2022
Messa-“Close”
Oceans of Slumber-“Starlight and Ash”
Brutus-“Unison Life”
The Mars Volta-“The Mars Volta”
Blind Guardian-“The God Machine”
29 Likes
Λοιπόν θα βάλω ένα και μοναδικό album για το 2022, το οποίο είναι και το μοναδικό που μου έμεινε + το αγάπησα με τον καιρό, καθώς μέχρι και τώρα το ακούω συστηματικά και hits the spot κατευθείαν. Έδωσα ευκαιρίες και σε μερικά ακόμα -δυστυχώς λίγα- αλλά δεν μου έμεινε κάποιο ιδιαίτερα - δεν ήταν τελικά η φάση μου (κυρίως αναφέρομαι στο Brutus και Fontaines D.C., τα οποία άκουσα περισσότερο μετά το παρακάτω και ναι όλα οκ, αλλά ένιωθα διαρκώς ότι τα έχω ξανακούσει πολλές στο παρελθόν από αλλού -πολύ χονδρικά τώρα, καταλαβαίνετε το ύφος μου νομίζω)
Οπότε για 2022 ρίχνω ψήφο στο παρακάτω
το οποίο έχει βαρεθεί να παίζει σε λούπα στα ακουστικά μου εδώ και κάνα χρόνο. Kudos σε @apostolisza8 που μου το πρότεινε (σε μια διαδρομή προς Ίλιον, αν θυμάμαι καλά, για μπασκετάκι, όπου έλεγε κάτι πίπες για τους Priest και σκεφτόμουν πόσο θα γαμούσε να τον κατέβαζα κάτω από το αμάξι και να τον κυνηγούσα ala Christine στην Γαλατσίου για να του λιώσω τη μούρη. Το έσωσε κάπως στη πορεία όμως με τη παραπάνω πρόταση, οκ)
Η χρονιά είχε μερικούς δίσκους ακόμα που απόλαυσα, αλλά όπως έχω γράψει ξανά και ξανά, ψηφίζω αποκλειστικά και μόνο πολύ αγαπημένα και προσωπικά albums, οπότε θα μείνω μόνο με το παραπάνω.
Cover
Soundtrack
Μπράβο @anhydriis για τη πρωτοβουλία και τη δουλειά που έριξες, το παρόν topic είναι once in a decade -και ανυπομονώ για τo 60s DLC, από το οποίο νομίζω θα έχω να κερδίσω πολλά. Ευχαριστώ επίσης γιατί, όπως και ο @GRACCHUS_BABEUF παραπάνω, μπήκα στη διαδικασία να ακούσω ξανά μουσική σοβαρά μετά από χρόνια -κάτι με το οποίο χάνω επαφή δυστυχώς με τον καιρό.
Μπράβο και στα παιδιά που ασχολήθηκαν σοβαρά και έβαλαν ψ υ χ ο ύ λ α στα posts τους, μπράβο και σε όσους παρέθεσαν απλά λίστες (διόλου αμελητέα η συνεισφορά τους), μπράβο σε όσους έγραψαν απίστευτες μαλακιάρες και γέμισαν τα pm μου ή τα group viber chats με “μλκ δες τι έχει γράψει ο άλλος -χαχαχα”, μπράβο σε όλους γενικά για τη συμμετοχή - δεν είναι υπερβολή να πω ότι δώσατε ένα μικρό νόημα στην ολοένα και πιο κουραστική εργασιακή μου καθημερινότητα.
I am out για το 2023, καλή χρονιά μόρτεζ και μόρτισες
33 Likes
Do I even wanna know?
4 Likes
όχι οκ, κάπως κάτι κάνει και από το πουθενά το σώζει τις περισσότερες φορές
2 Likes
Πέφτει λίγο ξύλο στην πέμπτη θέση ανάμεσα σε κάτι Νορβηγούς και κάτι Θεσσαλονικείς, αλλά θα τους αφήσω εκεί δα να μοιράζονται φάπες και όταν φτάσω στο νο5 θα πιάσω έναν απ’ τους δυο και ό,τι γίνει.
1) Brutus - “Unison Life”: Ας αφήσουμε στην απ’ έξω λέξεις όπως “προσδοκίες”, “αναμενόμενο” και άλλες συναφείς. Δεν ταιριάζουν στα παιδιά του Βελγίου αυτές. Τους ταιριάζει μοναχά μία λέξη: εμπιστοσύνη. Σίγουρα, όλοι μας λίγο έως πολύ θα το έχουμε αισθανθεί μέσα μας για τη μουσική που ακούμε, το ν’ αφηνόμαστε σε κάποιους μουσικούς να ορίζουν αυτοί τον ορίζοντά μας, ασχέτως το που θα το πάνε μουσικά. Μία τέτοια περίπτωση είναι οι Brutus (επί προσωπικού πάντα, έκαστος κατά διάνοιαν και πάντων και πασών). Αλλά και πάλι, όλο το φύραμά τους είναι στο κλείσιμο αυτού του υπέροχου δίσκου. Σ’ αυτό το “Desert Rain” , όπου λες και προσδιορίζεται ξανά και ξανά η ταυτότητα αυτής της μπάντας, η δυναμική της, το εύρος της, όπως και το γίγνεσθαι ενός ολόκληρου ήχου. Είμαστε μαζί τους.
2) Messa - “Close”: Θα έβαζα τους Γερμανούς εδώ και όχι από κάτω, αλλά… πρώτον, οι Γερμανοί δεν έχουν πλέον λόγο για πρωτιές, την κέρδισαν άλλοτε και τ’ άλλα παρακάτω, και δεύτερον, οι Messa είναι κάτι άλλο, κάτι μαγικό. Συνδυάζοντας την παρούσα δισκογραφική τους στιγμή με εκείνη της σκηνικής τους παρουσίας στη Θεσ/νίκη, το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Μία από τις καλύτερες και δεμένες ανερχόμενες μπάντες στο doom, ταράζοντας τα νερά του. Κάνουν ό,τι θέλουν, δε ρωτάνε κανέναν, κερνάνε ήχους απροσδιορίστου προορισμού και αφήνουν μπροστά ν’ αποκαλυφθεί η παγκόσμια χροιά της Σάρας. Τι φωνή…
3) Blind Guardian - “The God Machine”: Επιτέλους. Καθώς οι μήνες βαθαίνουν όλο και πιο πολύ στο βάθος τους χρόνου, τόσο πιάνω τον εαυτό μου να ευχαριστιέται απεριόριστα αυτή τη δισκάρα, κάτι που δεν είχε συμβεί ούτε κατά διάνοια με τα προηγούμενά τους μέχρι και το “A Night at the Opera” και ας είναι ο Θωμάς στα τύμπανα. Η σύλληψη των τραγουδιών, η αίσθηση του γερμανικού ήχου επί του λεγομένου τευτονικού power, το ασίγαστο και αγαπημένο μου καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο που δείχνει ότι δε θ’ αλλάξουν ποτέ και για κανέναν, ο Hansi και οι φυσικά, ο αρραβώνας της ταχύτητας με τις μελωδίες, την ίδια στιγμή που υφαίνονται γέφυρες και ρεφρέν σαν τον παλιό καλό καιρό. Αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε.
4) Φοίβος Δεληβοριάς - “ΑΝΙΜΕ”: Με τον συγκεκριμένο μουσικό ήμασταν για χρόνια σε απόσταση, μέχρι που έσκασε ο συγκεκριμένος δίσκος και μέχρι τη στιγμή που από την πρόταση μιας φίλης άκουσα το “Κάποια παιδάκια” και 'κει βάλθηκε για λίγο ο χρόνος να σταματήσει την πορεία του, καθώς τον έπιασαν οι στίχοι. Από 'κει και πέρα, όταν έχεις έναν άνθρωπο σαν τον Βασίλη Ντοκάκη, τον οποίο και χαρακτηρίζεις δικαίως “ποιητή του ήχου” και του δίνεις τον ήχο σου, τότε οφείλεις να προετοιμαστείς για κάτι που θα σε τυλίξει μέσα του και δη τα πλήκτρα του πιάνου του. Κι έτσι, φτάνουμε στην “Μπαλάντα”, εκεί που όλα γίνονται μία πορτοκαλί δύση ηλίου.
5) Mother Turtle - “MTV”: Αντέξαν και βγήκαν νικητές. Και στο ξύλο με τους Madrugada και στη μουσική σκηνή. Συνεχίζουν να είναι στη αφάνεια και παρόλα αυτά να κυκλοφορούν μία και μία τις μουσικές τους αναζητήσεις. Κανονικά, θα έπρεπε να τους είχε από κοντά ο Steven Wilson και να τους ανεβάζει στη σκηνή. Κανονικά, αυτό το “Waterfall” θα έπρεπε να αναδειχθεί το καλύτερο τραγούδι που όντως δεν έγραψαν ποτέ τους οι Queensryche. Επιπλέον, σ’ αυτό το βήμα το πρωτείο δεν το κατέχει το prog αυτό καθαυτό, αλλά η προοδευτική αντίληψη της μουσικής εμπειρίας στο να χτιστεί ένα υλικό αντάξιο της αξίας των μουσικών και τα πάντα καταλήγουν στο “Last Reverie”. Τα riffs σας και τα 9 λεπτά σας. Και φτάνουμε στο 4ο λεπτό… ησυχία για δύο δεύτερα, ένα βιολί να μοιρολατρεί και μετά το ξεμπούκωμα της δεκαετίας. Ρε Κώστα (@hokam ) ξέρεις τι έκανες εκεί; Έχεις ιδέα; Μπορείς να το διανοηθείς; Μπορείς; Πες μας… Ποιος Παρθενώνας και ποιο Καλατράβα… ροκασταριλίκια και να 'χαμε να λέγαμε. Δώσε ξανά και ξανά.
Ειδική μνεία σε τρία άσματα που δε λένε να ξεκολλήσουν απ’ το μυαλό μου, ούτε στον αιώνα τον άπαντα:
Α) Madrugada - “Ecstacy”: Υπέροχος δίσκος και αντάξιος του παρελθόντος με όλο το μεγαλείο να ξετυλίγεται στο ρίξιμο της αυλαίας του δίσκου. Εκεί, όπου τραγουδάνε τ’ άστρα και 'κει που ο Sivert γίνεται όσο πιο καθηλωτικός μπορεί.
Β) Avantasia - “Scars”: Είναι γνωστό ότι ο Τόμπι ξέρει πολύ μουσική, όπως και το ότι κάνει τη μουσική των ηρώων του. Ράβει, λοιπόν, ένα ύφασμα με το άρωμα του Seattle, καλεί τον Geoff, του ζητάει να βάλει τον καλύτερό του εαυτό και το αποτέλεσμα, ιδιαίτερα στο ρεφρέν, είναι τουλάχιστον συγκινητικό. Τόμπι, σ’ ευχαριστούμε για πολλά, αλλά ειδικά πιο πολύ γι’ αυτό το άσμα.
Γ) Aldebaran - “Was it A Dream?”: Μέσα στο μυαλό μου έχουν απομνημονευθεί τα πλήκτρα του Χατζηνάσιου απ’ το Αγκίστρι και τη Γλυκιά Συμμορία, του Τόκα από τα τραγούδια του με τον Μητροπάνο, του Μικρούτσικου από ένα μάτσο πάνω σε μιαν απαλάμη και τώρα αυτό το εδώ το πολύ ξεχωριστό διαμαντάκι. Δε θες να τελειώσει ποτέ. Μα ποτέ όμως και ειδικά στο πως γεφυρώνονται στη μέση πιάνο και μπάσο. Να βρίσκονται αμφότερα σε δύο παραλλήλους και να καταλήγουν στο ένα και αυτό. Αντώνη να ζήσεις!
Εξώφυλλο:
32 Likes
I’m not sorry bruh, I was just being me 
Εδώ να πω, βγαίνοντας off topic, πως σχεδόν όλες οι βόλτες με @Lupin για μπασκετάκι είναι επεισοδιακές με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οπότε νταξ, αυτά δεν είναι τίποτα.
3 Likes
2022
- Iron Griffin – Storm of Magic
- Messa – Close
- In The Woods… - Diversum
- Ode and Elegy – Ode and Elegy
- The Nest – Her True Nature
Κενοτάφιον
- Brutus – Unison Life
- The Temple – Of Solitude Triumphant
- Amorphis – Halo
- Blood Python – Acheron
- Fer De Lance – The Hyperborean
- Audrey Horne – Devil’s Bell
- Sumerlands – Dreamkiller
- Zeal & Ardor – Zeal & Ardor
- Extra Life – Secular Works, Vol.2
- Fontaines D.C. – Skinty Fia
- Maule – Maule
- Morrow – The Quiet Earth
- Parish – Parish
- Darkthrone – Astral Fortress
- The Mars Volta – The Mars Volta
Cover Art
32 Likes
και +1000, αλλα εξτρα μπραβο και καρδουλες σε αυτον που εκτος απο συναίσθημα και προσωπικο γουστο εβαλε και τον κινηματογράφο στο παιχνιδι… @Lupin εισαι μεγαλη λατρεια και περιμενουμε κατι αναλογο να μπει μπρος και με ταινιες 
Τα 60ς μας περιμενουν
9 Likes
Offtopic λίγο, αλλά κινηματογραφικό αντίστοιχο παιχνίδι -μιας και το έχω διαβάσει και αλλού αλλά και μου το έχουν πει αρκετοί από κοντά ή pm- αν στηθεί θα έλεγα να στηθεί σε κάμποσο καιρό από τώρα ώστε να μην υπάρξει fatigue και “μπούκωμα” με το 52 (και επερχόμενο dlc), το οποίο και μας κράτησε παρέα τόσο καιρό.
Προφανώς θα έλεγα επίσης να ξεκινήσει εξαρχής από αρκετά νωρίτερα -θεωρώ τα '40s ιδανική αρχή, όπου πολλοί θα εκπλαγούν με πόσο σημαντικά υπήρξαν εκείνα τα χρόνια στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα, πόσες ταινίες πριν το '70 φαντάζουν φρέσκιες και επίκαιρες στο σήμερα, αλλά και πόσα από αυτά τα film ήδη έχουν δει και το αγνοούν.
Τα 30s και πίσω οκ, ίσως είναι too much λόγω έλλειψης πολλών κλασικών ταινιών από τα streaming/torrents/cinema/dvds/whatever αλλά και γενικότερης “δυσκολίας” στην παρακολούθηση από μερίδα θεατών που θα ζοριστούν με την τεχνική και αφηγηματική ιδιαιτερότητα της εποχής, τα 40s όμως θεωρώ είναι πλήρως προσβάσιμα, αρκούντως ενδιαφέροντα και πολύ σημαντικά για αρχή -κοκ στην συνέχεια.
Έτσι ίσως να γίνει ένας σωστός “οδηγός” για όποιον ενδιαφερθεί στο μέλλον να επενδύσει χρόνο και ουσία στο σπορ, καθώς το όλο point είναι να ανακαλύψουμε και κάτι νέο/να πάρουμε έναυσμα να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας λίγο, όπως ακριβώς έγινε και με πχ το παρόν τοπικ (το οποίο με έχει γεμίσει ένα μπαμπάτσικο excel από δίσκους) και όχι να γράψουμε ένα χιλιοστό post για τον Νονό
Αλλά να το τρέξω εγώ μάλλον δύσκολο, λόγω υπερβολικά μεγάλου φόρτου καθημερινής εργασίας (+ δεν έχω και την δική σου υπομονή 
)
13 Likes
Ήλπιζα αλλά δεν περίμενα πρωτιά το Turnstile το 2021, δεδομένων ποιών και πόσων δεν τα κατάφεραν στο παιχνίδι αυτό στο παρελθόν, ένα άλμπουμ που προσωπικά θα πω και λίγα λέμε για αυτό οπότε ας βάλουμε ένα οπτικοακουστικό χάος να γιορτάσουμε με ένα απλό και τυχαίο δείγμα της δυναμικής ενός συγκροτήματος που (σχεδόν) όλα μας ενώνει:
ΟΚ, τυπικά κάπου εδώ τελειώνει και το παιχνίδι για μένα, αφού λίστες για το 2023 έχω ποστάρει πριν μερικές ημέρες παραδίπλα, αλλά θα συνεχίσω τα τιμητικά (re)posts για τα τελευταία χρόνια. Πολύ ευχάριστη προσθήκη στην καθημερινότητα το LPII, ευτυχώς το ισορρόπησα κάπως με το να γράφω και για νέες κυκλοφορίες. Πολύ ευχάριστο να επανεξετάζεις το που στέκεσαι σε πράγματα που σε όρισαν και σε σημάδεψαν, και να αφήνεις πίσω όσα πλέον δεν ανταποκρίνονται στον εαυτό σου σήμερα, ή και να τα διαφυλάσσεις αφού βλέπεις πως ακόμη κατέχουν ένα κομμάτι σου. Οπότε, thanks for everything @anhydriis !!
Τέρμα το βιωματικό ποστ. Φουλ μέσα στα 60s, δεν πιστευω προσωπικά πως θα ειναι χειρότερα από ότι τα τελευταια 5-6-7-8 χρόνια του παρόντος παιχνιδιού σε εύρος δίσκων που ψηφίζονται, βεβαια δεν ειμαι και απο αυτους που θεωρουν πως το παρελθον στη μουσική ειναι ατόφιος θησαυρός αποκλειστικά, οπότε ναι.
2022 λοιπόν.
-
A Πεντάδα plus 10 για την απόλυτη λίστα
(Έριξα πολλή σκέψη για τη σειρά πριν από 13 μήνες για να το αναθεωρήσω τόσο εύκολα, αν και κανονικά έπρεπε να δώσω βαθμούς στους High Vis ελέω του πλέον συναισθηματικού δεσίματος και συμβολισμού που έχει το “Blending” για μένα, αλλά ξεροκέφαλος).
- Κυκλοφορίες που οφείλω να αναφέρω:
Summary
- Κυκλοφορίες που τότε περιορίστηκα και δεν έβαλα σε λίστες αυτοπεριοριστικά, αλλά τώρα σε εορταστικό κλίμα τελετής λήξης τις αφήνω εδώ μπας και ασχοληθεί κανένα (για περισσότερα σχόλια κλικ στο link except stated otherwise):
Summary
-
Adrestia - III: The Betrayal & IV: The Mark Of Cain
-
Bad Breeding - Human Capital
Στην punk / hardcore ανασκόπηση του 2022 (που λίγο πολύ αναφέρονται όλα τα άλμπουμ αυτής της κατηγορίας) είχα γράψει τα εξής:
Οι Βρετανοί κατάφεραν ένα μικρό θαύμα στο νέο τους άλμπουμ. Προερχόμενοι από την, υπόγεια προφανώς, μα ακμάζουσα νέα φουρνιά ευρωπαϊκών anarcho-punk σχημάτων, πήραν τις διδαχές των Crass, Rudimentari Peni, Conflict, Crisis κλπ και δίσκο με δίσκο τις φίλτραραν περισσότερο. Στο “Human Capital” έπιασαν κορυφή. Συγκλονίζουν στιχουργικά, ισοπεδώνουν μουσικά, κρύβουν ευαίσθητες (μελωδικές) ανησυχίες κάτω από την κοινωνική τους οργή, αναζητούν την ελπίδα στα σκοτεινά σοκάκια των αστικών κέντρων. Οι Bad Breeding εδώ ηχούν απαραίτητοι, οριακά διαχρονικοί. Φαντάζουν κρίσιμοι, είναι σπουδαίοι. -
Flower - Hardly A Dream
Οι αναμνήσεις από Apallachian Terror Unit ξυπνάνε, με ένα anarcho/crust punk μανιφέστο που από το εξώφυλλο μέχρι τους στίχους και από τα riffs μέχρι τα φωνητικά τα κάνει όλα σωστά. Make punk a threat again. -
מזמור (Mizmor) - Wit’s End (double entry - no regrets)
-
Foreseen - Untamed Force
Ας έχουμε το θάρρος να παραδεχθούμε μερικές αλήθειες. Οι Φινλανδοί Foreseen στο τρίτο τους άλμπουμ κατάφεραν το εξής απλό, αλλά όχι αυτονόητο. Κυκλοφόρησαν το απόλυτο crossover hardcore άλμπουμ. Το “Untamed Force” πρέπει να το ακούσεις για να καταλάβεις πόσο σωστό είναι από όλες τις απόψεις του. Διαθέτει τους ρυθμούς, την παραγωγή, τα φωνητικά, τα κοψίματα και τα σπασίματα, τα riffs, την ενέργεια, τη διάρκεια, όλα σε υπερθετικό αλλά όχι πλεονάζοντα βαθμό. Βασικά, είναι αλάνθαστο. Δεν ξεπερνιέται εύκολα, εμπιστεύσου και άκου.
Σταματώ εδώ γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ που λέει ο λόγος.
Μόνο Darkthrone, είχα επιλέξει να μην το βάλω σε “αξιολογική” θέση στις λίστες μου του 2022 το “Astral Fortress” (που προφανώς είναι ποιοτικότατο), θα το τηρήσω και σε τούτο το ποστ γιατί είναι αυτά τα μικρά κολλήματα που οργανώνουν το χάος και δημιουργούν νοήματα.
- Εξώφυλλο χρονιάς:
Devil Master - Ecstasies Of Never Ending Night
Καλή χρονιά, υγεία, καλά κουράγια, καλές μουσικές εξερευνήσεις.
Υ.Γ. Προφανώς μέσα για αντίστοιχο παιχνίδι με ταινίες, προφανώς μέσα να το ξεκινήσουμε με αφετηρία όσο πιο πίσω στο παρελθόν είναι εφικτό.
33 Likes
To Venator μόνο εμένα μου ξεφουσκώσε από τη μέση και μετά και δεν με κράτησε?
Ήθελα πολύ να μου αρέσει, ο,τι είχα ακούσει από αυτούς ήταν καλό μέχρι τότε, το άλμπουμ ξεκινάει φοβερά, αλλά μετά κάπου κινείται στη μετριότητα και δεν με κράτησε. Δεν είναι του πεταματου βέβαια προς θεου.
1 Like
Υπηρξαν και αν υπηρξαν λιστες που περασαν απο τα ματια μου τον τελευταιο χρονο… Υπηρχαν καποιες που αφορουσαν ενα διαφορετικο φασμα απο αυτο με το οποιο εγω εχω ασχοληθει, υπηρξαν ομως και καποιες που τεμνονταν και επικαλυπτονταν σε αρκετα και ιδιαιτερως σημαντικα σημεια με τις δικες μου. Τετοιου ειδους ηταν και του @apostolisza8 (ειδικα στο διαστημα 80ς early 90ς). Σεντονατες παρουσιασεις και αναλυσεις που εχουν απειρο ζουμι, μουσικαρες απο την “λαθος” μερια …
Παμε τωρα να ψαξουμε τα 60ς να βρουμε και αλλους neu! ή new york dolls
Ως τοτε…
5 Likes
Top 5 2022
- Zeal & Ardor - Zeal & Ardor
- Marina Satti - Yenna
- Rosalía - Motomami
- The Mars Volta - The Mars Volta
- Muse - Will of the People
31 Likes
Όσο πλησιάζουμε στο τέλος παραδέχομαι με πιάνει μια μελαγχολία. Η ενασχόληση με τις λίστες για την κάθε χρονιά, όσο ασήμαντη (ή σημαντική) και να ήταν, είχε μπει για τα καλά στην καθημερινότητα μου. Διάβαζα το κάθε κείμενο και έδινα σημασία σε κάθε λίστα, όσο κοντά ή μακριά βρισκόταν στα γούστα και στις προτιμήσεις μου. Ελπίζω να μην κούρασα πολύ με τα δικά μου γραπτά. Όσο πιο πολύ αγαπούσα κάποιο άλμπουμ, τόσα περισσότερα λόγια ήθελα να γράψω για εκείνο.
Όπως απείχα από τις ψηφοφορίες για τα '70s έτσι θα απέχω και από τα '60s καθώς δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα. Το σίγουρο είναι ότι θα σας διαβάζω με ενδιαφέρον και ίσως κάνω και καμιά παρέμβαση. Tην επόμενη και τελευταία εβδομάδα επιτρέψτε μου μαζί με την λίστα του 2023 να χώσω στα γρήγορα και μία για το 1980 καθώς ξεκίνησα να συμμετέχω από το 1981 και δεν μου κάθετε καλά. Α και μόλις τελειώσει το παιχνίδι, τότε είναι που αρχίζει η πραγματική εξερεύνηση!
Παρακάτω η λίστα μου για το 2022, είναι ίσως η περισσότερο από όλες επηρεασμένη από το Rockin.gr.
1)Ghost - Impera
Είναι φορές που βάζω το Impera στην πρώτη θέση με τα αγαπημένα μου Ghost albums - ναι, πάνω και από το Meliora ακόμη. Χρειάζεται αιτιολόγηση; Aπό το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο το Impera τα σπάει, δεν υπάρχει σημείο που να πω βαριέμαι ή τι σούπα είναι αυτή τώρα. Ότι και να λέμε για τον Tobias ο τύπος ξέρει να γράφει κομματάρες πατώντας στους ένδοξους ήχους των προηγούμενων δεκαετιών και το κάνει με μεγάλη άνεση που καταντάει εκνευριστικό. Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Δεν υπάρχει άλλος δίσκος την χρονιά αυτή με Kaiserion, Spillways, Call Me Little Sunshine, Watcher In The Sky, Darkness At The Heart Of My Love, Griftwood και Respite On The Spitalfields - αν και θα έπρεπε μάλλον να τα ονομάσω όλα…
2)Suede - Autofiction
Τι δισκάρα έβγαλες ρε Brett! Aν κυλήσαν δάκρυα συγκίνησης με έναν δίσκο το 2022 αυτό έγινε με το Αutofiction. Θέλεις το εναρκτήριο She Still Leads Me On, αφιερωμένο στην μνήμη της μητέρας του που αγγίζει ευαίσθητες χορδές, θέλεις η αδιαπραγμάτευτη στροφή σε πιο post-punk ήχους, θέλεις τέλος η συνειδητοποίηση ότι οι ήρωες της νιότης σου μπορεί να μεγαλώνουν και αυτοί μαζί σου, αλλά παραμένουν ακμαίοι και πιστοί στο όραμα τους. Γιατί, γιατί, γιατί…όμως έναν ολόκληρο χρόνο μετά ξαναβγάζετε το album με ένα σωρό ακυκλοφόρητες κομματάρες; Πάλι στην τελική θα βάλουμε το χέρι στην τσέπη ρε κερατάδες!
PS Συγνώμη ειλικρινά για τότε που ήρθατε και δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από το live που υποτίθεται παρακολούθησα! Έχω ενθύμιο το εισητήριο μα καμιά απολύτως ανάμνηση, WTF!
3)Brutus - Unison Life
Τυχεροί εσείς που τους είδατε live! Είχα γράψει σαν σχόλιο στο thread του συγκεκριμένου δίσκου:
Μπορεί να μην ακούω όση “νέα” μουσική θα ήθελα τα τελευταία “πολλά” χρόνια, πού χρόνος για ψάξιμο, γίνεται και ένας πανικός με αυτά που βγαίνουν διαρκώς…Και εδώ πρέπει πω πόσο ευτυχής είμαι που είμαι μέλος στο φόρουμ αυτό. Παιδιά που έχουν όρεξη για ανακαλύψεις και που φέρνουν στην επιφάνεια μπάντες και δισκάρες σαν τους Brutus και το unison life που θα το είχα προσπεράσει από άγνοια σε άλλη περίπτωση. Συνεχίστε λοιπόν έτσι, εσείς που ακόμη μπορείτε!
4)Zeal & Ardor - Zeal & Ardor
Tο πιο απροσδόκητο για εμένα πάντρεμα ήχων τα τελευταία χρόνια- άντε μαζί με τις Babymetal. Δεν τους είχα αρχικά υπόψιν αλλά έβλεπα το όνομα Zeal & Ardor σε πολλές λίστες στο τέλος της χρονιάς και τελικά η περιέργεια κέρδισε την μάχη με την -δε βαριέσαι καμιά χιπστεριά θα είναι- στάση που κρατούσα. Ο δίσκος κυλάει νεράκι. Στην πρώτη ακρόαση - σοκ, που γρήγορα το διαδέχθηκε η αγνή πώρωση. Πόσο γαμιστερά τέλειο είναι πχ το Church Burns, το Golden Liar ή το σφηνάκι αδρεναλίνης του J-M-B. Τώρα που τους ξανάπιασα ώρα μάλλον να εξερευνήσω και τα προηγούμενα τους.
5)Messa - Close
Eξώφυλλο της χρονιάς, τραγουδίστρια της χρονιάς (φωνάρα από τις λίγες), κιθαρίστας της χρονιάς (πολύ παικταράς), live της χρονιάς(Στο 8ball αλλά τι να κάνουμε), τραγούδι και βίντεο της χρονιάς (Pilgrim). Πού και να ήμουν φαν του είδους - ρε μπας και είμαι και δεν το ξέρω;! Ορίστε, προτείνετε μου παρόμοια πραγματάκια, εδώ σας θέλω!
πέρασα καλά και με τα:
The Cult - Under The Midnight Sun
Οι γερόλυκοι κυκλοφορούν ένα απρόσμενα δυνατό album γεμάτο δυναμικές κομματάρες όπως τα Mirror, Give Me Mercy και το James Bond-ικό ομότιτλο. Λίγο ήθελε για να μπει πεντάδα.
Sylvaine - Nova
Το πανέμορφο αυτό album ξεκινά με μια “προσευχή” αλα Dead Can Dance πριν μπει στο ψητό με το μανιασμένο black-gaze του Mono No Aware, ενώ το Nowhere, Still Somewhere είναι το καλύτερο Alcest τραγούδι που δεν είναι των Alcest. Μετά και το live δηλώνω fan boy. Tι να πω άλλο;
The Smile - A Light For Attracting Attention
Ο Τhom York και ο Jonny Greenwood όταν βαριούνται με τους άλλους Radiohead, παίρνουν το όνομα The Smile και παίζουν στο στυλ των…Radiohead. No problem αν βγάζουν μουσικάρες όπως εδώ.
Strange as Angels - Chrystabell Sings the Cure
Ίσως την προσέξατε στο Twin Peaks:Τhe Return ως πράκτορα του FBI στο πλευρό του David Lynch. Eδώ διασκευάζει το αγαπημένο μου συγκρότημα.
Stratovarius - Survive
Σε μεγάλη φόρμα, τους απολαύσαμε live και πρόσφατα. Το Survive βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφές της σπουδαίας δισκογραφίας τους.
Paul Draper - Cult Leader Tactics
Δεύτερος σόλο δίσκος του mastermind των Mansun. Πιο κοντά στο ύφος της πρώην του μπάντας απ’ ότι στο ντεμπούτο. Μια χαρά!
Immolation - Acts Of God
Συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν με την υψηλή ποιότητα και απόδοση σε κάθε νέα δουλειά τους. Συνεχίζουν να παίρνουν κεφάλια.
Wet Leg - Wet Leg
Το πιο παιχνιδιάρικο και Feel Good album της χρονιάς. Τα κορίτσια ήρθαν για να μείνουν.
Calexico - El Mirador
Υπέροχος δίσκος. Εκείνο το καλοκαιριάτικο βράδυ του '22 στην Μονή Λαζαριστών περάσαμε τέλεια μαζί τους.
36 Likes
Έχω μερικές εκατοντάδες από άλμπουμ που στη ροή του παιχνιδιού άκουσα 1-2 φορές, μου έκαναν καλή εντύπωση, αλλά δεν ξανακουσα επειδή ερχόντουσαν οι νέες χρονιές με τις νέες λίστες και νεοι δίσκοι που λόγω είτε των πολλών ψήφων είτε των ενδιαφερουσων παρουσιάσεων έπαιρναν και αυτοί τις ακροάσεις τους.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό την προσθήκη τους στη βιβλιοθήκη του Spotify, μου έχουν δώσει υλικό για χρόνια ολόκληρα, χωρίς υπερβολή. Θα τα συζηταμε σε διάσπαρτα τοπικ του φόρουμ.
10 Likes
Άρρωστη χρονιά το 2022, βγήκαν δίσκοι που ακούω ακόμα και θα ακούω για χρόνια σίγουρα. Λίστα δεν βλέπω να είχα κάνει, όμως έχω σημειώσεις στο τεφτέρι μου. Voivod, Autopsy, Doomocracy, Dream Unending, Critical Defiance, Cauchemar μεταξύ άλλων βγάλανε δισκάρες αλλά η πενταδούλα μου θα πάει κάπως έτσι:
1. Hällas - Isle of Wisdom
Τι να γίνει, είναι η καψούρα μου. Ακόμα πιο έντονο το περιπετειώδες προγκ στοιχείο εδώ, όχι πως τα αιθέρια, πομπώδη, μελωδικά σημεία λείπουν. Πολυσχιδείς συνθέσεις, πλούσιος και προσωπικός ήχος, η ανάγκη για δραπέτευση από την πραγματικότητα επιτυγχάνεται με ευκολία και για όσο διαρκεί ο δίσκος περιμένω πάντα με την ίδια ανυπομονησία την επόμενη στροφή και την επόμενη θαυμαστή εικόνα που πλάθουν αυτοί οι σύγχρονοι τροβαδούροι.
2. Iron Griffin - Storm of Magic
Αν οι Hällas σε καλούν να δραπετεύσεις σε περιπέτειες που ξεφεύγουν της πεζής πραγματικότητας, τότε οι Iron Griffin σε παγιδεύουν μια και καλή σε μια άχρονη, μυστηριακή, ελάχιστα γνώριμη και πολύ αλλόκοτη διάσταση όπου η Μαγεία είναι καθεστώς και, αν και λίγο σκιάζεσαι με όσα βλέπεις τριγύρω, εν τέλει αφήνεσαι στα αόρατα νήματα που σε κρατούν εκεί πέρα. Και γιατί να θες να φύγεις; Θα ακούσεις πουθενά αλλού αυτό το αηδόνι, την νύμφη, το Πνεύμα που ακούει στο όνομα Maija Tiljander? Γιατί άνθρωπος σίγουρα δεν τραγουδάει στο Storm of Magic. Αυτή η φωνή σε συνδυασμό με τις τελετές που στήνει ο πολυοργανίστας Oskari Räsänen δημιουργούν έναν μουσικό συνδυασμό που είναι αδύνατο να αφήσει ασυγκίνητο εμένα πρωτίστως αλλά σε κάποιον βαθμό και οποιονδήποτε ακούσει τον δίσκο, θα τολμήσω να μαντέψω. Η ψυχή του 70ς prog folk, το επικό ντουμ, κάτι ύπουλες ψυχεδέλειες, όλα αρμονικά δεμένα μεταξύ τους για να βγει αυτό το αριστούργημα.
3. Birth - Born
Από τις στάχτες των Astra, γεννηθήκαν (no pun intended) οι Birth και στο ντεμπούτο τους μας κάνουν δώρο prog/heavy psy από το πάνω ράφι. Μεθυστικές μελωδίες στα πλήκτρα, κιθάριστικά θέματα κομψά, ανήσυχο rhythm section που γεμίζει το κενό με πλουραλισμό και ένταση. Είτε στα spacey χασίματα είτε στις ηλεκτρικές, κιθαριστικές κορυφώσεις, οι Birth προσφέρουν έναν πολύ έντονο δίσκο, με ηχάρα (ο τόνος της κιθάρας είναι μέλι), ζωντάνια και ένα χαρμάνι ήχων που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητο τον ακροατή.
4. Phantom Spell - Immortal’s Requiem
Συνεχίζουμε στο ευρύτερο προγκ πεδίο. Οι Phantom Spell παίζουν ας πούμε προγκ ροκ μπολιασμένο με διακριτικά, αλλά υπαρκτά και σε σωστές δόσεις, heavy metal στοιχεία (ιθύνων νους είναι άλλωστε ο Kyle McNeill των Seven Sisters). Φουλ Kansas ήχος, οι Phantom Spell κατορθώνουν να ακούγονται μεγαλεπήβολοι χωρίς φανφάρες, γράφοντας κομμάτια με ουσία χωρίς να πλατιάζουν και γενικά έχω την αίσθηση πως υπήρχε ξεκάθαρο focus πίσω από αυτό το πρότζεκτ. Πομπώδεις, δυναμικές συνθέσεις, οι οποίες κινούνται ως επί το πλείστον στα 4-5 λεπτά και παρ’όλα αυτά, όχι μόνο δεν ακούγονται φορτωμένες ή μπερδεμένες, αλλά εμπεριέχουν φιλτραρισμένες και άψογα αφομοιωμένες ένα κάρο ιδέες με τρόπο που αγκιστρώνουν το ενδιαφέρον του ακροατή. Δίσκαρος.
5. Riders of Rohan - Riders of Rohan
Τσιτωμένο, κεφάτο hard rock με ανδρική γαϊδουροφωνάρα (που σε παρασέρνει) και γυναικεία φωνητικά/καλέσματα σε επιδρομή το οποίο αντλεί έμπνευση από τα έργα του Τόλκιν; What’s not to like? Άλλο ένα ντεμπούτο στην λίστα μου, λοιπόν. Παλιομοδίτικο hard rock, που γκαζώνει ξένοιαστα και ανεύθυνα και σε ξεσηκώνει με τον ρυθμό του. Ριφφάρες, γκρούβα, cool attitude, φωνητικές γραμμές που θα σε κάνουν να γκαρίξεις, μικρή διάρκεια που καθιστά τον δίσκο ακόμα πιο εύκολο να παίξει στο repeat, παραγωγή ζεστή και οικεία. Απλά πράγματα. Και bonus διασκευούλα (και γαμώ) σε Black Diamond, αν θέλετε έξτρα κίνητρο να τσεκάρετε.
32 Likes
Περιμένουμε αντιστοιχο τοπικ με κινηματογράφο ή σειρές, άμεσα. Και videogames θα ήταν τέλειο. Και βιβλία, και γενικά, είναι παιχνίδι που μπορείς να πιάσεις πολλά πράγματα.
5 Likes
…και κάπου να ηρεμήσουμε με το μπαράζ προτάσεων επίσης
Εδώ τρομάξαμε να τα βγάλουμε πέρα με τούτο δω το τέρας
2 Likes
(όλα στον καιρό τους, να πάρουμε τις απαραίτητες ανάσες και θα οργανωθούμε)
2 Likes