Μπα, κυριολεκτω 
1 Like
Oh no… 
Αν θες δώσε έτσι μια μικρή εξήγηση γιατί κι εγώ απορία το έχω τι εννοείς. 
Για την εκάστοτε χρονιά εννοούσα ρε παλίκαρε.
Ούπς, λάθος 
Το 1981 ήταν που συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι υπάρχει μια διαδικασία που λέγεται εκλογές, για την ανάδειξη κυβέρνησης! Τα τεκταινόμενα στο μουσικό πεδίο δεν ήμουν σε θέση να τα πληροφορηθώ καν, πολλώ δε μάλλον να τα αξιολογήσω, παρά μόνο πολύ αργότερα!
Ακολουθούν οι εντυπώσεις που μου άφησαν (οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν τότε, όχι οι εκλογές στην Ελλάδα!)
1. Iron Maiden – Killers
Από τους πιο παραγνωρισμένους δίσκους των Maiden, το Killers είχε την ατυχία να βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας αλλαγής που θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας του βρετανικού συγκροτήματος, αλλά και του metal γενικότερα!
Όχι ότι κι εδώ δεν υπάρχουν εξελίξεις από τον προηγούμενο του αφού στο μεσοδιάστημα οι Maiden άλλαξαν κιθαρίστα με τον Adrian Smith να γίνεται επιτέλους το κιθαριστικό έτερον ήμισυ του φίλου του Dave, ενώ εξασφάλισαν και τις υπηρεσίες του Martin Birch πίσω από την κονσόλα. Δύο κομβικές κινήσεις προς την κατεύθυνση της συμπλήρωσης της “χρυσής” σύνθεσης που έφερε τους Irons κυρίαρχους στα metal eighties.
Επίσης, το κατατρέχει η φήμη ότι αποτελείται από “περισσεύματα”, αυτά που δεν μπήκαν στο ντεμπούτο. Φήμη που ισχύει εν μέρει, αφού τα περισσότερα τραγούδια εδώ ήταν ήδη μέρος του setlist τους, όμως κομμάτια σαν το ομώνυμο (που διαθέτει ένα από τα καλύτερα Maiden-ικά solos) ή το “Wrathchild” με την instrumental εισαγωγή “The Ides of March” δύσκολα τα αποκαλεί κάποιος περισσεύματα!
Για να επεκταθούμε και στα ολοκαίνουρια, υπάρχει το φοβερό “Murders In the Rue Morgue” και το υπέροχο “Prodigal Son", ένα κομμάτι, δηλωτικό των progressive και ψυχεδελικών καταβολών του Harris, όπου μεταξύ άλλων γοητευτικότατων στιγμών, ο νεοφερμένος Adrian Smith καταθέτει τα διαπιστευτήρια του και λήγει κάθε συζήτηση περί του ορθού της επιλογής του!
Το Killers, γεμάτο ορμή και ιδέες να ξεχειλίζουν, παρουσιάζει ένα νεανικό πρόσωπο της μπάντας, χωρίς καμία διάθεση συμβιβασμού, “νερώματος κρασιού” κλπ. Είναι ταυτόχρονα και το τελευταίο όπου θα ακούσουμε τον Παυλάρα της καρδιάς μας πίσω από το μικρόφωνο – δυστυχώς, θα λέγαμε, αν δεν είχαμε την πολυτέλεια να γνωρίζουμε την συνέχεια!
2. King Crimson – Discipline
Ο Robert ο Fripp αποφασίζει το 1981 να συνεχίσει το σχήμα των Discipline υπό το θρυλικό όνομα των King Crimson, οι οποίοι δεν επανασυγκροτούνται απλώς, αλλά επανεφευρίσκουν εαυτούς κατορθώνοντας να μην ακούγονται “δεινοσαυρικοί” ή παρωχημένοι, αλλά αντίθετα σαν ερχόμενοι από το μέλλον, δοκιμάζοντας καινούρια πράγματα και καταπλήσσοντας για άλλη μια φορά!
Το Discipline ήταν το τελευταίο τέτοιας έκτασης αριστούργημα των εν λόγω και χαίρομαι ιδιαιτέρως που μου δίνεται η ευκαιρία να τους συμπεριλάβω σε πεντάδα έστω και τώρα, γιατί στα 70s δεν κατάφερα να τους έχω σε αρκετές!
3. Venom – Welcome to Hell
Αν μη τι άλλο, η πορεία των Venom εξαρχής χαρακτηριζόταν από το στοιχείο της υπερβολής. Από την διαβόητη κουλαμάρα που τους διέκρινε, την “θρυλική” απάντηση της EΜΙ όταν απευθύνθηκαν για συμβόλαιο (βλ. φωτό παρακάτω), μέχρι το πώς ένα τόσο κακοπαιγμένο και με κακό ήχο LP κατάφερε να εισάγει νέους τρόπους έκφρασης στο metal και να γίνει επιδραστικό όσο ελάχιστα.
Μπορεί στον εικαστικό τομέα οι Witcfynde να τους πρόλαβαν βάζοντας πρώτοι τον… τράγο στο εξώφυλλο, όμως αυτό που κόμιζαν οι Venom στο πεδίο της ακρότητας δεν είχε προηγούμενο - έμελλε να έχει όμως ουκ ολίγους επιγόνους.
Σε αυτό τον δίσκο των Venom έχουμε τα γεννητούρια ορισμένων extreme metal παρακλαδιών – τα… βαφτίσια θα γινόταν με τον επόμενο τους!
4. Blue Öyster Cult - Fire of Unknown Origin
Απίστευτη δισκάρα, πότε πιασάρικη πότε με την γνωστή τους μυστηριακή ατμόσφαιρα! Aπό τις περιπτώσεις που το έχω λιώσει σε τέτοιο βαθμό ώστε όταν τελειώνει το ένα κομμάτι, μουρμουρίζω την εισαγωγή του επομένου!
5. Rush – Moving Pictures
Ακριβώς όπως ο τίτλος και η εικόνα του εξώφυλλου του Moving Pictures λειτουργούν σε περισσότερα του προφανούς επίπεδα, έτσι και η μουσική των Rush παραμένει χαρακτηριστικά πολυεπίπεδη παρόλο που μπορεί να φαίνεται παραπλανητικά φιλική στον ακροατή σε μια πρώτη ανάγνωση/ακρόαση. Το πόσο αρεσκόταν οι Rush να ιντριγκάρουν τους φίλους τους φαίνεται και από λεπτομέρειες όπως το ότι αρίθμησαν το Witch Hunt ως το τρίτο μέρος της Fear τετραλογίας με τα υπόλοιπα μέρη (The Enemy Within, The Weapon, Freeze) να ακολουθούν και πάλι χωρίς χρονολογική σειρά!
Η δεύτερη και καλύτερη περίοδος των αγαπημένων Καναδών ολοκληρώνεται θριαμβευτικά εδώ και, όπως συνήθιζαν τότε, το επιστέγασμα θα ήταν ένα ζωντανά ηχογραφημένο album από την περιοδεία που ακολούθησε, το Exit Stage Left εν προκειμένω.
Επίσης, να μου… μαραθεί το τσουτσούνι αν παραλείψω να αποδώσω τα εύσημα στους:
Accept – Breaker: Ο τρίτος δίσκος των Γερμανών τους βρίσκει να έχουν βρει πλέον την ταυτότητα τους και σηματοδοτεί την απαρχή ενός εντυπωσιακού σερί αριστουργημάτων! Ήδη νιώθω τύψεις που δεν το έχω στο top 5!
Saracen – Heroes, Saints & Fools: Οι Saracen παρόλο που εντάσσονται, όχι αδικαιολόγητα, στην γενιά και σκηνή του NWOBHM, διέθεταν στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίζουν από τους συγχρόνους τους αφού οι επιρροές τους ερχόταν κυρίως από pomp rock σχήματα με ολίγη από progressive.Το ντεμπούτο album τους διαθέτει, μεταξύ άλλων, κομμάτια με αφηγηματικό χαρακτήρα και μεσαιωνικές μελωδίες να τα κολακεύουν, όπως το doomy “Horsemen of the Apocalypse”, το σπουδαίο ομώνυμο και το ονειρικό instrumental “Dolphin Ride”,και δίκαια συγκαταλέγεται στα κρυμμένα διαμάντια της εποχής του.
Tygers of Pan Tang – Spellbound: Οι Tygers of Pan Tang έδειχναν έτοιμοι για το μεγάλο επόμενο βήμα με το δεύτερο LP τους. Σε αυτή την κατεύθυνση βοηθούσε η προσχώρηση στις τάξεις τους, αφ’ ενός του κιθαρίστα John Sykes, αφ’ ετέρου του John Deverill που πήρε τη θέση του Jess Cox. Ο πρώτος, ένας εκκολαπτόμενος μάγος της κιθάρας, ξεχώρισε δίνοντας μεγάλη ώθηση στα νέα κομμάτια με τα σπουδαία leads και solos του - άλλωστε όχι πολύ αργότερα και καθόλου συμπτωματικά, θα έπαιρνε “μεταγραφή” για τους Thin Lizzy και τους Whitesnake – ενώ ο δεύτερος ήταν σαφώς ικανότερος του προκατόχου του. Εδώ το “αλήτικο” ύφος του, μόλις προ εξαμήνου, ντεμπούτου, δίνει τη θέση του σε περισσότερες κλασικοροκάδικες επιρροές, και γίνεται φιλικότερο προς ένα ευρύτερο κοινό χωρίς πάντως να αλλοιώνεται ο ΝWΟΒΗΜ χαρακτήρας.
Ozzy Osbourne – Diary of a Madman: Δεύτερος δίσκος του double O, με το απίστευτο ομώνυμο κομμάτι να αποτελεί την επιτομή της Randy Rhoads περιόδου της solo καριέρας του. Όπως σωστά επισημαίνει ο @Rebel πιο πάνω, ο Rhoads από τότε σκεφτόταν να αποχωρήσει, το πραγματικά θλιβερό ήταν που το τέλος έμελλε να έρθει με τέτοιο τρόπο…
Black Sabbath – The Mob Rules: Στο ίδιο ύφος με το προηγούμενο αλλά κατώτερο του, το Mob Rules έχει πάντως κι αυτό να επιδείξει κάποιους διαχρονικούς ύμνους!
Τέλος, το Fire Down Under χάρη στο οποίο οι Riot θεωρούνται “το καλύτερο NWOBHM συγκρότημα εκτός Βρετανίας”, το φοβερό Rock Until You Drop (thanks @Chaos ) των Raven που τους αποκαλούσαν Rush του speed metal κι όχι επειδή ήταν τρίο – και δεν θα επεκταθώ άλλο!
23 Likes
1982 αυτο . 1981 το Rock until you drop !
1 Like
Θα δεις τις επόμενες χρονιές… Με τους Venom αρχίζει και επίσημα το πιο ενδιαφέρον, πολύμορφο, προκλητικό και λατρεμένο είδος του metal για μένα, το ακραίο. Nothing more, nothing less…
Αντε, ετσι θα το δεχτω. Γιατι οι Βενομ δε μου φαινονται ο ορισμος του σοβαρου. Το αντιθετο δλδ. 
2 Likes
@Ian_Metalhead Πλιζ, έχω απορία πως γίνεται η σύνδεση μεταξύ Rush και Raven αν όχι λόγω του αριθμού των μελών κάθε συγκροτήματος.
Ναιγειασας, ηρθα και εγω… !
Ξεκιναω τη συμμετοχη μου με λιγο διαφορετικη λιστα, αν και ακουω αυτα που ποσταραν οι σεβασμιοι συμφορουμιτες απο πανω.
Η αληθεια ειναι οτι σιγα σιγα ερχομαστε στα ακουσματα μου, μιας και τα 70ς δεν ειναι η δεκαετια μου ιδιαιτερα. 80ς παντως, περα απο τα απαραδεκτα ντυσιματα, βγηκαν τρομερα επιδραστικοι δισκοι και ξεπηδησαν μπαντες που αλλαξαν τον ρου της ιστοριας. 90ς rule βεβαια παντου και παντα, οποτε θα τα πουμε καλυτερα οταν ερθει η ωρα τους.
1. The Birthday Party - Prayers on Fire
Αρχη των 80ς … σε καποια μερη του κοσμου το ποπ και το ροκ βαδιζαν προς τα glam μονοπατια, σε αλλα το punk and to post-punk ηταν σε οργασμο, στη Μελβουρνη μια ομαδα “αρρωστων” με αρχηγο τον Nick Cave δημιουργησαν εναν απο τους πιο σκοτεινους και διεστρεμενους post-punk δισκους. The Birthday Party λοιπον και Prayers on Fire, ενα αλμπουμ που ευτυχως(η οχι) επεσε στα χερια και τα αυτια μου σε μικρη ηλικια λογω πορωμενης μεγαλης αδερφης, διαμορφωσε σιγουρα με το τροπο του ολοκληρη τη μουσικη σκηνη αλλα και εμενα.
2. The Cramps - Psychedelic Jungle
Να πω την αληθεια περιμενα το 1980 να παει ταπα το εκπληκτικο ντεμπουτο της λατρεμενης μπανταρας ( Songs the Lord Taught Us), παρολαυτα οι The Cramps συνεχιζουν με μια αλλη πολυαγαπημενη κυκλοφορια και την επομενη χρονια.
Τι αλλο να πουμε για τους Cramps ? Οταν το Surf rock βρηκε το horror, οταν το punk βρηκε το ροκ, εγενετο οι Cramps και μας εμαθαν μπαλαρα. Πρωτοστατες της νεαρης πανκ σκηνης μαζι με αλλα μεγαθηρια τυπου Patti Smith, Ramones, Iggy Pop διαλεξαν ενα πιο σκοτεινο μονοπατι και μας παρεσυραν.
3. Black Flag - Damaged
Αλλοι βαζουν Φιλ Κολλινς, αλλοι Χενρι Ρολλινς!
Ντεμπουτο μιας απο τις σημαντικοτερες μπαντες του χαρτνκορ - μαζι με Minor Threat και Bad Brains - τοσο ωμο, βιαιο και επιδραστικο που πιστευω ειναι απαραιτητο να ακουστει απο τους λατρεις (και μη) της σκηνης αυτης. Δεν ειναι ενα ευκολο αλμπουμ αλλα εγινε ενα απο τα αγαπημενα μου εκινης της περιοδου. Γενικα θα ποσταρω κιαλλα BF σιγουρα στα 80ς τι να κανουμε.
4. Venom - Welcome to Hell
Ποσο πιο μετσαλ αλμπουμ να βγαλουν τετοια χρονια οι Venom παρα απο το Welcome to Hell ?
Πενταλφα φατσα φορα, In league with Satan, Witching Hour και ο εφηβος eviL σε εφηβικο πριαπισμο.
5. King Crimson - Discipline
Ειναι αδιανοητο το ποσο μπροστα ηταν αυτη η μπανταρα για την εποχης της, και το ανακαλυπτω καθε φορα που βαζω να ακουσω καποιο αλμπουμ. Τους ανακαλυψα πιο προσφατα απο τους υπολοιπους - κυριως οταν αρχισα να ακουω πιο abstract / “prog” μπαντες, και τους εχω βγαλει το καπελο απειρες φορες.
Extraδακι
Fela Kuti - Original Sufferhead
Ενας τρομερος καλλιτεχνης που εμαθα τα τελευταια χρονια, με πολυ σημαντικη προσφορα στη παγκοσμια μουσικη και ουσιαστικα ιδρυτης της afrobeat σκηνης.
Ενας απο τους πιο επιδραστικους Αφρικανους μουσικους, γεννημενος στη Νιγηρια αλλα με δραση στην Αμερικη, ενωσε το φανκ και τη τζαζ με τον Αφρικανικο ηχο. Bαθεια πολιτικοποιημενος ειδικα σε ενα περιβαλλον που ειχαν χουντα στη Νιγηρια, και πολυ κοντα στους Black Panthers - σιγουρα καποιον να γνωριζετε/ανακαλυψετε.
22 Likes
@eviL 
θελω τη μιση σου λιστα…
Σε αλλα νεα, αυτους γτ δεν τους παιζουμε?
Για να μην χανομαστε στα υπεροχα κειμενα
1 Like
Καλά, οχι οτι βρίσκω κακό απαραίτητα τον τζερτζελο εδώ μέσα (τουλάχιστον όταν εμπνέει κ ΔΕΝ εμποδίζει το να γίνουν κ σοβαρές συζητήσεις), αλλά κάποιες πρόσφατες δηλώσεις του @apostolisza8 θεωρώ ότι είναι τέρμα χαβαλές/προβοκατορικες/να χαμε να λέγαμε (which is fine by me)!
Κι όχι γιατί διαφωνώ, όσο γιατί θεωρώ ότι δεν τις υποστηρίζει!
Συγκεκριμένα, για Venom, ό,τι εκθειασμο κ να φάνε, για μένα λίγος είναι (θα φανεί κ συντομα από την λίστα μου αυτό), αλλά τα “καλώς ήρθες σοβαρό Heavy Metal” κ να μη μου τους έχεις καν στην πενταδα, ε μόνο ως χαβαλέ τα παιρνω!
Κοινώς:
Που είναι η στήριξη που περιμενα απο σενα στο ακραίο μεταλ, τώρα που επιτέλους ΕΡΧΟΜΑCTE;;
(Disclaimer:φίλε Αποστολη, δεν έχει τυχει να γνωριστούμε προσωπικα μέχρι στιγμής, αλλά μέσα από τις συνολικες σου τοποθετήσεις/παρουσια/ανταλλαγή απόψεων εδώ μέσα κλπ όντως σε θεωρω φίλο κ εννοείται πως κάνω χαβαλέ ε!
Απλά το διευκρινίζω, αφενός γιατι ο γραπτός λόγος συχνά θολώνει το υφος, κ αφετέρου γιατι σε αντίθεση με τον άμεσο χαβαλέ/πειραγμα που θα κανω με Aldebaran, με τον οποίο γνωριζόμαστε αιώνες, εμείς όντως δεν έχει τυχει, οποτε μπορεί να μην εισαι εξοικειωμένος με τα χαζα μου καφενειακά χιουμορακια!)
Νταξει, πέρα από την πλακα,
με χαρά βλεπω οτι περισσότερα παιδια απ ότι περιμενα, συμπεριλαμβανουν τη Βενομαρα στις πενταδες τους
(κι ας έχουν φάει το ταμπελιασμα του κλασικομεταλα από @Aldebaran - μην τον έχετε για σοβαρό κ intellectual, ο ορισμός του αρχιπροβοκατορα ειναι!)
Having said all that, εννοείται ότι το πιο αδιάφορο part σε όλη αυτή την αγαπημένη διαδικασία είναι τα αποτελέσματα της εκάστοτε ψηφοφορίας ε
Αγαπώ το μεράκι του @anhydriis όσον αφορά την όλη φάση κ το presentation των αποτελεσμάτων, αλλά, επί της ουσίας, η συζήτηση κ η παραθεση απόψεων (για ο,τι έχει γίνει μουσικά στους συγκεκριμένους χώρους τα τελευταία πενηντα χρονια) ειναι που το κανουν τόσο ενδιαφέρον.
Από κει κ περα, κ μονο η συμπερίληψη από μια λίστα (ενός δίσκου που καποιος/καποια απο μας θεωρεί πραγματικα αγαπημενο) να καταλήγει στα τελικά αποτελέσματα, αρκεί για να εκτιμηθεί
(γι αυτό άλλωστε βρίσκω, συχνά, πολυ μεγαλυτερο ενδιαφερον στα Honorable Mentions, όπως κ στις μεμονωμένες λίστες πολλών παιδιων, απ ότι στα συνολικά αποτελέσματα).
Επίσης (κ παλι, περα απο την πλακα), να πω κάπου εδώ ότι τα συνολικά αποτελέσματα σε κάποιες χρονιές (όπως το 80 πχ), ειναι πιθανο να υποδεικνύουν περισσοτερα πραγματα για την ποιότητα (κ ποσοτητα ενίοτε) κάποιων δίσκων που έβγαιναν τότε, παρα για τα ακουσματα κ το μουσικό background των συμμετεχόντων στο θρεντ.
Για μένα, ας πουμε, η τριετία 80 - 82 ειναι η πλεον εμβληματική γι αυτό που θεωρείται κλασικό Heavy Metal, γιατί τότε βγήκαν κάποιοι δίσκοι τόσο διαμορφωτικοι, επιδραστικοι (αλλά κ ποιοτικοί στο βαθμό που αυτό δεν είναι τελείως υποκειμενικο), ώστε να χαίρουν καθολικης αναγνώρισης (κ οχι μονο απο κλασικομεταλλαδες).
Σε μεταγενέστερες χρονιές (ακόμα κ στα βαθιά 80ς που θα συναντήσουμε πολυ συντομα) νομίζω ότι θα δουμε μεγάλες διαστάσεις/ αποκλίσεις προτιμήσεων σε διαφορετικά ρευματα.
Αλλά στην πρωτη τριετία της δεκαετίας αυτό που γίνεται με το κλασικό Heavy Metal (με πυρηνα το NWOBHM προφανώς, αλλά χωρίς να εξαντλείται εκεί η άνθηση του είδους), θεωρώ ότι είναι μοναδικό κ εφάμιλλο αλλων μεγαλων μουσικων εκρήξεων (όπως τα Punk UK 77 κ 82, πχ)
Όσο διαφορετικά ακουσματα κι αν έχουμε μεταξύ μας, δίσκοι σαν το Diary of a Madman, το Ace of Spades ή το Heaven and Hell δεν είναι τόσο δυσκολο να βρεθούν στις προτιμησεις μας
( οπως έγινε κ με Pink Floyd, Led Zeppelin κλπ στα 70ς, όπου εισέπραξαν εκτίμηση κ αγάπη και από ανθρώπους που ΣΙΓΟΥΡΑ δεν αποτελούμε τους αντιπροσωπευτικους οπαδους τους)
Κ κάτι τελευταίο, κ ψιλοασχετο με τα προηγουμενα:
Για άλλη μια φορά τα λες ωραία φίλε Ian!
Είχα αναφερθεί κ γω στους Quartz
(κ οχι μονο! Μια χαρά στην πενταδα μου της χρονιάς το είχα το ντεμπούτο τους):
Ωστόσο, περα απο τη μουσική τους ποιοτητα (θεωρώ ότι ξεχωριζαν δυναμικα μέσα στο περιβαλλον των late 70s), επί της ουσίας, τους θεωρώ στ αλήθεια περισσότερο protometal, παρά κομιστές του όντως “Νεου” Heavy Metal,όπως κ τα περισσότερα συγκροτήματα του κινήματος.
Τρεις θεωρώ ότι ήταν οι πραγματικα κρίσιμες εξαιρέσεις, εκ των οποίων τις δυο τις παρέθεσα ήδη στην πενταδα μου για το 80, κ την τρίτη θα την έχω στην λίστα μου για την χρονια που αναλυουμε αυτή την εβδομάδα.
Edit: @eviL cheers κ καλως ηρθες στην θρενταρα!
Αν κ με κάποιες αποκλισεις στα μουσικα γουστα
(καλως ή κακως είμαι ταγμένος στο extreme metal κ απλως φιλικα προσκείμενος του core χώρου ),
εισαι απο τους users που θα αναμενω τις λιστες σου με ενδιαφέρον!
11 Likes
Ποιος είπε ότι δεν αγάπάω Venom; Ξεχνάς ότι κάποτε έκανα καριέρα στον χώρο των fanzines ως Αντώνης Warhead;;;
Venom σε λίστα το 1982.
3 Likes
Να πεταχτω και να πω εδώ πέρα ότι το 2 minutes to midnight είναι το Welcome to Hell.
1 Like
Οχι ρε, δεν με καταλαβες!
Δεν ειπα τιποτα για σενα σε σχέση με τους Βενομ!
Εσενα σε ανέφερα καθαρά οσον αφορά το ταμπελιασμα που εκανες ως κλασικομεταλλα σε οποιον ψηφισε κλασικά πραγματα το 80 ( κ ναι, προφανως κ χαβαλε κανω μωρε μλκ - εγω ακομα Warhead σε λεω ώρες ώρες 
)
1 Like
Ναι, ισως…
Οταν δεν είναι το Running Wild
Edit: Άκυρο, μπερδευτηκα με το Wickerman!
Οποτε, ναι, μια χαρά τα λες!
1 Like
Για μένα, πιο πολύ το δεύτερο. Οι περισσότεροι ακούνε metal, είναι νομίζω εμφανές .
3 Likes
Βρε μπορεί, δε λεω, δεν καθισα να μας μετρησω κιολας!
Αυτο που λεω, ειναι οτι δεν χρειάζεται να είσαι κλασικομεταλας για να εκτιμήσεις καποιους συγκεκριμένους δίσκους.
Ο, τι κ να είμαστε εδω μεσα (που οι περισσοτεροι/ες δε νομίζω οτι ειναι ΕΝΑ πραγμα κ μονο- μια χαρα ποικιλομορφια μουσικων ακουσματων βλεπω εγω στους δυο τρεις μήνες που τρέχει το τοπικ), καποιες χρονιές κ κάποιοι δίσκοι χαίρουν ευρυτερης αναγνωρισης, αυτο είπα.
Tldr; ε το να γουστάρει καποιος το Iron Maiden δεν τον κανει απαραίτητα κλασικομεταλα, all I m saying!
Επίσης, στο δικο μου το κεφαλι τουλάχιστον (κοινώς: να χουμε να λεμε), δεν είναι κ πολυ ακριβες το να μπαίνουν ολα τα -πολυ- διαφορετικά μουσικα ρευματα κατω απο μια ταμπέλα (του μεταλλα γενικως κ αορίστως πχ)
Οπως θα φανεί, ισως, κ οταν θα δουμε τις επόμενες χρονιές, αυτος/αυτη που θα βαφτίσουμε ως κλασικομεταλλα/ου πιθανότατα να ειναι πολυ πιο κοντα στα μουσικα γουστα με κάποιον που θεωρει τον εαυτο του φιλο του ευρυτερου rock, απ οτι κάποιος που κινείται εντελώς μεσα στον extreme χώρο.
Οπότε, απο ενα σημειο κ περα, δεν ξερω κ ποσο νοημα εχουν τετοιες υπεραπλουστευσεις/ γενικευσεις…
2 Likes
Όλα δεκτά, περίπου.
Ψήφισα Killing Joke το '80, πόση παραπάνω στήριξη από γερά θεμέλια ? Το μυστικό είναι να προβλέπεις το τσουνάμι από όταν η θάλασσα τραβιέται προς τα μέσα…
Μπορώ πολύ εύκολα να επιχειρηματολογήσω με σεντονάκι ότι αυτό που έκαναν οι Venom, που τουλάχιστον δεν ήταν κομπλεξικά σοβαροφανείς, ήταν ό,τι πιο σοβαρό και ουσιώδες συνέβη στο μέταλ στα '80ς ως καλλιτεχνικό προϊόν (μέχρι τον Προφήτη) αλλά κρίμα είναι…
1 Like