Συμφωνώ με όλους ότι εδώ μέσα έχει υλικό να ψαχτώ για χρόνια πολλά. Και παράλληλα βλέποντας πόση φετινή μουσική ήθελα και δεν άκουσα λόγω περιορισμένου χρόνου, νιώθω μια ματαιότητα μερικές φορές. Πότε θα βρεθεί ο χρόνος?
Η παγίδα σε μένα με το παιχνίδι ήταν το '76 νομίζω, όταν άκουσα “ετεροχρονισμένα” το ντεμπούτο του Tom Petty. To λατρεύω, δεν το έβαλα στη λίστα μου και έπρεπε. Και με έβαλε αυτό στη διαδικασία να ακούω κάθε χρόνο όλες (νόμιζα) τις κυκλοφορίες που αγαπώ για να μην τις αδικήσω (λες και θα μου κρατούσαν μούτρα). Κι όμως, όταν τις προάλλες άκουγα το TIme Travelling Blues τις προάλλες, σκεφτόμουν, “δεν άξιζε έστω την αναφορά μου?”. Η απάντηση είναι ναι, από την άλλη είναι ένας δίσκος που προφανώς γύρισα τα τελευταία χρόνια πολύ λιγότερο ή και καθόλου, σε σύγκριση με όσα συμπεριέλαβα το οποίο ας πούμε είναι δικαιοσύνη και μάλλον όχι τυχαίο.
Αν τα πούμε στα 60’s, μέχρι το '64, θα περάσουμε σχετικά ωραία. Mετά δεν ξέρω αν πρέπει να κάνω απλά name dropping ή πώς αλλιώς θα μπορούσα, δεν νομίζω ότι έχω τον χρόνο να κάνω κάτι περισσότερο. Ειδικά 68-69 νομίζω είναι οι χρονιές από τις οποίες έχω ακούσει την περισσότερη μουσική, περισσότερη κι από 70-73 πχ. Πφ.
Να πω με τη σειρά μου πόσο αναζωογονητικό ήταν αυτό το θέμα και για εμένα. Παρότι είχα αρκετά χρόνια να συμμετέχω ενεργά σε φόρουμ και είχα αρκετά χρόνια χωρίς ν’ ακούσω ιδιαίτερα μουσική, το thread αυτό με έκανε να μπω στη διαδικασία να επιλέξω τα καλύτερα ακούσματά μου, χωρίς φόβο μήπως ανεβάσω λίστα με κάτι που δεν θα αρέσει. Η συνοδεία της λίστας με κείμενο ήταν επίσης μια διαδικασία που μου άρεσε πολύ, καθώς μ’ αρέσει να γράφω και να λέω την ιστορία της ζωής μου.
Αφιέρωνα πραγματικά αρκετό χρόνο για κάθε ποστ, βάζοντας στο εβδομαδιαίο πρόγραμμά μου αυτή την ιεροτελεστία. Ένιωσα ότι ήταν ένας τρόπος να συνεισφέρω κι εγώ με τις μουσικές μου γνώσεις, ειδικότερα με τις μουσικές μου γνώσεις πάνω στο doom, που είναι ένα στοιχείο της προσωπικότητάς μου πλέον. Να πω ότι η διαδιακασία μ’ έκανε να νιώσω λίγο πιο λειτουργικός άνθρωπος, καθώς εδώ και χρόνια προσπαθώ να ξαναβρώ έναν λίγο πιο νέο και χαρούμενο εαυτό μου, που άκουγε συνέχεια μουσική κι είχε κουράγιο για πολλά πράγματα. Ένιωσα επίσης ότι δεν πειράζει που δεν βρήκα στο 100% εκείνο τον εαυτό, για την ακρίβεια δεν τον βρήκα ούτε στο 60% και είμαι οκ μ’ αυτό. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πώς οι περισσότεροι από εμάς δεν ακούσαμε πολλή μουσική μετά το 2017. Εδώ πολλά ερωτήματα μπορούν να τεθούν για το τι φταίει. Η ηλικία μας; Η έλλειψη πρωτοτυπίας στα μουσικά ιδιώματα; Η ανικανότητα του εγκεφάλου να αφομοιώσει πολλά νέα πράγματα; Η υπερπληροφόρηση; Ίσως θα μπορούσαμε να κάνουμε και μία έρευνα πάνω σ’ αυτό, αφού φάνηκε πως μας αρέσουν τα στατιστικά.
Τέλος, χαίρομαι που μέσα από αυτό το thread γνώρισα και με γνώρισαν λίγο περισσότερο κάποια μέλη του φόρουμ. Κάποιους τους ήξερα ήδη από πριν, κάποιους τους έμαθα καλύτερα εν καιρώ και κάποιους θα ήθελα πολύ να σας γνωρίσω. Τα respect μου σε όσους ήσασταν πιστοί σ’ αυτό το θέμα έχοντας και παιδιά στο σπίτι.
Όσον αφορά την έκδοση σε έντυπη μορφή, μ’ αρέσει πολύ η ιδέα, αλλά θεωρώ πως είναι πολύ φιλόδοξη από άποψη χρόνου που θα πρέπει να επενδύσει κανείς. Ήδη ο @anhydriis έχει φτιάξει ένα πολύ καλό υλικό με τις φωτογραφίες κάθε εβδομάδας. Θα μπορούσαν και μόνο αυτά να αποτελέσουν ένα ωραίο βιβλιαράκι. Εάν θέλετε, μπορώ να συνεισφέρω με ορθογραφικές διορθώσεις, καθώς είναι το δυνατό μου σημείο η ορθογραφία. Βέβαια, μπορεί να προτιμήσετε την raw έκδοση, τίγκα στα ορθογραφικά, γιατί πάνω από όλα είμεθα ροκ.
Όσον αφορά το μέλλον αυτού του thread, εγώ δεν ξέρω πολλά από '50s και από '60s όσον αφορά την παγκόσμια μουσική. Ωστόσο, έχω κάνει πολλή έρευνα για το τι συνέβαινε στην Ελλάδα με είδη όπως το ποπ και το ροκ εκείνη την εποχή, όπως και με άλλα μουσικά ρεύματα που άφησαν μια παρακαταθήκη στην ελληνική μουσική.
Δυστυχώς είμαι στην δουλειά κι έχω ξυπνήσει από τις 6:30 το πρωί, και γυρνάω σπίτι στις 17:30 , που είναι μετά τα μεσάνυχτα ώρα Ελλάδας. Γίνεται λόγω τεχνικών προβλημάτων να τα πάρουμε αύριο τα αποτελέσματα για να βάλω κι εγώ τα δικά μου? Παραδόξως αυτό είναι σοβαρή ερώτηση
Επίσης, γιατί όλοι λένε αυλαία τέλους κτλ, έχουμε και το 2023 να κάνουμε.
Να πω πως οι Sigh πρέπει να είναι η μπάντα με τα περισσότερα οριακά “κοψίματα” απο τις 10αδες μου. Πάντα εκεί γύρω στο 11-15, δήλαδη για χρόνια, τι χρόνια, για δεκαετίες γυρόφερναν να γράψουν δισκάρα άξια του τοπ 10 μου. Το 22 λοιπόν όχι απλα τα καταφέρνουν αλλά συνθέτουν για τον Owl το δίσκο της χρονιάς !!!
Ενας απίστευτα ευρηματικός δίσκος με τεράστια ποικιλία και συνέπεια για όλη την διαρκειά του και με κορυφές που σου μένουν βαθιά χαραγμένες μέσα σου και παίρνουν,κατ΄εμε, θέση δίπλα στις καλύτερες μουσικές στιγμές της δεκαετίας .
2) Ode And Elegy - Ode And Elegy
3) High Command - Eclipse Of The Dual Moons
Crossover thrash metal με @@δατα ριφ και ακρως ενδιαφέρουσες δομές.Headbanging εν έτει 2022 με θρασάδες το θεωρούσα σχεδόν αδύνατο , αυτός ο δίσκος με διεψευσε.
4) Ghost - Impera
5) Messa - Close
6) Blackbraid - Blackbraid I
7) Gorycz - Kamienie
Avantgarde black metal.Οι Gorycz έχουν το δικό τους ιδιαίτερο στυλ που είναι μοναδικό στο είδος. Απο την στιγμή που θα ακούσεις αυτό το άλμπουμ ή/και το προηγούμενο τους (επίσης δισκάρα που ξέχασα το 18) θά μπορείς να τους αναγνωρίζεις ακούγοντας τους απο χιλιόμετρα μακρυα . Είναι ένα απο τα 2-3 γκρούπ που πραγματικά φέρνουν το κάτι φρέσκο και ποιοτικό σε ένα αρκετά κορεσμένο είδος.Στο συγκεκριμένο άλμπουμ η μια ενδιαφέρουσα ιδέα διαδέχεται την άλλη με το περιπετειώδεις αβαντ γκάρντ τους και σε 38 λεπτά δημιουργούν έναν απο τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Ντερμπαρα και γεματη δεκαδα με νεες μπαντες! Αυτη τη στιγμη μια μονο μπαντα της προηγούμενης χιλιετιας στα 10 πρωτα και μεσος ορος το 2010!! Αλλαγη φρουράς
Η λίστα που έχω για το 2022 σήμερα είναι η ακόλουθη:
15 Véhémence - Ordalies.
14 Cult of luna - The long road north. Πλην του Mariner είναι το μόνο άλμπουμ τους που ξεχωρίζει. Μας ισοπέδωσαν κιόλας ζωντανά.
13 Ashenspire - Hostile architecture. Αυτό πιστεύω στο μέλλον όταν το χωνέψω καλύτερα θα ανέβει στη λίστα μου. Και πρέπει να το ακούσω διαβάζοντας τους στίχους.
12 Morrow - The quiet earth. Πρόταση από συμφορουμιτες αυτό. Ωραίο και με έχει κάνει να χάνομαι για τέτοια ακούσματα.
10 Brutus - Unison life
10 Achelous - The icewind chronicles. Το Northern winds που ανοίγει το δίσκο σε κάνει να αρχίζεις να τραγουδάς και να βλέπεις τον κόσμο όπως θα έκανε ένα Dark elf με την παρέα του στον παγωμένο Βορρά των Forgotten realms. Ένα κι ένα τα τραγούδια, (αποθέωση τα γυναικεία φωνητικά στο Mithril hall).
9 Hellfire - Reckoning . Δισκάρα από το πουθενά αυτή. Ποιοτικοτατο heavy metal που ακουμπάει στο speed ( addicted to violence γαμει). Ίσως το αδικώ.
8 Critical defiance - No life forms. Έχεις βγάλει ένα thrash δίσκο με τσίτα τα γκάζια που δεν σε αφήνει να σηκώσεις κεφάλι, τι κάνεις στη συνέχεια? Παίζεις πιο γρήγορα, με ακόμα περισσότερες εναλλαγές σε ριφ, με κομμάτια σφηνάκια ενέργειας.
Πιστεύω δεν έχω χωνέψει ακόμα καλά ότι υπάρχει εδώ μέσα.
7 Blind guardian - The god machine. Είμαι fanbοης έτσι κι αλλιώς, αλλά εδώ οι Guardian μετά από καιρό έβγαλαν πολύ καλό άλμπουμ και τιμώ.
6 Riot city - Electric elite. Από τις μεγάλες ελπίδες στο χώρο του Αμερικανικού power. Μετά τη σφαλιάρα και το σοκ του ντεμπούτου εδώ τους περιμέναμε. Δεν μας απογοήτευσαν, ισαισα, με μόνη παρατήρηση στην παραγωγή που δεν κολακεύει καθόλου τις κιθάρες.
5 Dark nightmare - Beyond the realms of sorrow. Για το 5 όλα τα άλμπουμ από το 10 έως το 5 για μένα είναι ισάξια. Απλά είπα να επιβράβευση αυτή τη δισκάρα. Ομολογω ότι δεν έχω ακούσει κάτι άλλο από τους συμπατριώτες μας, αλλά αυτό είναι εξαιρετικό. Power metal που ακουμπά κυριως στην από κει μεριά του Ατλαντικού, στην πιο προοδευτική/λυρική πτέρυγα. Όλες οι συνθέσεις είναι πολύ καλές. Στο τέλος μάλιστα κλείνουν με τα πιο αργά τραγούδια του δίσκου όπου παίζουν καθαρό και εξαιρετικό επικό doom (ειδικά το Old man’s tales in the woods).
4 Deathhammer - Electric warfare. Speed/thrash ορυμαγδος. Σταθερή αξία.
3 Sumerlands - Dreamkiller. Μπορεί οι κιθάρες να έχουν rock ήχο (αυτό με χαλάει και στο Riot city) αλλά οι συνθέσεις είναι εκπληκτικές. Heavy metal στο κόκαλο.
2 The otolith - Folium limina. Πρώην μέλη των Subrosa που παίζουν doom, μπασταρδεμενο πολύ καλά με ατμοσφαιρικό sludge των Cult of luna, γυναικεία αλλά και brutal φωνητικά, βιολί και όλα αυτά τόσο ομαλά που σε συνεπαίρνουν και σε εγκλωβίζουν για όσο διαρκεί ο δίσκος. Πιστεύω σε λίγα χρόνια θα είναι ακόμα πιο ψηλά στις προτιμήσεις μου.
1 Evil invaders - Shattering reflection. Ρίχνοντας τις ταχύτητες σε γενικές γραμμές,γράφουν κομματαρες priest-ικου μέταλ Painkiller περιόδου. H τριάδα που ξεκινάει το άλμπουμ με Hissing in crescendo, Die for me, in deepest είναι από άλλο πλανήτη. Μετά το Sledgehammer justice ανεβάζει τις ταχύτητες για να έρθει το επίσης έπος forgotten memories. Εντάξει ο δίσκος δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά εχει τρομερές συνθέσεις. Classic για εμένα.
Εξώφυλλο και ένα άλμπουμ που ακόμα δεν έχω ακούσει καθόλου αλλά θέλω
χτες μου εβγαλε bad gateway
ενιωσα μονος
απορριφθεις
ευαλωτος
σημερα η τσαγκαροδευτερα επιστροφης στην δουλεια ηταν τρομπονοτσιμουχα ασαλιωτη απο βυρσοδεψειο του 1923
αααχ με τις υγειες μου
