Θα φανεί όταν κάνουμε τα 60’s, συγκεκριμένα την περίοδο 60-64 πιστεύω. Αλλά οκ, και για μένα που έχω κάποια ακούσματα, τα 50ς θα ήταν δύσκολα, εκτός του 59 σίγουρα που έχει τους πιο σημαντικούς τζαζ δίσκους ξέρω γω.
Χρόνια πολλά κι απο μένα.
6 Likes
Χρονια πολλα σε ολους με υγεια!!
(αμφιβαλλω αν εχω ακουσει εστω και εναν ολοκληρωμενο δισκο απο τα 50s, αλλα αν εχουμε συμφορουμιτες που μπορουν να βγαζουν πενταδες μια χαρα)
7 Likes
Εχουμε 51 ψηφισαντες εως τωρα, μεχρι τα μεσανυχτα κλεινουμε το '21. Οι υπολοιποι που δεν εχουν ψηφισει ξερουμε που παρκάρετε ε @jonkyr ή να πω φανη λαμπροπουλε? 
Μια βοηθεια μονο επειδη νιου γιαρ χανκοβερ απο @kbil @Curehead @Miss_Machine @Oljeselger δεν εχω δει ακομη λιστα σωστα?
10 Likes
δυστυχως είμαι και θα είμαι off για τις επόμενες δύο εβδομάδες(ελάχιστος χρόνος).
βάλε 5 ποντάκια όμως για νούμερο 1 της χρονιάς, στον δίσκο που στηρίζει όλη η φαμίλια(including 8yo πιτσιρίκο, με πάθος μάλιστα)
ευχαριστώ και καλή χρονιά!
14 Likes
Σιχαμενος κι αυτος. Καλη χρονια να εχεις και να προσεχεις λιγο τα λαστιχα σου.
Επισης μην κυκλοφορεις πολυ τη νυχτα, ειδικα μονος. Κανει ξ̶ύ̶λ̶ο̶ κρυο.
5 Likes
Καλή χρονιά σε όλους.
Για το '21, πάντως, να μην ξεχνάμε και μία υπέροχη διασκευή, όπως και στην απόδοσή της.
4 Likes
- Mastodon - Hushed and grim
- Gojira - Fortitude
- Turnstile - Glow On
- Iron Maiden - Senjutsu
- Wheel - Preserved in time
Special Mentions:
LLNN - Unmaker
Wolvennest - Temple
So hideous - None but a pure heart can sing
Dare - Against All Odds
Thirdface - Do it with a smile
The Body and BIG|BRAVE - Leaving none but small birds
29 Likes
2021
- Helloween - Helloween
- Iron Maiden – Senjutsu
- Need - Norchestrion
- Volbeat - Servant of the Mind
- Perturbator - Lustful Sacraments
Θα ήθελα επίσης για το 2018 που απείχα ατυχώς να προσθέσω έναν και μόνο έναν δίσκο σε περίπτωση που ο πολυαγαπημένος thread-master θέλει να διορθώσει την εκεί απουσία μου (δεν αναιρεί τα αποτελέσματα):
μία και μόνο μία ψήφος για το 2018
- Suede - the blue hour
(τιτανοτρομπονάτο σπαγκάτο πιπάτο)
Δεχθείτε επίσης, όλες, όλοι, όλ@ non binaries non terrestrial gender-bender dysphoric euphorics και μηδενός μηδεμιανής excluded, τις πιο γκλιττεροτέτοιες ευχές μου για το 2024.
Περισσότερη υγεία, περισσότερα χαμόγελα, περισσότερο liquid liner, και - γιατί όχι αν σημαίνουν κάτι βαθύ και ουσιαστικό - περισσότερα δάκρυα χαράς συγκίνησης ή χαρμολύπης.
Also more $$$ to all γιατί δεν χρειάζεται να τα χουν μόνο οι αφεντάδες και οι καπιταληστές και γιατί ένας νομισματικός πληθωρισμός θα φέρει lebowski-styled chaos all over.
Love and Glitter y’all.
35 Likes
1. Green Lung - Black Harvest
Μεγάλη μαγκιά τους το ότι καταφέρνουν να ξεχωρίζουν παίζοντας ένα στυλ που σίγουρα δεν μπορούμε να αποκαλέσουμε πρωτότυπο.
2. Turnstile - Glow On
Δικαιολογημένα μιλάει όλος ο κόσμος γι’ αυτό. Δίσκος για να τους ανεβάσει επίπεδο. Πετυχημένος όρος το “instant classic”.
3. Mastodon - Hushed And Grim
Άλλος ένας καταπληκτικός studio δίσκος, άλλος λίγος εκνευρισμός που είναι τόσο άμπαλοι ζωντανά.
4. Khirki - Κτηνωδία
Πάρα πολύ καλή εγχώρια πρόταση, από τους δίσκους που ευχαριστήθηκα περισσότερο μέσα στη χρονιά.
5. Motorpsycho - Kingdom Of Oblivion
Η καραντίνα τους έκανε να περιοδεύσουν λιγότερο και να γράψουν περισσότερο. Αποτέλεσμα, νέα δισκάρα γρήγορα μετά την περσινή.
Honorable mentions:
Needlepoint - Waking Up That Valley
Νεοψυχεδελική αποκάλυψη από κριτική rocking, πήγα και στις πιο πίσω δουλειές.
Dream Theater - A View From The Top Of The World
Η πιο καλή δουλειά εδώ και πάνω από 15 χρόνια. Το χάρηκα.
Robert Plant & Alison Krauss - Raise The Roof
Μια κατηγορία μόνος του.
The Dead Daisies - Holy Ground
Ή αλλιώς, πώς από παλιά υλικά να φτιάξεις κάτι νέο και σύγχρονο. Θαύμα της φύσης ο Hughes.
Gojira - Fortitude
Ο σύγχρονος metal ήχος. Δε χρειάζεται κάποιο παραπάνω σχόλιο, μιλάμε για μπάντα με ηγετικό ρόλο πλέον.
Converge - Bloodmoon: I
Ιδιαίτερο πάντρεμα.
Godspeed You! Black Emperor - G_d’s Pee AT STATE’S END!
Από τον χώρο του post, ο δίσκος που άκουσα περισσότερο μέσα στη χρονιά.
Iron Maiden - Senjutsu
Μεστός δίσκος που με κέρδισε μετά από καιρό (15 χρόνια κι εδώ).
The So-Called - Return Of A Band Called So
Λίγο hard rock, λίγο blues, λίγο garage, στάλες ψυχεδέλειας και καλά γονίδια.
Dirty Honey - Dirty Honey
Απενοχοποιημένο hard rock, ωραίο ντεμπούτο.
Εξώφυλλο: The So-Called
31 Likes
52η εβδομάδα - 2021
57 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Turnstile - Glow On | 84 |
|---|---|
| Mastodon - Hushed And Grim | 59 |
| Gojira - Fortitude | 42 |
| Iron Maiden - Senjutsu | 40 |
| Need - Norchestrion: A Song For The End | 35 |
| Converge - Bloodmoon I | 28 |
| Helloween - Helloween | 26 |
| Trivium - In The Court Of The Dragon | 23 |
| Green Lung - Black Harvest | 19 |
| Herzel - Le Dernier Rempart | 16 |
| Khirki - Κτηνωδία | 15 |
| Wheel - Preserved In Time | 13 |
| Architects - For Those That Wish To Exist | 13 |
| Dream Theater - A View From The Top of The World | 13 |
| Volbeat - Servant of the Mind | 13 |
| Leprous - Aphelion | 12 |
| Panopticon - …And Again Into The Light | 12 |
| Black Midi - Cavalcade | 11 |
| Black Soul Horde - Horrors from the void | 11 |
| Harakiri For The Sky - Mære | 11 |
| Blackberry Smoke - You Hear Georgia | 10 |
| Fucked Up - Year Of The Horse | 10 |
| Royal Blood - Typhoons | 10 |
| Darkthrone – Eternal Hails… | 9 |
| Thronehammer - Incantation Rites | 9 |
| Wolf Alice - Blue Weekend | 9 |
| Carcass - Torn Arteries | 7 |
| Dirty Honey - Dirty Honey | 7 |
| Black Country, New Road - For the First Time | 6 |
| Pharaoh - The Powers That Be | 6 |
| Pretty Reckless - Death By Rock and Roll | 6 |
| Tyrann - Djävulens Musik | 6 |
| Amenra - De Doorn | 5 |
| Antediluvian - The Divine Punishment | 5 |
| Chevelle - NIRATIAS | 5 |
| Every Time I Die - Radical | 5 |
| Lake of Tears - Ominous | 5 |
| Maneskin - Teatro d’ira: Vol. I | 5 |
| Non Serviam - Le Cœur Bat | 5 |
| Rapture - Malevolent Demise Incarnation | 5 |
| Spiritbox - Eternal Blue | 5 |
| Stormkeep - Tales Of Othertime | 5 |
| The Dead Daisies - Holy Ground | 5 |
| The Neal Morse Band - Innocence & Danger | 5 |
| Tori Amos - Ocean to Ocean | 5 |
| Void - The Hollow Man | 5 |
| Yoth Iria - As The Flame Withers | 5 |
| Επιθανάτιος Ρόγχος-Τελευταίος Αιώνας split LP | 4 |
| Bishop Gunn - Gypsy Cadillac | 4 |
| Blackdeath - Also Sprach das Chaos | 4 |
| Caedes Cruenta - Of Ritual Necrophagia and Mysterious Ghoul Cults | 4 |
| Code - Flyblown Prince | 4 |
| Hacktivist - Hyperdialect | 4 |
| Kaelan Mikla - Undir Koldum Nordurljosum | 4 |
| Knocked Loose - A Tear in the Fabric of Life | 4 |
| Liquid Tension Experiment - 3 | 4 |
| Mystras - Empires vanquished and dismantled | 4 |
| Noga Erez - Kids | 4 |
| Perturbator - Lustful Sacraments | 4 |
| Sivert Hoyem - Roses of Neurosis | 4 |
| The Ruins of Beverast - The Thule Grimoires | 4 |
| Tribulation - Where The Gloom Becomes Sound | 4 |
| Veilburner - Lurkers In The Capsule Of Skull | 4 |
| Warrior Path - The Mad King | 4 |
| Between The Buried And Me - Colors II | 3 |
| Count Raven - The Sixth Storm | 3 |
| Dream Unending - Tide Turns Eternal | 3 |
| Hot Breath - Rubbery Lips | 3 |
| King Buffalo - Acheron | 3 |
| King Woman - Celestial Blues | 3 |
| Lukas Nelson and Promise of the Real - A Few Stars Apart | 3 |
| Lumiere - Pianorak | 3 |
| Lvcifyre - The Broken Seal | 3 |
| Molybaron - The Mutiny | 3 |
| NOFX - Single Album | 3 |
| Qrixkuor - Poison Palinopsia | 3 |
| Swallow the Sun – Moonflowers | 3 |
| The copyrights - alone in a dome | 3 |
| Tower - Shock To The System | 3 |
| Unto Others - Strength | 3 |
| Ad Nauseam - Imperative Imperceptible Impulse | 2 |
| Agnes Vein - Deathcall | 2 |
| Archie Shepp & Jason Moran - Let My People Go | 2 |
| Demoniac - So It Goes | 2 |
| Dvne - Etemen Aenka | 2 |
| Evergrey - Escape of the Phoenix | 2 |
| Godspeed You Black Emeperor - G-d’s Pee AT STATE’S END | 2 |
| Halsey - If I Can’t Have Love, I Want Power | 2 |
| Idles - Crawler | 2 |
| Kanonenfieber - Menschenmühle | 2 |
| Nas - King’s Disease II | 2 |
| Neighborhood Brats Confines of Life | 2 |
| Part Chimp - Drool | 2 |
| Potochkine - Sortilèges | 2 |
| Soen - Imperial | 2 |
| Suffering Hour - The Cyclic Reckoning | 2 |
| Tuesday the Sky - The Blurred Horizon | 2 |
| Vola - Witness | 2 |
| Winter Eternal - Land of Darkness | 2 |
| Agusa - En Annan Värld | 2 |
| 1914 - Where Fear and Weapons Meet | 1 |
| Arab Strap - As Days Get Dark | 1 |
| Autarkh - Form In Motion | 1 |
| Bruit ≤ - The Machine is Burning and now Everyone Knows it could Happen Again | 1 |
| C. Tangana - El Madrileño | 1 |
| Cauldron Born - Legacy of Atlantean Kings | 1 |
| CHVRCHES - Screen Violence | 1 |
| Circuit des Yeux - -io | 1 |
| Cryptosis - Bionic Swarm | 1 |
| Floating Points, Pharoah Sanders, London Symphony Orchestra - Promises | 1 |
| Flotsam and Jetsam - Blood In The Water | 1 |
| Greenleaf - Echoes From A Mass | 1 |
| Lorde - Solar Power | 1 |
| Lorna Shore - …And I Return to Nothingness | 1 |
| Mortifero - The Death Ballads | 1 |
| Motorpsycho - Kingdom Of Oblivion | 1 |
| One Step Closer - This Place You Know | 1 |
| The Anchoress - The Art Of Losing | 1 |
| The Limit Caveman Logic | 1 |
| The Steel Woods - All of Your Stones | 1 |
| Thy Darkened Shade/Amestigon/Inconcessus Lux Lucis/Shaarimoth - SamaeLilith: A Conjuction of the Fireborn | 1 |
| Transatlantic - The Absolute Universe | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
| 2005 | System Of A Down | Mesmerize | 29,31% |
| 2006 | Celtic Frost | Monotheist | 26,78% |
| 2007 | Machine Head | The Blackening | 18,62% |
| 2008 | Gojira | The Way Of All Flesh | 21,02% |
| 2009 | Mastodon | Crack The Skye | 38,03% |
| 2010 | Avenged Sevenfold | Nightmare | 19,67% |
| 2011 | Foo Fighters | Wasting Light | 14,43% |
| 2012 | Gojira | L’ Enfant Sauvage | 19,33% |
| 2013 | Leprous | Coal | 12,00% |
| 2014 | Need | Orvam: A Song for Home | 14,24% |
| 2015 | Ghost | Meliora | 21,05% |
| 2016 | Metallica | Hardwired… to Self-Destruct | 24,00% |
| 2017 | Leprous | Malina | 18,97% |
| 2018 | Ghost | Prequelle | 27,41% |
| 2019 | Atlantean Kodex | The Course of Empire | 22,50% |
| 2020 | Psychotic Waltz | The God-Shaped Void | 17,74% |
| 2021 | Turnstile | Glow On | 29,47% |
τίτλοι τέλους για το 2021
Ξεκινάμε το sequel με 2022…
και εξελάκι
credits and love to all 
35 Likes
Α ρε Tunstile-αρα, από το “Crack the skye” είχαμε να δούμε τέτοιο ποσοστό, δικαίως! Πάντως δεν είχα αντιληφθεί ότι τόσοι πολλοί εκτίμησαν τον δίσκο αυτό, μπράβο.
9 Likes
Έχει πλάκα πως ένα μόλις χρόνο μετά, διάφορα άλμπουμ μετά την 3η θέση ανεβοκατέβηκαν. Έλιωσα πέρυσι να ακούω νέες κυκλοφορίες. Και ξέχασα να αναφέρω κάποιες κορυφαίες δουλειές (Town Mountain - Lines in the Levee, American Aquarium - Chicamacomico) αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξεκολλήσω και δεν νομίζω να αφορούν πολλούς, τι είχαμε, τι χάσαμε.
1) Lee Baines + the Glory Fires - Old-Time Folks
Τα έχω πει πολύ αναλυτικά στο παρελθόν.
Ένα μπαστάρδεμα alt country/ punk/ classic rock, εντελώς διαφορετικό από ό,τι προηγήθηκε στους προηγούμενους δίσκους, με καλύτερη παραγωγή, προσεγμένες ενορχηστρώσεις, προσοχή στην λεπτομέρεια.
Και στιχουργικά, λες και αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μου και μου τους δίνει σε μορφή τραγουδιών, κάνοντάς με να νιώθω λιγότερο μόνος. Σε στιγμές μάλιστα, ο συνδυασμός με το rock ‘n’ roll τους μου δίνει μια θριαμβευτική αίσθηση. Απίθανος δίσκος.
2) Marcus King - Young Blood
O Marcus πάλι συνεργάζεται με τον Auerbach αλλά αντί για soul, εδώ βουτά με τα μπούνια στο βρώμικο, σκληρό 70’s blues rock. O τόνος και κάποιες συνθέσεις συχνά θυμίζουν τον Billy Gibbons (στο Pain ή το θεϊκό Dark Cloud πχ…) ή ακόμα και τον Fogherty των CCR. Και όπως αυτοί, δεν πλατιάζει, τα κομμάτια έχουν RIFFS, σπουδαία, βαριά, τα solo είναι φανταστικά. Επειδή όμως Marcus είσαι, έχει ακόμα κάποια μελωδικά ρεφρέν με εμφανή την soul επιρροή που δεν χαλάνε πάντως την συνολική αίσθηση του δίσκου. Μπορώ πλέον να μιλάω για τον αγαπημένο μου δίσκο του συνολικά και θα μπορούσε μια άλλη μέρα να ήταν στο νο.1. Δίσκος που μου θύμισε πόσο αναζωογονητικό μπορεί να είναι το blues rock για μένα όταν παίζεται σωστά. Στιβαρό, ογκώδες, θεϊκό.
3) The Hellacopters - Eyes of Oblivion
Έχωντας λιώσει τον δίσκο, θα έλεγα πως είναι σίγουρα στο top-4 μου και αυτό είναι αρκετά βαρυσήμαντη δήλωση αναλογιζόμενος τι μένει εκτός. Το Eyes… ακούγεται βγαλμένο από τις χρυσές εποχές τους εκεί στα late 90’s-early 00’s. Κομμάτια δυναμίτες (Reap A Hurricane, Eyes of Oblivion, Beguiled και και…), blues (So Sorry I Could Die), υπερπιασάρικο pop/rock (The Pressure’s On), όλα όπως τότε. Άντε, βγάλτε κανένα καινούργιο, ξεροσταλιάζουμε.
4) Dawes - Misadventures of Doomscroller
Φανταστικός δίσκος. Διαφορετικός. Αν και κοντά ηχητικά σε ότι έκαναν στο παρελθόν, αφήνουν τα τραγούδια να αναπτυχθούν μέσω ενός ελαφρού jamming, αλλαγών, μέσω μιας αισθητικής όχι πολύ μακριά από αυτή των Steely Dan 40 και χρόνια πριν. Από το μπάσιμο του Someone Else’s Cafe / Doomscroller Tries To Relax, νιώθω τις πρώτες ανατριχίλες. Αν όλη η pop μουσική ήταν τέτοιας αισθητικής και ποιότητας θα ζούσαμε σε έναν πολύ καλύτερο κόσμο. Οι Dawes αλλάζουν δραστικά, κρατώντας όμως ακέραια τα βασικά χαρακτηριστικά τους. Απίθανος δίσκος.
5) The Commoners - Find a Better Way
Κάθε λίγο, πετάγεται μια μπάντα από κάποια γωνιά του πλανήτη και μου αναζωπυρώνει την αγάπη για το southern rock. Oι Commoners είναι Καναδοί. Αλίμονο, οι Καναδοί ξέρουν να παίζουν αμερικανικά (ή και να ορίζουν το τι είναι αμερικανική μουσική - γεια σας The Band!).
Οι Commoners έβγαλαν προ 7ετίας το ντεμπούτο τους και μόλις πέρυσι το 2ο άλμπουμ τους για άγνωστους λόγους. Το πήραν ζεστά, έχουν διασχίσει δις τον Ατλαντικό από πέρυσι και ετοιμάζουν το νέο άλμπουμ. Θέλουμε κι άλλα ασύλληπτα riff, κι άλλες slide, κι άλλα πιασάρικα hooks να τραγουδάμε. Τι ευφορία μου προκαλούν. Σαν early Black Crowes, Blackberry Smoke, τέτοια πράγματα. Κομματάρες, πόρωση, rock ‘n’ roll…
6) Ben Harper - Bloodline Maintenance
2 top top δουλειές μαύρης μουσικής έπιασε το ραντάρ μου πέρυσι και το διέλυσαν. Η μία θα ακολουθήσει, η άλλη είναι το Bloodline Maintenance. Προτιμώ αυτή κυρίως γιατί αισθητικά είναι πιο κοντά σε αυτό που έχω σαν “ιδανική” μουσική, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ζεστή, εκτείνεται από τα gospel ως την soul, τα blues και το rock με κάποια funk υποβοήθηση (rhythm section) κι ένα αρκετά primitive feel σε κάποια κομμάτια, αν και πάντα πολύ δουλεμένη. Και θίγει θέματα κοινωνικοπολιτικά, επίκαιρα. Υπέροχος δίσκος που ακούγεται μονορούφι.
7) Walter Trout - Ride
Τώρα αν πω πως το αδικώ και πως παίζει μετα από 500 χρόνια καριέρας και άπειρους δίσκους να είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ του, τι θα πείτε? Το προηγούμενο ήταν αλμπουμάρα, αυτό είναι ακόμα καλύτερο. Στο γνωστό του στυλ μεν αλλά με μια φοβερή όρεξη, με φοβερά blues/ rock riffs (το Hey Mama σκο-τώ-νει), ωραία ρεφρέν και κάποιες συνθέσεις που φέρουν ένα southern rock άρωμα στη μουσική του που, μετά από τόσα χρόνια καριέρας, είναι ευπρόσδεκτο ως αλλαγή. Ειδικά εφόσον γίνεται τόσο καλά όσο στo uptempo ομώνυμο ή το The Fertile Soil (ύμνος). Και στις μπαλάντες τα πάει εξαιρετικά (Follow You Back Home και Destiny με σολάρες).
Υπέροχος Walter Trout, ανίκητος από τον χρόνο, αρρώστιες ή ό,τι.
8) Fantastic Negrito - White Jesus Black Problems
Aυτό κι αν το αδικώ. Το αποκορύφωμα της μέχρι τώρα καριέρας του. Blues, soul, gospel, pop, rock, funk, ρηξικέλευθο, με κοινωνικοπολιτικό στίχο, super πιασάρικο, super μοντέρνο… Ο κόσμος δεν το κατάλαβε. Το κοινό εδώ σίγουρα όχι. Με θλίψη θυμάμαι την άδεια Τεχνόπολη. Και αφορά πολύ περισσότερους απ’ όσο φαντάζεται κανείς, τόσο ο δίσκος όσο κι ο καλλιτέχνης. Θες λόγω περιεχομένου, θες λόγω ποιότητας, θες γιατί δεν γίνεται να μην χορέψεις μαζί του? Σαν να ενώθηκαν οι Funkadelic με τον Sly Stone και τον Curtis και προέκυψε τούτο το τέρας. Θα δικαιωθεί με τα χρόνια.
9) Drive-By Truckers - Welcome 2 Club XIII
Τρία ξεκάθαρα πολιτικά άλμπουμ ήταν πολλά. Οπότε γυρίζουμε στα παλιά. Τόσο στις ιστορίες καθημερινών ανθρώπων (και συνήθως δραματικές όπως στο απίστευτο We Will Never Wake You Up in the Morning) όσο και μέσω της μουσικής.
Ακόμα κι ο τίτλος παραπέμπει στο ξεκίνημα της μπάντας. Ή αυτό το σκοτεινό εναρκτήριο, The Driver, που με πάει πίσω στις εποχές του Southern Rock Opera.
Κι αν δεν θεωρώ τον δίσκο αριστούργημα, τον θεωρώ απαραίτητο. Έχει μέσα πολλά κομμάτια που στέκονται δίπλα στα καλύτερά τους (τα προαναφερθέντα, το αγαπημένο μου Shake and Pine, το Billy Ringo in the Dark, το Wilder Days…). Δεν λέει να φύγει η έμπνευση, όσο και να περνάνε τα χρόνια. Προσκύνημα.
10) Steepwater Band - Re-Turn of the Wheel
Απίστευτη μπάντα, συνεχίζει ακριβώς εκεί που έμεινε με το Turn… Αλάνθαστες συνθέσεις κλασικού rock/ hard rock με φοβερές κιθάρες, solos πάντα εύστοχα και ρεφρέν κολλητικά. Αν υστερεί κάπου είναι πως το προηγούμενο είχε ένα-δύο περισσότερα τραγούδια που μου κάνανε μεγαλύτερο συναισθηματικό κλικ. Αλλά δεν το υποτιμώ, top-3 με συνοπτικές…
Χόνοραμπλε…
Whiskey Myers - Tornillo
Δίσκαρος. Κοντράρεται με τα προηγούμενα 1-2 για καλύτερος τους. Αυξάνουν την χρήση πνευστών, δίνουν σχεδόν ένα μαύρο άρωμα σε κάποιες συνθέσεις (κυρίως τα backing vocals) αλλά παραμένουν αμετανόητα southern rock. Με εικόνισμα τους Skynyrd (ίσως λίγο πιο έντονα εδώ), badass riffing, φοβερές μπαλάντες, solos και catchy hooks. Δίσκαρος.
Goose - Dripfield
Απίθανη μπάντα. Πιστεύω σε κάποια χρόνια αυτό θα μπαίνει πιο ψηλά. Jam, pop, funk, rootsy σε σημεία, με μια μουσικότητα, μια χημεία απίστευτη, δεν φοβούνται να ξεδιπλώσουν τις ιδέες τους σε κομμάτια άνω των 4-5 λεπτών και να μην βαριέσαι καθόλου. Παίρνει τον χρόνο του αλλά και θέλει τον χρόνο του, κάθε φορά όμως ακούγεται πιο όμορφο από την προηγούμενη.
Tedeschi Trucks Band - I Am The Moon- I. Crescent
- I Am The Moon- II. Ascension
- I Am the Moon- III. The Fall
- I Am the Moon- IV. Farewell
Εγχείρημα παγίδα. Μία ιστορία που εξελίσσεται σε 4 μέρη, μισής ώρας plus περίπου το καθένα, με κυκλοφορία 3 μήνες απόσταση το πρώτο από το τέταρτο. Οι αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας δεν μας χαλάνε γιατί συχνά δίνουν το κάτι παραπάνω. Και τα 4 μέρη είναι εξαιρετικά υπό μια έννοια αλλά αν εξαιρέσεις το πρώτο μέρος και συγκεκριμένα το ασύλληπτο instrumental, Pasaquan, που η μπάντα θυμίζει μια μίξη Allmans με ινδική μουσική, τα υπόλοιπα έχουν μια ομοιογένεια που σε αυτές τις ποσότητες… δεν θα πω κουράζουν (μιλάμε για αδιανόητη μπάντα), αλλά με ελάχιστο χρόνο να μεσολαβεί πέφτουν λίγο βαριά στην αρχή αν τα ακούσεις σαν ενιαίο έργο. Αν ήταν 4 αυτόνομα έργα και μεσολαβούσε κάποιο εύλογο διάστημα αφομοίωσης, θα ήταν καλύτερα… Τα πάντα φυσικά στάζουν ποιότητα και ακούγοντάς το πλέον μετά από καιρό, ενθουσιάζομαι και ανατριχιάζω σε πάρα πολλές στιγμές.
Joanne Shaw Taylor - Nobody’s Fool
Η Taylor ακούγεται πιο soul blues εδώ σε σχέση με παλιότερες δουλειές της αλλά κρατάει και το rock feeling ακέραιο, απλά δεν το αφήνει ανεξέλεγκτο, οι κιθάρες δεν έχουν την βρωμιά παλιότερων δουλειών. Έχει όμως ο δίσκος μια φοβερή feelgood αίσθηση, έχει catchy guitar lines, pop hooks (φοβερό Runaway), grooves σχεδόν χορευτικά, μπαλαντάρες, απ’ όλα. Πανέμορφος δίσκος.
Δεν ξέρω που έχω μείνει στην εξομολόγησή μου αλλά, Joanne, δεν μπορώ χωρίς εσένα.
Craig Finn - A Legacy of Rentals
Ο πρώτος solo δίσκος του Finn που ασχολήθηκα σοβαρά και με έκανε να ακούσω κι άλλους προσωπικούς του. Μια 80’s αισθητική, παρόλα αυτά ένας ζεστός ήχος, μια ατμόσφαιρα υπέροχα μελαγχολική με pop κομμάτια που κολλάνε στο μυαλό (Never Any Horses, Amarillo Kid, Messing with the Settings, και και…). Κι ας μην ροκάρει όπως στους Hold Steady, εθίζει όπως αυτοί.
Fortune Child - Close to the Sun
Πιτσιρίκια που παίζουν γαμηστερό bluesy hard rock με τσαγανό, ενέργεια και groove! Δαγκώνει το rhythm section, η κιθάρα εξαπολύει riff και solos ασταμάτητα, η φωνή με την κατάλληλη δύναμη, ωραία hooks, κάποια μελωδικότερα σημεία που δίνουν την απαραίτητη ποικιλία στον δίσκο. Παραδοσιακοί και σύγχρονοι. Μακάρι να αντέξουν και να επανέλθουν με 2ο άλμπουμ. Αξίζουν 1000%. Πόσες τέτοιες μπάντες να υπάρχουν και να μην τις μαθαίνουμε ποτέ?
Tinsley Ellis - Devil May Care
Σίγουρα θα έπρεπε να είναι στην δεκάδα. Μιλάμε ίσως για τον πιο απολαυστικό δίσκο του Ellis, σίγουρα εδώ και χρόνια. Αλλά το άκουσα αργά (αρχές '23), οπότε δεν το έχω σκεφτεί ιδιαίτερα. Ο Ellis εδώ, όπως κι ο Trout, σαν να έχει προσθέσει ένα νότιο άρωμα σε πολλά σημεία. Παραμένει blues rock φυσικά αλλά με έντονο southern rock στοιχείο της πιο blues φάσης του (Allman Brothers, Charlie Daniels, Marshall Tucker, κτλ.). Ειδικά κάτι αρμονίες με διπλές κιθάρες παραπέμπουν κατευθείαν σε εκείνον τον ήχο. Φανταστικός δίσκος, ζεστός, ζωντανός, μια ομορφιά.
Vandoliers - The Vandoliers
Αν η μουσική είναι διασκέδαση, οι Vandoliers διαπρέπουν σε αυτό. Cowpunk/ Alt Country, πιασάρικες μελωδίες που με την πρώτη τις μαθαίνεις, την δεύτερη τις τραγουδάς, μια βιολάρα που ταιριάζει απόλυτα στο υλικό. Δεν το πάνε κουτρουβάλα πάντως, έχουν πιο πολλές μελωδικές, mid-tempo/ slow στιγμές, ενορχηστρώσεις πλούσιες και το κάνουν πολύ καλά. Πολύ ωραία μπάντα.
Amanda Shires - Take It Like a Man
Μυστήρια φάση. Μου άρεσε η μουσική της (singer/ songwriter, americana) και σε παλιότερα άλμπουμ αλλά συχνά με χαλούσαν τα φωνητικά της. Όπου όμως έκανε guest στα φωνητικά, δε με χάλασε ποτέ. Εδώ, η μουσική της απομακρύνεται από τους πιο αγαπημένους μου ήχους, ακούγεται εμφανώς πιο μοντέρνα, κυρίως από άποψη παραγωγής, προσθέτει soul στοιχεία, πολλή pop και… κάπως δε με ενοχλούν τα φωνητικά. Τρέχα γύρευε. Έντονα μελαγχολικά τραγούδια, εντελώς εσωστρεφείς στίχοι, μια δραματική ατμόσφαιρα πάνω από όλο σχεδόν το άλμπουμ. Και μελωδίες distinctive, που σου μένουν και τις τραγουδάς. Το καλύτερο άλμπουμ της? Δύσκολο να πω. Αλλά αυτό που έχω ακούσει περισσότερο σε τόσο μικρό διάστημα σίγουρα.
The Americans - Stand True
Δισκάρα. Μην σας ανησυχεί το όνομα, δεν είναι βλαχαδερά. Αλλά είναι μια εξαιρετικά ταιριαστή επιλογή για τη μουσική τους. Rock, heartland, λίγο country σαν ιδέα, λίγη soul, με πολύ συναίσθημα, καλαίσθητες επιλογές (ενορχηστρώσεις, παίξιμο, μελωδίες, τα πάντα), μια γλυκιά μελαγχολία, μια ποιότητα που συνεχώς αναβλύζει από τις μουσικές τους. Πανέμορφος δίσκος.
Ghost Hounds - You Broke Me
Μπαντάρα. Απέδειξαν ήδη πως στα rock τραγούδια τα καταφέρνουν άψογα. Εδώ σε legendary blues standards όπως το Smokestack Lightning ή σε δικά τους originals επίσης. Έχουν εκπληκτική χημεία. Δεν φαίνεται να προσπαθούν να πηδήξουν από τον ένα ήχο στον άλλο. Απλά το 'χουν μέσα τους. Είναι και blues και rock. Εδώ με σαφή έμφαση στο πρώτο, πείθουν για τις προθέσεις του και την ικανότητά τους. Σφιχτοδεμένοι, ποιοτικοί, εξαιρετικοί στο να αναβιώνουν τα blues μιας άλλης εποχής. Από τις πιο καλές νέες μπάντες των τελευταίων 5-6 χρόνων που έχω ακούσει.
The Sheepdogs - Outta Sight
More good ol’ rock ‘n’ roll… Αρκεί ένα τραγούδι για να αναφωνήσεις “they did it again”. Συνεχίζουν να θυμίζουν τα πάντα και τίποτα. Ωραίο, στιβαρό αμερικανικό (αν και καναδικό) rock, μελωδίες που πάνε πίσω στα 70’s και ταξιδεύεις μαζί τους στον χρόνο και στις χρυσές εποχές του rock. Το Outta Sight είναι σαν να προσπαθεί μια 70’s μπάντα να κάνει πιο mainstream τον ήχο της, τότε, στα 70’s όμως. Όχι σαν σύγχρονη μπάντα που προσπαθεί να εκμοντερνίσει τον 70’s ήχο. Βγάζω νόημα?
Kι αυτό έχει μια φοβερή γοητεία. Σαν Eagles, Doobie Brothers του δεύτερου μισού των 70’s ή ακόμα και REO Speedwagon, με φωνητικές αρμονίες και κιθάρες που ξέρουν να ροκάρουν αλλά και να παίξουν μελωδικά, τα πάντα όλα.
Υπέροχος δίσκος Νο. 1485094934. Κι αυτό το άκουσα αργά, γι’ αυτό και απλά όνοραμπλ.
Mother Turtle - MT V
Μαλάκα, κάπως είχε ξεφύγει από τη μνήμη μου αυτό το άλμπουμ. Είδα τον Hokam όμως στο φόρουμ και μου έσκασε. Τι δισκάρα είναι αυτή! Ήξερα πως σαν μουσικοί είναι άρτιοι, αλλά δεν περίμενα να ξεφεύγανε τόσο από τον καθιερωμένο (αν υποθέσουμε πως είχαν τέτοιο) ήχο τους. Σύγχρονο alt/ prog με λίγες επιρροές grunge. Συζητήθηκε τόσο αυτή η αλλαγή που με έπεισε να ασχοληθώ. Χρειάστηκε… μία ακρόαση για να πειστώ για την ποιότητα? Φοβερές μεστές ιδέες, πολλές μικρές στιγμές μαγείας, συναίσθημα κι ένα τεράστιο, φανταστικό, Last Reverie. Μιλάμε η αλλαγή εκεί στο τετράλεπτο και το riff/ solo που οδηγεί στο κλείσιμο είναι συγκλονιστική στιγμή. Καταπληκτική δουλειά.
32 Likes
2022
The Best of the Rest
just ten this time
- Achelous - The Icewind Chronicles
Δεν ξέρω αν είναι απλά ιδέα μου, αλλά μου φαίνεται ότι ως χώρα έχουμε αναπτύξει πλέον τον δικό μας, “εθνικό” ήχο στον χώρο του επικού μέταλ, διακριτό από Αμερικάνους, Σουηδούς, Ιταλούς και λοιπούς. Με μια ιδιαίτερη, υμνική αίσθηση μελωδίας, μπόλικη σωστή μελαγχολία, μεσογειακά vibes, την ιδιάζουσα προφορά να προσθέτει χαρακτήρα αντί να κόβει πόντους (το έχω εισπράξει από πολλούς ξένους αυτό) και πολεμικό feeling με έναν τρόπο unmistakeably Greek. Όλα αυτά χαρακτηρίζουν (και) τους Achelous, ένα από τα κορυφαία νεότερα ελληνικά συγκροτήματα του χώρου, και το δεύτερο διαμάντι τους, το Icewind Chronicles. Έναν δίσκο απ’ αυτούς που δικαιολογούν το αμφιλεγόμενο “true” tag.
- Aenaon - Mnemosyne
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, λένε, και οι Aenaon το επιβεβαιώνουν με το καθοριστικό opener της Μνημοσύνης, την Ψυχή, που σε σημεία ακούγεται σχεδόν σαν τη δική τους απάντηση στο λεγόμενο post-black metal - δεν ξέρω αν σφάλλω, αλλά το θεωρώ διακριτό από το κάπως παλιότερο, νορβηγικής κοπής avant-garde black metal που γενικά υπηρετεί η μπάντα. Έτσι πρέπει κατ’ εμέ να μπαίνουν τα ματζόρε στο bm, όχι ως shoegaze αναμασήματα αλλά με vibes εκστατικής ψυχεδέλειας, και με τα - σχεδόν “υποχρεωτικά” πια - σαξόφωνα και λοιπά “περιπετειώδη” να χρησιμοποιούνται καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου με τρόπο που να θολώνουν σαγηνευτικά την ατμόσφαιρα. Ιδιαίτερη μνεία και στο τρομερό εξώφυλλο.
- Darkest Era - Wither on the Vine
Εφτά ολόκληρα χρόνια είχαν σιγήσει οι Ιρλανδοί - οχτώ αν μετρήσουμε μόνο τα full-lengths - και σχεδόν αναπόφευκτα ( ; ) το άλμπουμ της επιστροφής τους, Wither on the Vine, ακούγεται σαν μια τροποποιημένη / επικαιροποιημένη εκδοχή του χαρακτηριστικού και (στον πυρήνα του) απαράλλαχτου ύφους τους: Το πιο black (σε τεχνοτροπία) και συνάμα πιο doom (σε ατμόσφαιρα) έργο τους, παρουσιάζει με φρέσκια άποψη την ίδια αγαπημένη ιδέα, πώς να παίξεις μουσική που κάθε της δευτερόλεπτο κραυγάζει Ιρλανδία αλλά μόνο με ροκ όργανα, χωρίς την παραμικρή ρουστίκ υπόνοια που αφήνει το μάλλον παραπλανητικό πλέον “celtic folk” tag. Δίσκος γνήσια Darkest Era-ικός, τίγκα στο πάθος και τη συγκίνηση.
- Disillusion - Ayam
Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να περιμένουμε 13 χρόνια (!), apparently οι Disillusion έκριναν ότι χρειαζόμασταν και δεύτερο εντός της τριετίας μαθηματάκι extreme progmetal μπαλίτσας …και είχαν δίκιο. Κάθε δίσκος αυτών των Γερμανών διανοούμενων κάνει το metal σύμπαν λίγο πιο ενδιαφέρον, λίγο πιο εκλεπτυσμένο, λίγο πιο λαμπερό μέσα στη δυσοίωνη θάλασσα που απλώνουν τα απίθανα ηχοτοπία τους. Για άλλη μια φορά έχουν το θράσος - που πηγάζει από την επίγνωση της υπεροχής τους - να ξεκινάνε με κομμάτι διψήφιας διάρκειας (το απίστευτο 11λεπτο Am Abgrund), με τα εφτά που έπονται να συμπληρώνουν ένα ακόμα μεγαλειώδες rollercoaster από το όνειρο στον εφιάλτη και τούμπαλιν.
- Doomocracy - Unorthodox
Δεν θα το κρύψω, αυτή η εμφανής progmetal στροφή των Doomocracy αρχικά μου κακοφάνηκε, όχι φυσικά επειδή δεν μ’ αρέσει το progmetal αλλά επειδή η αίσθηση ήταν ότι η μπάντα αλλοίωνε την ταυτότητά της. Ευτυχώς αυτά αποδείχθηκαν δικές μου παπαριές - το μεγαλείο είναι μεγαλείο όσο στριφνά κι αν παρουσιαστεί, όσα διφορούμενα μουσικά τερτίπια κι αν ενσωματώσει. Στο κάτω κάτω ήταν απαραίτητη και λίγη παραπάνω τσαχπινιά για να ξεδιπλωθεί κατάλληλα το συναρπαστικό, “βλάσφημο/αιρετικό” concept του Unorthodox, μια “εναλλακτική” ερμηνεία για τις 10 μέρες του 1582 που ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ μετά την καθιέρωση του γρηγοριανού ημερολογίου (δεν σποϊλάρω τίποτα άλλο).
- Negative Plane - The Pact…
11 χρόνια μετά το Stained Glass Revelations, οι Negative Plane διαδέχονται εκείνο το κλασικό πλέον άλμπουμ με άλλο ένα υπεράνω πάσης προσδοκίας δημιούργημα. Τα πάντα στο The Pact… είναι απολύτως καθηλωτικά - από τα riffs, συνολικά τις συνθέσεις και την ατμόσφαιρα του άλμπουμ μέχρι την ιστορία που αφηγείται, η οποία άνετα θα μπορούσε να είναι σε κάποιον δίσκο King Diamond. Η αναφορά δεν είναι τυχαία: Οι Negative Plane αδιαφορούν επιδεικτικά για τις black metal τάσεις, αντίθετα επιλέγουν να επιστρέψουν στις μέρες του Πρώτου Κύματος (εκεί με πιτσιρικάδες Quorthon, Warrior κ.ά.) και να παίξουν - ουσιαστικά - σκοτεινό heavy metal, με μεγαλειώδη αποτελέσματα.
- Origin - Chaosmos
Εδώ οι Origin θεωρώ ότι τελειοποιούν πλέον αυτό που εξερευνούσαν χρόνια τώρα: Space death metal. Η σύλληψη είναι ευφυής - υποσυνείδητα κυριαρχεί μια αντίληψη περί σύμπαντος ως ενός αχανούς βασιλείου γαλήνης και σιωπής, εκείνοι όμως γεμίζουν το ηχητικό αυτό κενό, έχοντας πιάσει το νόημα της actual κοσμικής βίας, του Χάους που διέπει τον Cosmos → Chaosmos. Άστρα και πλανήτες γεννιούνται μέσα σε έναν ορυμαγδό φωτιάς και λάμψης, πεθαίνουν εξίσου επεισοδιακά, μαύρες τρύπες καταβροχθίζουν γαλαξίες ολόκληρους και η διαστημική μουσική θα είναι “αιθέρια”; Όχι δα. Το μόνο καταλάγιασμα έρχεται στα τελευταία λεπτά, εν είδει aftermath, όταν πια έχει επέλθει ο Θερμικός Θάνατος…
- The Temple - Of Solitude Triumphant
Η doom φράξια του ρόκιν είχε χρίσει περήφανα το Of Solitude Triumphant των δικών μας The Temple το doom metal άλμπουμ της χρονιάς …και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Τη διαφορά επιπέδου την καταλαβαίνεις με το καλημέρα: Μπάντα που διασκευάζει Μίκη και το κάνει τόσο καλαίσθητα, τόσο συγκινητικά (το χώμα άλλωστε ήταν ακόμα ελαφρύ), δεν μπορεί παρά να είναι κορυφαία στο είδος της. Το ελεγειακό doom της μοιάζει να μη θέλει να διηγηθεί το τέλος του κόσμου, ως συνήθως, αλλά την επίπονη προσπάθεια να συνεχίσεις, να μη λυγίσεις. Ένα έργο τέλειας αισθητικής σε κάθε τομέα, από το εξώφυλλο του Φώτη Βάρθη (also Aherusia / Villagers) μέχρι τις σχεδόν βυζαντινές ψαλμωδίες του.
- Wolf - Shadowland
Ήταν να μην πάρει φόρα η μπαντάρα, έχοντας έρθει στα ίσια της με το line-up που ηχογράφησε το Feeding the Machine και αφήνοντας για τα καλά πίσω της τα σκοτεινά, “σήμερα είμαστε - αύριο δεν είμαστε” χρόνια του δεύτερου μισού των 2010s. Ο Niklas, αυτή η σύγχρονη προμηθεϊκή μορφή του heavy metal (μια μέρα θα αναγνωριστεί ως τέτοια, απλά το ξέρω), έχει πλεόν την ευχέρεια να μη χαραμίζονται οι δυσοίωνες σκέψεις του αλλά να τις μετατρέπει σε όπλο για το πιο καυτό ατσάλι των καιρών μας, στο οποίο οι Priest, οι Maiden και οι Mercyful Fate μπαίνουν στη χύτρα και βγαίνει ένα ακατάπαυστο μπαράζ από φανταστικά riffs και μελωδίες, συνολικά ένας από τους καλύτερους δίσκους που έβγαλαν ποτέ οι Wolf.
And the “barely outside” aka #6
True story: Το Violate Consensus Reality των Psychonaut μού το πρότεινε φίλος και metal συνοδοιπόρος (ο οποίος ρίχτηκε με ενθουσιασμό στο παρόν παιχνίδι αλλά εδώ και μήνες το παίζει βαρύ πεπόνι), διαβεβαιώνοντάς με ότι θα γουστάρω γιατί είναι λέει “πρώτης τάξεως post-metal”. Η αντίδρασή μου ήταν επί λέξει η εξής: "Post-metal. Εγώ".
Ευτυχώς επέμεινε, βρε άκουσέ το πρώτα. Όπερ και εγένετο, με αποτέλεσμα τρεις βασικές σκέψεις: α) ο δεύτερος αυτός δίσκος (τον πρώτο τους δεν τον έχω ακούσει ακόμα) τούτων δω των Βέλγων είναι κα-τα-πλη-κτι-κός, β) πολλοί που ανεβάζουν μπάντες στα ΜΑ - άρα πρέπει να συμπληρώσουν και το subgenre - δεν ξέρουν πού παν τα τέσσερα, γ) ή απλά εγώ δεν κατάλαβα ποτέ τι εστί post-metal τέλος πάντων. Χωρίς πλάκα, εμένα μου ηχεί απλά progressive metal αυτό το πράγμα, ΟΚ της Mastodon-ικής σχολής, ήτοι με έξτρα επιθετικότητα / μπρουταλιά και sludge-ιλίκι…
Θα δώσω όμως τόπο στην οργή. Όπου κι αν εντάσσεται, είναι σίγουρα μεγάλη δισκάρα, μία ακριβέστατη αποτύπωση του πού ακριβώς βρίσκεται σήμερα ο σκληρός ήχος - for better or worse.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Το μαύρο πρόβατο της πεντάδας θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι Meshuggah με το Immutable - τουλάχιστον αν μιλάμε για ένα μαύρο πρόβατο με ύψος ενάμισι μέτρο και βάρος διακόσια κιλά, κόκκινα λέιζερ για μάτια, προβιά από κέβλαρ και μηχανικά πόδια με επιλογή ανάμεσα σε τουρμπίνες και ερπύστριες.
Ναι, τα καλαμπούρια για τον ρομποτικό ήχο των Σουηδών δεν θα παλιώσουν ποτέ ( ; ). Ούτε βέβαια ο θαυμασμός για την εξωγήινη μουσική τους… Το να αρχίσω όμως πάλι τα περί κορυφαίας ακραίας μπάντας στον κόσμο δεν θα προσθέσει κάτι σε μια συζήτηση ήδη κορεσμένη για όσους γνωρίζουν, οπότε αυτή τη φορά θα προτιμήσω να πω για το εξής μοναδικό χαρακτηριστικό τους: Ενώ το πολύ πυκνό ύφος τους, αναπόφευκτα ίσως, δεν σηκώνει αξιοσημείωτες αλλαγές από δίσκο σε δίσκο, θα ήταν εξωφρενικό να γίνει η οποιαδήποτε υπόνοια ότι αυτό που παίζουν καταντά “παρωχημένο”, “κουρασμένο” ή οτιδήποτε σχετικό. Μάλλον επειδή είναι τόσο μπροστά από την εποχή τους που το δικό τους “μια απ’ τα ίδια” πάλι πρωτοποριακό ακούγεται…
Όλα αυτά λοιπόν που περιμένει να ακούσει ο ταγμένος οπαδός των Meshuggah βρίσκονται και στο Immutable, έναν δίσκο τον οποίο σίγουρα δεν έχω αφομοιώσει στον ίδιο βαθμό με προηγούμενες δουλειές τους, καθότι ένας χρόνος δεν φτάνει ποτέ για κάτι τέτοιο όταν μιλάμε για ένα Meshuggah άλμπουμ, προς το παρόν όμως μου αρκεί που ακούγοντας την αδιανόητη μουσική του μου δημιουργείται μια ευχάριστη αίσθηση οικειότητας, παρ’ όλο το δέος που προκαλεί η επίγνωση ότι μιλάμε για κάτι που ίσως δεν πρόκειται να αγγίξει ποτέ κανένας άλλος.
NUMBER FOUR
.............
Αφού λοιπόν ξεμπερδέψαμε με το metal του (μακρινού) μέλλοντος, αναιρώντας ξεδιάντροπα τα περί μεταλλικής εξέλιξης επιλέγουμε στη χρονομηχανή την οψιόν “to the past only” και προγραμματίζουμε δρομολόγια με “αρχαίες” σημάνσεις για το υπόλοιπο της πεντάδας. Αρχίζουμε με την πρώτη (αλλά όχι τελευταία) μίνι περιοδεία στα 80s, μέσω των Venator και του πρώτου τους full-length album, Echoes from the Gutter.
Εδώ λοιπόν το μενού έχει καταρχάς Judas Priest, πολύ Judas Priest όμως, καθώς επίσης Iron Maiden φυσικά, και τζούρες από Helloween, Running Wild και Heavens Gate. Οι αναφορές προς το τέλος της προηγούμενης πρότασης ας μην μπερδέψουν, ΔΕΝ πρόκειται για power συγκρότημα αλλά για heavy metal μπάντα η οποία σέβεται και εκτιμά (και) το παλιό καλό power, κρατώντας παράλληλα τις αποστάσεις της γιατί διάολε η αποστολή μας είναι να παίξουμε κλασικό metal, end of discussion. Όπως πάντα λοιπόν όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοιες μουσικές, η λίστα με τα ζητούμενα είναι σύντομη και περιεκτική: Παίξιμο με πάθος και ένταση - χαρισματικό λαρύγγι - ρεφρέν και θέματα που να σου μένουν στο μυαλό και να τα τραγουδάς με σφιγμένες γροθιές στον αέρα.
Holy shit: 3 στα 3 καραμπινάτο. Αυτοί εδώ οι Αυστριακοί ξέρουν τι κάνουν. Είναι και τυχεροί βέβαια, εκτός του ότι είναι μια χαρά μουσικοί (χωρίς να είναι τίποτα shredders, ούτε και χρειάζεται άλλωστε) έχουν βρει έναν πραγματικά φανταστικό τραγουδιστή στο πρόσωπο του Hans Huemer. Το παλικάρι έχει απίστευτη χροιά και ερμηνεύει με attitude βγαλμένο από άλλες εποχές, πραγματικά δεν χορταίνω να τον ακούω. Σκέφτηκα δε να παραθέσω ορισμένα χαρακτηριστικά highlights, αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν έχει νόημα: Και τα εννιά κομμάτια είναι τρομερά, το ένα καλύτερο από το άλλο.
Με τέτοιες μπάντες το heavy metal της εποχής μας δεν έχει να φοβάται τίποτα.
NUMBER THREE
.............
Η μουσική περιπλάνηση στα τιμημένα 80s με τη χρονομηχανή συνεχίζεται, αυτή τη φορά όμως το πράγμα χοντραίνει: Φτάσαμε στους Luzifer και στο - επίσης - πλήρες ντεμπούτο τους, το Iron Shackles.
Ένα συγκρότημα από τη Βεστφαλία, τη βιομηχανική καρδιά της Γερμανίας δηλαδή, το οποίο όμως μοιάζει να γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη σε οτιδήποτε γερμανικό - σε επίπεδο επιρροών - και αντιθέτως επιλέγει να ρίξει τη ματιά του βορειότερα, στα σκανδιναβικά του ξαδερφάκια. Καταρχάς προς Σουηδία μεριά, στους μεγάλους Heavy Load. Για την ακρίβεια, η απόδοση τιμής στο θρυλικό proto-epic σχήμα αγγίζει τα όρια του rip-off στο εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι - Free yourself from iron shackles! τραγουδάνε εν χορώ οι Luzifer και ορκίζεσαι ότι έχεις βάλει να παίζει ένα Death or Glory ή ένα Stronger than Evil. Οι Βεστφαλοί όμως έχουν κι άλλους άσους στο μανίκι τους, και στην πορεία του Iron Shackles αποκαλύπτονται ακόμα πιο εκλεκτές πηγές έμπνευσης, εντείνοντας το δέος: Καλώς τους Mercyful Fate στο Wrath of the Sorcerers! Κολασμένος ύμνος, τα φωνητικά βέβαια δεν φέρνουν σε King Diamond αλλά μάλλον καλύτερα, γίνεται έτσι πιο ξεχωριστή αυτή η προσέγγιση, του παντρέματος των τεράστιων Δανών με πιο “καθαρές”, σουηδικές καταστάσεις.
Και οι ηχητικές εκπλήξεις δεν σταματάνε εκεί, η γερμανική ταυτότητα της μπάντας δεν αντέχει να κρύβεται άλλο και δηλώνει την παρουσία της εμφατικά, με τη δική της λαλιά μάλιστα, στο απόλυτο ίσως highlight του δίσκου, το πιο-επικό-δεν-πάει Hexer (In Dreiteufelsnamen), καθώς και στο Der Goldene Reiter, άλλο ένα στα τελευταία αυτά χρόνια αλλόκοτο πείραμα μπολιάσματος μεταλλικού ήχου με post-punk αισθητική (νομίζω), που όμως ακόμα κι αυτό οι Luzifer το κάνουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Και δεν ανέφερα καν μέχρι τώρα το επιβλητικό Hammond που χρησιμοποιούν σε πολλά σημεία, με vibes έως και late 60s ψυχεδέλειας (!), γιατί όπου να 'ναι θα μου καεί ο εγκέφαλος με το πόσο τέλεια και αβίαστα σμίγουν τόσο φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους στοιχεία.
Εκεί που το ατόφιο heavy metal γίνεται φουλ επικό σε ατμόσφαιρα αλλά χωρίς να περνάει τη γέφυρα προς το “epic” με την έννοια των μεταγενέστερων 80s, εκεί είναι που παίρνουν περήφανα τη θέση τους οι Luzifer, ως μέρος της ελίτ δυνητικά, γεροί να 'ναι και να βγάλουν κι άλλα τέτοια διαμάντια στο μέλλον.
NUMBER TWO
.............
Λίγο πριν το τέλος της βόλτας της (μας) η χρονομηχανή παθαίνει ένα γκλιτς και βγάζει ένδειξη “είστε στα 80s - δεν είστε στα 80s”, πάμε να πούμε wtf ρε αλλά σύντομα καθησυχαζόμαστε συνειδητοποιώντας ότι η εξήγηση είναι απλή: Έχουμε προσγειωθεί στο βασίλειο του 100% ατσαλένιου αλλά 0% παλιομοδίτικου heavy metal, στο βασίλειο των Satan και του τελευταίου μέχρι σήμερα άλμπουμ τους, Earth Infernal.
Τέσσερα στα τέσσερα λοιπόν για το και επίσημα πλέον κορυφαίο reunion στην Ιστορία του heavy metal, κάτι που με βάση τη δαιμονιώδη φόρμα που διανύει η μπαντάρα όλη αυτή τη δεκαετία (από το 2013 με το Life Sentence) φάνταζε σχεδόν αυτονόητο, μόνο που η πορεία προς αυτή την κατάκτηση ήταν κάπως πιο ζόρικη: Στις πρώτες ακροάσεις η αίσθηση που δεν έλεγε να φύγει ήταν ότι το Earth Infernal είναι τουλάχιστον ένα σκαλί πιο κάτω από τα τρία προηγούμενα άλμπουμ των αγαπημένων μας Geordies. Για την ακρίβεια, ενώ εκείνα σε γράπωναν από τη μούρη απευθείας και δεν σε άφηναν μέχρι να τελειώσουν (και να τελειώσεις), τούτο δω μοιάζει αρχικά να μην έχει τον αντίστοιχο shock (and awe) factor, παρά τα άφθονα γκάζια (που έχει και αυτό) να δίνει την αίσθηση ότι είναι πιο βραδυφλεγές ως δουλειά. Ή τουλάχιστον αυτό ήταν η αισιόδοξη πρόβλεψη, θα μπορούσε απλά να είναι το προϊόν της φυσικής φθοράς του χρόνου που κάποτε θα επέλθει και για τους Satan, όπως επήλθε λίγα χρόνια πριν για τους Accept π.χ., μετριάζοντας τον ενθουσιασμό που μας είχε γεμίσει και εκείνο το reunion.
Χαμένες γραμμές κειμένου, βέβαια, από τη στιγμή που ο δίσκος βρίσκεται στο προσωπικό μου #2 της χρονιάς και όχι κάπου στα αζήτητα: Καμία αγωνία, εννοείται ότι βγήκε αληθινό το αισιόδοξο σενάριο. Ναι, το Earth Infernal βρίσκεται επί της ουσίας στην ίδια κλάση με το Life Sentence, με το Atom by Atom, με το Cruel Magic. Σε κάνει να “δουλέψεις” λίγο περισσότερο για να ξεκλειδώσεις τα μυστικά του, όταν όμως αυτό συμβεί εισπράττεις άλλη μια χαρακτηριστική Satan μεταλλική πανδαισία, στο ύφος εκείνο όπου πια δεν υπάρχουν δεύτεροι Satan, με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα να αποθεώνει τα πύρινα riffs και το αντίστροφο. Και να παρέμεναν δηλαδή κάποια ψήγματα αμφιβολίας, διαλύονται πανηγυρικά στο οργασμικό ρεφρέν του From Second Sight, ή στις “ο-Χριστός-κι-η-Παναγία” κιθάρες του The Blood Ran Deep.
Μην το κουράζουμε, οι Satan το έκαναν πάλι το θαύμα τους, εξακολουθούν να στρογγυλοκάθονται στον θρόνο τους ως η κορυφαία heavy metal μπάντα της εποχής μας και τους αξίζει πια να αναφέρονται στην ίδια πρόταση που περιέχει ονόματα όπως Priest, Maiden, Motorhead, Accept, Saxon, ναι το είπα.
NUMBER ONE
.............
Στην τελευταία της εξόρμηση η χρονομηχανή είναι πια σε yolo mode, δεν υπακούει σε λογικούς κανόνες, δεν βγάζει νόημα η συμπεριφορά της. “Τώρα θα πάμε σε έναν χρόνο που υπάρχει μόνο στη φαντασία, σε έναν τόπο όπου βασιλεύουν τα όνειρα και το παραμύθι, σε μια διάσταση όπου η ψυχή είναι πια ελεύθερη από τους σωματικούς περιορισμούς”. Μωρή παλιατζούρα, που κακό χρόνο να 'χεις, κόψε τα τερτίπια και πήγαινέ με κάπου χειροπιαστά να κλείσει η γαμημένη η πεντάδα με το γαμημένο το #1.
"Μα… αυτό κάνουμε. Είμαστε στο #1. Στους Iron Griffin με το Storm Magic".
ΟΚ… αυτό εξηγεί την κατάσταση. Άλλωστε οι Φινλανδοί με είχαν ήδη θαμπώσει από το 2019 με το Curse of the Sky, ένα άλμπουμ - αποκάλυψη, όπου μια μέχρι τότε πολύ καλή μπάντα μετατράπηκε σε όχημα για σπάνιες μουσικές συγκινήσεις, κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) χάρη στην προσθήκη της Maija Tiljander στα φωνητικά. Μιας φωνής πραγματικά υπεράνω περιγραφής, με ασύγκριτο συναίσθημα και δύναμη, που αποδείχθηκε το κομμάτι που απέμενε για να ολοκληρωθεί το παζλ του καλλιτεχνικού οράματος του Oskari Räsänen για μια μουσική που θα εκμηδένιζε την απόσταση ανάμεσα στο σήμερα και στο αλλόκοσμο χθες των 60s - 70s - 80s.
Ακόμα κι έτσι, όμως, τέτοιο δεύτερο βήμα ειλικρινά δεν το περίμενα. Εδώ πέρα, στα μόλις 5 κομμάτια διάρκειας 35 λεπτών του Storm of Magic, η έμπνευση του Oskari εκτοξεύεται στη στρατόσφαιρα, δίνοντας στην Maija όλα τα εργαλεία που χρειαζόταν ώστε να μεγαλουργήσει ακόμα πιο συγκλονιστικά πίσω από το μικρόφωνο, προσφέροντας ερμηνείες που θέλω να τις πω “θεϊκές” αλλά διστάζω λίγο, γιατί αυτή τη λέξη (κακώς μάλλον) την έχω χρησιμοποιήσει για άλλους κι άλλους, οπότε πώς να αποτυπωθεί τι συναισθήματα προκαλεί η φωνή αυτού του πλάσματος… Εκεί δε που νιώθω να χάνω τα λόγια μου είναι στην προσπάθεια να περιγράψω πώς με κάνει να νιώθω ο συνδυασμός αυτής της φωνής με αυτή τη μουσική. Η λέξη “έπος” ωχριά, μιλάμε για μια εκστατική εμπειρία, ένα μεθυστικό χαρμάνι όπου έχουν μπλεχτεί μέσα το heavy/doom των Pagan Altar, η ψυχεδελική folk, οι καλύτερες παραδόσεις του βρετανικού progressive και δημιουργείται μια μαγική ατμόσφαιρα, που δεν είχε κανένα δικαίωμα να γεννηθεί στη δική μας άθλια εποχή, αν και αυτή η σκέψη μπορεί κάλλιστα να αναποδογυριστεί - τόσα που υπομένουμε, ίσως τελικά έχουμε κερδίσει το δικαίωμα (από το σύμπαν; τους θεούς; οτιδήποτε) να απολαμβάνουμε μια μπάντα όπως οι Iron Griffin, έναν δίσκο όπως το Storm of Magic. Ειδικά αυτό το σχεδόν 16λεπτο ομότιτλο κομμάτι εκεί στο τέλος… δηλαδή τι να πω ρε σεις… Πολύ εύκολα το κομμάτι της χρονιάς, και φυσικά ένα από τα κορυφαία της δεκαετίας μέχρι τώρα.
Αν αυτή η μπάντα συνεχίσει τα ποιοτικά άλματα με τον ίδιο τρόπο όπως κάνει μέχρι σήμερα, στο επόμενο άλμπουμ τους θα μιλάμε πια για ένα αιώνιο classic της ροκ μουσικής, άνευ περαιτέρω προσδιορισμών.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Οι θρυλικοί ζωγράφοι της Αναγέννησης και της εποχής του Ρομαντισμού θα ήταν… (κρυφά) περήφανοι; Σοκαρισμένοι; Αηδιασμένοι; Απλά εμβρόντητοι; Who knows. It’s diabolically sublime nonetheless…
Κάπου εδώ τελειώνει (επιτέλους - αλλά και δυστυχώς) το παιχνίδι για μένα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συμμετέχοντες για τις ενίοτε τραγικές, άλλοτε φουλ διασκεδαστικές και - ευτυχώς - τις περισσότερες φορές πολύ ενδιαφέρουσες μουσικές προτάσεις τους, που έχουν κάνει / θα κάνουν αυτό το θρεντ σημείο αναφοράς στο φόρουμ και συνολικά στις μουσικές μου (μας) αναζητήσεις για πολλά χρόνια, και ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ στον θρεντοκράτορα @anhydriis για τη λαμπρή ιδέα του που μου έδωσε κίνητρο μέσα στο 2023 να ακούσω όση μουσική δεν είχα ακούσει συνολικά πάνω από δεκαετία τώρα (για να μην πάω και ακόμα πιο πίσω), να ξαναεπισκεφτώ σχεδόν όλους τους αγαπημένους μου δίσκους και να ανανεωθεί / ενισχυθεί η σχέση μου με πολλούς άλλους. Και που συνολικά έδωσε μια ψυχαγωγική διέξοδο μέσα σ’ αυτή την - από όλες τις άλλες απόψεις - εφιαλτική χρονιά, ίσως τη χειρότερη που έχει ζήσει η γενιά μας, αλλά που χάρη στο προνόμιο και την πολυτέλεια της μουσικής έγινε κάπως υποφερτή.
Καλή χρονιά συμφορουμίτες. Δεν θα είναι εύκολη και θα μας κεράσει πολλές πίκρες κι αυτή, το μόνο βέβαιο, αλλά έχουμε τον τρόπο όλοι μας (είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι) να την κάνουμε δική μας. Να τη βάλουμε κάτω, να της πατήσουμε τον λαιμό και να μην την αφήσουμε να πάρει ανάσα, η σκρόφα, μέχρι να βγάλει και την τελευταία σταγόνα θετικότητας. Με τους φίλους μας, τους γονείς, τα αδέρφια, γενικά τα αγαπημένα μας πρόσωπα υγιή και ακμαία, και φυσικά με ακόμα περισσότερη γαμάτη μουσική για συντροφιά, κάτι θα γίνει και φέτος.
35 Likes
Αυτο γιατι?
Καταλαβαινω οτι στην Ελλαδα τα πραγματα πανε… απο το κακο στο χειροτερο πολιτικα και ισως και κοινωνικα εν μερει, αλλα ηταν χειροτερο το 2023 απο οτι το 2020 ας πουμε? Για μενα και τους φιλους μου παντως το 2023 ηταν σιγουρα πολυ καλυτερο απο τις προηγουμενες 2-3 χρονιες…
Εντάξει, δεν είναι θέσφατο, είναι όπως το βλέπω εγώ. Άλλος μπορεί να έλεγε π.χ. κάποιο από τα έτη μεταξύ 2008 και 2012, και θα το άκουγα. Εγώ λέω ότι με βάση όλες τις καταστροφές και γενικότερες συμφορές που έγιναν και στην Ελλάδα και διεθνώς, το 2023 είναι η χειρότερη χρονιά που έχω υπόψη μου.
edit
(μέχρι την επόμενη)
Καλή χρονιά παίδες!!! Να είμαστε όλοι καλά ρε!
Πάμε για 2022, φοβερή χρόνια! Να ξεκαθαρίσω ότι τα δύο πρώτα στη λίστα τα αγαπάω πάρα πολύ. Η πρώτη θέση παρόλα αυτά είναι αδιαπραγμάτευτη…
1) Messa - Close
Συγκλονιστικό άλμπουμ. Ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του doom παραμένοντας όμως καθαρό στην καρδιά του. Η μελαγχολική ατμόσφαιρα του δίσκου αυτού είναι μαγευτική. Κατά καιρούς έχω χρήσει ως καλύτερο το Rubedo, το Serving him, το 0=2, το Suspended, το If you want her to be taken, το Orphalese (η δύναμη που έχει μέσα του αυτό το κομμάτι είναι εξωπραγματική), το Pilgrim… Δεν ξέρω αν θα ηγηθούν ποτέ στο metal και δε το νομίζω κιόλας, θα είναι όμως ταιριαστό στη μουσική τους τα live να παραμείνουν σε μικρούς κλειστούς χώρους γεμάτα με σκοτεινή ειλικρίνεια και μια μυσταγωγία που θα ενώνει τους παρευρισκόμενους σε έναν αλλόθρησκο αιρετικό χορό.
2) Brutus - Unison Life
Οι συγκλονιστικές ερμηνείες, οι απίστευτα συναισθηματικές μελωδίες, η οργή, η εσωτερικότητα, η ειλικρίνεια, η δύναμη, η αμεσότητα, η εξωτερικευμένη αδάμαστη μελαγχολία, η χωρίς όρια ορμή αυτού του δίσκου είναι όλα τόσο οικεία που κάνουν κάθε του ακρόαση όλο και πιο επίπονη αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικά καθαρτικη. Μοναδικό αριστούργημα, μοναδικό.
3) Zeal And Ardor - Zeal And Ardor
What if American slaves had embraced Satan instead of Jesus? Ένα ερώτημα που έθεσε ο ίδιος ο Gagneux και έδωσε επιτέλους την απάντηση με αυτό το άλμπουμ. Δε θα προσπαθήσω καν να τον ταμπελιάσω, δηλαδή ο ίδιος ο δίσκος είναι ένα μανιφέστο ενάντια στη καθαρότητα των μουσικών διαχωρισμών και ταυτόχρονα το τελευταίο (μέχρι το επόμενο?) μέρος στην πορεία των σατανιστών σκλάβων προς την ελευθερία.
4) Machine Head - Of Kingdom And Crown
They ‘re back bitch!!! Και με θόρυβο όχι μαλακίες… Το πόσες φορές έχω φαντασιωθεί το σκηνικό σε live να ξεκινάει ο δίσκος, ο κόσμος να ανοίγει να αρχίζουν τα hold, hooooold και στο κόψιμο SLAUGHTER THE MARTYR να σκάμε σε ένα wall of death χωρίς αύριο, μιλάμε για ονείρωξη… Δισκάρα, εξωφυλάρα, concept από αυτά που μου αρέσουν πολύ. Το ότι το πρώτο κομμάτι θυμίζει λίγο halo του δίνει πόντους αντί να κλέβει!!
5) Alter Bridge - Pawns And Kings
Με αυτό το δίσκο τους ασχολήθηκα πρώτα στα σοβαρά, ο γνωστός φίλος είναι προφανώς ο βασικός υπεύθυνος… Νομίζω ότι αυτό, το fortress και το blackbird είναι τα τρία καλύτερά τους. Αντε βάλτε τους μαζί με Korn ή Megadeth να γίνει χαμούλης (αποκλείεται λογικά γιατί περιοδεύει μόνος του ο Tremonti το καλοκαίρι).
6) Gaerea - Mirage
Ο καλύτερος black metal δίσκος της χρονιάς ανέβηκε σημαντικά ψηλότερα όταν τους είδα live, η θεατρικότητα εκείνης της βραδιάς με είχε αφήσει με ανοιχτό στόμα (δεν είχα δει καθόλου πριν πως ήταν η σκηνική τους παρουσία οπότε έσκασε τρελό σοκ).
7) Secret Shame - Autonomy
Alternative rock, ουσιαστικό με καθαρή και αδιαπραγμάτευτη ματιά. Δεν κλειδώνεται στον πόνο του, χορεύει με αυτόν και τον κάνει όπλο, γροθιά, επίθεση.
8) Ibaraki - Rashomon
Ναι, ότι έχω μεγάλη αδυναμία στον Heafy είναι κάτι που φαίνεται, πήγε λοιπόν αυτός και βρήκε τον Ihsahn, που είναι μια από τις ιδιοφυίες της μουσικής που θαυμάζω απεριόριστα, και έβγαλε ένα ακόμα αριστούργημα. Είναι black metal ή όχι? αδιάφορο.
9) Porcupine Tree - Closure / Continuation
Φοβερός δίσκος από τους PT που επιτέλους μας θύμισαν ότι υπάρχουν, ήλπιζα σε full scale περιοδεία μετά από αυτό αλλά κακώς απ’ ότι φαίνεται.
10) Bad Omens - The Death Of Peace Of Mind
Δε νομίζω ότι έχει μπει ποτέ πριν τόσο γρήγορα δίσκος σε τοπ 15 μου, πρώτη φορά άκουσα Bad Omens πριν κανά μήνα… Μοντέρνο, πιασάρικο, με ενέργεια και ωραία φωνητικά. Δε συστήνεται σε ακροατές που χρησιμοποιούν πολύ, ή και λίγο, τη λέξη φλώροι.
11) Summerlands - Dreamkiller
Μιλάμε για ατελείωτες ακροάσεις, ο καλύτερος καινούργιος παλιακός heavy metal δίσκος.
12) Ghost - Impera
Πάμε μωρή Ghostάρα, δεν είναι καλύτερο από τις προηγούμενες δουλειές τους αλλά δεν τους αφήνει να φύγουν από το προσκήνιο. Κρατάνε πλέον τις μεγάλες αρένες στα χέρια τους και τις παίζουν στα δάχτυλα…
13) A.A. Williams - As The Moon Rests
Doom με γοτθικές προεκτάσεις γεμάτο μελαγχολία, εσωστρέφεια, σκληρούς στίχους και μια υπέροχα εκφραστική φωνή.
ΥΓ Είναι πολύ καλό και το άλμπουμ διασκευών που έβγαλε στην καραντίνα (songs from the isolation ή κάπως έτσι λέγεται).
14) Ashenspire - Hostile Architecture
Το πόσο ταιριαστή είναι η μουσική τους κατεύθυνση στον black metal χώρο με την τοποθέτηση τους και τη χρήση της τέχνης τους απέναντι στην ασχήμια και την εχθρότητα της αστικής δημοκρατίας είναι ιδανικό. Δε μοιρολατρούμε, ζέχνετε και η οργή μας θα σας φτάσει.
15) Counterparts - A Eulogy For Those Still Here
Οι Καναδοί metalcoreάδες μας δίνουν εδώ τον πιο δυνατό δίσκο τους που ταυτόχρονα θα σκίσει τα μέσα μας και θα μας κάνει να χύσουμε τόνους ιδρώτα.
16) The Hellacopters - Eyes Of Oblivion
Τον σνόμπαρα στην αρχή, αλλά παρατήρησα ότι τον έβαζα όλο και πιο συχνά να παίξει, κάποια στιγμή αποδέχθηκα ότι είναι δίσκαρος.
17) The Halo Effect - Days Of The Lost
Το χαμόγελο που έγραψε στο πρόσωπό μου αυτό το άλμπουμ ήταν ανεκτίμητο και το ήθελα πολύ. Ενιωσα όπως εκείνος ο πιτσιρικάς που άκουγε τις δισκάρες που βγαίνανε το δεύτερο μισό των 90’s από τους μεγάλους του Σουηδικού μελωδικού death.
18) Jack White - Fear Of The Dawn
Από τους καλύτερους δίσκους που μας έχει δώσει, ο άνθρωπος να πούμε ότι έχει μεγάλη δόση παράνοιας καρφωμένη στην κεφάλα του ε…
19) Audrey Horne - Devil’s Bell
Κάθε φορά που τους βάζω σε λίστα μου λέω πόσο μου φέρνουν στο μυαλό το nwobhm, ε εδώ αυτό συμβαίνει περισσότερο από ποτέ ρε!
20) Oak - The Quiet Rebellion Of Compromise
Πολύ ωραίο progressive με όμορφα γραμμένα κομμάτια και πολύ καλή φωνή. Όχι κάτι ρηξικέλευθο αλλά έχει τη θέση του στις πολύ ποιοτικές progressive κυκλοφορίες του σήμερα.
21) Psychonaut - Violate Consensus Reality
Μου αρέσει πολύ αυτός ο δίσκος, θυμίζει αρκετά πράγματα αλλά έχει την ταυτότητά του στο σύμπαν που δημιουργήθηκε, κυρίως, από τους The Ocean και (νομίζω) τη θέση τους στη δισκογραφική τους εταιρεία. Αν δεν κάνω χοντρό λάθος είναι Βέλγοι, το λέω γιατί σιγά σιγά το Βέλγιο έχει αναδειχθεί σε σταθμό της σύγχρονης σκληρής μουσικής.
22) Jack White - Entering Heaven Alive
Ο δεύτερος δίσκος του, εντελώς διαφορετικός από τον άλλο πιο blues και ακουστικός κυρίως, αυτή τη χρονιά με κέρδισε κι αυτός σχεδόν εξίσου με τις κομματάρες του.
23) White Ward - False Light
Σκάει ο Burzum με τον Ihsahn στο Φακανά και λέει ο πρώτος δε βγάζουμε κάτι μαζί, απαντάει ο δεύτερος άσε με τώρα ακούω Jazz. Αυτό, αλλά από την Ουκρανία.
24) Amorphis - Halo
Το ότι οι Amorphis βγάλανε άλλον ένα φοβερό δίσκο είναι οριακά ισοδύναμο με το οι Amorphis βγάλανε καινούργιο δίσκο (η μαθηματική μου ταυτότητα ετεροντρέπεται λίγο με τις σαχλαμάρες που γράφω…).
25) Polyphia - Remember That You Will Die
Δεν ακούω πολλά instrumental (ή σχεδόν instrumental εδώ) πράγματα αλλά αυτό μου αρέσει πάρα πολύ, δεν έχει μόνο τεχνική είναι μουσικά πολύ ωραίος δίσκος.
29 Likes
σε εσενα @GRACCHUS_BABEUF για τις κειμεναρες σου και τις μουσικαρες σου που μας κερασες 
(Standing ovation 
)
Προφανως και δεν μπορει να καταναλωθει ολη αυτη η μουσικη ποιότητα και ποσοτητα ενοσω τρεχει το παιχνιδι, αλλα θα ειναι παντα εκει για οποιον θελει να ανατρέξει… ραντεβου στα 60ς ε, το νου σου 
11 Likes