Η ανασκόπηση πολύ πρόσφατων ετών και δίσκων οπωσδήποτε ενέχει τον κίνδυνο μιας “θολωμένης” οπτικής λόγω της μικρής χρονικής απόστασης, και πάλι όμως παρουσιάζει ενδιαφέρον, όσο και αν υπάρχει η πιθανότητα/βεβαιότητα ότι όλο και κάποια δισκάρα έχει ξεφύγει! (Προσωπικά το ελπίζω, μου φαίνεται απογοητευτική η σκέψη ότι δεν μένει τίποτε να ανακαλύψω!)
2022 λοιπόν… για πάμε:
1. Kenn Nardi - Trauma
Ορμώμενος από τις thrash… αναμνήσεις του, ο Kenn ο Nardi εξακολουθεί να συγκεράζει είδη, να δοκιμάζει πράγματα και ενορχηστρώσεις με συναρπαστικά αποτελέσματα, να καταθέτει ευρηματικούς ρυθμούς κι εθιστικές μελωδίες ακόμη και στα λιγότερο εξέχοντα κομμάτια, με το Orphan που κλείνει την “κανονική διάρκεια” να είναι χαρακτηριστικό των προθέσεων του κι ένα από τα πλέον φιλόδοξα δημιουργήματα του.
Το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα αφού διέπεται από την τόσο ιδιαίτερη προσωπικότητα του ενώ, ακόμη κι όταν μοιάζει να ακολουθεί μια συγκεκριμένη φόρμουλα, βρίσκει τρόπους να εκπλήξει ευχάριστα τον ακροατή, σε έναν δίσκο που κυκλοφόρησε μεν ψηφιακά την προηγούμενη χρονιά, σε φυσική μορφή όμως αυτό έγινε αρχές του 2022!
2. Messa – Close
Λέγεται συχνά, δίκην επαίνου, ότι ένα συγκρότημα είναι προορισμένο να “κατακτήσει τις μεγάλες αρένες”! Στην περίπτωση των Messa κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο. Αυτό που μας προτείνουν τούτοι εδώ οι Ιταλοί, παρότι doom στην καρδιά και την ουσία, συνδυάζει τόσο πολλά που καθίσταται απρόσιτο και καταδικασμένο να απευθύνεται σε έναν σχετικά ευάριθμο μεν αλλά μικρό κύκλο πιστών!
3. Riot City - Electric Elite
Οι Καναδοί με το δεύτερο αυτό χτύπημα τους, καθιερώνονται σαν αιχμή του δόρατος του όλου 80s metal revival ρεύματος και αφήνουν τους οπαδούς να ανυπομονούν για την επόμενη τους δισκογραφική εμφάνιση και με την περιέργεια ποιο… άγριο ζώο ή πτηνό σε ρομποτική μορφή θα επιλέξουν για το εξώφυλλο του!
4. Voivod - Synchro Anarchy
Μετά από τέσσερεις δεκαετίες αδιάλειπτης παρουσίας οι Voivod παραμένουν απολαυστικά αδιάφοροι για τα τεκταινόμενα γύρω τους, δεν αφήνουν την παραμικρή υπόνοια κόπωσης λόγω ηλικίας ή προϋπηρεσίας (άλλωστε ο αντίστοιχος χρόνος σε… αστρικά έτη είναι ελάχιστος!) και εκ των πραγμάτων συγκρίνονται μόνο με τον πρότερο εαυτό τους! Άξιοι!
5. Satan - Earth Infernal
Διατηρώντας την νεανική ορμή τους σε βαθμό που κάποιος βάσιμα θα πίστευε ότι μπήκε λάθος φωτογραφία συγκροτήματος στο εσώφυλλο, οι Satan με το τέταρτο LP τους μετά την επανασύνδεση δικαιούνται να καυχώνται ότι ξεχωρίζουν με άνεση από κάθε, καινοφανή ή όχι, εκπρόσωπο του παραδοσιακού metal απ’ αυτούς που κατέκλυσαν το σύμπαν τα τελευταία χρόνια, και να προσβλέπουν σε ένα ακόμη πιο θριαμβευτικό μέλλον! Με δίσκους όπως το Earth Infernal ποιος μπορεί να τους αρνηθεί αυτό το δικαίωμα;
Και λίγα ακόμη για τον δρόμο:
Sumerlands – Dreamkiller: Έξι ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους που προκάλεσε αίσθηση, οι Sumerlands, το… μελωδικό project (σε αντιδιαστολή με την epic obscure-ίλα των Eternal Champion) του παιδιού θαύματος του “σύγχρονου παραδοσιακού” metal, Arthur Rizk, επανήλθαν με έναν νέο δίσκο που όσο κι αν χαρακτηρίζεται από το fun στοιχείο, διακρίνεται στην ατμόσφαιρα του μια υποβόσκουσα μελαγχολία, απόρροια ίσως του πένθους για τον χαμό του καλού τους φίλου Riley Gale των Power Trip.
Με πολλή αγάπη για μια περασμένη μόδα λοιπόν και… περιφρόνηση για τις τρέχουσες, οι Sumerlands με το Dreamkiller κρατάνε τα όνειρα όσων τους πίστεψαν ζωντανά για μια εξίσου καλή - αν όχι ακόμη καλύτερη - συνέχεια!
Jethro Tull - The Zealot Gene: Ο πρώτος δίσκος των Jethro Tull με νέο υλικό μετά από 19 έτη, (αν μάλιστα δεν υπολογίσουμε το… χριστουγεννιάτικο album, πρέπει να πάμε ακόμη πιο πίσω, στο 1999 και το Dot Com) έχει ένα κοινό θεματικό υπόβαθρο στα τραγούδια χωρίς να είναι concept. Συγκεκριμένα, λαμβάνοντας αφορμή από διάφορα χωρία της Βίβλου, θέτουν ερωτήματα σχετικά με τις ανθρώπινες κοινωνίες και συμπεριφορές χωρίς να υποδεικνύουν κάποια “σωστή” απάντηση, αφήνοντας τον ακροατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Από μουσικής άποψης δεν επιφυλάσσονται εκπλήξεις, όμως παρά το άμεσα αναγνωρίσιμο ύφος δεν υπάρχει η αίσθηση της επανάληψης. Η ταλαιπωρημένη φωνή του Ian Anderson που στις ζωντανές εμφανίσεις προκαλεί τουλάχιστον αμηχανία, εδώ κινείται σε ασφαλείς περιοχές, με την άνεση που πάντα προσφέρει το studio, ενώ η μεγαλοφυΐα του Μεγάλου αναδεικνύεται σε ουκ ολίγες στιγμές και οι ενορχηστρώσεις εμπλουτίζονται κατά περίπτωση με φυσαρμόνικα ή ακορντεόν, με το φλάουτο σε πρωταγωνιστικό ρόλο φυσικά!
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα φυσικά να παραλείψω μια εύφημο μνεία στους The Temple που στο καταπληκτικό Of Solitude Triumphant αναδεικνύουν την ελληνική τους ιδιοπρωσωπία και εμπλουτίζουν επιτυχώς το doom metal τους, τους Hällas που συνεχίζουν να κάνουν αυτό που αγαπάνε στο Isle of Wisdom και να το κάνουν τόσο πολύ καλά, αλλά και τους Iron Griffin που, εντελώς δικαιολογημένα, κέρδισαν νέους οπαδούς με το σπουδαίο Storm of Magic!
Υγεία και μακροημέρευση!