Άρρωστη χρονιά το 2022, βγήκαν δίσκοι που ακούω ακόμα και θα ακούω για χρόνια σίγουρα. Λίστα δεν βλέπω να είχα κάνει, όμως έχω σημειώσεις στο τεφτέρι μου. Voivod, Autopsy, Doomocracy, Dream Unending, Critical Defiance, Cauchemar μεταξύ άλλων βγάλανε δισκάρες αλλά η πενταδούλα μου θα πάει κάπως έτσι:
1. Hällas - Isle of Wisdom
Τι να γίνει, είναι η καψούρα μου. Ακόμα πιο έντονο το περιπετειώδες προγκ στοιχείο εδώ, όχι πως τα αιθέρια, πομπώδη, μελωδικά σημεία λείπουν. Πολυσχιδείς συνθέσεις, πλούσιος και προσωπικός ήχος, η ανάγκη για δραπέτευση από την πραγματικότητα επιτυγχάνεται με ευκολία και για όσο διαρκεί ο δίσκος περιμένω πάντα με την ίδια ανυπομονησία την επόμενη στροφή και την επόμενη θαυμαστή εικόνα που πλάθουν αυτοί οι σύγχρονοι τροβαδούροι.
2. Iron Griffin - Storm of Magic
Αν οι Hällas σε καλούν να δραπετεύσεις σε περιπέτειες που ξεφεύγουν της πεζής πραγματικότητας, τότε οι Iron Griffin σε παγιδεύουν μια και καλή σε μια άχρονη, μυστηριακή, ελάχιστα γνώριμη και πολύ αλλόκοτη διάσταση όπου η Μαγεία είναι καθεστώς και, αν και λίγο σκιάζεσαι με όσα βλέπεις τριγύρω, εν τέλει αφήνεσαι στα αόρατα νήματα που σε κρατούν εκεί πέρα. Και γιατί να θες να φύγεις; Θα ακούσεις πουθενά αλλού αυτό το αηδόνι, την νύμφη, το Πνεύμα που ακούει στο όνομα Maija Tiljander? Γιατί άνθρωπος σίγουρα δεν τραγουδάει στο Storm of Magic. Αυτή η φωνή σε συνδυασμό με τις τελετές που στήνει ο πολυοργανίστας Oskari Räsänen δημιουργούν έναν μουσικό συνδυασμό που είναι αδύνατο να αφήσει ασυγκίνητο εμένα πρωτίστως αλλά σε κάποιον βαθμό και οποιονδήποτε ακούσει τον δίσκο, θα τολμήσω να μαντέψω. Η ψυχή του 70ς prog folk, το επικό ντουμ, κάτι ύπουλες ψυχεδέλειες, όλα αρμονικά δεμένα μεταξύ τους για να βγει αυτό το αριστούργημα.
3. Birth - Born
Από τις στάχτες των Astra, γεννηθήκαν (no pun intended) οι Birth και στο ντεμπούτο τους μας κάνουν δώρο prog/heavy psy από το πάνω ράφι. Μεθυστικές μελωδίες στα πλήκτρα, κιθάριστικά θέματα κομψά, ανήσυχο rhythm section που γεμίζει το κενό με πλουραλισμό και ένταση. Είτε στα spacey χασίματα είτε στις ηλεκτρικές, κιθαριστικές κορυφώσεις, οι Birth προσφέρουν έναν πολύ έντονο δίσκο, με ηχάρα (ο τόνος της κιθάρας είναι μέλι), ζωντάνια και ένα χαρμάνι ήχων που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητο τον ακροατή.
4. Phantom Spell - Immortal’s Requiem
Συνεχίζουμε στο ευρύτερο προγκ πεδίο. Οι Phantom Spell παίζουν ας πούμε προγκ ροκ μπολιασμένο με διακριτικά, αλλά υπαρκτά και σε σωστές δόσεις, heavy metal στοιχεία (ιθύνων νους είναι άλλωστε ο Kyle McNeill των Seven Sisters). Φουλ Kansas ήχος, οι Phantom Spell κατορθώνουν να ακούγονται μεγαλεπήβολοι χωρίς φανφάρες, γράφοντας κομμάτια με ουσία χωρίς να πλατιάζουν και γενικά έχω την αίσθηση πως υπήρχε ξεκάθαρο focus πίσω από αυτό το πρότζεκτ. Πομπώδεις, δυναμικές συνθέσεις, οι οποίες κινούνται ως επί το πλείστον στα 4-5 λεπτά και παρ’όλα αυτά, όχι μόνο δεν ακούγονται φορτωμένες ή μπερδεμένες, αλλά εμπεριέχουν φιλτραρισμένες και άψογα αφομοιωμένες ένα κάρο ιδέες με τρόπο που αγκιστρώνουν το ενδιαφέρον του ακροατή. Δίσκαρος.
5. Riders of Rohan - Riders of Rohan
Τσιτωμένο, κεφάτο hard rock με ανδρική γαϊδουροφωνάρα (που σε παρασέρνει) και γυναικεία φωνητικά/καλέσματα σε επιδρομή το οποίο αντλεί έμπνευση από τα έργα του Τόλκιν; What’s not to like? Άλλο ένα ντεμπούτο στην λίστα μου, λοιπόν. Παλιομοδίτικο hard rock, που γκαζώνει ξένοιαστα και ανεύθυνα και σε ξεσηκώνει με τον ρυθμό του. Ριφφάρες, γκρούβα, cool attitude, φωνητικές γραμμές που θα σε κάνουν να γκαρίξεις, μικρή διάρκεια που καθιστά τον δίσκο ακόμα πιο εύκολο να παίξει στο repeat, παραγωγή ζεστή και οικεία. Απλά πράγματα. Και bonus διασκευούλα (και γαμώ) σε Black Diamond, αν θέλετε έξτρα κίνητρο να τσεκάρετε.
ο οποίος νομιζα οτι ξεχασε καποια χρονια να το περασει αλλα οκ κλασσικα λαθος μου, παρολα ταυτα μεχρι να το παρω χαμπαρι γελαγα παλι μονος μου