(όλα στον καιρό τους, να πάρουμε τις απαραίτητες ανάσες και θα οργανωθούμε)
2 Likes
Κααααλη χρονια 
2022
- BLIND GUARDIAN - The God Machine
- SCORPIONS - Rock Believer
- POETS OF THE FALL – Ghostlight
- THE HELLACOPTERS - Eyes Of Oblivion
- JOE SATRIANI - The Elephants of Mars
- JONATHAN JACKSON + ENATION - Ultraviolet Empire
- PINEAPPLE THIEF - Give It Back (rewired)
- PORCUPINE TREE - Closure Continuation
- PURE REASON REVOLUTION - Above Cirrus
- MUSE - Will Of The People
προπερσινα γλυκα σταφυλακια
Summary
- INFECTED MUSHROOM – IM25
- BILLY TALLENT - Crisis of Faith
- MADRUGADA - Chimes At Midnight
- PLACEBO - Never Let Me Go
- MY SLEEPING KARMA – Atma
- THE GATHERING - Beautiful Distortion
- MARILLION - An Hour Before It’s Dark
- THRESHOLD - Dividing Lines
- ARCHIVE - Call To Arms & Angels
- SAMAVAYO – Payan
- KORN - Requiem
- DISTURBED – Divisive
- BIRTH – s/t
- WOVENHAND - Silver Sash
- MEGADETH - The Sick, The Dying… And The Dead!
- JOE LYNN TURNER - Belly Of The Beast
- STEVE VAI - Inviolate
- EVERGREY - A Heartless Portrait (The Orphean Testament)
- GRAVE DIGGER - Symbol Of Eternity
- MSG - Universal
- AVANTASIA - A Paranormal Evening With The Moonflower Society
- RHCP - Unlimited Love
- RHCP - Return Of The Dream Canteen
30 Likes
Μεταξύ Brutus και Messa θα παιχτεί, δηλαδή (προσωπικά ποντάρω στους δεύτερους).
Επίσης:
Εκτιμώ ότι το topic “Με λίγα λόγια” θα πάρει φωτιά ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο τον επόμενο καιρό. Μιλάμε για μία ζωντανή εγκυκλοπαίδεια εδώ πέρα, π.χ. εγώ δεν ξέρω αν θα πρέπει να ξεκινήσω από λίστες “κοντινές” στις δικές μου ή απλά να πάρω όλα τα top-10 με τη σειρά που είναι και πιο ιντριγκαδόρικο (π.χ. έτσι απέκτησα το “Rumours” των Fleetwood Mac τις προάλλες -σιγά μην το άκουγα ποτέ στη ζωή μου αλλιώς).
10 Likes
Εγω παλι εχω χασει τη μπαλα με ολο το γκοθ/ποστπανκ 80’ς μεγαλειο που ξεδιπλωθηκε μπροστα μου, αλλα και το μεταλκορ που εχασα στα γεραματα. Προφανως ο τοπικ σταρτερ ειναι υποχρεωμενος απο το νομο να καλυψει ενα μεγαλο μερος των (αναμενομενα υψηλων) εξοδων που θα κανω μεσα στο 2024 για αγορες (μεταχειρισμενων, ας μην ανησυχει πολυ) βινυλιων απο το ειδος.
Εναλλακτικα με φανταζομαι με καναλι στο ονλιφανς ως “τριχωτος αρκουδος” ή κατι τετοιο ξερωγω. Δεκτες ολες οι προτασεις.
15 Likes
(post deleted by author)
Η ανασκόπηση πολύ πρόσφατων ετών και δίσκων οπωσδήποτε ενέχει τον κίνδυνο μιας “θολωμένης” οπτικής λόγω της μικρής χρονικής απόστασης, και πάλι όμως παρουσιάζει ενδιαφέρον, όσο και αν υπάρχει η πιθανότητα/βεβαιότητα ότι όλο και κάποια δισκάρα έχει ξεφύγει! (Προσωπικά το ελπίζω, μου φαίνεται απογοητευτική η σκέψη ότι δεν μένει τίποτε να ανακαλύψω!)
2022 λοιπόν… για πάμε:
1. Kenn Nardi - Trauma
Ορμώμενος από τις thrash… αναμνήσεις του, ο Kenn ο Nardi εξακολουθεί να συγκεράζει είδη, να δοκιμάζει πράγματα και ενορχηστρώσεις με συναρπαστικά αποτελέσματα, να καταθέτει ευρηματικούς ρυθμούς κι εθιστικές μελωδίες ακόμη και στα λιγότερο εξέχοντα κομμάτια, με το Orphan που κλείνει την “κανονική διάρκεια” να είναι χαρακτηριστικό των προθέσεων του κι ένα από τα πλέον φιλόδοξα δημιουργήματα του.
Το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα αφού διέπεται από την τόσο ιδιαίτερη προσωπικότητα του ενώ, ακόμη κι όταν μοιάζει να ακολουθεί μια συγκεκριμένη φόρμουλα, βρίσκει τρόπους να εκπλήξει ευχάριστα τον ακροατή, σε έναν δίσκο που κυκλοφόρησε μεν ψηφιακά την προηγούμενη χρονιά, σε φυσική μορφή όμως αυτό έγινε αρχές του 2022!
2. Messa – Close
Λέγεται συχνά, δίκην επαίνου, ότι ένα συγκρότημα είναι προορισμένο να “κατακτήσει τις μεγάλες αρένες”! Στην περίπτωση των Messa κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο. Αυτό που μας προτείνουν τούτοι εδώ οι Ιταλοί, παρότι doom στην καρδιά και την ουσία, συνδυάζει τόσο πολλά που καθίσταται απρόσιτο και καταδικασμένο να απευθύνεται σε έναν σχετικά ευάριθμο μεν αλλά μικρό κύκλο πιστών!
3. Riot City - Electric Elite
Οι Καναδοί με το δεύτερο αυτό χτύπημα τους, καθιερώνονται σαν αιχμή του δόρατος του όλου 80s metal revival ρεύματος και αφήνουν τους οπαδούς να ανυπομονούν για την επόμενη τους δισκογραφική εμφάνιση και με την περιέργεια ποιο… άγριο ζώο ή πτηνό σε ρομποτική μορφή θα επιλέξουν για το εξώφυλλο του!
4. Voivod - Synchro Anarchy
Μετά από τέσσερεις δεκαετίες αδιάλειπτης παρουσίας οι Voivod παραμένουν απολαυστικά αδιάφοροι για τα τεκταινόμενα γύρω τους, δεν αφήνουν την παραμικρή υπόνοια κόπωσης λόγω ηλικίας ή προϋπηρεσίας (άλλωστε ο αντίστοιχος χρόνος σε… αστρικά έτη είναι ελάχιστος!) και εκ των πραγμάτων συγκρίνονται μόνο με τον πρότερο εαυτό τους! Άξιοι!
5. Satan - Earth Infernal
Διατηρώντας την νεανική ορμή τους σε βαθμό που κάποιος βάσιμα θα πίστευε ότι μπήκε λάθος φωτογραφία συγκροτήματος στο εσώφυλλο, οι Satan με το τέταρτο LP τους μετά την επανασύνδεση δικαιούνται να καυχώνται ότι ξεχωρίζουν με άνεση από κάθε, καινοφανή ή όχι, εκπρόσωπο του παραδοσιακού metal απ’ αυτούς που κατέκλυσαν το σύμπαν τα τελευταία χρόνια, και να προσβλέπουν σε ένα ακόμη πιο θριαμβευτικό μέλλον! Με δίσκους όπως το Earth Infernal ποιος μπορεί να τους αρνηθεί αυτό το δικαίωμα;
Και λίγα ακόμη για τον δρόμο:
Sumerlands – Dreamkiller: Έξι ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους που προκάλεσε αίσθηση, οι Sumerlands, το… μελωδικό project (σε αντιδιαστολή με την epic obscure-ίλα των Eternal Champion) του παιδιού θαύματος του “σύγχρονου παραδοσιακού” metal, Arthur Rizk, επανήλθαν με έναν νέο δίσκο που όσο κι αν χαρακτηρίζεται από το fun στοιχείο, διακρίνεται στην ατμόσφαιρα του μια υποβόσκουσα μελαγχολία, απόρροια ίσως του πένθους για τον χαμό του καλού τους φίλου Riley Gale των Power Trip.
Με πολλή αγάπη για μια περασμένη μόδα λοιπόν και… περιφρόνηση για τις τρέχουσες, οι Sumerlands με το Dreamkiller κρατάνε τα όνειρα όσων τους πίστεψαν ζωντανά για μια εξίσου καλή - αν όχι ακόμη καλύτερη - συνέχεια!
Jethro Tull - The Zealot Gene: Ο πρώτος δίσκος των Jethro Tull με νέο υλικό μετά από 19 έτη, (αν μάλιστα δεν υπολογίσουμε το… χριστουγεννιάτικο album, πρέπει να πάμε ακόμη πιο πίσω, στο 1999 και το Dot Com) έχει ένα κοινό θεματικό υπόβαθρο στα τραγούδια χωρίς να είναι concept. Συγκεκριμένα, λαμβάνοντας αφορμή από διάφορα χωρία της Βίβλου, θέτουν ερωτήματα σχετικά με τις ανθρώπινες κοινωνίες και συμπεριφορές χωρίς να υποδεικνύουν κάποια “σωστή” απάντηση, αφήνοντας τον ακροατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Από μουσικής άποψης δεν επιφυλάσσονται εκπλήξεις, όμως παρά το άμεσα αναγνωρίσιμο ύφος δεν υπάρχει η αίσθηση της επανάληψης. Η ταλαιπωρημένη φωνή του Ian Anderson που στις ζωντανές εμφανίσεις προκαλεί τουλάχιστον αμηχανία, εδώ κινείται σε ασφαλείς περιοχές, με την άνεση που πάντα προσφέρει το studio, ενώ η μεγαλοφυΐα του Μεγάλου αναδεικνύεται σε ουκ ολίγες στιγμές και οι ενορχηστρώσεις εμπλουτίζονται κατά περίπτωση με φυσαρμόνικα ή ακορντεόν, με το φλάουτο σε πρωταγωνιστικό ρόλο φυσικά!
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα φυσικά να παραλείψω μια εύφημο μνεία στους The Temple που στο καταπληκτικό Of Solitude Triumphant αναδεικνύουν την ελληνική τους ιδιοπρωσωπία και εμπλουτίζουν επιτυχώς το doom metal τους, τους Hällas που συνεχίζουν να κάνουν αυτό που αγαπάνε στο Isle of Wisdom και να το κάνουν τόσο πολύ καλά, αλλά και τους Iron Griffin που, εντελώς δικαιολογημένα, κέρδισαν νέους οπαδούς με το σπουδαίο Storm of Magic!
Υγεία και μακροημέρευση!
29 Likes
Ειμαι ταξιδάκι εκτός οπότε στα πεταχτά:
Πενταδα παραμένει η ίδια:
Ashenspire - Hostile Architecture
Extra Life - Secular Works, vol. 2
Messa - Close
Brutus - Unison Life
Ode and Elegy - Ode and Elegy
29 Likes
Η σημείωση κάτω από τις συμμετοχές 
8 Likes
7 Likes
Οι 40 ειναι δικες μου.
3 Likes
2022
5. Architects - The Classic Symptoms of a Broken Spirit
Στα χνάρια του προηγουμένου, μικρότερο σε διάρκεια, με νέα κόλπα (Burn Down My House, A New Moral Low Ground) και χιτάρες (When We Were Young, All The Love In The World) έτοιμοι για το επόμενο λεβελ. Θα ακολουθήσει ο χωρισμός με τον Josh και το Seeing Red (που είναι και γαμώ), περιμένουνε λοιπόν προς τα που θα πάει το καράβι στον νέο κύκλο που θα ακολουθήσει. Εως τότε ας κάνουν και καμιά βόλτα προς την πλατεία νερού, δεν χρειάζεται να κάνουμε μόνο μπανάκια στη Σαντορίνη, ε Sam?
4. Fontaines D.C. - Skinty Fia
Το Ιερό Ελάφι είναι εδώ. Δίνει πνοή στον alternative ήχο και μας ξεσηκώνει μέσα από τη μιζέρια του. Εξαιρετικό από την αρχή έως το τέλος, υποβλητικό και ατμοσφαιρικό αναλαμβάνει να μεταφέρει τη σκυτάλη στους επόμενους. Α, έχει και ένα από τα κομμάτια όχι μόνο της χρονιάς αλλά και μερικών χρόνων πισω. Jackie Down The Line και
του του του, λα λα λα!
3. Δεληβοριάς Φοίβος - ANIME
Δύσκολοι καιροί, κάποιος πρέπει να βάλει πλάτη και να καθαρίσει για μια ολόκληρη γενιά χαμένων ευκαιριών. Ένας πρώην ρομαντικός νυν κυνικός Φοίβος κανει ντου και ξεγυμνώνει τα τέρατα που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Το ύφος του δίσκου ενώ προορίζεται για το “μεγάλο κοινό” είναι εσωστρεφές και ώρες ώρες ψυχαναλυτικό. Η κορύφωση μιας άτυπης τριλογίας, άλλη μια ευκαιρία για ήττες. Το συγκρότημα που τον πλαισιώνει και στο δίσκο και στα λαιβ είναι βασικό συστατικό της κληρονομιάς που αφήνει το ANIME. Δύο φορές μου γεννήθηκε η ανάγκη να τον παρακολουθήσω ζωντανά, η μία πέρσι η άλλη πριν 20 χρόνια.
2. Machine Head - Of Kingdom and Crown
Robb Flynn είσαι μεγάλος λατρείας. Για 11 χρόνια περίπου μας άφησες με γλυκόπικρους δίσκους, κατάφερες να αλλάξεις όλη την μπάντα και γύρισες επιτέλους να μας πετσόκοψες όλους. Ανατροπάρα ολκής και έτσι ξαναβρήκαμε λίγη από την χαμένη μας πίστη στο τέρας που λέγεται Machine φακιν Head. Θα ήταν κορυφή αν υπήρχε σοβαρός ντράμμερ στις ηχογραφήσεις και όχι session, αλλα δεν με ενδιαφέρει και ντιπ. Χρωστας λαιβ από τα χρόνια της κορώνας μάστορα, το νου σου…
1. Brutus - Unison Life
Έχω μια δυσκολία στο να κάτσω να περιγράψω δίσκους τόσο καρφωμένους στη ψυχη μου. Μπορεί να είναι φρέσκος μα καταφερε να βάψει μια ολόκληρη περίοδο της ζωής μου. Είναι απολαυστικό να βλέπεις τη μουσική να μην βαλτώνει, να εξελίσσεται και σαν μια άλλη λερναία ύδρα να ξεπετά νέα κεφάλια έτοιμα να δαγκώσουν. Είναι λυτρωτικό να πιστεύεις στη δύναμη και στο πάθος νέων ματιών που σε καταπίνουν και σε ταξιδεύουν νοητά. Θα υπάρχει όλο αυτό και αφού φύγουμε όπως υπήρχε και πριν από εμας. Η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο.
Ready
Are you ready
Why are you running
I am standing over here
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Για λίγο εκτός πεντάδας, μερική εξιλέωση…
Wormrot - Hiss
33 Likes
Κι εγώ την έκανα τη χαζομάρα μου κάποιες φορές, νομίζω πολύ λίγες, αλλά την έκανα. Μεγάλο σορυ κι από μένα ρε συ anhydriis!!!
2 Likes
Μεσα απο ολο αυτο ομως εκανα master καλυτερο και απο AI στο southern band names generator 
Αγαπημενη στιγμη οταν συμπληρωνα λιστες που δεν ειχαν περαστει στη φορμα και ειχαν μεσα στα ονοματα κατι ιδεογραμματα κινεζικα, νορβηγικά κτλ κτλ. Επικη στιγμη οταν καποιος εγραψε το σεντζουτσου και στα γιαπωνεζικα 
Σορρυ αλλα πηγε ακλαφτο…
Ευτυχως ειχα συμπαράσταση απο τον @SvenN 
ο οποίος νομιζα οτι ξεχασε καποια χρονια να το περασει αλλα οκ κλασσικα λαθος μου, παρολα ταυτα μεχρι να το παρω χαμπαρι γελαγα παλι μονος μου
6 Likes
Ε ναι λογικό, είσαι από τους χρήστες που έδωσαν το μίνιμουμ effort στο παιχνίδι
2 Likes
Εκλαψα με τα σεντονια της Λυκαινας. Που σαν αριθμος ειναι λαθος βεβαια, μαλλον 57 χρωσταει.
3 Likes
- Megadeth - The Sick, The Dying… And the Dead!
- Kreator - Hate über alles
- White Ward - False Light
- Gaerea - Mirage
- H.e.a.t - Force Majeure
29 Likes
2022
(Άλλη μια χρονιά που δεν άκουσα και πολλή μουσική. Ήταν μια χρονιά επανέναρξης της κανονικής ζωής, οπότε ο χρόνος στο σπίτι/χρόνος κατανάλωσης μουσικής και ταινιών μειώθηκε αισθητά. Τα παρακάτω είναι μετά βίας ό,τι άκουσα και κυρίως ότι θεωρώ ότι αξίζει ν’ ακούσω πρώτο από εκείνη τη χρονιά. Αφορμή για ν’ ακούσω τα δύο πρώτα ήταν το rocking, και όχι επειδή το διάβαζα τακτικά.)
1. Messa - Close
Ήταν το άλμπουμ που έκανε θραύση. Έχοντας την απορία για το τι ήταν αυτό που πήγαν ν’ ακούσουν δύο συντάκτες του rocking στο Roadburn εκείνης της χρονιάς, ανακάλυψα την εξαιρετική αυτή doom μπάντα από τη γειτονική μας Ιταλία. Υπέρτατη φωνάρα της Sara, με μεγάλο εύρος και εξίσου καλή απόδοση και λάιβ - όπως διαπιστώσαμε πέρυσι στο Κύτταρο), συνθέσεις κοντά στο trad doom με λίγες ανατολίτικες πινελιές. Όσο κι αν το έκραξαν στα social media μερικοί old school μεταλάδες που έχουν μείνει στο 1980 από όλες τις απόψεις, ήταν άλμπουμ-σταθμός. Το άκουσαν άτομα που δεν ακούνε μέταλ, το άκουσαν μέχρι και χιπ-χοπάδες, να 'ναι καλά οι παρέες της Αθήνας.
2. Brutus - Unison Life
Το όνομα Brutus είχε αρχίσει να εμφανίζεται μπροστά μου όλο και πιο συχνά εκείνη τη χρονιά. Κάτι η περιέργειά μου, κάτι η παρέα με μερικούς φορουμίτες, με έκαναν να γίνω κι εγώ τέκνον-Brutus και ν’ ακούσω πιο πολύ - αλλά όχι όσο θα έπρεπε - αυτή την υπέροχη μπάντα. Κάθε φορά που ακούω τραγούδι τους, νιώθω χαρούμενη, στο λάιβ τους πέρυσι επίσης πέρασα πολύ ωραία. Μπάντα που ξέρει να αποδίδει το ίδιο και ζωντανά και μάλιστα με απαιτητικές συνθήκες, αφού η τραγουδίστρια είναι και drummer. Τέτοιο ενθουσιασμό είχα να πάθω από το 2017 με τους Oathbreaker, που δεν έχουν βέβαια και πολλές ομοιότητες μουσικά, αλλά μόνο το ότι είναι επίσης από το Βέλγιο.
3. Celestial Season - Mysterium I & Mysterium II
Σίγουρα ως καμένη με τη doom με ενδιέφερε πολύ το τι είχαν να πουν οι Celestial Season, μία μπάντα από τα '90s, έπειτα από τόσα χρόνια. Και είχαν να πουν πολλά, όπως φανέρωσε η κυκλοφορία δύο άλμπουμ, που αποτελούν αλυσίδα όπως προδίδουν και οι τίτλοι τους, μέσα σε έναν χρόνο. Διάρκειες πρέπουσες για doom, παραγωγή επιτέλους αντάξια της ποιότητάς τους και η μπάντα από την Ολλανδία στα καλύτερά της. Μακάρι όλες οι μπάντες που για κάποιο λόγο χάθηκαν να είχαν τη διάθεση και τους πόρους για να κάνουν αυτό που έκαναν οι Celestial Season. Ζήτω το old school doom!
4. Playgrounded - The death of Death
Και μια ελληνική κυκλοφορία. Δεν άκουγα Playgrounded, αλλά εκείνη τη χρονιά τους άκουσα και, ομολογουμένως, κάθε φορά που τους ακούω λάιβ, εκτιμώ όλο και περισσότερο τις συνθέσεις τους. Σίγουρα ένα από τα άλμπουμ και μία από τις μπάντες που πρέπει ν’ ακούσω περισσότερο.
5. Katatonia - Sky Void of Stars
Θέλοντας να συμπληρώσω την πεντάδα με κάτι που όντως άκουσα, θα αναφέρω εδώ τη ρήση φίλης: “Ό,τι κι αν βγάλουν οι Katatonia, ακόμη και μέτριο, θα είναι καλό”. Οι Katatonia ξανά σε mood ολόκληρου άλμπουμ, με τη γνωστή τους εμμονή με τα πουλιά (Birds) και με συνθέσεις που θύμισαν λίγο το “Tonight’s decision” και το “Last fair deal gone down” και πιο πολύ το “Dead end kings”. Η πρώτη τους καλή κυκλοφορία μετά το 2012, κάτι που είναι χαρακτηρισιτκό Katatonia κι όχι τελείως άχρωμο, άοσμο.
Εξώφυλλο: Messa - Close
32 Likes