πες τώρα όμως ότι το όραμα και την ηγεσία άτυπα αλλά ουσιαστικά τα είχε πάρει ο Belew από εδω και πέρα…
Καλέ ναι. Εδώ ο Fripp σε κάποια φάση είχε πει ότι οι King Crimson μπορουν να συνεχίσουν σαν κολεκτίβα, χωρίς αυτόν.
αν δεν διάβαζα μουσικό και γκρουπ θα έλεγα ότι αυτή η δήλωση είναι είτε Fripp, είτε Cristian Vander
1 Like
Χμ, θα συμφωνήσω κάπως με το πνεύμα του ποστ περισσότερο απ’ότι με την διατύπωση. Κρίνω βλέποντας και τις λίστες μου που ακολουθούν. Δεν έχω ψηφίσει κάτι απλά για να μπει. Αλλά ποιοτικά σε σχέση με 70ς και ό,τι ακολουθεί από 90s και μετά, πολλά 80ς άλμπουμς θα έχαναν στη σύγκριση για μένα.
Από την άλλη, ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε τη σύνδεση κάποιου με οποιοδήποτε άλμπουμ ή πώς το εκλαμβάνει. Είναι και θέμα γούστου, κι ας ακούγεται απλοϊκό σαν εξήγηση. Πχ δε θα βάλω ούτε πανκ αυτή τη δεκαετία (ή μήπως θα βάλω;), ούτε death metal. Όσο διαμάντια και να είναι. Όπως δεν περιμένω να βάλει κανείς άλλος το In Step του SRV ή το ντεμπούτο των Widespread Panic και το Bring the Family του Hiatt (όλοι μεγάλα ονόματα κατα τ’άλλα).
Το μόνο που προσπαθώ να διορθώσω με τα χρόνια, είναι η βαθύτερη ενασχόληση μου με τη δεκαετία, μιας και τα γούστα μου αλλάζουν και επεκτείνονται με τα χρόνια. Μπορεί να μην βγήκε πολύ καλό rock ή μπλουζ ή country rock πχ, που είναι το στοιχείο μου, αλλά υπάρχουν δίσκοι που κινούνταν σε πιο undergound επίπεδο και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αριστουργήματα άλλων δεκαετιών.
Σε άλλα τώρα, σχετικά με αυτό που είπες για Moving Pictures, εγώ που δεν έχω κάποιο τρελό κονέξιο με Rush, άκουσα το Signals πρώτη φορά λίγες μέρες πριν και μου φανηκε ανεπανάληπτη δισκάρα. Ευκαιρία να ασχοληθούμε και με “νέους” δίσκους το παιχνίδι.
7 Likes
Συμφωνώ. Και στο εισαγωγικό. Παντως και με χαμηλες βαθμολογίες περναν απο μπροστά μας υπεροχα πραγματα, οπως λ.χ. το The Garden of Jane Delawney των Trees με το οποιο εχω στεναχωρηθει που το ξεχασα στην γενικη των 70ς.
1 Like
1981 λοιπον.
5 . Triumph - Allied Forces
Ο Καναδάς είχε και δεύτερο προικισμένο power trio που δρούσε παράλληλα με τους Rush, και στο εκτελεστικό κομμάτι για εμένα εξίσου χαρισματικό. Όμως ενώ οι συμπατριώτες τους προσπαθούσαν να εξερευνήσουν και να επεκτείνουν πτυχές της ροκ μουσικής, ετούτοι εδώ επιδίδονταν σε hard’n’heavy που ενώ είχε πάντα το βλέμμα στραμμένο στο ραδιόφωνο και τις αρένες, είχε τόση ενέργεια και περίτεχνα παιξίματα που τους έκαναν και ξεχώριζαν από τον σωρό. Τρομερός κιθαρίστας ( εδώ και αν μιλάμε για αδικίες, ο τύπος σε ροκ μπάντα έπαιζε τα πάντα και είχε και ηχάρα) , ισοπεδωτικά ντραμς και πανέξυπνο μπασίστα. Α και επειδή γουστάραμε, παίζαμε και heavy metal.
4 . Iron Maiden - Killers
Για εμένα το “χαμένο” διαμάντι στην δισκογραφία των Iron Maiden. Έχει street attitude, έχει μεταγραφάρες Birch και Adrian Smith , ίσως την αγαπημένη μου παραγωγή Iron Maiden στα 80ς και έναν σκασμό κομματάρες. Η μίξη και ο ήχος γενικά είναι θεϊκές, ο αρχηγός μέσα στην νεανική καύλα και ο Clive Burr ο καλύτερος heavy metal drummer της εποχής και με προσωπικό ήχο. δεν έχει τα αιώνια hits του πρώτου και των επόμενων, ακούγεται όμως μονορούφι.
3 . Black Sabbath - The Mob Rules
Η ομάδα ρόλλαρε συνθετικά και ηχητικά αλλά δυστυχώς μας έφαγαν οι εγωισμοί και αυτό το 8ο θαύμα-line up του heavy metal κοσμου θα γίνει στάχτη σε μερικά χρόνια, πραγματικά δεν ξέρω τι θα μπορούσαν να κάνουν μαζί Dio και Iommi τα επόμενα χρόνια. Πάλι παραγωγάρα από τον συνήθη ύποπτο ( αλήθεια , ο σημαντικότερος παραγωγός ever), το lead μπάσο σε περίοπτη θέση , τα riffs ισοπεδωτικά, solαρες Iommi, ερμηνειάρες. Εννοείται 11/10 και με μερικά από τα καλύτερά τους κομμάτια ever. Α, και με αυτό εδώ το deep track διαμάντι που αποτελεί τεράστια προσωπική αδυναμία.
2 . Rush - Moving Pictures
Φυσικά και θα μπορούσε να ήταν στην πρώτη θέση. Ούτε δευτερόλεπτο filler, λίγο πιο πετυχημένη πλέον η συνταγή από τον προκάτοχο ( για εμένα) καθώς ναι μεν γράφουμε με μικρές διάρκειες και μελωδικά αλλά ταυτόχρονα κάνουμε πράγματα και θαύματα . Πρόκεται για τον τελευταίο δίσκο τους που θα περιέχει κάποιο epic , από τον επόμενο οι διάρκειες πλέον θα είναι αυστηρά κάτω από 7 λεπτά , η έμπνευση όμως και η ανάγκη για ηχητικές αναζητήσεις δεν θα σταματήσουν. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
1 . Ozzy Osbourne - Diary of a Madman
Σίγουρα μιλάμε για μια από τις καλύτερες μπασιστικές αποδόσεις σε metal δίσκο. Σίγουρα μιλάμε για μια εξωπραγματική απόδοση σε κιθάρες σε ένα από τα μεγαλύτερα what ifs στην ιστορία του rock ( αν ο Randy δεν έφευγε τόσο άδικα). Πάρα πολλά πράγματα που έκανε ο Rhoads δεν είχαν ακουστεί ποτέ μέχρι τότε σε ροκ/μεταλ, είχε μια σφραγίδα ΝΑ ηχητικά και ταυτόχρονα αυτο το take no prisoners παιχτικά που είχε και ο EVH. Πάνω από όλα όμως εδώ υπάρχουν ένα σωρό από τα καλύτερα Heavy metal κομμάτια ever ( όπως αυτό εδώ το έπος ) , μια μπάντα heavy, σκοτεινή, που δεν διστάζει να διευρύνει τα ροκ/μεταλ πλαίσια. Τυχαία την ημέρα που ανακοίνωσε ο Ozzy πως σταματά τις περιοδείες το άκουγα και σε πολλά σημεία μονολογούσα “μαλακα αυτό μπορεί να είναι και το καλύτερο heavy metal album”. Σίγουρα ενέχει την υπερβολή της στιγμής και το πόσο ταυτίζεσαι με ένα έργο, αλλά τόσο σίγουρο είναι οτι ελάχιστοι, ελαχιστότατοι δίσκοι έχουν αυτή την αύρα που έχει το Diary
18 Likes
3 Likes
Εδώ να πούμε πως στη λίστα του 1980, οι Cure εμφανίζονται 2 φορές, αφού κάποιοι το γράψανε Cure και άλλοι The Cure. Μακάρι να είναι μόνο αυτή τη φορά το λάθος, και να μην πρέπει να αλλάξει κάποια 5αδα και χρειαστεί να κάνει manual δουλειά ο anhydriis
2 Likes
- The Gun Club - Fire of Love
- Iron Maiden - Killers
- Zounds - The Curse of Zounds
- Black Sabbath - Mob Rules
- Black Flag - Damaged
Εξώφυλλο της χρονιάς
19 Likes
κάθετα διαφωνώ έ, καθώς τα επόμενα τρια τα θεωρώ αριστουργήματα. Δεν ξέρω γιατί , καθώς έχουν διαφορές ηχητικά αλλά και αρκετές ομοιότητες ώστε για εμένα στο μυαλο μου το δίδυμο αδερφάκι του Moving Pictures να είναι το Signals.
Ξανά 10άδα, 5+5 γιατί κανονικά βγάζω 80άδα στο νερό και τα είπαμε, δεν έχει νόημα πλέον πολύ το να τα αραδιάζω όλα σε ένα spoiler tag.
1. Siouxsie & the Banshees- Juju
Τι να πω τώρα, είναι η Siouxsie και κόβει κώλους, σε ένα μνημείο της gothic σκηνής.-
Spellbound, Halloween, Arabian Nights, Fireworks, Sin in my Heart κτλ τι να σχολιάσει κανείς πρώτο - σχεδόν λυπάμαι που δεν έχω πραγματικά ένα κατεβατό να γράψω για τον δίσκο αυτό. Είναι απλά το Τέλειο Album, από αυτά με τα un-skipable κομμάτια, μονορούφι μέχρι το τέλος.
2. Blue Oyster Cult - Fire of Unknown Origin
Τι θες από εδώ;
Hit-άρα για ραδιόφωνο; πάρε Burnin’ for You.
BoC που θυμίζουν την 70s αύρα της μπάντας; πάρε Fire of Unknown Origin και πέτα και ένα Heavy Metal: The Black and Silver στα καπάκια, άντε δώσ’ του και μια με Don’t Turn Your Back για το σβήσιμο.
Θες κάτι που έχει και λίγο την αύρα της εποχής και δη ψήγματα post punk μέσα στην ευρύτερη hard rock φύση του (τουλάχιστον έτσι το άκουγα εγώ πάντα); Πάρε After Dark.
Θες κάτι να σε ταξιδεύει στις σελίδες ενός sci-fi comic της εποχής, να χάνεσαι στο διάστημα και σε αστρικές περιπέτειες μακριά από τη δική σου διάσταση; πάρε Veteran of the Psychic Wars.
Θες κάτι παράξενο και μυστήριο, μια πόρτα στη Ζώνη του Λυκόφωτος που μόνο η συγκεκριμένη μπάντα μπορεί να ανοίξει; Πάρε Joan Crawford.
Θες κάτι απλά να γαμάει μάνες; πάρε Sole Survivor και κόλλα του ένα Vengeance μετά να γίνεις μια και καλή.
Θες ένα δίσκο που γαμάει από το πρώτο του δευτερόλεπτο έως το τελευταίο; Ε βάλε όλο το Fire of Unknown Origin στα ακουστικά και τράβα σώσε τον γαλαξία -ή απλά χάσου μέσα στα μυστήριά του.
(και να σκεφτεί κανείς ότι όταν το είχα πρώτο-αγοράσει μικρότερος, το σνόμπαρα για χρόνια χωρίς καν να το έχω ακούσει παραπάνω από 1-2 φορές, για χάρη των 70s δίσκων τους. Στόκος αλλά όσο ζεις μαθαίνεις 
)
3. Cabaret Voltaire - Red Mecca
“Πατέρες” μπαντών όπως των Skinny Puppy, Coil μέχρι και Prodigy, οι Cabaret Voltaire πήραν τον μετρονόμο των Kraftwerk και τον μπόλιασαν με μια DIY νοοτροπία και μια punk αισθητική, επεξεργασμένες κιθάρες, μελωδίες που έχουν μαλώσει με τη μελωδία, λευκός
ήχος και γενικότερα ακραίο πειραματισμό -που μετέπειτα οριοθέτησε τρόπο τινά αυτό αυτό που λέμε indrustrial. Όχι οι πρώτοι αλλά σίγουρα από τους πρωτοπόρους της σκηνής και ο εν λόγω δίσκος όσο περνάνε τα χρόνια δείχνει όλο και περισσότερο τα δόντια του. Πολύ αγαπημένη κυκλοφορία - και πολύ προσωπική, αφού ότι καινούριο μπορούσα να μάθω από τους διαφόρους μεγαλύτερους μου djs στο μοναδικό darkwave/gothάδικο του Ηρακλείου στα 00s, το έχω, διαχρονικά, πολύ υψηλά σε εκτίμηση!
Summary
4. The Sound - From the Lions Mouth
Ok, αν μια μπάντα θεωρώ το απέναντι δέος των Joy Division, αυτοί είναι οι The Sound του From the Lions Mouth -και αυτό υποθέτω λέει αρκετά για τη ποιότητα του εν λόγω αριστουργήματος. Από τις βασικές επιρροές των Τρυπών -δηλαδή μιας από τις αγαπημένες μου μπάντες ever, μόνο το The Fire πχ να ακούσει κανείς καταλαβαίνει για το πόσο βαθιά επίδραση είχαν στο συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη- και από τις αγαπημένες μου post punk μπάντες, μπορεί εύκολα σε κάποια άλλη μου φάση να τους χρίσω και ως την αγαπημένη μου -ειδικά με αυτόν τον αδιανόητο δίσκο.
5. Heavy Metal - The Soundtrack
Ας πούμε δυο αράδες εδώ παραπάνω -και κυρίως για την ίδια τη ταινία, της οποίας το tracklist δεν σηκώνει περαιτέρω praise και ανάλυση-, μιας και soundtracks αποφεύγω ΕΚΤΟΣ αν μπορούν να ακουστούν εντελώς αυτόνομα από τις ταινίες τους, όπως και το La Planète sauvage που είχα βάλει το 1973.
Θα μου πεις ναι μανμου και εγώ ακούω πχ από το 1981 το Theme του Riders of the Lost Ark μεμονωμένα. Και εγώ θα σου πω ναι επίσης, και γαμώ -γιατί αυτός είμαι, βγάζω σκούπα και χώνομαι κάτω από το κρεβάτι με Indiana Jones theme στα αυτιά- αλλά οκ, νομίζω καταλαβαινόμαστε 
.
Λοιπόν, τo εμβληματικό περιοδικό επιστημονικής φαντασίας ‘’Metal Hurlant’’ στα γαλλικά 70ς, με πρωτεργάτες τους Moebious και Philippe Druillet, έδωσε φωνή, μεταξύ άλλων, στους Jodorowsky, Bilal, Caza και Manara, εκτοξεύοντας στην στρατόσφαιρα την 9η τέχνη της γαλλικής σκηνής comic και εν γένει την ευρωπαϊκή επιστημονική φαντασία. Το αμερικανικό ‘’αδερφάκι’’ του ήταν το περιοδικό ‘’Heavy Metal’’, που πρώτο-κυκλοφόρησε το 1977. Χαρακτηρίστηκε από ένα ακόμα πιο explicit περιεχόμενο και εντονότερο dark fantasy στοιχείο, ενώ αφουγκράστηκε πλήρως την αμερικανική heavy metal αισθητική των αρχών των 80ς, παρά το ψυχεδελικό hard sci-fi των γαλλικών 70ς.
Ο Ivan Reitman (Ghostbusters, Stripes, Meatballs) ανέλαβε με την σειρά του, να βάλει μπρος την παραγωγή μιας animated ταινίας 9 μικρού μήκους ιστοριών, οι οποίες αντλούσαν έμπνευση από το γενικότερο ύφος του περιοδικού. Με ένα soundtrack γεμάτο από κομμάτια, μεταξύ άλλων, των Blue Oyster Cult, Black Sabbath, Cheap Trick, Journey, Grand Funk Railroad και Nazareth, μια αισθητική που έπιανε από τα μαλλιά τον έφηβο μεταλλά του 1981 και μια γκάμα ιστοριών για κάθε γούστο και κάθε φαντασίωση (με καλύτερη όλων την τελευταία, εμπνευσμένη από τις περιπέτειες του “Arzach” και τον μεγάλο Moebious), το Heavy Metal αντιμετωπίστηκε χλιαρά, στην αρχή, από την κριτική και το box office. Στην πορεία των χρόνων, όμως, απέκτησε ένα φανατικό cult κοινό, ένα αδιάφορο sequel το 2000 και μια φήμη για remake που συζητιέται από το 2008 -με ονόματα όπως αυτά των David Fincher, James Cameron, Guillermo Del Toro και Robert Rodriguez ως άμεσα εμπλεκόμενα. Τελικά κατέληξε σε έναν τηλεοπτικό φόρο τιμής, δια χειρός David Fincher και Tim Miller, ονόματι Love, Death & Robots, που αισίως μετράει 3 σεζόν στο Netflix.
To soundtrack όπως προ-ανέφερα είναι ένα stellar compilation, το οποίο μικρός με ξεσήκωνε σε τεράστιο βαθμό -σε μια ηλικία που δεν ήξερα καν τι είναι αυτά που ακούω, αλλά έδεναν φοβερά με την αισθητική και το ύφος αυτής της αλλοπρόσαλλης ταινίας. Yποθέτω και το εναρκτήριο λάκτισμα στο χώρο του heavy metal για πολύ κόσμο εκείνη την εποχή στην πέρα μπάντα του Ατλαντικού, Heavy Metal - The Soundtrack, It is what it is λοιπόν.-
Honorable mentions για να κλείσει η 10άδα
6. Killing Joke - What’s THIS For…!
7. Bauhaus - Mask
8. Τhe Zounds - The Curse of Zounds
9. Einstürzende neubauten - Kollaps
10. The Cure - Faith
Eξώφυλλο χρονιάς, δικαιωματικά
21 Likes
Killers
Diary of a Madman
MobRules
Breaker
Spellbound
με αυτη την σειρα
Killers για εξωφυλλο
11 Likes
Μερικές φορές απορώ για τα μουσικά σου γούστα.
Και εννοώ το “Killers” σε αυτή την περίπτωση…
Φίλος μου.
2 Likes
Πάντως, το 1981 μοιάζει ήδη σχετικά φτωχό σε σχέση με το 1980.
Για να μιλήσουμε με όρους 80s, για να καταλήξω στο 1980 έπαθα απανωτά tilt όπως αυτά που πάθαινε το Arcanoid που έπαιζα στον Amstrad κάποτε.
Στα του 1981, οι Journey, Def Leppard και Foreigner θα δώσουν την μάχη τους για την 5αδα σε πρώτη ανάγνωση.
11 Likes
Γιατί;
Γιατί “μερικές φορές” εννοείς;
Όχι τον Αποστόλη ρωτάω να μάθω τι πρόβλημα έχει με το Killers.
I was just kiddin’. Εγώ πλέον απορώ όταν συμφωνώ στο μουσικό γούστο με τον Αποστόλη ή τον Αντωνιάδη. Αμφισβητώ τον εαυτό μου…
5 Likes
Νομίζω ότι ο Aldebaran έβαλε τα κεφαλαία γράμματα απλώς επειδή ήθελε να κάνει ένα είδος αστείου, αλλά θα μας το πει εκείνος καλύτερα. Στον γραπτό λόγο είναι διαφορετικά τα πράγματα. Συμφωνω κι εγώ με το πνεύμα του μνμ και εξηγώ από κάτω:
Παρότι δυσκολεύομαι με τους χρόνους (ναι, μία εβδομάδα περιθώριο δεν μου φτάνει για “πέντε δισκάκια ρε”), γι’ αυτό ήμουν μαγκωμένος αν έπρεπε να λάβω μέρος στο παιχνίδι. Όμως κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ: να αναλογιστώ/αναθεωρήσω/μάθω μερικά νέα πράγματα στη μουσική. Όχι απλώς δεν μετάνιωσα καθόλου τη συμμετοχή, αλλά περιμένω κάθε εβδομάδα με αγωνία τις προτάσεις που θα πέσουν εδώ μέσα για να ακούσω κι άλλα πράγματα. Στο μεταξύ, ξανακούω αυτά που “ξέρω” και επανεκτιμώ.
Εκτός από τις 5 επιλογές, ξέρω που μένετε όλοι σας, θα σας βρούμε, ΕΡΧΟΜΑCΤΕ.
Η “κορυφή” της μπάντας του Όζι (για εμένα φυσικά). Μπορώ να το ακούω ακατάπαυστα για πάντα. Αυτή η μελωδία, αυτό το ριφ, αυτή η ντραμς, αυτή η μπασαδούρα. Τι έμπνευση είχαν;
ON TOPIC:
Μόλις κυκλοφόρησε, φρέσκο φρέσκο (20 Μαρτίου 1981). Το λένε NWOBHM, αλλά το “τέλειο hard rock” είναι λίγο για το περιγράψει.
Είχα ξεχάσει πόσο δισκάρα είναι κι ας το έχω στη δισκοθήκη μου. Έβαλα να ακούσω το Cheated μόνο και πήγε σερί.
7 Likes