Περίεργη χρονιά. Έχω ακούσει κάποια άλμπουμ πολύ, κυρίως από αγαπημένους μου καλλιτέχνες, αρκετά λίγο λιγότερο (και πολλά σίγουρα αξίζουν τον χρόνο μου) και κάποια πραγματικά λίγο που δεν αναφέρονται καν αλλά δεδομένα θέλουν πιο πολλές ακροάσεις γιατί φαντάζουν πανέμορφα. Γενικά φέτος άκουσα πολύ 60s-70s και πολλά φετινά άλμπουμ πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
Ελπίζω, επειδή πολλοί από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες δισκογράφησαν τα δύο τελευταία χρόνια, να προλάβω να καλύψω τρύπες το 2025.
Οι θέσεις ένα έως τρία, θα μπορούσαν λογικά να αλλάξουν θέσεις, Πραγματικά φανταστικοί δίσκοι:
1. Gillian Welch & David Rawlings - Woodland
Έχω ξαναπεί στο παρόν thread νομίζω πως γουστάρω που οι Welch/ Rawlings κυκλοφορούν κάτι μόνο όταν έχουν κάτι να πουν. Το Woodland έρχεται μετά από πολλά χρόνια αναμονής για νέες συνθέσεις. Στο μεσοδιάστημα, το ζευγάρι έχτισε στούντιο το οποίο και έχασε από ανεμοστρόβιλο. Μέσα από όλες τις αντιξοότητες που αντιμετώπισαν και τον πόνο που προκλήθηκαν όμως, ξεπήδησε αυτό το διαμάντι, ένα άλμπουμ τόσο καλό όσο οι καλύτερες δουλειές τους. Όταν τους ακούς να παίζουν και να τραγουδούν μαζί αυτές τις πανέμορφες αρμονίες, η ζωή φαίνεται πιο γλυκιά.
2. The Commoners - Restless
Είχα υποψίες πως αυτό μαζί με Georgia Thunderbolts, Blackberry Smoke, Robert Jon and the Wreck θα πάλευαν για την classic/ southern rock/ hard rock κυκλοφορία της χρονιάς. Kέρδισαν στο νήμα αυτοί οι φοβεροί Καναδοί. Φοβερό hard rock, απίστευτα hooks και κιθάρες (ένα τσικ πιο βαρύ από το ντεμπούτο), ελπίζω να γνωρίσουν την απήχηση που πρέπει γιατί την αξίζουν και το παλεύουν πολύ. Ο δίσκος που άκουσα περισσότερο από φετινές κυκλοφορίες.
3. Waxahatchee - Tigers Blood
90s alt rock/ alt country, pop στοιχεία, με κομμάτια όλο ουσία και τέλεια τραγουδοποιία. Το τρώνε τα 1 & 2 γιατί αυτό το άκουσα κυρίως πιο νωρίς στη χρονιά.
4. Sierra Ferrell - Trail of Flowers
Ποιότητα από την αρχή ως το τέλος. Μελωδίες που ανταγωνίζονται το Tigers Blood σε ποιότητα αν και πιο “παραδοσιακές”. Με πέτυχε και σε φάση που δεν ήμουν σε φάση και “χάθηκαν ακροάσεις”, ίσως η 4η θέση το αδικει. Η έλλειψη έστω και αναφορών σε εγχώρια μέσα απλά με θλίβει. Πανέμορφος americana δίσκος που σε κάνει να χαμογελάς ακόμα κι όταν είναι στενάχωρος.
5. Blackberry Smoke - Be Right Here
Θα έλεγα το αδερφάκι του Holding All the Roses. Πιο clean ο ήχος, λίγο ενισχυμένο Tom Petty στοιχείο, πολύ πιο classic rock από southern. Δισκάρα, κλασικά. Τους είδα και στο tour, το έλιωσα γενικά για καιρό, είναι κι από τις αγαπημένες μου μπάντες οπότε δεν πάει η καρδιά μου για κάτω από 5.
-
Johnny Blue Skies - Passage Du Desir
Ξέραμε πως o Sturgill είναι θεός, το ίδιο θεϊκό και το alter-ego του, ονόματι Johnny Blue Skies. Λίγο μειωμένη η country, πολλές τζούρες J.J. Cale, λίγο soft rock, καταπληκτικές κιθαριστικές μελωδίες μα και ενορχηστρώσεις πλούσιες και ζεστές. Υπέροχος.
Οι υπόλοιπες θέσεις χωρίς κατάταξη:
Fu Manchu - The Return of Tomorrow
Έχουν καλύτερα, έχουν και χειρότερα αλλά αν αρέσουν σε κάποιον, θα του αρέσει κι αυτό. Εγγύηση η μπαντάρα.
The Georgia Thunderbolts - Rise Above It All
Εκρηκτικό hard rock αλλά και κάτι απρόβλεπτες τζούρες Free εδώ που νοστιμεύουν απίστευτα την southern μουσική τους. Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι και καλύτερα.
White Dog - Double Dog Dare
Αν μειώσουν το garage στοιχείο λίγο και αυξήσουν το southern θα τους προσκυνήσω ακόμα πιο πολύ. Αλλά παίζουν για δεκάδα οπότε απλά παραπονιέμαι.
Hurray for the Riff Raff - The Past Is Still Alive
Με τον καιρό γίνεται καλύτερος ο δίσκος. Βγάζει κάτι γλυκόπικρο η “country” της Segarra, μια στεναχώρια. Αλλά την αναζητάς. Ειδικά στο τέλος, η μελαγχολία αποκτά μια μεγαλοπρεπή διάσταση και προσφέρει ανατριχίλες.
American Aquarium - The Fear Of Standing Still
Oι ΑΑ είναι από τις καλύτερες alt country μπάντες τα τελευταία 20 χρόνια κι αυτό νομίζω πως είναι από τους καλύτερους δίσκους τους οπότε δε θα επεκταθώ. Θα παίζει μαζί με τα άλλα για πάντα.
Old Heavy Hands - Small Fires
Alt-country, southern και heartland rock. Εγκαταλείπουν τα πιο έντονα country rock στοιχεία που έκαναν το ντεμπούτο τους τόσο αγαπημένο για μένα αλλά απλά άλλαξαν λίγο τον τρόπο της διήγησής τους. Η ποιότητα δεν τους εγκαταλείπει ούτε εδώ, στο τρίτο φοβερό άλμπουμ τους.
Pearl Jam - Dark Matter
Τα έχουν πει όλοι, το καλύτερο άλμπουμ τους εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν 20. Με ενοχλούν λίγο οι πιο μοντέρνες παραγωγές τους αλλά δεν έχω άλλο αρνητικό να προσάψω. Φανταστικός δίσκος, τα πιο πολλά τραγούδια τόσο καλά όσο τότε…
Robert Jon & the Wreck - Red Moon Rising
Δεν φτάνουν το περσινό αλλά είναι ακόμα ένα απολαυστικό άλμπουμ σύγχρονου, πιασάρικου southern rock. Κανένα σημάδι κόπωσης, όλο δισκάρες.
Adeem the Artist - Anniversary
Ποιοτικός, μεταξύ alt country και heartland, μπαίνει στους to check καλλιτέχνες. Και στίχοι με μηνύματα ου πάντα δίνει πόντους.
Amy Helm - Silver City
Το έβαλα να παίξει χωρίς να δίνω σημασία, σκέφτηκα “typical” και το διέκοψα για να φύγω. Συνεχίζω σε άλλη φάση την ακρόαση χωρίς ιδιαίτερη όρεξη με τα δύο τελευταία τραγούδια και λέω “τι φανταστικά κομμάτια είναι αυτά”. Κλασική περίπτωση που αν δεν είσαι συγκεντρωμένος, χάνεις πράγματα. Εξαιρετική soul/folk από την Amy που συνεχίζει να μην απογοητεύει ποτέ.
Beachwood Sparks - Across the River of Stars
Φοβερό “americana” άλμπουμ, συνεχίζει από εκεί που έμειναν με το προ-δωδεκαετίας, The Tarnished Gold. Θα έλεγα πως to Αcross… είναι καλύτερο από εκείνο χωρίς βέβαια να φτάνει τα απίστευτα πρώτα 2 άλμπουμ αλλά και πάλι.
Cedric Burnside - Hill Country Love
Δεν φτάνει τον παππού του ασφαλώς αλλά προσφέρει όμοιας αισθητικής μερακλίδικα, ωμά blues.
Crowded House - Gravity Stairs
Επίσης δεν πιάνει μεγαλεία Woodface αλλά και πάλι η χαλαρή pop τους βγάζει μεγάλη ποιότητα με κάποιες φοβερές μελωδίες και ενορχηστρώσεις. Εγγύηση.
Deep Purple - 2024 - =1
Δεν το περίμενα αλλά σκοτώνει η μπάντα. Μια ένωση Blackmore-Morse εποχών (ο νέος είναι πολύ ωραίος), το άκουσα καπάκια 3-4 φορές και θα παίξει ξανά μέχρι να χωνευτεί. Μπράβο.
Emu - Emu
Aυστραλιανό τρίο που ισχυρίζεται πως παίζει Prog Rock n’ Roll. I like it, στην πραγματικότητα μου ακούγονται σαν heavy blues rock με κάποια prog και ψυχεδελικά στοιχεία αλλά το κάνουν πολύ καλά. Και πολύ δύναμη η μουσική τους.
Judith Hill - Letters from a Black Widow
Φοβερή soul από την Hill, παραδοσιακή και μοντέρνα, με ζεστό ήχο και φοβερούς μουσικούς, δισκάρα.
Jupiter Fungus - Garden Electric
Πώτς γένειν αυτό και απολαμβάνω τόσο έναν σύγχρονο αν και παλιακό prog δίσκο με 4 μόλις κομμάτια, σε σημείο να παίζει απανωτά, δεν ξέρω. Είναι και δικά μας παιδιά. Φοβερές συνθέσεις, μελωδίες, κι αυτό το φλάουτο, ε?
Marcus King - Mood Swings
Πολύ καλός δίσκος, απλά δε με ενθουσίασε όσο οι προηγούμενοι, ειδικά το συγκλονιστικό προπέρσινο, Young Blood. Ας τα βρει με τον εαυτό του και θα πάει και καλύτερα.
Ramblin’ Preachers - Sins & Virtues
Βρετανοί southern rockers, σαν Robert Jon and the Wreck ένα πράμα, αφαιρώντας όμως το country element εκείνων και προσθέτοντας πιο bluesy επιρροές. Πολύ catchy, μια ομορφιά.
The Red Clay Strays - Made By These Moments
Αυτή η μπαντάρα ήρθε για να μείνει. Kαλύτεροι από το εξαιρετικό ντεμπούτο τους, παντρεύουν country και southern rock, έχουν υπέροχες μελωδίες και τραγούδια, από τις καλύτερες “νέες μπάντες” εκεί έξω.
Wilco - Hot Sun Cool Shroud (ΕP)
Δεν καταλαβαίνω με τους τελευταίους πολλούς δίσκους τους γιατί μου κάνουν ή όχι. Αυτό το φετινό ep, μου άρεσε περισσότερο από τα δύο τελευταία άλμπουμ άνετα.
H “απογοήτευση”:
The Black Crowes - Happiness Bastards
Καλός rock δίσκος. Καλός Black Crowes δίσκος? Not sure… Έχει τις στιγμές του πάντως, απλά τον αναφέρω, με διχάζει. Νιώθω πως είναι “κατασκεύασμα”, κάτι που δε μου έχει ξανασυμβεί με δίσκο τους.
