2022
(Άλλη μια χρονιά που δεν άκουσα και πολλή μουσική. Ήταν μια χρονιά επανέναρξης της κανονικής ζωής, οπότε ο χρόνος στο σπίτι/χρόνος κατανάλωσης μουσικής και ταινιών μειώθηκε αισθητά. Τα παρακάτω είναι μετά βίας ό,τι άκουσα και κυρίως ότι θεωρώ ότι αξίζει ν’ ακούσω πρώτο από εκείνη τη χρονιά. Αφορμή για ν’ ακούσω τα δύο πρώτα ήταν το rocking, και όχι επειδή το διάβαζα τακτικά.)
1. Messa - Close
Ήταν το άλμπουμ που έκανε θραύση. Έχοντας την απορία για το τι ήταν αυτό που πήγαν ν’ ακούσουν δύο συντάκτες του rocking στο Roadburn εκείνης της χρονιάς, ανακάλυψα την εξαιρετική αυτή doom μπάντα από τη γειτονική μας Ιταλία. Υπέρτατη φωνάρα της Sara, με μεγάλο εύρος και εξίσου καλή απόδοση και λάιβ - όπως διαπιστώσαμε πέρυσι στο Κύτταρο), συνθέσεις κοντά στο trad doom με λίγες ανατολίτικες πινελιές. Όσο κι αν το έκραξαν στα social media μερικοί old school μεταλάδες που έχουν μείνει στο 1980 από όλες τις απόψεις, ήταν άλμπουμ-σταθμός. Το άκουσαν άτομα που δεν ακούνε μέταλ, το άκουσαν μέχρι και χιπ-χοπάδες, να 'ναι καλά οι παρέες της Αθήνας.
2. Brutus - Unison Life
Το όνομα Brutus είχε αρχίσει να εμφανίζεται μπροστά μου όλο και πιο συχνά εκείνη τη χρονιά. Κάτι η περιέργειά μου, κάτι η παρέα με μερικούς φορουμίτες, με έκαναν να γίνω κι εγώ τέκνον-Brutus και ν’ ακούσω πιο πολύ - αλλά όχι όσο θα έπρεπε - αυτή την υπέροχη μπάντα. Κάθε φορά που ακούω τραγούδι τους, νιώθω χαρούμενη, στο λάιβ τους πέρυσι επίσης πέρασα πολύ ωραία. Μπάντα που ξέρει να αποδίδει το ίδιο και ζωντανά και μάλιστα με απαιτητικές συνθήκες, αφού η τραγουδίστρια είναι και drummer. Τέτοιο ενθουσιασμό είχα να πάθω από το 2017 με τους Oathbreaker, που δεν έχουν βέβαια και πολλές ομοιότητες μουσικά, αλλά μόνο το ότι είναι επίσης από το Βέλγιο.
3. Celestial Season - Mysterium I & Mysterium II
Σίγουρα ως καμένη με τη doom με ενδιέφερε πολύ το τι είχαν να πουν οι Celestial Season, μία μπάντα από τα '90s, έπειτα από τόσα χρόνια. Και είχαν να πουν πολλά, όπως φανέρωσε η κυκλοφορία δύο άλμπουμ, που αποτελούν αλυσίδα όπως προδίδουν και οι τίτλοι τους, μέσα σε έναν χρόνο. Διάρκειες πρέπουσες για doom, παραγωγή επιτέλους αντάξια της ποιότητάς τους και η μπάντα από την Ολλανδία στα καλύτερά της. Μακάρι όλες οι μπάντες που για κάποιο λόγο χάθηκαν να είχαν τη διάθεση και τους πόρους για να κάνουν αυτό που έκαναν οι Celestial Season. Ζήτω το old school doom!
4. Playgrounded - The death of Death
Και μια ελληνική κυκλοφορία. Δεν άκουγα Playgrounded, αλλά εκείνη τη χρονιά τους άκουσα και, ομολογουμένως, κάθε φορά που τους ακούω λάιβ, εκτιμώ όλο και περισσότερο τις συνθέσεις τους. Σίγουρα ένα από τα άλμπουμ και μία από τις μπάντες που πρέπει ν’ ακούσω περισσότερο.
5. Katatonia - Sky Void of Stars
Θέλοντας να συμπληρώσω την πεντάδα με κάτι που όντως άκουσα, θα αναφέρω εδώ τη ρήση φίλης: “Ό,τι κι αν βγάλουν οι Katatonia, ακόμη και μέτριο, θα είναι καλό”. Οι Katatonia ξανά σε mood ολόκληρου άλμπουμ, με τη γνωστή τους εμμονή με τα πουλιά (Birds) και με συνθέσεις που θύμισαν λίγο το “Tonight’s decision” και το “Last fair deal gone down” και πιο πολύ το “Dead end kings”. Η πρώτη τους καλή κυκλοφορία μετά το 2012, κάτι που είναι χαρακτηρισιτκό Katatonia κι όχι τελείως άχρωμο, άοσμο.
Εξώφυλλο: Messa - Close
ο οποίος νομιζα οτι ξεχασε καποια χρονια να το περασει αλλα οκ κλασσικα λαθος μου, παρολα ταυτα μεχρι να το παρω χαμπαρι γελαγα παλι μονος μου
