνη. Τελικά από τα κάμποσα πρότζεκτ του αποφάσισα να πρωτοπιάσω τους Mystras για κάποιο λόγο, ίσως ήταν αυτή η υπόνοια βυζαντινού concept που με ιντρίγκαρε, ίσως κάτι άλλο, δεν ξέρω, υποψιάζομαι πάντως ότι έκανα καλή επιλογή. Τούτο δω το δεύτερο άλμπουμ τους μπορεί να μην ηχεί στα αυτιά μου ως αυτό που θα λέγαμε hellenic black metal, αλλά σίγουρα έχει πολλή “ελληνικότητα” μέσα του και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με αυτές τις folky/μεσαιωνικές μελωδίες να βγάζουν άπλετο επικό ηρωισμό και drama και να κολλάνε άψογα με τις παγερές ριφάρες. Δίσκος - αποκάλυψη.
- Need - Norchestrion: A Song for the End
Τις μέρες που θα ‘ρθουν καρτερώ / απέναντί τους να σταθώ μ’ ένα κομμάτι χώμα / και σαν περνάνε να τους πω / Στους δρόμους δεν έχει πια νερό / μόνο σιωπή και κεραυνό / κι είναι το στόμα μου μισό / και το κορμί μου πια στεγνό / Τις μέρες που θα 'ρθουν καρτερώ / απέναντί τους να σταθώ για πάντα λίγο ακόμα… Εντάξει, τι άλλο να πούμε πια για το καμάρι του ελληνικού progressive metal, κάθε τους νέα δουλειά φέρνει δάκρυα στα μάτια με την τελειότητά της, με το Fates Warning αποτύπωμα μάλιστα εδώ κατά τη γνώμη μου να είναι πιο έντονο από ποτέ (fuck yeah). Επίσης λατρεύω το γεγονός ότι η μπάντα συνεχίζει να ταλαιπωρεί τους ξένους οπαδούς της με ελληνικούς τίτλους “μεταμφιεσμένους” στα αγγλικά. “Now what the hell does Ananke mean?!” Μεγάλε μην το ψάχνεις, απλά βυθίσου σ’ αυτή τη 19λεπτη πανδαισία…
- Portal - Avow
Σε όλη τη μουσική δεν υπάρχει τίποτα πιο μακάβριο, αρρωστημένο, τρομακτικό από τους Portal. Ή μάλλον όχι. Ας το θέσω κάπως αλλιώς. Αν κάποιος έχει υπόψη του κάτι πιο μακάβριο, αρρωστημένο, τρομακτικό από τους Portal, παρακαλώ να μου το υποδείξει. Για να μείνω μακριά! Δεν νομίζω ότι θα το αντέξω, εδώ τούτους τους Αυστραλούς με το ζόρι τους παλεύω, άλλο που δεν μπορώ να πάω το χέρι μου στο “stop” γιατί με εμποδίζει αυτή η αλλόκοτη ηδονή που μου προκαλεί το χαοτικό ας-πούμε-deathmetal τους - πάντως τα πράγματα είναι ήδη οριακά. Αυτός μάλλον είναι και ο λόγος που δεν έχω τολμήσει ακόμα να ακουμπήσω το Hagbulbia που έβγαλαν επίσης το 2021 και το οποίο υποτίθεται ότι είναι λέει το noise συμπλήρωμα του Avow, ήτοι με τη συμπαραδήλωση ότι το Avow είναι η “συμβατική” πλευρά της μουσικής των Portal. Νευρικό γέλιο…
- Terra Odium - Ne Plus Ultra
Και στη μάχη για το prog metal album της χρονιάς ο νικητής είναιιιιιι …ναι δεν ξέρω, σόρι, το αφήνω ανοιχτό για την ώρα. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για πολύ διαφορετικές, όχι άμεσα συγκρίσιμες περιπτώσεις - στο συγκινησιακό και ζεστό γιν των Need οι Νορβηγοί Terra Odium είναι το εγκεφαλικό / δύστροπο γιανγκ. Δίσκος της σχολής Watchtower / Psychotic Waltz ξεκάθαρα, κάτι που βέβαια ήταν αναμενόμενο για τους παλιούς κατόπιν της υπόμνησης ότι εδώ έχουμε τους Asgeir Mickelson και Øyvind Hægeland από τους θεούς Spiral Architect (συν τον Ole Fredriksen, bandmate του δεύτερου στους άλλους cult prog θεούς, Manitou), η αποκάλυψη όμως είναι αυτή η οπερατική / soundtrack-ική ατμόσφαιρα που πραγματικά απογειώνει το άλμπουμ. Τώρα από πού ξεφύτρωσε ο μέγας Steve DiGiorgio (!) δεν είμαι σίγουρος, άλλο που δεν θέλω όμως.
- Unflesh - Inhumation
Πάλι και ξαναμανά τεχνικό death metal, αλλά τι να κάνω που ήταν τόσο πλούσια χρονιά για το είδος… Τούτα δω τα αμερικανάκια, λοιπόν, όταν τα πρωτάκουσα ένιωσα κάτι να σκιρτάει μέσα μου, καθώς μου ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό οι Σουηδοί Theory in Practice - θυμίζω, ένα από τα κορυφαία και πιο υποτιμημένα tech-death συγκροτήματα όλων των εποχών, και που σημειωτέον ο κιθαρίστας τους ο Peter Lake εδώ και χρόνια πια παίζει τους παπάδες του ως μέλος των Mekong Delta, οπότε όσοι καταλαβαίνετε, καταλαβαίνετε… Όπως λοιπόν οι TiP συνδύαζαν με φανταστικό τρόπο τη γνωστή υπερτεχνική τελειότητα του υποϊδιώματος με πηγαίο melodeath-the-right-way και ουχί ευνουχισμένο συναίσθημα, έτσι κάνουν και οι Unflesh, με το αποτέλεσμα να είναι άκρως ψυχαγωγικό. Παιχταράδες, συνθεταράδες, badass μπουλντοζιέρηδες, τι άλλο θες από τη ζωή σου.
Ας βάλουμε κι άλλα δύο, λίγο εκτός κλίματος, να γίνει στρογγυλός ο αριθμός
ΟΚ όταν λέω “εκτός κλίματος” εννοώ ότι πρόκειται για κυκλοφορίες πολύ “φωτεινές” σε σχέση με όλες όσες παρατέθηκαν πιο πάνω, αλλά σιγά μην κολλήσουμε στο να βάλουμε και καμιά σωστή ροκιά έτσι να μερακλώσουμε και να σπάσει λίγο η μουσική μαυρίλα που (σε μένα τουλάχιστον) επέβαλλε εκείνη η μαύρη εποχή. Για τους Spidergawd τα έχω πει κάμποσες φορές, όσοι τους έχουν ακούσει ξέρουν καλά πόσο καυλωτικοί είναι μέσα στην όλη progressive-ίζουσα αλλά ποτέ σοφιστικέ σιξτοσεβεντίλα τους, και στο Spidergawd VI συνεχίζουν να βγάζουν τρελά γούστα - αλλά η παλιομοδίτικη αποκάλυψη για το 2021 ήταν το ομώνυμο ντεμπούτο των Dirty Honey, που εννοείται ότι μου τους έμαθε ο @hopeto. Ένα πραγματικά φουλ διασκεδαστικό hard rock άλμπουμ, που σε προδιαθέτει για τον χαρακτήρα του ήδη από την πανέξυπνα sleazy εξωφυλλάρα του, και το μουσικό του περιεχόμενο εκπληρώνει αυτές τις υποσχέσεις.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
ΟΚ, να διευκρινίσω κάποια πράγματα. Το ξέρω ότι είπα πως για το progressive album της χρονιάς ήμουν ανάμεσα στο Need και στο Terra Odium, αλλά δεν υπάρχει αναίρεση εδώ, απλά - για οποιονδήποτε λόγο - τους Khirki στην Κτηνωδία δεν τους έχω στο μυαλό μου ως prog. Τότε τι; Χμμμμ έλα ντε. Μπορεί και να έκανα λάθος ε; Δεν πειράζει, ο γέγονε γέγονε.
Ας επικεντρώσουμε στο πόσο ατελείωτη δισκάρα είναι αυτό εδώ το ντεμπούτο τους και πόσο μεγαλειώδεις υποσχέσεις για το μέλλον αφήνει. Είναι εντυπωσιακό για τόσο πρόσφατη κυκλοφορία, αλλά ήδη νιώθω ότι αν είχα να φτιάξω μια λίστα με τα all-time αγαπημένα μου άλμπουμς ελληνικού heavy rock/metal, θα τολμούσα να βάλω μέσα και την Κτηνωδία. Τόσο φτιάχνομαι κάθε φορά που το βάζω να παίζει. Και πιθανότατα ο βασικός λόγος αυτού του ακαριαίου συναισθηματικού δεσίματος είναι ότι μου φέρνει στο μυαλό μια σειρά παλιότερους αγαπημένους εγχώριους δίσκους. Το Those Winds των Stonebringer, τα άλμπουμς των Villagers, σε μικρότερο βαθμό τον Προμηθέα των Aherusia, εννοείται τα classics των Socrates κ.λπ. Ναι, προφανώς και το νήμα που συνδέει όλα αυτά τα ωραία είναι η δημιουργική αξιοποίηση της μουσικής μας παράδοσης.
Είναι φλέβα χρυσού λέμε, και οι Khirki ανήκουν στην εμπροσθοφυλακή των συγκροτημάτων που μεγαλουργούν αντλώντας από αυτό το μεγάλο πηγάδι που δεν θα στερέψει ποτέ.
NUMBER FOUR
.............
Αν έφτιαχνα αυτή την πεντάδα τις τελευταίες μέρες του 2021, μπορεί και να έβαζα #1 τους Ad Nauseam με το Imperative Imperceptible Impulse.
Τόσο πολύ το είχα λιώσει, και - ακόμα πιο σημαντικό - σε τέτοιο mood ήμουν τότε. Το ήδη μνημειώδες Stare Into Death And Be Still των Ulcerate άνοιξε για τα καλά εκείνο τον δρόμο και τον περπάτησα με ενθουσιασμό, με παρέα (και) το δεύτερο αυτό άλμπουμ των Ενετών avant-garde death metallers (τι σου είναι αυτό το ρημάδι το timing), έχοντας πια πειστεί ότι το μέλλον της ακραίας μουσικής βρίσκεται στην εξερεύνηση των πολλών και διαφόρων nuances της μουσικής πρωτοπορίας των αρχών του 20ού αιώνα. Η αναφορά μοιάζει άκυρη αλλά δεν είναι, έχουν κάνει πολλοί άλλοι αντίστοιχους συνειρμούς με μένα - ενδεικτικά αναφέρω ότι όπως έχει ειπωθεί κάπου στο ίντερνετ, το Imperative… ακούγεται σαν αυτό που θα έγραφε ίσως ο Ιγκόρ Στραβίνσκι αν επιχειρούσε να κάνει μια μεταφορά στο μουσικό σήμερα της εμβληματικής του Ιεροτελεστίας της Άνοιξης (!). Ή, θα πω εγώ, αν ο Άντον Βέμπερν ή ο Μπέλα Μπάρτοκ ζούσαν στην εποχή μας και ήταν μέταλλα, κάτι τέτοιο θα έπαιζαν. Πολύ εστέτ παραλληλισμοί, το ξέρω, αλλά εκεί σε οδηγούν, υποχρεωτικά σχεδόν, οι αδιανόητες μουσικές αναζητήσεις στις οποίες επιδίδονται οι Ad Nauseam.
Ένα θορυβώδες, αφιλόξενο έως φαινομενικά απροσπέλαστο δημιούργημα, αλλά εφόσον σπάσεις τον κώδικα γίνεσαι κοινωνός ενός αποκαλυπτικού οράματος Ακραίας Τέχνης.
NUMBER THREE
.............
Επειδή όμως ως γνωστόν για κάθε δράση μιας δύναμης υπάρχει μια αντίθετη δύναμη αντίδρασης, θα γινόταν αργά ή γρήγορα κι αυτό, η καρδιά θα προέκρινε σε υψηλότερη θέση το flipside της οριακά εχθρικής αβανγκαρντίλας, ήτοι το απλό, απλούστατο, απροβλημάτιστο 80s revival heavy metal. Και μέσα στο 2021 δεν άκουσα τίποτα πιο συγκινητικά παλιομοδίτικο από το Djävulens Musik των Tyrann.
Έναν δίσκο που χωρίς υπερβολή τον βάζεις να παίζει και αρχίζεις να κάνεις εικόνα γύρω σου πέτσινα τζάκετς με δεκάδες κονκάρδες και ραφτά, κολλητά τζινς, ζώνες από φυσεκλίκια, περικάρπια με καρφιά, εξωφρενικές χαίτες, όλα αυτά τα γραφικά και αγαπημένα. Αυτοί εδώ οι Σουηδοί που ξεκάθαρα γεννήθηκαν στη λάθος εποχή (και που σ’ αυτό το σημείο είναι πια μάλλον περιττό να πούμε ότι είναι πρώην και νυν μέλη των Enforcer - όποια πέτρα κι αν σηκώσεις…) δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν μάθαινα ότι απορρίπτουν π.χ. τους Accept ως “υπερβολικά εμπορικούς” (σκόπιμη υπερβολή - φαίνονται καλά παιδιά, σίγουρα θα γουστάρουν) και ότι γενικά πετάνε ατάκες τύπου “από επίσημους 80s δίσκους μόνο Heavy Load, το ρίχνανε κι αυτοί σε ξεκωλιάρικα πράγματα αλλά τουλάχιστον είχαν και μια γνήσια αθωότητα στο feeling - κατά τ’ άλλα μόνο συγκροτήματα που έχουν βγάλει demo tapes και τίποτα άλλο”. Σε κάθε περίπτωση, όλα τα λεφτά εδώ - πέρα από τα τρομερά κομμάτια φυσικά - είναι η αυθεντικότητα στην προσέγγιση, η αίσθηση ότι δεν ακούς καινούργιο συγκρότημα αλλά κάποιο ξεχασμένο 80s δισκάκι που κάποιος ανακάλυψε και έγραψε γι’ αυτό στο Heavy Metal Rarities or somewhere.
Tyrann, Tyrann, Tyrann!
NUMBER TWO
.............
Και ο κορυφαίος δίσκος ακραίου metal για το 2021 - as per usual - βγήκε από τους Carcass και είναι το Torn Arteries.
Η θρυλική αγγλική μπάντα μπορεί να έγινε ελάχιστα πιο καθωσπρέπει σε σχέση με το παρελθόν, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται πλέον δεν πάνε στο νεκροτομείο να ψωνίσουν για το αισθητικό κομμάτι αλλά στη λαϊκή, όποιος όμως θεωρήσει ότι αυτό σημαίνει πως “επιτέλους σοβαρεύτηκαν”, καλά θα κάνει να αποχωρήσει σιγά σιγά γιατί αυτά που έχουμε εδώ δεν είναι και πολύ γι’ αυτόν. Τα ζαρζαβατικά του εξωφύλλου προδιαθέτουν για άλλη μια υπερδιασκεδαστική, “let’s-make-fools-of-ourselves-lads” δισκάρα και αυτό ακριβώς είναι το Torn Arteries. Κατά βάθος οι Carcass μια ζωή ήταν μια ροκενρόλ μπάντα (το δείχνει και η πολυετής, πια, περιοδική διολίσθηση του Bill-αρου σε vintage heavy rock εγχειρήματα), που απλά έκλεινε το μουσικό της έργο σε περιτύλιγμα death metal σαπίλας αντί για 50s-και-δώθε mainstream πραγμάτων. Αυτό είναι πιστεύω που τους κάνει τόσο απολαυστικούς. Και, αλήθεια, πώς να μη λατρεύεις μια μπάντα που βάζει σε κομμάτι της τίτλο όπως Eleanor Rigor Mortis; Ή που αλλού κλείνει το μάτι στο ένδοξο hard rock / heavy metal παρελθόν, βαφτίζοντας κομμάτι Under the Scalpel Blade; Btw καλώς το στην επανεμφάνισή του από το “περσινό” EP, μας χαλάει η “επανάληψη”; Fuck no it doesn’t, είμαστε με τους Carcass no matter what. Είμαστε με τον Bill-αρο και τις πληθωρικές ριφάρες και σολάρες του, είμαστε με τον Jeff-αρο και τα γρυλλίσματά του, είμαστε και με τον (όχι πια νουμπά) Daniel και το ολόσωστο κοπάνημά του.
Νοικοκυρά φέρε το καλάθι σου να το γεμίσουμε, σήμερα θα κάνεις τη συνταγή της ζωής σου.
NUMBER ONE
.............
Ότι θα έβαζα κάποτε γαλλόφωνο δίσκο #1, ε αυτό δεν το περίμενα… Να που έγινε κι αυτό όμως, με υπαίτιους τους Herzel και το ντεμπούτο τους, Le Dernier Rempart.
Το Τελευταίο Προπύργιο λοιπόν… Ταιριαστός τίτλος για το πώς αντιμετωπίζεται διαχρονικά το κλασικό heavy metal και πόσο αδήριτη ανάγκη είναι να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τους οχτρούς που το επιβουλεύονται και θέλουν να το εκπορθήσουν, ή μήπως ας μην είμαστε τόσο υπερβολικοί; Χμμμ από την άλλη η υπερβολή ήταν πάντα στο DNA του heavy metal και αμφιβάλλω αν θα μας κράταγε αιχμάλωτους της μαγείας του αν ήταν “προσγειωμένη” μουσική. Και στο κάτω κάτω μπορεί η σημερινή κατάσταση της σκηνής να είναι πολύ καλή και υγιής, αλλά αυτό ποτέ δεν αναίρεσε ότι τα μέλη της πάντα έβαζαν αστερίσκο στην αυτονόητη συντροφικότητα και αλληλεγγύη, το δικαίωμα στην αυτόνομη έκφραση, όπου ναι, είσαι ο “last man standing”… Αυτό οι Herzel το υπηρετούν όχι μόνο μέσα από την αίσθηση ότι εκεί στα βορειοδυτικά της Γαλλίας όπου εδρεύουν πρέπει να έχει μόνο μία μπάντα κλασικού metal κάθε 100 χιλιόμετρα που λέει ο λόγος, αλλά και μέσω της έντονα προσωπικής σφραγίδας του ήχου τους, με πλήθος λεπτομερειών που ως συνήθως κάνουν τη διαφορά. Για του λόγου το αληθές, μετά τα δύο πρώτα κομμάτια, όπου έχω περάσει πολύ ωραία με τις ατσαλένιες μελωδίες τους, με μια χαρακτηριστική proto-epic χροιά, σκάει το ομότιτλο instrumental και αφού γουρλώνω τα μάτια, νιώθω να σχηματίζεται στη φάτσα μου ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά: “Ρε εκεί στη Βρετάνη όλοι έτσι υπέροχα βλαμμένοι είναι!”. Ναι, αυτές οι γνώριμες σε μένα μουσικές με τις διαπεραστικές πίπιζες, για τις οποίες σας έλεγα με αφορμή τους δίσκους των Les Ramoneurs de Menhirs, υπάρχουν και εδώ (και μάλιστα κάνουν και μια επική επανεμφάνιση στο τελευταίο λεπτό του δίσκου, στο φινάλε του L’Ultime Combat).
Τι ευτυχία, είχα βρει ήδη από χρόνια την punk εκδοχή του Αστερίξ και του γαλατικού χωριού, τώρα βρήκα και τη metal εκδοχή του! Ε είναι να μην το ψηφίσω #1;
Εξώφυλλο της χρονιάς
For aeons he lay dormant, speaking through dreams
Conspiring in visions, watching from his Throne
Arch-Priest and King of the Seven Hells
The Highest of Angels, the Brightest of them all
He who calms and tenders the souls of the exiled ones
He who feeds wisdom into the minds of men
He who ignites the passion which makes the hearts suffer
He who breeds violence, war, chaos and revenge
He who was ignored, He who was denied
He who was deceived, He who was condemned
Rise, Lord of the Depths, your Name is praised
Your Gospel speaks the Truth, your Legions await you
The Lord is ascending, the Prince is aflame
He who brings the Light emerging from the Darkness
35 Likes
Φθάσαμε λοιπόν αισίως στην 52η εβδομάδα του χρόνου να κάνουμε ανασκόπηση του 2021, του 52ου έτους δηλαδή από το 1970 με το οποίο ξεκίνησε το παιχνίδι! Λες και ήταν χθες μοιάζει (και το 2021, αλλά και) το ξεκίνημα αυτό του παιχνιδιού, όταν τις πρώτες μέρες του χρόνου που φεύγει, ο φίλος @anhydriis έκανε την πρώτη δημοσίευση και ανέλυε την ιδέα του, καλώντας τους υπόλοιπους να συμμετέχουν.
Ένα ημερολογιακό έτος και πάνω από 13000 αναρτήσεις αργότερα, είδαμε μεταξύ άλλων, τον αρχικό αριθμό των 27 συμμετεχόντων να φτάνει σε κάποιες περιπτώσεις τους 63, παλιούς χρήστες να ενεργοποιούνται ξανά και νέους να εγγράφονται ειδικά για αυτό τον λόγο, να γίνονται πράξη στην πορεία ορισμένες πολύ καλές ιδέες που εμπλούτισαν το όλο format, διαβάσαμε προτάσεις για LPs που τελικά μας ενδιέφεραν, αλλά και πολύ ωραία κείμενα για πράγματα που μπορεί να μη μας συγκινούν και τόσο, και δημιουργήθηκε σταδιακά μια πολύ μεγάλη, πολυσυλλεκτική δεξαμενή πληροφορίας και μάλιστα με αυστηρά χρονολογική σειρά, στην οποία μπορεί οποιοσδήποτε ανά πάσα στιγμή να ανατρέξει για να δει τι έχει ειπωθεί για κάποιο δίσκο/συγκρότημα/χρονιά. Αν αναλογιστεί κανείς τη διαδικασία του να καταρτίζει επί ένα ολόκληρο χρόνο, μια λίστα κάθε βδομάδα (και αρκετοί εξ ημών να γράφουμε και συνοδευτικά “σεντόνια”) συνειδητοποιεί ότι δεν είναι κάτι ευκαταφρόνητο – για να μην πούμε για τον κόπο και την φροντίδα που κατέβαλλε ο “θρεντοκράτορας”!
Το θεαματικότερο επίτευγμα όμως ήταν ότι σχηματίστηκε, κατά μια άποψη, μια αίσθηση κοινότητας μεταξύ των συμμετεχόντων, ένα μικρό “forum εντός του forum”! Δεν ξέρω, αλλά αμφιβάλλω αν έχει υπάρξει άλλο τόπικ που να συγκέντρωνε επί μακρόν το ενεργό ενδιαφέρον τόσο πολλών (συνολικά κατά καιρούς έχουν συμμετάσχει στις ψηφοφορίες 69 διαφορετικοί χρήστες, και κρίνοντας από τις καρδούλες σε διάφορες αναρτήσεις, το παρακολουθεί και κόσμος που δεν ψηφίζει!) και με τόσο διαφορετικά μουσικά γούστα!
Μέσα από αυτή την διαδικτυακή συνύπαρξη γνωρίσαμε καλύτερα τις προτιμήσεις του καθενός, εκτιμήσαμε αυτούς που “τα λένε ωραία”, αλλά και αυτούς που… ακούν τα ωραία (σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα οι δύο αυτές ιδιότητες συναντώνται στο ίδιο άτομο) και πυροδοτήθηκαν πολλές συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων – ΟΚ, και κάποιες όχι και τόσο ευχάριστες καταστάσεις, αλλά συμβαίνουν αυτά στα δημοφιλή thread!
Θα κλείσω λοιπόν αυτόν τον μίνι απολογισμό, εκφράζοντας ξανά την βεβαιότητα ότι το παρόν νήμα θα μείνει ως σημείο αναφοράς για το rocking forum και δεν θεωρώ καθόλου πως υπερβάλλω!
Επί του προκειμένου τώρα, λόγω των ημερών και επειδή εξάντλησα την πολυλογία μου στην εισαγωγή, θα παραθέσω τις ψήφους για την πεντάδα του 2021 με λίγα λόγια αυτή τη φορά! Για πάμε:
1. Iron Maiden - Senjutsu (戦術)
Και μόνο η κυκλοφορία ενός νέου Maiden δίσκου μετά την περιπέτεια της υγείας του Dickinson και μέσα στην πανδημία ήταν σπουδαία υπόθεση, πολλώ δε μάλλον όταν το αποτέλεσμα αντλούσε από όλες τις πτυχές των Maiden-ικών κεκτημένων (και ακόμα παραπάνω) και δικαίωσε τόσο τους ίδιους, όσο και όλους εμάς που νιώθουμε την ίδια έξαψη της προσμονής για ένα καινούριο LP των Irons, όσες φορές κι αν το έχουμε βιώσει! ΠANTA Maiden!
2. Green Lung - Black Harvest
Στο δεύτερο LP τους οι Green Lung εμφανίζονται βελτιωμένοι σε όλους τους τομείς. Τα riffs και τα solos ακούγονται ακόμη πιο πειστικά, τα πλήκτρα μαγεύουν όντας ιδανικά ενταγμένα στην οικονομία των τραγουδιών, και οι φωνητικές γραμμές εξακολουθούν να είναι το μεγαλύτερο θέλγητρο σε βαθμό που να μην κρατιέσαι να τραγουδήσεις τα εμπνευσμένα, “λαχταριστά” choruses!
3. Count Raven - The Sixth Storm
Μπορεί οι Count Raven να μην υπήρξαν ποτέ οι παραγωγικότεροι ή οι συνεπέστεροι αναφορικά με τις δισκογραφικές τους εμφανίσεις, όμως στον τομέα του παραδοσιακού doom είναι από τους πιο αξιόπιστους ποιοτικά, κι ας μη γνωρίζουμε με βεβαιότητα πότε και αν θα ξανακούσουμε κάτι νέο από αυτούς!
4. Wheel – Preserved In Time
Ένα εντυπωσιακό σύνολο που, μολονότι κινείται στο φάσμα του “αργού”, δεν καταντάει ποτέ κουραστικό μιας και οι εθιστικοί ρυθμοί εναλλάσσονται και “σε κάθε γωνιά” παραμονεύει μια απρόσμενη εξέλιξη!
5. Pharaoh – The Powers Τhat Be
Η πέμπτη τιμητική θέση ας πάει στους αφανείς, “μεταχρονολογημένους” ήρωες του USPM που επέμεναν και επιμένουν σε πείσμα της αφιλόξενης για το είδος εποχής!
Επίσης, δυνατά την πόρτα της πεντάδας χτύπησαν και οι κυκλοφορίες από τους Mastodon, Gojira, Carcass, Khirki και Need!
Αυτά τα ολίγα από εμένα για το 2021. Με την ευκαιρία λοιπόν της ολοκλήρωσης του κύκλου των “52 χρόνων μουσικής σε 52 εβδομάδες”, (οτιδήποτε από εδώ και πέρα είναι επέκταση του αρχικού) να ευχαριστήσουμε για άλλη μια φορά τον @anhydriis για την ιδέα και την επιμέλεια της παρουσίασης.
Ήταν ομολογουμένως μια απόλαυση!
Καλή χρονιά με υγεία να έχουμε!
38 Likes
- Mastodon - Hushed and Grim
- The Ruins of Beverast - The Thule Grimoires
- Volbeat - Servant of the Mind
- Potochkine - Sortilèges
- Gojira - Fortitude
28 Likes
1.Gojira - Fortitude - Δεύτερο βήμα για άνοιγμα σε μεγαλύτερο κοινό, ένας δίσκος που κάποτε θα μνημονεύεται όπως σήμερα το Black Album ή το Painkiller.
2.Pretty Reckless - Death by Rock and Roll - Βλέπεις mainstream, είναι καλόοοοοο…
3.Turnstile - Glow On - Party Punk σφηνάκι.
4.Neighborhood Brats - Confines Of Life - Harvey Weinstein is a symptom.
5.The Limit - Caveman Logic - Bobby Liebling ξεκίνα μια θρησκεία να σε ακολουθήσουμε.
6.Khirki - Κτηνωδία - Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα ροκ ν ρολ.
7.Green Lung - Black Harvest - Πιο πολύπλοκο από το πρώτο, αλλά αγαπήσαμε.
8.Actors - Acts of Worship - Dream Pop πιο σκοτεινών Depeche Mode.
9.Halocraft - A Mother to scare away the darkness - Μπορείς να πεις ιστορία και μόνο με instrumental.
10.Count Raven - Sixth Storm - Old School Doom-ίλα.
11.The Cold Stares - Heavy Shoes - Μπύρα, κέφι, κιθάρες, τραγουδιστά ρεφρέν.
12.Green Leaf - Echoes From A Mass - Μελαγχολικό Stoner.
13.Wheel - Preserved in Time - Old School Doom-ίλα νούμερο 2.
14.Black Soul Horde - Horrors From the Void - Ο Κθούλου ήταν Ελάνιος πρώτοι εδώ!
15.Iron Maiden - Senjutsu - Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς.
34 Likes
2021
Mastodon-Hushed And Grim
Turnstile-Glow On
Iron Maiden-Senjutsu
Helloween-Helloween
Gojira-Fortitude
εξώφυλλο
35 Likes
2021
-
Amenra - De Doorn
-
Tribulation - Where The Gloom Becomes Sound
-
Swallow the Sun – Moonflowers
-
Harakiri for the Sky – Mære
-
Need- Norchestrion: a song for the end
Bonus: The ruins of Beverast - The Thule Grimoires
Σχετικά προσφατη ανακάλυψη
32 Likes
Πολυ καλος δισκος αλλα δεν υπαρχει καμια μα καμια περιπτωση να μνημονεύεται σαν τα 2 που αναφερεις. Βασικα δεν υπαρχει περιπτωση να μνημονεύεται.
3 Likes
Άποψη μου φίλε no hate
1 Like
Ναι και εγω την δικια μου λεω.
2021
Κάπου εδώ ψηφίζω και εγώ για τελευταία φορά (για το βασικό πακέτο των 52). Χορτάσαμε μουσικές φέτος και η αλήθεια είναι ότι εγώ από την μεριά μου το καταευχαριστήθηκα (αν και το 2023 μουσικά θα μας κυνηγάει 
). Μεγάλος στόχος να κάνουμε το βιβλίο που θα συνοψίσει όλη αυτή την προσπάθεια και αυτό είναι δέσμευση!!
5. Lorna Shore - …And I Return to Nothingness
Το Immortal του 2020 υπήρξε η μέγιστη στιγμή στην ιστορία της μπάντας μα η φυγή του CJ McCreery που ακολούθησε δημιούργησε αμφιβολίες για το μέλλον της. Η απάντηση έφερε το όνομα Will Ramos και ήταν καθηλωτική. Το πρώτο εκ των τριών κομματιών (To the Hellfire) του EP έκανε το deathcore βάιραλ με τις απόκοσμες κραυγές του, ενώ και τα άλλα δύο κομμάτια είναι άψογα. Ρομαντικό death-black έφτασε η ώρα σου!
4. Architects - For Those That Wish To Exist
Αδικημένο. Μα και ίσως δικαίως παραμελημένο είτε λόγω της καραντίνας είτε του ότι έπρεπε να κρατηθεί στο ίδιο ύψος με τα 4 θεϊκά προηγούμενα albums, το FTTWTE είναι ένα best of φτιαγμένο από καινούργια κομμάτια. Μου κράτησε απίστευτη παρέα στον δεύτερο χρόνο του κορονοϊού, πήγε την μπάντα ένα βήμα παραπάνω και την έβγαλε από έναν πετυχημένο μεν κύκλο, έναν κύκλο πόνου δε. Πιο απενοχοποιημένοι, εκτίθενται περισσότερο, πιο συμφωνικοί, πιο pop, πιο uptempo. Ο δίσκος τα έχει όλα και έχει και μια κομματάρα bigger than life (Impermanence) με τον Winston των Parkway Drive! Α! Έχει και Animals και έχει και έκδοση με συμφωνική ορχήστρα!!
3. Trivium - In The Court Of The Dragon
Ότι έχτιζε ο Heafy τόσα χρόνια και ιδίως από το 2017 και μετά με τα The Sin and the Sentence και What the Dead Men Say (2020) όλα έρχονται και κορυφώνονται εδώ. Μοντέρνο metal. Ο ορισμός. Με τα μεγάλα του ριφ, τις επικές στιγμές του, τα progressive στοιχεία του, όλα εδώ! Εδώ μέσα ζουν το πνεύμα και το όραμα των μεγάλων δίσκων του παρελθόντος. Πόσο κρίμα που αυτός ο δίσκαρος έπεσε στα χρόνια αυτά, πόσο κρίμα που δεν μας έλαχε να τους δούμε και εδώ.
2. Knocked Loose - A Tear in the Fabric of Life
21 λεπτά αρκούν. Αρκούν για να κάνεις το hardcore contemporary art. 21 λεπτά ηχητικού ολέθρου, 21 λεπτά οπτικού παρολογισμού στο βίντεο κλιπ που συνοδεύει την κυκλοφορία. Breakdown στο breakdown χτίζεται μια ολόκληρη σκηνή. Η μπαντάρα φοράει τα κατάμαυρα της και διαλύει τα σύμπαντα. Έχει και άλλο για την κορυφή; Επόμενη στάση στο 2023 και τα λανθιμικά Upon Loss Singles.
1. Turnstile - Glow On
Όταν οι καιροί ζορίζουν, όταν αγχώνεσαι για κάτι, όταν όλα σε στριμώχνουν, για κάθε μαύρη στιγμή υπάρχει και ένα συννεφάκι στον ροζουλί ουρανό για να σου φτιάξει τη μέρα. Στον ροζουλί ουρανό των Turnstile υπάρχει αυτό που πάντοτε ποθούσες. Αυτός δεν είναι δίσκος. Είναι το statement της νέας γενιάς.
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Lorna Shore - …And I Return to Nothingness
35 Likes
Αυτό μέχρι και σε μένα (ψιλο)άρεσε. Αυτό τα λέει όλα.
1 Like
@anhydriis et al.
Σίγουρα θα έχει συζητηθεί παραπάνω κι εκτενώς (συμπαθάτε με, λοιπόν, που επανέρχομαι), αλλά επειδή τον τελευταίο καιρό διαβάζω κάπως διαγώνια ό,τι γράφεται πέραν των λιστών, λόγω έλλειψης χρόνου, ποιο είναι το πλάνο του παρόντος topic;
Θα ψηφίσουμε για το 2022 και τέλος ή τελειώνουμε με το 2021;
Επίσης, έχει πέσει η πρόταση να μαζευόμαστε στο παρόν topic επετειακά μια φορά τον χρόνο και να βάζουμε τις πεντάδες της χρονιάς που κλείνει, έτσι για να είναι όλα σε ένα και νοικοκυρεμένα;
Ευχαριστώ πολύ προκαταβολικά για την ανατροφοδότηση.
12 Likes
με το 2021 κλείνουμε το κυρίως πιάτο. Συνεχίζουμε με 22 και 23 τις επόμενες δύο βδομάδες (sequel χρονιές) και γυρνάμε τον χρόνο πίσω μετά για το prequel με τη δεκαετία του 60.
εξαιρετική ιδέα, εννοείται!
12 Likes
Θα έχουμε κανα διάλειμμα?
2 Likes
Τα 60ς ειναι το διαλειμμα 
1 Like