Κρίμας, περίμενα να διαβάσω την αποψάρα σου για δαύτο, μην κοιτάς που δεν σχολιάζω κάθε λίστα στο παιχνίδι που με ενδιαφέρει μέρος της έστω και περιφερειακά, αλλά ναι 
1 Like
Top 5 2023
- Portugal. The Man - Chris Black Changed My Life
- Le Cri du Caire - Le Cri du Caire
- Einar Solberg - 16
- Sprain - The Lamb as Effigy
- Bear Ghost - jiminy
25 Likes
Περίεργο το 2023 μουσικά. Νομίζω ήταν η χρονιά που άκουσα τις λιγότερες νέες κυκλοφορίες, ενώ επίσης και όσα άκουσα, ανήκουν σε συντριπτικό βαθμό στον heavy/power ήχο, ελάχιστα extreme, ακόμα λιγότερα μη metal. Έχω κρατήσει και αρκετές κυκλοφορίες που πιθανότατα θα μου αρέσουν πολύ, αλλά δεν ασχολήθηκα. Η δεκάδα μου προβλέπεται πάντως να μου κρατήσει συντροφιά για πολύ καιρό ακόμα, τα έχω ευχαριστηθεί όλα τους.
1. Sacred Outcry - Towers of Gold
2. Heavy Load - Riders of the Ancient Storm
3. Wings of Steel - Gates of Twilight
4. Century - The Conquest of Time
5. High Spirits - Safe on the Other Side
6. Jag Panzer - The Hallowed
7. Lucifuge - Monoliths of Wrath
8. Gridlink - Coronet Jupiter
9. Air Raid - Fatal Encounter
10. Wytch Hazel -IV: Sacrament
Τιμητική αναφορά στο Poison Ruïn, με 2-3 ακροάσεις με κέρδισε και με το παραπάνω.
EP της χρονιάς:
Spectre - Lonesome Gambler
Split της χρονιάς:
Dream Unending/Worm - Starpath
Ευχαριστούμε @anhydriis για το στήσιμο, την υπομονή και την οργάνωση του παιχνιδιού, νομίζω κύλησε εξαιρετικά (ναι, βάζω και τις αψιμαχίες μέσα)!
35 Likes
Οι λίστες μας είναι πολύ φρέσκιες:
1. Lankum - False Lankum
2. Liturgy - 93696
3. Sprain - The Lamb As Effigy
4. Dodheimsgard - Black Medium Current
5. Oxbow - Love’s Holiday
Πρόκειται για μία από τις καλύτερες πεντάδες δίσκων εδώ και χρόνια, τα 4 πρώτα είναι άλμπουμ του 9.5 με το Lankum να προσεγγίζει το 10…
Εξώφυλλο:
29 Likes
2023
1)Creeper - Sanguivore
Aν την περασμένη χρονιά ήταν οι Ghost που πατώντας στην ένδοξη ροκ κληρονομιά άλλων δεκαετιών κυκλοφόρησαν τον δίσκο της χρονιάς, τότε το 2023 ανήκει στην δισκάρα των Creeper. Το bombastic εννιάλεπτο εναρκτήριο Further Than Forever που λες και είναι βγαλμένο μέσα από την ανίερη συνύπαρξη του Meat Loaf και του Elton John παραπλανά κάπως για την συνέχεια. Όχι, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να ακούσετε άλλη μια ροκ όπερα. Τουλάχιστον όχι ακριβώς. Αν όμως κοιμάστε με το Vision Thing στο προσκεφάλι σαν και του λόγου μου τότε είστε στο σωστό μέρος. To Cry Τo Ηeaven προχωρά το πράγμα ακόμη παραπάνω, με ένα βίντεο κλιπ προφανώς tribute στον Andrew Eldritch και over the top στίχους που αγγίζουν τα όρια της παρωδίας. Ανακατεύουμε λιγάκι Nick Cave (The Ballad Of Spook & Mercy) και Danzig σε… Ghost mode (η απίστευτη χορευτική κομματάρα Lovers Led Astray) για να δέσει το γλυκό και δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε γιατί το Sanguivore είναι ένας θρίαμβος. Συνεχίζουμε με Teenage Sacrifice που έχει το ποζεράδικο το ριφ το σωστό και τo bigger than life ρεφρέν που τόσο φέρνει σε Ghost -και τους έχω αναφέρει ήδη τρεις φορές! To Black Heaven μοιάζει με το ριμέικ του Βlack Planet στον ρυθμό του opening theme του Κnight Rider! To κλείσιμο με το πιανάκι του More Τhan Death και την επική ερμηνεία φέρνει πάλι σε ροκ όπερα και μας αποχαιρετά με τον ιδανικό τρόπο: Ι’ll see you in hell If I don’t see you before…
2)Peter Gabriel - I-O
Με κάποιους καλλιτέχνες που περιμένεις πολλά χρόνια να κυκλοφορήσουν δίσκο, κάποια στιγμή το παίρνεις απόφαση ότι δεν πρόκειται να συμβεί- κι όμως να που συνέβη! Και είναι και καλός ανάθεμα τον, το πόσο δεν το έχω αποφασίσει ακόμη. Γίνονται πολλά ωραία πράγματα σε κάθε τραγούδι και είναι ακόμη τόσο μα τόσο φρέσκος! Δύσκολα πάντως να πέσει κάτω από το εννιάρι, η ποιότητα των συνθέσεων βγάζει μάτια. Η παραγωγή - τουλάχιστον στο Bright side mix που κυρίως ακούω - είναι όπως θα περίμενε κανείς, για σεμινάριο. Πολλά υπέροχα κομμάτια, θα σταθώ μόνο στο So Μuch που στιχουργικά τα λέει όλα, ενώ η ερμηνεία του Peter φέρνει δάκρυα στα μάτια. Τι υπέροχο που εν έτη 2023 έχουμε νέα δουλειά από Peter Gabriel!
3)Depeche Mode - Memento Mori
Έχοντας πάρει αρχικά μια γλυκιά πρόγευση με το single Ghosts Again, αγωνιούσα για το πώς θα ακουγόταν συνολικά το άλμπουμ, μετά και την τραγική απώλεια του Andy Fletcher. Έτσι όταν αυτό κυκλοφόρησε πριν έναν περίπου χρόνο το έλιωσα στην κυριολεξία. Περιττό να πω πως ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Oι Depeche την τέχνη τους την ξέρουν καλά, η διαφορά του Memento Mori με τους προηγούμενους δίσκους τους είναι ότι εδώ μπολιάζουν ξανά την ψυχή τους στις συνθέσεις. Και μόνο το Don’t Say You Love Me να είχε δηλαδή…Άντε και απ’ τα μέρη μας παλιοί μου φίλοι!
4)Green Lung - This Heathen Land
Δεν είχα ακούσει τίποτα πιο πριν από Green Lung. Ή μάλλον ψέματα, κάπως πήρε το μάτι μου το βίντεο του Maxine (Witch Queen) αλλά δεν το πολυέδωσα σημασία ( θα είχα το μυαλό μου στο τι να βάλω στην λίστα του 92 ή του 93 ). Κάπου προς το τέλος της χρονιάς είπα να ρεφάρω με τις νέες κυκλοφορίες και διάλεξα να ακούσω μερικές στην τύχη - και η τύχη μου χαμογέλασε! Τι δισκάρα! Καταφέρνει να ακούγεται φρέσκια ενώ σε ταξιδεύει στο παρελθόν. Οι Sabbath-ικές ριφάρες κάνουν την διαφορά. Εκείνο το The Ancient Ways πρέπει να το έπαιξα δέκα συνεχόμενες φορές για να το χορτάσω ( το Αncient Ways).
5)Nuovo Testamento - Love Lines
Τούτο εδώ το χρωστάω στον Curehead που κάπου τους ανέφερε και είπα να τους τσεκάρω. Thanks, man! Madonna, Pet Shop Boys, Dead or Alive, Μιχάλης Ρακιντζής όλα μέσα. Heat, Heartbeat, Wildlife και οι λοιπές τραγουδάρες λές και ξεπήδησαν μέσα από το χρονοντούλαπο των '80s. Party music like they used to do! Στην πρώτη μου λίστα για το 81 είχα μέσα τους Human League. Πόσο ταιριαστό να κλείσω το παιχνίδι με κάτι ανάλογο!
Λίγα ακόμη για το γαμώτο
Black Country, New Road - Live at Bush Hall
Πολύ πιο κοντά στα γούστα μου, τώρα που δεν έχουν τον τύπο που ξεπατίκωσε τους Slint στα φωνητικά. Χίλιες φορές η γλυκούλα Tyler (ΟΚ και οι άλλοι καλοί είναι)! Τα παιδιά έχουν άπειρες επιρροές (είδα στο Youtube το video που αγοράζουν δίσκους και μιλάνε για το τι πήρε ο καθένας) και το δείχνουν με την μουσική τους. Κρίμα που δεν ανέβηκαν στο χωριό μας, θα πήγαινα με τα χίλια να τους δω.
Rival Sons - Lightbringer
Ομολογώ ότι δεν το άκουσα πολύ, το αδερφάκι του δεν το άκουσα καθόλου. Ότι άκουσα όμως μου άρεσε πολύ. Τι να κάνουμε ρε παιδιά, χάθηκε η μπάλα φέτος!
Varathron - The Crimson Temple
Ομοίως με το παραπάνω. Κυκλοφόρησε πρόσφατα, πήρε λίγες ακροάσεις αλλά ήταν αρκετές για να με κερδίσει. Το επίπεδο είναι κοντά στο προηγούμενο τους που ήταν ΕΠΟΣ και αυτό μου αρκεί. Ραντεβού σε λίγο καιρό και από κοντά. Περιμένω να γίνει ολοκαύτωμα.
Baroness - Stone
Ομοίως με τα παραπάνω. Λίγες ακροάσεις, πολύ καλά σημάδια. Οι τύποι- και η τύπισσα- είναι εγγύηση. Κάποιος εδώ μέσα ανέφερε ότι δεν είναι Purple, αλλά το πλησιάζει - ή κάτι τέτοιο. Η αίσθηση μου κι εμένα είναι ότι κάτι τέτοιο ισχυεί.
VV - Neon Noir
Όταν ήμουν νέο αγόρι άκουσα και εγώ το μερίδιο μου από HIM. Μην γελάτε ρε. To ομότιτλο μπορεί να κλέβει κατάφορα ριφς από τους Τhe Mission, είναι όμως τραγουδάρα. Και έχει και άλλα καλά ο δίσκος. Tι είπατε, έρχεται τον Απρίλιο; Χαμός θα γίνει!
Thy Catafalque - Alfold
Αυτό και το προηγούμενο τους , Vadak, είναι τα μόνα τους άλμπουμς που έχω ακούσει. Έτερα πολύ αξιόλογα. Άλλη μια μπάντα που πρέπει να μελετήσω. Τώρα που αρχίσαν να κάνουν live μακάρι να τους δούμε και στα μέρη μας.
Host - IX
Δεν εκπλήρωσε επακριβώς τις προσδοκίες που είχα, ούτε πλησίασε την ποιότητα εκείνου του τόσο αμφιλεγόμενου και αδικημένου δίσκου. Αλλά Lost ει-…συγνώμη, Host είσαι και μία αναφορά την δικαιούσαι. Α και το πρώτο single, πώς λεγόταν να δεις κάτι με Τomorrow, το γούσταρα κανονικά. Άντε παίδες, κάνατε την κάβλα σας πάμε για το κυρίως πιάτο τώρα!
Slowdive - Everything Is Alive
Αφού το λέει αυτός κάτι θα ξέρει!
30 Likes
Επί ένα έτος και κάτι ψιλά, κάθε εβδομάδα βρισκόμασταν εδώ, στο γνωστό πια διαδικτυακό τόπο, για να μοιραστούμε την αγάπη μας για την μουσική, ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση του φίλου @anhydriis . Στην αρχή λίγοι, μιας και τα seventies όσο πάνε και απομακρύνονται χρονικά και για αρκετούς είναι “αχαρτογράφητη” περιοχή (αμφιβάλλω αν υπάρχει κανείς εδώ που να τα έζησε σαν συνειδητός ακροατής, κάποιοι όμως βιώσαμε τον όχι και τόσο μακρινό – κάποτε – απόηχο τους), αργότερα ο αριθμός όσων συμμετείχαν στο… πάρτυ ολοένα αυξανόταν μέχρι που το τελευταίο δίμηνο το ενδιαφέρον άρχισε σταθερά να φθίνει, με κάποιους να δηλώνουν ότι σταματάνε την ενασχόληση τους ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα.
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ συνέλαβα τον εαυτό μου να στερεύει από ενθουσιασμό (ή και από λόγια), φαινόμενο που το απέδωσα στο ότι οι προσφατες κυκλοφορίες δεν έχουν κριθεί από το χρόνο, δεν έχουν αποτιμηθεί αρκούντως σαν ιστορική και καλλιτεχνική αξία. Σύντομα όμως συνειδητοποίησα πως ούτε παλίοτερα έβαζα αυστηρά τους πιο “καταξιωμένους” δίσκους, αλλά τους πιο αγαπημένους μου, έναν χαρακτηρισμό που κάτι “χθεσινό” δεν μπορεί ούτε αυτόν να διεκδικήσει εύκολα μιας και δεν έχει προλάβει να γίνει μέρος της ζωής μας σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, με τις όποιες εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον γενικό κανόνα! Τώρα μάλιστα που επιχειρώ να κάνω μια ανασκόπηση του 2023, αυτό καθίσταται εμφανέστερο περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αναμενόμενα!
Χωρίς λοιπόν ενοχές ή δεύτερες σκέψεις, θα προκρίνω μια πεντάδα για το προηγούμενο έτος, με την επιφύλαξη ότι όλο και κάποια/ες δισκάρα/ες θα κυκλοφόρησε στο ενδιάμεσο από τίποτε… αφανείς ήρωες που δεν έχω πάρει είδηση! Για πάμε:
1. Dødheimsgard – Black Medium Current
Πιστοί στην παράδοση να εμφανίζονται δισκογραφικά μόνον όταν έχουν κάτι ουσιώδες να πουν, οι Νορβηγοί με το Black Medium Current παραδίδουν ένα έργο κλασικό όσο και πρωτοποριακό, που συνοψίζει την Τέχνη τους παραμένοντας πειραματικό όπως και βαθιά σκοτεινό σε… απελευθερωτικό βαθμό!
2. Sacred Outcry – Towers of Gold
Σε μια εποχή όπου οι αναβιώσεις των διαφόρων υποειδών γνωρίζουν μεγάλη άνθηση, το Towers of Gold έρχεται να δείξει ότι οι “παλιοσειρές” που έχουν ζήσει εκ του σύνεγγυς την ακμή ενός συγκεκριμένου ήχου, ίσως τελικά να έχουν περισσότερα να προσφέρουν από όσα τους αναγνωρίζεται. Το αν θα πάρει θέση ανάμεσα στα κλασικά δημιουργήματα, όπως πολλοί έσπευσαν ενθουσιωδώς να προεξοφλήσουν, το αφήνουμε να το κρίνει η Ιστορία…
3. Blood Ceremony – The Old Ways Remain
Εδώ έχουμε ένα, για άλλη μια φορά, σπουδαίο LP από μια μπάντα που έχοντας αποδεχθεί ότι δεν θα γίνει μεγαλύτερη από άποψης εμπορικής απήχησης, αφήνεται στα προστάγματα της Μούσας και δημιουργεί χωρίς σκοπιμότητες προς τέρψιν των απανταχού φίλων τους!
4. Wytch Hazel - IV: Sacrament
Μπορεί οι Wytch Hazel να μην επιφύλαξαν εκπλήξεις με το τέταρτο πόνημα τους, όμως ευτυχώς για τους ίδιους, βρίσκονται ακόμη στο στάδιο όπου η μη παρέκκλιση από την δοκιμασμένη φόρμουλα παραμένει… ευλογία, αφού δύναται να παράγει θαυμαστά και καθόλου επιτηδευμένα αποτελέσματα!
5. Heavy Load – Riders of the Ancient Storm
Πρόκειται για μια από τις ουσιαστικότερες επιστροφές και ένα ανεξήγητο φαινόμενο το πώς κάτι Σουηδοί στα πρόθυρα των 70 ετών, καταφέρνουν να μεταδίδουν τέτοιο νεανικό παλμό! Το ευχάριστο είναι ότι, κατά δήλωση των ίδιων, υπάρχουν ακόμη “τόνοι μουσικής” για μελλοντικές κυκλοφορίες, οπότε δεν πρόκειται ταυτόχρονα για αποχαιρετισμό – ελπίζουμε δηλαδή!
Κάποια άλλη στιγμή, υψηλότερη θέση ανάμεσα στις κορυφαίους της χρονιάς θα διεκδικούσαν και οι δίσκοι των Peter Gabriel και Jethro Tull , όπως και εκείνοι των Legendry, Jag Panzer, Triumpher, Cirith Ungol και Green Lung!
Και του χρόνου με υγεία!
31 Likes
Μπερδεύτηκα, ρε παιδιά, γιατί κάναμε όλοι αποχαιρετιστήρια post το ’22 ενώ είχαμε άλλη μια χρονιά; Anyway, είναι φρέσκα, οπότε δεν γράφω πολλά:
Dodheimsgard “ Black medium current”
Πήρανε το “A umbra omega”, αφαιρέσανε όλη την παράνοια και τι μένει; Ο πιο συναισθηματικός δίσκος των Dodheimsgard.
Cold I “Μέρες νεκρές”
Ήμουνα fan του πρώτου δίσκου, αλλά ΤΕΤΟΙΑ εξέλιξη δεν την περίμενα. Ξεφεύγει από το κλασικό gothic rock μοτίβο κι ενσωματώνει μελωδίες (στα φωνητικά) που αγγίζουν επικές καταστάσεις. Εγώ ένιωσα ακόμα και “Draconian times” vibes.
One Step Closer “Songs for the willow” EP
ΤΕΡΑΣΤΙΑ ανακάλυψη μιας και το ντεμπούτο τους είναι δισκάρα. Αυτό, όμως, πραγματικά σε απογειώνει: συναισθηματικό hardcore που προσεγγίζει επικίνδυνα skate-punk καταστάσεις στη φωνή, κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη μελαγχολία του ακαταμάχητη. Μακάρι να ήταν full-length, 3 κομμάτια ΑΥΤΗΣ της ποιότητας ήταν πολύ λίγα.
Lankum “False Lankum”
Μην τα ξαναλέμε.
Εξώφυλλο το Racetraitor που έβαλε ο Αποστόλης, δεν το ήξερα και μ’ άρεσε.
26 Likes
Τίτλοι τέλους πάνω στο πέσιμο της αυλαίας. Ήταν και θα συνεχίσει να παραμένει ωραίο, γιατί ένας, αλλά γίγας, έριξε τον σπόρο, μεγάλωσε η ιδέα της φασολιάς και όλοι οι υπόλοιποι ως ένας Τζακ την ανεβήκαμε ευχάριστα και με ευγνωμοσύνη στον γίγαντα.
1) DHG - “Black Medium Current”: Ο άνθρωπος κάνει σπουδαία πράματα κι ακόμη και αν δεν παραδώσει κάτι άλλο στο μέλλον, γιατί πολύ απλά δε θα έχει κάτι άλλο να πει, τότε αυτά τα τελευταία του ειδικά θα είναι αρκετά να ψηλαφούνται ξανά και ξανά. Ευφυέστατο μυαλό.
2) HEALTHYLIVING - “Songs of Abudance, Psalms and Grief”: Αντικειμενικά μιλώντας και γράφοντας, ο δίσκος αυτός δεν μπορεί ν’ αγγίξει το μεγαλείο των Brutus ή έστω των Messa σε καμία περίπτωση. Όμως, υπάρχει μέσα του κάτι που σε γραπώνει, κάτι που σε κρατάει, κοντά του να το ακούς. Περισσότερο, βέβαια, απ’ όλα είναι η φωνή που παραλύει τον χρόνο και τον τόπο. Τα ακουστικά ποτέ άλλοτε δεν τα ευχαριστήθηκα τόσο, ιδίως στις στιγμές που οι απογειώσεις της κοπελιάς έμοιαζαν και μοιάζουν σαν ακολουθία αστεριών που πέφτουν το ένα μετά το άλλο και εσύ αποχαυνώνεσαι.
3) Enslaved - “Heimdal”: Η δική τους μυθολογική απόδοση φαίνεται ότι δεν έχει σταματημό, αλλά κι αν αποκτήσει, πάλι ευτυχισμένοι θα 'μαστε. Ένα μουσικό ταξίδι υψηλής προοδευτικότητας, που ακόμη κι αν δεν υπάρχει η ασύγκριτη φωνή του Larsen, η καλλιέργεια των Haken και Iver δίνει έναν άλλον αέρα στην οικοδόμηση. Στο “Congelia” ακόμα βαράνε οι ατμομηχανικές ακολουθίες των Thorns και το “The Eternal Sea” θα παραμείνει ένα από τα πιο μαγικά άσματα που έχουν συνθέσει.
4) Hexvessel - “Polar Veil”: Η αίσθηση που ξεκινάει απ’ το εξώφυλλο. Καθώς συνεχίζει στα παγωμένα τραγούδια, διαπερνώντας με παράλληλα απ’ την βόρεια ηχώ των riffs για να καταλήξει σ’ αυτό το υπέροχο “Ring”. Kvohst το έκανες το έργο σου και μάλιστα στο “Older than the Gods” θα έχουμε να το λέμε για την Bathory-ική σου οπτική στην εισαγωγή. Συνέχισε έτσι!
5) Alkyone - “Exit Sign”: Δε γινόταν να την αφήσω στην απ’ έξω. Μπορεί να είμαι απόλυτος στο γεγονός, πως ο ελληνικός στίχος της πάει πολύ περισσότερο από κάθε άλλη γλώσσα, αλλά και πάλι το ντεμπούτο της έχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία αυτού του νεαρού κοριτσιού που θέλει να κινήσει μέσα απ’ τα βουνά και τα ρέματα για να φτάσει στ’ αυτιά μας. Το δε “Rivers” ανεξίτηλη ιαχή. Λίγο καλύτερη δουλειά από την εταιρεία της στο θέμα promotion και επικοινωνίας με τους άλλους (δε βλάπτει και μία απάντηση).
Εξώφυλλο:
Θα μπορούσα να επιλέξω αυτό,:
αν δεν υπήρχε αυτό:
Υ.Γ. Παυλάρα, σ’ ευχαριστούμε ρε άνθρωπέ μας!
Υ.Γ2. @QuintomScenario έβαλες ρε μυαλό για το καλύτερο άσμα των Guardian μετά από τόσο καιρό ή τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια @pantelis79 ;
Υ.Γ3. @Sh_Wo_f , τουλάχιστον, σεβάσου όλους εμάς ή έστω τον γίγαντά μας και δώσε τη λίστα του '23 εδώ ανοιχτή, να τη δούμε όλοι. Κάνε κάτι ή έστω τηλεφώνα…
32 Likes
5 Likes
2023
Μια χρονιά με άγχος, στενοχώριες, αλλά που τελείωσε όμορφα.
Πάμε για κλείσιμο λοιπόν.
1. Allochiria - Commotion
Εκτός από το ότι είναι μια κορυφαία ελληνική κυκλοφορία, είναι και γενικά μία από τις πιο δυνατές κυκλοφορίες του 2023. Με ιδέες που φτάνουν ένα βήμα πιο πέρα από το post-metal, με γκρούβα και με στίχο που είναι βγαλμένος από την κοινωνική πραγματικότητα, με κέρδισε κατευθείαν. Πολύ ωραία η οπτικοποίηση του κομματιού “Darklight”, με τον ρινόκερο που ξύνει ολόκληρο το σώμα του, ταυτίστηκα πολύ εκείνη την εποχή. όπως και το “Omonoia” και το “Throes”, η μπάντα μας έδειξε άλλη μια φορά ότι έχει μια συγκεκριμένη ταυτότητα, με πολύ ωραίες ιδέες.
2. October Tide – The Cancer Pledge
Ό,τι καλύτερο έβγαλαν οι October Tide μετά το 2013. Κομμάτια που θυμάσαι, death/doom με ήχο πιο κοντά στο death metal, καλά αρθρωμένα φωνητικά, που σε κάνουν να αντιλαμβάνεσαι τους στίχους. Οι στίχοι είναι άλλος ένας λόγος που αμέσως μου έκανε κλικ. Κορυφαίο άλμπουμ που θ’ ακούω για καιρό. Αγαπημένο κομμάτι: “Peaceful, Quiet, Safe”.
3. Saturnus – The Storm Within
Η δισκογραφική επιστροφή των Saturnus ήταν ποιοτικότατη. Χωρίς να ξεφύγουν από το μελωδικό death/doom με το οποίο τους ξέρουμε, δημιούργησαν τραγούδια με λίγο μεγαλύτερη διάρκεια. Στιχουργικά διαπραγματεύονται τη λύτρωση και την επανάκαμψη του ανθρώπου μετά από κάποια “τρικυμία”. Πολύ ωραία και η κριτική που έγραψε η Ειρήνη στο site. Αγαπημένο κομμάτι: “Chasing ghosts”
4. Suplhur Aeon – Seven crowns and seven seals
Ένα άλμπουμ που μου πέταξε το spotify καθώς σιδέρωνα κι έτσι με έκανε ν’ ανακαλύψω αυτή τη μπάντα, που καταπιάνεται με το σύμπαν του Lovecraft. Παρότι δεν είναι φαν αυτού του περιεχομένου, η μουσική με την ιδιαίτερη παραμόρφωση στις κιθάρες και η ένταση και ο ρυθμός των φωνητικών με ενθουσίασαν. Νομίζω πως μ’ αυτό το άλμπουμ άρχισα να θέλω ξανά να ψάχνω μουσική και πέρα από το doom.
5. AHAB - The Coral Tombs
Μία κυκλοφορία που ανακάλυψα προς το τέλος του 2023. Οι Ahab σ’ ένα άλμπουμ όπου δείχνουν γιατί είναι η μπάντα που παίζει nautical doom metal και γιατί αυτό είναι όντως ένα ξεχωριστό genre, κι ας το εκπροσωπεί μόνο αυτή η μπάντα. Σίγουρα θέλει λίγο παραπάνω χρόνο για να απολαύσει κανείς αυτό το άλμπουμ και τη θαλασσινή θεματολογία του. Αξίζει όμως τον κόπο.
Κατά λάθος το έβαλα στο 2022:
Katatonia - Sky void of stars
Θα μπορούσε να μπει ίσως στην πεντάδα, αλλά θεωρώ ότι δεν χρειάζεται, αφού το έβαλα κατά λάθος στην πεντάδα του 2022. Πολύ καλό άλμπουμ από τους Katatonia, μετά τη στασιμότητα που τους ακολούθησε από το “Dead End Kings” κι έπειτα, χωρίς να φτάνει όμως τις παλιές τους δόξες - ειδικά όταν κάνουν τουρ χωρίς τον βασικό τους κιθαρίστα.
Bonus:
Diary of dreams – Melancholin
Δεν θα μπορούσα να μην το αναφέρω εδώ, καθώς ήταν μία όμορφη κυκλοφορία από τον χώρο του darkwave. Τα τελευταία χρόνια έχω ακούσει πολύ αυτή τη μπάντα και με το νέο της τόλμημα δεν πέρασε απαρατήρητη. Με στίχο και στα αγγλικά και στα γερμανικά, με ωραίες οπτικοποιήσεις και με ένα κομμάτι που ξεχωρίζει ευχάριστα από τα υπόλοιπα χωρίς να τα υποβαθμίζει - “My distant light”.
Εξώφυλλο:
29 Likes
Τελευταίο post ε; Συγκινητικό κάπως… cheers σε όλους και ειδικά στον threadstarter @anhydriis για αυτό που κατάφερε εδώ μέσα. Γιατί πρόκειται για κατόρθωμα.
Στα των φετινών δίσκων, σε 5 χρόνια ίσως είναι πολύ διαφορετική η λίστα, ποτέ δεν προλαβαίνω να ακούσω πολλούς δίσκους της ίδιας χρονιάς. Όπως και να έχει:
2023
1) Metallica - 72 Seasons
Ποιος να σας ρίξει από εκεί πάνω, μέσα μου… Πολύ το ευχαριστιέμαι ακόμα.
2) Maneskin - Rush!
Ίσως ο πιο διασκεδαστικός ROCK δίσκος τη χρονιάς.
3) Foo Fighters - But Here We Are
Επιστροφή από τους νεκρούς.
4) Rival Sons - Darkfighter
Darkfighter επειδή έχει αυτό το Guillotine, διάολε… και Nobody wants to die από τα πιο καυλωτικά τους.
5) Johnny Booth - Moments Elsewhere
Επιστροφή με αξιοσημείωτης ποιότητας metalcore Pt1.
Honorable mentions:
Rival Sons - Lightbringer
Polaris - Fatalism: Αξιοσημείωτης ποιότητας metalcore Pt2.
Better Lovers - God Made Me An Animal (EP): Ο μαγικός συνδυασμός-έκπληξη της χρονιάς. Με ποιότητα και μέλλον (ελπίζω). Φέτος θα μάθουμε.
In Flames - Foregone: Δεν πέθανα, ωραίο όμως. Επιτέλους τους είδαμε και live.
Εξώφυλλο: Metallica - 72 Seasons
29 Likes
4 Likes
Αφού με αγαπάς.
2 Likes
Ωραίος, τι πρέπει να κάνω τώρα όμως γιανατακούσεις; No.9 το είχα στη λίστα μου 
ΝΤΙΡΓΗΡΙΦΞΓΚΔΙΓΤΓ SKYPE CALL
Moi: Ω μη σου γα (λουλουδενια φωνη) ελα Τζοακο μου τι φτιανς’
Αρχηγός: What? γιατι μιλας σαν βεληγκεκας? where is the rupaulian proletarian soviet epic bitch queen?
Moi: Ασε με θελω να ετοιμασω αποχαιρετηστηριο ποστ και προσπαθω να κρυψω την συγκινηση πισω απο τιμια λαϊκοτητα.
Αρχηγός: Hmmm ναι κοιτα δεν εισαι λαϊκια queen εσυ χρυσό μου, your glitter is not pleb, και ακου να σου πω εχεις κατι χρωστουμενα απο το '88.
Moi: Ναι αλλα Τζοακο μου αυτην την εβδομαδα εχουμε το αποχαιρετηστηριο και εχω να πλυνω και κατι φλοκατες για να τις πάω στο Cash or Trash.
Αρχηγός: Ναι κοιτα I don’t care about your handjobs, you just have to get this word-job done.
Moi: Ναι αλλά από την MDPI περιμένουν το Special Issue εδώ και 1 μήνα και έχω να τελειώσω και τις μετρήσεις για το 5G Smart City.
Αρχηγός: Smart-city my ass, smart-ass! Τσακίσου γιατί Σάββατο μαθαίνω θα καείς πάλι στο Intro και Κυριακή θα είσαι πάλι σε recovery αυτομαστιγώματος και θα χτυπάς νουροφεν.
Moi: Τζοάκο μου μόνο αυτά με “πιάνουν”.
(παύση)
Moi: Γιατί όταν σε ρώτησαν το 92 αρνήθηκες να πεις για το “Burning”?
Αρχηγός: Each person’s abyss is theirs to interpret.
Moi: But the strong and the dilligent are worn every day, sold out or destroyed.
Αρχηγός: Decent people are trampled in this world. That’s the price of survival. There’s a victory in that.
Moi: Oh dear, haven’t had a Rust Cohle rabbit hole for some time. Θα δεις True Detective S4?
Αρχηγός: Θα γράψεις όλα τα κείμενα ως την Κυριακή?
Moi: Θα πάρουμε καμία ανάσα το '24?
Αρχηγός: I said it from the get-go: “The business man sat home while I got shell shocked”!
Moi: Love you, Bitch.
Αρχηγός: Love you, Bitch.
15 Likes
Ας ξεκινήσω από τα νο.1 σου και βλέπουμε μέχρι τότε. 
1 Like
Εσένα ναι, ένα εξώφυλλο με πολύ καλή ιδέα και άθλια υλοποίηση, όχι και τόσο
2 Likes
Προσωπικά μου αρέσει η υλοποίηση… Μοιάζει και στην Ακρόπολη.
1 Like
2023
1)Avenged Sevenfold - Life Is But A Dream…
2)Foo Fighters - But Here We Are
3)Rival Sons - Darkfighter
4)Queens of the Stone Age - In Times New Roman…
5)Maneskin - Rush
Άλλα 5 για πάγκο
-In Flames - Foregone
-Metallica - 72 Seasons
-Sleep Token - Take Me Back To Eden
-Paramore This Is Why
-Rival Sons - Lightbringer
Εξώφυλο:
Με τα λόγια δεν το έχω και πολύ οπότε θα πω απλά καρδούλες σε όσους μοιράστηκαν το γούστο τους έστω και με μια λίστα και special big καρδούλα στον @anhydriis για την εξαιρετική ιδέα 
34 Likes
- Therapy? - Hard Cold Fire
- Metallica - 72 Seasons
- JAAW - Supercluster
- Obituary - Dying Of Everything
- Melan Selas - Zephyrean Hymns
25 Likes