Αν αυτόν τον δίσκο τον είχε ανακαλύψει ο 13-14χρονος εαυτός μου, σίγουρα θα τον είχε λατρέψει. Ο τωρινός μου εαυτός έχει απομακρυνθεί παντελώς από τον ήχο αυτό (ή έστω παραπλήσια ακούσματα), ωστόσο μου το Misery Index είναι μια πολύ πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση. Ξεκαθαρίζω εξαρχής πως αυτού του είδους τα καθαρά φωνητικά, ειδικά στα πιο μελωδικά τους (όπως στο “(10) And Counting”) δεν μου αρέσουν. Τα θεωρώ πολύ “φλώρικα” (μη κράξετε πλιζ) και ίσως κάπως πολυχρησιμοποιημένα. ΑΛΛΑ! Γενικά θεωρώ πως ο Nathan Gray έχει πολύ εκφραστική φωνή, στα περισσότερα κομμάτια απολαμβάνω τα καθαρά φωνητικά, γιατί ο τύπος ξέρει να βάζει χρώμα στη φωνή του, δεν τραγουδάει “μονοκόμματα” (δηλαδή δεν τραγουδάει σε κάθε κομμάτι με τον τρόπο που με ενοχλεί, αντιθέτως σε λίγα κομμάτια συμβαίνει αυτό), έχει ποικιλία και εκφραστικότητα, ενώ και τα διάσπαρτα screams είναι μια χαρά και τα γουστάρω.
Πάμε στα μουσικά όμως. Καταρχάς, η παραγωγή είναι άψογη. Γεμάτη, ακούγονται τα πάντα άψογα, ο ήχος είναι καθαρός και ζωντανός. Είναι κάτι που με τράβηξε από το πρώτο κομμάτι. Το δεύτερο πράγμα που με τράβηξε νωρίς νωρίς στο δίσκο, είναι το συναίσθημα. Η οργή. Οι άνθρωποι ακούγονται 50 λεπτά θυμωμένοι, θέλουν να βγάλουν τα σώψυχά τους, νιώθω πως μπήκαν στο στούντιο έχοντας χίλια μύρια ζόρια και προβλήματα στο κεφάλι τους και έγραψαν μουσική για να τα εξωτερικεύσουν, για να ηρεμήσουν, για να επικοινωνήσουν τι συμβαίνει μέσα τους. Και φυσικά δεν αρκεί η πρόθεση για να κάνεις κάτι τέτοιο σωστά. Αλλά όταν έχεις μια εκφραστικότατη φωνή και εξαιρετικούς στίχους, τότε μπορείς να το πετύχεις αυτό. Ειδικά αν συνυπολογίσουμε, τα τσαμπουκαλεμένα ριφφς, τις μελωδικές στιγμές που ακούγονται σαν την ησυχία πριν την καταιγίδα (sic) και τα λιγοστά αλλά υπέροχα σημεία που ο ήχος τσιτώνει και πέφτουν τα screams σαν ξυράφι. Εξτρα κούντος για την ΜΠΑΣΑΡΑ που αναδεικνύεται όπως πρέπει με την παραγωγή του δίσκου και ευτυχώς που δεν υπάρχει κανενός είδους breakdown στον δίσκο αν δεν με απατά η μνήμη μου τώρα (γιατί όπου βλέπω core και ακούω breakdown, συνήθως μου πέφτουν τα αυτιά, ξανά σόρρυ αν γενικεύω).
Πολύ ωραίος δίσκος, έξω από τα νερά μου, νομίζω πως άκουσα κάτι που θα μου μείνει και θα υπάρξουν μελλοντικές ακροάσεις. Thanx @Ktn!
Εδώ το αγαπημένο μου μάλλον του δίσκου:
Just enough freedom to forget you’re a slave Just enough anger to make sure we get paid Easy does it baby, don’t lose your head
Από εδώ και στο εξής, για να μπορέσω να μακροημερεύσω στο παιχνίδι θα περιοριστώ σε mini reviews προσπαθώντας να τα κάνω όσο πιο αντιπροσωπευτικά των εντυπώσεών μου.
Cathedral - The Guessing Game (2010)
Ξεθάβοντας το Guessing Game αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε ένα ρετρό μανιταρένιο παραμύθι μπάντας των '70s φτιαγμένο με αλήτικα και σκοτεινά '90s stonerodoom υλικά. Εικόνες της ταινίες heavy metal ίπτανται στο μυαλό μου και σίγουρα δεν φταίει μόνο ο σουρεαλισμός του εξωφύλλου. Οι Hawkwind έρχονται και βουτάνε στη λίμνη με τα φλαμίνγκο και βάζουν μπρος διαστημόπλοια. Ο προτελευταίος δίσκος των Cathedral πριν διαλυθούν δεν είχε καθιερωθεί στο μυαλό μου ως δισκάρα όπως σε αρκετούς, αλλά ως πολύ καλός. Ενώ το άκουγα και ήμουν έτοιμος να κάνω κωλοτούμπα, συνειδητοποιώ πως φταίει η (πάντα) μονολιθική ερμηνεία του Lee Dorrian που δεν είναι για τόσες περιπέτειες και μεγάλες διάρκειες. Εξ ου και δεν μου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον στο δεύτερο μισό. Μικρό το κακό.
I wear a mask, oh yes I do, it may seem harsh but it hides the truth
Ισως ο πιο αντιπροσωπευτικός συνδυασμός δίσκου/εξωφύλλου που έχω συναντήσει.
Αν με μία λεξη επρεπε να χαρακτηρίσω το “Hesperus” θα ηταν στιβαρος.
Είναι δίσκος μαουνα. Δεν ειναι φανταχτερος, δε θα σου αλλαξει τη ζωη, απλά θα κανει τη δουλειά του.
Θα γκρουβαρει σταθερα, με συνεπεια και θα σου δωσει αυτο ακριβως που ηρθες να βρεις. Sludgoκατάσταση ήθελες; Sludgoκατάσταση θα παρεις.
Με το είδος δεν έχω ιδιαιτερη σχεση αν εξαιρεσεις τους ISIS ( που τους λες δεν τους λες) και με το Hesperus περασα ευχαριστα. Οσο δουλευω θα μπορουσα να τον ακουω ολη μερα (αν εξαιρεσεις το News 1 που με εκνευριζει αρκετα σαν κομματι συνθετικα).
Γενικα μια ομορφη προταση απο τον @eviL. Δε μου αλλαξε το ειναι, αλλα το Big Sea μια φορα μπηκε στην ποστοκατι πλεηλιστ μου
Ωραια τα ειπες για τους Texas Is The Reason και αναγνωρισες και το μεγαλειο του Back and to the Left.
IV: Arrow In Heart (2013) των Γάλλων Aosoth, μία πρόταση του @apostolisza8. Η οποία αν και δεν συγκαταλέγεται στο ηχητικό comfort zone μου, εντούτοις δεν παύει να με παρακινεί να θέλω να ασχοληθώ μαζί της. Όπως συμβαίνει άλλωστε με την πλειοψηφία των προτάσεων του Αποστόλη (είτε εδώ είτε στο thread τι ακούτε τώρα). Οι μόνες που αποφεύγω προς το παρόν είναι όσα συγκροτήματα έχουν logo που δεν μπορώ να διαβάσω μέσα σε 30’’ [trivial but true]. Αλλά είμαι σίγουρος, γύρω στα 60 θα αρχίσω να πειραματίζομαι και με αυτά.
Η πρώτη ακρόαση του δίσκου λοιπόν ήταν σαν μια τρύπα με παχύρευστη πίσσα. Αν πέσεις μέσα, κάθε κίνηση για να βγεις έξω σε ωθεί όλο και πιο κάτω, αργά και βασανιστικά. Σχεδόν τελετουργικά. Και στη σχεδόν απίθανη περίπτωση που καταφέρεις τελικά να βγεις, θα διαπιστώσεις ότι η γαμημένη η πίσσα δεν βγαίνει εύκολα από πάνω σου.
Ηχητικά, η μαγιά του δίσκου ανήκει ξεκάθαρα στο παραδοσιακό, ορθόδοξο black. Χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι ζέχνει αποκλειστικά early 90s. Αργόσυρτα ατμοσφαιρικά περάσματα που λειτουργούν ως ετοιμόρροπες γέφυρες μεταξύ ηχητικών τοίχων από μαύρο γρανίτη, φωνητικά στα όρια του death, disturbing με-τρόπο-που-αδυνατώ-να-προσδιορίσω riffs plus η πολύ προσεγμένη δουλειά που έχει γίνει στα τύμπανα, μπολιάζουν τον πυρήνα του Arrow In Heart και μεταλλάσσουν το DNA του, καθιστώντας το μοναδικό δείγμα black και σε καμία περίπτωση κλώνο.
Vidde από Atlanter το album που μου έτυχε από @Sh_Wo_f
Μια μπάντα από τη Νορβηγία η οποία απ’ότι καταλαβαίνω δεν υπάρχει πια. Το site τους δουλεύει και δε δουλεύει, στο wiki προφανώς δεν υπάρχει καταχώρηση, στο fb είναι σπανίως ενεργοί με τα τελευταία τους post να αφορούν το solo project ενός μέλους τους, ενώ και στο bandcamp έχουν να ποστάρουν πολύ καιρό. Το album δεν υπάρχει καν στο youtube (!), βγήκε το 2013 και είναι το πρώτο τους από τα δύο album που κυκλοφόρησαν.
Το άκουσα πάρα μα πάρα πολλές φορές το album και ο λόγος είναι πως είναι ωραίο album για background. Δε χρειάζεται να το προσέχεις, όπως έγραψε και η @Sh_Wo_f είναι καλοκαιρινό album γιατί είναι πολύ τσιλαριστό. Θα το ακούσεις στο balux, σε alt-cafe/πολυχώρο στο κέντρο ή στον pepper. Έχει πολλούς περίεργους ήχους σχεδόν σε κάθε τραγούδι και η φωνή του είναι τελείως ταιριαστή για indie. Τα τραγούδια του είναι από αυτά που ίσως τα προσέξεις ενώ τα ακούς, γιατί είναι πολύ προσεγμένα και δουλεμένα, αλλά αυτόματα τα έχεις ξεχάσει μετά από 2’ που σκέφτηκες κάτι άλλο, όχι επειδή είναι άσχημα, αλλά γιατί μοιάζουν ως επαγγελματικό τζαμάρισμα. Δεν το λέω για κακό, αλλά είναι αυτό που είναι
Ο δίσκος γενικά είναι multicultural (?), γιατί ακούω πολλά πράγματα που τα αποδίδουμε σε κουλτούρες και εθνικά στοιχεία ή έτσι μου ακούγεται τέλος πάντων. Το ελληνικό στοιχείο εμφανίζεται στον τίτλο 2 τραγουδιών, το ένα λέγεται Kaktos και το δεύτερο More Juice Than Zeus, που είναι ο πιο αστείος τίτλος ever?
Πάλι δεν κάνω song by song, γιατί δε μου βγαίνει να κάνω, ενώ είχα ξεκινήσει, θα σημειώσω όμως πως σε όλο το album έχουν πολύ ωραία beat και rhythm section. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάτι, θα ήταν στο More Juice Than Zeus αυτό το περίεργο “τιν τιν τιν τιν” που κάνει συνέχεια μέσα στο τραγούδι. Όχι τίποτα ιδιαίτερο, απλά μου έκατσε πολύ ωραία στο αυτί απ’την πρώτη φορά που το άκουσα.
Overall, ένας όντως φρέσκος δίσκος, αλλά πιστεύω ότι πολλοί τέτοιοι δίσκοι είναι φρέσκοι, είναι το mood τους τέτοιο. Θα τον πρότεινα για playlist σε μαζώξεις με παρέα, ώστε να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο με το θέμα μουσική υπόκρουση και ιδανικά καλοκαίρι.
Δεν ξέρω πως πρέπει να το κλείσω το κείμενο γιατί δε νιώθω ότι άκουσα κάτι wow, ούτε κάτι χάλια, ούτε κάτι που θα ψάξω αλλά ούτε θα το αλλάξω, οπότε θα συνοψίσω με μια λέξη: neutral.
Charles Mingus – The Black Saint And The Sinner Lady
Η χρονική στιγμή με την οποία έρχομαι αντιμέτωπος με το “The Black Saint And The Sinner Lady”είναι προκλητική! Αρχικά , με την jazz και φταίει ο Adorno για αυτό (μεταξύ σοβαρού και αστείου), δεν τα πάω πολύ καλά. Κατά δεύτερον , αυτός ο δίσκος αποτελεί εξαίρεση. Κατά τρίτον , δεν με θεωρώ άξιο, να μιλήσω μουσικά για ένα τέτοιο κλασικό έργο. Ένα έργο, το οποίο είναι κόσμημα και τέλειο, με την γλωσσολογική έννοια των λέξεων. Κατά τέταρτον , και κυριότερο, γιατί πάντα έκρινα αυτόν τον δίσκο συναισθηματικά.
Συνεπώς, αυτό το παραλήρημα που θα διαβάσετε παρακάτω, μπορείτε κάλλιστα να το αγνοήσετε. Είχα πει και στον @SvenN πως θα μου πάρει λίγο χρόνο να βάλω τις σκέψεις μου στη σειρά για αυτόν τον δίσκο. Οπότε, τώρα που μάζεψα δυνάμεις, θα πω το τι σημαίνει αυτός ο δίσκος στο δικό μου μυαλό, και ας μην καταλήξει πουθενά.
1963: O Charles Mingus μαζί με την 11μελή μπάντα του , με τα ονόματα να είναι ένας και ένας, ηχογραφούν μια ολοκληρωμένη σύνθεση τεσσάρων κομματιών και έξι υποενοτήτων, η οποία, αποτύπωσε την ευαίσθητη μεγαλομανία του ιθύνοντα νου. Μουσικά, θεωρείται ένα αδιαμφισβήτητο άλμπουμ-σταθμός στην avant-garde jazz, το οποίο, όπως σωστά επισημαίνουν οι, πολύ πιο καταρτισμένοι συνάδελφοι στο αφιέρωμά τους, δεν βασίζεται σε αυτοσχεδιασμούς, αλλά στην, δια μέσου τεχνικής αρτιότητας, μουσική ολοκλήρωση μιας καλλιτεχνικής σύλληψης. Στην κριτική μου για το “Alphaville”, είχα πει υποστηρίξει πως οι jazz προεκτάσεις του, είναι εδραιωμένες στην Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’60, με τις black στην Νορβηγία των τελών του ’90. Γιατί το ξαναλέω;
Γιατί, αυτή η ριζική θεμελίωση, ενός έργου το οποίο, ως αποτέλεσμα, χωρίς να σπάει στιγμή το καλούπι, εν τέλει καταφέρνει να κλειστεί σε ένα νέο , είναι ακριβώς αυτός ο άλλος δρόμος του avant-garde που έχει τις ρίζες του σε τέτοιους δίσκους. Αυτή είναι η μουσική πρωτοπορία του Μαύρου Αγίου και της Αμαρτωλής Δεσποινίδος. Ένα άλμπουμ, το οποίο, δίνει νόημα σε εικόνες που αποτελούν σύνθεση, φαινομενικά και επί του παρόντος, αντιθέσεων, τόσο ηχητικών, όσο και ατμοσφαιρικών. Είναι ο μόνος jazz δίσκος που το κάνει; Όχι, αλλά είναι αυτός που θεωρώ πως συνοψίζει μια απελευθερωτική κοσμοθεωρία στους συνειρμούς μου .
Ο δίσκος, αν και instrumental, περιέχει στο εσωτερικό του σημειώσεις του ψυχοθεραπευτή του Mingus, Edmund Pollock, καθώς και σχόλια του Mingus. Οπότε, δεν θεωρώ πως τα όσα υποκειμενικά που θα διαβάσετε παρακάτω, είναι τόσο άσχετα με τον δίσκο. Σε κάθε περίπτωση, κάπου εδώ τελειώνει η όποια άποψή μου για το μουσικό σκέλος. Όσα ακολουθούν, υπό το summary, μπορείτε κάλλιστα να τα αγνοήσετε:
Summary
1966: Κυκλοφορεί η δεύτερη έκδοση του “ErosAndCivilization” του Marcuse . Αρχικά είχε δημοσιευθεί το 1955, αλλά αυτή εδώ, περιέχει και εντονότερο το πολιτικό στίγμα. Σε αυτό το βιβλίο, ο Marcuse επιχειρεί, με τρόπο ίσως όχι και τόσο «καθιερωμένο» όσο της λοιπής σχολής της Φρανκφούρτης, του Lacan ή ακόμη και του Καστοριάδη, να συζεύξει τονFreud με τονMarx . Θεωρείται το σημαντικότερο έργο του. Προσπαθεί να επαναφέρει, ασκώντας κριτική στον Freud, από του οποίου το «Πολιτισμός ως Πηγή Δυστυχίας» εμπνέεται για τον τίτλο και μερικές ιδέες, τις κοινωνικές και επαναστατικές προεκτάσεις των θεωριών του υπό ένα (νέο)μαρξιστικό πρίσμα, με τρόπο που, ο ίδιος, θεωρεί πως ο Ράιχ δεν είχε πετύχει.
Αν σας λέει κάτι το σύνθημα: “MakeLove,NotWar” , ίσως εδώ βλέπετε μια από τις απαρχές του.
Υπάρχει μια ιδέα, που διατρέχει αυτό το έργο και δίνει λακωνικά την οπτική μου πάνω στο έργο του Mingus:
"Today the fight for life, the fight for Eros, is the political fight."
1969: Κυκλοφορεί μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες στην ιστορία, το περίφημο “Eros +Massacre” του YoshishigeYoshida . Είναι η διασημότερη ταινία του Ιαπωνικού new wave των ‘60s, αρχή της τριλογίας του Yoshida που ασκεί πολιτική κριτική πάνω στην ιαπωνική κοινωνία. Ο τίτλος, σαφής αναφορά στο έργο του Marcuse. Το θέμα; η εξέλιξη μιας ιστορίας σε δύο χρόνους.
Εν μέρει η ιστορία του αναρχικού SakaeOsugi , που δολοφονήθηκε το 1923, και της σχέσης του με τρείς γυναίκες, και τον τρόπο που εφάρμοζε επαναστατικά, καθ’ εαυτόν, την σεξουαλική απελευθέρωση ως επαναστατική πράξη. Στο δεύτερο, παράλληλο σκέλος της, η ταινία αποτυπώνει την προσπάθεια δύο φοιτητών του σήμερα να εξερευνήσουν τις θεωρίες του Osugi. Προφανώς κάπου καταλήγει αυτό και υπάρχει μια σύνθεση, ενώ ο Yoshida συνειδητά αλλάζει γεγονότα για να ξεφύγει από το πρόσωπο και να σμιλέψει τις ιδέες του.
Πίσω στον δίσκο λοιπόν έπειτα από αυτές τις 2 υποχρεωτικές στάσεις που θεώρησα τις ιδέες τους απαραίτητες για το πώς ερμηνεύω αυτόν τον δίσκο.
Μέρος πρώτο:Ο μοναχικός χορευτής.
“Stop! Look! And Listen, Sinner Jim Whiney!”
Ο καταθλιπτικός Mingus οραματιζόταν ένα μπαλέτο όταν δημιουργούσε αυτό το άλμπουμ. Η σταδιακή ρυθμική ανάταση, που δημιουργείται όταν νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου, εξοικειωμένος με το μέσα σου. Όπως τα συναισθήματα που επαληθεύεις πως κατέχεις για αυτήν, αλλά ακόμα δεν τολμάς να της αποκαλύψεις. Σε πιάνει αυτή η μελαγχολία όπως στην μέση του κομματιού. Δεν είναι καταστροφική όμως, σκάβει μέσα σου όπως το μπάσο του Mingus, αφήνοντας περιστασιακά χαμόγελα όπως τα licks του σαξόφωνου, γιατί τροφοδοτεί την επιμονή στην πίστη μιας γενικότερης κοσμοθεωρίας. Προς το φινάλε, αποφασίζεις, επιτέλους, να της μιλήσεις, έτοιμος να μπεις στον χορό και να χορέψεις, ξέροντας πως σημασία έχει το τώρα, για να ελπίζεις για το μετά.
Μέρος δεύτερο:Ντουέτο μοναχικών χορευτών.
“Hearts’ Beat and Shades in Physical Embraces”
Και αν δεν είναι χορός και η ανταπόκριση στην πραγματικότητα είναι μουσική; Αυτή, που ξεκινάει αργά, υπομονετικά, με τις δύο πλευρές να οχυρώνονται γύρω από προσεγμένες λέξεις και βλέμματα ειλικρίνειας, με τις σκιές να παίζουν όπως το πιάνο, το παιχνίδι που θα ήθελες να παίξεις δια ζώσης. Μέχρι που νυχτώνει. Μέχρι που οι αποκαλύψεις δεν ήταν αυτές που ήθελες, όσο ειλικρινής και αν νόμιζες πως ήσουν. Αυτή, φοβάται την αμαρτία. Ο ρυθμός ανεβαίνει όπως η θερμοκρασία. Δεν είναι αμαρτία, είναι βλασφημία γιατί το ήθελε . Σιωπή. Τώρα μιλάνε τα μάτια. Αυτή η αγχωτική, στιγμιαία σιωπή, πριν ενδώσετε σε αυτό που θέλετε, την εικόνα του αύριο στο σήμερα . Αυτή την εικόνα, που σε ένα πεζοδρόμιο, έξω από ένα μαγαζί, έκανε τον ψυχολογικό χρόνο να σταματήσει και τον φυσικό να καμπυλωθεί, μια γλυκιά απελευθέρωση, ανάλογη της ομορφιάς της χημείας των σωμάτων.
Μέρος τρίτο:Ομαδικός χορός
“(Soul Fusion) Freewoman and Oh, This Freedom’s Slave Cries”
Το επαναλαμβανόμενο ηχητικό καρουσέλ θα γυρίζει, μεταβαίνοντας από την μελαγχολία της άρνησης για κάτι περισσότερο, σε στιγμιαίες εξάψεις πάθους, αφού τίποτα και όλα βγάζουν νόημα. Η επαναστατική πράξη, αποκαλύπτει την παρανομία, τα υπάρχοντα κοινωνικά δεσμά. Πλέον, οι σκιές του παρόντος και του παρελθόντος, αφήνουν βαρύ το στίγμα της αμαρτίας, σε μια γυναίκα που έδωσε νόημα στην απελευθέρωση, μόνο για να δεσμεύσει αυτόν που της την υπέδειξε. Είναι δεσμά όμως όταν τα εναποθέτεις εσύ σε εσένα; Αν επιλέγεις να σιγοντάρεις την παρτενέρ, σε ένα βηματισμό καλών προθέσεων, επιχειρώντας να της αποδείξεις πως το άλλο, το ανέκφραστο, αυτό που σφυρίζει με soul ψυχή, δεν είναι ουτοπία, είναι, κάτι που αυτή ξέρει, της το έχεις πει . Λες να το θυμάται (και κυρίως να το πιστεύει) εκείνο το κατεβατό;
Αυτή είναι η απόλυτη ιδιοφυία αυτής της σύνθεσης. Αναδεικνύει την αγωνία της ανυποχώρητης στάσης, ενάντια σε όλες τις αρνήσεις, όχι όμως αυτάρεσκα, γιατί αναγνωρίζεις τα δεσμά σου. Ξέρεις πως, μάλλον, η επανάσταση θα καταλήξει εξέγερση και τα τραγούδια της θα χαθούν από την μνήμη. Μια νότα αισιοδοξίας κλείνει, υποδηλώνοντας πως αυτές οι λέξεις που έγιναν νότες, μπορεί να ήταν μάταιες, αλλά είχαν όλο το νόημα του κόσμου μέσα τους .
Μέρος τέταρτο:
Πράξη τέταρτη:Εσύ, αυτή, και το άλλο, σε έναν ομαδικό χορό.
Μια κιθάρα θα οδηγήσει σε συνειρμούς με την Ισπανική Ιερά Εξέταση, ως θρησκευτική/κοινωνική/σεξουαλική καταπίεση. Το ίδιο συναίσθημα, ξυπνάει, πεισμωμένο, αγρίμι ερωτοχτυπημένο, και σου φωνάζει στα λόγια του Mingus:
“Stop! Look! And Sing The Songs Of Revolution!”
Προφανώς και οι κοινωνικές συνθήκες καθορίζουν το άτομο, το όλον δρα εις βάρος του μέρους. Εδώ, είστε δύο και το άλλο, είναι όχι μόνο το υπάρχον, αλλά και το προϋπάρχον. Η μελωδία του τρίτου μέρους επανέρχεται, αλλά ο χορός σας τώρα, ακόμη πιο περιστασιακός, είναι πένθιμος, γιατί μπορεί να είναι και ο τελευταίος . Απαιτεί λοιπόν μια αντιστροφή. Ε, αν είναι αυτός ο τελευταίος, ας το αξίζει . Ας του δώσουμε δύναμη να δράσει και παθητικά, ως καταφύγιο κάποιας δίχως προηγούμενο κατάστασης, όχι μόνο ως μηχανισμός παραγωγής τύψεων και ανασφάλειας. Να σταματήσουμε για μια στιγμή να μιλάμε για τους φόβους, αλλά να τους κάνουμε να φοβηθούν γιατί κάτι άγνωστο και μαγεμένο έρχεται προς το μέρος τους .
Πράξη πέμπτη:Τα άτομα και ο ομαδικός χορός.
“Saint And Sinner Join In merriment on Battle Front”
Κάθε στιγμή κρίνεται για αυτό που θα έπρεπε να μην ήταν, και όχι για αυτό που είναι, οι ρόλοι χάθηκαν. Μια περιστασιακή προσαρμογή στην διαφαινόμενη ήττα φαντάζει μονόδρομος, την βαφτίζετε ανακωχή . Επικρατεί μια ηρεμία όμως, αυτή της εφήμερης ασφάλειας πως, εδώ, στα σύνορα, στο κενό, είναι καλά, η φουρτούνα κόπασε . Τα βήματα δεν ξεκολλάνε από το έδαφος. Χαμογελάτε. Ο αυτοσχεδιασμός επανέρχεται στο προσκήνιο , αλλά πλέον αντηχεί ως αποκύημα της φαντασίας, ως ένα αίολο επιχείρημα για να την πείσει, ο Άγιος, πως θα την ακολουθήσει στην αμαρτία, αρκεί εκείνη να δει την τιμιότητα της πράξης. Υπάρχει τιμή όταν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Δεν τους ένοιαξε, προσπαθούσαν να δουν το μετά, μαχόμενοι με τις συμβάσεις και τα πρέπει, με παρελθοντικά λάθη. Το μετά σβήνει στον ορίζοντα.
Πράξη έκτη:Ομαδικός και έπειτα ατομικός χορός.
“Of Love, Pain, and Passioned Revolt, then Farewell, My Beloved, 'til It’s Freedom Day”
Ρίσκο λοιπόν. Ή αλλιώς, σίγουρη νίκη για τους πεπεισμένους. Το φινάλε, εκεί που γράφονται οι ομορφότερες ιστορίες με τραγικούς χαρακτήρες. Εκεί που καταλαβαίνεις, πως η κοσμοθεωρία της ολικής απελευθέρωσης, δεν μπορεί ακόμη να πραγματωθεί, και πως μέσα στις ελάχιστες στιγμές ανυπακοής, την έβλεπες με βλέμμα αληθινό να σου χαμογελά: «εκτιμώ το πείσμα σου να με βγάλεις από εδώ που είμαι» . Εξακολουθείς, να σηκώνεις το προσωπικό βάρος, να μην ζητήσεις τίποτα, πέρα από το να ακολουθεί στα βήματα του χορού, που την βρίσκει ευτυχισμένη. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, και όπως τα κανάλια ήχου και τα σόλο tenor και alto σαξοφώνων χωρίζουν, έτσι και τα πρόσωπα απομονώνονται, τραβώντας τις κουρτίνες.
Ο αποχαιρετισμός, θα είναι οδυνηρός αλλά περήφανος. Γιατί δεν ήταν συμβιβαστικού χαρακτήρα. Βρίσκει τον δέσμιο να ελπίζει πως η μοίρα θα του προσφέρει ένα ακόμη σταυροδρόμι . Αυτό της αντάμωσης, όπως στα τελευταία δύο λεπτά του δίσκου, αυτά της άφεσης, της λύτρωσης, της νέας πραγματικότητας, που, απαλλαγμένης από τα φορτία, εμπεριέχει μόνο τα βήματα και αυτό το κρεσέντο κοσμοθεωρίας. Ελπίζει πως αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα, ίσως σχετίζονται με τις εναλλακτικές που φυτρώνουν εκεί που απαιτείται η ανυπαρξία τους . Όσα θέλει να αντιμετωπίσει, καθορίζονται από το κοινωνικό γίγνεσθαι, η καταπίεση της μειοψηφίας είναι αρχή της δημοκρατίας και άλλα όμορφα. Όχι τόσο όμορφα όμως όσο θα μπορούσαν να είναι . Αυτή κλείνει τα μάτια της και ονειρεύεται δειλά αυτό το μελλοντικό σταυροδρόμι. Και ας μην το τολμά να χορέψει σε αυτό μόνη της .
Ελπίζει να της έδειξε πως ο δρόμος για την ζωή, την όμορφη, την ερωτευμένη, είναι μια πολιτική μάχη. Γιατί οι πράξεις τους ήταν πολιτικές, ή τουλάχιστον αυτό ψιθύριζαν οι ανάσες τους ενώ ήταν αγκαλιά. Και ας μην το συνειδητοποιούσαν.
Ίσως όμως η Νέα Υόρκη και τα στενά των Αθηνών, ένας Ιάπωνας σκηνοθέτης και ένας σκοτεινός παράδρομος, το τρέξιμο έως τον ηλεκτρικό με αυτό για να γλιτώσεις την εκτέλεση, να μην απέχουν τόσο. Allthatjazz .
Περί τίτλου:
Το 1915 κυκλοφορεί η ταινία “The Birth of A Nation”, μεταφορά του “The Clansman”, που πρακτικά ευθύνεται για την παλινόρθωση της KKK στο Αμέρικα. Αυτό το τρίωρο έκτρωμα (δείτε το “13th” στο Netflix, ή απλά google it), διαμόρφωσε συνειδήσεις στην χώρα, στην εποχή μετά την κατάργησης της σκλαβιάς με την 13η τροπολογία στην μετεμφυλιακή Αμερική. Είναι από τις ελάχιστες φορές στην ιστορία του σινεμά που μια ταινία καθόρισε δεκαετίες πολιτικών εξελίξεων, πογκρόμ, προκαταλήψεων και φυλακίσεων μαύρων. Η νέα σκλαβιά.
Μια από τις θεματικές ταινίας, ήταν ο δαρβινίστικος κανιβαλισμός του “noble savage”, που εδώ πέρα, όντας εγκληματικό βδέλυγμα, απεικόνισε, γλαφυρά, τους μαύρους ως τερατώδεις, αμαρτωλές υπάρξεις που πάνε και βιάζουν αγνές λευκές γυναίκες .
Ανέκαθεν, θα βλέπω τον τίτλο του δίσκου ως την (επαναστατική) αντιστροφή των στερεοτύπων αυτών. Για όλους αυτούς τους λόγους, το “The Black Saint And The Sinner Lady” είναι, για μένα, αυτό που είναι. Τέχνη επαναστατική, ερωτική, βιωματική, αναλυτική και ψυχαναλυτική, και θα αποτυπώνει το, υπαρκτό ή φανταστικό, ρεαλιστικό ή μύθευμα, σενάριο ή γεγονός, στο μυαλό μου. Η αλήθεια δεν είναι κάπου στην μέση, αλλά εκεί έξω. Μέχρι το επόμενο σταυροδρόμι. Μέχρι την ρήξη με το υπάρχον.
Μέρος B: Όσον αφορά τους Aosoth , θα παραθέσω το εξής για να εξηγήσω το εξώφυλλο αλλά και την σοβαρότητα όσων διαδραματίζονται εντός του “IV: An Arrow In Heart” (Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς σε μπάντα με τον MkM για frontman):
“Aosoth is a goddess in the Pantheon οf The Order Of The Nine Angles, She represents Passion & Destruction, she has been described with an arrow in her heart, not able to remove it or else death would occur. A strong, tormented figure”.
Ο @SvenN έπιασε θεωρώ αρκετά εύστοχα το ηχητικό σκέλος του δίσκου. Τα φωνητικά τα θεωρώ τέλεια, ενώ το θέμα είναι όντως οι κιθάρες. Εξυπηρετούν, με γερές δόσεις death metal, αλλά όχι όπως πιθανώς να νομίζει κάποιος/α που δεν έχει εμβαθύνει, και αποπνικτικά, πολλαπλά, αποκρουστικά στρώματα, με μια τεχνοτροπία που δεν απέχει πολύ από την noise/ambient σκηνή, δομικά, όχι ως αποτέλεσμα. Θεωρώ αυτό το άλμπουμ το καλύτερο της μπάντας και μια εμπειρία, επίπονη, απαιτητική και ίσως, ανανεωτική. Ορθόδοξο black metal ως μουσικό παρακλάδι, όχι ως κλώνος των ‘90s (ανάθεμα και αν τα θυμίζει πουθενά).
Σόρρυ ξανά για το σεντόνι, επίσης δηλώνω υπεύθυνα πως θα απέχω από το επόμενο exchange, επιφυλάσσομαι να επιστρέψω στο μέλλον.
Bliss Signal - Bliss Signal για μένα, μία πρόταση του @nikatapi.
Δεν είχα ακούσει ποτέ την μπάντα, ψάχνοντας είδα ότι είναι μία σχετικά νέα μπάντα με μόνο ένα EP (Drift) πριν από την κυκλοφορία του συγκεκριμένου album το 2018.
Τα είδη που αναφέρονται πλάι στο όνομα της μπάντας είναι blackgaze, industrial. Αρχικά να πω ότι απουσιάζει η όποια φωνή και εμένα κυρίως μου έβγαλε ότι ακολουθεί κάποιες black - shoegaze φόρμες αλλά το περιτύλιγμα είναι ηλεκτρονικό, industrial και κάποιες φορές ambient. Δεν θα βρεις εδώ κιθάρες ή φωνητικά που να σε πηγαίνουν σε πιο κλασσικούς ήχους.
Τα εναρκτήρια slow scan & bliss signal μαζί με το πολύ μυστήριο εξώφυλλο ήταν αρκετά για να μου δημιουργήσουν ενδιαφέρον για αυτό που ακούω. Τα 2 κομμάτια είναι ουσιαστικά σαν ένα καθώς αναπαράγουν το ίδιο ambient μελωδικό θέμα (το slow scan μάλλον λειτουργεί σαν εισαγωγή).
Κομμάτια σαν το Surge θα μπορούσαν άνετα να ντύνουν το κολάζ των εικόνων του ανυπέρβλητου Koyaanisqatsi (που by the way έχει ένα εξαιρετικό soundtrack σε σύνθεση Philip Glass).
Νομίζω πάντως ότι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα και ταυτόχρονα κορυφή του δίσκου είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, το Floodlight.
Δύο πράγματα που θα έβαζα ως αρνητικά στον δίσκο είναι ότι κάποιες φορές τα ambient στοιχεία εισάγονται κάπως απότομα κόβοντας την επιβλητική ατμόσφαιρα που μπορεί να έχει δημιουργηθεί εκείνη την στιγμή, ενώ κάποιες φορές ένιωσα και ότι κάποια κομμάτια θα μπορούσαν να είχα ακόμα περισσότερες ιδέες να αναπτύξουν.
Εν ολίγοις αν και newbie εντελώς σε αυτό το άκουσμα, βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα!
^ αυτό το βρήκα ψάχνοντας να δω αν έχουμε κανένα νέο από τους Altar Of Plagues και κατέληξα να ακούσω 3 φορές σερί το Bliss Signal κάπου στις 2 το βράδυ, υπέροχο απλά.
Muse άκουσα πρώτη φορά το 2006-2007; όταν είχε κατακλύσει το σύμπαν το Starlight και οκ, είχα κάπου κουραστεί να το ακούω. Και επειδή ήμουν και πολύ μέταλλο, ή στην πορεία του να γίνω ;p, εννοείται δεν μου άρεσε. Πλην ραντομ χιτακίων δεν πρέπει να ξανασχολήθηκα με την μπάντα πριν το 2011-2012, οπότε και εκτίμησα κάποια πράγματα, αλλά δεν ξανάκουσα έκτοτε κι αυτό ίσως κάτι να λέει.
Το Origin of Symmetry είναι μέσα σε αυτούς τους δίσκους που είχα εκτιμήσει πάντως. Kαι οκ, είναι ένας καλός δίσκος. Παικτικά είναι άρτιος, τα references του με συγκινούν (ό,τι αντλούν από progressive έστω), η παραγωγή είναι καλή ή τουλάχιστον έχει τον σκοπό της, όπως και όλο αυτό το 00s compression τελοσπάντων – απλώς εμένα δεν μου κάνει. ;p Και… περίπου αυτά! Θέλω να πω…Και πάλι, αυτός ο δίσκος/αυτή η μπάντα δεν μου προκαλεί κάποιο έντονο συναίσθημα. Ούτε τους μισώ, ούτε με ενοχλούν, αλλά ούτε και μου αρέσουν. Σόρρυ (νοτ σορρυ), @nnnkkk. Η φωνή του Bellamy ήταν πάντα το πρώτιστο πρόβλημα, αν και θεωρώ συνηθίζεται. Σε σημεία είναι οκ, σε σημεία με εκνευρίζει το gasping του, σε σημεία μου θυμίζει απροσδιόριστα πράγματα που δεν συμπαθώ (Green Day ας πούμε; δεν είμαι σίγουρη). Συνολικά η αισθητική τους επίσης κάπου με προβληματίζει. Όχι αρκετά ποπ, όχι αρκετά προγκ, όχι αρκετά ροκ, αλλά κάτι από όλα μαζί. Το οποίο από μόνο του δεν είναι κακό, ακούω άλλα κι άλλα, απλώς προσπαθώ να βρω εν προκειμένω τι πάει στραβά. Πολύ grandiose επίσης. Πολλές φράσεις, πολλή φανφάρα ώρες ώρες. Kαι ρε γαμώτο, θα ήθελα να μου αρέσουν, μουσικά κάποια σημεία είναι από άλλο γαλαξία, αλλά συνολικά το χάνω. Δεν τους υποτιμώ φυσικά, ούτε αμφισβητώ ότι είναι τεράστια μπάντα ή ότι μπορεί να είναι τρομεροί λαιβ. Απλώς, μέχρι και σήμερα δεν το έχω βρει ή κάτι δεν έχω καταλάβει.
Και γι αυτό δεν μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω γι αυτόν τον δίσκο, δεν έχει νόημα. Εξάντλησα τις ημέρες μπας και αλλάξει κάτι, αλλά δεν… Αγαπημένα σημεία πάντως το πιάνο στην εισαγωγή του πρώτου κομματιού, το Bliss, που νομίζω θα με φανταζόμουν να το ακούω σε κάποιο μαγαζί αργά και να γουστάρω. Το Space Dementia (που πρέπει να είναι και το καλύτερο του δίσκου), στα σημεία που ησυχάζει η φάση και μένει η μουσική και σπεησίζει το πράγμα, το Citizen Erased με την ίδια συνθήκη, η μουσική, η κιθάρα, τα κρουστά και η ησυχία του Screenager και το church organ στο Μegalomania.
Βtw, χάρηκα που σου άρεσε το Αtlanter, έστω και σε αυτό τον βαθμό. Προσωπικά το θεωρώ συγκλονιστικό αλμπουμ, με τεράστιο συνθετικό βάθος και εξόχως πειραματική διάθεση. Είναι ιδιαίτερο και την μουσική του πρόταση δεν την βρίσκω φρέσκια όπως και σε άλλους δίσκους, όπως είπες, αλλά sui generis φρέσκια, για να μην πω μοναδική. Μπορεί να φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι και ενώ μπορεί πράγματι να λειτουργήσει σαν background και σαν κάτι ανάλαφρο, στέκεται μόνο του εξαιρετικά. Τα κομμάτια τωόντι μπορεί να μοιάζουν να φεύγουν με τον αέρα και να ξεχνιούνται, αλλα νομίζω αυτό συμβαίνει ακριβώς λόγω της πολυπλοκότητας των συνθέσεων. “Μελετώνται” πολλά είδη και ναι, διαφορετικά πολιτισμικά στοιχεία και διαφορετικές εποχές, χρονολογικά. Για μένα είναι η αγαπημένη μου δουλειά για την χρονιά του (2013) και ένας δίσκος που πάντα, όσο πλέον και να λέω ότι τον ξέρω, με συγκινεί, με ταξιδεύει και με εκπλήσσει.
Ωραίο θέμα btw. Έπαιξε πολύ μέσα μου το πιάνο vs φλάουτο, σκέφτηκα διάφορα συμφωνικά προγκς που έχουν απόλα, βρέθηκα ένα βήμα πριν τον philip glass και τελικά κατέληξα σε κάτι πιο απλό. ;p
Θέρεμιν εντωμεταξύ, πω <3
Και μαρίμπα, πόσο τεράστιο όργανο. Κυριολεκτικά δηλαδή, πόσο χώρο πιάνει. ;p
Είχα σκοπό να σταματήσω για λίγο καιρό εντωμεταξύ, λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά το θέμα με έψησε πολύ. Ίσως από την επόμενη φορά, ίσως από την μεθεπόμενη, θα δείξει.
Πω ελπιζω να μην μου τυχεις (αν και μπορει να εχεις βαλει δισκαρα) γιατι θα σκεφτομαι κριμα που δεν πηρα Φιλιπ Γκλας που λατρευω.
Μπορεις απλα να μην ακους ολα τα αλμπουμ της εβδομαδας και ολη την δισκογραφια της μπαντας που θα σου τυχει προκειμενου να ακουσεις το ενα
Having said that, σορρυ για την καθυστερηση @JTN , οταν ημουν 2 η μανα μου με εριξε με το κεφ… οχι λαθος, αλλη καθυστερηση αυτη, εννοουσα οτι το review ερχεται σημερα.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-13288442-1557839126-7863.png.jpg)
