Κάποιος να κάνει φωτοσοπ πλιζ
7 Likes
Το αντίθετο, σε αποθέωσα ρε!
3 Likes
για λίγο δεν τσέκαρα το θρεντ αλλά damn, binge reading στα καλύτερα του
10 Likes
Στα γρήγορα και τα δικά μου γιατί το τοπίκ έχει πάρει φωτια
Πεντάδα
- BOC - Fire of unknown origin
- Saxon - Denim and leather
- Venom - Welcome to hell
- Exploited - S/T
- Rush - Moving pictures
+5 χονοραμπλ
Cirith Ungol - Frost and fire
Ozzy - Diary of a madman
Acdc - For those about to rock
Crass - Penis envy
Def Leppard - High ‘n’ dry
Εξωφύλλο
21 Likes
Η κουβέντα για Νεύτωνα κλπ = λογος για να διαβάζει/γράφει κανείς ακόμα στο φόρουμ
εδιτ : ας μπει ολη στις ατακες η στο αγαπαμε η σε ενα δικο της θρεντ , δεν ξερω
εδιτ2 :το δευτερο πιο ενδιαφερον πραγμα σμρ μετα το τικ τοκ της κορης της κοππολα, so much content
4 Likes
Η χρονιά της ΑΛΛΑΓΗΣ:
5.
OZZY OSBOURNE “Diary of a Madman”
H Οζζάκλα έχει δέσει για τα καλά με τον Randy και την υπόλοιπη παρέα και παραδίδουν ένα σφιχτοδεμένο πακέτο που πατά με το ένα πόδι στα βρετανικά 70ς και με το άλλο στα αμερικάνικα 80ς.
4.
BLACK SABBATH “Mob Rules”
Από την άλλη ο Tony πλέον συνεννοείται με τα μάτια με τον Dio και το “H&H” αποκτά έναν ισάξιο διάδοχο. “Sign of the Southern Cross” αλλά και “Turn up the Night”, “Country Girl” αλλά και “Falling of the Edge of the World”, τι άλλο να ζητήσει κανείς.
3.
SAXON “Denim and Leather
Θα παραβλέψω τον (σε στιγμές -γκουχ γκουχ, “Midnight Rider”- αφόρητα) παιδικό στίχο, γιατί κατά τ’ άλλα δεν υπάρχει ούτε μισό περιττό riff εδώ μέσα.
2.
THROBBING GRISTLE “Mission of Dead Souls
Κάποια στιγμή που είχα μπουχτίσει με τις νέες κυκλοφορίες στα ηχητικά μονοπάτια που συνήθως κινούμαι, είπα να αλλάξω λίγο την κασέτα και κάπως έτσι (και μέσω ορισμένων επανακυκλοφοριών της Cold Spring) κινήθηκα πίσω στον χρόνο ακολουθώντας τις διαδρομές του industrial. Επομένως ηταν αναπόφευκτο κάποια στιγμή να καταλήξω στο αρχέτυπο των THROBBING GRISTLE. Το “Mission of Dead Souls” είναι μάλλον το μόνο live album (από την τελευταία εμφάνιση των TG πριν διαλυθούν) που θα βρεθεί στις λίστες μου (ίσως αναφερθώ και σε άλλο ένα 10 εβδομάδες αργότερα) και μπορώ μόνο να φαντάζομαι τις στοιχειωτικές του λούπες να απλώνονται στο Kezar Pavillion, περικυκλωμένο καθώς θα ήταν σίγουρα από τις ομίχλες του Σαν Φρανσίσκο. Ομίχλες που δεσπόζουν και στο εξώφυλλο (προσοχή, δεν είναι η Golden Gate Bridge, αλλά η Oakland) το οποίο κερδίζει και την σχετική ψήφο.
1.
VENOM “Welcome to Hell”
Ε, ναι ρε ΔΙΑΟΛΕ, να τι έλειπε τόσα χρόνια. Οι MOTORHEAD είχαν το νεύρο, το πανκ είχε την αυθάδεια, οι COVEN/BLACK WIDOW είχαν τις σατανικές αναφορές, καιρός ήταν κάποιος να τα ενώσει και ν’ αφήσει τη βλασφημία να ξεχειλίσει ώσπου να πνίξει τη θεοσεβούμενη δυτική κοινωνία. Ναι ρε, είμαστε κουλοί και κοπανάμε κι όσοι χαλιούνται ας κάτσουν στις γλυκούλικες μελωδίες τους!
PS1. Τυχερός όποιος ήταν στο λάηβ της μπάντας των Mantas/Dolan πριν 8-10 χρόνια.
PS2. Μπορεί ο φίλτατος @Ian_Metalhead ορθά να παρατήρησε ότι πρώτοι οι WITCHFYNDE έχωσαν τράγο στο εξώφυλλο, εγώ έχω να πω πάλι ότι οι VENOM το έκαναν σωστά.
Ειδική Κατάσταση (μία και καλή)
- ΕΡΧΟMACTE
23 Likes
Έχεις χάσει το sefflix; Θα σε μαλώσω, κάνε επανάληψη.
Off topic, ΤΙ ΔΙΣΚΑΡΑ ΗΤΑΝ ΤΟ YOUTH OF AMERICA ΤΩΝ WIPERS;
Ευχαριστώ για την προσοχή, καλό βράδυ.
7 Likes
Οχι απλα δεν μου παρουσιασε τοσο ενδιαφερον
Οντοπικ: μαυτους που εχουμε μπλεξει θα γινουμε ολοι κρασσαδες
1 Like
Ποσες μερες ειχα να μπω…4? βλεπω 398 unread posts
Νουροφεν και ξεκιναω να διαβαζω
κανονιστε να παθω τενοντιτιδα απο τα ριακσιο
ΕΔΙΤ - τα διαβασα ολα σε 23 λεπτα. αξιζω διπλοποστακικο δικαιωμα
14 Likes
1981
DARKLANDS
1.The Cure – Faith
Οποιαδήποτε άλλη πρώτη θέση θα ήταν παράταιρη. Το σφικτό μίνιμαλ στον ήχο αλλά βαθύ στην ουσία φορμαλιστικό/ποιητικό μετα-πανκ του “Seventeen Seconds” που δημιούργησε έναν νέο ήχο, μπλεντάροντας το post- του πανκ (αληθώς) με το robotic feel των Kraftwerk και την εγκεφαλικότητα των Pink Floyd σε ένα πιο στενό, οριοθετημένο μοτίβο με την προσωπικότητα του frontman ήδη να ξεπροβάλλει δίνει τη θέση του σε ένα απροσδόκητο έρεβος. “Γυρίσαμε από την περιοδεία στην Αγγλία της Θάτσερ”. Το αντίμετρο ήταν ένας δισκός που αρχικά επρόκειτο να είναι “χαρούμενος” (!?). Μία επιστροφή στην παιδικότητα. “Αλλά μας το έκλεψαν και αυτό” (RS, 1981). Απροσδόκητοι θάνατοι στο στενό περιβάλλον των Smith - Tolhurst επιβαρύνουν την κατάσταση. Μουσικά απροσπέλαστο (ο πιο μουντός δίσκος τους), χτισμένο στο low end (το μπάσο και μία αύρα “εκκλησιαστική” αναδύεται από την παραγωγή του Hedges), το “Faith” χτίζει το αληθινό μεγαλείο του στους στίχους. Οι έννοιες της απώλειας, της ελπίδας και της πίστης (ή καλύτερα κάθε έλλειψης σε αυτήν) είχαν βέβαια “αγγιχτεί” στο παρελθόν, εδώ όμως δεν έχεις τον drug-fueled hedonism ενός Morrison ή το shock-rock βέβηλο των Alice Cooper , Black Widow, ή τον μυστικισμό των BoC. Εδώ η στιχουργική αναζήτηση ακουμπά ένα threshold ανάμεσα στον Γκουρτζίεφ και τον Ντοστογιέφσκι, αλλά στο θατσερικό σύμπαν του 1981. Με τον δίσκο αυτό ξεκινά ο πόλεμος του γκρουπ με τον “εναλλακτικό” (λολ) μουσικό τύπο της εποχής (κάτι πατσαβούρια τύπου NME, Sounds etc). “Dance music for autistics” θα γράψει ένας κριτικός. “Amusement as a form of conscience” απαντά το γκρουπ. Η περιοδεία αποδεικνύεται ψυχικά καταστροφική. Στην Ολλανδία ο Tolhurst ενημερώνεται τηλεφωνικά για το θάνατο της μητέρας του - στο encore καταρρέει. Το γκρουπ αρχίζει να περνάει περιόδους αϋπνίας. Παίρνονται αποφάσεις - στην αρχή της αμερικάνικης περιοδείας έχουν ήδη ηχογραφήσει το επερχόμενο “Charlotte sometimes”, και το B-side αποτελεί την αφετηρία του επομενου βήματος. Η πρώτη εκτέλεση στην Νέα Υόρκη είναι ένας ήχος από την κόλαση. Στην Νέα Ζηλανδία, ένας κριτικός θα γράψει: “Δεν γνώρισα ποτέ μου άλλο συγκρότημα τόσο δοσμένο στους οπαδούς του, στα όρια της αυτο-θυσίας” και θα προφητέψει ορθά “όταν ξανάρθουν, δεν θα έχει επιζήσει το ίδιο line-up”. Το φθινόπωρο του 1981 σε άρθρο του ο Smith προ-αναγγέλει το επόμενο χτύπημα. “Αποτύχαμε, και τώρα θα φύγουμε με μία τελική επίθεση απέναντι σε όλους” επεξηγώντας “Κανείς δεν θα περιμένει τον επόμενο ήχο μας”. True to his (Genius) word, αλλά το Faith θα αποτελεί για πάντα για μένα την υπέρτατη ηχογράφηση όπου το κάτοπτρο πίστης/ελπίδας και κάθε απουσίας αυτών τραγουδήθηκε με απίστευτη αγωνία, ειλικρίνεια και (dare it be said) ποιητικότητα. Το ομώνυμο έπος στοίχειωσε το συγκρότημα “Μακάρι όλα όσα έκανα στην ζωή μου να με επηρέαζαν έτσι” (RS, 1986 μετά το breakdown κατά την εκτέλεση του τραγουδιού στο Royal Albert Hall). Για κάποιους (λιγότερους όσο περνούν τα χρόνια) αυτή η εποχή του γκρουπ θα σηματοδοτεί τον φωτεινότερο και μακρινότερο φάρο στην πιο μαύρη (έστω γκρίζα) γεωγραφία. Και ναι, κανείς δεν περίμενε το επόμενο χτύπημα, ερχόμενο από το διαστημικό 500000 AH (after-holocaust). Τα λέμε του χρόνου.
2. New Order - movement
Εβδομάδες μετά την αυτοκτονία του Curtis, οι “αλλοι 3” ξεκινούν να μαζεύουν τα συντρίμια. Φέρνουν την κοπέλα του Morris για backup σε πλήκτρα/κιθάρες και με τον Θεό Hannett on decks ηχογραφούν το “sequel” του Closer. Δεν γνώρισε την δόξα των JD, αλλά it treads on that route. Μαύρο, σε σημεία Kraftwerk-ικό, στέκεται μόνο του, παράμερα από τις αλλοπρόσαλλες (ενίοτε φαμπιουλους) pop-ιλες (πιπίλες?) που ακολούθησαν. “Doubts even here” για πάντα.
3. The Sound - From the Lion’s mouth
Αν πάρεις όλο τον πυρήνα του Jeopardy και καθαρίσεις το uptempo groove που καθόρισε εν μέρει το success story τι μένει? Ένας βαθιά υπαρξιακός δίσκος που αποτελεί την κορυφή όχι μόνο του γκρουπ αλλά ένα από τα διαμάντια του ήχου. Διαχρονικό, άφθαρτο, σε πληγώνει πάλι και πάλι και με την απέλπιδα έναρξη του “Winning” οδηγεί στο απόλυτο “New Dark Age” που είναι ο ύμνος των ζωών μας. Τότε και όπως έλεγαν οι Γενιά, “Για τώρα και για πάντα” - ή μέχρι να βάλουμε τέλος στην προϊστορία της ανθρωπότητας. “Dying proof in the power of authority / to exact its will”.
4. Echo and the Bunnymen - Heaven up here
Ναι οκ θα τους δούμε σύντομα. Αλλά εδώ δεν είναι οι εμπορικοί Echo των Killing Moon, Lips like sugar. Ωραία και αυτά αλλά εδώ είναι το δικό τους κατέβασμα στο σκότος. A Show of strength , Over the wall, The Disease, All my colors, αριστουργήματα σε έναν ήχο που δυστυχώς γρήγορα εγκατέλειψαν για λόγους που ακόμα αδυνατώ να καταλάβω. Εδώ οι κιθάρες και το mood ακουμπάνε την τελειότητα - but not for all ears!
5. Bauhaus - Mask
Δεύτερος δίσκος,… γρήγορα και επιθετικά και σκοτεινά. Προσπερνάμε την μέτρια παραγωγή και ακουμπάμε διαδοχικά άσματα που σε σημεία δίνουν το πρόπλασμα και του deathrock. Το “Passion of lovers” ήταν κάποτε must (yea i am a boomer, fuck off), “Kick in the eye”, Hair of the dog" γκοθ-ροκάρουν ηδονιστικά και στο τέλος τα προσωπικά αγαπημένα, “The man with the x-ray eyes” και το ομώνυμο αριστούργημα από τα έγκατα μίας ανεξάντλητης - τότε - έμπνευσης. Μας πίκραναν στην πορεία αλλά εδώ γκρουβάρουν και νταρκάρουν και γαμούν.
6. The Birthday Party - Prayers on Fire
Χαμηλά στην λίστα (ντροπή). Ka-boom. Μία χούφτα παλαβοί Αυστραλοί στο Λονδίνο. Sounds like weird porn and it IS. Ένας δίσκος που ξεκινάει με το φρενήρες “Zoo Music Girl” και δεν καταλαβαίνεις τι βιτσιοζικο-ανώμαλο σκηνικό είναι αυτό. “Please let me die beneath her fists”. ΄Αντε εξήγα in retrospect ότι αυτός είναι ο Cave που μετά θα τραγουδάει Henry Lee και τραλαλα και τραλαλο (ουστ). This is the real deal, “Nick the stripper” παράνοιες με περίεργα όντα, sticky murky images and disturbing sounds. And in the thick of it all, δύο απίστευτοι παίκτες. Ο Mick “τα παίζω όλα και σας γαμάω” Harvey και ο τιτάνας Rowland Howard με τις πιο αναγνωρίσιμες κιθάρες από διαγαλαξιακά σύμπαντα μακριά. Και να σκεφτείς πως αυτό το διεστραμένο έπος είναι παιδική χαρά μπροστά στον επόμενο δίσκο…
7. Mecano - Entitled
Αφήνοντας πίσω τον πρώιμο punk ήχο που στο Άμστερνταμ έπαιζε καλή μπαλίτσα την εποχή εκείνη, οι Ολλανδοί περνάνε σε αμιγώς δικό τους ήχο. Είναι σκοτεινό, είναι σοβιετικό (και ελαφρώς τεταρτοδιεθνιστικό), είναι μετα-πανκ είναι μάλλον ο ήχος ενός σοβιετικού ποστπανκ που δεν ήρθε ποτέ (as of yet). Ανοίγει το “Meccano” με αναφορά στο Πρώτο Πενταετές Πλάνο της Σοβιετίας και μετά “Permanent Revolt”. “Still searching for social comrades/ to rebuild this society / after a model of Soviets”. Ξεκάθαρα πράγματα. Στο αριστουργηματικό “Untitled” μελοποιούν Μαγιακόφσκι και στο υπέροχο “Robespierre Re-Marx” χωρούν την υπέρβαση των ατελών αστικοδημοκρατικών κατακτήσεων από την εργατική εξουσία γκρουβάροντας (αν και προτιμώ την synth version από το 7’'). Υπέροχοι, ανεπανάληπτοι.
8. Siouxsie and the Banshees - JuJu
Μυστικιστικό, rock-oriented, σκοτεινό, αριστούργημα. Spellbound, Into the light (personal fav), Sin in my heart etc δεν υπάρχει ούτε περιττή στιγμή εδώ. Και η Siouxsie γίνεται η Ιέρεια του αναδυόμενου dark/goth rock (ναι ξέρω οι ταμπέλες βρε αει γαμήσου βραδιάτικο ναι ΓΚΟΘ τίγκα τι σου φαίνεται, fusion jazz asiatic pomp rock?). Το σκότος και το occult vibe δεν κάνουν resonate με όλους. Ο John αρχίζει και καταρρέει. Θα αντέξει έναν (αριστουργηματικό) δίσκο ακόμα. Εδώ πάντως, δίνει ρέστα, αν και ανεβαίνει σημαντικά το μπάσο (και το persona) του Severin.
9. The Cramps - Psychedelic Jungle
Πιο καθαρό και μελωδικό από το ντεμπούτο, με αλλόκοτους στίχους και τον νεοφερμένο θεό Kid Congo Powers (κάτι γελοίοι τον έκραξαν όταν έσκασε υπόγα κάποτε…λολ ρε ούγκανοι) να δίνει ψυχεδελικό value με τις μορλοκιθάρες του. Φυσικά το δίδυμο ημίτρελων Lux και Poison Ivy πάντα στο προσκήνιο. “What color panties are you wearing / and how long have you been wearing them?” . Hallelu!
10. Roky Erickson - The evil one
Η δεκάδα κλείνει μερακλιδικα, σαν τσιγάρο σε κιτρινισμένο χέρι στο δέκατο αφτερ shithole των Εξαρχείων μετά και από κατά λάθος μπουγέλωμα στο παλιό Mo Better και ενώ η ενδιάμεσα πίτσα από το Orange σου χει κάψει τα σωθικά. Αν ο μπαρμπα Roky ερχόταν για τριπάρισμα στα παλιά καλά λημέρια, θα ξανα-ανακάλυπτε το after-effect της δισκάρας του στα ηβολ σοκάκια πέριξ της πλατείας. Spray me some more with this glamorous gutter-glitter που λεγε κ ένας φίλος…
METALZONE
1. Black Sabbath - Mob rules
Διαβάζω ότι σε πολλούς δεν αρέσει και τόσο. Σεβαστό. Μα δεν μπορώ να συμφωνήσω. Λες, πώς ξεπερνώ το H&H. Δεν χρειάζεται. Συνεχίζεις down that awesome path, απλά και ωραία. Τριγκάρεις λίγο το energy στις συχνότητες σε σχέση με το πιο low-end / oldschool του παραμυθένιου ήχου του H & H και έχεις ένα τέλειο αποτέλεσμα. Το “Turn up the night” στα χώνει, το “Voodoo” είναι occult metal πριν από το occult metal. “Sign of the southern cross” και “Falling off the edge of the world” ριφάρες , στιχάρες, Dio σας σκίζει στα δύο βρε. “Over and over” αν δεν το σέβεσαι, τότε χάνεις. Και στα πιο “easy lsitening”, “Country girl” μελωδία και συναίσθημα. Δεν ξέρω, ίσως καλύτερα που δεν συνέχισαν το streak. Δύο δισκάρες και out with a bang…till the ten-year-after-thing. Dio μεγάλε, δεν είχες ανάγκη κανέναν ρε αγόρι μου. Και από όπου πέρασες, κέντησες. Αιώνιο σέβας.
2. Iron Maiden - Killers
Ο Παυλάρας δεν την πολυ-πάλευε μπλα μπλα air raid siren lol yas bitch σους όμως γιατί εδώ Purgatory, Murders in the rue morgue, Killers, Wrathchild, Innocent Exile, Στη μάπα όλα και νον-στοπ. Prodigal son μυστήριο και μερακλίδικο, και στα “άδυτα” Twilight Zone υπέροχο και αδικημένο. Αυτοί οι Maiden αυτής της εποχής είχαν κάτι ατόφιο και non-planned, not-choreographed, άμεσο και στη μούρη που μετά σταδιακά χάθηκε. Και ας ακολούθησαν (κάποια) αριστουργήματα. “Please take me away”.
3. Demon - Night of the demon
Υπέροχο, σκοτεινό, δυνατό, λυρικό, χεβιμετσολ ατόφιο, τίμιο, αλάνθαστο. Με πάμπολλη ψυχεδέλεια και πολλά side-stories που αναλύθηκαν καλύτερα σε επόμενες, πιο ώριμες κυκλοφορίες. Μα εδώ αυτό το σύνολο ασμάτων που όλα τα έχουμε τραγουδήσει (yea me and my multiple personalities), σκίζει αγέρωχα και ωμά. This is h e a v y m e t a l .
4. Riot - Fire Down Under
US metal γεννήτορες και επιβήτορες. Μέχρι το 1982, New York’s finest (προσοχή σκάνε μύτη άλλα λεβεντόπαιδα from upstate σύντομα). Δίσκος που απλά και λιτά, γαμεί πατόκορφα. Ροκάρει μεταλλίζει και έχει το street αλανιάρικο που μόνο η Νέα Υόρκη ήξερε (κάποτε) να σερβίρει. Play loud as fuck.
5. Judas Priest - Point of entry
Διάφοροι λένε πως βγήκε “too soon” μετά το British steel. Εγώ λέω πάρτε το hair dryer που φλεξάρουν στο video του Hot Rockin’ Και βάλτε το καλά στο… μυαλό σας. Το “Desert plains” γαμεί αιώνια, ο ροκ ύμνος της υπόσχεσης για αντάμωση στους εραστές. Με χάλασε? Καθόλου. Και ναι, δεν είναι British steel. So?
ROCK HARD
1. Motley Crue - Too fast for love
Αδικημένο γιατί μετά έσκασε το υπέρτατο SHOUT, αλλά FUCK ME τι ντεμπούτο. Βεντουζάτο, σλιζάτο, χέβι, ακόμα και μελαγχολικό (Starry Eyes τιτάνιο). Piece of your action, Take me to the top, το ομώνυμο, και βέβαια το Live Wire που γίνεται ασάλιωτη τσιμούχα για εκατομμύρια ξενύχτια. Here’s to the next ten million starry ones…
2. BoC - Fire of unknown origin
Υπέροχο. Αδιανόητο. Μάλλον το αγαπημένο μου BoC album.
3. Def Leppard - High N Dry
Στο μεταίχμιο της πρώιμης χεβι εποχής και του μετέπειτα anthemic hard. Here, the balance works. And omygod how it rocks.
4. Kiss - Music from ‘The Elder’
Δεν το βλέπω σε λίστες (με γκαβώσατε και εσείς με 400 unread μωρέ). Αδικημένο. Και καλά οι άμπαλες μάζες του rock america τι να νιώσουν (όξω ρε). Όμως εδώ οι KISS παίζουν ΣΟΒΑΡΟ ΧΕΒΙ ΜΕΤΑΛ και επηρέασαν κοσμάκη που ήρθε μετά. Δεν πούλησε? Τόσο το χειρότερο για τους μουρτζόβλαχους που επιμένουν να αγνοούν την εγκεφαλικότητα του γκρουπ (ναι μπόρεσε κ ανάσανε και αυτή για 1-2 δίσκους τω καιρώ εκείνω).
5. Ozzy - Diary of a madman
Επιτέλους, σοβάρεψε. Ακόμα και αν είχε μόνο το ομώνυμο μεγαλειώδες έπος, θα έμπαινε στην λίστα. And Randy at his finest.
VOTING LIST-ΤΡΙΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΤΟΠ ΦΑΗΒ
- The Cure - Faith
- Black Sabbath - Mob Rules
- Iron Maiden - Killers
- The Sound - from the lion’s mouth
- Motley Crue - Too fast for love
Χονοραμπλε μεντσιο
Jean Michel Jarre - Magnetic Fields
Kraftwerk - Computer World
Alice Cooper - Special Forces
21 Likes
— 1980 —
(μάλλον η πιο εύκολη πεντάδα μέχρι την επόμενη)
- Rush - Permanent Waves
- Judas Priest - British Steel
- Motörhead - Ace of Spades
- Saxon - Wheels of Steel
- AC/DC - Back In Black
+5:
Hassell & Eno - Fourth World Vol. 1: Possible Musics
Black Sabbath - Heaven and Hell (+ εξώφυλλο της χρονιάς, το ότι βγήκε #1 ο δίσκος για μένα ήταν μια μικρή έκπληξη tbh, είχα το Back In Black για πλάκα)
Saxon - Strong Arm Of The Law
Pat Benatar - Crimes of Passion
Dixie Dregs - Dregs of the Earth
— 1981 —
- Rush - Moving Pictures
- King Crimson - Discipline - τέταρτο #2, μιλάμε τέτοια γκίνια ούτε ο Φορλάν στη United
- Foreigner - 4
- Eloy - Planets
- Saxon - Denim and Leather
+5:
Camel - Nude
AC/DC - For Those About To Rock
Black Sabbath - Mob Rules
Iron Maiden - Killers
Accept - Breaker
13 Likes
Το ήξερα ότι ξέχασα μερικά που ήθελα να αναφέρω. Ευχαριστώ για την υπενθύμιση των cure,kiss, camel και king crimson
2 Likes
Ειλικρινής απορία: με ποια λογική κάποιοι ψηφίζετε το The Evil One ενώ είχατε αφήσει εκτός το 5 Symbols όταν το δεύτερο (πρώτο χρονικά) περιέχει αυτήν την κομματαρα;
4 Likes
Να πω σε αυτό το σημείο πως ο Leibniz είχε την ιδέα της παραγωγού παράλληλα με τον Newton (Νεύτωνα lol) αλλά δεν βλέπω να λέτε τίποτα για αυτό. Τα σύμβολά που εισήγαγε ο Leibniz χρησιμοποιούνται ευρέως και σήμερα. Συνεχίστε ό,τι κάνατε 
Τώρα το είδα αυτό, μαζί #mechri_telous
2 Likes
Απλά σκοπεύει να σε κόψει από την ταινία και να κρατήσει το μαρούλι για τον εαυτό του
2 Likes
4 Likes
Δισκάρα το Demon, νομίζω το επόμενο ακόμα καλύτερο. Θα τα πούμε το '82.
5 Likes
Θα σου πω γιατι διαφωνω μαζι σου…
Εγω δεχομαι να μην αρεσει σε καποιον μια αναγνωρισμενη και ευρεως αποδεκτη μπαντα. Πχ το εχω αναφερει ξανα παλιοτερα.Οι Ζεπελιν περα απο συγκεκριμενα κομματια δεν μου αρεσουν…Δεν εχω καταφερει ποτε να ακουσω δισκο τους απο την αρχη μεχρι το τελος γιατι βαριεμαι…Δεν μπορω να αμφισβητησω ομως οτι σε πολλους αρεσουν οπως και οτι πολλοι επηρεαστηκαν απο αυτους και εξελιξαν την μουσικη τους.
Στην δικη σου περιπτωση δεν σου αρεσουν καθολου οι Deep Purple,το έχεις αναφερει πολλες φορες με αρκετα μεγαλη απαξιωση ειναι η αληθεια…Δεκτον προφανως,με το ζορι δεν γινεται να σου αρεσουν…
Αν ομως ο 9χρονος πιτσιρικας Lars Ulrich δεν τους εβλεπε Live το 1973 στην Κοπεγχαγη(η 1η συναυλια που πηγε ποτε στην ζωη του) και δεν παθαινε τοσο μεγαλο σοκ ωστε να αποφασισει να παρατησει το τεννις και να ασχοληθει με την μουσικη,οι αγαπημενοι σου Metallica ισως να μην υπηρχαν.Ή αν υπηρχαν μπορει να ηταν με τετοια μορφη που να μην σου αρεσαν…
Ακομα και τωρα που ειναι μεγαλοι και τρανοι νοιωθουν την αναγκη να τους κανουν tribute με τον ενα ή τον αλλο τροπο.Οπως εδω πχ: Metallica - Screaming Suicide VS Deep Purple - Speed King - YouTube
Και για τελος βαζω ενα αποσπασμα οταν τους προλογισε στην εισοδο τους στο RnR hall of fame:
“This night is a culmination of two musical journeys,” Ulrich said when he inducted Deep Purple into the Rock and Roll Hall of Fame. “One is mine, the other is that of a band that changed my life and rock and roll. When I was nine years old, my dad took me to see Deep Purple on a cold day in Denmark, on a dark cold Saturday night in February 1973.
“Everything was larger than life, the sound the spectacle, the songs, the musicians, all doing things with their instruments that I had never seen before – and didn’t even know was possible.”
8 Likes
Πού να είχε δει και καμιά καλύτερη live μπάντα δηλαδή 
7 Likes