Κλαιω, τελειο αστειο.
Ψηφισα να κλειδωνει Σαββατο γιατι για μενα η ψηφοφορια ακομα και οταν μπουμε στα 80ς και τα 90ς ειναι μια υποθεση 5 λεπτων. Κι αν δεν χρειαζομαι 5 λεπτα, μου αρκουν σιγουρα 2-3 μερες το πολυ.
2 Likes
Έχω τρελαθεί εδώ και 2’ (είναι απίστευτα πολύς χρόνος να κοιτάς κάτι σταθερά) με τον καινούριο φίλο μας, που επέλεξε το username chaos και το avatar του δεν είναι κεντραρισμένο
6 Likes
Δεν είχε drag το menu και πηγα και εφτιαξα τη φωτο μονος μου 
και την ξανανεβασα. πιστευα οτι κανεις δεν θα εδινε σημασια 
2 Likes
Επειδή όσο δύσκολη κι αν είναι η επιλογή, δεν κρατιέμαι να περιμένω μέχρι το Σαββατοκύριακο, here are the votes για το 1971 από την δική μου πλευρά:
The Who - Who’s Next: Ο αγαπημένος μου δίσκος από το συγκρότημα που εκτιμώ ίσως περισσότερο από κάθε άλλο, έχει την πρωτοκαθεδρία στην προτίμηση μου διαχρονικά, πολλώ δε μάλλον στην χρονιά που κυκλοφόρησε! Όχι κι άσχημα αν σκεφτείς ότι πρόκειται για κομμάτια που “επιβίωσαν” από το μεγαλεπήβολο Lifehouse project έμπνευσης του Townshend που εγκαταλείφθηκε.
Jethro Tull – Aqualung: “Good Heavens, now Ian Anderson wants us to think!” έγραφε στο πρωτοσέλιδο ένα μουσικό έντυπο της εποχής. Αυτό και πολλά περισσότερα ήταν το πολυθρύλητο Aqualung, για το οποίο ένα δείγμα της εκτίμησης μου είχα εκφράσει “με λίγα λόγια”, τέτοιες μέρες ένα έτος πριν!
Black Sabbath - Master of Reality: Επειδή είναι ένα από τα έξι πρώτα album των Sabs!
Van Der Graaf Generator – Pawn Hearts: Για πολλούς ότι καλύτερο δημιούργησαν οι συγκεκριμένοι, επίσης ένας δίσκος για τον οποίο έχω αφιερώσει “λίγα λόγια” από τα οποία δεν αφαιρώ τίποτα, μόνο προσθέτω εκφράσεις θαυμασμού αφού κάθε ακρόαση αποκαλύπτει περισσότερο το μεγαλείο του!
Genesis – Nursery Cryme: το ανεπανάληπτο blend μουσικών και προσωπικοτήτων που “ξεγέννησαν” μια σειρά από απαράμιλλης ποιότητας έργα σχηματοποιείται για πρώτη φορά εδώ με τον νέο drummer Phil Collins να ανεβάζει επίπεδο την μπάντα και τον καινούριο κιθαρίστα Steve Hackett να μαγεύει έχοντας αυτό το πανέμορφο, flowing ύφος αλλά και μια τάση να καταφεύγει σε “ηλεκτρικές εκκενώσεις” όταν οι συνθήκες το καλούν, σε αντίθεση με το πιο “βουκολικό” στυλ του προκατόχου του, Anthony Phillips.
Τα παραπάνω εκδηλώνονται σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια στο εναρκτήριο The Musical Box, που εκτός από διαχρονικό κλασικότερο των κλασικών είναι και μια δήλωση προθέσεων του συγκροτήματος, μια υπόσχεση για μια συνέχεια που προμηνύονταν και ήταν συναρπαστική πέραν πάσης προσδοκίας! (…αλλά αυτά θα τα πούμε αναλυτικότερα τις επόμενες εβδομάδες!)
Επειδή όμως έχω τύψεις συνειδήσεως να πω ότι με πολύ πόνο αναγκάστηκα να αφήσω εκτός πεντάδας:
Τους Caravan, το καμάρι του Kent και καύχημα του Canterbury, που με το In The Land Of Grey And Pink έβγαλαν ένα album ορόσημο για την εν λόγω σκηνή!
Tον Rory Gallagher που κυκλοφόρησε όχι μια, αλλά δύο μεγάλες δισκάρες το 1971! Κι αν το Deuce είναι “απλώς” καταπληκτικό, στο ομώνυμο ντεμπούτο του ο Ιρλανδός θεός της κιθάρας εμφανίζεται με ελαφρώς διαφορετικό πρόσωπο απ’ αυτό που έγινε γνωστός στη συνέχεια, αφού υπάρχει μια αίσθηση απελευθέρωσης και χαλαρότητας τόσο εκτελεστικά όσο και συνθετικά, με αρκετή ποικιλομορφία στο ύφος των τραγουδιών.
Τους Yes, το αρχετυπικό από κάθε άποψη progressive rock σχήμα, που πρόλαβε να κυκλοφόρησε δύο από τα κορυφαία του LPs εκείνο το έτος (The Yes Album και Fragile) αλλά και να αλλάξει πληκτρά στο ενδιάμεσο!
Τους Uriah Heep, που μετά το πολύ καλό πρώτο τους, χτύπησαν επίσης δύο φορές με δύο γοητευτικότατα album (Salisbury, Look At Yourself) όπου οι αρετές τους πλέον αναδεικνύονται σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια!
Το απίστευτο Nantucket Sleighride των Mountain, το φοβερό ντεμπούτο των Dust, τους Traffic που συνέχισαν με κεκτημένη ταχύτητα με το The Low Spark of High Heeled Boys!
Αντίθετα, δεν νιώθω τύψεις που άφησα έξω το IV των Led Zeppelin (ογκόλιθος στην rock Ιστορία), το Fireball των Deep Purple (αν όχι το καλύτερο τους, σίγουρα το πιο ποικιλόμορφο) και το Meddle των Pink Floyd για το οποίο διαβάσαμε πολλά σε προηγούμενες αναρτήσεις (η αλήθεια βρίσκεται στη μέση… ή μήπως στα άκρα;), μιας και αυτά τα album θα βρούνε, όλως δικαίως, θέσεις σε πολλές λίστες…
… και σταματάω εδώ με αυτά τα “ολίγα”, αν και υπάρχει κι άλλο σπουδαίο, αν και όχι τόσο γνωστό, υλικό που χρονολογείται από τότε!
15 Likes
@Ian_Metalhead προσκυνώ 
Μετα απο λιγο παραπανω απο μια μερα εχουμε ηδη 39 δισκους… 
Για οσους εχουν ξεμεινει απο ιδεες εχουμε και λεμε, αλφαβητικα:
Alice Cooper - Killer
Alice Cooper - Love it to death
Black Sabbath - Master of Reality
Black Widow - Black Widow
Brainticket - Cottonwoodhill
Budgie - Budgie
Can - Tago Mago
David Bowie - Hunky Dory
Deep Purple - Fireball
Emerson, Lake & Palmer - Tarkus
Faces - A Nod Is as Good as a Wink… To a Blind Horse
First Utterance - Comus
Funkadelic - Maggot Brain
Gene Clark - White Light
Genesis - Nursery Cryme
Jethro Tull - Aqualung
John Lennon - Imagine
John Prine - John Prine
Joni Mitchell - Blue
Led Zeppelin - Led Zeppelin IV
Leonard Cohen - Songs of Love and Hate
Marvin Gaye - What’s Going On
Neil Young - Harvest
Pink Floyd - Meddle
Rory Gallagher - Rory Gallagher
Sly & The Family Stone - There’s a Riot Goin’ On
Socrates - Drank the conium
Spirogyra - St. Radigunds
Steel Mill - Green Eyed God
The Doors - L.A. Woman
The Rolling Stones - Sticky Fingers
The Who - Who’s Next
Ton Steine Scherben - Warum geht es mir so dreckig? (Why am I so miserable?)
Traffic - The Low Spark of High Heeled Boys
Uriah Heep - Look at Yourself
Uriah Heep - Salisbury
Van Der Graaf Generator - Pawn Hearts
Yes - Fragile
Flower Travellin Band - Satori
Σε αλλα νεα, @Chaos ονομα και πραμα καλως ορισες, αν και νωρις για να ψηφιστεις, θα πρεπει να περιμενω εως το 1993. Εκει βασιλευει το χαος αγαπητε @RiderToUtopia
Εχουμε και instagram ε, λιγο στα σκαρια ακομη αλλα οκ θα στρώσει
https://instagram.com/music___capsule?igshid=YmMyMTA2M2Y=
Το προσθετω και στο αρχικο ποστ
9 Likes
To Comus νόμιζα είναι 72 γαμώτο 
Επίσης το Harvest είναι 72, για αυτό είμαι σίγουρος.
2 Likes
Πεθαίνω που ξέρετε χρονολογίες και πέφτετε έξω άντε για μία χρονιά. Είμαι τόσο κακή με τις χρονολογίες δίσκων και μη αλλά και με την απομνημόνευση αριθμών γενικότερα κι έχω καταχαρεί με το παιχνίδι και γι αυτό τον λόγο, έχω κάπου μέσα μου την ελπίδα ότι θα τα συγκρατήσω όλα αυτά (ποτέ) ή έστω τα βασικά.
2 Likes
Ψυχαναγκαστικό σχόλιο, αλλά μήπως είναι καλύτερο στις εικόνες να πάμε αντίστροφα; Εννοώ το νούμερο 10 απο τα αριστερα και το νούμερο 6 στα δεξιά κοκ.
Είναι σίγουρα το άχρηστο feedback της ημέρας, αλλά νομίζω θα δείχνει περισσότερο σαν countdown.
1 Like
πιστεύω πως ναι, εχεις δίκιο. Μου περασε σαν σκεψη αλλά καπου αλλου θα ταξίδεψε
Δεν έχω προλάβει να ψηφίσω ακόμα αλλά επειδή τα κενά μου στα 70’s είναι τεράστια, αγαπητέ thread starter @anhydriis αυτά τα ωραία visuals με τα top 10 ανά χρονιά που θα μπορούμε να τα βρούμε συγκεντρωμένα ότνα φτάσουμε π.χ. στο 2000; Το thread έχει αρχίσει και μεγαλώνει επικίνδυνα. Sorry αν το έχει ρωτήσει άλλος πιο πριν και έχει απαντηθεί αλλά δεν το έχω παρακολουθήσει όλο από την αρχή.
1 Like
Στο ινσταγκραμ (που δεν έχουμε)
Σιγουρα θα βαλω ενα εξελακι με την πληρη καταταξη για καθε ετος που θα ανανεώνεται αυτοματα και θα υπαρχει στο αρχικο ποστ. Νομιζω ειναι ευκολακι ετσι για να καταφευγει οποιος θελει κατα καιρούς.
1 Like
Και μιας και το ειπαμε, πειτε μου αν δουλευει το παρακατω μαραφετι αν ειναι να το βαλω στο αρχικο
6 Likes
Μπήκα ήδη στο insta!
1 Like
3 Likes
Μπηκε και στο αρχικό 
3 Likes
Λοιπόν, αρχικά ναι, “Harvest” το 1972, ας το βάλουμε από τώρα στο τοπ2 της χρονιάς να μη το ψηφίζουμε σε μια εβδομάδα.
Κατά δεύτερον, πεντάδα. Μερικές μπάντες έβγαλαν δισκάρα αλλά μετά την ξεπέρασαν, οπότε δεν τις αναφέρω καν, δεν έχει νόημα το namedrop για μένα.
- Led Zeppelin - “IV”. O μοναδικός δίσκος που έχω ακούσει μέχρι σήμερα που δεν έχω πεισθεί πως έχει γραφτεί από θνητούς. Όχι απλά δεν έχει περιττό δευτερόλεπτο μέσα, αλλά ακόμη και η σιωπή μετά την ακρόαση είναι ψυχοβγαλτική.
- Marvin Gaye - “What’s Going On”. Μην τα ξαναλέμε, ίσως ο σημαντικότερος δίσκος που ηχογραφήθηκε ποτέ. Έτσι, μόνο οπαδιλίκι και αποψάρες. Βέβαια, ακόμη και τώρα, αν το βάλω να παίξει θα θεωρήσω πως και λίγα λέω.
- Joni Mitchell - “Blue”. Αδιανόητη ερμηνεία, εκφραστικό εύρος, συναισθηματικές εναλλαγές, ενορχηστρώσεις που έχουν μια σπιρτάδα την οποία οι χιλιάδες κόπιες έκτοτε δεν μπορούν να αναπαράγουν, δίσκος συμφωνία με το Διάβολο. Άλμπουμ που με έκανε να εκτιμήσω ένα ολόκληρο ιδίωμα.
- Alice Cooper - “Love It To Death”. Κανονικά θα αρκούσε το εξής: Detroit Rock City. Τρεις λέξεις μια ιστορία. Το καλύτερο ίσως άλμπουμ του(ς). Δίσκος που γέννησε σκηνές, και του οποίου η απάντηση σε λίγα χρόνια έκοψε στα δυο τη μουσική βιομηχανία. Αιώνια Νεότητα.
- Sly & The Family Stone - “There’s A Riot Going On”. Τα 4 πιο ανατριχιαστικά δευτερόλεπτα έβερ. Ένα καλειδοσκόπιο ηχητικών χρωμάτων και μια αισθητική που ακόμη και σήμερα μπορείς να την εξερευνήσεις. Η απόφαση για αλλαγή του τίτλου, απάντηση στο νο2 μου. Ο ήχος μιας γενιάς, η επιρροή για πολλές μετέπειτα. Συγκίνηση, σκυμμένο κεφάλι, περισυλλογή, σήκωμα κεφαλιού, ψυχαγωγία.
Άλλα 5 που λατρεύω και δεν μπήκαν για τους λόγους τους:
Summary
- “Imagine” (John Lennon - από τα πιο λιωμένα βινύλια της συλλογής μου, αλλά πλέον μου κάθεται λίγο πιο γλυκανάλατο από όσο αντέχω - πληρέστατο όμως)
- “Hooker ‘N’ Heat” (John Lee Hooker & Canned Heat - σύμπραξη που επωφελεί άπαντες, τρομερές απογυμνωμένες επανεκτελέσεις αλλά και ηλεκτρισμένες πρωτότυπες συνθέσεις, ωμό, βρώμικο, (αν)ώριμο, ιδανική ευκαιρία μύησης σε ένα πανέμορφο κόσμο)
- “Master Of Reality” (Black Sabbath - το κορυφαίο LP τους, απλά μιλάνε οι αγάπες εδώ).
- “High Time” (MC5 - προσωπικά το θεωρώ επίσης το κορυφαίο ΣΤΟΥΝΤΙΟ LP τους αλλά έχουν γράψει ιστορία ζωντανά, αιώνια καταδίκη. Κάνει πλάκα σε όλο το garage/proto-punk της δεκαετίας βέβαια, αβίαστα)
- “A Nod Is As good As A Wink…To A Blind Horse” (Faces - O καλύτερος δίσκος που συμμετείχε ο Wood εκείνη τη χρονιά, πιθανώς και ο καλύτερος με τη φωνή του Stewart. Αλάνθαστο και με διασκευάρες μέσα, ευτυχώς όχι υποτιμημένο)
12 Likes
Εγώ ψήφισα στο ονλάιν εξελάκι, αλλά τα γράφω κι εδώ:
Led Zeppelin - IV, ο καλύτερός τους δίσκος και ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου
The Rolling Stones - Sticky Fingers, από το εξώφυλλο μέχρι το τελευταίο αυλάκι στο βινύλιο, ορισμός εποχής
The Who - Who’s Next, επίσης ο καλύτερός τους δίσκος και επιπλέον ένας από τους ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ δίσκους στον οποίο ακούω και bonus tracks στη CD έκδοση, τα περισσότερα τα θεωρώ οριακά άχρηστα αλλά εδώ μιλάμε για κομψοτεχνήματα, ειδικά Naked Eye και Water
Black Sabbath - Master Of Reality, τεράστια riffs από τον μάστερα
The Doors - L.A. Woman, η φωνή του Μόρισον σε κάποια blues κομμάτια είναι αδιανόητη
19 Likes