Αν σας παρηγορεί, την άλλη βδομάδα έχει να βάλετε Θεοδωράκη. Και ένα έτσι ψιλογνωστό.
5 Likes
Θα το βαλουμε ρε φιλε!
3 Likes
1963
- Charles Mingus – The Black Saint and the Sinner Lady
- Μάνος Χατζιδάκις – America America OST
- Bob Dylan – The Freewheelin’ Bob Dylan
- The Beatles – Please Please Me
- The Beatles – With The Beatles
Cover Art
18 Likes
1963
-
The Beatles - Please Please Me
-
The Beatles - With the Beatles
-
Roy Orbison - In Dreams
-
The Beach Boys - Surfin’ U.S.A.
-
John Fahey - Death Chants, Breakdowns & Military Waltzes
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
18 Likes
τριπλή ισοβαθμία αυτήν τη στιγμή στην κορυφή… το νου σας…
2 Likes
Δύσκολο πρωί, έπεται κουραστική ημέρα, αλλά πάμε μια στα γρήγορα.
1. Charles Mingus - The Black Saint And The Sinner Lady
Κάποτε, σε ένα άλλο φορουμικό παιχνίδι, που ακόμα είμαι board of shame υποθέτω (νταξ, δικαίως :P) , είχα γράψει μια εκτενή “κριτική” για αυτό το άλμπουμ, το πώς το αντιλαμβάνομαι και τι σημαίνει αυτό για μένα. Ιδανική ευκαιρία να το ξαναθυμηθώ και να το ανασύρω από τη λήθη του ιντερνετικού παρελθόντος, γιατί μιλάμε για κάτι ανεπανάληπτο.
Από όλες τις απόψεις.
2. The Thelonious Monk Quartet - Monk’s Dream
3. Sam Cooke - Night Beat
4. Sun Ra and His Myth Science Arkestra - When Sun Comes Out
5. Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan
16 Likes
Ε με πείσατε να το ξαναπιάσω έτσι όπως τα λέτε.
3 Likes
-
The Kingsmen - The Kingsmen in Person
Βρόμικος rock’n’roll ήχος που με μπροστάρη το single Louie Louie έβαλε το λιθαράκι του για την ξέσπασμα του garage rock λίγα χρόνια αργότερα -
Sandy Bull - Fantasias for Guitar and Banjo
Έργο μπροστά από την εποχή του από ένα τολμηρό, ακουστικό κατά βάση, κιθαρίστα που για πολλούς προφήτεψε το ψυχεδελικό ρόκ. Ο Sandy Bull τόλμησε να εισάγει ανατολίτικες κλίμακες στη μουσική του και έπαιξε φολκ με ηλεκτρική κιθάρα πολύ πριν από τους Beatles και τον Bob Dylan αντίστοιχα. Επίσης, εξαιρετική ιδέα να επιλέξει έναν jazz drummer(Billy Higgins) για το ρυθμικό υπόβαθρο -
Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan
-
The Beatles - With the beatles
-
The Beatles - Please, Please Me
Honorable mentions
Raymond Scott - Soothing Sounds for Baby Συνήθως οι καινοτομίες προέρχονται από κάποιο λάθος. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ ο Raymond Scott νόμιζε ότι η εκκολαπτόμενη τότε ηλεκτρονική μουσική θα ήταν ιδανικό νανούρισμα για μωρά. Σαν σκοπός μάλλον απέτυχε, αλλά από την άλλη άθελα του δημιούργησε μινιμαλιστικά και ambient ήχοτόπια που συναντάμε σε πολύ μεταγενέστερους καλλιτέχνες.
Ron Grainer, Delia Derbyshire & Dick Mills - Doctor Who Original Theme Αυτό το πασίγνωστο μουσικό θέμα είναι παράλληλα και ένα πρωτοποριακό ηλεκτρονικό κομμάτι
Johnny Watson - Johnny Guitar Watson
Lonnie Mack - The Wham of that Memphis Man!
14 Likes
Αδυσώπητος Φλεβάρης δεν λέει να τελειώσει… πφφφφφ
1963
- Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan
- The Beach Boys - Surfin’ USA
- Johnny Cash - Blood, Sweat & Tears
- James Brown - Live At The Apollo
- Thelonius Monk - Monk’s Dream
Εξώφυλλο της Χρονιάς
John Fahey - Death Chants, Breakdowns & Military Waltzes
15 Likes
Eπιστροφή στο format των 15αδων (για αυτή τη χρονιά και βλέπουμε)!
- Charles Mingus - The Black Saint Αnd Τhe Sinner Lady
- Sam Cooke - Night Beat
- Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan
- The Beatles - Please Please Me
- Roy Orbinson - In Dreams
- Lesley Gore - I’ll Cry If I Want To
- The Beatles - With The Beatles
- The Oscar Peterson Trio - Night Train
- Kenny Burrell - Midnight Blue
- Duke Ellington, Charles Mingus, Max Roach - Money Jungle
- Thelonious Monk - Monk’s Dream
- The Beach Boys - Surfer Girl
- Gerry And The Pacemakers - How Do You Like It
- Rufus Thomas - Walking the Dog
- Link Wray And His Ray Men – Jack The Ripper
15 Likes
58η εβδομάδα - 1963
18 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan | 48 |
|---|---|
| Charles Mingus - The Black Saint And The Sinner Lady | 43 |
| The Beatles - Please Please Me | 34 |
| The Beatles - With The Beatles | 23 |
| Sam Cooke - Night Beat | 18 |
| The Beach Boys - Surfin’ USA | 10 |
| Roy Orbison - In Dreams | 8 |
| Thelonius Monk - Monk’s Dream | 8 |
| James Brown - Live At The Apollo | 7 |
| The Kingsmen - The Kingsmen in Person | 6 |
| Μίκης Θεοδωράκης - Επιτάφιος | 5 |
| Fred Bongusto - Fred Bongusto | 5 |
| Sun Ra - When Sun Comes Out | 5 |
| Johnny Cash - Blood, Sweat And Tears | 5 |
| Μάνος Χατζιδάκις – America America OST | 4 |
| Brenda Lee - All Alone Am I | 4 |
| John Coltrane and Johnny Hartman - John Coltrane and Johnny Hartman | 4 |
| Sandy Bull - Fantasias for Guitar and Banjo | 4 |
| Μίκης Θεοδωράκης - Μικρές Κυκλάδες | 3 |
| Barbra Streisand - The Second Barbra Streisand Album | 3 |
| The Chantays - Pipeline | 3 |
| Ronnie Dio and the Prophets – Dio at domino’s | 3 |
| Jimmy Smith - Back at the Chicken Shack | 2 |
| Dick Hyman & Mary Mayo - Moon Gas | 1 |
| John Fahey - Death Chants, Breakdowns & Military Waltzes | 1 |
| Lonnie Mack - The Wham Of That Memphis Man! | 1 |
| The Oscar Paterson Trio - Night Train | 1 |
| The Ventures - Surfing | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1960 | Miles Davis | Sketches of Spain | 35,56% |
| 1961 | Joan Baez | Vol 2 | 29,41% |
| 1962 | Howlin’ Wolf | Howlin’ Wolf (The Rockin’ Chair Album) | 44,44% |
| 1963 | Bob Dylan | The Freewheelin’ Bob Dylan | 53,33% |
τίτλοι τέλους για το 1963
1964…
και εξελάκι
credits and love to all 
23 Likes
Έλα ρε, νόμιζα θα κέρδιζε ο Mingus.
Αφεντικό, τα “είπαν για τον δίσκο” τα έκοψες? Τώρα το θυμήθηκα.
Πάμε, '64. Μπήκα χωρίς να έχω ιδέα ποια θα είναι η κατάταξη. Για σήμερα είναι αυτά.
1) Otis Redding - Pain in My Heart
Για τα γούστα μου, ο Otis ήταν ένα επίπεδο πάνω από οποιονδήποτε soul καλλιτέχνη εκείνα τα χρόνια. Φωνάρα απίστευτη, χροιά χαρακτηριστική, συναίσθημα, μεγάλα κομμάτια, μαζί με τους Booker T and the MG’s και τους Mar-Keys στα πνευστά σε παρασύρει για χορό και σε μελαγχολεί με σπουδαίες μπαλάντες που δεν έχουν ξεπεραστεί ως σήμερα (Pain in My Heart, These Arms of Mine). Μέσα σε όλη αυτή την ομορφιά, λάμπουν οι Cropper και Jenkins με την φοβερή απόδοσή τους στην κιθάρα και με την καθαρή παραγωγή προσδίδουν κι έναν πιο rocking αέρα στον δίσκο. Απαραίτητος δίσκος, γεμάτος classics.
2) Bob Dylan ‐ Another Side of Bob Dylan
3ο σερί αριστούργημα. Ο Dylan πάει για περισσότερη ποικιλία. Tα τραγούδια είναι πιο φιλόδοξα, καλύπτουν ένα μεγαλύτερο συναισθηματικό εύρος ακόμα κι αν χρησιμοποιεί τα ίδια 3 όπλα του, φωνή, κιθάρα, φυσαρμόνικα. Προσωπικά, θα αρκούσαν τα All I Really Want to Do, Spanish Harlem, I Shall Be Free, It Ain’t Me Babe για να το βάλω τόσο ψηλά αλλά όχι, έχει και το τεράστιο My Back Pages που είναι στα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια του, με τρελαίνουν μελωδία και στίχοι.
3) Etta James - Etta James Rocks the House
Αυτή λοιπόν είναι για μένα η Etta James. Μια γυναικάρα που καταπίνει την σκηνή. Που τραγουδά με ασύλληπτη δύναμη, που το καιρό παραληρεί στις προσταγές της, που τα blues έχουν ίση θέση δίπλα στην soul/ r&b και κάνουν την μουσική της πρόστυχη και σέξι. Και ειδικά σε live περιβάλλον, η ευαίσθητη ερμηνεύτρια των δίσκων μεταμορφώνεται σε πραγματικό κτήνος. Συμπαραστάτης ο David T Walker στην κιθάρα που, μετρημένα, δίνει το απαραίτητο χρώμα που αρμόζει στο υλικό. Αυτό δεν είναι δίσκος, είναι μανιφέστο.
4) Lee Morgan - The Sidewinder
Είναι μόλις 1964 κι έχω κουραστεί σκεπτόμενος την απεραντότητα της μουσικής, έχοντας άπειρα κενά σε δισκογραφίες καλλιτεχνών των οποίων αγαπώ πολλά άλμπουμ.
O Lee Morgan στο Sidewinder προσφέρει 5 κομμάτια απίθανα, με αρκετά “στρωτά” αλλά πάντα ενδιαφέροντα grooves, καταπληκτικές μελωδίες, με όλους τους μουσικούς να λάμπουν με την απόδοσή τους. Παρά τις συνεχόμενες αλλαγές σε διαθέσεις, καταφέρνει να ακούγεται εντελώς προσιτός που τον καθιστά ιδανικό για εισαγωγή στον χώρο της jazz. Πιθανότατα κι αυτός o δίσκος χωράει σε ένα προσωπικό jazz τοπ-10.
5) Eric Dolphy - Out to Lunch!
Γενικά όπως θα έχει φανεί, είμαι απλός άνθρωπος. Προτιμώ ζεστά ακούσματα, γήινα πράγματα, ανέμελα. Που και που όμως πετυχαίνω κάτι από “την άλλη μεριά” που μου κάνει. Το Out to Lunch! είναι ο ορισμός του απαιτητικού ακούσματος. Η avant-garde του δεν ακολουθεί καμία συνταγή όμως δημιουργεί μια μοναδική ατμόσφαιρα. Nιώθεις πως παρακολουθείς κάποια ασπρόμαυρη ταινία μυστηρίου, μπάσο, vibraphone, drums, και πνευστά (ειδικά αυτή η τρομπέτα) ακόμα και στις πιο ήσυχες στιγμές δημιουργούν μια αντιφατικά “απειλητική” αίσθηση, πάνω σε ρυθμικά μοτίβα που κρατούν για λίγο μόνο και πάνω τους οι σολίστες ο ένας μετά τον άλλο εξερευνούν τα όρια των οργάνων τους. Η επικοινωνία των μουσικών και η χημεία που υπάρχει είναι ασύλληπτη, αν προσέξει κάποιος το τι παίζει ο καθένας και το διαχωρίσει, φαινομενικά δεν θα έπρεπε να βγάζει νόημα, κι όμως! Είναι κι αυτή η αίσθηση πως ακούς κάτι ριζοσπαστικό ακόμα και σήμερα…
Honorable σε spoiler, μην κουράζεται ο Μάνος
Summary
Bob Dylan - The Times They Are a-Changin’
Ακόμα ένα τεράστιο άλμπουμ. Χάνει γιατί προηγήθηκε το Freewheelin’, αλλιώς όσα έκανε τέλεια εκεί, τα κάνει κι εδώ, ίσως ελαφρώς πιο μελαγχολικά. Δύσκολα άλλη δισκογραφία μπάντας στα 60’s κοντράρει αυτή του Dylan, ακόμα και οι Beatles είχαν αυξομειώσεις για μενα, ο Dylan καμιά.
Muddy Waters - Folk Singer
Ακόμα μια απίθανη ηχογράφηση. Πραγματικά ακούγονται τα πάντα πεντακάθαρα. Ο Muddy Waters σε ακουστικό σετ, που δεν το συνήθιζε, με τον τεράστιο Buddy Guy στα πρώτα του βήματα. Αντιλαμβάνομαι πως κάποια τραγούδια είναι πολύ παρόμοια, αρκετά slow tempo, αλλά δεν αφαιρεί πολλά από την συνολική εικόνα του δίσκου που σε σημεία ενθουσιάζει κιόλας με τη μπάσα φωνάρα του σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Sam Cooke - Ain’t That Good News
Αν έπρεπε να προτείνω ένα ακόμα άλμπουμ του Sam Cooke μετά το Night Beat θα ήταν αυτό. Περισσότερο στην μελωδική soul πλευρά, μου προκαλεί μια ανάταση και ένα γλυκό συναίσθημα που λίγοι δίσκοι μπορούν. Υπέροχα τραγούδια (oμώνυμο, Meet Me At Mary’s Place, Good Times, και και και… ), μεγάλα τραγούδια (A Change is Gonna Come), απίστευτες ερμηνείες, ένας θρίαμβος. Δυστυχώς ο τελευταίος καθώς τον χάσαμε λίγο μετά…
The Beatles - A Hard Day’s Night
Αν και παραμένουν στα ευχάριστα κομμάτια αγάπης κατά βάση, είναι εμφανής σιγά σιγά η προσπάθεια για να πειραματιστούν λίγο, να προσέξουν λεπτομέρειες (τι διάολο είναι αυτή η συγχορδία στο ξεκίνημα του Hard Day’s Night?), να αλλάξουν mood ακόμα και μες στο ίδιο τραγούδι. Και πολλά υποτιμημένα κομμάτια που αγαπώ σαν το Tell Me Why που μου φτιάχνει αυτόματα την διάθεση.
Roy Orbison - Oh, Pretty Woman
Τι πανέμορφα κομμάτια που έχει κι αυτό. Το Indian Wedding τι υπέροχο τραγούδι. Φανταστική, φιλόδοξη pop, εκείνη την εποχή παίζει εύκολα μπάλα πάνω από Beach Boys κτλ. που ακόμα δεν είχαν ωριμάσει. Ακόμα και το ομώνυμο, μπορεί να παραπέμπει στη γνωστή ταινία αλλά είναι φανταστικό αν κριθεί αντικειμενικά. Και διασκευάρες σαν του What I’d Say, έπρεπε να γίνουν.
Wayne Shorter - Night Dreamer
Εδώ ξεκινά η σχέση αγάπης με τον Shorter. Τα πρώτα δείγματα τελειότητας. Είτε στις μπαλάντες, είτε στις πιο πειραματικές του στιγμές, το Night Dreamer καθηλώνει. Οι συνθέσεις είναι λιγότερο περίπλοκες, οι φράσεις των Shorter και Morgan πιο απλές αλλά πιο δυνατές και αισθαντικές, δείχνει που θα πηγαινε τη μουσική του με τις επόμενες κυκλοφορίες.
John Lee Hooker - Burning Hell
Ο Hooker ποτέ δεν είναι για μένα η προφανής επιλογή. Η μουσική του προϋποθέτει να είμαι σε ένα αρκετά συγκεκριμένο μουντ για να την απολαύσω στο 100% και η αυθαίρετη αλλαγή (ή και απώλεια συχνά) των μέτρων απαιτεί προσοχή για να συντονιστείς μαζί της. Having said that, το Burning Hell είναι μία από τις καλύτερες δουλειές του. Αυτός και η κιθάρα του. Σε σημεία, υπνωτίζεσαι από τα ωμά ρυθμικά μοτίβα που ακολουθεί, έχει όμως τόσο feeling… Δεν έχει γλυκές μελωδίες, δεν είναι πιασάρικη μουσική όσο κι αν φαίνεται απλή, αλλά συχνά μου φαίνεται πως πιάνει εντελώς το πνεύμα των blues, προσθέτοντας λίγη μαυρίλα παραπάνω και θυμίζοντας αρχαίους σπουδαίους bluesmen.
Beatles - Beatles for Sale
Μάλλον τα προηγούμενα 3 άλμπουμ έδωσαν περισσότερα hits. Αυτό όμως είναι το αγαπημένο μου ως τότε. Φοβερές μελωδίες, γλυκές folkie κιθάρες που σε σημεία προοιωνίζονται την έλευση των Byrds, ένα φοβερό consistency και μεγάλες κομματάρες.
Ετοιμαζόμαστε για την εκτόξευση…
Chuck Berry - St. Louis to Liverpool
Μεγάλη και μάλλον τελευταία δισκάρα τέτοιου μεγέθους από τον Chuck Berry. Στην πορεία του είχε διάφορα ups & downs, συχνά μέσα στον ίδιο δίσκο. Εδώ όμως όλα ήταν σωστά. Τα κλασικά rock ‘n’ roll κομμάτια του δύσκολο να μη σε κουνήσουν. Ρίχνει όμως μέσα και instrumental, slow blues, soul επιρροές που δείχνουν έναν μουσικό με μεγάλο ταλέντο αφού τα καταφέρνει σε όλα. Και μια μπαντάρα που ακολουθεί τον σπουδαίο κιθαρίστα σε ό,τι κι αν κάνει και λάμπει (άκου το μπάσο στο Liverpool Drive ή τον Lafayeke στο πιάνο σε όλο τον δίσκο). Καλοί οι Beatles και οι Stones το '64 αλλά αρχηγού παρόντος…
Doc Watson - Doc Watson
Κάποιοι Nitty Gritty Dirt Band φταίνε γι’ αυτή την επιλογή. Φανταστικό ντεμπούτο από τον (τυφλό) Watson. Kάποτε πρέπει να ακούσω και επόμενα… Folk και country κυρίως, blues & gospel δευτερευόντως, με μια φοβερή δεξιοτεχνία σε κιθάρα/ μπάντζο, με χιούμορ αλλά ταυτόχρονα σοβαρό και παθιασμένο στυλ, ενίοτε και θλιμμένο. Αξίζει μελέτης…
20 Likes
Αφού μέχρι τώρα 4-5 νοματαίοι γράφετε ρε μλκ 
2 Likes
χαχαχα, δεκτο
Ώπα και να 'μαι κι εγώ που θα έλεγε ο Προύσαλης. Είχα σημαδέψει εδώ και καιρό μεν το '65 ως σημείο εισόδου μου στην 60s edition του παιχνιδιού …αλλά τελικά δεν κρατήθηκα διάολε. Θέλω να (ξανα)παίξω! Πάμε λοιπόν με μία απλή πεντάδα, “ψιλοφτωχή”, no matter though, απλά ζεσταινόμαστε.
1964
#5
The Chieftains S/T
Κοιτάξτε να δείτε λοιπόν, ο @hopeto σας έχει ταράξει (και θα συνεχίσει να σας ταράζει) στα blues, στη soul, στα country & western, γενικά all things American… Ε εγώ θα σας ταράξω στη folk 
Και δη στην ιρλανδική folk.
Αρχίζουμε λοιπόν με τους Chieftains, ένα όνομα που υποθέτω έχετε ακούσει πολλοί, ίσως οι περισσότεροι. Τι είναι αυτό που τους κάνει σημαντικούς; Το ότι είχαν τεράστια συμβολή στο να μάθουν πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι Ιρλανδοί να αγαπάνε τη μουσική του τόπου τους - για να ακολουθήσει μετέπειτα και όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Πώς λέμε “αν θες να σε αγαπάνε, πρώτα μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου”; Κάπως έτσι ( ; )…
Ναι, όσο τρελό κι αν ακούγεται, υπήρχε μια εποχή που ο πολύς κόσμος στην Ιρλανδία άκουγε όλα αυτά τα reels και τα jigs και όλα τα υπόλοιπα και κρίντζαρε, τα θεωρούσε “χωριάτικα” πράγματα, ξεπερασμένα, κατάλοιπα ενός παρελθόντος που ήθελε να αφήσει πίσω του.
Σας θυμίζει κάτι μήπως; Δεν κάνετε λάθος… Εκεί όμως δεν περιορίστηκαν στο να “εισάγουν” ενέσεις μουσικής ζωτικότητας από μεταναστευτικό/προσφυγικό στοιχείο (και εξ ανατολών και εκ δυσμών - θα πούμε περισσότερα για το δικό τους “ρεμπέτικο” με άλλες αφορμές) αλλά βίωσαν και μια εκ των έσω αναζωογόνηση της αμιγώς ορχηστρικής/οργανικής μουσικής τους παράδοσης: Διαδικασία στην οποία ηγήθηκε μια τεράστια προσωπικότητα ονόματι Seán Ó Riada ο οποίος, επηρεασμένος από την κλασική μουσική του παιδεία, παρουσίασε μια σειρά ενορχηστρώσεων παραδοσιακών σκοπών οι οποίες αφαίρεσαν από την ιρλανδική μουσική το στίγμα του ceilidh συγκροτήματος (μουσική του χωριού θα τη λέγαμε, ή τα “καγκέλια” της Ιρλανδίας) και την έκαναν πιο αστικού τύπου, πιο ραφιναρισμένη (με την καλή έννοια), πιο ευκρινή/λαμπερή.
Στο συγκρότημα που δημιούργησε, τους θρυλικούς Ceoltóirí Chualann (με κάποια αφορμή, εκτός παιχνιδιού, θα τους αφιερώσω κάποιο κείμενο κάποια στιγμή), συμμετείχε κι ένας ταλαντούχος νεαρός παίχτης των uilleann pipes (η ιρλανδική εκδοχή της σκοτσέζικης Great Highland Bagpipe) που τον έλεγαν Paddy Moloney. Ο οποίος κάποια στιγμή ένιωσε την ανάγκη να ανοίξει τα φτερά του και να δημιουργήσει το δικό του συγκρότημα, που θα έπιανε το νήμα από τον μέντορά του τον Ó Riada και θα εξέλισσε εκείνο το όραμα, για μια ιρλανδική μουσική που θα είχε κύρος και θα παράλληλα θα αγαπιόταν και από τον απλό κόσμο.
Το συγκρότημα εκείνο ονομάστηκε Chieftains και σε τούτο δω το ομώνυμο ντεμπούτο τους μπορεί να απέχουν ακόμα κάμποσο από τη διεθνή καταξίωση που θα γνώριζαν αργότερα, από τα 70s και μετά, όλη η μυσταγωγία όμως είναι ήδη παρούσα και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι τα θέλουμε αυτά τα φωνητικά τέλος πάντων, όταν έχουμε ένα τσούρμο υπέροχους μουσικούς να παραδίδουν τη μία εξαίσια μελωδία μετά την άλλη.
#4
The Dubliners S/T
Μένουμε Ιρλανδία και περνάμε σε ένα από τα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα όχι μόνο της δεκαετίας (και θα το διαπιστώσετε και τα επόμενα χρόνια) αλλά και όλων των εποχών, τους μεγάλους Dubliners.
Τι τους κάνει σπουδαίους τούτους δω στο wider context της ιρλανδικής μουσικής; Ότι ήταν, κατά τη γνώμη μου (και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος), το απόλυτο all-around συγκρότημα: Η τραγουδιστική/φωνητική παράδοση είχε ήδη καταστεί δημοφιλής από κάμποσα χρόνια πριν χάρη στις δουλειές των άλλων σπουδαίων, των Clancy Brothers (και του Tommy Makem), οι οποίοι όμως είχαν τις περισσότερες φορές υποτυπώδη μουσική συνοδεία στις απολαυστικές πολυφωνίες τους - αρκούσε συνήθως η κιθάρα του Liam, ενίοτε και το tin whistle του Tommy, και ιδού. Σχεδόν παράλληλα ήρθε η επανάσταση των Ceoltóirí Chualann (και κατοπινά των Chieftains, όπως αναφέρω πιο πάνω) στη χορευτική μουσική, με κορυφαίου επιπέδου δεξιοτεχνία στο παίξιμο, αλλά “αν θέλετε τραγούδια πηγαίνετε αλλού”. Οι Dubliners λοιπόν κάνανε το εξής, πήρανε τη φωνητική πανδαισία των Clancy Brothers, την πάντρεψαν με τα ορχηστρικά όργια των Chualann (σε σχετικά απλοποιημένη μορφή βέβαια) και κάπως έτσι φτιάξανε το gold standard αυτού που λέμε Irish folk.
Γιατί εξάλλου δεν το έκαναν απλοϊκά, ατσούμπαλα, μηχανικά. Το έκαναν με το δικό τους στυλ. Η προσέγγισή τους στο τραγούδι είναι πολύ διαφορετική από των αδερφών Clancy, που είχαν μια αύρα “ρωμαλαίοι χαρακτήρες ταινίας ή θεατρικού έργου που στη μέση της ιστορίας ξεσπάνε σε τραγούδι” και αναπόφευκτα το κάνουν με έναν τρόπο αρκετά θεατρικό, απόρροια φυσικά του γεγονότος ότι όταν μετανάστευσαν στην Αμερική ο στόχος τους δεν ήταν να πιάσουν την καλή ως μουσικό συγκρότημα αλλά ως ηθοποιοί…
Οι Dubliners από την άλλη δεν είχαν σχέση με Μπρόντγουεϊ και τέτοια. Εκείνοι ανδρώθηκαν στον κόσμο των παμπς και των folk clubs του Δουβλίνου. Έναν κόσμο γεμάτο φασαρία, κάπνα τσιγάρων, αρώματα βαρελίσιας Γκίνες, εναλλακτικά ζευγαράκια, αντισυμβατικούς ποιητές κ.λπ. Και φαίνεται και στη μουσική τους. Έχει μια άλλου τύπου σκληρότητα, μια αμεσότητα, ένα εντελώς λαϊκό μπρίο. Ακόμα και η όψη τους άγρια, με τις γενειάδες τους και το κουζουλό τους το μάτι, σχεδόν το flipside στις clean cut φάτσες και τα λευκά πουλοβεράκια των Clancy. Απέναντι στους “Beatles της Ιρλανδίας”, οι “Rolling Stones της Ιρλανδίας”, έχει ειπωθεί…
Ειδικά ο Ronnie Drew ήταν η απόλυτη μορφάρα, ένας αυθεντικός madman που οι μικροαστοί τον βλέπανε στον δρόμο και κόβανε λάσπη, και όταν άνοιγε το στόμα του η φωνή που έβγαινε ταίριαζε 100% σ’ αυτό το ατίθασο παρουσιαστικό, ένας ήχος άξεστος, ένρινος, ασυμβίβαστος, ό,τι πρέπει για storytelling - κατά προτίμηση με ιστορίες καθημερινής δουβλινέζικης τρέλας. Και στο “γιν” του Ρόνι, το “γιανγκ” του έτερου πυλώνα των Dubliners, του τιτάνα Luke Kelly. Εδώ θα συγκρατηθώ και δεν θα επιδοθώ από τώρα σε παραληρήματα για την κορυφαία ανδρική φωνή που έχω ακούσει στη ζωή μου όπως έχω ξαναπεί, έχουμε βδομάδες να τα πούμε αυτά.
Τούτο δω το ομώνυμο ντεμπούτο των Dubliners είναι ένας ιδιότυπος συνδυασμός live και studio album: Έχει ηχογραφηθεί μεν σε στούντιο, αλλά one take και παρουσία και μιας μικρής ομάδας ακροατών - ακούς και τα χειροκροτήματά τους ανάμεσα στα τραγούδια! Άρα “και τα δύο μαζί και τίποτα από τα δύο”; Πιθανολογώ ότι ήθελαν να πιάσουν, σε ένα βαθμό έστω, την ατμόσφαιρα από τις εμφανίσεις τους όχι σε αμιγώς συναυλιακούς χώρους αλλά στις παμπ και στα κλαμπάκια, όπου προφανώς έπαιζαν μπροστά σε μερικές δεκάδες ανθρώπους αλλά το όλο vibe ήταν πολύ intimate που λέμε και στο χωριό. Και νομίζω ότι γενικά το πετυχαίνουν να το πιάσουν αυτό. Δεν είναι το καλύτερό τους άλμπουμ, σε καμία περίπτωση, για ντεμπούτο όμως αποτυπώνει έξοχα αυτή την αδρή ποιητικότητά τους, ήδη περιέχει κάποιες εκτελέσεις παραδοσιακών κομματιών που έμελλε να γίνουν “the definitive versions” (Wild Rover, Rocky Road to Dublin, Holy Ground, Tell Me Ma κ.λπ.) και φυσικά, το κυριότερο, ανοίγει το δρόμο για την εποποιία που θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας, με κορύφωση όμως σε 2-3 βδομάδες από τώρα.
#3
The Beatles - A Hard Day’s Night
Με την “Εισβολή” να βρίσκεται στα ντουζένια της και να καθορίζει τους όρους με τους οποίους θα γραφόταν και θα παιζόταν η δημοφιλής δυτική μουσική τις επόμενες δεκαετίες, ένιωσα ότι όφειλα, εντός ή εκτός εισαγωγικών, να βάλω σε τούτη δω την πρώτη 60s πεντάδα μου τουλάχιστον έναν δίσκο Βρετανών “γιεγιέδων” της εποχής. Και ήμουν έτοιμος να χώσω το ντεμπούτο των Kinks, τιμής ένεκεν, σε έναν βαθμό, για το γεγονός ότι εκεί βέβαια περιέχεται η πιο εμβληματική στιγμή στην πορεία διαμόρφωσης της σκληρής μουσικής, το απόλυτο before | after (και αν κάποιος ρωτήσει “μα σε τι αναφέρεσαι;” θα θυμώσω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ και θα στενοχωρηθώ ακόμα περισσότερο). Εκεί όμως που πρακτικά πληκτρολογούσα τη συγκεκριμένη κατάταξη, μου ήρθε μια σκέψη στο μυαλό, μπρε συ, μήπως να ακούσω πρώτα κάνα Beatles της χρονιάς μπας και; Μη σας κάνει εντύπωση το ψιλοσυγκαταβατικό ύφος, γενικά Beatles ακούω από τα μέσα της δεκαετίας και μετά και πολύ σπάνια πια αυτήν εδώ την πρώιμη ('63 - early '65) περίοδό τους.
Ξανάβαλα τέλος πάντων και μα την πίστη μου, μέχρι τη στιγμή εκείνου του εξωγήινου chord progression στα πρώτα δευτερόλεπτα του If I Fell είχα πειστεί: Ε δεν γίνεται ρε, πρέπει να το βάλω το A Hard Day’s Night. Σημειωτέον, σε κάποιο άλλο φεγγάρι μπορεί να έπαιρνε τη θέση του το Beatles for Sale, για τις ανάγκες του παιχνιδιού όμως απλά στάθηκε άτυχο I guess. Anyway.
Έπαιζαν ποπ ακόμα τότε οι Beatles; Ναι, δεν υπάρχει λόγος να το κρύψουμε. Οι ενορχηστρώσεις είναι σε γενικές γραμμές πολύ απλές και η έμφαση δίνεται στα πιασάρικα ρεφρέν και γενικά σε μελωδίες που να μπορούν να τραγουδιστούν live. Γενικά δε εγώ δεν είμαι ο τύπος που θεωρεί την αναφορά περί ύπαρξης ποπ στοιχείων σε έναν δίσκο, συγκρότημα κ.λπ. κάτι το θετικό, τουλάχιστον όχι τις περισσότερες φορές. Στην περίπτωση όμως (ακόμα και) των πρώιμων Beatles αυτή είναι μια συζήτηση “εκτός θέματος”, που λέμε. Δεν έχει καμία σημασία εν προκειμένω η συγκεκριμένη διάθεση στην οποία βρίσκονταν οι Fab Four γράφοντας τα συγκεκριμένα κομμάτια, ή αλλιώς σε τι στόχευαν με αυτά. Αυτό που έχει σημασία είναι η συνθετική τους μεγαλοφυία που λάμπει και προοικονομεί τα, soon to follow, πραγματικά τους μεγαλεία. Μελωδίες που απλά σε αγγίζουν ρε φίλε, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Αν ένα συγκρότημα είχε ανακαλύψει το Μυστικό, ήταν σίγουρα τα Σκαθάρια.
Επειδή έχω την αίσθηση ότι γενικά αυτός ο δίσκος θα συζητηθεί κάμποσο αυτή τη βδομάδα, δεν θα πω πολλά άλλα. Μια παρατήρηση μόνο. Πόσο θα γούσταρα να τραγούδαγε σε όλα τα κομμάτια, ή τέλος πάντων σε περισσότερα, ο McCartney! Τα κομμάτια όπου είτε συμμετέχει είτε τα τραγουδάει μόνος του (ομότιτλο, το προαναφερθέν, Can’t Buy Me Love, And I Love Her κ.λπ.) είναι μάλλον και εκείνα που μου “μιλάνε” περισσότερο. Ξεκαθαρίζω ότι δεν με ενοχλεί η φωνή του Lennon (ο οποίος κυριαρχεί ως παρουσία - και - εδώ), σε καμία περίπτωση. Απλά προτιμώ τη χροιά και το στυλ του Paul, πώς να το κάνουμε. Τέλος πάντων. Τιμή και δόξα, αντίο σιγά σιγά pure pop Beatles era, γεια σου experimental Beatles era, σε βλέπω που αχνοφαίνεσαι στον ορίζοντα, δεν βλέπω την ώρα να σκάσεις σαν βόμβα και να τους (μας) κάνεις όλους ανθρώπους.
#2
Shirley Collins & Davy Graham - Folk Roots, New Routes
Για τον φοβερό και τρομερό αυτόν κιθαρίστα/τραγουδοποιό/καλλιτέχνη ονόματι Davy Graham σας τα είπε (και πολύ ωραία) ο hopeto την περασμένη βδομάδα, τώρα θα σας πω λίγα κι εγώ μια που τούτη τη βδομάδα ο άλλος εσίγησε, καθότι δεν ευτύχησε ποτέ να ακούσει το Folk Roots… ο καψερός - ξηγήθηκε όμως ο φίλος του ο Γράκχος και λογικά θα διορθωθεί αυτό εν καιρώ. Γιατί είναι πολύ απίθανο να έχεις έστω και casual ενδιαφέρον για το όργανο αυτό και να μη σε συγκινήσει κάθε μα κάθε φορά το παίξιμο του παλικαριού από δω.
Όσο για τον συγκεκριμένο δίσκο, έχει την προφανή ειδοποιό διαφορά σε σχέση με το υπόλοιπο έργο του, ότι πρόκειται για συνεργασία με άλλο καλλιτέχνη, άλλη καλλιτέχνιδα για να είμαστε properly non-non-binary, την μαντάμ Shirley Collins. Και δεν είναι τυπική / να 'χαμε να λέγαμε αυτή η διαφορά, είναι πολύ βαθιά και ουσιώδης ακόμα και σε σχέση με το υπόλοιπο έργο του δεξιοτέχνη Davy.
Μιλάμε εξάλλου για μια συνεργασία η οποία είναι - και εκείνη την εποχή πρέπει να φαινόταν ακόμα περισσότερο - τουλάχιστον ετερόκλητη: Από τη μία το “bad boy” της σε αναβρασμό τότε σκηνής της British folk revival, μιγάς (γιος Σκωτσέζου πατέρα και μητέρας από τη Γουιάνα), χύμα στη συμπεριφορά, ατίθασος, πρακτικά ροκ τύπος (άλλωστε, δεδομένου και ότι άκουγε ήδη από τότε έναν σκασμό blues δίσκων και καλλιτεχνών, νομίζω ότι το μόνο που τον κράταγε από το να ενταχθεί και επίσημα στα “δικά μας” χωράφια ήταν το ότι είχε διαλέξει να παίζει κλασική και όχι ηλεκτρική κιθάρα…). Από την άλλη η Κόλινς, μία “μεγάλη κυρία” της βρετανικής φολκ σκηνής, φιγούρα σοβαρή, δωρική, σχεδόν αριστοκρατική (αγνοήστε το προφανές οξύμωρο με το γεγονός ότι ήταν μέλος της ΦΟΛΚ σκηνής…), που ακόμα και όταν ο Davy της δίνει να τραγουδήσει άσματα προερχόμενα από την αμερικάνικη φολκ παράδοση, εκείνη επιμένει να τα ερμηνεύει …με ακραιφνή βρετανική προφορά (γεγονός που ένα μειδίαμα μου το προκαλεί για να είμαι ειλικρινής).
Μάλλον όμως είναι ακριβώς αυτή η χτυπητή αντίθεση χαρακτήρων, ιδιοσυγκρασιών, εντυπώσεων κ.λπ. που κάνει το θαύμα της εδώ και προκύπτει μια δυναμική συναρπαστικής έντασης, η οποία παράγει έναν δίσκο ιστορικό για τις εξελίξεις στη βρετανική φολκ σκηνή τα επόμενα χρόνια. Πόσο ιστορική είναι η σημασία του; Να σας πω φίλοι μου. Το Folk Roots, New Routes θεωρείται κατά γενική ομολογία (από όσους είναι ενημερωμένοι στα της British folk revival) ο δίσκος - πρότυπο πάνω στον οποίο “πάτησε” μια ολόκληρη γενιά συγκροτημάτων που κινήθηκαν σε κατεύθυνση folk rock, ή μάλλον electric folk καλύτερα (νομίζω ότι θα έχω την ευκαιρία να μιλήσω για τις λεπτές διαφορές σε μελλοντικά κείμενα). Μιλάμε για Fairport Convention, μιλάμε για Pentangle, μιλάμε για The Incredible String Band, μιλάμε ακόμα και για Steeleye Span (οι οποίοι τελευταίοι βέβαια δεν θα μας απασχολήσουν στην παρούσα edition του παιχνιδιού).
Ναι, όλοι αυτοί τον Davy Graham είχαν ως είδωλο και ήρωα και δάσκαλο και ό,τι θες… Αυτό είναι το ένα κομμάτι, η εντυπωσιακή αλλά όχι εντυπωσιοθηρική βιρτουοζιτέ που πιάνει από μπλουζ και τζαζ μέχρι ανατολίτικoυς αμανέδες, ινδικά raga (αυτά βέβαια θα τα αναπτύξει ακόμα περισσότερο στο μέλλον ο Davy) και, φυσικά, συγκριτικά πιο “διακριτικές” / “γλυκές” μουσικές αναζητήσεις που κάνουν το μυαλό να φαντάζεται τους ασβεστόχρωμους γκρεμούς του Ντόβερ και τα πράσινα λιβάδια της Αλβιώνας. Το άλλο κομμάτι είναι η έμπνευση για το μοντέλο της folk Ιέρειας το οποίο παρήγαγε την Sandy Denny και όλες τις υπόλοιπες, και ναι, υπεύθυνη γι’ αυτό είναι η Shirley Collins με την καθάρια, εύθραυστη, πιο-Αγγλία-πεθαίνεις χροιά και ερμηνεία της. Ξαναλέω, ιδιότυπος συνδυασμός, όχι απ’ αυτούς που τους ακούς και λες “μα φυσικά”.
Διάολε, όμως, δουλεύει…
#1
Οδυσσέας Ελύτης / Μίκης Θεοδωράκης - Το Άξιον Εστί
Φλυαρία τέλος.
Γιατί εντάξει. Κάπου ώπα.
Είναι το Άξιον Εστί.
Το έγραψε ο Ελύτης. Το μελοποίησε ο Μίκης. Το τραγούδησε ο Μπιθικώτσης. Το απήγγειλε ο Κατράκης.
Έχει το Χελιδόνι. Της δικαιοσύνης. Της αγάπης αίματα. Ποιητή στον αιώνα σου λέγε τι βλέπεις. Κ.λπ. κ.λπ.
Κάπου ώπα.
Summary
Ας πούμε και εξώφυλλο, μια που στον ροκ κόσμο, σ’ αυτό το σκέλος, είμαστε ακόμα στην εποχή των σπηλαίων εδώ που τα λέμε…
22 Likes
Έχω προσπαθήσει κάπως παλιά. Εχω αγοράσει μάλιστα το Hangman σχεδόν 20 χρόνια, το ξαναέβαλα στα πλαίσια του παιχνιδιού, όχι για να αναφερθεί αλλα μήπως μου μιλήσει. Μάταια. Δεν νιώθω τίποτα, ασχέτως αν αναγνωρίζω το πολύπλοκο της μουσικής τους.
Καλημέρες!
Ναι, ήρθα εδώ για να κάνω εντύπωση, με πρόλαβε όμως ο @GRACCHUS_BABEUF, πφφφ.
Πάμε με δεκάδα από δω και πέρα!
1964
1. The Dubliners - The Dubliners
2. Johnny Cash - I Walk The Line
3. Eric Dolphy - Out To Lunch
4. Μίκης Θεοδωράκης/Οδυσσέας Ελύτης - Το Άξιον Εστί
5. Bob Dylan - The Times They Are A-Changing
6. Herbie Hancock - Empyrean Isles
7. John Fahey - Vol II: Death Chants, Breakdowns and Military Waltzes
8. Ravi Shankar - Ragas & Talas
9. The Dave Brubeck Quartet - Time Changes
10. John Lee Hooker - Burning Hell
Εξώφυλλο: The Dave Brubeck Quartet
20 Likes
1964
Σχόλια μόνο για το πρώτο δυστυχώς αυτή τη βδομάδα αν και ήθελα να πω δυο κουβέντες και για τα άλλα.
1) Nina Simone - In Concert
Δεν είναι συζητήσιμο. Μιλάμε για ένα αριστούργημα με αξία που ξεπερνά την τεράστια ερμηνεύτρια και μουσικό που λέγεται Nina Simone, η πολιτική της κραυγή που ακούγεται καθαρή για πρώτη φορά σε αυτό το δίσκο παραμένει ακόμα εκκωφαντικη. Με αρχή την επίθεση της ΚΚΚ στην Αλαμπάμα το 1963 η Νίνα αποφασίζει να στρέψει τον μουσικό της προσανατολισμό στην υπηρεσία του αγώνα για ισότητα και βίαιη ανατροπή, ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί το πρώτο της κάλεσμα. Ένα εκπληκτικό ζωντανό άλμπουμ με την αδιαμφισβήτητη τελική κορύφωση του Mississippi goddamn (εμπνευσμένο από τη δολοφονία του Medgar Evers), αν και προσωπικά θα σταθώ περισσότερο στο διαχρονικό μουσικό μανιφέστο Pirate Jenny. Η Νίνα Σιμόν σταδιακά μετά από αυτό το δίσκο λοιδορήθηκε, απαξιώθηκε και κατηγορήθηκε, της κόλλησαν τον τίτλο της νευρικής για δέσιμο, ακόμα και ναρκομανή την είπαν (την εποχή μάλιστα της παγκόσμιας κυριαρχίας της ροκ σταρ κουλτούρας), όταν πια την αποδομησαν πλήρως και θεώρησαν ότι δεν ήταν επικίνδυνη πλέον για αυτούς την οικειοποιήθηκαν.
2) Simon And Garfunkel - Wednesday Morning 3 A.M.
3) The Beatles - A Hard Day’s Night
4) The Animals - The Animals
5) Otis Redding - Pain in My Heart
20 Likes
