Εντάξει, δεν είναι θέσφατο, είναι όπως το βλέπω εγώ. Άλλος μπορεί να έλεγε π.χ. κάποιο από τα έτη μεταξύ 2008 και 2012, και θα το άκουγα. Εγώ λέω ότι με βάση όλες τις καταστροφές και γενικότερες συμφορές που έγιναν και στην Ελλάδα και διεθνώς, το 2023 είναι η χειρότερη χρονιά που έχω υπόψη μου.
edit
(μέχρι την επόμενη)
Καλή χρονιά παίδες!!! Να είμαστε όλοι καλά ρε!
Πάμε για 2022, φοβερή χρόνια! Να ξεκαθαρίσω ότι τα δύο πρώτα στη λίστα τα αγαπάω πάρα πολύ. Η πρώτη θέση παρόλα αυτά είναι αδιαπραγμάτευτη…
1) Messa - Close
Συγκλονιστικό άλμπουμ. Ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του doom παραμένοντας όμως καθαρό στην καρδιά του. Η μελαγχολική ατμόσφαιρα του δίσκου αυτού είναι μαγευτική. Κατά καιρούς έχω χρήσει ως καλύτερο το Rubedo, το Serving him, το 0=2, το Suspended, το If you want her to be taken, το Orphalese (η δύναμη που έχει μέσα του αυτό το κομμάτι είναι εξωπραγματική), το Pilgrim… Δεν ξέρω αν θα ηγηθούν ποτέ στο metal και δε το νομίζω κιόλας, θα είναι όμως ταιριαστό στη μουσική τους τα live να παραμείνουν σε μικρούς κλειστούς χώρους γεμάτα με σκοτεινή ειλικρίνεια και μια μυσταγωγία που θα ενώνει τους παρευρισκόμενους σε έναν αλλόθρησκο αιρετικό χορό.
2) Brutus - Unison Life
Οι συγκλονιστικές ερμηνείες, οι απίστευτα συναισθηματικές μελωδίες, η οργή, η εσωτερικότητα, η ειλικρίνεια, η δύναμη, η αμεσότητα, η εξωτερικευμένη αδάμαστη μελαγχολία, η χωρίς όρια ορμή αυτού του δίσκου είναι όλα τόσο οικεία που κάνουν κάθε του ακρόαση όλο και πιο επίπονη αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικά καθαρτικη. Μοναδικό αριστούργημα, μοναδικό.
3) Zeal And Ardor - Zeal And Ardor
What if American slaves had embraced Satan instead of Jesus? Ένα ερώτημα που έθεσε ο ίδιος ο Gagneux και έδωσε επιτέλους την απάντηση με αυτό το άλμπουμ. Δε θα προσπαθήσω καν να τον ταμπελιάσω, δηλαδή ο ίδιος ο δίσκος είναι ένα μανιφέστο ενάντια στη καθαρότητα των μουσικών διαχωρισμών και ταυτόχρονα το τελευταίο (μέχρι το επόμενο?) μέρος στην πορεία των σατανιστών σκλάβων προς την ελευθερία.
4) Machine Head - Of Kingdom And Crown
They ‘re back bitch!!! Και με θόρυβο όχι μαλακίες… Το πόσες φορές έχω φαντασιωθεί το σκηνικό σε live να ξεκινάει ο δίσκος, ο κόσμος να ανοίγει να αρχίζουν τα hold, hooooold και στο κόψιμο SLAUGHTER THE MARTYR να σκάμε σε ένα wall of death χωρίς αύριο, μιλάμε για ονείρωξη… Δισκάρα, εξωφυλάρα, concept από αυτά που μου αρέσουν πολύ. Το ότι το πρώτο κομμάτι θυμίζει λίγο halo του δίνει πόντους αντί να κλέβει!!
5) Alter Bridge - Pawns And Kings
Με αυτό το δίσκο τους ασχολήθηκα πρώτα στα σοβαρά, ο γνωστός φίλος είναι προφανώς ο βασικός υπεύθυνος… Νομίζω ότι αυτό, το fortress και το blackbird είναι τα τρία καλύτερά τους. Αντε βάλτε τους μαζί με Korn ή Megadeth να γίνει χαμούλης (αποκλείεται λογικά γιατί περιοδεύει μόνος του ο Tremonti το καλοκαίρι).
6) Gaerea - Mirage
Ο καλύτερος black metal δίσκος της χρονιάς ανέβηκε σημαντικά ψηλότερα όταν τους είδα live, η θεατρικότητα εκείνης της βραδιάς με είχε αφήσει με ανοιχτό στόμα (δεν είχα δει καθόλου πριν πως ήταν η σκηνική τους παρουσία οπότε έσκασε τρελό σοκ).
7) Secret Shame - Autonomy
Alternative rock, ουσιαστικό με καθαρή και αδιαπραγμάτευτη ματιά. Δεν κλειδώνεται στον πόνο του, χορεύει με αυτόν και τον κάνει όπλο, γροθιά, επίθεση.
8) Ibaraki - Rashomon
Ναι, ότι έχω μεγάλη αδυναμία στον Heafy είναι κάτι που φαίνεται, πήγε λοιπόν αυτός και βρήκε τον Ihsahn, που είναι μια από τις ιδιοφυίες της μουσικής που θαυμάζω απεριόριστα, και έβγαλε ένα ακόμα αριστούργημα. Είναι black metal ή όχι? αδιάφορο.
9) Porcupine Tree - Closure / Continuation
Φοβερός δίσκος από τους PT που επιτέλους μας θύμισαν ότι υπάρχουν, ήλπιζα σε full scale περιοδεία μετά από αυτό αλλά κακώς απ’ ότι φαίνεται.
10) Bad Omens - The Death Of Peace Of Mind
Δε νομίζω ότι έχει μπει ποτέ πριν τόσο γρήγορα δίσκος σε τοπ 15 μου, πρώτη φορά άκουσα Bad Omens πριν κανά μήνα… Μοντέρνο, πιασάρικο, με ενέργεια και ωραία φωνητικά. Δε συστήνεται σε ακροατές που χρησιμοποιούν πολύ, ή και λίγο, τη λέξη φλώροι.
11) Summerlands - Dreamkiller
Μιλάμε για ατελείωτες ακροάσεις, ο καλύτερος καινούργιος παλιακός heavy metal δίσκος.
12) Ghost - Impera
Πάμε μωρή Ghostάρα, δεν είναι καλύτερο από τις προηγούμενες δουλειές τους αλλά δεν τους αφήνει να φύγουν από το προσκήνιο. Κρατάνε πλέον τις μεγάλες αρένες στα χέρια τους και τις παίζουν στα δάχτυλα…
13) A.A. Williams - As The Moon Rests
Doom με γοτθικές προεκτάσεις γεμάτο μελαγχολία, εσωστρέφεια, σκληρούς στίχους και μια υπέροχα εκφραστική φωνή.
ΥΓ Είναι πολύ καλό και το άλμπουμ διασκευών που έβγαλε στην καραντίνα (songs from the isolation ή κάπως έτσι λέγεται).
14) Ashenspire - Hostile Architecture
Το πόσο ταιριαστή είναι η μουσική τους κατεύθυνση στον black metal χώρο με την τοποθέτηση τους και τη χρήση της τέχνης τους απέναντι στην ασχήμια και την εχθρότητα της αστικής δημοκρατίας είναι ιδανικό. Δε μοιρολατρούμε, ζέχνετε και η οργή μας θα σας φτάσει.
15) Counterparts - A Eulogy For Those Still Here
Οι Καναδοί metalcoreάδες μας δίνουν εδώ τον πιο δυνατό δίσκο τους που ταυτόχρονα θα σκίσει τα μέσα μας και θα μας κάνει να χύσουμε τόνους ιδρώτα.
16) The Hellacopters - Eyes Of Oblivion
Τον σνόμπαρα στην αρχή, αλλά παρατήρησα ότι τον έβαζα όλο και πιο συχνά να παίξει, κάποια στιγμή αποδέχθηκα ότι είναι δίσκαρος.
17) The Halo Effect - Days Of The Lost
Το χαμόγελο που έγραψε στο πρόσωπό μου αυτό το άλμπουμ ήταν ανεκτίμητο και το ήθελα πολύ. Ενιωσα όπως εκείνος ο πιτσιρικάς που άκουγε τις δισκάρες που βγαίνανε το δεύτερο μισό των 90’s από τους μεγάλους του Σουηδικού μελωδικού death.
18) Jack White - Fear Of The Dawn
Από τους καλύτερους δίσκους που μας έχει δώσει, ο άνθρωπος να πούμε ότι έχει μεγάλη δόση παράνοιας καρφωμένη στην κεφάλα του ε…
19) Audrey Horne - Devil’s Bell
Κάθε φορά που τους βάζω σε λίστα μου λέω πόσο μου φέρνουν στο μυαλό το nwobhm, ε εδώ αυτό συμβαίνει περισσότερο από ποτέ ρε!
20) Oak - The Quiet Rebellion Of Compromise
Πολύ ωραίο progressive με όμορφα γραμμένα κομμάτια και πολύ καλή φωνή. Όχι κάτι ρηξικέλευθο αλλά έχει τη θέση του στις πολύ ποιοτικές progressive κυκλοφορίες του σήμερα.
21) Psychonaut - Violate Consensus Reality
Μου αρέσει πολύ αυτός ο δίσκος, θυμίζει αρκετά πράγματα αλλά έχει την ταυτότητά του στο σύμπαν που δημιουργήθηκε, κυρίως, από τους The Ocean και (νομίζω) τη θέση τους στη δισκογραφική τους εταιρεία. Αν δεν κάνω χοντρό λάθος είναι Βέλγοι, το λέω γιατί σιγά σιγά το Βέλγιο έχει αναδειχθεί σε σταθμό της σύγχρονης σκληρής μουσικής.
22) Jack White - Entering Heaven Alive
Ο δεύτερος δίσκος του, εντελώς διαφορετικός από τον άλλο πιο blues και ακουστικός κυρίως, αυτή τη χρονιά με κέρδισε κι αυτός σχεδόν εξίσου με τις κομματάρες του.
23) White Ward - False Light
Σκάει ο Burzum με τον Ihsahn στο Φακανά και λέει ο πρώτος δε βγάζουμε κάτι μαζί, απαντάει ο δεύτερος άσε με τώρα ακούω Jazz. Αυτό, αλλά από την Ουκρανία.
24) Amorphis - Halo
Το ότι οι Amorphis βγάλανε άλλον ένα φοβερό δίσκο είναι οριακά ισοδύναμο με το οι Amorphis βγάλανε καινούργιο δίσκο (η μαθηματική μου ταυτότητα ετεροντρέπεται λίγο με τις σαχλαμάρες που γράφω…).
25) Polyphia - Remember That You Will Die
Δεν ακούω πολλά instrumental (ή σχεδόν instrumental εδώ) πράγματα αλλά αυτό μου αρέσει πάρα πολύ, δεν έχει μόνο τεχνική είναι μουσικά πολύ ωραίος δίσκος.
σε εσενα @GRACCHUS_BABEUF για τις κειμεναρες σου και τις μουσικαρες σου που μας κερασες 
(Standing ovation 
)
Προφανως και δεν μπορει να καταναλωθει ολη αυτη η μουσικη ποιότητα και ποσοτητα ενοσω τρεχει το παιχνιδι, αλλα θα ειναι παντα εκει για οποιον θελει να ανατρέξει… ραντεβου στα 60ς ε, το νου σου 
2022
Είχα ποσταρει εδώ το Δεκέμβριο της χρονιάς το 20+20 μου, η δεκάδα παραμένει η ίδια, με μικροαλλαγές στη σειρά
Ashenspire- Hostile Architecture: Ανανεωτικο, καινοτομικο αλλα ταυτοχρονα πολυ ουσιαστικο και με ξεκαθαρο οραμα
Brutus- Unison life: Σπουδαιος δισκος, απο αυτούς που χαρακτηρίζουν εποχές
Blut aus nord- Disharmonium: Με lovecraft-ιανες ατμοσφαιρες που ουτως ή αλλως ειδικευεται η μπαντα, δινουν ενα δισκαρο που αν τον ακουσεις με συγκεντρωση ειναι απολυτα κινηματογραφικος
Sumerlands- Dreamkiller: Το σωστο το προστυχο το χεβι μεταλ
In the woods- Diversum: Σε safe για τη μπαντα μονοπατια, αλλα εχει τραγουδαρες και ειναι απολυτα εθιστικο
Foxtails- Fawn: Τρομερη φωναρα, πρωτοτυπια, ακροτητα συνδυαζεται με ηρεμια, δισκος που οταν τον ακουγα δεν περιμενα πως θα με τραβηξει τοσο πολυ, αλλα το εκανε και με το παραπανω
Soul Glo- Diaspora Problems: τρομερη φωναρα, παθος, κιθαρες, πολυ δυνατος δισκος
Wormrot- Hiss: Ημουν παντα λιγο τουριστας στο grindcore, αλλα αυτος ο δισκος πηρε παρα πολλες ακροασεις και εχει πολυ προσωπικο χαρακτηρα. Εξαιρετικο
Oceans of slumber- Starlight and ash: Το κοντερ ακροτητας επεσε, αλλα οχι αυτο της ποιοτητας. Οι συνθεσεις ειναι πιο δουλεμενες απο ποτε, η φωναρα της Cammie λαμπει, εξαιρετικος δισκος
Hallas- Isle of wisdom: εξαιρετικο blend χεβι με progrock
Εξώφυλλο το Messa που οριακά έμεινε εκτός δεκάδας, αλλά είναι δισκαρος και αυτό
1.Messa - Close / Ένα λυρικό doom αριστούργημα
2.Sleepwulf - Sunbeams Curl / Psychostoner party με μυσταγωγικές προεκτάσεις
3.Audrey Horne - Devils Bell / Μπορούν και με πιο σκοτεινές συνθέσεις τελικά
4.Clutch - Sunrise on Slaughter beach / Η μπάντα παραμένει εγγύηση και συνεχίζει το σερί της
5.Alter Bridge - Pawns and Kings / Ποιος είπε ότι το εμπορικό είναι κακό?
6.Earthless - Night Parade of One Hundred Demons / Instrumental soundtrackικος χορός δαιμόνων
7.Cauchemar - Rosa mystica / Βγήκαν οι μάγισσες και το occult
8.Bazooka - Κάπου Αλλού - Η Κρίση γεννάει και μουσικές
9.The Riven - Peace and Conflict / Πάντρεμα NWOBHM με κλασσικό ροκ από την μάνα Σουηδία
10.The Interrupters - In the Wild / Εύπεπτο χαρούμενο ελαφρύ pop-punk για ανέβασμα διάθεσης
cover το 6
Ευχαριστώ Γρακχε.
Εχυσα λιγα δακρυα συγκίνησης απο τον ηχο του μπασου (ή μπασο σας επιασαν κ τα γκραμαρ ναζι εδω μεσα 
)
Ποιοί είναι αυτοί οι γνωστοί-άγνωστοι που χαλάνε την πιάτσα
(καλά τα λες - έξτρα καρδιά)
2022
Messa-“Close”
Oceans of Slumber-“Starlight and Ash”
Brutus-“Unison Life”
The Mars Volta-“The Mars Volta”
Blind Guardian-“The God Machine”
Λοιπόν θα βάλω ένα και μοναδικό album για το 2022, το οποίο είναι και το μοναδικό που μου έμεινε + το αγάπησα με τον καιρό, καθώς μέχρι και τώρα το ακούω συστηματικά και hits the spot κατευθείαν. Έδωσα ευκαιρίες και σε μερικά ακόμα -δυστυχώς λίγα- αλλά δεν μου έμεινε κάποιο ιδιαίτερα - δεν ήταν τελικά η φάση μου (κυρίως αναφέρομαι στο Brutus και Fontaines D.C., τα οποία άκουσα περισσότερο μετά το παρακάτω και ναι όλα οκ, αλλά ένιωθα διαρκώς ότι τα έχω ξανακούσει πολλές στο παρελθόν από αλλού -πολύ χονδρικά τώρα, καταλαβαίνετε το ύφος μου νομίζω)
Οπότε για 2022 ρίχνω ψήφο στο παρακάτω
το οποίο έχει βαρεθεί να παίζει σε λούπα στα ακουστικά μου εδώ και κάνα χρόνο. Kudos σε @apostolisza8 που μου το πρότεινε (σε μια διαδρομή προς Ίλιον, αν θυμάμαι καλά, για μπασκετάκι, όπου έλεγε κάτι πίπες για τους Priest και σκεφτόμουν πόσο θα γαμούσε να τον κατέβαζα κάτω από το αμάξι και να τον κυνηγούσα ala Christine στην Γαλατσίου για να του λιώσω τη μούρη. Το έσωσε κάπως στη πορεία όμως με τη παραπάνω πρόταση, οκ)
Η χρονιά είχε μερικούς δίσκους ακόμα που απόλαυσα, αλλά όπως έχω γράψει ξανά και ξανά, ψηφίζω αποκλειστικά και μόνο πολύ αγαπημένα και προσωπικά albums, οπότε θα μείνω μόνο με το παραπάνω.
Cover
Soundtrack
Μπράβο @anhydriis για τη πρωτοβουλία και τη δουλειά που έριξες, το παρόν topic είναι once in a decade -και ανυπομονώ για τo 60s DLC, από το οποίο νομίζω θα έχω να κερδίσω πολλά. Ευχαριστώ επίσης γιατί, όπως και ο @GRACCHUS_BABEUF παραπάνω, μπήκα στη διαδικασία να ακούσω ξανά μουσική σοβαρά μετά από χρόνια -κάτι με το οποίο χάνω επαφή δυστυχώς με τον καιρό.
Μπράβο και στα παιδιά που ασχολήθηκαν σοβαρά και έβαλαν ψ υ χ ο ύ λ α στα posts τους, μπράβο και σε όσους παρέθεσαν απλά λίστες (διόλου αμελητέα η συνεισφορά τους), μπράβο σε όσους έγραψαν απίστευτες μαλακιάρες και γέμισαν τα pm μου ή τα group viber chats με “μλκ δες τι έχει γράψει ο άλλος -χαχαχα”, μπράβο σε όλους γενικά για τη συμμετοχή - δεν είναι υπερβολή να πω ότι δώσατε ένα μικρό νόημα στην ολοένα και πιο κουραστική εργασιακή μου καθημερινότητα.
I am out για το 2023, καλή χρονιά μόρτεζ και μόρτισες
Do I even wanna know?
όχι οκ, κάπως κάτι κάνει και από το πουθενά το σώζει τις περισσότερες φορές
Πέφτει λίγο ξύλο στην πέμπτη θέση ανάμεσα σε κάτι Νορβηγούς και κάτι Θεσσαλονικείς, αλλά θα τους αφήσω εκεί δα να μοιράζονται φάπες και όταν φτάσω στο νο5 θα πιάσω έναν απ’ τους δυο και ό,τι γίνει.
1) Brutus - “Unison Life”: Ας αφήσουμε στην απ’ έξω λέξεις όπως “προσδοκίες”, “αναμενόμενο” και άλλες συναφείς. Δεν ταιριάζουν στα παιδιά του Βελγίου αυτές. Τους ταιριάζει μοναχά μία λέξη: εμπιστοσύνη. Σίγουρα, όλοι μας λίγο έως πολύ θα το έχουμε αισθανθεί μέσα μας για τη μουσική που ακούμε, το ν’ αφηνόμαστε σε κάποιους μουσικούς να ορίζουν αυτοί τον ορίζοντά μας, ασχέτως το που θα το πάνε μουσικά. Μία τέτοια περίπτωση είναι οι Brutus (επί προσωπικού πάντα, έκαστος κατά διάνοιαν και πάντων και πασών). Αλλά και πάλι, όλο το φύραμά τους είναι στο κλείσιμο αυτού του υπέροχου δίσκου. Σ’ αυτό το “Desert Rain” , όπου λες και προσδιορίζεται ξανά και ξανά η ταυτότητα αυτής της μπάντας, η δυναμική της, το εύρος της, όπως και το γίγνεσθαι ενός ολόκληρου ήχου. Είμαστε μαζί τους.
2) Messa - “Close”: Θα έβαζα τους Γερμανούς εδώ και όχι από κάτω, αλλά… πρώτον, οι Γερμανοί δεν έχουν πλέον λόγο για πρωτιές, την κέρδισαν άλλοτε και τ’ άλλα παρακάτω, και δεύτερον, οι Messa είναι κάτι άλλο, κάτι μαγικό. Συνδυάζοντας την παρούσα δισκογραφική τους στιγμή με εκείνη της σκηνικής τους παρουσίας στη Θεσ/νίκη, το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Μία από τις καλύτερες και δεμένες ανερχόμενες μπάντες στο doom, ταράζοντας τα νερά του. Κάνουν ό,τι θέλουν, δε ρωτάνε κανέναν, κερνάνε ήχους απροσδιορίστου προορισμού και αφήνουν μπροστά ν’ αποκαλυφθεί η παγκόσμια χροιά της Σάρας. Τι φωνή…
3) Blind Guardian - “The God Machine”: Επιτέλους. Καθώς οι μήνες βαθαίνουν όλο και πιο πολύ στο βάθος τους χρόνου, τόσο πιάνω τον εαυτό μου να ευχαριστιέται απεριόριστα αυτή τη δισκάρα, κάτι που δεν είχε συμβεί ούτε κατά διάνοια με τα προηγούμενά τους μέχρι και το “A Night at the Opera” και ας είναι ο Θωμάς στα τύμπανα. Η σύλληψη των τραγουδιών, η αίσθηση του γερμανικού ήχου επί του λεγομένου τευτονικού power, το ασίγαστο και αγαπημένο μου καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο που δείχνει ότι δε θ’ αλλάξουν ποτέ και για κανέναν, ο Hansi και οι φυσικά, ο αρραβώνας της ταχύτητας με τις μελωδίες, την ίδια στιγμή που υφαίνονται γέφυρες και ρεφρέν σαν τον παλιό καλό καιρό. Αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε.
4) Φοίβος Δεληβοριάς - “ΑΝΙΜΕ”: Με τον συγκεκριμένο μουσικό ήμασταν για χρόνια σε απόσταση, μέχρι που έσκασε ο συγκεκριμένος δίσκος και μέχρι τη στιγμή που από την πρόταση μιας φίλης άκουσα το “Κάποια παιδάκια” και 'κει βάλθηκε για λίγο ο χρόνος να σταματήσει την πορεία του, καθώς τον έπιασαν οι στίχοι. Από 'κει και πέρα, όταν έχεις έναν άνθρωπο σαν τον Βασίλη Ντοκάκη, τον οποίο και χαρακτηρίζεις δικαίως “ποιητή του ήχου” και του δίνεις τον ήχο σου, τότε οφείλεις να προετοιμαστείς για κάτι που θα σε τυλίξει μέσα του και δη τα πλήκτρα του πιάνου του. Κι έτσι, φτάνουμε στην “Μπαλάντα”, εκεί που όλα γίνονται μία πορτοκαλί δύση ηλίου.
5) Mother Turtle - “MTV”: Αντέξαν και βγήκαν νικητές. Και στο ξύλο με τους Madrugada και στη μουσική σκηνή. Συνεχίζουν να είναι στη αφάνεια και παρόλα αυτά να κυκλοφορούν μία και μία τις μουσικές τους αναζητήσεις. Κανονικά, θα έπρεπε να τους είχε από κοντά ο Steven Wilson και να τους ανεβάζει στη σκηνή. Κανονικά, αυτό το “Waterfall” θα έπρεπε να αναδειχθεί το καλύτερο τραγούδι που όντως δεν έγραψαν ποτέ τους οι Queensryche. Επιπλέον, σ’ αυτό το βήμα το πρωτείο δεν το κατέχει το prog αυτό καθαυτό, αλλά η προοδευτική αντίληψη της μουσικής εμπειρίας στο να χτιστεί ένα υλικό αντάξιο της αξίας των μουσικών και τα πάντα καταλήγουν στο “Last Reverie”. Τα riffs σας και τα 9 λεπτά σας. Και φτάνουμε στο 4ο λεπτό… ησυχία για δύο δεύτερα, ένα βιολί να μοιρολατρεί και μετά το ξεμπούκωμα της δεκαετίας. Ρε Κώστα (@hokam ) ξέρεις τι έκανες εκεί; Έχεις ιδέα; Μπορείς να το διανοηθείς; Μπορείς; Πες μας… Ποιος Παρθενώνας και ποιο Καλατράβα… ροκασταριλίκια και να 'χαμε να λέγαμε. Δώσε ξανά και ξανά.
Ειδική μνεία σε τρία άσματα που δε λένε να ξεκολλήσουν απ’ το μυαλό μου, ούτε στον αιώνα τον άπαντα:
Α) Madrugada - “Ecstacy”: Υπέροχος δίσκος και αντάξιος του παρελθόντος με όλο το μεγαλείο να ξετυλίγεται στο ρίξιμο της αυλαίας του δίσκου. Εκεί, όπου τραγουδάνε τ’ άστρα και 'κει που ο Sivert γίνεται όσο πιο καθηλωτικός μπορεί.
Β) Avantasia - “Scars”: Είναι γνωστό ότι ο Τόμπι ξέρει πολύ μουσική, όπως και το ότι κάνει τη μουσική των ηρώων του. Ράβει, λοιπόν, ένα ύφασμα με το άρωμα του Seattle, καλεί τον Geoff, του ζητάει να βάλει τον καλύτερό του εαυτό και το αποτέλεσμα, ιδιαίτερα στο ρεφρέν, είναι τουλάχιστον συγκινητικό. Τόμπι, σ’ ευχαριστούμε για πολλά, αλλά ειδικά πιο πολύ γι’ αυτό το άσμα.
Γ) Aldebaran - “Was it A Dream?”: Μέσα στο μυαλό μου έχουν απομνημονευθεί τα πλήκτρα του Χατζηνάσιου απ’ το Αγκίστρι και τη Γλυκιά Συμμορία, του Τόκα από τα τραγούδια του με τον Μητροπάνο, του Μικρούτσικου από ένα μάτσο πάνω σε μιαν απαλάμη και τώρα αυτό το εδώ το πολύ ξεχωριστό διαμαντάκι. Δε θες να τελειώσει ποτέ. Μα ποτέ όμως και ειδικά στο πως γεφυρώνονται στη μέση πιάνο και μπάσο. Να βρίσκονται αμφότερα σε δύο παραλλήλους και να καταλήγουν στο ένα και αυτό. Αντώνη να ζήσεις!
Εξώφυλλο:
I’m not sorry bruh, I was just being me 
Εδώ να πω, βγαίνοντας off topic, πως σχεδόν όλες οι βόλτες με @Lupin για μπασκετάκι είναι επεισοδιακές με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οπότε νταξ, αυτά δεν είναι τίποτα.
2022
Κενοτάφιον
Cover Art
και +1000, αλλα εξτρα μπραβο και καρδουλες σε αυτον που εκτος απο συναίσθημα και προσωπικο γουστο εβαλε και τον κινηματογράφο στο παιχνιδι… @Lupin εισαι μεγαλη λατρεια και περιμενουμε κατι αναλογο να μπει μπρος και με ταινιες
Τα 60ς μας περιμενουν
Offtopic λίγο, αλλά κινηματογραφικό αντίστοιχο παιχνίδι -μιας και το έχω διαβάσει και αλλού αλλά και μου το έχουν πει αρκετοί από κοντά ή pm- αν στηθεί θα έλεγα να στηθεί σε κάμποσο καιρό από τώρα ώστε να μην υπάρξει fatigue και “μπούκωμα” με το 52 (και επερχόμενο dlc), το οποίο και μας κράτησε παρέα τόσο καιρό.
Προφανώς θα έλεγα επίσης να ξεκινήσει εξαρχής από αρκετά νωρίτερα -θεωρώ τα '40s ιδανική αρχή, όπου πολλοί θα εκπλαγούν με πόσο σημαντικά υπήρξαν εκείνα τα χρόνια στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα, πόσες ταινίες πριν το '70 φαντάζουν φρέσκιες και επίκαιρες στο σήμερα, αλλά και πόσα από αυτά τα film ήδη έχουν δει και το αγνοούν.
Τα 30s και πίσω οκ, ίσως είναι too much λόγω έλλειψης πολλών κλασικών ταινιών από τα streaming/torrents/cinema/dvds/whatever αλλά και γενικότερης “δυσκολίας” στην παρακολούθηση από μερίδα θεατών που θα ζοριστούν με την τεχνική και αφηγηματική ιδιαιτερότητα της εποχής, τα 40s όμως θεωρώ είναι πλήρως προσβάσιμα, αρκούντως ενδιαφέροντα και πολύ σημαντικά για αρχή -κοκ στην συνέχεια.
Έτσι ίσως να γίνει ένας σωστός “οδηγός” για όποιον ενδιαφερθεί στο μέλλον να επενδύσει χρόνο και ουσία στο σπορ, καθώς το όλο point είναι να ανακαλύψουμε και κάτι νέο/να πάρουμε έναυσμα να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας λίγο, όπως ακριβώς έγινε και με πχ το παρόν τοπικ (το οποίο με έχει γεμίσει ένα μπαμπάτσικο excel από δίσκους) και όχι να γράψουμε ένα χιλιοστό post για τον Νονό
Αλλά να το τρέξω εγώ μάλλον δύσκολο, λόγω υπερβολικά μεγάλου φόρτου καθημερινής εργασίας (+ δεν έχω και την δική σου υπομονή )
Ήλπιζα αλλά δεν περίμενα πρωτιά το Turnstile το 2021, δεδομένων ποιών και πόσων δεν τα κατάφεραν στο παιχνίδι αυτό στο παρελθόν, ένα άλμπουμ που προσωπικά θα πω και λίγα λέμε για αυτό οπότε ας βάλουμε ένα οπτικοακουστικό χάος να γιορτάσουμε με ένα απλό και τυχαίο δείγμα της δυναμικής ενός συγκροτήματος που (σχεδόν) όλα μας ενώνει:
ΟΚ, τυπικά κάπου εδώ τελειώνει και το παιχνίδι για μένα, αφού λίστες για το 2023 έχω ποστάρει πριν μερικές ημέρες παραδίπλα, αλλά θα συνεχίσω τα τιμητικά (re)posts για τα τελευταία χρόνια. Πολύ ευχάριστη προσθήκη στην καθημερινότητα το LPII, ευτυχώς το ισορρόπησα κάπως με το να γράφω και για νέες κυκλοφορίες. Πολύ ευχάριστο να επανεξετάζεις το που στέκεσαι σε πράγματα που σε όρισαν και σε σημάδεψαν, και να αφήνεις πίσω όσα πλέον δεν ανταποκρίνονται στον εαυτό σου σήμερα, ή και να τα διαφυλάσσεις αφού βλέπεις πως ακόμη κατέχουν ένα κομμάτι σου. Οπότε, thanks for everything @anhydriis !!
Τέρμα το βιωματικό ποστ. Φουλ μέσα στα 60s, δεν πιστευω προσωπικά πως θα ειναι χειρότερα από ότι τα τελευταια 5-6-7-8 χρόνια του παρόντος παιχνιδιού σε εύρος δίσκων που ψηφίζονται, βεβαια δεν ειμαι και απο αυτους που θεωρουν πως το παρελθον στη μουσική ειναι ατόφιος θησαυρός αποκλειστικά, οπότε ναι.
2022 λοιπόν.
(Έριξα πολλή σκέψη για τη σειρά πριν από 13 μήνες για να το αναθεωρήσω τόσο εύκολα, αν και κανονικά έπρεπε να δώσω βαθμούς στους High Vis ελέω του πλέον συναισθηματικού δεσίματος και συμβολισμού που έχει το “Blending” για μένα, αλλά ξεροκέφαλος).
Adrestia - III: The Betrayal & IV: The Mark Of Cain
Bad Breeding - Human Capital
Στην punk / hardcore ανασκόπηση του 2022 (που λίγο πολύ αναφέρονται όλα τα άλμπουμ αυτής της κατηγορίας) είχα γράψει τα εξής:
Οι Βρετανοί κατάφεραν ένα μικρό θαύμα στο νέο τους άλμπουμ. Προερχόμενοι από την, υπόγεια προφανώς, μα ακμάζουσα νέα φουρνιά ευρωπαϊκών anarcho-punk σχημάτων, πήραν τις διδαχές των Crass, Rudimentari Peni, Conflict, Crisis κλπ και δίσκο με δίσκο τις φίλτραραν περισσότερο. Στο “Human Capital” έπιασαν κορυφή. Συγκλονίζουν στιχουργικά, ισοπεδώνουν μουσικά, κρύβουν ευαίσθητες (μελωδικές) ανησυχίες κάτω από την κοινωνική τους οργή, αναζητούν την ελπίδα στα σκοτεινά σοκάκια των αστικών κέντρων. Οι Bad Breeding εδώ ηχούν απαραίτητοι, οριακά διαχρονικοί. Φαντάζουν κρίσιμοι, είναι σπουδαίοι.
Flower - Hardly A Dream
Οι αναμνήσεις από Apallachian Terror Unit ξυπνάνε, με ένα anarcho/crust punk μανιφέστο που από το εξώφυλλο μέχρι τους στίχους και από τα riffs μέχρι τα φωνητικά τα κάνει όλα σωστά. Make punk a threat again.
מזמור (Mizmor) - Wit’s End (double entry - no regrets)
Foreseen - Untamed Force
Ας έχουμε το θάρρος να παραδεχθούμε μερικές αλήθειες. Οι Φινλανδοί Foreseen στο τρίτο τους άλμπουμ κατάφεραν το εξής απλό, αλλά όχι αυτονόητο. Κυκλοφόρησαν το απόλυτο crossover hardcore άλμπουμ. Το “Untamed Force” πρέπει να το ακούσεις για να καταλάβεις πόσο σωστό είναι από όλες τις απόψεις του. Διαθέτει τους ρυθμούς, την παραγωγή, τα φωνητικά, τα κοψίματα και τα σπασίματα, τα riffs, την ενέργεια, τη διάρκεια, όλα σε υπερθετικό αλλά όχι πλεονάζοντα βαθμό. Βασικά, είναι αλάνθαστο. Δεν ξεπερνιέται εύκολα, εμπιστεύσου και άκου.
Σταματώ εδώ γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ που λέει ο λόγος.
Μόνο Darkthrone, είχα επιλέξει να μην το βάλω σε “αξιολογική” θέση στις λίστες μου του 2022 το “Astral Fortress” (που προφανώς είναι ποιοτικότατο), θα το τηρήσω και σε τούτο το ποστ γιατί είναι αυτά τα μικρά κολλήματα που οργανώνουν το χάος και δημιουργούν νοήματα.
Devil Master - Ecstasies Of Never Ending Night
Καλή χρονιά, υγεία, καλά κουράγια, καλές μουσικές εξερευνήσεις.
Υ.Γ. Προφανώς μέσα για αντίστοιχο παιχνίδι με ταινίες, προφανώς μέσα να το ξεκινήσουμε με αφετηρία όσο πιο πίσω στο παρελθόν είναι εφικτό.
To Venator μόνο εμένα μου ξεφουσκώσε από τη μέση και μετά και δεν με κράτησε?
Ήθελα πολύ να μου αρέσει, ο,τι είχα ακούσει από αυτούς ήταν καλό μέχρι τότε, το άλμπουμ ξεκινάει φοβερά, αλλά μετά κάπου κινείται στη μετριότητα και δεν με κράτησε. Δεν είναι του πεταματου βέβαια προς θεου.
Υπηρξαν και αν υπηρξαν λιστες που περασαν απο τα ματια μου τον τελευταιο χρονο… Υπηρχαν καποιες που αφορουσαν ενα διαφορετικο φασμα απο αυτο με το οποιο εγω εχω ασχοληθει, υπηρξαν ομως και καποιες που τεμνονταν και επικαλυπτονταν σε αρκετα και ιδιαιτερως σημαντικα σημεια με τις δικες μου. Τετοιου ειδους ηταν και του @apostolisza8 (ειδικα στο διαστημα 80ς early 90ς). Σεντονατες παρουσιασεις και αναλυσεις που εχουν απειρο ζουμι, μουσικαρες απο την “λαθος” μερια …
Παμε τωρα να ψαξουμε τα 60ς να βρουμε και αλλους neu! ή new york dolls
Ως τοτε…
