Έχει πλάκα πως ένα μόλις χρόνο μετά, διάφορα άλμπουμ μετά την 3η θέση ανεβοκατέβηκαν. Έλιωσα πέρυσι να ακούω νέες κυκλοφορίες. Και ξέχασα να αναφέρω κάποιες κορυφαίες δουλειές (Town Mountain - Lines in the Levee, American Aquarium - Chicamacomico) αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξεκολλήσω και δεν νομίζω να αφορούν πολλούς, τι είχαμε, τι χάσαμε.
1) Lee Baines + the Glory Fires - Old-Time Folks
Τα έχω πει πολύ αναλυτικά στο παρελθόν.
Ένα μπαστάρδεμα alt country/ punk/ classic rock, εντελώς διαφορετικό από ό,τι προηγήθηκε στους προηγούμενους δίσκους, με καλύτερη παραγωγή, προσεγμένες ενορχηστρώσεις, προσοχή στην λεπτομέρεια.
Και στιχουργικά, λες και αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μου και μου τους δίνει σε μορφή τραγουδιών, κάνοντάς με να νιώθω λιγότερο μόνος. Σε στιγμές μάλιστα, ο συνδυασμός με το rock ‘n’ roll τους μου δίνει μια θριαμβευτική αίσθηση. Απίθανος δίσκος.
2) Marcus King - Young Blood
O Marcus πάλι συνεργάζεται με τον Auerbach αλλά αντί για soul, εδώ βουτά με τα μπούνια στο βρώμικο, σκληρό 70’s blues rock. O τόνος και κάποιες συνθέσεις συχνά θυμίζουν τον Billy Gibbons (στο Pain ή το θεϊκό Dark Cloud πχ…) ή ακόμα και τον Fogherty των CCR. Και όπως αυτοί, δεν πλατιάζει, τα κομμάτια έχουν RIFFS, σπουδαία, βαριά, τα solo είναι φανταστικά. Επειδή όμως Marcus είσαι, έχει ακόμα κάποια μελωδικά ρεφρέν με εμφανή την soul επιρροή που δεν χαλάνε πάντως την συνολική αίσθηση του δίσκου. Μπορώ πλέον να μιλάω για τον αγαπημένο μου δίσκο του συνολικά και θα μπορούσε μια άλλη μέρα να ήταν στο νο.1. Δίσκος που μου θύμισε πόσο αναζωογονητικό μπορεί να είναι το blues rock για μένα όταν παίζεται σωστά. Στιβαρό, ογκώδες, θεϊκό.
3) The Hellacopters - Eyes of Oblivion
Έχωντας λιώσει τον δίσκο, θα έλεγα πως είναι σίγουρα στο top-4 μου και αυτό είναι αρκετά βαρυσήμαντη δήλωση αναλογιζόμενος τι μένει εκτός. Το Eyes… ακούγεται βγαλμένο από τις χρυσές εποχές τους εκεί στα late 90’s-early 00’s. Κομμάτια δυναμίτες (Reap A Hurricane, Eyes of Oblivion, Beguiled και και…), blues (So Sorry I Could Die), υπερπιασάρικο pop/rock (The Pressure’s On), όλα όπως τότε. Άντε, βγάλτε κανένα καινούργιο, ξεροσταλιάζουμε.
4) Dawes - Misadventures of Doomscroller
Φανταστικός δίσκος. Διαφορετικός. Αν και κοντά ηχητικά σε ότι έκαναν στο παρελθόν, αφήνουν τα τραγούδια να αναπτυχθούν μέσω ενός ελαφρού jamming, αλλαγών, μέσω μιας αισθητικής όχι πολύ μακριά από αυτή των Steely Dan 40 και χρόνια πριν. Από το μπάσιμο του Someone Else’s Cafe / Doomscroller Tries To Relax, νιώθω τις πρώτες ανατριχίλες. Αν όλη η pop μουσική ήταν τέτοιας αισθητικής και ποιότητας θα ζούσαμε σε έναν πολύ καλύτερο κόσμο. Οι Dawes αλλάζουν δραστικά, κρατώντας όμως ακέραια τα βασικά χαρακτηριστικά τους. Απίθανος δίσκος.
5) The Commoners - Find a Better Way
Κάθε λίγο, πετάγεται μια μπάντα από κάποια γωνιά του πλανήτη και μου αναζωπυρώνει την αγάπη για το southern rock. Oι Commoners είναι Καναδοί. Αλίμονο, οι Καναδοί ξέρουν να παίζουν αμερικανικά (ή και να ορίζουν το τι είναι αμερικανική μουσική - γεια σας The Band!).
Οι Commoners έβγαλαν προ 7ετίας το ντεμπούτο τους και μόλις πέρυσι το 2ο άλμπουμ τους για άγνωστους λόγους. Το πήραν ζεστά, έχουν διασχίσει δις τον Ατλαντικό από πέρυσι και ετοιμάζουν το νέο άλμπουμ. Θέλουμε κι άλλα ασύλληπτα riff, κι άλλες slide, κι άλλα πιασάρικα hooks να τραγουδάμε. Τι ευφορία μου προκαλούν. Σαν early Black Crowes, Blackberry Smoke, τέτοια πράγματα. Κομματάρες, πόρωση, rock ‘n’ roll…
6) Ben Harper - Bloodline Maintenance
2 top top δουλειές μαύρης μουσικής έπιασε το ραντάρ μου πέρυσι και το διέλυσαν. Η μία θα ακολουθήσει, η άλλη είναι το Bloodline Maintenance. Προτιμώ αυτή κυρίως γιατί αισθητικά είναι πιο κοντά σε αυτό που έχω σαν “ιδανική” μουσική, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ζεστή, εκτείνεται από τα gospel ως την soul, τα blues και το rock με κάποια funk υποβοήθηση (rhythm section) κι ένα αρκετά primitive feel σε κάποια κομμάτια, αν και πάντα πολύ δουλεμένη. Και θίγει θέματα κοινωνικοπολιτικά, επίκαιρα. Υπέροχος δίσκος που ακούγεται μονορούφι.
7) Walter Trout - Ride
Τώρα αν πω πως το αδικώ και πως παίζει μετα από 500 χρόνια καριέρας και άπειρους δίσκους να είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ του, τι θα πείτε? Το προηγούμενο ήταν αλμπουμάρα, αυτό είναι ακόμα καλύτερο. Στο γνωστό του στυλ μεν αλλά με μια φοβερή όρεξη, με φοβερά blues/ rock riffs (το Hey Mama σκο-τώ-νει), ωραία ρεφρέν και κάποιες συνθέσεις που φέρουν ένα southern rock άρωμα στη μουσική του που, μετά από τόσα χρόνια καριέρας, είναι ευπρόσδεκτο ως αλλαγή. Ειδικά εφόσον γίνεται τόσο καλά όσο στo uptempo ομώνυμο ή το The Fertile Soil (ύμνος). Και στις μπαλάντες τα πάει εξαιρετικά (Follow You Back Home και Destiny με σολάρες).
Υπέροχος Walter Trout, ανίκητος από τον χρόνο, αρρώστιες ή ό,τι.
8) Fantastic Negrito - White Jesus Black Problems
Aυτό κι αν το αδικώ. Το αποκορύφωμα της μέχρι τώρα καριέρας του. Blues, soul, gospel, pop, rock, funk, ρηξικέλευθο, με κοινωνικοπολιτικό στίχο, super πιασάρικο, super μοντέρνο… Ο κόσμος δεν το κατάλαβε. Το κοινό εδώ σίγουρα όχι. Με θλίψη θυμάμαι την άδεια Τεχνόπολη. Και αφορά πολύ περισσότερους απ’ όσο φαντάζεται κανείς, τόσο ο δίσκος όσο κι ο καλλιτέχνης. Θες λόγω περιεχομένου, θες λόγω ποιότητας, θες γιατί δεν γίνεται να μην χορέψεις μαζί του? Σαν να ενώθηκαν οι Funkadelic με τον Sly Stone και τον Curtis και προέκυψε τούτο το τέρας. Θα δικαιωθεί με τα χρόνια.
9) Drive-By Truckers - Welcome 2 Club XIII
Τρία ξεκάθαρα πολιτικά άλμπουμ ήταν πολλά. Οπότε γυρίζουμε στα παλιά. Τόσο στις ιστορίες καθημερινών ανθρώπων (και συνήθως δραματικές όπως στο απίστευτο We Will Never Wake You Up in the Morning) όσο και μέσω της μουσικής.
Ακόμα κι ο τίτλος παραπέμπει στο ξεκίνημα της μπάντας. Ή αυτό το σκοτεινό εναρκτήριο, The Driver, που με πάει πίσω στις εποχές του Southern Rock Opera.
Κι αν δεν θεωρώ τον δίσκο αριστούργημα, τον θεωρώ απαραίτητο. Έχει μέσα πολλά κομμάτια που στέκονται δίπλα στα καλύτερά τους (τα προαναφερθέντα, το αγαπημένο μου Shake and Pine, το Billy Ringo in the Dark, το Wilder Days…). Δεν λέει να φύγει η έμπνευση, όσο και να περνάνε τα χρόνια. Προσκύνημα.
10) Steepwater Band - Re-Turn of the Wheel
Απίστευτη μπάντα, συνεχίζει ακριβώς εκεί που έμεινε με το Turn… Αλάνθαστες συνθέσεις κλασικού rock/ hard rock με φοβερές κιθάρες, solos πάντα εύστοχα και ρεφρέν κολλητικά. Αν υστερεί κάπου είναι πως το προηγούμενο είχε ένα-δύο περισσότερα τραγούδια που μου κάνανε μεγαλύτερο συναισθηματικό κλικ. Αλλά δεν το υποτιμώ, top-3 με συνοπτικές…
Χόνοραμπλε…
Whiskey Myers - Tornillo
Δίσκαρος. Κοντράρεται με τα προηγούμενα 1-2 για καλύτερος τους. Αυξάνουν την χρήση πνευστών, δίνουν σχεδόν ένα μαύρο άρωμα σε κάποιες συνθέσεις (κυρίως τα backing vocals) αλλά παραμένουν αμετανόητα southern rock. Με εικόνισμα τους Skynyrd (ίσως λίγο πιο έντονα εδώ), badass riffing, φοβερές μπαλάντες, solos και catchy hooks. Δίσκαρος.
Goose - Dripfield
Απίθανη μπάντα. Πιστεύω σε κάποια χρόνια αυτό θα μπαίνει πιο ψηλά. Jam, pop, funk, rootsy σε σημεία, με μια μουσικότητα, μια χημεία απίστευτη, δεν φοβούνται να ξεδιπλώσουν τις ιδέες τους σε κομμάτια άνω των 4-5 λεπτών και να μην βαριέσαι καθόλου. Παίρνει τον χρόνο του αλλά και θέλει τον χρόνο του, κάθε φορά όμως ακούγεται πιο όμορφο από την προηγούμενη.
Tedeschi Trucks Band - I Am The Moon- I. Crescent
- I Am The Moon- II. Ascension
- I Am the Moon- III. The Fall
- I Am the Moon- IV. Farewell
Εγχείρημα παγίδα. Μία ιστορία που εξελίσσεται σε 4 μέρη, μισής ώρας plus περίπου το καθένα, με κυκλοφορία 3 μήνες απόσταση το πρώτο από το τέταρτο. Οι αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας δεν μας χαλάνε γιατί συχνά δίνουν το κάτι παραπάνω. Και τα 4 μέρη είναι εξαιρετικά υπό μια έννοια αλλά αν εξαιρέσεις το πρώτο μέρος και συγκεκριμένα το ασύλληπτο instrumental, Pasaquan, που η μπάντα θυμίζει μια μίξη Allmans με ινδική μουσική, τα υπόλοιπα έχουν μια ομοιογένεια που σε αυτές τις ποσότητες… δεν θα πω κουράζουν (μιλάμε για αδιανόητη μπάντα), αλλά με ελάχιστο χρόνο να μεσολαβεί πέφτουν λίγο βαριά στην αρχή αν τα ακούσεις σαν ενιαίο έργο. Αν ήταν 4 αυτόνομα έργα και μεσολαβούσε κάποιο εύλογο διάστημα αφομοίωσης, θα ήταν καλύτερα… Τα πάντα φυσικά στάζουν ποιότητα και ακούγοντάς το πλέον μετά από καιρό, ενθουσιάζομαι και ανατριχιάζω σε πάρα πολλές στιγμές.
Joanne Shaw Taylor - Nobody’s Fool
Η Taylor ακούγεται πιο soul blues εδώ σε σχέση με παλιότερες δουλειές της αλλά κρατάει και το rock feeling ακέραιο, απλά δεν το αφήνει ανεξέλεγκτο, οι κιθάρες δεν έχουν την βρωμιά παλιότερων δουλειών. Έχει όμως ο δίσκος μια φοβερή feelgood αίσθηση, έχει catchy guitar lines, pop hooks (φοβερό Runaway), grooves σχεδόν χορευτικά, μπαλαντάρες, απ’ όλα. Πανέμορφος δίσκος.
Δεν ξέρω που έχω μείνει στην εξομολόγησή μου αλλά, Joanne, δεν μπορώ χωρίς εσένα.
Craig Finn - A Legacy of Rentals
Ο πρώτος solo δίσκος του Finn που ασχολήθηκα σοβαρά και με έκανε να ακούσω κι άλλους προσωπικούς του. Μια 80’s αισθητική, παρόλα αυτά ένας ζεστός ήχος, μια ατμόσφαιρα υπέροχα μελαγχολική με pop κομμάτια που κολλάνε στο μυαλό (Never Any Horses, Amarillo Kid, Messing with the Settings, και και…). Κι ας μην ροκάρει όπως στους Hold Steady, εθίζει όπως αυτοί.
Fortune Child - Close to the Sun
Πιτσιρίκια που παίζουν γαμηστερό bluesy hard rock με τσαγανό, ενέργεια και groove! Δαγκώνει το rhythm section, η κιθάρα εξαπολύει riff και solos ασταμάτητα, η φωνή με την κατάλληλη δύναμη, ωραία hooks, κάποια μελωδικότερα σημεία που δίνουν την απαραίτητη ποικιλία στον δίσκο. Παραδοσιακοί και σύγχρονοι. Μακάρι να αντέξουν και να επανέλθουν με 2ο άλμπουμ. Αξίζουν 1000%. Πόσες τέτοιες μπάντες να υπάρχουν και να μην τις μαθαίνουμε ποτέ?
Tinsley Ellis - Devil May Care
Σίγουρα θα έπρεπε να είναι στην δεκάδα. Μιλάμε ίσως για τον πιο απολαυστικό δίσκο του Ellis, σίγουρα εδώ και χρόνια. Αλλά το άκουσα αργά (αρχές '23), οπότε δεν το έχω σκεφτεί ιδιαίτερα. Ο Ellis εδώ, όπως κι ο Trout, σαν να έχει προσθέσει ένα νότιο άρωμα σε πολλά σημεία. Παραμένει blues rock φυσικά αλλά με έντονο southern rock στοιχείο της πιο blues φάσης του (Allman Brothers, Charlie Daniels, Marshall Tucker, κτλ.). Ειδικά κάτι αρμονίες με διπλές κιθάρες παραπέμπουν κατευθείαν σε εκείνον τον ήχο. Φανταστικός δίσκος, ζεστός, ζωντανός, μια ομορφιά.
Vandoliers - The Vandoliers
Αν η μουσική είναι διασκέδαση, οι Vandoliers διαπρέπουν σε αυτό. Cowpunk/ Alt Country, πιασάρικες μελωδίες που με την πρώτη τις μαθαίνεις, την δεύτερη τις τραγουδάς, μια βιολάρα που ταιριάζει απόλυτα στο υλικό. Δεν το πάνε κουτρουβάλα πάντως, έχουν πιο πολλές μελωδικές, mid-tempo/ slow στιγμές, ενορχηστρώσεις πλούσιες και το κάνουν πολύ καλά. Πολύ ωραία μπάντα.
Amanda Shires - Take It Like a Man
Μυστήρια φάση. Μου άρεσε η μουσική της (singer/ songwriter, americana) και σε παλιότερα άλμπουμ αλλά συχνά με χαλούσαν τα φωνητικά της. Όπου όμως έκανε guest στα φωνητικά, δε με χάλασε ποτέ. Εδώ, η μουσική της απομακρύνεται από τους πιο αγαπημένους μου ήχους, ακούγεται εμφανώς πιο μοντέρνα, κυρίως από άποψη παραγωγής, προσθέτει soul στοιχεία, πολλή pop και… κάπως δε με ενοχλούν τα φωνητικά. Τρέχα γύρευε. Έντονα μελαγχολικά τραγούδια, εντελώς εσωστρεφείς στίχοι, μια δραματική ατμόσφαιρα πάνω από όλο σχεδόν το άλμπουμ. Και μελωδίες distinctive, που σου μένουν και τις τραγουδάς. Το καλύτερο άλμπουμ της? Δύσκολο να πω. Αλλά αυτό που έχω ακούσει περισσότερο σε τόσο μικρό διάστημα σίγουρα.
The Americans - Stand True
Δισκάρα. Μην σας ανησυχεί το όνομα, δεν είναι βλαχαδερά. Αλλά είναι μια εξαιρετικά ταιριαστή επιλογή για τη μουσική τους. Rock, heartland, λίγο country σαν ιδέα, λίγη soul, με πολύ συναίσθημα, καλαίσθητες επιλογές (ενορχηστρώσεις, παίξιμο, μελωδίες, τα πάντα), μια γλυκιά μελαγχολία, μια ποιότητα που συνεχώς αναβλύζει από τις μουσικές τους. Πανέμορφος δίσκος.
Ghost Hounds - You Broke Me
Μπαντάρα. Απέδειξαν ήδη πως στα rock τραγούδια τα καταφέρνουν άψογα. Εδώ σε legendary blues standards όπως το Smokestack Lightning ή σε δικά τους originals επίσης. Έχουν εκπληκτική χημεία. Δεν φαίνεται να προσπαθούν να πηδήξουν από τον ένα ήχο στον άλλο. Απλά το 'χουν μέσα τους. Είναι και blues και rock. Εδώ με σαφή έμφαση στο πρώτο, πείθουν για τις προθέσεις του και την ικανότητά τους. Σφιχτοδεμένοι, ποιοτικοί, εξαιρετικοί στο να αναβιώνουν τα blues μιας άλλης εποχής. Από τις πιο καλές νέες μπάντες των τελευταίων 5-6 χρόνων που έχω ακούσει.
The Sheepdogs - Outta Sight
More good ol’ rock ‘n’ roll… Αρκεί ένα τραγούδι για να αναφωνήσεις “they did it again”. Συνεχίζουν να θυμίζουν τα πάντα και τίποτα. Ωραίο, στιβαρό αμερικανικό (αν και καναδικό) rock, μελωδίες που πάνε πίσω στα 70’s και ταξιδεύεις μαζί τους στον χρόνο και στις χρυσές εποχές του rock. Το Outta Sight είναι σαν να προσπαθεί μια 70’s μπάντα να κάνει πιο mainstream τον ήχο της, τότε, στα 70’s όμως. Όχι σαν σύγχρονη μπάντα που προσπαθεί να εκμοντερνίσει τον 70’s ήχο. Βγάζω νόημα?
Kι αυτό έχει μια φοβερή γοητεία. Σαν Eagles, Doobie Brothers του δεύτερου μισού των 70’s ή ακόμα και REO Speedwagon, με φωνητικές αρμονίες και κιθάρες που ξέρουν να ροκάρουν αλλά και να παίξουν μελωδικά, τα πάντα όλα.
Υπέροχος δίσκος Νο. 1485094934. Κι αυτό το άκουσα αργά, γι’ αυτό και απλά όνοραμπλ.
Mother Turtle - MT V
Μαλάκα, κάπως είχε ξεφύγει από τη μνήμη μου αυτό το άλμπουμ. Είδα τον Hokam όμως στο φόρουμ και μου έσκασε. Τι δισκάρα είναι αυτή! Ήξερα πως σαν μουσικοί είναι άρτιοι, αλλά δεν περίμενα να ξεφεύγανε τόσο από τον καθιερωμένο (αν υποθέσουμε πως είχαν τέτοιο) ήχο τους. Σύγχρονο alt/ prog με λίγες επιρροές grunge. Συζητήθηκε τόσο αυτή η αλλαγή που με έπεισε να ασχοληθώ. Χρειάστηκε… μία ακρόαση για να πειστώ για την ποιότητα? Φοβερές μεστές ιδέες, πολλές μικρές στιγμές μαγείας, συναίσθημα κι ένα τεράστιο, φανταστικό, Last Reverie. Μιλάμε η αλλαγή εκεί στο τετράλεπτο και το riff/ solo που οδηγεί στο κλείσιμο είναι συγκλονιστική στιγμή. Καταπληκτική δουλειά.
