Θα χωρίσω σε επίπεδα, η κατάταξη εκτός του νο.1 αλλάζει κάθε μέρα, (φταίει το 52 βδομάδες). Επίσης, σίγουρα δεν έχω κατασταλλαξει καλά (αυτό το νο.7 με τρώει) αλλά λογω λιγοστού χρόνου αφομοίωσης…
Αναφέρω και κάποια άλμπουμ που σε άλλες χρονιες δε θα έμπαιναν μάλλον αλλά το βλέπω σαν ανασκόπηση του '23 αυτό το ποστ.
Εν συντομία, μια πραγματικά φοβερή χρονιά που αναμένω να ανατρέχω συνέχεια στους δίσκους της. Και πολλά άλμπουμ 1που ακόμα περιμένουν να ανακαλύψω.
Αριστούργημα:
1) Ed Motta - Behind the Tea Chronicles
Πολλές φορές, when you face greatness, το αντιλαμβάνεσαι κατευθείαν. Δίσκος που σε καταπίνει αν τον αφήσεις. Χάνεσαι μέσα σε έναν κόσμο όπου η jazz, η soul και η pop, συναντούν την κινηματογραφική μουσική, ή ακόμα και τα musical. Μόνο αν κάτσεις να τον αναλύσεις, διακρίνεις την μεγάλη αγάπη για τους Steely Dan (Royal Scum, Aja vibes) αλλά και όσα σπουδαία έφερε ο Larry Carlton (κιθάρα) σε αυτούς, ή τον Stevie Wonder με τις απίθανες μελωδικές του επιλογές, τις jazzy αλλαγές, τα funky clavinets, κτλ. Όταν ξεκινά το verse του Safely Far (“Truth, it was never truth…”), μου δημιουργείται ο ίδιος ενθουσιασμός που μου προκαλούσε το Isn’t She Lovely πριν 11-12 χρόνια. Όλα αυτά συνδυάζονται μέσα στα ίδια τραγούδια, το μυαλό του Motta λειτουργεί σαν το τέλειο χωνευτήρι ιδεών, επιρροών και χρωμάτων, οι ενορχηστρώσεις του πολύ πυκνές αλλά με μια τέλεια παραγωγή που αναδεικνύει τον κάθε ήχο, κάθε άγγιγμα στα drums, κάθε φωνητική αρμονία.
Ίσως είναι νωρίς να το πω αλλά δεν ξέρω αν έχω ακούσει καλύτερο δίσκο στην νέα δεκαετία. Αριστούργημα, στέκεται δίπλα σε κλασικούς δίσκους δεκαετιών πίσω, όντας ισότιμο. Καθόλου τυχαία η παγκόσμια αποθέωση.
Υπερδισκάρες:
2) Margo Cilker - Valley Of Heart’s Delight
Μου σηκώνει την τρίχα στις πρώτες νότες του Lowland Trail και ξανακάθεται στο τέλος του All Tied Together. Υπέροχο άλμπουμ, americana που με γεμίζει γλυκύτητα και ομορφιά.
3) Robert Jon & The Wreck - Ride Into The Light
Πιθανόν πλέον το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Southern rock/ hard rock υψηλής ποιότητας από μια από τις 2-3 καλύτερες σύγχρονες μπάντες του ιδιώματος. Σκληρό, μελωδικό, πιασάρικο, ανεβαστικό. Και έρχεται σύντομα και το νέο άλμπουμ. 
4) Jason Isbell - Weathervanes
Μεγάλο κατόρθωμα να κυκλοφορείς έναν από τους 2-3 καλύτερους δίσκους σου μετά από τόσα χρόνια καριέρας και να γεννάς τέτοιον ενθουσιασμό στο φανατικό σου κοινό. Σε σημείο κάποιοι να το ονομάζουν τον καλύτερο, με το οποίο διαφωνώ αλλά οκ.
Δεν ξέρω αν το αδικώ, κάτι χρονιές που ακούω πολλά νέα πράγματα, συχνά “υποτιμώ” αγαπημένους μου καλλιτέχνες και με τον καιρό they come and bite me in the ass και η τάξη αποκαθίσταται. Αλλά σίγουρα απαραίτητο άλμπουμ, κάποιες από τις πιο όμορφες στιγμές του βρίσκονται εδώ, (Vestavia Hills, King of Oklahoma…).
5) Rival Sons - Lightbringer
Θα έλεγα στα επίπεδα του Feral Roots (αν και πολύ μικρότερο) και ελαφρώωως καλύτερο του εξαιρετικού Darkfighter. 3-4 από τα καλύτερα τραγούδια τους επίσης εδώ (Darkfighter, Mercy, Mosiac, και και…). Μια τελειότητα.
6) Brandy Clark - Brandy Clark
Τέλεια τραγουδοποιία με pop & country στοιχεία κυρίως.Ή μήπως απλά americana? Απίθανα όμορφος δίσκος.
7) Allison Russell - The Returner
Soul, folk, pop, ακόμα και disco, μια φανταστική συνύπαρξη διαφορετικών μουσικών σε μια κυκλοφορία σημαντική, με στίχο κοινωνικοπολιτικό, με άποψη και ποιότητα. Και σε σημεία συγκινητική. Άλλος ένας δίσκος πεντάδας που άκουσα αργά.
8) Dirty Honey - Can’t Find The Brakes
Από τις λίγες μπάντες που μπορώ να λέω “τις άκουγα από τα demo”. Συμφωνώ με την κριτική θεωρώντας πως έχουν να δώσουν παραπάνω. Αλλά, γράφουν κομμάτια διαφορετικά από το ντεμπούτο (φοβερό Rome), με τη στόφα του κλασικού (εναρκτήριο Don’t Put Out the Fire), Aerosmith worshippers σαν τα Won’t Take Me Alive, Ride On, που στο 2ο άκουσμα τα θυμάσαι και προσωπικά με κάνουν να τους ξεχωρίζω από τους περισσότερους της γενιάς τους.
9) Lucero - Should’ve Learned By Now
Οι Lucero γαμούσαν πάντα. Αλλά με τα τελευταία αρκετά άλμπουμ οι οπαδοί τους ένιωθαν σαν μια alt/country μπάντα που πια πειραματίζεται. Αυτός ο δίσκος μοιάζει με επιστροφή. Σαν σε κάθε στάση τους να μάθαιναν κάτι για να γυρίσουν φέτος στον ήχο τους και να συγκινήσουν. Με το punk να υποβόσκει, με τους E-Street Band παρόντες, με όλα.
10) Ghost Hounds - First Last Time
Πιθανόν το καλύτερο άλμπουμ τους μέχρι σήμερα. “Μοντέρνο” και παραδοσιακό, δυναμικό bluesy rock/ hard rock, απροβλημάτιστο, με southern άρωμα, όμορφες μελωδίες και πιασάρικο όσο δεν πάει.
11) Charles Wesley Godwin - Family Ties
Νέα ανακάλυψη. Φανταστικός country/ folk τραγουδοποιός με μελαγχολικές ιστορίες και μελωδίες πανέμορφες. Φιλόδοξος, θα ροκάρει, θα παίξει με τα tempos, θα φορτώσει την ενορχήστρωση για να δώσει σε κάποια τραγούδια μια έξτρα διάσταση ή θα την κρατήσει minimal για να θυμίσει μέχρι και το θεϊκό Nebraska του Bruce. Υπέροχος δίσκος, ανεβαίνει με τον καιρό γιατί παρά τα πολλά τραγούδια του, δεν κάνει κοιλιά.
12) Rival Sons - Darkfighter
Αν και προτιμώ ελαφρώς το 2ο μέρος της δουλειάς τους, αποδεικνύουν κι εδώ πως είναι στις 2-3 καλύτερες μπάντες του σήμερα. Μόνο κομματάρες.
13) The Cold Stares - Voices
Τα ξανάγραφα, σύγχρονο blues rock, σκληρό, riff-ατο, με γαμάτα hooks, πιθανόν το καλύτερο τους. Δισκάρα.
14) The Pink Stones - You Know Who
2η σερι δισκάρα. Συνεχίζουν με το φοβερό half Grateful Dead/ half late Byrds country rock τους και μαγεύουν. It feels like 1970 again…
Πολύ καλοί δίσκοι:
Dewolff - Love, Death & in Between
Αν κι έχουν μια μεγάλη πορεία ως τώρα με συχνές κυκλοφορίες άλμπουμ, φέτος έκανα τον κόπο να τους πιάσω (αφού τους είδα live). Ο ήχο τους θυμίζει πολλά πράγματα. Blues rock, southern rock (ιδιαίτερα όταν τζαμάρουν, όπως και Santana), soul, 70’s hard rock, περνάνε από το ένα στο άλλο ιδίωμα με χαρακτηριστική άνεση. Ακόμα καλύτερα, μου θυμίζουν ασύλληπτες μπάντες του τότε σαν τους Electric Flag, τις απίστευτες συνεργασίες του Al Kooper με τον Mike Bloomfield, Blood, Sweat & Tears, Delaney & Bonnie, Chicago (χωρίς το jazz στοιχείο), τέτοιες διαγαλαξιακές μουσικές δλδ. Είναι μεγάλο σε διάρκεια, έχει ένα jam feel, hammond να δίνει πόνο, percussion, απ’ όλα. Θέλει ακούσματα αλλά είναι πολύ καλό.
Foo Fighters - But Here We Are
Έχω πολλά κενά στη δισκογραφία τους αλλά αυτό είναι σίγουρα δισκάρα και ανεβαίνει με κάθε ακρόαση.
Rhiannon Giddens - You’re the One
By far ο πιο “ανάλαφρος” δίσκος της αλλά και ο πιο γλυκός, ο πιο soul (χωρίς να απαρνιέται την φολκ ρίζα, κτλ κτλ.). Κι έτσι τον κρίνω, ένα πανέμορφο άλμπουμ.
Wood Brothers - Heart is the Hero
Μπάντα εγγύηση. Στο ίδιο επίπεδο με τις τελευταίες τους δουλειές, μικρές διαφοροποιήσεις στην παραγωγή κυρίως και ένα φανταστικό σετ τραγουδιών, με “θα κλάψω πάλι ρε” στιγμές όπως την φυσαρμόνικα του ομώνυμου, ή την μελαγχολική αύρα του Kitchen Floor που κλείνει τον δίσκο.
Derrick Dove & the Peacekeepers - Rough time
Είμαι απλός άνθρωπος. Βλέπω το εξώφυλλο, λέω μου κάνει. Και πραγματικά. Το southern rock τους είναι πολύ καλό, με έμφαση στο blues στοιχείο, τους laid back ρυθμούς και τις κιθάρες να δίνουν τον απαραίτητο πόνο, με wah wah solos και μελωδίες φουλ στο συναίσθημα. Φοβερό άλμπουμ.
Parker Barrow - Jukebox Gypsies
Τους είδα σε διαφήμιση και μου φάνηκαν πολύ προσποιητοί, πολύ clean cut παρουσίες για southerners. Αλλά η αλήθεια είναι πως το bluesy southern rock τους είναι πολύ ωραίο, δυναμικό, και κάτι κομματάρες σαν το Long Black Train αφήνουν υποσχέσεις.
Erik Truffaz - Rollin’
Αυτή είναι jazz για να βάλεις σε αμύητους φίλους για να το παίξεις ψαγμένος αλλά αρκετά προσιτή για να μην τους διώξεις. Μια ομορφιά.
The Gaslight Anthem - History Books
Αν και μάλλον θεωρείται αμφιλεγόμενο, το απολαμβάνω περισσότερο από τα 2 (!) προηγούμενα. Και μου γεννά vibes παρόμοια με American Slang για κάποιο λόγο αν και ηχητικά διαφέρουν αρκετά. Ειδικά από το Autumn και μετά νιώθω και κάποιες ανατριχίλες. Aπολαυστικό κι ας υπάρχουν κάποια fillers.
The Baseball Project - Grand Salami Time!
Απολαυστικό άλμπουμ, ιδανικό για να περάσεις όμορφα με το ανέμελο alternative/ garage/ punk-ish rock τους. Και παρόλο το “ασόβαρο” concept τους, η μουσική δεν είναι αστεία.
Cowboy Junkies - Such Ferocious Beauty
Κάποτε πρέπει να ακούσω αυτή τη μπαντάρα όπως της αξίζει. Πολύ μελαγχολικό και σκοτεινό το φετινό άλμπουμ αλλά και απίστευτα όμορφο.
Brent Cobb - Southern Star
Ζεστός, πανέμορφος δίσκος, βασισμένος σε ακουστικές κιθάρες, γλυκές μελωδίες, ελαφρώς bluesy, easy grooves, a funky swampy feel που θυμίζει τις σπουδαιότερες δουλειές του JJ Cale, μια εξαιρετική δουλειά σε σύλληψη και εκτέλεση, εκτός τόπου και χρόνου.
Gov’t Mule - Peace…Like A River
Δίσκαρος. Μου λείπει λίγο το πιο heavy rock ύφος των πρώτων χρόνων αλλά όπως αποδεικνύει ο Haynes εδώ και 30 χρόνια, ξέρει να γράφει πανέμορφες μελωδίες και δυνατά hooks που σου μένουν. 2 filler σε άλμπουμ άνω των 70 λεπτών συγχωρούνται. Grower δίσκος, ίσως ανέβει κατηγορία με τον καιρό.
Daddy Long Legs - Street Sermons
Τι κι αν έχουν γίνει πιο μελωδικοί (μέχρι και γλυκοί) με τα χρόνια? Είναι απολαυστικό το βρώμικο blues τους. Μακάρι να τους έβλεπα κάποτε live, πρέπει να είναι ο ορισμός της διασκέδασης.
Lydia Loveless - Nothing’s Gonna Stand in My Way Again
Dammit! Αναβολή στην αναβολή, διάβαζα συνεχώς για το πόσο καλή είναι η Loveless και πόσο καλός είναι αυτός ο δίσκος της και είχαν δίκιο. Η alternative pop/ rock μουσική της Loveless είναι εξαιρετική. Αλλού λαμπερές μελωδίες που μου φτιάχνουν την διάθεση και τις τραγουδώ, αλλού πιο φθινοπωρινές αλλά super catchy. Και ενορχηστρωτικά φοβερό, με τον μεταλλαγμένο rootsy ήχο της να κρύβει πολλά σημεία που ανταμείβουν την προσοχή σου. Υπέροχη και ίσως την αδικώ.
Πάλι βρήκα μπελά, πρέπει να ακούσω τα προηγούμενα.
Lukas Nelson + POTR - Sticks and Stones
Ένα σκαλί κάτω από το A Few Stars Apart αλλά 2ος σερί θρίαμβος δύσκολα επιτυγχάνεται ακόμα και τον Nelson που έχει μόνο καλές δουλειές να επιδείξει. Πάντως και το φετινό southern/ country rock του σε κερδίζει και μεγαλώνει ακρόαση με την ακρόαση. Μεγάλη μουσικάρα χωρίς να στηρίζεται στις πλάτες του τεράστιου πατέρα του.
Καλοί δίσκοι:
Rolling Stones - Hackney Diamonds
Δεν είναι Η δισκάρα. Κάτι πρώτες θέσεις σε λίστες με τα άλμπουμ της χρονιάς που είδα απλά με κάνουν να απορώ. Eίναι πολύ καλό όμως, έχει ένα Some Girls feel σε σημεία, ακούγεται μονορούφι αλλά πολύ γυαλισμένος για τα γούστα μου (με μια Dave Cobb τύπου παραγωγή θα κάναμε άλλη συζήτηση). Είναι όμως και ο δίσκος με τα Dreamy Skies και Sweet Sounds of Heaven (υπέροχη Gaga), τόσο καλά που θα μπορούσαν να υπάρχουν σε παλιότερους σπουδαίους δίσκους των Stones και δεν θα ήταν οι μέτριες στιγμές αυτών. Εγώ ικανοποιήθηκα.
Chris Stapleton - Higher
Ποτέ δεν καταλάβαινα γιατί θεωρείται country μουσικός, έχει τόνους blues, r&b, soul και rock το υλικό του.
Αν κάποια στιγμή βγάλει άλμπουμ που η μουσική είναι αντίστοιχη της φωνής/ ερμηνείας του, θα είναι ο καλύτερος δίσκος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όχι πως κανένα άλμπουμ του είναι κακό, ούτε καν, το Higher είναι πανέμορφο. Αλλά πάντα νιώθω πως κάτι λείπει για να περάσει από το πολύ καλό στο τέλειο. Και μακάρι να βγάλει κάποτε κι έναν pure rock δίσκο να γουστάρουμε (με κομματάρες σαν το White Horse!). Το αφήνω στους “Καλούς δίσκους” με ερωτηματικό.
Turnpike Troubadours - A Cat in the Rain
Γαμώτο. Κάτι του λείπει. Λίγο νεύρο ίσως, κάτι. Δεν συμμερίζομαι κάτι αποθεωτικές κριτικές που είχα διαβάσει. Ακόμα όμως συγκινούν με τις τέλειες country μελωδίες τους.
The Hold Steady - The Price of Progress
Όπως και στο προηγούμενο, οι συνθέσεις είναι πιο μελωδικές και ήσυχες, έχει τόνους χαρακτήρα. Και με χτυπάνε στο συναίσθημα αλλά ήθελα κάτι παραπάνω, λίγη περισσότερη ενέργεια. Μένουν κάποια κλασικά κομμάτια πάντως όπως σε κάθε δίσκο.
Danava - Nothing But Nothing
Αυτό νιώθω πως είναι ΔΙΣΚΑΡΟΣ αλλά πραγματικά δεν μπορώ να μπω σε heavy metal μουντ… Σε κάποια χρόνια ίσως ανέβει.
Duane Betts - Wild & Precious Life
Αισθάνομαι περίεργα με αυτό το άλμπουμ. Αν ακούσω ξεχωριστά tracks, γουστάρω φουλ. Είναι όλα πανέμορφα, οι μελωδίες, οι κιθάρες είναι εξαιρετικές, όπως πρέπει για τον γιο ενός Dickey Betts. Αλλά μετά από κάποιες ακροάσεις, δεν μου μένουν πολλά. To αφήνω εδώ γιατί θα το ξαναπιάσω σίγουρα.
Cordovas - The Rose of Aces
Δεν ξέρω αν το αδικώ κι αυτό. Δεν είναι μουσική που θα σου δώσει τα μυαλά στο χέρι. Αλλά είναι μουσική που με κάνει να νιώθω όμορφα, γλυκιά, με υπέροχες μελωδίες, λίγο rootsy, λίγο soft rock, μικρά πιασάρικα τραγούδια, δεν καταλαβαίνεις πότε πέρασε η ώρα…
Wilco - Cousin
Γαμώτο. Καλό άλμπουμ αλλά στο bottom 3-4 τους νομίζω. Όταν γίνονται πολύ catchy pop, τους βγαίνει τόσο καλά όσο πάντα. Αλλιώς, ανάμεικτα συναισθήματα…
